Σήμερα είναι μια δύσκολη ημέρα για το φτωχό συγγενή φίλοι μου. Χτες το βράδυ έκανα το παλικάρι περπατώντας γύρω στη μισή ώρα υπό καταρρακτώδη βροχή, φυσικά χωρίς ομπρέλα. Ομολογώ πως η όλη αίσθηση ήταν άκρως ικανοποιητική και ενδιαφέρουσα. Άλλωστε ένα από τα πράγματα που λατρεύω να κάνω στη ζωή μου είναι να περπατώ μοναχός στη βροχή με το κεφάλι και τα μάτια κάτω. Επειδή όμως στη ζωή οι κουταμάρες πληρώνονται, σήμερα κρυώνω απίστευτα και όλη την ημέρα έχω πυρετό. Ελπίζω να το ξεπεράσω σύντομα γιατί η πρόγνωση για το επερχόμενο Σαββατοκύριακο έχει προβλέψει έντονες βροχές και δεν πρέπει να χάσουμε μια τέτοια ευκαιρία....
Όμως τα συμπτώματα του κρυώματος δεν θα με αποτρέψουν από το να γράψω για κάτι που με ενοχλεί και με πειράζει και έχει να κάνει με την πόλη της Αθήνας. Μένοντας λοιπόν σχετικά κεντρικά και πηγαίνοντας κάθε μέρα στο κέντρο της πόλης έχω πλήρη άποψη για τη ζωή εκεί. Ξέρω ότι στην Αθήνα λογικά είμαι φιλοξενούμενος για κάποια χρόνια αλλά αυτό δε με αποτρέπει από το να τη θεωρώ και αυτή πλέον πατρίδα μου. Και αν με ρωτήσει κάποιος για τη ζωή στο κέντρο εκτός των άλλων, θα απαντήσω πως το κύριο παράπονο και μέλημα μου είναι η ύπαρξη αστέγων. Φυσικά οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν με ενοχλούν και δεν πειράζουν την αισθητική μου. Απλά η καρδιά μου δακρύζει κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να κοιμούνται στα παγκάκια με μόνη συνοδεία κάποια χαρτόκουτα και στην καλύτερη περίπτωση μια βρώμικη παλιά κουβέρτα. Κάθε χώρα και πόλη που σέβεται τον εαυτό της θα έπρεπε να έχει ως κύριο μέλημα την προστασία τέτοιων ανθρώπων.
Στο νου μου έχω ένα πολύ φρέσκο παράδειγμα. Συγκεκριμένα σήμερα το πρωί φεύγοντας από το σπίτι κρύωνα, νύσταζα, είχα πυρετό και η διάθεση μου ήταν στο ναδίρ. Μόλις όμως αντίκρισα έναν άνθρωπο να κοιμάται στο παγκάκι της στάσης του τρόλεϊ άλλαξαν οι σκέψεις μου κατά 180 μοίρες. Αισθάνθηκα τυχερός που έχω στη ζωή μου κάποια βασικά πράγματα, εκτίμησα αλλιώς κάποιες καταστάσεις και αισθάνθηκα ένοχος απέναντι σε αυτόν τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Αυτή η εικόνα φυσικά δεν είναι μεμονωμένη. Στο πίσω μέρος της πλατείας Κλαυθμώνος οι άστεγοι κάθε μέρα μαλώνουν για το ποιος θα πάρει το καλύτερο παγκάκι. Στο κέντρο της Αθήνας στα πέριξ της Ομόνοιας η εικόνα είναι η ίδια με πολλούς ανθρώπους να περιφέρονται άσκοπα μόνοι, αβοήθητοι και ξεχασμένοι από την ίδια την κοινωνία που αβασάνιστα τους έθεσε στο κοινωνικό περιθώριο.
Φυσικά νευριάζω και με τον εαυτό μου, αλλά και με όλους εμάς τους απλούς ανθρώπους που δεν αντιδρούμε Σήμερα στη στάση υπήρχαν γύρω στους 30 με 40 ανθρώπους εκείνη την ώρα. Το φοβερό είναι πως στοιχηματίζω πως η εικόνα του ανθρώπου να κοιμάται στο παγκάκι δεν φάνηκε σε κανέναν παράξενη. Δεν αδικώ τα αισθήματά κανενός, απλά προσπαθώ να καταδείξω πως όλη αυτή η δυστυχία ενώ είναι δίπλα στην πόρτα μας, μας φαίνεται πως δεν αφορά εμάς και αυτή η αντίληψη και συμπεριφορά είναι λανθασμένη από άκρη σε άκρη
Πιο πολύ όμως νευριάζω για μια ακόμη φορά με τους άρχοντες του τόπου αυτού και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη δημοτική αρχή. Η περίθαλψη των ανθρώπων αυτών σε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα της. Τα ελάχιστα συσσίτια που προσφέρονται είναι σαν να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τον καρκίνο με ασπιρίνη!! Εγώ προσωπικά και το δηλώνω δημόσια αυτό θα δεχόμουν με ευχαρίστηση να διπλασιαστούν τα δημοτικά τέλη τα οποία πληρώνω προκειμένου να δημιουργηθούν χώροι όπου οι άστεγοι να ζουν ανθρώπινα να έχουν ζεστασιά και θαλπωρή και να επανεντάσσονται στην κοινωνική ζωή. Φαντάζομαι πως μια τέτοια πρόταση θα τύγχανε απόλυτης αποδοχής και εκτίμησης από το σύνολο της κοινωνίας. Σε τούτη την πόλη όμως δυστυχώς ακόμα και στα ζώα(τα οποία επίσης πρέπει να φροντίζουμε, δεν αντιλέγω) φερόμαστε πολύ καλύτερα από ότι στους ανθρώπους και αυτή είναι η κατάντια μας δυστυχώς.
Δυστυχώς όμως το μέλλον δεν είναι ευοίωνο κατά την ταπεινή μου άποψη. Βλέπετε οι άστεγοι δεν ψηφίζουν τις περισσότερες φορές, ενώ δεν μπορεί να έχει κάνεις καμία οικονομική απολαβή από αυτούς. Η δημοτική αρχή φαίνεται πως έχει πολύ σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθεί. Προτιμά να σκορπά κονδύλια για να διοργανώνονται ανούσια φεστιβάλ και εκθέσεις, να εμπορευματοποιεί μέσω των αδειών που παρέχει σε εμπορικά καταστήματα και καφετέριες όλους τους πεζόδρομους της πόλης και να ασχολείται φανατικά με τα γήπεδα των ομάδων (βλέπετε αυτά αποφέρουν ψήφους).
Ανακεφαλαιώνοντας, θεωρώ πως είναι πρώτιστη ανάγκη η παροχή βοήθειας σε τέτοιες κατηγορίες ανθρώπων, που χρήζουν συμπαράστασης και οικονομικής αρωγής από όλους μας. Ταυτόχρονα υπάρχουν και άλλα σημαντικά ζητήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούν οι αρχές. Θα πρέπει όμως επιτέλους οι άρχοντες του τόπου τούτου να πάψουν να φοβούνται μήπως χάσουν την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά (που έλεγε και ο Βασίλης...) και να προβούν σε ενέργειες που μπορεί να μην μεταφραστούν σε ψήφους, αλλά θα είναι χρήσιμες σε όλο το κοινωνικό σύνολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου