Η επέτειος της 27ης Αυγούστου και οι θύμησες...

Με τις επετείους σε γενικές γραμμές δεν θα έλεγα πως τα πηγαίνω και πάρα πολύ καλά στη ζωή μου...Για την ακρίβεια, σε ότι αφορά τα προσωπικά μου θέματα δε δίνω ιδιαίτερη βάση ούτε καν σε σημαντικές επετείους όπως είναι π. χ. τα γενέθλιά μου...Σήμερα, όμως θα κάνω μια παράκαμψη και θα αναφερθώ σε μια επέτειο, ενός γεγονότος που στιγμάτισε τη ζωή μου και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ...Διότι για όλο τον κόσμο μπορεί η 27η Αυγούστου να είναι μια φαινομενικά κοινή και απλή ημέρα, για μένα όμως είναι μια σημαδιακή ημέρα...Σαν σήμερα πριν από 5 ακριβώς χρόνια, πήρα στα χέρια μου το απολυτήριο του στρατού και χαιρέτησα μια για πάντα τον φιλόξενο Έβρο, το μαγευτικό Διδυμότειχο και την υπέροχη Ορεστιάδα...Σαν σήμερα, δόθηκε τέλος σε μια μεγάλη ταλαιπωρία που έζησα σε έναν χώρο που λες και είναι φτιαγμένος για να ταλαιπωρεί και να βασανίζει τους νεαρούς άρρενες κάτοικους της χώρας...

Σε σχέση με τη στρατιωτική μου θητεία, παρότι πάει πλέον μια πενταετία από τότε, έχω στο μυαλό μου ανεξίτηλες ένα σωρό αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο...Στην πραγματικότητα και σε συνδυασμό με την καλή μου μνήμη, είμαι σε θέση να θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τότε με ονόματα και λεπτομέρειες..Έχω τα πάντα στο μυαλό μου και περνούν συχνά πυκνά σαν ταινία από αυτό, όλα τα περιστατικά κωμικά, τραγικά και κωμικοτραγικά..Να σας πω την αλήθεια, την περίοδο που ακολούθησε μετά από τη στρατιωτική μου θητεία, κατάφερα και μάζεψα υπό μορφή σημειώσεων και υποτίτλων μια σειρά από γεγονότα,προκειμένου να μην τα ξεχάσω...Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχα ήδη ξεκινήσει να συγγράφω τη στρατιωτική μου αυτοβιογραφία και μάλιστα είχα ήδη φτάσει περίπου τις 50-60 σελίδες μέχρι τις αρχές του 2005...Στη συνέχεια κάπου το σταμάτησα και έμεινε έτσι ορφανή η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια, ενώ παράλληλα η ελληνική γραμματεία στερήθηκε ένα πόνημα που θα άγγιζε την τελειότητα...Το είχα βλέπετε το μικρόβιο του να γράφω κείμενα, προτού βγει στον ιντερνετικό αέρα ο φτωχός συγγενής...

Είναι αλήθεια πως θυμάμαι πάρα πολλά πράγματα από τη στρατιωτική μου θητεία που τερματίστηκε στις 27 Αυγούστου του σωτήριου έτους 2004, πριν από ακριβώς δηλαδή πέντε χρόνια...Θυμάμαι κατ' αρχάς όλες τις σειρές μου, με τις οποίες φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι με πολικό ψύχος και πολλή ζέστη στην ακριτική αυτή περιοχή της Ελλάδος...Σειρές, με τις οποίες μας ένωσαν δύο πράγματα...Πρώτα το γεγονός πως λουστήκαμε όλοι μαζί ανεξαιρέτως αυτές τις ...όμορφες καταστάσεις που είχαμε την τιμή να μας προσφέρει η μονάδα μας...Εκτός αυτού, ένα κοινό γνώρισμα όλων μας είναι η παντελής απουσία βύσματος και μέσου...Άλλωστε αν κάποιος από εμάς είχε την τύχη να είχε μέσον, είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα τον είχαν στείλει να φυλάει την πινέζα του χάρτη...Αν είχαμε βύσμα, το πιθανότερο ήταν πως θα περνούσαμε ζωή και κότα σε κάποια μονάδα-παραλία της πρωτεύουσας...Αλλά ας όψεται η κοινωνία με τις αδικίες της...Να σας πω την αλήθεια, ελάχιστες επαφές έχω κρατήσει με αυτά τα παιδιά...Αλλά στοιχηματίζω ότι έχω και δεν έχω, πως κανείς από αυτούς δεν έχει ξεχάσει τίποτα από όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο και έχουν στοιβαγμένες τις αναμνήσεις έστω και σε μια άκρη του μυαλού τους...

Φυσικά δε θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω το διοικητή της μονάδας μου εκείνη την περίοδο...Έναν άνθρωπο λίγο πάνω από τα σαράντα που με τη στολή φάνταζε τουλάχιστον εξηντάρης χωρίς καμία υπερβολή..Έναν άνθρωπο που με τις θανατηφόρες του ατάκες είχε τη δυνατότητα να μετατρέπει την πρωινή αναφορά σε παράσταση για έναν ρόλο...Ειδικά αν έβλεπε κανέναν που δεν ήξερε να παρουσιαστεί, εκεί ήταν η καλύτερη του και φρόντιζε να τον μειώσει και να τον ειρωνευτεί με τρόπο που φάνταζε αστείος, αλλά ήταν άκρως μειωτικός...Το χειρότερο με αυτόν τον τύπο, ήταν ότι νοιαζόταν αποκλειστικά και μόνο για την προβολή και την εικόνα της μονάδας προς τα έξω και κυρίως προς τους ανωτέρους του...Οποιαδήποτε μονάδα ή μεραρχία χρειαζόταν άτομα στον Έβρο για υπηρεσίες, αγγαρείες ή φυλάκια η μονάδα μου πάντα ήταν πρόθυμη να στείλει αδιαφορώντας πλήρως για το αν αυτοί που έμεναν πίσω υπέφεραν από εμπλοκή στις υπηρεσίες...Είπαμε προείχε η εξωτερική εικόνα...Το μόνο για το οποίο δεν έδινε καμία σημασία ήταν για την ψυχολογική κατάσταση των κατώτερων του, ημών των ταπεινών στρατιωτών...Για αυτό και οι αναβολές ήταν συχνό φαινόμενο, με αποτέλεσμα ο διοικητής να κληθεί να δώσει εξηγήσεις στα ανώτερα κλιμάκια...Αλλά αυτό δεν τον ενδιέφερε καθόλου...Το μόνο για το οποίο καιγόταν ήταν η προσωπική του προβολή και η εικόνα της μονάδας...Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο τύπος τα κατάφερε μια χαρά, αν αναλογιστεί κανείς πως σύντομα πήρε παραπάνω βαθμό και μετατέθηκε στο ακριτικό πεντάγωνο για να φυλάει τα σύνορα της ακριτικής Αθήνας...

Θυμάμαι επίσης τις ατέλειωτες αγγαρείες στις οποίες λαμβάναμε μέρος καθώς και στο σπάσιμο νεύρων στο οποίο μας υπέβαλλαν οι κατά μια σειρά παλιότεροι στρατιώτες...Ήταν ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, από παιδιά που ένιωθαν πως αυτή ήταν η ευκαιρία στη ζωή τους να έχουν κάποιον από κάτω τους και να τον διατάζουν...Η τακτική που εφάρμοσα σε όλα αυτά, ήταν απλή...Μία αγγαρεία μου ανέθεταν, δύο έκανα και αργούσα για να τις κάνω και καλά...Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ο υπεύθυνος που πάντα μας συνόδευε να μας παρακαλάει να τελειώσουμε για να φύγουμε...Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως μια φορά με είχαν ορίσει για εξωτερικούς χώρους μαζί με ένα παλικάρι από την Καστοριά και συνοδεία ενός ΕΠ.ΟΠ. με τα χέρια στην τσέπη...Αφού μάζευα όλες τις γόπες, στο τέλος μπήκα μέσα σε ένα χαντάκι, είχα πιάσει την άκρη από μια κίτρινη ταινία που εξείχε μέσα στο λασπωμένο χώμα και την τραβούσα για να την καθαρίσω...Στο τέλος ο ΕΠ.ΟΠ. σχεδόν με παρακαλούσε να τελειώσω για να ξεμπερδέψουμε...Ξέρετε, τι δύσκολη δουλεία είναι να επιβλέπεις με τα χέρια στην τσέπη; Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ, την εμμονή που είχε το όργανο υπηρεσίας να με στέλνει στη σκουπιδιάρα, επί 7-8 συναπτές ημέρες...Αυτή εθεωρείτο η χειρότερη αγγαρεία, που μπορούσε να υποστεί κανείς, αφού μιλάμε ότι γύριζες και άδειαζες κάδους σε ολόκληρο το τεράστιο στρατόπεδο...Καμία όμως από αυτές τις ημέρες το πλοίο της αγάπης δεν έκανε την εμφάνιση του, διότι ήταν απασχολημένη σε άλλα στρατόπεδα και έτσι εγώ έμενα στο Κ.Ψ.Μ. να πίνω καφέ περιμένοντας την...Μια φορά όμως ενώ περίμενα, με καλούν από το θάλαμο για να μου πουν πως ήμουν απαραίτητος στην εκπαίδευση, και όχι μόνο αυτό αλλά στη θέση μου έφεραν το ίδιο το όργανο υπηρεσίας...Δεν μπορείτε να φανταστείτε την υπέρτατη ικανοποίηση μου, μόλις πληροφορήθηκα πως εκείνη την ημέρα έκανε την εμφάνιση της η σκουπιδιάρα και το όργανο μάζεψε τα σκουπίδια μιας ολόκληρης εβδομάδας...

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω επίσης, τον ένα μήνα που πέρασα σε φυλάκιο ακριβώς στα ελληνοτουρκικά σύνορα παρέα με τρεις φαντάρους και ένα ψαρά δόκιμο...Εκεί είχε το καλό πως πέρα από την συχνότατη υπηρεσία που είχες και την τυπική καθαριότητα, είχες σχετικά αρκετό ελεύθερο χρόνο...Όχι ότι είχες και πολλές επιλογές για το τι θα κάνεις, αλλά τελοσπάντων...Μια εικόνα που θα μείνει πάντα χαραγμένη στο νου μου είναι η περιπολία στο ποτάμι πλάι στα σύνορα...Περπατούσαμε περίπου 5 χιλιόμετρα και συναντούσαμε το απέναντι τουρκικό φυλάκιο, όπου κάθε φορά που μας αντίκριζε ο Τούρκος συνάδελφος έσπευδε να πάρει τηλέφωνο για να ενημερώσει τους ανωτέρους του και έπαιρνε σχεδόν θέση μάχης, την ώρα που εμείς απολαμβάναμε τη βόλτα μας και το τοπίο του ποταμού...Για αυτές τις εικόνες άξιζε η διαμονή στο φυλάκιο, αλλά και επειδή είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε κάποιους αγνούς ακρίτες που είναι αυτοί που στην πραγματικότητα φυλάνε Θερμοπύλες ξεχασμένοι από όλους, και μένουν φύλακες προκειμένου να μην μαραζώσουν εντελώς τέτοιες ευαίσθητες περιοχές, τις οποίες δυστυχώς κάποιοι θυμούνται μόνο σε προεκλογικές περιόδους...

Τέλος θυμάμαι την απίστευτη τυπικότητα και το γεγονός πως τα πάντα ακολουθούσαν την προβλεπόμενη οδό...Κάθε πρωί γυμναστική με φωνή και με το φανελάκι άσχετα αν είχε κρύο, το βραδάκι κρύο μπάνιο για να στρώσουμε επιδερμίδα ενώ για ζεστό νερό ούτε λόγος ακόμα και το χειμώνα, στεγνό ξύρισμα τα πρωινά που από το χιόνι και τον πάγο οι βρύσες αρνούνταν να τρέξουν νερό, αναφορά κάθε πρωί τυπικότατα, καμπάνες για ξύρισμα γυάλισμα και χαιρετισμό, ακόμα και για φαγητό πηγαίναμε συντεταγμένοι και φυσικά με βήμα, σε γενικές γραμμές ανούσια πράγματα που δε σου προσφέρουν τίποτα απλά σου σπάνε τα νεύρα και το ηθικό...

Δεν θέλω να ξεδιπλώσω περισσότερο τις αναμνήσεις μου, αφήστε που ενδεχομένως να καταντάει κουραστικό...Ούτε φυσικά μπορούν να χωρέσουν οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης θητείας σε μία και μοναδική ανάρτηση...Το μόνο βέβαιο πως η κατάσταση ήταν τόσο δύσκολη, που την ευλογημένη ημερομηνία της 27ης Αυγούστου την είχα μαρκάρει στο ημερολόγιο μου από πολύ νωρίς και μετρούσα τις ημέρες μια προς μια σαν καλός και σωστός φαντάρος..Μόλις ήρθε εκείνη η ημέρα, ξύπνησα πάρα πολύ νωρίς, για την ακρίβεια ίσως και να μην κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ...Σηκώθηκα πρωί πρωί, πήρα τα πράγματα μου φόρεσα το αγαπημένο μου t-shirt με το σήμα της ειρήνης, μοίρασα στους νέους ότι δεν μου χρειαζόταν, χαιρέτησα τα φιλαράκια μου και τους ευχήθηκαν καλή υπομονή και πήγα κατευθείαν στο πρώτο γραφείο της μονάδας...Μετά από ένα περίπου δεκάλεπτο, είχα το πολυπόθητο χαρτί στα χέρια μου και βγήκα από το διοικητήριο με ανάμικτα συναισθήματα...Καθώς διέσχιζα για τελευταία φορά την απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου που χώριζε τη μονάδα μου από την πύλη, έβαλα τα γυαλιά ηλίου για να μη φαίνονται τα μάτια μου και περπατώντας ένιωθα ένα δάκρυ να κυλά στα μάτια, καθώς περνούσαν σαν φιλμ από το μυαλό μου όλες οι αναμνήσεις (κακές αλλά και καλές) που με έδεναν με τη μονάδα αυτή...Μόλις πέρασα την πύλη, ξαφνικά άλλαξε η διάθεση μου...Ήμουν ελεύθερο πουλί πλέον και όλα φαίνονταν αισιόδοξα...Για αυτό και η 27η Αυγούστου έχει μείνει τόσο βαθιά χαραγμένη μέσα μου...

Κάθε χρονιά που περνάει, τέτοια ημέρα πάντα κάθομαι και αναλογίζομαι τη χρησιμότητα της στρατιωτικής θητείας, στα χρόνια του επαγγελματικού στρατού...Ξέρω πως πολλοί θα πουν πως η στρατιωτική θητεία κάνει το αγόρι άντρα, τον ωριμάζει και τον σοβαρεύει, τον κάνει υπεύθυνο άτομο και του παρέχει πολύτιμες και σημαντικές εμπειρίες...Παράλληλα προσφέρεις και τις υπηρεσίες σου στην πατρίδα... Συγχωρήστε όμως μα εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά... Και έχοντας υπηρετήσει στο ακριτικό Διδυμότειχο, πιστεύω πως νομιμοποιούμαι να εκφέρω την άποψη μου...Θεωρώ πως πλέον η στρατιωτική θητεία είναι απλά και μόνο χάσιμο χρόνου, έτσι όπως εφαρμόζεται στη χώρα μας και μια χαμένη χρονική περίοδος στη ζωή του άνδρα, κατά την περίοδο που προσπαθεί να δημιουργήσει το μέλλον του...Παράλληλα χρησιμεύει στο να κινείται κάπως η τοπική οικονομία κάποιων περιοχών ανά την Ελλάδα, που αν δεν υπήρχαν τα στρατόπεδα και οι φαντάροι θα φυτοζωούσαν...Α και μην ξεχάσω, η στρατιωτική θητεία είναι ένα όπλα στα χέρια όλων των κυβερνήσεων που πουλάνε σαν προεκλογικό τρικ την ενδεχόμενη μείωση της...Έτσι το βλέπω εγώ....

Καλά να είμαστε λοιπόν και να μην ξεχνάμε τέτοιες επετείους...Διότι πιστέψτε με, εγώ τέτοιες ημέρες δεν τις ξεχνάω ποτέ όσα χρόνια και να περάσουν...

υγ1 Κάποιοι μπορεί να τα βλέπετε όλα αυτά υπερβολικά, σε σχέση ιδίως με το γεγονός πως παλιότερα τα πράγματα στο στρατό ήταν χειρότερα και η θητεία πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια...Φυσικά δεν το αρνούμαι αυτό, ίσα ίσα...Αλλά κρίνω με τα τωρινά δεδομένα, την επικράτηση των βυσμάτων και τις σειρές μετά από τη δική μου, για να μην παρεξηγηθώ...

υγ2 Συμφωνώ με αυτούς που ισχυρίζονται πως, πολλές φορές βγαίνοντας από το στρατό ανακαλύπτεις τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής και τα πραγματικά της προβλήματα, μπροστά στα οποία ο στρατός μοιάζει παιχνιδάκι...Συνέβη και σε μένα κάτι τέτοιο, όπως πάνω κάτω συμβαίνει και σε όλους...Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να αναλύουμε τα κακώς κείμενα του στρατού και να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την παραξενιά και τη λόξα του καθενός τυχάρπαστου...Να είμαστε εξηγημένοι...

υγ3 Δε συνηθίζω να αφιερώνω τραγούδια στον εαυτό μου, σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο...Αλλά επιτρέψτε μου να ανεβάσω ένα κομμάτι, που ναι μεν το έχω ακούσει εκατομμύρια φορές, αλλά πάντα με συγκινεί και με κάνει να αναπολώ και να σκέφτομαι εκείνη την περίοδο...Αφιερώνω λοιπόν σε όλες τις σειρές μου στη μονάδα μου στον Έβρο, σε όλους όσους δεινοπάθησαν στη θητεία τους αλλά δεν έσκυψαν το κεφάλι και σε εμένα τον ίδιο το υπέρτατο άσμα, το γνωστό σε όλους Διδυμότειχο Blues....Στη μετάθεση μου, στο τρελό βιολί μου, στο βραχνό πρωινό μου, στο έτσι αλλιώς και αλλιώτικο, μπρος στο Διδυμότειχο...Τρύπα στη γεωγραφία και του παράλογου η θητεία...Ποτέ άλλοτε ένα τραγούδι δεν άγγιζε τις χορδές της ψυχής τόσων πολλών νέων ανθρώπων...Ποιος θα ξεχάσει, πως μερικές φορές το βάζαμε να παίζει στο θάλαμο και όλοι σκύβαμε τα κεφάλια και μέναμε αμίλητοι και σκεπτικοί, αναλογιζόμενοι τη ζωή μας, το μέλλον μας και το πόσο ...όμορφα περνούσαμε τότε...Απολαύστε το video clip λοιπόν και ακολουθήστε μας στο ταξίδι των αναμνήσεων...

Να φύγετε κύριε..να μετακομίσετε αλλού...!!!

Και μέσα σε όλα τα άλλα, ήρθε για μια ακόμη φορά στην ζωή μου η ώρα της αλλαγής...Έφτασε η ώρα που θα πάρω το δισάκι μου στον ώμο, θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και τα κουβαδάκια μου και θα πάω σε άλλη παραλία, για να συναντήσω καινούριες παραστάσεις και καινούργιους ανθρώπους...Ναι καλά καταλάβατε, όσοι μπορείτε να διαβάσετε πίσω από τους αστεϊσμούς μου και τις υπερβολές μου...Μετακομίζω φίλοι μου, αφήνω πίσω μου τα παλιά και ανοίγω τα φτερά μου για νέους προορισμούς και νέες περιπέτειες...

Έχω αναφερθεί ξανά σε αυτόν τον τόπο για την τάση που έχω στη ζωή μου, ανά τακτά διαστήματα να αλλάζω τα πάντα...Λέγοντας τα πάντα, αυτό περιλαμβάνει σπίτι, εργασία, ενίοτε φίλους, αλλά και συμπάθειες...Είναι ανεξήγητο, αλλά έχω πάντα μια τάση να βαριέμαι κάποιες καταστάσεις μετά από ένα διάστημα παραμονής σε αυτές...Το πιο αξιοπερίεργο από όλα είναι όμως πως, στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτές τις αλλαγές δεν τις προκαλώ εγώ ο ίδιος, αλλά μου συμβαίνουν ξαφνικά και αναγκάζομαι να τις ακολουθήσω λόγω των συνθηκών...Το χω πάρει πλέον απόφαση, πως πάντα έτσι θα συμβαίνει και για αυτό πλέον έχω συμβιβαστεί με την ιδέα...Επίσης να αναφέρω εδώ πως πάντα όταν γίνεται μια αλλαγή στενοχωριέμαι και δεν θέλω...Αλλά στη συνέχεια, βελτιώνεται η κατάσταση συνήθως και προσαρμόζομαι σιγά σιγά...Όπως λέει και ο ποιητής Νίκος Πορτοκάλογλου..."Το πρώτο βήμα δύσκολο, το δεύτερο αλαφραίνει, στο τρίτο φύγαμε και ο δρόμος μας πηγαίνει..." Για τους νορμάλ ανθρώπους, η παροιμία 'ουδέν μονιμότερο του προσωρινού', βρίσκει εφαρμογή καθημερινά στη ζωή τους...Εγώ ως κλασσικός ανάποδος άνθρωπος, βλέπω πάντα να εφαρμόζεται στη ζωή μου μια άλλη παροιμία...Ουδέν προσωρινότερου του μονίμου...Για την ακρίβεια, πολλές φορές σκέφτομαι πως το καλό στην όλη ιστορία, είναι πως τελικά δεν θα με χάσει καμιά πατρίδα ότι και να γίνει...

Πολύ παράξενο πράγμα τελικά τόσο οι μετακομίσεις, όσο και το ενοίκιο φίλοι μου...Ζεις σε ένα χώρο, που δεν είναι και δε θα γίνει δικό σου ποτέ...Αυτό σε αποτρέπει από το να δεθείς με αυτόν και να τον αισθανθείς σαν τη φωλιά σου...Περισσότερο φιλοξενούμενος αισθάνεσαι, καθώς ενδόμυχα ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να μετακομίσεις σε άλλο μέρος, το οποίο πάλι θα είναι ένα ενοικιασμένο σπίτι και ο κύκλος θα συνεχιστεί ωσότου να κλείσει εντελώς...Πολλοί θα πουν πως το να ζεις στο ενοίκιο, σε απαλλάσσει από κάθε ευθύνη για το σπίτι και την κατάσταση του...Όλοι αυτοί θεωρούν πως ζώντας έτσι, είσαι πιο ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή σου, αδιαφορώντας για ιδιοκτησίες και άλλα άγχη...Ξεχνούν όλοι αυτοί φίλοι μου, πως όταν έρχεται η πρώτη του μηνός και πρέπει να σκάσεις τα χρήματα για το ενοίκιο, τότε τα συναισθήματα μεταβάλλονται..Τότε αισθάνεσαι σαν να πληρώνεις ένα μηνιαίο χαράτσι, το οποίο πιστέψτε με μόνο αγχολυτικό δεν είναι...Αλλά και τι να κάνεις; Ας όψεται η ζωή που έχει βαλθεί να μας βασανίζει από μικρούς...

Ακόμη πιο παράξενο πράγμα όμως είναι η μετακόμιση από ένα σπίτι στο άλλο...Καταρχάς κάτι τέτοιες στιγμές ανακαλύπτεις πόσα άχρηστα πράγματα έχεις στην κατοχή σου, τα οποία είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα τα χρησιμοποιήσεις ποτέ, αλλά αισθάνεσαι ανασφαλής χωρίς αυτά...Φυσικά ούτε λόγος να τα αποχωριστείς, αφού θεωρείς πως αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα που θα σου φανούν χρήσιμα και θα δικαιολογήσουν την παρουσία τους...Μην γελιέστε όμως φίλοι μου, αυτή η ώρα δεν πρόκειται να κάνει την εμφάνισή της ποτέ...Προσωπικά, για παράδειγμα έχω ακόμα όλες τις σημειώσεις και τα βιβλία από το πανεπιστήμιο..Και καλά το να έχεις τα βιβλία δικαιολογείται..Άλλωστε κάθε σπίτι έχει μια βιβλιοθήκη, με βιβλία που ποτέ κανείς δε διάβασε...Αλλά όταν έρχεται κάποιος φίλος στο σπίτι σου και κοιτάζει τα βιβλία σου, τότε εσύ φουσκώνεις από υπερηφάνεια και του λες πως τα έχεις διαβάσει όλα αυτά τουλάχιστον από τρεις φορές...Τότε αυτός ή αυτή μένει με το στόμα ανοιχτό και σε θεωρεί μορφωμένο και καλλιεργημένο άνθρωπο (άσχετα αν μέσα της γελάει και σε δουλεύει...) Άλλωστε μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας φίλοι μου...Τα χρόνια περνούν και η όρεξη για διάβασμα εκμηδενίζεται σχεδόν...Προσωπικά πλέον, ακόμη και τις εφημερίδες με το ζόρι τις διαβάζω, οπότε ας μην συζητήσουμε περαιτέρω...Θα μου πείτε βέβαια καλά τα βιβλία αλλά τις σημειώσεις γιατί τις κρατάς;...Δεν ξέρω είναι ανεξήγητο...Καμιά φορά που τις ξεσκονίζω έρχονται στο μυαλό μου θύμησες από τα φοιτητικά χρόνια και θυμάμαι πρόσωπα και περιστατικά...Θυμάμαι τις πάμπολλες ώρες που αφιέρωνα τότε στην προσπάθεια να κάνω εργασίες για τα πανεπιστημιακά μαθήματα και αναπολώ τις στιγμές με νοσταλγία...Αφήστε που κάποια μέρα μπορεί στη ζωή μου να κάνω κάτι πραγματικά σπουδαίο στη ζωή μου, ή να γίνω διάσημος και να αποκτήσουν τεράστια αξία οι χειρόγραφες σημειώσεις μου...Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει...Φυσικά μην διαπράξετε το λάθος και τα πιστέψετε όλα αυτά...Απλά προσπαθώ να πείσω με γελοία επιχειρήματα τον ίδιο μου τον εαυτό επειδή και σε αυτή τη μετακόμιση θα πάρω μαζί μου όλα αυτά τα πράγματα, που δεν πρόκειται να μου φανούν χρήσιμα ποτέ...

Φυσικά δεν θα ξεχάσω να πάρω μαζί μου και την κιθάρα, η εκμάθηση της οποίας θεωρώ πως είναι το μεγαλύτερο απωθημένο που δεν πρόκειται να ικανοποιήσω ποτέ στη ζωή μου...Είμαι πεπεισμένος πως η μουσική θα χάσει ένα μεγάλο αστέρι...Πλάκα κάνω φυσικά...Βλέπετε το ταλέντο μου είναι ανύπαρκτο, ενώ για το μουσικό μου αυτί ας μην συζητήσουμε καλύτερα...Αλλά θα ήθελα να γνωρίζω να παίζω κιθάρα καλά...Όχι για να τραγουδάω, ούτε για να μετατραπώ στην ψυχή της παρέας (άλλωστε και με τις βλακείες που λέω, πολλές φορές γίνομαι η ψυχή και ο καραγκιόζης της παρέας...). Κιθάρα ήθελα να γνωρίζω για έναν και μοναδικό λόγο...Για να μπορώ να παίζω και να σιγοτραγουδώ τον πόνο μου και τις έννοιες μου, τι στιγμές που αισθάνομαι μόνος και αβοήθητος...Είναι ένα πολύ μεγάλο και χρήσιμο φάρμακο κάτι τέτοιο, που μπορεί ακόμα και να σε βελτιώσει ως άνθρωπο...Επομένως δεν το συζητώ, την κιθάρα θα την πάρω μαζί μου...Θα την έχω εκεί όρθια να στέκει και να σαπίζει και θα φαντάζομαι πως κάθε βράδυ παίζω τις μελωδίες που μου αρέσουν και ξεφεύγω...Και ας σκονίζεται και ας ξεκουρδίζεται και ας σαπίζουν οι χορδές της...Είναι και αυτή ένα κομμάτι από εμένα...

Κάθε φορά που αλλάζω παραστάσεις, κάθομαι και σκέφτομαι κάποια πράγματα...Κάνω ένα είδους μικρής εσωτερικής απογραφής και αναλογίζομαι τα επιτεύγματα και τα λάθη μου...Φυσικά πάντοτε το ισοζύγιο προκύπτει αρνητικό, αλλά το παράξενο θα ήταν το αντίθετο, όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο σαν και εμένα...Σε σχέση με τα επιτεύγματα μου, δεν θεωρώ πως αυτά είναι οι γνώσεις μου, το πτυχίο μου, οι προσωπικές μου επιτυχίες, ή ο χαρακτήρας μου...Όλα αυτά είναι αμφιλεγόμενα και υπό κρίση...Το πιο σημαντικό, είναι ότι μέσα από δυσκολίες, κακοτοπιές, καλές και κακές στιγμές, ολέθρια σφάλματα και λάθος επιλογές, έχω καταφέρει κουτσά στραβά να συντηρώ τον εαυτό μου, να καλύπτω σχεδόν τα έξοδα μου και να είμαι σχετικά ανεξάρτητος όσο μπορώ...Για έναν άνθρωπο σαν εμένα, αυτό είναι μια κατάκτηση που έχω καταφέρει και επιτρέψτε μου να το πιστώσω σε μένα...Μόνο αυτό...Μπορεί σε κάποιους από εσάς, αυτό να φαντάζει γελοίο...Δεν σας αδικώ...Άλλωστε καθένας έχει διαφορετικά στάνταρ απόδοσης στη ζωή του, διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικά προβλήματα, αλλά και διαφορετικά σημεία εκκίνησης...

Με αφορμή την επικείμενη μετακόμιση, κάθομαι και σκέφτομαι αν ειλικρινά αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια...Δηλαδή αν αξίζει να εργάζεσαι, να εξασφαλίζεις έναν μισθό και με αυτόν κουτσά στραβά να καλύπτεις τις μηνιαίες υποχρεώσεις σου...Ξέρω πως αυτό το ερώτημα απασχολεί τη συντριπτική πλειοψηφία των συνομήλικων μου, αλλά σαφής απάντηση δεν υπάρχει...Να χρειάζεται δηλαδή κάθε μήνα σαν λογιστής να κάθεσαι κάτω και να υπολογίζεις τα έσοδα και τα έξοδα σου, να εκδίδεις το μηνιαίο σου ισοζύγιο και να εξάγεις στο τέλος συμπεράσματα για την πορεία του μήνα...Συγχωρήστε με αλλά αυτές είναι εταιρικές πρακτικές και δεν ξέρω αν ταιριάζουν σε μας, αλλά δυστυχώς πρέπει να συμβιβαστούμε και να τις ακολουθήσουμε απαρέγκλιτα, διότι δε φαίνεται να υπάρχει εναλλακτική δίοδος ...Τουλάχιστον υπάρχουν τα παρηγορητικά λόγια των μεγαλυτέρων που έχουν φάει τη ζωή και τα προβλήματά της με το κουτάλι και με συγκαταβατικό ύφος σου λένε ατάκες του στυλ...Η αρχή είναι δύσκολη, θα στρώσουν τα πράγματα, όταν θα μεγαλώσεις θα παίρνεις περισσότερα και θα μπορέσεις να φτιάξεις τη ζωή σου...Ατάκες που σε γενικές γραμμές σου λένε πως όταν θα γεράσεις, όλα θα είναι καλά...Υπάρχουν και αυτοί που λένε...'τώρα είστε καλά, να δείτε παλιά τι γινόταν' και θες να τους πεις πως τώρα η εποχή είναι αποπνικτική και αποκλείεται παλιά να ήταν χειρότερα...Υπάρχουν τέλος και αυτοί που σου λένε...'Τώρα είσαι καλά, που να είχες και υποχρεώσεις, οικογένεια κλπ'...Σε αυτούς δεν απαντάς, απλά παίρνεις ένα τηλέφωνο και ρωτάς πόσο κοστίζει το εισιτήριο για την Ουρουγουάη...

Πάλι ξέφυγα...Ξεκίνησα από τη μετακόμιση με ανάλαφρο ύφος και στη συνέχεια προσέθεσα κάποιες πινελιές προβληματισμού και σκέψεων...Έτσι ακριβώς όπως είναι η ίδια η καθημερινή μας ζωή...Γεμάτη από εναλλαγές συναισθημάτων και καταστάσεων, που σε ωθούν πολλές φορές στο σημείο να μην γνωρίζεις πως να αισθανθείς...Αυτή είναι ίσως τελικά και η ομορφιά της και το ενδιαφέρον της...Αυτές οι εναλλαγές παραστάσεων, καταστάσεων και συναισθημάτων ίσως είναι το αλατοπίπερο της ζωής...Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά και οι πιο παλιοί...Πέτρα που κυλά, ποτέ δε χορταριάζει...Άσχετα αν μερικές φορές, η πέτρα που κυλά μπορεί εύκολα να καταλήξει στο γκρεμό...Όλα είναι θέμα οπτικής και γωνίας και θεώρησης και τίποτε περισσότερο...

Αυτά λοιπόν σε σχέση με τη μετακόμιση...Πάλι θα πακετάρουμε τα πράγματα, πάλι θα μας βγει η μέση στο κουβάλημα, πάλι να τα στήσουμε, πάλι να περιμένουμε τον τεχνικό να συνδέσει το Internet, πάλι περιπλανώμενοι,πάλι καινούριοι γείτονες, πάλι νέες συνήθειες και στέκια, πάλι να προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε, πάλι να συντονιστούμε..πάλι, πάλι, πάλι...Είπαμε όμως...το πρώτο βήμα είναι δύσκολο, το δεύτερο αλαφραίνει κοκ...μην τα ξαναλέμε...

Τελικά το έκανα ξανά το θαύμα μου...Για τη μετακόμιση ξεκίνησα να μιλάω και κατέληξα να κάνω κοινωνιολογική ανάλυση, για να επιστρέψω ξανά στη μετακόμιση...Αυτά τα άλματα μπορεί να σας φαίνονται παράξενα και ασύνδετα, το κατανοώ απόλυτα...Αλλά καλώς ή κακώς έτσι είναι η σκέψη του ανθρώπου...Μετακομίζει και αυτή από θέμα σε θέμα, αλλάζει συνεχώς και ευτυχώς για αυτήν δεν πληρώνουμε κανένα ενοίκιο ως τώρα...Και μην ξεχνάτε, πως στο ίδιο άσμα ο Πορτοκάλογλου αναφέρει πως η ζωή θέλει αμπελοφιλοσοφία, τέχνη και θυσία, καυγάδες μπελάδες και περιττά αστεία...Μετά από όλα αυτά τι έμεινε άραγε να προσθέσω εγώ; Τίποτε...Λάθος, τιμής ένεκεν να αναφέρω τους στίχους ενός κλασσικού ελληνικού άσματος που ταιριάζει σχετικά με την περίσταση...Στην παρένθεση τα σχόλια μου...

Παρ' το στεφάνι μας...(αλήθεια που το έχεις βάλει;)

παρ' το γεράνι μας... (αν δεν κάηκε από τις πυρκαγιές...)

στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή...(δεν θα τα χαλάσουμε για λίγα χιλιόμετρα...)

κράτα το χέρι μου...(σφιχτά όμως...)

και πάμε αστέρι μου...(που μόνο εσύ με καταλαβαίνεις..)

εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί...(συγγενείς...)

υγ1 Αν από το Σαββατοκύριακο και για λίγες ημέρες, δεν δείτε να ανανεώνεται ο φτωχός συγγενής μην ανησυχήσετε...Ούτε θα σιγήσει η μαχητική του πένα, ούτε να νομίσετε πως τον έκλεισε ο κύριος Δένδιας σε συνεργασία με τη google...Απλά θα περιμένω τον τεχνικό να συνδέσει ξανά το internet...Να τα λέμε αυτά...

υγ2 Ξέρω πως όσοι γνωρίζουν προσωπικά την κατάσταση μου και τα πραγματικά γεγονότα, ενδεχομένως να γελάνε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές και να τις θεωρούν τουλάχιστον υπερβολικές...Συγχωρήστε μου φίλοι μια μικρή δόση ποιητικής αδείας...Άλλωστε πολλές φορές μέσα από το χιούμορ και την υπερβολη, λέγονται οι συγκλονιστικότερες και αγνότερες αλήθειες...Ας το έχουμε αυτό στο νου μας, για καλό και για κακό...

Με αφορμή το θάνατο του Daniel Jarque...

Ο θάνατος του 25 χρονου αρχηγού της Εσπανιόλ, Daniel Jarque πριν από περίπου δύο εβδομάδες, σκόρπισε θλίψη και στενοχώρια όχι μόνο στους Ισπανούς φιλάθλους αλλά σε όλους τους φίλους του αθλήματος ανά τον κόσμο...Διότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής ήταν μια εμβληματική φιγούρα που δέσποζε στο κέντρο της άμυνας των Καταλανών και όποιος είχε δει έστω ένα παιχνίδι του, θα τον ξεχώριζε αμέσως...Ιδίως στη μεγάλη πορεία της Εσπανιόλ του Βαλβέρδε ως τον τελικό του Ουέφα πριν από 3 χρόνια, ο Jarque ήταν στυλοβάτης της ομάδας...Έτσι λοιπόν, σαν βόμβα έσκασε η είδηση του θανάτου του, ενώ βρισκόταν σε προετοιμασία με την ομάδα του σε περιοχή της Ιταλίας...

Η επίσημη δικαιολογία του θανάτου του ήταν το καρδιακό επεισόδιο και όλοι άμεσα έσπευσαν να κλείσουν την υπόθεση...Μάλιστα ενώ καθημερινά ενημερώνομαι από ξένα αθλητικά sites για την επικαιρότητα, δεν έχω παρατηρήσει καμία περαιτέρω αναφορά στα αίτια του θανάτου, αυτού του πολύ αξιόλογου ποδοσφαιριστή...Όλοι αναφέρονται σε άγνωστες λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής και της οικογένειας του, στη μεγάλη λύπη όλων των Ισπανών φιλάθλων, στη θέληση της διοίκησης να ονομάσει το νεόκτιστο στάδιο της ομάδας με το όνομα του καθώς και σε διάφορες άλλες εκδηλώσεις που έγιναν στη μνήμη του...Όλα αυτά βέβαια είναι πολύ καλά, συγκινητικά και αξιέπαινα από όλους...Αλλά, θα προτιμούσα να ακούσω από κάποιους μερικές σκέψεις για το τι φταίει και τέτοια κρούσματα έχουν πολλαπλασιαστεί τελευταία στις τάξεις των ποδοσφαιριστών ανά την υφήλιο...Φταίνε οι αδύναμοι οργανισμοί τους ή μήπως φταίνε άλλοι εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν τη φυσική υγεία των αθλητών με χημικό ή άλλο τρόπο...

Δεν υπαινίσσομαι φυσικά πως ο Jarque πέθανε εξαιτίας του ντόπινγκ...Αυτό μόνο κάποιος αφελής θα μπορούσε να το ισχυριστεί μη έχοντας καμία απτή απόδειξη...Αυτό που θέλω εγώ είναι με αφορμή το θάνατο του Καταλανού, να αναφέρω κάποιες σκέψεις μου σε σχέση με το φαινόμενο...Ας γίνει η φυγή του Jarque μια αφορμή για να συζητήσει η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα το πρόβλημα του ντόπινγκ...Ξαναλέω για να μην παρεξηγηθώ, δεν σχετίζω το συγκεκριμένο θάνατο με το ντόπινγκ...Αλλά ξέχωρα από αυτό, μη μου πει κανείς πως πιστεύει πως στο διεθνές ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ντόπινγκ και ουσίες...Ναι μεν δεν έχουν βγει στη δημοσιότητα παρά μόνο λίγες ανεπαίσθητες περιπτώσεις, αλλά το πρόβλημα υφίσταται...Αλλά όταν μιλάμε για business εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, για χορηγίες, για παγκόσμιες αγορές, για market pool, για τηλεοπτικά δικαιώματα, για παχυλότατα συμβόλαια τότε το μυαλό του απλού ανθρώπου θέλοντας και μη κάνει τη διαπίστωση πως δεν πρόκειται να βγουν ποτέ στο φως τέτοιες περιπτώσεις...

Είναι αλήθεια πως σε όλους μας φάνηκε εξαιρετικά παράξενο, το γεγονός πως ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής άφησε την τελευταία του πνοή από πρόβλημα καρδιάς...Το λέω αυτό, διότι οι άνθρωποι αυτοί τυγχάνουν εξαιρετικής ιατρικής περίθαλψης, υπόκεινται σε συνεχείς και επιστημονικές ιατρικές εξετάσεις και υπάρχουν πάντα ειδικοί που παρακολουθούν το ιστορικό και την υγεία τους...Οι ποδοσφαιριστές αποτελούν κεφάλαια για τις ομάδες τους και οι τελευταίες τους παρέχουν τα τελειότερα μέσα για να μπορούν να τους αποδίδουν και στον αγωνιστικό χώρο και σε οικονομικό επίπεδο...Είναι επομένως εξαιρετικά οξύμωρο να λαμβάνουν χώρα τέτοια περιστατικά...Ειδικά εμείς οι Έλληνες που είμαστε δύσπιστοι σαν λαός και ολίγον εξυπνακίστικος, είναι πιο δύσκολο να πειστούμε...Βέβαια πριν από λίγους μήνες, όλοι παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα την περιπέτεια της υγείας του Ντάρκο Κοβάσεβιτς και το πρόβλημα καρδιάς που αντιμετώπισε και το οποίο του απαγόρευσε να συνεχίσει το ποδόσφαιρο...Και τότε οι γιατροί είπαν ξεκάθαρα, πως θα μπορούσε κάλλιστα ο Ντάρκο να ξεψυχήσει μέσα στο γήπεδο...Φυσικά όλα αυτά μας βάζουν σε σκέψεις και οι συνειρμοί έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό μας, σκεπτόμενοι πως άν συμβαίνουν αυτά σε επαγγελματίες αθλητές τι να πούμε και εμείς οι απλοί άνθρωποι με την υποτυπώση περίθαλψη που μας παρέχεται, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...

Το περιστατικό του Jarque έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλα παρόμοια που συνέβησαν μέσα στα γήπεδα ή δίπλα σε αυτά...Πρόχειρα μπορεί να θυμηθεί κανείς την περίπτωση του Αντόνιο Πουέρτα της Σεβίλλης, του Ούγγρου Μίκλος Φίχερ της Μπενφίκα, αλλά και παλιότερα την περίπτωση του Μαρκ Βιβιάν Φοέ που επίσης άφησε την τελευταία του πνοή στον αγωνιστικό χώρο...Επειδή λοιπόν τα περιστατικά έχουν πυκνώσει επικίνδυνα και επειδή θεωρώ σχεδόν αδύνατο να αντέξει ένας ανθρώπινος οργανισμός 70-80 παιχνίδια μέσα σε μια σεζόν, θα αναπτύξω κάποια ερωτήματα στα οποία κάποιος καλό θα ήταν κάποτε να μας απαντούσε...

1. Οι top class ποδοσφαιριστές παίζουν τουλάχιστον 70 με 80 παιχνίδια κάθε σεζόν τα οποία αυξάνονται αν συμπεριλάβουμε εθνικές υποχρεώσεις, φιλικά παιχνίδια, καθημερινές προπονήσεις και καλοκαιρινή προετοιμασία...Θεωρείτε πως ένας ανθρώπινος οργανισμός όσο γερός και να είναι μπορεί να αντέξει υπό αυτές τις συνθήκες;...Δικαίωμα καθενός να πιστεύει ότι θέλει, αλλά τα γεγονότα δείχνουν πως σιγά σιγά οι ποδοσφαιριστές δεν αντέχουν αυτό το βάρος...
2. Συμφωνείτε μαζί μου πως οι ποδοσφαιριστές είναι σκλάβοι των παχυλών τους συμβολαίων, τα οποία τους υποχρεώνουν να κάνουν πράγματα που ένας φυσιολογικός οργανισμός ενδεχομένως δεν θα άντεχε ποτέ; Μήπως λοιπόν υπάρχει κάποια ειδική ιατρική καθοδήγηση υπό μορφή σκευασμάτων...Λέω εγώ τώρα...
3. Φυσικά ευθύνονται και οι ίδιοι, οι οποίοι δέχονται ότι τους δίνουν οι γιατροί χωρίς αντιστάσεις...Άλλωστε μπροστά στη δημοσιότητα και τα πλούτη ποιος θα κοιτάξει την υγεία του;
4. Εδώ όποιος πηγαίνει σε γυμναστήριο, αναφέρει πως του παρέχονται διάφορα νόμιμα σκευάσματα για να δυναμώσει και να βελτιώσει την κατάσταση του, και πιστεύετε πως το ποδόσφαιρο είναι δυνατόν να είναι καθαρό;
5. Σε άλλα αθλήματα όπως άρση βαρών, κολύμβηση και στίβο κάθε λίγο και λιγάκι πιάνονται ντοπαρισμένοι αθλητές...Στο ποδόσφαιρο άραγε γιατί δεν πιάνεται κανείς (και όσοι πιάνονται ,πιάνονται π.χ. για χρήση κοκαίνης); Σε κανέναν δεν προξενεί εντύπωση αυτό;
6. Με αφορμή τις τελευταίες εξωγήινες επιδόσεις του Μπολτ στο στίβο, διάφοροι δημοσιογράφοι κάνουν αστειάκια του στυλ..."ο Μπολτ καίει βενζίνη" και υπαινίσσονται ευθέως ντόπινγκ...Να ρωτήσω κάτι...Αν ο Μπολτ καίει βενζίνη, τότε π.χ. ο Κριστιάνο Ρονάλντο τι καίει, κηροζίνη; Να τα λέμε για όλους φίλοι μου, έτσι δεν είναι;
7. Είναι φυσιολογικό που μόλις μικροί παίχτες παίρνουν μεταγραφή για τα τεράστια ευρωπαικά πρωυαθλήματα, αμέσως αλλάζει η σωματοδομή τους, γίνονται χτιστοί και τρέχουν πιο γρήγορα και δυνατά; Είναι όλα αυτά αποτελέσματα της επιστημονικής προπόνησης, ή υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, για τους οποίους πιθανώς δεν θα μάθουμε ποτέ;
8. Για να περάσουμε λίγο στα πιο ειδικά θέματα...Τις καταγγελίες του Τσέχου προπονητή Ζντένεκ Ζέμαν για το ντοπάρισμα μεγάλων αστεριών του κάλτσιο και ιδίως της υποτιθέμενης μεγάλης κυρίας, γιατί κάποιοι έσπευσαν να τις τοποθετήσουν ύστερα από ψευτοδίκες άρον άρον στο αρχείο; Και γιατί δε βρήκε ποτέ πάλι δουλειά εκεί ο αξιόλογος αυτός προπονητής;
9. Ας υποθέσουμε πως οι καταγγελίες αυτές εκδικάστηκαν και βρέθηκαν εσφαλμένες όπως θα σπεύσουν να πουν μερικοί...Μπορεί τότε κάποιος να μου εξηγήσει, γιατί από εκεί και μετά όλες οι Ιταλικές ομάδες πάτωσαν σε όλες τις Ευρωπαικές διοργανώσεις; Είναι τυχαίο, ή έκλεισε κάποια κάνουλα;
10. Η Σεβίλλη του Χουάντε Ράμος, πριν το χαμό του Αντόνιο Πουέρτα ήταν μια υπερηχητική ομάδα που η μπάλα που έπαιζε πλησίαζε το τέλειο...Ειλικρινά ήταν μια από τις καλύτερες ομάδες που είχα προσωπικά δει ποτέ...Μετά από αυτό το γεγονός, γιατί η ίδια ομάδα με τους ίδιους παίχτες ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι και μετατράπηκε σε μια μέτρια ομάδα; Να δεχτώ ότι επηρεάστηκαν ψυχολογικά οι παίχτες, αλλά τότε γιατί απολύθηκε κακήν κακώς ο Ράμος;
11. Αν παρακολουθήσετε ένα ματς μεταξύ μιας μεγάλης ελληνικής ομάδας και μιας μικρής αγγλικής η ισπανικής ομάδας θα παρατηρήσετε πως οι ξένοι είναι δύο ταχζύτητες πάνω από τους δικούς μας...Αυτό οφείλεται στην προπόνηση, στην τεμπελιά των δικών μας, στον επαγγελματισμό των ξένων, ή σε κάτι άλλο;
12. Πριν από λίγα χρόνια είχε δει το φως της δημοσιότητας ένα βίντεο στο οποίο ο Φάμπιο Καναβάρο, που τότε έπαιζε στη μεγάλη Πάρμα του Μαλεζάνι μαζί με Βερόν, Κρέσπο, Κιέζα, Σενσίνι, Μπουφόν κλπ, ήταν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και δεχόταν ευχάριστα μια ένεση από έναν γιατρό...Φαίνεται πως τους ξέφυγε το βίντεο και βγήκε στη δημοσιότητα...Δεν μας εξήγησαν όμως ποτέ, τι είδους ένεση ήταν αυτή...Και αν ήταν αθώα, γιατί δεν δηλώθηκε το περιεχόμενο της ποτέ;

Αυτά είναι ερωτήματα που ερχονται στο μυαλό κάθε υγιούς φίλαθλου που του αρέσει υπερβολικά το ποδόσφαιρο σαν θέαμα, αλλά έρχονται κατά καιρούς τέτοιου είδους ερωτήματα και του ζαλίζουν το νου...Διότι δυστυχώς, το ποδόσφαιρο πλέον αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες business παγκοσμίως και στο βωμό του κέρδους και του ακριβοπληρωμένου θεάματος, θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές ποδοσφαιριστών, τις οποίες δυστυχώς κανείς δε φαίνεται να λογαριάζει...Ας γίνει λοιπόν ο θάνατος του Daniel Jarque, η αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια όλα αυτά τα ερωτήματα που δηλητηριάζουν το χώρο και μετατρέπουν το ποδόσφαιρο από το καλύτερο θέαμα σε υποχείριο στα χέρια κάποιων...

υγ1 Θα μου πείτε, τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά; Εμάς μας ενδιαφέρει να κερδίζει η ομαδάρα μας, να ξεσκίζουμε τους αλλόθρησκους, να παίρνουμε κούπες, να πλακωνόμαστε στους δρόμους και να διαβάζουμε τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα των φυλλάδων μας...Δεν κατηγορω κανέναν, απλά διαπιστώνω με μελαγχολία πως έχουμε όλοι πάρει λάθος δρόμο και το χειρότερο είναι πως δε φαίνεται να υπάρχει καμία επιστροφή...

υγ2 Ξαναλέω για τρίτη φορά...Όλα αυτά δεν αφορούν το θάνατο του εξαιρετικά συμπαθητικού Daniel Jarque...Απλά είναι μια αφορμή για να σταματήσει κάποτε η κατηφόρα του χώρου...

υγ3 Πλέον μόνο τον θυμούνται οι οπαδοί της ομάδας του...Όλοι οι υπόλοιποι νοιάζονται μόνο για το τι γίνεται στην ρωμαική αρένα, που ονομάζεται αγωνιστικός χώρος...Μη μας απασχολείται με τέτοια θέματα...Ξεκινά το υπερθέαμα του Champions League και όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν στην άκρη...Το ποδόσφαιρο στα χρόνια της εμπορευματοποίησης...

Στο ίδιο έργο θεατές...

Ενώ ακόμα τα μέτωπα των πυρκαγιών δεν έχουν αντιμετωπιστεί πλήρως και η ατμόσφαιρα μυρίζει καπνό και αναδύει στάχτη, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω κάποιες σκόρπιες σκέψεις σε σχέση με το φαινόμενο αυτό, που κάθε καλοκαίρι κάνει την εμφάνιση του στον ελληνικό χώρο...Κάθε χρόνο οι πυρκαγιές συντροφεύουν τον Αύγουστο και αφήνουν πίσω τους πληγές για την ελληνική κοινωνία, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να επουλωθούν ποτέ...Επειδή το Σαββατοκύριακο που πέρασε, αφιέρωσα αρκετές ώρες παρακολουθώντας τις εξελίξεις από τα μέσα, κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε κάποια πράγματα που μου προξένησαν εντύπωση και κάποια περιέργεια ομολογουμένως...

Η διαδρομή της πυρκαγιάς

Επειδή δεν κατάγομαι από την Αττική, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω καθόλου την περιοχή που υπέφερε από τις πυρκαγιές...Για την ακρίβεια, ούτε έχω πάει ποτέ προς τα εκεί, ούτε και μπορούσα να προσανατολιστώ για το που βρίσκεται...Έτσι ακούγοντας ραδιόφωνο, άνοιξα έναν χάρτη και προσπάθησα να δω τις περιοχές αυτές...Δεν μπορεί να χωρέσει ανθρώπινος νους, πως η φωτιά ξεκίνησε από το Γραμματικό και διήνυσε μια τόσο μεγάλη απόσταση...Δεν ξέρω τι συνέβη, ούτε φυσικά υποτιμώ τη δύναμη του ανέμου...Αλλά είναι τόσο παράξενο αυτό, που σε κάνει να σκέφτεσαι πως κάποιοι ίσως υποτίμησαν τη δύναμη της φωτιάς και δεν πρόσεξαν όσο έπρεπε...Διότι, αν αφήσεις τη φωτιά και γιγαντωθεί, τότε μετά όσα μέσα και να διαθέτεις δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα...

Τα εναέρια πυροσβεστικά μέσα

Μια είδηση που πραγματικά με εξέπληξε και με ξάφνιασε απόλυτα, ήταν το γεγονός πως η Ελλάδα έχει στην κατοχή της ως χώρα μόνο καμιά εικοσαριά συνολικά πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα, αριθμός που είναι συγκλονιστικά και εγκληματικά μικρός...Και ρωτάω τώρα εγώ...Λαμβάνοντας υπόψιν πως η Ελλάδα κάθε χρόνο καίγεται, δεν θα μπορούσαμε να είχαμε προμηθευτεί παραπάνω εναέρια μέσα, τη στιγμή που αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να επιφέρουν σημαντικό αποτέλεσμα στην κατάσβεση...Έχουμε χιλιάδες πυραύλους ως χώρα, εκατοντάδες πυροβόλα που δε θα χρησιμοποιηθούν ποτέ, εκατοντάδες πολεμικά αεροπλάνα, καθώς και χίλια δύο άχρηστα οπλικά συστήματα, που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα χρησιμεύσουν ποτέ...Χάθηκε ο κόσμος, στη θέση κάποιων οπλικών συστημάτων τα χρήματα να πήγαιναν στην αγορά πυροσβεστικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων, μπας και σωθούν τα δάση...Κατανοώ πως η αγορά πυροσβεστικών μέσων έχει ελάχιστα περιθώρια μίζας, αλλά τόσα χρόνια δε χόρτασαν να τρώνε και να ρημάζουν τις σάρκες του λαού σαν αδηφάγα όρνια...Δηλαδή θα πείραζε κανέναν να είχαμε λόγου χάρη 100 εναέρια μέσα; Τόσο σπουδαίο είναι; Ή μήπως θα πέσει περισσότερο έξω ο προυπολογισμός της χώρας;

Ο συντονισμός μέσω των Μ.Μ.Ε.

Για την έλλειψη συντονισμού είμαι ο τελευταίος που θα μιλήσει, διότι αν δε ζεις την κατάσταση εκ των έσω, είναι εύκολο να παρασυρθείς σε λανθασμένες κρίσεις...Απλά παρακολουθώντας αρκετά τις εξελίξεις από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, κατάλαβα πως η έννοια του συντονισμού και της οργάνωσης έχει αφεθεί στα χέρια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, από τη στιγμή που απλοί πολίτες έπαιρναν τηλέφωνο όλη την ημέρα και ζητούσαν από τους δημοσιογράφους να μεσολαβήσουν για την επίλυση των θεμάτων...Αυτή είναι η κατάντια του σύγχρονου ελληνικού κράτους, φίλοι μου...Για να βρει κάποιος το δίκιο του και να κάνει τη δουλειά του, θα πρέπει να απευθυνθεί και να ζητήσει από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση να παρέμβουν, ειδάλλως γνωρίζει πως θα χαθεί στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας και της ασυνεννοησίας των υπευθύνων...Και οι δημοσιογράφοι, εκούσια ή ακούσια, επιτυχημένα η μη, φτάνουν στο σημείο να παίζουν το ρόλο του συντονιστή στα μεγάλα θέματα...

Η χαιρεκακία μερικών

Μέσα σε όλα ακούγονταν και φωνές ανθρώπων, οι οποίοι σχεδόν με ένα χαιρέκακο ύφος χαίρονταν που καίγονταν κάποια ακριβά σπίτια σε πλούσιες περιοχές...Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο θεωρώ πως είναι λάθος, όσο προκλητικές και να είναι κάποιες εικόνες με βίλες φυτρωμένες στη μέση του δάσους(γεγονός που δεν το ανέφερε κανένα μα κανένα μέσο)...Διότι το δάσος αποτελεί το περιβάλλον για όλους μας και οι συνέπειες από την καταστροφή του είναι απολύτως βέβαιο πως θα επηρεάσουν τη ζωή όλων μας...Ας μην είμαστε λοιπόν κοντόφθαλμοι και χαιρέκακοι, διότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, κάποια στιγμή θα πιάσει φωτιά και το δικό μας...

Οι προσωπικές ευθύνες

Μια λύση ενδεχομένως θα ήταν να δοθούν περισσότερες αρμοδιότητες στους τοπικούς άρχοντες κάθε περιοχής, για να δημιουργήσουν αντιπυρικές ζώνες και να εξοπλιστούν με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό...Και οπωσδήποτε, οι αντιδράσεις τους για την άρνηση των δασαρχείων να παράσχουν άδεια για ζώνες θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν...Διότι όπως και να το κάνουμε, οι κάτοικοι είναι αυτοί που θα ενδιαφερθούν για την περιοχή τους και όχι η κεντρική απρόσωπη εξουσία...Μιλώντας για τους κάτοικους, θέλω να θέσω μια απορία...Έβλεπα στις εικόνες πανάκριβα σπίτια να είναι γεμάτη από ξερόχορτα...Μα είναι δυνατόν, να δαπανά κάποιος πολλά εκατομμύρια για ένα σπίτι και να μη μεριμνά για την ασφάλεια του...Το να σπαταλάς του κόσμου τα εκατομμύρια για ένα σπίτι σε μια τέτοια περιοχή και να μη φροντίζεις για την πυροπροστασία, είναι σαν να αγοράζεις με πολλά εκατομμύρια ευρώ το Σισέ και να έχεις τερματοφύλακα το Γκαλίνοβιτς και δεξί μπακ το Μουν...Ίσα ίσα που κανονικά κάθε σπίτι θα έπρεπε να είχε σύστημα πυρόσβεσης...

Οι πολιτικές ευθύνες και τα ανέκδοτα...

Μην περιμένετε να αναλωθώ αρκετά για τις πολιτικές και μη ευθύνες...Δεν περιμένω από κανέναν τίποτα,ούτε παραιτήσεις ούτε σωστές ενέργειες...Και αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου, παραθέτω απλά δύο δηλώσεις ανέκδοτα...Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας ανέλυσε την ευθύνη του πεύκου στην όλη καταστροφή που συντελέστηκε στην Αττική, ενώ ο υπουργός περιβάλλοντος δήλωσε ξεκάθαρα και υπεύθυνα πως τίποτα δεν θα χτιστεί πάνω στα καμένα...Ουδέν περαιτέρω σχόλιο από εμένα, διότι υπάρχουν και κάποια όρια και στην προκειμένη περίπτωση έχουν ξεπεραστεί προ πολλού...Ας μην μιλάμε υποκριτικά για παραιτήσεις και για πολιτικές ευθύνες, από τη στιγμή που πηγαίνουμε και τους ψηφίζουμε...Και μη μου πει κανείς πως περιμένουμε να μας αλλάξουν και να βελτιώσουν τη ζωή μας, από τη στιγμή που τους έχουμε φάει όλους στη μάπα εδώ και τόσα χρόνια...

Αυτά είχα να αναφέρω σε σχέση με τον πύρινο όλεθρο, που έπληξε για μια ακόμη φορά τη χώρα...Και να θυμόμαστε πάντα τη ρήση του Τζον Κένεντι...."Μη περιμένεις τι θα κάνει η πατρίδα για σένα, αλλά κοίτα τι θα κάνεις εσύ για την πατρίδα"...Βέβαια αυτός το έλεγε με άλλη αφορμή, αλλά ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση μας...Άλλωστε τι μπορεί να μας προσφέρει σε όλους εμάς μια κομματικοποιημένη, αρτηριοσκληρωτική, άχρηστη και παλιά κρατική μηχανή;

υγ1 Τώρα κατάλαβα γιατί η Αθήνα ως πόλη δεν έχει καθόλου πράσινο ειδικά προς το κέντρο...Διότι αν είχε έστω και λίγα δεντράκια η φωτιά θα έφτανε ως το Σύνταγμα και στην Ομόνοια, με αυτούς που έχουμε μπλέξει...

υγ2 Τόσα χρόνια φωτιές και δεν έχει πιαστεί ποτέ ένας εμπρηστής και να τιμωρηθεί παραδειγματικά..Πιάνονται μόνο κάτι γριές όπως είχε γίνει και στην Ηλεία...Πριν ένα μήνα, κατά την εξάρθρωση του συνδικάτου του εγκλήματος, μας είχαν πρήξει με το τέλειο μηχάνημα που μαγνητοφωνεί τηλεφωνικές συνομιλίες σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων...Τώρα που οι φωτιές ξεπηδούσαν συνεχώς, πιάστηκε καμία συνομιλία ή είχαν ξεχάσει να το φορτίσουν;...

υγ3 Ακούγοντας ανταποκρίσεις μου έκανε εντύπωση πως όλοι οι δημοσιογράφοι ήξεραν την περιοχή πολύ καλά, ακόμα και τους μικρούς οικισμούς..Μετά ανακάλυψα ότι όλοι μένουν σε εκείνες τις φτωχοπεριοχές...

υγ4 Πριν δύο χρόνια όλοι μιλούσαν για ασύμμετρη απειλή...Παλιότερα, οι προοδευτικοί κατηγορούσαν τα συμφέροντα...Τώρα, υπεύθυνος είναι ο άνεμος...Για την ασύμμετρη μαλακία τους, πότε θα μιλήσει κανείς στα σοβαρά;

υγ5 Το μόνο που με παρηγορεί στην πραγματικότητα, είναι πως σιγά σιγά το πράσινο τελειώνει...Ίσως τότε σταματήσουν οι φωτιές, αφού δεν θα έχουν τίποτα να κάψουν...

υγ6 Όχι τίποτα άλλο...Καίγονται όλα τα πράσινα, θα καεί και το κουτόχορτο και μετά δεν θα έχουν τι να μας ταΐζουν..

υγ7 Είναι προφανές ότι απουσιάζει παντελώς κάθε έννοια πρόληψης, όπως είναι επίσης προφανές πως έγινε επιλογή περιοχών για κατάσβεση...Με ποια κριτήρια, θα σας γελάσω...

υγ8 Πάντως μπορούμε να ησυχάσουμε όλοι...Ευτυχώς Εκάλη και Πολιτεία δεν κάηκαν, ενώ γλίτωσαν και όλα τα σπίτια πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών..Φυσικά δεν υπαινίσσομαι τίποτα και ευτυχώς που σώθηκαν...Αλλά να παραδεχτούν πως χωρίζουν τους πολίτες σε α και β κατηγορίας...

υγ9 Σσσσσσσςςςς...κάντε ησυχία, γατί θα ξυπνήσετε τους οικολόγους....Αλήθεια τους έχει δει κανείς μετά τις Ευρωεκλογές, ή πέρασε η μόδα;

υγ10 Η ατάκα του Σαββατοκύριακου ακούστηκε από έναν δημοσιογράφο, που μπορεί να διαφωνώ σε πολλά από όσα λέει, αλλά γουστάρω το ότι λέει ότι του κατέβει χωρίς να επιδιώκει να γίνει αρεστός...Αναφέρομαι στον Άρη Πορτοσάλτε, ο οποίος βλέποντας την καταστροφή των δασών αυτών, ξεστόμισε τη μεγαλειώδη ατάκα..."Άντε και καλά Πατήσια"...υπαινισσόμενος αυτό που όλοι έχουμε στο μυαλό μας, για τον οργασμό χτισίματος που θα επακολουθήσει στο εγγύς μέλλον...

υγ11 Εν κατακλείδι, ένα τραγουδάκι από Μαχαιρίτσα το οποίο γράφτηκε πριν από 18 χρόνια, αλλά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ...Δεν είναι από τα πιο γνωστά του, για αυτό αξίζει να ακούσετε τα λόγια του...Πραγματικά είναι σαν να γράφτηκε για τα καμένα του σήμερα...

Ο φασισμός του lifestyle και οι μειωμένες αντιστάσεις μας...

Ένα από τα κυριότερα πράγματα που με εκνευρίζουν και ταυτόχρονα με προβληματίζουν στη δημόσια ζωή του τόπου, είναι η επικράτηση του lifestyle, των in περιοχών, των celebrities και του κουτσομπολιού..Όλα τα Μ.Μ.Ε. σέρνουν το χορό και έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο μεγάλο κομμάτι της καθημερινής ειδησεογραφίας να αφορά αυτά τα θέματα...Θα μου πείτε, βέβαια το να ασχολούνται με τη σάπια πολιτική σκηνή του τόπου και τον αθλητισμό είναι χρησιμότερο...Ενδεχομένως όχι, αλλά αυτή η κατάσταση με την προβολή Lifestyle θεμάτων με προβληματίζει ιδιαίτερα...Ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου, χιλιάδες σελίδες εντύπων και πολλά ιντερνετικά post αναλώνονται καθημερινά για τέτοια ασήμαντα θέματα, σε σημείο που να απορεί κανείς για τους πραγματικούς τους σκοπούς...

Μέχρι πριν λίγα χρόνια τέτοια φαινόμενα ήταν περιορισμένα και αφορούσαν κατά κύριο λόγο λίγους ανθρώπους...Σήμερα όλη την ημέρα η τηλεόραση ασχολείται με τέτοια θέματα και μας παρουσιάζει ασήμαντες και βλακώδεις λεπτομέρειες για τη ζωή και τις συνήθειες ανθρώπων, χαμηλότατου επιπέδου...Εγχώριων και διεθνών...Τη μόδα την ακολούθησαν όλοι και σήμερα όλο το τηλεοπτικό πρόγραμμα διαμορφώνεται με τέτοιον τρόπο...Ειδήσεις Lifestyle, τελειωμένα reality shows που έχουν στόχο την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η λογική του paparazzi και της κλειδαρότρυπας σε όλο της το μεγαλείο...Καλά για το επίπεδο της τηλεόρασης και των εφημερίδων γενικότερα, έχω εκθέσει πάμπολλες φορές την άποψη μου...Αλλά αυτό που με στενοχωρεί, είναι η αναμόχλευση τέτοιων ειδήσεων και στο διαδίκτυο...

Δεν είμαι της άποψης να σταματούν βάναυσα και με το ζόρι τέτοιου είδους προγράμματα, από κάποια ανώτερη αρχή...Κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο ως προς την γενικότερη ελευθερία...Αναφέρομαι στην τηλεόραση, καθώς στο internet υποτίθεται πως τα πάντα είναι ελεύθερα και ο κάθε αναγνώστης και θεατής δεν εξαναγκάζεται να παρακολουθήσει τίποτα...Αυτό που με ενοχλεί είναι η αποχαύνωση του λαού στην οποία συντελούν όλες αυτές οι ασήμαντες λεπτομέρειες..Μας έχουν βυθίσει στον καναπέ του σπιτιού μας, να χαζεύουμε τη ζωή των διάσημων μέσα από μια κλειδαρότρυπα και θέλουν να μας πείσουν πως αυτό είναι ψυχαγωγία...Τώρα το τι ψυχαγωγία και τι ενημέρωση μπορεί να προσφέρει μια είδηση του στυλ..."ο τάδε τα χει με την τάδε", ή "ο δείνα απατά την έτσι του με άλλη"...Έλεος δηλαδή και αίσχος ταυτόχρονα...Αλλά και αυτοί οι ψευτοδιάσημοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών...Μπροστά στα χρήματα και σε μια εφήμερη δημοσιότητα ξεπουλούν την όποια αξιοπρέπεια τους στο παζάρι της αναγνωρισιμότητας και αδιαφορούν για όλα τα άλλα...Αν εγώ τώρα χαρακτηρίσω όλους αυτούς σαν πόρνες και τα Μ.Μ.Ε. σαν νταβατζήδες τους, θα είμαι υπερβολικός;

Θέλω να καταστήσω σαφές το εξής...Με όλα τα παραπάνω δεν επιθυμώ να παραστήσω τον κριτή των πάντων, πόσω μάλλον να κρίνω τις επιλογές του απλού κόσμου...Ούτε ξεχωρίζω την κριτική μου, ανάλογα με το πόσο ποιοτικός και mainstream είναι αυτός, η ζωή του οποίου προβάλλεται στο γυαλί και στο χαρτί...Δεν με ενδιαφέρει αν αυτός που προβάλλεται σε ένα lfestyle δελτίο ειδήσεων είναι σκυλοτραγουδιστής, τενόρος ή έντεχνος, εμπορικός ηθοποιός ή της Επιδαύρου, μοντέλο, μάνατζερ, ξέκωλο ή πόρνη πολυτελείας...Με ενοχλεί που δεν προβάλλεται, το όποιο καλλιτεχνικό του έργο αλλά οι συνήθειες του στο κρεβάτι, οι ερωμένες του και τέτοιου είδους σάχλες...Με ενοχλεί που όλοι μιλούν για τη Μύκονο, το Κολωνάκι και διάφορα άλλα τέτοια γκέτο, τα οποία λυμαίνονται τέτοιοι...Με ενοχλεί σε τελική ανάλυση και κάτι άλλο...Τα πρότυπα που σερβίρονται στη νεολαία μέσω των μέσων ενημέρωσης...Ξέρετε τι σκέφτεται πιθανώς σήμερα ένας 16χρονος ή μια 16χρονη παρακολουθώντας μια τυπική ημέρα τηλεόραση...Πως για να γίνει διάσημος πρέπει να είσαι είτε πολιτικός, ή μοντέλο ή ποδοσφαιριστής, ή άφωνος τραγουδιστής, ή να κάνεις γυμνές φωτογραφήσεις, ή να είσαι αδερφή...Συγκεκριμένα πρότυπα...Είμαι ο τελευταίος που θα κρίνω ποιο πρότυπο θα επιλέξει ο καθένας (και ιδίως ο νέος) για να ακολουθήσει, από τη στιγμή όμως που το επιλέγει μόνος του και όχι όταν του γίνεται καθημερινά πλύση εγκεφάλου με συγκεκριμένα πρότυπα...Αυτά δεν γίνονταν ούτε στα απολυταρχικά καθεστώτα...Βαρέθηκα πια...

Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται και η προσωπική ευθύνη του καθενός...Δεν αναφέρομαι στους έφηβους ή οποίοι έχοντας μια εύπλαστη προσωπικότητα επηρεάζονται τόσο από αυτά που βλέπουν σαν παραδείγματα..Ίσα ίσα που δικαιολογώ και την αντίδραση τους και το θυμό τους, άλλωστε και εγώ μέρος της νεολαίας πιστεύω πως είμαι...Αναφέρομαι στον απλό Έλληνα, ο οποίος θαρρώ πως συμβιβάζεται με όσα του δίνουν και απορροφημένος στον καναπέ του το βραδάκι, παρακολουθεί ειδήσεις ή ποδόσφαιρο και νομίζει πως είναι ευτυχισμένος..Όντας πιεσμένος από την στυγνή καθημερινότητα και την έλλειψη επικοινωνίας κάθεται και παρακολουθεί σαν χάνος, την ψεύτικη ευτυχία και τα glamorous γεγονότα που αφορούν τους εγχώριους και διεθνείς celebrities...Και ενδόμυχα όλοι εύχονται να ήταν στη θέση τους...Να τριγύριζαν όλο το καλοκαίρι από νησί σε νησί σε κοσμικές εκδηλώσεις και κοσμοπολίτικα γεγονότα, να τριγυρίζονται από πλαστικές αιθέριες υπάρξεις, να μπαινοβγαίνουν σε κότερα και να κρύβονται από τους paparazzi οι οποίοι δήθεν τυχαία τους ανακαλύπτουν..Λυπάμαι, φίλοι μου που το λέω, αλλά αν είναι αυτοί οι στόχοι της ζωής μας, φοβάμαι πως 'πήραμε τη ζωή μας λάθος', που λέει και το τραγουδάκι και αρμενίζουμε στραβά...

Το μέλλον προμηνύεται ακόμη δυσκολότερο...Τα κανάλια και ο τύπος δεν προτίθενται να αλλάξουν τη συνταγή, η οποία για αυτούς είναι σχετικά ανέξοδη και κερδοφόρα...Από τη στιγμή που υπάρχει κοινό που ενδιαφέρεται τα κανάλια συνεχίζουν...Μάλιστα αν ήταν στο χέρι τους, ολόκληρο το πρόγραμμα τους θα απαρτιζόταν από τέτοια προγράμματα, όχι δηλαδή πως απέχουμε πολύ από το να γίνει αυτό...Από την άλλη, οι κρατούντες δεν έχουν λόγο να αντιδράσουν, από τη στιγμή που ο στόχος τους για έναν λαό υπνωτισμένο που δεν σκέφτεται και δεν αντιδρά, επιτυγχάνεται στο έπακρο...Οπότε ο κλήρος και συνάμα η ευθύνη ανήκει εξ' ολοκλήρου σε εμάς...Όσο εμείς θα συνεχίζουμε να γοητευόμαστε από τους ψευτο-celebrities, τα καμώματά και τα καπρίτσια τους, θα τσακωνόμαστε στα γήπεδα τότε το μέλλον δεν θα είναι καλό...Δεν είμαι απαισιόδοξος εκ φύσεως, μα αισθάνομαι πως άπαντες αναλωνόμαστε με ανούσια πράγματα, δε βάζουμε το μυαλό μας σε λειτουργία, δημιουργούμε ψεύτικους εχθρούς και θέτουμε στρεβλά πρότυπα..Όλα αυτά δεν είναι καλά σημάδια, για έναν υποτίθεται ανοιχτόμυαλο λαό...

Ανακεφαλαιώνοντας, να αναφέρω πως παλιά λεγόταν χαρακτηριστικά, πως για να μπορεί κάποιος να κρατά έναν λαό αποχαυνωμένο και ναρκωμένο αρκεί να του παρέχει "άρτον και θεάματα"...Σήμερα για άρτο ούτε λόγος, από τη στιγμή που η πλειοψηφία του λαού φυτοζωεί, η ανεργία αυξάνεται συνεχώς, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας προσπαθεί να δημιουργήσει το μέλλον της δουλεύοντας για 700 Ευρώ (ή λίγο περισσότερα, ή λίγο λιγότερα). Ακόμα και οι απαιτήσεις μας έχουν μειωθεί...Βλέπετε, φίλοι μου σήμερα αρκούν μόνο τα (φτηνά) θεάματα...

υγ1 Σήμερα έχει και τραγουδάκι...Ένα εξαίσιο τραγούδι από Μαχαιρίτσα και τους WC που με αλληγορικό τρόπο, παρουσιάζει το μοτίβο της καθημερινής ζωής του σύγχρονου Έλληνα πολίτη και εγαζόμενου...Τραγούδι που εξηγεί τι πρόσκαιρα αντιπροσωπεύουμε, ποιες ψευτοπαροχές μας δίνουν και ικανοποιούμαστε και ποια είναι τα όρια που μας περιορίζουν...Και το σπουδαιότερο...Είμαστε εκατομμύρια τέτοιοι...Σας μπέρδεψα; Απολαύστε τότε τη 'φάλαινα' και θα με θυμηθείτε...

Ερυθρόλευκοι σερίφηδες, μάγοι και λογιστές...

Για τις αναμετρήσεις των ελληνικών ομάδων αυτήν την εβδομάδα στα κύπελλα Ευρώπης είχα σκοπό να γράψω κάποια σχόλια συνολικά...Δράττομαι όμως της ευκαιρίας σήμερα να γράψω κάποια πράγματα για την ομάδα είμαι από μικρό παιδί, τον Ολυμπιακό, ο οποίος σχεδόν εξασφάλισε την πρόκριση του στους ομίλους του Champions League...Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ σε κάποια πράγματα για την ομάδα με κριτική αλλά και χιουμοριστική διάθεση, τα οποία μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση και έχουν να κάνουν τόσο με τη χθεσινή εμφάνιση της ομάδας όσο και με τη γενικότερη πορεία της αυτό το καλοκαίρι...Διότι είναι ένα πολύ παράξενο καλοκαίρι αυτό για τον Ολυμπιακό...Φυσικά δεν είναι ανάγκη να το αναφέρω ξανά και ξανά...Μπορεί να αγαπάω την ομάδα, αλλά μην περιμένετε λιβανιστήρια από εμένα για αυτήν...Όποιος επιθυμεί τέτοια, θα βρει πάμπολλα στις αθλητικές εφημερίδες...

Η εικόνα της ομάδας
Καταρχάς στα μάτια τα δικά μου, η ομάδα μπορεί να κερδίζει ως τώρα, αλλά δεν με έχει ικανοποιήσει ακόμα...Ως ένα βαθμό αυτό είναι λογικό, αν αναλογιστούμε την πρόωρη χρονική περίοδο στην οποία βρισκόμαστε...Άλλωστε θα ήταν και παράλογο και αφύσικο αν πετούσε η ομάδα τώρα..Αλλά εγώ δεν αναφέρομαι στη φυσική κατάσταση των παικτών...Ούτε στην αμυντική λειτουργία της...Ίσα ίσα η άμυνα είναι αρκετά αξιοπρεπής ως τώρα, παρόλο που ο Μέλμπεργκ είναι ακόμα βαρύς...Μάλιστα ο Ζεβλάκοφ ως τώρα είναι η ευχάριστη έκπληξη, ενώ ο πιο σημαντικός κρίκος της αμυντικής λειτουργίας είναι ο Λεντέσμα...Δεν είναι εντυπωσιακός, δε σκοράρει, δεν πασάρει μαγικά, αλλά είναι εξαιρετικά χρήσιμος και αθόρυβος σκουπίζοντας τα πάντα μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο προσφέροντας ασφάλεια...Το πιο σημαντικό όμως είναι η απελευθέρωση του Ντουντού, ο οποίος τείνει να γίνει ο νέος ηγέτης της ομάδας...Έχοντας στην πλάτη του την κάλυψη του λύκου, ο Ντουντού μπορεί να ξεδιπλώσει την ανάπτυξη του παιχνιδιού της ομάδας...Εκεί είναι ακριβώς ο προβληματισμός μου...Με προβληματίζει η ανύπαρκτη ανάπτυξη της ομάδας και ότι πέρα από τις στημένες φάσεις και κάποιες ατομικές πρωτοβουλίες δεν βλέπω κάτι άλλο..Είναι ανεπίτρεπτο να έχουμε την μπάλα στο κέντρο και όλοι οι ποδοσφαιριστές να είναι πίσω από το κέντρο και μέχρι να φτάσουν στην αντίπαλη περιοχή να απαιτείται ταξί...

Ο προπονητής και το άστρο...
Περνάμε στον προπονητή τώρα...Όλοι συνεχίζουν το λιβανιστήρι στον Κετσπάγια και καμία κριτική δεν κάνει την εμφάνιση της στον ορίζοντα...Σήμερα άκουσα πως τάχα επίτηδες παίξαμε τόσο χάλια στο πρώτο ημίχρονο, διότι ο Κετσπάγια ήθελε να δει τους αντιπάλους και να τους χτυπήσει στο δεύτερο...Δεν προσπαθώ να τον απαξιώσω, αλλά τον εκθέτουν με όλα αυτά, τη στιγμή που αν χάσει από την Α.Ε.Κ. θα αρχίσει να τρίζει η καρέκλα του και θα τον κράξουν οι ίδιοι που τώρα τον υμνούν...Εγώ ανησυχώ για τα αποδυτήρια, διότι κάποια πράγματα δειλά δειλά βγαίνουν...Ξέρω πολλοί θα πείτε πως η αγκαλιά του Ντουντού ήταν ένα μήνυμα...Αλλά εγώ δεν θα σας μιλήσω για το Γκαλέτι, θα σας πω για τη χειρονομία που κάνει ο Ζεβλάκοφ προς τον πάγκο σε κάποιο πλάγιο στο πρώτο ημίχρονο, σαν να λέει στον προπονητή..."Καλά δε βλέπεις τι γίνεται;"... Γυρνώντας στα αγωνιστικά,εγώ βλέπω όντως μια σχετικά συμπαγή ομάδα, αλλά επίσης βλέπω και ένα μεγάλο άστρο που συνεχίζει να ακολουθεί το Γεωργιανό τεχνικό...Στον προηγούμενο γύρο η ομάδα προηγήθηκε στο πρώτο μόλις λεπτό και στη συνέχεια όλα έγιναν εύκολα...Χτες, παρατηρήθηκε το ίδιο σκηνικό...Μετά το απαράδεκτο πρώτο ημίχρονο, ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο ένας Μολδαβός προσπαθεί να κάνει τακουνάκι, η μπάλα στρώνεται στον Ντουντού, οβίδα και 0-1...Μετά από λίγο αλλαγή ο Μήτρογλου...Στην πρώτη επαφή με τη μπάλα,την κλέβει, σπρώχνει τον αντίπαλο, κάνει προσποίηση, αλλάζει πόδι, σουτάρει σκαστά με τη μπάλα στο έδαφος (μόνος αυτός μπορεί να το κάνει...) και 0-2...Είναι που λένε, αν έχεις τύχη διάβαινε...Για πόσο όμως...

Η διοίκηση
Και περνάμε στη διοίκηση της ομάδας, που έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για όλα και διακρίνεται από έλλειψη ειλικρίνειας...Καταρχάς καταλάβαμε γιατί πήραν τον Κετσπάγια...Όχι επειδή έχει εμπειρία από προκριματικά, αλλά επειδή θα παλέψει με αυτούς που έχει χωρίς να γκρινιάζει...Φαντάζεστε να είχε μείνει ο Βαλβέρδε και να έβλεπε αυτές τις μεταγραφές...Ενώ τώρα καμία αντίρρηση και καμία απαίτηση...Σε αυτή την προσπάθεια του ο πρόεδρος έχει δύο ισχυρούς συμμάχους...Κατ'αρχάς τη νοοτροπία του φιλάθλου και ιδίως του ερυθρόλευκου, ο οποίος έχει τη στρεβλή λογική να σκέφτεται τα οικονομικά της ομάδας, λες και θα βάλει χρήματά στην τσέπη του...Έτσι όλοι κάνουμε εκπτώσεις στις απαιτήσεις μας και περιμένουμε να μπει η ομάδα στους ομίλους μπας και δούμε άσπρη μέρα...Έχουμε γίνει όλοι ειδικοί στο να διαβάζουμε ισολογισμούς, χρέη και οικονομικές απαιτήσεις και αναμένουμε την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, λες και θα αλλάξει στην ουσία κάτι...Ο δεύτερος σύμμαχος του προέδρου είναι ο κόσμος των δημοσιογράφων που όλο αυτό το διάστημα του έχουν προσφέρει πολλές υπηρεσίες...Πρώτα πρώτα, αραδιάζουν ονόματα για να δημιουργήσουν ελπίδες στον κόσμο, με συναίσθηση πως κοροιδεύουν...Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής..Αρχικά όλοι μιλούσαν για αγορά του Κάλστρομ με 7 εκ Ευρώ...Στη συνέχεια πως ο Ολυμπιακός έδινε 5 εκ για τον Μαρκ Γκονζάλες, τη στιγμή που οι Ρώσοι τον αγόρασαν άμεσα με αυτά τα χρήματα, άρα...Τώρα μιλούν για Μαντσίνι και Γκουτιέρες, αλλά στο τέλος θα πάρουν δανεικό...Θαυμάστε σχεδιασμό πρωταθλήτριας ομάδας που από το Μάιο ξέρει τις ανάγκες της και φτάσαμε αισίως 20 Αυγούστου και ακόμη ψάχνουμε παίχτες...Είναι το καλοκαίρι της επικοινωνιακής στήριξης του προέδρου σε σημείο π.χ. που ξεπουλήθηκε ο Μπελούτσι και όλοι κάνουν σαν να μην έπαιξε ποτέ αυτός ο παίχτης στον Ολυμπιακό...Τι να πω, απλά υποκλίνομαι στο μεγαλοφυές σχέδιο...

Η ανάγκη για επιθετικό γκολτζή
Η ανάγκη που έχει ομάδα για επιθετικό και συγκεκριμένα για γκολτζή φαίνεται τόσο από την αναιμική παρουσια του Ντιόγκο όσο και από τους πανηγυρισμούς του Μήτρογλου και του Ντουντού...Ο Βραζιλιάνος κάθε που σκοράρει δεν ξέρει ούτε να πανηγυρίσει και χτυπάει το στήθος σαν ιθαγενής...Από την άλλη όλοι οι ξένοι στράικερ έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο πανηγυρισμού σε όλα τα γκολ...Π.χ. ο Ιντσάγκι όλα τα γκολ τα πανηγυρίζει με τον ίδιο τρόπο, ο Νιστελρόι και ο Τζιλαρντίνο το ίδιο, ακόμα και ο Μπλάνκο παρομοίως...Έναν τυπικό σκόρερ θέλω, ζητάω πολλά; Έναν Αφόνσο Άβες, έναν Ακουαφρέσκα, έναν Ταμούδο, έναν Κέζμαν, έναν Μακάι,έναν Μοριέντες, έναν Γκουίθα, έναν Μπεντ Κρίστενσεν ή έναν Ντάρκο έναν που να βάζει 20 γκολ τελοσπάντων όπως και να τον λένε και όσο μεγάλο ή μικρό όνομα και να είναι...Τόσο παράλογος είμαι...Διότι όσο εξαίσιο και κλασσικό θέαμα είναι να βλέπεις τον Λούκα Τόνι να πανηγυρίζει με τη χαρακτηριστική κίνηση της τρέλας, άλλο τόσο άχαρο είναι να κάνει το ίδιο ο Κώστας ο Μήτρογλου...

Ο Μαροκινός μάγος...
Τελειώνω με μια μικρή αναφορά στον Μαροκινό αρτίστα, που ακούει στο όνομα Ζαουάντ Ζαϊρί...Μόνο και μόνο που ζήτησε και πήρα τον αριθμό 11, εγώ τον εκτιμώ...Από την άλλη είναι κλασσική περίπτωση παίχτη που εμείς οι Ολυμπιακοί λατρεύουμε να κράζουμε και να βρίζουμε, παρότι όλοι ενδόμυχα γουστάρουμε τους βεντετισμούς και τις ανούσιες ντρίμπλες...Συν τοις άλλοις μου αρέσει πως δεν φοβάται να εκτεθεί, αρκεί να κάνει πάντα αυτό που έχει μάθει από μικρό παιδί...Να κολλάει τη μπάλα στο πόδι του και να ντριμπλάρει ασταμάτητα, μέχρι να χάσει...Οι προπονητές λατρεύουν τους πειθαρχημένους παίχτες που θα εφαρμόσουν κατά γράμμα τις οδηγίες και θα ακολουθήσουν πάντα την ορθολογικότερη επιλογή...Εγώ γουστάρω τους ατίθασους παίχτες, που θέλουν να αποδέιξουν πως το να ξέρεις μπάλα είναι καλύτερο από το να ξέρεις ποδόσφαιρο...Αγαπητέ Ζαουάντ είσαι μεγάλος αρτίστας και συνέχισε έτσι, τουλάχιστον αφού δεν παίρνουν κανονικό αριστερό χαφ ας γουστάρουμε με το Μαροκινό...Ειδικά η φάση στο β ημίχρονο που παίρνει τη μπάλα κάτω από τη σέντρα αριστερά, την προωθεί και τρέχει ακριβώς πάνω στη γραμμή του πλαγίου, τη χάνει, σπρώχνει τον αντίπαλο με εμφανές φάουλ και την ξανακερδίζει και συνεχίζει να επιταχύνει λες και δεν τρέχει τίποτα είναι βγαλμένη από ποδοσφαιρικά κόμικ του παρελθόντος, αλλά και από τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας της ομάδας...

Αυτά είχα να αναφέρω σε γενικές γραμμές...Διότι αν δεν δούμε το ποδόσφαιρο από άλλη σκοπιά, τότε χάνουμε την ομορφιά του...Όταν όλοι νοιαζόμαστε για να μπουν χρήματα στα ταμεία του συλλόγου και ικανοποιούμαστε μόνο από τα αποτελέσματα και αδιαφορούμε για το θέαμα και το όμορφο και τεχνικό ποδόσφαιρο, τότε φοβάμαι πως στραβά αρμενίζουμε ως ποδοσφαιρικός λαός γενικότερα...

υγ1 Λίγα λόγια για τη μετάδοση του αγώνα, χωρίς να επικεντρωθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα...Είναι θεμιτό και σωστό όλοι οι σχολιαστές όταν περιγράφουν αγώνα ελληνικής ομάδας με ξένη να υποστηρίζουν την ελληνική...Το παράξενο θα ήταν το αντίθετο...Αλλά το να μην σχολιάζουμε καθόλου αμφισβητούμενες φάσεις υπέρ των ομάδων μας το βρίσκω υποκριτικό...Κανείς δεν είπε το αυτονόητο...Ναι ήταν καθαρό φάουλ του Μήτρογλου το χθεσινό δεύτερο γκολ, όπως αντίστοιχα επιθετικό φάουλ ήταν και το γκολ του Σαλπιγγίδη στον επαναληπτικό με τη Σπάρτα στο ΟΑΚΑ...Δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς δε μιλά για αυτά...Και μη μου πει κανείς π.χ. για το χθεσινό πέναλτι στον Ντιόγκο ή για την περυσινή σφαγή του Παναθηναικού έξω με τη Βιγιαρεάλ ή για τις σφαγές που κατά καιρούς έχουν υποστεί οι ελληνικές ομάδες...Ναι να υποστηρίζουν τις ελληνικές ομάδες οι σπίκερ, αλλά να λένε και αυτά που βλέπουν χωρίς δισταγμό...Έτσι για να τα λέμε όλα...

υγ2 Η συνέχεια στο χορτάρι, που είναι ο καθρέφτης των πάντων όσα λόγια και να ακουστούν και όση κριτική και αν γίνει...Εκεί φαίνονται τα πάντα, όχι απαραίτητα εκ του αποτελέσματος...Και αυτό ισχύει για τους πάντες...

Εθνικά θέματα...και ψέματα...

Παρότι οι ημέρες είναι αθλητικές, σήμερα θα αναφερθώ στα εθνικά θέματα. Τα εθνικά θέματα είναι ή θα έπρεπε να είναι, μια πολύ σοβαρή υπόθεση για όλους, όσο και αν οι εποχές έχουν αλλάξει το ίδιο και οι συνθήκες. Με αυτό υπονοώ πως, γεγονότα και καταστάσεις έχουν διαφορετικό αντίκτυπο και διαφορετικά περιθώρια αντίδρασης σε σχέση με το παρελθόν...Παρακάτω ελπίζω πως θα κατανοήσετε ακριβώς σε τι αναφέρομαι...

Ξεκαθαρίζω προτού ξεκινήσω, προκειμένου να μην παρεξηγηθώ και να μη δημιουργήσω ψεύτικες εντυπώσεις...Όποιος περιμένει να ακούσει από εμένα είτε εθνικιστικές κορώνες, είτε καθολική απαξίωση για τέτοια θέματα, τότε θεωρώ πως δε βρίσκεται στο κατάλληλο μέρος. Μπορεί κάλλιστα να απευθυνθεί σε εφημερίδες ένθεν και ένθεν και στα τηλεοπτικά κανάλια...Εκεί σίγουρα θα βρει άφθονα και τα δύο...

Ζούμε στην εποχή, που σχεδόν τα πάντα, κατά την ταπεινή μου άποψη, καθορίζονται από τα μεγάλα διεθνή κέντρα, χωρίς οι εγχώριοι πολιτικοί και όχι μόνο άρχοντες να έχουν περιθώρια πραγματικής αντίδρασης και διαφωνίας...Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό για τη χώρα μας, αν αναλογιστούμε το πνευματικό και γνωστικό επίπεδο των εγχώριων εθνοπατέρων. Στην πραγματικότητα, θεωρώ πως κανείς πολιτικός δεν μπορεί να λάβει αποφάσεις σε σχέση με θέματα εξωτερικής πολιτικής, που να έχουν κάποια πρακτική χρησιμότητα...Τα πάντα, από τις διεθνείς σχέσεις μέχρι τις οπλικές προμήθειες και τις στρατιωτικές δυνάμεις καθορίζονται από τη διεθνή σκηνή, χωρίς η Ελλάδα και η κάθε Ελλάδα να μπορεί να κάνει κάτι αντίθετο...Ακόμα και γενναίοι αρχικά ηγέτες που αντιστέκονται στα διεθνή συμφέροντα γρήγορα αποδυναμώνονται και συμβιβάζονται με τις καθιερωμένες πρακτικές, βλέπε Βενεζουέλα π.χ...

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτό που μένει στην εκάστοτε κυβέρνηση είναι τουλάχιστον να φωνάζει και να διαλαλεί τα δίκαια της διεθνώς, προκειμένου να τα κάνει γνωστά σε όλους και να προσπαθήσει με αυτόν τον τρόπο να αναγκάσει τη διεθνή κοινή γνώμη να δει με άλλο μάτι τα θέματά της...Αυτή είναι μια ενέργεια που θα μπορούσε να κάνει η ελληνική κυβέρνηση...Για παράδειγμα εδώ και δύο εβδομάδες έχει προκύψει το θέμα με την Κύπρο και τις εκτελέσεις που έλαβαν χώρα κατά την εισβολή του Αττίλα...Θυμίζω πως για το ίδιο θέμα πριν λίγο καιρό, Τούρκος ηθοποιός δήλωσε πως ήταν ένας από τους εκτελεστές αυτής της περιόδου...Φυσικά, κανείς νοήμων δεν περίμενε αυτές τις ενδείξεις για να εξάγει συμπεράσματα..Το ότι στην Κύπρο συντελέστηκε μια αιματηρή και βίαια εισβολή και επίσης συντελέστηκαν εγκλήματα πολέμου είναι τόσο προφανές για τον απλό παρατηρητή και δεν χρειάζεται καμία φωτογραφία για να το επιβεβαιώσει..Αυτές απλά πείθουν και τους πιο δύσπιστους...Μήπως ξέρετε ποια ήταν η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης; Εκκωφαντική σιωπή και δεν το προσωποποιώ στους σημερινούς αλλά σε όλους...Θα περιμέναμε έστω ένα διάβημα διεθνώς με το οποίο να ζητάμε τη σύγκληση του διεθνούς δικαστηρίου για όλα αυτά τα πασιφανή εγκλήματα πολέμου και τις σφαγές...Δεν μπορώ να καταλάβω τι παραπάνω έκαναν οι Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, Μπους και Κλίντον για να θεωρούνται εγκληματίες πολέμου (Φυσικά οι δύο τελευταίοι δεν κατηγορήθηκαν ποτέ για κάτι τέτοιο και μετά μιλάμε για τις αδέκαστες διεθνείς αρχές...Για αυτό εγώ μιλώ για πανίσχυρες λέσχες και τους θεωρώ τους χειρότερους εγκληματίες αλλά τελοσπάντων...) Αντί αυτού, η απόλυτη σιωπή και η απόλυτη ησυχία, μήπως και μας κακοχαρακτηρίσουν...Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός σε ομιλία στην ευαίσθητη Κομοτηνή, απηύθυνε πύρινους λόγους προς τους εξ΄Ανατολών γείτονες για να συμμορφωθούν..Αλλά μόλις βγαίνουν έξω κότες, που έλεγε παλιότερα μια λαοπλάνα ψυχή!!Στα λόγια εσωτερικής κατανάλωσης για να κερδίσουμε ψήφους είναι όλοι πρώτοι και φροντίζουν να το αποδεικνύουν όλοι κάθε στιγμή...Παρόλα τα ανύπαρκτα περιθώρια αντίδρασης τους, θα προτιμούσα να τα έλεγαν όλα αυτά στις διεθνείς συναντήσεις και όχι να αναλώνονται σε ανούσιες κορώνες εσωτερικής κατανάλωσης που βρίσκουν πλέον σύμφωνα μόνο τα πολύχρωμα κομματόσκυλά τους και κανέναν άλλον...

Θέλετε και άλλο ένα παράδειγμα ενδεικτικό...Ας μιλήσω τότε για το γαϊτανάκι που συμβαίνει σε σχέση με τους εξοπλισμούς της χώρας και όλα όσα τους συνοδεύουν...Η προσωπική μου άποψη είναι κρυστάλλινη και σταθερή...Όσο προκλητικοί και να είναι ή να μην είναι οι γείτονες, δεν χρειάζονται οπλικοί εξοπλισμοί...Και όχι μόνο αυτό...Θεωρώ πως και αυτά που έχουμε ως τώρα είναι υπερβολικά πολλά...Γιατί το πιστεύω αυτό...Μα πείτε μου, θεωρείτε πως εν έτει 2010 σχεδόν, όπου υπάρχουν τα χημικά και πυρηνικά όπλα, υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνει πόλεμος σώμα με σώμα, ή γενικευμένες συγκρούσεις...Αυτό όμως που δεν αποκλείει κανείς είναι να γίνει ένα πρόσκαιρο και κατευθυνόμενο περιστατικό τύπου Ιμίων και να απορροφηθεί η ένταση...Περιστατικό για το οποίο ακόμα δεν έχουμε μάθει την αλήθεια για τις ευθύνες..Η μόνη αλήθεια είναι πως χάθηκαν άδοξα 3 ηρωικοί πιλότοι, όπως ήρωες είναι και αυτοί που πετούν καθημερινά και διακινδυνεύουν τη ζωή τους...Ήρωες διότι πετούν σαν πρόβατα επί σφαγή, οδηγώντας παλαιά αεροσκάφη και όντας αβοήθητοι από τις κεντρικές πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες...Ενώ κάθε φορά που σκοτώνεται ένας από αυτούς, όλοι οι πολιτικοί σπεύδουν να δηλώσουν συντετριμμένοι και δε ντρέπονται, δεν κοκκινίζουν...Αυτή είναι η κατάντια της εξουσίας φίλοι μου...Που μόνο της ενδιαφέρον είναι από που θα αγοράσουν όπλα, από που θα πάρουν προμήθειες για αυτά και ποιον ημέτερο έμπορο όπλων θα ικανοποιήσουν...

Για το θέμα των εξοπλισμών, αξίζει πιστεύω να αναφερθώ και σε κάτι ακόμα, το οποίο όλοι το έχουμε λίγο πολύ στο μυαλό μας, αλλά όταν αναφέρεται επίσημα είναι αλλιώς...Διάβαζα την περασμένη Κυριακή στην Ελευθεροτυπία ένα ρεπορτάζ, στο οποίο αναφερόταν πως κάθε φορά που μειώνονται οι παραγγελίες από την Ελλάδα για νέα οπλικά συστήματα, τότε ξαφνικά εν μια νυκτί αυξάνονται οι τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, υπενθυμίζοντας μας την ενίσχυση που πρέπει να αγοράσουμε...Δεν το θεωρώ καθόλου τυχαίο ένα τέτοιου είδους γεγονός...Ίσα ίσα που θεωρώ πως όλοι είναι μέσα στο κόλπο προκειμένου τα κονδύλια να επενδύονται εκεί που πρέπει, έστω και αν οι πραγματικές ανάγκες του έθνους είναι εντελώς διαφορετικές..Αλλά ποιος νοιάζεται; Και αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι οι δικοί μας παίζουν το ρόλο τους, μιλώντας για την ανάγκη της ενίσχυσης της χώρας υπό το φόβο των τουρκικών παραβιάσεων και δεν βρίσκεται κανείς να πει το αυτονόητο...

Επαναλαμβάνω πως τα περιθώρια δράσης είναι πολύ στενά, από τη στιγμή που αυτοί που καθορίζουν το μέλλον του κόσμου έχουν πάρει ήδη τις αποφάσεις τους...Αλλά το να μη μιλάμε καθόλου σαν χώρα και σαν πολιτική ηγεσία δείχνει δύο πράγματα...Είτε πως είμαστε σαν ηγεσία και οι ίδιοι συνένοχοι και συμμέτοχοι στο ίδιο παιχνίδι (στο οποίο σκοτώνεται κανένας πιλότος, έτσι για το ξεκάρφωμα...) είτε πως εφαρμόζουν κατά γράμμα τη λαϊκή ρήση..."αν δεν μπορείς να αποφύγεις το βιασμό, τουλάχιστον απόλαυσε τον"...Όποια και από τις δύο εκδοχές και να εφαρμόζουν, είναι ανεπαρκείς, επικίνδυνοι και απλά πιόνια της παγκοσμιοποίησης...Και είμαι και αρκετά επιεικής στους χαρακτηρισμούς..

Όλα αυτά τα έχω αποδεχθεί πλέον σαν μέρος του παιχνιδιού...Αυτό όμως που με εκνευρίζει είναι πως στην εσωτερική μας πραγματικότητα, όλοι βγάζουν πατριωτικές κορώνες περί υπεράσπισης της χώρας και των δικαίων της προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια του απλού λαού...Αλλάζει π. χ. τη στρατιωτική ηγεσία η κυβέρνηση και όλες οι εφημερίδες γράφουν πως μπαίνει μια πιο σκληρή ηγεσία...Και θα κάνει τι; Εισβολή στην Τουρκία, θα πετάξει με αεροπλάνα, θα φυλάξει τα σύνορα ή θα κάνει απλά υποκλίσεις στο κόμμα, ανταποδίδοντας την τιμή που της έκανε διορίζοντας την...Νομίζουν πως τρώμε κουτόχορτο...Ύστερα υποτιμούν και τη νοημοσύνη μας...Πριν λίγο καιρό π. χ. έγραφαν και έλεγαν όλοι (πολιτικοί και τα δημοσιογραφικά τσιράκια τους) πως ο σχετικός φιλελληνισμός του Σαρκοζί ήταν αποτέλεσμα της αγάπης τους για την Ελλάδα από την οικογένειά του, ενώ κανείς δε μας μίλησε για τις τεράστιες παραγγελίες οπλικών συστημάτων στις οποίες την ίδια περίοδο η Ελλάδα προχώρησε από τη Γαλλία...Έτσι παίζετε το παιχνίδι, με στόχο να μας τα πλασάρουν όλα με εύσχημο και εύπεπτο τρόπο...Αλλά είμαστε εδώ, ξύπνιοι και αδέσμευτοι...

υγ1 Με εκνευρίζουν και οι κορώνες που ακούγονται κατά καιρούς, από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται των αγνό πατριωτισμό κάποιων Ελλήνων, για να προωθήσουν τα μικροκομματικά τους συμφέροντα...Βγαίνουν πολιτικοί και λένε πως θα πρέπει να ρίξουμε ένα τουρκικό αεροσκάφος για να καταλάβουν οι γείτονες την πυγμή μας, ξεχνώντας τι έγινε στα Ίμια και όχι μόνο...Στέλνουν αναλώσιμους πιλότους και στρατιώτες σαν πρόβατα επί σφαγή και όταν γίνει το κακό θα τους ανακηρύξουν ήρωες και θα εκφωνήσουν πύρινους λόγους στη μνήμη τους...Αυτό είναι το ελληνικό κράτος κύριοι...Και τα λένε όλα αυτά άνθρωποι, που έχουν υπηρετήσει θητεία (αν έχουν υπηρετήσει φυσικά...) στα σύνορα πενταγώνου- υπουργείου εθνικής άμυνας και έχουν δει Τούρκο από κοντά μόνο όταν παρακολούθησαν τσάμπα το ματς Ελλάδας -Τουρκίας πριν ελάχιστα χρόνια στο Καραΐσκάκη..Αυτοί είμαστε...

Ταΐζοντας το τέρας του φανατισμού...

Λίγες μόνο ημέρες πριν την επίσημη έναρξη των επίσημων αθλητικών αγωνιστικών υποχρεώσεων, λέω να αναφέρω κάποιες σκόρπιες σκέψεις σε σχέση με την αρρώστια του φανατισμού...Μια αρρώστια που έχει πλήξει το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών και δεν τους αφήνει να χαρούν και να απολαύσουν το εξαιρετικό φαινόμενο, που ακούει στο όνομα αθλητισμός και ειδικότερα ποδόσφαιρο...Είναι απορίας άξιο να συμβαίνει αυτό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία μεταξύ των συλλόγων και των οπαδών τους δεν υφίσταται δα και καμία μεγάλη οικονομική, ταξική, θρησκευτική, εθνική,φυλετική ή οποιαδήποτε άλλη διάκριση...Φανταστείτε να είχαμε στην Ελλάδα δηλαδή ματς σαν το Σέλτικ - Ρέιντζερς, το Μπόκα - Ρίβερ ή το Μπαρτσελόνα -Ρεάλ...Αναφέρω αυτά τα παιχνίδια χαρακτηριστικά, διότι σε αυτά υπάρχουν μεταξύ των οπαδών μεγάλες διαφορές, που έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια άσβεστο μίσος...Για αυτό λοιπόν, απορώ γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα εδώ...

Είναι πράγματι απορίας άξιο να διαβάζεις εφημερίδες, να ακούς ραδιόφωνο και να μπαίνεις σε forum φιλάθλων και να διαπιστώνεις πως οι διακρίσεις μεταξύ κόκκινων, πράσινων, κίτρινων και ασπρόμαυρων είναι τόσο βαθιές, που ο ένας να μην μπορεί να ανεχτεί τον άλλον...Ξέρω κάποιοι θα θεωρήσετε αυτά που λέω υπερβολικά...Αλλά για σκεφτείτε τα περιστατικά με θανάτους και ξυλοδαρμούς που είχαμε πρόσφατα, καθώς και τις οδομαχίες και συγκρούσεις για τις οποίες ακούμε καθημερινά και στις οποίες συνήθως από θαύμα δεν θρηνούμε νεκρούς και θύματα...Ή σκεφτείτε την κατάντια της εποχής που επιβάλλει όλα τα ματς στην Ελλάδα να διεξάγονται με παρουσία μόνο οπαδών της γηπεδούχου ομάδας, υπό το φόβο επεισοδίων...Και τις ελάχιστες φορές που παρακάμπτεται αυτό και μπαίνουν στο γήπεδο οπαδοί και των δύο, σχεδόν πάντα γινόμαστε μάρτυρες ρίψεων αντικειμένων, φωτοβολίδων και καταστάσεων ενδεικτικών του άγριου κλίματος που επικρατεί...

Για τους ηθικούς αυτουργούς του φανατισμού έχω αναφερθεί αρκετές φορές από αυτό εδώ το βήμα...Κατά καιρούς έχω μιλήσει για την ευθύνη των συλλόγων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και πολλών άλλων...Σήμερα θέλω να αναφερθώ λιγάκι στην ευθύνη των κρατούντων, μιλώντας λίγο γενικότερα για το φανατισμό ως φαινόμενο...Κατανοώ πως η όλη φάση μοιάζει σαν να γράφω έκθεση ιδεών, αλλά θεωρώ πως έχει τη χρησιμότητα του να ψηλαφίσουμε κάποιες πτυχές του φαινομένου...

Ο φανατισμός σε σχέση με τον αθλητισμό είναι αλήθεια πως υπάρχει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε πολλές χώρες, αν και ποικίλλει ως προς τη βιαιότητα του και την ένταση του...Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς...Κατά κύριο λόγο, ο φανατισμός κάνει την εμφάνιση του σε κράτη, στα οποία είτε υπάρχει μεγάλη οικονομική ανέχεια και ύφεση, είτε επικρατούν καθεστώτα που έχουν στόχο τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών έστω και με εύσχημο τρόπο κάποιες φορές...

Αν το καλοσκεφτείτε θα διαπιστώσετε την ορθότητα των παραπάνω...Πράγματι, όταν σε μια κοινωνία η οικονομική κατάσταση των πολιτών είναι τραγική και κυριαρχεί η φτώχεια και η ανέχεια, τότε είναι πιο εύκολο να αναπτυχθούν τέτοιου είδους φαινόμενα και πρακτικές...Μόνο όταν είσαι άνεργος και δεν έχεις να φας, τότε μπορείς να φανατιστείς και να ταυτιστείς απόλυτα με μια υποτιθέμενη ιδέα, που εκφράζεται από μια ποδοσφαιρική ομάδα που απαρτίζεται από εκατομμυριούχους..Τότε μέσα στο κεφάλι σου φωλιάζει το μίσος και σε τυφλώνει το πάθος και δεν μπορείς με τίποτα να ανεχτείς το διπλανό σου, που ποιο έγκλημα έχει διαπράξει; Απλά τυχαίνει να υποστηρίζει μια διαφορετική ομάδα και μάλιστα τις περισσότερες φορές όχι από άποψη, αλλά επειδή κάποιος τον γαλούχησε όταν ήταν μικρός...

Πάμε τώρα και στα καθεστώτα και τον τρόπο που καλλιεργούν το φανατισμό...Αυτά ενισχύουν πολλές φορές (ακόμη και οικονομικά) φωνές που προάγουν το φανατισμό...Ο πραγματικός στόχος όλων των κυβερνήσεων είναι να αποχαυνώσουν τον πληθυσμό, να ταΐσουν τον πολίτη με όσο το δυνατόν περισσότερο ποδόσφαιρο και τέτοιου είδους θεάματα, προκειμένου να πάψει να σκέφτεται και να αντιδρά...Αυτή η στόχευση στο άρτον και θεάματα, δημιουργεί ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη και με παντελής απουσία κριτικής...Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε πως την περίοδο της χούντας στην Ελλάδα και οι 3 λαοφιλέστεροι σύλλογοι ενισχυμένοι από το καθεστώς έκαναν μεγάλες επιτυχίες σε διαφορετικά μετερίζια ο καθένας...

Αλλά πάνω από όλα είναι η πρακτική του διαίρει και βασίλευε...Οι άρχοντες επιθυμούν το λαό χωρισμένο σε στρατόπεδα...Και επειδή πλέον οι κομματικές ιδεολογίες είναι ξεθωριασμένες και πλήρως απαξιωμένες, το πιο πρόσφορο έδαφος για αντεγκλήσεις είναι ο αθλητισμός...Τρέφουν μέσα στο κεφάλι των φιλάθλων το τέρας του φανατισμού, το οποίο δεν αφήνει την κοινή λογική να κάνει την εμφάνιση τους...Έτσι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, πως δεν θα ξεσηκωθεί κανείς...Διότι αν ποτέ, ο λαός κάθε χώρας έβαζε στην άκρη τέτοιου είδους διαφορές και ενωνόταν σαν μια γροθιά με κοινές και αδιαπραγμάτευτες διεκδικήσεις για ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα και κυρίως διαφάνεια, τότε να είστε βέβαιοι πως το ποτάμι θα είχε τόση μεγάλη ροή που θα τους έπνιγε όλους στο πέρασμα του...Ας όψεται όμως η κοντόφθαλμη λογική κάποιων, που βλέπουν τον εχθρό στα μάτια ενός ανθρώπου που απλά υποστηρίζει μια άλλη ομάδα...

Ας μην τα φορτώνουμε όμως όλα στους άλλους...Υπάρχει και η προσωπική ευθύνη του καθενός, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει βασικό ρόλο...Για αυτό θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως ο αθλητισμός και ειδικότερα το ποδόσφαιρο είναι πολύ όμορφο, αλλά είναι ένα από τα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή του ανθρώπου και η αξία του είναι ψυχαγωγική και τίποτε παραπάνω...Ούτε βελτιώνεται η κοινωνική μου κατάσταση αν κερδίσει η ομάδα μου, ούτε καταρρακώνεται το status μου σε περίπτωση ήττας...Όλος αυτός ο αποπροσανατολισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους φιλάθλους και ειδικά στη νεολαία και σπέρνει μέσα της το ζιζάνιο του μίσους, για να αναγορεύει μια ποδοσφαιρική εταιρεία ως υπέρτατη ιδέα...Ειδικά στην Ελλάδα, είναι πολύ της μόδας όλα αυτά τελευταία....Και όχι μόνο δεν μας αφήνει να αντικρίσουμε τα πραγματικά προβλήματα της ζωής, αλλά δεν μας αφήνει να απολαύσουμε το πολύ ωραίο θέαμα που ονομάζεται αθλητισμός...Ο οποίος δυστυχώς στα χέρια κάποιων καταντά μέσο αποχαύνωσης και επιβεβαιώνει αυτούς που τον θεωρούν ως όπιο του λαού...Ενός λαού που αντιλαμβάνεται ως θανάσιμους εχθρούς τους κόκκινους, πράσινους, κίτρινους και μαύρους αντιπάλους, λησμονώντας πως ο πραγματικός εχθρός είναι μέσα μας και είναι έτοιμος να αλώσει ότι πολυτιμότερο διαθέτουμε, την ψυχή μας...

Ανακεφαλαιώνοντας επαναλαμβάνω..ο φανατισμός κάνει την εμφάνιση του σε κράτη, στα οποία είτε υπάρχει μεγάλη οικονομική ανέχεια και ύφεση, είτε επικρατούν καθεστώτα και κυβερνήσεις που έχουν ως στόχο τον περιορισμό των ελευθεριών του ατόμου και της απουσία της ελευθερίας της σκέψης και της νόησης...Και τώρα με το χέρι στην καρδιά,απαγκιστρωμένοι από κομματικούς εναγκαλισμούς και επιστρατεύοντας την κοινή λογική που μας έχει απομείνει, δεν συμφωνείτε μαζί μου πως και τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά ευδοκιμούν σε πολύ μεγάλο βαθμό στη χώρα μας σήμερα;;;

υγ1 Όλα αυτά φανταστείτε πως τα γράφει ένας άνθρωπος, ο οποίος όχι μόνο ασχολείται με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, αλλά υπεραπασχολείται...

υγ2 Όπως λέει και ο ποιητής πολύ εύστοχα...μα το ντέρμπι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο και εσύ πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ...Είμαι βέβαιος πως όταν αναφέρεται σε ντέρμπι περικλείει όχι μόνο τον αθλητισμό, αλλά πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής στη χώρα αυτή...

υγ3 Φυσικά υπάρχουν και αυτοί, που από τη μία πλευρά μιλούν για την ομορφιά του ποδοσφαίρου και από την άλλη υποδαυλίζουν το φανατισμό με όποιον τρόπο μπορούν...

υγ4 Απλά κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, διότι και φέτος η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι και η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά τεταμμένη από τόσο νωρίς...

Οι καλοκαιρινές διακοπές του Νεοέλληνα...

Βρισκόμαστε πλέον, αγαπητοί αναγνώστες του φτωχού συγγενή, λίγες μόνο ημέρες πριν το Δεκαπενταύγουστο και η εικόνα των ερημωμένων πόλεων είναι μια πραγματικότητα.. Ειδικά η Αθήνα αυτήν την εβδομάδα που διανύουμε μοιάζει ερειπωμένη πόλη...η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων έχει πάρει τα όρη και τα νησιά και το πεδίο είναι ελεύθερο...Βγαίνεις στο δρόμο στις 10 το πρωί και βλέπεις ελάχιστους ανθρώπους...Παρκάρεις το αυτοκίνητο σου σε οποιαδήποτε από τις τουλάχιστον 10 θέσεις που έχεις μπροστά σου διαθέσιμες...Διασχίζεις τις κεντρικές οδικές αρτηρίες της πόλης με τετάρτη ταχύτητα και τουλάχιστον 90 χιλιόμετρα την ώρα και οι υπόλοιποι οδηγοί σου κορνάρουν και σου ανάβουν τα φώτα, επειδή οδηγείς αργά...!!! Απίστευτα πράγματα, ιδίως για όποιον ζει όλη τη ζωή του εδώ και βλέπει τη διαφορά...Βέβαια, επειδή όλα τα καλά δε διαρκούν για πάντα, μετά τον Δεκαπενταύγουστο οι ορδές και τα καραβάνια των ταξιδιωτών θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής προς το κλεινόν άστυ και η Αθήνα θα πάρει ξανά τη μορφή που όλοι λατρέψαμε τόσα χρόνια...Η πολυκοσμία θα επιστρέψει, το πάρκινγκ θα γίνει ξανά δυσεύρετο, το νέφος θα είναι ξανά μαζί μας, ο θόρυβος που τόσο μας έλειψε θα έρθει πίσω,τα κορναρίσματα θα συνοδεύουν την καθημερινότητα μας και γενικά όλα θα πάρουν τη γνωστή τους μορφή...

Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι πως τελικά οι διακοπές είναι ένα πολύ περίεργο πράγμα στη ζωή του εργαζόμενου Έλληνα...Δουλεύεις 11,5 μήνες το χρόνο σαν το χαμάλη, ενώ η έννοια προσωπική ζωή είναι είδος προς εξαφάνιση...Και περιμένεις αυτές τις 15 ημέρες κυριολεκτικά σαν μάννα εξ' ουρανού προκειμένου να ξεφύγεις από την καθημερινή ρουτίνα και να αναπαύσεις το ταλαιπωρημένο σου σαρκίο...Να αλλάξεις παραστάσεις βρε αδερφέ και να ξεφύγεις από τον ανώτερο σου στη δουλειά που σε πρήζει με τις φωνές και τις απαιτήσεις του, αλλά και να γλιτώσεις από το πρωινό ξύπνημα που ποτέ δε συνήθισες όλα αυτά τα χρόνια...Και αντί να βρεις έναν ήσυχο τόπο να ξεκουράσεις το κορμί σου και κυρίως το μυαλό σου από τις σκοτούρες και την καθημερινότητα, κάνεις ότι είναι δυνατό προκειμένου την περίοδο των διακοπών να κουραστείς ακόμη περισσότερο...!!
Η έννοια διακοπές για το σύγχρονο Έλληνα είναι συνυφασμένη με ταξιδάκι σε κάποιο από τα ελληνικά νησιά...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, κάθε Έλληνας εργαζόμενος που σέβεται τον εαυτό του, έχει κλείσει ένα δωμάτιο σε κάποιο πολυσύχναστο νησί για να περάσει εκεί τις λιγοστές ημέρες των διακοπών του...Μάλιστα οι περισσότεροι για να μη χάσουν το κελεπούρι έχουν φροντίσει να το νοικιάσουν και να το καπαρώσουν από το χειμώνα κιόλας...Το ότι το δωμάτιο τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται βρώμικο, είναι κάτι που απλά το βάζω στη κουβέντα έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...
Η πολυπόθητη ημέρα της φυγής επιτέλους φτάνει και εσύ συνωστίζεσαι στο λιμάνι μαζί με χιλιάδες άλλους θερινούς ταξιδιώτες και υπομένεις την καθυστέρηση της γραμμής κάτω από το λιοπύρι...Επιτέλους το καράβι φτάνει, αλλά ενώ περίμενες ένα σύγχρονο πλοίο βλέπεις ένα σχεδόν σαπιοκάραβο με πολλούς υπεράριθμους επιβάτες...Καταπίνεις το θυμό σου και λες "δε βαριέσαι...διακοπές πηγαίνω ας μην νευριάσω με τα κακώς κείμενα"...Με τα πολλά ύστερα από αρκετές ώρες φτάνεις στον προορισμό σου και ξεφορτώνεις τα πολυάριθμα μπαγκάζια σου (παιδιά, σκυλιά, τσάντες, βαλίτσες και ενίοτε πεθερά...) Αφού τακτοποιείσαι στο δωμάτιο, καταλαβαίνεις πως είναι πλέον μεσημέρι και είναι η ώρα του φαγητού...Άλλωστε πάντα ο Έλληνας τις παραδόσεις που έχουν να κάνουν με το φαγητό τις τηρεί απαρέγκλιτα και με θρησκευτική ευλάβεια...Επιλέγεις μαζί με την παρέα σου ένα εστιατόριο, αλλά για κακή σου τύχη ο εστιάτορας έχει αποφασίσει πως αυτό το καλοκαίρι θα πουλήσει και θα μαγειρέψει όλα τα αποθέματα των φαγητών και των υλικών που έχει από παλιά...Άλλωστε βρισκόμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης και τα ανοίγματα δεν είναι πολύ συχνά πλέον...Για αυτό και τα μπιφτέκια που τρως είναι από την εποχή που ήταν της μόδας τα παντελόνια καμπάνα και οι μακριές φαβορίτες...Αλλά εσένα λίγο σε νοιάζουν όλα αυτά, αφήστε που δεν τα καταλαβαίνεις και πολύ...Εσένα σε νοιάζει που βρίσκεσαι σε διακοπές και συνεχίζεις να απολαμβάνεις τη μαγεία κάθε στιγμής...

Το απόγευμα απολαμβάνεις το καφεδάκι και το μπανάκι σου σε μια πολυσύχναστη παραλία που έχει τόσο πολύ κόσμο, όσο η λεωφόρος Κηφισίας σε ώρα αιχμής μια εργάσιμη ημέρα με βροχή!!!Ακόμα και η θάλασσα σου μοιάζει αλλοιωμένη με τόσο πολύ κόσμο που έχει μέσα της, ενώ ακόμα και το θαλασσινό νερό έχει μια περίεργη γεύση..."Μα τι στο καλό γίνεται;" αναρωτιέσαι αλλά ποιος σε ακούει...Αφήστε που η θάλασσα άνοιξε την όρεξη της κυρίας στη διπλανή ξαπλώστρα και η μυρωδιά από το παστίτσιο που έχει στο μπολ της είναι το καλύτερο κάλεσμα για όλες τις μύγες του νησιού...
Και έφτασε επιτέλους το βράδυ...Η ώρα που κάθε άνθρωπος που κάνει διακοπές μεταμορφώνεται σε ένα άγριο party animal, που δεν βλέπει την ώρα και τη στιγμή που θα λιώσει τις σόλες των παπουτσιών του από το χορό και το κούνημα...Κάνεις ένα μπανάκι λοιπόν, γεμίζεις το μαλλί σου με gel με τον κίνδυνο να σε κυνηγούν όλα τα έντομα του συγκεκριμένου νησιού και των γειτονικών, φοράς και το ακαταμάχητο άρωμα σου (ούτε το άρωμα του γατόπαρδου τόση επιτυχία) και είσαι πλέον έτοιμος να ξεχυθείς στις πίστες και στα κλαμπ του νησιού...Επιλέγετε λοιπόν με την παρέα σου ένα νυχτερινό κλαμπ (για την ακρίβεια ένα σκοτεινό καταγώγιο που αν το έβλεπες φωτισμένο την ημέρα θα σιχαινόσουν να μπεις μέσα) και όλο το βράδυ κουνιέσαι στους ρυθμούς κάποιων ακαταλαβίστικων μπάπα-μπούπα , που χαριστικά και με πολλή γενναιοδωρία στην έκφραση ονομάζονται μουσική....Αλλά εσένα δε σε νοιάζει τίποτα, εσύ είσαι σε διακοπές και αισθάνεσαι πραγματικός άρχοντας...Πίνεις κάθε μπόμπα που σου προσφέρεται και δεν γυρνάς πίσω στο ξενοδοχείο αν δεν έχει πρώτα ξημερώσει και δεν αισθάνεσαι το κεφάλι σου να πάει να σπάσει από τον πονοκέφαλο...Πέφτεις για ύπνο μαζί με την παρέα σου και δίνεις με αυτόν τον τρόπο τέλος σε μια συναρπαστική ημέρα διακοπών...

Ο ύπνος σου στις διακοπές δε διαρκεί ποτέ πάνω από 3 ώρες για αυτό και ξυπνάς πρωί πρωί...Άλλωστε πρέπει να πάρεις πρωινό, από τη στιγμή μάλιστα που το έχεις προπληρώσει μαζί με το δωμάτιο...Είπαμε το φαγητό για τον Έλληνα και ιδίως το πρωινό είναι απαράβατος κανόνας...Άσχετα αν τα πρωινά αυγά και οι μαρμελάδες, αισθάνεσαι να χορεύουν μέσα στο στομάχι σου, παρέα με το ουίσκι και τα σφηνάκια που ήπιες το προηγούμενο βράδυ και μαζί με τα βαλσαμωμένα μπιφτέκια του βραδινού εστιατορίου...
Μετά και από αυτό, αισθάνεσαι σαν κοτόπουλο βγαίνοντας στον ήλιο...Αλλά είπαμε...Είσαι σε διακοπές και παρότι η ώρα είναι 12 το μεσημέρι και ο ήλιος είναι πιο καυτός και από το χέρι του Μπάνε Πρέλεβιτς, είσαι υποχρεωμένος να πας για μπάνιο...Επειδή όμως δεν αισθάνεσαι και τόσο άνετα, αποφασίζεις να θέσεις βέτο στην παρέα σου και να τοποθετήσεις τους δικούς σου όρους..."Θα σας ακολουθήσω, αλλά δεν θα πάμε στην ίδια χθεσινή παραλία, όπου δεν έπεφτε καρφίτσα...Ας πάμε σε μια πιο ήσυχη, με λιγότερο κόσμο και λιγότερη βαβούρα"...Όλοι συμφωνούν και το καραβάνι ξεκινάει...Πράγματι η συγκεκριμένη παραλία σου φαίνεται μια χαρά...Έχει κόσμο, αλλά σε λογικά πλαίσια και το σπουδαιότερο..μπορείς να ανασάνεις και να ξαπλώσεις σαν άνθρωπος....Αλλά δυστυχώς φίλε μου ούτε και σήμερα είναι η τυχερή σου ημέρα...Έχεις την ατυχία η ξαπλώστρα σου να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πολύβουες και θορυβώδεις παρέες...Η μια παρέα στα αριστερά σου, το έχει ρίξει στο beach volley...Αλλά όπως πολύ καλά ξέρεις, πάντα σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει ο γραφικός που την έχει δει Λίμπερμαν Αγκάμεζ και καρφώνει τη μπάλα με τόση δύναμη λες και κάνει δοκιμαστικό για να παίξει στον Ηρακλή...Και εσύ κοιτάς να αποφύγεις τα χτυπήματα της μπάλας...Αλλά και δεξιά σου, το ζευγάρι που βρίσκεται δεν είναι λιγότερο επικίνδυνο...Βλέπεις εκείνοι παίζουν ρακέτες και το αγόρι δυστυχώς για σένα νομίζει πως είναι ο Ρότζερ Φέντερερ (φωτό) και έχει ως στόχο να κάνει την κοπέλα να μη φτάνει να αποκρούσει το μπαλάκι, με αποτέλεσμα αυτό συχνά πυκνά να προσγειώνεται πάνω σου και αυτός να πανηγυρίζει λες και κέρδισε το Ρολάν Γκαρός...Μα πόση γραφικότητα τελοσπάντων μπορεί να αντέξει ακόμα και ένας άνθρωπος που είναι σε διακοπές;

Με αυτό το ρυθμό περίπου κυλούν και οι υπόλοιπες ημέρες των διακοπών και η ημέρα της αποχώρησης φτάνει χωρίς να καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα πέρασαν οι διαθέσιμες ημέρες...Είδατε φίλοι μου πως έχουν απόλυτο δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως όταν περνάς καλά ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που δεν τον καταλαβαίνεις..Είδατε που η λαϊκή σοφία μπορεί να περιγράψει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματά;
Φυσικά όλα όσα γλαφυρότατα περιγράφω παραπάνω, αποτελούν μια τυπική εβδομάδα διακοπών κάθε Νεοέλληνα...Βέβαια αναγνωρίζω πως υπάρχουν και άλλα είδη διακοπών για πολλούς...Υπάρχουν αυτοί που στις διακοπές τους μοιάζουν να θέλουν να μάθουν όλες τις περιοχές και για αυτό διανύουν τόσα πολλά χιλιόμετρα, περισσότερα από νταλικέρη διεθνών δρομολογίων...Αλλά και αυτοί που πηγαίνουν διακοπές με το έτερον ήμισυ και περνούν όλη την ημέρα μέσα στο δωμάτιο, κολλημένοι από τα σιρόπια και τις γλύκες...Ή άλλοι που πληρώνουν χρήματα για να ζήσουν στιγμές survivor, σε ένα κάμπινγκ που είναι γενικά και της μόδας...

Αυτές είναι λοιπόν φίλοι μου, οι διακοπές του νεοέλληνα σήμερα...Μια εβδομάδα στην οποία προσπαθεί να χωρέσει όλα όσα δεν έκανε ολόκληρη τη χρονιά, με την ψευδαίσθηση πως έτσι ξεδίνει και περνάει πραγματικά καλά...Θα μου πείτε και εσένα τι σε νοιάζει, πως σπαταλά ο καθένας τον ελεύθερο χρόνο του;...Αυτό που απλά προσπαθώ να πω, είναι πως θα πρέπει να κάνουμε πράγματα που πραγματικά μας ευχαριστούν και μας αναπαύουν, χωρίς να επηρεαζόμαστε από τα πρότυπα της εποχής, από τις in συμπεριφορές και το φασισμό της μόδας...Διότι σε τέτοιες περιπτώσεις και δεν ευχαριστιόμαστε πραγματικά τη ζωή και τις χαρές της και μοιάζουμε με καρικατούρες που ακολουθούν τις βουλές της εποχής, χωρίς πρωτοβουλία και ακριβή προσανατολισμό...

υγ1 Πιθανώς πολλοί από εσάς, διαβάζοντας όλες τις παραπάνω σκέψεις και περιγραφές να σκέφτεστε πως τα γράφω όλα αυτά, λόγω του ότι για μια ακόμη χρονιά δεν θα πάω διακοπές...Δεν κρύβω ότι ενδεχομένως να είναι σωστή αυτή η προσέγγιση σας...Τουλάχιστον όμως δεν καταπιέζω τον εαυτό μου και αν δεν κάνω πάντα αυτό που μου αρέσει, τουλάχιστον δεν κάνω πράγματα με το ζόρι...Είναι και αυτό μια μεγάλη κατάκτηση...
υγ2 Όλα τα παραπάνω και ειδικά οι περιγραφές για τις συνθήκες στα νησιά, τα πλοία και τα εστιατόρια μπορεί να είναι λίγο υπερβολικά...Με το χέρι στην καρδιά όμως, θεωρώ πως δεν είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας..
υγ3 Ζήστε το μύθο σας στην Ελλάδα, μας προτρέπει το υπουργείο με ένα πολύ εύστοχο και πετυχημένο σλόγκαν που κυκλοφορεί και διεθνώς...Διότι πολλές φορές ανακαλύπτεις πως στα ελληνικά νησιά και όχι μόνο λέξεις και έννοιες όπως φιλοξενία, εξυπηρέτηση, καλή συμπεριφορά και απουσία εκμετάλλευσης είναι πραγματικοί μύθοι...Δεν τα λέω καλά;
υγ4 Τραγούδια που αναφέρονται σε διακοπές και καλοκαίρι υπάρχουν πάμπολλα και δεν θα μπορούσα να κλείσω μια ανάρτηση για τις διακοπές, χωρίς να ανεβάσω ένα από αυτά...Μπορεί να μην αναφέρεται ακριβώς σε διακοπές με τη στενή έννοια του όρου αλλά μιλά για ελεύθερο ταξίδι χωρίς χάρτη, για πραγματική απόδραση από τα συνηθισμένα έστω και με παρομοιώσεις, άνοιγμα φτερών και ελευθερία, προσπέρασμα δύσκολων καταστάσεων και συμπληγάδων, για αποχαιρετισμό αλλά και για ελάχιστες σταθερές αξίες...Το ξέρω ότι σας μπέρδεψα...Για μένα είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από Νταλάρα και χωρίς άλλες πολυλογίες σας αφήνω να το απολαύσετε....