Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Σεναριολογίας και φημών το ανάγνωσμα...

Αν κάτι καθορίζει πλέον τη ζωή του σύγχρονου Έλληνα, καθοδηγεί σε γενικές γραμμές τη συμπεριφορά του αλλά και την ψυχολογία του, αυτό δεν είναι άλλο από τις φήμες...Δεν ξέρω αν έχετε κάνει τον κόπο να καθίσετε να το σκεφτείτε ποτέ...Το πόσο δηλαδή επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, οι φήμες που τρέχουν δεξιά και αριστερά, οι οποίες αν και σπανίως συμβαίνουν στην πραγματικότητα, εντούτοις πετυχαίνουν συνήθως το στόχο τους...Υποτίθεται πως σε μια οργανωμένη πολιτεία, που τα πάντα λειτουργούν αρμονικά, δεν υπάρχει κανείς λόγος για να πιστέψει κανείς σε φήμες και διαδόσεις, ούτε έχει κανείς συμφέρον να τις διασπείρει...Όποιος όμως πιστεύει πως ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία, θεωρώ πως είναι άρτι αφιχθείς από άλλον πλανήτη, τον καλωσορίζω λοιπόν στα γήινα και τον κερνώ και μια μπίρα...

Οι φήμες, οι διαρροές και τα σενάρια ήταν πάντα ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο για την εξάσκηση πολιτικής και της χαλιναγώγησης των λαών...Το κόλπο είναι γνωστό και όποιος έχει ανοιχτά μάτια το βλέπει πανεύκολα...Βγαίνουν κάθε τρεις και λίγο τα γνωστά παπαγαλάκια διαρρέουν τεχνηέντως διάφορα πράγματα που αφορούν το μέλλον μας...Για παράδειγμα, τώρα της μόδας είναι τα νέα μέτρα...Βγαίνουν λοιπόν οι παπαγάλοι και μας προϊδεάζουν για πολύ σκληρά μέτρα που θα ληφθούν και που θα μας δημιουργήσουν δυστυχία...Εμείς συνειδητοποιούμε τη δυσκολία και σιγά σιγά συμβιβαζόμαστε απόλυτα με την ιδέα των νέων μέτρων και τα αποδεχόμαστε, ξεχνώντας ότι μιλάμε για φήμες...Στην συνέχεια έρχονται οι αρμόδιοι παίρνουν όντως τα σκληρά μέτρα, αλλά μας πετάνε και κανένα τυράκι που και που...Τότε εμείς, αφού έχουμε πρώτα πιστέψει τα χειρότερα, με το άκουσμα αυτό αισθανόμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι και δεν αντιδρούμε καθόλου μα καθόλου...Το κόλπο είναι παλιό και όσο αποδίδει τόσο περισσότερο θα το χρησιμοποιούν..Επενδύουν στην κινδυνολογία και διασπείρουν παντού τον πανικό και έτσι εμείς στη λογική του να μην χάσουμε τα πάντα, δε μιλάμε καθόλου...Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα με την περιβόητη αναδιάρθρωση, έννοια την οποία ανάθεμα και αν καταλαβαίνει 1 στους 10 Έλληνες και όμως όλοι έχουν πανικοβληθεί..Αξίζει πάντως σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως η οικονομική ανάλυση αποδέχεται τον παράγοντα φήμες και τη δημιουργία πολλών σεναρίων, ως εργαλεία επιχειρηματικών αποφάσεων και χάραξης πολιτικών...Όχι όμως φυσικά με τον τερατώδη αυτό τρόπο που έχουν ξευτυλιστεί οι έννοιες αυτές στη χώρα μας...

Είναι απίστευτος πάντως ο τρόπος με τον οποίο όλοι είμαστε εθισμένοι στην κινδυνολογία και στο πως γίνεται κτήμα μας ο φόβος κάθε φορά...Φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον ίσκιο και είμαστε διατεθειμένοι να πιστέψουμε άκριτα κάθε τι απίστευτο που μας σερβίρεται, χωρίς να κάνουμε καν τον κόπο να θέσουμε το όποιο μυαλό μας σε λειτουργία...Αυτή η ευκολοπιστία είναι και απόρροια της τάσης του νεοέλληνα να επιζητά το κουτσομπολιό και να ζητά να μαθαίνει την παραμικρή λεπτομέρεια για πράγματα ανούσια...Έχουμε την τάση να πλάθουμε μόνοι μας σενάρια και θεωρίες συνωμοσίας και να τα υιοθετούμε άκριτα και αβασάνιστα κόντρα σε κάθε έννοια κοινής λογικής...Αλλά είναι και η τάση που έχουμε οι Έλληνες να είμαστε εξυπνάκηδες και παντογνώστες και να θεωρούμε τον εαυτό μας ειδικό σε πολλά...Όλοι μας έχουμε ένα γνωστό με εσωτερική πληροφόρηση που μας έχει πει κάτι, όλοι έχουμε ακούσει κάτι για τη συμπεριφορά ενός διάσημου, όλοι έχουμε ένα γνωστό που μας πληροφόρησε πως στο νομισματοκοπείο τη νύχτα ακούγονται θόρυβοι δείγμα πως κόβουν δραχμές (σενάριο που έπαιξε πάρα πολύ και το είχαν πιστέψει πάμπολλοι...), όλοι ξέρουμε πως κάποια ματς είναι στημένα (φυσικά πάντα αφότου διεξαχθούν και αφού έχουμε πέσει στον ατελείωτο κουβά), όλοι έχουμε εσωτερική πληροφόρηση για την πορεία κάποιων μετοχών στο χρηματιστήριο που θα μας δώσουν σίγουρα κέρδη κλπ κλπ...Εκατοντάδες παραδείγματα μπορώ να αραδιάσω...Όταν η σύνεση και το καθαρό μυαλό έχουν πάει περίπατο, τότε θα μας τρώνε οι επιτήδειοι τα λεφτά στο χρηματιστήριο και στο στοίχημα, θα μας τα παίρνει η κυβέρνηση με συνεχή μέτρα και δεν θα μας φταίει στην πραγματικότητα κανείς πλην από το ξερό μας το κεφάλι...

Οι δύο μεγαλύτερες φήμες πάντως που αναπτύχθηκαν τώρα τελευταία είναι οι ακόλουθες...

Δεν έχουν περάσει παρά δύο μόλις εβδομάδες όταν πριν λίγες ημέρες από την 25η Μαρτίου, ολόκληρη η Ελλάδα συνταράχθηκε από εκείνο το περίφημο e-mail που μιλούσε για την επερχόμενη χρεωκοπία...Στο θέμα της χρεωκοπίας έχω αναφερθεί σε προηγούμενη δημοσίευση σχετικά...Εστάλη λοιπόν εκείνο το περίφημο e-mail, από έναν σύντροφο που συστηνόταν σαν μεγαλοστέλεχος τράπεζας με εσωτερική πληροφόρηση, ο οποίος ήξερε και το περιεχόμενο του λόγου του πρωθυπουργού μετά τη σύνοδο..Ο λόγος υποτίθεται ανέφερε, πως σήμερα 25η Μαρτίου που οι προγονοί μας έδωσαν το αίμα τους κλπ κλπ, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες θα ξεκινήσουμε από την αρχή...Ξεπερνώ το γεγονός, ότι τέτοιο λόγο ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε ποτέ να αναφωνήσει, γιατι περιείχε λέξεις ανώτερου επιπέδου και έννοιες τις οποίες στοιχηματίζω πως δεν μπορεί με τίποτα να καταλάβει...Προσωπικά εγώ δεν είχα την τύχη να λάβω το συγκεκριμένο e-mail, όμως διασταύρωσα ότι όντως πήγε σε πολλούς γνωστούς μου ενώ το είδα και με τα μάτια μου...Το διάβασμα λοιπόν του συγκεκριμένου μηνύματος ώθησε πάρα πολλούς ανθρώπους να βάλουν τα χρήματα τους σε σεντούκια, άλλους να τα στείλουν στο εξωτερικό, άλλους να ρευστοποιήσουν κοψοχρονιά τα χαρτοφυλάκια τους και άλλους να κάνουν πράξεις πανικού...Φυσικά την ίδια στιγμή, υπήρχαν και άλλοι που εκμεταλλευόμενοι όλα αυτά θησαύρισαν για μια ακόμη φορά στην υγειά του κορόιδου...Μην περιμένετε να τους κακίσω, όσο και αν σπέρνουν τεχνηέντως τον πανικό...Όταν ένας άνθρωπος που έχει στην κατοχή του κάποια κεφάλαια, άγεται και φέρεται από φήμες και παπαγαλάκια, μην περιμένετε από εμένα να στενοχωρηθώ όταν τα χρήματα του θα κάνουν φτερά και θα πετάξουν στις τσέπες των επιτήδειων...Για να συννενοούμαστε δηλαδή...Πάντως ο μάγκας με το e-mail τον πέτυχε τον στόχο του...Τι κι αν είναι ένας απλός τορναδόρος από την Κρήτη και όχι μεγαλοστέλεχος τράπεζας...Εκμεταλλευόμενος την χαζομάρα μας, μας έδωσε ένα μάθημα...Φυσικά πάνω σε αυτό το απλό μήνυμα στήθηκαν πολιτικοί καυγάδες, πολιτικοί κατηγορήθηκαν εκατέρωθεν, ανέβηκαν και οι τόνοι της αντιπαράθεσης, αλλά μην περιμένετε να ασχοληθώ με αυτά...μου προκαλούν αφόρητη βαρεμάρα...

Η δεύτερη φήμη που πλανήθηκε αρκετό καιρό πάνω από τη χώρα ήταν η περιβόητη περίπτωση πρώην υπουργού που στο λογαριασμό του είχε ένα μικροποσό για τα τρέχοντα έξοδα...Περίπου 178 εκατομμυριάκια ευρώ για ώρα ανάγκης...Το περιστατικό αυτό έγινε επίσης αφορμή για διαξιφισμούς και δηλώσεις...Και οι φήμες φούντωσαν στο ίντερνετ και στο ραδιόφωνο...Σίγουρα είναι ο τάδε...όχι δεν υπάρχει περίπτωση είναι ο δείνα...μπα εγώ πιστεύω πως είναι ο φούφουτος, ή ο Μαυρογιαλούρος...Μιλώντας με διαφορετικούς ανθρώπους και κάνοντας τον ανήξερο, αλίευσα 5-6 διαφορετικά ονόματα, τα οποία όμως όλοι τα εκστόμιζαν με απόλυτη σιγουριά καθώς είχαν πληροφόρηση όπως διατείνονταν..Πέρασε λίγο ο καιρός, πλέον το θέμα ξεχάστηκε και ούτε γάτα ούτε ζημιά...Στο κάτω κάτω, τώρα με μικροποσά θα ασχολούμαστε;;..Έγινε ο απαραίτητος τζερτζελές, ικανοποιήθηκε λίγο το αίσθημα του κόσμου ότι, να πιάσαμε έναν κλέφτη και τελείωσε το παραμύθι...Όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα σε αυτή τη χώρα...Για το περιστατικό αυτό έχω να κάνω απλά δύο μικρές παρατηρήσεις, έτσι για την ιστορία...Κατ' αρχάς αν υπήρχε όντως τέτοιος υπουργός θα πρέπει να αθωωθεί πάραυτα λόγω βλακείας για να μην πω τίποτα χειρότερο μέρες που έρχονται...Να έχεις τόσα λεφτά στον προσωπικό σου λογαριασμό, ενώ οι συνάδελφοι σου τα έχουν μεταφέρει όλα σε συγγενείς, φίλους και offshore για να κρύψουν τα ίχνη, σημαίνει ότι είσαι παντελώς ηλίθιος...Και δεν ξέρω τι είναι καλύτερο για έναν πολιτικό...να είναι ηλίθιος ή κλέφτης...Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η κατάντια και η σαπίλα αυτού του οίκου ανοχής και ενοχής που έχει το θράσος να ονομάζεται κράτος, φαίνεται από το γεγονός ότι η ίδια η αρμόδια επιτροπή για την καταπολέμηση ξεπλύματος, διασπείρει τέτοιου είδους φήμες για εσωτερική κατανάλωση και για διενέργεια πολιτικών παιχνιδιών...Δεν ξέρω αν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε αυτό που λέω...

Για να το ελαφρύνω και λίγο, έχω να πω το εξής...Από τη ζωή μου έχω ένα πολύ μεγάλο παράπονο...Μπορεί να έχω ζήσει πολλά, να έχω αντιμετωπίσει ακόμη περισσότερα να μου έχουν συμβεί αρκετά, αλλά ποτέ ως τώρα δεν έχω γίνει παραλήπτης ενός τέτοιου e-mail, το οποίο να με προειδοποιεί για μια επερχόμενη καταστροφή, ή ακόμη καλύτερα να μου παρέχει μια τεράστια ευκαιρία για να ξελασπώσω οικονομικά...Συνέχεια ακούω διηγήσεις από γνωστούς, αλλά μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν μου είχε τύχει κάτι σχετικό...Και που ξέρετε, μπορεί καμιά φορά κάποιο e-mail να λέει την αλήθεια και ακολουθώντας το να γίνουμε πλούσιοι και να λύσουμε το πρόβλημα της ζωής μας μια για πάντα...Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται...Πριν από λίγες ημέρες συνέβη και σε μένα λοιπόν, μια τεράστια ευκαιρία για το άλμα προς τα εμπρός...Κάνοντας την σχεδόν καθημερινή περίπου δεκάλεπτη περιήγηση μου στο λογαριασμό που τηρώ στο facebook, παρατήρησα ότι είχα ένα εισερχόμενο μήνυμα...Το άνοιξα με σχετική περιέργεια για να δω ποιο φιλαράκι με θυμήθηκε και αν ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό...Το μήνυμα όμως δεν ήταν από φίλο, αλλά από πολύ μακριά...Αποστολέας του ήταν η αξιότιμος γραμματέας του δικηγόρου κύριου Μάξουελ Μπίτσον, ο οποίος κατάγεται από το Τόγκο...Ποιος είναι αυτός θα μου πείτε τώρα; Εγώ τον μόνο άνθρωπο που γνωρίζω και κατάγεται από το Τόγκο είναι φυσικά ο Εμμάνουελ Αντεμπαγιόρ και κανέναν άλλο... Ούτε και εγώ λοιπόν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο μέχρι που διάβασα το μήνυμα...Σας αναφέρω τι έγραφε σε σχετικά ελεύθερη μετάφραση (καθώς το μήνυμα ήταν στα αγγλικά΄...) Αγαπητέ κύριε τάδε (ανέφερε το κανονικό μου ονοματεπώνυμο, απλά δεν το αναφέρω εδώ για ευνόητους λόγους...) Είμαι δικηγόρος και σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας πληροφορήσω για το θάνατο του θείου σας κυρίου D. τάδε (το επώνυμο μου επίσης)...(έσπασα το κεφάλι μου να δω αν είχα θείο που ζούσε στο Τόγκο, μετανάστης σαν το Κωνσταντάρα στην σχετική ελληνική ταινία, κυνηγημένος από το καθεστώς, ιεραπόστολο, έμπορο ναρκωτικών,σκάουτερ μαύρων διαμαντιών τύπου Αμπονσά, Αμποάγκουε και Οφορίγκουε, κυνηγό αγρίων ζώων, εξάδελφο του Ταρζάν, μέλος των γιατρών του κόσμου, ή τελοσπάντων με οποιαδήποτε άλλη πιθανή ιδιότητα, αλλά μάταια.)..Αφού σας εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια (ευχαριστώ ζωή σε σας, είπα από μέσα μου...), θέλω να σας πληροφορήσω πως ο θείος σας ήταν πελάτης μου μέχρι το θάνατο του, και άφησε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων στο λογαριασμό του στην τράπεζα...Το ποσό είναι 8,5 εκατομμύρια δολάρια (δε βαριέσαι σκέφτηκα, με την ισοτιμία που έχει σήμερα το δολάριο, ένα μάτσο παλιόχαρτα είναι αλλά τελοσπάντων θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα το δεχτώ...)...Δεν μπόρεσα να βρω κανέναν άλλο συγγενή εκτός από εσάς, που το e-mail σας το βρήκα στις σημειώσεις του θείου σας...(πάντα το έλεγα πως ο θείος ήταν μεγάλη ψυχή...κρίμα που έφυγε τόσο νέος..ήταν ο αγαπημένος μου θείος...)..Το μόνο που θέλω από εσάς για να απελευθερωθούν τα χρήματα και να σας αποσταλούν είναι να μου στείλετε πλήρη στοιχεία ταυτοποίησης και επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου τηλεφώνου, καθώς επίσης και να μου εμβάσετε στον κάτωθι λογαριασμό μου που σας αναγράφω, το ποσό των των 900 δολαρίων για τα έξοδα του ξεμπλοκαρίσματος του λογαριασμού...Φιλικά, Φελίτσια Ματίας (γραμματέας του κυρίου Μάξουελ Μπίτσον)...
Αυτό ήταν το μήνυμα λοιπόν που έλαβα και ομολογώ πως έριξα πολύ γέλιο και σκεφτόμουν πως μόνο ένας εντελώς αφελής θα μπορούσε να τσιμπήσει με αυτό και να στείλει 900 δολάρια...Μέχρι που συζητώντας το περιστατικό με γνωστούς, μου ορκίστηκαν πως ήξεραν από πρώτο χέρι περιπτώσεις ανθρώπων που έπεσαν σε αυτήν την παγίδα και έστειλαν χρήματα, φυσικά χάνοντας τα...Μόλις το άκουσα αυτό, μου κόπηκε απότομα το γέλιο και άρχισα έντονα να προβληματίζομαι για το επίπεδο νοημοσύνης αρκετών από εμάς...Όχι δεν άρχισα πάντως να κλαίω...Αφού όσα δάκρυα είχα, τα έχυσα στη μνήμη του συγχωρεμένου του θείου μου που η άπονη ζωή που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει, τον έστειλε στο μακρινό και αφιλόξενο Τόγκο...

Δεν θέλω να προσθέσω πολλά περισσότερα επί του γενικότερου θέματος, από τη στιγμή που ο καθείς πράττει ότι νομίζει καλύτερο...Όταν όμως πιστεύουμε και πανικοβαλόμαστε από τις φήμες και τα διάφορα σενάρια που διασπείρουν οι επιτήδειοι από δω και από κει, τότε δεν μας φταίει κανείς για τις κινήσεις πανικού που κάνουμε, και οι οποίες ζημιώνουν μόνο εμάς...Εκτός αυτού, όταν σε κάνουν να πιστέψεις μέσα σου πως θα έλθει η καταστροφή και συνεχώς τη μελετάς, τότε ναι είναι βέβαιο πως θα έλθει...Τίποτα άλλο...Το αφήνω εδώ ως τροφή για σκέψη για όλους μας, μέρες που είναι και μέρες που έρχονται κυρίως....

υγ1 Φήμες και σενάρια λένε πως και φέτος, σε περίπου 24 ώρες από τώρα, δεν θα γίνει κάποια έκπληξη και θα πραγματοποιηθεί η ανάσταση του Κυρίου, για μια ακόμη χρονιά...Είθε να αναστηθεί κυρίως μέσα μας, μιας και φαίνεται να το έχουμε όλοι ανάγκη για αυτά που έρχονται μπροστά...Ότι καλύτερο για όλους λοιπόν...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Περί βαριάς φανέλας και ελαφριών ποδοσφαιριστών...

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με παλαιότερα...Σήμερα κυριαρχεί παντού το χρήμα, αυτό κινεί τα νήματα, αυτό απονέμει τίτλους και φτιάχνει ομάδες, αυτό εν πολλοίς δημιουργεί και καινούργιους οπαδούς...Ως ένα σημείο αυτό είναι που δημιουργεί και τις σύγχρονες μεγάλες ομάδες, οι οποίοι αποκτούν όποιον ποδοσφαιριστή επιθυμούν ανά πάσα στιγμή, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια υπερομάδα που όμως απαρτίζεται από έναν στρατό μισθοφόρων...Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο απλώνεται σε όλο το φάσμα του αθλητισμού και στο ρυθμό που υπαγορεύει αυτός που το κατέχει (είτε λέγεται χορηγός, είτε ιδιοκτήτης ομάδας, είτε δεν ξέρω εγώ πως..), χορεύουν και κινούνται όλα τα υπόλοιπα...Το ποδόσφαιρο όμως που εμείς αγαπήσαμε δε μοιάζει με τη σημερινή εμποροπανήγυρη...Έχει μέσα του συναίσθημα και ρομαντισμό και ευτυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν εξαιρέσεις πάνω σε αυτό... ΄

Κατ' αρχάς σήμερα έχει εντελώς ευτελισθεί η έννοια της μεγάλης ομάδας και του μεγάλου ντέρμπι με όσα συμβαίνουν...Πρώτα πρώτα, πρέπει να ξεκαθαρίσω πάντως πως για τον καθένα αγνό οπαδό και φίλαθλο, η ομάδα που αγαπά είναι η μεγαλύτερη και η ιστορικότερη που υπάρχει...Αυτό είναι λογικό και θεμιτό, πλην όμως είναι απόλυτα υποκειμενικό..Για παράδειγμα, το να θεωρείται μεγάλη ομάδα η Τσέλσ(κ)ι μου μοιάζει αδιανόητο...Ξύπνησε μια ωραία πρωία ένας Ρώσος μεγιστάνας και ξόδεψε τρελά εκατομμύρια μαζεύοντας κάθε μεγάλο όνομα που κυκλοφορούσε και κατάφερε με τον καιρό να πάρει πρωταθλήματα και τρόπαια, χωρίς σχεδόν κανένα γηγενή ποδοσφαιριστή..Αυτό είναι καλό για τους οπαδούς της ομάδας, πιθανώς...για μένα όμως ως εξωτερικό παρατηρητή είναι παντελώς αδιάφορο...Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με την Μάντσεστερ Σίτι, η οποία με τα λεφτά των Αράβων έχει ξοδέψει πάρα πολλά για να δημιουργήσει μια σύγχρονη Βαβέλ, η οποία πιθανώς να της δώσει άμεσα νίκες και τρόπαια...Την ίδια στιγμή η σύγχρονη Λίβερπουλ παραπαίει και διανύει μια περίοδο πολύ κακή εδώ και χρόνια...Και δεν είναι ότι απέχει από τους τίτλους...Είναι ότι στην ενδεκάδα της βρίσκουν θέση παίχτες, που υπό άλλες συνθήκες όχι δεν θα έπαιζαν βασικοί στο Άνφιλντ, αλλά ούτε απέξω δεν θα περνούσαν...Υπάρχει όμως αυτή η ρημάδα η φανέλα που όποιος τη φορά πετά, και όποιος τη βλέπει απέναντι του φοβάται πως κάτι κακό θα του συμβεί...Είναι το περίφημο Kop, είναι το "you ll never walk alone" είναι η όλη μυσταγωγία... Παραδείγματα πάμπολλα...Από τον Ολυμπιακό ως τη Μίλαν και από τη Ρεάλ ως τη Σίτι και την Τσέλσι πρόσφατα, όλοι ένιωσαν πως φορώντας τη φανέλα αυτή μεταμορφώνονται σε παιχταράδες κάποιοι ομολογουμένως μέτριοι παίχτες, όπως οι Σιναμά Πονγκόλ και Μέλορ, Σμίτσερ και Ντούντεκ, Άντι Κάρολ και λοιποί...Οι πραγματικά μεγάλες ομάδες έχουν ακμή και παρακμή και ίσως η τελευταία να διαρκεί αρκετά...Όμως πολλές φορές η φανέλα αρκεί για να πολεμήσει απέναντι στους πακτωλούς εκατομμυρίων..

Μιας και αναφέρθηκα στη Λίβερπουλ αξίζει θαρρώ να γίνει μια έστω μικρή μνεία στο περιστατικό του Χίλσμπορο που στοίχισε τη ζωή σε τόσους αθώους και που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε και το μνημόσυνο...Φαίνεται πως το χει η μοίρα των μεγάλων ομάδων να βιώνουν στο πετσί τους μεγάλες τραγωδίες...Θυμίζω επίσης το τραγικό περιστατικό του Μονάχου με το αεροπλάνο, το οποίο αποδεκάτισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δημιούργησε το μύθο των μπέμπηδων...Περιστατικά που δημιούργησαν και γιγάντωσαν τους μύθους...Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι οπαδοί αυτών των δύο ομάδων είναι αυτοί που εναντιώνονται περισσότερο στους ξένους απρόσωπους ιδιοκτήτες...Είδαμε τι έχει συμβεί με τις πρόσφατες αντιδράσεις των οπαδών της ομάδας του λιμανιού, αλλά και τις περίφημες αντιδράσεις με τα πρασινοκίτρινα κασκόλ των οπαδών της Γιουνάιτεντ που αντιστέκονται.. Χαρακτηριστικό πάντως όλων αυτών είναι το εξής...Στο πρόσφατο μνημόσυνο των θυμάτων του Χίλσμπορο, οι οπαδοί απαιτούσαν να ανακηρυχτεί ιππότης ο Κένι Νταλγκλίς, λόγω της μεγάλης του προσφοράς στις οικογένειες των θυμάτων κυρίως...Όμως όπως έγραψε πολύ εύστοχα ένας φίλος..."Τι να τον κάνει τον τίτλο του ιππότη ένας άνθρωπος που έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο του βασιλιά στις καρδιές όλων όσων συμπαθούν τους κόκκινους από κοντά ή από μακριά"...

Αλλά όλα τα παραπάνω είναι για να μπορούν να ασχολούνται οι φίλαθλοι παγκοσμίως...Να συζητάμε, να διαφωνούμε και να περνούμε την ώρα μας ασχολούμενοι με κάτι που αγαπάμε αγνά και άδολα...Επομένως μπορώ να αποδεχθώ κάθε άποψη φιλάθλου για οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού...Εκείνο που με τίποτα να κατανοήσω είναι οι επαγγελματικές επιλογές κάποιων ποδοσφαιριστών, που παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια...Καταλαβαίνω πως για έναν ποδοσφαιριστή που δεν έχει κατακτήσει ποτέ στη ζωή του ούτε υποψία τροπαίου, μπορεί και να υπογράψει στην πιο απίθανη ομάδα τυχαίνει να έχει ιδιοκτήτη που σκορπά αφειδώς χρήματα...Καταλαβαίνω επίσης πως για έναν ποδοσφαιριστή που τα καλά χρόνια εργασίας του είναι πάνω κάτω 10, να επιζητεί να κάνει όσες περισσότερες μεταγραφές μπορεί και όσα περισσότερα συμβόλαια για να λύσει το πρόβλημα της ζωής του, όμως ας έχουμε στο νου μας πως δε μιλάμε για ερασιτέχνες αλλά για ποδοσφαιριστές πού έχουν το προνόμιο να κερδίζουν πάμπολλα εκατομμύρια...Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω, ποιο είναι το κίνητρο που δικαιολογεί πολλές απίθανες αποφάσεις τους κατά καιρούς... Για παράδειγμα, τον περασμένο χειμώνα παρακολουθήσαμε όλοι το σίριαλ της εθελούσιας αποχώρησης από τη Λίβερπουλ του Φερνάντο Τόρες, ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πάει στην αγκαλιά των ρωσικών ρουβλιών...Μπορεί να ισχυριστεί ότι το έκανε μπας και κερδίσει κάποιον τίτλο...Όμως το να είσαι άρχοντας στη μεγάλη Λίβερπουλ και να θες να αποχωρήσεις για την Τσέλσι, εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα...Εκτός και αν το έκανε για να βγει πρώτος σκόρερ στην Πρέμιερ Λίγκ, στόχο που μπορεί να πετύχει κάποτε, αρκεί βέβαια να κάνει κάποια στιγμή την αρχή...Έβλεπα επίσης χτες, το δικό μας Γιάγια Τουρέ να καθορίζει με μια ενέργεια του τον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας...Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε στην Μπαρτσελόνα και έφυγε για να πάει στη Σίτι των Αράβων...Προσωπικά θα προτιμούσα να σκουπίζω πάγκο στη Μπαρτσελόνα με τα μισά λεφτά, παρά να παίζω στην πολυεθνική Σίτι, αλλά εγώ παρακολουθώ συνεχώς ποδόσφαιρο και θεωρώ πως το κριτήριο μου είναι σχετικά αντικειμενικό..Τρίτη περίπτωση ο συμπαθής Βάσκος Τσάμπι Αλόνσο...Άφησε τη Σοσιεδάδ και πήγε στη Λίβερπουλ, όπου κέρδισε πολλά...Την απόφαση του όμως να ζητήσει επιτακτικά να μεταγραφεί στη Ρεάλ με τίποτα δεν μπορώ να την καταλάβω...Το να είσαι Βάσκος και να επιζητείς να παίξεις στη Ρεάλ Μαδρίτης και όχι στη Μπιλμπάο ή στη Σοσιεδάδτελοσπάντων σε κάποια άλλη μεγάλη ομάδα, η οποία δε θα πρεσβεύει όσα πρεσβεύει η βασίλισσα) είναι από ανήκουστο ως απίστευτο...Και όποιος ξέρει λίγο ποδοσφαιρική ισπανική ιστορία, μπορεί να καταλάβει αυτό που λέω...Αυτά είναι τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα που σταχυολόγησα ενδεικτικά για να κάνω σαφή τα παραπάνω...Παρόμοια υπάρχουν πάμπολλα...

Το φαινόμενο αυτό σε σχέση με τους ποδοσφαιριστές συμβαίνει παντού και μπορεί να το καταλάβει κανείς ακούγοντας απλά και μόνο μια δήλωση τους...Η εξήγηση για μένα είναι μια και μοναδική και επεκτείνεται πέρα από συμβόλαια, χρήματα και μάνατζερ...Πιστεύω πως στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές δεν αγαπούν το ίδιο το άθλημα που οι ίδιοι υποτίθεται πως υπηρετούν...Το βλέπουν απλά και μόνο σαν μια δουλειά, μια καθημερινότητα, μια επικερδή ασχολία που πρέπει να διεκπεραιωθεί με τυπικό τρόπο και τίποτα παραπάνω...Υπάρχει πιστεύετε κανείς ποδοσφαιριστής που το βράδυ στο σπίτι του, σπαταλά λίγο από τον άφθονο ελεύθερο χρόνο του για να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικά ματς άλλων; Ελάχιστοι πιστεύω...Και μη μου πει κανείς, πως κινούνται στην ψυχολογία πως όταν φεύγω από τη δουλειά μου, παύω την υπόλοιπη ημέρα να ασχολούμαι και να συζητώ για αυτήν, διότι όποιος το πει ξεχνά τεχνηέντως τις ιδιαιτερότητες του αθλητισμού...Υπάρχει κανείς που να γνωρίζει έστω και κατ΄ ελάχιστο ποδοσφαιρική ιστορία των ευρωπαϊκών και όχι μόνο συλλόγων και με βάση το κριτήριο αυτό να επιλέξει το μέλλον του...Ελάχιστοι επίσης...Πάρτε για παράδειγμα τι συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα...Υπάρχει κανένας ποδοσφαιριστής που να κάνει τον κόπο από μόνος του να παρακολουθήσει το ματς του προσεχούς αντιπάλου της ομάδας του, για να γνωρίζει τα υπέρ και τα κατά της και τους επικίνδυνους αντιπάλους...Σχεδόν ουδείς και αυτό φαίνεται από τις δηλώσεις που κάνουν...Όταν λοιπόν η μόνη αγάπη που έχουν για την ομάδα και την ιστορία που κουβαλά αυτή, περιορίζεται αποκλειστικά στο συμβόλαιο και την προσωπική προβολή, τόσο θα πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά όπου οι επιλογές των ποδοσφαιριστών θα φαίνονται σε εμάς τους ρομαντικούς απλά αδιανόητες...

Ευτυχώς υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις...Λίγες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μεν, πλην όμως φωτεινές και απόλυτα αξιοπρόσεκτες..Ο τίμιος στρατιώτης Ράιαν Γκιγκς συμπλήρωσε αμέτρητα χρόνια με τη φανέλα της ίδιας ομάδας, αποτελώντας ένα πραγματικό σύμβολο, την στιγμή που είδε δίπλα του συμπαίχτες του να παίζουν μια χρονιά, να γίνονται ψεύτικα ινδάλματα και να αποχωρούν για άλλες πολιτείες...Ο Τσάβι και ο Ινιέστα επίσης παρόμοιες περιπτώσεις...Μοιάζουν σαν να μη μπορούν (αλλά και να μη γουστάρουν), να αγωνιστούν με άλλα χρώματα εκτός από αυτά της αγαπημένης τους Μπάρτσα...Για αυτό και ποτέ δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει αυτούς τους δύο ειδικά η Ρεάλ...Γιατί τέτοιοι δεν υπάρχουν στο εμπόριο, ευτυχώς...Ο μεγάλος Στίβεν Τζέραρντ μαζί με τον τίμιο Τζέιμι Κάραγκερ, ξέρουν πως φορούν τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας στο νησί και για αυτό δεν θέλουν να φύγουν...Χαρές σαν αυτές πού έζησαν αυτοί με την κόκκινη φανέλα, δεν τις ένιωσαν ποτέ παλιοί συνοδοιπόροι τους που αποφάσισαν να πάρουν τον κακό το δρόμο (βλέπε πχ Όουεν..)...Υπάρχουν πολλές ακόμη τέτοιες περιπτώσεις....Ο Χαβιέ Ζανέτι, ο Πάολο Μαλντίνι, ο Τότι, ο Ντελ Πιέρο, ο Κασίγιας, ο Φερνάντο Γιορέντε και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα...Όλοι τους παρέμειναν πιστοί και δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες των μεταγραφών και των σεναρίων...Ίσως γιατί μέσα στο μυαλό τους υπάρχει η βεβαιότητα πως έχουν την ευλογία να αγωνίζονται στην ομάδα, που στα μάτια τα δικά τους είναι μακράν η καλύτερη και η μεγαλύτερη του κόσμου, αδιαφορώντας κατά βάθος για τρόπαια και νίκες...Ποιος είπε άραγε, πως οι χαρές του ποδοσφαίρου μεταφράζονται μόνο σε νίκες και τρόπαια;;;

Το μέλλον θα δείξει προς τα που θα κινηθούν τα πράγματα...Λογικά θα ενταθεί ακόμη περισσότερο το φαινόμενο των ομάδων που θα ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ όταν θα τις παίρνουν πλούσιοι ιδιοκτήτες, και ποδοσφαιριστών που σε 15 χρόνια καριέρας θα έχουν περάσει από πάνω από 10 ομάδες...Αυτό σίγουρα δεν είναι το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε, ούτε αυτό που επιθυμούμε για το μέλλον, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο χέρι ημών των απλών φιλάθλων να αλλάξουμε την κατάσταση...

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Δυο νότες(!!) έχει η ζωή...

Μέσα στο κόσμο αυτό του σήμερα, που έχουμε την ατυχία να ζούμε με τις δύσκολες συνθήκες και τα προβλήματα που ξεπετάγονται το ένα πίσω από το άλλο, όλοι ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις και ασχολίες που θα καλύψουν τα κενά μας και θα βελτιώσουν την ψυχολογία μας...Πίσω λοιπόν από τα προβλήματα και τις έννοιες του σήμερα, που πολλές φορές η σκιά και η απειλή τους είναι ικανή να σε τρομάξει (που να συμβούν δηλαδή και στην πραγματικότητα..), έχουμε όλοι την ανάγκη για ψυχική απελευθέρωση..Αλλά στη μοναχική σημερινή κοινωνία που κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά κανένα και που βιώνουμε όλοι τις παράλληλες μοναξιές μας, χωρίς να δίνουμε στην πραγματικότητα δεκάρα για το πως νιώθει και αισθάνεται ο άλλος, είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε δρόμους ανοιχτούς και καινούργιους που να μπορούν να μας αλλάξουν το κλίμα...Ένας τέτοιος δρόμους, μου έλεγαν εδώ και χρόνια πως είναι η μουσική...Δεν το πίστευα και τόσο, για να είμαι ειλικρινής...Μέχρι που έπιασα για πρώτη φορά στη ζωή μου στα χέρια μου ένα μουσικό όργανο και κατάφερα να ψευτοολοκληρώσω μια απλή μελωδία...

Η προσωπική μου σχέση με τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια είναι μηδαμινή και ανύπαρκτη...Για να το θέσω σε πιο σύγχρονη βάση (δίνοντας και ένα tip για το επόμενο θέμα) είναι όση και η σχέση του ακριβοθώρητου Φερνάντο Τόρες με τα δίχτυα των αντιπάλων της Τσέλσι όλον αυτόν τον καιρό...Μιλάμε για τόση ανυπαρξία φίλοι μου...Η μόνη επαφή που είχα ποτέ ήταν η κακοποίηση και η παραμέληση μιας ταλαίπωρης κιθάρας που είχε τη σφοδρή ατυχία να βρεθεί στο δρόμο μου...Όσο για τη φωνή...εκεί αφήστε το καλύτερα...Αντικειμενικά η φωνή μου σε μια κλίμακα με άριστα το 10, βαθμολογείται με περίπου -8 (!!!), ενώ πολλές φορές το φάλτσο της ξεπερνάει και το φάλτσο των φάουλ που εκτελούσε ο Ρομπέρτο Κάρλος...Φανταστείτε κατάντια δηλαδή...Όμως για αυτό η μουσική είναι τέλεια...Επειδή μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει τη δυνατότητα ακόμα και σε έναν αδαή ατάλαντο, που όμως το γουστάρει πραγματικά να καταφέρει και να σχηματίσει μια απλή μελωδία, δημιουργώντας στον εαυτό του την ψευδαίσθηση πως κάτι κατάφερε...Μια ψευδαίσθηση που για τους άλλους είναι προφανώς ανεπαίσθητη, για τον ίδιο όμως είναι προσωπικό επίτευγμα...

Από μικρό παιδί όμως, αισθανόμουν έναν ανεξήγητο θαυμασμό για αυτούς που ήξεραν και διακρίνονταν στη μουσική...Ο συγκεκριμένος θαυμασμός έχει αναζωπυρωθεί κατά πολύ τώρα, που ξεκινώ σιγά σιγά να κατανοώ μερικά πράγματα σε σχέση με το θέμα αυτό...Μπορεί να είσαι σχεδόν αγράμματος, να μην μιλάς καμία ξένη γλώσσα, να μη θεωρείσαι καθόλου μορφωμένος...όταν όμως ξέρεις και παίζεις ένα οργανάκι για μένα είσαι καλλιεργημένος..Και η πρόσφατη ενασχόληση μου άλλαξε και τα στάνταρ των απόψεων μου περί μουσικής...Για μένα είσαι καλλιτέχνης, είτε μπορείς και αποδίδεις τέλεια την κλασσική μουσική, είτε μπορείς να παίξεις ένα παλιό ρεμπέτικο...Είτε είσαι δεξιοτέχνης για παράδειγμα στο βιολί, είτε παίζεις ντραμς, είτε γρατζουνάς ένα μπαγλαμαδάκι είναι για μένα το ίδιο και το αυτό...Όλα είναι μουσική, όλα φαντάζομαι πως σε γεμίζουν με απέραντη ικανοποίηση και όλα (το καθένα με τον τρόπο του βέβαια) έχουν τη δυνατότητα να εγείρουν συναισθήματα στον απλό κόσμο, να ταξιδέψουν μνήμες, να αφαιρέσουν έννοιες και να ξεκινήσουν τεράστια ταξίδια του μυαλού έως εκεί που δεν μπορεί με τίποτα να φτάσει καμία λογική σκέψη και κανένα τετράγωνο μυαλό...Προσωπικά το ίδιο με συγκινεί ένα παλιό ρεμπέτικο γεμάτο αλήθεια, με μια άρτια εκτελεσμένη κλασσική συμφωνία ή με ένα κλασσικό ροκ κομμάτι...Όλα είναι μουσική και όλα είναι ταξίδι...

Η προσωπική μου ενασχόληση ξεκίνησε σχεδόν τυχαία πριν από καμιά σαρανταριά ημέρες περίπου...Η λέξη τυχαία αφορά το χρονικό διάστημα αφετηρίας της όλης προσπάθειας...Δεν αφορά τη σχετική επιθυμία μου, η οποία ήταν άλλωστε εκπεφρασμένη από μένα εδώ και πάρα πολύ καιρό, απλά έως τώρα δεν έβρισκα την ευκαιρία να οργανωθώ, και να πειθαρχήσω στην ιδέα των μουσικών μαθημάτων...Δεν είμαι άλλωστε και κανένα παιδάκι πλέον...Επίσης δεν είχα ποτέ προβληματισμό για το ποιο όργανο επρόκειτο να επιλέξω...Μπορεί να τα σέβομαι όλα απεριόριστα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως έχω βαλθεί να συμμετάσχω σε καμία ορχήστρα της Βιέννης, για παράδειγμα....Πάντα ήθελα κάτι πιο άμεσο και λαϊκό, κάτι που από την πρώτη φορά που θα το πάρεις στα χέρια σου, θα σου προσφέρει μια συγκίνηση και μια ικανοποίηση...Για αυτό και η επιλογή ήταν προδιαγεγραμμένη εκ των προτέρων και δεν χρειαζόταν σχεδόν καθόλου σκέψη...Και οφείλω να ομολογήσω πως τουλάχιστον σε σχέση με το διαθέσιμο χρόνο μου, το προσπαθώ αρκετά...Μπορεί πολλές φορές με στο μυαλό μου να αναμειγνύεται το φα δίεση με το μι ύφεση, και η κλίμακα ντο ματζόρε με τις άλλες, μπορεί να πονούν και να βγάζουν κάλλους τα δάχτυλα μου, όμως είναι και αυτά δείγματα πως κάτι αρχίζει και κινείται...Κάτι πολύ όμορφο...

Ένα ακόμη στοιχείο που με διαφοροποιεί αρκετά προς το παρόν, είναι ο στόχος τον οποίο έχω θέσει για το μέλλον...Ξέρετε οι περισσότεροι ξεκινώντας μια τέτοια προσπάθεια, θέτουν μεγαλεπήβολους στόχους όπως να καταφέρουν μια ημέρα να παίξουν επαγγελματικά ή να γίνουν μετά από χρόνια δεξιοτέχνες...Οι στόχοι αυτοί προσωπικά εμένα δεν με αγγίζουν και τόσο...Διότι οι δικοί μου περιορίζονται στον να πιάνεις στα χέρια σου το όργανο για ένα τεταρτάκι της ώρας και να αγαλλιάζει η ψυχή σου...Δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό από αυτό, πιστέψτε με...Τι κι αν οι νότες και τα πιασίματα αρκετές φορές δεν είναι αυτά ακριβώς που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του δάσκαλου να σου υπενθυμίζει...Τι κι αν αφήνεις τις θεωρητικές ασκήσεις σε δεύτερη μοίρα για να μπορέσεις να παίξεις τραγουδάκια που γουστάρεις...Αυτό που μετρά στην πραγματικότητα είναι τη στιγμή εκείνη που κάθεσαι μόνος σου, παίρνεις το οργανάκι στα χέρια σου, σχηματίζεις κουτσά στραβά τη μελωδία, σιγοψιθυρίζεις μόνος σου τους στίχους και την ίδια στιγμή αισθάνεσαι αυτό το ρίγος συγκίνησης μαζί με ικανοποίηση να σε κατακλύζει ερχόμενο από τα βάθη της ψυχής σου...Φυσικά εκ των πραγμάτων κάθε τέτοιο όργανο έχει και μια παρεϊστικη χρησιμότητα, σαν μέσο διασκέδασης σε μια παρέα...Καλή, χρήσιμη, ευχάριστη και ωφέλιμη είναι και αυτή...Όμως δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την ικανοποίηση που περιέγραψα ακριβώς προηγουμένως, τουλάχιστον όσο μπορώ να κρίνω εγώ σαν ένας απλός αρχάριος που δεν παίζει, αλλά προς το παρόν γρατζουνάει ένα όργανο...

Η αλήθεια είναι πάντως πως φαντάζομαι πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με τη μουσική και να μην είναι λίγο ψώνιο έστω και με την καλή έννοια...Το παρατηρούσα παλαιότερα παρακολουθώντας ανθρώπους στην τηλεόραση και μου φαινόταν ως ένα σημείο ενοχλητικό...Τώρα βλέποντας τα σημάδια σε εμένα, ύστερα από μόλις σκάρτους δύο μήνες ενασχόληση μπορώ να τους αισθανθώ...Ακούω πολλά τραγούδια πλέον και τα αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία ή την τέχνη τους με άλλο μάτι...Ακούω τραγούδια και το μάτι μου αφοσιώνεται στον τρόπο παιξίματος, κάτι που ως τώρα δεν το έκανα ποτέ...Παίρνω θέση σε διάφορα θέματα που άπτονται του μουσικού ενδιαφέροντος, έχοντας την ψευδαίσθηση πως πλέον είμαι εντός...Γυρνάω στο δρόμο με το όργανο στην πλάτη και αισθάνομαι τόσο όμορφα, κάνοντας κάτι που χρόνια τώρα ζήλευα...Έβλεπα τόσο καιρό στο δρόμο άτομα με όργανα να περιδιαβαίνουν και οφείλω να ομολογήσω πως ζήλευα...Άκουγα μελωδίες και φανταζόμουν να μπορούσα να της αποδώσω και εγώ κάποια στιγμή έστω και ακροθιγώς...Και να που όλα αυτά, υπάρχει μια ελπίδα να γίνουν πραγματικότητα στο μέλλον...

Δεν ξέρω ως πότε πρόκειται να κρατήσει το μουσικό αυτό ταξίδι...Μπορεί για πάντα, μπορεί και να σταματήσει άμεσα...Άγνωσται οι βουλαί ενός ανθρώπου που η σκέψη του και οι αγαπημένες του συνήθειες αλλάζουν αδιάκοπα...Όσο όμως και να διαρκέσει, είναι σίγουρο πως πρόκειται για ταξίδι δύσκολο, πλην όμως ενδιαφέρον και μαγευτικό...

υγ1 Έγραψα τόσα πολλά, παρόλα αυτά δεν σας ανέφερα καν σε ποιο όργανο αναφέρομαι...Ηθελημένα έπραξα κάτι τέτοιο...Μικρή σημασία έχει άλλωστε, το γεγονός αυτό...Αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι...Ή στην πραγματικότητα ή στα όνειρα...Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το αριστούργημα που ακολουθεί...