Περί βαριάς φανέλας και ελαφριών ποδοσφαιριστών...

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με παλαιότερα...Σήμερα κυριαρχεί παντού το χρήμα, αυτό κινεί τα νήματα, αυτό απονέμει τίτλους και φτιάχνει ομάδες, αυτό εν πολλοίς δημιουργεί και καινούργιους οπαδούς...Ως ένα σημείο αυτό είναι που δημιουργεί και τις σύγχρονες μεγάλες ομάδες, οι οποίοι αποκτούν όποιον ποδοσφαιριστή επιθυμούν ανά πάσα στιγμή, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια υπερομάδα που όμως απαρτίζεται από έναν στρατό μισθοφόρων...Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο απλώνεται σε όλο το φάσμα του αθλητισμού και στο ρυθμό που υπαγορεύει αυτός που το κατέχει (είτε λέγεται χορηγός, είτε ιδιοκτήτης ομάδας, είτε δεν ξέρω εγώ πως..), χορεύουν και κινούνται όλα τα υπόλοιπα...Το ποδόσφαιρο όμως που εμείς αγαπήσαμε δε μοιάζει με τη σημερινή εμποροπανήγυρη...Έχει μέσα του συναίσθημα και ρομαντισμό και ευτυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν εξαιρέσεις πάνω σε αυτό... ΄

Κατ' αρχάς σήμερα έχει εντελώς ευτελισθεί η έννοια της μεγάλης ομάδας και του μεγάλου ντέρμπι με όσα συμβαίνουν...Πρώτα πρώτα, πρέπει να ξεκαθαρίσω πάντως πως για τον καθένα αγνό οπαδό και φίλαθλο, η ομάδα που αγαπά είναι η μεγαλύτερη και η ιστορικότερη που υπάρχει...Αυτό είναι λογικό και θεμιτό, πλην όμως είναι απόλυτα υποκειμενικό..Για παράδειγμα, το να θεωρείται μεγάλη ομάδα η Τσέλσ(κ)ι μου μοιάζει αδιανόητο...Ξύπνησε μια ωραία πρωία ένας Ρώσος μεγιστάνας και ξόδεψε τρελά εκατομμύρια μαζεύοντας κάθε μεγάλο όνομα που κυκλοφορούσε και κατάφερε με τον καιρό να πάρει πρωταθλήματα και τρόπαια, χωρίς σχεδόν κανένα γηγενή ποδοσφαιριστή..Αυτό είναι καλό για τους οπαδούς της ομάδας, πιθανώς...για μένα όμως ως εξωτερικό παρατηρητή είναι παντελώς αδιάφορο...Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με την Μάντσεστερ Σίτι, η οποία με τα λεφτά των Αράβων έχει ξοδέψει πάρα πολλά για να δημιουργήσει μια σύγχρονη Βαβέλ, η οποία πιθανώς να της δώσει άμεσα νίκες και τρόπαια...Την ίδια στιγμή η σύγχρονη Λίβερπουλ παραπαίει και διανύει μια περίοδο πολύ κακή εδώ και χρόνια...Και δεν είναι ότι απέχει από τους τίτλους...Είναι ότι στην ενδεκάδα της βρίσκουν θέση παίχτες, που υπό άλλες συνθήκες όχι δεν θα έπαιζαν βασικοί στο Άνφιλντ, αλλά ούτε απέξω δεν θα περνούσαν...Υπάρχει όμως αυτή η ρημάδα η φανέλα που όποιος τη φορά πετά, και όποιος τη βλέπει απέναντι του φοβάται πως κάτι κακό θα του συμβεί...Είναι το περίφημο Kop, είναι το "you ll never walk alone" είναι η όλη μυσταγωγία... Παραδείγματα πάμπολλα...Από τον Ολυμπιακό ως τη Μίλαν και από τη Ρεάλ ως τη Σίτι και την Τσέλσι πρόσφατα, όλοι ένιωσαν πως φορώντας τη φανέλα αυτή μεταμορφώνονται σε παιχταράδες κάποιοι ομολογουμένως μέτριοι παίχτες, όπως οι Σιναμά Πονγκόλ και Μέλορ, Σμίτσερ και Ντούντεκ, Άντι Κάρολ και λοιποί...Οι πραγματικά μεγάλες ομάδες έχουν ακμή και παρακμή και ίσως η τελευταία να διαρκεί αρκετά...Όμως πολλές φορές η φανέλα αρκεί για να πολεμήσει απέναντι στους πακτωλούς εκατομμυρίων..

Μιας και αναφέρθηκα στη Λίβερπουλ αξίζει θαρρώ να γίνει μια έστω μικρή μνεία στο περιστατικό του Χίλσμπορο που στοίχισε τη ζωή σε τόσους αθώους και που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε και το μνημόσυνο...Φαίνεται πως το χει η μοίρα των μεγάλων ομάδων να βιώνουν στο πετσί τους μεγάλες τραγωδίες...Θυμίζω επίσης το τραγικό περιστατικό του Μονάχου με το αεροπλάνο, το οποίο αποδεκάτισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δημιούργησε το μύθο των μπέμπηδων...Περιστατικά που δημιούργησαν και γιγάντωσαν τους μύθους...Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι οπαδοί αυτών των δύο ομάδων είναι αυτοί που εναντιώνονται περισσότερο στους ξένους απρόσωπους ιδιοκτήτες...Είδαμε τι έχει συμβεί με τις πρόσφατες αντιδράσεις των οπαδών της ομάδας του λιμανιού, αλλά και τις περίφημες αντιδράσεις με τα πρασινοκίτρινα κασκόλ των οπαδών της Γιουνάιτεντ που αντιστέκονται.. Χαρακτηριστικό πάντως όλων αυτών είναι το εξής...Στο πρόσφατο μνημόσυνο των θυμάτων του Χίλσμπορο, οι οπαδοί απαιτούσαν να ανακηρυχτεί ιππότης ο Κένι Νταλγκλίς, λόγω της μεγάλης του προσφοράς στις οικογένειες των θυμάτων κυρίως...Όμως όπως έγραψε πολύ εύστοχα ένας φίλος..."Τι να τον κάνει τον τίτλο του ιππότη ένας άνθρωπος που έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο του βασιλιά στις καρδιές όλων όσων συμπαθούν τους κόκκινους από κοντά ή από μακριά"...

Αλλά όλα τα παραπάνω είναι για να μπορούν να ασχολούνται οι φίλαθλοι παγκοσμίως...Να συζητάμε, να διαφωνούμε και να περνούμε την ώρα μας ασχολούμενοι με κάτι που αγαπάμε αγνά και άδολα...Επομένως μπορώ να αποδεχθώ κάθε άποψη φιλάθλου για οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού...Εκείνο που με τίποτα να κατανοήσω είναι οι επαγγελματικές επιλογές κάποιων ποδοσφαιριστών, που παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια...Καταλαβαίνω πως για έναν ποδοσφαιριστή που δεν έχει κατακτήσει ποτέ στη ζωή του ούτε υποψία τροπαίου, μπορεί και να υπογράψει στην πιο απίθανη ομάδα τυχαίνει να έχει ιδιοκτήτη που σκορπά αφειδώς χρήματα...Καταλαβαίνω επίσης πως για έναν ποδοσφαιριστή που τα καλά χρόνια εργασίας του είναι πάνω κάτω 10, να επιζητεί να κάνει όσες περισσότερες μεταγραφές μπορεί και όσα περισσότερα συμβόλαια για να λύσει το πρόβλημα της ζωής του, όμως ας έχουμε στο νου μας πως δε μιλάμε για ερασιτέχνες αλλά για ποδοσφαιριστές πού έχουν το προνόμιο να κερδίζουν πάμπολλα εκατομμύρια...Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω, ποιο είναι το κίνητρο που δικαιολογεί πολλές απίθανες αποφάσεις τους κατά καιρούς... Για παράδειγμα, τον περασμένο χειμώνα παρακολουθήσαμε όλοι το σίριαλ της εθελούσιας αποχώρησης από τη Λίβερπουλ του Φερνάντο Τόρες, ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πάει στην αγκαλιά των ρωσικών ρουβλιών...Μπορεί να ισχυριστεί ότι το έκανε μπας και κερδίσει κάποιον τίτλο...Όμως το να είσαι άρχοντας στη μεγάλη Λίβερπουλ και να θες να αποχωρήσεις για την Τσέλσι, εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα...Εκτός και αν το έκανε για να βγει πρώτος σκόρερ στην Πρέμιερ Λίγκ, στόχο που μπορεί να πετύχει κάποτε, αρκεί βέβαια να κάνει κάποια στιγμή την αρχή...Έβλεπα επίσης χτες, το δικό μας Γιάγια Τουρέ να καθορίζει με μια ενέργεια του τον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας...Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε στην Μπαρτσελόνα και έφυγε για να πάει στη Σίτι των Αράβων...Προσωπικά θα προτιμούσα να σκουπίζω πάγκο στη Μπαρτσελόνα με τα μισά λεφτά, παρά να παίζω στην πολυεθνική Σίτι, αλλά εγώ παρακολουθώ συνεχώς ποδόσφαιρο και θεωρώ πως το κριτήριο μου είναι σχετικά αντικειμενικό..Τρίτη περίπτωση ο συμπαθής Βάσκος Τσάμπι Αλόνσο...Άφησε τη Σοσιεδάδ και πήγε στη Λίβερπουλ, όπου κέρδισε πολλά...Την απόφαση του όμως να ζητήσει επιτακτικά να μεταγραφεί στη Ρεάλ με τίποτα δεν μπορώ να την καταλάβω...Το να είσαι Βάσκος και να επιζητείς να παίξεις στη Ρεάλ Μαδρίτης και όχι στη Μπιλμπάο ή στη Σοσιεδάδ (ή τελοσπάντων σε κάποια άλλη μεγάλη ομάδα, η οποία δε θα πρεσβεύει όσα πρεσβεύει η βασίλισσα) είναι από ανήκουστο ως απίστευτο...Και όποιος ξέρει λίγο ποδοσφαιρική ισπανική ιστορία, μπορεί να καταλάβει αυτό που λέω...Αυτά είναι τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα που σταχυολόγησα ενδεικτικά για να κάνω σαφή τα παραπάνω...Παρόμοια υπάρχουν πάμπολλα...

Το φαινόμενο αυτό σε σχέση με τους ποδοσφαιριστές συμβαίνει παντού και μπορεί να το καταλάβει κανείς ακούγοντας απλά και μόνο μια δήλωση τους...Η εξήγηση για μένα είναι μια και μοναδική και επεκτείνεται πέρα από συμβόλαια, χρήματα και μάνατζερ...Πιστεύω πως στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές δεν αγαπούν το ίδιο το άθλημα που οι ίδιοι υποτίθεται πως υπηρετούν...Το βλέπουν απλά και μόνο σαν μια δουλειά, μια καθημερινότητα, μια επικερδή ασχολία που πρέπει να διεκπεραιωθεί με τυπικό τρόπο και τίποτα παραπάνω...Υπάρχει πιστεύετε κανείς ποδοσφαιριστής που το βράδυ στο σπίτι του, σπαταλά λίγο από τον άφθονο ελεύθερο χρόνο του για να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικά ματς άλλων; Ελάχιστοι πιστεύω...Και μη μου πει κανείς, πως κινούνται στην ψυχολογία πως όταν φεύγω από τη δουλειά μου, παύω την υπόλοιπη ημέρα να ασχολούμαι και να συζητώ για αυτήν, διότι όποιος το πει ξεχνά τεχνηέντως τις ιδιαιτερότητες του αθλητισμού...Υπάρχει κανείς που να γνωρίζει έστω και κατ΄ ελάχιστο ποδοσφαιρική ιστορία των ευρωπαϊκών και όχι μόνο συλλόγων και με βάση το κριτήριο αυτό να επιλέξει το μέλλον του...Ελάχιστοι επίσης...Πάρτε για παράδειγμα τι συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα...Υπάρχει κανένας ποδοσφαιριστής που να κάνει τον κόπο από μόνος του να παρακολουθήσει το ματς του προσεχούς αντιπάλου της ομάδας του, για να γνωρίζει τα υπέρ και τα κατά της και τους επικίνδυνους αντιπάλους...Σχεδόν ουδείς και αυτό φαίνεται από τις δηλώσεις που κάνουν...Όταν λοιπόν η μόνη αγάπη που έχουν για την ομάδα και την ιστορία που κουβαλά αυτή, περιορίζεται αποκλειστικά στο συμβόλαιο και την προσωπική προβολή, τόσο θα πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά όπου οι επιλογές των ποδοσφαιριστών θα φαίνονται σε εμάς τους ρομαντικούς απλά αδιανόητες...

Ευτυχώς υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις...Λίγες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μεν, πλην όμως φωτεινές και απόλυτα αξιοπρόσεκτες..Ο τίμιος στρατιώτης Ράιαν Γκιγκς συμπλήρωσε αμέτρητα χρόνια με τη φανέλα της ίδιας ομάδας, αποτελώντας ένα πραγματικό σύμβολο, την στιγμή που είδε δίπλα του συμπαίχτες του να παίζουν μια χρονιά, να γίνονται ψεύτικα ινδάλματα και να αποχωρούν για άλλες πολιτείες...Ο Τσάβι και ο Ινιέστα επίσης παρόμοιες περιπτώσεις...Μοιάζουν σαν να μη μπορούν (αλλά και να μη γουστάρουν), να αγωνιστούν με άλλα χρώματα εκτός από αυτά της αγαπημένης τους Μπάρτσα...Για αυτό και ποτέ δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει αυτούς τους δύο ειδικά η Ρεάλ...Γιατί τέτοιοι δεν υπάρχουν στο εμπόριο, ευτυχώς...Ο μεγάλος Στίβεν Τζέραρντ μαζί με τον τίμιο Τζέιμι Κάραγκερ, ξέρουν πως φορούν τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας στο νησί και για αυτό δεν θέλουν να φύγουν...Χαρές σαν αυτές πού έζησαν αυτοί με την κόκκινη φανέλα, δεν τις ένιωσαν ποτέ παλιοί συνοδοιπόροι τους που αποφάσισαν να πάρουν τον κακό το δρόμο (βλέπε πχ Όουεν..)...Υπάρχουν πολλές ακόμη τέτοιες περιπτώσεις....Ο Χαβιέ Ζανέτι, ο Πάολο Μαλντίνι, ο Τότι, ο Ντελ Πιέρο, ο Κασίγιας, ο Φερνάντο Γιορέντε και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα...Όλοι τους παρέμειναν πιστοί και δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες των μεταγραφών και των σεναρίων...Ίσως γιατί μέσα στο μυαλό τους υπάρχει η βεβαιότητα πως έχουν την ευλογία να αγωνίζονται στην ομάδα, που στα μάτια τα δικά τους είναι μακράν η καλύτερη και η μεγαλύτερη του κόσμου, αδιαφορώντας κατά βάθος για τρόπαια και νίκες...Ποιος είπε άραγε, πως οι χαρές του ποδοσφαίρου μεταφράζονται μόνο σε νίκες και τρόπαια;;;

Το μέλλον θα δείξει προς τα που θα κινηθούν τα πράγματα...Λογικά θα ενταθεί ακόμη περισσότερο το φαινόμενο των ομάδων που θα ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ όταν θα τις παίρνουν πλούσιοι ιδιοκτήτες, και ποδοσφαιριστών που σε 15 χρόνια καριέρας θα έχουν περάσει από πάνω από 10 ομάδες...Αυτό σίγουρα δεν είναι το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε, ούτε αυτό που επιθυμούμε για το μέλλον, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο χέρι ημών των απλών φιλάθλων να αλλάξουμε την κατάσταση...