Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Εκπαιδευτικό σύστημα...

Ο φτωχός συγγενής είναι ξανά πίσω στις επάλξεις και στις μαχητικές δημοσιεύσεις, έστω κι αν το διάστημα απουσίας ήταν κατά τι μεγαλύτερο από ότι αρχικά είχε υπολογιστεί...Φυσικά πρώτα πρώτα ήταν αναγκαίο να συνέλθω από το τζετ λαγκ και το διαφορετικό ωράριο αλλά και να ξεκουραστώ λιγάκι. Σήμερα θα ανεβάσω την πρώτη δημοσίευση από μια σειρά που θα ακολουθήσουν και όλες εκ των οποίων θα ασκούν κριτική στο χρεοκοπημένο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η παιδεία είναι κατά την άποψη μου, ο θεμέλιος λίθος για κάθε άνθρωπο και τη σημερινή εποχή απέχει κατά πολύ από τον πραγματικό σκοπό της.
Αφορμή για να αρχίσω να αραδιάζω τις παρακάτω σκέψεις, στάθηκε ένα βίντεο κλιπ από το πασίγνωστο συγκρότημα "Pink floyd" και το τραγούδι τους "Another Bricκ in the Wall". Το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ το πρωτοείδα μόλις πριν 2-3 εβδομάδες στο ίντερνετ και ειλικρινά συγκλονίστηκα. Σας συστήνω να το παρακολουθήσετε διότι περιγράφει με πολύ παραστατικό τρόπο, το παρωχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουν δημιουργήσει...Με λίγα λόγια το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ απεικονίζει κάποιους αυστηρούς δασκάλους που ειρωνεύονται και δεν αφήνουν τα παιδιά να σκέφτονται, που τα κοιτούν με υποτιμητικό ύφος. Στη συνέχεια δείχνει τα παιδιά σε μια σειρά στοιχισμένα να οδηγούνται στη μηχανή του κιμά που τα κονιορτοποιεί και βγάζει ομοιόμορφα προϊόντα από την άλλη άκρη. Και στο τέλος κλείνει με το αισιόδοξο μήνυμα που τα παιδιά σπάνε τις αλυσίδες τους και αρχίζουν να γκρεμίζουν και να καταστρέφουν το κτίριο και τις αίθουσες του σκοτεινού τους σχολείου.
Σε κάποιους η εικόνα μπορεί να φανεί υπερβολική. Κατ΄εμέ όμως μέσω αυτών των εικόνων προβάλλεται ο κυριότερος στόχος αυτών των ανθρώπων που δημιούργησαν το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν σκοπό να περιορίσουν τους ορίζοντες των μαθητών και την ευρύτητα της σκέψης τους. Ο μαθητής μπαίνει στο λούκι της παπαγαλίας και της αποστήθισης χωρίς να κατανοεί τι είναι αυτό που τους μαθαίνουν. Οι γνώσεις που αποκομίζει σε όλους τους γνωστικούς τομείς του είναι στην ουσία άχρηστες, αφού η διάρκεια τους περιορίζεται σε λίγες μόνο εβδομάδες μέχρι να έρθουν οι εξετάσεις και τα τεστ. Τα κακόμοιρα τα παιδιά δεν έχουν άλλη διέξοδο αν θέλουν να έχουν καλούς βαθμούς και προσαρμόζονται στις τρελές απαιτήσεις του συστήματος. Την ίδια στιγμή τα περιθώρια στα οποία καλούνται να δράσουν οι εκπαιδευτικοί είναι πολύ στενά, αφού και αυτοί δεν μπορούν να παρεκκλίνουν από τις οδηγίες. Αφήστε που οι περισσότεροι εξ αυτών βολεύονται με την κατάσταση, κάνουν απλά το μάθημα τους και πηγαίνουν στο σπιτάκι τους, χωρίς να έχουν τύψεις για την ημιμάθεια των μαθητών. Θυμάμαι το δικό μου παράδειγμα και μελαγχολώ. Μας έβαζαν να παπαγαλίζουμε την ιστορία και την πολιτική οικονομία και μαθαίναμε τα γεγονότα,τις ημερομηνίες και τις συνθήκες τόσο φωτογραφικά, που σε μια εβδομάδα είχαν φύγει όλα από τη μνήμη μου.
Ξαναλέω όμως πως στόχος του συστήματος είναι ακριβώς αυτός. Να δημιουργήσει ημιμαθείς ανθρώπους με ευνουχισμένη σκέψη και αντίληψη οι οποίοι όταν θα βγουν στην κοινωνία θα είναι υποχείρια των δυνατών και θα έχουν ως κύριο στόχο να επιβιώσουν μέσω των γνωριμιών και του φιλήματος κατουρημένων ποδιών. Μέσω του thought control η αντίληψη και η ελεύθερη σκέψη του καθενός φυλακίζεται και περιορίζεται.
Τι θα πρότεινα εγώ να συμβεί. Δεν είμαι και κανένας σοφός άνθρωπος για να προτείνω λύσεις, αλλά παρόλα αυτά το μόνο βέβαιο είναι πως ό στόχος όλων των μαθημάτων θα πρέπει να είναι η καλλιέργεια της σκέψης μέσω τεχνικών και μεθόδων. Όταν μάθεις σε ένα παιδί να σκέφτεται με μέθοδο και συνάμα δίνεις έμφαση στα σημαντικά στοιχεία κάθε γνωστικού αντικειμένου και όχι σε ανούσιες λεπτομέρειες, τότε υπάρχει η πιθανότητα το παιδί να γίνει σκεπτόμενο και να κατανοήσει τα εμπόδια και τις παγίδες της ζωής.
Οι Κινέζοι μπορεί από συσκευές να είναι...επικίνδυνοι αλλά από παροιμίες σκίζουν...Μια από αυτές αναφέρει..:"αν σου δώσω ψάρια να φας θα χορτάσεις μια φορά, ενώ αν σε μάθω να ψαρεύεις θα τρως για όλη σου τη ζωή..." Σε αυτήν την παροιμία περικλείονται πολλές αλήθειες για το εκπαιδευτικό σύστημα σήμερα. Το οποίο σου μαθαίνει έναν σωρό άχρηστες ημερομηνίες από μάχες π. χ. στην ιστορία ενώ δεν σου αναλύει την προσωπικότητα του Καποδίστρια ή του Βενιζέλου...ενώ στα Μαθηματικά σου λύνει μια άσκηση χωρίς να σε μάθει να σκέφτεσαι σφαιρικά με μαθηματική σκέψη...
Αυτές οι λίγες σκέψεις για την μη αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και σε επόμενη δημοσίευση θα αναλύσω με ποιον τρόπο οι κρατούντες χειραγωγούν το μυαλό των μαθητών και τους περνούν ασυναίσθητα τα μηνύματα που αυτοί επιθυμούν.
υγ1 Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις εκπαιδευτικών, οι οποίες δυστυχώς απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα...
υγ2 Ειδικά αυτό το απαίσιο γκρι βιβλίο της Ιστορίας δέσμης με τα 7 κεφάλαια μου έχει αφήσει απίστευτα απωθημένα...
υγ3 Η συγκεκριμένη αποτελεί απλά μια πτυχή του όλου ζητήματος της εκπαίδευσης...Για όλες τις υπόλοιπες θα αναφέρομαι ανά τακτά διαστήματα...

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Ο φ.σ. σε νέες περιπέτειες...

Λοιπόν αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες. Έχω να σας ανακοινώσω πως από αύριο και ως το τέλος της εβδομάδας καλώς εχόντων των πραγμάτων και καιρού επιτρέποντος, ο φτωχός συγγενής θα υπολειτουργήσει. Όχι δεν παρελαύνω, απλά λογικά θα λείψω για 3-4 μέρες, τις οποίες θα αφιερώσω στο ρεπορτάζ. Διότι για όσους δεν το ξέρουν ο φτωχός συγγενής κάνει ρεπορτάζ...!!! Αυτό το λέω για να μην ανησυχήσετε αν δε δείτε ανανεωμένες αναρτήσεις στον τόπο αυτό και πιστέψετε πως με λογόκρινε το google ή με κυνηγούν...τα συμφέροντα που καταγγέλλω δυναμικά από αυτό το βήμα...!!!
Φυσικά θα επανέλθω σύντομα, ανανεωμένος, με καινούρια θέματα, προσωπικές εμπειρίες και μαχητική κριτική στα κακώς κείμενα που μας περιβάλλουν...Πέρασε πλέον το αρχικό στάδιο δημιουργίας αυτού του ιστολογίου και από το Σαββατοκύριακο και μετά η παρέα μας θα μεγαλώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθώς ο φτωχός συγγενής θα εκπέμπει μέσω ευρύτερων καναλιών και άλλων δικτύων και η φωνή του θα ακούγεται σε πολύ περισσότερο κόσμο από ότι έως τώρα και οι γκρίνιες και τα παράπονα του θα ενοχλούν τα αυτιά περισσοτέρων....
Αυτά προς το παρόν...και τα υπόλοιπα επί χάρτου..
υγ1 Στους νέους αναγνώστες θέλω να ζητήσω να κάνουν μια επανάληψη στα προηγούμενα post (όχι δεν θα τους εξετάσω) ούτως ώστε να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται...
υγ2 Αξίζει επίσης να διαβαστεί και η ιδρυτική διακήρυξη καθώς και το από που βγήκε το συγκεκριμένο όνομα....Αυτά και άλλα πολλά, θα τα βρείτε στις αρχικές δημοσιεύσεις του Φεβρουαρίου...
υγ Είμαι ο φτωχός συγγενής...και μόλις τελείωσα..

Στρατιωτική παρέλαση...ευχαριστώ δεν θα πάρω...

Στη διενέργεια της μαθητικής παρέλασης δεν είμαι αντίθετος. Ειδικά από τη στιγμή που πλέον είναι ένα έθιμο σαν το πέταγμα του αετού την Καθαρά Δευτέρα ή το τσούγκρισμα των αυγών το Πάσχα. Εκεί όμως που είμαι αντίθετος καθέτως, οριζοντίως,διαγωνίως και πλαγίως είναι στη διενέργεια της στρατιωτικής παρέλασης η οποία λαμβάνει χώρα σε Αθήνα (αύριο) και Θεσσαλονίκη (την 28η Οκτωβρίου). Ειλικρινά δε βρίσκω κανένα λόγο για να γίνεται στρατιωτική παρέλαση και δεν μπορώ να βρω κάποια χρησιμότητα της...

Ξεκινώντας, αυτοί που ισχυρίζονται πως οι παρελάσεις αποτελούν φασιστικά κατάλοιπα, μάλλον θα πρέπει να είχαν στο νου τους τις στρατιωτικές. Το να μπαίνουν μέσα σε μια πόλη στα καλά καθούμενα πεζοί στρατιώτες, άρματα μάχης, πυροβόλα, στρατιωτικά αεροπλάνα και ένα σωρό όπλα γενικότερα δεν ξέρω αν είναι φασιστικό κατάλοιπο, αυτό που ξέρω είναι πως είναι το θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο. Αν όλο το σκηνικό το παρακολουθήσει κάποιος περαστικός σε αυτή τη χώρα, μπορείτε να φανταστείτε τι θα σκεφτεί και τι θα νομίσει για μας;

Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν τις παραπάνω γραμμές σαν υπερβολικές και να αναρωτηθούν τι πρόβλημα άραγε έχω με τη διεξαγωγή ενός όντως σε μερικές περιπτώσεις θεαματικού γεγονότος. Έχω και παραέχω φίλοι μου. Το πρόβλημα μου είναι τα εκατομμύρια που σπαταλώνται μόνο και μόνο για να βγουν από τα στρατόπεδα όλα αυτά τα άρματα και να πάρουν μέρος σε όλο αυτό το πανηγύρι, για λόγους αποκλειστικά εντυπωσιασμού και επίδειξης. Θέλετε να το επεκτείνουμε ακόμη περισσότερο; Κάθε χρόνο στις παρελάσεις βλέπουμε όλο και καινούρια άρματα μάχης να προστίθενται στον ελληνικό στρατό. Αλήθεια πιστεύει κανείς, πως ακόμα και στο χειρότερο σενάριο του πολέμου με τους γείτονες, αυτά τα όπλα θα διαδραματίσουν κάποιο ουσιώδη ρόλο; Διότι το να πιστεύεις πως την εποχή της πυρηνικής ενέργειας, των χημικών όπλων, των έξυπνων βομβών, της νέας τάξης πραγμάτων και του θείου πέρα από τον Ατλαντικό, εσύ θα καταφέρεις να πολεμήσεις με πυροβολικό και πεζικό, συγχωρήστε με αλλά είναι σαν να πιστεύεις πως θα σηκώσεις το Τσάμπιονς Λίγκ με σέντερ φορ τον Ντιόγκο και αριστερό χαφ το γερό-Τζόλε. Ουτοπία εκατό τοις εκατό και δεν μπορεί να μου αλλάξει κανείς αυτή την άποψη...

Από τη στιγμή όμως που αυτά τα όπλα είναι κοινό μυστικό πως δεν πρόκειται να χρησιμεύσουν ουσιαστικά, ποιος ο λόγος να τα έχουμε στην κατοχή μας; Η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί, μόνο από όσους δεν έχουν κατανοήσει τη δύναμη που έχουν σήμερα οι εταιρείες παραγωγής οπλικών συστημάτων. Το εμπόριο όπλων έχει τζίρους που υπερβαίνουν κάθε λογική και κάθε όριο. Για την ακρίβεια είναι ένα από τα πιο επικερδή ...σπορ..σε όλη την υφήλιο. Για αυτό λοιπόν παρατηρούμε στον κόσμο να υπάρχουν χιλιάδες εντάσεις μεταξύ των λαών. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που το έχει παρατηρήσει, αλλά όποτε η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση συζητά το ενδεχόμενο αγοράς νέων οπλικών συστημάτων ή έχει κάποιες αμφιβολίες περί αυτών, τυχαία προκύπτει κάποια τουρκική παραβίαση στο Αιγαίο ή κάτι άλλο σχετικό... Το ξέρω είμαι φαντασιόπληκτος, τι να κάνουμε...

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να διηγηθώ ένα περιστατικό από τη στρατιωτική μου ζωή. Είχα που λέτε την τύχη και την ατυχία να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις στην αντικειμενικά πιο προβλεπόμενη και μάχιμη μονάδα πυροβολικού στον Έβρο. Φυσικά ήμασταν μάχιμοι κυρίως σε σκοπιές, καμπάνες,αγγαρείες και φυλάκια διότι τα όπλα μας ήταν τόσο καλά που στις βολές σημάδευες από τα 100 μέτρα τον στόχο Νο 10 και οι σφαίρες πετύχαιναν τον Νο 15!!!Φαιδρές καταστάσεις... Την περίοδο που ήμουν εκεί η μονάδα προμηθεύτηκε καμιά εικοσαριά πυροβόλα από τα πιο σύγχρονα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, των οποίων το όνομα θυμίζει έντονα προσωνυμία μιας ξένης εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, της οποίας εθνικό ποτό είναι το αγαπημένο ποτό του πραγματικού ήρωα του πιο επιτυχημένου φετινού ελληνικού σίριαλ (οι πιο μυημένοι φαντάζομαι το βρήκατε αμέσως, οι άλλοι μπερδευτήκατε τρελά οπότε αφήστε το δεν έχει σημασία).... Μόλις μας ανακοίνωσαν το κόστος αγοράς τους (κάποια δις...) αμέσως σκέφτηκα πόσο ωφελιμότερο θα ήταν για αυτή τη χώρα τα συγκεκριμένα κονδύλια να πήγαιναν στον τομέα της παιδείας και της υγείας...Και αυτό δεν είναι λαϊκισμός σε καμία περίπτωση. Είναι οι πραγματικές ανάγκες μιας χώρας στην οποία οι άνθρωποι πεθαίνουν στην ουρά για ένα κρεβάτι εντατικής, ενώ το πιο σύντομο ανέκδοτο που ακούγεται τελευταία είναι...το ελληνικό σχολείο....!!!

Εκτός από αυτό, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω και τη χρησιμότητα τους μέσα στη μονάδα για αρκετό καιρό. Καμία ουσιαστική χρησιμότητα. Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες, εκπαίδευση έκαναν μόνο οι ΕΠ.ΟΠ., ενώ έγιναν και κάποιες βολές στην Κομοτηνή για τυπικούς λόγους. Ποια είναι λοιπόν η λογική του παραλόγου που μας ωθεί να αγοράζουμε σαν κράτος τέτοια όπλα και να τα επιδεικνύουμε σε παρελάσεις; Τουλάχιστον, αντί αυτών ας προμηθευτούμε σύγχρονα πυροσβεστικά αεροπλάνα και άλλα σωστικά μέσα. Αυτά όντως βοηθούν την ελληνική κοινωνία σε απευκτέες καταστάσεις, αλλά από ότι φαίνεται δεν αφήνουν ικανές προμήθειες στους εμπόρους όπλων και τους πολιτικούς μας. Αυτοί γεμίζουν τις τσέπες τους, κάνουν δημόσιες σχέσεις και υπακούουν στις προσταγές των μεγάλων ενώ εμείς αισθανόμαστε ασφαλείς και εθνικά υπερήφανοι βλέποντας τη στρατιωτική παρέλαση....Τι να πω...Να προσθέσω απλά και κάτι για να ευθημήσουμε και λίγο..Όταν έφτασε στη μονάδα το πρώτο από αυτά τα πυροβόλα εμείς βρισκόμασταν στον χώρο εκπαίδευσης, σε μια απόσταση περίπου τρία χιλιόμετρα από τη μονάδα. Πήραν όμως τηλέφωνο το λοχαγό που ήταν μαζί μας και του είπαν να μας γυρίσει πίσω. Όταν προσεγγίσαμε τη μονάδα έμπαινε μέσα και αυτό. Και τότε ο λοχαγός μας έδωσε παράγγελμα 'παρουσιάστε' για να περάσει το πυροβόλο μπροστά μας, λες και περνούσε ο ανώτερος στρατηγός. Δεν ξέρω αν η περιγραφή μου μπορεί να σας μεταδώσει το γελοίο του πράγματος, αλλά η συγκεκριμένη στιγμή θα μπορούσε άνετα να είναι το χαιλάιτ της σειράς 'Της Ελλάδος τα παιδιά' και απορώ πως ο ταλαντούχος Δημήτρης Φραγκιόγλου δεν το σκέφτηκε....

Αυτά τα ολίγα από εμένα για τη (μη) χρησιμότητα της στρατιωτικής παρέλασης...

υγ1 Για αυτούς που πιστεύουν ότι η στρατιωτική παρέλαση φοβίζει τον εχθρό έχω να πω δύο πράγματα..πρώτον το scouting είναι τόσο ανεπτυγμένο όσο δεν πάει και δεύτερον οι έμποροι πωλούν εμπόρευμα και σε εμάς και στους λατρεμένους μας γείτονες...

υγ2 ο πραγματικός εχθρός δεν είναι προ των πυλών...είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αυτός που νοιάζεται μόνο για την καλοπέραση και το βόλεμα του και αδιαφορεί για τα υπόλοιπα...

υγ3 όταν μεγαλώσω θα ήθελα να γίνω....Δήμος Βερύκιος...

Μαθητικές παρελάσεις και σημαία...σκόρπιες σκέψεις...

Σήμερα είναι παραμονή της εθνικής εορτής και ο φτωχός συγγενής προσαρμοσμένος στο κλίμα της ημέρας θα αναφερθεί στο θέμα που συζητούμε όλοι κάθε τέτοια μέρα. Αυτό φυσικά δεν είναι άλλο από τις παρελάσεις, τις συζητήσεις για τη χρησιμότητα ή την κατάργηση τους αλλά και το ερώτημα αν μπορούν να σηκώνουν την ελληνική σημαία τα ξένα παιδάκια.
Για τις παρελάσεις, υπάρχουν πολλές και αποκλίνουσες απόψεις. Κάποιοι πιστεύουν πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων και μας θυμίζουν τις ένδοξες ημέρες του αγωνιστικού μας παρελθόντος απέναντι στους κατά καιρούς κατακτητές. Κάποιοι άλλοι είναι υπέρμαχοι της κατάργησης της παρέλασης, καθώς την θεωρούν φασιστικό κατάλοιπο. Το ίδιο αποκλίνουσες είναι οι απόψεις σχετικά με το αν θα πρέπει να γίνονται σημαιοφόροι παιδιά αλλοδαπών...Ας αναπτύξω λοιπόν και τις δικές μου θέσεις...
Σε γενικές γραμμές, δεν θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος των άκρων. Όμως δεν είμαι σίγουρα και οπαδός της σολομώντειας λύσης, η οποία πολλές φορές στα μάτια τα δικά μου φαντάζει πιο άδικη από κάθε ακραία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι της άποψης πως για μια ακόμα φορά το όλο θέμα έχει τεθεί σε εντελώς λανθασμένη βάση Για να είμαι πιο ακριβής, το έχουν θέσει σε αυτή τη βάση του διχασμού και της έντονης διαφωνίας κάποιοι που έχουν συμφέρον από αυτά. Ποια είναι όμως η πραγματική βάση;
Κατ' αρχάς το όλο θέμα κατά την άποψη μου δεν είναι τόσο σημαντικό ούτως ώστε να αφιερώνονται εκπομπές επί εκπομπών και συζητήσεις επί συζητήσεων σε καθημερινή βάση. Υπάρχουν χιλιάδες σημαντικότερα θέματα που θα έπρεπε να μας αφορούν περισσότερο, τα οποία σκοπίμως αποκρύπτονται από τα μέσα μαζικού επηρεασμού Για το θέμα της παρέλασης, θεωρώ πως είναι εντελώς λάθος η εκπαιδευτική διαδικασία. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να συνδέεται η βαθμολογική επίδοση ενός μαθητή με τη σημαία ή τη συμμετοχή στην παρέλαση; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει και εμένα τι σχέση έχουν αυτά τα δύο; Και τα λέει αυτά ένας άνθρωπος που σε όλη του τη μαθητική διαδρομή είχε υψηλούς βαθμούς (αν και το έχω μετανιώσει προ πολλού) ενώ δεν σήκωσε ποτέ τη σημαία. Υποτίθεται πως το πραγματικό νόημα της μαθητικής παρέλασης είναι η παροχή τιμής και αναγνώρισης σε αυτούς που έδωσαν και τη ζωή τους για κάποια ιδανικά.Υπό αυτό το πρίσμα, προσωπικά συμμετείχα σε παρελάσεις μέχρι και το Λύκειο, αλλά ακόμα και σαν στρατιώτης λόγω αναστήματος. Σήμερα όμως είναι ένα ακόμη μέσο επίδειξης ανωτερότητας και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Όσο για το θέμα της κατάργησης της μαθητικής παρέλασης είμαι κάθετα αντίθετος. Στο κάτω κάτω, σήμερα η όλη διαδικασία είναι ένα έθιμο και τίποτα περισσότερο. Μια υποχρέωση που πρέπει να τηρήσουμε, μια ευκαιρία για να δούμε τους φίλους μας, μια ημέρα αργίας από τη δουλειά, αλλά και μια ευκαιρία για τους άρχοντες του τόπου να δείξουν στους ψηφοφόρους τους τ πατριωτικά τους αισθήματα. Σε γενικές γραμμές δηλαδή ένα ακόμα επικοινωνιακό παιχνίδι. Αφήστε πλέον που σε όλα τα σχολεία, η συμμετοχή στην παρέλαση είναι προαιρετική και κάθε σχολείο συμμετέχει σε αυτή με ένα ή δύο τμήματα ολα και όλα.
Το αν δικαιούνται η όχι οι ξένοι να σηκώνουν την ελληνική σημαία είναι μια μεγάλη ιστορία. Αυτοί που είναι αντίθετοι σε αυτό προβάλλουν σαν κύριο επιχείρημα το γεγονός πως η σημαία μας συμβολίζει τα ιδανικά μας και είναι ένα ιερό κειμήλιο. Εγώ όμως δεν έχω δει κανέναν να διαμαρτύρεται όταν η ίδια σημαία χρησιμοποιείται στη σημερινή εποχή για λόγους διαφημιστικούς ή εμπορικούς. Όταν όλη η Ελλάδα φορούσε μπλουζάκια με ελληνικές σημαίες, ή όταν κάποιοι πολιτικάντηδες την καπηλεύονται για να πετύχουν τους σκοπούς τους εγώ δεν είδα κανέναν να αντιδρά. Αντίθετα όλοι νευριάζουμε όταν κάποιοι την καίνε. Και καλά κάνουμε φυσικά, αλλά θα πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε τελικά τι είναι η σημαία εθνικό ή διαφημιστικό σύμβολο;
Σκεφτόμουν πως αν ήμουν μετανάστης σε μια ξένη χώρα και είχα παιδιά, θα προσπαθούσα να τα γαλουχήσω με τα ελληνικά ιδανικά και τον ελληνικό τρόπο ζωής. Υπό αυτό το πρίσμα δεν νομίζω πως θα ήθελα να σηκώσουν ποτέ τη σημαία της Αλβανίας,της Βουλγαρίας ή της Σερβίας, όχι φυσικά λόγω έλλειψης σεβασμού σε αυτά τα σύμβολα, αλλά λόγω του ότι δεν θα μου άρεσε να τα βλέπω με μια ξένη σημαία στα χέρια. Απλά πράγματα.(Ίσως αν μιλούσαμε για τη σημαία της Ουρουγουάης ή της Αργεντινής να άλλαζαν οι σκέψεις μου αλλά τελοσπάντων). Αν κάποιος αισθάνεται ικανοποίηση και σεβασμό κρατώντας την ελληνική σημαία στα χέρια, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα έστω κι αν δεν είναι Έλληνας. Και δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προτιμώ να κρατά τη σημαία κάποιος ξένος με σεβασμό, παρά ένα ελληνόπουλο με ύφος επίδειξης και υπεροχής και μαλλί τίγκα στο ζελέ ή μια κοπελίτσα Ελληνίδα με μίνι φούστα,μαλλί κομμωτηρίου και μακιγιάζ βραδινής εξόδου που κάνει παρέλαση απλά για να το παίξει γκόμενα και για να σκάσουν από ζήλια οι άσπονδες φίλες της...
Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι απόψεις μου και συγχωρήστε με αλλά δεν πρόκειται να μπω σε καμία διαδικασία διαφωνίας για ένα θέμα ήσσονος σημασίας κατά την άποψη μου. Θα πρέπει πρώτα να αναδομηθεί αυτό το απόλυτα χρεοκοπημένο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο μόνο μόρφωση δεν προσφέρει και στη συνέχεια μπορούμε να συζητήσουμε για όλα τα υπόλοιπα, μέσα σε αυτά και η παρέλαση...

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Ανούσιες αντιδράσεις...νεοελλήνων...

Ένα πράγμα που δεν ανέχομαι με τίποτα στη ζωή μου είναι οι αντιδράσεις χωρίς ουσία. Κατανοώ πλήρως τις δύσκολες συνθήκες ζωής που περνούμε σχεδόν όλοι μας και επίσης κατανοώ και την ανάγκη για αντίδραση. Η αντίδραση όμως αυτή κατά την άποψη μου θα πρέπει να στηρίζεται σε λογικές βάσεις και να έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκρυσμα. Με αυτό εννοώ πως αυτό που λείπει από τη σημερινή κοινωνία είναι κάποιες ουσιώδεις κινήσεις από εμάς τους ίδιους, καθώς θεωρώ κεφαλαιώδους σημασίας την ανάγκη να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, χωρίς να περιμένουμε έτοιμες λύσεις.
Αφορμή για αυτό το μίνι παραλήρημα στάθηκαν δύο γεγονότα, που έχω παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό. Το πρώτο είναι μια κίνηση, η οποία δεν ξέρω ειλικρινά από που εκπορεύεται και αφορά την παρακίνηση προς όλους τους Έλληνες στις 28 Μαρτίου αν δεν κάνω λάθος να σβήσουν όλοι τα φώτα για μισή ώρα. Ειλικρινά δεν ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά νομίζω πως δεν χρειάζεται. Πείτε μου όλοι εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές τώρα, βλέπετε κάποια ουσιαστική σημασία και χρησιμότητα σε αυτήν την κίνηση; Εγώ προσωπικά δεν βλέπω καμία. Περισσότερο διαφημιστικούς λόγους βλέπω παρά οτιδήποτε άλλο, αφήστε πως υποψιάζομαι πως η τηλεόραση αναμειγνύεται και σε αυτό. Φυσικά συντάσσομαι με όποια κίνηση φορέων έχει ως στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας αλλά και άλλων πόρων, όπως και την προστασία του περιβάλλοντος. Το να σβήσω τα φώτα για μισή ώρα, ενώ το καλοκαίρι έχω αναμμένο το αιρκοντίσιον μέρα νύχτα, ή χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο όλη μέρα, ή σπαταλάω αλόγιστα το νερό, ή πετώ τα σκουπίδια όπου βρω είναι totally pointless ( που λένε και στο χωριό μου). Απαιτείται η δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης σε όλους μας, μπας και γλιτώσει τελικά ο κακόμοιρος ο πλανήτης. Δεν το θεωρώ πιθανό να γίνει αυτό ποτέ, αλλά η ελπίδα δεν κοστίζει τίποτα. Τουλάχιστον να κάνουμε στην προσωπική μας ζωή αυτό που μπορούμε ο καθένας, και ας αφήσουμε στην άκρη κάθε κουταμάρα που μας πλασάρει ο καθένας τυχάρπαστος...
Περνάω και στο δεύτερο θέμα, το οποίο είναι τελείως διαφορετικό με το πρώτο, αλλά και αυτό μου δημιουργεί απορίες και ερωτηματικά. Τελευταία παρατηρώ όλο και περισσότεροι να ενδιαφέρονται και να νοιάζονται για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Λονδίνο στην Αθήνα. Βέβαια το όποιο ενδιαφέρον τις περισσότερες φορές περιορίζεται σε συμμετοχή σε ανούσιες διαδικτυακές ψηφοφορίες, ή ακόμα χειρότερα σε συμμετοχή σε ανούσια γκρουπάκια στο facebook για αυτό το θέμα. Τιμώ τους αγώνες της αείμνηστης Μελίνας για την επιστροφή των μαρμάρων, αλλά πιστεύω πως μαζί με αυτή έφυγαν και οι τελευταίες πραγματικές προσπάθειες. Κανείς άλλος δεν έκανε το παραμικρό και εννοώ σε διεθνές επίπεδο και όχι σε παχιά λόγια εσωτερικής κατανάλωσης. Όσο για τους νεόκοπους υπερασπιστές των μαρμάρων έχω να αναφέρω το ακόλουθο. Πόσοι έχουν επισκεφτεί ποτέ την Ακρόπολη; (και φυσικά δεν μιλώ με εκδρομή στο σχολείο...). Κρίνοντας από τους γνωστούς μου και από μένα νομίζω ελάχιστοι. Πόσοι προβληματίστηκαν που τις τελευταίες εβδομάδες ο συγκεκριμένος χώρος ήταν κλειστός; Πόσοι προβληματίζονται με την υπερβολική τιμή εισόδου στην Ακρόπολη και με την εμπορευματοποίηση του χώρου; Πόσοι προβληματίζονται που κάποιοι ύψωσαν εκεί πάνω πανό για να φαίνονται σε όλη την Αθήνα; Πόσοι προβληματίζονται με καταστροφή των μνημείων εξαιτίας του νέφους της πόλης και της ελλιπούς συντήρησης; Και τελικά ποιοι νομίζετε είναι περισσότεροι από αυτούς που επισκέπτονται τα αρχαία ελληνικά μνημεία...οι Έλληνες ή οι ξένοι;Δεν αρκεί να δηλώνουμε αυτάρεσκα απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και την ίδια στιγμή οι ξένοι να γνωρίζουν περισσότερα για αυτούς από ότι εμείς.....Όσοι ενδιαφέρονται για όλα αυτά έχουν δικαίωμα να φωνάζουν. Όλοι οι υπόλοιποι αν το σκεφτούμε πιο ψύχραιμα θα δούμε πως είναι καλύτερο να μείνουν τα μάρμαρα εκεί που είναι. Σε εκείνο το μέρος, αυτά τα μάρμαρα λειτουργούν σαν ιδιότυποι πρεσβευτές της χώρας μας. Και να είστε σίγουροι πως όλοι οι ξένοι που τα βλέπουν εκεί γνωρίζουν πως είναι Ελληνικά. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα...
Τα δύο αυτά θεματάκια, αν και διαφορετικά μεταξύ τους δείχνουν πως οι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες κοιτάζουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Τις περισσότερες φορές φωνάζουμε χωρίς να ξέρουμε το γιατί και το κυριότερο χωρίς να θέτουμε το μυαλό μας σε λειτουργία για εξεύρεση βιώσιμων λύσεων...
υγ1Μην κάνει κανείς το λάθος και πιστέψει πως παριστάνω τον κριτή των πάντων. Όλα αυτά αφορούν κυρίως εμένα και στη συνέχεια τους άλλους. Στον εαυτό μου κάνω πάντα τη σκληρότερη κριτική, να είστε βέβαιοι για αυτό...
υγ2 Όλα αυτά είμαι βέβαιος πως ακούγονται απόλυτα και σε ένα βαθμό παράλογα σε κάποιους. Αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου δημιουργώντας αυτό το χώρο, πως θα αναφέρω πάντα τις προσωπικές μου απόψεις όντας φυσικά πάντα ανοιχτός σε συζήτηση και κριτική...

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Συλλογές τραγουδιων...στα κυριακάτικα φύλλα...

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι για μένα ένας από τους κυριότερους εκφραστές της ελληνικής ροκ σκηνής και για να μην τα πολυλογώ είναι όντως ο πρίγκηπας της ελληνικής μουσικής. Ο Μάνος Λοΐζος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες που έχει γεννήσει ποτέ ο Ελληνικός χώρος. Το ίδιο είναι και ο Σταύρος Ξαρχάκος. Ο Στράτος Διονυσίου περιλαμβάνεται σίγουρα στην τριάδα των μεγαλύτερων λαϊκών βάρδων της Ελλάδας που υπήρξαν στη χώρα αυτή. Ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες τροβαδούρους όλων των εποχών...
Θα αναρωτηθείτε βέβαια τώρα τι με έπιασε βραδιάτικα και που συνδέονται όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι διαφορετικών εκφάνσεων του ελληνικού τραγουδιού. Το πρώτο κοινό που έχουν είναι πως έχουν αποσυρθεί από τα μουσικά πράγματα. Κάποιοι επειδή άφησαν το μάταιο τούτο κόσμο νωρίς και κάποιοι άλλοι λόγω προχωρημένης ηλικίας πλέον. Ένα ακόμη κοινό τους χαρακτηριστικό είναι πως τώρα τελευταία οι δημιουργίες και τα τραγούδια τους προσφέρονται στο κοινό μέσω των κυριακάτικων εφημερίδων. Όλων εκτός του πρίγκηπα, του οποίου όμως πρόσφατα αγόρασα μια νεόκοπη συλλογή τραγουδιών σε ένα δισκάδικο. Θα μου πείτε τώρα τι με πειράζουν αυτές οι συλλογές και σε τι με ενοχλεί η έκθεση τους στα κυριακάτικα φύλλα; Φαινομενικά, για το κοινό αυτή η έκθεση έχει μόνο θετικά να προσφέρει. Μπορεί δηλαδή κάθε αναγνώστης δίνοντας λίγα Ευρώ να πάρει στην κατοχή του κάποια πραγματικά ανεκτίμητης ομορφιάς μουσικά κομμάτια και να τα απολαμβάνει όποια στιγμή θέλει. Με αυτόν τον τρόπο φαίνεται πως οι δισκογραφικές εταιρείες στη χώρα μας επιδιώκουν μια διέξοδο από την κρίση που τις μαστίζει. Όσο για την εφημερίδα; Δεν πειράζει, κρατήστε τη μπορεί να προσφέρει κατευθυνόμενη ενημέρωση όμως μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σε πολλές δραστηριότητες, όπως βάψιμο, τύλιγμα πραγμάτων, προσάναμμα στο τζάκι κ.λ.π.
Αυτό όμως που με ενδιαφέρει και με ανησυχεί όμως φίλοι μου είναι η προστασία των δικαιωμάτων και της περιουσίας των καλλιτεχνών. Και εξειδικεύω στους παραπάνω διότι κάποιοι από αυτούς έφυγαν από τη ζωή φτωχοί και καταφρονεμένοι και τώρα τα τραγούδια τους μοσχοπωλούνται, χωρίς κανένα όφελος για αυτούς ή έστω τις οικογένειες τους. Δεν αναφέρομαι σε σύγχρονους λαϊκούς ερμηνευτές, συλλογές των οποίων μπορείς να βρεις επίσης σε εφημερίδες. Αυτοί τουλάχιστον εμφανίζονται σε νυχτερινά κέντρα και εξοικονομούν αρκετά χρήματα. Ενδιαφέρομαι για τα δικαιώματα αυτών που δεν πήραν ποτέ πολλά χρήματα ενώ άφησαν πίσω τους σπουδαίο έργο...
Ειλικρινά, την απάντηση σε αυτό το θέμα δεν την κατέχω, αλλά υπόσχομαι πως θα ψάξω να τη βρω. Θέλω να μάθω δηλαδή αν τα δικαιώματά τους είναι εσαεί εκχωρημένα στη δισκογραφική τους εταιρεία ή λαμβάνουν κάποια ποσοστά αυτοί ή οι οικογένειές τους. Αν ισχύει το δεύτερο έχει καλώς, αν ισχύει το πρώτο όμως είναι πραγματικό κρίμα. Δεν ξέρω, αν κάποιος έχει προσωπική άποψη και γνώση για το θέμα (αν ενδιαφέρει κανέναν βέβαια), αλλά θα χαιρόμουν πάρα πολύ να την ακούσω και να την μάθω.
υγ Αυτός ο προβληματισμός μου ξεκίνησε από τη στιγμή που έδωσα 45 Ευρώ πριν ένα μήνα περίπου για μια συλλογή του Παύλου Σιδηρόπουλου σε ένα δισκάδικο. Δεν είναι για το ποσό, απλά θα ήθελα να ήξερα που πηγαίνουν αυτά τα χρήματα. Αν κάποια από αυτά πηγαίνουν στην οικογένεια του πρίγκηπα έχει καλώς. Διότι εγώ προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να χρηματοδοτώ τις δισκογραφικές εταιρείες, ούτως ώστε αυτές στη συνέχεια να επενδύουν στον κάθε άφωνο με ωραίους κοιλιακούς και στην κάθε 'από φωνή κορμάρα' τραγουδίστρια. Κατανοητό;;....

Το παραμύθι που ονομάζεται...Ντιόγκο...


Ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής για να μην παρεξηγηθώ. Το θέμα που θα ακολουθήσει είναι αμιγώς ποδοσφαιρικό και γνωρίζω πως θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις στους ομοϊδεάτες μου. Επίσης γνωρίζω πως ίσως οι απόψεις που θα ακολουθήσουν να είναι αντικειμενικά υπερβολικές.
Η θέση του σέντερ φορ στον Ολυμπιακό αλλά και η φανέλα με το νούμερο 10 σε αυτή την ομάδα είναι κάτι ιερό. Έχουν περάσει από τη συγκεκριμένη ομάδα άπειροι ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί εκεί, λίγοι όμως ήταν αυτοί που πραγματικά άξιζαν μια τέτοια τιμή. Το προηγούμενο καλοκαίρι η ομάδα έψαχνε ένα σέντερ φορ για περίπου 4-5 μήνες και ύστερα από μαραθώνιο διαπραγματεύσεων και προσφορών κατάφερε να αποκτήσει τον ελπιδοφόρο Ντιόγκο από μια ομάδα επιπέδου β' Βραζιλίας αντικειμενικά. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είναι κατά την ταπεινή μου άποψη ένας απλά ελπιδοφόρος παίχτης, ο οποίος σε καμία των περιπτώσεων δεν αξίζει τα χρήματα που δαπανήθηκαν για αυτόν (αν φυσικά αληθεύουν τα δημοσιεύματα). Οι αθλητικές εφημερίδες όμως έχουν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου λιβανιστήρι για τον συγκεκριμένο παίχτη λες και εμείς δεν ξέρουμε από ποδόσφαιρο και δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται. Θα προσπαθήσω λοιπόν στις επόμενες γραμμές να σας αποδείξω γιατί το μεγαλύτερο φετινό παραμύθι είναι ο συγκεκριμένος Βραζιλιάνος και για αγωνιστικούς και για εξωαγωνιστικούς λόγους.
Ξεκινάμε με τα αγωνιστικά. Εγώ γνωρίζω πως η θέση του σέντερ φορ σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου προϋποθέτει ένα κύριο προσόν: την αίσθηση του γκολ. Ο Ντιόγκο αυτό το προσόν δεν το έχει επ' ουδενί. Μία αξιοπρεπή δυνατότητα στις κεφαλιές έχει (πάντα με υποψία επιθετικού φάουλ), ένα καλό εκτόπισμα και εκεί τελειώνουν τα όποια πλεονεκτήματα του. Σουτ μακρινό δεν έχει ούτε κατά διάνοια, το τελείωμα του είναι άτεχνο και αδούλευτο, ενώ ούτε πέναλτι δεν ξέρει να εκτελεί καλά καλά. Όσο για τη γενικότερη τεχνική του κατάρτιση ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Τη φανέλα με το 10 στο Θρύλο την έχουν φορέσει παίχτες σαν τον Τζιοβάνι, τον Καραπιάλη,το Δεληκάρη, τον Τάκη Γκώνια (!!!),το Ριβάλντο κ.ο.κ. Θα μου πείτε εύλογα πως αγωνίζεται μόνος του στην κορυφή της επίθεσης, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Με τους παίχτες που τον πλαισιώνουν, εγώ μπορώ να σας αναφέρω 5-6 παίχτες από την Ελλάδα που κοστίζουν το ένα δέκατο από ότι ο Βραζιλιάνος και αν ήταν στον Ολυμπιακό θα είχαν πετύχει πάνω από τα 6 γκολ του (Ζουράφσκι, Μπουντιμίρ,Καούνος,Φιλομένο,...για να μην μιλήσω για Μπλάνκο και Μουσλίμοβιτς που θα είχαν ήδη 20). Θέλω να πω με αυτό πως ακόμα και τον Κίκο Ρατόν να είχαμε φορ θα είχε πετύχει τουλάχιστον 10 τέρματα σε αυτό το πρωτάθλημα. Όσο για τα 6 του Ντιόγκο για να κάνουμε μια προσπάθεια να τα θυμηθούμε. Τα τέσσερα είναι με κεφαλιές (με Ξάνθη έξω, με Π.Α.Ο.Κ μέσα, με Σέρρες μέσα και με Πανιώνιο μέσα με εξ' επαφής κεφαλιά) το ένα είναι κόντρα στην Α.Ε.Κ. με προβολή, και το τελευταίο κόντρα στον Ό.Φ.Η. με κομπίνα από φάουλ του Λέτο. Το ότι δεν έχει βάλει ούτε ένα με πλασέ σε τετ α τετ δεν σας λέει τίποτα. Το ότι βγαίνει τετ α τετ και προσπαθεί να σκοτώσει τον τερματοφύλακα ούτε αυτό σας λέει κάτι. Για να μην τον αδικώ μόνο τα δύο γκολ με την Μπενφίκα ήταν πολύ όμορφα αλλά τότε το ένα στόπερ των Πορτογάλων ήταν πιο αργό και από μένα. Και φυσικά σχεδόν όλα ήταν στην ασφάλεια του Καραΐσκάκη, διότι εκτός έδρας κρύβεται και εξαφανίζεται. Η κατάντια είναι να τον συγκρίνουμε με το μάγο Τζιοβάνι, έναν άνθρωπο που ήταν ένας πραγματικός αρτίστας. Αλλά για να πάμε και πιο πίσω, μπορεί πιστεύετε ο Ντιόγκο να συγκριθεί ποτέ με Μπεντ Κρίστενσεν,Γιουσκόβιακ,Αναστόπουλο,Γκόγκιτς,Αλεξανδρή, Κοβάσεβιτς ακόμα και Κωνσταντίνου στα καλά του; Με τίποτα...
Το πιο σημαντικό για μένα είναι η συμπεριφορά του. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε το πρώτο του εν Ελλάδι ματς με τον Αστέρα Τρίπολης. Από αυτό φάνηκε πως ο άνθρωπος κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που είχε έρθει. Όταν σε εκείνο το ματς κερδίζεις πάνω από 10 φάουλ και ένα πέναλτι, καταλαβαίνεις πως ανακάλυψες τον πιο ασφαλή τρόπο για να κάνεις καριέρα στο λιμάνι. Βουτώντας και παίρνοντας σφυρίγματα και ειδικότερα πέναλτι και κάρτες. Εγώ προσωπικά επειδή έγινα οπαδός αυτής της ομάδας στα πέτρινα χρόνια τότε που μας αδικούσαν όλοι, αλλά μας συμπαθούσαν και όλοι δεν ανέχομαι τέτοια πράγματα. Αν για κάποιους ισχύει η παροιμία 'ο σκοπός αγιάζει τα μέσα' για μένα δεν ισχύει. Αυτό όμως που με εκνευρίζει περισσότερο με το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή δεν είναι οι βουτιές του αλλά ο τρόπος που αντιδρά μετά από αυτές. Αυτό το κλαψιάρικο ύφος σαν παιδάκι που του πήραν την πιπίλα, καθώς και το χαρακτηριστικό τίναγμα του χεριού για να ζητήσει την κάρτα του αντιπάλου με κάνουν έξω φρενών.
'Έπειτα είναι και το άλλο. Ο Ντιόγκο (όπως και άλλοι συμπαίχτες του) έχουν την τάση να κάνουν τα παλικάρια μέσα στον Πειραιά, αλλά όταν πηγαίνουν εκτός έδρας είναι αρνάκια και στην απόδοση και στη συμπεριφορά. Περνούν εντελώς απαρατήρητοι και αφήνουν τους λιγότερο προβεβλημένους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Πιο συγκεκριμένα, εγώ παραδέχομαι όποιον κάνει τον ίδιο τσαμπουκά και εντός αλλά και εκτός έδρας. Αυτό μου δείχνει αντρίκια και όντως σκληρή συμπεριφορά. Δηλαδή προτιμώ τον Πάμπλο Γκαρσία που δεν κωλώνει πουθενά, παρά τον Σέρτζιο Κονσεισάο που κάνει το μάγκα μόνο μες στην ασφαλή για αυτόν Τούμπα. Ενώ ο Ντιόγκο μέχρι τώρα κάνει το μάγκα στον Πειραιά, αλλά στα δύο ματς στην Τούμπα ήταν ξαφνικά εκτός αποστολής... Φυσικά καταλαβαίνω το φόβο της ομάδας ειδικά στο ματς πρωταθλήματος στην Τούμπα, μπας και τον σακατέψουν στην Τούμπα και μείνει η ομάδα χωρίς φορ. Αλλά έχω δύο σημαντικές ενστάσεις. Πρώτον αυτό είναι αδικία για κάποια παιδιά που είναι χαμηλά αμειβόμενα και ακούν τα εξ΄ αμάξης κάποιες φορές από εμάς (Πατσατζόγλου, Μενδρινός,Μήτρογλου, Όσκαρ, Πάντος, Τοροσίδης κλπ) τα οποία ανέβηκαν στην Τούμπα σαν πρόβατα επί σφαγή και κράτησαν με παλικαριά και αυταπάρνηση τη σημαία του Θρύλου ψηλά. Δεύτερον ξέρετε τι έκανε ο ακριβοπληρωμένος και ακριβοθώρητος Ντιόγκο την ώρα που η υπόλοιπη ομάδα έτρωγε μπουκάλια και αντικείμενα στην Τούμπα. Διασκέδαζε το παιδί στο πάρτι του Κλέιτον. Φυσικά δεν έχω την απαίτηση οι παίχτες (ιδίως οι ξένοι) να είναι οπαδοί της ομάδας, ούτε να είναι εχθροί μεταξύ τους. Έχω όμως την απαίτηση να σέβονται την ομάδα που τους πληρώνει, τους συμπαίχτες τους και κυρίως τους οπαδούς που στηρίζουν την ομάδα από το υστέρημα τους και είναι πάντα παρόντες σε χαρές και λύπες. Φαντάζομαι δε διαφωνεί κανείς. Για τους δύσπιστους να αναφέρω πως η συγκεκριμένη είδηση γράφτηκε στο ΦΩΣ στη στήλη του πιο έγκριτου σε τέτοια ιδίως θέματα ρεπόρτερ του Ολυμπιακού Κώστα Νικολακόπουλο.
Μια τελευταία παρατήρηση σε σχέση με το χαρακτήρα του Ντιόγκο είναι η ακόλουθη. Όταν κάποιος παίχτης εκβιάζει την ομάδα του για να πάρει τη μεταγραφή που επιθυμεί (όπως έκανε ο Ντιόγκο με την Πορτουγκέζα για όσους θυμούνται), τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως τα ίδια θα κάνει και εδώ όταν έρθει κάποια ξένη ομάδα και τον ζητήσει. Θυμηθείτε το αυτό και αν έχετε αμφιβολίες εγώ θα σας παραπέμψω στην περίπτωση του όντως ταλαντούχου και χαρισματικού Γιάγια Τουρέ.
Αυτά είχα να πω για τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή και απηχούν τις απόψεις μου κόντρα στη γενικότερη αντίληψη των ομοϊδεατών μου και των εφημερίδων. Και κλείνω με τη μόνιμη επωδό (η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει απόλυτα όσον αφορά τις εφημερίδες) του μεγάλου μάστορα των πάγκων και του εσπρέσο αλενατόρε Αναστό...: "Δεν τα λέτε δεν τα γράφετε και όταν τα γράφετε, τα γράφετε με μικρά γράμματα..."
υγ1 Ξέρω ότι μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται ακραία και ανυπόστατα. Δεν δεικδικώ φυσικά το αλάθητο του Πάπα, απλά αναφέρω πάντα τις προσωπικές μου απόψεις...
υγ2 Το γεγονός πως πολλοί θα πουν πως ο Ντιόγκο έχει καεί καθώς παίζει ασταμάτητα χωρίς καλοκαιρινή προετοιμασία δεν με αφορά καθόλου. Αυτό είναι πρόβλημα της διοίκησης και του προπονητή που έκαναν το σχεδιασμό και άφησαν γυμνή την ομάδα. Εγώ κρίνω αυτά που βλέπω..
υγ3 Και ο Γκαλέτι κρύβεται αρκετές φορές εκτός έδρας, αλλά αυτός εκτός από το ότι είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, δεν είναι θεατρίνος και προκλητικός...
υγ4 Ειλικρινά εύχομαι ο Ντιόγκο να αποδειχτεί μεγάλος για τον Ολυμπιακό και να κάνει μεγάλη καριέρα σε τεράστιο Ευρωπαϊκό κλαμπ. Έχουν κάνει και χειρότεροι...

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Άρης...και δεν είμαι καλά...

Σήμερα ήταν μια μέρα ξεκούρασης και περισυλλογής για το φτωχό συγγενή... Η πολύ κρύα μέρα σε συνδυασμό με τον πυρετό που ευτυχώς έχει σχεδόν υποχωρήσει, με ανάγκασαν να μείνω σπίτι για να ξεκουραστώ. Έτσι είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ του Άρη και του Παναθηναϊκού και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις για αυτό.
Πρώτα πρώτα πρέπει να να αναφέρω πως στην ομάδα του Άρη στο μπάσκετ τρέφω απεριόριστο σεβασμό, ο οποίος δεν αφορά τρέχοντα αγωνιστικά επιτεύγματα αλλά γενικότερη εκτίμηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή η ομάδα έφερε το μπάσκετ στην ελληνική κοινωνία και ειδικότερα σε ανθρώπους σαν και μένα που σιγά σιγά πλησιάζουν τα 30 πλέον. Επιπλέον, όλοι οι ακριβοπληρωμένοι τωρινοί Έλληνες σταρ (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης κ.λ.π.) αν έχουν αυτά τα συμβόλαια που έχουν, το χρωστούν σε πολύ μεγάλο βαθμό στον Γκάλη και το Γιαννάκη(σαν παίχτη). Αυτοί έβαλαν το μπάσκετ σε όλα τα ελληνικά σπίτια, αυτοί οδήγησαν και την εθνική ομάδα στον άθλο του '87. Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου, πως μέχρι το 92-93 περίπου στο μπάσκετ υποστήριζα τον Άρη, όπως φαντάζομαι και η πλειονότητα των συνομήλικων μου. Φυσικά οι εποχές έχουν αλλάξει και ιδίως η φετινή ομάδα του Άρη ίσως είναι η χειρότερη που είχε τα τελευταία χρόνια, αλλά εγώ δεν επιθυμώ να επικεντρωθώ στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά στην κίτρινη κερκίδα.
Το τιμημένο Αλεξάνδρειο είναι κατ' εμέ το πιο ιστορικό και μπασκετικό γήπεδο που υπάρχει στην Ελλάδα. Από τις εποχές των επικών μονομαχιών Νίκου Γκάλη - Μπάνε Πρέλιεβιτς στα αλησμόνητα ντέρμπι Άρης - Π.Α.Ο.Κ. ως σήμερα, το Αλεξάνδρειο είναι ο ορισμός της λέξης έδρα. Για μένα ούτε το κλειστό του Ο.Α.Κ.Α., ούτε το Σ.Ε.Φ., ούτε το κλειστό της Πυλαίας μπορούν να συγκριθούν με την έδρα του Άρη. Μέσα σε αυτό το χώρο έχουν γαλουχηθεί με τα μυστικά του μπάσκετ πολλοί φίλαθλοι και αυτή είναι μια βασική διαφορά. Ο Άρης είναι κατά την προσωπική μου άποψη, η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα που δικαιούται να λέει πως έχει μπασκετικούς φίλους και αυτό σήμερα φάνηκε για μια ακόμη φορά με πολύ ξεκάθαρο τρόπο. Δεν ξέρω πόσοι παρακολούθησαν σήμερα το χαμηλής ποιότητας παιχνίδι, αλλά όσοι το έκαναν φαντάζομαι πως το αντιλήφθηκαν από πολλά γεγονότα.
Κατ' αρχάς αυτό που συμβαίνει στο Αλεξάνδρειο με την είσοδο των ομάδων κάθε φορά πρέπει να συμπεριληφθεί σε άλμπουμ με τις πιο φαντασμαγορικές ατμόσφαιρες σε κλειστό γήπεδο. Όλα αυτά τα χαρτάκια που εκτοξεύονται στον αέρα δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα, έστω κι αν πάντα καθυστερούν την έναρξη του αγώνα για κανένα δεκάλεπτο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Βλέποντας την κάμερα να γυρίζει στις κερκίδες μπορούσες να δεις ένα σωρό οικογένειες, ζευγαράκια, παρέες σε ήρεμο κλίμα να γιορτάζουν και να διασκεδάζουν. Παρατηρώντας λίγο πιο προσεχτικά κατάλαβα πως οι περισσότεροι από αυτούς φορούσαν κιτρινόμαυρες φανέλες της ομάδας μπάσκετ. Πείτε μου που αλλού συμβαίνει αυτό. Αν δεις ματς μπάσκετ του Ολυμπιακού οι περισσότεροι φορούν φανέλες Μπελούτσι, Γκαλέτι κλπ, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους άλλες ομάδες εκτός του Άρη Ακόμη και τα συνθήματα όμως που φωνάζουν στο κλειστό διαφέρουν σε ικανό βαθμό από τα αντίστοιχα του Χαριλάου. Αυτό με κάνει να πιστέψω πως άλλοι πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο και άλλοι στο μπάσκετ και αυτό πρέπει να το σημειώσουμε. Σε αντιδιαστολή με τους αιώνιους που πηγαίνουν είτε μόνο στα ντέρμπι και στα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια, είτε όταν τα αντίστοιχα ποδοσφαιρικά τους τμήματα σέρνονται.
Το σημαντικότερο όμως, που μου κάνει φοβερή εντύπωση κάθε φορά που παρακολουθώ ματς εκεί είναι το πόσο μπάσκετ ξέρουν οι άνθρωποι. Όταν κάνει ένας παίχτης τους εμφανές φάουλ, ή βήματα ποτέ δεν διαμαρτύρονται άδικα, διότι γνωρίζουν τους κανόνες του αθλήματος. Όταν τους ακούς να φωνάζουν για κάτι που δεν καταλογίστηκε υπέρ της ομάδας τους, τότε πριν δεις το ριπλέι είσαι απόλυτα βέβαιος πως έχουν δίκιο. Σήμερα παρατήρησα και κάτι άλλο. Σε δύο φάσεις ζήτησαν εμφανή φάουλ και οι διαιτητές δεν τα καταλόγισαν Αντίθετα σε επόμενες φάσεις έδωσαν στον Άρη κάποια αμφισβητούμενα και τότε από την κερκίδα ακουγόταν ένα έντονο επιφώνημα ειρωνείας και αποδοκιμασίας. Αυτό το έχω παρατηρήσει ουκ ολίγες φορές και μου δείχνει ποιότητα οπαδών.
Για να κλείσω και να έρθω στη δική μου κόκκινη ομάδα, πρέπει να πω πως προτιμώ το κλειστό του μπάσκετ να έχει 2.000 μπασκετικούς φιλάθλους από το να είναι γεμάτο με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι είναι τα βήματα και το λέι απ. Τότε η κατάσταση θα ήταν σίγουρα καλύτερη και ο αθλητισμός θα έκανε βήματα μπροστά. Και αυτό το λέω ενόψει των αγώνων της Ευρωλίγκας, οι οποίοι θα διεξαχθούν σε γεμάτο γήπεδο, αλλά από οπαδούς χωρίς σχέση με το άθλημα. Διότι ο συμπαθής Άρης γεμίζει το Αλεξάνδρειο ακόμα και φέτος που η ομάδα του αντικειμενικά δε βλέπεται...
υγ1 Για την ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο Αλεξάνδρειο σε κάθε αγώνα, θα άξιζε κάποιος σήμερα να παρατηρήσει το αποσβολωμένο βλέμμα γεμάτο δέος και θαυμασμό του Αντρέα Ματζόν τη στιγμή που γινόταν το πανδαιμόνιο από χαρτάκια και τραγούδι.
υγ2 Η πρωτεύουσα του ελληνικού μπάσκετ είναι μακράν η Θεσσαλονίκη και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό. Και μακάρι οι ομάδες της να πάρουν μια μέρα πάλι τα σκήπτρα στα χέρια τους για να ανεβεί το ελληνικό μπάσκετ
υγ3 Το εγκάρδιο και ζεστό χειροκρότημα με το που ακούστηκε η κόρνα της γραμματείας και ενώ ο Άρης έχασε δίκαια και εύκολα, είναι αυτό που αποδεικνύει το επίπεδο μιας ομάδας. Και αυτό φοβάμαι πως δεν αγοράζεται και δεν αποτιμάται με όλα τα χρήματα πράσινων και κόκκινων. (Ούτε θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν σε έδρα της Αθήνας σε αντίστοιχη περίπτωση)
υγ4 Φυσικά και εκεί υπάρχουν αντικείμενα και παρατράγουδα καμιά φορά. Αλλά μπροστά σε αυτά που γίνονται αλλού είναι τουλάχιστον πταίσματα.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Mass Media by Διονύσης Τσακνής...

Καλλιτέχνης δεν έχω υπάρξει ποτέ στη ζωή μου (και δεν πρόκειται να υπάρξω σας το διαβεβαιώ). Να μου πείτε βέβαια, από αυτούς που μας πλασάρει σήμερα το σύστημα σαν καλλιτέχνες μπορεί να είμαι και καλύτερος...Φαντάζομαι πάντως πως η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν πραγματικό καλλιτέχνη (τραγουδοποιό, ηθοποιό, ποιητή, συγγραφέα κ.λ.π.) δεν είναι οι μεγάλες οικονομικές απολαβές και η δόξα που απορρέει από την επιτυχία. Μεγαλύτερη ικανοποίηση νιώθουν όταν τα έργα τους ξεπερνούν την εποχή τους και γίνονται προάγγελοι αυτών που πρόκειται να ακολουθήσουν στο απώτερο μέλλον. Ή όταν αυτά αποδεικνύονται προφητικά, έστω κι αν πολλές φορές το μέλλον και οι εξελίξεις δεν μπορούν να προβλεφθούν ούτε κι από τον καλλιτέχνη με τη μεγαλύτερη φαντασία.
Θα μου πείτε τώρα, τι με κάνει να αναφέρω αυτές τις σκέψεις. Λοιπόν αργά το απόγευμα, άκουγα ένα τραγουδάκι στο internet το οποίο γράφτηκε από τον Διονύση Τσακνή περίπου το 1991 και έχει τον τίτλο 'Mass Media'. Τον Τσακνή γενικά τον συμπαθώ και τον θεωρώ πολύ σημαντικό μουσικό και perfomer και βρίσκω πάντα ελκυστική την παρακολούθηση μιας συναυλίας η μιας συνέντευξης του. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε υπόψιν σας το συγκεκριμένο τραγουδάκι (που το τραγουδάει μαζί με τη Δ. Γαλάνη). Ελπίζω πολλοί. Το τραγούδι αυτό απευθύνεται κατά κάποιον τρόπο στον Έλληνα τηλεθεατή και ακροατή και προσπαθεί να δείξει πως τον θεωρούν τα media και ειδικότερα τα δελτία ειδήσεων, πως θέλουν την αποχαύνωση του και τον εκφοβισμό του μέσω της εικόνας και γενικότερα σε τι εκτίμηση τον έχουν (οι στίχοι παρατίθενται αυτούσιοι στο τέλος της συγκεκριμένης δημοσίευσης, αν και προτείνω να το αναζητήσετε και να το ακούσετε). Φανταστείτε πως εκείνη την εποχή η ιδιωτική τηλεόραση βρισκόταν στα σπάργανα της δημιουργίας της. Άκουσα πρόσφατα τον ίδιο τον Τσακνή σε μια συνέντευξη του στο ραδιόφωνο, να λέει πως όταν έγραφε το συγκεκριμένο τραγούδι του φαινόταν και του ιδίου πολύ υπερβολικό και πίστευε πως αυτά που περιγράφει δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ στην πραγματικότητα. Φευ Διονύση....
Έχουν περάσει από τότε μόλις 18-19 χρόνια και η κατάσταση στα δελτία ειδήσεων δείχνει πως το βαρέλι δεν έχει πάτο...Αρκεί να παρακολουθήσεις μόλις λίγα λεπτά για να καταλάβεις το παιχνίδι που παίζεται. Ειδήσεις κατευθυνόμενες και κριτική στοχευμένη προς τα εκεί που συμφέρει τον καναλάρχη. Δημοσιογράφοι με άποψη για όλα, κριτές των πάντων υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και παίζουν με τα νεύρα και τις αντοχές μας. Ειδήσεις εκφοβιστικές που μόνο σκοπό έχουν να εντείνουν το κλίμα ανασφάλειας και φόβου στον πολίτη. Προβολή lifestyle θεμάτων τα οποία παρουσιάζουν ιλουστρασιόν καταστάσεις που σε κάποιους φαντάζουν ιδανικές και συντελούν στην αποχαύνωση και τον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα. Θέματα φουλ στο αίμα και στο σπέρμα για να ανέβουν ..οι θεαματικότητες. Τηλεοπτικές διαφωνίες χωρίς ουσία και περιεχόμενο,απλά για τα νούμερα. Στημένες δημοσκοπήσεις επί παντός επιστητού και συνεντεύξεις με στημένες ερωτήσεις και απαντήσεις. Γενικότερη πλύση εγκεφάλου....
Αναρωτιέμαι καμιά φορά, για το που πρόκειται να πάει αυτή η κατάσταση αλλά απάντηση δε βρίσκω, αν και θεωρώ τον εαυτό μου σκεπτόμενο άνθρωπο. Εδώ δεν μπόρεσε να βρει ο πολύ ταλαντούχος Διονύσης, θα βρω εγώ; Το μόνο βέβαιο είναι πως έχω σταματήσει να παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση, διότι δεν ανέχομαι να με κοροϊδεύει κανείς πίσω από την πλάτη μου. Τουλάχιστον αυτή είναι η άμυνά μου απέναντι στην επιδρομή που δεχόμαστε όλοι με σκοπό τον περιορισμό και την αποχαύνωση της σκέψης και της συνείδησής μας.
υγ "MASS MEDIA"
Καλημέρα λοιπόν ακροατή κι ακροάτρια
είμαι ο άλλος σταθμός μια φωνή με επάρκεια,
δεν υπάρχω στην τύχη
μα σου μοιάζω εγώ,
σου χαϊδεύω τ΄ αφτιά
κι΄ είμαι πάντα εδώ.
Καλημέρα λοιπόν αναγνώστη μυστήριε
έχω νέα σκληρά στις σελίδες μου κύριε,
φονικά και ληστείες και προφίλ συγγενών,
είμαι θύτης και θύμα των δικών σου καημών.
Καλημέρα ξανά με φωνές κι αποκόμματα
κι άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα
να έχεις γνώμη για όλα,
θα ρωτάμε εμείς
ετοιμάζουμε γκάλοπ στον αέρα θα βγεις.
Καλημέρα λοιπόν θεατή αθεράπευτε,
μ΄ ένα ζάπινγκ τρελό σε βουρλίζω βρε άθλιε,
δίνω χρώμα και λάμψη στη φτωχή σου ζωή,
Καληνύχτα κοιμήσου ραντεβού το πρωί .
Γεια χαρά σου λοιπόν Ελληνάκι μου αδιάφορο,
μ΄ ένα φάλτσο ρεφρέν θα ξυπνήσεις και αύριο
μ΄ έναν έρωτα άδειο
με πυξίδα στραβή,
σε παγίδα στημένη
στη γνωστή συνταγή.
Καλημέρα ξανά με φωνές κι΄ αποκόμματα
κι΄ άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα
να έχεις γνώμη για όλα,
θα ρωτάμε εμείς
ετοιμάζουμε γκάλοπ στον αέρα θα βγεις...

Έξυπνη αντίδραση...στην κρατική επιδρομή...

Πολλές φορές όταν αναφέρομαι σε θέματα και καταστάσεις που με εκνευρίζουν και με ενοχλούν στη ζωή μου, λαμβάνω κάποια e-mail από ανθρώπους, τα οποία έχουν έναν κοινό άξονα. Λίγο πολύ όλοι αναφέρουν πως : 'καλά τα λες, το θέμα είναι να βρούμε τις λύσεις για να μπορέσουμε να βελτιώσουμε την κατάσταση'. Συντάσσομαι απόλυτα μαζί τους, αν και όπως θα έχετε πιθανώς παρατηρήσει τις περισσότερες φορές προσπαθώ να προτείνω κάποιες βιώσιμες λύσεις Στο σημερινό μου θέμα, τη λύση την εφάρμοσαν ήδη κάποιοι άνθρωποι και θαρρώ πως αξίζει να αναφερθούμε επισταμένα σε αυτό.
Που λέτε λοιπόν εδώ και 10 περίπου χρόνια που ζω στην πρωτεύουσα, είμαι ένας από αυτούς που χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους τα μέσα μαζικής μεταφοράς και πιο συγκεκριμένα το τρόλεϊ. Από την εποχή των παλιών τρόλεϊ (με τα πεντάλ που έκαναν φοβερό θόρυβο) ως σήμερα, το τρόλεϊ αξίζει δικαίως τον τίτλο του φτωχού συγγενή των μέσων μαζικής μεταφοράς. Κι αυτό γιατί είναι μετά το τραμ το πιο αργό, βγαίνουν οι κεραίες του κάθε τρεις και λίγο και σε περίπτωση που έχει διακοπή η κυκλοφορία δεν έχει εναλλακτικές διαδρομές. Παρ' όλα αυτά το συμπαθώ και το έχω συνηθίσει, αν και ειδικότερα για τη συμπεριφορά των οδηγών του θα αναφερθώ συγκεκριμένα σε μία από τις επόμενες δημοσιεύσεις.
Το πρόβλημα με τις αστικές συγκοινωνίες είναι κατά την άποψη μου πως το κράτος δεν τις στηρίζει όσο πρέπει. Δεν μπορεί φίλοι μου το απλό εισιτήριο να κοστίζει 1 Ευρώ (έστω κι διαρκεί 1,΄5 ώρα).Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται ληστρική επιδρομή. Η τιμή είναι εξωφρενικά υψηλή και για τις παρεχόμενες υπηρεσίες αλλά και για τη γενικότερη οικονομική κατάσταση. Το κράτος θα έπρεπε κατά την άποψη μου να διατηρεί πολύ χαμηλά τις συγκεκριμένες τιμές, για να δώσει κίνητρα στο κοινό να χρησιμοποιεί τις αστικές συγκοινωνίες. Με αυτόν τον τρόπο η πόλη θα μπορέσει να αναπνεύσει από την υπερβολική κίνηση και τους ρύπους που προκαλούνται στην ατμόσφαιρα από τα αυτοκίνητα. Αλλά φυσικά δεν έχω την ψευδαίσθηση πως αυτά αποτελούν προτεραιότητες του υπουργείου Είμαι απόλυτα βέβαιος πως κύριο μέλημά τους είναι να μαζέψουν εδώ και τώρα όσο περισσότερα χρήματα μπορούν και δεν ενδιαφέρονται για την ποιότητα της ζωής και την τσέπη των πολιτών Το παράξενο θα ήταν το αντίστροφο.
Το δαιμόνιο μυαλό του Έλληνα όμως φαίνεται πως βρήκε τη λύση για μια ακόμη φορά. Εδώ και πολύ καιρό είχα ακούσει για κάποιες προσπάθειες κυρίως μέσω Internet με κύριο σύνθημα "Μην πετάτε το εισιτήριο σας αποβιβάζεστε, απλώς δώστε τον σε κάποιον άλλον.."
Για αυτούς που ισχυρίζονται πως μια τέτοια ενέργεια είναι σαν να κλέβεις το κράτος, τους απαντώ πως όταν κάποιος σε κλέβει, σε ποδοπατάει και σε υποτιμά ασύστολα τότε εσύ δεν γίνεται να καθίσεις με σταυρωμένα τα χέρια. Ο προβληματισμός μου όμως έγκειται στο πως μπορεί να εφαρμοστεί αυτό στην πράξη, για να μπορούνε να εξυπηρετούνται όσο το δυνατόν περισσότεροι.
Σήμερα κάποιοι άνθρωποι μου έδειξαν πως μπορεί να γίνει αυτό και εγώ απλά σας μεταφέρω την εικόνα. Είχαν σφηνώσει τα χρησιμοποιημένα εισιτήρια τους στο πίσω μέρος του μπροστινού καθίσματος και έτσι όποιος καθόταν σε μια θέση είχε ακριβώς μπροστά του ένα εισιτήριο να κρέμεται για να μπορέσει να το χρησιμοποιήσει σε περίπτωση που κάνει την εμφάνισή του ο ελεγκτής. Μάλιστα από ότι μπόρεσα να παρατηρήσω τέτοια εισιτήρια υπήρχαν σε περίπου 7-8 θέσεις. Έμεινα λοιπόν ενθουσιασμένος από το ευρηματικό μυαλό κάποιων συνανθρώπων μας και μέσα από αυτό το βήμα τους απονέμω τα εύσημα και εύχομαι να βρουν αρκετούς μιμητές...
Είναι γενική ομολογία πως η γενικότερη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα μας έχει απογοητεύσει και όλοι φοβούμαστε πως τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά. Για αυτό λοιπόν δεν μένει παρά να αντιδράσουμε στις ληστρικές επιδρομές. Και κύριος μοχλός αντίδρασης δεν μπορεί να ένας στείρος αρνητισμός. Η αντίδραση θα πρέπει να επέρχεται μέσω από καθημερινές προσπάθειες τέτοιου τύπου με στόχο το συλλογικό συμφέρον. Ας καταλάβουμε πλέον πως κανείς από τους κυβερνώντες δεν έχει τη διάθεση και τη δυνατότητα να βελτιώσει την κατάσταση που βιώνουμε. Ας ενώσουμε λοιπόν όλοι τις προσπάθειες μας για να πάρουμε μέσω τέτοιων ενεργειών την κατάσταση στα χέρια μας με γνώμονα το συλλογικό καλό...
υγ Φυσικά τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τα διόδια, αλλά το συγκεκριμένο θέμα είναι τόσο μεγάλο και σημαντικό κατά την άποψή μου και για αυτό του αξίζει ειδική ανάλυση σε επόμενη δημοσίευση. Πάντως και εκεί, είναι ανάγκη να εφεύρουμε τρόπους αποφυγής τους και είμαι ανοιχτός προς συζήτηση για την εξεύρεση λύσεων...

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Κλασσικές ατάκες ποδοσφαιρικών συνεντεύξεων...

Επανέρχομαι με ένα θεματάκι πιο ελαφρύ αυτή τη φορά, που έχει αθλητικό ενδιαφέρον αλλά άπτεται και γενικότερων συμπεριφορών που παρατηρούνται στη χώρα μας γενικότερα. Ο αθλητισμός είναι ένα όμορφο θέαμα, αλλά φαντάζομαι πως πολλές φορές οι συνεντεύξεις τύπου μετά από ενα ματς και εν γένει οι συνεντεύξεις φαίνονται και σε εσάς πιο ενδιαφέρουσες από τον αγώνα αυτόν καθ' αυτόν. Αυτό αποτελεί κανόνα για κάποιους ιδίως προπονητές (Αλέφαντος, Αναστόπουλος, Σούλης Παπαδόπουλος ακόμα και Χενκ Τεν Κάτε που πάντα οι συνεντεύξεις τους προσφέρουν σπαρταριστές ατάκες και διαλόγους). Δυστυχώς όμως οι περισσότερες συνεντεύξεις είναι γεμάτες από γενικότητες, αοριστίες και πράγματα που χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου και των φιλάθλων. Παρακάτω θα προσπαθήσω να καταγράψω κάποιες από τις κλασσικές ατάκες που ακούγονται σε συνεντεύξεις τύπου και προσβάλλουν πολλές φορές τη νοημοσύνη μας, αλλά τις έχουμε αγαπήσει και δεν μπορούμε χωρίς αυτές. Οι συγκεκριμένες ατάκες λέγονται είτε από τους προπονητές, είτε από ποδοσφαιριστές είτε από παράγοντες.
Χρηστική πληροφορία (Σε παρένθεση αναφέρεται, τι εννοεί ο ποιητής στην πραγματικότητα κατά την άποψη μου ή πως θα ήθελε να συμπληρώσει τη φράση του).
(Πολλές φορές αντίστοχες αναφορές γίνονται και σε πολιτικές συνεντεύξεις τύπου, καθώς οι αερολογίες είναι προνόμιο πολλών).
Ξεκινάμε λοιπόν....
  1. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον αντίπαλο (άσχετα αν είναι η Κωλοπετεινίτσα...)
  2. Δεν φοβόμαστε τον αντίπαλο, αφού έντεκα αυτοί έντεκα και εμείς (άσχετα αν είμαστε ο Αθηναϊκός και παίζουμε με την Μπαρτσελόνα...)
  3. Στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται (ας προσευχηθούμε στη μεγαλόχαρη μπας και γίνει το όγδοο θαύμα...)
  4. Ήμουν μακριά και δεν είδα τη φάση,θα τη δω το βράδυ στην τηλεόραση(άσχετα αν το πέναλτι το οποίο πήραμε ήταν 15 μέτρα εκτός περιοχής..)
  5. Το πέναλτι ήταν εμφανές και απορώ πως δεν το είδε ο διαιτητής. Μάλλον ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία (όταν το παίρνει ο αντίπαλος βλέπετε δεν χρειάζεται ριπλέι για να το χαρακτηρίσουμε μαϊμού..)
  6. Δεν μας αρέσει να κερδίζουμε με τη βοήθεια της διαιτησίας (βέβαια κανένα από τα 250 ανύπαρκτα πέναλτι που έχουμε κερδίσει δεν το βγάλαμε επίτηδες άουτ...)
  7. Του αρέσει να αγωνίζεται με υπερβολικό πάθος για την ομάδα (άσχετα αν είναι ένα κράμα Ζε Ελίας και Πάμπλο Γκαρσία και έχει τραυματίσει 250 παίχτες στην καριέρα του...)
  8. Σαν προπονητής αναλαμβάνω την ευθύνη για την ήττα της ομάδας (κάτσε να πάω στα αποδυτήρια και θα δουν τα κωλόπαιδα...)
  9. Πρέπει να σταματήσουν οι διαρροές από τα αποδυτήρια, διότι θα επιβληθούν πρόστιμα (ενώ ξέρουμε πως οι ρεπόρτερ είναι σε απευθείας σύνδεση ανά πάσα στιγμή...)
  10. Θέλουμε να δώσουμε χαρά στον κόσμο μας (γιατί αλλιώς μας βλέπω να τρώμε φάπες...)
  11. Στόχος μας είναι η κατάκτηση της ευρωπαϊκής διοργάνωσης στην οποία παίρνουμε μέρος (άσχετα αν δεν έχουμε κάνει ούτε νίκη ποτέ μέχρι τώρα...)
  12. Τα φιλικά προετοιμασίας δεν είναι για να βγουν συμπεράσματα (αν φάγαμε μια ξεγυρισμένη πεντάρα από μια απλά υποφερτή ομάδα...)
  13. Η ομάδα δείχνει πως ρολάρει (αν έριξε στο φιλικό 16 γκολ σε μπιραρία που έπαιζε με 7 παίχτες...)
  14. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τον αντίπαλο (κάτσε να τον βρω απέναντι μου και αν δεν του δώσω τα πόδια στο χέρι....)
  15. Το να παίξω στην Ελλάδα ήταν όνειρο ζωής για μένα (δεν παίζει κανένα ρόλο που είμαι ένας τελειωμένος 36άρης που θέλω να κάνω μια τελευταία αρπαχτή...)
  16. Ο κόσμος της ομάδας είναι ο 12ος παίχτης μας (άσχετα αν μιλάμε για το Θρασύβουλο που μαζεύει στην καλύτερη περίπτωση 100 άτομα...)
  17. Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι γιορτή για όλους μας (ταμπούρι, κλοτσιά και κατενάτσιο για να πάρουμε το χ...)
  18. Η ομάδα είναι μια γροθιά (άσχετα αν οι μισοί πάνε με τις γυναίκες των άλλων μισών και οι κλίκες στα αποδυτήρια είναι σαν τις φυλές της μαφίας στη Ν.Ιταλία...)
  19. Οι καυγάδες στην προπόνηση δείχνουν πως όλοι θέλουν να παλέψουν για μια θέση στην ενδεκάδα (άσχετα αν ο ένας στέλνει τον άλλον στο νοσοκομείο με κουτουλιά και οι μισοί δεν θέλουν να βλέπουν τους υπόλοιπους...)
  20. Το όνειρο μου ήταν να παίξω πάντα σε αυτήν την ομάδα (άσχετα αν παρακαλούσα τον αντίπαλο να με πάρει στην ομάδα του με τα μισά χρήματα..)
  21. Το μυστικό για την καλή φυσική κατάσταση της ομάδας είναι η καλή ζωή των παιχτών (άσχετα αν για να μπεις στα αποδυτήρια χρειάζεται αντιασφυξιογόνα μάσκα για να αποφύγεις το ντουμάνι από τα marlboro...)
  22. Δεν έχω μιλήσει με κανέναν για τη μεταγραφή μου (αλλά έχω κλείσει στον αντίπαλο..)
  23. Θέλω να κλείσω την καριέρα μου στην ομάδα μου (ας με ζητήσει με τα μισά λεφτά μια ξένη ομάδα και θα πάω τρέχοντας...)
  24. Δεν υπάρχουν εύκολες και δύσκολες κληρώσεις (άσχετα αν πέσαμε με τη Ζενές Ες ή την Λίβερπουλ..)
  25. Σκεφτόμαστε μόνο το επόμενο παιχνίδι και όχι τον αγώνα με την Τσέλσι π. χ. (γιατί υπάρχει άλλος αγώνας πριν από αυτόν με την Τσέλσι;..)
  26. Η ομάδα είναι κουρασμένη (παίζει Τετάρτη Κυριακή...)
  27. Η ομάδα έχασε το ρυθμό της (αν έχει διακοπή πρωταθλήματος...)
  28. Μεγάλη μου τιμή μέσω της εθνικής ομάδας να εκπροσωπήσω τη χώρα μου (ρε ας μην είχα μάθει ότι θα με παρακολουθήσουν 40 σκάουτερς και θα σας έλεγα εγώ που γράφω τη χώρα μου...)
  29. Η ομάδα στηρίζει τον προπονητή (ποιος είπαμε είναι ο επόμενος....)
  30. Ήμουν από μικρό παιδί οπαδός της ομάδας που είμαι τώρα πρόεδρος (άσχετα αν έχω πάρει 250.000 δημόσια έργα,χρησιμοποιώντας τον κόσμο της σαν ομπρέλα...)
  31. Παίζω όπου μου ζητήσει ο προπονητής μου (για να τολμήσει να με βάλει στα άκρα και θα δει ο αλήτης...)
  32. Δεν χρειάζεται προπονητής για να κερδίσεις τέτοια ματς (αν όμως κάνει μια επιτυχημένη αλλαγή, λέμε πως κέρδισε στη σκακιέρα του ματς...)
  33. Αφιερώνουμε τη νίκη στον πρόεδρο μας (μήπως φιλοτιμηθεί ο τσιγκούνης και δώσει κανένα πριμ...)

Φυσικά υπάρχουν και άλλες κλασσικές εκφράσεις, τις οποίες όλοι μπορείτε να προσθέσετε με σχόλια αν επιθυμείτε. Εγώ αυτό που έχω να πω εν κατακλείδι για την ανάλυση μου είναι η ατάκα του μεγάλου Έλληνα προπονητή Νίκου Αλέφαντου : " Δεν στα εξηγώ καλά; Ε τότε μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα..."

Πραγματικά προβλήματα της πόλης τούτης...

Σήμερα είναι μια δύσκολη ημέρα για το φτωχό συγγενή φίλοι μου. Χτες το βράδυ έκανα το παλικάρι περπατώντας γύρω στη μισή ώρα υπό καταρρακτώδη βροχή, φυσικά χωρίς ομπρέλα. Ομολογώ πως η όλη αίσθηση ήταν άκρως ικανοποιητική και ενδιαφέρουσα. Άλλωστε ένα από τα πράγματα που λατρεύω να κάνω στη ζωή μου είναι να περπατώ μοναχός στη βροχή με το κεφάλι και τα μάτια κάτω. Επειδή όμως στη ζωή οι κουταμάρες πληρώνονται, σήμερα κρυώνω απίστευτα και όλη την ημέρα έχω πυρετό. Ελπίζω να το ξεπεράσω σύντομα γιατί η πρόγνωση για το επερχόμενο Σαββατοκύριακο έχει προβλέψει έντονες βροχές και δεν πρέπει να χάσουμε μια τέτοια ευκαιρία....
Όμως τα συμπτώματα του κρυώματος δεν θα με αποτρέψουν από το να γράψω για κάτι που με ενοχλεί και με πειράζει και έχει να κάνει με την πόλη της Αθήνας. Μένοντας λοιπόν σχετικά κεντρικά και πηγαίνοντας κάθε μέρα στο κέντρο της πόλης έχω πλήρη άποψη για τη ζωή εκεί. Ξέρω ότι στην Αθήνα λογικά είμαι φιλοξενούμενος για κάποια χρόνια αλλά αυτό δε με αποτρέπει από το να τη θεωρώ και αυτή πλέον πατρίδα μου. Και αν με ρωτήσει κάποιος για τη ζωή στο κέντρο εκτός των άλλων, θα απαντήσω πως το κύριο παράπονο και μέλημα μου είναι η ύπαρξη αστέγων. Φυσικά οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν με ενοχλούν και δεν πειράζουν την αισθητική μου. Απλά η καρδιά μου δακρύζει κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να κοιμούνται στα παγκάκια με μόνη συνοδεία κάποια χαρτόκουτα και στην καλύτερη περίπτωση μια βρώμικη παλιά κουβέρτα. Κάθε χώρα και πόλη που σέβεται τον εαυτό της θα έπρεπε να έχει ως κύριο μέλημα την προστασία τέτοιων ανθρώπων.
Στο νου μου έχω ένα πολύ φρέσκο παράδειγμα. Συγκεκριμένα σήμερα το πρωί φεύγοντας από το σπίτι κρύωνα, νύσταζα, είχα πυρετό και η διάθεση μου ήταν στο ναδίρ. Μόλις όμως αντίκρισα έναν άνθρωπο να κοιμάται στο παγκάκι της στάσης του τρόλεϊ άλλαξαν οι σκέψεις μου κατά 180 μοίρες. Αισθάνθηκα τυχερός που έχω στη ζωή μου κάποια βασικά πράγματα, εκτίμησα αλλιώς κάποιες καταστάσεις και αισθάνθηκα ένοχος απέναντι σε αυτόν τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Αυτή η εικόνα φυσικά δεν είναι μεμονωμένη. Στο πίσω μέρος της πλατείας Κλαυθμώνος οι άστεγοι κάθε μέρα μαλώνουν για το ποιος θα πάρει το καλύτερο παγκάκι. Στο κέντρο της Αθήνας στα πέριξ της Ομόνοιας η εικόνα είναι η ίδια με πολλούς ανθρώπους να περιφέρονται άσκοπα μόνοι, αβοήθητοι και ξεχασμένοι από την ίδια την κοινωνία που αβασάνιστα τους έθεσε στο κοινωνικό περιθώριο.
Φυσικά νευριάζω και με τον εαυτό μου, αλλά και με όλους εμάς τους απλούς ανθρώπους που δεν αντιδρούμε Σήμερα στη στάση υπήρχαν γύρω στους 30 με 40 ανθρώπους εκείνη την ώρα. Το φοβερό είναι πως στοιχηματίζω πως η εικόνα του ανθρώπου να κοιμάται στο παγκάκι δεν φάνηκε σε κανέναν παράξενη. Δεν αδικώ τα αισθήματά κανενός, απλά προσπαθώ να καταδείξω πως όλη αυτή η δυστυχία ενώ είναι δίπλα στην πόρτα μας, μας φαίνεται πως δεν αφορά εμάς και αυτή η αντίληψη και συμπεριφορά είναι λανθασμένη από άκρη σε άκρη
Πιο πολύ όμως νευριάζω για μια ακόμη φορά με τους άρχοντες του τόπου αυτού και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη δημοτική αρχή. Η περίθαλψη των ανθρώπων αυτών σε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα της. Τα ελάχιστα συσσίτια που προσφέρονται είναι σαν να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τον καρκίνο με ασπιρίνη!! Εγώ προσωπικά και το δηλώνω δημόσια αυτό θα δεχόμουν με ευχαρίστηση να διπλασιαστούν τα δημοτικά τέλη τα οποία πληρώνω προκειμένου να δημιουργηθούν χώροι όπου οι άστεγοι να ζουν ανθρώπινα να έχουν ζεστασιά και θαλπωρή και να επανεντάσσονται στην κοινωνική ζωή. Φαντάζομαι πως μια τέτοια πρόταση θα τύγχανε απόλυτης αποδοχής και εκτίμησης από το σύνολο της κοινωνίας. Σε τούτη την πόλη όμως δυστυχώς ακόμα και στα ζώα(τα οποία επίσης πρέπει να φροντίζουμε, δεν αντιλέγω) φερόμαστε πολύ καλύτερα από ότι στους ανθρώπους και αυτή είναι η κατάντια μας δυστυχώς.
Δυστυχώς όμως το μέλλον δεν είναι ευοίωνο κατά την ταπεινή μου άποψη. Βλέπετε οι άστεγοι δεν ψηφίζουν τις περισσότερες φορές, ενώ δεν μπορεί να έχει κάνεις καμία οικονομική απολαβή από αυτούς. Η δημοτική αρχή φαίνεται πως έχει πολύ σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθεί. Προτιμά να σκορπά κονδύλια για να διοργανώνονται ανούσια φεστιβάλ και εκθέσεις, να εμπορευματοποιεί μέσω των αδειών που παρέχει σε εμπορικά καταστήματα και καφετέριες όλους τους πεζόδρομους της πόλης και να ασχολείται φανατικά με τα γήπεδα των ομάδων (βλέπετε αυτά αποφέρουν ψήφους).
Ανακεφαλαιώνοντας, θεωρώ πως είναι πρώτιστη ανάγκη η παροχή βοήθειας σε τέτοιες κατηγορίες ανθρώπων, που χρήζουν συμπαράστασης και οικονομικής αρωγής από όλους μας. Ταυτόχρονα υπάρχουν και άλλα σημαντικά ζητήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούν οι αρχές. Θα πρέπει όμως επιτέλους οι άρχοντες του τόπου τούτου να πάψουν να φοβούνται μήπως χάσουν την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά (που έλεγε και ο Βασίλης...) και να προβούν σε ενέργειες που μπορεί να μην μεταφραστούν σε ψήφους, αλλά θα είναι χρήσιμες σε όλο το κοινωνικό σύνολο...

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Διαφήμιση για τη βία...

Για τη βία στα γήπεδα και το φανατισμό έχω ήδη αναφερθεί εκτενώς και σε προηγούμενες δημοσιεύσεις. Έχω επίσης αναπτύξει σε γενικές γραμμές και τις κυριότερες αιτίες οι οποίες κατά την άποψη μου γεννούν τη βία και έχουν τεράστιο συμφέρον από την ύπαρξη της. Συνοπτικά, οι τακτικοί αναγνώστες θα θυμάστε πως έχω αναφερθεί σε κρατικές ευθύνες, την ευθύνη του τύπου (οπαδικού και μη),της διαιτησίας αλλά και στην προσωπική ευθύνη του καθενός μας ξεχωριστά. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου, για να αναφερθώ και σε μια άλλη αιτία που δεν είναι άλλη από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές και συγκεκριμένα τους αθλητές. Αφορμή για να αναφερθώ σε αυτούς, στάθηκαν κάποια πρόσφατα γεγονότα, αλλά αυτό που μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον είναι μια πρόσφατη τηλεοπτική και όχι μόνο διαφήμιση που δημιουργήθηκε από τον κρατικό φορέα τζόγου και αφορά τη βία στα γήπεδα. Κατ' αρχάς η συγκεκριμένη καμπάνια είναι άθλια και εντελώς ακαλαίσθητη κατά την ταπεινή άποψη μου. Στις εφημερίδες φαίνονται κάποιοι ποδοσφαιριστές με μελανιές (τάχα από το ξύλο), ενώ στην τηλεόραση το όλο κόνσεπτ έχει να κάνει με ένα χέρι που μπαίνει μες στον αγωνιστικό χώρο και χτυπά τους ποδοσφαιριστές...
Φυσικά, συντάσσομαι και εγώ στον αγώνα κατά της βίας, όχι όμως πλάι στους υποκριτές αλλά απέναντι τους. Αυτό που με πειράζει κυρίως είναι η επιλογή των ποδοσφαιριστών και εξηγούμαι αναλυτικότερα...
  1. Νικοπολίδης. Πιο γνωστός και ως κηπουρός, καρατέκα στο πρόσφατο ματς της Τούμπας, εθεάθη κάποτε να πετά τα γάντια του στα μούτρα ενός επόπτη σε ένα ματς των κόκκινων κόντρα στην Ξάνθη. Φυσικά ύστερα από λίγες μέρες άγνωστοι χτύπησαν τον επόπτη. Δεν υπαινίσσομαι φυσικά πως φταίει ο Αντωνάκης, αλλά θα έπρεπε να είναι πιο προσεχτικός καθώς καλώς ή κακώς αποτελεί πρότυπο για τα μικρά παιδιά
  2. Καραγκούνης. Όπου τσαμπουκάς και τσακωμός ο τυπάρας είναι μέσα με το απαράμιλλο πάθος του. Πρώτος στις βουτιές που εκνευρίζουν όλο τον κόσμο και πρώτος στις διαμαρτυρίες πάντα Όλα αυτά σε κάποιους μπορεί να φαίνονται λογικά, όμως παρακινούν τον απλό θεατή στη βια...
  3. Σ. Κονσεισάο Δεν θα αναφερθώ στο τι έκανε αυτός ο πραγματικά μεγάλος παίχτης στις προηγούμενες ομάδες του, αλλά μόνο στα φετινά. Νταηλίκι και τσαμπουκάς κυρίως μες στην Τούμπα, αλλά και εκτός (βλέπε τη συμπεριφορά του στο Κ.Βικελίδης πρόσφατα), αγκωνιές, μουρμούρες, διαμαρτυρίες...ελπίζω να αρκούν αυτά
  4. Μπλάνκο Μου αρέσει σαν παίχτης αλλά και αυτός στις διαμαρτυρίες είναι πρώτος και καταντά εκνευριστικός
  5. Κόκε Ισχύουν τα ίδια ακριβώς με τον προηγούμενο..
  6. Νταμπίζας Παρομοίως
  7. Γιαννακόπουλος Για το Στελάρα θα αναφέρω μια εικόνα την οποία οι πιο μυημένοι ελπίζω να θυμούνται ξέχωρα από τις απαράμιλλες βουτιές. Μετά το 3-0 της Ριζούπολης ο Ολυμπιακός είχε ένα ακόμη δύσκολο παιχνίδι (λέμε και καμιά κουταμάρα τώρα) στην Ξάνθη (1-5). Ενδιάμεσα ο Μπασινάς είχε κάνει κάποιες δηλώσεις παραπονιάρικες να τις πω...κλάψα να τις πω, τελοσπάντων. Στο γυρισμό από την Ξάνθη, στην Αττική Οδο ο Στελάρας μαζί με άλλους έχει ανέβει στην οροφή του πούλμαν για να πανηγυρίσει τον τίτλο μαζί με τον αλαλάζοντα κόσμο που έχει περικυκλώσει το πούλμαν. Μήπως θυμάται κανείς πιο σύνθημα τραγουδούσε ο Στέλιος....' ε ε ε α α α κλ... μας τα αρ....., μαλ... Μπασινά' !!!!!
Για τις άλλες επιλογές δεν έχω να κάνω σχόλιο και συγκεκριμένα για Πατσατζόγλου, Μαιστόροβιτς, Ογκουνσότο (το πέναλτι το Όφη) και Ρεκόμπα παρότι και αυτοί όλο και κάπου θα παραφέρθηκαν. Αφήνω τελευταίο σκόπιμα τον Ζιλμπέρτο Σίλβα ο οποίος κατά την άποψη μου είναι πραγματικός τζέντλεμαν των γηπέδων και αποτελεί κόσμημα για αυτά.
Συνοψίζοντας, κατά την άποψη μου οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικοί στις συμπεριφορές τους διότι καλώς ή κακώς (κάκιστα κατά την ταπεινή μου άποψη) αποτελούν πρότυπα για τη νεολαία και επηρεάζουν κυρίως τους ανεγκέφαλους που δεν έχουν κρίση και μυαλό.
υγ1 Φυσικά αναγνωρίζω τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών. Ακούνε τα εξ' αμάξης από την κερκίδα, αγωνίζονται σε δύσκολες συνθήκες και υποφέρουν και αυτοί πολλά. Αλλά είναι επαγγελματίες και πληρώνονται αδρά, για αυτό και ο κρατικός φορέας τζόγου θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός
υγ Αφού επιλέχτηκαν να πάρουν μέρος στη διαφήμιση όλοι οι βουτηχτές, οι κωλοτούμπες και αυτοί που διαμαρτύρονται, γιατί έμεινε έξω από τη λίστα άραγε ο Ντιόγκο;; (είναι το κόλλημα μου αυτός ο τύπος πάει και τελείωσε...)