Το ποδόσφαιρο και η πραγματική του θέση στη ζωή...

Το ποδόσφαιρο είναι ένας τομέας με τον οποίο ασχολούμαι επισταμένως εδώ και χρόνια, σε επίπεδο παρακολούθησης και όχι μόνο, τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο...Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται και να βρίσκει έως και χαζό το γεγονός πως 22 μαντράχαλοι κυνηγούν ένα δερμάτινο τόπι, με απώτερο στόχο να καταφέρουν να το βάλουν μέσα σε δίχτυα και στη συνέχεια να πανηγυρίζουν σαν τρελοί...Η παραπάνω είναι μια κριτική που φαντάζομαι πως πολλοί την έχετε ακούσει από ανθρώπους που σιχαίνονται να βλέπουν ποδόσφαιρο και ιδίως από γυναίκες...Και εδώ που τα λέμε, μήπως και εμείς το έχουμε παρακάνει, κάνοντας ινδάλματα ανθρώπους που το μόνο τους ταλέντο είναι να κλοτσούν μια μπάλα (ενίοτε και να την κακοποιούν...)...Ανθρώπους επαγγελματίες, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν μπορούν ούτε καν να σταυρώσουν μια σωστή και ολοκληρωμένη πρόταση...Όχι μόνο δεν έχουν πτυχία και απολυτήρια, αλλά δεν ξέρουν να μιλήσουν καν...

Και όμως αυτό το άθλημα έχει τεράστια δυναμική, καθηλώνει τα πλήθη και μαγεύει...Το βλέπω και στον εαυτό μου, ιδίως κάθε φορά που παρακολουθώ αγωνιζόμενες τις αγαπημένες μου ομάδες. Στην περίπτωση αυτή, πάντα πριν τον αγώνα υπάρχει μια γλυκιά προσμονή, αναμεμιγμένη με μια μικρή νευρικότητα...Κατά τη διάρκεια του ματς, δεν μπορώ να κάτι άλλο παράλληλα...Πρέπει να είμαι αφοσιωμένος και να μην κουνιέμαι από τη θέση μου, λες και από τη στάση που κάθομαι και το αν τρώω ή διαβάζω συγχρόνως εξαρτάται η απόδοση των ποδοσφαιριστών και το αν η μπάλα θα καταλήξει στα δίχτυα ή στο δοκάρι...Σε περίπτωση δε που τύχει κάτι επείγον και δεν καταφέρω να παρακολουθήσω το ματς, τότε ο νους μου δεν φεύγει καθόλου από αυτό...Κουταμάρες...Τουλάχιστον προσωπικά έχω καταφέρει, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των φιλάθλων, τα συναισθήματα μου μετά τον αγώνα να διαρκούν το πολύ 10 λεπτά είτε πρόκειται για θρίαμβο είτε για πανωλεθρία της ομάδας μου...Ακόμα και η δική μου ζωή, που δεν τη λες και συναρπαστική εδώ που τα λέμε, είναι βέβαιο πως έχει σημαντικότερα γεγονότα από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι...

Ο κύριος λόγος που αναφέρω όλα τα παραπάνω, αλλά και όσα ακολουθήσουν δεν είναι άλλος από το να προσπαθήσω να τοποθετήσω τη σημασία του ποδοσφαίρου στην πραγματική του βάση και να του προσδώσω την σημασία που του αρμόζει κατά τη δική μου ταπεινή άποψη και όχι αυτή που του έχουν πονηρά προσδώσει κάποιοι τελευταία...

Το μόνο βέβαιο είναι πως το ποδόσφαιρο έχει μεγάλη δύναμη...Κατ' αρχάς είναι ένα λαϊκό άθλημα, ενώ οι κανόνες του είναι τόσο απλοί που ο καθένας μπορεί να τους κατανοήσει...Θα μου πείτε βέβαια αφού οι κανόνες του είναι τόσο απλοί και ξεκάθαροι, τότε γιατί ο καθένας τους ερμηνεύει κατά το χρώμα των γυαλιών του;...Έπειτα είναι και το γεγονός πως άπαντες έχουν άποψη για αυτό...Βλέπεις για παράδειγμα ανθρώπους που τους ρωτάς πόσο κάνει 5χ6 και σηκώνουν τους ώμους μη γνωρίζοντας την απάντηση, ενώ οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν να σου αναπτύξουν λογύβρια και επιχειρηματολογίες για το ποιο πχ σύστημα ταιριάζει καλύτερα στον Ολυμπιακό και για το ποιος θα ήταν ο ιδανικός σέντερ μπακ για τον Παναθηναϊκό...Από την άλλη πλευρά, συναντώ ανθρώπους μεσήλικες με πανεπιστημιακά πτυχία και τεράστια εμπειρία που μπορούν να σου εξηγήσουν τις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις και να σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό και την ίδια στιγμή οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι μόλις η κουβέντα γυρίζει στο ποδόσφαιρο μετατρέπονται στους χειρότερους κάφρους, θαρρείς και σεληνιάζονται, ενώ δεν είναι σε θέση ούτε καν να παραδεχτούν τα (ποδοσφαιρικά) αυτονόητα...Και όχι μόνον αυτό...Καμιά φορά όταν πηγαίνω στο γήπεδο βλέπω καθωσπρέπει 40ρηδες να βγαίνουν εκτός εαυτού και να γίνονται ένα με τον όχλο εκστομίζοντας πράγματα και παρουσιάζοντας μια γενικότερη εικόνα, την οποία αν είχαν τη δυνατότητα μετά το ματς να την παρακολουθήσουν σε κάμερα είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα σιχαίνονταν τον ίδιο τους τον εαυτό...Και να ήταν μόνο αυτό; Το πιο παράξενο και συνάμα αξιοθρήνητο είναι το γεγονός ότι πολλές φορές απλοί άνθρωποι που αμείβονται στην εργασία τους με μισθούς πείνας, την ίδια στιγμή παθιάζονται και κριτικάρουν τους επιχειρηματίες προέδους, όταν λόγου χάρη οι τελευταίοι αρνούνται να πληρώσουν κάποια εκατομμύρια ευρώ για να κάνουν μεταγραφές...Ω της παράνοιας, δηλαδή..

Δεν ξέρω ποιος πρωτοείπε τη φράση ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού....Όποιος όμως και να την είπε, έχει δίκιο σε απόλυτο βαθμό αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο, αυτοί που βρίσκονται πάνω από εμάς τους απλούς φιλάθλους...Έχουν βλέπετε έγκαιρα κατανοήσει την επίδραση την οποία ασκεί το ποδόσφαιρο στον απλό λαό και το χρησιμοποιούν ως όχημα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους και τους σκοπούς τους, χωρίς να βρουν αντιδράσεις στο διάβα τους...Θέλετε παραδείγματα επ' αυτού; Ευχαρίστως, ξεκινώντας από το διεθνή χώρο...Ποιος παραξενεύεται άραγε από τον τρόπο που χρησιμοποιείται το ποδόσφαιρο π. χ. στην Λατινική Αμερική...Εκεί λαοί που δεν έχουν στην πραγματικότητα να φάνε και μαστίζονται από χούντες, παραπλανούνται από τις εθνικές ποδοσφαιρικές επιτυχίες που τους παρέχει το καθεστώς...Είναι λίγες οι φορές που συμβαίνει αυτό, ή μήπως από την άλλη πλευρά είναι λίγες οι φορές που μια χώρα κερδίζει μέρος από την εθνική της υπερηφάνεια μέσω του ποδοσφαίρου, για να ξεπεράσει ήττες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο; Το ίδιο συμβαίνει και εδώ φυσικά...Και δεν χρειάζεται να γυρίσω πίσω στη χούντα των συνταγματαρχών και να θυμηθώ την ξαφνική άνθηση που είχε τότε ο ελληνικός αθλητισμός για να εντυπωσιαστεί και να παθιαστεί ο ελληνικός λαός και να ξεχάσει τα σπουδαία...Αρκεί να αναφερθώ στη σημερινή εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται ως η εποχή της οικονομικής ανέχειας, της αποχαύνωσης και της πληθώρας ποδοσφαιρικών συναντήσεων...Σήμερα το ποδόσφαιρο έχει διττό ρόλο...O πρώτος είναι να στρέψει το μάτι του λαού από τα πραγματικά προβλήματα και ο δεύτερος και βασικότερος είναι να μας διχάσει...Ο διχασμός πωλείται παντού και όλοι επενδύουν σε αυτόν...Κυβερνήσεις, κόμματα, εφημερίδες, μέσα ενημέρωσης...Είναι μια τακτική που συνήθως αποδίδει θαυμάσια σε χώρες υπανάπτυκτες, οι οποίες μαστίζονται από σοβαρά προβλήματα...Μας θέλουν χωρισμένους σε πολύχρωμα στρατόπεδα και να βλέπουμε τον απέναντι οπαδό σαν θανάσιμο εχθρό και να πνιγόμαστε σε δίχρωμα κασκόλ, τη στιγμή που είναι βέβαιο πως ο αγώνας είναι στημένος...Είναι γνωστή η τακτική του διαίρει και βασίλευε...Οι κύριοι αυτοί δεν επιθυμούν να είναι ο λαός ενωμένος, γιατί ξέρουν ότι αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο, θα ξυπνήσει ο κοιμώμενος γίγαντας που ακούει στο όνομα λαός και τότε είναι απολύτως βέβαιο πως θα τους πάρει και θα τους σηκώσει το ποτάμι της δυσαρέσκειας..Για αυτό και επενδύουν τόσο στην αποχαύνωση μας και στη μισαλλοδοξία..Και αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, έχουν πετύχει το σκοπό τους σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον από όσο μπορώ να κρίνω...

Κάτι παρόμοιο συνήθως κάνουν και οι άνθρωποι που έχουν στα χέρια τους τη διοίκηση των ομάδων, οι οποίοι προσπαθούν ξαφνικά να μας πείσουν ότι αγόρασαν τους συλλόγους ορμώμενοι από αγνή και ανόθευτη αγάπη για αυτούς και τη φανέλα και όχι για να οικονομήσουν και να χρησιμοποιήσουν τις ομάδες και κυρίως τον κόσμο αυτών ως μαξιλαράκι για να εξυπηρετήσουν τα γενικότερα επιχειρηματικά τους συμφέροντα...

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές είναι οι απόψεις μου για τον τρόπο που κάποιοι χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο...Πιθανώς όλα τα παραπάνω να μοιάζουν σε κάποιους υπερβολικά και σε άλλους εντελώς ανυπόστατα...Ο καθένας έχει την άποψή του και είναι σεβαστή...Εγώ όμως στενοχωριέμαι όταν το ωραιότερο άθλημα το μεταχειρίζονται με τέτοιο ξεδιάντροπο τρόπο...Ένα άθλημα που μπορεί για δύο ώρες να σε συνεπάρει και να σε γεμίσει με το θέαμα, την ατμόσφαιρα και τις συγκλονιστικές ιστορίες που μπορεί να σου προσφέρει...

Αν βλέπω λύση για το εγγύς μέλλον; Να σας πω πως είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, θα είναι ψέματα και δεν το θέλω...Πάντως όπως και να χει, τη λύση δεν πρόκειται να μας την δώσει κανείς άλλος πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό...Όταν κάποτε ίσως καταφέρουμε να ιεραρχήσουμε με λογικό τρόπο τις προτεραιότητες της ζωής μας, τότε ίσως τελικά καταφέρουμε να ευχαριστηθούμε πραγματικά το πανέμορφο αυτό άθλημα...Όταν θα καταλάβουμε επιτέλους το παιχνίδι που παίζεται εις βάρος μας και στις πλάτες μας, τότε ίσως όλα να γίνουν καλύτερα...Μέχρι να γίνουν όμως όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να φοράμε τα χρωματιστά γυαλιά μας, να λαμβάνουμε εντολές από τους καθοδηγητές, να θεωρούμε θανάσιμους εχθρούς μας αυτούς που απλά τυχαίνει να υποστηρίζουν άλλη ποδοσφαιρική ομάδα και να εξαρτάται η ζωή μας, τα συναισθήματα και η συμπεριφορά μας από το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, και φυσικά σαν συνέπεια τόσο περισσότερο θα ρίχνουμε νερό στο μύλο του διχασμού, της καφρίλας, του φανατισμού και γενικά στο μύλο αυτών που επινόησαν και έθεσαν σε εφαρμογή το εν λόγω σχέδιο του τεχνητού διχασμού...

Το δράμα της Αϊτής και τα χειρότερα που έρχονται...

Ο πρόσφατος σεισμός στην Αϊτή και η τεράστια καταστροφή που προκάλεσε στη συγκεκριμένη χώρα, δεν μπορεί κανέναν να αφήσει ασυγκίνητο...Και δεν χρειάζεται να δεις τις φρικιαστικές εικόνες που μεταδίδουν τα τηλεοπτικά δίκτυα για να συγκλονιστείς βλέποντας παιδιά καταπλακωμένα μέσα στα χαλάσματα...Δεν ξέρω στην πραγματικότητα αν υφίστανται η έννοια ολική καταστροφή, αλλά αν υπάρχει τότε θα είναι κάπως έτσι όπως τη βλέπουμε τώρα στην Αϊτή...Με εκατοντάδες χιλιάδες να έχουν παραδώσει την ψυχή τους και αυτούς που μένουν πίσω να είναι απολύτως ξεκρέμαστοι και αβοήθητοι...

Τελικά σκέφτομαι πως ίσως και να μην έχει άδικο η λαϊκή ρήση που αναφέρει όπου φτωχός και η μοίρα του...Διότι πραγματικά η συγκεκριμένη νησιωτική χώρα είναι πραγματικά πολύ ταλαιπωρημένη εδώ και αιώνες...Προσωπικά δε στέκομαι στα ευφυολογήματα που ακούγονται δεξιά και αριστερά συνεχώς και αναφέρουν πως 'η Αϊτή είναι η φτωχότερη χώρα του δυτικού ημισφαιρίου'...Ίσως να είναι και έτσι αν κρίνουμε από τα παραπήγματα στα οποία ζούσε η πλειονότητα του λαού και τον τρόπο που κατέρρευσαν ακόμη και τα υποτιθέμενα διεθνή κτίρια σαν χάρτινοι πύργοι...Και για αυτό δεν είναι το μέγεθος του σεισμού το πρόβλημα...Πιθανότατα ο ίδιος σεισμός σε μια πιο ανεπτυγμένη χώρα με στέρεες κατασκευές και καλύτερη υποδομή, να προξενούσε ελάχιστη καταστροφή και όχι το τωρινό χάος της Αϊτής..

Το χειρότερο όμως θαρρώ δεν είναι αυτό...Ακόμη χειρότερο είναι πως η κατά γενική ομολογία πολύ όμορφη νησιωτική χώρα, το Παρίσι της Καραϊβικής εδώ και αιώνες γίνεται μπαλάκι στις διαθέσεις των ισχυρών αυτού του κόσμου, που μαλώνουν για το ποιος θα έχει υπό την κατοχή του, τέτοιου είδους χώρες...Η γεωγραφική θέση της συγκεκριμένης νησιωτικής χώρας ανέκαθεν αποτελούσε δέλεαρ για τις μεγάλες δυνάμεις και έκαναν τα πάντα για να την υποδουλώσουν..Τα λέω όλα αυτά, επειδή λίγο να διαβάσει κανείς πίσω από την κουρτίνα των τελευταίων γεγονότων, θα διαπιστώσει πως συμβαίνει ξανά το ίδιο...Η παροχή βοήθειας προς την δοκιμαζόμενη Αϊτή, γίνεται με γνώμονα την υποδούλωση της...Πως αλλιώς μπορώ να εξηγήσω το γεγονός πως οι ΗΠΑ αντί να στείλουν ουσιαστική ανθρωπιστική βοήθεια, προτίμησαν να αποστείλουν ένοπλους στρατιώτες και μάλιστα πεζοναύτες...Θεωρώ ευθέως πως στόχος τους είναι η κατάληψη της Αϊτής..Είναι ειδικοί σε κάτι τέτοια ο κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης (για να μην ξεχνιόμαστε...) και η χώρα του...Η συνταγή είναι γνωστή, πετυχημένη και αναίμακτη...Άλλωστε πολλές φορές ότι δεν επιτυγχάνεται με τα όπλα και τη βία, επιτυγχάνεται ευκολότερα υπό το μανδύα της πρόφασης της ανθρωπιστικής βοήθειας...Ήδη για την καταχρεωκοποημένη Αϊτή εγκρίθηκε ένα ακόμη τεράστιο δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (με πολύ επαχθείς όρους φυσικά...) για να είναι μια ζωή υπόχρεη η συγκεκριμένη χώρα, να χρωστά την ύπαρξη της στους σωτήρες της και το μέλλον της να είναι υποθηκευμένο για πάντα...Θα ακουστεί σκληρό, το ξέρω, αλλά θα το πω...Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι αυτή τη στιγμή χειρότερο για κάθε κάτοικο....Να αφήσει την τελευταία του πνοή στα χαλάσματα, ή να υποδουλωθεί μια για πάντα το μέλλον του στα χέρια διεθνών αποικιοκρατών (λέγε με ΗΠΑ, Γαλλία, Βραζιλία κλπ), οι οποίοι με το πρόσχημα της βοήθειας, κατακτούν μια χώρα;...Ειλικρινά δε γνωρίζω την απάντηση...

Η σχέση της Ελλάδας με την Αϊτή μοιάζει να είναι καρμική...Όλοι φαντάζομαι πως έχετε πληροφορηθεί πως η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα παγκοσμίως που αναγνώρισε επίσημα το νεοσύστατο ελληνικό κράτος ύστερα από την επανάσταση του 1821 και πολύ πριν δημιουργηθεί το πρώτο υποτυπώδες Ελληνικό κράτος...Είναι απορίας άξιο, πως μια χώρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια εποχή που τα νέα ταξίδευαν με ρυθμούς χελώνας, προέβη στη συγκεκριμένη ενέργεια...Βέβαια και η ίδια η Αϊτή τη συγκεκριμένη εποχή είχε μόλις κερδίσει την ανεξαρτησία της, ύστερα από πολυετείς αγώνες και ίσως για αυτό έδειξε συμπαράσταση και υποστήριξη σε μια χώρα η οποία πάλευε για τα ίδια ιδανικά της ελευθερίας...Και όχι μόνον αυτό, αλλά απέστειλε στον Αδαμάντιο Κοραή 25 τόνους καφέ (το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της ακόμη και σήμερα...) για να τα πουλήσει και να αγοράσει όπλα για την ελληνική επανάσταση, ενώ απέστειλε και μικρή στρατιωτική δύναμη...Αυτοί είναι κύριοι οι πραγματικοί μας σύμμαχοι και όχι όλοι οι άλλοι που με περισσή ιδιοτέλεια μας βοηθούσαν παροδικά και στη συνέχεια μας έγδερναν και με το παραπάνω...Αλλά βλέπετε η ιστορία που διδασκόμαστε στα σχολεία, άλλα έχει αποφασίσει να μας μάθει...

Όσο για μας, ένα από τα πράγματα που κατά την άποψη μου είναι από τα λίγα ενθαρρυντικά για το μέλλον, είναι το ενδιαφέρον που δείχνει ο απλός λαός σε σχέση με τους πληγέντες...Μπορεί στην καθημερινή μας ζωή να σπαταλάμε φαιά ουσία για χαζομάρες και να ψάχνουμε να βρούμε την παραμικρή αφορμή για παρεξήγηση, αλλά σε κάτι τέτοιες στιγμές είμαστε πάντα παρόντες...Και δεν το λέω μόνο για τους μαραθώνιους αγάπης που γίνονται κάθε φορά που υπάρχουν τραγικά γεγονότα διεθνώς...Μιλώ για το γενικότερο ενδιαφέρον, αφήνοντας στην άκρη κάποιες υπερβολές και κάποιες ψιλοαπατεωνιές...Τι κι αν βρισκόμαστε χιλιόμετρα μακριά; Τι κι αν ακόμη και εμείς οι ίδιοι πάντα αμφισβητούμαι το αν τα χρήματα που μαζεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις πηγαίνουν στον τελικό τους προορισμό και όχι στις τσέπες επιτήδειων; Τι κι αν η κρίση κοντεύει να μας γονατίσει; Τι κι αν το συγκεκριμένο ενδιαφέρον είναι παροδικό; Σημασία έχει η χειρονομία και η σκέψη....Είναι σημαντικό η μικρούλα και ταπεινή Ελλάδα να βοηθά έναν λαό, με ανθρωπιστική βοήθεια, χρήματα και φάρμακα και την ίδια στιγμή ολόκληρη η Ευρωπαϊκή ήπειρος να μην έχει συγκεντρώσει καν αντίστοιχες ποσότητες...Μη με ρωτήσετε αν αυτά αρκούν, διότι δεν είμαι αρμόδιος να το απαντήσω...Είναι ένα ερώτημα, που θα πρέπει ο καθένας ατομικά να θέσει στον εαυτό του...Προσωπικά θεωρώ πως δεν αρκεί, αλλά μέσα στον κόσμο της αποχαύνωσης και της χαζομάρας ακόμα και λίγα λεπτά να αφιερώσουμε για να σκεφτούμε τους ανήμπορους και ταλαίπωρους αδερφούς μας, είναι μια πρόοδος...Μικρή μεν, μα πρόοδος σίγουρα...

Δεν θέλω να πω περισσότερα πάνω στο θέμα..Είθε τα βάσανα του λαού της Αϊτής, αλλά και όλων των ταπεινών και καταφρονεμένων του κόσμου τούτου, να τελειώσουν κάπου εδώ...Ξέρω ότι είναι ανέφικτο να δημιουργήσεις κάτι ευθύς εξ' αρχής, όταν έχεις μείνει χωρίς στον ήλιο μοίρα και ακόμη χειρότερα όταν αυτοί που σου τείνουν χείρα βοηθείας θέλουν να σε εκμεταλλευτούν..Αλλά πάντα θα υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας και σωτηρίας, με όποιον τρόπο κι αν εμφανιστούν...Διότι, να ξέρετε φίλοι μου, πως η ελπίδα και η σωτηρία έχουν κάποιες φορές εντελώς διαφορετικό νόημα και σημασία από αυτή που έχει συνηθίσει να τους δίνει ο απλός κόσμος...Και ο νοών νοείτω...

Εκεί που παίζεται το πραγματικό μπάσκετ...

Αν για ένα άθλημα φημίζεται η Ελλάδα στο εξωτερικό, φυσικά αυτό δεν είναι άλλο από το μπάσκετ...Ένα άθλημα, στο οποίο μια χώρα μόλις 10 εκατομμυρίων κατοίκων έχει σημειώσει σοβαρές επιτυχίες...Από την εποχή του Γκάλη (και ίσως και παλιότερα) οι ελληνικές εθνικές ομάδες και οι σύλλογοι είχαν αξιοπρεπείς πορείες σε διεθνείς διοργανώσεις και σε τουρνουά...

Σε σχέση με το μπάσκετ υπάρχουν κάποιοι μύθοι, τους οποίους πολλοί θεωρούν ως δεδομένους και τους ενστερνίζονται σε απόλυτο βαθμό σαν να αποτελούν θέσφατα...Ο πρώτος μύθος είναι ότι το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου είναι το Ν.Β.Α., ενώ κατά την ταπεινή μου άποψη καλύτερο μπάσκετ παίζεται στην Ευρώπη και δη στην Ευρωλίγκα...Διότι το παιχνίδι ένας εναντίον ενός και τα καρφώματα πηδώντας στο Θεό μοιάζουν πιο πολύ με τσίρκο και όχι με μπάσκετ, αφού το άθλημα προϋποθέτει και άμυνα, τακτική, συστήματα και μυαλό...Ένας άλλος μύθος λέει ότι στο μπάσκετ πάντοτε κερδίζει ο καλύτερος και ο ισχυρότερος...Δεν αμφισβητώ ότι συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αλλά ευτυχώς όχι πάντα...Ένας ακόμα σύγχρονος μύθος αναφέρει πως στο μπάσκετ και γενικά σε όλα τα ομαδικά σπορ, θα πρέπει να ευνοούνται πάντα όσοι έχουν κόσμο και χρήματα, άσχετα αν υπάρχουν ομάδες με χαμηλό μπάτζετ, με ταπεινότητα και λίγο κόσμο οι οποίες όμως μέσα στο παρκέ παραδίδουν πραγματικά σεμινάρια για το πως θα έπρεπε να παιζόταν το άθλημα...

Για όσους δεν έπιασαν ακόμη το υποννούμενο, όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για τη μπασκετική ομάδα του Αμαρουσίου, μια ομάδα η οποία πέρασε στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας και διαγράφει μια πολύ καλή πορεία στο εγχώριο πρωτάθλημα...Μια ομάδα που μαζεύει λίγο κόσμο, που ξενιτεύτηκε στο αχανές ΟΑΚΑ για να δώσει τα παιχνίδια της Ευρωλίγκα, μια ομάδα με ελληνικό κορμό και μικρό μπάτζετ που έχει βαλθεί να μπει στο μάτι των μεγάλων καρχαριών του ελληνικού αθλητισμού, με μοναδικό της όπλο το καλό, απλό και όμορφο μπάσκετ που παίζει στον αγωνιστικό χώρο...Μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου σαν αξιόπιστη και γιατί όχι μεγάλη...Ποιος ξεχνά το κύπελλο Σαπόρτα του 2001, ή το παιχνίδι που έπαιξε η μπάλα στο σουτ του Μιλισάβλιεβιτς στον πέμπτο ημιτελικό με τον Ολυμπιακό πριν από δύο χρόνια στο Σ.Ε.Φ...

Υπάρχουν κατά την άποψη μου πάρα πολλοί λόγοι για να γοητευθεί κάποιος απλός παρατηρητής από το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Αμαρουσίου...Κατ' αρχάς είναι μια ομάδα με ελληνικό κορμό, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους αντίστοιχους Έλληνες παίχτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού..Βάζει άραγε κανείς το χέρι του στη φωτιά ότι οι Φώτσης, Τσαρτσαρής, Βασιλόπουλος, Περπέρογλου, Σχορτσανίτης κλπ είναι καλύτεροι από τον φετινό αναγεννημένο Μιχάλη Πελεκάνο, τους τίμιους Μπατή και Κουμπούρα, τον Γκάλη των φτωχών (λέγε με Γιώργο Διαμαντόπουλο...), ή από τον μεγάλο παίχτη που ακούει στο όνομα Κώστας Καϊμακόγλου; Ή έχει κανείς από τους μεγάλους παίχτη με το ταλέντο και τα προσόντα του Δημήτρη Μαυροειδή; Ο κορμός του Αμαρουσίου είναι ελληνικός και έχει απλά λίγους ξένους να προσθέτουν λίγη από την απαιτούμενη τρέλα (όπως ο Μπίλι Κις...)...Αλλά και προπονητικά να το πάρουμε, αξίζει να σημειώσουμε τα ακόλουθα...Το Μαρούσι είχε σχεδόν πάντα καλούς Έλληνες προπονητές (λ.χ. Μαρκόπουλος πέρυσι) και το ίδιο έχει και φέτος, δίνοντας τα ηνία στον Γιώργο Μπαρτζώκα (παλιός βοηθός του Γιαννάκη στην ίδια ομάδα). Ο συγκεκριμένος προπονητής είναι πολύ σοβαρός...Φέτος αναγέννησε τον Πελεκάνο και ανέβασε ένα τουλάχιστον σκαλί τους Καϊμακόγλου και Μαυροειδή, ενώ φαίνεται να σοβάρεψε τον Κις...Είναι ο ίδιος προπονητής που στην Ολύμπια Λάρισας ανάστησε την καριέρα του Γιώργου Πρίντεζη...Σε τεχνικά ζητήματα δεν είμαι ειδικός να τον κρίνω...Αλλά αυτό για το οποίο είμαι απόλυτα βέβαιος είναι ότι εάν ο Μπαρτζώκας είχε να διαχειριστεί τα χρήματα των αιωνίων, αποκλείεται να έκανε επιλογές τύπου Γουέιφερ, Πεν και Μπέβερλι ή να άφηνε γυμνή τη front line του και να έμενε με 5 playmakers και 1 τριάρι...Στο σημείο αυτό να πω και τον πόνο μου...Κρίνοντας τόσο από Μπαρτζώκα όσο και από Σφαιρόπουλο (επίσης παλιός βοηθός του Γιαννάκη) μπορώ να αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν πήρε τίποτα από την ικανότητα και τις γνώσεις των βοηθών του...

Εκεί που μου τα χαλάει λίγο το Μαρούσι είναι διοικητικά...Για την ακρίβεια καταρχάς με ενοχλεί το γεγονός ότι το αφεντικό του, έχει γεμίσει όλη την πρωτεύουσα με γυάλινα, άσχημα και διόλου λειτουργικά κτίρια και όχι μόνο αυτό, αλλά μοστράρει παντού και πάντα με πηχυαίο τρόπο το όνομα του, αφήνοντας μας συνεχώς βωβούς..!! Το ότι είναι οπαδός άλλης ομάδας δεν με ενοχλεί...Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι στο παρελθόν χρησιμοποίησε την ομάδα σαν ομπρέλα για άλλα επιχειρηματικά του συμφέροντα και φυσικά εννοώ την υπόνοια του πως θα αφήσει την ομάδα του Αμαρουσίου να καταρρεύσει, αν δεν περάσει το δικό του σε σχέση με την ανάπλαση του Βοτανικού...Καταλαβαίνω πως τα πάντα ακολουθούν οικονομικά και επιχειρηματικά κριτήρια, αλλά ομολογώ πως δεν μου άρεσε...Κατά τα άλλα πάντως, του αναγνωρίζω πως χωρίς ουσιαστικά έσοδα έχει φτιάξει μια ομάδα ισχυρή, σοβαρή και πολύ καλή που όπου κι αν αγωνίζεται κερδίζει σεβασμό και αναγνώριση...

Πολλούς τους ενοχλεί το γεγονός πως το Μαρούσι, δεν έχει κόσμο και δεν μπορεί να γεμίσει το γήπεδο...Προτιμούν βλέπετε τους κοκκινοπράσινους κάφρους που πλακώνονται στους δρόμους κάθε τρεις και λίγο και μαζεύονται στο γήπεδο μόνο όταν υπάρχουν μεγάλα ντέρμπι...Προτιμούν δηλαδή ομάδες με ποδοσφαιρικό κοινό, που στρέφει το βλέμμα του στο μπάσκετ μόνο όταν έχει ντέρμπι και με οπαδούς που ακόμα και σε αυτά μόλις βλέπουν τη μπάλα στο διχτάκι φωνάζουν γκολ!!! Ή οπαδούς που να κάνουν το γήπεδο ζούγκλα με βρισιές, καφριλίκια, ξύλο και λέιζερ όπως κάνουν πολύ συχνά οι οπαδοί των τεσσάρων μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων όταν θυμούνται το μπάσκετ...Δεν πειράζει...Προτιμώ τα ματς να διεξάγονται μεταξύ συγγενών και φίλων των παιχτών, παρά τα καφριλίκια στα κλειστά γήπεδα, που βλέπουμε κάθε εβδομάδα...

Την ομάδα του Αμαρουσίου τη συμπαθώ ιδιαίτερα κυρίως επειδή είναι ένας φτωχός συγγενής του μπάσκετ, που κατάφερε να μπει στα ρουθούνια των δυνατών και των ισχυρών, αλλά και όλων αυτών των παραγόντων που το θεωρούσαν αμελητέα ποσότητα...Έκανε τους ιθύνοντες της Ευρωλίγκας να καταπιούν τη γλώσσα τους με την πρόκριση του στο top16, αφού βλέπετε οι ίδιοι προτιμούν στη διοργάνωση, ομάδες καφενεία όπως η Ορλεάν, η Όλντενμπουργκ και το Μιλάνο, μόνο και μόνο επειδή έχουν χρήματα, χορηγούς και γήπεδα γεμάτα με κόσμο...Έδωσε επίσης η ομάδα του Αμαρουσίου ένα διπλό γερό μάθημα στα εγχώρια και διεθνή παραγοντικά κεφάλια του μπάσκετ στην Ελλάδα...Για όσους δεν ξέρουν το Μαρούσι βγήκε τρίτο πανάξια, σπάζοντας πέρυσι το πλεονέκτημα έδρας του Άρη, παρόλα αυτά υποχρεώθηκε να παίξει αγώνες μπαράζ κατά τύχη πάλι με τον Άρη, τον οποίο τον διέσυρε στο αχανές ΟΑΚΑ, ενώ οι οπαδοί του Άρη ήταν περισσότεροι..Τι να το κάνω που ο Άρης έχει όντως μπασκετικό κόσμο και μεγάλη ιστορία, από τη στιγμή που εμπιστεύτηκε στον πάγκο μαθητευόμενους μάγους και στο παρκέ ξοφλημένους δεινόσαυρους..Αλλά και οι δημοσιογράφοι του χώρου, υποχρεώθηκαν να καταπιούν τα στυλό τους και να κάνουν κωλοτούμπες ολκής τώρα, ενώ από την αρχή συμπεριφέρονταν σχεδόν όλοι λες και στην Ευρωλίγκα έπαιζαν δύο ελληνικές ομάδες...Το ίδιο και η τηλεόραση του ΣΚΑΙ που προτίμησε να μεταδώσει παιχνίδια των αιωνίων απέναντι σε καφενεία, αντί να μας δείξει ζωντανά έστω μια μάχη του Αμαρουσίου, αποδεικνύοντας πως τα πάντα κινούνται με εμπορικά κριτήρια...Όλοι οι παραπάνω, αλλιώς τα υπολόγιζαν και αλλιώς τους βγήκαν...Θα τους περάσει...

Από μικρό παιδί εκτός από την ομάδα που υποστηρίζω, σε όλα τα άλλα αθλητικά γεγονότα και αγώνες έπαιρνα πάντα το μέρος της ομάδας εκείνης, που είχε τις πιο λαϊκές ρίζες και τους οπαδούς της χαμηλότερης οικονομικά τάξης...Είτε επρόκειτο για διεθνείς συλλόγους και εθνικές ομάδες, είτε αφορούσε τους εγχώριους αγώνες...Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, γιατί συμβαίνει αυτό αν και η εξήγηση είναι προφανής και λογική και έχει να κάνει με την αλληλεγγύη των κοινωνικών τάξεων...Βλέπετε η μοίρα (ευτυχώς) μας κατέταξε στον απλό λαό και όχι στους προνομιούχους και τους προύχοντες του κόσμου τούτου...Μόνο στην περίπτωση του Αμαρουσίου δε συμβαίνει αυτό...Βλέπω π.χ. ματς Περιστερίου-Αμαρουσίου, ή Κολοσσού Ρόδου - Αμαρουσίου και θέλω πραγματικά να κερδίζει η ομάδα των βορείων προαστίων...Είναι η υγεία που μου αποπνέει αλλά και το ελκυστικό παιχνίδι της...Για να είμαι ειλικρινής κάποιο ρόλο ίσως ενδόμυχα έχει διαδραματίσει το γεγονός, πως εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα εργάζομαι στη γειτονιά της συγκεκριμένης ομάδας...Μόνο ενδόμυχα και υποσυνείδητα όμως, ίσως έχει κάποια σχέση αυτό...Και αυτό γιατί αφενός τη συγκεκριμένη ομάδα τη συμπαθώ (σαν δεύτερη μου ομάδα στο μπάσκετ) εδώ και κάποια χρόνια άσχετα από Ευρωλίγκα κλπ και αφετέρου κατά τα άλλα η συγκεκριμένη περιοχή μοιάζει πολύ απρόσωπη και δήθεν για έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει σε χωριό...Αλλά για το δεύτερο, ίσως να τα πούμε μια άλλη στιγμή...

Εύχομαι λοιπόν η ομάδα του Αμαρουσίου να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό...Κι ας μην συνεχίσει με νίκες...και ας μην πάρει το πρωτάθλημα ποτέ...και ας μην βγει ξανά Ευρωλίγκα...Κι ας λυγίσει στις καυτές και γεμάτες έδρες των υπολοίπων...και ας αποδειχθεί μια παροδική φούσκα...Μόνο και μόνο η υγιής ατμόσφαιρα που αποπνέει αρκεί για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα από τη μπόχα και την καφρίλα έστω και προσωρινά...Κατι είναι και αυτό...

υγ1 Φυσικά υπάρχει και ένας ακόμη σημαντικός λόγος, εδώ και δύο χρόνια για τον οποίο συμπαθώ την ομάδα μπάσκετ του Αμαρουσίου και θα ήταν τραγική μου παράλειψη αν δεν τον ανέφερα...Ο λόγος αυτός έχει όνομα και επώνυμο και...λίγα μαλλιά και φυσικά ακούει στο όνομα Σταύρος Ελληνιάδης...Ο μάνατζερ της ομάδας και παλιός καλαθοσφαιριστής, ο οποίος είναι κατ΄ εμέ μια εμβληματική φιγούρα του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ..Τον βλέπεις στο πάγκο, έτοιμο να χιμήξει μέσα και να την πέσει στους διαιτητές και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου, καθώς θυμάσαι παλιές εποχές....Για την ακρίβεια, βλέποντας το Σταύρο στον πάγκο, όπως έχω ξαναγράψει αισθάνεσαι πως από τον απέναντι πάγκο θα ξεπηδήσει ο Θανάσης με τη λαχουρέ γραβάτα και το πεσμένο παντελόνι, για να αναβιώσουν για μια ακόμη φορά οι γραφικές στιγμές από τα παλιά ντέρμπι αιωνίων, που μας έκαναν να αγαπήσουμε το άθλημα που λέγεται μπάσκετ...!!!

Οι 100 πρώτες ημέρες...και οι επόμενες...

Επανέρχομαι λοιπόν δριμύτερος μετά από ένα ομολογουμένως σημαντικό διάστημα αποχής... Ένα διάστημα αρκετό, προκειμένου να ανάψει ξανά μέσα μου η φλόγα των δημοσιεύσεων..Έτσι και αλλιώς βρισκόμαστε στα μέσα του Γενάρη, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως ο μήνας των επαναλήψεων...Τα πάντα σταματούν ελλείψει διαφημίσεων...Αυτό δε γίνεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης;..Λοιπόν σήμερα το πρόγραμμα έχει τη διατύπωση κάποιων προσωπικών σκέψεων σε σχέση με τις πρώτες 100 ημέρες της κυβέρνησης του τόπου...Στο θέμα αναφέρθηκαν άπαντες...Όλα τα μέσα έδωσαν έμφαση, ενώ ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έδωσε ειδική συνέντευξη τύπου σε σχέση με την επέτειο αυτή...Τα ήθελαν, θα τα ακούσουν...

Πριν τις εκλογές και αμέσως μετά από αυτές, η μόνιμη επωδός των δηλώσεων τους ήταν ότι 'εμείς δε χρωστάμε σε κανένα' και η αναφορά ήταν φυσικά για τους καναλάρχες και γενικότερα τα ΜΜΕ...Τρεις μήνες μόλις μετά και τα παχιά τα λόγια τα πήρε ο αέρας του φθινοπώρου και τα πήγε μακριά...Εφημερίδες και κανάλια που μέχρι πρότινος έκραζαν το Γιωργάκη, τώρα έχουν αλλάξει ρότα και αναρωτιέμαι τι είδους δοσοληψία υπάρχει στη μέση...Από την άλλη πλευρά, παραδοσιακά κανάλια του προοδευτικού υποτίθεται χώρου, κράζουν ασύστολα την κυβέρνηση και σε κάνουν να αναρωτιέσαι σε τι χάλασε η συμφωνία...Δεν λέω να μην επικροτούν τα καλά και να μην καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα...Προς Θεού...Απλά, λίγο να παρακολουθείς τα πράγματα, σου προξενούνται πολλά ερωτήματα, τα οποία είναι δύσκολο να τα εξηγήσεις με άλλον τρόπο...

Πέρα από όλα αυτά, η παρούσα κυβέρνηση θαρρείς και κάνει τα πάντα για την επικοινωνιακή προβολή, χωρίς σε καμία περίπτωση να δίνει σημασία στην ουσία των ενεργειών της...Θέλετε κάποια απλά παραδείγματα, όπως σκόρπια μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο νου; Πρώτο υπουργικό συμβούλιο και είναι παρών ο συνήγορος του πολίτη, θέλοντας να δώσουν το μήνυμα πως θα νοιάζονται για τον πολίτη..Τρίχες...είδατε κάτι να αλλάζει; Έπειτα θέλοντας να το παίξουν πως νοιάζονται για το περιβάλλον και την περιβόητη πράσινη ανάπτυξη, μας έκαναν πλύση εγκεφάλου για αυτά...Τα πάντα έμειναν στα συνθήματα και οι φωνές για το περιβάλλον και τη μείωση της μόλυνσης της ατμόσφαιρας έγιναν μεγάλα χαράτσια σε σχέση με τα τέλη κυκλοφορίας, περαιτέρω αυξήσεις στα διόδια και διάφορα άλλα δημοκρατικά...Ακόμα και στον τομέα της δημόσιας τάξης, δεν πιστεύω πως γενικά βελτιώθηκε η κατάσταση σημαντικά...Απλά, με την απαραίτητη συνδρομή των μέσων ενημέρωσης, μαθαίνουμε πολύ λιγότερα από ότι με την προηγούμενη ηγεσία και αυτό πιστεύω πως έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της βελτίωσης...Η πιο μεγάλη φούσκα κατά την άποψη μου πάντως ήταν και είναι η περιβόητη ηλεκτρονική διακυβέρνηση..Μας έλεγαν πως θα επιλέξουν τους άριστους με αδιάβλητες διαδικασίες στις οποίες θα μπορούσαν να συμμετέχουν άπαντες....Μετά από ένα τρίμηνο ανοργανωσιάς και ακυβερνησίας, κατέληξαν στο να πάρουν τα νευραλγικά πόστα, πράσινα κομματικά στελέχη, παλιοί βουλευτές που δεν κατάφεραν τώρα να εκλεγούν, με μια λέξη δηλαδή ημέτεροι...Τα πάντα γίνονται με βάση την επικοινωνιακή στρατηγική...Ανούσιες δηλώσεις του στυλ...'οι αντιεξουσιαστές ανέβηκαν στην εξουσία'...και λοιπά επικοινωνιακά τρικ..

Κατά τα άλλα μια από τα ίδια με τους προηγούμενους..Εσωτερικές έριδες και διαμάχες, με κάποιους που έμειναν εκτός κυβέρνησης να μας παριστάνουν τώρα τους προστάτες του λαού, ενώ θα στοιχημάτιζα πως και οι ίδιοι τα ίδια ακριβώς θα έπρατταν...Νομοσχέδια που περνούν μαύρα μεσάνυχτα στη βουλή για να γλιτώσουν την κατακραυγή του κόσμου...Η περίφημη αποφασιστικότητα και η γρηγοράδα στις κινήσεις που ευαγγελίζονταν στις προγραμματικές δηλώσεις, εξαντλήθηκαν στην αποφασιστικότητα με την οποία παίρνουν πίσω τα προτεινόμενα νομοσχέδια τους...Από την άλλη πλευρά, κανένα από τα σοβαρά θέματα δεν έχει ανοίξει ακόμα και ούτε θέλω να φαντάζομαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον...Κατά τα άλλα μας φταίνε οι Ευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι μας μισούν και για αυτό μας εξευτελίζουν συνεχώς, μη βλέποντας την καλή οικονομική μας κατάσταση...Και εμένα με νευριάζουν τα ευρωπαϊκά κεφάλια που επιβουλεύονται τις ζωές και τις τύχες των λαών...Αλλά για ελάτε για λίγο στη θέση τους και αναλογιστείτε τι βλέπουν από εμάς τόσα χρόνια...Βλέπουν κυβερνήσεις να αλληλοκατηγορούν η μία την προηγούμενη και ούτω καθεξής και το χειρότερο από όλα είναι ότι όλες έχουν δίκιο στις κατηγορίες τους...Βλέπουν μαγειρεμένα και ψεύτικα οικονομικά στοιχεία, από μια χώρα η οποία εδώ και χρόνια έχει μια φτιασιδωμένη δήθεν ανάπτυξη χωρίς φυσικά την ευθύνη του απλού λαού...Φτάνω στο σημείο λοιπόν να δικαιολογώ τους Ευρωπαίους ως ένα βαθμό...Αφήστε δε την εικόνα που θα έχουν σχηματίσει για το έθνος μας, κρίνοντας από το επίπεδο και την εμφάνιση των εκάστοτε πρωθυπουργών της χώρας...

Εν κατακλείδι...Φυσικά και προσωπικά δεν περίμενα θαύματα μέσα σε μόλις 100 ημέρες...Εδώ δεν έγιναν για τόσες δεκαετίες...Περίμενα όμως κάτι...δεν ξέρω...μια βελτίωση, μια πρόοδο μια τάξη, ένα συμμάζεμα...Και βλέπω τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να βλέπω φως...Άπαντες φαίνεται να ακολουθούν την τακτική του ώριμου φρούτου...Όπως το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια δεν πρότεινε τίποτα και περίμενε να φθαρεί ο προηγούμενος, έτσι πράττει και η σημερινή αντιπολίτευση..Και είναι αξιοσημείωτη αυτή η εξέλιξη, διότι η έλευση του Γιωργάκη δημιούργησε μια προσδοκία...Ξέρω πως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, αλλά μου έκανε τεράστια εντύπωση ότι ακόμα και άνθρωποι ταγμένοι για χρόνια σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, φαίνονταν αισιόδοξοι...Αυτή η αισιοδοξία θαρρώ πως αποδείχτηκε ψεύτικη ή έστω προσωρινή...Πως γίνεται όταν μια ομάδα αλλάζει προπονητή; Προσωρινά αλλάζει η ψυχολογία της και αρχικά συνήθως ξεκινά να κερδίζει...Σύντομα όμως επέρχεται η κάμψη, αν η αλλαγή προπονητή δε συνοδευτεί από νέους παίχτες, αλλαγή συστήματος και τακτικής....Τόσο απλά...

Και φανταστείτε όλα αυτά σε 100 μόλις ημέρες...Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα και τι μας περιμένει....