Λίγες σκέψεις για την 28η Οκτωβρίου...

Σήμερα είναι ημέρα εορτής για την Ελλάδα...Σήμερα συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την 28η Οκτωβρίου του 1940, μέρα στην οποία οι Έλληνες αρνήθηκαν να παραδώσουν την πατρίδα τους στις κατακτητικές δυνάμεις...Από Ιστορία δε σκαμπάζω και πολλά, και όποιος θέλει την εξήγηση σε αυτό δεν έχει παρά να σκεφτεί την ποιότητα της ιστορίας που διδαχθήκαμε όλοι μας στο σχολείο...Η πράξη όμως αυτή ήταν ίσως παράλογα γενναία...Μια χούφτα άνθρωποι, χωρίς ικανό εξοπλισμό και χωρίς ιδιαίτερες πολεμικές γνώσεις κατάφεραν σημαντικά χτυπήματα σε δυνάμεις άλλων χωρών και έδωσαν το παράδειγμα και σε άλλους να ακολουθήσουν....

Πέρα από τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις που οι περισσότεροι πλέον τις βλέπουν σαν ένα έθιμο πλέον, πέρα από τις σημαίες στα μπαλκόνια αυτές τις ημέρες που λειτουργούν σαν ψευδαίσθηση ότι σκεφτόμαστε την ιστορία μας ενώ συνεχίζουμε να ζούμε σαν αμερικανάκια, πέρα από τη σημαδεμένη αργία στο ημερολόγιο όλων εμάς των υπαλλήλων, υπάρχουν σίγουρα στη εορτή της 28ης Οκτωβρίου πολλά βαθύτερα νοήματα, που αξίζει τον κόπο να τα σκεφτούμε...Η συγκεκριμένη εθνική επέτειος έχει κατά την άποψη μου μερικά χαρακτηριστικά, τα οποία την κάνουν ξεχωριστή...Κατ' αρχάς υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι εν ζωή, οι οποίοι θυμούνται τα γεγονότα και έχουν πολλές αναμνήσεις...Και τις αναμνήσεις αυτών των ανθρώπων, όσο συναισθηματικά φορτισμένες και να είναι, προσωπικά τις λαμβάνω πολύ περισσότερο υπ' όψιν από τα ξερά βιβλία ιστορίας...Φαντάζομαι πως λίγο πολύ όλοι έχουμε κάποιο γνωστό ή κάποιο συγγενή, που πολέμησε τότε στα βουνά της Ηπείρου, και υπό αυτή την έννοια όλοι έχουμε πληροφόρηση για τα γεγονότα εκ των έσω...Πέρα όμως από αυτό, μπορεί το αρχικό διάστημα του ελληνοϊταλικού πολέμου που ακολούθησε το ΌΧΙ της 28ης Οκτωβρίου να ήταν όντως θριαμβευτικό για την Ελλάδα, όμως η συνέχεια με τη γερμανική εισβολή παρά τις ηρωικές αντιδράσεις, τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο που ακολούθησε, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για το γεγονός ότι η Ελλάδα καταστράφηκε τότε...Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως και οι ήττες δεν είναι χρήσιμες...Ίσα ίσα που σαν Έλληνες, είναι ανάγκη να σκεφτούμε τα γεγονότα αυτά, και να εξάγουμε συμπεράσματα τα οποία είναι ικανά να μας βοηθήσουν και στη ζωή μας από εδώ και πέρα...Ότι δηλαδή, θα έπρεπε να κάνει ένα κανονικό βιβλίο Ιστορίας δηλαδή...

Πρώτο και κύριο είναι το νόημα της αντίστασης...Αν σκεφτεί κάποιος ψυχρά τα γεγονότα του 1940 και έπειτα, μπορεί ίσως να εξάγει το συμπέρασμα πως το αποτέλεσμα της όλης αντίστασης ήταν προδιαγεγραμμένο για τη χώρα μας, από τη στιγμή που αποφάσισε να τα βάλει με τα θηρία της εποχής...Όμως, το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου για μένα είναι ακριβώς αυτό...Πως κανείς αγώνας και καμία διεκδίκηση δεν είναι εκ των προτέρων χαμένη, όταν είναι δίκαια και όταν ο ελληνικός λαός είναι ενωμένος και αφήνει πίσω τις κόντρες και τις έριδες...Αυτή η άρνηση της υποταγής στον πιο δυνατό, η διατήρηση της εθνικής αξιοπρέπειας στο μέγιστο βαθμό και ο αγώνας για τα πάτρια εδάφη θα πρέπει και εμάς τους σύγχρονους Έλληνες να μας αφυπνίσουν και να μας διδάξουν...Αν ακούει δηλαδή κανείς...

Ένα άλλο ερώτημα που θαρρώ πως αβασάνιστα σχεδόν έρχεται στο νου των περισσότερων από εμάς, είναι ποια θα ήταν η αντίδραση της σημερινής Ελλάδας σε μια αντίστοιχη πρόκληση όπως αυτή του 1940...Πως θα αντιδρούσε η δική μας η γενιά δηλαδή...Με ηρωισμό ή θα έβαζε την ουρά στα σκέλια;...Θα σας πω εγώ την άποψη μου...Ξέρω κατ' αρχάς πως είναι απίθανο να συμβεί κάτι παρόμοιο τη σημερινή εποχή...Σήμερα με τα έξυπνα όπλα και τους υπερσύγχρονους εξοπλισμούς, οι πόλεμοι διαρκούν ελάχιστες ημέρες συνήθως...Ξέρω επίσης πως πολλοί πιστεύουν πως ακόμη και ο σύγχρονος Έλληνας μόλις δει τα σκούρα, θα αντισταθεί και αυτός ηρωικά...Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω όμως...Όλοι εμείς οι σημερινοί Έλληνες είμαστε τόσο πρόθυμοι να διχαστούμε για την πιο ασήμαντη αφορμή, που είναι πανεύκολο για τον κάθε είδους κατακτητή να επιτύχει το σκοπό του...Έτσι και αλλιώς, σήμερα αποκλείεται να μας ζητήσει κανένας ξένος με τελεσίγραφο τα εδάφη μας...Σήμερα, με την τόση αποχαύνωση και τη διχαστική τάση που μας διακατέχει άπαντες, δεν χρειάζεται να μας ρωτήσει καν...Ας απευθυνθεί κατευθείαν στους κρατούντες, για να πάρει το τυπικό ΟΚ και όσο για εμάς, όταν ίσως ξυπνήσουμε από το λήθαργο ίσως καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες μας...

Σκεπτόμενος πάντως τα γεγονότα του 1940, αλλά και αυτά που ακολούθησαν, έχω να αναφέρω πως σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι Έλληνες είχαν το χαρακτηριστικό πως ενώνονταν απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, όμως στη συνέχεια τα γκρέμιζαν όλα με εμφύλιες διαμάχες και σπαραγμούς...Για αυτό δεν πρέπει να μας προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι την γερμανική κατοχή διαδέχτηκε ο εμφύλιος πόλεμος όπου Έλληνες δολοφονούσαν Έλληνες και μάλιστα τα θύματα του πολέμου αυτού, ήταν περισσότερα από τα θύματα των συγκρούσεων με τις δυνάμεις του άξονα, αν μας λέει κάτι αυτό..Για να μην θυμηθώ ενδεικτικά τη δολοφονία του Καποδίστρια και τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, λίγα μόλις χρόνια ύστερα από την επανάσταση του 1821...Για αυτό ακόμα και σήμερα δε φοβάμαι κανέναν εξωτερικό εχθρό, ούτε θεωρώ πως κανείς ξένος είναι υπεύθυνος για τη γενικότερη κατάντια μας ως χώρα...Αντίθετα φοβάμαι και τρέμω, τον εχθρό που είναι εντός των πυλών, αυτός που είναι έτοιμος να προδώσει τα πάντα, που είναι αποχαυνωμένος στον καναπέ του και ατενίζει ναρκωμένος τα πράγματα γύρω του, και που βλέπει τον απέναντι συμπατριώτη του σαν θανάσιμο εχθρό στο όνομα μιας διαφωνίας για εντελώς ασήμαντη και γελοία αφορμή...Αυτόν όχι μόνο τον φοβάμαι, αλλά τον τρέμω...

Πριν από 70 χρόνια, ένας ξένος πρέσβης έστειλε τελεσίγραφο στη χώρα μας και ζήτησε στην ουσία να τις παραδοθούν τα εδάφη της χώρας και τα σκήπτρα της...Η απάντηση ήταν φυσικά ένα μεγαλοπρεπές ΌΧΙ (του λαού φυσικά και όχι του δικτάτορα...) που συνοδεύτηκε με αγώνα, μάχες και ηρωικές πράξεις αντίστασης...70 χρόνια μετά η ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας έχει παραδοθεί και με τη βούλα στους ξένους, χωρίς να μας τη ζητήσουν αυτοί, αφού εμείς οι ίδιοι το αιτηθήκαμε αυτό...Όσο για τα εδάφη, υποτίθεται πως ακόμη είναι δικά μας ακόμη...Τώρα είμαι περίεργος να δω ποια θα είναι η απάντηση του λαού, αν και δεν έχω αυταπάτες...Όσο για την απάντηση των σημερινών πολύχρωμων δικτατόρων, επίσης είναι δεδομένη...Το μπαλάκι λοιπόν για μια ακόμη φορά σε εμάς...

Και τώρα όλοι μπορείτε εύκολα να διαφωνήσετε...Ή να βάλουμε κάτω τα πράγματα και να σκεφτούμε όλοι μαζί...

Ποδοσφαιρική κριτική...μετά μουσικής...(μέρος 2ο)

Για το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και ειδικότερα για τις θεωρητικά μεγαλύτερες ομάδες, ο φτωχός συγγενής έχει αφιερώσει ως τώρα αρκετά άρθρα...Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό που μου άρεσε περισσότερο από τα υπόλοιπα, είναι ένα κείμενο που που το έγραψα πριν σχεδόν ένα χρόνο, κατέχει περιόπτη θέση και στην πρόσφατη έντυπη μορφή και βρίσκεται στην εξής διεύθυνση... http://ftoxos-sigenis.blogspot.com/2009/11/blog-post_01.html... Το ξεχωρίζω, διότι συνδυάζει την ποδοσφαιρική κριτική για κάθε ομάδα, με ένα τραγούδι με παραφρασμένους στίχους, κάνοντας το όλο πακέτο αρκετά ελκυστικό, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα... Σήμερα λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως ήρθε η σειρά για το δεύτερο τέτοιο κείμενο, με αντίστοιχα τραγούδια, εξίσου ταιριαστά και ενδιαφέροντα θέλω να πιστεύω... Προσδεθείτε λοιπόν, διότι το ταξίδι στον περίεργο πλην όμως γοητευτικό κόσμο του φτωχού συγγενή μόλις ξεκίνησε για μια ακόμη φορά...

Παρότι λοιπόν το πρωτάθλημα έχει συμπληρώσει έξι μόλις αγωνιστικές, τα πρώτα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν...Φοβάμαι μάλιστα μήπως αργήσαμε κιόλας να κάνουμε κριτική, από τη στιγμή που οι ήδη τρεις από τους τέσσερις μεγάλους έχουν αλλάξει προπονητή και ο τέταρτος (Παναθηναϊκός) άλλαξε και αυτός προπονητή έστω και για μισή ώρα σε εκείνη την παροδική παραίτηση του Νίκου Νιόμπλια μετά το ματς με τον Εργοτέλη. Βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ομάδες μας είναι αυτό της ομοιογένειας και της δυσκολίας που αντιμετωπίζουν να σταθεροποιήσουν την απόδοση τους...Τα σκαμπανεβάσματα συμβαίνουν συνεχώς, ενώ και η πίεση του τύπου και των οπαδών γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη...Παρόλα αυτά, εμείς εδώ θα επικεντρωθούμε μόνο σε ένα πρόβλημα κάθε ομάδας και να το συνδυάσουμε με ένα τραγουδάκι που θεωρώ πως ακουμπά και περιγράφει έστω και παραφρασμένα το πρόβλημα...Τέλος όμως με τα προκαταρκτικά..Ήρθε η ώρα να μπούμε στο ψητό και τη δράση...

Ολυμπιακός
Ο πρόωρος αποκλεισμός του Ολυμπιακού από την Ευρώπη, μπορεί να αποτελεί ένα πλήγμα για την ιστορία και το πρεστίζ του συλλόγου, από την άλλη πλευρά όμως είναι μια εγγύηση ότι η ομάδα θα επικεντρωθεί στο στόχο του πρωταθλήματος και θα είναι συνεχώς ξεκούραστη...Για αυτό το λόγο, έχω πει από το καλοκαίρι πως ο Ολυμπιακός κατ εμέ είναι το φαβορί...Ή ύπαρξη όμως ενός γεμάτου ρόστερ σε συνδυασμό με τα λίγα παιχνίδια, είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει τριβές μεταξύ των παιχτών και κρούσματα απειθαρχίας...Όσο η ομάδα θα κερδίζει, οι γκρίνιες θα πνίγονται μέσα στους διθυράμβους, στους πανηγυρισμούς, και στα επιφωνήματα χαράς και αποθέωσης...Όταν όμως αρχίσουν οι στραβές (αν αρχίσουν δηλαδή..), τότε αυτοί που σήμερα αποθεώνουν τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα κράζουν...Όλη η διαχείριση λοιπόν είναι στα χέρια του Βαλβέρδε, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη ως τώρα διαχειρίζεται το ρόστερ μαεστρικά...

Εκεί όμως που γίνεται χαμός είναι στη θέση του κεντρικού επιθετικού, μια θέση που αποτελεί θέση φετίχ για κάθε φίλαθλο του Ολυμπιακού από τα χρόνια του Νίκου Αναστόπουλου και ακόμη πιο πίσω...Το σύστημα του Βαλβέρδε είναι δεδομένο πως χωρά έναν επιθετικό....Όλοι πίστεψαν πως τη φανέλα του βασικού θα την πάρει εύκολα ο Μάρκο Πάντελιτς, που είναι ένας ποδοσφαιριστής που έχει αρκετά καλή σχέση με την εξέδρα, ενώ παράλληλα είναι ένας κλασσικός στράικερ με έφεση στο γκολ...Άλλοι ποντάριζαν στην σχετικά καλή φετινή χρονιά του Κώστα Μήτρογλου, και πίστευαν πως θα πάρει και φέτος αρκετές ευκαιρίες για να αποδείξει την όποια αξία του..Αρκετοί επίσης πίστευαν πως με βάση την περυσινή του απόδοση ο Κρίστιαν Νέμεθ θα χτυπούσε την πόρτα της ενδεκάδας...Άλλοι θεωρούσαν το καλοκαίρι πως ακόμα και ο Ντιόγκο ή ο Ντάρμπισιρ θα μπορούσαν να αποτελέσουν το βασικό επιθετικό της ομάδας...Όμως ο Βαλβέρδε τράβηξε άσο από το μανίκι του και έχει χρήσει βασικό τον πολυσύνθετο, ταχύ και εκπληκτικό τεχνίτη που ακούει στο όνομα Κέβιν Μιραλλάς...Στην Ελλάδα, αμφιβάλλω αν υπάρχει αμυντικός που να μπορεί να αντιμετωπίσει στο 1 εναντίον 1 τον Μιραλλάς και να τον κόψει περισσότερες από 3 στις 10 φορές...Ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια μοιάζει ιδανικός, ενώ ακόμη και στο Καραΐσκάκη μπορεί να παίξει μέχρι και πίσω από ένα βαρύτερο φορ...Πολλοί λένε ότι είναι εγωιστής..Ίσως...Αλλά βρείτε μου εσείς έναν παίχτη στον κόσμο που να μιλά στη μπάλα και να μην είναι ατομιστής...Ουδείς...Για αυτό λοιπόν ο Ολυμπιακός πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να αγοράσει ευθύς αμέσως τον εξαιρετικά ταλαντούχο Βέλγο, όσο κι αν η συνεχής του παρουσία στη βασική ενδεκάδα είναι βέβαιο πως κακοκαρδίζει μερικούς...

Και περνάμε στο τραγούδι...Η αυλαία ανοίγει και το σκηνικό αποκαλύπτει ένα λαϊκό παλκοσένικο με μια κομπανία που αποτελείται από 5 μπουζούκια στη σειρά, έτοιμα να παίξουν τις πενιές τους και να μαγέψουν τα πλήθη...Φυσικά η πεντάδα απαρτίζεται από τους Πάντελιτς, Μήτρογλου, Νέμεθ, Ντάρμπισιρ και Ντιόγκο , οι οποίοι είναι όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι με σκούρα κοστούμια, μαύρες γραβάτες και μάγκικα καπέλα και ξεκινούν ταξίμια παίζοντας παραφρασμένα το θρυλικό Μπιρ Αλλάχ (Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί...), περιγράφοντας τη στιγμή που ο Βαλβέρδε μέσα στα αποδυτήρια ανακοινώνει την ενδεκάδα στους συγκεντρωμένους ποδοσφαιριστές που αδημονούν να ακούσουν...

Σαν βγάζει ο Ερνέστο το χαρτί...
γλυκά σαν σουρουπώνει...
κι όταν ακούω Μιραλλάς, Μιραλλάς...
το στήθος μου παγώνει...
Απ' της Σερβίας τα βουνά, (για τον Πάντελιτς...)
ως και τη Γερμανία (για το Μήτρογλου)
όταν ακούω Μιραλλάς, Μιραλλάς
με πιάνει μια ναυτία......

Παναθηναϊκός.
Την άποψη μου για το Νίκο Νιόμπλια, την έχω καταθέσει εδώ πολλάκις... Είναι ένας γνώστης του ποδοσφαίρου, ο οποίος ξέρει μπάλα κατά την άποψη μου και έχει τακτική παιδεία...Χωρίς αυτό να σημαίνει πως και αυτός δεν έχει κάνει λάθη...Ίσα ίσα...Κατ' αρχάς, το γεγονός της άσχημης φυσικής κατάστασης των πρασίνων φέτος, οφείλεται φυσικά και σε αυτόν, ο οποίος δε φρόντισε να θωρακίσει το τεχνικό επιτελείο που διευθύνει με σοβαρούς επαγγελματίες, για να προστατεύσει και τη δική του δουλειά...Πέρα από αυτά, το ξέσπασμα του μετά το ματς με τον Εργοτέλη και την παραίτηση του δεν το θεωρώ σοβαρή αντίδραση...Όταν είσαι προπονητής μιας ομολογουμένως μεγάλης ομάδας πρέπει να μάθεις να ζεις με την πίεση, που ασκεί ο τύπος και ο κόσμος έστω και αν η πίεση αυτή είναι πολλές φορές αφόρητη και άδικη...Δεν μπορώ επίσης να καταλάβω τι δουλειά έχει ένας προπονητής να κάθεται να ξεκοκαλίζει τις αηδίες και τα ψέματα που γράφουν καθημερινά οι αθλητικές φυλλάδες στην Ελλάδα...Για να κερδίσεις τι; Όταν είσαι σίγουρος για τη δουλειά που κάνεις τότε δεν σε νοιάζει τι γράφουν τριγύρω, ούτε τα βάζεις συνεχώς με τον τύπο, διότι έτσι του δίνεις αξία...Και αυτό είναι ένα γενικότερο μειονέκτημα των Ελλήνων προπονητών, οι οποίοι ενδιαφέρονται για το τι λέει ο κάθε τυχάρπαστος, σε αντίθεση με τους ξένους οι οποίοι και λόγω γλώσσαν είναι δύσκολο να τα παρακολουθούν όλα αυτά και είναι και συνάμα λυτρωτικό...Τα λέω όλα αυτά, διότι η εικόνα που βγάζει ειδικά φέτος ο Νιόμπλιας σε κάθε ουδέτερο παρατηρητή, είναι ενός εξαιρετικά αγχωμένου ανθρώπου, με νεύρα τεντωμένα, που τον πειράζουν τα πάντα και ασχολείται με κάθε τι ανούσιο...Και οι παλινωδίες της παραίτησης στην Κρήτη, των προτροπών του Σισέ και του Ζιλμπέρτο να παραμείνει και η αναδίπλωση ύστερα από την παρέμβαση του προέδρου είναι εικόνες και στιγμές που δεν τιμούν ούτε τον προπονητή, ούτε την ομάδα του την ίδια...Μετά από όλα αυτά, μπορώ να πω πως τελικά αμφιβάλλω αν ο Νιόμπλιας διαθέτει την ισχυρή προσωπικότητα και το γερό στομάχι, ξέχωρα από γνώσεις και εμπειρία, που απαιτούνται για να αντέξει κανείς στον ηλεκτρικό πάγκο μιας μεγάλης ομάδας...

Πάντως στον Παναθηναϊκό τα πάντα κινούνται γύρω από τον αστερισμό του Πατέρα, ο οποίος έχει πάρει το παιχνίδι στα χέρια του και οφείλω να ομολογήσω πως μοιάζει να ψοφάει για λεζάντα...Μόνο να θυμηθεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο περιμένει να στηθούν τα μικρόφωνα για να κάνει δηλώσεις όταν βγαίνει από το ΟΑΚΑ, θα καταλάβει τι εννοώ...Ή να θυμηθεί κανείς τις συνεχείς επισκέψεις του στην Παιανία για να συγχαρεί ή να κάνει παρατηρήσεις στους παίχτες και στο τιμ ανάλογα με το αποτέλεσμα..Όποιος λοιπόν και να είναι ο μεγαλομέτοχος ή ο βασικός χρηματοδότης της ομάδας, ο Πατέρας είναι ο μαέστρος, που έχει τη μπαγκέτα στο χέρι του, και δίνει το ρυθμό και καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού...Για να μη σας πω, ότι ο Πατέρας δεν έκανε αποδεκτή την παραίτηση Νιόμπλια, για να έχει ο ίδιος τη χαρά να ανακοινώσει την απόλυση του προπονητή, στους δημοσιογράφους που θα ξεροσταλιάζουν για μια δήλωση του και να κερδίσει όλη την προβολή ο ίδιος...

Και ήρθε η ώρα για μουσική και τραγούδι...Το σκηνικό είναι λιτό...και δείχνει ένα ροκ συγκρότημα που απαρτίζεται από 4-5 μουσικούς και στο κεντρικό σκαμπό κάθεται ο Νίκος Νιόμπλίας ο οποίος απευθύνεται προς τον πρόεδρο Νικόλα Πατέρα και διασκευάζει ένα παλιό φοβερό τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (Το πατέρα σ' αγαπώ...) ως εξής:

Τι ώρα θα με διώξεις απόψε Πατέρα...
τι ώρα παίζουνε τις ειδήσεις στο Μέγκα... (πράσινο κανάλι γαρ..),
κι αν αποτύχω στο Τσου Λου, Πατέρα μη με θίξεις...
όταν θολώνουν τα νεύρα μου γίνομαι, ήξεις αφίξεις...
Πατέρα σε αγαπώ, Πατέρα σε φτύνω...
και θα παραιτηθώ μα και στο τέλος θα μείνω...
Πατέρα σε εκτιμώ μα φοβάμαι να στο πω...
τα χω παίξει, τι θα μου φέξει...

ΑΕΚ
Τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του ρόστερ του Δικεφάλου φαντάζομαι τις γνωρίζουμε άπαντες...Για την ακρίβεια δε χρειάζεται παρά ένα ματς να παρακολουθήσει κάποιος για να καταλάβει τις πάμπολλες επιθετικές δυνατότητες της ΑΕΚ, αλλά και τα μεγάλα κενά στην αμυντική γραμμή και την αμυντική λειτουργία γενικότερα...Αυτά είναι φυσικό να μη μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη, όσο δουλευταράς και να είναι ο Μανόλο Χιμένεθ..Ο Ισπανός είναι ένας προπονητής που ναι μεν δουλεύει αρκετά και ειδικά με νέους παίχτες όμως δεν είναι μάγος και αυτό θα πρέπει πιστεύω να καταλάβουν όλοι, όσοι είναι τώρα συνεπαρμένοι από την τεσσάρα στον Άρη...Πάντως ο Χιμένεθ μπορεί γενικά να μην έχει μεγάλη προπονητική εμπειρία, αλλά τουλάχιστον στο πρώτο του εν Ελλάδι ματς έκανε πράγματα εντελώς αυτονόητα μα τόσο σημαντικά...Παρέταξε μια σφιχτή ομάδα, με μεγάλη συνοχή στις γραμμές της, και με αυτό τον τρόπο κατάφερε να μασκαρέψει τις αδυναμίες παιχτών όπως ο Ντιόπ και ο Δέλλας αλλά και να αναδείξει τις δυνατότητες κάποιων άλλων όπως ο Καφές και ο Σκόκο...

Πάντως ανεξάρτητα από προπονητή, διοίκηση, κόσμο και διαιτητές είναι μεγάλη αλήθεια το γεγονός πως πολλές φορές η απόδοση και η αποτελεσματικότητα της ΑΕΚ εξαρτάται από τις διαθέσεις και τις ορέξεις των παιχτών της...Από τα κέφια του θλιμμένου Σκόκο, ως τις επελάσεις του τρελό Τζιμπούρ, και από τις εξάρσεις του Λυμπερόπουλου ως τις φωνές του Δέλλα, η ΑΕΚ είναι και φέτος μια εντελώς ροκ ομάδα και αυτό ακριβώς καθρεφτίζεται σε κάθε ματς στον αγωνιστικό χώρο. Φανταστείτε λοιπόν τι θα γίνεται στα αποδυτήρια της...Υποψιάζομαι πως οι μισοί ούτε θα κοιτάζονται με τους άλλους μισούς και οι παρεξηγήσεις θα είναι συνεχείς. Όχι πως η ομόνοια στα αποδυτήρια είναι βασικός παράγοντας επιτυχίας, αλλά όπως και να χει είναι σημαντικό...Αν και τα παραδείγματα ομάδων που στον αγωνιστικό χώρο ζωγράφιζαν και στα αποδυτήρια μαχαιρώνονταν είναι επίσης πολλά...Όπως και να χει πάντως, μετά την αποχώρηση του Ντούσκο θεωρώ πως τα πράγματα για την ΑΕΚ θα βελτιωθούν..Δεν ξέρω βαθμολογικά, σίγουρα όμως όσον αφορά το κλίμα μέσα στα αποδυτήρια και το κίνητρο κάποιων Λατίνων κυρίως παιχτών να αποδείξουν πως ο προηγούμενος προπονητής ήταν το πρόβλημα...

Και έφτασε η ώρα για την κιτρινόμαυρη κομπανία να λάβει θέση στη σκηνή...Ποιο τραγούδι θα μας αφιερώσει; Μα ποιο άλλο από την περίφημη "παλιοπαρέα"; Ένα παλιό και πολύ όμορφο τραγουδάκι, το οποίο για τις ανάγκες της περίστασης μεταβάλλεται σε:

Όμορφη που ήτανε η παλιοπαρέα μας...
με τα καυγαδάκια μας και με τα ωραία μας...
Ο Τζιμπούρ με το Σκόκο να μαλώνει...
και ο Γιάχιτς κεφαλιά να μη σταυρώνει...
απ τη γκρίνια γρι γρι γρι να κάνει ο Μπλάνκο...
και ο Πάτσα να γυαλίζει πια τον πάγκο...
Ο Ντιόπ τους αντίπαλους να τρώει...
και ο Σάχα να το παίζει τρέντι μπόι...
Ο Καφές στο νερό να κάνει τρύπα...
και ο Δέλλας να μην κόβει ούτε με ρήγα...
Στην παλιοπαρέα τη γλεντούσαμε...
όμορφα και ωραία τα περνούσαμε...

ΠΑΟΚ
Ο Δικέφαλος του Βορρά σαν ομάδα έχει μια τεράστια δυναμική,η οποία κατά κύριο λόγο εκπορεύεται από την πλατιά μάζα του κόσμου, που τον ακολουθεί παντού και τον στηρίζει...Όση δυναμική όμως και να σου δίνει αυτό σαν ομάδα, αν δε συνοδευτεί από αντίστοιχες κινήσεις μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, τότε συνήθως το αποτέλεσμα είναι φτωχό...Και καλά ο έξυπνος Σάντος κατάλαβε ότι με βάση το υπάρχον ρόστερ ο ΠΑΟΚ ξεπέρασε από πέρυσι το ταβάνι του, και πρόλαβε να φύγει νωρίς και έτσι κέρδισε την ηρεμία του και προφυλάχθηκε και από τη μεγάλη φθορά της φετινής περιόδου...Η διοίκηση θα μου πει κανείς τι έκανε για να βελτιώσει την ομάδα;...Πήρε κατ' αρχάς τον Ιταλό προπονητή το καλοκαίρι χωρίς να ξέρει τι είδους ομάδα θέλει να κάνει, αλλά και τι είδους προπονητής είναι ο Μπερέτα... Πριν καν το πρώτο επίσημο παιχνίδι στο Άμστερνταμ τον έδιωξε και πήρε στη θεση του το φέρελπι Δερμιτζάκη, τον οποίο επίσης σχόλασε πριν λίγες μέρες όταν είδε και αποείδε...Με το ρόστερ αυτό πάντως ακόμα και ο Μουρίνιο να έρθει προπονητής στον ΠΑΟΚ είναι αμφίβολο αν θα πετύχει...Όταν ολόκληρος ΠΑΟΚ στηρίζεται στούς πιο αργούς και από εμένα Βλάνταν Ίβιτς και Πάμπλο Γκαρσία, δεν μπορεί κανείς να περιμένει και πολλά πράγματα, ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας επιτέλους...

Η επιλογή Δερμιτζάκη για τον πάγκο μπορεί να εξηγηθεί ως ένα βαθμό...Είναι δεδομένο πως ο Ζαγοράκης ήθελε έναν προπονητή, Παοκτσή για να καλμάρει την απαιτητική κερκίδα, Έλληνα για να εμψυχώνει τους νέους παίχτες, νέο σχετικά για να έχει κίνητρο και να μην έχει πολλές μεταγραφικές απαιτήσεις, ήρεμο για να τα έχει καλά με τις ξένες βεντέτες και ταυτόχρονα εμψυχωτή που να παίζει και επιθετικό ποδόσφαιρο...Έψαχνε δηλαδή έναν τύπο πάνω κάτω σαν τον Άγγελο Αναστασιάδη και περίπου με αυτή τη λογική πήρε το Δερμιτζάκη...Και ρωτάω εγώ τώρα...Αφού ήθελε κάποιον τέτοιο γιατί δεν έπαιρνε τον ίδιο τον Άγγελο; Ο ίδιος γουστάρει με τρέλα, ενώ αναμφίβολα γνωρίζει τόσο την ψυχοσύνθεση της ομάδας όσο και το ειδικό βάρος της φανέλας...ΠΑΟΚτζής είναι, οι ομάδες του επιθετικά παίζουν, οι Έλληνες παίχτες τον σέβονται, οι ξένοι μπορεί και όχι...Για όλα τα παραπάνω κατ' εμέ ο Δικέφαλος του Βορρά θα πρέπει να κάνει κίνηση για τον Αναστασιάδη και να τον στηρίξει όσο μπορεί και όχι να ψάχνει για σωτήρες από το εξωτερικό που το πιο πιθανό είναι να αποδειχθούνε φούσκες...

Μουσική λοιπόν τώρα...Μια αντιπροσωπεία Παοκτσήδων που απαρτίζεται από τους Ζαγοράκη, Μίνο, Παντελή Κωνσταντινίδη και Πάμπλο Γκαρσία κατεβαίνει στην Κυπρο, φτάνει έξω από το σπίτι του και κάνει καντάδα στον Άγγελο Αναστασιάδη το παρακάτω ομώνυμο με τον προπονητή (μπλουζ...!!!) τραγούδι (το Άγγελε μου)...

Αγγελε μου...
άφησε την εθνική...
θέλω να ρθεις...
να δουλέψουμε μαζί...
περιμένω...
να μου μάθεις τακτική..
πως να γιάνω...
μια ομάδα άχρηστη...
Άγγελε μου, μια χάρη σου ζητώ...
το όνειρο μου το πρωτάθλημα να δω...
να μη χάνω από τον κίτρινο εχθρό...
και να παίρνω και κανένα βαθμό...
Κι αν με σώσεις θα σου τάξω προσευχή...
Άγιο όρος που θα πάμε όλοι μαζί...

Και κάπου εδώ το αθλητικό - μουσικό παραλήρημα έφτασε στο τέλος του...Ευχαριστώ εκ βάθους καρδιάς όσους έκαναν τον κόπο και σπατάλησαν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους για να ρίξουν μια ματιά σε όλα τα παραπάνω...Ο φτωχός συγγενής θα είναι ξανά μαζί σας πολύ σύντομα...

υγ1 Εκ των πραγμάτων, τις επόμενες 4-5 ημέρες θα απέχω από το κανονικό καθημερινό μου πρόγραμμα, καθώς θα ταξιδέψω σε ένα μέρος στην Ελλάδα, στο οποίο δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου...Θα βρεθώ στο γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας, το οποίο θεωρείται από πολλούς, της πολιτείας συμπεριλαμβανομένης, ο φτωχός συγγενής της χώρας... Λεπτομέρειες και εντυπώσεις για όλα όταν με το καλό επιστρέψω στο κλεινόν άστυ, στην εργασία, στη διαδικτυακή δραστηριότητα και σε όλη αυτήν την κατάσταση που με μια φράση μπορεί να χαρακτηριστεί ως μίζερη καθημερινότητα...Hasta pronto mis amigos...!!!

Οι αλλαγές που περίμενα στο Pes 2011 (και δεν τις είδα)...

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι μια ενασχόληση που είναι εξαιρετικά δημοφιλής ασχολία για την πλειοψηφία των εφήβων αλλά και κάποιων μεγαλύτερων, της ταπεινότητας μου συμπεριλαμβανομένης..Οι λόγοι της συγκεκριμένης δημοφιλίας δεν αποτελούν αντικείμενο ανάλυσης της συγκεκριμένης δημοσίευσης, αλλά φαντάζομαι πως λίγο πολύ όλοι υποψιαζόμαστε γιατί συμβαίνει αυτό...Ζώντας σε μια κοινωνία, όπου η εικονική πραγματικότητα δείχνει να υπερισχύει της αληθινής ζωής, τα συγκεκριμένα videogames αποτελούν μια σχετική φθηνή διέξοδο διασκέδασης και ψυχαγωγίας, έστω και αν δεν είμαι απόλυτα βέβαιος για τη γενικότερη χρησιμότητα τους...

Σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, ο ελεύθερος χρόνος μου είναι τόσο μικρός, προκειμένου να αφιερώνω αρκετό χρόνο στα συγκεκριμένα παιχνίδια, ενώ υπάρχουν και οι παράπλευρες ασχολίες συμπεριλαμβανομένου κυρίως του blogging...Φροντίζω όμως να κρατώ συνήθως μια επαφή με αυτά κάθε χρόνο, έστω και κατά τον πρώτο καιρό που κυκλοφορεί ένα καινούριο παιχνίδι...Εγώ όμως ασχολούμαι αποκλειστικά με παιχνίδια ποδοσφαίρου και αυτά παίζω αραιά και που...Ποτέ στη ζωή μου, δεν με ενθουσίασαν παιχνίδια δράσης, στρατηγικής ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, που συναρπάζει ομολογουμένως αρκετούς...Με ενδιαφέρουν λοιπόν αποκλειστικά τα ποδοσφαιράκια...Ή για να μιλήσω με αποδείξεις και ονόματα...Το Pro evolution soccer και το Fifa δηλαδή...

Να σας πω την αλήθεια, μετά από αποχή τριών χρόνων από το συγκεκριμένο αντικείμενο, έχω δει μέχρι στιγμής για λίγο μόνο το pro evolution 11, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ των υποστηρικτών του μεν και του δε...Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας σε διάφορα φόρουμ τις απόψεις εκατέρωθεν, νομίζω μερικές φορές, πως κάποιοι συναγωνιστές ξεχνούν πως μιλάμε για ένα απλό και ασήμαντο παιχνίδι, το οποίο θαρρώ πως έχει κατασκευαστεί για να διασκεδάζει τον κόσμο...Διαβάζω απόψεις, που συνοδεύονται από διάφορα λογύβρια και από ύφος επικριτικό μαζί με βαρύγδουπες δηλώσεις ανθρώπων που δηλώνουν απογοητευμένοι από το ένα ή το άλλο παιχνίδι και περνούν στην αντίπερα όχθη...Το να μοιραζόμαστε διαδικτυακά τις απόψεις μας, με σκοπό να ενημερώνουμε τους υπόλοιπους πριν αγοράσουν ένα παιχνίδι είναι χρήσιμο και ενδιαφέρον...Το να χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα και να ξιφουλκούμε με διάφορα σοβαρά και μη επιχειρήματα εκατέρωθεν ανάγει όλη τη συζήτηση στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, για να μην πω της γελοιότητας και παρεξηγηθώ..

Έχοντας όμως σχεδόν τρία χρόνια να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα, έπεσα κατευθείαν στο pro evolution 2011 και το σοκ που υπέστην ήταν ομολογουμένως μεγάλο. Σαν χθες μου μοιάζει να ήταν όταν το 1990 στις κονσόλες sega αν δεν κάνω λάθος, όλοι εμείς σχεδόν δεκάχρονα νιάναρα παίζαμε world cup 1990, με παίχτες που έμοιαζαν σαν ψαράκια και ενθουσιαζόμασταν με την όλη διαδικασία...Για να μην πω για τα ρίγη συγκινήσεως και τα ατέλειωτα κέρματα που είχαμε όλοι ξοδέψει στο περίφημο tehkan...Και αν είστε μικρότεροι και δεν τα προλάβατε αυτά, μήπως να σας θυμίσω το fifa 98 όταν όλοι είχαμε μείνει άφωνοι με το άρτι αφιχθέντα στην Ίντερ Ρονάλντο (μιλώ για τον οriginal Βραζιλιάνο και όχι τον imitation Πορτογάλο..φυσικά...) να σαρώνει σαν τρένο και οι αμυντικοί να χρειάζονται λάσο για να τον πιάσουν, αλλά και με την εκτελεστική ικανότητα του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα με τη φανέλα της Φιορεντίνα βεβαίως βεβαίως...Όλα αυτά τότε μας φαίνονταν εξωπραγματικά..Φανταστείτε λοιπόν σήμερα που οι παίχτες είναι τόσο αληθοφανείς , ούτως ώστε είτε παρακολουθείς ματς champions league στην τηλεόραση, είτε παίζεις το αντίστοιχο ματς στο Playstation μοιάζει να είναι το ίδιο και το αυτό...

Φέτος ειδικά όπως λένε και οι ειδικοί που έχουν φάει (ή αν θέλετε κάψει..) όλη τη ζωή τους με ένα χειριστήριο στο χέρι υπάρχουν πάρα πολλές αλλαγές...Άξια αναφοράς είναι επίσης και η ελληνική περιγραφή από το δίδυμο Σωτηρακόπουλου Θαναηλάκη, η οποία και αυτή έχει κάνει βήματα προόδου σε σχέση με το παρελθόν...Πάντως αν δούμε όλο το θέμα ψυχρά και ξεφύγουμε από τις παιδικές μας αναμνήσεις θαρρώ πως λίγο πολύ όλοι θα συμφωνήσουμε πως ακολουθώντας τις επιταγές του μάρκετινγκ και θέλοντας να μας κρατούν όλους στην τσίτα, οι κατασκευάστριες εταιρείες βελτιώνουν το παιχνίδι κάθε χρόνο από λίγο και όχι σύμφωνα με τις δυνατότητες τους...Χρόνο με το χρόνο οι αλλαγές είναι μικρές...Θα πει κανείς πως τα περιθώρια για αλλαγές από μικρά από τη στιγμή που τα παιχνίδια πλησιάζουν το τέλειο...Ως προς τα γραφικά, άντε να το δεχτώ...Ως προς την περιγραφή όμως και ιδίως την ελληνική, τα περιθώρια βελτίωσης είναι τεράστια και θεωρώ πως υπάρχουν τα περιθώρια βελτίωσης...Αλλά και άλλες παράπλευρες παροχές, όπως οι φανέλες, τα γήπεδα και τα διάφορα άλλα εφέ, τα βρίσκω σχετικά φτωχά, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζω τα ενδεχόμενα πνευματικά δικαιώματα που υπάρχουν και αποτελούν εμπόδια...Όμως για εταιρείες κολοσσούς με εκατομμύρια πωλήσεις κάθε χρόνο, αυτά τα εμπόδια θα έπρεπε να ήταν ευκολοκατάβλητα, όμως η πάροδος του χρόνου άλλα αποδεικνύει...Πάντως σε σχέση με την περιγραφή του αγώνα στο φετινό pes 2011, θεωρώ ανούσιο να χρησιμοποιεί την μάλλον χαμηλών τόνων ελληνική περιγραφή, και να μην βάζει την Ισπανική, στην οποία ο σπίκερ όχι μόνο ζει το παιχνίδι με πάθος αλλά οι κραυγές που αφήνει καθώς και τα επιφωνήματα είναι για μένα κάτι πρωτόγνωρο σε σχέση με τα παιχνίδια αυτά...

Αλλά επιτρέψτε μου να πω, πως οι εταιρείες δεν τόλμησαν για μια ακόμη φορά να αφουγκρασθούν τον παλμό και το σφυγμό της αθλητικής γνώμης και αρκέστηκαν στα απλά και καθιερωμένα...Αρκέστηκαν στο να χρησιμοποιήσουν τις περιγραφές των Σωτηρακόπουλου - Θαναηλάκη ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να κάνουν πάταγο με άλλες επιλογές...Φαντάζεστε να είχε το παιχνίδι για παράδειγμα περιγραφή Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου; Να μην πετυχαίνει παίχτη με τίποτα και ενώ παίζεται το ματς να αναπτύσσει τις θεωρίες συνωμοσίας που τον διακατέχουν είτε περιγράφει τελικό Μουντιάλ είτε μπαράζ τρίτης Εθνικής...Δεν θα χρειαζόταν και πολύς κόπος, από τη στιγμή που αυτά που λέει είναι συνεχώς τα ίδια και τα ίδια...Ή να έπαιρνες να παίξεις αγώνα με την Εθνική ομάδα και να έμπαινε αυτόματα σπίκερ ο θρυλικός Πουρουπουπου; Να μη βάζει γλώσσα μέσα, να ουρλιάζει στα γκολ τα δικά μας και όταν θα κάνουν επίθεση οι αντίπαλοι να αναφωνεί 'Παναγία μου βοήθησε μας' για να θυμηθούμε όσα συνέβησαν στο πρόσφατο Μουντιάλ...Μιλάμε για πάταγο...Και να αλλάζει ο σπίκερ σε κάθε ματς...Στα μεγάλα ματς να μπαίνει ο Αλέξης Σπυρόπουλος με τη βροντερή φωνή, σε δίδυμο με τον Μένιο Σακελλαρόπουλο να συναγωνίζονται ποιος θα πρωτοπεί την πιο πρωτότυπη ατάκα...Σε άλλα ματς να μπαίνει κάποιος άλλος σπίκερ και στο σχόλιο ο Στέλιος Γιαννακόπουλος να μη βάζει γλώσσα μέσα...Στα ματς των μεγάλων διοργανώσεων από τα ημιτελικά και πάνω, παρέα με το Σωτηρακόπουλο για παράδειγμα να περιγράφει ο Βασίλης Τσιάρτας, που με το γνωστό νωχελικό του ύφος να μας εξηγεί την τεχνική του σουτ και της πάσας για κανένα δίλεπτο, ενώ η μπάλα στο μεταξύ θα έχει αλλάξει κατοχή 15 φορές...Όλα τα παραπάνω , τα έχουμε γευτεί, τα έχουμε δοκιμάσει και για αυτό και αποζητάμε να τα δούμε σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, όλοι εμείς οι αγνοί ποδοσφαιρόφιλοι...Ένα τέτοιο παιχνίδι θα πωλούσε στην Ελλάδα μόνο εκατομμύρια αντίτυπα και στοιχηματίζω επ' αυτού....

Ήθελα επίσης να ήξερα ποιος άραγε σκέφτηκε να μην μπει ξανά το ελληνικό πρωτάθλημα στα παιχνίδια...Δεν υπάρχει άραγε καμία εταιρεία ελληνικών συμφερόντων που να μπορεί να φτιάξει ένα αντίστοιχο παιχνίδι και να συμπεριλάβει το ελληνικό πρωτάθλημα, όχι όμως όπως το παρουσιάζουν οι ξένοι αλλά όπως πραγματικά είναι...Να παίρνεις για παράδειγμα τον Ολυμπιακό, να βάζεις να παίξεις ματς απέναντι στον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και να μην μπορούν να πλησιάσουν οι ποδοσφαιριστές σου το σημαιάκι του κόρνερ, από τη βροχή πετρών που θα λαμβάνει χώρα ως συνήθως...Να παίρνεις μια μικρή ομάδα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραΐσκάκη και να σε πηγαίνει ο διαιτητής του ματς βαγόνι, με μια διαιτησία 90-10, με κερασάκι στην τούρτα πέναλτι και αποβολές για σένα....Ή να παίξεις αντίπαλος του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ, να δεινοπαθείς από τις συνεχείς βουτιές του Καραγκούνη, ο Βύντρα να σεντράρει συνεχώς στα περιστέρια, αλλά κάθε κατεβασιά σου στην απέναντι περιοχή να μυρίζει γκολ και κάθε ψηλή μπαλιά που επιχειρείς να γίνεται ευκαιρία μετά από μια από τις γνωστές εξόδους του Μεσολογγίου που έχει καθιερώσει με ιδιαίτερη επιτυχία ο Τζόρβας...Ή να παίζεις με την ΑΕΚ εκτός έδρας και όταν προηγηθείς με 0-1, οι μισοί φίλαθλοι της να βρίζονται με τους άλλους μισούς...Ή ακόμα ακόμα να παίζεις ως αντίπαλος στο Κλεάνθης Βικελίδης του Άρη και να κάνει το ματς να ξεκινήσει κανά δεκάλεπτο μέχρι να μαζευτούν τα χαρτάκια που έχουν σκεπάσει τον αγωνιστικό χώρο...Ή να παίζεις στην επαρχία και να κολλάει η μπάλα μέσα στη λάσπη και το γήπεδο να είναι τόσο χωράφι που να κάνεις συρτή πάσα στο συμπαίκτη σου και η μπάλα να αναπηδά στο έδαφος σαν να έχει λόξιγκα..Τι να το κάνω εγώ να έχω μέσα στο παιχνίδι το Καμπ Νου, το Μπερναμπέου και το Σαν Σίρο...Εγώ την Τούμπα θέλω φίλοι μου, το γήπεδο των Σερρών, το Χαριλάου και το γήπεδο του Αστέρα Τρίπολης που λασπώνει με το παραμικρό...Τι να το κάνω αν μέσα στο παιχνίδι ο Μέσι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Ιγκουαίν και ο Ιμπραήμοβιτς είναι τόσο τέλεια αποτυπωμένοι τόσο στα φυσικά τους χαρακτηριστικά όσο και στις κινήσεις τους, που δεν μπορείς πολλές φορές να καταλάβεις αν παίζεις playstation, ή αν παρακολουθείς πραγματικό αγώνα...Το δύσκολο είναι να μου έχεις ίδιο το Γιάννη Μανιάτη, το Μανόλη Σκούφαλη, το Δημήτρη Ελευθερόπουλο, τον Οράσιο Καρντόζο, το Μάουρο Πόι, τον Τουμέρ Μετίν, καθώς και όλα τα υπόλοιπα αστέρια που βγάζουν το παντεσπάνι τους στην ποδοσφαιρική ψωροκώσταινα που ακούει στο όνομα Σούπερ Λίγκα...Για ένα τέτοιο vidεogame θα έκανα οικονομία και θα το πλήρωνα έστω και σε τιμή δεκαπλάσια από αυτή που κοστίζει τώρα το παιχνίδι...Διότι ποιος λογαριάζει τα χρήματα μπροστά στη συγκεκριμένη ποδοσφαιρική αποθέωση που μπορεί να σου προσφέρει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι κομμένο και ραμμένο στα ελληνικά μέτρα...Και αφήστε τους άλλους να παίζουν Πριμέρα Ντιβιζιόν και Καμπιονάτο...

Αυτά είχα να πω για τα παιχνίδια αυτά, που τόσο πολύ συναρπάζουν και προκαλούν το ενδιαφέρον του νεανικού ανδρικού πληθυσμού της χώρας...Ίσως ασχολήθηκα και πολύ να σας πω την αλήθεια...Όσο για μένα;...Στην πραγματικότητα πρέπει να σας πω, πως πολύ λίγο θα διαρκέσει η συγκεκριμένη ασχολία...Άλλωστε στις 5 Νοεμβρίου κυκλοφορεί το καινούριο Football Manager, και θα αρχίσουμε να ασχολούμαστε με κάτι πραγματικά σοβαρό και σημαντικό...

Το νέο καθεστώς στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου...

Το πρώτο δείγμα γραφής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου με τον Πορτογάλο Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι είναι πλέον υπαρκτό, μετά από τέσσερα επίσημα ματς τους τελευταίους δύο μήνες. Χωρίς τα ματς αυτά, αλλά και το φιλικό του Αυγούστου να είναι απολύτως ενδεικτικά του τι μέλλει γενέσθαι, θεωρώ πως κάποια σημάδια είναι ορατά στον ορίζοντα και για αυτό αξίζει να τα σχολιάσουμε...Εκμεταλλευόμενος του γεγονότος πως το επόμενο επίσημο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας είναι με τον καινούριο χρόνο, θεωρώ πως είναι απόψε μια καλή ευκαιρία για να πούμε πέντε πραγματάκια για το νέο καθεστώς και τις αλλαγές που αυτό επιφέρει σε σχέση με όσα συνέβαιναν επί εποχής Ρεχάγκελ και Τοπαλίδη βεβαίως βεβαίως...

Η πιο σημαντική αλλαγή κατ΄ εμέ είναι η ανανέωση των προσώπων που απαρτίζουν την ελληνική ομάδα. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά πλέον από την Εθνική, που αγωνίστηκε στα γήπεδα της Πορτογαλίας μόνο δύο ποδοσφαιριστές αγωνίζονται και λογίζονται ως βασικοί και μιλώ για τους Καραγκούνη και Κατσουράνη...Και αυτοί οι δύο σώζονται ακόμη εξαιτίας της εμπειρίας τους, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι στο νευραλγικό χώρο του κέντρου το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια..Πάσχουμε από τρεχαλατζήδες αμυντικούς μέσους που να μαρκάρουν σκληρά και να ενώνουν τις γραμμές...Όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που έχουν τώρα καθιερωθεί, επί Ρεχάγκελ είχαν απλά και μόνο σποραδικές συμμετοχές, ή απλά κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική αγωνίζονταν σε παράταιρες θέσεις (βλέπε Τοροσίδης αριστερό μπακ, Παπασταθόπουλος αμυντικό χαφ κ.ο.κ.)...Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Γερμανός εμπιστευόταν τυφλά μια σειρά από παίχτες και δεν τους άλλαζε ο κόσμος να χαλάσει, ακόμη και όταν οι παίχτες αυτή δεν αγωνίζονταν σε καμία ομάδα...Επίσης ιδιαίτερη εκτίμηση είχε σε αυτούς που αγωνίζονταν στη Γερμανία, λες και το ποδόσφαιρο που παίζεται εκεί είναι το καλύτερο στην Ευρώπη...Τι κι αν υπήρχαν κι άλλοι ποδοσφαιριστές αρκούντως φορμαρισμένοι κατά περιόδους...Ο Γερμανός δεν άλλαζε άποψη...Φτάσαμε στο σημείο να αγωνίζεται στην Εθνική ο Πλιάτσικας και να αγνοείται ο Μανιάτης, μόνο και μόνο επειδή ο πρώτος υποτίθεται πως αγωνίζεται σε Γερμανική ομάδα...Ακόμη και ο Τοροσίδης έπρεπε να πάρει μεταγραφή από την Ξάνθη στον Ολυμπιακό για να κληθεί στην Εθνική ομάδα, το ίδιο και ο Αβραάμ...Λες και οι ξένες εθνικές που καλούν παίχτες από τις διάφορες Πόρτσμουθ, Σαμπντόρια, Μπιλμπάο και Μπράγκα είναι χαζοί και αδαείς...

Με την έλευση του Σάντος, περάσαμε σε πράγματα αυτονόητα που όμως τόσο είχαν λείψει σε όλους εμάς τους αγνούς ποδοσφαιρόφιλους..Βλέπουμε πλέον τον ομοσπονδιακό προπονητή να παρακολουθεί κάθε Κυριακή αγώνες της Σούπερ Λίγκα και όχι μόνο τα ντέρμπι...Έχουμε πλέον έναν προπονητή, ο οποίος μένει μόνιμα στην Ελλάδα και δεν έρχεται μόνο δύο τρεις ημέρες πριν τα ματς της Εθνικής, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας και δρώντας σαν να μας κάνει χάρη...Έχουμε πλέον ένα ολοκληρωμένο τεχνικό τιμ, με γυμναστές, τεχνικούς διευθυντές και μοιάζουμε να λειτουργούμε σαν μια σύγχρονη ομάδα και δεν βρισκόμαστε πια στη μοναρχία του Τοπαλίδη...Βλέπουμε ένα λογικό rotation, από αγώνα σε αγώνα με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν...Πέρα από όλα αυτά, στις κλήσεις των παιχτών επικρατεί η κοινή ποδοσφαιρική λογική...Όταν ένας ποδοσφαιριστής ξέρει πως σε όποια ομάδα και να αγωνίζεται, όταν είναι φορμαρισμένος θα καλείται στην Εθνική, τότε είναι δεδομένο πως αισθάνεται πως του φέρονται δίκαια...Μέχρι τώρα για να κληθεί κάποιος στην Εθνική έπρεπε να αγωνίζεται ή στο εξωτερικό ή στους τρεις μεγάλους του κέντρου...Ο Σάντος δε διστάζει να καλεί παίχτες από τον Πανιώνιο και είναι βέβαιο πως αν δει πως κάποιος από πχ τη Λάρισα, τον Ατρόμητο, τον Ηρακλή κλπ είναι φορμαρισμένος θα τον καλέσει...Επίσης ο Σάντος δε διστάζει να δώσει ευκαιρίες στους νέους παίχτες...Μέχρι πρότινος όταν καλούνταν ένας νέος στην Εθνική έπρεπε πρώτα να περάσει από το σύστημα Ρεχάγκελ που προέβλεπε τουλάχιστον 10 κλήσεις, χωρίς να μπαίνουν στην αποστολή...Έχει και αυτό μια λογική, αλλά εμένα προσωπικά μου φαινόταν στρεβλή...Ο κακομοίρης ο Νίνης έφαγε ατέλειωτους πάγκους επί Ρεχάγκελ, ενώ ήταν φανερό πως το παιδί αξίζει να επενδύσει μια ομάδα πάνω του...Καλά δε μιλάω για το Φετφατζίδη...Αυτός δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει στην Εθνική του Ρεχάγκελ, αν δεν έκλεινε πρώτα τα 25, ή αν δεν έπαιρνε καμιά μεταγραφή στην Μπουντεσλίγκα...Αφού οι θέσεις ήταν κατειλημμένες και μπορούσε να μαντέψει τη σύνθεση ακόμη και ο πιο αδαής...Δεξιά Χαριστέας, κορυφή Γκέκας, και αριστερά όποιος περισσέψει..Χιλιοπαιγμένο το έργο...

Το προηγούμενο διάστημα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Σάντος, η Εθνική ταλανίστηκε από τις αποχωρήσεις κάποιων παιχτών...Όλοι όσοι αποχώρησαν,άφηναν υπονοούμενα στις δηλώσεις τους...Κυργιάκος, Γκέκας, ενώ ακούστηκαν σενάρια και για άλλους παίχτες ιδίως του Παναθηναϊκού, οι οποίοι δεν άντεξαν τον πάγκο...Όταν βρέξει χιονίσει επί Ρεχάγκελ έπαιζαν κάποιοι συγκεκριμένοι, τότε δεν άκουσα κανέναν να μιλάει...Μόνο ο απλός κόσμος και εν μέρει ο τύπος έκαναν κριτική και τότε οι ακριβοθώρητοι διεθνείς έβγαιναν και δήλωναν με περισσή αλαζονεία ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν...Όλοι υπαινίχθηκαν πως το πρόβλημα τους ήταν ένας συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής (όλοι έγραφαν πως πρόκειται για τον Κατσουράνη), ο οποίος μέσα στον αγώνα μιλάει συνεχώς και το παίζει προπονητής...Ίσως να έχουν δίκιο, άλλωστε όποιος παρακολουθεί ματς της Εθνικής και του Παναθηναϊκού αλλά και των ΑΕΚ, Μπενφίκα παλαιότερα, μπορεί ακόμη και από την τηλεόραση πως ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έχει την τάση να μιλάει και να υποδεικνύει διάφορα στους συμπαίχτες του...Κάτι τέτοιο το βρίσκω λογικό και γίνεται σχεδόν σε όλες τις ομάδες του κόσμου, επομένως εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου...Μπορώ όμως να καταλάβω κάποιους ποδοσφαιριστές που ενοχλούνται από αυτή τη συμπεριφορά και με φήμες και διαρροές αφήνουν οι ίδιοι να αιωρούνται διάφορα πράγματα στον αέρα που άπτονται και του ίδιου του Σάντος..Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί οι ίδιοι ποδοσφαιριστές για παράδειγμα δε μιλούσαν για τους περίφημους τσακωμούς Ρεχάγκελ Τοπαλίδη στον πάγκο κατά καιρούς, γιατί δε μιλούσαν για τον τελευταίο καιρό του Ρεχάγκελ που είναι κοινό μυστικό (όλες οι εφημερίδες το έγραφαν) ότι οι παίχτες ανεξαρτητοποιούνταν από αυτά που τους έλεγε ο Γερμανός και σχεδίαζαν τα συστήματα και την τακτική σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω για τα παιχνίδια...Θυμίζω πως για όλα αυτά μιλούσε μόνο ο Τσάρτας και όλοι τον θεωρούσαν γραφικό...Ρωτώ λοιπόν γιατί δε μιλούσαν για όλα αυτά και άρχισαν να παραπονιούνται και να κελαηδάνε όταν έχασαν τη σίγουρη σχεδόν δημοσιοϋπαλληλική θέση τους στην Εθνική και άρχιζαν να γυαλίζουν τον πάγκο και την εξέδρα; Για μένα λοιπόν ισχύει το ίδιο κριτήριο και παλιά αλλά και τώρα...Όποιος δε γουστάρει να παίζει στην Εθνική, στο καλό...Κανείς δεν μας κάνει χάρη, παίζοντας στην Εθνική...Ας παίξουν τα μικρά παιδιά, που δεν είναι πολυεκατομμυριούχοι και κορεσμένοι, τουλάχιστον ακόμα..

Η εποχή Σάντος βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα της και ο ίδιος ο προπονητής θα κριθεί στο βάθος του χρόνου από όλους μας...Φυσικά ευρωπαϊκό κύπελλο αποκλείεται να ξαναφέρει, αλλά προσωπικά για μένα δεν είναι το ζητούμενο αυτό...Δε λέω πως και εγώ δε χάρηκα το 2004, αλλά μέσα από όλη αυτήν την επιτυχία τελικά κερδισμένοι βγήκαν μόνο κάποιοι ποδοσφαιριστές, αντίθετα το ελληνικό ποδόσφαιρο βούλιαξε ακόμη περισσότερο στη μιζέρια και τον οπαδισμό. Για μένα το ζητούμενο για την Εθνική ομάδα είναι να παίζει όποιος αξίζει και όποιος γουστάρει πραγματικά, καθώς επίσης και το γεγονός να προσπαθεί η ομάδα να παίζει καλή μπάλα όταν μπορεί...Τα αποτελέσματα και οι προκρίσεις φυσικά και αποτελούν επίσης ζητούμενο, αλλά για μένα προσωπικά ελάχιστα πράγματα λένε αν συνοδεύονται από αντιποδόσφαιρο ακόμη και με υποδεέστερους αντιπάλους...Καταλαβαίνω να παίξεις αμυντικά μέσα στην Κροατία και να γυρίσει όλη η ομάδα πίσω για να διατηρήσει το μηδέν...Βαρέθηκα όμως να κερδίζουμε τις Μάλτες, τις Μολδαβίες και τις Λετονίες με 1-0 με γκολ από πέναλτι ή από στημένη φάση, χωρίς ίχνος δημιουργικού παιχνιδιού...Βαρέθηκα μια ομάδα που να κακοποιεί το ποδόσφαιρο και να μην έχει δουλέψει κανέναν αυτοματισμό...Για όλα τα παραπάνω στηρίζω τη νέα προσπάθεια με τον Πορτογάλο στον πάγκο...Γιατί είδα παίχτες νέους και κυρίως παίχτες διψασμένους μετά από πολύ πολύ καιρό...Επειδή είδα την Εθνική ναι μεν να κερδίζει 1-0 τη Λετονία, αλλά να παίζει τόσο καλή μπάλα που ειλικρινά δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί πρόσφατα από την εθνική μας ομάδα...Επειδή που και που μου αρέσει να βλέπω ματς ροντέο όπως αυτό με το Ισραήλ και χάνει και ο αντίπαλος ευκαιρίες...Επειδή πλέον τα παιχνίδια της Εθνικής θα μπορείς να τα παρακολουθείς χωρίς να πονούν τα μάτια σου και να κοιμάσαι στον καναπέ...Και από κει και πέρα, η πρόκριση αν έρθει έχει καλώς...Διότι προσωπικά ο εφιάλτης του Euro 2008, με τον Κυργιάκο να αλλάζει με το Δέλλα και αυτός με τον Άντζα έχει μείνει στη μνήμη μου ανεξίτηλος και δε θέλω να τον ξαναζήσω ποτέ...

Τελειώνοντας λίγες κουβέντες καθαυτές για τον προπονητή...Σαν προπονητή το Φερνάντο Σάντος γενικά τον συμπαθώ...Μπορεί να μη φημίζεται ως τώρα για το επιθετικό παιχνίδι που αποδίδουν στο χορτάρι οι ομάδες που κοουτσάρει, όμως οι ομάδες του πάντα αγγίζουν τις δυνατότητες τους στο έπακρο όποιες και να είναι αυτές...Είναι επίσης αρκετά έξυπνος για να γνωρίζει πότε οι ομάδες του φτάνουν στο πικ των δυνατοτήτων τους...Πέρυσι όταν έφυγε από τον ΠΑΟΚ, όλοι παραξενεύτηκαν και απόρησαν...Ο ίδιος όμως γνώριζε πως η δεύτερη θέση για τους Θεσσαλονικείς με το υπάρχον έμψυχο υλικό ήταν το απόλυτο ταβάνι και προτίμησε πολύ έξυπνα να αποχωρήσει ξέροντας πως φέτος ένας ΠΑΟΚ χωρίς ουσιαστικές προσθήκες και με δύο αγωνιστικές υποχρεώσεις την εβδομάδα θα πάτωνε αγωνιστικά σε συνδυασμό μάλιστα με την ενίσχυση των υπολοίπων μεγάλων που έκανε τα πράγματα για το Δικέφαλο ακόμη πιο δύσκολα...Αλλά και από την ΑΕΚ του προέδρου Ντέμη, όταν πίστεψε πως έδωσε ότι είχε να δώσει δε δίστασε να αποχωρήσει προς έκπληξη πολλών...Και για μένα είναι ευλογημένος ο άνθρωπος που σε αυτή τη ζωή γνωρίζει ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσει, χωρίς να προλάβουν να τον βαρεθούνε..Πάντως εδώ που τα λέμε είναι και λίγο γκαντέμης ο ίδιος...Κάποτε έχοντας τα ηνία της Πόρτο με Ζαρντέλ και Ζάχοβιτς μέσα και με το σκορ 2-0 μέσα στο Ντας Άντας, είδε τον ανύπαρκτο επί 90 λεπτά Ολυμπιακό να ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις με Γκόγκιτς και Γιαννακόπουλο...Στο δεύτερο γύρο στο ΟΑΚΑ, είδε το Ζάχοβιτς να χάνει πέναλτι και τον Ντρούλοβιτς να σουτάρει συνεχώς στα πουλιά...Στην πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ με πρόεδρο Ψωμιάδη, κατάφερε να χάσει 4-3 από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ σε ένα ματς που ενώ προηγήθηκε, και παρότι βολευόταν και με την ισοπαλία πλήρωσε εντέλει το κόλλημα του να έχει δίπλα στον Γκαμάρα βασικό το Φερούζεμ και όχι το Μιχάλη Καψή...Στη δεύτερη θητεία του στην ΑΕΚ, με βασικούς παίχτες το Μάλμπασα, τον Κρασσά και το Σοάρες, κατάφερε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ως το τέλος και να το χάσει σε εκείνο το περίφημο ματς με τον Ιωνικό, όπου σκόραρε ο Νατσούρας στο τέλος και ο Κύπριος τερματοφύλακας Σιημητράς έκανε το ματς της ζωής του...Πολλές οι αφορμές για τον χαρακτηρίσουν κάποιοι γκαντέμη, αλλά εμένα δε με νοιάζει και ιδιαίτερα αυτό, διότι πιστεύω πως τις περισσότερες φορές την τύχη σου τη δημιουργείς μόνος σου...

Αυτά είχα να παραθέσω για την νέα Εθνική ομάδα και για τον Φερνάντο Σάντος...Και ανυπομονώ να μπει επιτέλους για τα καλά ο χειμώνας για να ξαναφορέσει επιτέλους ο συμπαθής Πορτογάλος το γούρικο του καφέ μπουφάν, που στην μυθολογία του ελληνικού ποδοσφαίρου τείνει να φτάσει το κοντομάνικο κόκκινο μπλουζάκι του Αλέφαντου, το κομπολόι του Ντούσκο και το πούρο του Μάκαρου...Ελπιζω ειλικρινά να μην μας απογοητεύσει...

Ο θάνατος του ερασιτεχνικού αθλητισμού...

Ανάμεσα στον κυκεώνα των πρωτοσέλιδων των αθλητικών εφημερίδων, τα θέματα των οποίων κυμαίνονται μεταξύ των ανούσιων δηλώσεων του Ριέρα και του Σισέ, τα ξενύχτια του Γκοβού, της ανακάλυψης του μεγαλείου του Μανόλο Χιμένεθ από πολλούς αδαείς και του κλάματος των αιωνίων αντιπάλων για τις τιμωρίες τους, υπάρχουν αθλητικά θέματα πολύ περισσότερο σημαντικά, τα οποία άπτονται του γενικότερου ενδιαφέροντος πολύ περισσότερο από τα πεζά και τα ανούσια...Αναφέρομαι φυσικά στην κατάρρευση του ερασιτεχνικού αθλητισμού στην Ελλάδα, όπως αυτή ξεκινά μέσα από την κατάρρευση πολλών ερασιτεχνικών τμημάτων μεγάλων συλλόγων και επεκτείνεται στην αποδόμηση ολόκληρου του αθλητισμού, έτσι όπως αυτός παρέχεται και εμφανίζεται στις αλάνες, στα ξερά γήπεδα και στα γυμναστήρια...

Μέχρι τώρα στις ειδήσεις αυτές, ελάχιστοι έδιναν πραγματική σημασία...Βλέπετε τους περισσότερους από εμάς τους (υποτιθέμενους) φιλάθλους δεν μας νοιάζει, αν ένας υποτιθέμενος επιχειρηματίας εκμεταλλευτεί πρώτα όλα τα προνόμια, από την κατοχή μιας αθλητικής ομάδας και στη συνέχεια την αφήσει σαν στυμμένη λεμονόκουπα, γεμάτη από χρέη και οικονομικές ατασθαλίες...Αρκεί η ομαδάρα μας να κερδίζει τίτλους...Ούτε μας νοιάζει αν οι μικρές ομαδούλες τριγύρω βουλιάζουν η μία μετά την άλλη, μένοντας χωρίς οικονομικούς πόρους, εγκαταστάσεις και στήριξη...Τώρα όμως,που τα γεγονότα αφορούν την κορυφή του αθλητικού παγόβουνου της χώρας, όλοι μοιάζουν να ξυπνούν σιγά σιγά...Τα μεγάλα και ως τώρα ανυπέρβλητα προβλήματα που αντιμετωπίζουν το τμήμα πόλο του Ολυμπιακού και το τμήμα βόλεϋ του Παναθηναϊκού, έρχονται να προστεθούν στις μεγάλες περιπέτειες της ερασιτεχνικής ΑΕΚ, στην σχεδόν κατάρρευση του μπασκετικού οικοδομήματος του Αμαρουσίου και σε μια σειρά άλλων αντίστοιχων περιπτώσεων...Αυτά τα παραδείγματα αφορούν, όπως προείπα την κορυφή του παγόβουνου...Διότι ποιος αλήθεια ξέρει την κατάσταση που επικρατεί στα υπόλοιπα ερασιτεχνικά τμήματα των αιωνίων αντιπάλων; Βλέπετε, αυτά δεν αποτελούν αντικείμενο προπαγάνδας από τις αδηφάγες φυλλάδες...

Η περίπτωση πάντως Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον κατά την ταπεινή μου άποψη...Τόσο από την πλευρά των παραγόντων όσο και από την δική μας πλευρά, δηλαδή των απλών φιλάθλων...Θα περίμενε κανείς από παράγοντες που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των ποδοσφαιρικών και μπασκετικών τμημάτων των δύο αιωνίων, και που υποτίθεται πως πονάνε και αγαπούν τους συλλόγους, να δείξουν ενδιαφέρον και για τα άλλα τμήματα που φυτοζωούν και αργοπεθαίνουν..Άνθρωποι που για να παίζουν το επικοινωνιακό παιχνίδι, να κάνουν δηλώσεις επί δηλώσεων για τη διαιτησία και για να τροφοδοτούν με εμπρηστικές δηλώσεις τα πρωτοσέλιδα των φυλλάδων είναι πάντα πρόθυμοι...Διστάζουν όμως να ενισχύσουν τα ερασιτεχνικά τμήματα και τις υποδομές, διότι αυτά τα κακόμοιρα τι λεζάντα έχουν να δώσουν στα λαοπρόβλητα αφεντικά;..Για αυτούς τους ανθρώπους, η δόξα και η τιμή ως έννοιες δε λένε τίποτα αν δε μεταφράζονται σε έσοδα, κέρδη και προσωπική προβολή...Δυστυχώς...

Ο τρόπος φυσικά για να βοηθήσει ένας μεγαλοπαράγοντας το σύλλογο που υποτίθεται πως υπηρετεί, δεν είναι φυσικά να κάνει μια ηχηρή μεταγραφή ή ένα μεγάλο δώρο, μέσω μιας χορηγίας ή οτιδήποτε άλλο, με στόχο ένα ακόμη πρωτάθλημα...Για παράδειγμα, δε θεωρώ πως η ενίσχυση του Πατέρα στο τμήμα πόλο του Παναθηναϊκού που περιλάμβανε τη μεταγραφή του Γιώργου Αφρουδάκη, ή παλιότερα η μεταγραφή δώρο του όντως σπουδαίου Ιβάν Μίλκοβιτς από τους Αγγελόπουλους στο βόλεϋ του Ολυμπιακού, αποτελούν λύση στα προβλήματα των συλλόγων...Το ζητούμενο για μένα, δεν είναι για την κάθε ομάδα να κατακτά το πρωτάθλημα σε αυτά του τύπου τα αθλήματα, για να κερδίσει το παιχνίδι των εντυπώσεων...Το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι, η δημιουργία άρτιων υποδομών και συνθηκών, ούτως ώστε ο κάθε σύλλογος να μπορέσει να λειτουργήσει σαν ένας φορέας παροχής υπηρεσιών άθλησης για τη νεολαία και σαν ένας μηχανισμός ανάπτυξης εγχώριων ταλέντων στα διάφορα αθλήματα...Θαρρώ επίσης πως αν ένα μέρος του πακτωλού των χρημάτων που δαπανήθηκαν και φέτος από τους αιωνίους αντιπάλους σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ για την απόκτηση παιχτών αμφιβόλου αξίας, πήγαιναν στη δημιουργία γηπέδων μπάσκετ, ποδοσφαίρου και πισινών για την άθληση των νέων, αυτό θα ήταν πιο χρήσιμο τόσο για την κοινωνία, όσο και για την ανάπτυξη των συλλόγων μακροπρόθεσμα..Θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται για μακροπρόθεσμους στόχους και οράματα, όταν όλοι έχουν ασπαστεί το σύνθημα: "πρωτάθλημα εδώ και τώρα, με κάθε τρόπο".... Ίσως όμως έτσι να είχαν την ευκαιρία τα μεγάλα κεφάλια των ομάδων, να πείσουν όλους εμάς που ναι μεν αγαπάμε μια ομάδα,αλλά προσπαθούμε να βλέπουμε τα πράγματα σφαιρικά, πως αγαπάνε πραγματικά μια ομάδα και δεν επιδιώκουν αποκλειστικά και μόνο την προβολή, τη λεζάντα, και ίσως την προώθηση παράπλευρων δραστηριοτήτων τους...

Για να το επεκτείνω ακόμη περισσότερο και να φύγω από τους μεγάλους συλλόγους περνώντας στα πιο σημαντικά, αισθάνομαι την ανάγκη να πω πως σαν χώρα υστερούμε πάρα πολύ στον ερασιτεχνικό αθλητισμό...Θα περίμενε κανείς από το κράτος, να εστιάσει στο σωστό σημείο, αλλά δυστυχώς δε γίνεται τίποτα...Ο κρατικός τζόγος για παράδειγμα προτιμά να σκορπά χορηγίες στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες, αντί να ενδιαφερθεί για τη δημιουργία χώρων άθλησης σε μια χώρα που ασφυκτιά...Δημιουργία χώρων, στους οποίους θα μπορεί ελεύθερα να αθληθεί ο κάθε έφηβος αλλά και ο κάθε 30άρης ή 50άρης, προκειμένου να βελτιώσει τη φυσική του κατάσταση και να βιώσει τα πλεονεκτήματα της γυμναστικής και της φυσικής σωματικής άθλησης, μέσα στη ζούγκλα της σύγχρονης πόλης που μας περιστοιχίζει από τσιμέντο και πέτρες...Πέρα από αυτό, θα περίμενε κανείς το κράτος να βοηθά όσα ερασιτεχνικά σωματεία ανά την Ελλάδα προάγουν το αθλητικό πνεύμα (ναι υπάρχουν και κάποια τέτοια...) και όχι να μοιράζει επιχορηγήσεις με κριτήρια ψηφοθηρικά και κομματικά...Για το σχολικό αθλητισμό, ας μη μιλήσουμε καλύτερα, διότι όσες φορές και να έχει εξαγγελθεί από επίσημα χείλη η ανάπλαση του, τόσες φορές έχει καταλήξει σε ένα ακόμη ανέκδοτο της εξουσίας, η οποία ως γνωστό δε φείδεται ποτέ των μεγάλων λόγων...

Φυσικά η εσφαλμένη νοοτροπία όλων ημών των φιλάθλων, συντηρεί το πρόβλημα...Διότι όταν εμείς έχουμε εσφαλμένα κριτήρια και κοντόφθαλμη λογική, τόσο το κράτος και οι μεγαλοπαράγοντες θα ακολουθούν λανθασμένη ρότα και θα οδηγούν το καράβι του ερασιτεχνικού αθλητισμού ολοταχώς προς τα βράχια...Όταν εμείς αποζητούμε από το κράτος να χαρίζει γήπεδα και χρέη στις ανώνυμες εταιρείες, όταν απαιτούμε από το κράτος να μοιράζει επιχορηγήσεις και να χαϊδεύει τα αυτιά των συλλόγων μας, όταν επικροτούμε ενέργειες όπως π.χ. τη διάλυση πριν από 15 χρόνια του τμήματος πόλο του Παναθηναϊκού για τη μεταγραφή ενός μπασκετμπολίστα, όταν αθλητές που βγαίνουν και μιλούν για τα χρήματα που τους οφείλονται στοχοποιούνται από τον τύπο και εμάς τους ίδιους, όταν στα πλαίσια μιας αγάπης για μια ιδέα-φανέλα καταστρατηγούμε την κάθε κοινή λογική, τότε να είμαστε βέβαιοι πως ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει πεθάνει μια και καλή...Άλλωστε για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και ακόμη περισσότερο για το δικαίωμα όλων μας στην άθληση, κανείς δεν πρόκειται ποτέ να κάνει πορείες διαμαρτυρίας στη βουλή, ή να ξεσηκώσει τον κόσμο όπως γίνεται όταν μια μεγάλη ομάδα ενώ καταστρατηγεί τους νόμους και κάθε έννοια ηθικής, θέλει να δικαιωθεί και αποπάνω...

Δε θέλω να το κουράσω άλλο...Άλλωστε είμαι βέβαιος πως όλους λίγο πολύ μας απασχολούν αυτά τα θέματα, αλλά στην πρώτο διαιτητικό λάθος, ή στην πρώτη μεγάλη μεταγραφή τα ξεχνάμε...Όμως όπως και να χει, το δικαίωμα του καθενός μας στην δωρεάν άθληση και στην εκγύμναση, και η καλλιέργεια του ερασιτεχνικού αθλητισμού στους συλλόγους για να μπορούν τα παιδιά να καλλιεργούν τις αθλητικές τους δυνατότητες και τα ταλέντα, είναι έννοιες κατά πολύ σημαντικότερες από ένα πρωτάθλημα ή ένα τρόπαιο, όσο και αν αυτό αποτελεί νερό στο μύλο της κατάκτησης των εντυπώσεων και της επιβολής έναντι των αντιπάλων...Και αυτό, τουλάχιστον για μένα είναι αδιαπραγμάτευτο...Ελπίζω και για τους περισσότερους από εσάς...

Τα "ριάλιτι" σκουπίδια της ελληνικής τηλεόρασης...

Η σχέση του φτωχού συγγενή με την τηλεόραση, δε θα έλεγα πως είναι και η στενότερη δυνατή, αφού ποτέ δεν ήμουν τακτικός τηλεθεατής, αν εξαιρέσουμε φυσικά την παρακολούθηση αθλητικών γεγονότων και αγώνων...Κατά τα άλλα, ελάχιστα πράγματα παρακολουθώ, αφού θεωρώ χάσιμο χρόνου να ξοδεύεις το χρόνο σου μπροστά σε μια τηλεόραση...Πάντα όμως στην αρχή της σεζόν, φροντίζω να ενημερώνομαι για τα προγράμματα γενικά, μπας και ανακαλύψω κάποια σειρά που να αξίζει της προσοχής και την παρακολούθησης, αν φυσικά βολεύουν και οι ώρες...Συνήθως παρακολουθώ μία σειρά κάθε σεζόν, έστω και αποσπασματικά.. Πριν μερικά χρόνια ήταν το 50-50 που μου κίνησε το ενδιαφέρον, πέρυσι ήταν η φοβερή σειρά του Μπέζου και μια αστυνομική παρωδία που μου διαφεύγει τώρα ο τίτλος της κ.ο.κ.

Χάζευα λοιπόν, την περασμένη Κυριακή σε δύο κυριακάτικες εφημερίδες, τα αφιερώματα που έκαναν για τη νέα τηλεοπτική σεζόν και τα καινούρια προγράμματα, μπας και αλιεύσω κάτι που πραγματικά θα αξίζει τον κόπο...Και φυσικά έπεσα από τα σύννεφα, ανακαλύπτοντας το τι θα σερβίρουν φέτος στους αποχαυνωμένους τηλεθεατές τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας τούτης...Πιθανώς οι περισσότεροι από εσάς να ήσασταν ενήμεροι και να μην παραξενευτήκατε, αλλά εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω πραγματικά...Αυτό που φέτος θα δεσπόζει σε όλα τα κανάλια είναι τα λεγόμενα ριάλιτι σόου παντός τύπου...Ριάλιτι σκληρά και απωθητικά τύπου μεγάλου αδελφού, ριάλιτι μαγειρικής, ριάλιτι τραγουδιού, χορού και μοντέλων ριάλιτι διαμόρφωσης σπιτιών και ότι άλλη θλιβερή μαλ...βλακεία έχει κατεβάσει το μυαλό κάθε διευθυντή καναλιού...Είχα πιστέψει πως η λαίλαπα των ριάλιτι που κατέκλυσε την Ελλάδα ως ξενόφερτο φρούτο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχε περάσει ανεπιστρεπτί..Είχα επίσης πιστέψει πως η εποχή που η Ελλάδα στηνόταν μπροστά από μια κλειδαρότρυπα και περνούσε ακόμη και ημέρες όπως η παραμονή Πρωτοχρονιάς συντροφιά με μερικά "μηδενικά", είχε περάσει και πως δε θα ερχόταν ποτέ ξανά..Δυστυχώς όμως, είχα πιστέψει λάθος, από ότι φαίνεται...

Δεν κακίζω τα κανάλια για τη συγκεκριμένη κατάσταση...Τα κανάλια είναι εμπορικές επιχειρήσεις και όχι εκπαιδευτικά μέσα, για να προάγουν το επίπεδο, τον πολιτισμό και τα γράμματα...Τα κανάλια είναι επιχειρήσεις που στοχεύουν στο κέρδος και για να πετύχουν το σκοπό τους αυτό, δε διστάζουν να κατεβάσουν το επίπεδο όσο απαιτείται...Έχουν άλλωστε καταλάβει πως εντέλει στην τηλεόραση αυτό που πουλάει είναι το τρίπτυχο θέαμα-αίμα-σπέρμα, αφού ο καταναλωτής - τηλεθεατής αυτά επιθυμεί...Ειδικά φέτος που όσο να ναι, τα διαφημιστικά έσοδα λόγω της κρίσης στην αγορά είναι περιορισμένα, τα κανάλια επιζητούν τη μείωση του κόστους των προγραμμάτων τους. Και τι πιο φτηνό και πιασάρικο από ένα ριάλιτι σόου...Από μια συνάθροιση 10-15 ανθρώπων μέσα σε ένα σπίτι, από διαγωνισμούς μαγειρικής με πιάτα στολισμένα σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα, από διαγωνισμούς τραγουδιού με υποψήφιους σταρ, από διαγωνισμούς για υποψήφια μοντέλα, από...από...και ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό...

Τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα και γίνονται με τη θέληση τους έρμαιο των διαθέσεων των καναλιών να τους παρουσιάζουν όπως αυτά επιθυμούν, κατά βάθος τους συμπονώ και τους λυπάμαι...Παρότι δεν μπορώ να σκεφτώ ποτέ τον εαυτό μου να κάνει κάτι παρόμοιο, μπορώ να καταλάβω τη ματαιοδοξία μερικών ανθρώπων, που πιστεύουν πως το σημαντικότερο σε αυτή τη ζωή είναι η δόξα και η αναγνώριση...Βλέπω άλλωστε στην καθημερινή μου ζωή πολλούς τέτοιους ανθρώπους, που ενώ φαινομενικά είναι ικανοποιημένοι με την απλή ζωή τους, καταλαβαίνεις στο μάτι τους πως θα έκαναν τα πάντα για να γίνουν γνωστοί και διάσημοι...Σε γενικές γραμμές πάντως, η ματαιοδοξία και η κενοδοξία είναι διάχυτη σήμερα παντού, και η γενικότερη κακή κατάσταση της ζωής μας επιδεινώνει το φαινόμενο αυτό...Σήμερα, που η χώρα στον τομέα των αξιών έχει χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά, ο στόχος και το ιδανικό της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών μοιάζει να είναι το γνωστό κατά τον Άντι Γουόρχολ δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας, έστω και αν αυτό συνοδεύεται από βίαιη πλην όμως εκούσια καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού..Ή έστω και αν μετά το τέλος της ολιγοήμερης περιπέτειας στο δαιδαλώδη χώρο των μίντια, ο κατά λάθος πρωταγωνιστής συνήθως υπεισέρχεται στα σοκάκια της μελαγχολίας και της κατάθλιψης και αισθάνεται σαν μια στυμμένη λεμονόκουπα..Όλα αυτά όμως δε φαίνονται να προβληματίζουν κανέναν και απόδειξη για αυτό είναι οι τεράστιες ουρές που σχηματίζονται στις οντισιόν των συγκεκριμένων ευτελούς ποιότητας θεαμάτων, από υποψήφιους πρωταγωνιστές-θύματα...

Εκείνο όμως που δύσκολα μπορεί να χωρέσει ο νους, είναι η τάση των τηλεθεατών να παρακολουθούν τέτοιου είδους προγράμματα, απορροφημένοι στις πολυθρόνες τους...Οι δικαιολογίες ηχούν ήδη στα αυτιά μου και μπορώ να τις φανταστώ...Πολλοί θα ισχυριστούν πως ύστερα από μια κοπιαστική ημέρα για το σώμα και κυρίως για το μυαλό τους, αναζητούν κάτι εύπεπτο για να χαλαρώσουν και για αυτό προτιμούν τα ριάλιτι...Στο κάτω κάτω από το να παρακολουθήσει κανείς ειδήσεις στην τηλεόραση με τα γνωστά παπαγαλάκια, βρίσκει προτιμότερο να σκορπά τον καιρό του στα ριάλιτι...Από την άλλη πλευρά όμως, κανείς φυσικά δεν παραδέχεται πως το όλο σκηνικό πηγάζει και από την τάση του σύγχρονου Έλληνα για όσο το δυνατόν περισσότερη κλειδαρότρυπα, φαινόμενο που είναι σε πλήρη άνθηση τελευταία...Πέρα όμως από όλα αυτά, δεν μπορώ με τίποτα να αντιληφθώ τι μπορεί να βρίσκει ενδιαφέρον και άξιο προσοχής ένας άνθρωπος, για να στήνεται εμπρός στο χαζοκούτι και να αναλώνει το χρόνο του παρακολουθώντας τέτοια προγράμματα...Είναι πχ ενδιαφέρον ένας διαγωνισμός μαγειρικής, που κάθεσαι και παρακολουθείς τους άλλους να μαγειρεύουν και στη συνέχεια να τρώνε; Είναι ενδιαφέρον ένας διαγωνισμός εκτέλεσης τραγουδιών (μιλάμε για εν ψυχρώ εκτέλεση, όχι αστεία), όταν τα κριτήρια επιλογής των υποτιθέμενων καλλιτεχνών δεν είναι η φωνητική τους επάρκεια, αλλά η εξωτερική τους εμφάνιση, η τάση για ίντριγκα και ο εκκεντρικός χαρακτήρας, ή όπως λένε και οι ειδήμονες του χώρου "το όλο πακέτο"; Ή είναι μήπως ενδιαφέρον να παρακολουθείς 15 ανθρώπους να μένουν σε ένα σπίτι περικυκλωμένο από κάμερες, να ξύνονται όλη την ημέρα, να αερίζονται και να μιλούν συνεχώς με μπιπ, να τσακώνονται και να κλαίνε και να προσπαθούν να προσελκύσουν τα βλέμματα και της ψήφους του τηλεοπτικού κοινού, πουλώντας τη σάρκα τους σε αυτό το μοντέρνο κρεοπωλείο που ακούει στο όνομα ελληνική τηλεόραση;

Κλείνοντας έχω να πω πως, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με όλα τα παραπάνω, αυτό που φαντάζομαι αποτελεί κοινή άποψη είναι πως το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης είναι σε γενικές γραμμές είναι πάρα πολύ χαμηλό...Και δεν με ενδιαφέρει αν η ξένη τηλεόραση είναι ακόμη χειρότερη από την εγχώρια, ή αν τα ξένα ριάλιτι είναι χειρότερου επιπέδου...Εγώ κοιτώ τα του οίκου μου...Και έχω να πω, πως στην Ελλάδα η τηλεόραση παίζει πολύ καλά το ρόλο της, σαν αποχαυνωτής του πλήθους και των λαϊκών μαζών...Όσο εμείς είμαστε χωμένοι και αποχαυνωμένοι στις πολυθρόνες μας, παρακολουθώντας άκριτα ότι σάπιο μας σερβίρεται τόσο κάποιοι θα κοιμούνται ήσυχοι και αμέριμνοι πως δεν θα τους ενοχλήσει ποτέ κανείς...

Καλή τηλεοπτική σεζόν σε όλους, εύχομαι...