Η εκμετάλλευση του Νικόλα Άσιμου...

Είμαι απολύτως βέβαιος πως σε κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή, πρέπει να περάσει αρκετός χρόνος για να εκτιμηθεί η σημασία και το μεγαλείο τους...Αυτό κατά κύριο λόγο, συμβαίνει με κάποια πρόσωπα των οποίων η προσφορά και το μεγαλείο αναγνωρίζονται χρόνια μετά το θάνατο τους...Κατά τη διάρκεια της ζωής τους, υπάρχουν πολλοί που τους αγνοούν και περισσότεροι που τους λοιδορούν..Όταν όμως αφήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, όλοι τους θυμούνται, αναγνωρίζουν την προσφορά τους και το χειρότερο όλων...πολλοί εξοικονομούν χρήματα από το έργο τους...Όχι μην παραξενεύεστε δεν με πείραξε η ζέστη...Απλά, είναι μια καλή συγκυρία για να αναφέρω κάποιες σκόρπιες σκέψεις για τον παρεξηγημένο και χαρισματικό καλλιτέχνη και δημιουργό, τον Νικόλα Άσιμο...

Δεν είναι η πρόθεση μου να αναλωθώ σε ιστορικά στοιχεία και γεγονότα σε σχέση με τη ζωή του Νικόλα, άλλωστε δεν είμαι γνώστης όλων αυτών με λεπτομέρειες...Τα περισσότερα στοιχεία και εγώ τα διάβασα από άλλα άρθρα...Μάλιστα στο τέλος της συγκεκριμένης δημοσίευσης θα παραθέσω μερικά σχετικά links...Θα αναφέρω κάποια λίγα στοιχεία και θα επικεντρωθώ στα σπουδαιότερα...Σκοπός μου απλά είναι να δείξω πως συμπεριφέρεται ο κόσμος σε κάποιους ανθρώπους και τι εμπόριο στήνεται στην πλάτη τους και στη μνήμη τους...

Γεννημένος το 1949 και μεγαλωμένος στην Κοζάνη, ο Νικόλας Άσιμος έδειχνε την καλλιτεχνική του φλέβα από πολύ μικρός, συμμετέχοντας σε παραστάσεις και δημιουργώντας στίχους...Το καθεστώς όμως δεν τον συμπαθούσε(για να το πω κομψά) και οι διωγμοί του ήταν συνεχείς, το ίδιο και οι συλλήψεις του...Όλο αυτό το διάστημα το καλλιτεχνικό έργο του Άσιμου δεν αναγνωρίστηκε ποτέ, παρά μόνο από ελάχιστους...Οι δισκογραφικές εταιρείες του έδωσαν ελάχιστες ευκαιρίες (και αυτές υπό συγκεκριμένους όρους) και ο Νικόλας έφτασε στο σημείο να πουλά σε πάγκο τις κασέτες του για να κερδίσει τα προς το ζην...Οι περισσότερες αφηγήσεις τον περιγράφουν τα τελευταία χρόνια στη ζωή του σαν έναν τρελό που γυρνούσε από δω και από κει στους δρόμους της Αθήνας, λέγοντας πράγματα ακαταλαβίστικα στον πολύ κόσμο...Τα συναπαντήματα του με την αστυνομία ήταν πολύ συχνά, το ίδιο και οι εγκλεισμοί του στο Δαφνί....Το μοτίβο είναι γνωστό...Ενέσεις, χάπια, ηλεκτροσόκ για το καλό του, ήταν αυτά που μπορούσε να του παράσχει το ελληνικό κράτος...Τελικά την 17η Μαρτίου του 1988, ο Νικόλας δίνει τέλος στη ζωή του, μην μπορώντας να αντέξει τη φοβία του εγκλεισμού, αλλά και τη ρετσινιά του βιαστή που τού κόλλησαν κάποιοι...Μοναχικός και παρεξηγημένος, ο Νικόλας Άσιμος άφησε αυτό τον κόσμο, αφήνοντας πίσω του αρκετά μουσικά αριστουργήματα, ενώ εκείνη την εποχή όλοι τον θεωρούσαν τρελό, γραφικό, σχιζοφρενή και ίσως επικίνδυνο...

Λίγες ταπεινές σκέψεις για αυτόν...Κατ' αρχάς, στη ζωή του πρέπει να δέχτηκε πολύ ξύλο....Και το ξύλο από την αστυνομία, σαν δηλωμένος εχθρός του καθεστώτος, άντε να πεις πως είναι φυσική συνέπεια ιδίως εκείνη την ταραγμένη εποχή και όχι μόνο...Αλλά το κυνήγι από τους πρώην συνεργάτες του και την αναρχίζουσα κοινωνία εκείνης της εποχής, όταν ο Νικόλας πείθεται να κυκλοφορήσει δίσκο, είναι ακατανόητο...Είναι λογικό από κει και πέρα να κλειστεί στον εαυτό του και να απομονωθεί...Όταν όλο το σύστημα είναι εναντίον σου και ακόμη και οι παλιοί σου σύντροφοι σε καταδιώκουν, τότε είναι φυσικό να μην σε καταλαβαίνει κανείς...Άκουγα πρόσφατα μια μαρτυρία σε μια εκπομπή αφιέρωμα στο Νικόλα, που επιβεβαίωνε το ανελέητο κυνηγητό που δεχόταν...

Εκείνη την εποχή ίσως η κοινωνία ήταν ανώριμη να δεχτεί έναν τέτοιο ιδιαίτερο άνθρωπο και καλλιτέχνη...Οι καλλιτεχνικές του εμφανίσεις διαρκούσαν συνήθως λίγο καιρό, υπό το φόβο των διωγμών και των οικονομικών καταστάσεων...Την ίδια στιγμή, οι δισκογραφικές εταιρείες, του προσέφεραν ελάχιστες ευκαιρίες να ξεδιπλώσει το πολύπλευρο και ανεκτίμητο ταλέντο του...Και αυτές οι λίγες φορές, λάμβαναν χώρα με τη συμφωνία τα τραγούδια του να εμηνευτούν από συγκεκριμένα πρόσωπα...

Αυτό που μου κάνει φοβερή εντύπωση, διαβάζοντας στοιχεία για το Νικόλα Άσιμο, είναι ότι τα τραγούδια του συμμετείχαν σε δίσκους περισσότερο ύστερα από το θάνατό του...Ενώ όταν ήταν εν ζωή όλοι τον περιφρονούσαν (και αυτός όμως το ίδιο), μετά το θάνατο του πολλά κομμάτια του γέμισαν δισκογραφικές δουλειές άλλων υποτιθέμενων καλλιτεχνών...Όλες αυτές οι ενέργειες είναι εμπόριο χειρίστου είδους...Διότι, καλλιτέχνες έκαναν επιτυχία και δισκογραφικές εταιρείες επίσης, χρησιμοποιώντας τραγούδια του Άσιμου...Ο Νικόλας πέθανε στην ψάθα, καταφρονεμένος και αποκηρυγμένος και στη συνέχεια το καλλιτεχνικό του έργο εκτέθηκε σε κυκλοφορία πάμπολλες φορές...Δεν είμαι σίγουρος, πως ο ίδιος θα ενέκρινε ποτέ κάτι τέτοιο...Πέρα όμως από αυτό, υπάρχει και κάτι ακόμα...Τον τελευταίο μήνα υπάρχουν δύο τουλάχιστον κυριακάτικες εφημερίδες που προσφέρουν στους αναγνώστες cd με τραγούδια του Άσιμου, υπό την έγκριση φυσικά των δισκογραφικών...Κάποιοι θα πουν πως είναι και αυτός ένας τρόπος να μάθει η νέα γενιά το μεγαλείο του...Διαφωνώ, με γνώμονα πως ο ίδιος δεν θα το επέτρεπε ποτέ αυτό...Να καρπώνονται εκδοτικά συγκροτήματα και πολυεθνικές εταιρείες κέρδη, χρησιμοποιώντας το εξαιρετικό καλλιτεχνικό έργο του παρεξηγημένου Νικόλα...Τον ξεπουλούν και αυτόν στο Γιουσουρούμ, όπως είχε ο ίδιος προφητικά γράψει...Εμπορεύονται έναν άνθρωπο, τον οποίο λοιδώρησε όλο το σύστημα, όσο ήταν εν ζωή....

Τελειώνοντας, αισθάνομαι την αναγκη να αναφερθώ και σε κάτι άλλο...Πολλές φορές σε αυτή τη ζωή, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα τα δημιουργούν άνθρωποι, τους οποίους το σύστημα έχει αποφασίσει να θέσει στο περιθώριο...Εκεί ζούσε και ο Νικόλας, για αυτό και προτίμησε να αφήσει πίσω του "τις αγορές και τα παζάρια"...Και σε τελική ανάλύση, σε αυτή τη σύγχρονη ζούγκλα που ζούμε, ποιος είναι αυτός που καθορίζει ποιος είναι τρελός ή όχι; Μήπως το σύστημα συνειδητά χρήζει τρελούς, όσους πάνε να χαλάσουν τη συνταγή της νερόβραστης σούπας της τεχνητής ευτυχίας, στην οποία ζούμε σήμερα; Μήπως θέτει στο περιθώριο τέτοιες φωνές, έχοντας ως αποκλειστικό στόχο να τις αποδυναμώσει, επειδή απλά και μόνο λένε την αλήθεια; Μήπως τρελός και γραφικος θεωρείται απλά και μόνο, όποιος έχει το θάρρος να λέει πράγματα και αλήθειες που ενοχλούν και πονάνε; Μήπως εν τέλει αν ισχύουν όλα αυτά, είναι καλύτερα να είσαι και να σε θεωρούν οι άλλοι τρελό;...Βασανιστικά ερωτήματα στα οποία ο ίδιος ο Άσιμος έδωσε απάντηση, μένοντας έξω από το σύστημα, χορταίνοντας κατραπακιές και πεθαίνοντας μόνος...Όπως λέει μάλιστα χαρακτηριστικά σε στίχο του ο ίδιος ήταν..."ένας αλλά Λέων..και όλοι οι άλλοι τυριά..."Τροφή για σκέψη για όλους μας, διότι τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται πάντα...

υγ1 Το μεγαλείο του Άσιμου φαίνεται και από το εξής...Αν και δηλωμένος άθεος, το μαγικό τραγούδι του "μπαγάσας" έχει γίνει αντικείμενο θεολογικών αναλύσεων, κάποιες από τις οποίες έχω κατ' ιδίαν παρακολουθήσει...Ο τρόπος που απευθύνεται στο Θεό και οι στίχοι που έχει γράψει φανερώνουν πως κάποιες φορές η αγνότητα της ψυχής, το ξάστερο πνεύμα και τα αγνά κίνητρα αρκούν για να σε ανεβάσουν ψηλά, όσο και αν σε έχουν όλοι ξεγράψει και σε θεωρούν αυτοκαταστροφικό και τρελό...

υγ2 Ας σταματήσει η εμπορευματοποίηση των δημιουργημάτων του Άσιμου, με στόχο το κέρδος...Πέρα από το ότι αποτελεί ασέβεια στη μνήμη του, είναι κάτι που ο ίδιος δεν θα το ενέκρινε ποτέ...

υγ3 Δεν παριστάνω τον κριτή των πάντων σε καμία περίπτωση...Και εγώ την περασμένη Κυριακή, πήγα και αγόρασα την εφημερίδα μόνο και μόνο για να πάρω το cd του Νικόλα Άσιμου, όπως φαντάζομαι κάνουν και πολλοί άλλοι θέλουν να τον ακούν...Γνωρίζω πως τέτοιες ενέργειες ρίχνουν νερό στο μύλο των πολυεθνικών που όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν στο βωμό του κέρδους...Αυτών που οδήγησαν τον Άσιμο εκεί που τον οδήγησαν και τώρα δημιουργούν συλλογές με τα έργα του και τον ανακηρύσσουν σε μεγάλο και τρανό, χωρίς να αισθάνονται ντροπή...

υγ4 Η πιο αντικειμενική αναφορά στη ζωή του Νικόλα Άσιμου (τουλάχιστον από όσες διάβασα εγώ) είναι αυτή που βρίσκεται στην ακόλουθη ηλεκτρονική διεύθυνση...http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=499