Ο βασιλιάς της μοναξιάς, ήσουνα φίλε μου για μας...

Τις τελευταίες ημέρες απείχα συνειδητά από τις αναρτήσεις, όχι φυσικά επειδή βρισκόμουν σε διακοπές...Διακοπές είναι ειδικά φέτος μια σχεδόν απαγορευμένη λέξη για μένα...Απείχα επειδή ζήλεψα από αυτά που βλέπω γύρω μου και αποφάσισα, έτσι αυθαίρετα, να απονείμω έναν τίτλο στον εαυτό μου...Να βρω κάτι, τον τίτλο του οποίου να αξίζω... Έψαξα μέρες και νύχτες ολόκληρες και ατελείωτες...Αναζήτησα το τι έκανα και τι όχι όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και πράγματα για τα οποία έχω νιώσει περήφανος ή έχω μετανιώσει...Η απόφαση δύσκολη...Βλέπετε ούτε ιδιαίτερα χαρίσματα έχω (εμφανισιακά ή χαρακτήρα), ούτε ταλέντα έχω που να με κάνουν να ξεχωρίζω...Μετρίως μέτριος που λέει και το άσμα...Στο τέλος όμως βρήκα τη λύση...Και απονέμω στον εαυτό μου, μέσα σε κλίμα συγκίνησης  και μεγάλης χαράς τον τίτλο του βασιλιά της μοναξιάς...Και εξηγούμαι άμεσα...

Είμαι από μικρός ένας μοναχικός άνθρωπος...Θέλετε από άποψη, θέλετε λόγω των συνθηκών (το πιθανότερο νομίζω), έχω μάθει να θέλω την απόλυτη ευθύνη για κάθε τι που κάνω ή δεν κάνω...Έμαθα να λαμβάνω την συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων που με αφορούν, συνεδριάζοντας και συζητώντας μόνο με τον εαυτό μου...Έμαθα να μένω μόνος, αντιμετωπίζοντας κατάφατσα όλες τις δυσκολίες και τα τρεχάματα που επιφέρει αυτό, αλλά απολαμβάνοντας και τα καλά της όλης φάσης...Έμαθα να περνάω αρκετό από τον λίγο ελεύθερο χρόνο μου, σε ασχολίες μοναχικές και ατομικές...Δεν νομίζω ότι όλα αυτά είναι θέμα εγωισμού, αν και εγώ ίσως να μην είμαι ο καταλληλότερος για να κρίνει...Είναι θέμα ότι βαθιά μέσα μου έχει ριζώσει η ψευδαίσθηση (ναι η ψευδαίσθηση), ότι αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να ζήσει κάποιος τη ζωή του, όπως ακριβώς αυτός επιθυμεί, δίνοντας λογαριασμό σε όσο το δυνατόν λιγότερους ει δυνατόν και σε κανέναν...

Όλα αυτά φυσικά και έχουν αντίκτυπο και στο χαρακτήρα κάθε ανθρώπου και μάλιστα εμφανή...Γίνεσαι κλειστός άνθρωπος, που μπορεί να έχεις αρκετούς φίλους, αλλά διστάζεις για να μην πω απαξιείς να τους πεις ακριβώς αυτό που σκέφτεσαι...Δε θέλεις να γίνεσαι φόρτωμα και να βάζεις στους άλλους, όσο κοντά σου και να είναι, περισσότερα προβλήματα από αυτά που οι ίδιοι έχουν...Αφήστε που κατά βάθος και χωρίς να το λες, φοβάσαι την απόρριψη τους και το ενδεχόμενο να σε αγνοήσουν παντελώς και αυτό είναι το χειρότερο από όλα για σένα...Δε θέλεις να μοιραστείς ούτε τα μεγάλα όνειρα σου, ούτε τους εφιάλτες οι οποίοι κάνουν την εμφάνιση τους, αρκετά συχνά στα βράδια σου...Τα δύσκολα φεγγάρια που περνάς φοβάσαι να τα μοιραστείς με τους άλλους, οι οποίοι μένουν με την ψευδαίσθηση του δεν τρέχει τίποτα...Ντρέπεσαι να εκτεθείς και βλακωδώς φοβάσαι να τσαλακώσεις το είναι σου ζητώντας μια συμβουλή...Παρόλα αυτά τα ερεθίσματα από σένα υπάρχουν και οι σπόντες...Όμως κανείς δε μπορεί να σε καταλάβει και να σου δώσει αυτό που πραγματικά ζητάς...Έτσι καταντάς μοναχικός και δεν ανοίγεις καθόλου τα χαρτιά σου...Μάλιστα το ψεύτικο χαμόγελο σου και η χιλιοειπωμένη ατάκα "όλα καλά", αρκούν για να πιστέψουν οι άλλοι πως πραγματικά όλα καλά...Δεν είναι όμως έτσι η πραγματικότητα μάγκες δυστυχώς...Και το 'όλα καλά' πολλές φορές είναι υπεκφυγή, αδιαφορία και ψέμα...

Το γεγονός όμως που μου απονέμει τον παραπάνω τίτλο αδιαμφισβήτητα είναι κάτι που μου συμβαίνει αρκετά συχνά...Πολλές φορές μπορεί να βρίσκομαι ανάμεσα σε μεγάλη παρέα και μάλιστα αποτελούμενη από ανθρώπους που πραγματικά εκτιμώ και θεωρώ πραγματικούς μου φίλους...Και εκείνη τη στιγμή να αισθάνομαι αφόρητη μοναξιά...Να αισθάνομαι πως η συζήτηση δεν με αφορά, πως η ατμόσφαιρα ξαφνικά παγώνει μπροστά μου και βρίσκομαι να ταξιδεύω σε σκέψεις δικές μου, άσχετες με αυτές που κάνει η παρέα...Νιώθω πως πραγματικά εκπέμπω σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από αυτό των άλλων...Ξαφνικά παύουν να με ενδιαφέρουν τα απλά καθημερινά και να με σαγηνεύει η ρουτίνα της συζήτησης όπως συνέβαινε παλιά, ενώ αρχίζω να βαριέμαι αφόρητα τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις που φτάνουν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς όμως να μου φαίνεται πως παράγουν απολύτως καμία ουσία...Σίγουρα οι δικές μου οι συντεταγμένες είναι οι εσφαλμένες, το καταλαβαίνω και το αποδέχομαι αυτό, όμως δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα για να το μεταβάλλω...Και ειλικρινά δεν ξέρω αν θέλω κιόλας φίλοι μου...Διάβαζα τις προάλλες μια ατάκα του Bucowski στο ίντερνετ και την γράφω και εδώ, επειδή νομίζω πως αντικατοπτρίζει και περιγράφει σε απόλυτο βαθμό αυτό που αισθάνομαι..."Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα όταν είσαι μόνος'...αυτό ακριβώς...

Όλες αυτές οι συμπεριφορές έχουν αποτέλεσμα, ελάχιστοι άνθρωποι να μπορούν να σε καταλάβουν, και ακόμα λιγότεροι να σε γνωρίζουν...Σε γνωρίζουν για την ακρίβεια πολλοί, αλλά σε ξέρουν λίγοι...Ελάχιστοι ξέρουν πως ασχολείσαι με αυτό το blog, και συχνά πυκνά αφιερώνεις κάποιο χρόνο για να γράφεις τις προσωπικές σου ασυναρτησίες...Ακόμα λιγότεροι ξέρουν πως ένα από τα χόμπι σου είναι να σκαρώνεις όμορφα ποιηματάκια, τα οποία όμως ποτέ δεν κάθισες σοβαρά να τα βάλεις σε μια σειρά και να τα καταγράψεις, με αποτέλεσμα σήμερα να μη σώζεται σχεδόν τίποτα, παρά μόνο μερικά μέσα στο μυαλό σου...Λίγοι ξέρουν για πρόσωπα που αγάπησες πολύ, αλλά δίστασες να τους το αποκαλύψεις, φοβούμενος την απόρριψη και σκεπτόμενος πως ίσως και για δικό τους καλό θα ήταν καλύτερα να μην μπλέξουν μαζί σου...Δεν είναι πολλοί αυτοί που ξέρουν τα πραγματικά αγαπημένα σου χόμπι, αλλά και τα πράγματα που βαριέσαι αφόρητα αλλά είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις γιατί απλά έτσι πρέπει...Και είναι αμφίβολο αν θα τα μάθουν και ποτέ, όσο κι αν εσύ είσαι διατεθειμένος να κάνεις αρκετές προσπάθειες στο μέλλον για την επιτυχία του σκοπού αυτού-με αβέβαια αποτελέσματα.

Η πεποίθηση που εκφράζω για όλα τα παραπάνω επιτείνεται  όταν συχνά πυκνά κάθομαι και σκέφτομαι τη ζωή μου, κάνοντας απολογισμό για όλα όσα με αφορούν και σκεπτόμενος τις θυσίες που έχω κάνει, όλα όσα έχω πάρει, τα ελάχιστα τα οποία έχω καταφέρει, τα διλήμματα και τις αποφάσεις στα οποία κλήθηκα χωρίς τη βοήθεια του κοινού να απαντήσω, τις φορές που έχω αδικήσει και έχω αδικηθεί αλλά και τις φορές που έχω αδικήσει τον εαυτό μου...Τότε διαπιστώνω, το πόσο μόνος (όχι είμαι) αισθάνομαι...Επίσης η ίδια πεποίθηση επιτείνεται τους τελευταίους μήνες με τα προβλήματα που σχεδόν ξαφνικά (ή όχι) έχουν ανακύψει στη ζωή μου...Προβλήματα που κανείς (ούτε εγώ ο ίδιος ) δεν ξέρει την πραγματική τους έκταση και το κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή σου ίσως για πάρα πολύ καιρό...Προβλήματα που απαιτούν αποφάσεις οριστικές και ξεκάθαρες, σχεδόν αποφάσεις ζωής θα έλεγα, και που σίγουρα θα ήταν καλύτερο να λαμβάνονταν ύστερα από συνεννόηση και συνεργασία και όχι έτσι, όπως θα γίνει τώρα...

Τα χρόνια περνούν αμείλικτα γρήγορα φίλοι μου και οι ευκαιρίες για να διορθωθούν πράγματα και καταστάσεις που έχουν ξεκινήσει λάθος ευθύς εξαρχής, δεν θα είναι άπειρες στο μέλλον...Όταν μια κατάσταση χτίζεται σε σαθρά θεμέλια, τότε δεν είναι και πολύ εύκολο να έρθει στα ίσια της και να ορθοποδήσει χωρίς να σωριαστεί στο έδαφος και να γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος...Όμως κανείς δεν έχασε προσπαθώντας...Και αυτό θα κάνω φυσικά και εγώ...Θα παλέψω για την αντιστροφή της κατάστασης, για την αλλαγή των δεδομένων...Περιμένοντας το σημάδι εκείνο που θα με πάρει από το χέρι και θα με οδηγήσει σε καινούργιους δρόμους, αδιάβατους και ανεξερεύνητους, για να τους ζήσουμε μαζί για μια ζωή...Και ας ελπίσουμε ότι αυτό το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα, προτού να είναι αρκετά αργά...

Ως εδώ...Ξέρω ότι πιθανώς σας κούρασα με την εσωτερική μου ψυχανάλυση και μπορεί πολλοί να βαρεθήκατε...Όμως αισθανόμουν πως το είχα ανάγκη...Και δε θέλω να κουράσω ούτε με επιλόγους, ούτε με υστερόγραφα, ούτε με τίποτα σχετικό, όπως πράττω συνήθως...Απλά ανεβάζω ένα πανέμορφο σχετικό τραγουδάκι επί του θέματος και επίσης παραθέτω μια ρήση του Άντον Τσέχοφ που θαρρώ πως κολλάει πολύ στην περίσταση και τα λέει όλα..."Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους, για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν"...Ισχύει...

Τα σέβη μου...

Συχνάζεις σε ένα sports cafe...και εγώ εκεί επίσης...

Μιας και διανύουμε μια σχετικά νεκρή και ζεστή περίοδο, λέω σήμερα να το ελαφρύνω λιγάκι και να μιλήσω για ένα θέμα, κατά τι διαφορετικό...Για τις αθλητικές καφετέριες θέλω να σας πω, που έχουν κατακλύσει την πόλη και τις παρανοήσεις που έχω παρατηρήσει σε σχέση με αυτές. Ο Έλληνας ως γνωστό έχει στο αίμα του το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό...Μπορεί όλοι να διαμαρτυρόμαστε για την κακή ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου και για το χαμηλό επίπεδο των ομάδων μας, όμως όλοι ενδιαφερόμαστε να κουβαληθούμε στην καφετέρια για να παρακολουθήσουμε τα φιλικά των ομάδων μας απέναντι σε αλλοδαπές μπυραρίες, για να αποκτήσουμε ίδια άποψη για τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα - μελλοντικά παλτά...Και όλοι γκρινιάζουμε για την υπερπληθώρα μπάλας με την οποία μας έχουν κατακλύσει, όμως την ίδια στιγμή συρρέουμε στις καφετέριες κατά εκατοντάδες, για να δούμε τις μεγάλες ομάδες του εξωτερικού να δίνουν παραστάσεις στο τσάμπιονς λιγκ όλο το χειμώνα. Και επειδή οικονομικά οι καιροί είναι δύσκολοι και οι περισσότεροι αδυνατούν να έχουν οι ίδιοι κάποια ψηφιακή πλατφόρμα σπίτι τους για να βλέπουν αγώνες, η λύση είναι οι γνωστές μας καφετέριες με τις τηλεοράσεις...

Εγώ τις καφετέριες αυτού του τύπου, τις αποκαλώ sports cafe...Ο όρος ξέρω πως είναι αδόκιμος και ίσως πρόχειρος, όμως δεν ξέρω πως αλλιώς να αποκαλέσω αυτά τα καφέ, με τις πολλές τηλεοράσεις στα οποία μπορείς ανά πάσα στιγμή να παρακολουθήσεις τους αγώνες που εσύ θέλεις, παρέα με αρκετούς ακόμη συναγωνιστές που αισθάνονται την ίδια ακριβώς ανάγκη με εσένα. Επειδή όμως στην Ελλάδα έχουμε μια τάση να συγχέουμε τις έννοιες και να τσουβαλιάζουμε ανόμοια πράγματα, θα ήθελα στο σημείο αυτό να σημειώσω πως για να χαρακτηριστεί ένα τέτοιου είδους κατάστημα ως sports cafe, θα πρέπει να συντρέχουν και να εκπληρώνονται κάποιες σημαντικές προϋποθέσεις...Ναι μη γελάτε φίλοι μου...Εδώ έχουμε κανόνες, δεν είμαστε "μπάτε σκύλοι αλέστε"...Και θα σας τους παραθέσω αμέσως όλους, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις...Προσδεθείτε λοιπόν, γιατί το ταξίδι στα άδυτα των καταστημάτων αυτών, μόλις ξεκινά...

Δεν μπορεί συνεπώς κάθε καφετέρια που στη χάση και στη φέξη δείχνει ένα ντέρμπι Ολυμπιακού Παναθηναϊκού ή τον τελικό του τσάμπιονς λιγκ, να θεωρηθεί sports cafe...Για να αποκτηθεί ο τίτλος, θέλει δουλειά πολλή, όπως λέει και ο ποιητής...Για να θεωρηθεί τέτοια θα πρέπει οπωσδήποτε να δείχνει κάθε αγώνα που διεξάγεται τη στιγμή αυτή...Είτε είναι Πανθρακικός- Πλατανιάς, είτε Γρανάδα- Λεβάντε είτε ακόμα ακόμα Χάκεν-Μπρομαποϊκάρνα από το ένδοξο σουηδικό πρωτάθλημα...Στο κάτω κάτω, το κατάστημα έχει πληρώσει συνδρομές σε νοβα και ΟΤΕ, θα πρέπει επομένως να τις αποσβέσει...Και αυτό θα πρέπει να γίνεται κάθε ημέρα. Ακόμα και ένας πελάτης, να θέλει να δει μπάλα, η τηλεόραση θα πρέπει να είναι συντονισμένη...Για να μην πω, ότι όλο τη νύχτα, που η καφετέρια είναι κλειστή, η τηλεόραση θα πρέπει να είναι ανοιχτή στο nova6 για να μπορούν οι περαστικοί και οι ξενύχτηδες να ρίχνουν ανά πάσα στιγμή μια ματιά στα στιγμιότυπα...Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα υπόλοιπα αθλήματα...Είτε μπάσκετ, είτε στίβος είτε οτιδήποτε άλλο...Δεν έχει σημασία το άθλημα...Σημασία έχει να το μεταδίδεις κανονικά...Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης τις εκπομπές...Δε νοείται αθλητική καφετέρια να κλείνει την τηλεόραση αν δεν έχει τελειώσει η σούπερ μπάλα, για να δουν οι θαμώνες όλα τα γκολ της βραδιάς και να πάνε σπίτια τους ενημερωμένοι και χορτασμένοι...

Επίσης οι καφετέριες αυτές για να θεωρηθούν sports cafe, θα πρέπει να είναι απολύτως προσανατολισμένες προς την τηλεόραση...Πρέπει να το καταλάβουμε μια και καλή, πως η τηλεόραση είναι το κέντρο όλων...Για αυτό τα τραπέζια θα πρέπει να βλέπουν προς αυτή, το ίδιο και όλες οι καρέκλες και όχι να είναι γύρω γύρω από το τραπέζι...Δεν είναι παιχνίδι αυτό, είναι σοβαρό...Είναι σαν το θέατρο, έχετε δει κανέναν να κάθεται πλάτη στη σκηνή; Και πως θα τον χαρακτηρίζατε αυτόν;...Αν είναι δυνατόν, τα έχουμε ισοπεδώσει όλα..Ας γίνει επιτέλους κατανοητό...Σε ένα sports cafe δεν πάμε για να λύσουμε τα προβλήματα μας, ούτε για να χαμουρευτούμε με τη γκομενα μας, ούτε για να τα πούμε με φίλους που έχουμε να δούμε καιρό...Πάμε για να δούμε μπάλα...Μόνο μπάλα...Αποκλειστικά μπάλα...Όποιος θέλει τα υπόλοιπα, ας πάει σε εκείνες τις φλώρικες καφετέριες που οι τηλεοράσεις τους δείχνουν μόδα...Ή ας κάτσει σπίτι του...Όμως μην πάει σε sports cafe...Ενοχλεί τους άλλους που έχουν αφοσιωθεί στο χορτάρι και τους γητευτές-παλτά της στρογγυλής θεάς...Για αυτό και οι τελευταίοι (οι μόνιμοι θαμώνες δηλαδή), έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν παρατήρηση σε όσους μιλούν δυνατά, και αποσπούν την προσοχή των υπολοίπων από τους αγώνες... Σε μια τέτοια καφετέρια την ώρα του αγώνα, ο μόνος που ακούγεται και μάλιστα στη διαπασών είναι ο σπίκερ που μεταδίδει...Όπως στην εκκλησία ο ψάλτης και ο παπάς...Αυτός είναι ο κατάλληλος συνειρμός, για να καταλάβετε δηλαδή τη σοβαρότητα του πράγματος και την ιερότητα των στιγμών...

Στο σημείο αυτό φίλοι μου να μην ξεχάσω να προσθέσω, πως μια τέτοιου είδους καφετέρια θα πρέπει να έχει αρκετές και όχι μία τηλεοράσεις για να καλύπτει τα θεάματα όλα...Αυτονόητο θα μου πείτε, αλλά κάποτε πρέπει να δίνουμε σημασία και σε αυτά...Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί αγώνες να συμπέφτουν από πλευράς ώρας και οι θαμώνες θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα επιλογής...Άλλος πχ θέλει να δει ΟΦΗ-Βέροια και άλλος Ξάνθη-Κέρκυρα, δεν πρέπει να είναι όλοι ικανοποιημένοι; Τι λέτε...Ή για παράδειγμα, έρχεται το Μουντιάλ, φτάνουμε στην τρίτη αγωνιστική των ομίλων και τα παιχνίδια διεξάγονται παράλληλα...Να μην ξέρει ανά πάσα στιγμή ο μπάρμπα Μήτσος από τα κάτω Πετράλωνα, στην καφετέρια πόσα γκολ χρειάζεται η Παπούα-Νέα Γουινέα για να πετάξει έξω τη Βραζιλία; Να μένει στην άγνοια δηλαδή; Μάνα δεν τον γέννησε και αυτόν; Το θεωρείτε σωστό εσείς αυτό; ..Ή να μην ξέρει ο Ριρής από την Κυψέλη, πχ αν τελικά εκείνο το βολικό  χ του 2,10  στο Πλζεν-Ντνιέπρ, θα έρθει τόσο αβαβά, όσο υποψιάζεται όλος ο ντουνιάς που ασχολείται με το στοίχημα...

Περνώντας σε άλλα χαρακτηριστικά των ορίτζιναλ sports cafe, να πούμε ότι εκεί επιτρέπεται για να μην πω επιβάλλεται το κάπνισμα...Αν δε βρωμάει τσιγαρίλα η ατμόσφαιρα, δεν καταλαβαίνεις αγώνα...Κι αν τα ρούχα σου όταν πας σπίτι δε βρωμάνε από χιλιόμετρα, τότε τσάμπα φίλε μου η επίσκεψη σου στο καφέ...Επίσης όλα τα πραγματικά sports cafe, έχουν όλες τις αθλητικές εφημερίδες διαθέσιμες για τον πελάτη τους...Για να μη πω, ότι έχουν και τις εφημερίδες προηγούμενων ημερών, για ειδήσεις και παραλειπόμενα που ενδεχομένως έχουν ξεφύγει της προσοχής των θαμώνων...Αφήστε πως πρέπει πάντα να υπάρχει κάτι να γεμίσει εκείνο το απαίσιο τέταρτο που ονομάζεται ημίχρονο, και πολλές φορές αισθάνεσαι πως δεν περνά με τίποτε και μοιάζει με αιώνα...Επίσης υπάρχει σίγουρα σύνδεση wi-fi με φουλ σήμα, για να μπορούν ανά πάσα στιγμή οι θαμώνες να βλέπουν τα αποτελέσματα του στοιχήματος και να διαπιστώνουν αν τα δελτία τους για μια ακόμη φορά θα φιλοξενηθούν στην μεγάλη αγκαλιά του θείου-κουβά...Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, αλλά έχουν ποντάρει άσο ημίχρονο- διπλό τελικό την Κόλτσεστερ, η λύση φυσικά και υπάρχει και ακούει στο όνομα teletext...Ναι, οι σωστές καφετέριες μια πλαϊνή οθόνη τηλεόρασης τη χαραμίζουν για να δείχνουν το teletext με συνεχή ροή αποτελεσμάτων... Για να μην μένει κανείς απολύτως παραπονεμένος...

Επίσης άξια αναφοράς είναι και η πελατεία των καφέ αυτών ιδίως το καλοκαίρι...Περνάς πχ απέξω και βλέπεις σε 10 τραπέζια να κάθονται σύνολο 10 άνθρωποι μόνοι τους...Μη βιαστείτε να τους χαρακτηρίσετε μοναχικούς ή απλά αρρώστους...Το παράξενο θα ήταν μια ολόκληρη παρέα ή ένα ζευγάρι να είχε κουβαληθεί σε μια καφετέρια για να παρακολουθήσει Σταντάρ Λιέγης -Ξάνθη...Άλλωστε, σίγουρα δεν είναι μοναχικοί...Αποτελούν μια παρέα 10 ατόμων...Αφού μετά το πρώτο δεκάλεπτο αρχίζουν να συνομιλούν...πχ Πετάγεται ένας από μπροστά και λέει: "Ρε σεις αυτός με το 5 ποιος είναι;" Λέει ένας από πιο πίσω..."Ο Κουρμπέλης το στόπερ είναι.." "Αυτός που θέλει η ΑΕΚ, λέει ένας πιο δίπλα;" "Ναι αυτός, καλό παιχτάκι είναι, απαντά ο επόμενος, αλλά θα παίξει Γ Εθνική, οι άλλες μεγάλες ομάδες κοιμούνται ήθελα να ήξερα;"..."Από το Σιόβα που έχουμε εμείς, καλύτερος είναι σίγουρα", βγάζει την πίκρα του ένας Ολυμπιακός στο βάθος..."Τι να πούμε και εμείς ρε φίλε, που κάναμε ηγέτη το Σίλντεφελντ το νέο Σαριέγκι" σημειώνει σκωπτικά ένας πράσινος πικραμένος που κάθεται στο μπροστινό τραπέζι..."Κοπελιά πιάνεις ένα ποτήρι μπίρα ακόμη....και φιστίκια έτσι;" λέει ο πρώτος και κάπου εκεί το γαϊτανάκι τελειώνει ώσπου να ξεκινήσει το επόμενο...Σημαντική λεπτομέρεια...Αυτοί οι 10 έχουν ιδωθεί για πρώτη φορά στη ζωή τους εκείνο  το βράδυ, και ίσως να μην ξαναβρεθούν ποτέ μαζί...Όμως για το δίωρο της ποδοσφαιρικής μυσταγωγίας, να είστε σίγουροι πως αποτελούν μια κολλητή παρέα, με τις διαφωνίες και τις διαφορές τους φυσικά...Μια παρέα που σε γνώσεις και ποικιλία απόψεων δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους πιο διαβασμένους και πολυγραφότατους αθλητικούς δημοσιογράφους και από τις πιο λαοπρόβλητες αθλητικές εκπομπές...

Τέλος ένα χαρακτηριστικό που διαχωρίζει μια απλή τυπική καφετέρια που δείχνει μεταδόσεις μόνο σημαντικών αγώνων, ντέρμπι και τσάμπιονς λιγκ από μια κανονική αθλητική καφετέρια είναι το ακόλουθο...Στην πρώτη, υπάρχει δεν υπάρχει πολύς κόσμος που παρακολουθεί μπάλα, κατά το 75ο με 80ο λεπτό, οι σερβιτόροι-ες βγαίνουν γύρα στα τραπέζια και ζητούν από τους πελάτες να πληρώσουν...Η ενέργεια αυτή, την οποία σίγουρα όλοι έχετε παρατηρήσει να συμβαίνει, αντανακλά το φόβο του αφεντικού-υπευθύνου του καταστήματος πως οι πελάτες στο τέλος του αγώνα, θα εκμεταλλευτούν την πολυκοσμία και το γεγονός ότι όλοι ταυτόχρονα σηκώνονται για αποχώρηση και θα φύγουν χωρίς να πληρώσουν το λογαριασμό...Την ίδια στιγμή σε μια αθλητική καφετέρια, οι σερβιτόρες (γιατί εκεί έχει μόνο σερβιτόρες και μάλιστα με πιασίματα) δεν τρέχουν για το λογαριασμό στο 80, γιατί ξέρουν πως ο αγώνας δεν τελειώνει προτού σφυρίξει το κοράκι τη λήξη...Και δεν υπάρχει ο κίνδυνος να φύγει κανείς έτσι...Διότι οι θαμώνες τέτοιων μαγαζιών, δεν φεύγουν από το μαγαζί τους (έτσι το αισθάνονται), ακόμα και αν χρειαστεί να δώσουν και το τελευταίο τους δεκάευρο, με τον κίνδυνο την επόμενη μέρα να μην έχουν χρήματα να σπρώξουν στο καραμπινάτο όβερ στο Άσκολι-Πάντοβα, που προτείνουν όλοι στο ίντερνετ και παίζει όλη η Ασία...

Δεν θέλω να προσθέσω πολλά περισσότερα...Αυτό που θέλω απλά να πω, είναι ότι όλο το σκεπτικό της ανάρτησης ξεκίνησε μετά από μια κουβέντα που είχα με φίλο άσχετο με τα αθλητικά, που με ρώτησε απορημένος περί τούτου, βλέποντας καφετέριες να είναι γεμάτες με ανθρώπους, που το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν μπάλα σε μεγάλες δόσεις...Έτσι όπως πάνω κάτω τα εξήγησα σε αυτόν, έτσι τα παραθέτω και σε εσάς, φίλοι μου...Και υπάρχουν δύο ενδεχόμενα...Είτε ανήκετε σε αυτούς που πηγαίνουν πολύ σπάνια έως ποτέ σε τέτοια μέρη και βαρεθήκατε αφόρητα με το παραπάνω κείμενο, είτε ανήκετε στους έστω και περιστασιακούς θαμώνες τέτοιων καφέ, που τώρα έχοντας διαβάσει όλα αυτά (έστω και με αρκετή δόση υπερβολής σε κάποια σημεία), είμαι σίγουρος πως τουλάχιστον μειδιάτε σκεπτόμενοι τις στιγμές που ενδεχομένως έχετε περάσει σε τέτοια καφέ, παρέα με τους υπόλοιπους εραστές της στρογγυλής ασπρόμαυρης (και όχι μόνο φυσικά) θεάς...

Νιώθω πολύ τυχερός πραγματικά, που στη γειτονιά μου υπάρχουν δύο μέρη που σύμφωνα με τα παραπάνω αξίζουν τον τιμητικό τίτλο του  sports cafe, συγκεντρώνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των παραπάνω χαρακτηριστικών...Και δε διστάζω να πω, πως ιδίως τώρα το καλοκαίρι που η πόλη είναι άδεια και οι παρέες έχουν λιγοστέψει, έχω ξοδέψει αρκετά από τα βράδια μου πίνοντας μια μπίρα σε αυτά, χαζεύοντας παράλληλα αδιάφορα φιλικά μεταξύ απροετοίμαστων ομάδων και τα πρώτα επίσημα της χρονιάς, εξάγοντας ποδοσφαιρικά συμπεράσματα παρέα με τα υπόλοιπα τυχαία εννέα μοναχικά φιλαράκια μου...

Ο βιασμός κάθε έννοιας δημοκρατίας...

Παρατηρώντας τις εξελίξεις στην πατρίδα μας, και όντας απηυδισμένος από το καθεστώς της ανελευθερίας που βιώνουμε, κάθισα σήμερα το απόγευμα και άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο το τι είναι δημοκρατία...Ένα πολίτευμα που βαυκαλιζόμαστε πως γεννήθηκε στη χώρα μας, όμως πιστεύω πως όπως το εφαρμόζουμε σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά σημαίνει...Επειδή όμως μπορεί κάτι να κάνω λάθος, μπήκα να ψάξω για να βεβαιωθώ...Δημοκρατία, λοιπόν σύμφωνα με τη wikipedia, είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από το λαό, ασκείται από το λαό και εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού...Και συνεχίζει παρακάτω εξηγώντας το ρόλο της κυβέρνησης, τα εργαλεία που προάγουν τη δημοκρατία (εκλογές, δημοψήφισμα κλπ), αλλά αναφέροντας επίσης πως το πολίτευμα θα πρέπει να εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών και όχι των ολίγων εκλεκτών...

Μετά από αυτήν την επιβεβαίωση, οι συνειρμοί μπορούν να γίνουν με μεγαλύτερη ασφάλεια...Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στο φτωχό μυαλό μου, έρχονται άμεσα αρκετές περιπτώσεις που όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο και εμείς τα θεωρούμε δεδομένα και συνεχίζουμε να κοιμόμαστε...Και γίνομαι άμεσα πιο συγκεκριμένος...

Καθαρή χούντα

Σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη ημέρα για όσους κινούμαστε στην πρωτεύουσα...Σήμερα επισκέφθηκε την πόλη μας, όπως όλοι θα έχετε ακούσει ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών...Για να συζητήσει με τους δικούς μας φωστήρες τα προβλήματα της χώρας λένε τα παπαγαλάκια...Για να τονώσει το προφίλ της παράταξης του λίγο πριν τις εκλογές στη Γερμανία λέω εγώ, μετά από τις οποίες οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Έτσι και αλλιώς, η χώρα βρίσκεται υπό (οικονομική και όχι μόνο) κατοχή και αυτοί που κρατούν τις τύχες της στα χέρια τους, βρίσκονται εκτός συνόρων και οι εσωτερικοί είναι τα πειθήνια πιόνια τους...Τελοσπάντων επανέρχομαι...Σήμερα λοιπόν η Αθήνα μοιάζει πραγματικά με φρούριο και όποιος κινήθηκε πέριξ του κέντρου θα το διαπίστωσε εύκολα...Υπάρχουν διάσπαρτοι αστυνομικοί παντού λες και βρισκόμαστε σε πόλεμο...Αλλά το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι...Σήμερα και επίσημα απαγορεύονται λέει οι διαδηλώσεις και κάθε είδους δημόσια ή υπαίθρια συνάθροιση...Χούντα δηλαδή και επίσημα και δεν μιλά και δεν αντιδρά ουδείς...Από μια κυβέρνηση εντελώς αυταρχική...Η πλάκα είναι ότι μόλις το 2011 όταν ξαναεφαρμόστηκε το μέτρο αυτό από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία έβγαινε και έσκουζε για χουντικές μεθόδους της κυβέρνησης του μνημονίου...Σήμερα δύο χρόνια μετά, όχι μόνο συγκυβερνούν οι δύο, αλλά εφαρμόζουν και τις ίδιες ακριβώς τακτικές...Και μετά έχουν το θράσος παρότι μειοψηφίες, να θεωρούνται δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, ενώ πρόκειται για κοινά και σκληρά, απολυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα...Αφού πάντως αποφάσισαν να απαγορεύσουν τις δημόσιες συναθροίσεις, απορώ πως δεν σκέφτηκαν να αποτρέψουν τις ουρές στα ιατρεία του ΙΚΑ, από τράπεζες, τον κόσμο από τις καφετέριες και γενικά από μέρη που μαζεύονται πολλοί μαζί, όπως επίσης και από τα αστικά λεωφορεία και άλλα μέσα μεταφοράς στα οποία ως γνωστόν καθημερινά συνωστίζεται πολύς κόσμος...Τους έχω ικανούς να το έκαναν και αυτό...Βλέπετε το μυαλό τους είναι τόσο λίγο και φτωχό, και ταυτόχρονα ρυθμισμένο αυτόματα να αποκρούει κάθε ψήγμα κοινής λογικής...

Οι εκλογές ως μέσο εκφοβισμού

Κάθε φορά που κάθε κυβέρνηση, με όποια μορφή αυτή και αν υφίσταται, θέλει να περάσει ένα νομοσχέδιο με επαχθή μέτρα και συνεχείς περικοπές, και κάθε φορά που τα πρόβατα-βουλευτές απειλούν με διαρροές, τότε πάνω από το κεφάλι μας πλανάται φοβερό το φάντασμα των εκλογών...Η κυβέρνηση απειλεί πως αν δεν περάσουν οι νόμοι, θα πάμε άμεσα σε εκλογές...Τότε ξεκινούν δράση τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ που αναλύουν το πόσο οδυνηρές θα είναι οι εκλογές για την κατάσταση της χώρας...Έχουμε δηλαδή φτάσει στο άκρων άωτον της παράνοιας και συνεχώς θέτουμε σε αυτή νέα όρια...Κατ΄ αρχάς οι εκλογές (έστω και με αυτά τα ερμαφρόδιτα εκλογικά συστήματα που ευνοούν κάποια κόμματα) είναι το κατ' εξοχήν εργαλείο που προάγει τη δημοκρατία...Υπό αυτήν την έννοια οι εκλογές δεν είναι απειλή, αλλά είναι μια πάσα στο λαό να πάρει θέση απέναντι στην κατάσταση την οποία βιώνουμε...Αυτοί όμως απειλούν με εκλογές, εκφοβίζοντας πως η κατάσταση τότε θα γίνει χειρότερη, θα οδηγηθούμε σε ακυβερνησία, θα έρθει το χάος, ο εμφύλιος και δεν ξέρω εγώ άλλο τι...Δεν ξέρω πραγματικά τι θα προκύψει μετά από ενδεχόμενες εκλογές για να πω...Αυτό όμως που σίγουρα ξέρω, είναι πως προσωπικά από τα επικοινωνιακά success stories που μας πλασάρουν ενώ η ανεργία καλπάζει, η κατάσταση χειροτερεύει και φως δε φαίνεται με τίποτα στην άκρη του τούνελ, εγώ προτιμώ κάτι άλλο...Και εντέλει προτιμώ να καταστραφώ με εκλογές, παρά να σωθώ, όπως τουλάχιστον εννοούν τη σωτηρία αυτοί, που κρατούν τις τύχες της ζωής μας στα χέρια τους...Επίσης να προσθέσω κάτι άλλο για όλους αυτούς που δε θέλουν εκλογές κάθε τρεις και λίγο και θέλουν να εξαντλείται η τετραετία για να μπορεί μια κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο της...Θα συμφωνούσα σε αυτό, αν δεν υπήρχαν οι ανακολουθίες που συμβαίνουν αμέσως μετά τις εκλογές...Για παράδειγμα όταν μια κυβέρνηση άλλα υπόσχεται προεκλογικά σαν πρόγραμμα και μετά τις εκλογές εφαρμόζει τα ακριβώς αντίθετα, τότε δεν βλέπω το λόγο να συνεχίσει να κυβερνά...Και δικαιολογίες του τύπου δεν ξέραμε, αλλιώς μας τα είχαν παρουσιάσει οι προηγούμενοι είναι τόσο φτηνές και γελοίες που ούτε τα μικρά παιδιά δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν...

Οι αλητείες των εθνοπατέρων

Κάτι άλλο που σίγουρα δεν είναι διόλου δημοκρατικό και όχι μόνο αυτό, αλλά εξοργίζει κάθε σκεπτόμενο παρατηρητή, είναι τα προνόμια που διατηρούν οι βουλευτές...Στο δημοκρατικό πολίτευμα κανονικά οι βουλευτές είναι υπηρέτες της λαϊκής βούλησης και σκοπός τους είναι να προασπισθούν τα δικαιώματα των πολιτών, οι οποίοι άλλωστε για το λόγο αυτό τους εξέλεξαν...Στην πράξη όμως για μία ακόμη φορά η έννοια της δημοκρατίας εξευτελίζεται...Οι εθνοπατέρες καλυμμένοι πίσω από την ασυλία τους κάνουν του κεφαλιού τους...Βρίζονται στις αίθουσες της βουλής σαν τους χειρότερους κάφρους...Συμμετέχουν σε εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές και σαν πόρισμα βγάζουν το απόλυτο τίποτα, στοχοποιώντας τα μικρά ψάρια και αφήνοντας τους ιπποπόταμους ανέγγιχτους. Καταστρατηγούν ακόμη και δικαστικές αποφάσεις, αρνούμενοι να τις εφαρμόσουν όπως έγινε πρόσφατα στην περίπτωση της κρατικής τηλεόρασης...Δε διστάζουν να αφήνουν αδικήματα να παραγράφονται για να καλύπτουν το σινάφι τους...Μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια εξετάζοντας ατέλειωτες λίστες φοροφυγάδων, για τις οποίες τα αποτελέσματα τους δεν τα μαθαίνουμε ποτέ..Το παίζουν υπερασπιστές του απλού λαού, τη στιγμή που δεν τόλμησαν  όλα αυτά τα χρόνια να αγγίξουν κανέναν μεγαλοκαρχαρία που λυμαίνεται τη χώρα...Όλες αυτές οι πρακτικές των βουλευτών με την καθοδήγηση των κομμάτων τους, αντιβαίνουν σε κάθε έννοια δημοκρατίας, αλλά αυτοί δε δίνουν σημασία...Δεν τους νοιάζει που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς προστασία γιατί θα γίνουν έρμαια των δίκαιων αντιδράσεων των πολιτών...Τους αρκεί η προστασία των καναλιών, των εφημερίδων, των νταβατζήδων και γενικά της φωτισμένης ολιγαρχίας, τα συμφέροντα της οποίας εξυπηρετεί ξεδιάντροπα κάθε κυβέρνηση μέσα από ένα βρώμικο και υπόγειο δούναι και λαβείν...Και ίσως το χειρότερο είναι πως τέτοιες συμπεριφορές είναι γνώρισμα των βουλευτών όλων των κομμάτων...Γιατί και αυτοί της αντιπολίτευσης μπορεί κάποιες φορές να σκούζουνε για τις αδικίες, αλλά δεν έχω δει ποτέ να αντιδρούν μπροστά στα σκανδαλώδη προνόμια που απολαμβάνουν οι 300 (ασυλία, γραμματείς αποσπασμένους στα γραφεία τους, αυτοκίνητα πανάκριβα, ανταλλάγματα για συμμετοχές σε τηλεοπτικές εκπομπές και πολλά άλλα)...

Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω επί του θέματος...Εγώ έτσι τα βλέπω τα πράγματα και ειλικρινά με εξοργίζει όλη αυτή η κατάσταση...Και επίσης με στενοχωρεί που η δημοκρατία που γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα της έλαχε να πεθάνει ξανά στη χώρα μας...

Αν υπάρχουν λύσεις κατά την άποψη μου, για να αναστραφεί η κατάσταση; Υπάρχουν, θέλουν δουλειά πολλή, αλλά υπάρχουν...Και αφορούν ενέργειες που ευνοούν την άμεση δημοκρατία και τη συνεχή συμμετοχή μας σε κοινωνικά δρώμενα, πράγματα τα οποία θα αναλύσω σε κάποιο επόμενο post. Αυτό που πρέπει απλά όλοι να θυμόμαστε είναι κατά την άποψη μου, ότι αφενός το δημοκρατικό μας δικαίωμα δεν εξαντλείται σε μια απλή συμμετοχή στις κάλπες κάθε φορά που γίνονται εκλογές, και αφετέρου πως δεν μπορούμε να ζητάμε δημοκρατία, όταν στην ατομική μας καθημερινότητα δεν προάγουμε την έννοια αυτή και δεν την εφαρμόζουμε...

Αυτά προς το παρόν...Με την ευχή αν κάποιος είναι λάθος και υπερβολικός αυτός να είμαι εγώ και όχι η wikipedia. Αν και τείνω να πιστέψω πως δυστυχώς αμφότεροι είμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση...

Τα λεφτά, τα λεφτά, ποιος τα ανακάλυψε;

Ευρισκόμενοι στα μέσα του σωτήριου έτους 2013, η κρίση μας έχει αγγίξει όλους για τα καλά και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο θαρρώ πως φοβάται να παραδεχθεί την αλήθεια...Η οικονομική κατάσταση της χώρας μοιάζει να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, όσο και αν μερικοί προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο και να μας πείσουν για το αντίθετο και αυτό έχει σίγουρα επιπτώσεις στην οικονομική κατάσταση όλων μας. Το βιώνουμε στην καθημερινότητα μας όλη την τετραετία αυτή, ύστερα από τις διάφορες περικοπές που έχουμε υποστεί και τα δυσβάσταχτα ποσά που καλούμαστε να καταβάλουμε στο κράτος με τη μορφή φόρων, μέτρων και χαρατσιών...Για τα οποία φυσικά θα μιλήσουμε εν καιρώ...

Κοιτάζω τη ζωή μου, την τελευταία τριετία και διαπιστώνω το ίδιο ακριβώς...Προσπαθώ να βρω από που θα εξοικονομήσω χρήματα και πως θα μειώσω το καθημερινό μου εξοδολόγιο...Συνήθειες που ήταν αγαπημένες μου, πλην όμως κόστιζαν αρκετά, έπαψαν να αποτελούν μέρος του εβδομαδιαίου μου προγράμματος. Οι έξοδοι έχουν φυσικά περιοριστεί κυρίως στα Σαββατοκύριακα, ακόμα και οι απλές βόλτες για έναν καφέ..Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κάπου κάπου δεν πραγματοποιούνται οι περίφημες ανοιχτές βόλτες, που βγαίνεις και ξεχνάς να γυρίσεις σπίτι...Σε γενικές γραμμές πάντως, τα έξοδα έχουν όσο το δυνατόν εξορθολογιστεί και τα περιττά μοιάζουν να πηγαίνουν περίπατο, μαζί με χόμπι και ασχολίες που μου γέμιζαν τον ελεύθερο χρόνο...Επίσης για αγορές ούτε λόγος...Μόνο τα απολύτως απαραίτητα...Πάνε οι εποχές που κάποιοι έκαναν μια βόλτα στα μαγαζιά και επέστρεφαν με δέκα σακούλες ψώνια...Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν φυσικά και οι καλοκαιρινές διακοπές, τις οποίες για φέτος και ίσως για χρόνια τις πήρε ο άνεμος...Η ίδια κατάσταση δηλαδή πάνω κάτω που συμβαίνει στην πλειοψηφία των συνομηλίκων μου...Και το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο, σε σημείο, που η γενιά των τριαντάρηδων να μοιάζει σαν μια χαμένη γενιά..

Παρατηρώ όμως διάφορες συμπεριφορές την περίοδο αυτή, που πραγματικά με ενοχλούν και σε αρκετές περιπτώσεις με βγάζουν από τα ρούχα μου...Κατανοώ την κατάσταση, τη βιώνω άλλωστε και εγώ στην καθημερινότητα μου, η οποία έχει γίνει σχεδόν ανυπόφορη...Όμως, παρά την κρίση και την ομολογουμένως μεγάλη οικονομική στενότητα, δεν μπορώ με τίποτα να δικαιολογήσω συμπεριφορές όπως αυτές που θα περιγράψω αμέσως τώρα...

Γκρίνια και κακομοιριά

Κατ΄αρχάς η δύσκολη οικονομική κατάσταση έχει αναπτύξει μέσα μας μια γκρίνια και μια μεμψιμοιρία που καταντάει πολλές φορές ανυπόφορη...Συνέχεια παρατηρώ ανθρώπους που το παίζουν κακομοίρηδες και κλαίγονται με το παραμικρό για το κακό που τους βρήκε...Την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι αυτοί προ κρίσης απολάμβαναν προνόμια εκτός οποιασδήποτε λογικής...Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που έμειναν άνεργοι ή άστεγοι...Αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να παραπονιούνται, παρότι τις περισσότερες φορές αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την πεζή πραγματικότητα με αξιοζήλευτη αξιοπρέπεια...Αναφέρομαι σε βολεμένους, που επειδή υπέστησαν μια (μπορεί και σημαντική) μείωση μισθού, χάνουν την αξιοπρέπεια τους γκρινιάζοντας για ένα καθεστώς που σε τελική ανάλυση οι ίδιο στήριζαν όλον αυτόν τον καιρό...Μιλώ για ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια προκλητικά απολάμβαναν προνόμια, που η συντριπτική πλειοψηφία των απλών εργαζομένων δεν τα είχε δει ούτε στο πιο τρελό της όνειρο...Και αυτοί οι άνθρωποι γκρινιάζουν...Συμφωνώ με την αντίδραση για έναν λαό που έχασε κεκτημένα αιώνων εν μια νυκτί...Όμως με μαχητικότητα και αξιοπρέπεια...Όχι με κακομοιριά και με ψεύτικους οδυρμούς, την ίδια στιγμή που γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά πεινάν και έχουν ανάγκες σοβαρές...

Κρίση και σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων

Φυσικά η κρίση έχει επηρεάσει σοβαρά και τις ανθρώπινες σχέσεις και ιδίως αναφέρομαι στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα...Τώρα και τελευταία όλο και περισσότερο γίνομαι μάρτυρας περιπτώσεων που άνδρες και κυρίως γυναίκες επιλέγουν σύντροφο όχι με κριτήριο το χαρακτήρα και τον τύπο ή έστω την εξωτερική εμφάνιση, αλλά με βάση το πορτοφόλι του άλλου...Ειλικρινά, επειδή δεν μου αρέσει να γενικεύω, δεν θα προέβαινα στο σχολιασμό αυτό ποτέ, αν δεν είχα δει περιπτώσεις τέτοιες πάμπολλες τον τελευταίο καιρό, σε σημείο που να αναρωτιέμαι για το που πάει αυτή η κοινωνία...Βλέπω λοιπόν άνδρες να ψάχνουν για τον έρωτα της ζωής τους, αναλογιζόμενοι την οικονομική επιφάνεια των γυναικών και των οικογενειών τους...Βλέπω επίσης άνδρες που πιστεύουν πως το φουσκωμένο πορτοφόλι τους, είναι μια αίσθηση κοινωνικού πρεστίζ και γιατί όχι μια προέκταση του μορίου τους...Και κάνουν πράγματα απίθανα, τα οποία οι γυναίκες αρκετές φορές επικροτούν...Ω της παράνοιας δηλαδή φίλοι μου...Για παράδειγμα βλέπω  μεγάλους ανθρώπους με λεφτά (ηλικία 50 και άνω) να την πέφτουν σε κοριτσάκια σαν τα κρύα τα νερά επιδεικνύοντας την οικονομική τους επιφάνεια, προσφέροντας εντυπωσιακά δώρα...Και το χειρότερο δεν είναι αυτό...Το χειρότερο είναι ότι τα κορίτσια αυτά ενδίδουν τελικά χωρίς πολύ μεγάλη αντίσταση (ναι να ενδίδουν)...Δεν ξέρω, μπορεί να σκέφτονται πως έτσι θα φτιάξουν τη ζωή τους, σκεπτόμενες πως  θα κάνουν την τύχη τους...Μπορεί να σαν φαίνεται παράξενο, αλλά συμβαίνει και σε μάλιστα σε σχετικά ευρεία κλίμακα...Σήμερα όσοι έχουν λεφτά, έχουν στα χέρια τους όλο το παιχνίδι...Δεν παραπονιέμαι για αυτό...Ίσα ίσα που αν είχα λεφτά θα υποψιαζόμουν πως όποια με πλησιάζει το κάνει από συμφέρον...Ενώ τώρα, ξέρει ότι στο μόνο που μπορεί να βασιστεί είναι η καλή μου η καρδιά (λέμε τώρα)...Αυτό είναι και το μόνο καλό στην όλη φάση...Ότι δηλαδή όταν σε πλησιάζει ή πλησιάζεις μια κοπέλα και δέχεται, ξέρεις ότι δεν σε θέλει για τα λεφτά, τα οποία φυσικά από την πρώτη στιγμή έχεις ξεκαθαρίσει πως δεν έχεις...Κάτι άλλο έχει εκτιμήσει πάνω σου, ή απλά είναι τελείως απελπισμένη...Για να μην σας πω, ότι σε αυτό το θέμα είμαι τόσο ανένδοτος, που και λεφτά πολλά να είχα, θα φρόντιζα να το απέκρυπτα επιμελώς στα πρώτα βήματα μιας γνωριμίας, προκειμένου να βεβαιωθώ, πως ο άλλος δεν έρχεται κοντά μου για αυτά...Αξιοπρέπεια λοιπόν φίλοι μου και εδώ...Γιατί όσο και να με πείτε υπερβολικό, έχω δει κάποιες περιπτώσεις τώρα τελευταία που είναι θαύμα που τα μαλλιά μου είναι ακόμη στη θέση τους...Για τόσο ξεδιάντροπο παιχνίδι μιλάμε και κάποιοι το βλέπουν σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο...Δυστυχώς κρίμα...Αυτό μόνο και τίποτε άλλο...

Επίδειξη και κοινωνική πρόκληση

Φυσικά κανείς δεν αντιλέγει πως σήμερα όσοι έχουν οικονομική επιφάνεια, μπορούν και επιβάλλονται ενώ γίνονται και εύκολα αντιληπτοί...Ο παράς δεν κρύβεται, όπως λέει και ο σοφός λαός...Για το τελευταίο βάζουν και οι ίδιοι το δαχτυλάκι τους και αυτό πραγματικά με εξοργίζει πολύ...Στον καιρό που σχεδόν το ένα τέταρτο και πάνω του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το να κάνει κάποιος επίδειξη πλούτου και να ξοδεύει ασύστολα αποτελεί κοινωνική πρόκληση...Τα ακριβά αυτοκίνητα, τα πανάκριβα ρολόγια και κοσμήματα και τα επώνυμα πανάκριβα ρούχα είναι δικαίωμα του καθενός να τα κατέχει, από τη στιγμή που έχει την αντίστοιχη οικονομική επιφάνεια...Ας τα έχει να τα χαίρεται...Όμως όταν κάνει επίδειξη, με σχεδόν ξεδιάντροπο τρόπο, τη στιγμή που δίπλα τους άλλοι πεινούν και φυτοζωούν αυτό παύει να αποτελεί δικαίωμα του και μετατρέπεται σε αφορμή για σφαλιάρα...Ακόμη χειρότερα, όταν κάποιος παριστάνει τον τρανό επιχειρηματία και σκορπά τα χρήματα δεξιά και αριστερά, και την ίδια στιγμή ο ίδιος άνθρωπος, κάνει περικοπές στα μεροκάματα των εργαζομένων του και καθυστερεί τις πληρωμές τους, προφασιζόμενος την κρίση, τότε αυτό ξεφεύγει από τα όρια της λογικής και υπεισέρχεται σε αυτά της οικονομικής παράνοιας, την οποία όλοι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια χωρίς δυστυχώς να αντιδρούμε καθόλου...Επειδή λοιπόν οι εποχές είναι περίεργες και επειδή αρκεί μια τόση δα σπίθα για να ανάψει μεγάλη πυρκαγιά, θαρρώ πως καλό θα είναι η επίδειξη του πλούτου να αποφεύγεται επειδή προκαλεί...Με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο σε σχέση με το θέμα χρήμα την σήμερον ημέρα...Το χρήμα που σίγουρα δεν φέρνει την ευτυχία, απλά  αποτελεί ένα μέσο για μια καλύτερη ζωή σε λογικά πάντα πλαίσια...Το χρήμα που δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό και μέσο επίδειξης και προβολής, ιδίως σήμερα που πολλοί συνάνθρωποι μας στερούνται ακόμα και τα προς το ζειν...Το χρήμα και τα λεφτά εντέλει που δεν φταίει αυτός που τα ανακάλυψε...Αλλά αυτός που παράλειψε να μας πει, τι παθαίνει ο άνθρωπος με του παρά τη φόλα...Και επίσης, αυτός που τα μοίρασε και ανάγκασε κάποιους να πεθαίνουν της πείνας και άλλους να τα χρησιμοποιούν για να επιβάλλονται πατώντας επί πτωμάτων...

υγ1 Καλώς σας βρήκα φίλοι μου, ξανά μετά από τόσο μεγάλο διάστημα...Θα τα λέμε πλέον πολύ συχνά...

Σεναριολογίας και φημών το ανάγνωσμα...

Αν κάτι καθορίζει πλέον τη ζωή του σύγχρονου Έλληνα, καθοδηγεί σε γενικές γραμμές τη συμπεριφορά του αλλά και την ψυχολογία του, αυτό δεν είναι άλλο από τις φήμες...Δεν ξέρω αν έχετε κάνει τον κόπο να καθίσετε να το σκεφτείτε ποτέ...Το πόσο δηλαδή επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, οι φήμες που τρέχουν δεξιά και αριστερά, οι οποίες αν και σπανίως συμβαίνουν στην πραγματικότητα, εντούτοις πετυχαίνουν συνήθως το στόχο τους...Υποτίθεται πως σε μια οργανωμένη πολιτεία, που τα πάντα λειτουργούν αρμονικά, δεν υπάρχει κανείς λόγος για να πιστέψει κανείς σε φήμες και διαδόσεις, ούτε έχει κανείς συμφέρον να τις διασπείρει...Όποιος όμως πιστεύει πως ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία, θεωρώ πως είναι άρτι αφιχθείς από άλλον πλανήτη, τον καλωσορίζω λοιπόν στα γήινα και τον κερνώ και μια μπίρα...

Οι φήμες, οι διαρροές και τα σενάρια ήταν πάντα ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο για την εξάσκηση πολιτικής και της χαλιναγώγησης των λαών...Το κόλπο είναι γνωστό και όποιος έχει ανοιχτά μάτια το βλέπει πανεύκολα...Βγαίνουν κάθε τρεις και λίγο τα γνωστά παπαγαλάκια διαρρέουν τεχνηέντως διάφορα πράγματα που αφορούν το μέλλον μας...Για παράδειγμα, τώρα της μόδας είναι τα νέα μέτρα...Βγαίνουν λοιπόν οι παπαγάλοι και μας προϊδεάζουν για πολύ σκληρά μέτρα που θα ληφθούν και που θα μας δημιουργήσουν δυστυχία...Εμείς συνειδητοποιούμε τη δυσκολία και σιγά σιγά συμβιβαζόμαστε απόλυτα με την ιδέα των νέων μέτρων και τα αποδεχόμαστε, ξεχνώντας ότι μιλάμε για φήμες...Στην συνέχεια έρχονται οι αρμόδιοι παίρνουν όντως τα σκληρά μέτρα, αλλά μας πετάνε και κανένα τυράκι που και που...Τότε εμείς, αφού έχουμε πρώτα πιστέψει τα χειρότερα, με το άκουσμα αυτό αισθανόμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι και δεν αντιδρούμε καθόλου μα καθόλου...Το κόλπο είναι παλιό και όσο αποδίδει τόσο περισσότερο θα το χρησιμοποιούν..Επενδύουν στην κινδυνολογία και διασπείρουν παντού τον πανικό και έτσι εμείς στη λογική του να μην χάσουμε τα πάντα, δε μιλάμε καθόλου...Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα με την περιβόητη αναδιάρθρωση, έννοια την οποία ανάθεμα και αν καταλαβαίνει 1 στους 10 Έλληνες και όμως όλοι έχουν πανικοβληθεί..Αξίζει πάντως σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως η οικονομική ανάλυση αποδέχεται τον παράγοντα φήμες και τη δημιουργία πολλών σεναρίων, ως εργαλεία επιχειρηματικών αποφάσεων και χάραξης πολιτικών...Όχι όμως φυσικά με τον τερατώδη αυτό τρόπο που έχουν ξευτυλιστεί οι έννοιες αυτές στη χώρα μας...

Είναι απίστευτος πάντως ο τρόπος με τον οποίο όλοι είμαστε εθισμένοι στην κινδυνολογία και στο πως γίνεται κτήμα μας ο φόβος κάθε φορά...Φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον ίσκιο και είμαστε διατεθειμένοι να πιστέψουμε άκριτα κάθε τι απίστευτο που μας σερβίρεται, χωρίς να κάνουμε καν τον κόπο να θέσουμε το όποιο μυαλό μας σε λειτουργία...Αυτή η ευκολοπιστία είναι και απόρροια της τάσης του νεοέλληνα να επιζητά το κουτσομπολιό και να ζητά να μαθαίνει την παραμικρή λεπτομέρεια για πράγματα ανούσια...Έχουμε την τάση να πλάθουμε μόνοι μας σενάρια και θεωρίες συνωμοσίας και να τα υιοθετούμε άκριτα και αβασάνιστα κόντρα σε κάθε έννοια κοινής λογικής...Αλλά είναι και η τάση που έχουμε οι Έλληνες να είμαστε εξυπνάκηδες και παντογνώστες και να θεωρούμε τον εαυτό μας ειδικό σε πολλά...Όλοι μας έχουμε ένα γνωστό με εσωτερική πληροφόρηση που μας έχει πει κάτι, όλοι έχουμε ακούσει κάτι για τη συμπεριφορά ενός διάσημου, όλοι έχουμε ένα γνωστό που μας πληροφόρησε πως στο νομισματοκοπείο τη νύχτα ακούγονται θόρυβοι δείγμα πως κόβουν δραχμές (σενάριο που έπαιξε πάρα πολύ και το είχαν πιστέψει πάμπολλοι...), όλοι ξέρουμε πως κάποια ματς είναι στημένα (φυσικά πάντα αφότου διεξαχθούν και αφού έχουμε πέσει στον ατελείωτο κουβά), όλοι έχουμε εσωτερική πληροφόρηση για την πορεία κάποιων μετοχών στο χρηματιστήριο που θα μας δώσουν σίγουρα κέρδη κλπ κλπ...Εκατοντάδες παραδείγματα μπορώ να αραδιάσω...Όταν η σύνεση και το καθαρό μυαλό έχουν πάει περίπατο, τότε θα μας τρώνε οι επιτήδειοι τα λεφτά στο χρηματιστήριο και στο στοίχημα, θα μας τα παίρνει η κυβέρνηση με συνεχή μέτρα και δεν θα μας φταίει στην πραγματικότητα κανείς πλην από το ξερό μας το κεφάλι...

Οι δύο μεγαλύτερες φήμες πάντως που αναπτύχθηκαν τώρα τελευταία είναι οι ακόλουθες...

Δεν έχουν περάσει παρά δύο μόλις εβδομάδες όταν πριν λίγες ημέρες από την 25η Μαρτίου, ολόκληρη η Ελλάδα συνταράχθηκε από εκείνο το περίφημο e-mail που μιλούσε για την επερχόμενη χρεωκοπία...Στο θέμα της χρεωκοπίας έχω αναφερθεί σε προηγούμενη δημοσίευση σχετικά...Εστάλη λοιπόν εκείνο το περίφημο e-mail, από έναν σύντροφο που συστηνόταν σαν μεγαλοστέλεχος τράπεζας με εσωτερική πληροφόρηση, ο οποίος ήξερε και το περιεχόμενο του λόγου του πρωθυπουργού μετά τη σύνοδο..Ο λόγος υποτίθεται ανέφερε, πως σήμερα 25η Μαρτίου που οι προγονοί μας έδωσαν το αίμα τους κλπ κλπ, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες θα ξεκινήσουμε από την αρχή...Ξεπερνώ το γεγονός, ότι τέτοιο λόγο ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε ποτέ να αναφωνήσει, γιατι περιείχε λέξεις ανώτερου επιπέδου και έννοιες τις οποίες στοιχηματίζω πως δεν μπορεί με τίποτα να καταλάβει...Προσωπικά εγώ δεν είχα την τύχη να λάβω το συγκεκριμένο e-mail, όμως διασταύρωσα ότι όντως πήγε σε πολλούς γνωστούς μου ενώ το είδα και με τα μάτια μου...Το διάβασμα λοιπόν του συγκεκριμένου μηνύματος ώθησε πάρα πολλούς ανθρώπους να βάλουν τα χρήματα τους σε σεντούκια, άλλους να τα στείλουν στο εξωτερικό, άλλους να ρευστοποιήσουν κοψοχρονιά τα χαρτοφυλάκια τους και άλλους να κάνουν πράξεις πανικού...Φυσικά την ίδια στιγμή, υπήρχαν και άλλοι που εκμεταλλευόμενοι όλα αυτά θησαύρισαν για μια ακόμη φορά στην υγειά του κορόιδου...Μην περιμένετε να τους κακίσω, όσο και αν σπέρνουν τεχνηέντως τον πανικό...Όταν ένας άνθρωπος που έχει στην κατοχή του κάποια κεφάλαια, άγεται και φέρεται από φήμες και παπαγαλάκια, μην περιμένετε από εμένα να στενοχωρηθώ όταν τα χρήματα του θα κάνουν φτερά και θα πετάξουν στις τσέπες των επιτήδειων...Για να συννενοούμαστε δηλαδή...Πάντως ο μάγκας με το e-mail τον πέτυχε τον στόχο του...Τι κι αν είναι ένας απλός τορναδόρος από την Κρήτη και όχι μεγαλοστέλεχος τράπεζας...Εκμεταλλευόμενος την χαζομάρα μας, μας έδωσε ένα μάθημα...Φυσικά πάνω σε αυτό το απλό μήνυμα στήθηκαν πολιτικοί καυγάδες, πολιτικοί κατηγορήθηκαν εκατέρωθεν, ανέβηκαν και οι τόνοι της αντιπαράθεσης, αλλά μην περιμένετε να ασχοληθώ με αυτά...μου προκαλούν αφόρητη βαρεμάρα...

Η δεύτερη φήμη που πλανήθηκε αρκετό καιρό πάνω από τη χώρα ήταν η περιβόητη περίπτωση πρώην υπουργού που στο λογαριασμό του είχε ένα μικροποσό για τα τρέχοντα έξοδα...Περίπου 178 εκατομμυριάκια ευρώ για ώρα ανάγκης...Το περιστατικό αυτό έγινε επίσης αφορμή για διαξιφισμούς και δηλώσεις...Και οι φήμες φούντωσαν στο ίντερνετ και στο ραδιόφωνο...Σίγουρα είναι ο τάδε...όχι δεν υπάρχει περίπτωση είναι ο δείνα...μπα εγώ πιστεύω πως είναι ο φούφουτος, ή ο Μαυρογιαλούρος...Μιλώντας με διαφορετικούς ανθρώπους και κάνοντας τον ανήξερο, αλίευσα 5-6 διαφορετικά ονόματα, τα οποία όμως όλοι τα εκστόμιζαν με απόλυτη σιγουριά καθώς είχαν πληροφόρηση όπως διατείνονταν..Πέρασε λίγο ο καιρός, πλέον το θέμα ξεχάστηκε και ούτε γάτα ούτε ζημιά...Στο κάτω κάτω, τώρα με μικροποσά θα ασχολούμαστε;;..Έγινε ο απαραίτητος τζερτζελές, ικανοποιήθηκε λίγο το αίσθημα του κόσμου ότι, να πιάσαμε έναν κλέφτη και τελείωσε το παραμύθι...Όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα σε αυτή τη χώρα...Για το περιστατικό αυτό έχω να κάνω απλά δύο μικρές παρατηρήσεις, έτσι για την ιστορία...Κατ' αρχάς αν υπήρχε όντως τέτοιος υπουργός θα πρέπει να αθωωθεί πάραυτα λόγω βλακείας για να μην πω τίποτα χειρότερο μέρες που έρχονται...Να έχεις τόσα λεφτά στον προσωπικό σου λογαριασμό, ενώ οι συνάδελφοι σου τα έχουν μεταφέρει όλα σε συγγενείς, φίλους και offshore για να κρύψουν τα ίχνη, σημαίνει ότι είσαι παντελώς ηλίθιος...Και δεν ξέρω τι είναι καλύτερο για έναν πολιτικό...να είναι ηλίθιος ή κλέφτης...Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η κατάντια και η σαπίλα αυτού του οίκου ανοχής και ενοχής που έχει το θράσος να ονομάζεται κράτος, φαίνεται από το γεγονός ότι η ίδια η αρμόδια επιτροπή για την καταπολέμηση ξεπλύματος, διασπείρει τέτοιου είδους φήμες για εσωτερική κατανάλωση και για διενέργεια πολιτικών παιχνιδιών...Δεν ξέρω αν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε αυτό που λέω...

Για να το ελαφρύνω και λίγο, έχω να πω το εξής...Από τη ζωή μου έχω ένα πολύ μεγάλο παράπονο...Μπορεί να έχω ζήσει πολλά, να έχω αντιμετωπίσει ακόμη περισσότερα να μου έχουν συμβεί αρκετά, αλλά ποτέ ως τώρα δεν έχω γίνει παραλήπτης ενός τέτοιου e-mail, το οποίο να με προειδοποιεί για μια επερχόμενη καταστροφή, ή ακόμη καλύτερα να μου παρέχει μια τεράστια ευκαιρία για να ξελασπώσω οικονομικά...Συνέχεια ακούω διηγήσεις από γνωστούς, αλλά μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν μου είχε τύχει κάτι σχετικό...Και που ξέρετε, μπορεί καμιά φορά κάποιο e-mail να λέει την αλήθεια και ακολουθώντας το να γίνουμε πλούσιοι και να λύσουμε το πρόβλημα της ζωής μας μια για πάντα...Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται...Πριν από λίγες ημέρες συνέβη και σε μένα λοιπόν, μια τεράστια ευκαιρία για το άλμα προς τα εμπρός...Κάνοντας την σχεδόν καθημερινή περίπου δεκάλεπτη περιήγηση μου στο λογαριασμό που τηρώ στο facebook, παρατήρησα ότι είχα ένα εισερχόμενο μήνυμα...Το άνοιξα με σχετική περιέργεια για να δω ποιο φιλαράκι με θυμήθηκε και αν ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό...Το μήνυμα όμως δεν ήταν από φίλο, αλλά από πολύ μακριά...Αποστολέας του ήταν η αξιότιμος γραμματέας του δικηγόρου κύριου Μάξουελ Μπίτσον, ο οποίος κατάγεται από το Τόγκο...Ποιος είναι αυτός θα μου πείτε τώρα; Εγώ τον μόνο άνθρωπο που γνωρίζω και κατάγεται από το Τόγκο είναι φυσικά ο Εμμάνουελ Αντεμπαγιόρ και κανέναν άλλο... Ούτε και εγώ λοιπόν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο μέχρι που διάβασα το μήνυμα...Σας αναφέρω τι έγραφε σε σχετικά ελεύθερη μετάφραση (καθώς το μήνυμα ήταν στα αγγλικά΄...) Αγαπητέ κύριε τάδε (ανέφερε το κανονικό μου ονοματεπώνυμο, απλά δεν το αναφέρω εδώ για ευνόητους λόγους...) Είμαι δικηγόρος και σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας πληροφορήσω για το θάνατο του θείου σας κυρίου D. τάδε (το επώνυμο μου επίσης)...(έσπασα το κεφάλι μου να δω αν είχα θείο που ζούσε στο Τόγκο, μετανάστης σαν το Κωνσταντάρα στην σχετική ελληνική ταινία, κυνηγημένος από το καθεστώς, ιεραπόστολο, έμπορο ναρκωτικών,σκάουτερ μαύρων διαμαντιών τύπου Αμπονσά, Αμποάγκουε και Οφορίγκουε, κυνηγό αγρίων ζώων, εξάδελφο του Ταρζάν, μέλος των γιατρών του κόσμου, ή τελοσπάντων με οποιαδήποτε άλλη πιθανή ιδιότητα, αλλά μάταια.)..Αφού σας εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια (ευχαριστώ ζωή σε σας, είπα από μέσα μου...), θέλω να σας πληροφορήσω πως ο θείος σας ήταν πελάτης μου μέχρι το θάνατο του, και άφησε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων στο λογαριασμό του στην τράπεζα...Το ποσό είναι 8,5 εκατομμύρια δολάρια (δε βαριέσαι σκέφτηκα, με την ισοτιμία που έχει σήμερα το δολάριο, ένα μάτσο παλιόχαρτα είναι αλλά τελοσπάντων θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα το δεχτώ...)...Δεν μπόρεσα να βρω κανέναν άλλο συγγενή εκτός από εσάς, που το e-mail σας το βρήκα στις σημειώσεις του θείου σας...(πάντα το έλεγα πως ο θείος ήταν μεγάλη ψυχή...κρίμα που έφυγε τόσο νέος..ήταν ο αγαπημένος μου θείος...)..Το μόνο που θέλω από εσάς για να απελευθερωθούν τα χρήματα και να σας αποσταλούν είναι να μου στείλετε πλήρη στοιχεία ταυτοποίησης και επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου τηλεφώνου, καθώς επίσης και να μου εμβάσετε στον κάτωθι λογαριασμό μου που σας αναγράφω, το ποσό των των 900 δολαρίων για τα έξοδα του ξεμπλοκαρίσματος του λογαριασμού...Φιλικά, Φελίτσια Ματίας (γραμματέας του κυρίου Μάξουελ Μπίτσον)...
Αυτό ήταν το μήνυμα λοιπόν που έλαβα και ομολογώ πως έριξα πολύ γέλιο και σκεφτόμουν πως μόνο ένας εντελώς αφελής θα μπορούσε να τσιμπήσει με αυτό και να στείλει 900 δολάρια...Μέχρι που συζητώντας το περιστατικό με γνωστούς, μου ορκίστηκαν πως ήξεραν από πρώτο χέρι περιπτώσεις ανθρώπων που έπεσαν σε αυτήν την παγίδα και έστειλαν χρήματα, φυσικά χάνοντας τα...Μόλις το άκουσα αυτό, μου κόπηκε απότομα το γέλιο και άρχισα έντονα να προβληματίζομαι για το επίπεδο νοημοσύνης αρκετών από εμάς...Όχι δεν άρχισα πάντως να κλαίω...Αφού όσα δάκρυα είχα, τα έχυσα στη μνήμη του συγχωρεμένου του θείου μου που η άπονη ζωή που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει, τον έστειλε στο μακρινό και αφιλόξενο Τόγκο...

Δεν θέλω να προσθέσω πολλά περισσότερα επί του γενικότερου θέματος, από τη στιγμή που ο καθείς πράττει ότι νομίζει καλύτερο...Όταν όμως πιστεύουμε και πανικοβαλόμαστε από τις φήμες και τα διάφορα σενάρια που διασπείρουν οι επιτήδειοι από δω και από κει, τότε δεν μας φταίει κανείς για τις κινήσεις πανικού που κάνουμε, και οι οποίες ζημιώνουν μόνο εμάς...Εκτός αυτού, όταν σε κάνουν να πιστέψεις μέσα σου πως θα έλθει η καταστροφή και συνεχώς τη μελετάς, τότε ναι είναι βέβαιο πως θα έλθει...Τίποτα άλλο...Το αφήνω εδώ ως τροφή για σκέψη για όλους μας, μέρες που είναι και μέρες που έρχονται κυρίως....

υγ1 Φήμες και σενάρια λένε πως και φέτος, σε περίπου 24 ώρες από τώρα, δεν θα γίνει κάποια έκπληξη και θα πραγματοποιηθεί η ανάσταση του Κυρίου, για μια ακόμη χρονιά...Είθε να αναστηθεί κυρίως μέσα μας, μιας και φαίνεται να το έχουμε όλοι ανάγκη για αυτά που έρχονται μπροστά...Ότι καλύτερο για όλους λοιπόν...

Περί βαριάς φανέλας και ελαφριών ποδοσφαιριστών...

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με παλαιότερα...Σήμερα κυριαρχεί παντού το χρήμα, αυτό κινεί τα νήματα, αυτό απονέμει τίτλους και φτιάχνει ομάδες, αυτό εν πολλοίς δημιουργεί και καινούργιους οπαδούς...Ως ένα σημείο αυτό είναι που δημιουργεί και τις σύγχρονες μεγάλες ομάδες, οι οποίοι αποκτούν όποιον ποδοσφαιριστή επιθυμούν ανά πάσα στιγμή, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια υπερομάδα που όμως απαρτίζεται από έναν στρατό μισθοφόρων...Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο απλώνεται σε όλο το φάσμα του αθλητισμού και στο ρυθμό που υπαγορεύει αυτός που το κατέχει (είτε λέγεται χορηγός, είτε ιδιοκτήτης ομάδας, είτε δεν ξέρω εγώ πως..), χορεύουν και κινούνται όλα τα υπόλοιπα...Το ποδόσφαιρο όμως που εμείς αγαπήσαμε δε μοιάζει με τη σημερινή εμποροπανήγυρη...Έχει μέσα του συναίσθημα και ρομαντισμό και ευτυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν εξαιρέσεις πάνω σε αυτό... ΄

Κατ' αρχάς σήμερα έχει εντελώς ευτελισθεί η έννοια της μεγάλης ομάδας και του μεγάλου ντέρμπι με όσα συμβαίνουν...Πρώτα πρώτα, πρέπει να ξεκαθαρίσω πάντως πως για τον καθένα αγνό οπαδό και φίλαθλο, η ομάδα που αγαπά είναι η μεγαλύτερη και η ιστορικότερη που υπάρχει...Αυτό είναι λογικό και θεμιτό, πλην όμως είναι απόλυτα υποκειμενικό..Για παράδειγμα, το να θεωρείται μεγάλη ομάδα η Τσέλσ(κ)ι μου μοιάζει αδιανόητο...Ξύπνησε μια ωραία πρωία ένας Ρώσος μεγιστάνας και ξόδεψε τρελά εκατομμύρια μαζεύοντας κάθε μεγάλο όνομα που κυκλοφορούσε και κατάφερε με τον καιρό να πάρει πρωταθλήματα και τρόπαια, χωρίς σχεδόν κανένα γηγενή ποδοσφαιριστή..Αυτό είναι καλό για τους οπαδούς της ομάδας, πιθανώς...για μένα όμως ως εξωτερικό παρατηρητή είναι παντελώς αδιάφορο...Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με την Μάντσεστερ Σίτι, η οποία με τα λεφτά των Αράβων έχει ξοδέψει πάρα πολλά για να δημιουργήσει μια σύγχρονη Βαβέλ, η οποία πιθανώς να της δώσει άμεσα νίκες και τρόπαια...Την ίδια στιγμή η σύγχρονη Λίβερπουλ παραπαίει και διανύει μια περίοδο πολύ κακή εδώ και χρόνια...Και δεν είναι ότι απέχει από τους τίτλους...Είναι ότι στην ενδεκάδα της βρίσκουν θέση παίχτες, που υπό άλλες συνθήκες όχι δεν θα έπαιζαν βασικοί στο Άνφιλντ, αλλά ούτε απέξω δεν θα περνούσαν...Υπάρχει όμως αυτή η ρημάδα η φανέλα που όποιος τη φορά πετά, και όποιος τη βλέπει απέναντι του φοβάται πως κάτι κακό θα του συμβεί...Είναι το περίφημο Kop, είναι το "you ll never walk alone" είναι η όλη μυσταγωγία... Παραδείγματα πάμπολλα...Από τον Ολυμπιακό ως τη Μίλαν και από τη Ρεάλ ως τη Σίτι και την Τσέλσι πρόσφατα, όλοι ένιωσαν πως φορώντας τη φανέλα αυτή μεταμορφώνονται σε παιχταράδες κάποιοι ομολογουμένως μέτριοι παίχτες, όπως οι Σιναμά Πονγκόλ και Μέλορ, Σμίτσερ και Ντούντεκ, Άντι Κάρολ και λοιποί...Οι πραγματικά μεγάλες ομάδες έχουν ακμή και παρακμή και ίσως η τελευταία να διαρκεί αρκετά...Όμως πολλές φορές η φανέλα αρκεί για να πολεμήσει απέναντι στους πακτωλούς εκατομμυρίων..

Μιας και αναφέρθηκα στη Λίβερπουλ αξίζει θαρρώ να γίνει μια έστω μικρή μνεία στο περιστατικό του Χίλσμπορο που στοίχισε τη ζωή σε τόσους αθώους και που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε και το μνημόσυνο...Φαίνεται πως το χει η μοίρα των μεγάλων ομάδων να βιώνουν στο πετσί τους μεγάλες τραγωδίες...Θυμίζω επίσης το τραγικό περιστατικό του Μονάχου με το αεροπλάνο, το οποίο αποδεκάτισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δημιούργησε το μύθο των μπέμπηδων...Περιστατικά που δημιούργησαν και γιγάντωσαν τους μύθους...Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι οπαδοί αυτών των δύο ομάδων είναι αυτοί που εναντιώνονται περισσότερο στους ξένους απρόσωπους ιδιοκτήτες...Είδαμε τι έχει συμβεί με τις πρόσφατες αντιδράσεις των οπαδών της ομάδας του λιμανιού, αλλά και τις περίφημες αντιδράσεις με τα πρασινοκίτρινα κασκόλ των οπαδών της Γιουνάιτεντ που αντιστέκονται.. Χαρακτηριστικό πάντως όλων αυτών είναι το εξής...Στο πρόσφατο μνημόσυνο των θυμάτων του Χίλσμπορο, οι οπαδοί απαιτούσαν να ανακηρυχτεί ιππότης ο Κένι Νταλγκλίς, λόγω της μεγάλης του προσφοράς στις οικογένειες των θυμάτων κυρίως...Όμως όπως έγραψε πολύ εύστοχα ένας φίλος..."Τι να τον κάνει τον τίτλο του ιππότη ένας άνθρωπος που έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο του βασιλιά στις καρδιές όλων όσων συμπαθούν τους κόκκινους από κοντά ή από μακριά"...

Αλλά όλα τα παραπάνω είναι για να μπορούν να ασχολούνται οι φίλαθλοι παγκοσμίως...Να συζητάμε, να διαφωνούμε και να περνούμε την ώρα μας ασχολούμενοι με κάτι που αγαπάμε αγνά και άδολα...Επομένως μπορώ να αποδεχθώ κάθε άποψη φιλάθλου για οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού...Εκείνο που με τίποτα να κατανοήσω είναι οι επαγγελματικές επιλογές κάποιων ποδοσφαιριστών, που παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια...Καταλαβαίνω πως για έναν ποδοσφαιριστή που δεν έχει κατακτήσει ποτέ στη ζωή του ούτε υποψία τροπαίου, μπορεί και να υπογράψει στην πιο απίθανη ομάδα τυχαίνει να έχει ιδιοκτήτη που σκορπά αφειδώς χρήματα...Καταλαβαίνω επίσης πως για έναν ποδοσφαιριστή που τα καλά χρόνια εργασίας του είναι πάνω κάτω 10, να επιζητεί να κάνει όσες περισσότερες μεταγραφές μπορεί και όσα περισσότερα συμβόλαια για να λύσει το πρόβλημα της ζωής του, όμως ας έχουμε στο νου μας πως δε μιλάμε για ερασιτέχνες αλλά για ποδοσφαιριστές πού έχουν το προνόμιο να κερδίζουν πάμπολλα εκατομμύρια...Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω, ποιο είναι το κίνητρο που δικαιολογεί πολλές απίθανες αποφάσεις τους κατά καιρούς... Για παράδειγμα, τον περασμένο χειμώνα παρακολουθήσαμε όλοι το σίριαλ της εθελούσιας αποχώρησης από τη Λίβερπουλ του Φερνάντο Τόρες, ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πάει στην αγκαλιά των ρωσικών ρουβλιών...Μπορεί να ισχυριστεί ότι το έκανε μπας και κερδίσει κάποιον τίτλο...Όμως το να είσαι άρχοντας στη μεγάλη Λίβερπουλ και να θες να αποχωρήσεις για την Τσέλσι, εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα...Εκτός και αν το έκανε για να βγει πρώτος σκόρερ στην Πρέμιερ Λίγκ, στόχο που μπορεί να πετύχει κάποτε, αρκεί βέβαια να κάνει κάποια στιγμή την αρχή...Έβλεπα επίσης χτες, το δικό μας Γιάγια Τουρέ να καθορίζει με μια ενέργεια του τον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας...Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε στην Μπαρτσελόνα και έφυγε για να πάει στη Σίτι των Αράβων...Προσωπικά θα προτιμούσα να σκουπίζω πάγκο στη Μπαρτσελόνα με τα μισά λεφτά, παρά να παίζω στην πολυεθνική Σίτι, αλλά εγώ παρακολουθώ συνεχώς ποδόσφαιρο και θεωρώ πως το κριτήριο μου είναι σχετικά αντικειμενικό..Τρίτη περίπτωση ο συμπαθής Βάσκος Τσάμπι Αλόνσο...Άφησε τη Σοσιεδάδ και πήγε στη Λίβερπουλ, όπου κέρδισε πολλά...Την απόφαση του όμως να ζητήσει επιτακτικά να μεταγραφεί στη Ρεάλ με τίποτα δεν μπορώ να την καταλάβω...Το να είσαι Βάσκος και να επιζητείς να παίξεις στη Ρεάλ Μαδρίτης και όχι στη Μπιλμπάο ή στη Σοσιεδάδ (ή τελοσπάντων σε κάποια άλλη μεγάλη ομάδα, η οποία δε θα πρεσβεύει όσα πρεσβεύει η βασίλισσα) είναι από ανήκουστο ως απίστευτο...Και όποιος ξέρει λίγο ποδοσφαιρική ισπανική ιστορία, μπορεί να καταλάβει αυτό που λέω...Αυτά είναι τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα που σταχυολόγησα ενδεικτικά για να κάνω σαφή τα παραπάνω...Παρόμοια υπάρχουν πάμπολλα...

Το φαινόμενο αυτό σε σχέση με τους ποδοσφαιριστές συμβαίνει παντού και μπορεί να το καταλάβει κανείς ακούγοντας απλά και μόνο μια δήλωση τους...Η εξήγηση για μένα είναι μια και μοναδική και επεκτείνεται πέρα από συμβόλαια, χρήματα και μάνατζερ...Πιστεύω πως στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές δεν αγαπούν το ίδιο το άθλημα που οι ίδιοι υποτίθεται πως υπηρετούν...Το βλέπουν απλά και μόνο σαν μια δουλειά, μια καθημερινότητα, μια επικερδή ασχολία που πρέπει να διεκπεραιωθεί με τυπικό τρόπο και τίποτα παραπάνω...Υπάρχει πιστεύετε κανείς ποδοσφαιριστής που το βράδυ στο σπίτι του, σπαταλά λίγο από τον άφθονο ελεύθερο χρόνο του για να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικά ματς άλλων; Ελάχιστοι πιστεύω...Και μη μου πει κανείς, πως κινούνται στην ψυχολογία πως όταν φεύγω από τη δουλειά μου, παύω την υπόλοιπη ημέρα να ασχολούμαι και να συζητώ για αυτήν, διότι όποιος το πει ξεχνά τεχνηέντως τις ιδιαιτερότητες του αθλητισμού...Υπάρχει κανείς που να γνωρίζει έστω και κατ΄ ελάχιστο ποδοσφαιρική ιστορία των ευρωπαϊκών και όχι μόνο συλλόγων και με βάση το κριτήριο αυτό να επιλέξει το μέλλον του...Ελάχιστοι επίσης...Πάρτε για παράδειγμα τι συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα...Υπάρχει κανένας ποδοσφαιριστής που να κάνει τον κόπο από μόνος του να παρακολουθήσει το ματς του προσεχούς αντιπάλου της ομάδας του, για να γνωρίζει τα υπέρ και τα κατά της και τους επικίνδυνους αντιπάλους...Σχεδόν ουδείς και αυτό φαίνεται από τις δηλώσεις που κάνουν...Όταν λοιπόν η μόνη αγάπη που έχουν για την ομάδα και την ιστορία που κουβαλά αυτή, περιορίζεται αποκλειστικά στο συμβόλαιο και την προσωπική προβολή, τόσο θα πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά όπου οι επιλογές των ποδοσφαιριστών θα φαίνονται σε εμάς τους ρομαντικούς απλά αδιανόητες...

Ευτυχώς υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις...Λίγες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μεν, πλην όμως φωτεινές και απόλυτα αξιοπρόσεκτες..Ο τίμιος στρατιώτης Ράιαν Γκιγκς συμπλήρωσε αμέτρητα χρόνια με τη φανέλα της ίδιας ομάδας, αποτελώντας ένα πραγματικό σύμβολο, την στιγμή που είδε δίπλα του συμπαίχτες του να παίζουν μια χρονιά, να γίνονται ψεύτικα ινδάλματα και να αποχωρούν για άλλες πολιτείες...Ο Τσάβι και ο Ινιέστα επίσης παρόμοιες περιπτώσεις...Μοιάζουν σαν να μη μπορούν (αλλά και να μη γουστάρουν), να αγωνιστούν με άλλα χρώματα εκτός από αυτά της αγαπημένης τους Μπάρτσα...Για αυτό και ποτέ δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει αυτούς τους δύο ειδικά η Ρεάλ...Γιατί τέτοιοι δεν υπάρχουν στο εμπόριο, ευτυχώς...Ο μεγάλος Στίβεν Τζέραρντ μαζί με τον τίμιο Τζέιμι Κάραγκερ, ξέρουν πως φορούν τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας στο νησί και για αυτό δεν θέλουν να φύγουν...Χαρές σαν αυτές πού έζησαν αυτοί με την κόκκινη φανέλα, δεν τις ένιωσαν ποτέ παλιοί συνοδοιπόροι τους που αποφάσισαν να πάρουν τον κακό το δρόμο (βλέπε πχ Όουεν..)...Υπάρχουν πολλές ακόμη τέτοιες περιπτώσεις....Ο Χαβιέ Ζανέτι, ο Πάολο Μαλντίνι, ο Τότι, ο Ντελ Πιέρο, ο Κασίγιας, ο Φερνάντο Γιορέντε και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα...Όλοι τους παρέμειναν πιστοί και δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες των μεταγραφών και των σεναρίων...Ίσως γιατί μέσα στο μυαλό τους υπάρχει η βεβαιότητα πως έχουν την ευλογία να αγωνίζονται στην ομάδα, που στα μάτια τα δικά τους είναι μακράν η καλύτερη και η μεγαλύτερη του κόσμου, αδιαφορώντας κατά βάθος για τρόπαια και νίκες...Ποιος είπε άραγε, πως οι χαρές του ποδοσφαίρου μεταφράζονται μόνο σε νίκες και τρόπαια;;;

Το μέλλον θα δείξει προς τα που θα κινηθούν τα πράγματα...Λογικά θα ενταθεί ακόμη περισσότερο το φαινόμενο των ομάδων που θα ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ όταν θα τις παίρνουν πλούσιοι ιδιοκτήτες, και ποδοσφαιριστών που σε 15 χρόνια καριέρας θα έχουν περάσει από πάνω από 10 ομάδες...Αυτό σίγουρα δεν είναι το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε, ούτε αυτό που επιθυμούμε για το μέλλον, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο χέρι ημών των απλών φιλάθλων να αλλάξουμε την κατάσταση...

Δυο νότες(!!) έχει η ζωή...

Μέσα στο κόσμο αυτό του σήμερα, που έχουμε την ατυχία να ζούμε με τις δύσκολες συνθήκες και τα προβλήματα που ξεπετάγονται το ένα πίσω από το άλλο, όλοι ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις και ασχολίες που θα καλύψουν τα κενά μας και θα βελτιώσουν την ψυχολογία μας...Πίσω λοιπόν από τα προβλήματα και τις έννοιες του σήμερα, που πολλές φορές η σκιά και η απειλή τους είναι ικανή να σε τρομάξει (που να συμβούν δηλαδή και στην πραγματικότητα..), έχουμε όλοι την ανάγκη για ψυχική απελευθέρωση..Αλλά στη μοναχική σημερινή κοινωνία που κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά κανένα και που βιώνουμε όλοι τις παράλληλες μοναξιές μας, χωρίς να δίνουμε στην πραγματικότητα δεκάρα για το πως νιώθει και αισθάνεται ο άλλος, είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε δρόμους ανοιχτούς και καινούργιους που να μπορούν να μας αλλάξουν το κλίμα...Ένας τέτοιος δρόμους, μου έλεγαν εδώ και χρόνια πως είναι η μουσική...Δεν το πίστευα και τόσο, για να είμαι ειλικρινής...Μέχρι που έπιασα για πρώτη φορά στη ζωή μου στα χέρια μου ένα μουσικό όργανο και κατάφερα να ψευτοολοκληρώσω μια απλή μελωδία...

Η προσωπική μου σχέση με τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια είναι μηδαμινή και ανύπαρκτη...Για να το θέσω σε πιο σύγχρονη βάση (δίνοντας και ένα tip για το επόμενο θέμα) είναι όση και η σχέση του ακριβοθώρητου Φερνάντο Τόρες με τα δίχτυα των αντιπάλων της Τσέλσι όλον αυτόν τον καιρό...Μιλάμε για τόση ανυπαρξία φίλοι μου...Η μόνη επαφή που είχα ποτέ ήταν η κακοποίηση και η παραμέληση μιας ταλαίπωρης κιθάρας που είχε τη σφοδρή ατυχία να βρεθεί στο δρόμο μου...Όσο για τη φωνή...εκεί αφήστε το καλύτερα...Αντικειμενικά η φωνή μου σε μια κλίμακα με άριστα το 10, βαθμολογείται με περίπου -8 (!!!), ενώ πολλές φορές το φάλτσο της ξεπερνάει και το φάλτσο των φάουλ που εκτελούσε ο Ρομπέρτο Κάρλος...Φανταστείτε κατάντια δηλαδή...Όμως για αυτό η μουσική είναι τέλεια...Επειδή μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει τη δυνατότητα ακόμα και σε έναν αδαή ατάλαντο, που όμως το γουστάρει πραγματικά να καταφέρει και να σχηματίσει μια απλή μελωδία, δημιουργώντας στον εαυτό του την ψευδαίσθηση πως κάτι κατάφερε...Μια ψευδαίσθηση που για τους άλλους είναι προφανώς ανεπαίσθητη, για τον ίδιο όμως είναι προσωπικό επίτευγμα...

Από μικρό παιδί όμως, αισθανόμουν έναν ανεξήγητο θαυμασμό για αυτούς που ήξεραν και διακρίνονταν στη μουσική...Ο συγκεκριμένος θαυμασμός έχει αναζωπυρωθεί κατά πολύ τώρα, που ξεκινώ σιγά σιγά να κατανοώ μερικά πράγματα σε σχέση με το θέμα αυτό...Μπορεί να είσαι σχεδόν αγράμματος, να μην μιλάς καμία ξένη γλώσσα, να μη θεωρείσαι καθόλου μορφωμένος...όταν όμως ξέρεις και παίζεις ένα οργανάκι για μένα είσαι καλλιεργημένος..Και η πρόσφατη ενασχόληση μου άλλαξε και τα στάνταρ των απόψεων μου περί μουσικής...Για μένα είσαι καλλιτέχνης, είτε μπορείς και αποδίδεις τέλεια την κλασσική μουσική, είτε μπορείς να παίξεις ένα παλιό ρεμπέτικο...Είτε είσαι δεξιοτέχνης για παράδειγμα στο βιολί, είτε παίζεις ντραμς, είτε γρατζουνάς ένα μπαγλαμαδάκι είναι για μένα το ίδιο και το αυτό...Όλα είναι μουσική, όλα φαντάζομαι πως σε γεμίζουν με απέραντη ικανοποίηση και όλα (το καθένα με τον τρόπο του βέβαια) έχουν τη δυνατότητα να εγείρουν συναισθήματα στον απλό κόσμο, να ταξιδέψουν μνήμες, να αφαιρέσουν έννοιες και να ξεκινήσουν τεράστια ταξίδια του μυαλού έως εκεί που δεν μπορεί με τίποτα να φτάσει καμία λογική σκέψη και κανένα τετράγωνο μυαλό...Προσωπικά το ίδιο με συγκινεί ένα παλιό ρεμπέτικο γεμάτο αλήθεια, με μια άρτια εκτελεσμένη κλασσική συμφωνία ή με ένα κλασσικό ροκ κομμάτι...Όλα είναι μουσική και όλα είναι ταξίδι...

Η προσωπική μου ενασχόληση ξεκίνησε σχεδόν τυχαία πριν από καμιά σαρανταριά ημέρες περίπου...Η λέξη τυχαία αφορά το χρονικό διάστημα αφετηρίας της όλης προσπάθειας...Δεν αφορά τη σχετική επιθυμία μου, η οποία ήταν άλλωστε εκπεφρασμένη από μένα εδώ και πάρα πολύ καιρό, απλά έως τώρα δεν έβρισκα την ευκαιρία να οργανωθώ, και να πειθαρχήσω στην ιδέα των μουσικών μαθημάτων...Δεν είμαι άλλωστε και κανένα παιδάκι πλέον...Επίσης δεν είχα ποτέ προβληματισμό για το ποιο όργανο επρόκειτο να επιλέξω...Μπορεί να τα σέβομαι όλα απεριόριστα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως έχω βαλθεί να συμμετάσχω σε καμία ορχήστρα της Βιέννης, για παράδειγμα....Πάντα ήθελα κάτι πιο άμεσο και λαϊκό, κάτι που από την πρώτη φορά που θα το πάρεις στα χέρια σου, θα σου προσφέρει μια συγκίνηση και μια ικανοποίηση...Για αυτό και η επιλογή ήταν προδιαγεγραμμένη εκ των προτέρων και δεν χρειαζόταν σχεδόν καθόλου σκέψη...Και οφείλω να ομολογήσω πως τουλάχιστον σε σχέση με το διαθέσιμο χρόνο μου, το προσπαθώ αρκετά...Μπορεί πολλές φορές με στο μυαλό μου να αναμειγνύεται το φα δίεση με το μι ύφεση, και η κλίμακα ντο ματζόρε με τις άλλες, μπορεί να πονούν και να βγάζουν κάλλους τα δάχτυλα μου, όμως είναι και αυτά δείγματα πως κάτι αρχίζει και κινείται...Κάτι πολύ όμορφο...

Ένα ακόμη στοιχείο που με διαφοροποιεί αρκετά προς το παρόν, είναι ο στόχος τον οποίο έχω θέσει για το μέλλον...Ξέρετε οι περισσότεροι ξεκινώντας μια τέτοια προσπάθεια, θέτουν μεγαλεπήβολους στόχους όπως να καταφέρουν μια ημέρα να παίξουν επαγγελματικά ή να γίνουν μετά από χρόνια δεξιοτέχνες...Οι στόχοι αυτοί προσωπικά εμένα δεν με αγγίζουν και τόσο...Διότι οι δικοί μου περιορίζονται στον να πιάνεις στα χέρια σου το όργανο για ένα τεταρτάκι της ώρας και να αγαλλιάζει η ψυχή σου...Δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό από αυτό, πιστέψτε με...Τι κι αν οι νότες και τα πιασίματα αρκετές φορές δεν είναι αυτά ακριβώς που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του δάσκαλου να σου υπενθυμίζει...Τι κι αν αφήνεις τις θεωρητικές ασκήσεις σε δεύτερη μοίρα για να μπορέσεις να παίξεις τραγουδάκια που γουστάρεις...Αυτό που μετρά στην πραγματικότητα είναι τη στιγμή εκείνη που κάθεσαι μόνος σου, παίρνεις το οργανάκι στα χέρια σου, σχηματίζεις κουτσά στραβά τη μελωδία, σιγοψιθυρίζεις μόνος σου τους στίχους και την ίδια στιγμή αισθάνεσαι αυτό το ρίγος συγκίνησης μαζί με ικανοποίηση να σε κατακλύζει ερχόμενο από τα βάθη της ψυχής σου...Φυσικά εκ των πραγμάτων κάθε τέτοιο όργανο έχει και μια παρεϊστικη χρησιμότητα, σαν μέσο διασκέδασης σε μια παρέα...Καλή, χρήσιμη, ευχάριστη και ωφέλιμη είναι και αυτή...Όμως δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την ικανοποίηση που περιέγραψα ακριβώς προηγουμένως, τουλάχιστον όσο μπορώ να κρίνω εγώ σαν ένας απλός αρχάριος που δεν παίζει, αλλά προς το παρόν γρατζουνάει ένα όργανο...

Η αλήθεια είναι πάντως πως φαντάζομαι πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με τη μουσική και να μην είναι λίγο ψώνιο έστω και με την καλή έννοια...Το παρατηρούσα παλαιότερα παρακολουθώντας ανθρώπους στην τηλεόραση και μου φαινόταν ως ένα σημείο ενοχλητικό...Τώρα βλέποντας τα σημάδια σε εμένα, ύστερα από μόλις σκάρτους δύο μήνες ενασχόληση μπορώ να τους αισθανθώ...Ακούω πολλά τραγούδια πλέον και τα αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία ή την τέχνη τους με άλλο μάτι...Ακούω τραγούδια και το μάτι μου αφοσιώνεται στον τρόπο παιξίματος, κάτι που ως τώρα δεν το έκανα ποτέ...Παίρνω θέση σε διάφορα θέματα που άπτονται του μουσικού ενδιαφέροντος, έχοντας την ψευδαίσθηση πως πλέον είμαι εντός...Γυρνάω στο δρόμο με το όργανο στην πλάτη και αισθάνομαι τόσο όμορφα, κάνοντας κάτι που χρόνια τώρα ζήλευα...Έβλεπα τόσο καιρό στο δρόμο άτομα με όργανα να περιδιαβαίνουν και οφείλω να ομολογήσω πως ζήλευα...Άκουγα μελωδίες και φανταζόμουν να μπορούσα να της αποδώσω και εγώ κάποια στιγμή έστω και ακροθιγώς...Και να που όλα αυτά, υπάρχει μια ελπίδα να γίνουν πραγματικότητα στο μέλλον...

Δεν ξέρω ως πότε πρόκειται να κρατήσει το μουσικό αυτό ταξίδι...Μπορεί για πάντα, μπορεί και να σταματήσει άμεσα...Άγνωσται οι βουλαί ενός ανθρώπου που η σκέψη του και οι αγαπημένες του συνήθειες αλλάζουν αδιάκοπα...Όσο όμως και να διαρκέσει, είναι σίγουρο πως πρόκειται για ταξίδι δύσκολο, πλην όμως ενδιαφέρον και μαγευτικό...

υγ1 Έγραψα τόσα πολλά, παρόλα αυτά δεν σας ανέφερα καν σε ποιο όργανο αναφέρομαι...Ηθελημένα έπραξα κάτι τέτοιο...Μικρή σημασία έχει άλλωστε, το γεγονός αυτό...Αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι...Ή στην πραγματικότητα ή στα όνειρα...Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το αριστούργημα που ακολουθεί...