Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Η αλλαγή της ερυθρόλευκης σελίδας...

Η σεζόν για την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού φέτος ξεκίνησε γρηγορότερα από κάθε άλλη χρονιά, ως αποτέλεσμα των περυσινών παλινωδιών, αλλά αυτό που κλέβει ως τώρα την παράσταση είναι η φυσικά η διοικητική αλλαγή και το εντυπωσιακό μπάσιμο της ομάδας στο μεταγραφικό παζάρι...Πολλοί φίλοι μου ζητούν κατ' ιδίαν να τους πω την άποψη μου για το νέο ξεκίνημα της ομάδας...Θεωρώ πως είναι εξαιρετικά νωρίς για να κριθεί το όλο εγχείρημα, αλλά προς το παρόν οι εντυπώσεις φαίνονται να κερδίζονται...Όμως ποτέ στην ιστορία καμία ομάδα δεν έκανε κάτι καλό με τις εντυπώσεις, για αυτό συνιστώ υπομονή...Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποια πράγματα, που αξίζουν σχολιασμού και παρατήρησης, όσο πρόωρο και να είναι αυτό ενδεχομένως...Πράγματα, φαινόμενα και καταστάσεις που καλό είναι να μας βάλουν σε προβληματισμό ως ένα βαθμό...Διότι μπορεί όλοι οι φίλαθλοι της ομάδας να είμαστε πεπεισμένοι πως φέτος κάτι καλό θα συμβεί, αλλά αυτό δεν θα πρέπει με τίποτα να μας αποτρέπει, από το να προσπαθούμε να βλέπουμε την αλήθεια όσο μπορούμε πιο αντικειμενικά..Τέρμα λοιπόν οι πρόλογοι και τα προκαταρκτικά και περνάμε σε δράση...

Μια ομάδα βγαλμένη από το Manager...
Είναι απόλυτα κατανοητό πως τα χρονικά περιθώρια για μεταγραφικό σχεδιασμό ήταν τόσο στενά, τα οποία σε συνδυασμό με το ελλειπέστατο περυσινό ρόστερ, έκαναν επιτακτική την ανάγκη για μεταγραφές εδώ και τώρα και όχι μόνο αστεριών αλλά και βοηθητικών ποδοσφαιριστών..Υπό αυτό το πρίσμα, χρήσιμες θεωρώ τις μεταγραφές τύπου Επστάιν, Χολέμπας...Καλά για Μοντεστό και Μιραλάς δεν το συζητώ...Και οι δύο είναι παίχτες με τη στόφα του βασικού, ιδίως ο Βέλγος και ελπίζω να αξιοποιηθούν καταλλήλως...Πολλοί μιλούν για ένα ρόστερ μιας χρήσης...Δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτό...Αν εξαιρέσουμε τον Ιμπαγκάσα, όλοι οι άλλοι είναι ποδοσφαιριστές με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον τριετίας...Αλλά και ο Ιμπαγκάσα έχει μια τέτοια ποιότητα, που μπορεί να παίξει για τουλάχιστον δύο χρόνια μεγάλη μπάλα, για τα ελληνικά δεδομένα...Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για το Ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο δεν διακρίνεται από κανένα ιδιαίτερο ποδοσφαιρικό επίπεδο, ας μη γελιόμαστε...Εμένα το ρόστερ δε μου μοιάζει μιας χρήσης, αλλά μου μοιάζει σαν ρόστερ Football Manager...Δεν ξέρω πόσοι έχετε εντρυφήσει στο συγκεκριμένο παιχνίδι όπως εγώ, αλλά όσοι είστε εξοικειωμένοι σίγουρα θα καταλάβετε τι εννοώ...Παίρνω για παράδειγμα τη Φιορεντίνα στο manager (τυχαίο το παράδειγμα;..δε νομίζω...)..τελειώνω την πρώτη χρονιά..και στη δεύτερη αρχίζω να υπογράφω με ένα σωρό ελεύθερους παίχτες, ή παίχτες που λήγουν τα συμβόλαια τους και χαλάω εντελώς τη χημεία της ομάδας μαζεύοντας παίχτες κυριολεκτικά από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου , ακολουθώντας το ένστικτο μου και όχι κανενός είδους προγραμματισμό..Πέρα από αυτό, συνήθως βαριέμαι να ασχολούμαι με τους νέους παίχτες, αφού οι τελευταίοι δύσκολα βελτιώνονται άμεσα...Το ίδιο πάνω κάτω βλέπω να συμβαίνει και στην ομάδα μας φέτος...Ελπίζω να μας βγει σε καλό...

Ο αφελληνισμός της ομάδας...
Σε σχέση με την ακριβώς προηγούμενη παρατήρηση, έχω να παρατηρήσω πως μου κάνει εντύπωση ο αφελληνισμός της ομάδας...Ξέρω συμβαίνει παντού σε κάθε χώρα, όπου για να βρεις γηγενή ποδοσφαιριστή πρέπει να ψάξεις με το φανάρι του Διογένη...Επίσης είμαι βέβαιος πως πολλοί τώρα επαναλαμβάνετε τη συνήθη δικαιολογία πως οι μικρές ομάδες ζητούν ένα σκασμό λεφτά για αμφιβόλου αξίας και προοπτικής εγχώρια ταλέντα...Όμως είναι ανάγκη μια ελληνική ομάδα, να έχει στη βασική της σύνθεση 4-5 Έλληνες παίχτες..Φέτος ελοχεύει ο κίνδυνος η ομάδα να αγωνίζεται χωρίς γηγενή παίχτη στην ενδεκάδα...Οι μόνοι που διεκδικούν θέση είναι ο Τοροσίδης και ο Αβραάμ, άντε και ο Νικοπολίδης...Ή μήπως σας φαίνεται απίθανο να αγωνιστεί η ομάδα σε ματς με σύνθεση του τύπου Πάρντο, Μπράβο, Μέλμπεργκ, Μοντεστό, Χολέμπας, Ντουντού, Μαρέσκα, Ιμπαγκάσα, Ρόμενταλ,Ριέρα και Ντιόγο...Σε τι γλώσσα θα συνεννοούνται αυτοί οι άνθρωποι;..Θα μου πείτε στη γλώσσα του ποδοσφαίρου...Πέρα από την πλάκα, θεωρώ πως αυτό αποτελεί πρόβλημα...Οι ξένοι μπορεί να είναι παιχταράδες αλλά ως επί το πλείστο είναι μισθοφόροι και δεν μπορούν να κατανοήσουν εύκολα τη σημασία των ειδικών παιχνιδιών...Δεν μπορούν καν να καταλάβουν αν η φλεγόμενη εξέδρα τους αποθεώνει ή τους βρίζει βρε αδερφέ...Δεν μπορούν να ψιθυρίσουν δύο φωνήεντα στο διαιτητή ή στον αντίπαλο ποδοσφαιριστή που είναι εριστικός...Πραγματικές καταστάσεις, που κατά την άποψη μου καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη ελληνικού στοιχείου και αυτό αφορά όλες τις ομάδες...Τελοσπάντων, το μέλλον θα δείξει...Αν και να μου πείτε, πως αν είναι οι Έλληνες μας παίχτες να κάνουν τόσα παιδαριώδη λάθη σαν το χθεσινοβραδυνό του Γκαλίτσιου, τότε ξένοι και πάλι ξένοι...

H θέση κάτω από τα δοκάρια...
Η θέση του τερματοφύλακα είναι κομβική στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και δυστυχώς και φέτος θεωρώ πως η ομάδα αποφάσισε να πορευτεί με ημίμετρα και ελπίζω να μην το πληρώσει...
Κατανοώ την παρουσία του Νικοπολίδη, σαν ηγέτη στα αποδυτήρια ενώ θα ήμουν αχάριστος αν δεν αναγνώριζα την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια...Όμως ποδοσφαιρικά κοντεύει να πατήσει τα 40, αγωνίζεται μόνο με τη διαίσθηση, ενώ τα μαλλιά του πλέον μοιάζουν πιο λευκά και από απάτητη χιονισμένη πλαγιά στις παρυφές του Ολύμπου...Και αντί να πάρουμε έναν τερματοφύλακα για βασικό, πήραμε έναν νεαρό Ούγγρο για τρίτο...Εκτός και αν θεωρείτε εσείς, πως ο Ούρκο Πάρντο είναι ικανός να αντέξει την πίεση κάτω από τα δοκάρια του Ολυμπιακού..Μακάρι δηλαδή να συμβεί, αλλά εμένα ο συμπαθής Πάρντο μου μοιάζει μέτριος...Για την ακρίβεια, κάνει τα απολύτως απαραίτητα ενώ στα δύσκολα η μπάλα πάει μέσα...Ένα σουτ έκαναν σε δύο ματς όλο και όλο οι της Μπέσα και ο Πάρντο απλά εκτινάχθηκε για να κάνει πιο εντυπωσιακό το γκολ...Γιατί να μην πάρουμε το μεγάλο αυτό τερματοφύλακα που ακούει στο όνομα Άρτουρ Μπόρουτς, ο οποίος φέτος θα πάει για να χτυπήσει το ιταλικό πρωτάθλημα; Λίγος μας έπεφτε δηλαδή; Και μεγάλος τερματοφύλακας και δυναμική προσωπικότητα, ικανή να καθοδηγήσει όλη την άμυνα...Γιατί από ευαίσθητους χορτάσαμε...

Η αξία του Ριέρα και τα κατάλοιπα του παρελθόντος...
Επειδή είμαι ένας από αυτούς που ασχολούμαι με το διεθνές ποδόσφαιρο πάρα πολύ, δεν περιμένω από καμία εφημερίδα και κανέναν δημοσιογράφο να μου πει τι παίχτης είναι ο Άλμπερτ Ριέρα, ποια είναι η αξία του και αν μπορεί να κάνει τη διαφορά...Για μένα, ο Ριέρα είναι ένας παιχταράς...Δεν είναι μόνο η αναμφισβήτητη ποδοσφαιρική του αξία, είναι και η ηγετική του συμπεριφορά μέσα στο γήπεδο που αποτελούν εχέγγυο για μια επιτυχημένη πορεία στο λιμάνι...Επιπλέον, η πολύ καλή του ποδοσφαιρική ηλικία και το γεγονός πως δεν είναι βετεράνος, αποτελούν εγγύηση πως δεν ήρθε εδώ για να κολλήσει τα τελευταία του ποδοσφαιρικά ένσημα, αλλά έχει κίνητρο γιατί όχι για μια μελλοντικά καλύτερη μεταγραφή...Όλα αυτά όμως μένει να αποδειχτούν στο χορτάρι που είναι ο καθρέφτης όλων...Αλλά αυτό που ειλικρινά με εκνευρίζει είναι το εξής: Πάμε αισίως στη δεύτερη χρονιά χωρίς τον Τζόρτζεβιτς και οι δημοσιογράφοι επιμένουν να λένε ανοησίες του στυλ: βρήκε το νέο Τζόλε και ικανός να αντικαταστήσει το Τζόλε και ο Τζόλε είπε πως ο Ριέρα είναι καλός και τα λοιπά και τα λοιπά...Δεν τους έφτανε το λιβανιστήρι τόσα χρόνια που αγωνιζόταν ο Σέρβος, αλλά το συνεχίζουν άπαντες και τώρα μετά από δυο χρόνια...Ναι ο Τζόρτζεβιτς όντως προσέφερε πολλά, και ίσως όλα αυτά που λέω να ακούγονται σαν αχαριστιία...Αλλά δεν μπορώ την εξύμνηση και πιστεύω πως και ο ίδιος έχει ευθύνη, που τόσα χρόνια δε βρέθηκε ικανός αντικαταστάτης..Και θέλω να πω και το εξής..Πιστεύω πως αν ο Λέτο έμενε και πέρυσι, θα ήταν πολύ καλύτερος από ότι ήταν την πρώτη του χρονιά...Φυσικά άλλη κλάση ο Ριέρα και άλλη ο Λέτο, αλλά αυτό που θέλω να καυτηριάσω είναι το ακατάσχετο γλύψιμο σε κάποιους που το βαρέθηκα πια τόσα χρόνια...Βαρέθηκα πλέον με το Τζόλε...Υπήρξαν τελοσπάντων και άλλοι που προσέφεραν πολλά και αξιόλογα πράγματα στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια...

Η καρέκλα που μονίμως τρίζει...
Τον Έβαλντ Λίνεν προσωπικά τον συμπαθώ...
Είναι ένας προπονητής που τα δείγματα της δουλειάς του φάνηκαν ξεκάθαρα στον Πανιώνιο, ενώ τον συμπαθώ ακόμη περισσότερο για τις πεποιθήσεις του..Για όσους δεν ξέρουν ο ίδιος τον καιρό που ήταν μεγάλο όνομα σαν ποδοσφαιριστής στη Γερμανία, αρνήθηκε πχ να λάβει μέρος στο Μουντιάλ του 1978 λόγω πολιτικών πεποιθήσεων...Αλλά, όλοι ξέρουμε πως η καρέκλα του προπονητή του Ολυμπιακού είναι ηλεκτρική...Πλάκα πλάκα, θεωρώ πως όσοι κάθονται στη θέση του προπονητή του Ολυμπιακού θα πρέπει να μην υπογράφουν συμβόλαιο, αλλά να πληρώνονται με μεροκάματο...Αφού παιχνίδι με το παιχνίδι παίζουν το κεφάλι τους και τη θέση τους..Ιδίως ο Λίνεν, ο οποίος αποτέλεσε επιλογή της προηγούμενης διοικητικής κεφαλής και θεωρώ πως με την πρώτη στραβή ο Μαρινάκης θα τον καθαρίσει και θα παίξει τα ρέστα του για τον Βαλβέρδε...Για να μη σας πω, πως ο όλος ο σχεδιασμός και οι επιλογές ορισμένων παικτών βλέπε Ιμπαγκάσα μυρίζουν Ερνέστο...Όσο τα αποτελέσματα είναι καλά δεν τρέχει τίποτα...Ήδη όμως το πρώτο ματς με τη Μακάμπι, έφερε τον Ολυμπιακό ένα βήμα πριν από τον πρόωρο αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις..Οπότε αν στραβώσει ο επαναληπτικός της επόμενης εβδομάδας ετοιμαστείτε για αλλαγή...Άλλωστε το πρωτάθλημα αργεί ακόμη να ξεκινήσει και ένας Ολυμπιακός χωρίς καμία ευρωπαϊκή υποχρέωση, θα αποτελεί για μένα τεράστιο φαβορί για το ελληνικό πρωτάθλημα, από τη στιγμή που ο κόσμος είναι ζεστός και είναι βέβαιο πως δεν θα αρχίσει γκρίνια...

Αυτά είχα σε γενικές γραμμές να σημειώσω για την έναρξη της ερυθρόλευκης χρονιάς...Είμαστε ακόμη πολύ νωρίς και πολλά μπορεί να αλλάξουν, αν σκεφτεί κανείς πως ακόμη έχουμε έναν περίπου μήνα για την έναρξη του ελληνικού πρωταθλήματος και για τη λήξη της τρέχουσας μεταγραφικής περιόδου...Εδώ θα είμαστε όμως να τα λέμε και για τη δική μας, αλλά και για όλες τις ομάδες...

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ένας μίζερος κόσμος, γεμάτος νεύρα...

Σήμερα, αποφάσισα να απομακρυνθώ λίγο από την τρέχουσα επικαιρότητα και να αναφερθώ σε ένα φαινόμενο, που έχω παρατηρήσει να συμβαίνει ιδίως στο κλεινόν άστυ...Κινούμενος κάθε μέρα πότε από δω και πότε από κει, χρησιμοποιώντας συχνά τα μεταφορικά μέσα και το αυτοκίνητο, αλλά και κάνοντας μοναχικούς περιπάτους μερικά βράδια, συνηθίζω να παρατηρώ τη συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων που συναντώ στο διάβα μου...Παρατηρώ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και μπαίνω σε σκέψεις και συλλογισμούς...
Μου κάνει τρομερή εντύπωση λοιπόν, πως όποιον άνθρωπο και να συναντήσεις στο δρόμο, το βλέμμα του αποπνέει μια κακοκεφιά και μια μιζέρια και αυτό πιστέψτε με συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας..Παρατηρώ τον κόσμο να περπατά στο δρόμο με γρήγορο βάδισμα και με το κεφάλι σχεδόν σκυμμένο σαν να τον απασχολεί κάτι ιδιαίτερα σημαντικό...Βλέμματα που κοιτούν προς απροσδιόριστη κατεύθυνση και μοιάζουν χαμένα στη μετάφραση...Πρόσωπα σκυθρωπά και αγέλαστα, που αποπνέουν μια μιζέρια και έναν προβληματισμό από χιλιόμετρα...Άνθρωποι που περπατούν με γοργό βήμα και μοιάζουν να να μην συναισθάνονται τι συμβαίνει γύρω τους...Για του λόγου το αληθές, έχει τύχει πολλές φορές να βλέπω ανθρώπους να διασχίζουν πεζοί το δρόμο χωρίς ασυναίσθητα να ελέγξουν για τυχόν διερχόμενα αυτοκίνητα και αυτό να οφείλεται όχι στη χαζοαφηρημάδα, αλλά απλούστατα επειδή το μυαλό τους ταξιδεύει σε άλλες πολιτείες...Μου συνέβη και μένα κάτι τέτοιο πρόσφατα και για αυτό μπορώ να το αξιολογήσω με τέτοιο τρόπο...Πριν μερικούς μήνες, ένα χειμωνιάτικο βράδυ ήμουν πολύ στενοχωρημένος για κάποιο θέμα και περπατούσα στο δρόμο σχεδόν βουρκωμένος... Ασυναίσθητα δοκίμασα να διασχίσω το δρόμο κάθετα και ήταν η δυνατή και επίμονη κόρνα μιας μοτοσυκλέτας, αυτή που με συνέφερε για να καταφέρω να σταματήσω λίγη απόσταση πριν συμβεί κάτι ενδεχομένως πολύ χειρότερο...Τέτοιου είδους συμπτώματα, παρατηρώ να εμφανίζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλέον καθημερινά...
Πέρα όμως από αυτό, κάτι που είναι κατ' εμέ απόλυτα εμφανές, είναι ο διάχυτος εκνευρισμός του Έλληνα σε όλες τις περιστάσεις της καθημερινής του ζωής και ιδίως στο δρόμο...Ψάχνουμε όλοι αφορμή για να διαφωνήσουμε με τον πλησίον μας και να τσακωθούμε με το παραμικρό έστω και αν η συγκεκριμένη αφορμή είναι τις περισσότερες φορές από ανόητη ως γελοία...Η όλη κατάσταση δείχνει ανθρώπους που πραγματικά όλα τους φταίνε...Δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσω το αυτοκίνητο μια καθημερινή και να μην πέσω πάνω σε καυγά μεταξύ ή οδηγών...Κάποιες φορές εξαντλείται σε κορναρίσματα και μπινελίκια εκ του μακρόθεν, αλλά πλέον συχνότερα πολλοί κατεβαίνουν για να τα πουν ενώπιος ενωπίω με τους συνανθρώπους τους...Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων για εντελώς ασήμαντη αφορμή, η οποία όμως στα δικά τους μάτια φαντάζει casus belli...Μόλις σήμερα, βρισκόμουν σταματημένος σε ένα φανάρι σε κεντρική οδική αρτηρία της πόλης και αντικρίζω στο απέναντι ρεύμα, δύο τύπους να λογομαχούν έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια, προφανώς για ένα μικρό γρατζούνισα του ενός στο αυτοκίνητο του άλλου...Αλλά και στο λεωφορείο μέσα, η γκρίνια και οι λογομαχίες είναι σε καθημερινή βάση, άλλες φορές για μια θέση, άλλες για ένα παράθυρο που πρέπει ή δεν πρέπει να ανοίξει, άλλες φορές διότι μερικοί στέκονται στο κέντρο του διαδρόμου, σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή σε γενικές γραμμές..Παντού το ίδιο γίνεται...Να φανταστείτε πως τις προάλλες έγινα μάρτυρας λογομαχίας μέσα σε σουπερμάρκετ για τη θέση μπροστά αλλαντικά...Όπως καταλαβαίνετε ο πάτος του βαρελιού ακόμα αναζητείται...
Τώρα που οφείλονται όλα αυτά; Κατ' αρχάς είναι πασιφανές πως όλα αυτά υπάρχουν στο dna του Έλληνα και στο ταμπεραμέντο του, από αρχαιοτάτων χρόνων...Αλλά πέρα από αυτό, εμένα δε μου το βγάζει κανείς από το μυαλό, πως είναι σαν να επικρατούν στην ατμόσφαιρα τόσο η μιζέρια και η κακοκεφιά όσο και ο μεγάλος και ασυγκράτητος εκνευρισμός...Είναι τόσα πολλά που έχουν συμβεί όλο αυτό το διάστημα και που έχουν χαλάσει μια για πάντα τη διάθεση μας...Σε πολιτικό, κοινωνικό και κυρίως εργασιακό τομέα έχουν συμβεί τόσες πολλές και κοσμογονικές αλλαγές, που όλοι πλέον δηλώνουν πως τους αρκεί να έχουν απλά τα βασικά...Κεκτημένα δικαιώματα έχουν προ πολλού κάνει φτερά, ενώ οι προσπάθειες για τον περιορισμό της ατομικής ελευθερίας των πολιτών είναι τόσο πολλές και συντονισμένες που στο τέλος επιφέρουν σημαντικά αποτελέσματα..Πέρα από όλα αυτά, το σύστημα σήμερα μας θέλει χωρισμένους και διχασμένους σε τάξεις και η προσπάθεια αυτή είναι εμφανής, προσπαθώντας να μας πείσουν πως έχουμε πολλά να χωρίσουμε μεταξύ μας...Όλα αυτά φυσικά εντείνουν τον εκνευρισμό και τη μιζέρια...Συναντώ πολλούς ανθρώπους που αισθάνονται αφόρητα πιεσμένοι και αισθάνονται την ανάγκη να ξεσπάσουν και για αυτό ελλείψει άλλων εναλλακτικών προτιμούν να ξεσπάσουν στην καθημερινότητά τους...Δεν σας κρύβω πως και αυτό μου συμβαίνει πολλές φορές, και τότε συνήθως την πληρώνουν άνθρωποι που δεν έχουν καμία ευθύνη...Φαντάζομαι πως λίγο πολύ, κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην πλειοψηφία των πολιτών...
Κατά την προσωπική μου άποψη, υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία μια υφέρπουσα δυστυχία, η οποία δεν έχει πάντοτε απαραίτητα σχέση με την οικονομική κατάσταση μας...Η Ελλάδα σπανίως ήταν μια ευημερούσα οικονομικά χώρα και τις λίγες φορές πού όντως ήταν, ήταν περισσότερα πλασματικά και όχι πραγματικά κατά την ταπεινή μου άποψη...Σήμερα, η κρίση είναι βαθύτερη και ακουμπά τις ρίζες της κοινωνίας μας,την ιδιοσυγκρασία μας σαν λαό, το κέφι και τη ζωντάνια που ήταν πάντα σήμα κατατεθέν μας, τις αξίες και τις ανθρώπινες αρετές από τις οποίες έχουμε όλοι απομακρυνθεί..Συν τοις άλλοις, υπάρχει μια γενικότερη φοβία και μια κακοκεφιά...Ο Έλληνας δυστυχώς μοιάζει να έχει σκύψει το κεφάλι, συναισθανόμενος το ζοφερό μέλλον...Μοιάζει να είναι ένα καζάνι που έχει συγκεντρώσει μέσα του, τεράστια αποθέματα ατμών, τα οποία μέρα με τη μέρα αυξάνονται με ρυθμό γεωμετρικής προόδου...Μέχρι το καζάνι να σκάσει και ότι υπάρχει μέσα του να ξεχυθεί στον καθαρό αέρα και να παρασύρει στο διάβα του όλα όσα μας χαλούν τη διάθεση...Μέχρι τότε υπομονή, ηρεμία και νηφαλιότητα και κυρίως ψηλά το κεφάλι...Μην ψαρώνετε...Κυρίως το λέω για να το ακούσω εγώ μπας και το καταλάβω κάποτε...

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Το καθεστώς της ψευδοελευθερίας...

Επανερχόμενος στις αναρτήσεις και βιώνοντας μια περίοδο, που μόνο ως στενάχωρη και λυπηρή μπορεί να χαρακτηριστεί για όλους τους Έλληνες bloggers και τα μέσα γενικότερα, αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω δύο κουβέντες σε σχέση με κάποιες έννοιες, οι οποίες στην Ελλάδα του 2010 αντί να μοιάζουν αυτονόητες, αντίθετα έχουν κακοποιηθεί με το χειρότερο τρόπο...Δεν πρόκειται να αναφέρω ούτε σοφίες, ούτε πράγματα που δεν έχουν ξαναειπωθεί από πολύ κόσμο ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω...Αντίθετα, είναι έννοιες που θαρρώ πως λίγο πολύ το νόημα τους το έχουμε κάνει λάστιχο ανάλογα με το συμφέρον μας, ξεχνώντας πως έχουμε απομακρυνθεί χιλιόμετρα από την πραγματική τους σημασία...
Ξεκινάμε από τους λειτουργούς του τύπου και την έννοια της δημοσιογραφίας, η οποία όπως χαρακτηριστικά λένε είναι ένα λειτούργημα και όχι επάγγελμα...Για ποια δημοσιογραφία όμως μιλάμε φίλοι μου; Δημοσιογραφία σημαίνει έρευνα και ρεπορτάζ, δε σημαίνει να έχεις απλά κολλητούς στο σύστημα που να σου παρέχουν πληροφορία μαζί με εκδούλευση. Δημοσιογραφία σημαίνει να βγάζεις στο φως της δημοσιότητας όποιο θέμα νομίζεις και όχι μόνο αυτά που δεν αγγίζουν τον επιχειρηματία χορηγό σου και πλήττουν τους αντιπάλους του...Ειδάλλως κάνεις εργολαβία...Δημοσιογραφία δεν είναι φυσικά τα παράθυρα των δελτίων των 8 ούτε οι στημένοι και προσχεδιασμένοι καυγάδες των μεγαλοκαρχαριών σε ζωντανή σύνδεση με το πανελλήνιο...Αυτό μπορεί κανείς άφοβα να το χαρακτηρίσει παράσταση θεάτρου σκιών, τσίρκο ή ότι άλλο νομίζει αλλά σε καμία περίπτωση δημοσιογραφία..Φυσικά δημοσιογραφία δεν είναι οι δισεκατομμυριούχοι μεγαλοδημοσιογράφοι με τα πολυτελή σπίτια, σκάφη και όλα τα συναφή, εις βάρος κάποιων συναδέλφων τους...Μετά από όλα αυτά, πιστεύω πως έχει καταστεί σαφές πως αυτό που βιώνουμε σήμερα στις μέρες μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν αξίζει να λέγεται δημοσιογραφία..Νταβατζιλίκι ναι...Πληρωμένη έρευνα ίσως...Εργολαβία επίσης...Συμβόλαιο παροχής υπηρεσιών ίσως...Αλλά με τίποτα δημοσιογραφία..
Στη σύγχρονη Ελλάδα έχει επίσης παντελώς καταστρατηγηθεί το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψη του για τα κοινά, με τον τρόπο που επιθυμεί... Η ελευθερία της γνώμης από κεκτημένο δικαίωμα, έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση...Οι κρατούντες επιθυμούν απλά να ακούν την άποψη μας κάθε τέσσερα χρόνια χαρίζοντας τους την ψήφο μας και από κει και ύστερα σιωπή...Ένας τρόπος έκφρασης άποψης, πλήρως εναρμονισμένος με τα σύγχρονα μέσα είναι και τα blogs το θέλουν δεν το θέλουν κάποιοι μεγαλοκαρχαρίες του τόπου τούτου...Τα blogs είναι η σύγχρονη εκκλησία του δήμου κατά μια ευρύτερη έννοια...Είναι το μόνο μέσο με το οποίο μπορεί ο κάθε απλός άνθρωπος να εκφράσει την άποψη του και να ακουστεί από λίγους ή περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να συμφωνούν ή να διαφωνούν παντελώς, αλλά πάντα μεγαλύτερη σημασία έχει η συμμετοχή...Με τις υπερβολές και τα λάθη του ο καθένας...Δυστυχώς άλλον τρόπο δεν έχει πλέον κανείς για να εκφράσει την άποψη του...Ή μάλλον έχει, τώρα που το ξανασκέφτομαι καλύτερα...Να πετάει αυγά και να γιαουρτώνει κάθε κοράκι που τρώει τις σάρκες του λαού και υποτιμά τη νοημοσύνη του...Κάποιοι το έχουν ήδη αρχίσει και είναι και αυτός ένας τρόπος με απτά και εντυπωσιακά αποτελέσματα..
Φυσικά,όπως έχω ξαναπεί η χρήση των blogs στην Ελλάδα ξεφτιλίστηκε παντελώς από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, όχι πάντως όλους...Διότι πλάι σε όλους αυτούς που διατηρούν ένα blog απλά και μόνο για εκβιασμό και για να βρίζουν ανώνυμα, υπάρχουν και άλλοι που ασφυκτιούν από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και βρίσκουν τη blogόσφαιρα ως το μόνο μέρος για να φέρουν στη δημοσιότητα θέματα, που κανένα άλλο μέσο δεν θα έπαιζε ποτέ...Και ο άνθρωπος που δεν είναι πια μαζί μας, θεωρώ πως ήταν ένας από τους τελευταίους και για αυτό έμπαινε στα ρουθούνια κάποιων...Γενικά πάντως τα blogs είναι απλά ένα εργαλείο που σε βοηθά να επικοινωνήσεις με τον έξω κόσμο, η χρησιμότητα του όμως έγκειται στις προθέσεις του κατόχου του...Εργαλείο είναι και αυτό όπως πχ η τηλεόραση, το internet και πολλά άλλα...Αν κάποιοι το χρησιμοποιούν ως μέσο εκβιασμού, τότε δε φταίει το μέσο αλλά οι εγκληματίες που το εκμεταλλεύονται για να εξυπηρετήσουν τα δόλια συμφέροντα τους...Για αυτό λοιπόν είμαι κάθετα αντίθετος στη στοχευμένη δαιμονοποίηση του μέσου, που επιχειρείται με εν χορώ επιθέσεις από τα παπαγαλάκια των δελτίων ειδήσεων...
Αφορμή λοιπόν βρήκαν τα παπαγαλάκια των νταβατζήδων σε κανάλια και εφημερίδες να ανοίξουν ξανά τη συζήτηση περί ανωνυμίας των blogs, αραδιάζοντας για να μας πείσουν έναν σωρό σαχλαμάρες, οι οποίες κατά την ταπεινή μου άποψη έχουν τον έτι περαιτέρω περιορισμό της ελευθερίας του ατόμου...Τα αντεπιχειρήματα φυσικά είναι πολλά...Πρώτα πρώτα, είμαι απολύτως βέβαιος πως η ανωνυμία τους καίει, ιδίως για όσους ανώνυμους έχουν την κακή συνήθεια να εκφράζουν ενοχλητικές απόψεις και για όσους παίζουν εκτός από το προκαθορισμένο σενάριο...Λένε λοιπόν οι μεγαλοδημοσιογράφοι πως εμείς βάζουμε την υπογραφή μας σε κάθε ρεπορτάζ που κάνουμε, λες και έχει βγει ποτέ σοβαρό θέμα από την τηλεόραση αν δεν αφορά αντίπαλα επιχειρηματικά συμφέροντα ή διαφωνία στη μοιρασιά..Πέρα από αυτά όμως ακόμη και στις εφημερίδες οι μόνες στήλες που έχουν κάποιο ενδιαφέρον είναι οι ανώνυμες ή αυτές που υπογράφονται με ψευδώνυμα και μιλούν αόριστα...Πόσες φορές δεν ακούμε φράσεις τύπου κύκλοι του τάδε υπουργείου, ή σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές κλπ...Και για να τελειώνει μια και καλή το παραμύθι, ο καθένας κρίνεται από την αξιοπιστία των λεγόμενων του...Και αν υπάρχει έστω ένας που να θεωρεί αξιόπιστα και αντικειμενικά τα κανάλια και τις εφημερίδες, τότε του εκφράζω την ειλικρινή μου συμπάθεια και συμπόνοια...
Το μεγάλο πρόβλημα φίλοι μου είναι ένα και μοναδικό και όποιος δεν το αναφέρει εθελοτυφλεί κατ' εμέ...Σε αυτή τη χώρα, κανείς δεν κοιτάζει τι είναι αυτό που αναφέρει κάποιος έστω και ανώνυμα...Να το εξετάσει βρε αδερφέ, να το αξιολογήσει και να δει αν υπάρχει έστω μια δόση αλήθειας...Αντίθετα είναι εύκολο να απαξιώνεται και να λοιδορείται ή ακόμα χειρότερα να απειλείται μια ανώνυμη πηγή, επειδή τόλμησε να αναφέρει κάτι εκτός από την καθιερωμένη ειδησεογραφία...Στη χώρα της κατευθυνόμενης πληροφόρησης, του υποκόσμου και των εργολάβων παπαγάλων δημοσιογράφων κανείς δεν βάζει το μυαλό του σε λειτουργία για να κρίνει και να αξιολογήσει αυτά που λένε και γράφουν οι ασήμαντοι τούτης της χώρας...
Εν κατακλείδι, όλα μοιάζουν να ξαναπαίρνουν τους φυσιολογικούς τους ρυθμούς, από τη στιγμή που οι φωνές που ενοχλούσαν έκλεισαν και αυτοί που έπρεπε να τρομοκρατηθούν, τρομοκρατήθηκαν για τα καλά...Κατά τα άλλα εμείς συνεχίζουμε να βαυκαλιζόμαστε πως ζούμε σε μια χώρα, η οποία γέννησε έννοιες όπως ελευθερία του λόγου, η ελευθεροτυπία και κυρίως η δημοκρατία...Ομολογουμένως μπορεί η χώρα μας να είναι όντως η γενέτειρα όλων των παραπάνω...Αλλά είναι συνάμα και ο δολοφόνος και νεκροθάφτης αυτών των εννοιών, όπως αποδεικνύει με το χειρότερο τρόπο η σύγχρονη ιστορία της...Τόσο απλά και τόσο κυνικά...

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Τα διαμάντια της ελληνικής αθλητικογραφίας...

Προτού αφήσουμε το Μουντιάλ οριστικά στο παρελθόν και μιας και η ζέστη είναι αφόρητη στο κλεινόν άστυ, λέω να χαλαρώσουμε λίγο και να αναφερθούμε σε ένα θέμα λιγάκι πιο ανάλαφρο...Πόσο ανάλαφρο θα μου πείτε μπορεί να είναι θέμα, όταν άπτεται της τσέπης των Ελλήνων πολιτών, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...Το θέμα λοιπόν στο οποίο θα αναφερθούμε σήμερα, δεν είναι άλλο από τους σχολιαστές της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης στο παγκόσμιο κύπελλο, επικεντρώνοντας στα δύο ιερά τέρατα της ελληνικής δημοσιογραφίας και αναφέρομαι φυσικά στον ανυπέρβλητο Παύλο Παπαδημητρίου αρχικά, αλλά κυρίως στον μεγάλο αυτό μέντορα της ελληνικής δημοσιογραφίας, στον πρύτανη του σχολιασμού, στη μυθική αυτή φωνή που ακούει στο όνομα Αλέκος Θεοφιλόπουλος...Δύο φωνές, που επισκίασαν κάθε άλλο δημοσιογράφο σε αυτό το σαφάρι του Μουντιάλ...Ο πρώτος επειδή περιέγραψε τους αγώνες της Εθνικής μας ομάδας και ο δεύτερος επειδή ήταν ένας από τους λίγους εκεί απεσταλμένους και ως εκ τούτου περιέγραψε τα πιο σημαντικά παιχνίδια, του τελικού συμπεριλαμβανομένου..Για να μην παρεξηγηθώ, πιθανώς να υπάρχουν και κάποιοι που να τους βρίσκουν καλούς, γούστα είναι αυτά...Πιθανώς επίσης και εγώ να παρασύρομαι από το γεγονός, πως επειδή θεωρώ πως γνωρίζω αρκετά περί τα ποδοσφαιρικά εξασκώ σκληρή κριτική...Anyway, με στυλ χιουμοριστικό ξεκινάμε την περιγραφή του αγώνα...
Τον περίφημο Πουρουπουπού, οι περισσότερο μυημένοι τον θυμούνται από τα χρόνια του Άλφα και του Αντ1, να περιγράφει αγώνες τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά ιδίως εγχώριου πρωταθλήματος και συνήθως της αγαπημένης του ομάδας...Οι περισσότεροι τον γνώρισαν μέσα από την κακοποιημένη Αθλητική Κυριακή, όπου σαν σοβαρός πρωταγωνιστής προσπαθούσε να κάνει καλά τον μακεδονομάχο Γιώργο Μίνο, και τους υμνητές παλαιμάχους των 3 μεγάλων του κέντρου...Πάντα με το ίδιο στυλ...Με την τσιριχτή φωνή, το γρήγορο τέμπο και τις περίπου 1,5 εκατομμύριο λέξεις το λεπτό...Μιλάει, μιλάει, μιλάει και δε σταματά με τίποτα και όπως πολύ εύστοχα έχει πει ο Γεωργίου, για να αντέξεις χρειάζεσαι Depon για ελέφαντα τουλάχιστον...
Όμως στο Μουντιάλ έδωσε ρέστα, με θανατηφόρες ατάκες και ρεσιτάλ αγάπης για την πατρίδα και την ποδοσφαιρική της ομάδα...Στο ματς με την Κορέα ξεφυσούσε και έλεγε συνεχώς: κρίμα κρίμα..Έφταναν όμως 10 λεπτά υποτυπώδους μπάλας από τους διεθνείς μας για να πάρει ο Παυλάρας τα πάνω του και να φωνάζει λες και δε χάναμε 2-0...Το αποκορύφωμα όλων είναι το ματς με τη Νιγηρία, που έφερε την πρώτη και μοναδική νίκη του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος..Τι επιφωνήματα, τι άναρθρες κραυγές, τι υπερβολές...Ποιος ξεχνά τις ατάκες του...Όχι Φάνη...Πίεσε Αλέξανδρε, Διώξε μακριά τη μπάλα Σωτήρη...Κράτησε τη μπάλα και μη βιάζεσαι Γιώργο..Πιο πολλές εντολές έδωσε ακόμα και από τον ίδιο το Γερμανό...Ή ποιος ξεχνά την επίκληση του προς την Παναγία, στη μεγάλη διπλή ευκαιρία των Νιγηριανών με Γιακούμπου και Ομπάσι; Επικές στιγμές...Μάλιστα έτσι από διαστροφή δε σας κρύβω πως το ίδιο βράδυ κάθισα και ξαναείδα το ματς σε επανάληψη στην ΕΤ3, μόνο και μόνο για να απολαύσω ξανά, τις ατάκες του Πουρουπουπού, που ενδεχομένως είχα χάσει κατά τη ροή του συγκεκριμένου αγώνα...Τόσο μεγάλο σόου έδωσε, που πολλοί είναι αυτοί που στενοχωρήθηκαν όχι για τον αποκλεισμό καθ' αυτό της Ελλάδας, όσο για το ότι χάσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε λίγες τζούρες ακόμη από τον Παύλο....Ήταν ο μοναδικός ο οποίος δεν άφηνε τις βουβουζέλες να κάνουν παιχνίδι, καθώς τις υπερκάλυπτε με την ακατάσχετη λογοδιάρροια του και τις φωνές κάθε τρεις και λίγο...Στην ακόλουθη διεύθυνση θα βρείτε το ξέσπασμα του Γιώργου Γεωργίου μετά το ματς της Εθνικής μας με αντίπαλο τη Νότιο Κορέα, και όποιος το δει, δε μπορεί παρά να συμφωνήσει απόλυτα μαζί του... Κλικάρετε λοιπόν στο : http://www.youtube.com/watch?v=1HHOSNq7K3U
Ο Αλέκος Θεοφιλόπουλος είναι από άλλο ανέκδοτο...Ή για να ακριβολογώ, είναι ο ίδιος αυτός που δημιουργεί το ανέκδοτο...Ότι και να περιγράφει, από αδιάφορο αγώνα Β Εθνικής, ως στίβο και από τελικό Μουντιάλ ως τζούντο είναι πάντα ίδιος και απαράλλαχτος..Πάντα παίρνει το μέρος του πιο αδυνάτου, πάντα τον υποστηρίζει απροκάλυπτα, πάντα κάνει τον έξυπνο και τον ξερόλα, πάντα βάζει την κασέτα με τις στάνταρ ατάκες να παίζει πάντα ο ίδιος...Μοιάζει να ζει στο δικό του κόσμο, για αυτό και όταν περιγράφει τα ματς λέει άλλα αντ' άλλων...Θέλετε απτά παραδείγματα; Είπαμε για παράδειγμα πως οι βουβουζέλες ήταν ενοχλητικές, αλλά η συνεχής ειρωνική μνεία τους από τον Αλέκο, ενοχλούσε ακόμη περισσότερο...Κάθε φορά πού ο εμφανώς ανέτοιμος Φερνάντο Τόρες αδυνατούσε να τελειώσει μια φάση, ο αγαπημένος σπίκερ όλων των Ελλήνων επαναλάμβανε μονότονα, πως ο Τόρες αν δεν του κάτσει η πρώτη φάση, τότε δεν του πάει καλά το παιχνίδι ατάκα που πρέπει να την ξεστόμισε πάνω από 20 φορές, ή τουλάχιστον τόσες την άκουσα εγώ...Συνεχίζουμε...Έτσι και είχε περάσει το πρώτο εικοσάλεπτο και το εκάστοτε φαβορί δεν είχε πάρει κεφάλι στο σκορ, τότε ο Αλέκος ασκούσε δριμεία κριτική...Τι κι αν το γκολ ερχόταν πχ 2-3 λεπτά αργότερα, απλά η σκληρή κριτική μετατρεπόταν σε διθύραμβο....Δεν χρειάζεται να αναφέρω περισσότερα γενικά πράγματα για τον Αλέκο Θεοφιλόπουλο και τα πεπραγμένα του στο Μουντιάλ...Αρκεί πιστεύω, να παραθέσω κάποιες από τις παροιμιώδεις του ατάκες που ακούστηκαν στα σπίτια όλων των Ελλήνων από τη φωνή αυτή κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου:
-Ματς Ιταλία-Σλοβακία...Προς το τέλος του ματς, ο σκηνοθέτης ζουμάρει σε έναν Ιταλό φίλαθλο που φορά μια στολή σαν πανοπλία...Και ο Αλέκος αναφωνεί...Ο Ιταλός που θα του συνιστούσα να βγάλει τη στολή βγαίνοντας, γιατί θα τον πετύχουν οι Σλοβάκοι και θα χουμε δράματα...
-Ματς Ισπανία-Χιλή...Το αποκορύφωμα...Χιλιανός παίχτης χτυπά έναν Ισπανό και αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη...Η κάμερα δείχνει τον διαιτητή να κρατά την κόκκινη κάρτα και βγάζει και κάρτα με το όνομα του παίχτη..Αλλά ο Αλέκος φαίνεται πως μεριμνά και τυρβάζει για άλλα και δεν παίρνει χαμπάρι τι έχει γίνει...Του το σφυρίζουν μετά από κανένα δεκάλεπτο...Και τότε πετάει την ατάκα...Η Χιλή εδώ και 1 περίπου λεπτό αγωνίζεται με 10 παίχτες... Στο ίδιο ματς, η τακτική των δύο ομάδων να επιδοθούν σε πασούλες από τη στιγμή που τους βόλευε το αποτέλεσμα, κάνει έξαλλο τον Αλέκο, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ προτρέπει τους τηλεθεατές να αλλάξουν κανάλι...
-Σε ένα άλλο ματς από αυτά του πρώτου γύρου, ο Αλέκος είναι έξαλλος με τις βουβουζέλες, αλλά το προχωρά ακόμη περισσότερο και απευθυνόμενος στο δημοσιογράφο που ήταν δίπλα του, λέει το αμίμητο: Στο τέλος Ηλία, ο κόσμος που είναι νευριασμένος από τον ενοχλητικό ήχο της βουβουζέλας, θα κλείσει τη φωνή της τηλεόρασης και θα ησυχάσει και από τα δικά μας σχόλια...Ω της αυτογνωσίας δηλαδή...
-Βρισκόμαστε στον τελικό του τουρνουά και ο συμπαθής Αλέκος χαρίζει απλόχερα ένα ακόμη ρεσιτάλ...Ανεξάρτητα από το γκολ που πέτυχε ο Ινιέστα στην παράταση, όλη η υφήλιος αναγνώρισε πως ήταν ένας από τους κορυφαίους του ματς για την Ισπανία, που δημιουργούσε τα περισσότερα προβλήματα στην Ολλανδική άμυνα. Όλη η υφήλιος είπα; Γράψτε λάθος...Εκτός από τον Αλέκο που συνεχώς αναρωτιόταν γιατί δεν τον κάνει αλλαγή ο προπονητής του και που στο τέλος έλεγε πως εξιλεώθηκε με το γκολ για τη γενικότερη κάκιστη εμφάνιση του...Τι να μας πει και ο κακομοίρης ο Ινιέστα...Είναι απλά ένας από τα μικρά θαυματουργά ανθρωπάκια, όπως λέει και ο Αλέκος και τίποτε περισσότερο.
-Ματς Ισπανία-Παραγουάη...Ο Τσάβι Αλόνσο εκτελεί πέναλτι και σκοράρει...Η συντριπτική πλειονότητα όσων παρακολουθούν το ματς από τους δέκτες τους, καταλαβαίνει πως ο διαιτητής έχει διατάξει επανάληψη...Όλοι εκτός από τον Αλέκο...Λεπτομέρεια αυτός είναι στο γήπεδο και θεωρητικά πρέπει να αντιλαμβάνεται τα πράγματα γρηγορότερα και πιο άμεσα...Αλλά εκείνος το βιολί του...Είναι το 1-0 για την Ισπανία συνεχίζει να φωνάζει και παίρνει είδηση για το τι έχει γίνει μόλις όταν οι Ισπανοί γύρισαν πίσω και άρχισαν να διαμαρτύρονται..Στο ίδιο ακριβώς ματς φυσικά, ανεπανάληπτο και ιστορικό θα μείνει το λογύδριο του Αλέκου στο τέλος του αγώνα, όπου ξεκίνησε από το εσφαλμένα ακυρωθέν γκολ των Παραγουανών για να καταλήξει στα λαμόγια που τρώνε τις σάρκες των λαών και στην αδικία με την οποία είναι γεμάτη η ζωή μας...Όποιος δεν το έχει ακούσει, απλά δεν μπορεί να κατανοήσει το μεγαλείο.
-Η μακράν της δεύτερης όμως στιγμή του Μουντιάλ, δεν είναι άλλη από τον ημιτελικό Ισπανίας-Γερμανίας. Ο αγώνας ξεκινά και η περιγραφή του Αλέκου μοιάζει με τηλεγράφημα...Κάθε τρίτη λέξη, ένα στοπ καθώς υπήρχε πρόβλημα στον ήχο. Όλοι ενδόμυχα σκεφτήκαμε πως ο καλός Θεούλης θέλησε να μας προφυλάξει από τις εξυπνάδες του Αλέκου και από τις βουβουζέλες. Περίπου στο ημίωρο του αγώνα, διακόπτεται η ηχητική σύνδεση με το γήπεδο και την περιγραφή από το στούντιο τη συνεχίζει ο Πουρουπουπού. Μιλάμε για απόλαυση δύο αστεριών στην τιμή του ενός...Στο δεύτερο ημίχρονο επανέρχεται η φωνή του Αλέκου χωρίς διακοπές, αλλά δεν επανέρχεται μόνη..Από πίσω ακούγεται και η φωνή του Ανδρέα Ναούμη, του ανταποκριτή της ΕΡΤ στη Γερμανία, ο οποίος περιέγραφε το ματς για λογαριασμό λογικά του κρατικού ραδιοφώνου....Πείτε μου ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά...Τέτοια μεγαλεία, που αλλού γίνονται;

Αυτά είχα σε γενικές γραμμές να καταθέσω, για τα όσα υπέστησαν τα αυτάκια μας όλον αυτόν το μήνα που διεξαγόταν το Παγκόσμιο Κύπελοοο στη Νότια Αφρική. Και για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις, θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής: Φυσικά και αναγνωρίζω την όλη δυσκολία που απαιτεί η δουλειά της περιγραφής ενός αγώνα, αλλά και το γεγονός πως απαιτείται μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να αναγνωρίζεις τα πάντα και συνάμα το όποιο λάθος σου το θυμούνται όλοι...Αλλά από την άλλη πλευρά, η ίδια η κρατική τηλεόραση έχει και άλλα στελέχη, νέους δημοσιογράφους και γνώστες του αθλήματος, οι οποίοι θα πρέπει και αυτοί κάποτε να βγουν στην πρώτη γραμμή και να καλύπτουν τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα. Το να ακούμε τους ίδιους και τους ίδιους συνεχώς, καταντά βαρετό και ενοχλητικό, αφήστε που το επίπεδο του σπικάζ δεν είναι αντάξιο της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης στον πλανήτη...Αλλά θα μου πείτε, γούστα είναι αυτά...
υγ1 Σαν υστερόγραφο όλων των παραπάνω, παραθέτω το παρακάτω βίντεο, που αναδεικνύει τον Αλέκο που όλοι έχουμε αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια...Αυτή η ειρωνεία, η κουτοπονηριά, το κρύο χιούμορ και η αυστηρή κριτική αναδεικνύονται όλα,μέσα στα 43 δευτερόλεπτα που διαρκεί το βίντεο...Είναι τραβηγμένο από τον αγώνα Ιταλίας-Ολλανδίας του Euro 2008 και μας δείχνει πως η όλη κατάσταση διαιωνίζεται για χρόνια. Απίστευτο απόσπασμα και όποιος δεν το χει δει ποτέ, αξίζει...


Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Η καλύτερη 11άδα του Μουντιάλ εναλλακτικά...

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής ανήκει πλέον στο παρελθόν εδώ και λίγες ημέρες και τα πράγματα μοιάζουν να ξαναπαίρνουν τη φυσιολογική τους μορφή...Πέρασε ένας μήνας γεμάτος από ποδόσφαιρο (καλό ή λιγότερο καλό λίγη σημασία θεωρώ πως έχει..) και γεμάτος από φάσεις,γκολ,αναλύσεις αλλά και βουβουζέλες... Τελικά η Ισπανία αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια και μια σειρά από ποδοσφαιριστές έλαμψαν με την παρουσία τους στο χορτάρι και βοήθησαν τις ομάδες τους να ανέβουν όσο το δυνατόν ψηλότερα στην κατάταξη, ενώ μας προσέφεραν φοβερές στιγμές στο χορτάρι των γηπέδων της Νοτίου Αφρικής..Για την καλύτερη ενδεκάδα του τουρνουά, έχουν ήδη γραφτεί πολλά κείμενα..Η ίδια η Fifa ανακοίνωσε τη δική της και σχεδόν κάθε εφημερίδα και κάθε μέσο διεθνώς ανέδειξε τη δική του...Ήρθε λοιπόν και η σειρά του φτωχού συγγενή, να παραθέσει την καλύτερη ενδεκάδα..Ξεκαθαρίζω πως στη δική μου ενδεκάδα μην περιμένετε να δείτε συμβατικά ονόματα τύπου Βίγια, Σνάιντερ, Μίλερ, Ινιέστα ή Σβαινστάιγκερ...Αυτά τα γράφουν οι φωστήρες και οι επαΐοντες..Η δική μου ενδεκάδα απαρτίζεται από παίχτες φτωχούς συγγενείς, από ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα οποία πάντοτε πέφτουν μπροστά στους εκλεκτούς των χορηγών και των δημοσιογράφων..Το σύστημα είναι το πατροπαράδοτο 4-4-2 με ευθεία στο κέντρο και ξεκινάμε την ανάλυση με στυλ χιουμοριστικό και γιατί όχι ποιητικό...Και ο καθένας μπορεί να σχολιάσει αναλόγως...Συγχωρήστε μου κάποιες τακτικές ανορθογραφίες, καθώς για να συμπληρωθεί η ενδεκάδα κάποιοι παίχτες τοποθετήθηκαν σε διαφορετικές θέσεις από τις κανονικές τους. Στο κάτω κάτω, τέτοιες ανορθογραφίες έγιναν και γίνονται κατά κόρον από προπονητές μαθητευόμενους μάγους στην πλάτη εθνικών ομάδων και λαών...Πάμε λοιπόν...

Τερματοφύλακας
Η μπάλα με την οποία διεξήχθη το παγκόσμιο κύπελλο ήταν στην κυριολεξία ένα μπαλόνι και αυτό μπορούσε να το καταλάβει κάθε απλός θεατής ενός ματς από την τηλεόραση, και δεν υπήρχε ούτε ένας τερματοφύλακας που να μην εκτέθηκε από αυτή, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο...Των μεγάλων και πολυδιαφημισμένων ονομάτων συμπεριλαμβανομένων..Όμως κανείς δεν έκανε περισσότερα λάθη από αυτόν...Για την ακρίβεια σε κάθε στημένη φάση και σε κάθε σέντρα στην περιοχή ένιωθες πως το λάθος παραμονεύει...Ποιος ξεχνά το απευθείας φάουλ του Φορλάν,ή το γκολ που του έβαλε η Αυστραλία; Σαν φυσιογνωμία μου είναι εξαιρετικά συμπαθής, ενώ οι αντιδράσεις και οι αποκρούσεις του ήταν πάντοτε με στυλ...Αποκορύφωμα όλων είναι η ενστικτώδης απόκρουση του με το κεφάλι σε μια καραμπόλα από κόρνερ που εκτέλεσε η Ουρουγουάη απέναντι στην ομάδα του...Για όλους τους παραπάνω λόγους κατ'εμέ, καλύτερος τερματοφύλακας του απερχόμενου Μουντιάλ είναι ο 32χρονος τίμιος Γκανέζος γίγαντας που ακούει στο όνομα Ρίτσαρντ Κίνγκσον...

Αριστερό μπακ
Αν μου ζητούσαν να τον χαρακτηρίσω με μία και μόνο φράση, θα τον έλεγα ακούραστο μηχανάκι...Από τους ελάχιστους φουλ μπακ που έχουν απομείνει στο ποδόσφαιρο πλέον, μπορεί το ίδιο άνετα που κλείνει στην άμυνα για να γίνει τρίτο στόπερ να γίνει αριστερό εξτρέμ και να πλαγιοκοπήσει την αντίπαλη άμυνα ως το σημείο του κόρνερ...Κι αν δε με πιστεύετε ρωτήστε τη δεξιά αμυντική πλευρά των Γάλλων για το τι τράβηξε στο ματς της Γαλλίας με το Μεξικό...Στο Μουντιάλ αυτό, μας έδειξε και ένα ακόμη κρυφό του ταλέντο, το οποίο δεν είναι άλλο από το φαρμακερό του μακρινό σουτ...Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να απευθυνθεί στον Αργεντινό τερματοφύλακα Ρομέρο, ο οποίος εκείνο το βράδυ στους 16, έβλεπε κάθε τρεις και λίγο τη μπάλα να σφυρίζει γύρω από το κεφάλι του, ύστερα από σουτ των 35 μέτρων...Αναμφισβήτητα λοιπόν, η θέση του αριστερού μπακ ανήκει στον τίμιο εργάτη του ποδοσφαίρου, στο ακούραστο πνευμόνι της Εθνικής ομάδας του Μεξικού, ο οποίος φυσικά δεν είναι άλλος από τον συμπαθέστατο Κάρλος Σαλσίδο...

Κεντρικός αμυντικός
Η θέση του κεντρικού αμυντικού στην εθνική ομάδα της Ουρουγουάης είναι μια θέση που απαιτεί ειδικά προσόντα...Για να παίξεις εκεί δε μπορείς να είσαι "κυρία" κατά το κοινώς λεγόμενο στην ποδοσφαιρική διάλεκτο...Πρέπει να είσαι ηγέτης, δυναμικός, να δίνεις τα πόδια των αντίπαλων επιθετικών στο χέρι και να καθοδηγείς όλους τους άλλους, και να τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της σελέστε πιο δυνατά από κάθε άλλον...Επίσης το να φοράς το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε μια ομάδα που έχει ως φυσικό της ηγέτη το μεγάλο Ντιέγκο Φορλάν, είναι δείγμα ποιότητας και χαρακτήρα...Για όλους αυτούς τους λόγους, τη θέση δικαιωματικά καταλαμβάνει ο μεγάλος Ντιέγκο Λουγκάνο...Φυσικά δεν χρειαζόταν να δούμε το τωρινό παγκόσμιο κύπελλο για να ανακαλύψουμε την αξία του και το ταμπεραμέντο του..Όποιος δεν έχει δει τα ματς που κάνει χρόνια τώρα στη Φενερμπαχτσέ χάνει...Όποιος δεν τον έχει δει να καρφώνει με κεφαλιά στο γάμα όλη την άμυνα της Τσέλσι, επίσης...Τιμή και δόξα λοιπόν στο μεγάλο αρχηγό, έναν παίχτη που αν στον ημιτελικό δεν ήταν τραυματίας, τότε ίσως το κύπελλο να έβαζε πλώρη για τη Λατινική Αμερική...

Κεντρικός αμυντικός
Το Μεξικό ήταν μια ομάδα, η οποία αναμφίβολα πήρε τα φλας πάνω της, από τη στιγμή που κατανίκησε το φάντασμα της Γαλλίας και ζόρισε απίστευτα την Αργεντινή, προτού πέσει ηρωικά και ίσως άδικα...Σε ότι αφορά τα αστέρια της ομάδας αν κάνετε ένα γκάλοπ, είναι βέβαιο, πως όλοι θα σας μιλήσουν για τον Τζιοβάνι ντος Σάντος, το Φράνκο, τον Ερνάντεζ, το Βέλα, ή για την εμβληματική φυσιογνωμία του Κουατεμόκ Μπλάνκο...Όμως ο πραγματικός μαέστρος δεν είναι άλλος από τον ανυπέρβλητο Ράφα Μάρκες...Έναν παίχτη που εδώ και χρόνια αγωνίζεται ως βοηθητική λύση με μια τεράστια ομάδα σαν τη Μπαρτσελόνα, αλλά όταν φορά τη φανέλα με το εθνόσημο είναι ο πραγματικός ηγέτης...Αποτελεί κατά την άποψη μου μια περίπτωση αντίστοιχη με το Φορλάν...Είναι αυτός που κινεί τα νήματα σε άμυνα και κέντρο...Είναι ένας ιδανικός πλέι μέικερ αμυντικός, ο οποίος με την ίδια ευκολία που κάνει ένα σκληρό τάκλιν, θα φτιάξει παιχνίδι σαν δεκάρι και θα σκοράρει αν παραστεί ανάγκη...Ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες σαν αυτόν σπανίζουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και όλοι ελπίζουμε να καταφέρει να αντέξει και να είναι παρόν και στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο όταν θα βρίσκεται στη δύση της μεγάλης του καριέρας...

Δεξί μπακ
Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο παλκοσένικο του διεθνούς ποδοσφαίρου το 2002, στο Μουντιάλ που διοργανώθηκε στην πατρίδα του τη Νότια Κορέα, κυρίως επειδή είναι γιος του Μπουμ Κουν Τσα, του παλιού Κορεάτη διεθνή...Αρχικά φάνηκε να αποτελεί ποδοσφαιρικό ανέκδοτο...Μέχρι το φετινό παγκόσμιο κύπελλο, όπου ήταν η πραγματική αποκάλυψη της Κορέας...Στο ματς με την Ελλάδα, ήταν κατ' εμέ ο κορυφαίος του γηπέδου καλύπτοντας το δεξί άκρο της άμυνας...Αλλά και στα υπόλοιπα ματς, η απόδοση του κυμάνθηκε πάνω από το μέσο όρο της ομάδας του...Σήμα κατατεθέν το ασταμάτητο τρέξιμο του πάνω στην πλάγια γραμμή, ενώ χαρακτηριστικό του γνώρισμα το παθιασμένο του παιχνίδι που θυμίζει Λατινοαμερικανό και όχι Κορεάτη...Ήταν ο καλύτερος Νοτιοκορεάτης κατ' εμέ λοιπόν ο Ντου Ρι Τσα και η Σέλτικ δεν έχασε την ευκαιρία να του προσφέρει μια θέση στο ρόστερ της για την επερχόμενη σεζόν, εκτιμώντας τα προσόντα του και το πάθος του...

Αμυντικό χαφ
Ο συγκεκριμένος χαφ αποτελεί ένας από τους λόγους για τον οποίο ο Φορλάν αναδείχτηκε MVP, αφού ήταν αυτός που κάλυπτε αμυντικά το χώρο του κέντρου και δεν άφηνε μπαλιά να περάσει...Στα πρώτα ματς πολλοί γελούσαν με το σουλούπι παλαιστή, αλλά και το μικρό του ύψος, αλλά αυτός έδωσε πολλές απαντήσεις μόνο και μόνο από το γεγονός πως ήταν ένας από τους παίχτες της Ουρουγουάης που αγωνίστηκε και στα 7 γεμάτα 90λεπτα που αγωνίστηκε η σελέστε στο Μουντιάλ...Δεν ξέρω από που ξεφύτρωσε, αυτό που ξέρω όμως είναι πως αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής θα ήταν σίγουρα πρωταθλητής της πάλης...Όχι επειδή μοιάζει πάρα μα πάρα πολύ στο Μιχάλη Ζαμπίδη...αλλά επειδή το σώμα του για κάτι τέτοιο προϊδεάζει..Και όσοι υποεκτίμησαν τις δυνατότητες του, το μετάνιωναν κάθε φορά που έπεφταν στο χορτάρι από ένα δυνατό μαρκάρισμα του...Το γεγονός πως αγωνιζόταν μέχρι πέρυσι στην ομάδα που υποστηρίζω στο πρωτάθλημα της Ουρουγουάης (Πενιαρόλ) τον κάνει ακόμη συμπαθέστερο...Όλα αυτά φυσικά για τον Εχίδιο Αρέβαλο Ρίος, ο οποίος με τη νέα χρονιά θα αγωνίζεται στη γειτονική Σαρδηνία με τα χρώματα της Κάλιαρι...

Κεντρικό Χαφ
Πρόκειται για το κλασσικό πρότυπο του ποδοσφαιριστή χαμάλη, που δίνει τα πάντα σε όποια θέση και να του ζητηθεί από τον προπονητή του...Στα περισσότερα ματς αγωνίστηκε στο κέντρο της εθνικής Ουρουγουάης, δίδυμο με τον Αρέβαλο..Στον ημιτελικό φάνηκε σε όλους παράξενο η επιλογή του Ταμπάρες να τον βάλει στα άκρα, ο ίδιος όμως αντεπεξήλθε απόλυτα με αυταπάρνηση και σε αυτό το ρόλο...Συναντά το πρότυπο του κλασσικού Ουρουγουανού σκληρού παίχτη με το κοντό κούρεμα και τα δυνατά μαρκαρίσματα, έως και αντιαθλητικά ενίοτε...Να πω την αλήθεια,δε μου φαντάζει ταιριαστό για έναν τέτοιο σκληροτράχηλο ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται εδώ και χρόνια στην κλασσάτη Μονακό, αλλά όπως και να χει ο Ντιέγκο Πέρεζ ήταν και αυτός ένας από αυτούς που δημιούργησαν το κάστρο πίσω από τον Φορλάν και κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν και αυτός μια από τις αποκαλύψεις του τουρνουά...

Αριστερό Χαφ
Τον πρωτοείδα για την ακρίβεια την περασμένη σεζόν στο ματς της ΑΕΚ με την Μπενφίκα (1-0) το χειμώνα στο Ολυμπιακό στάδιο να μπαίνει ως αλλαγή, και θεώρησα πως ο προπονητής του πετά λευκή πετσέτα...Λίγους μήνες αργότερα αποτέλεσε μακράν τον καλύτερο Πορτογάλο ποδοσφαιριστή στο Μουντιάλ, έστω και αν αγωνίστηκε σαν αριστερό μπακ, ενώ η κανονική του θέση μοιάζει να είναι λίγο πιο μπροστά...Έπαιζε με άνεσή όλη την πλευρά και προκαλούσε συνεχώς ρήγματα στους αντιπάλους με τις προελάσεις του...Δικαιωματικά λοιπόν η θέση ανήκει στον Φάμπιο Κοεντράο, τον καλύτερο Πορτογάλο του Μουντιάλ, ίσως μαζί με τον γκολκίπερ...Μια Πορτογαλία, η οποία σε γενικές γραμμές παρουσίασε μια εικόνα από τα παλιά...Ξανά κλάταρε μπροστά στο μεγαλύτερο στοίχημα της, από τη στιγμή που πόνταρε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό παραμύθι της Ευρώπης (ξέρετε σε ποιον αναφέρομαι) και πήρε το δρόμο για το σπίτι νωρίς...

Δεξί χαφ
Τον μάθαμε όλοι πριν λίγα χρόνια σαν το μεγάλο πολυβόλο της Φέγενορντ σε μια χρονιά που φόρτωσε τα δίκτυα των αντιπάλων στην Eredivisie με πάνω από 30 γκολ...Όταν πήρε μεταγραφή για τη μεγαλύτερη ομάδα της Αγγλία, πολλοί είπαν πως η ομάδα του βρήκε ένα λαμπρό γκολτζή...Περνώντας τα χρόνια, η θέση του μέσα στο γήπεδο άλλαξε άρδην και από κεντρικός επιθετικός έγινε παίχτης γραμμής, μη χάνοντας όμως εντελώς την επαφή του με τα αντίπαλα δίχτυα...Μέσα σε αυτά τα χρόνια, από παίχτης ορχήστρα μετατράπηκε σε ποδοσφαιριστή χρησιμότατο και υπάκουο εργαλείο στα χέρια του εκάστοτε προπονητή του...Τα χρόνια πέρασαν και μπορεί ο Ντιρκ Κάουτ να άλλαξε θέση μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όμως δεν άλλαξε ούτε η νοοτροπία του, ούτε ο χαρακτήρας του ούτε η διάθεση του για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Για όλα τα παραπάνω ο συγκεκριμένος αποτελεί τον καλύτερο Ολλανδό του τουρνουά, κατά την προσωπική μου άποψη...Δεν είναι Κρόιφ ή Ρέσενμπρικ, δεν είναι Φαν Μπάστεν ή Γκούλιτ, δεν είναι καν Ρόμπεν είναι όμως ένας αξιοπρεπέστατος και χρησιμότατος ποδοσφαιριστής, χωρίς ίχνος βεντετισμού πάνω του, έστω και αν κανείς μα κανείς δημοσιογράφος δεν μπορεί να αποφανθεί για το ποια είναι η σωστή προφορά του ονόματός του...
Επιθετικός
Η Ιαπωνία τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα προς τα εμπρός στο ποδόσφαιρο...Μάλιστα σε σχέση με τους υπόλοιπους Ασιάτες έχει τη δυνατότητα να παράγει ποδοσφαιριστές κλασάτους και αναγνωρίσιμους που γρήγορα παίρνουν μεταγραφή στα μεγάλα πρωταθλήματα...Πολλοί τέτοιοι παρέλασαν την τελευταία δεκαετία...Από τον Χιντετόσι Νακάτα, ως το Νακαμούρα και από τον Ιναμότο ως τον Ογκούρο...Καλύτερος όλων κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ο Κεϊσούκε Χόντα...Οι πιο μυημένοι τον έχουν προ πολλού γνωρίσει, αφού ήταν ο πρωταγωνσιτής του αποκλεισμού της Σεβίλλης από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο περασμένο Τσάμπιονς Λιγκ...Οι υπόλοιποι τον έμαθαν τώρα για τα καλά...Εξαιρετικός τεχνίτης με πολύ καλό πόδι και το κυριότερο ποδοσφαιριστής με ευρωπαικό αέρα και ηγέτης που δε φοβάται την ευθύνη...Όποιος θυμάται την μεγάλη εμφάνιση της Ιαπωνίας απέναντι στη Δανία, δεν έχει παρά να παραδεχθεί πως ο Χόντα ήταν ο μαέστρος καιο καθοδηγητής της ομάδας του στο δρόμο για τους 16...

Επιθετικός
Δεν είναι κλασσικός επιθετικός και στο παγκόσμιο κύπελλο δεν σκόραρε καν...Είναι όμως μικρός και θαυματουργός και όταν κολλάει τη μπάλα στα πόδια του είναι δύσκολο να ανακοπεί και το απέδειξε στο τουρνουά αυτό...Όσοι παρακολουθούμε Καμπιονάτο, γνωρίζουμε τον παίχτη που βγάζει μάτια με τη φανέλα της Ουντινέζε, που δεν είναι άλλος φυσικά από τον Αλέξις Σάντσεζ...Μόλις 21 ετών και όμως τόσο θεαματικός, που είναι βέβαιο πως σύντομα θα παίξει σε μεγαλύτερο σύλλογο...Προσωπικά για μένα ήταν ο καλύτερος Χιλιανός ποδοσφαιριστής, από αυτούς που αγωνίστηκαν και αδιαφορώ για το αν δε σκόραρε καν...Μου φτάνουν και μου αρκούν, οι ενέργειες που είδα οι οποίες σε γεμίζουν ποδόσφαιρο...Είναι τέτοια η ποιότητα του, που είναι βέβαιο πως "κανείς δε θα ξεχάσει το σκοπό που παίζαν οι Χιλιάνοι", παραφράζοντας λιγάκι τη Θεσσαλονίκη του Νίκου Καββαδία...

Αυτή ειναι σε γενικές γραμμές, η ενδεκάδα που καταρτίζεται...Δεν ξέρω αν κατέβαινε αυτούσια, αν θα προχωρούσε στο τουρνουά...Αμφιβάλλω...Το σίγουρο είναι πως θα κατέθετε στο χορτάρι πάθος, αυταπάρνηση, μαγικές ενέργειες και δυνατά μαρκαρίσματα...

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Μια ασήμαντη προσωπική επιτυχία...

Το παρόν ιστολόγιο στην έως τώρα πορεία του, θέλω να πιστεύω πως έχει κρατήσει μια αξιοπρεπή και έντιμη στάση και για αυτό το λόγο αξίζει να έχει μια αποκλειστικότητα..Αξίζει σε αυτόν εδώ το χώρο, να αποκαλύψω κάτι, το οποίο έως τώρα δεν το γνωρίζει κανείς από όσους συναναστρέφομαι στην καθημερινότητα του...Πάρτε το σαν ένα καπρίτσιο ή μια παραξενιά, αλλά τα επόμενα ήθελα να τα ανακοινώσω από τούτο εδώ το ταπεινό βήμα...Έτσι και αλλιώς, πάντα στη ζωή μου θεωρούσα ευκολότερο να γράψω κάτι από το να το αναπτύξω προφορικά και το ίδιο θα πράξω και τώρα...Μη φαντάζεστε πως αναφέρομαι σε κάτι συνταρακτικό ή κοσμοϊστορικό..Ούτε πως ακολουθώ την τακτική των υπολοίπων, οι οποίοι μεγαλοποιούν τα πράγματα με φανφάρες και μεγάλα λόγια προκειμένου να τραβήξουν τα βλέμματα..Απλά τεστάρω ποιοι από αυτούς που με γνωρίζουν πραγματικά, κάνουν τον κόπο να διαβάζουν αυτές τις ανούσιες γραμμές εδώ πέρα...
Οι πιο τακτικοί αναγνώστες, ίσως να θυμούνται πως πρόσφατα με δύο μάλιστα διαφορετικές αναρτήσεις, είχα μιλήσει με σκωπτικό και χιουμοριστικό τρόπο για την όψιμη μου απόφαση, τα δύο τελευταία χρόνια να καταπιαστώ ξανά με την εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας, ύστερα από ένα λεβέντικο διάλειμμα της τάξης των 13 ετών, με αποκλειστικό στόχο μπας και καταφέρω και αποκτήσω το ρημάδι το Proficiency επιτέλους...Είχα δώσει μάλιστα έμφαση στην απόφαση μου να δώσω εξετάσεις και για τα δύο πτυχία, τόσο για το Αμερικανικό όσο και για το Αγγλικό...Μια απόφαση που από το γενικότερο περίγυρο αντιμετωπίστηκε με απορία και με αμφιβολία για τη χρησιμότητα της...Λοιπόν είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, πως αντίθετα με όλες τις προβλέψεις και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ο σκοπός επετεύχθη κατά το ήμισυ...Τι εννοώ; Ότι ο φτωχός συγγενής είναι κάτοχος του Proficiency του πανεπιστημίου του Cambridge, εδώ και περίπου 5-6 ημέρες...Και λέω κατά το ήμισυ, διότι τα αποτελέσματα για το αντίστοιχο Αμερικάνικο δεν έχουν βγει ακόμα, αλλά όπως και να χει ο στόχος που είχα θέσει επετεύχθη, παρά τις αντίξοες συνθήκες...
Πολλοί με ρωτούσαν όλο αυτό το διάστημα, για τη σκοπιμότητα του να προσπαθήσεις να αποκτήσεις ένα πτυχίο σαν και αυτό, ξοδεύοντας πολλά χρήματα και ακόμη περισσότερο ελεύθερο χρόνο, πράγματα τα οποία είναι και τα δύο είδος εν ανεπάρκεια στις μέρες μας...Μάλιστα απορούσαν με το κουράγιο και τις αντοχές μου, ρίχνοντας μου βλέμματα που εγώ τα μετέφραζα σαν σχεδόν απαξιωτικά αλλά τελοσπάντων...Δεν μπορούσαν να καταλάβουν το σκοπό...Μα είναι απλούστατο...Το Proficiency κατ' αρχάς σήμερα, δεν αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα και θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να το παραδεχόμαστε..Αλλά από την άλλη πλευρά, το έχουν σχεδόν άπαντες...Καταλαβαίνετε τι μειονέκτημα λοιπόν είναι για κάποιον το να μην το έχει...Πέρα από αυτό, σήμερα οτιδήποτε και να κάνεις χρειάζεται να έχεις την πιστοποίηση της γλώσσας...Θα μου πείτε, επειδή πήρες το πτυχίο συνεπάγεται πως ξέρεις τη γλώσσα; Φυσικά και όχι, κρίνοντας από την αφεντιά μου...Αλλά στον κόσμο που ζούμε, χωρίς αυτό δεν μπορείς να κάνεις σχεδόν τίποτα σε σχέση με τα εργασιακά σου...Κυρίως όμως όσοι απορούσαν, φαίνεται δε μπορούν να καταλάβουν την ανασφάλεια που αισθάνεται ο μέσος υπάλληλος που απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα ειδικά σήμερα...Όταν έχουμε φτάσει στην εποχή που το να έχεις απλά μια δουλειά και ένα εισόδημα θεωρείται μεγάλο προνόμιο σε σχέση με την τεράστια ανεργία, τότε κάνεις τα πάντα για να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου και να αποκτήσεις την ψευδαίσθηση πως ισχυροποιείς το βιογραφικό σου σημείωμα...Και επειδή είμαι ένας άνθρωπος, που έχει βιώσει στο πετσί του, το να μην έχεις δουλειά και να θεωρείς τον εαυτό σου βάρος για την κοινωνία, τότε φαντάζομαι πως μπορείτε να κατανοήσετε το σκοπό...Και εντέλει, για να κατακτήσεις τον μεγάλο στόχο όποιος και να είναι αυτός και όποτε να αποκαλυφθεί, θα πρέπει πρώτα να κατακτήσεις τους μικρούς που στοιχειώνουν το μικρόκοσμο σου..Δεν ξέρω αν σας διαφώτισα ή αν σας μπέρδεψα (το πιθανότερο), αλλά έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα...
Περνώντας λίγο στα ενδότερα των εξετάσεων, μετά τη διεξαγωγή τους μέσα στο Μάιο, είχα σοβαρές αμφιβολίες για την επιτυχία και ιδίως στο συγκεκριμένο τεστ του Cambridge, ο συμψηφισμός όμως ο οποίος γίνεται σε αυτό φαίνεται πως με ευνόησε και δικαίωσε τα περίπου επιπρόσθετα 200 Ευρώ που πλήρωσα για το τεστ αυτό...Κυρίως οι αμφιβολίες μου είχαν να κάνουν με το επίπεδο μου και τα μαθησιακά κενά που είχα και έχω σε σχέση με τη γλώσσα...Αλλά βασίστηκα στη στρατηγική την οποία είχα αναπτύξει κατά τη διάρκεια των μαθημάτων...Όταν ξέρεις τα δυνατά και τα αδύνατα σου σημεία, τότε μπορείς να αναδείξεις τα μεν και να φτιασιδώσεις τα δε...Πολλοί μπορεί να γελούν διαβάζοντας για στρατηγικές και βλακείες...Ύστερα όμως από τόσα χρόνια εξετάσεων για διάφορα θέματα, έχω καταφέρει δύο βασικά πράγματα...Το πρώτο είναι να αποδίδω στο χαρτί όσα ακριβώς γνωρίζω (τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτα λιγότερο που είναι και το βασικότερο) και να μπορώ να εισέρχομαι στο πνεύμα των εκάστοτε εξετάσεων και να αντιλαμβάνομαι τι είδους θέματα ζητούν συνήθως...Δεν ήμουν και δε θα γίνω ποτέ, άνθρωπος του πολύ διαβάσματος και τις προπόνησης και όσοι τυχόν πίστευαν αυτό έρχομαι να τους γκρεμίσω την εικόνα...Πάντα όμως στις εξετάσεις έδινα τον καλύτερο μου εαυτό, χωρίς άγχος και με απόλυτη πίστη στον εαυτό μου...Το ίδιο προσπάθησα να πράξω και τώρα...Χαρακτηριστικά, θυμάμαι μια ατάκα που ξεστόμισα πέρυσι τέτοιο καιρό στον υπεύθυνο του φροντιστηρίου, όταν μας ανέφερε πως κατά την έναρξη της τελευταίας χρονιάς (το Σεπτέμβρη που μας πέρασε δηλαδή) θα μας έβαζαν να δώσουμε ένα τεστ προσομοίωσης των εξετάσεων, προκειμένου να δουν το επίπεδο μας και το αν θα μας άφηναν τελικά να δώσουμε εξετάσεις...Του είπα με μειλίχιο ύφος..."Δάσκαλε, μην ξεχνάς πως υπάρχουν πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές που στην προπόνηση σέρνονται, αλλά μόλις έρχεται η ώρα για το ντέρμπι, μπαίνουν μέσα και δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν στον αγώνα για την τελική επικράτηση", θέλοντας να του καταστήσω σαφές, πως ένα τεστ ένα χρόνο περίπου πριν τις εξετάσεις δε δείχνει απολύτως τίποτα...Φυσικά ο ίδιος με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να έλεγε "μα τι ακαταλαβίστικα λέει αυτός ο παράξενος τώρα"...
Λένε πως οι Άγγλοι είναι τυπικοί μέχρι αηδίας και είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω και τώρα, αφού από την ημέρα κιόλας των εξετάσεων είχαν θέσει ως ημερομηνία έκδοσης των αποτελεσμάτων την περασμένη Παρασκευή 2 του μηνός στις 10 το πρωί...Εγώ όντας στη δουλειά το συγκεκριμένο πρωινό, είχα πιστέψει πως θα μάθαινα τα αποτελέσματα στο σπίτι μέσω ιντερνετ,εκτός αν στο ενδιάμεσο με ειδοποιούσε το φροντιστήριο..Μάλιστα από το προηγούμενο βράδυ είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για το ενδεχόμενο αποτυχίας, σε σημείο που ξύπνησα το πρωί και αισθανόμουν σαν να είχα ήδη κοπεί...Ή ώρα πέρασε 10, πήγε 11, έφτασε 12, πέρασε 1 και έφτασε 2...Για να μη με καλέσουν από το φροντιστήριο αμέσως, πάει να πει πως κόπηκα σκέφτηκα...Τελικά 2 και τέταρτο χτυπάει το τηλέφωνο μου και σχηματίζεται στην οθόνη του, ο αριθμός του φροντιστηρίου..Η φωνή της κοπέλας έμοιαζε άτονη και διστακτική, γεγονός που ενίσχυε τους φόβους μου...Μου λέει έμαθες τα νέα;...Της λέω όχι...Μου λέει πέρασες...Της λέω: μου κάνεις πλάκα...Όχι μου λέει σίγουρα...Χάρηκα πολύ, αλλά ξανά κράτησα χαμηλούς τόνους...Σκεφτόμουν πως άβυσσος το μυαλό της ξανθιάς και έβαζα με το μυαλό μου σενάρια ότι και καλά είχε δει λάθος τα αποτελέσματα..Να φανταστείτε γύριζα το απόγευμα σπίτι και μέσα στο αυτοκίνητο, σκεφτόμουν ξανά πως κάποιο λάθος θα έχει γίνει...Για τέτοιο μέγεθος παράνοιας μιλάμε...
Ξέρω πως η απόκτηση ενός τέτοιου διπλώματος δεν αποτελεί σοβαρή επιτυχία σήμερα...Αλλά εγώ αρχικά χάρηκα ιδιαίτερα και συγκινήθηκα για τη δικαίωση όλων αυτών των κόπων τα δύο τελευταία χρόνια...Δεν είναι για τα λεφτά , που πλήρωσα όλα αυτά τα χρόνια και μου μετέτρεπαν σε αρνητικό το πρόσημο του προσωπικού μου ισοζυγίου εσόδων εξόδων κάθε μήνα...Άλλωστε από τη στιγμή που τα πλήρωνα αποκλειστικά μόνος μου, δεν αισθανόμουν κανένα άγχος και καμία υποχρέωση...Είναι για τα ατελείωτα και ανελέητα πέρα δώθε του 1χλμ μέσα στο κρύο, τη βροχή και την αφόρητη ζέστη...Είναι για τις ώρες ύπνου που στερούμουν τα βράδια,για να απαντάω στις ασκήσεις και να γράφω εκθέσεις ούτως ώστε να προλάβω να είμαι συνεπής με την εκπλήρωση των μαθητικών μου καθηκόντων...Είναι η δικαίωση για την απόφαση μου να δώσω και το τεστ του Cambridge, το οποίο όλοι το θεωρούν δυσκολότερο από το Αμερικανικό...Είναι για το γεμάτο οκτάωρο και βάλε που ξόδεψα μια καυτή Κυριακή στα μέσα του Μαΐου στο κέντρο της Αθήνας, την ημέρα των εξοντωτικών γραπτών εξετάσεων...Είναι για την μεγάλη κούραση που τράβηξα όλο αυτόν τον καιρό...Είναι για την αυταρέσκεια που θα αισθανθώ όταν περάσω σε λίγο καιρό ξανά έξω από το φροντιστήριο και δω το όνομα μου στη λίστα των επιτυχόντων φαρδύ πλατύ...Είναι από την άλλη πλευρά και η δικαίωση για την παραμέληση μια σειρά από αγαπημένων μου ασχολιών προκειμένου να αφοσιωθώ στα Αγγλικά ειδικά το τελευταίο διάστημα πριν τις εξετάσεις...Είναι εν τέλει, ένα ηχηρό μήνυμα πως τελικά τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, όσο και αν κάποιοι συνεχίζουν να αμφισβητούν τις ικανότητες και την αξία τους...Για όλα τα παραπάνω άξιζε ο κόπος και με το παραπάνω θα έλεγα...
Τελειώνοντας να αναφέρω λίγες κουβέντες για την επιμέρους βαθμολογία μου...Φυσικά δεν χρειάζεται να σας πω, πως ο τελικός βαθμός ήταν το αγαπημένο C, όχι όμως ακριβώς στη βάση αλλά αρκετά παραπάνω σαν ποσοστό στην κλίμακα του C αν το θέσουμε έτσι...Αυτός ακριβώς ήταν και ο στόχος μου...Σας έχω μιλήσει για την ηδονή του αθλητή του άλματος επί κοντό, όταν καταφέρνει να κάνει επιτυχημένο άλμα ακουμπώντας τον πήχη, ο οποίος αφού πάλλεται ασύστολα αποφασίζει να μείνει στη θέση του...Έτσι αισθάνθηκα και εγώ...Ο πήχης κουνήθηκε αλλά επέστρεψε στη θέση του...Τι να το κάνεις αν στο αλμα επί κοντώ περάσεις πάνω από τον πήχη 1 μέτρο, αν δεν αισθανθείς την αδρεναλίνη ξαπλωμένος στο στρώμα παρακολουθώντας πάνω από το κεφάλι σου τον πήχη να τρεμοπαίζει αλλά τελικά να σου κάνει το χατήρι...Βαθμολογικά πάντως αυτό που με ανέδειξε ήταν η Έκθεση, πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς τα δισεκατομμύρια των λέξεων που έχω αραδιάσει στον ιστότοπο αυτό, αλλά και το Reading το οποίο αποτέλεσε την επιτομή της στρατηγικής...Έτσι μπόρεσα κυρίως να καλύψω και να συμψηφίσω αφενός το Use και αφετέρου κατά κύριο λόγο το περιβόητο Listening...Εκεί που όμως πραγματικά έδωσα μεγάλη παράσταση ήταν στα Προφορικά...Είμαι βέβαιος πως οι δύο Αγγλίδες κυρίες που ήταν μέσα, εντυπωσιάστηκαν όχι φυσικά από την προφορά ή το πλούσιο λεξιλόγιο μου και την άρτια Γραμματική, αλλά από τον τόνο της φωνής, τις χειρονομίες με τις οποίες συνόδευα τις απόψεις, την αμεσότητα και την άνεση,και τα πρακτικά παραδείγματα που ανέφερα κάθε τρεις και λίγο ενισχύοντας τα επιχειρήματα μου...Πραγματική παράσταση...Αφού να φανταστείτε πως τη μεγαλύτερη πλάκα την έπαθε ο παρτενέρ μου, ο οποίος έπαθε πλάκα με όλα αυτά και δεν μπορούσε να το πιστέψει...Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν ίσως το μοναδικό που μου άφηνε χαραμάδες αισιοδοξίας, διότι ταυτόχρονα καθώς μιλούσα έριχνα ματιές στο χαρτί της βαθμολογίας της δεύτερης εξετάστριας και έβλεπα ότι με βαθμολογούσε πολύ πάνω από το μέσο όρο συνεπαρμένη και αυτή από την αμεσότητα και τις βλακείες μου...
Και τώρα ήρθε η ώρα για την ξεκούραση του πολεμιστή...Καιρός είναι να περάσουμε απογεύματα σχετικά ανέμελα χωρίς τον βραχνά του διαβάσματος, των ατελείωτων ασκήσεων και των εκθέσεων και των τεστ...Λογικά όμως από τον Οκτώβρη,θα επιστρέψει στο σινεμά της ζωής μου το ίδιο ή παρόμοιο έργο με καινούρια σπαρταριστά επεισόδια που και αυτά θα ακροβατούν ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη, ανάμεσα στην ικανοποίηση και την απογοήτευση...Το τι θα αφορούν αυτά τα επεισόδια δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη και δεν αναμένεται να ξεκαθαρίσει προτού μας αφήσει το καλοκαίρι...Θα είναι καινούριες ασχολίες, θα ειναι άλλες γλώσσες, θα είναι άλλες δραστηριότητες, θα είναι κάτι διαφορετικό...ποιος ξέρει; Και όλα αυτά στον απαρέκκλιτο δρόμο για το μεγάλο στόχο...Ποιος είναι αυτός...Μα ελάτε φίλοι μου, τι σασπένς θα είχε η ζωή αν σας τα αποκάλυπτα όλα πια...
υγ1 Ως επιστέγασμα της συγκεκριμένης ανάρτησης και της όλης προσπάθειας γενικότερα, σήμερα ανεβάζω το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Πυξ-Λαξ, το οποίο συνόδευσε την προσπάθεια μου τον μήνα των εξετάσεων...Ένα τραγούδι, που το ήξερα από τότε σχεδόν που βγήκε, μα το αγάπησα παράφορα μόλις φέτος...Ένα άσμα μεγάλης αλήθειας, από την αρχή ως το τέλος του...Ένα τραγούδι το οποίο καθόλη τη διάρκεια των εξετάσεων προφορικών και γραπτών (περίπου ένα μήνα δηλαδή) πρέπει να το άκουσα κοντά στις 1000 φορές, χωρίς υπερβολή...Στο αυτοκίνητο, στο cd player, στο κινητό, στο youtube, παντού είχα ένα γραμμένο cd για να το ακούω, να σκέφτομαι και να διαλογίζομαι....Για όλους όσους λοιπόν επιμένουν να προσπαθούν σε αγώνες, τα προγνωστικά των οποίων είναι καθόλα εναντίον τους...



Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Η κατάντια των πολιτικών αρχόντων...

Η γενικότερη κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα, έχει φτάσει στο χειρότερο της σημείο, και ο απλός λαός όσο αποχαυνωμένος και κοιμισμένος να είναι, δείχνει σημάδια πως σιγά σιγά αρχίζει να καταλαβαίνει το παιχνίδι που απροκάλυπτα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του αλλά και πίσω από την πλάτη του...Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων μοιάζει να έχει απορρίψει δια παντός το πολιτικό σύστημα και κυρίως αυτούς που το απαρτίζουν και συνάμα το λυμαίνονται εδώ και πολλά πολλά χρόνια...Οι περισσότεροι έχουν σιχαθεί αυτούς που έφεραν τη χώρα στην υπάρχουσα κατάσταση...Υπάρχουν φυσικά και οι βολεμένοι, αλλά και αυτοί που συνεχίζουν να ζουν πάνω στο γαλάζιο πράσινο ή κόκκινο συννεφάκι ενός κόμματος...Αυτοί που στα συνέδρια χαιρετούν τον ηλιοκαμένο χοντρό ή αυτοί που στα νησιά σπεύδουν να αποδώσουν τιμές στον κάθε ένα που παριστάνει τον πρωθυπουργό...Άβυσσος η ψυχή του βολεμένου ανθρώπου και του κομματόσκυλου, φίλοι μου...
Το σύνθημα που έχει γίνει πλέον σλόγκαν και ακούγεται ανελλιπώς σε κάθε πορεία, δεν είναι άλλο από αυτό που μιλά για την καύση του ελληνικού κοινοβουλίου..Πολλοί έχουν σπεύσει προ πολλού να καταδικάσουν τέτοιου είδους συνθήματα, θεωρώντας πως προάγουν τη βία και το φανατισμό...Είναι οι ίδιοι που δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στην κοινωνία, τις αναταραχές που έχουν προκύψει αλλά επίσης αυτοί που δεν μπορούν με τίποτα να μετρήσουν τη λαϊκή οργή...Όταν ο λαός ξεσηκωθεί για τα καλά, τότε δεν θα έχει την ψυχραιμία να καθίσει και να δει ποιος στην πραγματικότητα φταίει περισσότερο, ποιος λιγότερο και ποιος ακόμη λιγότερο...Στα μάτια του ξεσηκωμένου, όλοι φαντάζουν κλέφτες, λαμόγια και κοράκια που έχουν εδώ και δεκαετίες ξεσκίσει το πτώμα του ελληνικού κράτους και συνεχίζουν το ίδιο βιολί χωρίς να ντρέπονται...Τους σώζει όμως προς το παρόν, το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να αποχαυνώσουν και να διχάσουν τον απλό λαό, θέτοντας τον απέναντι σε εκβιαστικά και ανούσια διλήμματα και σε ανόητους διαχωρισμούς..Τους σώζει φυσικά και όλη εκείνη η στρατιά των επαγγελματιών παπαγάλων, που προπαγανδίζουν και εκφοβίζουν σε εγκληματικό βαθμό το λαό, κάνοντας τον να φοβάται ακόμη και τον ίδιο τους τον ίσκιο...Βέβαια όταν ξυπνήσει ο κοιμώμενος γίγαντας, το ποτάμι θα τους παρασύρει όλους στο διάβα του...Ακόμη όμως φαίνεται να κοιμάται βαθιά, δυστυχώς....
Το χειρότερο όμως όλων, που προσωπικά εμένα με ενοχλεί αφόρητα και με εκνευρίζει αφάνταστα, είναι ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί μοιάζουν να μην κατανοούν πως οι ίδιοι αποτελούν το πρόβλημα και συνεχίζουν απτόητοι το ίδιο βιολί...Βολεύουν τους ημέτερους και τους ψηφοφόρους του ο καθένας και αδιαφορούν για όλα τα υπόλοιπα. Όταν υποτίθεται πως με μια σειρά μέτρων κοιτάζεις να αλαφρώσεις το δημόσιο τομέα και την ίδια στιγμή από την άλλη πόρτα διορίζεις τους δικούς σου, τότε είσαι κοινός εγκληματίας κατά του έθνους...Όταν για να τιθασεύσεις το μαινόμενο λαό, υποτίθεται πως συζητάς το νόμο περί βουλευτικής ασυλίας για τα μάτια του κόσμου εδώ και μήνες, τότε ο λαός νομιμοποιείται να δράσει όπως νομίζει...Θέλετε και άλλο παράδειγμα...Όλον αυτόν τον καιρό, ακούμε για εξεταστικές και προανακριτικές που θα ρίξουν φως στα μεγάλα σκάνδαλα και θα αποκαλύψουν όλους όσους πρωταγωνίστησαν στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος εδώ και δεκαετίες...Όλες αυτές οι επιτροπές όμως απαρτίζονται από τους ίδιους τους πολιτικούς, οι οποίοι αποφασίζουν για τους συναδέλφους τους...Και ρωτάω εγώ ο αφελής; Κόρακας κοράκου μάτι είναι δυνατόν να βγάλει ποτέ; Αφήστε που οι συμμετέχοντες οδηγούνται στη λογική "μία σου και μία μου", ώστε να καλύψουν τα νώτα τους για ενδεχόμενη μελλοντική αποκάλυψη που θα αφορά στο όνομα τους...Πείτε μου σε ποιον άλλο τομέα, παρατηρείται το φαινόμενο συνάδελφοι να αποφασίζουν για ενδεχόμενες αξιόποινες πράξεις συναδέλφων τους, και τότε εγώ θα πάψω να γκρινιάζω...Η απλή λογική το λέει...Την ίδια στιγμή βέβαια διαβάζουμε στις εφημερίδες πως πχ στη Γαλλία και την Αγγλία υπουργοί παραιτούνται και πηγαίνουν σπίτι τους για μερικά πταισματάκια μερικών χιλιάδων Ευρώ, ενώ εδώ δεν κινείται φύλλο...Εκεί μάλιστα δεν περνά η γελοία άποψη, πως οι αρχηγοί των κομμάτων δεν έχουν ιδέα και δεν ευθύνονται για το ποιόν των συνεργατών τους...Εκεί τους παίρνει όλους το κύμα και δικαίως...
Ακόμη περισσότερο όμως με ενοχλεί, το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας άρχοντες έχουν την καθόλα στρεβλή άποψη, ότι από τη στιγμή που παύουν να αποτελούν κυβέρνηση σβήνονται οι ευθύνες τους...Απέχουν για μια τετραετία το πολύ από την εξουσία και στη συνέχεια θεωρούν πως περνούν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και εξαγνίζονται όλα τα κρίματα τους...Αυτό και αν είναι κάτι που προσωπικά αισθάνομαι να με υποτιμά ως απλό πολίτη...Βγαίνει λοιπόν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και λέει με στόμφο πως η παράταξη του έμαθε από τα λάθη της και είναι έτοιμη να ξανακυβερνήσει άμεσα...Τα ίδια ακριβώς έλεγαν και οι τωρινοί, όταν βρίσκονταν στην απέξω τα προηγούμενα χρόνια και το γαϊτανάκι συνεχίζεται για χρόνια...Τα ίδια λένε και όσοι φεύγουν από το μαντρί και δημιουργούν καινούρια κόμματα, ξοφλημένα ευθύς εξαρχής...Για καθίστε ρε παιδιά...Τι είναι ο ελληνικός λαός; Ο κασίδης στο κεφάλι του οποίου εσείς θα κάνετε πειράματα για μια ζωή και όταν τελικά πεθάνει θα ομολογήσετε τη λύπη σας; Αντί να λέτε και ευχαριστώ που χάρη στη νομοθεσία που όλοι εσείς συνωμοτικά δημιουργήσατε, μπορείτε να κυκλοφορείτε ελεύθεροι και να κάνετε τα μπανάκια σας και τα κανό σας και να παίρνετε χρωματάκι, ζητάτε και τα ρέστα από πάνω...Αντί να συναισθανθείτε την δική σας ευθύνη και να καθίσετε σπιτάκι σας, συνεχίζετε να προκαλείτε το κοινό αίσθημα...Αλλά δε φταίτε εσείς...Φταίνε κυρίως αυτοί που σας ψηφίζουν και σας στηρίζουν, μα κυρίως όλοι εμείς οι υπόλοιποι που δεν αντιδρούμε όπως πρέπει...Αν και για το τελευταίο, τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν χωρίς ευτυχώς τη χρήση καμίας βίας...Ήρεμα και πολιτισμένα...Την περασμένη εβδομάδα, ένα απόγευμα βρέθηκα σε μια περιοχή κοντά στο κοινοβούλιο και χρειάστηκε να περπατήσω για λίγη ώρα πεζός σε πολυσύχναστους δρόμους...Μέσα σε διάστημα μισής ώρας είδα δύο διαφορετικούς νεόκοπους βουλευτές να περπατούν μέσα στο πλήθος...Και οι δύο με μεγάλα γυαλιά ηλίου και εμφάνιση συνωμοτική...Ελάτε όμως που ο απλός λαός είναι εκπαιδευμένος και γνωρίζει...Μόλις λοιπόν τους πήραν είδηση κάποιοι περαστικοί άρχιζαν να τους κράζουν και να βρίζουν...Αυτοί έσκυψαν το κεφάλι και επιτάχυναν το βήμα...Μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον αυτόματα γεννήθηκε μέσα μου...
Η μόνη λύση τελικά είναι το θράσος...Θράσος χρειάζεται φίλοι μου και όποιος το διαθέτει θα πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, μπας και ξυπνήσουν οι υπόλοιποι...Στο περιστατικό που περιέγραψα αμέσως πριν, ένας θρασύς και θαρραλέος έκανε την αρχή στα μπινελίκια και αμέσως βρέθηκαν πέντε έξι που ακολούθησαν...Καλώς ή κακώς μόνο έτσι αυτοί καταλαβαίνουν..Και σε τελική ανάλυση, δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που πρωτοείπε, πως όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη, αλλά όποιος και να το πε έχει απόλυτο δίκιο...