Η ποδοσφαιρομάνα Λατινική Αμερική...

To Παγκόσμιο κύπελλο έφτασε αισίως στη φάση των 8 και από αύριο ρίχνονται στη μάχη για την τελική επικράτηση οι οκτώ μονομάχοι, με μοναδικό στόχο την κατάκτηση του κυπέλλου...Ξέχωρα από τακτικές αναλύσεις, φαβορί, αουτσάιντερ και λοιπούς πρωταγωνιστές, αυτό που έχει ξεχωρίσει στο παρόν Μουντιάλ είναι δίχως άλλο η καθολική επικράτηση των ομάδων της Λατινικής Αμερικής...Είναι η πρώτη φορά στα μουντιαλικά χρονικά (τουλάχιστον έτσι όπως θυμάμαι εγώ), που στην οχτάδα υπάρχουν τέσσερις εκπρόσωποι της συγκεκριμένης ηπείρου...Τις προηγούμενες φορές η οκτάδα απαρτιζόταν από κυρίως Ευρωπαίους, τους οποίους συνήθως συνόδευαν η Αργεντινή και η Βραζιλία...Φέτος τα κόζα έχουν αλλάξει και μπορούμε να μιλάμε για την αναγέννηση του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου...Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι πάντως πως υπάρχει η πιθανότητα, η τελική τετράδα να αποτελείται και από τις 4 αυτές ομάδες (Αργεντινή, Βραζιλία,Ουρουγουάη,Παραγουάη), πράγμα που προσωπικά θα με ικανοποιήσει απόλυτα...

Οι πιο πολλοί αποδίδουν την καταβαράθρωση των ευρωπαϊκών ομάδων και την καλή πορεία των νοτιοαμερικανών σε παράγοντες όπως η κούραση των Ευρωπαίων από τα συνεχή και αδιάκοπα παιχνίδια μέσα στη σεζόν, αλλά και στο χειμώνα της Νοτίου Αφρικής...Είναι μια εξήγηση λογικοφανής, που ως ένα σημείο είναι ορθή αλλά δεν δίνει πλήρεις απαντήσεις...Και αυτό επειδή αφενός μεν οι καλύτεροι Λατινοαμερικανοί ποδοσφαιριστές αγωνίζονται σε ευρωπαϊκούς συλλόγους (συνεπώς αγωνίζονται και αυτοί σε πολλά ματς ετησίως) και αφετέρου οι χώρες αυτές δουλεύουν σωστά στον τομέα των εθνικών ομάδων...Αφήνοντας στην άκρη τη Βραζιλία και την Αργεντινή (που διαθέτουν τόσο ταλέντο που ξεχωρίζουν), αξίζει κανείς να παρατηρήσει τις άλλες ομάδες...Η μικρή σε πληθυσμό (περί τα 3 εκατομμύρια κατοίκους έχει περίπου...) μα μεγάλη σε ποδοσφαιρική αξία και ιστορία Ουρουγουάη, παρουσίασε ένα καλοδουλεμένο σύνολο με καλούς ρολίστες και μερικούς μεγάλους σολίστες...Το ίδιο και η Παραγουάη, η οποία διοργάνωση με τη διοργάνωση γιγαντώνεται και βελτιώνεται σε σημείο που σιγά σιγά κανείς δε θα θέλει να βρεθεί στο διάβα της. Ακόμη και η Χιλή με το ταλέντο και την ταχύτητα της είναι βέβαιο κατ εμέ πως θα προχωρούσε έτι περαιτέρω στη διοργάνωση, αν δεν έπεφτε πάνω στο σκόπελο της Βραζιλίας...Το ίδιο περίπου ισχύει και για το Μεξικό και πάει λέγοντας...Όλες οι ομάδες αυτές έχουν σοβαρό κορμό, δεμένο σύνολο και προπονητή αν όχι γηγενή, τουλάχιστον πάρα πολύ κοντά στη δική τους κουλτούρα...Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο...Η Αγγλία του ακριβοπληρωμένου Καπέλο, έγινε ποδοσφαιρικά διεθνώς ρεζίλι...Στην πάλαι ποτέ κραταιά Γερμανία, είναι ζήτημα να υπάρχουν πάνω από 4 Γερμανούς, που να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο...Ας είναι καλά οι μεταγραφές εκ Πολωνίας, Τουρκίας, Βραζιλίας, Γκάνας κοκ...Η Ιταλία μοιάζει να έχει στερέψει από ταλέντο και από δίψα...Το ποδοσφαιρικό θέατρο της Γαλλίας ανέστειλε νωρίς τη λειτουργία του και πήγε σπίτι...Οι ποδοσφαιρικά υπερφίαλοι και παραδοσιακά looser Πορτογάλοι, πήγαν και αυτοί σπίτι νωρίς... και έχουν απομείνει μόνο τα δεκανίκια της Ολλανδίας και η Ισπανία του ποδοσφαίρου "γύρω γύρω όλοι" να κρατούν ψηλά την σημαία της Ευρώπης, αλλά αμφιβάλλω αν πιστεύει κανείς πως είναι ικανές να πάρουν την κούπα...

Πέρα όμως από τα υπόλοιπα, ένας ακόμη παράγοντας που γέρνει σαφώς την πλάστιγγα υπέρ της Νότιας Αμερικής είναι το απαράμιλλο ταλέντο των ποδοσφαιριστών, που βγαίνουν από αυτήν την ποδοσφαιρομάνα ήπειρο...Από εκεί ξεπηδούν μεγάλοι τεχνίτες με τη στόφα του ηγέτη, που ξεχωρίζουν μέσα στο γήπεδο σαν τη μύγα μες στο γάλα...Δεν θα μιλήσω για τις παλιές δόξες...Θα μιλήσω όμως για τα τωρινά...Θα πω για αυτό το ποδοσφαιρικό ρομπότ που αγγίζει την τελειότητα που ακούει στο όνομα Μαϊκόν και για τον καλύτερο τερματοφύλακα του κόσμου που δεν είναι άλλος από το Ζούλιο Σέζαρ...Θα πω επίσης για το μεγάλο ποδοσφαιριστή νικητή τόσο του ποδοσφαίρου όσο και της ζωής (όποιος δεν έχει διαβάσει τις οικογενειακές του περιπέτειες, πρέπει να το κάνει...) που λέγεται Ντιέγκο Φορλάν...Για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου, που δεν είναι άλλος από το Μέσι...Για τους καλλιτέχνες της μπάλας Χιλιανούς, που μοιάζουν να χαϊδεύουν το τόπι, ή για τους σφριγηλούς Παραγουανούς...Ναι, οι Ευρωπαίοι ποδοσφαιριστές πιθανώς να έχουν καλύτερη τακτική προσήλωση μέσα σε ένα ματς και να είναι πιο αποτελεσματικοί..Ναι οι Αφρικανοί έχουν σωματικές δυνάμεις, που σπάνια κανείς συναντά σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές..Όμως την τεχνική κατάρτιση, το πάθος και τη θέληση των Νοτιοαμερικανών που όλα μαζί φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα, δεν την έχει κανείς άλλος ανά την υφήλιο...

Πέρα όμως από τα τεχνικά προσόντα, αυτό που ξεχωρίζει τους Λατινοαμερικανούς ποδοσφαιριστές είναι η ποδοσφαιρική τους προσωπικότητα, που τους κάνει αγαπητούς ανά την υφήλιο...Το να έχεις τεχνικά προσόντα είναι καλό, αλλά δεν αρκεί αν αυτά δε συνοδεύονται από δυνατό χαρακτήρα και ηγετική προσωπικότητα και αρκετό ποδοσφαιρικό εγωισμό και αλητεία...Για αυτό δεν είναι τυχαίο, πως πολλοί Νοτιοαμερικανοί παραμένουν στη μνήμη μας, εδώ και χρόνια τόσο για την αξία τους όσο για το χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους...Τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά είναι αυτά που μετατρέπουν έναν ταλαντούχο ποδοσφαιριστή στον καλύτερο του κόσμου...Και τα παραδείγματα τέτοιου είδους είναι πάμπολλα...Από που να πρωτοξεκινήσει κανείς...Από τον ανυπέρβλητο Μαραντόνα και τον ασύλληπτο Αλφρέντο ντι Στέφανο ως το Μπατιστούτα και το Μέσι...Από τους Βραζιλιάνους Πελέ, Σόκρατες,Ζίκο, Ζαϊρζινιο, Γκαρίντσα ως τους Ρονάλντο, Ρομάριο, Ριβάλντο κλπ...Από τους τεράστιο επιθετικό δίδυμο της Χιλής, που απαρτιζόταν από τους Μαρσέλο Σάλας και Ιβάν Ζαμοράνο...Από τα παλιά τοτέμ της Ουρουγουάης Σκιαφίνο, Έντσο Φραντσέσκολι, Μοντέρο και Φονσέκα...ως τους σύγχρονους Ρεκόμπα και Φορλάν...Από την τεράστια αυτή προσωπικότητα και συνάμα για μένα τον κορυφαίο τερματοφύλακα που έχω δει με τα μάτια μου, που ακούει στο όνομα Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ...Πείτε μου ειλικρινά, οι Ευρωπαίοι απέναντι σε όλα αυτά τα ιερά τέρατα, τι έχουν να αντιτάξουν...Έναν Κρόιφ, έναν Εουσέμπιο, έναν σέντερ μπακ Μπεκενμπάουερ, έναν Μπόμπι Τσάρλτον, έναν Τζιανκάρλο Αντονιόλι και μερικούς άλλους...Η διαφορά επιπέδου είναι εμφανής και επ' αυτού δε χωρά καμία μα καμία αμφιβολία...Διαφορά τόσο σε τεχνικές αρετές, όσο κυρίως σε προσωπικότητα, τσαγανό και ηγετικές ικανότητες...
Όλα αυτά τα γράφω και για έναν επιπρόσθετο λόγο...Μπας και διορθωθεί ποτέ αυτή η τεράστια αδικία της Fifa προς τις εθνικές ομάδες που έρχονται από τη Νότια Αμερική...Είναι ανήκουστο, η συγκεκριμένη ήπειρος να έχει μόλις τέσσερις θέσεις για το Μουντιάλ συν μια αν προκύψει από τα μπαράζ...Την ίδια στιγμή η Αφρική φέτος είχε πέντε εγγυημένες συμμετοχές, η Ασία τρεις και η Ωκεανία δύο...Κάτι τέτοιο είναι εντελώς ανήκουστο και άδικο και κάποτε θα πρέπει να διορθωθεί...Το είχα γράψει και παλιότερα, το ξαναγράφω και τώρα...Η Λατινική Αμερική θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον επτά θέσεις μόνη της, εκτός από την κεντρική Αμερική (Εκουαδόρ, Μεξικό κλπ)...Λείπουν πχ από το φετινό Μουντιάλ παραδοσιακές δυνάμεις σαν το Περού, αλλά και χώρες που όλοι λατρέψαμε ποδοσφαιρικά όπως η Κολομβία...Και την ίδια στιγμή, στο φετινό Μουντιάλ παρέλασαν ποδοσφαιρικά καφενεία του τύπου Σλοβενίας, Σλοβακίας, Βόρειας Κορέας, Αλγερίας, Νέας Ζηλανδίας κλπ κλπ...Είναι ή δεν είναι αυτό μια τεράστια αδικία; Σαφώς και είναι και θα πρέπει κάτι να γίνει επ' αυτού...Αλλά οι καρεκλοκένταυροι περί άλλων τυρβάζουν δυστυχώς...

Λένε πως το ποδόσφαιρο γεννήθηκε στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Αγγλία και έκανε τα μεγαλύτερα βήματα προόδου τα έκανε στη γηραιά ήπειρο...Εν μέρει συμφωνώ...Ίσως να γεννήθηκε εδώ, ως προς τους κανόνες του...Διότι στη συνέχεια, ταξίδεψε ως τη Λατινική Αμερική και πήρε την τεχνική από τη Βραζιλία, το πάθος την αυταπάρνηση και τη μαγκιά από την Αργεντινή, το δυναμισμό από την Ουρουγουάη και από τους άλλους Λατίνους και κατέληξε στο να γίνει το άθλημα που λατρεύεται διεθνώς από κάθε άνθρωπο και ένα κοινωνικό φαινόμενο που συναρπάζει και καθηλώνει τα πλήθη και ενίοτε τα επηρεάζει...

Είθε στο φετινό Μουντιάλ, τα ζευγάρια των ημιτελικών της επόμενης εβδομάδας να είναι Αργεντινή-Παραγουάη και Βραζιλία-Ουρουγουάη, για να απολαύσουμε ποδόσφαιρο που θα μας καθηλώσει, με τις μάχες σώμα με σώμα, την απαράμιλλη τεχνική κατάρτιση, το δυναμισμό και την αυταπάρνηση των αγωνιζομένων στη μάχη για την τελική επικράτηση...Και ας το κατακτήσει όποιος να είναι στο τέλος...Αλλά και να μην περάσει καμία από τις 4 ομάδες της Λατινικής Αμερικής στα ημιτελικά, ουδόλως με νοιάζει...Στο κάτω κάτω, όσοι γνωρίζουν και καταλαβαίνουν από κανονικό ποδόσφαιρο, ξέρουν να εκτιμούν ποδοσφαιρικές ομάδες και συμπεριφορές πέρα από τρόπαια και διακρίσεις...

Η σύγχρονη μάστιγα του τζόγου...

Κατά την ταπεινή άποψη του φτωχού συγγενή, μια από τις μεγαλύτερες γάγγραινες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας είναι ο τζόγος, ο οποίος έχει υπεισέλθει παντού και σε όλους...Θα μου πείτε βέβαια, μέσα σε τόσα μεγάλα και ανυπέρβλητα εμπόδια και προβλήματα που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία, ο τζόγος με πείραξε; Ναι με πείραξε...Γιατί ο τζόγος είναι ένα από τα πιο σκληρά ναρκωτικά που υπάρχουν και ο εθισμός που προκαλεί είναι τόσο μεγάλος, που μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή του ανθρώπου και καλώς ή κακώς μόνο ελάχιστοι είναι αυτοί που είναι σε θέση να τιθασεύσουν το πάθος αυτό, προτού τους οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις και συμπεριφορές..Μάλιστα, αν λάβουμε υπόψιν την τρέχουσα κάκιστη οικονομική συγκυρία, θα παρατηρήσουμε, ότι όλο και περισσότεροι στρέφονται προς το τζόγο μπας και μπορέσουν να ορθοποδήσουν, με αποτέλεσμα να εισέρχονται ακόμη πιο βαθιά μέσα στο πηγάδι το οποίο δεν έχει πάτο δυστυχώς...

Από την άλλη πλευρά, έρχεται ο μεγάλος νταβατζής, που ακούει στο όνομα ελληνικό κράτος, να ρίξει μια σπρωξιά προς την καταστροφή...Κύριο μέλημα του κράτους δεν είναι να αποτρέψει τον Έλληνα από το να τζογάρει το υστέρημα του...κύριο μέλημα του είναι να νομιμοποιήσει κάθε μορφής τυχερό παιχνίδι για να ενισχύσει τα έσοδα του και γιατί όχι να μη δημιουργήσει καινούρια παιχνίδια για να προσελκύσει νέους πελάτες και περισσότερα χρήματα...Ειδικά στις μέρες μας, που τα κρατικά ταμεία είναι άδεια και πρέπει να καλυφθούν αυτοί που τα άδειασαν, το κράτος έχει επιδοθεί σε ένα σαφάρι άνευ προηγουμένου σε σχέση με τα τυχερά παιχνίδια...Προσπαθεί να φράξει το δρόμο στις ξένες ιντερνετικές εταιρείες στοιχημάτων, όχι για να προφυλάξει τους πολίτες, αλλά για να δημιουργήσει το ίδιο μια δική του στοιχηματική πλατφόρμα για να εισπράττει όλο το χρήμα...Δεν τους νοιάζει να προστατεύσουν κανένα από τους αετονύχηδες του διαδικτύου, αλλά μόνο να εισπράττουν μερίδιο τύπου φορολογίας σαν κανονικοί προαγωγοί...Για αυτό ακριβώς, όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, παρατηρείς διαφημίσεις για καζίνο, τυχερά παιχνίδια και προσφορές και ευκαιρίες που υπόσχονται μια καλύτερη ζωή...Αλλά και ο ίδιος ο κρατικός ο οργανισμός τζόγου έχει βαλθεί να αποσπάσει κάθε ευρώ από την τσέπη του κακόμοιρου του πολίτη, θεσπίζοντας ένα σωρό παιχνίδια με υποτιθέμενα μεγάλα κέρδη για τον παίκτη...Έχουμε φτάσει στην κατάντια, οι μόνες επιχειρήσεις που ανθούν στην Ελλάδα να είναι σχεδόν αποκλειστικά μόνο τα καζίνο...Μόνο αυτά έχουν σταθερά ανοδική πορεία και δεν τα αγγίζει ούτε η κρίση, ούτε τίποτα...

Τον τελευταίο καιρό, στα ψιλά έχει περάσει η είδηση ότι το κράτος σκέφτεται να επαναφέρει κανονικά και με το νόμο τα περιβόητα φρουτάκια και τους κουλοχέρηδες, τα οποία πριν μερικά χρόνια υποτίθεται τα εξοβέλισε μπροστά μάλιστα στις κάμερες, υποτίθετα για το καλό της ελληνικής κοινωνίας...Τώρα όμως που τα περιθώρια έχουν στενέψει για τα καλά, το κράτος έκανε πίσω και θα τα επαναφέρει οσονούπω με δόξες και τιμές, βάζοντας έτσι ένα λιθαράκι στην τέρψη και την ικανοποίηση του απλού πολίτη και την ίδια στιγμή ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο του...Τι να τα κάνουμε τα αναπτυξιακά μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις, όταν πουλώντας την ψυχή μας στο διάβολο, μπορούμε να γεμίσουμε τα ταμεία μας; Πολλοί αντιλέγουν και υποστηρίζουν πως θα πρέπει να υπάρχουν και εδώ, τα ίδια μέτρα και ίδια σταθμά που εφαρμόζονται στην προηγμένη Ευρώπη...Απάντηση...Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι περισσότερο ώριμες για τέτοιου είδους πράγματα...Και τελοσπάντων αυτή η τακτική να μιμούμαστε άκριτα καθετί που εφαρμόζεται στη Δυτική Ευρώπη είναι μία από τις αιτίες που ως χώρα και ως ανθρώπους μας κατάντησε με τη θηλιά στο λαιμό...Το γεγονός δηλαδή, ότι υιοθετήσαμε πράγματα και τακτικές χωρίς να τα προσαρμόσουμε στα ιδιαίτερα μας δεδομένα...Δεν απομένει στο τέλος παρά να νομιμοποιηθούν και τα ναρκωτικά...Το καλό μας κράτος θα σταθμίσει τα δεδομένα και θα δει πως αντί να βάζει τους εμπόρους φυλακή, είναι καλύτερα για αυτό να τιμολογήσει τις συναλλαγές με ένα βαρβάτο ΦΠΑ...Συγχωρήστε μου τον κυνισμό...Δε θεωρώ όμως πως απέχει και πάρα πολύ από την πραγματικότητα..Δυστυχώς...

Δε θα ήμουν όμως απόλυτα ειλικρινής, αν περιοριζόμουν στην ώθηση που μας δίνει το κράτος, οδηγώντας μας στο γκρεμό...Διότι, αν την ίδια στιγμή εμείς οι απλοί πολίτες δεν ήμασταν πρόθυμοι να καταστραφούμε από μόνοι μας, ίσως και τίποτα από όλα αυτά να μη γινόταν...Ο Έλληνας σε όλες τις μορφές του τζόγου το παίζει καθηγητής, ενώ στην πραγματικότητα είναι παντελώς άσχετος...Θέλετε να μιλήσουμε για στοίχημα; Όλοι ξέρουν από ποδόσφαιρο, έστω αν τις ομάδες που διαγωνίζονται δεν τις έχουν παρακολουθήσει στο χορτάρι ποτέ στη ζωή τους...Όλοι έχουν πληροφορίες από μέσα, οι οποίες είναι και καλά έγκυρες άσχετα αν δεν επιβεβαιώνονται ποτέ...Και αν στραβώσει το ματς, τότε ήταν σίγουρα στημένο...Να μιλήσουμε για καζίνο...Εκεί που όλη η Ελλάδα αναστενάζει και χάνει τα λεφτά της κάθε βράδυ και εκεί που ξεκληρίζονται οικογένειες και αξιοπρέπειες κουρελιάζονται; Θυμάμαι, πως είχα φίλους όταν ήμουν μικρότερος, οι οποίοι ανυπομονούσαν να συμπληρώσουν την ηλικία των 23, για να μπορούν να επισκεφθούν το καζίνο και μάλιστα τα επισκέπτονταν τη βραδιά των γενεθλίων τους, για να μη χάσουν καθόλου καιρό...Άσχετα αν μετά έγιναν μόνιμοι θαμώνες, με ότι αυτό συνεπάγεται...Θέλετε να πούμε για τον ιππόδρομο...Δε μπορείτε να φανταστείτε τι κοσμοσυρροή γίνεται στα πρακτορεία του οπαπ, όταν έχει ιπποδρομίες...Άνθρωποι μεροκαματιάρηδες ως επί το πλείστο, παίζουν το καθημερινό τους εισόδημα πάνω σε άλογα που τρέχουν...Φυσικά δεν παίζουν απροετοίμαστοι..Έχουν μελετήσει πρώτα και έχουν συμβουλευτεί και τους γκουρού και τα προγνωστικά τους και ρίχνονται στον αγώνα...Εκεί όμως που γίνεται ο χαμός είναι κατά τη διάρκεια της κούρσας...Όποιος δεν έχει βρεθεί μπροστά σε κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το καταλάβει...Βλέπεις ανθρώπους να πετάγονται σαν ελατήρια από τις καρέκλες τους, να φωνάζουν, να βρίζουν, να παρακινούν το άλογο να τρέξει και να τερματίσει...Και όταν φυσικά χάσουν, σπεύδουν να ξανασπρώξουν για την επόμενη ιπποδρομία...Ή αφήστε την αηδία όλων των Ελλήνων χασομέρηδων που ακούει στο όνομα κίνο...Ρε μάγκες λίγη κοινή λογική δε βλάπτει...Υπάρχει περίπτωση να κερδίσει κανείς απέναντι στον διοργανωτή του γεγονότος; Τι είναι αυτοί φιλανθρωπικά ιδρύματα;...Και η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών είναι χαμένοι...Ξέρετε κανέναν που να κρατάει λογαριασμό με τα παιγμένα και τα κερδισμένα;...Μόνο όταν το κάνει κανείς αυτό, μπορεί να συνειδητοποιήσει το πόσο μέσα μπαίνει...Αλλά τι κάθομαι και σπαταλώ το χρόνο μου...Παίξτε 10 παιχνίδια στο στοίχημα ή 10 νούμερα στο κίνο και θα γίνεται πλούσιοι, όπως σας λένε...Και αν δεν κερδίσετε με την πρώτη, συνεχίστε στη δεύτερη φορά, στη συνέχεια στην τρίτη κ.ο.κ...Έτσι και αλλιώς το βάθος του βαρελιού είναι αμέτρητο και δυστυχώς φαίνεται να χωρά πολλούς...

Δεν είναι σκοπός μου με αυτή την ανάρτηση να κάνω κήρυγμα κατά του τζόγου...Μακριά από την αναξιότητα μου τέτοιες ευθύνες....Εγώ απλά σκοπό έχω να παραθέσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, με βάση την κατάντια που αντικρίζω καθημερινά...Κατανοώ πως το να τζογάρεις έχει κάποιο ενδιαφέρον...Και εγώ σποραδικά ξοδεύω μερικά Ευρώ την εβδομάδα, στοιχηματίζοντας σε ποδοσφαιρικούς αγώνες έτσι για την πλάκα μου...Εγώ όμως ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό μέχρι αηδίας, ενώ το δικό μου ισοζύγιο είναι κερδοφόρο...Δεν αποτελούν δικαιολογία αυτά, απλά τα καταθέτω...Το να ασχολείσαι όμως κάθε μέρα όλη μέρα με το τζόγο, το να ποντάρεις σε οτιδήποτε σου προσφέρουν, το να μη μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς τζόγο, το να σπαταλάς ώρες και ημέρες μέσα σε ένα καζίνο, ή σε ένα πρακτορείο βλέποντας ιπποδρομίες και το να ξοδεύεις από το υστέρημα σου για να παίξεις είναι ένας μεγάλος εθισμός...Στην αρχή γλυκός και ίσως όμορφος...στο τέλος οπωσδήποτε καταστροφικός και χωρίς επιστροφή...Ακριβώς ότι συμβαίνει και με τα ναρκωτικά δηλαδή...

Λένε πως σε μια κατεστραμμένη χώρα ανθίζουν φαινόμενα όπως του τζόγου, τον οποίο ο λαός βλέπει βλακωδώς και αφελώς ως μια ευκαιρία να αντεπεξέλθει οικονομικά...Τον τελευταίο μήνα, πρέπει να έχω διαβάσει για πάνω από 10 συλλήψεις ανά την Ελλάδα, ανθρώπων που σε καφενεία ή σε άλλους τέτοιου είδους χώρους διοργάνωναν παράνομα στοιχήματα σε σχέση πχ με το μουντιάλ και όχι μόνο...Την ίδια στιγμή ο οπάπ είναι η μοναδική εταιρεία δημοσίου καθεστώτος που βγάζει τεράστια κέρδη κάθε χρόνο...Θέλετε και άλλες αποδείξεις για να πειστείτε και εσείς, πως η Ελλάδα είναι και με τη βούλα εδώ και καιρό μια τριτοκοσμική χώρα;

Η παραγωγική διαδικασία της ελληνικής μουσικής...

Χτες το βράδυ μεταξύ διαβάσματος και Μουντιάλ και ενώ περίμενα να ξεκινήσει το ματς της Σερβίας με την Αυστραλία, επιδόθηκα σε ζάπινγκ έτσι από περιέργεια...Και το μάτι μου έπεσε σε κάποια μουσικά βραβεία, που παρουσιάζονταν στην τηλεόραση του Alpha...Δεν ήξερα τι είδους βραβεία ήταν αυτά και για αυτό το λόγο κάθισα λίγο να χαζέψω, έτσι για να δω τι παίζει...Το ίδιο έκανα τόσο στο ημίχρονο του αγώνα, όσο και στο τέλος του ώσπου να με πάρει ο ύπνος...Για την ιστορία να αναφέρω πως εκ των υστέρων κατάλαβα, ότι επρόκειτο για τα βραβεία του μουσικού καναλιού Mad, όπως ανέφεραν και στην εκδήλωση...Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ξόδεψα αυτή τη μία ώρα για να δω βρε αδερφέ, τι είδους μουσική είναι αυτή που βραβεύεται σήμερα στην Ελλάδα και τι μουσική αρέσει στον κόσμο...Όχι ότι δεν το υποψιαζόμουν, αλλά πάντοτε μια ακόμη επιβεβαίωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...Μία ώρα maximum αντέχεται αυτό το πράγμα...Καλύτερα ένα αδιάφορο ματς Μουντιάλ χωρίς φάσεις, χωρίς θέαμα με περιγραφή Αλέκου Θεοφιλόπουλου και τις βουβουζέλες στο φουλ, παρά μια σειρά από άκυρα ντουέτα με καλλιτέχνες, ντυμένους-ες με παρδαλά ρούχα, περίεργα καπέλα και μικρά κομμάτια υφάσματος να διαλαλούν την πραμάτεια τους...

Λοιπόν, θέλω να είμαι απόλυτα ξεκάθαρος...Όλη αυτή η μουσική ηχεί σαν τρελή παραφωνία στα δικά μου αυτιά και δεν μπορώ να την ακούσω με τίποτα και για κανένα λόγο...Ή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πρέπει να έχω πιει τόσο, ούτως ώστε σχεδόν να μην καταλαβαίνω και πολλά και τότε ναι μπορεί να την ακούσω...Μιλάω για τη λαϊκο-γυφτο-τσιφτετελο-ποπ ελληνική μουσική και όλο εκείνο το σινάφι που προωθούν οι δισκογραφικές και τα κανάλια, το οποίο στα μάτια τα δικά μου δε φαντάζει σαν μουσική αλλά σαν βιομηχανία εύπεπτων τραγουδιών, για να τα ακούμε και μετά να πέφτουμε ήσυχοι για ύπνο...Αν αυτό είναι η περίφημη ελληνική μουσική, για την οποία άπαντες περηφανευόμαστε, τότε εκπέμπω απλά σε διαφορετικό μήκος κύματος...

Αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι τα πρότυπα των τραγουδιστών που μας πλασάρουν σαν ταλέντα...Το χειρότερο είναι ότι η νεολαία και ιδίως οι έφηβοι φαίνεται να ψήνονται με τέτοιου είδους είδωλα...Είδωλα που τα μανιπουλάρουν οι υποτιθέμενοι ειδήμονες μέσα από ένα κάρο ριάλιτι σόου, στα οποία τα νήματα είναι εμφανές πως τα κινούν οι δισκογραφικές..Το πρότυπο επιτάσσει πως πλέον οι νέοι "καλλιτέχνες" θα πρέπει να είναι ευθυτενείς, άτριχοι με ωραίο σώμα και γραμμωμένους κοιλιακούς και εκκεντρικό χτένισμα για να αρέσουν στα κοριτσάκια του γκρουπ 12 με το πολύ 18...Αντίστοιχα οι κοπέλες πρέπει να είναι σέξι, καλλίγραμμες και συνάμα πληθωρικές, ενώ δεν θα πρέπει να διστάζουν να το κουνήσουν λίγο περισσότερο για να προσελκύσουν τα βλέμματα και να καθηλώσουν τα ανδρικά πλήθη...Τα παραπάνω είναι σε σχεδόν απόλυτο βαθμό τα βασικά προσόντα για ένα αγόρι και μια κοπέλα αντίστοιχα, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων είναι πρόθυμη να τα ακολουθήσει μέχρι κεραίας...Από κει και μετά έρχεται και η όποια φωνή, χωρίς όμως να είναι προαπαιτούμενο...Διότι το να φτιάξεις ένα ποθητό και καλλίγραμμο σώμα απαιτεί δουλειά ίσως ετών...Το να βελτιώσεις και να μετατρέψεις σε απλά ανεκτή μια φωνή, απαιτεί ένα καλό κομπιούτερ...Τα λέω καλά; Στο κάτω κάτω πόσα από τα τραγούδια που γράφονται σήμερα στο είδος αυτό, πιστεύετε πώς απαιτούν σοβαρές φωνητικές ικανότητες από τον τραγουδιστή; Ένα...Δύο...άντε δέκα το πολύ...Λοιπόν αυτά δε θα ακουστούν ποτέ live και τη βρήκαμε τη λύση...Και στη συνέχεια είναι απόλυτα φυσιολογικό όλοι αυτοί να είναι μικρής διάρκειας...Σαν το γιαούρτι...Τους ακούς για ένα μήνα, άντε για τρεις και στη συνέχεια δίνουν στη σκυτάλη στα νέα προϊόντα της βιομηχανίας, που έρχονται να αντικαταστήσουν τους άλλους...Κανονική παραγωγική διαδικασία δηλαδή...Συνεπικουρούμενη φυσικά από τα μουσικά ραδιόφωνα, τα οποία παίζουν τραγούδια στοχευμένα, κάνοντας μας στην ουσία πλύση εγκεφάλου με ατέλειωτες επαναλήψεις...

Πέρα όμως από τους τραγουδιστές, υπάρχει σοβαρή ένδεια σε μελωδίες...Όλο και περισσότερο σπανίζουν οι νέοι καλλιτέχνες που με μια κιθάρα στο χέρι, είναι ικανοί να σε ταξιδέψουν με τις μελωδίες που οι ίδιοι δημιούργησαν..Είναι αυτή η εξαιρετική λέξη της ελληνικής γλώσσας, που αποτυπώνει τη μαγεία των δημιουργών-τραγουδιστών αυτών...Τροβαδούρος...Υπάρχει κανείς σήμερα και δεν τον ξέρω;...Και αν ξεπεταχτεί κανείς έστω από σπόντα, τότε τον αναλαμβάνουν οι εταιρείες τον πατρονάρουν, τον πλάθουν κατά τα πρότυπα τους και τον μετατρέπουν σαν ένα από όλους τους άλλους...Αφήστε, που και αυτό να μη συμβεί, υπάρχει η υπερέκθεση μερικών που όντων πουλάνε, σε ραδιόφωνα και ΜΜΕ, που γρήγορα τους βαριέσαι...Τρανό παράδειγμα ο Ρους και οι 'Εξαιρέσεις' του...Ένα κομμάτι που αναπτύχθηκε εκτός συστήματος, όμως το ίδιο το σύστημα βλέποντας την απήχηση του το υιοθέτησε και σχεδόν το έκαψε...Ή ο αρχικά συμπαθής Μύρωνας Στρατής, ο οποίος ξεπήδησε από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης ενώ είχε συνεργαστεί με σπουδαίους δημιουργούς και εντέλει το σύστημα τον εκμεταλλεύτηκε τόσο πολύ, που σε λίγο είναι βέβαιο πως θα γίνει ακόμη περισσότερο αντιπαθής ακόμα και από τον Χατζηγιάννη... Σε γενικές γραμμές όμως το μουσικό μοτίβο δεν επιτάσσει πολύπλοκες μελωδίες και παράξενα μουσικά όργανα...Αντίθετα θέλει τυποποιημένες μελωδίες με αρμόνιο και ντραμς το πολύ ή άντε λίγο τσιφτετέλι ή λίγο μπιτ, με αποτέλεσμα τα περισσότερα τραγούδια να μοιάζουν σαν αδελφάκια και στην ουσία να είναι φασόν...Έτσι και αλλιώς, αυτό που μετράει είναι η εξωτερική εμφάνιση και ουχί η μουσική...Άλλωστε ο Τζιμάκος το χει καυτηριάσει πολύ εύστοχα το φαινόμενο της επικράτησης της εικόνας, εδώ και καιρό...Θυμίζω: "Πόσο θα αντέξουν ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης, δεν έχουν κάνει ούτε ένα videoclip..."

Εκεί που πραγματικά γίνεται χαμός όμως είναι στους στίχους των τραγουδιών...Εκεί να δείτε ένδεια που υπάρχει...Σε σημείο που είναι βέβαιο, πως αν κάποιος ξένος επιθυμήσει να μάθει ελληνικά διαβάζοντας μόνο στίχους από τη σύγχρονη ελληνική μουσική, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν τελικά κατορθώσει να μάθει πάνω από συνολικά 100 λέξεις...Τα παλιότερα ελληνικά τραγούδια είχαν πλοκή, πλούτο λέξεων και εξιστορούσαν κάτι...Δεν εξαντλούνταν σε εκφράσεις του στυλ αγάπη μου, ούτε σε ψευτο χιπ χοπ, ούτε φυσικά σε αντιγραφές από άλλα τραγούδια...Δεν είναι τυχαίο πως κάθε παπαριά ατάκα που γίνεται σλόγκαν μέσω διαφημίσεων ή tv, μετατρέπεται πάραυτα σε στίχο τραγουδιού...Τα πάντα όλα, τυχαίο δε νομίζω και διάφορα άλλα, συν τα κατά παραγγελία τραγούδια που γράφονται για διαφημιστικούς σκοπούς μεγάλων εταιρειών...Για να ενισχύσω όλα τα παραπάνω, για του λόγου το αληθές, παραθέτω τους πέντε υποψήφιους στίχους ατάκα της χρονιάς από τα χθεσινά βραβεία και σας καλώ να γελάσουμε μαζί..."Ότι δεν έχεις είναι αυτό που δε χρειάζεσαι" μας λένε οι και καλά ροκ και wannabe σταρ Ονιράμα..."Κάνεις ότι θέλεις και κάποιους τους πονάει" μας λένε οι Vegas (ποιοι είναι αυτοί;) και έχω να σημειώσω πως αν οι ίδιοι συνεχίσουν να κάνουν ότι θέλουν, αυτό που πονάει είναι τα αυτιά μας και τίποτε άλλο...Η για πάντα νέα Άννα Βίσση με το ελληνικότατο 'I am fabulous', ήταν ακόμη μια υποψηφιότητα για το στίχο της χρονιάς...Η Θεοδωρίδου με το "τραβάω λοιπόν σε όλα κόκκινη γραμμή" ήταν επίσης υποψήφια, τη στιγμή που όλοι θέλουμε να τραβήξουμε μια κόκκινη γραμμή και να διαγράψουμε ότι μας ενοχλεί τα αυτιά...Και τέλος last but no least, ο ύμνος πού πήρε το βαρύτιμο τρόπαιο, ο στίχος ύμνος των απανταχού διαιτητών σε όλο τον κόσμο, το τραγούδι που οπωσδήποτε θα μπει στο πάνθεον της ελληνικής μουσικής πλάι σε μεγάλα αριστουργήματα του παρελθόντος, το απαράμιλλο τραγούδι με τον τίτλο ποίημα, "σφύριξα και έληξες"...Ω της γραφικότητας δηλαδή όπως καταλαβαίνετε...

Θέλω στο σημείο αυτό να πω δυο λέξεις για ένα είδος μουσικής, το οποίο στην Ελλάδα έχει ξεσκιστεί από όλους και αναφέρομαι φυσικά στο ροκ...Οι δισκογραφικές εταιρείες και κυρίως οι νέοι τραγουδιστές έχουν εσφαλμένη αντίληψη για το τι εστί ελληνικό ροκ, ή ροκ γενικότερα αν το θέλετε ...Οι καημένοι πιστεύουν πως ροκ είναι ένα περίεργο χτένισμα, ένα παράξενο και ασυνήθιστο ντύσιμο με τη συνδρομή στυλίστα, εκκεντρικός χαρακτήρας και παραξενιές, πολλές σχέσεις, λίγο τράβηγμα και αγρίεμα στη φωνή και αυτό είναι ροκ...Τους πληροφορώ λοιπόν πως ροκ είναι ο ξυραφένιος στίχος, η αμφισβήτηση των πάντων, η φαντασία,το πάθος, η δύναμη, η υπερβολή και οι ακραίες καταστάσεις...Απλά για να το γνωρίζουν και αυτοί και να μην υποδύονται κάτι που ούτε είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξουν...Το ίδιο αφορά και κάποια νεόκοπα συγκροτηματάκια, που την έχουν δει stones...

Το πρόβλημα λοιπόν κατά την ταπεινή μου άποψη έγκειται στο γεγονός, πως οι νέοι τραγουδιστές δε μοιάζουν να νοιάζονται για τη μουσική καθαυτή. Δεν τους νοιάζει τι επιπέδου τραγούδια θα πουν, αλλά μόνο να βρίσκονται στη δημοσιότητα και να κυκλοφορούν με όμορφους-ες συντρόφους και να αποτελούν μέρος του εγχώριας κατανάλωσης star system...Συμβιβάζονται με ένα σύστημα, (που κάποιοι ενδεχομένως να μη το γουστάρουν κιόλας) και τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια της μουσικής του...Έχουν αποδεχθεί πως όποιος δεν ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο των μουσικών ριάλιτι, εκθέτοντας την προσωπική τους ζωή φόρα παρτίδα στον ευρύ κοινό, δεν πρόκειται να θεωρηθεί ποτέ αρκούντως επιτυχημένος...Και η ζωή συνεχίζεται...Και δε μιλώ για υποτιθέμενους καλλιτέχνες σχετικά φτασμένους του στυλ Ρουβά, Βανδή, Χατζηγιάννη, Παπαρίζου και λοιπό συναπάντημα... Μιλάω για παιδιά νεόκοπα, τα οποία μόλις πρόσφατα έκαναν την εμφάνιση τους, αλλά μοιάζουν να ακολουθούν την εύκολη οδό της σίγουρης δόξας και όχι το δύσκολο δρόμο της καλής μουσικής...

Για αυτό σας προτείνω αγαπητοί φίλοι, αντί να συρρέετε σε πανηγυράκια τύπου βραβείων και λοιπών ανούσιων εκδηλώσεων με τα κόκκινα χαλιά και τα ονόματα τρίτης κατηγορίας, μια καλή εναλλακτική είναι οι πολλές συναυλίες που διοργανώνονται στη χώρα κάθε καλοκαίρι...Εκεί είναι βέβαιο, πως η παρουσία μας είναι πιο ωφέλιμη...Εκεί που θα συναντήσουμε τροβαδούρους και καλλιτέχνες, οι οποίοι μπορεί να μη βγουν ποτέ στην τηλεόραση και να μη μας απασχολήσουν με την προσωπική τους ζωή, αλλά με τις νότες και τις φωνές τους μπορούν να μας ταξιδέψουν και να μας μαγέψουν...Ο καθένας λοιπόν είναι ελεύθερος να σκεφτεί και να κάνει τις επιλογές του...

Η πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ...

Η πορεία της Εθνικής μας ομάδας στο παρόν παγκόσμιο κύπελλο έλαβε τέλος χθες το βράδυ και αν η όλη πορεία της ήταν άδοξη ή ένδοξη, είναι ελεύθερος να το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά...Εξαρτάται πάντως από τους στόχους που είχε θέσει ο καθένας για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και από το ποιες προσδοκίες υπήρχαν...Αν ευθύς εξαρχής στόχος ήταν να σκοράρουμε το πρώτο μας γκολ στη διοργάνωση, να πάρουμε τον πρώτο βαθμό και να μη γίνουμε διεθνώς ρεζίλι όπως το 1994, τότε η ομάδα ήταν απόλυτα αξιοπρεπής και επιτυχημένη...Αν στόχος ήταν η πρόκριση στους 16, τότε προφανώς η πορεία δεν ήταν διόλου επιτυχής...Αν εν τέλει στόχος ήταν η ομάδα να παρουσιάσει θέαμα, τότε όποιος το περίμενε αυτό θεωρώ πως δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα..Παρόλα αυτά οι τρεις αγώνες της Ελλάδας, ήταν γεμάτοι με στιγμές άξιες σχολιασμού κυρίως όσον αφορά τους ποδοσφαιριστές καθαυτούς, την απόδοση, τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις τους...Για τον προπονητή, θα μιλήσω στο εγγύς μέλλον...

Οι ποδοσφαιριστές μας κατά την ταπεινή μου άποψη στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων σε γενικές γραμμές και ιδίως αναφέρομαι αγωνιστικά...Όλοι όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο...Αν εξαιρεθεί το πρώτο παιχνίδι με τη Νότιο Κορέα, όπου υπήρχε μια νωθρή ομάδα χωρίς τρεξίματα μες στο γήπεδο, στα επόμενα δύο ματς η εικόνα των παιχτών μεταβλήθηκε άρδην...Κυριότερο ρόλο στην μετάλλαξη αυτή, διαδραμάτισαν κατά την άποψη μου δύο παράγοντες...Ο πρώτος είναι σαφώς το εγκληματικό στήσιμο και η τακτική της Ελλάδας στο πρώτο παιχνίδι, στο οποίο εντέλει κρίθηκε η πρόκριση...Είναι φυσικό, όταν η διάταξη των παιχτών είναι αλλοπρόσαλλη, οι ίδιοι να δυσκολεύονται να αποδώσουν σύμφωνα με τις δυνατότητες του...Ο κυριότερος όμως παράγοντας όμως ήταν η κριτική που δέχθηκαν από φιλάθλους και από τον τύπο...Από εκείνη τη στιγμή, παρακολουθούσε κανείς μια εντελώς διαφορετική ομάδα, μια ομάδα με πάθος και αυταπάρνηση που όμοια της δεν έχουμε δει από την Εθνική ομάδα...Το ματς με την Νιγηρία ήταν φοβερό...Οι παίχτες έτρωγαν σίδερα και κατάπιναν τα χιλιόμετρα σαν μηχανές...Ο Σαλπιγγίδης ήταν πιο δυνατός και πιο γρήγορος από τους αντιπάλους του...Ο σχεδόν τελειωμένος Κατσουράνης θυμήθηκε τα νιάτα του και έτρεχε πάνω κάτω, μοίραζε ασίστ και εντυπωσίασε με το παιχνίδι του...ο Τοροσίδης όργωνε την πλευρά σαν αριστερό μπακ παγκόσμιας εμβέλειας...ο παίχτης που έχει λοιδωρηθεί όσο κανείς και μιλώ για τον Τζιόλη, να μοιάζει σαν αμυντικό χαφ βγαλμένο από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου...Το ίδιο και οι κεντρικοί αμυντικοί...ο Κυργιάκος άρχοντας στην άμυνα, ενώ ο Αβραάμ ήταν τόσο καλός σε αυτό το ματς με αποκορύφωμα την ενέργεια, όπου ξεκινώντας κάποια μέτρα πίσω από τον αντίπαλο επιθετικό, τον πρόλαβε στο σπριντ και τον έκοψε εύκολα...Γενικά όλοι οι παίχτες αγωνίστηκαν τόσο καλά, που αν τους έβλεπε πχ ένας ξένος για πρώτη φορά θα πίστευε πως όλοι τους αγωνίζονται σε κλαμπ τύπου Μπαρτσελόνα, Ρεάλ κλπ...

Η κριτική που έγινε από δημοσιογράφους και εφημερίδες ενδεχομένως να ήταν υπερβολική, όπως επίσης η κωλοτούμπα μετά το ματς με την Νιγηρία ήταν τόσο εντυπωσιακή που ακόμη και ο Ιωάννης θα ζήλευε...(και μη με ρωτάτε ποιος είναι ο Ιωάννης..)...Αλλά οι παίχτες είναι επαγγελματίες, οι οποίοι τρέφουν και τρέφονται από τις εφημερίδες και θα περίμενα από αυτούς ανάλογη ευαισθησία και σε άλλες περιπτώσεις...Όταν οι εφημερίδες γράφουν διθυράμβους για αυτούς και βρίζουν τους αντιπάλους τους, δεν είδα κανέναν να συγκινείται και να αντιδρά ποτέ και μιλώ φυσικά για περιστατικά που αφορούν τους συλλόγους...Για αυτό λοιπόν θα παρακαλούσα τους ποδοσφαιριστές να είναι περισσότερο σοβαροί και να μην λένε αντιφατικά πράγματα...Αν τους ενοχλούν τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες, ας πάψουν να τα ταΐζουν με πληροφορίες και διαρροές και επίσης ας δείξουν την ίδια ευαισθησία σε περιπτώσεις αποθέωσης...Διότι το μονά ζυγά δικά μας, δε νομίζω πως τιμά κανέναν...

Ο κόσμος από την άλλη πλευρά είναι εντελώς άλλη ιστορία...Μιλώ για τους απλούς φιλάθλους φυσικά, οι οποίοι αισθάνονται πως εκπροσωπούνται στο παγκόσμιο γίγνεσθαι από τη συγκεκριμένη ομάδα...Συνήθως εγώ προσωπικά βρίσκω την παραπάνω άποψη από υπερβολική έως αστήρικτη...Όμως στην κάκιστη γενικότερη συγκυρία που βιώνουμε τώρα και μέσα στη μιζέρια που πλανάται στην ατμόσφαιρα και μας επηρεάζει άπαντες, όλος ο κόσμος έψαχνε από κάπου να πιαστεί για να αισθανθεί για λίγο εθνικά υπερήφανος και κυρίως για να βγει έστω και για λίγο από τα προβλήματα...Όλοι περίμεναν τη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, για να ξεχαστούν και να πάρουν μια δόση χαράς...Ακόμη και εγώ, που μπορεί να παρακολουθώ ποδόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως και δεν ψήνομαι από τα περί εθνικής παλιγγενεσίας μέσω ποδοσφαίρου, δεν ντρέπομαι να σας πω πως στο ματς με τη Νιγηρία συγκινήθηκα τόσο από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως από το πάθος και την ψυχή...Όμως αυτό δεν είναι ικανό να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα...

Για αυτό λοιπόν οι παίχτες της Εθνικής ομάδας, όταν θα προβαίνουν σε δηλώσεις θα πρέπει να είναι πιο σωστοί και πιο προσγειωμένοι γιατί δεν απευθύνονται σε κάφρους, αλλά σε ανθρώπους που τελοσπάντων κάτι σκαμπάζουν...Για αυτό δηλώσεις τύπου 'δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα,δεν έχουμε να δώσουμε απαντήσεις' ή του τύπου 'τώρα τι λένε αυτοί που έκαναν κριτική' εμένα πάντα με εκνευρίζουν...Και αναφέρομαι σε αυτές των Τοροσίδη και Τζόρβα (τουλάχιστον αυτές εγώ άκουσα...)..Αντιθέτως οφείλω να πω, πως οι αντίστοιχες δηλώσεις των Καραγκούνη και Τζιόλη σε εμένα έδειξαν ανθρώπους επιπέδου...Και να φανταστείτε ότι οι άνθρωποι είπαν απλά το αυτονόητο...Πως είναι λογικό να τους γίνεται αυστηρή κριτική όταν σέρνεται η ομάδα, και να αποθεώνονται όταν αποδίδουν καλά...Όπως γίνεται παντού, σε κάθε πολιτισμένη χώρα του κόσμου...Και όσοι από τους παίχτες γνωρίζουν ξένες γλώσσες, καλό θα ήταν να δουν τι κριτική άσκησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δημοσιογράφοι στις ομάδες τους στο τωρινό Μουντιάλ...Μιλάμε για εκφράσεις που δε χωρούν ούτε στο πιο κατάπτυστο πρωτοσέλιδο του Πρωταθλητή ή της Πράσινης...Και όμως οι Γάλλοι για παράδειγμα που την τελευταία δωδεκαετία έχουν πάρει 1 Μουντιάλ, 1 Ευρωπαϊκό και έχουν πάει σε τελικούς, έσκυψαν το κεφάλι και ζήτησαν συγνώμη και δεν έβγαλαν άχνα, ενώ ούτε καν διανοήθηκαν να εισπράξουν τα μπόνους συμμετοχής στο παγκόσμιο κύπελλο...Και όποιος πει πως πχ στη Γαλλική αποστολή έγιναν πράγματα και θάματα, φοβάμαι πως δεν έχει ιδέα από περιστατικά που έχουν κατά συμβεί κατά καιρούς στην ελληνική αποστολή...Ευτυχώς σιγά σιγά κυκλοφορούν βιβλία και βγαίνουν στη φόρα κάποιες αλήθειες...

Εμείς λοιπόν ευχαριστούμε τους ποδοσφαιριστές για τις χαρές που μας έχουν δώσει, αλλά και για τα ρίγη συγκίνησης που μας έκαναν να νιώσουμε ειδικά στο ματς με τη Νιγηρία...Αλλά και εκείνοι θα πρέπει να είναι πιο σοβαροί...Και να μην ξεχνούν πως και αυτοί χρωστούν πάρα πολλά στην Εθνική ομάδα...Διότι ειδικά οι καριέρες στο εξωτερικό των Ελλήνων παιχτών και τα παχυλά συμβόλαια, πως νομίζετε πως χτίστηκαν και αποκτήθηκαν; Από το ανύπαρκτο και ανυπόληπτο ελληνικό πρωτάθλημα, ή από τις εμφανίσεις με το εθνόσημο και τα διαφόρων ειδών μανατζεριλίκια μες στην ομάδα; Μη μας περνούν και για κορόιδα...Όχι ότι πιθανώς δεν αισθάνονται κάποιοι από αυτούς υπερηφάνεια για το εθνόσημο, κάθε άλλο...Όμως δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος...Ο κύριος λόγος είναι οικονομικός και μεταφράζεται σε συμβόλαια, πριμ και μπόνους και από την ομοσπονδία πλην των συλλόγων...Μάλιστα για κάποιους παίχτες από αυτούς που αγωνίστηκαν στη Νότια Αφρική, η παρουσία τους στο Μουντιάλ ίσως είναι το εφαλτήριο για ευρωπαϊκή καριέρα, ή τελοσπάντων για καλύτερα συμβόλαια...Ιδίως οι Τοροσίδης, Τζιόλης, Αβραάμ και κυρίως οι δύο πρώτοι, έλαμψαν πραγματικά...Ενώ κάποιοι άλλοι όπως οι Παπασταθόπουλος, Σαμαράς, Κυργιάκος και Σαλπιγγίδης απέδειξαν πως ίσως να είναι και για παραπάνω...

Αυτά είχα εν ολίγοις να σημειώσω για την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ του 2010 και ιδίως σε σχέση με ότι αφορά τους ποδοσφαιριστές του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος..Άνθρωποι προνομιούχοι που εκπροσώπησαν την πατρίδα με το αζημίωτο, μας χάρισαν ίσως ανεπανάληπτες στιγμές και αναμνήσεις και τώρα αλλά και όλα αυτά τα χρόνια, και που θα πρέπει κάποτε να μάθουν να αποδέχονται τη σκληρή κριτική, με την ίδια ευκολία με την οποία αποδέχονται τους διθυράμβους και τα αποθεωτικά σχόλια τόσο των απλών φιλάθλων όσο και του τύπου...

υγ1 Επαναλαμβάνω..Για τον Ότο Ρεχάγκελ δεν ανέφερα απολύτως τίποτα, επειδή με αφορμή τον αποχαιρετισμό του από τον πάγκο θα αναφερθώ πολύ σύντομα για την όλη πορεία του, τα επιτεύγματα του, τις παραξενιές του, τα λάθη του, και την τακτική του...Σύντομα και πιο ολοκληρωμένα..

Καλοκαιρινό παραλήρημα σκέψεων...

Ολόκληρη η περασμένη εβδομάδα, ήταν ομολογουμένως αρκετά δύσκολη για όλους και φυσικά, ο φτωχός συγγενής δε θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση του κανόνα...Από τη μία η υπερβολική ζέστη, που έκανε την όλη διαβίωση στο κλεινόν άστυ πέρα για πέρα ανυπόφορη, από την άλλη ο ήχος της βουβουζέλας που σου τρυπάει το μυαλό, θέλετε και άλλα; Και επειδή μια τέτοια εβδομάδα υπό τέτοιες συνθήκες, ούτε καν να κοιμηθώ μπορούσα, περνούσα πολύ ώρα από τις νύχτες μου σκεπτόμενος...Το παθαίνω αυτό καμιά φορά και με πιάνει κάτι περίεργες ώρες συνήθως...Τις ώρες που βγαίνουν τα φαντάσματα...Τι σκεφτόμουν τώρα θα μου πείτε....

Καταρχάς για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω αρχίσει σοβαρά να αμφιβάλλω για τη χρησιμότητα του να είναι κάποιος άνθρωπος σκεπτόμενος...Ή για να το τοποθετήσω σε ακριβέστερη βάση, δεν ξέρω αν αξίζει τελικά να σκέφτεσαι προτού ενεργήσεις για το οτιδήποτε, να μετράς τις πιθανές συνέπειες των πράξεων σου, να διστάζεις να εκφράζεις με σαφήνεια τις απόψεις και τις θέσεις σου και να φοβάσαι να πεις τι πραγματικά εσύ γουστάρεις σαν άνθρωπος επιτέλους...Ή αν αξίζει να είσαι δύσπιστος με όσα συμβαίνουν γύρω σου και να ψάχνεις να ανακαλύψεις τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την κουρτίνα όλων όσων λαμβάνουν χώρα στη ζωή σου...Παρατηρώ πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο και φαίνεται να μην τους απασχολούν διόλου, όλα τα παραπάνω...Δεν τους κατηγορώ, ίσα ίσα που αυτός ο τρόπος αντίδρασης μοιάζει να είναι περισσότερο υγιής, από τη στιγμή τουλάχιστον που τους εξασφαλίζει έναν ήσυχο ύπνο και μια πολύ χαρούμενη καθημερινότητα..Αλλά, εν τέλει ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω, τι κρύβει ο καθένας μέσα του; Πάντως για να είμαι ειλικρινής, για τη χρησιμότητα όλων αυτών δεν έχω καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα και λογικά δεν προβλέπεται να καταλήξω στο εγγύς μέλλον...

Ένα άλλο πράγμα που με τρελαίνει όταν το βλέπω καθημερινά είναι η αδικία...Και όταν μιλάω για την αδικία ή την έλλειψη δικαιοσύνης δεν αναφέρομαι γενικά και αφηρημένα σε θεσμούς, σε κυβερνήσεις, σε κόμματα κτλ...Για αυτά έχω μιλήσει πάμπολλες φορές...Μιλώ για την απλή καθημερινότητα και τον κοινωνικό περίγυρο...Παρακολουθώ πολλούς ανθρώπους της ίδιας συνομοταξίας γύρω μου να απολαμβάνουν προνόμια, τα οποία για εμένα προσωπικά ήταν ξένος τόπος πάντα...Δεν ζηλεύω φυσικά, ποτέ δεν το έκανα...Απλά σκέφτομαι και απορώ με τη δική μου συμπεριφορά ώρες ώρες...Που σχεδόν ποτέ δε διεκδίκησα σθεναρά ότι πιθανώς μου ανήκει, ή ότι επιθυμούσα να αποκτήσω...Που δεν ακολούθησα την πεπατημένη άλλων, η οποία όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων αποφέρει σημαντικά αποτελέσματα, ή τελοσπάντων σημαντικότερα και περισσότερα, από όσα απέφερε ο δικός μου ο δρόμος...Που ακόμη και τα δικαιώματα μου ποτέ δεν τα κυνήγησα στα σοβαρά...Και φυσικά όπως πιθανώς να έχετε καταλάβει και εσείς, σε αυτή τη ζωή κανείς δεν πρόκειται να σου χαρίσει το παραμικρό αν εσύ δεν το ζητήσεις και δεν το διεκδικήσεις..Και όχι μόνο αυτό, αλλά συνέχεια έχω και την τάση να αισθάνομαι υποχρεωμένος σε ανθρώπους για ουσιαστικά ή ανούσια πράγματα και αυτό με οδηγεί στο να αρνούμαι διαφόρων ειδών προσφορές...Διότι με αυτόν τον τρόπο αισθάνομαι πως θα προσθέσω επιπρόσθετο βάρος στους ώμους μου, και δεν θέλω να παίζω με τέτοια θέματα...Και το χω καταλάβει και εγώ και δε γινόταν αλλιώς, από τη στιγμή που πολλές φορές παρατηρώ τον εαυτό μου να πηγαίνει με τα πόδια και δεξιά και αριστερά να τον προσπερνούν άνθρωποι με αυτοκίνητα και μεταφορικά μέσα...Και όλα αυτά επειδή κάποιοι τα διεκδίκησαν και τα κέρδισαν...Δίκαια ή όχι, δεν θα το κρίνω εγώ...Εδώ δε μπορώ να βγάλω άκρη με τα δικά μου...Όλο αυτό το μείγμα σκέψεων, περνά και φωλιάζει συχνά στο μυαλό μου τώρα τελευταία...

Είναι όμως και κάτι άλλο που με ενοχλεί και το οποίο επίσης σκεφτόμουν αυτές τις μέρες...Πραγματικά με εκνευρίζει όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου να με υποτιμούν συνεχώς και με διαφορετικούς τρόπους...Και το καταθέτω αυτό όχι με κάποια συγκεκριμένη πρόσφατη αφορμή, αλλά γενικότερα...Και αυτό ξέρετε πότε το καταλαβαίνει κανείς; Όταν κάνεις κάτι αντικειμενικά σημαντικό και τότε όλοι γυρνούν με ένα βλέμμα σχεδόν απορίας και σε κοιτούν, ενώ στα αυτιά σου αντηχεί συνεχώς η ερώτηση για το πως εν τέλει το κατάφερες και η διαπίστωση πως κανείς δεν το περίμενε...Και φυσικά δε μιλάμε για ανακαλύψεις πυρηνικής φυσικής ή για τη διατύπωση μαθηματικών θεωρημάτων...Μιλάω για απλά καθημερινά πράγματα...Και αυτό μου αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, το πόσο εσφαλμένα έχουν κάποιοι μετρήσει τις όποιες ικανότητες μου και τα έτη φωτός που απέχουν οι εκτιμήσεις αυτές από την πραγματικότητα...Ας είναι...Η ζωή είναι εδώ για να δίνει σε όλους μας τις απαντήσεις που μας αρμόζουν και αυτό ισχύει για τους πάντες...

Το αφήνω κάπου εδώ...Με την ελπίδα να αρχίσω κάποτε να νοιάζομαι και για κάποιον που έχω αντικειμενικά παραμελήσει...Μιλώ για τον ίδιο μου τον εαυτό...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, μερικές φορές ξεσπάω και τα σπάω....

υγ Σήμερα μετά από καιρό, υπάρχει ξανά μουσικό video, που συνοδεύει μια ανάρτηση, αν και δεν παίρνω και όρκο για το αν ταιριάζουν απόλυτα...Όπως και να χει, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα από τα αγαπημένα μου τελευταία και το αφιερώνω σε όλους αυτούς που στη ζωή τους δε φοβήθηκαν ποτέ και βγήκαν νικητές στις μεγάλες προκλήσεις και στα μεγάλα γεγονότα, ενώ στα μικρά και καθημερινά δυσκολεύτηκαν και δυσκολεύονται...

Στιγμές μνήμης από τα Παγκόσμια Κύπελλα...

Λίγες μόνο ώρες προτού δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα και σε αυτό το Μουντιάλ και το μυαλό του φτωχού συγγενή έχει πλημμυρίσει με εκατοντάδες αναμνήσεις από τα προηγούμενα Μουντιάλ, που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω, αλλά και από τα παλιότερα φάσεις από τα οποία έχω παρακολουθήσει πολλές σε βίντεο...Πάμπολλα γκολ, μαγικές ενέργειες, χαμένες ευκαιρίες, παράξενες συμπεριφορές, έντονα συναισθήματα, στιγμές χαράς λύπης και συγκίνησης, δυνατές μονομαχίες όλα αυτά μαζί ανάμικτα σε ένα τουρνουά του ενός μήνα, όπου τα συναισθήματα εναλλάσσονται συνεχώς και εκεί που το παραμικρό λάθος μπορεί να στείλει την ομάδα πρόωρα σπίτι της, χωρίς δεύτερη ευκαιρία...Στο κατώφλι λοιπόν της έναρξης της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, έρχονται στο μυαλό μου θύμησες και γεγονότα τα οποία είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στην ποδοσφαιρική μου μνήμη...

Μύρισε Μουντιάλ λοιπόν φίλοι μου...Και για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, σύμφωνα με τις προσωπικές μου αναμνήσεις και εντυπώσεις, Μουντιάλ είναι...

--Η γλυκιά αναμονή για το εναρκτήριο ματς της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και η παράξενη αισιοδοξία που είχαμε όλοι για νίκη απέναντι στην Αργεντινή, η οποία άνοιξε το σκορ μόλις στο 2΄ και ευτυχώς σταμάτησε στα 4...

--Η αισιοδοξία που υπήρχε και στο δεύτερο ματς τότε...Έλα μωρέ, ποια Βουλγαρία τώρα...Και πάλι 4 έγραψε το κοντέρ, αν και τα δύο πρώτα ήταν με πέναλτι...

--Η μεγάλη παράσταση του Ντιέγκο στο Μεξικό το 86 όπου κατανίκησε τους πάντες σχεδόν μόνος του...

--Το απίστευτο σλάλομ του Μαραντόνα, αλλά και το περίφημο γκολ με το χέρι του Θεού, που διαμόρφωσαν το τελικό Αργεντινή Αγγλία 2-0 και έστειλαν τους Άγγλους για χόρτα...Να φανταστείτε πως ο Τέρι Μπούτσερ ακόμη βλέπει στο όνειρο του να κυνηγάει τον Ντιέγκο, ενώ ο Πίτερ Σίλτον ψάχνει να βρει πως κατέβηκε η μπάλα από τον αέρα...

--Το κατ' εμέ χάιλαιτ της καριέρας του Πελέ, που ήταν ένα σουτ που πήγε άουτ...Δεν θυμάμαι με ποιον αντίπαλο έπαιζε η Βραζιλία, μόνο θυμάμαι τον Πελέ να αφήνει τη μπάλα να περνάει από τη μια πλευρά του τερματοφύλακα και ο ίδιος από την άλλη και να σουτάρει δίπλα από το δοκάρι...Όποιος δεν το χει δει, απλά μαγικό...

--'Η απόκρουση του αιώνα' όπως ονομάστηκε αυτή του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ...

--Η μεγάλη παράσταση της τεράστιας Ουρουγουάης του Σκιαφίνο, η οποία πήρε το κύπελλο το 1950 μέσα σε ένα κατάμεστο Μαρακανά με 200 χιλιάδες Βραζιλιάνους, οι οποίοι μετά το ματς αυτοκτονούσαν κατά συρροή...

--Το περίφημο γκολ του Τζεφ Χαρστ στον τελικό του 1966, για το οποίο κανένας δε μπορεί να αποφανθεί αν η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή ή όχι...Αλλά ας σοβαρευτούμε..Και εγώ αντιπαθώ την ομάδα της Γερμανίας, αλλά ας πούμε την αλήθεια...Η μπάλα δεν πέρασε ποτέ...

--Ο πανηγυρισμός του Μάρκο Ταρντέλι στον τελικό του 82, ο οποίος έγινε χάιλαιτ για πολλές αθλητικές εκπομπές ανά τον κόσμο, ο οποίος πανηγυρισμός επαναλήφθηκε το 2006 από το Φάμπιο Γκρόσο...

--Η ξανθιά χαίτη του Κλαούντιο Κανίγια...

--Το ανεξήγητο μπλακ άουτ του Ρονάλντο στον τελικό με τη Γαλλία το 98, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια των Μουντιάλ...

--Η μεγάλη παράσταση του Αργεντινού τερματοφύλακα Γκοικοετσέα στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 90, όπου έπιανε όλα τα πέναλτι με αποκορύφωμα τις αποκρούσεις του στον ημιτελικό απέναντι στην Ιταλία...
--Το one man show του Ρομπέρτο Μπάτζιο, που ενώ οδήγησε την Ιταλία μόνος του στον τελικό το 1994, έμελλε να γίνει ο μοιραίος παίχτης αστοχώντας στο πέναλτι...Τέσσερα χρόνια μετά, στο ματς με τη Χιλή, ο ίδιος παίχτης ξαναπήρε την ευθύνη και σωστά μαντέψατε...η μπάλα πήγε στα δίχτυα...

--Η ατέρμονη συζήτηση για τα δεκάρια της εθνικής Ιταλίας, για το ποιος είναι καλύτερος και για το αν χωρούσαν δύο μαζί στην ενδεκάδα...Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο, Τότι...Μην τσακώνεστε...για μένα από τους παραπάνω τρεις καλύτερος υπήρξε μακράν ο πρώτος, αλλά θαρρώ πως ακόμη καλύτερος ήταν ο Τζιανκάρλο Αντονιόνι...

--Η τάση της μετά Ντιέγκο Αργεντινής να γεννά παίχτες με το ίδιο σουλούπι και τα ίδια χαρακτηριστικά και η βιασύνη να τους χρίσει διαδόχους του...Ρικέλμε, Βερόν, Ορτέγκα, Γκαγιάρδο, Ντ' Αλεσάντρο, Αιμάρ, Μέσι, Αγκουέρο, Τέβεζ και πόσοι άλλοι ακόμη παιδεύονται να χωρέσουν στα παπούτσια του Ντιέγκο, αλλά ακόμη κανείς...

-- To videogame World Cup 90 της SEGA νομίζω, που έκανε θραύση το 90 και θεωρούνταν μεγάλη εξέλιξη του είδους παρότι παρουσίαζε τους παίχτες σαν ψαράκια, χωρίς φυσικά ονόματα...Σήμερα 20 χρόνια μετά, η εξέλιξη στα videoπαιχνίδια ποδοσφαίρου είναι τέτοια που οι πραγματικοί ποδοσφαιριστές είναι πανομοιότυποι με τα παιχνίδια, σε σημείο που μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν απίστευτο να γίνει...

--Η μεγάλη Κολομβία στα Μουντιάλ της δεκαετίας του 90 με Χιγκίτα, Κάρλος Βαλντεράμα, Φρέντι Ρινκόν, Φαουστίνο Ασπρίγια, Αντόλφο Βαλέντσια και τα λοιπά παιδιά...

--Η σφαγή της Αργεντινής στον τελικό του Μουντιάλ του 90 με τον καταλογισμό του ανύπαρκτου πέναλτι υπέρ της Γερμανίας, το οποίο μετέτρεψε σε γκολ ο Αντρέας Μπρέμε...Και ήμουν τόσο σίγουρος πως ο Γκοικοετσέα θα το έπιανε και αυτό...

--Ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας που εγώ έχω δει ποτέ σε Μουντιάλ...Μεγάλος ηγέτης, ψυχάρα,αριστεροπόδαρος, γκολτζής και αρκούντως εκκεντρικός...Χοσέ Λουίς Σιλαβέρτ...Ποιος ξεχνά αυτόν τον αγέρωχο τύπο που παρηγορούσε τον Κάρλος Γκαμάρα και τον Τσέλσο Αγιάλα μετά το γκολ του Μπλαν στην παράταση του αγώνα Γαλλίας Παραγουάης το 98;

--Τα καραγκιοζιλίκια του Ριβάλντο το 2002 στο Μουντιάλ της Κορέας, όπου ο Τούρκος του έριξε τη μπάλα στα πόδια και αυτός έπιασε το κεφάλι του σφαδάζοντας στο έδαφος...

--Οι αμάνικες φανέλες που λάνσαραν τα αδάμαστα λιοντάρια του Καμερούν στο Μουντιάλ του 2002...Ποιος ξέρει...Ίσως για να διστάζουν οι αντίπαλοι να τους μαρκάρουν από κοντά για ευνόητους λόγους...

--Το πανέμορφο γκολ του Μάικλ Όουεν στον προημιτελικό του Ζοφρουά Γκισάρ στο Σεντ Ετιέν, ανάμεσα σε Αργεντινή- Αγγλία 2-2 που αφού εξέθεσε τον μεγάλο Αγιάλα εκτέλεσε τον Κάρλος Ρόα...

--Στο ίδιο ακριβώς ματς, ή αδικημένη γκολάρα του τίμιου εργάτη Χαβιέ Ζανέτι μετά από εξαιρετική κομπίνα των Αργεντίνων σε εκτέλεση φάουλ έξω από την περιοχή...

--Το γκολ του τιτανομεγιστοτεράστιου Ρασίντ Γεκινί στο εναρκτήριο ματς του 94 ανάμεσα σε Νιγηρία-Βουλγαρία, όπου αφού σκόραρε απο το 1 μέτρο σε κενή εστία, πανηγύρισε δαγκώνοντας τα δίχτυα...Τότε όλοι εμείς οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είπαμε πως βρήκαμε το μεγάλο σέντερ φορ που θα φορτώνει τους αντιπάλους με γκολ...Άσχετα που ο Γεκινί ήταν σχεδόν παλαίμαχος τότε, και στην εν Ελλάδι καριέρα του σκόραρε μόλις ένα γκολ στην Έδεσσα και ένα στο παλιό Καραΐσκάκη απέναντι στον Ιωνικό...Τουλάχιστον αυτά θυμάμαι εγώ...

--Η σφαγή της Αργεντινής το 1998 από το Μεξικανό διαιτητή Κάρτερ στον προημιτελικό με την Ολλανδία, ο οποίος αντί να καταλογίσει το καταφανέστατο πέναλτι που έγινε στον Αριέλ Ορτέγκα, τον απέβαλλε κιόλας...

--Η μεγάλη Βουλγαρία του τεράστιου Χρίστο Στόιτσκοφ, του έως τότε σχετικά αγνώστου Ιορντάν Λέτσκοφ και του ασχημομούρη Τρίφον Ιβάνοφ, που ανάγκασε Γερμανούς και λοιπούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 94 να υποκλιθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα...

--Το κλάμα του Κριστιάνο Ρονάλντο που έχει ήδη γίνει παράδοση σε τέτοιες διοργανώσεις και ευχόμαστε η παράδοση να συνεχιστεί και φέτος...

--Το συμπαθέστατο Μέξικο με τα πηδηματάκια ντρίμλες του Κουατεμόκ Μπλάνκο, τα γκολ του ξανθού Χερναντεζ, την κυνικότητα του Χάρεντ Μποργκέτι, την πολύχρωμη στολή του Χόρχε Κάμπος...

--Το γκολ του Γκιόργκι Χάτζι σχεδόν από το κέντρο στο Ρουμανία- Κολομβία το 1994...

--Το τραγικό τέλος του Κολομβιανού Εσκομπάρ με το γνωστό αυτογκόλ το 1994...

--Η φοβερή και τρομερή Κροατία του 98 με Μπίλιτς, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς, Σούκερ, Βλάοβιτς, Μπόμπαν και το ματς ορόσημο απέναντι στη Γερμανία, που έληξε μόνο με 3-0 εις βάρος των πάντσερ...

--Το τρομερό και εξόφθαλμο σπρώξιμο στην Νότια Κορέα του Χίντινγκ το 2002 για να φτάσει στους 4 στο Μουντιάλ που συνδιοργάνωσε το 2002...

--Η εξαιρετικά συγκινητική ιστορία της Αργεντινής το 2002, όπου ήταν μια χώρα υπό την επήρεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με το λαό να πεινάει και να διαδηλώνει, η οποία όμως αποκλείστηκε νωρίς...Αυτή η ιστορία μου θυμίζει και μία άλλη χώρα, η οποία δε μπορώ να θυμηθώ ποια είναι...

--Η Αγγλία που πάντα ξεκινά με φόντα και ελπίδες και αποκλείεται πάντα στα νοκ άουτ, αλλά και η τάση της ομάδας αυτής να δημιουργεί τραγικούς ήρωες και πρωταγωνιστές...Το 98 ήταν ο Μπέκαμ που αποβλήθηκε, το 2002 ο Σίμαν που το έφαγε από το κέντρο από το Ροναλντίνιο, το 2006 ο Ρούνει που αποβλήθηκε...Τώρα ποιος έχει άραγε σειρά;...Ποντάρω σε Τζέραρντ, Λάμπαρντ ή Τέρι...

--Το ματς Ρωσία - Καμερούν το 1994 με τα δύο μεγάλα ρεκόρ...ο Ολέγκ Σαλένκο σκόραρε 6 γκολ και φυσικά ο Ροζέ Μιλά που σκόραρε ενώ ήταν 42 ετών (τουλάχιστον έτσι έλεγε η ταυτότητα, αν και πιστεύω πως είχε πατήσει τα 50..)

Όλες οι παραπάνω είναι στιγμές από προηγούμενα Μουντιάλ, που έχω δει και έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου...Η οποία ελπίζω να έχει περισσότερη χωρητικότητα για να συμπεριλάβει ακόμα περισσότερες τέτοιες στιγμές από το Μουντιάλ, η σέντρα του οποίου απέχει λίγες ώρες...Ας ελπίσουμε να αποζημιώσει την αναμονή και τις προσδοκίες όλων μας...

Επιτέλους...Μουντιάλ...

Είναι πραγματικό ευτύχημα για τις ημέρες που ζούμε, το γεγονός πως βρισκόμαστε μόλις 2 ημέρες μακριά από την έναρξη και του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου...Και λέω ευτύχημα, γιατί το βρίσκω σαν μια πολύ καλή αφορμή για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια των ημερών, τόσο σε αθλητικό όσο και σε γενικότερο επίπεδο...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, επέλεξα να αφιερώσω δύο αναρτήσεις με αφορμή την έναρξη του καλοκαιρινού ποδοσφαιρικού πανηγυριού...Η παρούσα αφορά κάποιες γενικές σκέψεις για το θεσμό μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών, καθώς και κάποιες προσωπικές εκτιμήσεις και η δεύτερη που θα ακολουθήσει θα περιλαμβάνει κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από τα Μουντιάλ, που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου...

Το Μουντιάλ είναι φίλοι μου, από τα γεγονότα που σημαδεύουν ακόμη και τη ζωή ενός ποδοσφαιρόφιλου που σέβεται τον εαυτό του και παρακολουθεί τουλάχιστον το 90% των αγώνων της διοργάνωσης...Και ένας από αυτούς είμαι και εγώ αναμφισβήτητα...Διότι, ναι μεν ξέρω πως όλη η Ελλάδα θα στηθεί μπροστά στην οθόνη το Σάββατο για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Εθνικής μας ομάδας με τη Ν. Κορέα, αλλά πόσοι άραγε από εσάς έχετε σκοπό να παρακολουθήσετε τις τιτανομαχίες για παράδειγμα Σλοβενίας-Αλγερίας, Σλοβακίας-Νέας Ζηλανδίας ή Ονδούρας-Ελβετίας, όπως θα κάνω εγώ; Και ειδικά φέτος, που το Παγκόσμιο Κύπελλο ναι μεν διεξάγεται πολύ μακριά, πλην όμως σε ώρες παρόμοιες με τις δικές μας και έτσι δεν είμαστε αναγκασμένοι να ξενυχτάμε, ούτε να παρακολουθούμε ματς πρωί πρωί...Αν και να σας πω την αλήθεια, είμαι της άποψης πως τα Μουντιάλ για τα οποία κάναμε τέτοιες θυσίες για να τα παρακολουθήσουμε, μας αποτυπώνονται καλύτερα στο μυαλό και τα θυμόμαστε με μεγαλύτερη νοσταλγία...Είναι βέβαια και το άλλο...Ο καιρός περνά τόσο γρήγορα, που περνάνε τόσο γρήγορα τα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν μεταξύ των Μουντιάλ και μόλις φτάνει η ώρα, τότε διαπιστώνουμε πως ακόμη μια τετραετία έχει φορτωθεί στην πλάτη μας...Μου φαίνεται πως τη ζωή μας, θα πρέπει να τη μετράμε με βάση τα Μουντιάλ...Σε ότι με αφορά, στο Μουντιάλ του 1990 ήμουν στο Δημοτικό, του 1994 στο Γυμνάσιο, το 1998 στο Λύκειο, το 2002 στο Πανεπιστήμιο, το 2006 με πολλά προβλήματα και τώρα εργαζόμενο νιάτο (ή όχι και τόσο νιάτο αν προτιμάτε...)... Πάντως μου φαίνεται πως με έχει ήδη χτυπήσει αυτή η φρενίτιδα που χτυπάει τόσο πολύ κόσμο διεθνώς κάθε που λαμβάνει χώρα το Παγκόσμιο Κύπελλο και όλα πλέον τα μετρώ και τα υπολογίζω με βάση αυτό...

Υπάρχουν πολλοί φίλαθλοι που διατείνονται πως όσο περνούν τα χρόνια, η ποιότητα των Μουντιάλ φθίνει και η προσμονή για αυτό ολοένα και μειώνεται και ίσως να μην έχουν και άδικο...Σημαντικό ρόλο σε αυτό διαδραματίζει φυσικά η γενικότερη εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου...Σήμερα στο ποδοσφαιρικό στερέωμα επιτυχημένος θεωρείται όχι αυτός που κατακτά πολλά τρόπαια, αλλά αυτός που κάνει τις περισσότερες διαφημίσεις και έχει τους περισσότερους και συνάμα τους μεγαλύτερους χορηγούς πίσω του...Σήμερα η τηλεόραση έχει κατακλυστεί από διαφημίσεις με πρωταγωνιστές μεγάλους ποδοσφαιρικούς αστέρες με ευρηματικά στόρι...Βέβαια τα concept έχουν αναβαθμιστεί και έτσι δε βλέπουμε τα γραφικά του παρελθόντος...Δεν ξέρω ποιος θυμάται τον Πελέ να διαφημίζει γνωστή πιστωτική κάρτα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και να σχολιάζει τα ματς σε ελληνικό κανάλι, ξεκινώντας πάντα με τη φράση κλισέ "It was a very tough game...!!!" Πάντως, η εμπορευματοποίηση είναι ένα υπαρκτό θέμα, που μετριάζει τη χαρά κάθε αγνού ποδοσφαιρόφιλου...

Εκτός όμως από την προφανή εμπορευματοποίηση του αθλήματος, υπάρχει και η ποδοσφαιρική υποβάθμιση του όλου προϊόντος...Παλιά το Μουντιάλ διεξαγόταν και όλοι οι ποδοσφαιριστές που ελάμβαναν μέρος, ήταν ζήτημα να είχαν συμμετάσχει σε 30 το πολύ αγώνες με την ομάδα τους, τη συγκεκριμένη σεζόν...Σήμερα οι ποδοσφαιριστές των μεγαλύτερων ιδίων ομάδων έχουν παίξει τουλάχιστον 60 ματς και αυτό είναι λογικό να υποβαθμίζει το θέαμα, αφού η κούραση είναι δεδομένη, έστω και αν όλοι προσπαθούν να τονώσουν τις αντοχές τους...!! Πέρα από αυτό σήμερα υπάρχει υπερπληθώρα ποδοσφαίρου και τηλεοπτικών μεταδόσεων όλη τη χρονιά...Σχεδόν καθημερινά ολόκληρη τη σεζόν υπάρχουν στην τηλεόραση αγώνες ποδοσφαίρου, η υπερπροσφορά των οποίων είναι λογικό να κουράζει τους θεατές (όχι εμάς...). Πλέον δηλαδή ελάχιστα νέα πράγματα μπορείς να περιμένεις...Όσοι συζητήσετε με παλιότερους ποδοσφαιρόφιλους (τουλάχιστον 50 ετών) θα σας πουν πως θυμούνται με νοσταλγία τα Μουντιάλ του 70, του 82 και του 86...Τα θυμούνται έντονα διότι τότε δεν υπήρχαν πολλές τηλεοράσεις και στις λίγες διαθέσιμες χτυπούσε η καρδιά του νεαρού που διψούσε να δει καλό ποδόσφαιρο...Τα θυμούνται διότι τότε όλοι ήθελαν να δουν τις ομάδες για τις οποίες άκουγαν στα ραδιόφωνα ή διάβαζαν στις εφημερίδες, αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσουν ιδίοις όμμασι..Να δουν την υπερηχητική Βραζιλία του Πελέ το 70, ή εκείνο τον κοντό δαίμονα που ονομαζόταν Μαραντόνα και έκανε την γνωριμία του με το ελληνικό κοινό με εκείνα τα ανεπανάληπτα σλάλομ το 1986, ή να δουν την καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών κατά πολλούς με Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο κλπ να πιάνεται κορόιδο το 1982 στο Μουντιάλ της Ισπανίας, από τους μάστορες Ιταλούς του Μπέαρζοτ, του Τζοφ, του Σιρέα, του Καμπρίνι, του Ταρντέλι, και του Πάολο Ρόσι...Ή να δουν τις μεγάλες ομάδες της Λατινικής Αμερικής με ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν κατά κύριο λόγο στα εθνικά πρωταθλήματα και ήταν παντελώς άγνωστοι στον ευρωπαϊκό χώρο...Άλλες εποχές φίλοι μου...Σήμερα, τι καινούριο να έχει να μας προσφέρει το Παγκόσμιο Κύπελλο; Να μας εκπλήξουν οι Αργεντίνοι ή οι Βραζιλιάνοι, τους οποίους τους έχουμε δει πάνω από 20 φορές τον καθένα στο πρωτάθλημα που αγωνίζεται, μόνο φέτος; Εκτός και αν εμφανιστεί κανένας απίθανος τύπος από την Ονδούρα, τη Βόρεια Κορέα ή τη Νέα Ζηλανδία...Διότι με όλους τους άλλους έχουμε συστηθεί προ πολλού...

Παρόλα αυτά, το Μουντιάλ αποπνέει μια δική του διαφορετικότητα, η οποία ακόμα συναρπάζει τον απλό ποδοσφαιρόφιλο, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη ποδοσφαιρική διοργάνωση...Κάποιοι ισχυρίζονται πως πχ το Champions League είναι καλύτερο και θεαματικότερο σαν διοργάνωση, αλλά προσωπικά διαφωνώ κάθετα...Στο Champions League είναι μαζεμένες οι πιο πλούσιες ομάδες με παίχτες λεγεωνάριους μισθοφόρους και έτσι η οποιαδήποτε έννοια ομάδας ιδέας πηγαίνει εξαρχής περίπατο...Ενώ στο Μουντιάλ, τα ίδια αστέρια αγωνίζονται για τα χρώματα της πατρίδας τους, ενώ πέρα από αυτό στο μίνι αυτό πρωτάθλημα του ενός μήνα με τους νοκ άουτ αγώνες υπάρχουν ελπίδες ακόμα και για το Δαβίδ σε ένα ματς χωρίς επαναληπτικό να κερδίσει τον ποδοσφαιρικό Γολιάθ...Και αυτό το στοιχείο δεν απαντάται σε απολύτως καμία διασυλλογική διοργάνωση πλέον...

Όσο για τα φαβορί και τις εκτιμήσεις μου; Πιστεύω πως το κύπελλο θα το σηκώσει κάποιο από τα γνωστά φαβορί...Εκπλήξεις είναι πιθανόν να γίνουν αλλά δε βλέπω πως ομάδες σαν την Πορτογαλία, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Παραγουάη, τη Χιλη ή τη Γκάνα και το Καμερούν να φτάνουν πάρα πολύ ψηλά...Λογικά πιστεύω το κύπελλο θα το πάρει μια από τις γνωστές Βραζιλία, Ιταλία, Αργεντινή, Ισπανία και λόγω απόδοσης παιχτών και εμπειρίας, αλλά κυρίως λόγω προγράμματος και διασταυρώσεων μετέπειτα...Η Αγγλία έχει πολύ καλή κλήρωση και διασταυρώσεις και θεωρητικά δύναται να φτάσει άνετα ως τους 4 αλλά ποιος μπορεί να εμπιστευτεί μια ομάδα με τόσο κόμπλεξ και τόσα συμπλέγματα; Γερμανία και Γαλλία δε βλέπω με τίποτα για ψηλά...Η Ολλανδία έχει καλή ομάδα, αλλά στους 8 σταυρώνει με Βραζιλία και εκεί θα φανεί από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη...Αν περάσει, τότε όλα γίνονται...Η Αργεντινή αν περάσει τον όμιλο πρώτη, τότε είναι ικανή για το κύπελλο κατ' έμέ...Πολύ κομβικό θεωρώ την πιθανή αναμέτρηση στους 8 μεταξύ Ιταλίας - Ισπανίας...Εκεί οι κουρασμένοι αλλά πλήρεις Ισπανοί δεν θα βρουν το φάντασμα του Ντοναντόνι όπως στο προηγούμενο Euro, αλλά τη νεανική σκουάντρα ατζούρα του καθηγητή Μαρτσέλο Λίπι στην τελευταία του εμφάνιση στον πάγκο της Ιταλίας...Μακάρι να το πάρει, αλλά το θεωρώ πολύ δύσκολο για δεύτερη συνεχόμενη φορά...Τελοσπάντων, όλα αυτά είναι θεωρητικά και είμαι της άποψης πως μετά την τέλεση της πρώτης αγωνιστικής σε όλους τους ομίλους θα μπορούμε να πούμε περισσότερα για την τύχη και την πορεία κάθε φαβορί...Εγώ από τα φαβορί στηρίζω πάντως κλασσικά Αργεντινή και Ιταλία...Όσο για τα πουλέν μου; Αυτά είναι δύο...Το πρώτο είναι η Σερβία, μια ομάδα που στην παρούσα φάση έχει πάρα μα πάρα πολύ ταλέντο (Κουζμάνοβιτς, Γιοβάνοβιτς, Πάντελιτς, Ζίγκιτς, Βίντιτς, Κράσιτς, Στάνκοβιτς, Ιβάνοβιτς κλπ) αλλά έχει και στον πάγκο της την αλεπού, που ακούει στο όνομα Ράντομιρ Άντιτς, η παρουσία του οποίου αποτελεί εχέγγυο για να μην παρουσιαστούν οι Σέρβοι απείθαρχοι ως συνήθως...Είναι σε πολύ δύσκολο και ανοιχτό όμιλο (με Γερμανία, Γκάνα και Αυστραλία), αλλά αν περάσουν τότε είναι ικανοί για το καλύτερο...Και το δεύτερο πουλέν μου και το μεγαλύτερο; Φυσικά η ανυπέρβλητη Ουρουγουάη, μια ομάδα με ιστορία, δυναμισμό και πολλές ικανότητες...Είναι και αυτή σε πολύ δύσκολο όμιλο με το υπολογίσιμο Μεξικό και τη διοργανώτρια Νότια Αφρική (με ότι αυτό συνεπάγεται...)Τους περιμένω όμως πολύ δυνατούς όπως πάντα, και την Παρασκευή το βράδυ ελπίζω να τους δω να κατατροπώνουν την ψηλομύτα Γαλλία...Αν η σελέστε καταφέρει να προκριθεί έστω και σαν δεύτερη, τότε ποιος δε θα φοβηθεί μια αναμέτρηση νοκ άουτ με τη φοβερή και σφριγηλή παρέα του Ντιέγκο Φορλάν, του Λουίς Σοάρες, του Έντισον Καβάνι και φυσικά του τεράστιου Σεμπάστιαν Λόκο Αμπρέου...

Αυτά είχα να αναφέρω για τη μεγάλη γιορτή, που ξεκινά μεθαύριο...Με την ελπίδα να μας ανταμείψει αν όχι με φοβερό θέαμα, τουλάχιστον με συναρπαστικά ματς, όμορφες ιστορίες και άγνωστους ήρωες της μία νύχτας...Βλέπετε φίλοι μου...Υπάρχουν και στην Ελλάδα φίλαθλοι που πέρα από τη δεδομένη και μεγάλη αγάπη για την ομάδα τους, μπορούν να χαίρονται με το ποδόσφαιρο γενικότερα, παρακολουθώντας το σε πιο σφαιρική άποψη...Και ένας από αυτούς είναι και αναμφισβήτητα και η αφεντιά μου...

υγ1 Φυσικά, είναι δεκτά όλα τα e-mail σας με διαφωνίες και προτάσεις σας για το Μουντιάλ...

υγ2 Για την Εθνική του Ρεχάγκελ δεν έχω να πω κάτι προς το παρόν, διότι θέλω να έχω το πρώτο δείγμα...Όχι ότι δεν ξέρω ποιοι θα αγωνιστούν βασικοί και κυρίως με ποιο τρόπο θα αγωνιστεί η ομάδα...Αισιόδοξος ιδιαίτερα δεν είμαι να σας πω την αλήθεια...Αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με αυτό το ανυπέρβλητο άστρο του Ότο, το οποίο ακόμη δεν έχει σταματήσει να φέγγει;