Περί πτωχεύσεως...κολοκυθόπιτα...

Οι αμέσως προηγούμενες ημέρες ήταν αφιερωμένες στην τιτάνια προσπάθεια του υποτιθέμενου πρωθυπουργού στη σύνοδο κορυφής, προκειμένου να διασφαλίσει τη ζωή και τη συνέχεια της χώρας από εδώ και στο εξής...Στην προσπάθεια μπας και αποφύγουμε ως χώρα τη χρεωκοπία και την πτώχευση, όπως τουλάχιστον μας ανέφεραν όλο αυτόν τον καιρό τα κανάλια, οι εφημερίδες και όλος ο γενικότερος μηχανισμός παραπλάνησης και παραπληροφόρησης που υφίστανται σε αυτή τη χώρα εδώ και χρόνια...Και τελικά, μετά από τιτάνιες προσπάθειες, μετά από νυχθημερόν αγώνα, μετά από πραγματικές μάχες απέναντι στις διάφορες Μέρκελ και τους Σαρκοζί, κατάφερε να επιτύχει το σκοπό του, σύμφωνα πάντα με όσα πρόλαβαν αμέσως να μας ενημερώσουν τα μέσα ενημέρωσης..Και από κει και πέρα, όλα θα πάρουν το δρόμο που έχει προκαθορισθεί..Είναι συνηθισμένο άλλωστε το φαινόμενο...Βλέπουμε το πάντα το λαχταριστό τυράκι, αλλά ξεχνάμε να δούμε τη φάκα που μας περικλείει και είναι έτοιμη να μας εγκλωβίσει μια για πάντα...

Πάντως η αλήθεια είναι πως όλος ο κόσμος είναι επηρεασμένος και εξαιρετικά φοβισμένος μπροστά στο ενδεχόμενο της πτώχευσης...Ο φόβος αυτός έχει περάσει παντού και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην ψάχνει μια αχτίδα αισιοδοξίας, από όπου και αν προέρχεται αυτή...Ακούει και τους βαρύγδουπους τίτλους, ακούει οικονομολόγους και πολιτικούς και καθηγητές να αραδιάζουν επιχειρήματα εκατέρωθεν, ακούει και τις φήμες από γνωστούς και φίλους (είναι άλλωστε γνωστό πως όλοι οι Έλληνες έχουμε γνωστούς με εσωτερική πληροφόρηση, που υποτίθεται πως γνωρίζουν ότι μας κρύβουν) με συνέπεια να πανικοβάλλεται να κρύβει τα όποια χρήματα του στα στρώματα, να προετοιμάζεται για την επιστροφή στη δραχμή και να ξεχνά να βάλει το όποιο μυαλό του σε λειτουργία...Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε μένα...Όσο ξεκάθαρη άποψη και αν έχεις ή αν δεν έχεις για τα πράγματα, είναι λογικό να επηρεάζεσαι και εσύ από το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης και να πιάνεις τον εαυτό σου, να αναρωτιέται...λες;;;

Μια και μας έχουν πρήξει με τα περί πτωχεύσεως και χρεωκοπίας, και με τον κίνδυνο μέσα στο κλίμα αυτό μα ξεχάσει κανείς και αυτά που ξέρει, έκρινα σκόπιμο να ανατρέξω σε ένα διαδικτυακό λεξικό για να ξαναδώ τι στο καλό σημαίνει η λέξη χρεωκοπία..Χρεωκοπία συνεπώς ενός κράτους σημαίνει η επίσημη εξαγγελία της κυβέρνησης του, η οποία καθιστά διεθνώς γνωστή την αδυναμία του κράτους να πληρώσει τα χρέη της χώρας, καθώς την στάση πληρωμών στην οποία το κράτος υποχρεούται να προβεί εξαιτίας των άδειων του ταμείων...Μέσες άκρες, αυτό σημαίνει χρεωκοπία και πτώχευση για ένα οργανωμένο κράτος...Δε θέλω να επεκταθώ παραπάνω σε λεπτομέρειες που αφορούν τα οικονομικά αίτια, αλλά και τις επιπτώσεις και τα επακόλουθα που έχει το φαινόμενο αυτό στη λειτουργία ενός κράτους..

Και μετά από αυτήν την επιμορφωτική παρένθεση, νομίζω πως ήρθε η ώρα να θέσουμε το ερώτημα κάνοντας την εξής υπόθεση...Ας υποθέσουμε ότι οι προσπάθειες δεν τελεσφορήσουν και τελικά η Ελλάδα αναγκαστεί να δηλώσει πτώχευση...Τι θεωρείτε πως θα αλλάξει; Θα σταματήσει το κράτος να κινεί την αγορά; Μα αυτό το έχει κάνει ήδη προ πολλού, οδηγώντας μια σειρά από επιχειρήσεις στο κλείσιμο...Θα σταματήσει το κράτος να εκπληρώνει το χρέος του προς το εξωτερικό; Επίσης το έχει κάνει εδώ και καιρό, από τη στιγμή που το χρέος συνεχώς μεγαλώνει; Θα προχωρήσει το κράτος σε στάση πληρωμών, κόβοντας μισθούς και συντάξεις; Επίσης το κράτος έχει προλάβει και εδώ τις εξελίξεις, και έχει κόψει μισθούς και συντάξεις ως εκεί που δεν πάει άλλο...Ή μήπως νομίζετε, πως αν δεν υπήρχαν τα δανεικά χρήματα από έξω θα συνέχιζε να πλήρωνε έστω και αυτούς τους μισθούς και αυτές τις συντάξεις...Τα αναφέρω όλα αυτά, για να κάνω σαφές πως για μένα το κράτος έχει ήδη χρεοκοπήσει και απλά κάποιοι το κρατούν στη ζωή με μηχανική υποστήριξη στο θάλαμο της εντατικής, για τους δικούς τους λόγους...Αυτό που ίσως αλλάξει αν ποτέ ανακοινωθεί επίσημα πτώχευση που δεν το βλέπω, είναι πως ίσως τότε καταλάβει κάποια πράγματα ο απλός λαός και ξεσηκωθεί και τότε δεν θα υπάρχουν ούτε δικαιολογίες, ούτε γυρισμός...Διότι όσο και να μην το βλέπουν μερικοί, το κράτος χρειάζεται εκ βάθρων κατασκευή, αν θέλει να έχει την ελπίδα να ορθοποδήσει ποτέ...

Όλες αυτές οι παρατάσεις φυσικά δεν επιλύουν το πρόβλημα, απλά το μετατοπίζουν στο μέλλον...Αυτό κάνει και η περιβόητη επιμήκυνση, για την οποία συζητά όλος ο κόσμος...Έτσι όπως λειτουργεί το κράτος, είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα μπορέσει να ξεχρεώσει ποτέ στο μέλλον και θα ζει πάντα με το βραχνά στο κεφάλι του...Για να το δούμε λιγάκι ψύχραιμα, για να ξεχρεώσει μια χώρα θα πρέπει να εργάζεται, να παράγει και να αναπτύσσεται..Έννοιες που στη σύγχρονη Ελλάδα της διαφθοράς και της αδικίας, είναι άγνωστες...Εδώ όχι μόνο ίχνος ανάπτυξης δεν υπάρχει, αλλά όσες επιχειρήσεις έχουν γλιτώσει το λουκέτο σχεδιάζουν την μετακόμιση στους στο εξωτερικό, ίχνος επενδύσεων δε φαίνεται στον ορίζοντα, κανένα κίνητρο δε δίνεται πουθενά προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και δεν υπάρχει σκεπτόμενος άνθρωπος που να μην περνά από το μυαλό του η ιδέα να μεταναστεύσει..Παρόλα αυτά, κάποιοι συνεχίζουν να βαυκαλίζονται πιστεύοντας πως με τη χρήση ξεπερασμένων πολιτικών και τη συνέχιση του πελατειακού κράτους, υπάρχει περίπτωση να ορθοποδήσει η χώρα αυτή...Και επειδή όλα έχουν σχέση μεταξύ τους, δεν μπορεί κανείς να αφήσει ασχολίαστη την πτώχευση αξιών, η οποία είναι μια θλιβερή πραγματικότητα για τη χώρα αυτή...Σε αυτή τη χώρα που όλοι έχουμε μέσα στο αίμα μας την παρανομία, σε αυτή τη χώρα που ανακαλύπτουμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, σε αυτή τη χώρα που το μέσο ζει και βασιλεύει και θα ζει για πάντα, σε αυτή τη χώρα που κανείς δε βλέπει πέρα από το συμφέρον του, σε αυτή τη χώρα που θέλουμε όλοι το καλό αρκεί να μην αντιτείνεται στη βόλεψη μας, σε αυτή τη χώρα που μας νοιάζει απλά να γλιτώσουμε το τομάρι μας και τη θεσούλα μας, σε αυτή τη χώρα που γκρινιάζουμε για την κατάσταση όταν όμως κονομάμε σωπαίνουμε, σε αυτή τη χώρα που τα πρότυπα που προβάλλονται από τα μέσα είναι μερικά γελοία υποκείμενα, ενώ οι άξιοι λοιδορούνται και θάβονται, σε αυτή τη χώρα που μετρά μόνο η επίδειξη και το περιτύλιγμα, σε αυτή τη χώρα που η ανεργία κοντεύει να φτάσει στο 30% και το αντιμετωπίζουμε όλοι σαν ένα απλό ποσοστό χωρίς να μιλά κανείς επί της ουσίας για λύσεις,σε αυτή τη χώρα που μας θέλουν να ασχολούμαστε μόνο με τα μικρά θέματα και κανείς δεν αγγίζει ποτέ τα μεγάλα, σε αυτή τη χώρα που κάθε κουβέντα για ιδανικά είναι αποκλειστικό προνόμιο αρκετών γραφικών από διάφορες πλευρές, σε αυτή τη χώρα που πούλησε την ψυχή της στο διάβολο και στον άκρατο καταναλωτισμό...ε λοιπόν σε αυτή τη χώρα ειλικρινά δεν ξέρω αν της αξίζει πτώχευση ή σωτηρία...Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την απάντηση...

Αλλά γιατί άραγε κάθομαι και αναλώνω το χρόνο μου με αυτά τα θέματα; Αφού πήραμε την περιβόητη επιμήκυνση, που διακαώς επιθυμούσαμε...Τι κι αν κάθε δόση δανείου συνεπάγεται άδικα οικονομικά μέτρα και απάνθρωπες ρυθμίσεις...Τι κι αν ο φόβος και η απειλή της πτώχευσης θα πλανάται κάθε φορά πάνω από τα κεφάλια μας, κάθε φορά που θα αντιδρούμε και θα ψάχνουμε να ανακαλύψουμε την αληθινή πραγματικότητα, που βρίσκεται πέρα από αυτή που μας παρουσιάζεται καθημερινά...Εκτός και αν βρεθεί κανείς που να πιστεύει πως μετά από μία τριετία όπως μας λένε, θα επανέλθουν τα δώρα και οι αυξήσεις και οι λοιπές περικοπές...Διότι αν υπάρχει, θαρρώ πως αξίζει να του δώσουμε το χρυσό μετάλλιο καλοπιστίας και αφέλειας μαζί...Το μέλλον πάντως θα δείξει τι πρόκειται να συμβεί και είναι σίγουρο πως θα ξεβράζει όλους αυτούς που παίζουν με τη νοημοσύνη μας, αλλά και όλους εμάς που τους ανεχόμαστε...

Κακόμοιρη Ελλάδα...Δεν είμαι σίγουρος, αλλά είμαι της άποψης πως σου άξιζε ένα καλύτερο τέλος, ή τουλάχιστον ένα πιο αξιοπρεπές...Και δεν είμαι και σίγουρος αν θα είμαστε εδώ, για να το παρακολουθήσουμε ως την τελευταία στιγμή, ή θα το πληροφορηθούμε από άλλες πολιτείες...Περισσότερες λεπτομέρειες προσεχώς...

Τα αίτια και η αφορμή της αποχής...

Μοιάζει σαν ψέμα, είναι όμως μια πραγματικότητα την οποία ακόμα και εγώ ο ίδιος δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα...Ήταν 10 Φεβρουαρίου όταν ανέβασα στον αέρα την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση...Πέρασαν σαράντα ολόκληρες ημέρες, αποχής από την παράθεση σκέψεων και γεγονότων...Ένα μεγάλο κενό σαράντα ημερών, που δε φανταζόμουν πως θα συνέβαινε ποτέ...

Το γεγονός αυτό μου μοιάζει ακόμη πιο παράξενο, αναλογιζόμενος ότι όταν είχα ξεκινήσει τούτη εδώ την ταπεινή ιντερνετική προσπάθεια, είχα θέσει ως στόχο να γράφω μια ανάρτηση ανά ημέρα...Μάλιστα τον πρώτο καιρό είχα καταφέρει να εκπληρώνω το στόχο αυτό...Λες και ήμουν κανένας επαγγελματίας σχολιογράφος, ο οποίος πιέζεται από τον αρχισυντάκτη ναπαραδώσει το καθημερινό του κείμενο, ως απόρροια των συμβατικών του υποχρεώσεων ... Απλά εκείνο τον καιρό οι αναρτήσεις είχαν μια νορμάλ έκταση δύο έως τριών παραγράφων...Δεν είναι εκείνα τα κείμενα μαμούθ, τα οποία για να τα διαβάσει κάποιος χρειάζεται να αφιερώσει ένα μισάωρο τουλάχιστον, τα οποία όμως κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι απείρως καλύτερα, πιο μεστά και πιο γεμάτα από τα παλιά....Πως λοιπόν φτάσαμε από το ένα κείμενο την ημέρα, στην αποχή σαράντα ημερών, είναι κάτι για το οποίο εντέλει απορώ και εγώ...

Κύριος λόγος είναι η τρομακτική μείωση του διαθέσιμου ελεύθερου χρόνου...Οι ελεύθερες ώρες είναι πλέον ελάχιστες και αυτές συνήθως γεμίζουν με ασχολίες που αποτελούν πιο βασική προτεραιότητα για το μέλλον...Η όψιμη μου απόφαση να μετατραπώ ξαφνικά σε έναν γλωσσομαθή μουσικό, από εκεί που δεν είχα και ίσως δεν έχω καμία έφεση σε κανένα από τα δύο είναι κομβική...Ασχολίες στις οποίες για να σταθεί κάποιος αξιοπρεπώς, έστω και αν δεν έχει κανένα ταλέντο, χρειάζεται να αφιερώσει αρκετό χρόνο... To να αδιαφορείς και να μην αφιερώνεις καθόλου προσπάθεια για ασχολίες και δραστηριότητες, οι οποίες σου παρέχονται είτε δωρεάν είτε επιχορηγούνται με κάποιο τρόπο από τσέπη που δεν είναι η δική σου, το βρίσκω έως και συμπαθητικό...Το να πράττεις όμως το ίδιο, για πράγματα για τα οποία πληρώνεις, το βρίσκω από χαζό έως ανούσιο...Και μπορεί για έξυπνος να μην περνιέμαι με τίποτα, πλην όμως ούτε και για χαζός...Έστω και αν η αμφισβήτηση είναι διάχυτη στον ορίζοντα, έτσι τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνονται ανά πάσα στιγμή οι κεραίες μου...Με αυτά και με αυτά λοιπόν, έχω φτάσει στο σημείο να κοιμάμαι maximum έξι ώρες το εικοσιτετράωρο και να νυστάζω συνεχώς και παντού...Και αυτό είναι μια αλήθεια...Επομένως οι υποχρεώσεις του ιστολογίου είχα σχεδόν μπει στο περιθώριο...

Για να είμαι πάντως απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, η έλλειψη διαθέσιμου χρόνου είναι απλά η αφορμή...Διότι τα αίτια βρίσκονται αλλού...Καθ όλη τη διάρκεια ζωής του ιστότοπου τούτου, αφιέρωσα πάμπολλες δημοσιεύσεις στο να στηλιτεύω κακώς κείμενα, να καυτηριάζω και να γκρινιάζω πράγματα που με ενοχλούν, να αποθεώνω πράγματα που με ελκύουν (σπανιότερα) και να παραθέτω γεγονότα και σκέψεις που αφορούν τη μονότονη μουκαθημερινότητα..Όλα τα παραπάνω τα έκανα, προκειμένου να μοιραστώ τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου με΄άλλους. Δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι ανακαλύπτω την Αμερική, ούτε φυσικά ότι είμαι σε θέση να αφυπνίσω συνειδήσεις...Απλά και εγώ σαν άνθρωπος ψάχνω να βρω στης ζωής μου και στης χώρας το παράθυρο μια χαραμάδα αισιοδοξίας που θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να παλέψουμε για το μέλλον...Όταν όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει, όταν τα προσωπικά δεν παρουσιάζουν καμία μα καμία βελτίωση, τότε είναι λογικό και ανθρώπινο να ψάχνεις μα να μη μπορείς να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις...Aισθάνθηκα για λίγο καιρό άδειος από ιδέες και συναισθήματα, για να μεταφέρω εδώ... Παράτησα στην άκρη το περιβόητο μπλοκάκι μου, το οποίο μέχρι πριν λίγο καιρό είχα πάντοτε μαζί μου για να σημειώνω κάθε τι τι που μου προξενούσε εντύπωση και το θεωρούσα άξιο δημοσίευσης και ικανό να προσφέρει σε όλους μας κάποιο δίδαγμα για την πορεία στο μέλλον...Με έχει πιάσει μια περίεργη ψυχολογία...Ξέρετε εκείνη στην οποία αισθάνεσαι, ότι οι ημέρες και ο καιρός περνά, εσύ δίνεις για τα πάντα τον καλύτερο σου εαυτό (χωρίς όμως να είσαι σίγουρος ότι αυτό αρκεί..), και παρόλα αυτά δεν υπάρχουν απτά αποτελέσματα ή τουλάχιστον αποτελέσματα που να σου παρέχουν το κουράγιο να συνεχίσεις την προσπάθεια...

Είχα συνεπώς αρχίσει να έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα συνεχίσω να παραθέτω τις σκέψεις μου εδώ πέρα...είχα χάσει τη δίψα της δημοσίευσης...είχε σβήσει μέσα μου το συναίσθημα της προσμονής να επιστρέψω σπίτι και να ξεκινήσω να κακοποιώ το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου, αισθανόμενος την ψευδαίσθηση πως πράττω κάτι το σημαντικό και το αξιοπρόσεκτο..Μάλιστα δεν σας κρύβω, πως όλο αυτό το διάστημα, ζόρισα τον εαυτό μου, μπας και καταφέρω να πάρω επιτέλους εμπρός...Αλλά τζίφος...Δεν έβρισκα κανένα θέμα που να με ελκύει για να γράψω για αυτό...Μου φάνταζαν όλα πεζά και ανούσια και δεν θεωρούσα πως υπάρχει κάτι που να χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς και ανάλυσης εδώ...

Όμως το ξεπέρασα τελικά...Και ήταν να μην μου ξανάρθει η δίψα...Πλέον αποφάσισα να οργανώσω το χρόνο μου πιο αποτελεσματικά, θέτοντας κάποιες απαραίτητες προτεραιότητες και έτσι η προσπάθεια του φτωχού συγγενή συνεχίζεται απέναντι στα θηρία...Η πολύ όμορφη και σημαντική αυτή προσπάθεια, τουλάχιστον για εμένα...

Το πιο αξιοπερίεργο όλων, είναι όμως ότι με το που ξεκαθάρισα τα πράγματα μέσα μου και κατά κάποιο τρόπο συνήλθα, άρχισαν να ρέουν στο κεφάλι μου ξανά τα θέματα με ρυθμό καταιγιστικό..Ξαφνικά σαν να άρχισε ξανά να τρέχει η βρύση των θεμάτων...ξαφνικά το περιβόητο μπλοκάκι μου (ούτε το μπλοκάκι του Σόλιντ, τόση ζήτηση πια..) γέμισε...Και είμαι ξανά πίσω ενεργός...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο προς το παρόν...Χρειαζόμουν όμως αυτή την εκ νέου εισαγωγική ανάρτηση προκειμένου να ξαναμπώ στο κλίμα και να ξανασπάσω το πάγο...Και από εδώ και στο εξής θα τα λέμε σχετικά συχνά...Και να είστε σίγουροι πως για μένα αυτό θα (ξανά)είναι λυτρωτικό, αγχολυτικό και ωφέλιμο...Για όλους όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές και αυτές τις αναρτήσεις, ειλικρινά δεν ξέρω, το ελπίζω και το εύχομαι πάντως...