Ο βασιλιάς της μοναξιάς, ήσουνα φίλε μου για μας...

Τις τελευταίες ημέρες απείχα συνειδητά από τις αναρτήσεις, όχι φυσικά επειδή βρισκόμουν σε διακοπές...Διακοπές είναι ειδικά φέτος μια σχεδόν απαγορευμένη λέξη για μένα...Απείχα επειδή ζήλεψα από αυτά που βλέπω γύρω μου και αποφάσισα, έτσι αυθαίρετα, να απονείμω έναν τίτλο στον εαυτό μου...Να βρω κάτι, τον τίτλο του οποίου να αξίζω... Έψαξα μέρες και νύχτες ολόκληρες και ατελείωτες...Αναζήτησα το τι έκανα και τι όχι όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και πράγματα για τα οποία έχω νιώσει περήφανος ή έχω μετανιώσει...Η απόφαση δύσκολη...Βλέπετε ούτε ιδιαίτερα χαρίσματα έχω (εμφανισιακά ή χαρακτήρα), ούτε ταλέντα έχω που να με κάνουν να ξεχωρίζω...Μετρίως μέτριος που λέει και το άσμα...Στο τέλος όμως βρήκα τη λύση...Και απονέμω στον εαυτό μου, μέσα σε κλίμα συγκίνησης  και μεγάλης χαράς τον τίτλο του βασιλιά της μοναξιάς...Και εξηγούμαι άμεσα...

Είμαι από μικρός ένας μοναχικός άνθρωπος...Θέλετε από άποψη, θέλετε λόγω των συνθηκών (το πιθανότερο νομίζω), έχω μάθει να θέλω την απόλυτη ευθύνη για κάθε τι που κάνω ή δεν κάνω...Έμαθα να λαμβάνω την συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων που με αφορούν, συνεδριάζοντας και συζητώντας μόνο με τον εαυτό μου...Έμαθα να μένω μόνος, αντιμετωπίζοντας κατάφατσα όλες τις δυσκολίες και τα τρεχάματα που επιφέρει αυτό, αλλά απολαμβάνοντας και τα καλά της όλης φάσης...Έμαθα να περνάω αρκετό από τον λίγο ελεύθερο χρόνο μου, σε ασχολίες μοναχικές και ατομικές...Δεν νομίζω ότι όλα αυτά είναι θέμα εγωισμού, αν και εγώ ίσως να μην είμαι ο καταλληλότερος για να κρίνει...Είναι θέμα ότι βαθιά μέσα μου έχει ριζώσει η ψευδαίσθηση (ναι η ψευδαίσθηση), ότι αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να ζήσει κάποιος τη ζωή του, όπως ακριβώς αυτός επιθυμεί, δίνοντας λογαριασμό σε όσο το δυνατόν λιγότερους ει δυνατόν και σε κανέναν...

Όλα αυτά φυσικά και έχουν αντίκτυπο και στο χαρακτήρα κάθε ανθρώπου και μάλιστα εμφανή...Γίνεσαι κλειστός άνθρωπος, που μπορεί να έχεις αρκετούς φίλους, αλλά διστάζεις για να μην πω απαξιείς να τους πεις ακριβώς αυτό που σκέφτεσαι...Δε θέλεις να γίνεσαι φόρτωμα και να βάζεις στους άλλους, όσο κοντά σου και να είναι, περισσότερα προβλήματα από αυτά που οι ίδιοι έχουν...Αφήστε που κατά βάθος και χωρίς να το λες, φοβάσαι την απόρριψη τους και το ενδεχόμενο να σε αγνοήσουν παντελώς και αυτό είναι το χειρότερο από όλα για σένα...Δε θέλεις να μοιραστείς ούτε τα μεγάλα όνειρα σου, ούτε τους εφιάλτες οι οποίοι κάνουν την εμφάνιση τους, αρκετά συχνά στα βράδια σου...Τα δύσκολα φεγγάρια που περνάς φοβάσαι να τα μοιραστείς με τους άλλους, οι οποίοι μένουν με την ψευδαίσθηση του δεν τρέχει τίποτα...Ντρέπεσαι να εκτεθείς και βλακωδώς φοβάσαι να τσαλακώσεις το είναι σου ζητώντας μια συμβουλή...Παρόλα αυτά τα ερεθίσματα από σένα υπάρχουν και οι σπόντες...Όμως κανείς δε μπορεί να σε καταλάβει και να σου δώσει αυτό που πραγματικά ζητάς...Έτσι καταντάς μοναχικός και δεν ανοίγεις καθόλου τα χαρτιά σου...Μάλιστα το ψεύτικο χαμόγελο σου και η χιλιοειπωμένη ατάκα "όλα καλά", αρκούν για να πιστέψουν οι άλλοι πως πραγματικά όλα καλά...Δεν είναι όμως έτσι η πραγματικότητα μάγκες δυστυχώς...Και το 'όλα καλά' πολλές φορές είναι υπεκφυγή, αδιαφορία και ψέμα...

Το γεγονός όμως που μου απονέμει τον παραπάνω τίτλο αδιαμφισβήτητα είναι κάτι που μου συμβαίνει αρκετά συχνά...Πολλές φορές μπορεί να βρίσκομαι ανάμεσα σε μεγάλη παρέα και μάλιστα αποτελούμενη από ανθρώπους που πραγματικά εκτιμώ και θεωρώ πραγματικούς μου φίλους...Και εκείνη τη στιγμή να αισθάνομαι αφόρητη μοναξιά...Να αισθάνομαι πως η συζήτηση δεν με αφορά, πως η ατμόσφαιρα ξαφνικά παγώνει μπροστά μου και βρίσκομαι να ταξιδεύω σε σκέψεις δικές μου, άσχετες με αυτές που κάνει η παρέα...Νιώθω πως πραγματικά εκπέμπω σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από αυτό των άλλων...Ξαφνικά παύουν να με ενδιαφέρουν τα απλά καθημερινά και να με σαγηνεύει η ρουτίνα της συζήτησης όπως συνέβαινε παλιά, ενώ αρχίζω να βαριέμαι αφόρητα τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις που φτάνουν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς όμως να μου φαίνεται πως παράγουν απολύτως καμία ουσία...Σίγουρα οι δικές μου οι συντεταγμένες είναι οι εσφαλμένες, το καταλαβαίνω και το αποδέχομαι αυτό, όμως δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα για να το μεταβάλλω...Και ειλικρινά δεν ξέρω αν θέλω κιόλας φίλοι μου...Διάβαζα τις προάλλες μια ατάκα του Bucowski στο ίντερνετ και την γράφω και εδώ, επειδή νομίζω πως αντικατοπτρίζει και περιγράφει σε απόλυτο βαθμό αυτό που αισθάνομαι..."Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα όταν είσαι μόνος'...αυτό ακριβώς...

Όλες αυτές οι συμπεριφορές έχουν αποτέλεσμα, ελάχιστοι άνθρωποι να μπορούν να σε καταλάβουν, και ακόμα λιγότεροι να σε γνωρίζουν...Σε γνωρίζουν για την ακρίβεια πολλοί, αλλά σε ξέρουν λίγοι...Ελάχιστοι ξέρουν πως ασχολείσαι με αυτό το blog, και συχνά πυκνά αφιερώνεις κάποιο χρόνο για να γράφεις τις προσωπικές σου ασυναρτησίες...Ακόμα λιγότεροι ξέρουν πως ένα από τα χόμπι σου είναι να σκαρώνεις όμορφα ποιηματάκια, τα οποία όμως ποτέ δεν κάθισες σοβαρά να τα βάλεις σε μια σειρά και να τα καταγράψεις, με αποτέλεσμα σήμερα να μη σώζεται σχεδόν τίποτα, παρά μόνο μερικά μέσα στο μυαλό σου...Λίγοι ξέρουν για πρόσωπα που αγάπησες πολύ, αλλά δίστασες να τους το αποκαλύψεις, φοβούμενος την απόρριψη και σκεπτόμενος πως ίσως και για δικό τους καλό θα ήταν καλύτερα να μην μπλέξουν μαζί σου...Δεν είναι πολλοί αυτοί που ξέρουν τα πραγματικά αγαπημένα σου χόμπι, αλλά και τα πράγματα που βαριέσαι αφόρητα αλλά είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις γιατί απλά έτσι πρέπει...Και είναι αμφίβολο αν θα τα μάθουν και ποτέ, όσο κι αν εσύ είσαι διατεθειμένος να κάνεις αρκετές προσπάθειες στο μέλλον για την επιτυχία του σκοπού αυτού-με αβέβαια αποτελέσματα.

Η πεποίθηση που εκφράζω για όλα τα παραπάνω επιτείνεται  όταν συχνά πυκνά κάθομαι και σκέφτομαι τη ζωή μου, κάνοντας απολογισμό για όλα όσα με αφορούν και σκεπτόμενος τις θυσίες που έχω κάνει, όλα όσα έχω πάρει, τα ελάχιστα τα οποία έχω καταφέρει, τα διλήμματα και τις αποφάσεις στα οποία κλήθηκα χωρίς τη βοήθεια του κοινού να απαντήσω, τις φορές που έχω αδικήσει και έχω αδικηθεί αλλά και τις φορές που έχω αδικήσει τον εαυτό μου...Τότε διαπιστώνω, το πόσο μόνος (όχι είμαι) αισθάνομαι...Επίσης η ίδια πεποίθηση επιτείνεται τους τελευταίους μήνες με τα προβλήματα που σχεδόν ξαφνικά (ή όχι) έχουν ανακύψει στη ζωή μου...Προβλήματα που κανείς (ούτε εγώ ο ίδιος ) δεν ξέρει την πραγματική τους έκταση και το κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή σου ίσως για πάρα πολύ καιρό...Προβλήματα που απαιτούν αποφάσεις οριστικές και ξεκάθαρες, σχεδόν αποφάσεις ζωής θα έλεγα, και που σίγουρα θα ήταν καλύτερο να λαμβάνονταν ύστερα από συνεννόηση και συνεργασία και όχι έτσι, όπως θα γίνει τώρα...

Τα χρόνια περνούν αμείλικτα γρήγορα φίλοι μου και οι ευκαιρίες για να διορθωθούν πράγματα και καταστάσεις που έχουν ξεκινήσει λάθος ευθύς εξαρχής, δεν θα είναι άπειρες στο μέλλον...Όταν μια κατάσταση χτίζεται σε σαθρά θεμέλια, τότε δεν είναι και πολύ εύκολο να έρθει στα ίσια της και να ορθοποδήσει χωρίς να σωριαστεί στο έδαφος και να γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος...Όμως κανείς δεν έχασε προσπαθώντας...Και αυτό θα κάνω φυσικά και εγώ...Θα παλέψω για την αντιστροφή της κατάστασης, για την αλλαγή των δεδομένων...Περιμένοντας το σημάδι εκείνο που θα με πάρει από το χέρι και θα με οδηγήσει σε καινούργιους δρόμους, αδιάβατους και ανεξερεύνητους, για να τους ζήσουμε μαζί για μια ζωή...Και ας ελπίσουμε ότι αυτό το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα, προτού να είναι αρκετά αργά...

Ως εδώ...Ξέρω ότι πιθανώς σας κούρασα με την εσωτερική μου ψυχανάλυση και μπορεί πολλοί να βαρεθήκατε...Όμως αισθανόμουν πως το είχα ανάγκη...Και δε θέλω να κουράσω ούτε με επιλόγους, ούτε με υστερόγραφα, ούτε με τίποτα σχετικό, όπως πράττω συνήθως...Απλά ανεβάζω ένα πανέμορφο σχετικό τραγουδάκι επί του θέματος και επίσης παραθέτω μια ρήση του Άντον Τσέχοφ που θαρρώ πως κολλάει πολύ στην περίσταση και τα λέει όλα..."Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους, για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν"...Ισχύει...

Τα σέβη μου...

Συχνάζεις σε ένα sports cafe...και εγώ εκεί επίσης...

Μιας και διανύουμε μια σχετικά νεκρή και ζεστή περίοδο, λέω σήμερα να το ελαφρύνω λιγάκι και να μιλήσω για ένα θέμα, κατά τι διαφορετικό...Για τις αθλητικές καφετέριες θέλω να σας πω, που έχουν κατακλύσει την πόλη και τις παρανοήσεις που έχω παρατηρήσει σε σχέση με αυτές. Ο Έλληνας ως γνωστό έχει στο αίμα του το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό...Μπορεί όλοι να διαμαρτυρόμαστε για την κακή ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου και για το χαμηλό επίπεδο των ομάδων μας, όμως όλοι ενδιαφερόμαστε να κουβαληθούμε στην καφετέρια για να παρακολουθήσουμε τα φιλικά των ομάδων μας απέναντι σε αλλοδαπές μπυραρίες, για να αποκτήσουμε ίδια άποψη για τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα - μελλοντικά παλτά...Και όλοι γκρινιάζουμε για την υπερπληθώρα μπάλας με την οποία μας έχουν κατακλύσει, όμως την ίδια στιγμή συρρέουμε στις καφετέριες κατά εκατοντάδες, για να δούμε τις μεγάλες ομάδες του εξωτερικού να δίνουν παραστάσεις στο τσάμπιονς λιγκ όλο το χειμώνα. Και επειδή οικονομικά οι καιροί είναι δύσκολοι και οι περισσότεροι αδυνατούν να έχουν οι ίδιοι κάποια ψηφιακή πλατφόρμα σπίτι τους για να βλέπουν αγώνες, η λύση είναι οι γνωστές μας καφετέριες με τις τηλεοράσεις...

Εγώ τις καφετέριες αυτού του τύπου, τις αποκαλώ sports cafe...Ο όρος ξέρω πως είναι αδόκιμος και ίσως πρόχειρος, όμως δεν ξέρω πως αλλιώς να αποκαλέσω αυτά τα καφέ, με τις πολλές τηλεοράσεις στα οποία μπορείς ανά πάσα στιγμή να παρακολουθήσεις τους αγώνες που εσύ θέλεις, παρέα με αρκετούς ακόμη συναγωνιστές που αισθάνονται την ίδια ακριβώς ανάγκη με εσένα. Επειδή όμως στην Ελλάδα έχουμε μια τάση να συγχέουμε τις έννοιες και να τσουβαλιάζουμε ανόμοια πράγματα, θα ήθελα στο σημείο αυτό να σημειώσω πως για να χαρακτηριστεί ένα τέτοιου είδους κατάστημα ως sports cafe, θα πρέπει να συντρέχουν και να εκπληρώνονται κάποιες σημαντικές προϋποθέσεις...Ναι μη γελάτε φίλοι μου...Εδώ έχουμε κανόνες, δεν είμαστε "μπάτε σκύλοι αλέστε"...Και θα σας τους παραθέσω αμέσως όλους, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις...Προσδεθείτε λοιπόν, γιατί το ταξίδι στα άδυτα των καταστημάτων αυτών, μόλις ξεκινά...

Δεν μπορεί συνεπώς κάθε καφετέρια που στη χάση και στη φέξη δείχνει ένα ντέρμπι Ολυμπιακού Παναθηναϊκού ή τον τελικό του τσάμπιονς λιγκ, να θεωρηθεί sports cafe...Για να αποκτηθεί ο τίτλος, θέλει δουλειά πολλή, όπως λέει και ο ποιητής...Για να θεωρηθεί τέτοια θα πρέπει οπωσδήποτε να δείχνει κάθε αγώνα που διεξάγεται τη στιγμή αυτή...Είτε είναι Πανθρακικός- Πλατανιάς, είτε Γρανάδα- Λεβάντε είτε ακόμα ακόμα Χάκεν-Μπρομαποϊκάρνα από το ένδοξο σουηδικό πρωτάθλημα...Στο κάτω κάτω, το κατάστημα έχει πληρώσει συνδρομές σε νοβα και ΟΤΕ, θα πρέπει επομένως να τις αποσβέσει...Και αυτό θα πρέπει να γίνεται κάθε ημέρα. Ακόμα και ένας πελάτης, να θέλει να δει μπάλα, η τηλεόραση θα πρέπει να είναι συντονισμένη...Για να μην πω, ότι όλο τη νύχτα, που η καφετέρια είναι κλειστή, η τηλεόραση θα πρέπει να είναι ανοιχτή στο nova6 για να μπορούν οι περαστικοί και οι ξενύχτηδες να ρίχνουν ανά πάσα στιγμή μια ματιά στα στιγμιότυπα...Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα υπόλοιπα αθλήματα...Είτε μπάσκετ, είτε στίβος είτε οτιδήποτε άλλο...Δεν έχει σημασία το άθλημα...Σημασία έχει να το μεταδίδεις κανονικά...Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης τις εκπομπές...Δε νοείται αθλητική καφετέρια να κλείνει την τηλεόραση αν δεν έχει τελειώσει η σούπερ μπάλα, για να δουν οι θαμώνες όλα τα γκολ της βραδιάς και να πάνε σπίτια τους ενημερωμένοι και χορτασμένοι...

Επίσης οι καφετέριες αυτές για να θεωρηθούν sports cafe, θα πρέπει να είναι απολύτως προσανατολισμένες προς την τηλεόραση...Πρέπει να το καταλάβουμε μια και καλή, πως η τηλεόραση είναι το κέντρο όλων...Για αυτό τα τραπέζια θα πρέπει να βλέπουν προς αυτή, το ίδιο και όλες οι καρέκλες και όχι να είναι γύρω γύρω από το τραπέζι...Δεν είναι παιχνίδι αυτό, είναι σοβαρό...Είναι σαν το θέατρο, έχετε δει κανέναν να κάθεται πλάτη στη σκηνή; Και πως θα τον χαρακτηρίζατε αυτόν;...Αν είναι δυνατόν, τα έχουμε ισοπεδώσει όλα..Ας γίνει επιτέλους κατανοητό...Σε ένα sports cafe δεν πάμε για να λύσουμε τα προβλήματα μας, ούτε για να χαμουρευτούμε με τη γκομενα μας, ούτε για να τα πούμε με φίλους που έχουμε να δούμε καιρό...Πάμε για να δούμε μπάλα...Μόνο μπάλα...Αποκλειστικά μπάλα...Όποιος θέλει τα υπόλοιπα, ας πάει σε εκείνες τις φλώρικες καφετέριες που οι τηλεοράσεις τους δείχνουν μόδα...Ή ας κάτσει σπίτι του...Όμως μην πάει σε sports cafe...Ενοχλεί τους άλλους που έχουν αφοσιωθεί στο χορτάρι και τους γητευτές-παλτά της στρογγυλής θεάς...Για αυτό και οι τελευταίοι (οι μόνιμοι θαμώνες δηλαδή), έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν παρατήρηση σε όσους μιλούν δυνατά, και αποσπούν την προσοχή των υπολοίπων από τους αγώνες... Σε μια τέτοια καφετέρια την ώρα του αγώνα, ο μόνος που ακούγεται και μάλιστα στη διαπασών είναι ο σπίκερ που μεταδίδει...Όπως στην εκκλησία ο ψάλτης και ο παπάς...Αυτός είναι ο κατάλληλος συνειρμός, για να καταλάβετε δηλαδή τη σοβαρότητα του πράγματος και την ιερότητα των στιγμών...

Στο σημείο αυτό φίλοι μου να μην ξεχάσω να προσθέσω, πως μια τέτοιου είδους καφετέρια θα πρέπει να έχει αρκετές και όχι μία τηλεοράσεις για να καλύπτει τα θεάματα όλα...Αυτονόητο θα μου πείτε, αλλά κάποτε πρέπει να δίνουμε σημασία και σε αυτά...Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί αγώνες να συμπέφτουν από πλευράς ώρας και οι θαμώνες θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα επιλογής...Άλλος πχ θέλει να δει ΟΦΗ-Βέροια και άλλος Ξάνθη-Κέρκυρα, δεν πρέπει να είναι όλοι ικανοποιημένοι; Τι λέτε...Ή για παράδειγμα, έρχεται το Μουντιάλ, φτάνουμε στην τρίτη αγωνιστική των ομίλων και τα παιχνίδια διεξάγονται παράλληλα...Να μην ξέρει ανά πάσα στιγμή ο μπάρμπα Μήτσος από τα κάτω Πετράλωνα, στην καφετέρια πόσα γκολ χρειάζεται η Παπούα-Νέα Γουινέα για να πετάξει έξω τη Βραζιλία; Να μένει στην άγνοια δηλαδή; Μάνα δεν τον γέννησε και αυτόν; Το θεωρείτε σωστό εσείς αυτό; ..Ή να μην ξέρει ο Ριρής από την Κυψέλη, πχ αν τελικά εκείνο το βολικό  χ του 2,10  στο Πλζεν-Ντνιέπρ, θα έρθει τόσο αβαβά, όσο υποψιάζεται όλος ο ντουνιάς που ασχολείται με το στοίχημα...

Περνώντας σε άλλα χαρακτηριστικά των ορίτζιναλ sports cafe, να πούμε ότι εκεί επιτρέπεται για να μην πω επιβάλλεται το κάπνισμα...Αν δε βρωμάει τσιγαρίλα η ατμόσφαιρα, δεν καταλαβαίνεις αγώνα...Κι αν τα ρούχα σου όταν πας σπίτι δε βρωμάνε από χιλιόμετρα, τότε τσάμπα φίλε μου η επίσκεψη σου στο καφέ...Επίσης όλα τα πραγματικά sports cafe, έχουν όλες τις αθλητικές εφημερίδες διαθέσιμες για τον πελάτη τους...Για να μη πω, ότι έχουν και τις εφημερίδες προηγούμενων ημερών, για ειδήσεις και παραλειπόμενα που ενδεχομένως έχουν ξεφύγει της προσοχής των θαμώνων...Αφήστε πως πρέπει πάντα να υπάρχει κάτι να γεμίσει εκείνο το απαίσιο τέταρτο που ονομάζεται ημίχρονο, και πολλές φορές αισθάνεσαι πως δεν περνά με τίποτε και μοιάζει με αιώνα...Επίσης υπάρχει σίγουρα σύνδεση wi-fi με φουλ σήμα, για να μπορούν ανά πάσα στιγμή οι θαμώνες να βλέπουν τα αποτελέσματα του στοιχήματος και να διαπιστώνουν αν τα δελτία τους για μια ακόμη φορά θα φιλοξενηθούν στην μεγάλη αγκαλιά του θείου-κουβά...Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, αλλά έχουν ποντάρει άσο ημίχρονο- διπλό τελικό την Κόλτσεστερ, η λύση φυσικά και υπάρχει και ακούει στο όνομα teletext...Ναι, οι σωστές καφετέριες μια πλαϊνή οθόνη τηλεόρασης τη χαραμίζουν για να δείχνουν το teletext με συνεχή ροή αποτελεσμάτων... Για να μην μένει κανείς απολύτως παραπονεμένος...

Επίσης άξια αναφοράς είναι και η πελατεία των καφέ αυτών ιδίως το καλοκαίρι...Περνάς πχ απέξω και βλέπεις σε 10 τραπέζια να κάθονται σύνολο 10 άνθρωποι μόνοι τους...Μη βιαστείτε να τους χαρακτηρίσετε μοναχικούς ή απλά αρρώστους...Το παράξενο θα ήταν μια ολόκληρη παρέα ή ένα ζευγάρι να είχε κουβαληθεί σε μια καφετέρια για να παρακολουθήσει Σταντάρ Λιέγης -Ξάνθη...Άλλωστε, σίγουρα δεν είναι μοναχικοί...Αποτελούν μια παρέα 10 ατόμων...Αφού μετά το πρώτο δεκάλεπτο αρχίζουν να συνομιλούν...πχ Πετάγεται ένας από μπροστά και λέει: "Ρε σεις αυτός με το 5 ποιος είναι;" Λέει ένας από πιο πίσω..."Ο Κουρμπέλης το στόπερ είναι.." "Αυτός που θέλει η ΑΕΚ, λέει ένας πιο δίπλα;" "Ναι αυτός, καλό παιχτάκι είναι, απαντά ο επόμενος, αλλά θα παίξει Γ Εθνική, οι άλλες μεγάλες ομάδες κοιμούνται ήθελα να ήξερα;"..."Από το Σιόβα που έχουμε εμείς, καλύτερος είναι σίγουρα", βγάζει την πίκρα του ένας Ολυμπιακός στο βάθος..."Τι να πούμε και εμείς ρε φίλε, που κάναμε ηγέτη το Σίλντεφελντ το νέο Σαριέγκι" σημειώνει σκωπτικά ένας πράσινος πικραμένος που κάθεται στο μπροστινό τραπέζι..."Κοπελιά πιάνεις ένα ποτήρι μπίρα ακόμη....και φιστίκια έτσι;" λέει ο πρώτος και κάπου εκεί το γαϊτανάκι τελειώνει ώσπου να ξεκινήσει το επόμενο...Σημαντική λεπτομέρεια...Αυτοί οι 10 έχουν ιδωθεί για πρώτη φορά στη ζωή τους εκείνο  το βράδυ, και ίσως να μην ξαναβρεθούν ποτέ μαζί...Όμως για το δίωρο της ποδοσφαιρικής μυσταγωγίας, να είστε σίγουροι πως αποτελούν μια κολλητή παρέα, με τις διαφωνίες και τις διαφορές τους φυσικά...Μια παρέα που σε γνώσεις και ποικιλία απόψεων δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους πιο διαβασμένους και πολυγραφότατους αθλητικούς δημοσιογράφους και από τις πιο λαοπρόβλητες αθλητικές εκπομπές...

Τέλος ένα χαρακτηριστικό που διαχωρίζει μια απλή τυπική καφετέρια που δείχνει μεταδόσεις μόνο σημαντικών αγώνων, ντέρμπι και τσάμπιονς λιγκ από μια κανονική αθλητική καφετέρια είναι το ακόλουθο...Στην πρώτη, υπάρχει δεν υπάρχει πολύς κόσμος που παρακολουθεί μπάλα, κατά το 75ο με 80ο λεπτό, οι σερβιτόροι-ες βγαίνουν γύρα στα τραπέζια και ζητούν από τους πελάτες να πληρώσουν...Η ενέργεια αυτή, την οποία σίγουρα όλοι έχετε παρατηρήσει να συμβαίνει, αντανακλά το φόβο του αφεντικού-υπευθύνου του καταστήματος πως οι πελάτες στο τέλος του αγώνα, θα εκμεταλλευτούν την πολυκοσμία και το γεγονός ότι όλοι ταυτόχρονα σηκώνονται για αποχώρηση και θα φύγουν χωρίς να πληρώσουν το λογαριασμό...Την ίδια στιγμή σε μια αθλητική καφετέρια, οι σερβιτόρες (γιατί εκεί έχει μόνο σερβιτόρες και μάλιστα με πιασίματα) δεν τρέχουν για το λογαριασμό στο 80, γιατί ξέρουν πως ο αγώνας δεν τελειώνει προτού σφυρίξει το κοράκι τη λήξη...Και δεν υπάρχει ο κίνδυνος να φύγει κανείς έτσι...Διότι οι θαμώνες τέτοιων μαγαζιών, δεν φεύγουν από το μαγαζί τους (έτσι το αισθάνονται), ακόμα και αν χρειαστεί να δώσουν και το τελευταίο τους δεκάευρο, με τον κίνδυνο την επόμενη μέρα να μην έχουν χρήματα να σπρώξουν στο καραμπινάτο όβερ στο Άσκολι-Πάντοβα, που προτείνουν όλοι στο ίντερνετ και παίζει όλη η Ασία...

Δεν θέλω να προσθέσω πολλά περισσότερα...Αυτό που θέλω απλά να πω, είναι ότι όλο το σκεπτικό της ανάρτησης ξεκίνησε μετά από μια κουβέντα που είχα με φίλο άσχετο με τα αθλητικά, που με ρώτησε απορημένος περί τούτου, βλέποντας καφετέριες να είναι γεμάτες με ανθρώπους, που το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν μπάλα σε μεγάλες δόσεις...Έτσι όπως πάνω κάτω τα εξήγησα σε αυτόν, έτσι τα παραθέτω και σε εσάς, φίλοι μου...Και υπάρχουν δύο ενδεχόμενα...Είτε ανήκετε σε αυτούς που πηγαίνουν πολύ σπάνια έως ποτέ σε τέτοια μέρη και βαρεθήκατε αφόρητα με το παραπάνω κείμενο, είτε ανήκετε στους έστω και περιστασιακούς θαμώνες τέτοιων καφέ, που τώρα έχοντας διαβάσει όλα αυτά (έστω και με αρκετή δόση υπερβολής σε κάποια σημεία), είμαι σίγουρος πως τουλάχιστον μειδιάτε σκεπτόμενοι τις στιγμές που ενδεχομένως έχετε περάσει σε τέτοια καφέ, παρέα με τους υπόλοιπους εραστές της στρογγυλής ασπρόμαυρης (και όχι μόνο φυσικά) θεάς...

Νιώθω πολύ τυχερός πραγματικά, που στη γειτονιά μου υπάρχουν δύο μέρη που σύμφωνα με τα παραπάνω αξίζουν τον τιμητικό τίτλο του  sports cafe, συγκεντρώνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των παραπάνω χαρακτηριστικών...Και δε διστάζω να πω, πως ιδίως τώρα το καλοκαίρι που η πόλη είναι άδεια και οι παρέες έχουν λιγοστέψει, έχω ξοδέψει αρκετά από τα βράδια μου πίνοντας μια μπίρα σε αυτά, χαζεύοντας παράλληλα αδιάφορα φιλικά μεταξύ απροετοίμαστων ομάδων και τα πρώτα επίσημα της χρονιάς, εξάγοντας ποδοσφαιρικά συμπεράσματα παρέα με τα υπόλοιπα τυχαία εννέα μοναχικά φιλαράκια μου...