Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Ο βασιλιάς της μοναξιάς, ήσουνα φίλε μου για μας...

Τις τελευταίες ημέρες απείχα συνειδητά από τις αναρτήσεις, όχι φυσικά επειδή βρισκόμουν σε διακοπές...Διακοπές είναι ειδικά φέτος μια σχεδόν απαγορευμένη λέξη για μένα...Απείχα επειδή ζήλεψα από αυτά που βλέπω γύρω μου και αποφάσισα, έτσι αυθαίρετα, να απονείμω έναν τίτλο στον εαυτό μου...Να βρω κάτι, τον τίτλο του οποίου να αξίζω... Έψαξα μέρες και νύχτες ολόκληρες και ατελείωτες...Αναζήτησα το τι έκανα και τι όχι όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και πράγματα για τα οποία έχω νιώσει περήφανος ή έχω μετανιώσει...Η απόφαση δύσκολη...Βλέπετε ούτε ιδιαίτερα χαρίσματα έχω (εμφανισιακά ή χαρακτήρα), ούτε ταλέντα έχω που να με κάνουν να ξεχωρίζω...Μετρίως μέτριος που λέει και το άσμα...Στο τέλος όμως βρήκα τη λύση...Και απονέμω στον εαυτό μου, μέσα σε κλίμα συγκίνησης  και μεγάλης χαράς τον τίτλο του βασιλιά της μοναξιάς...Και εξηγούμαι άμεσα...

Είμαι από μικρός ένας μοναχικός άνθρωπος...Θέλετε από άποψη, θέλετε λόγω των συνθηκών (το πιθανότερο νομίζω), έχω μάθει να θέλω την απόλυτη ευθύνη για κάθε τι που κάνω ή δεν κάνω...Έμαθα να λαμβάνω την συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων που με αφορούν, συνεδριάζοντας και συζητώντας μόνο με τον εαυτό μου...Έμαθα να μένω μόνος, αντιμετωπίζοντας κατάφατσα όλες τις δυσκολίες και τα τρεχάματα που επιφέρει αυτό, αλλά απολαμβάνοντας και τα καλά της όλης φάσης...Έμαθα να περνάω αρκετό από τον λίγο ελεύθερο χρόνο μου, σε ασχολίες μοναχικές και ατομικές...Δεν νομίζω ότι όλα αυτά είναι θέμα εγωισμού, αν και εγώ ίσως να μην είμαι ο καταλληλότερος για να κρίνει...Είναι θέμα ότι βαθιά μέσα μου έχει ριζώσει η ψευδαίσθηση (ναι η ψευδαίσθηση), ότι αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να ζήσει κάποιος τη ζωή του, όπως ακριβώς αυτός επιθυμεί, δίνοντας λογαριασμό σε όσο το δυνατόν λιγότερους ει δυνατόν και σε κανέναν...

Όλα αυτά φυσικά και έχουν αντίκτυπο και στο χαρακτήρα κάθε ανθρώπου και μάλιστα εμφανή...Γίνεσαι κλειστός άνθρωπος, που μπορεί να έχεις αρκετούς φίλους, αλλά διστάζεις για να μην πω απαξιείς να τους πεις ακριβώς αυτό που σκέφτεσαι...Δε θέλεις να γίνεσαι φόρτωμα και να βάζεις στους άλλους, όσο κοντά σου και να είναι, περισσότερα προβλήματα από αυτά που οι ίδιοι έχουν...Αφήστε που κατά βάθος και χωρίς να το λες, φοβάσαι την απόρριψη τους και το ενδεχόμενο να σε αγνοήσουν παντελώς και αυτό είναι το χειρότερο από όλα για σένα...Δε θέλεις να μοιραστείς ούτε τα μεγάλα όνειρα σου, ούτε τους εφιάλτες οι οποίοι κάνουν την εμφάνιση τους, αρκετά συχνά στα βράδια σου...Τα δύσκολα φεγγάρια που περνάς φοβάσαι να τα μοιραστείς με τους άλλους, οι οποίοι μένουν με την ψευδαίσθηση του δεν τρέχει τίποτα...Ντρέπεσαι να εκτεθείς και βλακωδώς φοβάσαι να τσαλακώσεις το είναι σου ζητώντας μια συμβουλή...Παρόλα αυτά τα ερεθίσματα από σένα υπάρχουν και οι σπόντες...Όμως κανείς δε μπορεί να σε καταλάβει και να σου δώσει αυτό που πραγματικά ζητάς...Έτσι καταντάς μοναχικός και δεν ανοίγεις καθόλου τα χαρτιά σου...Μάλιστα το ψεύτικο χαμόγελο σου και η χιλιοειπωμένη ατάκα "όλα καλά", αρκούν για να πιστέψουν οι άλλοι πως πραγματικά όλα καλά...Δεν είναι όμως έτσι η πραγματικότητα μάγκες δυστυχώς...Και το 'όλα καλά' πολλές φορές είναι υπεκφυγή, αδιαφορία και ψέμα...

Το γεγονός όμως που μου απονέμει τον παραπάνω τίτλο αδιαμφισβήτητα είναι κάτι που μου συμβαίνει αρκετά συχνά...Πολλές φορές μπορεί να βρίσκομαι ανάμεσα σε μεγάλη παρέα και μάλιστα αποτελούμενη από ανθρώπους που πραγματικά εκτιμώ και θεωρώ πραγματικούς μου φίλους...Και εκείνη τη στιγμή να αισθάνομαι αφόρητη μοναξιά...Να αισθάνομαι πως η συζήτηση δεν με αφορά, πως η ατμόσφαιρα ξαφνικά παγώνει μπροστά μου και βρίσκομαι να ταξιδεύω σε σκέψεις δικές μου, άσχετες με αυτές που κάνει η παρέα...Νιώθω πως πραγματικά εκπέμπω σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από αυτό των άλλων...Ξαφνικά παύουν να με ενδιαφέρουν τα απλά καθημερινά και να με σαγηνεύει η ρουτίνα της συζήτησης όπως συνέβαινε παλιά, ενώ αρχίζω να βαριέμαι αφόρητα τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις που φτάνουν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς όμως να μου φαίνεται πως παράγουν απολύτως καμία ουσία...Σίγουρα οι δικές μου οι συντεταγμένες είναι οι εσφαλμένες, το καταλαβαίνω και το αποδέχομαι αυτό, όμως δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα για να το μεταβάλλω...Και ειλικρινά δεν ξέρω αν θέλω κιόλας φίλοι μου...Διάβαζα τις προάλλες μια ατάκα του Bucowski στο ίντερνετ και την γράφω και εδώ, επειδή νομίζω πως αντικατοπτρίζει και περιγράφει σε απόλυτο βαθμό αυτό που αισθάνομαι..."Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα όταν είσαι μόνος'...αυτό ακριβώς...

Όλες αυτές οι συμπεριφορές έχουν αποτέλεσμα, ελάχιστοι άνθρωποι να μπορούν να σε καταλάβουν, και ακόμα λιγότεροι να σε γνωρίζουν...Σε γνωρίζουν για την ακρίβεια πολλοί, αλλά σε ξέρουν λίγοι...Ελάχιστοι ξέρουν πως ασχολείσαι με αυτό το blog, και συχνά πυκνά αφιερώνεις κάποιο χρόνο για να γράφεις τις προσωπικές σου ασυναρτησίες...Ακόμα λιγότεροι ξέρουν πως ένα από τα χόμπι σου είναι να σκαρώνεις όμορφα ποιηματάκια, τα οποία όμως ποτέ δεν κάθισες σοβαρά να τα βάλεις σε μια σειρά και να τα καταγράψεις, με αποτέλεσμα σήμερα να μη σώζεται σχεδόν τίποτα, παρά μόνο μερικά μέσα στο μυαλό σου...Λίγοι ξέρουν για πρόσωπα που αγάπησες πολύ, αλλά δίστασες να τους το αποκαλύψεις, φοβούμενος την απόρριψη και σκεπτόμενος πως ίσως και για δικό τους καλό θα ήταν καλύτερα να μην μπλέξουν μαζί σου...Δεν είναι πολλοί αυτοί που ξέρουν τα πραγματικά αγαπημένα σου χόμπι, αλλά και τα πράγματα που βαριέσαι αφόρητα αλλά είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις γιατί απλά έτσι πρέπει...Και είναι αμφίβολο αν θα τα μάθουν και ποτέ, όσο κι αν εσύ είσαι διατεθειμένος να κάνεις αρκετές προσπάθειες στο μέλλον για την επιτυχία του σκοπού αυτού-με αβέβαια αποτελέσματα.

Η πεποίθηση που εκφράζω για όλα τα παραπάνω επιτείνεται  όταν συχνά πυκνά κάθομαι και σκέφτομαι τη ζωή μου, κάνοντας απολογισμό για όλα όσα με αφορούν και σκεπτόμενος τις θυσίες που έχω κάνει, όλα όσα έχω πάρει, τα ελάχιστα τα οποία έχω καταφέρει, τα διλήμματα και τις αποφάσεις στα οποία κλήθηκα χωρίς τη βοήθεια του κοινού να απαντήσω, τις φορές που έχω αδικήσει και έχω αδικηθεί αλλά και τις φορές που έχω αδικήσει τον εαυτό μου...Τότε διαπιστώνω, το πόσο μόνος (όχι είμαι) αισθάνομαι...Επίσης η ίδια πεποίθηση επιτείνεται τους τελευταίους μήνες με τα προβλήματα που σχεδόν ξαφνικά (ή όχι) έχουν ανακύψει στη ζωή μου...Προβλήματα που κανείς (ούτε εγώ ο ίδιος ) δεν ξέρει την πραγματική τους έκταση και το κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή σου ίσως για πάρα πολύ καιρό...Προβλήματα που απαιτούν αποφάσεις οριστικές και ξεκάθαρες, σχεδόν αποφάσεις ζωής θα έλεγα, και που σίγουρα θα ήταν καλύτερο να λαμβάνονταν ύστερα από συνεννόηση και συνεργασία και όχι έτσι, όπως θα γίνει τώρα...

Τα χρόνια περνούν αμείλικτα γρήγορα φίλοι μου και οι ευκαιρίες για να διορθωθούν πράγματα και καταστάσεις που έχουν ξεκινήσει λάθος ευθύς εξαρχής, δεν θα είναι άπειρες στο μέλλον...Όταν μια κατάσταση χτίζεται σε σαθρά θεμέλια, τότε δεν είναι και πολύ εύκολο να έρθει στα ίσια της και να ορθοποδήσει χωρίς να σωριαστεί στο έδαφος και να γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος...Όμως κανείς δεν έχασε προσπαθώντας...Και αυτό θα κάνω φυσικά και εγώ...Θα παλέψω για την αντιστροφή της κατάστασης, για την αλλαγή των δεδομένων...Περιμένοντας το σημάδι εκείνο που θα με πάρει από το χέρι και θα με οδηγήσει σε καινούργιους δρόμους, αδιάβατους και ανεξερεύνητους, για να τους ζήσουμε μαζί για μια ζωή...Και ας ελπίσουμε ότι αυτό το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα, προτού να είναι αρκετά αργά...

Ως εδώ...Ξέρω ότι πιθανώς σας κούρασα με την εσωτερική μου ψυχανάλυση και μπορεί πολλοί να βαρεθήκατε...Όμως αισθανόμουν πως το είχα ανάγκη...Και δε θέλω να κουράσω ούτε με επιλόγους, ούτε με υστερόγραφα, ούτε με τίποτα σχετικό, όπως πράττω συνήθως...Απλά ανεβάζω ένα πανέμορφο σχετικό τραγουδάκι επί του θέματος και επίσης παραθέτω μια ρήση του Άντον Τσέχοφ που θαρρώ πως κολλάει πολύ στην περίσταση και τα λέει όλα..."Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους, για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν"...Ισχύει...

Τα σέβη μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου