Πρώτη Μαϊου...και απ'τη Βαστίλλη...

Δεν απομένουν παρά ελάχιστες πλέον ώρες για να ξημερώσει η ημέρα της εργατικής Πρωτομαγιάς και για φέτος και το έλεγα πέρυσι, το λέω φέτος, και θα το λέω και στο μέλλον πως έχω πλέον βαρεθεί να ακούω πως 'η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία'. Είναι ένα από τα κλισέ που μου φαίνονται αφόρητα κάθε χρόνο και με κάνουν να φρικάρω, από τη στιγμή μάλιστα που όλοι εφαρμόζουν στην πραγματικότητα το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν.
Προσωπικά θεωρώ πως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος το ιστορικό της συγκεκριμένης ημέρας και το πως καθιερώθηκε αυτή...Το διάβαζα πολύ πρόσφατα σε μια εφημερίδα και ομολογώ πως οι συγκρίσεις με το πεζό σήμερα έρχονται στο μυαλό σου χωρίς καν να το καταλάβεις...Πολλά από τα προνόμια που σήμερα βίαια ξεριζώνονται από τον απλό εργαζόμενο, ήρθαν παγκοσμίως σαν αποτελέσματα πολύχρονων αγώνων κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι πίστεψαν στην ιδέα ενός καλύτερου αύριο, αγωνίστηκαν για αυτό μέχρις εσχάτων και εν τέλει κάτι πέτυχαν...Έστω αν μετά, εκμεταλλεύτηκαν τους συγκεκριμένους αγώνες ποικιλοτρόπως και τους εξαργύρωσαν πολλάκις...Θυμάμαι, πως την αντίστοιχη περυσινή ημέρα, σημείωνα σε τούτο το βήμα πως κάποια εργατικά δικαιώματα όπως η ασφάλιση, το πενθήμερο και το ωράριο βρίσκονταν υπό αμφισβήτηση...Κύλησε ένας χρόνος ήδη και φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση στην οποία, θα πρέπει να ευγνωμονείς αν έχεις δουλειά ανεξάρτητα αν σου έχουν κόψει μισθούς, επιδόματα και όλα τα συναφή...Και με την προοπτική σε ένα χρόνο από τώρα να μην ξέρεις σε τι κατάσταση θα είσαι...
Επειδή η Πρωτομαγιά είναι απολύτως συνυφασμένη με το εργατικό κίνημα, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω κάποιες σκέψεις σε σχέση με το μοναδικό επάγγελμα που δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει στη χώρα αυτή, ακόμα και να διαλυθούν τα πάντα...Και αυτό δεν είναι άλλο από αυτό του συνδικαλιστή..Έναν συνδικαλισμό, που τον πήραμε εδώ και τον μετατρέψαμε σε θέση με κομματικό υπόβαθρο...Σε οποιαδήποτε υπηρεσία και να ρίξεις το βλέμμα σου, θα ανακαλύψεις κομματικούς συνδικαλιστές, που υπό το μανδύα αγώνων απολαμβάνουν μισθούς χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν εργαστεί πραγματικά ποτέ...Πολύχρωμα κομματικά στελέχη, που διψούν για μια μεγάλη κρατική θέση και πέρα από αυτό δε βλέπουν τίποτα...Το ωραίο είναι πως οι απλοί εργαζόμενοι βασίζονται μάταια σε αυτούς, για να τους υπερασπιστούν απέναντι στις ανάλγητες διοικήσεις, αφεντικά, κυβερνήσεις κ.ο.κ..Είναι θαρρώ το άκρων άωτο της ματαιότητας να περιμένεις καλό από αυτούς, που ξεχνούν τους αγώνες όταν ανελίσσονται...Από ανθρώπους που έχουν μάθει να αντιδρούν υποκριτικά στα πάντα και να αποτελούν πολύχρωμα παπαγαλάκια κομματικής προέλευσης...
Φέτος θεωρώ πως υπήρχε μια ιστορική ευκαιρία να γίνει μια νέα αρχή τουλάχιστον...Ζώντας και με τη βούλα πλέον στον αστερισμό του Δ.Ν.Τ. και των τεραστίων παρενεργειών του στο κοινωνικό σύνολο, θα περίμενα τουλάχιστον τη φετινή Πρωτομαγιά να οργανωθεί μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση, χωρίς την ύψωση κομματικών σημαιών και χωρίς κομματικούς εναγκαλισμούς...Να δείξει βρε αδερφέ σύσσωμος ο λαός, πως είναι ενωμένος, καταλαβαίνει την δύσκολη συγκυρία, δεν μπορεί την αδικία και κυρίως δεν αντέχει να μη βλέπει κανέναν υπεύθυνο να τιμωρείται...Αλλά, μάταια...Αντ' αυτού χωριστές κομματικές συγκεντρώσεις, ξεχωριστές εκδηλώσεις με τραγούδια και μουσική, το κάθε κόμμα δηλαδή μόνο του για μια ακόμη φορά, ίσα ίσα για να βγάλει την υποχρέωση...Υπό αυτές τις συνθήκες να μην περιμένουν κανέναν μη κομματικοποιημένο και σκεπτόμενο να τους στηρίξει...Μάλιστα για να γίνουν απόλυτα κατανοητά τα παραπάνω σε όλους δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα των τρεχουσών ημερών...Το προεδρείο της ΓΣΕΕ συνεδριάζει με την κυβέρνηση, για το πως θα κάνουν πιο εύπεπτα τα μέτρα στον απλό κόσμο...Το ΠΑΜΕ κλείνει λιμάνια, σταθμούς άκριτα και χωρίς στην ουσία να ξέρει το γιατί κλπ κλπ...Κάθε μια παράταξη παίρνει προφανώς γραμμή από το αντίστοιχο κόμμα για το τι επακριβώς θα πράξει και δεν αποκλίνει καθόλου από αυτή...Όσο για τα δίκαια του απλού εργαζομένου; Μα ελάτε τώρα, μην είστε αφελείς...Ποιος από τους εργατοπατέρες νοιάζεται για αυτά; Σοβαροί να είμαστε...
Δεν θέλω να φορτώσω όλα τα κακά της χώρας στο συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες...Και σαν αντίλογο σε όλα τα παραπάνω, κάποιος μπορεί να αντιτείνει το ερώτημα: αν ο απλός εργαζόμενος αισθάνεται πως δεν εκφράζεται από τα συλλογικά του όργανα, γιατί δεν κατεβαίνει και δε συμμετέχει στις επερχόμενες απεργίες και κινητοποιήσεις στέλνοντας το μήνυμα του;...Ο αντίλογος σε αυτό, φυσικά και υφίστανται και είναι σοβαρός...Ακόμα και κατά το σημερινό εργασιακό μεσαίωνα, αν εξαιρέσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, θεωρείται εύκολο να απεργήσει ένας ιδιωτικός υπάλληλος από τη στιγμή που αισθάνεται πως αυτόματα θα εισέλθει στη μαύρη λίστα;...Πέρα όμως από αυτό, η ανασφάλεια είναι τόσο μεγάλη, που υπάρχει πολύς κόσμος που αρκείται στο γεγονός να έχει εργασία σήμερα, ενώ αγωνιά για το αύριο...Αυτός ο κόσμος είναι βέβαιο πως θα πονέσει οικονομικά αν του κοπεί π. χ. ο 13ος μισθός...Αλλά στη λογική του μη χείρον βέλτιστον, σιωπά και αισθάνεται τυχερός αν έχει τη δυνατότητα να εργάζεται...Είναι μεγάλος εφιάλτης, αυτός της ανεργίας και όποιος δεν τον έχει ζήσει δεν μπορεί εύκολα να τον κατανοήσει...Ξέρετε τι είναι να αισθάνεσαι βάρος για την κοινωνία και για τους υπολοίπους; Σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμα και τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα σου μοιάζουν κατακτήσεις...Για να μη σας πω, ότι φτάνεις στο σημείο να αποδέχεσαι να εργάζεσαι ανασφάλιστος και να πληρώνεσαι αραιά και που, με κίνδυνο να τα πληρώσεις ακριβά όλα αυτά...Έχουν γνώση βλέπετε οι φύλακες...
Αυτά τα ολίγα σε σχέση με τη σημερινή ημέρα και όλα αυτά που τη συνοδεύουν...Και ο καθένας ας κάνει αυτό που κρίνει καλύτερο...
υγ1 Η σημερινή ανάρτηση αφορά την εργατική Πρωτομαγιά και το εργατικό κίνημα...Δεν αφορά ούτε τα οικονομικά μέτρα, ούτε το Δ.Ν.Τ., ούτε τίποτε σχετικό...Για αυτά θα αναφερθούμε ενδελεχώς στο εγγύς μέλλον...
υγ2 Φυσικά και δε θα μπορούσε η παρούσα ανάρτηση να κλείσει χωρίς ένα επετειακό τραγουδάκι...Έτσι απλά για να θυμηθούμε κάποια πράγματα, ή για να αισθανθούμε και εμείς έστω και νοητά αγωνιστές...Είναι το ίδιο ακριβώς τραγούδι, που ένα χρόνο ακριβώς πριν δεν κατάφερα να ανεβάσω...Μια μεγάλη δημιουργία του Μάνου Λοίζου, από τις πολλές του...1η Μαΐου..Έτσι τιμής ένεκεν...Τι κι αν τα χρόνια έχουν περάσει και σχεδόν τίποτα δε μοιάζει όπως παλιά...Τι κι αν ο Μάνος έφυγε νωρίς...Τι κι αν ο Βασίλης έγινε σχεδόν mainstream...Τι κι αν πολλοί σύντροφοι συμβιβάστηκαν και έγιναν ένα με τα αφεντικά και ίσως και χειρότεροι...Αυτό που μετρά είναι πως ο Φεντερίκο, η Κατρίν, η Σιμόν αλλά κυρίως η Μαρία είναι ακόμη εκεί μέσα στο πλήθος, ανώνυμοι, ταπεινοί και ονειροπόλοι με μοναδικό όπλο τα ανόθευτα τους όνειρα για έναν καλύτερο και κυρίως πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο...

Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας...

Το χθεσινό βράδυ, σε σχέση με τα αθλητικά δρώμενα, το ενδιαφέρον μονοπώλησε ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδας, ο οποίος διεξήχθη στο Ολυμπιακό στάδιο και έβαψε πράσινο και τον τελευταίο τίτλο της χρονιάς...Ένας τελικός που μπορεί το θέαμα που μας προσέφερε να ήταν από κακό έως κάκιστο, αλλά το έχουμε πλέον συνηθίσει...Αυτό το ποδόσφαιρο έχουμε, με αυτό αναγκαστικά ασχολούμαστε..Σε σχέση λοιπόν με τον τελικό αυτό, κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε κάποια θέματα τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά για τους δύο αντιπάλους...Άλλωστε ειδικά στον Παναθηναϊκό είναι η τελευταία φετινή ευκαιρία να αναφερθώ, μιας και οι αγωνιστικές υποχρεώσεις έλαβαν τέλος...Όσο για αυτούς, που θα διαφωνήσουν με την κριτική, έχω να τους πω πως στο συγκεκριμένο ιστολόγιο σε όλη την πορεία του και ειδικά στα αθλητικά θέματα, την πιο σκληρή κριτική την έχω ασκήσει στην ομάδα που υποστηρίζω...Για αυτό δικαιούμαι να μιλήσω και για τους άλλους, καταλήγοντας σε δύο παρατηρήσεις για αμφότερους τους μονομάχους...Τέλος τα προκαταρκτικά, η μπάλα στη σέντρα, ο μόνιμος διαιτητής των τελικών, ο bon viveur Τάσος Κάκος δίνει το σύνθημα και ξεκινάμε...
Η πορεία του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός κατά την ταπεινή μου άποψη είναι κάτοχος του πρωταθλήματος και του κυπέλλου πέρα για πέρα δίκαια...Ότι και να λένε οι υπόλοιποι, οι πράσινοι άξιζαν να βγουν πρώτοι...Όχι ότι ήταν εντυπωσιακοί και πολύ καλύτεροι από τους διώκτες τους...Απλά έκαναν κάποια βασικά πράγματα...Το πρώτο και κυριότερο είναι η φυσική κατάσταση...Όταν οι άλλοι σέρνονται και τραυματίζονται με το παραμικρό, οι παίχτες του Παναθηναϊκού συνεχίζουν να τρέχουν και να μην τραυματίζονται..Και αυτό δεν είναι τύχη, είναι δουλειά...Την ώρα που κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι πειραματίζονταν στην προετοιμασία του Ολυμπιακού, στον Παναθηναϊκό φαίνεται ότι έκαναν καλή δουλειά...Και αυτό πρέπει να πιστωθεί αυτούσιο στον παρεξηγημένο Τεν Κάτε, στον οποίο κάποιοι φρόντισαν τεχνηέντως να φορτώσουν όλα τα στραβά του τριφυλλιού...Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού κατ' εμέ είναι ότι αντί να προχωρήσει μπροστά και να αντικρίσει τα πραγματικά του προβλήματα, προτιμά να αναλώνεται να τη βγει απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο...Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει εξασφαλισμένα χρήματα, τη στιγμή που στον Ολυμπιακό είμαστε έτοιμοι για έρανο και κοιτά να μπει στο μάτι του Ολυμπιακού επικρατώντας σε μεταγραφικά σίριαλ, ξεχνώντας πως το τελευταίο μεταγραφικό σίριαλ που κέρδισε (Χριστοδουλόπουλος) αποδείχτηκε σχεδόν παρωδία...Αντί να ψάξει για παίχτες εκεί που πονάει (άμυνα, δεξί χαφ, δεκάρι, δεύτερο φορ κλπ) αναλώνεται σε σενάρια για Σκόκο, Τζαβέλλα και δε συμμαζεύεται..Την ίδια στιγμή ο Πατέρας φροντίζει να μιμηθεί το Σωκράτη σε απόλυτο βαθμό και αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό για την ομάδα του...Την ίδια στιγμή, όλοι βαυκαλίζονται πως έχουν καλή άμυνα (λόγω ότι βγήκαν η καλύτερη φετινή άμυνα με επιθέσεις καφενεία όμως απέναντι) και πλήρες κέντρο...Ας μείνουν έτσι όπως είναι...Με κέντρο φουλ καταπονημένο από το επερχόμενο Μουντιάλ (Ζιλμπέρτο, Καραγκούνης, Κατσουράνης), με άμυνα σαν τη φετινή και χωρίς ικανό back-up για τον εξαιρετικό Σισέ είναι για μένα βέβαιο, πως δε θα αργήσουν να δουν ξανά πλάτες άλλων...

Νίκος Νιόπλιας

Ο Νίκος Νιόπλιας είναι κατ' εμέ ένας εξαιρετικά συμπαθητικός άνθρωπος, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος πως είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου και παρακολουθεί διεθνές ποδόσφαιρο...Ελάχιστοι παλιοί ποδοσφαιριστές το πράττουν αυτό και αυτό δείχνει επίπεδο...Η παρουσία του ως τώρα στον πράσινο πάγκο μπορεί να κριθεί επιτυχής, έστω και αν δεν κέρδισε ούτε ένα μεγάλο παιχνίδι στο πρωτάθλημα...Το άγχος του είναι έκδηλο και μπορώ να πω ότι το κατανοώ...Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι προπονητές έχουν μια και μοναδική ευκαιρία για να καθίσουν στον πάγκο της ομάδας που αγαπούν και για αυτό κοιτούν να την πιάνουν από τα μαλλιά...Αλλά οι έξαλλοι πανηγυρισμοί θέλουν και τακτ θαρρώ...Όταν για παράδειγμα ο Μουρίνιο πανηγυρίζει έξαλλα και κάνει χειρονομίες, η εικόνα είναι άκρως ενδιαφέρουσα..Όταν το κάνουν Έλληνες προπονητές και ειδικά συνεχώς καταντά σε κάποια φάση γραφικό...Φυσικά τα ίδια υποστήριζα όταν την ίδια συμπεριφορά επεδείκνυε ο συμπαθής σε εμένα Τάκης Λεμονής...Αλλά φαίνεται δεν το βλέπουν έτσι οι δημοσιογράφοι..Τότε όλοι εν χορώ λοιδορούσαν το Λεμονή για τα φαινόμενα που διέσχιζε το γήπεδο για να φτάσει στο απέναντι πέταλο του ΟΑΚΑ ή όταν πανηγύριζε σαν τρελός...Όλοι έλεγαν πως δεν είναι εικόνα προπονητή αυτή...Σωστά...Τώρα όμως για τον Νιόπλια δε μιλά απολύτως κανείς...Ούτε όταν κάνει περίεργες δηλώσεις...Πέρα από αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Νιόπλιας ήταν προπονητής της Εθνικής Ελπίδων και εν μια νυκτί την άφησε για να κυνηγήσει το όνειρο του και καλά έκανε...Μήπως όμως κάτι παραπλήσιο δεν έκανε πριν χρόνια ο Παναγιώτης Γιαννάκης; Τότε όλοι μιλούσαν για δούλο του χρήματος και για εθνικό σύμβολο που ασπάστηκε τον οπαδισμό...Τώρα γιατί όλοι σιωπούν άραγε; Δεν μοιάζουν ως ένα βαθμό οι δύο περιπτώσεις; Τέλοσπάντων, ο Νιόπλιας δεν με ενοχλεί και μου είναι συμπαθής...Με ενοχλεί η μονομέρεια και η υποκρισία...Και λυπάμαι που η τύχη του στον πράσινο πάγκο έχει γίνει έρμαιο των πράσινων πολυμετοχικών συμφερόντων...Για αυτό πιστεύω πως το κάρμα του είναι στον πάγκο του αγαπημένου του ΟΦΗ στο μέλλον...

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Άρη..

Ο φετινός και όχι μόνο Άρης είναι μια ομάδα που έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση σχεδόν απάντων των ουδέτερων ποδοσφαιρικών παρατηρητών λόγω του όμορφου ποδοσφαίρου που αποδίδει...Δεν μπορώ να πω, πως συμφωνώ και πολύ...Και αυτό γιατί το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί ως ένα βαθμό κυνικότητα και αποτελεσματικότητα και ο Άρης με τις έννοιες αυτές έχει πάρει προ πολλού διαζύγιο...Για την ακρίβεια ο Άρης των τελευταίων ετών (είτε με Κούπερ, είτε με Μαζίνιο, είτε με Όγιος, είτε με Ερνάντεθ στον πάγκο) μου μοιάζει σαν μια τέλεια ποδοσφαιρική ομάδα, στην περίπτωση που ο στόχος δεν ήταν το γκολ...Αν το ποδόσφαιρο δεν απαιτούσε γκολ και βαθμολογίες παρά μόνο όμορφες μεταβιβάσεις, ντρίμπλες, overlap, πλαγιοκοπήσεις, σουτ με στόχο αποκλειστικά το γάμα τότε ο Άρης θα ήταν ο μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδος μακράν από το δεύτερο...Στο ίδιο άθλημα φυσικά ο Κόκε θα ήταν ο τέλειος σέντερ φορ και οι Τόνι Κάλβο και Χαβίτο δεν θα έφευγαν ποτέ από την Μπαρτσελόνα, αλλά θα είχαν ήδη εξοβελίσει από τους Καταλανούς κάτι τυχάρπαστους Μέσι, Ινιέστα και λοιπά...Ξέρω είμαι υπερβολικός...Αλλά ελάτε πείτε την αλήθεια...Πιστεύετε πως ο Άρης είναι αποτελεσματική ομάδα; Δεν εξιδανικεύω φυσικά τις αντίθετες ομάδες, που παίζουν αποκλειστικά και μόνο για το αποτέλεσμα χωρίς να νοιάζονται για τα μέσα και το θέαμα...Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε ο τραλαλά Άρης με το ποδόσφαιρο γύρω γύρω όλοι,ούτε ο ΠΑΟΚ του Σάντος της μίας φάσης, του καταστροφικού ποδοσφαίρου και του 1-0...Ίσως κάτι το ενδιάμεσο να ήταν και πιο ελκυστικό και πιο αποτελεσματικό..

Η κάθοδος των μυρίων...

Για την κάθοδο των οπαδών του Άρη γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά...Προσωπικά είχα εκφράσει πολλές αμφιβολίες για την ασφάλεια του όλου εγχειρήματος εξαρχής...Και αυτό γιατί πολλές φορές αρκούν καμιά πενηνταριά ανεγκέφαλοι για να ανάψει το φιτίλι και να γίνει χαμός..Ιδίως όταν μιλάμε για τόσο πολύ κόσμο...Όμως αν εξαιρέσουμε κάποια περιστατικά πριν το ματς μέσα στο γήπεδο, η κατάσταση της μετάβασης των Αρειανών μπορεί να κριθεί επιτυχημένη...Κυρίως αν αναλογιστούμε το γεγονός πως ο Άρης ηττήθηκε και απέτυχε να κατακτήσει το τρόπαιο...Στη θέση τους οπαδοί άλλων ομάδων, πικραμένοι και απογοητευμένοι ενδεχομένως να άφηναν καμένη γη πίσω τους...Όμως οι Αρειανοί υπομονετικά και ήσυχα γύρισαν πίσω και αυτό είναι κάτι που πρέπει να πιστωθεί στον κόσμο του Άρη αποκλειστικά..Πέρα από όλα αυτά όμως, ειλικρινά βαρέθηκα να ακούω και να ξανακούω για τη μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών στην Ελλάδα ever...Ναι μπορεί και να ήταν...Σημαίνει όμως κάτι αυτό; Δηλαδή αν περνούσε στον τελικό ο ΠΑΟΚ το ίδιο δε θα γινόταν; Ή αν η Θεσσαλονίκη είχε ένα στάδιο 150.000 θεατών, τότε η μεγαλύτερη εκδρομή δεν θα ήταν κόκκινη, πράσινη ή κίτρινη; Απλά έτυχε να παίζουν στον τελικό μια ομάδα από Αθήνα και μια από Σαλονίκη, να είναι η σειρά να διεξαχθεί ο τελικός στην Αθήνα, και τυχαίνει η Αθήνα να έχει το μεγαλύτερο στάδιο στη χώρα...Όχι ότι υποτιμώ τον κόσμο του Άρη, ίσα ίσα που του βγάζω το καπέλο τόσο για την ατμόσφαιρα αλά Μπομπονέρα στο Βικελίδης, όσο και για την μπασκετική ιδίως ιστορία του...Αλλά ειλικρινά βαριέμαι αφόρητα τα λιβανιστήρια και τους ύμνους χωρίς όριο...

Αυτά τα ολίγα είχα να πω για τον τελικό...Παρατηρήσεις όχι τόσο για αυτόν καθ αυτόν τον τελικό αλλά ίσως για τη γενικότερη πορεία των δύο συλλόγων...Από εδώ και πέρα ο καθένας πορεύεται και θερίζει ότι έσπειρε όλη τη σεζόν...Κάποιοι κάνουν διακοπές από τώρα και όλοι οι άλλοι ετοιμάζονται για τη μάχη των play off....

Η λάμψη και η ...δυσωδία του Champions League...

Αναφορικά με το ποδόσφαιρο, οι δύο εβδομάδες που μας πέρασαν ήταν απόλυτα αφιερωμένες στο champions league...Θέλετε η αγωνιστική απραξία των εγχώριων ομάδων, θέλετε η απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, οδήγησαν όλα τα βλέμματα στα γήπεδα της Ευρώπης για τα προημιτελικά του champions league...Με αφορμή λοιπόν τις συγκεκριμένες αναμετρήσεις θεωρώ καλό να αναφέρω μερικές σκέψεις σε σχέση με το συγκεκριμένο θεσμό που τόσο συγκινεί και τραβά τα βλέμματα και κάνει ακόμα και ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες δεν παρακολουθούν ποτέ ποδόσφαιρο να στήνονται μπροστά στην τηλεόραση...Σκέψεις γενικότερες για την όλη διοργάνωση, τη λάμψη που έχει αλλά και κάποιες δυσάρεστες οσμές που αναδύει...

Καταρχάς, είμαι πολύ περίεργος να μάθω τι σκέφτονται όλοι αυτοί, οι οποίοι πηγαίνουν στα ελληνικά γήπεδα και παρακολουθούν ποδόσφαιρο...Θεωρούν άραγε πως έχει έστω και στο ελάχιστο σχέση το ποδόσφαιρο που παίζεται στην Ευρώπη με το εγχώριο...Σύμφωνοι, το champions league δε μοιάζει με κανένα εγχώριο πρωτάθλημα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας...Αλλά τουλάχιστον σε σχέση με το δικό μας είναι η μέρα με τη νύχτα...Από που να πρωτοξεκινήσω...Από τα άρτια γήπεδα με τις παροχές, ή από το χλοοτάπητα που μοιάζει σαν χαλί...Παρακολουθούσα την περασμένη εβδομάδα το ματς του Παναθηναικού στα Γιάννινα και το ίδιο βράδυ το ματς Μάντσεστερ- Μπάγερν και αισθανόμουν πως δεν πρόκειται για το ίδιο άθλημα...Αλλά και ποδοσφαιρικά όχι μόνο δεν υπάρχει καμία σύγκριση, αλλά ούτε καν έστω ένα κοινό σημείο...Καλά για όλους αυτούς που δημιουργούν τα επεισόδια εδώ δεν έχω να πω κάτι...Αυτοί έτσι και αλλιώς άλλα πράγματα έχουν στο ανύπαρκτο μυαλό τους και δεν ενδιαφέρονται για πεζά πράγματα τύπου καλό ποδόσφαιρο, θέαμα, όμορφα γκολ κλπ...

Προχωρώντας λίγο στα ενδότερα ποδοσφαιρικά έχω να παρατηρήσω πως εδώ στην Ελλάδα κάπου έχουμε παρεξηγήσει κάποια πράγματα...Εδώ έχουμε την τάση να θεωρούμε πως πάντα η έννοια καλό ποδόσφαιρο έχει να κάνει με πολλά γκολ και παιχνίδι ροντέο δηλαδή η μπάλα πάνω κάτω ανεξέλεγκτα...Εδώ στην Ελλάδα δηλαδή, δημοσιογράφοι κυρίως αλλά και φίλαθλοι θεωρούν μεγάλα ματς μόνο όσα τελειώνουν με σκορ 3-3 και πάνω...Και εγώ συμφωνώ πως το γκολ είναι η πεμπτουσία του αθλήματος...Όμως ένα καλό ματς για μένα προσωπικά προϋποθέτει ρυθμό, τακτική, τεχνικές ενέργειες, δυνατές μονομαχίες και πολλές φάσεις...Πέρα από αυτά προϋποθέτει ορθολογισμό, ισορροπία γραμμών και καλή αμυντική λειτουργία...Και ας λήξει και 0-0...Όπως η ποδοσφαιρική παράσταση της Μπαρτσελόνα στο πρώτο ημίχρονο του πρώτου προημιτελικού, η οποία όμως απέφερε ένα στείρο 0-0 για κάποιους...Για παράδειγμα σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια, το ματς Μάντσεστερ - Μπάγερν ήταν ένα κακό ματς, άναρχο και χωρίς ουσιαστική τακτική...Ναι μεν είχε τρελό ρυθμό, κάποιες καλές ενέργειες και κάποια πολύ όμορφα γκολ, αλλά οι αμυντικές συμπεριφορές ήταν επιπέδου ερασιτεχνικού πρωταθλήματος..Καλό το πολύ τρέξιμο, ευπρόσδεκτα τα πολύ όμορφα γκολ, αλλά όταν απουσιάζει η τακτική και το καλό σχέδιο τότε το ματς δεν με ελκύει...Προσωπικά γούστα...

Πάμε παρακάτω στα πιο σπουδαία...Ο ερχομός του Πλατινί στην προεδρία της ΟΥΕΦΑ, χαιρετίστηκε με ικανοποίηση από όλον σχεδόν τον κόσμο...Επιτέλους το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο πέρασε στα χέρια ενός ανθρώπου που έχει παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλότατο επίπεδο και έφυγε από τα χέρια καρεκλοκένταυρων παραγόντων...Υπό αυτό το πρίσμα και εγώ ήμουν αισιόδοξος για το μέλλον...Μάλιστα βρήκα την πρωτοβουλία του, να αλλάξει τη διαδικασία των προκριματικών θετική, αφού πέτυχε να διαπλατύνει τη βάση του θεσμού και σε χώρες που ως τώρα δεν είχαν καμία πιθανότητα αντιπροσώπευσης στο champions league...Πέρα από αυτό, η αναβάθμιση του πάλαι ποτέ κυπέλλου ΟΥΕΦΑ υπήρξε κατά την άποψη μου άκρως εντυπωσιακή και αυτό δίχως άλλο πρέπει να πιστωθεί στον Πλατινί...Από κει και πέρα όμως ξεκινούν τα σκοτεινά σημεία...Ναι μεν στο champions league συμμετείχαν νέες ομάδες και υπήρχε μεγαλύτερη και αντιπροσωπευτικότερη διασπορά χωρών, αλλά θεωρώ ότι από τη φάση των ομίλων και έπειτα έπρεπε να προχωρήσουν οι ομάδες που έπρεπε και ο νοών νοείτω...Οι πιο δυνατές ομάδες καθώς και αυτές που έκαναν τα χατίρια της Ουέφα στην φάση των ομίλων...Ποιος ξεχνά τα απαράμιλλα στραβοπατήματα των Μπαρτσελόνα και Ίντερ στον όμιλο, όπου ως δια μαγείας αμφότερες προκρίθηκαν την τελευταία αγωνιστική...Ποιος ξεχνά τη βοήθεια που είχαν οι Γαλλικές ομάδες ελέω Μισέλ; Ολόκληρη Ρεάλ αποκλείστηκε για χάρη της Λιόν...Ποιος ξεχνά την πορεία της Μπάγερν που αφού σκόρπισε βαθμούς παντού εκεί όπου ήταν φαβορί, πέρασε στην επόμενη φάση με ανατροπή μάλιστα μέσα στο Τορίνο...Πιστεύετε πως είναι τυχαία όλα αυτά; Εγώ δεν το πιστεύω...Ίσα ίσα που και οι τέσσερις φιναλίστ σπρώχτηκαν από λίγο ως απροκάλυπτα για να εισέλθουν στα ημιτελικά της διοργάνωσης...Θεωρείτε τυχαίο, πως μόλις το champions league μπήκε στους 16, τα κρίσιμα ματς τα διαιτήτευσαν τα πρωτοπαλίκαρα των ειδικών αποστολών της ΟΥΕΦΑ..Και μιλώ για τον κ. Όβρεμπο, τον κ. Ντε Μπλέκερε, τον κ. Μπουζάκα, τον κ. Χάουαρντ Γουέμπ κτλ κτλ..Δεν με ενδιαφέρει το γεγονός ότι πολλοί θα ισχυριστείτε πως πλάθω με το μυαλό μου σενάρια ανυπόστατα και αβάσιμα...Πιθανώς να είναι και έτσι...Εγώ όμως αυτό που ξέρω πως το αίμα από τη διπλή σφαγή της Φιορεντίνα για χάρη των Βαυαρών ακόμα είναι νωπό...Σπάω το κεφάλι μου και δε βρίσκω παρόμοια σφαγή στη συγκεκριμένη διοργάνωση τα τελευταία χρόνια...Φαίνεται τελικά ότι όσα γκολ και να βάλεις, όσο καθαρά και να μαρκάρεις, όσο καλά και να παίζεις φοβάμαι πως όλα αυτά δεν αρκούν για να διακριθείς στο θεσμό των ισχυρών και του χρήματος...

Με ρωτάνε πολλοί σε προσωπικές συζητήσεις να τους πω την άποψη μου για το ποιος πιστεύω πως θα πάρει το φετινό τρόπαιο του champions league...Μάντης φυσικά δεν είμαι, αλλά θεωρώ πως αν ισχύσουν τα ακόλουθα κριτήρια, τότε το τρόπαιο θα το κατακτήσει η....

-Λιόν....Αν ήταν στο χέρι του Μισέλ, οι Λιονέ θα το είχαν ήδη σηκώσει ήδη...Όχι ότι δεν έχουν καλή ομάδα και κυρίως καλό προπονητή, αλλά οι σφυρίχτρες και φέτος της έχουν δώσει άλλο αέρα..Όταν παίρνουν τα διαιτητικά σπόρια απέναντι στην πανίσχυρη Ρεάλ, τότε ο καθένας μπορεί να καταλάβει που πάει το πράγμα...Η ίδια ομάδα μην ξεχνάτε πως άφησε έξω τη Λίβερπουλ, τη σκιά και τη φανέλα της οποίας τη φοβούνται πολύ εκεί στην ΟΥΕΦΑ από ότι φαίνεται...Και η Μπορντό είχε φοβερά αβανταδόρικες διαιτησίες...Όμως η Λιόν θα πρέπει να κάνει κάτι καλό, για να γίνει ο Πλατινί και τυπικά ο εθνικός ήρωας της πατρίδας του...Και πάλι όσοι θεωρούν όλα αυτά σενάρια, τους καλώ να σκεφτούν ποια ήταν η μεγαλύτερη σφαγή στα προκριματικά του Μουντιάλ...Μήπως στο Γαλλία - Ιρλανδία; Ρε παιδί μου, πολλές συμπτώσεις μαζεμένες...

-Μπάγερν...Είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η απόλυτη ομάδα των μπουκ ανά την Ευρώπη τόσο στην Μπουντεσλίγκα όσο και στην Ευρώπη...Κάνει και δέχεται ανατροπές στο πιτς φιτίλι, αποδεικνύοντας την ομορφιά του ποδοσφαίρου...Κανονικά αν η ΟΥΕΦΑ είχε φιλότιμο θα έπρεπε να απονείμει το τρόπαιο στους Βαυαρούς, σκεπτόμενη τα στοιχηματικά χατίρια που της έχει προσφέρει η γερμανική ομάδα...Προσωπική εκτίμηση πάντως είναι ότι η Μπάγερν δεν θα προχωρήσει περαιτέρω...Η τεσσάρα στο Τορίνο, η κατάφωρη αδικία επί της Φιορεντίνα και ο αποκλεισμός της Μάντσεστερ έχουν ξεπληρώσει τα χρωστούμενα...Στο κάτω κάτω και ποδοσφαιρικά να το πάρει κανείς, πόσο παραπάνω να πάει μια ομάδα με τερματοφύλακα χειρότερο του Νικοπολίδη αντικειμενικά και άμυνα χειρότερη από αυτή του πρωταθλητή Παναθηναϊκού;

-Μπαρτσελόνα....Αν το κατακτήσει η καλύτερη ομάδα, τότε η Μπάρτσα το αξίζει, μόνο και μόνο για τη μεγάλη παράσταση απέναντι έστω στην τακτικά αφελή Άρσεναλ...Επίσης επειδή αξίζει τον κόπο να τη δούμε να το σηκώνει μέσα στο άντρο της μισητής Ρεάλ Μαδρίτης...Αλλά προπαντός επειδή έχει στην ομάδα της, τον καλύτερο μακράν αυτή τη στιγμή ποδοσφαιριστή στον κόσμο και φυσικά μιλώ για το συμπαθητικότατο Μέσι...Έχει και παίχτες στο κέντρο που κάνουν τα απλά και τα αυτονόητα να μοιάζουν καλλιτεχνίες...Και μιλώ για τους αντιστάρ Ινιέστα, Μπούσκετς, Πέδρο αλλά κυρίως τον απαράμιλλο Τσάβι, έναν φανταστικό και απίστευτο ποδοσφαιριστή..Κυρίως όμως επειδή έχει στον πάγκο της τον Τάκη Λεμονή των πλουσίων (κατά τον Μέσι των φτωχών...) τον Πεπ Γκουαρντιόλα...Έναν πραγματικό καθηγητή στο κέντρο όταν αγωνιζόταν, έναν πολύ καλό προπονητή που στοιχηματίζω πως σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα και να εργαστεί θα αποτύχει οικτρά...Όχι ότι δεν είναι καλός προπονητής και γνώστης...Είναι όμως πλασμένος μόνο για μία ομάδα...Όπως σχεδόν και ο sir Τάκης...

-Ίντερ....Αν ο Θεός του ποδοσφαίρου θελήσει να απονείμει το κύπελλο στην μεγαλύτερη προσωπικότητα που υπάρχει και στις τέσσερις ομάδες, τότε κάντε όλοι στην μπάντα και δώστε το από τώρα στον Ζοσέ Μουρίνιο και κάντε του λεζάντα που έλεγε και ο Στράτος...Τον άνθρωπο που έχει την τακτική στο αίμα του...Τον άνθρωπο που όταν κάθεται στον πάγκο, όσα αστέρια και να βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο, τα φώτα και οι κάμερες είναι πάντα επάνω του...Τον άνθρωπο που έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώσει μια ομάδα looser σε ένα σφριγηλό και δυνατό σύνολο με παίχτες μαχητές...Τον άνθρωπο που με τα χρόνια μπορεί να συμβιβάστηκε τακτικά, αλλά παραμένει μακράν ο καλύτερος προπονητής της υφηλίου κατά την ταπεινή μου άποψη...Τον άνθρωπο που αν ποτέ έρθει στην Ελλάδα θα βρει την υγειά του με την τόση διαιτητολαγνεία και τις δεκαπέντε αθλητικές εφημερίδες...Τον άνθρωπο που μπορεί να κάνει τη συνέντευξη τύπου πιο ενδιαφέρουσα και από ένα ματς με πολλά γκολ και πολύ θέαμα...Εν τέλει τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να κοντράρει την Μπαρτσα...

Πάντως πέρα από όλα τα άλλα, εγώ βλέπω τελικο Μπαρτσελόνα - Λιόν...Αυτό που δεν ξέρω είναι τι βλέπει ο Μισέλ...

Η χρησιμότητα μιας ματιάς προς τα πίσω...

Εδώ και καιρό είχα συλλάβει τη σκέψη, να τυπώσω σε υλική μορφή κάποια από τα κείμενα του συγκεκριμένου ιστότοπου και να τα συγκεντρώσω σε μια απλή έκδοση...Κυρίως για προσωπική χρήση δηλαδή, ενώ ίσως να προμήθευα όποιον το ζητούσε με ένα αντίγραφο...Ένα ιδιότυπο top-40 ή top-50 δηλαδή, με τις αναρτήσεις που προσωπικά συμπαθώ περισσότερο και μου φαίνονται περισσότερο εύστοχες, προσθέτοντας ένα σχόλιο ή μερικές σύντομες φράσεις, που συνδέονται με αυτές...Βέβαια η αμέλεια μου είναι παροιμιώδης για μια ακόμη φορά...Συνέλαβα την ιδέα περί το Δεκέμβρη, ξεκίνησα την υλοποίηση της μετά την Πρωτοχρονιά, πέρασε το Πάσχα και ακόμα δεν έχω φτάσει ούτε καν στη μέση...Αλλά το θέμα μου στην παρούσα ανάρτηση δεν είναι αυτό...

Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής, χρειάστηκε να κάνω μια τυπική αναδρομή στο παρελθόν...Διάβασα παλιές αναρτήσεις και καθόμουν και σκεφτόμουν, τι από όλα αυτά τα θέματα που σχολίαζα εκείνο τον καιρό έχει τώρα μεταβληθεί...Επίσης, στις διάφορων ειδών εκτιμήσεις που έκανα για την εξέλιξη διαφόρων θεμάτων, είχε αρκετό ενδιαφέρον να δω αν έπεσα μέσα, έξω ή εντελώς αλλού...Πάρτε το σαν ένα είδος αυτοκριτικής ή αυτοεπιβεβαίωσης, αλλά τουλάχιστον ελέγχω τον εαυτό μου κατά καιρούς...Και όταν το κάνει αυτός ένας ταπεινός και αναξιόπιστος blogger, πως είναι δυνατόν να μην κάνουν το ίδιο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά η τηλεόραση και οι ειδήσεις; Τα οποία πετούν στην κυριολεξία μια είδηση στον αέρα, η οποία κάποιες φορές δεν είναι καν διασταυρωμένη, και δημιουργούν το κλίμα που θέλουν...Ο κόσμος παραμυθιάζεται και τρομοκρατείται έστω και πρόσκαιρα και τα κανάλια αφού κοπάσει ο κουρνιαχτός περνούν στο επόμενο ανάλογο θέμα...Πόσες φορές έχετε παρακολουθήσει τις υποτιθέμενες εκπομπές αποκαλύψεων να επανέρχονται στα θέματα που οι ίδιες αποκάλυψαν;...Εγώ προσωπικά σχεδόν ποτέ...Ίσα ίσα, πάμπολλες φορές έχω παρακολουθήσει διαφόρων ειδών αποκαλύψεις και διαπομπεύσεις ανθρώπων στη μικρή οθόνη, οι οποίες ποτέ δεν αποδείχθηκαν βάσιμες και αληθινές στις αίθουσες των δικαστηρίων...Φυσικά πάντα τα κανάλια δεν σπεύδουν να αποκαταστήσουν τότε την τιμή των θιγόμενων προσώπων...Αλλά και να το κάνουν, η είδηση θα χωθεί ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα την πάρει κανείς χαμπάρι...Στο κάτω κάτω, στη συνείδηση του απλού κόσμου, η τηλεόραση έχει το ρόλο του κριτή των πάντων, η οποία δικάζει, αποφασίζει, διαστρεβλώνει και καταστρέφει...

Πολλοί ενδεχομένως να βρίσκεται τις παραπάνω φωνές από υπερβολικές ως αβάσιμες...Δικαίωμα σας...Αλλά επιτρέψτε μου και εμένα το δικαίωμα να είμαι της άποψης πως, τη σημερινή εποχή η έννοια αξιοπιστία και καθαρή αντικειμενική ενημέρωση είναι είδος προς πλήρη εξαφάνιση, τη στιγμή που κυριαρχούν τα επιχειρηματικά και επαγγελματικά συμφέροντα, οι δημόσιες σχέσεις, οι κατασκευασμένες ειδήσεις, τα τρομοσενάρια και η ειδησεογραφία του πισινού και της αποχαύνωσης...Μου αρέσει που κάποιοι ισχυρίζονται πως η ενημέρωση μέσω των blogs είναι εντελώς αναξιόπιστη...Μπορεί και να έχουν δίκιο, εγώ όμως αυτό που ξέρω είναι πως ανά πάσα στιγμή μπορείς να ανατρέξεις στο αρχείο ενός blog και να δεις τι έγραφε παλιότερα, από τη στιγμή που τα γραπτά μένουν...Στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία αντίθετα, όπου δεσπόζει η εικόνα, βλέπεις μια είδηση και καμιά δεκαριά δημοσιογράφους να την υποστηρίζουν και τυπώνεται στο μυαλό σου η ιδέα πως αποτελεί δεδομένο έστω και αν στηρίζεται σε φαντασιόπληκτα σενάρια και αστήρικτες φήμες...

Δεν το συνεχίζω περαιτέρω πάνω στο θέμα, καθώς φαντάζομαι πως έγιναν κατανοητά τα παραπάνω...Απλά επειδή έτσι το ξεκίνησα γράφοντας για το συγκεκριμένο ιστότοπο, λέω να το τελειώσω με τον ίδιο τρόπο και να αναφερθώ στην εξέλιξη κάποιων θεμάτων σήμερα, τα οποία έθιξε ο φτωχός συγγενής αρκετούς μήνες πριν...Άλλωστε τούτη είναι η πρώτη ανάρτηση ύστερα από το Πάσχα και δεν πειράζει αν την αναλώσουμε με τον τρόπο αυτό...Μερικά από τα συμπεράσματα είναι αυτά που παραθέτω αμέσως...

-Για παράδειγμα, το περασμένο καλοκαίρι διατύπωνα με σκωπτικό τρόπο τις μεγάλες αμφιβολίες μου για το φαινόμενο της απαγόρευσης του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους που επιβλήθηκε...Κοντά ένα χρόνο μετά και πλέον δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα...Έχω δει να καπνίζουν απροκάλυπτα σε όλους τους πιθανούς χώρους, από δημόσιες υπηρεσίες, καφετέριες, νοσοκομεία, νυχτερινά μαγαζιά και γενικώς όπου κι αν έχω πάει...Μου χει τύχει να βγω από δημόσια υπηρεσία και τα ρούχα μου να μυρίζουν τσιγαρίλα, λες και βρισκόμουν σε τεκέ...

-Επίσης με πολυάριθμες αναρτήσεις έκραζα άπαντα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, την διαφθορά που έχει υπεισέλθει σε αυτά, αλλά και το γεγονός την μετακύλισης των πολιτικών ευθυνών από υπεύθυνο σε υπεύθυνο...Λίγους μήνες μετά και όλοι σχεδόν παραδέχονται πως ο Κωστάκης ήταν ο χειρότερος πρωθυπουργός, ενώ η επικοινωνιακή φούσκα που ακούει στο όνομα τωρινή κυβέρνηση έχει σκάσει προ πολλού...Σχεδόν όλοι είπα; Γράψτε λάθος...Υπάρχουν αρκετοί που ακόμα τους ακολουθούν και τους πιστεύουν...Με τις υγείες τους...

-Με δύο ή τρεις αναρτήσεις αναφέρθηκα στην υποτιθέμενη πανδημία της γρίπης των χοίρων και στην τρομοκράτηση του απλού κόσμου προς όφελος πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών...Τότε όσοι διατύπωναν επιφυλάξεις και διαφωνίες θεωρούνταν γραφικοί...Και φυσικά δε μιλώ για έναν ασήμαντο σαν εμένα, μιλώ για επιστήμονες που έδιναν συνεντεύξεις και προσπαθούσαν να αποκαλύψουν το μεγάλο παραμύθι...Σήμερα και αφού η πανδημία δεν ήλθε ποτέ, οι φωνές αμφισβήτησης ολοένα και πληθαίνουν και όλο και περισσότεροι ανοίγουν το στόμα τους και λεν πικρές αλήθειες...Αλλά θαρρώ πως αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους απλούς πολίτες της χώρας τούτης, που δε μάσησαν από τα τρομοκρατικά σενάρια και αρνήθηκαν να εμβολιαστούν, αφήνοντας τους ανευθυνο-υπεύθυνους να αναρωτιούνται για το τι θα κάνουν με τα εμβόλια που αναίτια φορτώθηκαν και που θα τα βάλουν, αν και η απάντηση ως προς το τελευταίο θεωρώ πως είναι αυτονόητη...

-Για τα αθλητικά και ειδικά για τον Ολυμπιακό, στον οποίο επισταμένως αναφέρθηκα όλη τη χρονιά δεν θεωρώ πως αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά...Στο κάτω κάτω, θεωρώ πως είναι σαν να κλέβεις εκκλησία, όταν μιλάς για τις διοικητικές ευθύνες, χλευάζεις και αμφισβητείς την επιτυχία επιλογών γ κατηγορίας τύπου Τιμούρ, και μιλάς για το κακό που κάνουν στην ομάδα οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι με τον τρόπο τους...

-Ξεχωριστή θέση πάντως για μένα κατέχουν πλην των αναρτήσεων που αφορούσαν προσωπικά εμένα αλλά και των χιουμοριστικών, κάποιες άλλες στις οποίες αναφέρθηκα σε θέματα για τα οποία ποτέ δεν διαβάζω κάτι σχετικό στα mainstream έντυπα...Θέματα όπως τα εργατικά ατυχήματα, οι στημένες δημοσκοπήσεις, οι φοιτητικές εκλογές και η κατάντια τους, το δυστύχημα των Τεμπών,η αποχαύνωση που μας σερβίρουν με το lifestyle, ο φανατισμός αλλά και κάποιοι παντελώς ξεχασμένοι ήρωες, αλλά και πολλά πολλά άλλα...

Μέρες που είναι, είπα και εγώ μια φορά να ευλογήσω λίγο τα γένια μου...Στο κάτω κάτω το έχουμε ξαναπεί από αυτό εδώ το βήμα, με ένα παράδειγμα που αντικατοπτρίζει του λόγου το αληθές...Η κουκουβάγια θεωρεί πως τα παιδιά της είναι τα ομορφότερα που υπάρχουν...Και όποιος ενοχλείται, ας σκεφτεί πως το ίδιο κάνουν όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συνεχώς, διαλαλώντας την πραμάτεια τους, η οποία εδώ που τα λέμε στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι ανούσια, σάπια και περιέχει ελάχιστα ψήγματα αλήθειας...