Το μεγαλείο των Κατσιμιχαίων...

Ένα από τα μεγάλα κολλήματα του τελευταίου μήνα για μένα, είναι αυτό που έχει να κάνει με τη μουσική και τα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα...Τα περισσότερα από αυτά βέβαια τα γνώριζα από παλιά, αλλά μια συγκυρία του τελευταίου μήνα μου έδωσε τη δυνατότητα να εμβαθύνω σε αυτά ακόμα περισσότερο. Αρχικά, ήταν μια επίσκεψη μου σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα ηλεκτρικών ειδών της Αθήνας, στην οποία το μάτι μου έπεσε σε ένα μικρό μέρος με cd και στο οποίο ανακάλυψα και αγόρασα μια συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια των Χάρη και Πάνου. Πέρα από αυτό, εξεπλάγην ευχάριστα όταν η εφημερίδα που διαβάζω κάθε Κυριακή, έβαλε ως προσφορά για 4 συνεχείς Κυριακές 4 διαφορετικούς δίσκους των Κατσιμιχαίων, με την άδειά τους φυσικά. Ως εκ τούτου, εδώ και περίπου δύο μήνες, ακούω συνεχώς τα τραγούδια τους...Με την αφορμή αυτή, νιώθω την ανάγκη να αναφέρω κάποιες σκέψεις για τους δύο μεγάλους αυτούς δημιουργούς σε πλήρη αντιδιαστολή με διάφορα άλλα φρούτα που κυκλοφορούν στο μουσικό στερέωμα στις μέρες μας...

Τους Κατσιμιχαίους ανέκαθεν τους εκτιμούσα αφάνταστα, αν και τα τελευταία χρόνια ιδίως ο Χάρης, έχουν σχεδόν αποσυρθεί από τα μουσικά δρώμενα. Για την ακρίβεια τους θεωρώ ως προπομπούς των σημερινών έντεχνων, ως ανθρώπους που με την έμπνευση και το ταλέντο τους δημιούργησαν δρόμους και αποτέλεσαν φωτεινό μονοπάτι για όλους τους μεταγενέστερους. Αυτό όμως δε φαίνεται να βρίσκει σύμφωνες τόσο τις δισκογραφικές εταιρείες όσο και τα μουσικά ραδιόφωνα, που βάζουν τα τραγούδια τους πολύ σπάνια. Φυσικά αναφέρομαι στα ραδιόφωνα, που υποτίθεται πως παίζουν έντεχνο και ελληνικό ροκ, αλλά είναι δέσμια της αγίας playlist. Διότι τα υπόλοιπα μουσικά άντε το πολύ πολύ να παίξουν κανένα Ρίτα-Ριτάκι εκτελεσμένο (στην πραγματικότητα) από κανέναν τυχάρπαστο Ρέμο ή Βανδή κλπ..

Όσο αδαής και να είμαι περί τα μουσικά, είμαι σε θέση να πιστεύω πως πάρα πολλά από τα τραγούδια των Κατσιμιχαίων αποτελούν μικρά μουσικά αριστουργήματα. Οι μελωδίες τους είναι σαγηνευτικές και σε ταξιδεύουν, ενώ παράλληλα με κάθε ευκαιρία πειραματίζονται χρησιμοποιώντας νέα μουσικά όργανα. Επίσης σπουδαίους τους κάνει το γεγονός, πως πειραματίστηκαν και δοκίμασαν διάφορα μουσικά είδη, πιστοποιώντας πως όταν έχεις πραγματικό ταλέντο μπορείς να διακριθείς παντού. Εκτός από το κύριο μουσικό τους στυλ, έγραψαν ή ερμήνευσαν παραδοσιακά τραγούδια (πχ Αμοργιανό μου πέραμα), λαϊκά (Στην Ελλάς του 2000, τα χίλια γράμματα, η συνέλευση των ποντικών), λάτιν (λουλούδι του δάσους), τραγούδια που άνετα μπορούν να σταθούν δίπλα σε μεγάλα διεθνή classic rock κομμάτια (γυμνή σκιά, η μοναξιά του σχοινοβάτη), ενώ ακόμα και οι διασκευές στις οποίες προχώρησαν έδωσαν αποτελέσματα εκπληκτικά (π. χ. Μάρκος και Άννα, don't worry be happy κλπ). Το κυριότερο όλων είναι όμως η απαράμιλλη μαεστρία με την οποία μελοποιούν ποιήματα διαφόρων Ελλήνων ποιητών, φτιάχνοντας μικρά αριστουργήματα, αποδεικνύοντας την πολυπλοκότητα και την ποικιλία του αναμφισβήτητου ταλέντου τους.

Εκεί όπου δίνουν όμως πραγματικά ρέστα είναι στιχουργικά. Ξέχωρα από τις μελοποιήσεις των ποιημάτων, οι στίχοι των Κατσιμιχαίων φανερώνουν επίπεδο, ταλέντο και έμπνευση. Μέσα από τα τραγούδια τους μιλούν για μεγάλες αγάπες, για αδιέξοδους έρωτες, για υπέροχα μέρη, για κοινωνικά προβλήματα για τα οποία ελάχιστοι τολμούν και μιλούν, για την πολιτική, για ακραία συναισθήματα, για την εγκλωβισμένη νεολαία και για πολλά άλλα. Αυτό το ταλέντο μπορεί να το διακρίνει ο καθένας αν διαβάσει κάποιες συνεντεύξεις τους. Αυτό που προξενεί εντύπωση είναι οι ήρωες των τραγουδιών τους, οι οποίοι είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με καθημερινές συμπεριφορές..Ήρωες ανθρώπινοι και ουχί εξιδανικευμένοι χαρακτήρες...Άνθρωποι απλοί σαν όλους εμάς...ο περιβόητος Φάνης, η ατίθαση Ρίτα, οι αμίλητοι άνθρωποι με τα μαύρα από τη μοναξιά του σχοινοβάτη, ο Μάρκος και η Άννα, η Σούζυ των φτηνών καλλυντικών, τα κορίτσια της συγνώμης, η όμορφη κοπέλα στο μια βραδιά στο λούκι και πολλοί άλλοι...

Αυτό που πραγματικά αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το μεγαλείο τους, έστω και μετά από τόσα χρόνια και αυτό που μου έδωσε και την αφορμή για όλα αυτά, είναι η σημερινή κατάσταση στη δισκογραφία. Δεν μιλώ για τους λαϊκούς τραγουδιστές, αναφέρομαι στους έντεχνους που υποτίθεται συνεχίζουν την κληρονομιά του Χάρη και του Πάνου..Σε αυτό το πεδίο μπορούμε να δούμε παιδιά που έχουν καταλάβει (ή τους έχουν δώσει να καταλάβουν) πως ροκ και έντεχνο σημαίνει μακρύ μαλλί τίγκα στο ζελέ ή ατημέλητο, ή ένα παράξενο χτένισμα, ντύσιμο εκκεντρικό, γυμνασμένοι κοιλιακοί, αξυρισιά τεσσάρων- πέντε ημερών, ενώ από μουσική τίποτα σπουδαίο. Παιδιά που γίνονται έρμαια στα χέρια των δισκογραφικών εταιρειών, που κάνουν 1 ή 2 πρόσκαιρες επιτυχίες και γίνονται γνωστοί για λίγες εβδομάδες. Παιδιά των reality ή της τηλεόρασης, που ακόμα και το λιγοστό τους ταλέντο γίνεται έρμαιο στα χέρια των πολυεθνικών...Παιδιά που αντί να επενδύσουν στη φωνή, επενδύουν αποκλειστικά στην εξωτερική τους εμφάνιση. Παιδιά τα οποία το μόνο που τα απασχολεί είναι η δημοσιότητα, οι τηλεοπτικές εμφανίσεις και οι μεγάλες γνωριμίες και τα πάρτι. Παιδιά που αν τα ρωτήσεις ποιος είναι ο Εμπειρίκος, θα σου απαντήσουν με την ερώτηση 'σε ποιο κανάλι εμφανίζεται' και αν τους ρωτήσεις αν ξέρουν το Λούτσιο Ντάλα θα σου απαντήσουν πως παίζει στο ιταλικό πρωτάθλημα...

Επειδή λοιπόν πήξαμε στις μετριότητες και επειδή βαρεθήκαμε την πλύση εγκεφάλου των ραδιοφώνων και των δισκογραφικών, τους λέμε ξεκάθαρα πως ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε...Όταν θέλουμε να ακούσουμε καλή ελληνική μουσική, τότε είναι βέβαιο πως δεν θα απευθυνθούμε σε κανέναν ραδιοφωνικό σταθμό...Θα κλείσουμε το ραδιόφωνο και θα βάλουμε να παίζει ένα cd του Χάρη και του Πάνου...Όποιος δίσκος τους και να είναι, δεν έχει καμία σημασία...Σημασία έχει πως το δωμάτιο μας (ή το αυτοκίνητο μας...) θα πλημμυρίσει από όμορφες νότες και από θεσπέσια μηνύματα...Διότι από ότι φαίνεται, όσα χρόνια και να περάσουν, όσο και να αποσυρθούν οι Κατσιμιχαίοι, όσα εκκολαπτόμενα αστέρια και να μας παρουσιάσουν οι δισκογραφικές, η μουσική και τα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου θα συνεχίσουν να συγκινούν και να συντροφεύουν όχι μόνο εμάς, αλλά και τις επόμενες γενιές από ότι φαίνεται...Ευτυχώς σε αυτή τη χώρα, υπάρχουν κάποιες κλασσικές αξίες που όσα χρόνια και να περάσουν θα συνεχίσουν να ζουν και να συντροφεύουν τις ζωές μας...Ευτυχώς...

Και επειδή πέρα από τις μετριότητες έχουμε πήξει και στους ψευτομετριοπαθείς που φοβούνται να εκφέρουν την άποψη τους και εκφράζονται με μισόλογα θα πρέπει να αναφέρω και το εξής. Σε όλες τις συνεντεύξεις τους οι Χάρης και Πάνος, δε διστάζουν να κράξουν το σύστημα και τις δισκογραφικές, τη γενικότερη κατάσταση, αλλά και το επίπεδο των σημερινών τραγουδιών. Πάντα με κοφτερές απόψεις και σκληρές ατάκες τοποθετούν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, χωρίς καμία διάθεση για συμβιβασμούς και ωραιοποιήσεις καταστάσεων. Πάντα, το άκουσμα τέτοιων ξάστερων και καθαρών απόψεων είναι μια ευχάριστη είδηση...Όπως επίσης ευχάριστη είδηση είναι το γεγονός πως στην τελευταία τους κοινή συνέντευξη, οι Χάρης και Πάνος προανήγγειλαν πως ίσως από του χρόνου θα επανέλθουν στις κοινές ζωντανές εμφανίσεις, χαρίζοντας στους θαυμαστές τους μοναδικές στιγμές ξανά...

υγ1 Οι συνεργασίες των Χάρη και Πάνου με Χατζηδάκη, Θεοδωράκη,Μάνο Ελευθερίου, Καζαντζίδη και πολλά άλλα ιερά τέρατα λένε πολλά πιστεύω...

υγ2 Βρίσκω απόλυτα ενθαρρυντικό το γεγονός πως τις τέσσερις εβδομάδες κατά τις οποίες η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία είχε ως προσφορά τα cd των Κατσιμιχαίων ήταν πρώτη σε κυκλοφορία, παρότι βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο...Αυτό το θεωρώ άκρως ενθαρρυντικό σημάδι και το σημειώνω...

υγ3 Τέτοιο είναι το κόλλημα μου τον τελευταίο καιρό, που κάθε μεσημέρι που επιστρέφω σπίτι με το αυτοκίνητο δεν μετρώ την απόσταση ούτε με τα χιλιόμετρα, ούτε με την ώρα...Αν με ρωτήσετε πόση ώρα κάνω για να επιστρέψω, θα σας απαντήσω ως εξής...Κανονικά η απόσταση είναι ένας Φάνης, μια βραδιά στο λούκι, ολίγη από Σαντορίνη, λίγες προσωπικές οπτασίες, μια γερή δόση από το για ένα κομμάτι ψωμί και για το τέλος το φοβερό υπόγειο...
υγ4 Δε θα μπορούσα να κλείσω μια τέτοια ανάρτηση χωρίς να παραθέσω ένα τραγούδι των Κατσιμιχαίων...Προβληματίστηκα έντονα για το ποιο θα πρέπει να ανεβάσω...Είναι τόσα πολλά αυτά που αξίζουν, που η διαδικασία επιλογής είναι μια δύσκολη υπόθεση ή ένας ευχάριστος πονοκέφαλος όπως λένε χαρακτηριστικά..Επιλέγω ένα τραγούδι με ιδιαίτερη σημασία...Είναι ένα από τα τελευταία τραγούδια που ηχογράφησαν μαζί και με αυτό το τραγούδι αναφέρονται στα τραγούδια τους...Στα τραγούδια τους που είναι αυθεντικά, που αντιστέκονται στη γενικότερη ανοησία, που είναι μια όαση ποιότητας, που πολεμάνε τη μετριότητα, που αντέχουν τις κακουχίες και τις τρικλοποδιές, που αντέχουν τους ρουφιάνους και άλλες λοιπές παραξενιές...Τα τραγούδια που πολλές φορές κάνουν ντρίμπλες ξαφνικές ακόμα και στους ίδιους τους δημιουργούς τους...Αρκετά φλυάρησα λοιπόν, ώρα για δράση και για νότες...Ακούστε λοιπόν το "τα τραγούδια μου είναι κάπως", και αναλογιστείτε και εσείς το μεγαλείο των καλλιτεχνών...