Σεναριολογίας και φημών το ανάγνωσμα...

Αν κάτι καθορίζει πλέον τη ζωή του σύγχρονου Έλληνα, καθοδηγεί σε γενικές γραμμές τη συμπεριφορά του αλλά και την ψυχολογία του, αυτό δεν είναι άλλο από τις φήμες...Δεν ξέρω αν έχετε κάνει τον κόπο να καθίσετε να το σκεφτείτε ποτέ...Το πόσο δηλαδή επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, οι φήμες που τρέχουν δεξιά και αριστερά, οι οποίες αν και σπανίως συμβαίνουν στην πραγματικότητα, εντούτοις πετυχαίνουν συνήθως το στόχο τους...Υποτίθεται πως σε μια οργανωμένη πολιτεία, που τα πάντα λειτουργούν αρμονικά, δεν υπάρχει κανείς λόγος για να πιστέψει κανείς σε φήμες και διαδόσεις, ούτε έχει κανείς συμφέρον να τις διασπείρει...Όποιος όμως πιστεύει πως ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία, θεωρώ πως είναι άρτι αφιχθείς από άλλον πλανήτη, τον καλωσορίζω λοιπόν στα γήινα και τον κερνώ και μια μπίρα...

Οι φήμες, οι διαρροές και τα σενάρια ήταν πάντα ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο για την εξάσκηση πολιτικής και της χαλιναγώγησης των λαών...Το κόλπο είναι γνωστό και όποιος έχει ανοιχτά μάτια το βλέπει πανεύκολα...Βγαίνουν κάθε τρεις και λίγο τα γνωστά παπαγαλάκια διαρρέουν τεχνηέντως διάφορα πράγματα που αφορούν το μέλλον μας...Για παράδειγμα, τώρα της μόδας είναι τα νέα μέτρα...Βγαίνουν λοιπόν οι παπαγάλοι και μας προϊδεάζουν για πολύ σκληρά μέτρα που θα ληφθούν και που θα μας δημιουργήσουν δυστυχία...Εμείς συνειδητοποιούμε τη δυσκολία και σιγά σιγά συμβιβαζόμαστε απόλυτα με την ιδέα των νέων μέτρων και τα αποδεχόμαστε, ξεχνώντας ότι μιλάμε για φήμες...Στην συνέχεια έρχονται οι αρμόδιοι παίρνουν όντως τα σκληρά μέτρα, αλλά μας πετάνε και κανένα τυράκι που και που...Τότε εμείς, αφού έχουμε πρώτα πιστέψει τα χειρότερα, με το άκουσμα αυτό αισθανόμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι και δεν αντιδρούμε καθόλου μα καθόλου...Το κόλπο είναι παλιό και όσο αποδίδει τόσο περισσότερο θα το χρησιμοποιούν..Επενδύουν στην κινδυνολογία και διασπείρουν παντού τον πανικό και έτσι εμείς στη λογική του να μην χάσουμε τα πάντα, δε μιλάμε καθόλου...Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα με την περιβόητη αναδιάρθρωση, έννοια την οποία ανάθεμα και αν καταλαβαίνει 1 στους 10 Έλληνες και όμως όλοι έχουν πανικοβληθεί..Αξίζει πάντως σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως η οικονομική ανάλυση αποδέχεται τον παράγοντα φήμες και τη δημιουργία πολλών σεναρίων, ως εργαλεία επιχειρηματικών αποφάσεων και χάραξης πολιτικών...Όχι όμως φυσικά με τον τερατώδη αυτό τρόπο που έχουν ξευτυλιστεί οι έννοιες αυτές στη χώρα μας...

Είναι απίστευτος πάντως ο τρόπος με τον οποίο όλοι είμαστε εθισμένοι στην κινδυνολογία και στο πως γίνεται κτήμα μας ο φόβος κάθε φορά...Φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον ίσκιο και είμαστε διατεθειμένοι να πιστέψουμε άκριτα κάθε τι απίστευτο που μας σερβίρεται, χωρίς να κάνουμε καν τον κόπο να θέσουμε το όποιο μυαλό μας σε λειτουργία...Αυτή η ευκολοπιστία είναι και απόρροια της τάσης του νεοέλληνα να επιζητά το κουτσομπολιό και να ζητά να μαθαίνει την παραμικρή λεπτομέρεια για πράγματα ανούσια...Έχουμε την τάση να πλάθουμε μόνοι μας σενάρια και θεωρίες συνωμοσίας και να τα υιοθετούμε άκριτα και αβασάνιστα κόντρα σε κάθε έννοια κοινής λογικής...Αλλά είναι και η τάση που έχουμε οι Έλληνες να είμαστε εξυπνάκηδες και παντογνώστες και να θεωρούμε τον εαυτό μας ειδικό σε πολλά...Όλοι μας έχουμε ένα γνωστό με εσωτερική πληροφόρηση που μας έχει πει κάτι, όλοι έχουμε ακούσει κάτι για τη συμπεριφορά ενός διάσημου, όλοι έχουμε ένα γνωστό που μας πληροφόρησε πως στο νομισματοκοπείο τη νύχτα ακούγονται θόρυβοι δείγμα πως κόβουν δραχμές (σενάριο που έπαιξε πάρα πολύ και το είχαν πιστέψει πάμπολλοι...), όλοι ξέρουμε πως κάποια ματς είναι στημένα (φυσικά πάντα αφότου διεξαχθούν και αφού έχουμε πέσει στον ατελείωτο κουβά), όλοι έχουμε εσωτερική πληροφόρηση για την πορεία κάποιων μετοχών στο χρηματιστήριο που θα μας δώσουν σίγουρα κέρδη κλπ κλπ...Εκατοντάδες παραδείγματα μπορώ να αραδιάσω...Όταν η σύνεση και το καθαρό μυαλό έχουν πάει περίπατο, τότε θα μας τρώνε οι επιτήδειοι τα λεφτά στο χρηματιστήριο και στο στοίχημα, θα μας τα παίρνει η κυβέρνηση με συνεχή μέτρα και δεν θα μας φταίει στην πραγματικότητα κανείς πλην από το ξερό μας το κεφάλι...

Οι δύο μεγαλύτερες φήμες πάντως που αναπτύχθηκαν τώρα τελευταία είναι οι ακόλουθες...

Δεν έχουν περάσει παρά δύο μόλις εβδομάδες όταν πριν λίγες ημέρες από την 25η Μαρτίου, ολόκληρη η Ελλάδα συνταράχθηκε από εκείνο το περίφημο e-mail που μιλούσε για την επερχόμενη χρεωκοπία...Στο θέμα της χρεωκοπίας έχω αναφερθεί σε προηγούμενη δημοσίευση σχετικά...Εστάλη λοιπόν εκείνο το περίφημο e-mail, από έναν σύντροφο που συστηνόταν σαν μεγαλοστέλεχος τράπεζας με εσωτερική πληροφόρηση, ο οποίος ήξερε και το περιεχόμενο του λόγου του πρωθυπουργού μετά τη σύνοδο..Ο λόγος υποτίθεται ανέφερε, πως σήμερα 25η Μαρτίου που οι προγονοί μας έδωσαν το αίμα τους κλπ κλπ, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες θα ξεκινήσουμε από την αρχή...Ξεπερνώ το γεγονός, ότι τέτοιο λόγο ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε ποτέ να αναφωνήσει, γιατι περιείχε λέξεις ανώτερου επιπέδου και έννοιες τις οποίες στοιχηματίζω πως δεν μπορεί με τίποτα να καταλάβει...Προσωπικά εγώ δεν είχα την τύχη να λάβω το συγκεκριμένο e-mail, όμως διασταύρωσα ότι όντως πήγε σε πολλούς γνωστούς μου ενώ το είδα και με τα μάτια μου...Το διάβασμα λοιπόν του συγκεκριμένου μηνύματος ώθησε πάρα πολλούς ανθρώπους να βάλουν τα χρήματα τους σε σεντούκια, άλλους να τα στείλουν στο εξωτερικό, άλλους να ρευστοποιήσουν κοψοχρονιά τα χαρτοφυλάκια τους και άλλους να κάνουν πράξεις πανικού...Φυσικά την ίδια στιγμή, υπήρχαν και άλλοι που εκμεταλλευόμενοι όλα αυτά θησαύρισαν για μια ακόμη φορά στην υγειά του κορόιδου...Μην περιμένετε να τους κακίσω, όσο και αν σπέρνουν τεχνηέντως τον πανικό...Όταν ένας άνθρωπος που έχει στην κατοχή του κάποια κεφάλαια, άγεται και φέρεται από φήμες και παπαγαλάκια, μην περιμένετε από εμένα να στενοχωρηθώ όταν τα χρήματα του θα κάνουν φτερά και θα πετάξουν στις τσέπες των επιτήδειων...Για να συννενοούμαστε δηλαδή...Πάντως ο μάγκας με το e-mail τον πέτυχε τον στόχο του...Τι κι αν είναι ένας απλός τορναδόρος από την Κρήτη και όχι μεγαλοστέλεχος τράπεζας...Εκμεταλλευόμενος την χαζομάρα μας, μας έδωσε ένα μάθημα...Φυσικά πάνω σε αυτό το απλό μήνυμα στήθηκαν πολιτικοί καυγάδες, πολιτικοί κατηγορήθηκαν εκατέρωθεν, ανέβηκαν και οι τόνοι της αντιπαράθεσης, αλλά μην περιμένετε να ασχοληθώ με αυτά...μου προκαλούν αφόρητη βαρεμάρα...

Η δεύτερη φήμη που πλανήθηκε αρκετό καιρό πάνω από τη χώρα ήταν η περιβόητη περίπτωση πρώην υπουργού που στο λογαριασμό του είχε ένα μικροποσό για τα τρέχοντα έξοδα...Περίπου 178 εκατομμυριάκια ευρώ για ώρα ανάγκης...Το περιστατικό αυτό έγινε επίσης αφορμή για διαξιφισμούς και δηλώσεις...Και οι φήμες φούντωσαν στο ίντερνετ και στο ραδιόφωνο...Σίγουρα είναι ο τάδε...όχι δεν υπάρχει περίπτωση είναι ο δείνα...μπα εγώ πιστεύω πως είναι ο φούφουτος, ή ο Μαυρογιαλούρος...Μιλώντας με διαφορετικούς ανθρώπους και κάνοντας τον ανήξερο, αλίευσα 5-6 διαφορετικά ονόματα, τα οποία όμως όλοι τα εκστόμιζαν με απόλυτη σιγουριά καθώς είχαν πληροφόρηση όπως διατείνονταν..Πέρασε λίγο ο καιρός, πλέον το θέμα ξεχάστηκε και ούτε γάτα ούτε ζημιά...Στο κάτω κάτω, τώρα με μικροποσά θα ασχολούμαστε;;..Έγινε ο απαραίτητος τζερτζελές, ικανοποιήθηκε λίγο το αίσθημα του κόσμου ότι, να πιάσαμε έναν κλέφτη και τελείωσε το παραμύθι...Όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα σε αυτή τη χώρα...Για το περιστατικό αυτό έχω να κάνω απλά δύο μικρές παρατηρήσεις, έτσι για την ιστορία...Κατ' αρχάς αν υπήρχε όντως τέτοιος υπουργός θα πρέπει να αθωωθεί πάραυτα λόγω βλακείας για να μην πω τίποτα χειρότερο μέρες που έρχονται...Να έχεις τόσα λεφτά στον προσωπικό σου λογαριασμό, ενώ οι συνάδελφοι σου τα έχουν μεταφέρει όλα σε συγγενείς, φίλους και offshore για να κρύψουν τα ίχνη, σημαίνει ότι είσαι παντελώς ηλίθιος...Και δεν ξέρω τι είναι καλύτερο για έναν πολιτικό...να είναι ηλίθιος ή κλέφτης...Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η κατάντια και η σαπίλα αυτού του οίκου ανοχής και ενοχής που έχει το θράσος να ονομάζεται κράτος, φαίνεται από το γεγονός ότι η ίδια η αρμόδια επιτροπή για την καταπολέμηση ξεπλύματος, διασπείρει τέτοιου είδους φήμες για εσωτερική κατανάλωση και για διενέργεια πολιτικών παιχνιδιών...Δεν ξέρω αν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε αυτό που λέω...

Για να το ελαφρύνω και λίγο, έχω να πω το εξής...Από τη ζωή μου έχω ένα πολύ μεγάλο παράπονο...Μπορεί να έχω ζήσει πολλά, να έχω αντιμετωπίσει ακόμη περισσότερα να μου έχουν συμβεί αρκετά, αλλά ποτέ ως τώρα δεν έχω γίνει παραλήπτης ενός τέτοιου e-mail, το οποίο να με προειδοποιεί για μια επερχόμενη καταστροφή, ή ακόμη καλύτερα να μου παρέχει μια τεράστια ευκαιρία για να ξελασπώσω οικονομικά...Συνέχεια ακούω διηγήσεις από γνωστούς, αλλά μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν μου είχε τύχει κάτι σχετικό...Και που ξέρετε, μπορεί καμιά φορά κάποιο e-mail να λέει την αλήθεια και ακολουθώντας το να γίνουμε πλούσιοι και να λύσουμε το πρόβλημα της ζωής μας μια για πάντα...Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται...Πριν από λίγες ημέρες συνέβη και σε μένα λοιπόν, μια τεράστια ευκαιρία για το άλμα προς τα εμπρός...Κάνοντας την σχεδόν καθημερινή περίπου δεκάλεπτη περιήγηση μου στο λογαριασμό που τηρώ στο facebook, παρατήρησα ότι είχα ένα εισερχόμενο μήνυμα...Το άνοιξα με σχετική περιέργεια για να δω ποιο φιλαράκι με θυμήθηκε και αν ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό...Το μήνυμα όμως δεν ήταν από φίλο, αλλά από πολύ μακριά...Αποστολέας του ήταν η αξιότιμος γραμματέας του δικηγόρου κύριου Μάξουελ Μπίτσον, ο οποίος κατάγεται από το Τόγκο...Ποιος είναι αυτός θα μου πείτε τώρα; Εγώ τον μόνο άνθρωπο που γνωρίζω και κατάγεται από το Τόγκο είναι φυσικά ο Εμμάνουελ Αντεμπαγιόρ και κανέναν άλλο... Ούτε και εγώ λοιπόν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο μέχρι που διάβασα το μήνυμα...Σας αναφέρω τι έγραφε σε σχετικά ελεύθερη μετάφραση (καθώς το μήνυμα ήταν στα αγγλικά΄...) Αγαπητέ κύριε τάδε (ανέφερε το κανονικό μου ονοματεπώνυμο, απλά δεν το αναφέρω εδώ για ευνόητους λόγους...) Είμαι δικηγόρος και σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας πληροφορήσω για το θάνατο του θείου σας κυρίου D. τάδε (το επώνυμο μου επίσης)...(έσπασα το κεφάλι μου να δω αν είχα θείο που ζούσε στο Τόγκο, μετανάστης σαν το Κωνσταντάρα στην σχετική ελληνική ταινία, κυνηγημένος από το καθεστώς, ιεραπόστολο, έμπορο ναρκωτικών,σκάουτερ μαύρων διαμαντιών τύπου Αμπονσά, Αμποάγκουε και Οφορίγκουε, κυνηγό αγρίων ζώων, εξάδελφο του Ταρζάν, μέλος των γιατρών του κόσμου, ή τελοσπάντων με οποιαδήποτε άλλη πιθανή ιδιότητα, αλλά μάταια.)..Αφού σας εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια (ευχαριστώ ζωή σε σας, είπα από μέσα μου...), θέλω να σας πληροφορήσω πως ο θείος σας ήταν πελάτης μου μέχρι το θάνατο του, και άφησε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων στο λογαριασμό του στην τράπεζα...Το ποσό είναι 8,5 εκατομμύρια δολάρια (δε βαριέσαι σκέφτηκα, με την ισοτιμία που έχει σήμερα το δολάριο, ένα μάτσο παλιόχαρτα είναι αλλά τελοσπάντων θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα το δεχτώ...)...Δεν μπόρεσα να βρω κανέναν άλλο συγγενή εκτός από εσάς, που το e-mail σας το βρήκα στις σημειώσεις του θείου σας...(πάντα το έλεγα πως ο θείος ήταν μεγάλη ψυχή...κρίμα που έφυγε τόσο νέος..ήταν ο αγαπημένος μου θείος...)..Το μόνο που θέλω από εσάς για να απελευθερωθούν τα χρήματα και να σας αποσταλούν είναι να μου στείλετε πλήρη στοιχεία ταυτοποίησης και επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου τηλεφώνου, καθώς επίσης και να μου εμβάσετε στον κάτωθι λογαριασμό μου που σας αναγράφω, το ποσό των των 900 δολαρίων για τα έξοδα του ξεμπλοκαρίσματος του λογαριασμού...Φιλικά, Φελίτσια Ματίας (γραμματέας του κυρίου Μάξουελ Μπίτσον)...
Αυτό ήταν το μήνυμα λοιπόν που έλαβα και ομολογώ πως έριξα πολύ γέλιο και σκεφτόμουν πως μόνο ένας εντελώς αφελής θα μπορούσε να τσιμπήσει με αυτό και να στείλει 900 δολάρια...Μέχρι που συζητώντας το περιστατικό με γνωστούς, μου ορκίστηκαν πως ήξεραν από πρώτο χέρι περιπτώσεις ανθρώπων που έπεσαν σε αυτήν την παγίδα και έστειλαν χρήματα, φυσικά χάνοντας τα...Μόλις το άκουσα αυτό, μου κόπηκε απότομα το γέλιο και άρχισα έντονα να προβληματίζομαι για το επίπεδο νοημοσύνης αρκετών από εμάς...Όχι δεν άρχισα πάντως να κλαίω...Αφού όσα δάκρυα είχα, τα έχυσα στη μνήμη του συγχωρεμένου του θείου μου που η άπονη ζωή που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει, τον έστειλε στο μακρινό και αφιλόξενο Τόγκο...

Δεν θέλω να προσθέσω πολλά περισσότερα επί του γενικότερου θέματος, από τη στιγμή που ο καθείς πράττει ότι νομίζει καλύτερο...Όταν όμως πιστεύουμε και πανικοβαλόμαστε από τις φήμες και τα διάφορα σενάρια που διασπείρουν οι επιτήδειοι από δω και από κει, τότε δεν μας φταίει κανείς για τις κινήσεις πανικού που κάνουμε, και οι οποίες ζημιώνουν μόνο εμάς...Εκτός αυτού, όταν σε κάνουν να πιστέψεις μέσα σου πως θα έλθει η καταστροφή και συνεχώς τη μελετάς, τότε ναι είναι βέβαιο πως θα έλθει...Τίποτα άλλο...Το αφήνω εδώ ως τροφή για σκέψη για όλους μας, μέρες που είναι και μέρες που έρχονται κυρίως....

υγ1 Φήμες και σενάρια λένε πως και φέτος, σε περίπου 24 ώρες από τώρα, δεν θα γίνει κάποια έκπληξη και θα πραγματοποιηθεί η ανάσταση του Κυρίου, για μια ακόμη χρονιά...Είθε να αναστηθεί κυρίως μέσα μας, μιας και φαίνεται να το έχουμε όλοι ανάγκη για αυτά που έρχονται μπροστά...Ότι καλύτερο για όλους λοιπόν...

Περί βαριάς φανέλας και ελαφριών ποδοσφαιριστών...

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με παλαιότερα...Σήμερα κυριαρχεί παντού το χρήμα, αυτό κινεί τα νήματα, αυτό απονέμει τίτλους και φτιάχνει ομάδες, αυτό εν πολλοίς δημιουργεί και καινούργιους οπαδούς...Ως ένα σημείο αυτό είναι που δημιουργεί και τις σύγχρονες μεγάλες ομάδες, οι οποίοι αποκτούν όποιον ποδοσφαιριστή επιθυμούν ανά πάσα στιγμή, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια υπερομάδα που όμως απαρτίζεται από έναν στρατό μισθοφόρων...Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο απλώνεται σε όλο το φάσμα του αθλητισμού και στο ρυθμό που υπαγορεύει αυτός που το κατέχει (είτε λέγεται χορηγός, είτε ιδιοκτήτης ομάδας, είτε δεν ξέρω εγώ πως..), χορεύουν και κινούνται όλα τα υπόλοιπα...Το ποδόσφαιρο όμως που εμείς αγαπήσαμε δε μοιάζει με τη σημερινή εμποροπανήγυρη...Έχει μέσα του συναίσθημα και ρομαντισμό και ευτυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν εξαιρέσεις πάνω σε αυτό... ΄

Κατ' αρχάς σήμερα έχει εντελώς ευτελισθεί η έννοια της μεγάλης ομάδας και του μεγάλου ντέρμπι με όσα συμβαίνουν...Πρώτα πρώτα, πρέπει να ξεκαθαρίσω πάντως πως για τον καθένα αγνό οπαδό και φίλαθλο, η ομάδα που αγαπά είναι η μεγαλύτερη και η ιστορικότερη που υπάρχει...Αυτό είναι λογικό και θεμιτό, πλην όμως είναι απόλυτα υποκειμενικό..Για παράδειγμα, το να θεωρείται μεγάλη ομάδα η Τσέλσ(κ)ι μου μοιάζει αδιανόητο...Ξύπνησε μια ωραία πρωία ένας Ρώσος μεγιστάνας και ξόδεψε τρελά εκατομμύρια μαζεύοντας κάθε μεγάλο όνομα που κυκλοφορούσε και κατάφερε με τον καιρό να πάρει πρωταθλήματα και τρόπαια, χωρίς σχεδόν κανένα γηγενή ποδοσφαιριστή..Αυτό είναι καλό για τους οπαδούς της ομάδας, πιθανώς...για μένα όμως ως εξωτερικό παρατηρητή είναι παντελώς αδιάφορο...Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με την Μάντσεστερ Σίτι, η οποία με τα λεφτά των Αράβων έχει ξοδέψει πάρα πολλά για να δημιουργήσει μια σύγχρονη Βαβέλ, η οποία πιθανώς να της δώσει άμεσα νίκες και τρόπαια...Την ίδια στιγμή η σύγχρονη Λίβερπουλ παραπαίει και διανύει μια περίοδο πολύ κακή εδώ και χρόνια...Και δεν είναι ότι απέχει από τους τίτλους...Είναι ότι στην ενδεκάδα της βρίσκουν θέση παίχτες, που υπό άλλες συνθήκες όχι δεν θα έπαιζαν βασικοί στο Άνφιλντ, αλλά ούτε απέξω δεν θα περνούσαν...Υπάρχει όμως αυτή η ρημάδα η φανέλα που όποιος τη φορά πετά, και όποιος τη βλέπει απέναντι του φοβάται πως κάτι κακό θα του συμβεί...Είναι το περίφημο Kop, είναι το "you ll never walk alone" είναι η όλη μυσταγωγία... Παραδείγματα πάμπολλα...Από τον Ολυμπιακό ως τη Μίλαν και από τη Ρεάλ ως τη Σίτι και την Τσέλσι πρόσφατα, όλοι ένιωσαν πως φορώντας τη φανέλα αυτή μεταμορφώνονται σε παιχταράδες κάποιοι ομολογουμένως μέτριοι παίχτες, όπως οι Σιναμά Πονγκόλ και Μέλορ, Σμίτσερ και Ντούντεκ, Άντι Κάρολ και λοιποί...Οι πραγματικά μεγάλες ομάδες έχουν ακμή και παρακμή και ίσως η τελευταία να διαρκεί αρκετά...Όμως πολλές φορές η φανέλα αρκεί για να πολεμήσει απέναντι στους πακτωλούς εκατομμυρίων..

Μιας και αναφέρθηκα στη Λίβερπουλ αξίζει θαρρώ να γίνει μια έστω μικρή μνεία στο περιστατικό του Χίλσμπορο που στοίχισε τη ζωή σε τόσους αθώους και που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε και το μνημόσυνο...Φαίνεται πως το χει η μοίρα των μεγάλων ομάδων να βιώνουν στο πετσί τους μεγάλες τραγωδίες...Θυμίζω επίσης το τραγικό περιστατικό του Μονάχου με το αεροπλάνο, το οποίο αποδεκάτισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δημιούργησε το μύθο των μπέμπηδων...Περιστατικά που δημιούργησαν και γιγάντωσαν τους μύθους...Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι οπαδοί αυτών των δύο ομάδων είναι αυτοί που εναντιώνονται περισσότερο στους ξένους απρόσωπους ιδιοκτήτες...Είδαμε τι έχει συμβεί με τις πρόσφατες αντιδράσεις των οπαδών της ομάδας του λιμανιού, αλλά και τις περίφημες αντιδράσεις με τα πρασινοκίτρινα κασκόλ των οπαδών της Γιουνάιτεντ που αντιστέκονται.. Χαρακτηριστικό πάντως όλων αυτών είναι το εξής...Στο πρόσφατο μνημόσυνο των θυμάτων του Χίλσμπορο, οι οπαδοί απαιτούσαν να ανακηρυχτεί ιππότης ο Κένι Νταλγκλίς, λόγω της μεγάλης του προσφοράς στις οικογένειες των θυμάτων κυρίως...Όμως όπως έγραψε πολύ εύστοχα ένας φίλος..."Τι να τον κάνει τον τίτλο του ιππότη ένας άνθρωπος που έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο του βασιλιά στις καρδιές όλων όσων συμπαθούν τους κόκκινους από κοντά ή από μακριά"...

Αλλά όλα τα παραπάνω είναι για να μπορούν να ασχολούνται οι φίλαθλοι παγκοσμίως...Να συζητάμε, να διαφωνούμε και να περνούμε την ώρα μας ασχολούμενοι με κάτι που αγαπάμε αγνά και άδολα...Επομένως μπορώ να αποδεχθώ κάθε άποψη φιλάθλου για οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού...Εκείνο που με τίποτα να κατανοήσω είναι οι επαγγελματικές επιλογές κάποιων ποδοσφαιριστών, που παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια...Καταλαβαίνω πως για έναν ποδοσφαιριστή που δεν έχει κατακτήσει ποτέ στη ζωή του ούτε υποψία τροπαίου, μπορεί και να υπογράψει στην πιο απίθανη ομάδα τυχαίνει να έχει ιδιοκτήτη που σκορπά αφειδώς χρήματα...Καταλαβαίνω επίσης πως για έναν ποδοσφαιριστή που τα καλά χρόνια εργασίας του είναι πάνω κάτω 10, να επιζητεί να κάνει όσες περισσότερες μεταγραφές μπορεί και όσα περισσότερα συμβόλαια για να λύσει το πρόβλημα της ζωής του, όμως ας έχουμε στο νου μας πως δε μιλάμε για ερασιτέχνες αλλά για ποδοσφαιριστές πού έχουν το προνόμιο να κερδίζουν πάμπολλα εκατομμύρια...Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω, ποιο είναι το κίνητρο που δικαιολογεί πολλές απίθανες αποφάσεις τους κατά καιρούς... Για παράδειγμα, τον περασμένο χειμώνα παρακολουθήσαμε όλοι το σίριαλ της εθελούσιας αποχώρησης από τη Λίβερπουλ του Φερνάντο Τόρες, ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πάει στην αγκαλιά των ρωσικών ρουβλιών...Μπορεί να ισχυριστεί ότι το έκανε μπας και κερδίσει κάποιον τίτλο...Όμως το να είσαι άρχοντας στη μεγάλη Λίβερπουλ και να θες να αποχωρήσεις για την Τσέλσι, εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα...Εκτός και αν το έκανε για να βγει πρώτος σκόρερ στην Πρέμιερ Λίγκ, στόχο που μπορεί να πετύχει κάποτε, αρκεί βέβαια να κάνει κάποια στιγμή την αρχή...Έβλεπα επίσης χτες, το δικό μας Γιάγια Τουρέ να καθορίζει με μια ενέργεια του τον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας...Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε στην Μπαρτσελόνα και έφυγε για να πάει στη Σίτι των Αράβων...Προσωπικά θα προτιμούσα να σκουπίζω πάγκο στη Μπαρτσελόνα με τα μισά λεφτά, παρά να παίζω στην πολυεθνική Σίτι, αλλά εγώ παρακολουθώ συνεχώς ποδόσφαιρο και θεωρώ πως το κριτήριο μου είναι σχετικά αντικειμενικό..Τρίτη περίπτωση ο συμπαθής Βάσκος Τσάμπι Αλόνσο...Άφησε τη Σοσιεδάδ και πήγε στη Λίβερπουλ, όπου κέρδισε πολλά...Την απόφαση του όμως να ζητήσει επιτακτικά να μεταγραφεί στη Ρεάλ με τίποτα δεν μπορώ να την καταλάβω...Το να είσαι Βάσκος και να επιζητείς να παίξεις στη Ρεάλ Μαδρίτης και όχι στη Μπιλμπάο ή στη Σοσιεδάδ (ή τελοσπάντων σε κάποια άλλη μεγάλη ομάδα, η οποία δε θα πρεσβεύει όσα πρεσβεύει η βασίλισσα) είναι από ανήκουστο ως απίστευτο...Και όποιος ξέρει λίγο ποδοσφαιρική ισπανική ιστορία, μπορεί να καταλάβει αυτό που λέω...Αυτά είναι τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα που σταχυολόγησα ενδεικτικά για να κάνω σαφή τα παραπάνω...Παρόμοια υπάρχουν πάμπολλα...

Το φαινόμενο αυτό σε σχέση με τους ποδοσφαιριστές συμβαίνει παντού και μπορεί να το καταλάβει κανείς ακούγοντας απλά και μόνο μια δήλωση τους...Η εξήγηση για μένα είναι μια και μοναδική και επεκτείνεται πέρα από συμβόλαια, χρήματα και μάνατζερ...Πιστεύω πως στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές δεν αγαπούν το ίδιο το άθλημα που οι ίδιοι υποτίθεται πως υπηρετούν...Το βλέπουν απλά και μόνο σαν μια δουλειά, μια καθημερινότητα, μια επικερδή ασχολία που πρέπει να διεκπεραιωθεί με τυπικό τρόπο και τίποτα παραπάνω...Υπάρχει πιστεύετε κανείς ποδοσφαιριστής που το βράδυ στο σπίτι του, σπαταλά λίγο από τον άφθονο ελεύθερο χρόνο του για να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικά ματς άλλων; Ελάχιστοι πιστεύω...Και μη μου πει κανείς, πως κινούνται στην ψυχολογία πως όταν φεύγω από τη δουλειά μου, παύω την υπόλοιπη ημέρα να ασχολούμαι και να συζητώ για αυτήν, διότι όποιος το πει ξεχνά τεχνηέντως τις ιδιαιτερότητες του αθλητισμού...Υπάρχει κανείς που να γνωρίζει έστω και κατ΄ ελάχιστο ποδοσφαιρική ιστορία των ευρωπαϊκών και όχι μόνο συλλόγων και με βάση το κριτήριο αυτό να επιλέξει το μέλλον του...Ελάχιστοι επίσης...Πάρτε για παράδειγμα τι συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα...Υπάρχει κανένας ποδοσφαιριστής που να κάνει τον κόπο από μόνος του να παρακολουθήσει το ματς του προσεχούς αντιπάλου της ομάδας του, για να γνωρίζει τα υπέρ και τα κατά της και τους επικίνδυνους αντιπάλους...Σχεδόν ουδείς και αυτό φαίνεται από τις δηλώσεις που κάνουν...Όταν λοιπόν η μόνη αγάπη που έχουν για την ομάδα και την ιστορία που κουβαλά αυτή, περιορίζεται αποκλειστικά στο συμβόλαιο και την προσωπική προβολή, τόσο θα πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά όπου οι επιλογές των ποδοσφαιριστών θα φαίνονται σε εμάς τους ρομαντικούς απλά αδιανόητες...

Ευτυχώς υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις...Λίγες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μεν, πλην όμως φωτεινές και απόλυτα αξιοπρόσεκτες..Ο τίμιος στρατιώτης Ράιαν Γκιγκς συμπλήρωσε αμέτρητα χρόνια με τη φανέλα της ίδιας ομάδας, αποτελώντας ένα πραγματικό σύμβολο, την στιγμή που είδε δίπλα του συμπαίχτες του να παίζουν μια χρονιά, να γίνονται ψεύτικα ινδάλματα και να αποχωρούν για άλλες πολιτείες...Ο Τσάβι και ο Ινιέστα επίσης παρόμοιες περιπτώσεις...Μοιάζουν σαν να μη μπορούν (αλλά και να μη γουστάρουν), να αγωνιστούν με άλλα χρώματα εκτός από αυτά της αγαπημένης τους Μπάρτσα...Για αυτό και ποτέ δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει αυτούς τους δύο ειδικά η Ρεάλ...Γιατί τέτοιοι δεν υπάρχουν στο εμπόριο, ευτυχώς...Ο μεγάλος Στίβεν Τζέραρντ μαζί με τον τίμιο Τζέιμι Κάραγκερ, ξέρουν πως φορούν τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας στο νησί και για αυτό δεν θέλουν να φύγουν...Χαρές σαν αυτές πού έζησαν αυτοί με την κόκκινη φανέλα, δεν τις ένιωσαν ποτέ παλιοί συνοδοιπόροι τους που αποφάσισαν να πάρουν τον κακό το δρόμο (βλέπε πχ Όουεν..)...Υπάρχουν πολλές ακόμη τέτοιες περιπτώσεις....Ο Χαβιέ Ζανέτι, ο Πάολο Μαλντίνι, ο Τότι, ο Ντελ Πιέρο, ο Κασίγιας, ο Φερνάντο Γιορέντε και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα...Όλοι τους παρέμειναν πιστοί και δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες των μεταγραφών και των σεναρίων...Ίσως γιατί μέσα στο μυαλό τους υπάρχει η βεβαιότητα πως έχουν την ευλογία να αγωνίζονται στην ομάδα, που στα μάτια τα δικά τους είναι μακράν η καλύτερη και η μεγαλύτερη του κόσμου, αδιαφορώντας κατά βάθος για τρόπαια και νίκες...Ποιος είπε άραγε, πως οι χαρές του ποδοσφαίρου μεταφράζονται μόνο σε νίκες και τρόπαια;;;

Το μέλλον θα δείξει προς τα που θα κινηθούν τα πράγματα...Λογικά θα ενταθεί ακόμη περισσότερο το φαινόμενο των ομάδων που θα ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ όταν θα τις παίρνουν πλούσιοι ιδιοκτήτες, και ποδοσφαιριστών που σε 15 χρόνια καριέρας θα έχουν περάσει από πάνω από 10 ομάδες...Αυτό σίγουρα δεν είναι το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε, ούτε αυτό που επιθυμούμε για το μέλλον, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο χέρι ημών των απλών φιλάθλων να αλλάξουμε την κατάσταση...

Δυο νότες(!!) έχει η ζωή...

Μέσα στο κόσμο αυτό του σήμερα, που έχουμε την ατυχία να ζούμε με τις δύσκολες συνθήκες και τα προβλήματα που ξεπετάγονται το ένα πίσω από το άλλο, όλοι ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις και ασχολίες που θα καλύψουν τα κενά μας και θα βελτιώσουν την ψυχολογία μας...Πίσω λοιπόν από τα προβλήματα και τις έννοιες του σήμερα, που πολλές φορές η σκιά και η απειλή τους είναι ικανή να σε τρομάξει (που να συμβούν δηλαδή και στην πραγματικότητα..), έχουμε όλοι την ανάγκη για ψυχική απελευθέρωση..Αλλά στη μοναχική σημερινή κοινωνία που κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά κανένα και που βιώνουμε όλοι τις παράλληλες μοναξιές μας, χωρίς να δίνουμε στην πραγματικότητα δεκάρα για το πως νιώθει και αισθάνεται ο άλλος, είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε δρόμους ανοιχτούς και καινούργιους που να μπορούν να μας αλλάξουν το κλίμα...Ένας τέτοιος δρόμους, μου έλεγαν εδώ και χρόνια πως είναι η μουσική...Δεν το πίστευα και τόσο, για να είμαι ειλικρινής...Μέχρι που έπιασα για πρώτη φορά στη ζωή μου στα χέρια μου ένα μουσικό όργανο και κατάφερα να ψευτοολοκληρώσω μια απλή μελωδία...

Η προσωπική μου σχέση με τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια είναι μηδαμινή και ανύπαρκτη...Για να το θέσω σε πιο σύγχρονη βάση (δίνοντας και ένα tip για το επόμενο θέμα) είναι όση και η σχέση του ακριβοθώρητου Φερνάντο Τόρες με τα δίχτυα των αντιπάλων της Τσέλσι όλον αυτόν τον καιρό...Μιλάμε για τόση ανυπαρξία φίλοι μου...Η μόνη επαφή που είχα ποτέ ήταν η κακοποίηση και η παραμέληση μιας ταλαίπωρης κιθάρας που είχε τη σφοδρή ατυχία να βρεθεί στο δρόμο μου...Όσο για τη φωνή...εκεί αφήστε το καλύτερα...Αντικειμενικά η φωνή μου σε μια κλίμακα με άριστα το 10, βαθμολογείται με περίπου -8 (!!!), ενώ πολλές φορές το φάλτσο της ξεπερνάει και το φάλτσο των φάουλ που εκτελούσε ο Ρομπέρτο Κάρλος...Φανταστείτε κατάντια δηλαδή...Όμως για αυτό η μουσική είναι τέλεια...Επειδή μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει τη δυνατότητα ακόμα και σε έναν αδαή ατάλαντο, που όμως το γουστάρει πραγματικά να καταφέρει και να σχηματίσει μια απλή μελωδία, δημιουργώντας στον εαυτό του την ψευδαίσθηση πως κάτι κατάφερε...Μια ψευδαίσθηση που για τους άλλους είναι προφανώς ανεπαίσθητη, για τον ίδιο όμως είναι προσωπικό επίτευγμα...

Από μικρό παιδί όμως, αισθανόμουν έναν ανεξήγητο θαυμασμό για αυτούς που ήξεραν και διακρίνονταν στη μουσική...Ο συγκεκριμένος θαυμασμός έχει αναζωπυρωθεί κατά πολύ τώρα, που ξεκινώ σιγά σιγά να κατανοώ μερικά πράγματα σε σχέση με το θέμα αυτό...Μπορεί να είσαι σχεδόν αγράμματος, να μην μιλάς καμία ξένη γλώσσα, να μη θεωρείσαι καθόλου μορφωμένος...όταν όμως ξέρεις και παίζεις ένα οργανάκι για μένα είσαι καλλιεργημένος..Και η πρόσφατη ενασχόληση μου άλλαξε και τα στάνταρ των απόψεων μου περί μουσικής...Για μένα είσαι καλλιτέχνης, είτε μπορείς και αποδίδεις τέλεια την κλασσική μουσική, είτε μπορείς να παίξεις ένα παλιό ρεμπέτικο...Είτε είσαι δεξιοτέχνης για παράδειγμα στο βιολί, είτε παίζεις ντραμς, είτε γρατζουνάς ένα μπαγλαμαδάκι είναι για μένα το ίδιο και το αυτό...Όλα είναι μουσική, όλα φαντάζομαι πως σε γεμίζουν με απέραντη ικανοποίηση και όλα (το καθένα με τον τρόπο του βέβαια) έχουν τη δυνατότητα να εγείρουν συναισθήματα στον απλό κόσμο, να ταξιδέψουν μνήμες, να αφαιρέσουν έννοιες και να ξεκινήσουν τεράστια ταξίδια του μυαλού έως εκεί που δεν μπορεί με τίποτα να φτάσει καμία λογική σκέψη και κανένα τετράγωνο μυαλό...Προσωπικά το ίδιο με συγκινεί ένα παλιό ρεμπέτικο γεμάτο αλήθεια, με μια άρτια εκτελεσμένη κλασσική συμφωνία ή με ένα κλασσικό ροκ κομμάτι...Όλα είναι μουσική και όλα είναι ταξίδι...

Η προσωπική μου ενασχόληση ξεκίνησε σχεδόν τυχαία πριν από καμιά σαρανταριά ημέρες περίπου...Η λέξη τυχαία αφορά το χρονικό διάστημα αφετηρίας της όλης προσπάθειας...Δεν αφορά τη σχετική επιθυμία μου, η οποία ήταν άλλωστε εκπεφρασμένη από μένα εδώ και πάρα πολύ καιρό, απλά έως τώρα δεν έβρισκα την ευκαιρία να οργανωθώ, και να πειθαρχήσω στην ιδέα των μουσικών μαθημάτων...Δεν είμαι άλλωστε και κανένα παιδάκι πλέον...Επίσης δεν είχα ποτέ προβληματισμό για το ποιο όργανο επρόκειτο να επιλέξω...Μπορεί να τα σέβομαι όλα απεριόριστα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως έχω βαλθεί να συμμετάσχω σε καμία ορχήστρα της Βιέννης, για παράδειγμα....Πάντα ήθελα κάτι πιο άμεσο και λαϊκό, κάτι που από την πρώτη φορά που θα το πάρεις στα χέρια σου, θα σου προσφέρει μια συγκίνηση και μια ικανοποίηση...Για αυτό και η επιλογή ήταν προδιαγεγραμμένη εκ των προτέρων και δεν χρειαζόταν σχεδόν καθόλου σκέψη...Και οφείλω να ομολογήσω πως τουλάχιστον σε σχέση με το διαθέσιμο χρόνο μου, το προσπαθώ αρκετά...Μπορεί πολλές φορές με στο μυαλό μου να αναμειγνύεται το φα δίεση με το μι ύφεση, και η κλίμακα ντο ματζόρε με τις άλλες, μπορεί να πονούν και να βγάζουν κάλλους τα δάχτυλα μου, όμως είναι και αυτά δείγματα πως κάτι αρχίζει και κινείται...Κάτι πολύ όμορφο...

Ένα ακόμη στοιχείο που με διαφοροποιεί αρκετά προς το παρόν, είναι ο στόχος τον οποίο έχω θέσει για το μέλλον...Ξέρετε οι περισσότεροι ξεκινώντας μια τέτοια προσπάθεια, θέτουν μεγαλεπήβολους στόχους όπως να καταφέρουν μια ημέρα να παίξουν επαγγελματικά ή να γίνουν μετά από χρόνια δεξιοτέχνες...Οι στόχοι αυτοί προσωπικά εμένα δεν με αγγίζουν και τόσο...Διότι οι δικοί μου περιορίζονται στον να πιάνεις στα χέρια σου το όργανο για ένα τεταρτάκι της ώρας και να αγαλλιάζει η ψυχή σου...Δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό από αυτό, πιστέψτε με...Τι κι αν οι νότες και τα πιασίματα αρκετές φορές δεν είναι αυτά ακριβώς που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του δάσκαλου να σου υπενθυμίζει...Τι κι αν αφήνεις τις θεωρητικές ασκήσεις σε δεύτερη μοίρα για να μπορέσεις να παίξεις τραγουδάκια που γουστάρεις...Αυτό που μετρά στην πραγματικότητα είναι τη στιγμή εκείνη που κάθεσαι μόνος σου, παίρνεις το οργανάκι στα χέρια σου, σχηματίζεις κουτσά στραβά τη μελωδία, σιγοψιθυρίζεις μόνος σου τους στίχους και την ίδια στιγμή αισθάνεσαι αυτό το ρίγος συγκίνησης μαζί με ικανοποίηση να σε κατακλύζει ερχόμενο από τα βάθη της ψυχής σου...Φυσικά εκ των πραγμάτων κάθε τέτοιο όργανο έχει και μια παρεϊστικη χρησιμότητα, σαν μέσο διασκέδασης σε μια παρέα...Καλή, χρήσιμη, ευχάριστη και ωφέλιμη είναι και αυτή...Όμως δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την ικανοποίηση που περιέγραψα ακριβώς προηγουμένως, τουλάχιστον όσο μπορώ να κρίνω εγώ σαν ένας απλός αρχάριος που δεν παίζει, αλλά προς το παρόν γρατζουνάει ένα όργανο...

Η αλήθεια είναι πάντως πως φαντάζομαι πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με τη μουσική και να μην είναι λίγο ψώνιο έστω και με την καλή έννοια...Το παρατηρούσα παλαιότερα παρακολουθώντας ανθρώπους στην τηλεόραση και μου φαινόταν ως ένα σημείο ενοχλητικό...Τώρα βλέποντας τα σημάδια σε εμένα, ύστερα από μόλις σκάρτους δύο μήνες ενασχόληση μπορώ να τους αισθανθώ...Ακούω πολλά τραγούδια πλέον και τα αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία ή την τέχνη τους με άλλο μάτι...Ακούω τραγούδια και το μάτι μου αφοσιώνεται στον τρόπο παιξίματος, κάτι που ως τώρα δεν το έκανα ποτέ...Παίρνω θέση σε διάφορα θέματα που άπτονται του μουσικού ενδιαφέροντος, έχοντας την ψευδαίσθηση πως πλέον είμαι εντός...Γυρνάω στο δρόμο με το όργανο στην πλάτη και αισθάνομαι τόσο όμορφα, κάνοντας κάτι που χρόνια τώρα ζήλευα...Έβλεπα τόσο καιρό στο δρόμο άτομα με όργανα να περιδιαβαίνουν και οφείλω να ομολογήσω πως ζήλευα...Άκουγα μελωδίες και φανταζόμουν να μπορούσα να της αποδώσω και εγώ κάποια στιγμή έστω και ακροθιγώς...Και να που όλα αυτά, υπάρχει μια ελπίδα να γίνουν πραγματικότητα στο μέλλον...

Δεν ξέρω ως πότε πρόκειται να κρατήσει το μουσικό αυτό ταξίδι...Μπορεί για πάντα, μπορεί και να σταματήσει άμεσα...Άγνωσται οι βουλαί ενός ανθρώπου που η σκέψη του και οι αγαπημένες του συνήθειες αλλάζουν αδιάκοπα...Όσο όμως και να διαρκέσει, είναι σίγουρο πως πρόκειται για ταξίδι δύσκολο, πλην όμως ενδιαφέρον και μαγευτικό...

υγ1 Έγραψα τόσα πολλά, παρόλα αυτά δεν σας ανέφερα καν σε ποιο όργανο αναφέρομαι...Ηθελημένα έπραξα κάτι τέτοιο...Μικρή σημασία έχει άλλωστε, το γεγονός αυτό...Αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι...Ή στην πραγματικότητα ή στα όνειρα...Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το αριστούργημα που ακολουθεί...

Περί πτωχεύσεως...κολοκυθόπιτα...

Οι αμέσως προηγούμενες ημέρες ήταν αφιερωμένες στην τιτάνια προσπάθεια του υποτιθέμενου πρωθυπουργού στη σύνοδο κορυφής, προκειμένου να διασφαλίσει τη ζωή και τη συνέχεια της χώρας από εδώ και στο εξής...Στην προσπάθεια μπας και αποφύγουμε ως χώρα τη χρεωκοπία και την πτώχευση, όπως τουλάχιστον μας ανέφεραν όλο αυτόν τον καιρό τα κανάλια, οι εφημερίδες και όλος ο γενικότερος μηχανισμός παραπλάνησης και παραπληροφόρησης που υφίστανται σε αυτή τη χώρα εδώ και χρόνια...Και τελικά, μετά από τιτάνιες προσπάθειες, μετά από νυχθημερόν αγώνα, μετά από πραγματικές μάχες απέναντι στις διάφορες Μέρκελ και τους Σαρκοζί, κατάφερε να επιτύχει το σκοπό του, σύμφωνα πάντα με όσα πρόλαβαν αμέσως να μας ενημερώσουν τα μέσα ενημέρωσης..Και από κει και πέρα, όλα θα πάρουν το δρόμο που έχει προκαθορισθεί..Είναι συνηθισμένο άλλωστε το φαινόμενο...Βλέπουμε το πάντα το λαχταριστό τυράκι, αλλά ξεχνάμε να δούμε τη φάκα που μας περικλείει και είναι έτοιμη να μας εγκλωβίσει μια για πάντα...

Πάντως η αλήθεια είναι πως όλος ο κόσμος είναι επηρεασμένος και εξαιρετικά φοβισμένος μπροστά στο ενδεχόμενο της πτώχευσης...Ο φόβος αυτός έχει περάσει παντού και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην ψάχνει μια αχτίδα αισιοδοξίας, από όπου και αν προέρχεται αυτή...Ακούει και τους βαρύγδουπους τίτλους, ακούει οικονομολόγους και πολιτικούς και καθηγητές να αραδιάζουν επιχειρήματα εκατέρωθεν, ακούει και τις φήμες από γνωστούς και φίλους (είναι άλλωστε γνωστό πως όλοι οι Έλληνες έχουμε γνωστούς με εσωτερική πληροφόρηση, που υποτίθεται πως γνωρίζουν ότι μας κρύβουν) με συνέπεια να πανικοβάλλεται να κρύβει τα όποια χρήματα του στα στρώματα, να προετοιμάζεται για την επιστροφή στη δραχμή και να ξεχνά να βάλει το όποιο μυαλό του σε λειτουργία...Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε μένα...Όσο ξεκάθαρη άποψη και αν έχεις ή αν δεν έχεις για τα πράγματα, είναι λογικό να επηρεάζεσαι και εσύ από το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης και να πιάνεις τον εαυτό σου, να αναρωτιέται...λες;;;

Μια και μας έχουν πρήξει με τα περί πτωχεύσεως και χρεωκοπίας, και με τον κίνδυνο μέσα στο κλίμα αυτό μα ξεχάσει κανείς και αυτά που ξέρει, έκρινα σκόπιμο να ανατρέξω σε ένα διαδικτυακό λεξικό για να ξαναδώ τι στο καλό σημαίνει η λέξη χρεωκοπία..Χρεωκοπία συνεπώς ενός κράτους σημαίνει η επίσημη εξαγγελία της κυβέρνησης του, η οποία καθιστά διεθνώς γνωστή την αδυναμία του κράτους να πληρώσει τα χρέη της χώρας, καθώς την στάση πληρωμών στην οποία το κράτος υποχρεούται να προβεί εξαιτίας των άδειων του ταμείων...Μέσες άκρες, αυτό σημαίνει χρεωκοπία και πτώχευση για ένα οργανωμένο κράτος...Δε θέλω να επεκταθώ παραπάνω σε λεπτομέρειες που αφορούν τα οικονομικά αίτια, αλλά και τις επιπτώσεις και τα επακόλουθα που έχει το φαινόμενο αυτό στη λειτουργία ενός κράτους..

Και μετά από αυτήν την επιμορφωτική παρένθεση, νομίζω πως ήρθε η ώρα να θέσουμε το ερώτημα κάνοντας την εξής υπόθεση...Ας υποθέσουμε ότι οι προσπάθειες δεν τελεσφορήσουν και τελικά η Ελλάδα αναγκαστεί να δηλώσει πτώχευση...Τι θεωρείτε πως θα αλλάξει; Θα σταματήσει το κράτος να κινεί την αγορά; Μα αυτό το έχει κάνει ήδη προ πολλού, οδηγώντας μια σειρά από επιχειρήσεις στο κλείσιμο...Θα σταματήσει το κράτος να εκπληρώνει το χρέος του προς το εξωτερικό; Επίσης το έχει κάνει εδώ και καιρό, από τη στιγμή που το χρέος συνεχώς μεγαλώνει; Θα προχωρήσει το κράτος σε στάση πληρωμών, κόβοντας μισθούς και συντάξεις; Επίσης το κράτος έχει προλάβει και εδώ τις εξελίξεις, και έχει κόψει μισθούς και συντάξεις ως εκεί που δεν πάει άλλο...Ή μήπως νομίζετε, πως αν δεν υπήρχαν τα δανεικά χρήματα από έξω θα συνέχιζε να πλήρωνε έστω και αυτούς τους μισθούς και αυτές τις συντάξεις...Τα αναφέρω όλα αυτά, για να κάνω σαφές πως για μένα το κράτος έχει ήδη χρεοκοπήσει και απλά κάποιοι το κρατούν στη ζωή με μηχανική υποστήριξη στο θάλαμο της εντατικής, για τους δικούς τους λόγους...Αυτό που ίσως αλλάξει αν ποτέ ανακοινωθεί επίσημα πτώχευση που δεν το βλέπω, είναι πως ίσως τότε καταλάβει κάποια πράγματα ο απλός λαός και ξεσηκωθεί και τότε δεν θα υπάρχουν ούτε δικαιολογίες, ούτε γυρισμός...Διότι όσο και να μην το βλέπουν μερικοί, το κράτος χρειάζεται εκ βάθρων κατασκευή, αν θέλει να έχει την ελπίδα να ορθοποδήσει ποτέ...

Όλες αυτές οι παρατάσεις φυσικά δεν επιλύουν το πρόβλημα, απλά το μετατοπίζουν στο μέλλον...Αυτό κάνει και η περιβόητη επιμήκυνση, για την οποία συζητά όλος ο κόσμος...Έτσι όπως λειτουργεί το κράτος, είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα μπορέσει να ξεχρεώσει ποτέ στο μέλλον και θα ζει πάντα με το βραχνά στο κεφάλι του...Για να το δούμε λιγάκι ψύχραιμα, για να ξεχρεώσει μια χώρα θα πρέπει να εργάζεται, να παράγει και να αναπτύσσεται..Έννοιες που στη σύγχρονη Ελλάδα της διαφθοράς και της αδικίας, είναι άγνωστες...Εδώ όχι μόνο ίχνος ανάπτυξης δεν υπάρχει, αλλά όσες επιχειρήσεις έχουν γλιτώσει το λουκέτο σχεδιάζουν την μετακόμιση στους στο εξωτερικό, ίχνος επενδύσεων δε φαίνεται στον ορίζοντα, κανένα κίνητρο δε δίνεται πουθενά προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και δεν υπάρχει σκεπτόμενος άνθρωπος που να μην περνά από το μυαλό του η ιδέα να μεταναστεύσει..Παρόλα αυτά, κάποιοι συνεχίζουν να βαυκαλίζονται πιστεύοντας πως με τη χρήση ξεπερασμένων πολιτικών και τη συνέχιση του πελατειακού κράτους, υπάρχει περίπτωση να ορθοποδήσει η χώρα αυτή...Και επειδή όλα έχουν σχέση μεταξύ τους, δεν μπορεί κανείς να αφήσει ασχολίαστη την πτώχευση αξιών, η οποία είναι μια θλιβερή πραγματικότητα για τη χώρα αυτή...Σε αυτή τη χώρα που όλοι έχουμε μέσα στο αίμα μας την παρανομία, σε αυτή τη χώρα που ανακαλύπτουμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, σε αυτή τη χώρα που το μέσο ζει και βασιλεύει και θα ζει για πάντα, σε αυτή τη χώρα που κανείς δε βλέπει πέρα από το συμφέρον του, σε αυτή τη χώρα που θέλουμε όλοι το καλό αρκεί να μην αντιτείνεται στη βόλεψη μας, σε αυτή τη χώρα που μας νοιάζει απλά να γλιτώσουμε το τομάρι μας και τη θεσούλα μας, σε αυτή τη χώρα που γκρινιάζουμε για την κατάσταση όταν όμως κονομάμε σωπαίνουμε, σε αυτή τη χώρα που τα πρότυπα που προβάλλονται από τα μέσα είναι μερικά γελοία υποκείμενα, ενώ οι άξιοι λοιδορούνται και θάβονται, σε αυτή τη χώρα που μετρά μόνο η επίδειξη και το περιτύλιγμα, σε αυτή τη χώρα που η ανεργία κοντεύει να φτάσει στο 30% και το αντιμετωπίζουμε όλοι σαν ένα απλό ποσοστό χωρίς να μιλά κανείς επί της ουσίας για λύσεις,σε αυτή τη χώρα που μας θέλουν να ασχολούμαστε μόνο με τα μικρά θέματα και κανείς δεν αγγίζει ποτέ τα μεγάλα, σε αυτή τη χώρα που κάθε κουβέντα για ιδανικά είναι αποκλειστικό προνόμιο αρκετών γραφικών από διάφορες πλευρές, σε αυτή τη χώρα που πούλησε την ψυχή της στο διάβολο και στον άκρατο καταναλωτισμό...ε λοιπόν σε αυτή τη χώρα ειλικρινά δεν ξέρω αν της αξίζει πτώχευση ή σωτηρία...Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την απάντηση...

Αλλά γιατί άραγε κάθομαι και αναλώνω το χρόνο μου με αυτά τα θέματα; Αφού πήραμε την περιβόητη επιμήκυνση, που διακαώς επιθυμούσαμε...Τι κι αν κάθε δόση δανείου συνεπάγεται άδικα οικονομικά μέτρα και απάνθρωπες ρυθμίσεις...Τι κι αν ο φόβος και η απειλή της πτώχευσης θα πλανάται κάθε φορά πάνω από τα κεφάλια μας, κάθε φορά που θα αντιδρούμε και θα ψάχνουμε να ανακαλύψουμε την αληθινή πραγματικότητα, που βρίσκεται πέρα από αυτή που μας παρουσιάζεται καθημερινά...Εκτός και αν βρεθεί κανείς που να πιστεύει πως μετά από μία τριετία όπως μας λένε, θα επανέλθουν τα δώρα και οι αυξήσεις και οι λοιπές περικοπές...Διότι αν υπάρχει, θαρρώ πως αξίζει να του δώσουμε το χρυσό μετάλλιο καλοπιστίας και αφέλειας μαζί...Το μέλλον πάντως θα δείξει τι πρόκειται να συμβεί και είναι σίγουρο πως θα ξεβράζει όλους αυτούς που παίζουν με τη νοημοσύνη μας, αλλά και όλους εμάς που τους ανεχόμαστε...

Κακόμοιρη Ελλάδα...Δεν είμαι σίγουρος, αλλά είμαι της άποψης πως σου άξιζε ένα καλύτερο τέλος, ή τουλάχιστον ένα πιο αξιοπρεπές...Και δεν είμαι και σίγουρος αν θα είμαστε εδώ, για να το παρακολουθήσουμε ως την τελευταία στιγμή, ή θα το πληροφορηθούμε από άλλες πολιτείες...Περισσότερες λεπτομέρειες προσεχώς...

Τα αίτια και η αφορμή της αποχής...

Μοιάζει σαν ψέμα, είναι όμως μια πραγματικότητα την οποία ακόμα και εγώ ο ίδιος δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα...Ήταν 10 Φεβρουαρίου όταν ανέβασα στον αέρα την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση...Πέρασαν σαράντα ολόκληρες ημέρες, αποχής από την παράθεση σκέψεων και γεγονότων...Ένα μεγάλο κενό σαράντα ημερών, που δε φανταζόμουν πως θα συνέβαινε ποτέ...

Το γεγονός αυτό μου μοιάζει ακόμη πιο παράξενο, αναλογιζόμενος ότι όταν είχα ξεκινήσει τούτη εδώ την ταπεινή ιντερνετική προσπάθεια, είχα θέσει ως στόχο να γράφω μια ανάρτηση ανά ημέρα...Μάλιστα τον πρώτο καιρό είχα καταφέρει να εκπληρώνω το στόχο αυτό...Λες και ήμουν κανένας επαγγελματίας σχολιογράφος, ο οποίος πιέζεται από τον αρχισυντάκτη ναπαραδώσει το καθημερινό του κείμενο, ως απόρροια των συμβατικών του υποχρεώσεων ... Απλά εκείνο τον καιρό οι αναρτήσεις είχαν μια νορμάλ έκταση δύο έως τριών παραγράφων...Δεν είναι εκείνα τα κείμενα μαμούθ, τα οποία για να τα διαβάσει κάποιος χρειάζεται να αφιερώσει ένα μισάωρο τουλάχιστον, τα οποία όμως κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι απείρως καλύτερα, πιο μεστά και πιο γεμάτα από τα παλιά....Πως λοιπόν φτάσαμε από το ένα κείμενο την ημέρα, στην αποχή σαράντα ημερών, είναι κάτι για το οποίο εντέλει απορώ και εγώ...

Κύριος λόγος είναι η τρομακτική μείωση του διαθέσιμου ελεύθερου χρόνου...Οι ελεύθερες ώρες είναι πλέον ελάχιστες και αυτές συνήθως γεμίζουν με ασχολίες που αποτελούν πιο βασική προτεραιότητα για το μέλλον...Η όψιμη μου απόφαση να μετατραπώ ξαφνικά σε έναν γλωσσομαθή μουσικό, από εκεί που δεν είχα και ίσως δεν έχω καμία έφεση σε κανένα από τα δύο είναι κομβική...Ασχολίες στις οποίες για να σταθεί κάποιος αξιοπρεπώς, έστω και αν δεν έχει κανένα ταλέντο, χρειάζεται να αφιερώσει αρκετό χρόνο... To να αδιαφορείς και να μην αφιερώνεις καθόλου προσπάθεια για ασχολίες και δραστηριότητες, οι οποίες σου παρέχονται είτε δωρεάν είτε επιχορηγούνται με κάποιο τρόπο από τσέπη που δεν είναι η δική σου, το βρίσκω έως και συμπαθητικό...Το να πράττεις όμως το ίδιο, για πράγματα για τα οποία πληρώνεις, το βρίσκω από χαζό έως ανούσιο...Και μπορεί για έξυπνος να μην περνιέμαι με τίποτα, πλην όμως ούτε και για χαζός...Έστω και αν η αμφισβήτηση είναι διάχυτη στον ορίζοντα, έτσι τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνονται ανά πάσα στιγμή οι κεραίες μου...Με αυτά και με αυτά λοιπόν, έχω φτάσει στο σημείο να κοιμάμαι maximum έξι ώρες το εικοσιτετράωρο και να νυστάζω συνεχώς και παντού...Και αυτό είναι μια αλήθεια...Επομένως οι υποχρεώσεις του ιστολογίου είχα σχεδόν μπει στο περιθώριο...

Για να είμαι πάντως απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, η έλλειψη διαθέσιμου χρόνου είναι απλά η αφορμή...Διότι τα αίτια βρίσκονται αλλού...Καθ όλη τη διάρκεια ζωής του ιστότοπου τούτου, αφιέρωσα πάμπολλες δημοσιεύσεις στο να στηλιτεύω κακώς κείμενα, να καυτηριάζω και να γκρινιάζω πράγματα που με ενοχλούν, να αποθεώνω πράγματα που με ελκύουν (σπανιότερα) και να παραθέτω γεγονότα και σκέψεις που αφορούν τη μονότονη μουκαθημερινότητα..Όλα τα παραπάνω τα έκανα, προκειμένου να μοιραστώ τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου με΄άλλους. Δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι ανακαλύπτω την Αμερική, ούτε φυσικά ότι είμαι σε θέση να αφυπνίσω συνειδήσεις...Απλά και εγώ σαν άνθρωπος ψάχνω να βρω στης ζωής μου και στης χώρας το παράθυρο μια χαραμάδα αισιοδοξίας που θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να παλέψουμε για το μέλλον...Όταν όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει, όταν τα προσωπικά δεν παρουσιάζουν καμία μα καμία βελτίωση, τότε είναι λογικό και ανθρώπινο να ψάχνεις μα να μη μπορείς να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις...Aισθάνθηκα για λίγο καιρό άδειος από ιδέες και συναισθήματα, για να μεταφέρω εδώ... Παράτησα στην άκρη το περιβόητο μπλοκάκι μου, το οποίο μέχρι πριν λίγο καιρό είχα πάντοτε μαζί μου για να σημειώνω κάθε τι τι που μου προξενούσε εντύπωση και το θεωρούσα άξιο δημοσίευσης και ικανό να προσφέρει σε όλους μας κάποιο δίδαγμα για την πορεία στο μέλλον...Με έχει πιάσει μια περίεργη ψυχολογία...Ξέρετε εκείνη στην οποία αισθάνεσαι, ότι οι ημέρες και ο καιρός περνά, εσύ δίνεις για τα πάντα τον καλύτερο σου εαυτό (χωρίς όμως να είσαι σίγουρος ότι αυτό αρκεί..), και παρόλα αυτά δεν υπάρχουν απτά αποτελέσματα ή τουλάχιστον αποτελέσματα που να σου παρέχουν το κουράγιο να συνεχίσεις την προσπάθεια...

Είχα συνεπώς αρχίσει να έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα συνεχίσω να παραθέτω τις σκέψεις μου εδώ πέρα...είχα χάσει τη δίψα της δημοσίευσης...είχε σβήσει μέσα μου το συναίσθημα της προσμονής να επιστρέψω σπίτι και να ξεκινήσω να κακοποιώ το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου, αισθανόμενος την ψευδαίσθηση πως πράττω κάτι το σημαντικό και το αξιοπρόσεκτο..Μάλιστα δεν σας κρύβω, πως όλο αυτό το διάστημα, ζόρισα τον εαυτό μου, μπας και καταφέρω να πάρω επιτέλους εμπρός...Αλλά τζίφος...Δεν έβρισκα κανένα θέμα που να με ελκύει για να γράψω για αυτό...Μου φάνταζαν όλα πεζά και ανούσια και δεν θεωρούσα πως υπάρχει κάτι που να χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς και ανάλυσης εδώ...

Όμως το ξεπέρασα τελικά...Και ήταν να μην μου ξανάρθει η δίψα...Πλέον αποφάσισα να οργανώσω το χρόνο μου πιο αποτελεσματικά, θέτοντας κάποιες απαραίτητες προτεραιότητες και έτσι η προσπάθεια του φτωχού συγγενή συνεχίζεται απέναντι στα θηρία...Η πολύ όμορφη και σημαντική αυτή προσπάθεια, τουλάχιστον για εμένα...

Το πιο αξιοπερίεργο όλων, είναι όμως ότι με το που ξεκαθάρισα τα πράγματα μέσα μου και κατά κάποιο τρόπο συνήλθα, άρχισαν να ρέουν στο κεφάλι μου ξανά τα θέματα με ρυθμό καταιγιστικό..Ξαφνικά σαν να άρχισε ξανά να τρέχει η βρύση των θεμάτων...ξαφνικά το περιβόητο μπλοκάκι μου (ούτε το μπλοκάκι του Σόλιντ, τόση ζήτηση πια..) γέμισε...Και είμαι ξανά πίσω ενεργός...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο προς το παρόν...Χρειαζόμουν όμως αυτή την εκ νέου εισαγωγική ανάρτηση προκειμένου να ξαναμπώ στο κλίμα και να ξανασπάσω το πάγο...Και από εδώ και στο εξής θα τα λέμε σχετικά συχνά...Και να είστε σίγουροι πως για μένα αυτό θα (ξανά)είναι λυτρωτικό, αγχολυτικό και ωφέλιμο...Για όλους όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές και αυτές τις αναρτήσεις, ειλικρινά δεν ξέρω, το ελπίζω και το εύχομαι πάντως...

Το κίνημα του "δεν πληρώνω...δεν πληρώνω..."

Στη μόδα των δελτίων ειδήσεων ολόκληρο τον τελευταίο μήνα βρίσκεται το περίφημο κίνημα του "δεν πληρώνω δεν πληρώνω"..Φαντάζομαι ότι όλοι γνωρίζετε το συγκεκριμένο κίνημα, καθώς αναφέρεται πλέον παντού και η παρουσίαση του διανθίζεται πάντα με μια σειρά από ψέματα και υπερβολές...Ξεκίνησε από την άρνηση των πολιτών να πληρώνουν τα διόδια στις εθνικές οδούς και πλέον έχει επεκταθεί και στις αστικές συγκοινωνίες της πρωτεύουσας, όπου καθημερινά μπορεί κανείς να δει τέτοιες περιπτώσεις με τα ίδια του τα μάτια..Για αυτό το φαινόμενο λοιπόν του τελευταίου καιρού αισθάνομαι την ανάγκη να αραδιάσω μερικές σκέψεις, επανερχόμενος στα σκληρά...

Όταν πρωτοέκανε την εμφάνιση του το φαινόμενο αυτό, κανείς δεν το πήρε στα σοβαρά...Όλοι το θεώρησαν μια γραφικότητα στην οποία προβαίνουν μια χούφτα άνθρωποι, η οποία θα σταματήσούσε υποτίθεται άμεσα. Βλέπετε οι κρατούντες τα ηνία της χώρας τούτης, έχουν μάθει οι κάθε λογής αντιδράσεις των πολιτών να ξεφουσκώνουν σχεδόν άμεσα...Έτσι όταν βγήκε πχ το βίντεο με το συμπαθή Σάββα Κωφίδη να σηκώνει τις μπάρες και να περνάει τα διόδια, όλοι γέλασαν...Όταν συνέβη προς ενός μήνα, το περιστατικό με τον Απόστολο Γκλέτσο, τα παπαγαλάκια των μέσων ενημέρωσης και των εργολάβων, φρόντισαν να κατηγορήσουν τον πρώην ηθοποιό για άκρατο λαϊκισμό και ότι προσπαθεί να αποσπάσει δημοφιλία μέσα από υπερβολικές ενέργειες..Τώρα όμως που το φαινόμενο έχει γενικευτεί και το βλέπουμε μπροστά μας όλοι καθημερινά, τώρα τρέχουν να προλάβουν, όμως το ποτάμι όταν βρει διέξοδο και πρόσφορο έδαφος πρέπει κάποιος να τους πει, πως σπανίως γυρίζει πίσω...

Έσπευσαν λοιπόν τις τελευταίες ημέρες οι υποτιθέμενοι δημοκρατικά εκλεγμένοι κυβερνώντες, υπό την πίεση των εργολάβων να στηλιτεύσουν το φαινόμενο του δεν πληρώνω δεν πληρώνω, και να μιλήσουν για τζαμπατζήδες και να προαναγγείλουν μέτρα...Έχουν το θράσος να μιλάνε για τζαμπατζήδες ποιοι; Οι άνθρωποι οι οποίοι έναν καφέ πίνουν σε μια καφετέρια και δεν τον πληρώνουν από την τσέπη τους, αλλά τον χρεώνουν στα βουλευτικά έξοδα...Οι άνθρωποι που απασχολούν οδηγούς, έχουν πληρωμένα τηλέφωνα, δεν περιμένουν ποτέ σε μποτιλιάρισμα και δεν πληρώνουν ποτέ τους διόδια...Όμως όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς σε μια χώρα, με ένα τέτοιο απολυταρχικό πολίτευμα...Σε μια χώρα, που η κάθε κυβέρνηση αμφιβόλου πλειοψηφίας νομοθετεί άμεσα και ορίζει πως η μη πληρωμή διοδίων προς τους ιδιώτες είναι πλημμέλημα, σε μια χώρα που μια ωραία πρωία καπνίζει σε κάποιον εκπρόσωπο του κράτους, να απαγορεύει τη συνάθροιση και τη συγκέντρωση ανθρώπων όπως συνέβη χτες στις Σέρρες...Και μετά έχουν το θράσος να μιλάνε για δημοκρατία, για ελευθερία και για ισότητα...Έννοιες τόσο μπασταρδεμένες κατά το δοκούν στη σύγχρονη Ελλάδα, δυστυχώς...

Αφού τους αρέσει να μιλάνε για νόμο και για ανθρώπινη κοινωνία, θα πρέπει κάποτε οι έννοιες αυτές να ερμηνεύονται ορθά και αντικειμενικά..Ο νόμος πχ ορίζει πως σε κάθε διαδρομή που περιλαμβάνει διόδια, θα πρέπει να υπάρχει εναλλακτικός δρόμος χωρίς διόδια...Άρα ο Γκλέτσος είχε απόλυτο δίκιο...Επίσης ο νόμος μιλά για την ποιότητα των δρόμων σε σχέση με τα διόδια...Για παράδειγμα, το να υπάρχουν διόδια στην Αττική οδό μπορεί να το καταλάβει κανείς, αν σκεφτεί πως ο δρόμος είναι ως επί το πλείστο σε καλή κατάσταση και εξυπηρετεί αρκετά...Το να πληρώνεις όμως χαράτσι διοδίων σε αυτό το δρόμο νεκροφόρα εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών είναι απαράδεκτο...Το ίδιο ισχύει και για το πέταλο του Μαλιακού και για δυστυχώς πολλούς άλλους δρόμους στη χώρα...Για αυτό όποιος μιλά για τζαμπατζήδες, δεν σέβεται το αίμα οικογενειών και οικογενειών που έχουν ξεκληριστεί σε δρόμους σαν και αυτούς. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις αστικές συγκοινωνίες στην Αθήνα και αναφέρομαι σε λεωφορεία αποκλειστικά που έχω προσωπική άποψη...Το να πληρώνεις χαράτσι 1,40 για να περιμένεις 20 λεπτά μέσα στο κρύο και στη συνέχεια να γίνεσαι παστός μέσα στο λεωφορείο είναι αν μη τι άλλο υποτίμηση της νοημοσύνης μας, για να μην πω τίποτα βαρύτερο...

Φυσικά αντιδράσεις σαν και αυτές δεν χαίρουν την εκτίμηση του συνόλου των συμπολιτών μας...Πολλοί πιστεύουν πως με τέτοιες αντιδράσεις ζημιώνεται το κράτος, καθώς δεν εισπράττει το ανάλογο κόμιστρο από τα διόδια και τα εισιτήρια αντίστοιχα...Άλλοι, βλέπουν πίσω από ενέργειες σαν και αυτές τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αναρχίας και άρνησης από την πλευρά των πολιτών να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις τους υποχρεώσεις ως προς το κράτος που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας. Άλλοι πίσω από ενέργειες σαν και αυτές, βλέπουν κρυμμένες μικροπολιτικές σκοπιμότητες από συγκεκριμένα κόμματα και για αυτό δεν ψήνονται από τέτοιες κινήσεις πολιτών...Οι περισσότεροι όμως πιστεύω πως διακατέχονται από του σύνδρομο του να αισθάνονται χαζοί...Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι μας στη ζωή μας έχουμε πει την κουβέντα...εγώ είμαι χαζός που πληρώνω διόδια/εισιτήριο και ο άλλος έξυπνος; Επειδή όλοι έχουμε σκεφτεί κάτι τέτοιο πολλές φορές, αυτό είναι και το επιχείρημα με το οποίο προσπαθούν να μας γεμίσουν ενοχές κάθε φορά που αρνούμαστε να συμμορφωθούμε..

Μετά από όλα τα παραπάνω, θα νομίζει κανείς πως είμαι και εγώ ένα από τα μέλη του συγκεκριμένου κινήματος...Τα διόδια όμως τα πληρώνω κανονικά ως τώρα...Ίσως αν ανακαλυφθεί κάποιος τρόπος να σηκώνεται η μπάρα, χωρίς να κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, τότε θα το ακολουθήσω και εγώ...Και εισιτήρια ακυρώνω στα λεωφορεία της Αθήνας, αν και πλέον δεν χρησιμοποιώ και πολύ συχνά τα μέσα μεταφοράς...Όντας όμως άνθρωπος του δε βαριέσαι, βρίσκω αφόρητη την όλη διαδικασία που συνεπάγεται μαζί με αυτά τα περιστατικά...Θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που για παράδειγμα δεν ακυρώνουν εισιτήριο στο λεωφορείο και στη συνέχεια επί μισή ώρα τσακώνονται με τον ελεγκτή, αρνούμενοι να δώσουν τα στοιχεία τους κλπ...Θαυμάζω επίσης αυτούς που στα διόδια δεν πτοούνται από τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων που έπονται και εξηγούν στον υπάλληλο των διοδίων ότι δεν πληρώνουν...Τα θαυμάζω, θεωρώ και εγώ πως αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης σε ένα κράτος που κοιτάζει απλά να εισπράξει από τον πολίτη, χωρίς να του προσφέρει το παραμικρό, όμως ακόμα δεν έχω εφαρμόσει κάτι τέτοιο...Και δεν αισθάνομαι καθόλου χαζός, που πληρώνω...Ίσα ίσα που θαυμάζω τους αρνητές...

Αυτό όμως δε σημαίνει πως ανέχομαι να με κοροϊδεύουν..Και για αυτό το λόγο θα σας αναφέρω δύο περιστατικά, που έλαβαν χώρα στη ζωή μου τον τελευταίο μήνα, για να κατανοήσετε τι εννοώ...Δεν έχει περάσει παρά ένας σκάρτος μήνας, όταν ένα βροχερό μεσημέρι κατά τις 12 ήμουν μέσα στο μπλε λεωφορείο πηγαίνοντας για τη δουλειά, αφού το πρωί είχα να τακτοποιήσω ένα έκτακτο υπηρεσιακό θέμα στο κέντρο της Αθήνας...Μπαίνω λοιπόν στο βρώμικο λεωφορείο , όπου οι άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι σαν παστές σαρδέλες, ακυρώνω εισιτήριο κανονικά και πιάνομαι από μια χειρολαβή...Μετά από λίγο μπαίνει μέσα ελεγκτής...Ελέγχει τα εισιτήρια και βρίσκει έναν διπλανό μου, να έχει εισιτήριο στο χέρι του,πλην όμως χωρίς να το έχει ακυρώσει, διότι ξεχάστηκε όπως ισχυρίστηκε...Ο ελεγκτής όμως ανένδοτος, το ίδιο και ο επιβάτης...Αφού ο ελεγκτής δεν μπορούσε να βγάλει άκρη, έβαλε σε εφαρμογή τα μεγάλα ψυχολογικά μέτρα..."Δε μου λέτε κύριε...εσείς τι είστε ο έξυπνος εδώ μέσα και οι άλλοι που πληρώνουν είναι οι χαζοί; Να ο κύριος εδώ δίπλα σας είναι χαζός που πλήρωσε" (και αναφερόταν σε μένα που ήμουν ακριβώς δίπλα); Δεν έχασα καθόλου χρόνο και ανταπάντησα τα εξής: "Ναι κύριε ελεγκτή αισθάνομαι χαζός...Όχι επειδή ο κύριος δίπλα δεν ακύρωσε το εισιτήριο..Τα χω με τον εαυτό μου που ακύρωσα εισιτήριο, ενώ περίμενα το λεωφορείο για κάνα μισάωρο στη στάση υπό βροχή, επειδή για μια απόσταση βαριά βαριά 5 χλμ έκανα 45 λεπτά, επειδή δεν μπορώ να ανασάνω εδώ μέσα από την πολυκοσμία, και επειδή ξεκινώ από το σπίτι μου πλυμένος και με καθαρά ρούχα και φτάνω στον προορισμό μου βρώμικος λόγω του λεωφορείου και του συνωστισμού"...Αυτά είπα και ο ελεγκτής έμεινε άφωνος...Το γεγονός όμως ότι και 3-4 συνεπιβάτες επικρότησαν τα λεγόμενα μου, έκανε τον ελεγκτή να τα μαζέψει και στην επόμενη στάση να κατέβει, χωρίς φυσικά να γράψει πρόστιμο στον επιβάτη χωρίς εισιτήριο..Και αυτό ναι, το θεωρώ νίκη...

Το δεύτερο περιστατικό συνέβη πριν από περίπου 10 ημέρες, όταν και πήγα στη δουλειά μου με το αυτοκίνητο...Το παρκάρισα λοιπόν σε ένα μέρος, που δεν είχε κανένα απαγορευτικό παρκαρίσματος, ούτε εμπόδιζε την κυκλοφορία, σε ένα μέρος που παρκάρουν εκατοντάδες αυτοκίνητα καθημερινά τελοσπάντων...Άλλωστε δεν θα παρκάριζα ποτέ παράνομα...Είχα υπολογίσει όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι αυτή η υπέροχη, φανταστική και χρησιμότατη υπηρεσία που σκοπό έχει να βοηθάει τον απλό πολίτη και που δημιουργήθηκε με γνώμονα αυτό, και όχι για να βολευτούν ημέτεροι...Αναφέρομαι φυσικά στη δημοτική αστυνομία, μια υπηρεσία η οποία καταλαβαίνω πως δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να μοιράζει κλήσεις σε κακόμοιρους ανθρώπους...Μια υπηρεσία που μπορεί όταν αντιληφθεί κανέναν καυγά ή καμιά ληστεία στο δρόμο να το βάλει στα πόδια για να μη μπλέξει, πλην όμως δεν της ξεφεύγει καμία εργάσιμη ημέρα χωρίς να γεμίσει το μπλοκάκι της με κλήσεις για στάθμευση...Έτσι λοιπόν το μεσημέρι, βρήκα στο παράθυρο μια κλήση των 80Ευρώ, την οποία αν θα την πλήρωνα μέσα σε ένα δεκαήμερο θα μου έκαναν έκπτωση 50%, οι μεγαλόκαρδοι...Δεν κατάλαβαν όμως που έμπλεξαν...Ορκίστηκα στον εαυτό μου, πως δεν θα πληρώσω ούτε ένα ευρώ σε αυτούς...Στο κάτω κάτω δεν έπραξα τίποτα παράνομο...Ούτε είμαι εγώ διατεθειμένος να πληρώνω εγώ τα σπασμένα ενός δήμου που βγήκε στη γύρα για να μαζέψει έσοδα και να κλείσει τρύπες...Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω επομένως και ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους...Και η ειρωνεία επ' αυτού ξέρετε ποια είναι; Ότι πριν από περίπου έναν χρόνο, είχα παρκάρει στο ίδιο περίπου σημείο, όταν άγνωστοι μου διέρρηξαν το αυτοκίνητο και του προξένησαν ζημιές...Τότε καμία δημοτική αστυνομία δεν ήταν παρούσα, ενώ για τη συμπεριφορά της αστυνομίας επ' αυτού του περιστατικού, έχω ξαναγράψει σε ανάρτηση περί δημοσίου τον περασμένο Μάρτιο...Για αυτό δεν πληρώνω, δεν πληρώνω και ας ψάξουν να με βρουν όσο θέλουν....

Δεν είναι ο σκοπός μου, να οριοθετήσω με την παρούσα ανάρτηση αν είναι σωστή ή λάθος η απόφαση για άρνηση πληρωμών...Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θεωρεί καλύτερο...Αν πάντως συνεχιστεί το ίδιο τροπάριο με τα εισπρακτικά μέτρα, με τα ακριβά διόδια και τα ακριβά εισιτήρια και κυρίως με τις παράνομες νομοθετήσεις κατά το δοκούν, τότε έχω να πω πως η μέρα που δεν θα πληρώνει πλέον κανένας δεν είναι καθόλου μα καθόλου μακριά...

Ο συγχωρεμένος ο Κένεντι είπε κάποτε ότι δεν πρέπει να κοιτάζουμε τι κάνει η πατρίδα για εμάς, αλλά τι κάνουμε εμείς για την πατρίδα και ίσως να είχε δίκιο...Αν όμως ζούσε και αυτός στην Ελλάδα του σήμερα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα μούτζωνε και αυτός όπως και εμείς και με τα δύο χέρια μάλιστα...

Ελλάδα...η χώρα του παρα-...

Για την κατάσταση αυτού του υποτιθέμενου οργανωμένου κράτους που ακούει στο όνομα Ελλάδα, έχουν μιλήσει στο παρελθόν και έχουν τοποθετηθεί άπαντες οι επαΐοντες και οι γνωρίζοντες με διάφορα επιχειρήματα, βάσιμα και αβάσιμα...Όμως, από όποια αφετηρία κι αν εκκινεί κανείς και από όποια δόλια ή άδολα κίνητρα ωθείται, το βέβαιο είναι ένα και σε αυτό μοιάζουν να συμφωνούν άπαντες...Ότι ετούτη η χώρα απέχει παρασάγγας από το να δικαιούται να χαρακτηριστεί σαν ένα οργανωμένο και ευνομούμενο κράτος...Και αυτό μπορεί να το καταλάβει και ο καθένας από μόνος του, αφού πρώτα σκεφτεί διάφορα καθημερινά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στην καθημερινή δημόσια ζωή μας και τα οποία έχουν δημιουργήσει ένα παρακλάδι δίπλα στο κράτος, πιο δυνατό και πιο ενισχυμένο...Για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως αν μια πρόθεση ταιριάζει γάντι σε αυτό το χρόνιο χάλι, αυτή δεν είναι άλλη από το παρά...Διότι στην Ελλάδα, μόνο τα παρα λειτουργούν άψογα, ενώ τα κανονικά είναι υπό καθεστώς πλήρους διάλυσης χρόνια τώρα...Και αμέσως γίνομαι πιο συγκεκριμένος, χρησιμοποιώντας κάποια παραδείγματα...

Παρεμπόριο...
Το εμπόριο αυτόν τον καιρό στη χώρα μας, είναι σε πλήρη κάμψη...Και αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει ο καθένας από εμάς, κάνοντας μια βόλτα στους δρόμους της πόλης, όπου τα λουκέτα και τα ξενοίκιαστα καταστήματα είναι εκατοντάδες...Και αυτά που είναι ανοικτά, συνήθως δεν έχουν καθόλου πελατεία και απειλούνται με αφανισμό...Το παρεμπόριο όμως ζει και βασιλεύει...Και δεν αναφέρομαι μόνο στο παρεμπόριο που γίνεται πχ από τους ξένους μετανάστες στο δρόμο, οι οποίοι στήνοντας πάγκο με μαϊμούδες μπροστά στη φάτσα των καταστημάτων είναι φυσικό να μειώνουν τον ήδη εξαιρετικά περιορισμένο τζίρο των καταστημάτων..Και αυτό είναι ένα πρόβλημα...Παρεμπόριο όμως επίσης αποτελούσε και αποτελεί η τακτική επιχειρηματιών, οι οποίοι απέκρυπταν τα πραγματικά τους έσοδα από το ελληνικό δημόσιο...Όλο αυτό το φαινόμενο των μαύρων πωλήσεων είναι εξαπλωμένο παντού και πλέον δε μαζεύεται ποτέ...Εμένα φυσικά πάντα ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση; Το να πουλήσεις για παράδειγμα ένα κιλό πορτοκάλια χωρίς απόδειξη, ή μια τυρόπιτα είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος ελεγκτικός μηχανισμός από τη στιγμή που η έννοια της αποθήκης είναι πολύ γενική για επιχειρήσεις τέτοιου είδους...Το να πουλάς όμως ένα κοστούμι, ή ένα στερεοφωνικό χωρίς απόδειξη ακούγεται τρελό και όμως συμβαίνει καθημερινά...Στην Ελλάδα δυστυχώς το παρεμπόριο το εξέθρεψαν εξίσου και οι ίδιοι οι έμποροι...Έμποροι που δεν καταλαβαίνουν ότι η απόδοση του ΦΠΑ αφορά ένα έσοδο που οι ίδιοι έχουν ήδη εισπράξει εκ των προτέρων, έμποροι που θεωρούν καλό λογιστή όποιον είναι ικανός να τους μαγειρέψει με τρόπο μαεστρικό τα νούμερα τους, έμποροι που μπερδεύουν συχνά την τσέπη της επιχείρησης τους με την προσωπική τους τσέπη, έμποροι που αδιαφορούν για τη μελλοντική επένδυση, αλλά το μόνο που τους νοιάζει είναι να κλέψουν το κράτος...Κατανοώ τη λογική, του ότι ένας σε κλέβει (εν προκειμένω το κράτος...) να επιθυμείς να ανταποδώσεις με το ίδιο νόμισμα...Όμως συγχωρέστε με, μα αυτό απέχει πάρα πολύ από το να θεωρηθεί κανονικό εμπόριο και επιχειρηματικότητα... αυτό είναι στυγνό παρεμπόριο...Δεν πάει παρά ένας περίπου χρόνος, από ένα ανοιξιάτικο απόγευμα όταν και επισκεύτηκα ένα κατάστημα οπτικών ειδών, προκειμένου να αγοράσω γυαλιά ηλίου...Αφού επέλεξα ένα ομολογουμένως απαράδεκτο ζευγάρι (!!!), μου είπε η καταστηματάρχης πως αν θέλω μπορεί να μη μου κόψει απόδειξη για να γλιτώσω το ΦΠΑ, αλλά δε θα μου έδινε τσάντα, θήκη και περιτύλιγμα για να μην αποτελέσω στόχο...Το παρεμπόριο μπροστά στα μάτια μου...Σημειωτέον, μιλώ για ένα κατάστημα στο οποίο τότε πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου και δεν ήμουν τακτικός πελάτης...Θέλω να πω, πως θα μπορούσα να είμαι και κανένας υπάλληλος του ΣΔΟΕ, που να είχα επισκεφτεί το κατάστημα για έλεγχο και να παρίστανα τον πελάτη...Ούτε τα προσχήματα δηλαδή...Φυσικά εγώ σαν κοινός Ελληναράς καταναλωτής, αποδέχτηκα το συμβιβασμό, γλίτωσα καμιά τριανταριά Ευρώ ΦΠΑ, έβαλα τα γυαλιά στο κεφάλι μου, χαιρέτησα και έφυγα αμέριμνος, σίγουρος για μια ακόμη φορά πως έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να βοηθήσω το κράτος, μέσα στο οποίο φυτοζωώ...

Παραπαιδεία...
Ένα άλλο πολύ δημοφιλές παρά στη χώρα τούτη, είναι φυσικά η παραπαιδεία που και αυτή είναι σε πλήρη άνθηση...Όταν ήμουν εγώ μαθητής, παραπαιδεία θεωρούνταν το να πηγαίνει κανείς στο φροντιστήριο..Μάλιστα στο Λύκειο τότε, δεν αναφέραμε μπροστά στους καθηγητές, το γεγονός πως πηγαίναμε φροντιστήριο διότι αυτό θεωρούνταν τότε σχεδόν σαν ατόπημα...Τι κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μαθητής που να μην πηγαίνει φροντιστήριο; Οι τύποι έπρεπε να κρατηθούν πάση θυσία...Σήμερα, σχεδόν μια δεκαετία και κάτι ύστερα από εκείνη την εποχή, το φροντιστήριο θεωρείται τόσο ισχυρός θεσμός, όσο περίπου και το ίδιο το σχολείο, για να μην πω και ακόμη περισσότερο...Σήμερα, επίσης δεν υπάρχει ούτε ένας εκπαιδευτικός που τουλάχιστον να γνωρίζω εγώ έστω και κατ' όνομα που να μην παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε σπίτια...Και αν υπάρχει κάποιος που δεν το κάνει αυτό, είναι επειδή απλά και μόνο δε βρίσκει...Συγχωρήστε μου τον κυνισμό, αλλά είπαμε να πούμε αλήθειες...Η παιδεία γενικά είναι ένας από τους βασικότερους πυλώνες ενός σοβαρού κράτους, αν θέλετε τουλάχιστον να θεωρείται τέτοιο...Στη χώρα τούτη όμως, κάθε κυβέρνηση που έρχεται αλλάζει το εκπαιδευτικό σύστημα προς το χειρότερο...Με αποτέλεσμα σήμερα το δημόσιο σχολείο να είναι απαξιωμένο πέρα ως πέρα και η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών να θεωρεί τη φοίτηση εκεί σαν αγγαρεία, αφού τις γνώσεις που θα του χρειαστούν θα τις αποκτήσει στο φροντιστήριο και στο ιδιαίτερο...

Παρακράτος...

Ένα ακόμη πολύ δημοφιλές παρά που ανθίζει στη χώρα τούτη είναι φυσικά το παρακράτος...Στον όρο αυτό, τουλάχιστον με τη δική μου προσωπική κρίση περιλαμβάνονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που δρουν στο παρασκήνιο, πλην όμως έχουν τη δυνατότητα όταν τα πράγματα μοιάζουν να ξεφεύγουν από τα σχεδιασμένα, να παρεμβαίνουν και να δίνουν τη λύση...Το παρακράτος κατά την άποψη μου έχει πάμπολλες εκφάνσεις στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία...Όταν τα πλήθη μοιάζουν να ξυπνάνε και να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, τότε κάτι τυχαίο συμβαίνει που εκφοβίζει τα πλήθη...Όταν τα πράγματα ζορίζουν, βγαίνουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και πωλούν το προσυμφωνημένο παραμύθι για να κατευνάσουν τα πάθη...Όταν η κυβερνήσεις θέλουν να πάρουν αντιλαϊκά μέτρα, τότε όλως τυχαίως η αστυνομία προχωρά σε συλλήψεις τρομοκρατών, ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, τότε η αστυνομία χρησιμοποιεί τις χρυσές της εφεδρείες και ξανασυναντιέται με παλιούς γνωστούς έτσι για το θεαθήναι...Όταν βρεθεί κανένας δημοσιογράφος που δεν ακολουθεί την πεπατημένη, τότε το σύστημα τον συνθλίβει και κάποιοι υποτιθέμενοι αγωνιστές τον βγάζουν από τη μέση...Όταν επίσης ένας κλάδος απεργεί και απαιτεί να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα του, τότε όλως τυχαίως πάντα τα δικαστήρια κρίνουν τις απεργίες αυτές παράνομες και καταχρηστικές, πετώντας στα σκουπίδια τα εργατικά δικαιώματα...Τον ίδιο σκοπό επίσης εξυπηρετούν κατευθυνόμενες διαρροές, προκειμένου να δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη το κατάλληλο κλίμα....Όποιος θέλει αποδείξεις και ονόματα για όλα αυτά, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει την ειδησεογραφία μιας ημέρας όπως αυτή φτιασιδώνεται και σερβίρεται κατά το δοκούν...Το παρακράτος λοιπόν ζει και βασιλεύει και όποιος δεν το βλέπει, απλά εθελοτυφλεί..

Η Ελλάδα λοιπόν μετά από όλα αυτά μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως η χώρα του παρά-... Μια χώρα στην οποία όλα αποφασίζονται και τίθενται σε εφαρμογή στο παρασκήνιο...Μια χώρα που τόσα χρόνια έχει εκπαιδεύσει τους κατοίκους της να συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και να ψάχνουν να βρουν κάθε μικρό παραθυράκι για να παρανομήσουν εις βάρος της πατρίδας τους, ανταποδίδοντας ακριβώς με το ίδιο νόμισμα...Ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι όπου ο καθένας παρανομεί εις βάρος του άλλου και πάει λέγοντας...

Και η ζωή συνεχίζεται σε αυτή την αφόρητη χώρα, που έχει το θράσος να θέλει να ονομάζεται και οργανωμένο και ευνομούμενο κράτος...