Έτσι και αλλιώς όλα είναι...προσωπικές οπτασίες...

Δεν ξέρω για σας φίλοι μου, αλλά αυτήν την εβδομάδα η γενικότερη διάθεση του φτωχού συγγενή δεν βρίσκεται και σε ιδιαίτερα καλά επίπεδα...Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, αλλά όλες αυτές οι ημέρες μου μοιάζουν αρκετά παράξενες και αισθάνομαι πως τίποτα δε με γεμίζει πραγματικά. Μου φταίνε οι πάντες και τα πάντα, όλα μου φαίνονται ανούσια και αισθάνομαι να μην ικανοποιούμαι με τίποτα...Δεν ξέρω σε τι μπορεί να οφείλεται μια τέτοια κατάσταση. Ίσως φταίει η εποχή, ίσως η χρονική συγκυρία ίσως κάτι άλλο...Το μόνο βέβαιο είναι πάντως πως κάποιες τέτοιες ημέρες, είναι η καλύτερη ευκαιρία για να καθίσεις να σκεφτείς και να συλλογιστείς τόσο το παρόν και το μέλλον, όσο και το παρελθόν...Είναι ευκαιρίες για μίνι απολογισμούς και αναπροσαρμογή σχεδίων σε σχέση με τα προσεχώς...Παρότι τις περισσότερες φορές η γενικότερη διάθεση συμπαρασύρει τα πάντα, θεωρώ πως τέτοιου είδους ψυχολογικές καταστάσεις είναι οι πιο πρόσφορες για σκέψη...Διότι η σκέψη, ο απολογισμός και ο σχεδιασμός απαιτούν νηφαλιότητα, χαμηλούς τόνους και περισυλλογή και επ' ουδενί απλωμένα φτερά και φουσκωμένα μυαλά...

Μία κύρια σκέψη που στριφογυρίζει στο μυαλό μου όλον αυτόν τον καιρό, είναι το αν πραγματικά αξίζει στη ζωή να προσπαθείς και να παλεύεις...Αναγνωρίζω βέβαια πως το μέτρο της προσωπικής προσπάθειας του καθενός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να αφήσω στην άκρη λίγο τις γενικότητες και τις θεωρίες και να επικεντρωθώ για λίγο στον εαυτό μου...Σπανίως το πράττω αυτό μέσα από το συγκεκριμένο βήμα, αλλά κάποιες φορές έχει και αυτό τη σημασία και το νόημα του.

Επανερχόμενος λοιπόν, πρέπει να ομολογήσω πως όλη την εβδομάδα σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να προσπαθώ και για αγωνίζομαι για την καθημερινή επιβίωση, από τη στιγμή που από ότι φαίνεται οι κόποι και οι θυσίες σπανίως έχουν πραγματικό και απτό αποτέλεσμα...Αλλά και τις φορές που αποδίδουν, η απόδοση αργεί να συμβεί τόσο πολύ, που τα χρονικά περιθώρια στενεύουν πάρα πολύ...Τρέχεις όλη την ημέρα για το καθημερινό, συνεχίζεις να προσπαθείς να κερδίσεις εφόδια για το μέλλον,αναλώνεσαι σε χίλιες δύο ανούσιες δραστηριότητες, αφήνεις στην άκρη τα σοβαρά και πέφτεις με τα μούτρα στην αέναη προσπάθεια για βελτίωση και ανέλιξη...Και φτάνει κάποια στιγμή, στην οποία όντως έχεις καταφέρει όλα αυτά και αισθάνεσαι πως πρέπει να ξαποστάσεις και γιατί όχι να δρέψεις τους καρπούς των χρονίων προσπαθειών σου. Αυτή η στιγμή, εκτός του ότι συνήθως είναι αργά, έχει και ένα άλλο θεμελιώδες πρόβλημα...Όταν φτάνεις εκεί, διαπιστώνεις πως πολλοί σε έχουν ξεπεράσει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, κάποιοι άλλοι δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουν ποτέ και τα βρήκαν όλα στρωμένα και έτοιμα, ενώ άλλοι ευνοήθηκαν από εξωγενείς παράγοντες...Η διαπίστωση αυτή είναι πάντα πικρή...Γίνεται όμως σκληρότερη,όταν διαπιστώνεις πως αυτά τα άλματα και οι ανακολουθίες δεν έγιναν από κάποιο πολύ δυνατό με μεγάλη κοινωνική επιφάνεια και δύναμη...Έγιναν από ανθρώπους της συνομοταξίας σου, από συντρόφους σου και από ανθρώπους που νόμιζες δικούς σου, μα μόνο τέτοιοι δεν ήταν τελικά...Από ανθρώπους που μόλις δε σε χρειάστηκαν πια σε πέταξαν στην άκρη, χωρίς ντροπή...Από ανθρώπους, οι οποίοι είχαν το μαγικό άγγιγμα της τύχης στη ζωή τους...Από ανθρώπους που μια ζωή σε υποτιμούσαν...Από ανθρώπους που στις κακές τους στιγμές και στις στιγμές αδυναμίας σε ήθελαν πάντα παρών, ενώ στις στιγμές χαράς έκαναν απλά πως δεν σε γνώριζαν...Από ανθρώπους που πολλές φορές δεν ήθελαν να ζητήσουν τη βοήθεια σου ενώ ήταν βέβαιο πως μπορούσες να τη δώσεις απλόχερα, μόνο και μόνο για να μη σου έχουν ουδεμία υποχρέωση λες και ζήτησες ποτέ κάτι παράλογο...Και το χειρότερο όλων είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν αποτελούσαν μέρος του προβλήματος...Αυτός που είχε το πρόβλημα, αλλά και αυτός που ήταν ο ίδιος το πρόβλημα, ήσουν εσύ, μόνον εσύ και κανείς άλλος...

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αρχίζω και αμφιβάλλω για τη χρησιμότητα σχολείων, πτυχίων,διπλωμάτων, διακρίσεων (υλικών και ηθικών) και διαφόρων άλλων ασχολιών...Κατ' αρχάς είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν τελικά θα σου χρησιμεύσουν σε κάτι...Εξίσου σημαντικό είναι και το πότε θα φανεί χρήσιμο...Για αυτούς τους λόγους, αρχίζω να ρίχνω κλεφτές ματιές προς τα πίσω και να δω τι φάνηκε χρήσιμο και τι ήταν εντελώς ανούσιο και άχρηστο...Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης εσωτερικής έρευνας, επιτρέψτε μου να μην το δημοσιοποιήσω, τουλάχιστον προς το παρόν. Όχι πως ενδιαφέρει και κανέναν βέβαια, αλλά τέλοσπάντων...Το μόνο βέβαιο είναι πάντως, πως η μάχη πρέπει να δοθεί...Έστω και αν οι αντίπαλοι μάχονται με βαρύ οπλισμό και έχουν τη διαιτησία αναφανδόν υπέρ τους...Έστω και αν το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο εδώ και καιρό...Πολλές φορές αξίζει περισσότερο η διαδρομή και όχι ο προορισμός, όπως λένε και αυτοί που ξέρουν τα πολλά...Άλλωστε μην ξεχνούμε τη ρήση σύγχρονου ποιητή που λέει..."δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά..." Άσχετα αν πολλές φορές το λέμε αυτό για να ικανοποιήσουμε τη μετριότητα μας...

Προσωπικά δεν αντιλέγω, πως ενδεχομένως πιο όμορφος και χρήσιμος είναι ο πηγαιμός προς την Ιθάκη και όχι η Ιθάκη αυτή καθ' αυτή....Μάλιστα οφείλω να ομολογήσω πως είμαι πολύ κοντά στο να συμφωνήσω απόλυτα με αυτό και να αρκεστώ στα λίγα...Όχι για κανέναν άλλο λόγο...Απλά επειδή, ο χρόνος είναι τόσο αμείλικτος και η κλεψύδρα που τον μετράει δε φαίνεται να έχει σταματημό. Περνούν τα χρόνια, μεγαλώνεις, ωριμάζεις (υποτίθεται...) και βλέπεις πολλά...Γνωρίζεις πρόσωπα και συμπεριφορές, γνωρίζεις καταστάσεις και θέματα σε γενικές γραμμές βλέπεις πολλά...Πολλές εναλλαγές, πολλά όμορφα πράγματα, πολλά παράξενα και πολλά περίεργα...Αυτά έχεις την ευκαιρία να τα δεις, να τα γευθείς, να τα απολαύσεις και να τα υποστείς...Κι όσο για την Ιθάκη; Αποχαιρέτα την, καθώς τη χάνεις...Τη χάνεις διότι δε βρήκες θέση στο λεωφορείο που οδηγεί σε αυτή...Πίστεψες πως οι θέσεις θα είναι για δίκαια κατανεμημένες και πήγαινες άνετος προς την αφετηρία...Δε φαντάστηκες πως οι θέσεις είχαν κλειστεί εκ των προτέρων από κάποιους άλλους...

Δεν κάνω παράπονα, ούτε γκρινιάζω...Εξωτερικεύω απλά κάποιες από τις σκέψεις μου σε αυτόν τον ιστότοπο..Κατανοώ, πως για τους περισσότερους από εσάς όλα αυτά ακούγονται σαν ανούσια και άσχετα πράγματα και σας φαίνεται εξαιρετικά αφόρητη η ανάγνωση τους...Βοηθούν όμως εμένα, που τα αναρτώ εδώ για να τα διαβάζω κατά καιρούς και να τα ξαναθυμάμαι.

Υπάρχουν όπως παρατηρείτε κάποιες φορές, στις οποίες ο ταπεινός αυτός ιστότοπος λειτουργεί σαν ένα πραγματικό προσωπικό ημερολόγιο...Για την ακρίβεια ως ένα ιστολόγιο στο οποίο πολλές φορές οι αντικειμενικές κρίσεις,οι προσωπικές οπτασίες, οι προσωπικές σκέψεις και υπερβολές, τα συναισθήματα και οι προσωπικές και υποκειμενικές αλήθειες είναι έννοιες που μπλέκονται τόσο συχνά, που κάνουν δυσδιάκριτη τη διάκριση τους και δημιουργούν ένα πολύπλοκο, μερικές φορές δυσνόητο αλλά ενδιαφέρον μείγμα...

Κλείνοντας να εκμυστηρευτώ κάτι σε όλους εσάς (πολύ λίγοι πιστεύω πως είστε..), οι οποίοι αντέξατε και φτάσατε να διαβάζετε ως το τέλος τη συγκεκριμένη ανάρτηση...Όταν λοιπόν βγήκε στον ιντερνετικό αέρα και ξεκίνησε τη διαδρομή του ο φτωχός συγγενής, η συντριπτική πλειονότητα όσων των διάβαζαν ήταν γνωστοί και φίλοι, άνθρωποι τελοσπάντων που με ήξεραν προσωπικά...Πλέον που έχουμε μεγαλώσει κατά τι σαν συντροφιά, η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών του είναι άγνωστοι σύντροφοι, χρήστες του ίντερνετ...Ελάχιστοι από τους παλιούς έχουν μείνει πιστοί...Αυτό μου δίνει μια παραπάνω ευχέρεια να αναφέρομαι πιο συχνά σε προσωπικά βιώματα και καταστάσεις για τις οποίες δεν έχω στην πραγματικότητα μιλήσει ποτέ...Έχουν και αυτά τη σημασία τους και το ενδιαφέρον τους ακόμα και ως απλά μαθήματα ζωής ή παραδείγματα προς αποφυγή αν θέλετε, ακόμα και για τον απλό άγνωστο αναγνώστη και συναγωνιστή...Αυτά...

υγ1 Από αύριο κιόλας, ο φτωχός συγγενής επανέρχεται στο γνωστό μάχιμο ύφος με θέματα εκπλήξεις και πράγματα στα οποία ελάχιστοι ενδιαφέρονται..

υγ2 Μείναμε λίγο πίσω από πλευράς αναρτήσεων αυτόν τον καιρό, αλλά από αύριο θα επακολουθήσει οργασμός για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος...

υγ3 Σήμερα έχει και τραγουδάκι...Για μένα το καλύτερο και το πιο γεμάτο σε νόημα τραγούδι του Αλκίνοου...Ένα τραγούδι που στα 3 λεπτά της διάρκειας του, συνοψίζει και περικλείει όλο το νόημα αυτών που ανέφερα σε γενικές γραμμές παραπάνω..Ένα τραγούδι βγαλμένο από τη σύγχρονη ζωή και τα προβλήματα της...'Ένα μεγάλο τραγούδι από έναν μεγάλο καλλιτέχνη..."Μα τέτοια που χω ψυχολογία, πως θα βγω στη συναυλία..." Απολαύστε το και κάντε και εσείς άφοβα τις σκέψεις και τους συνειρμούς σας και εσείς...