Το νέο καθεστώς στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου...

Το πρώτο δείγμα γραφής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου με τον Πορτογάλο Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι είναι πλέον υπαρκτό, μετά από τέσσερα επίσημα ματς τους τελευταίους δύο μήνες. Χωρίς τα ματς αυτά, αλλά και το φιλικό του Αυγούστου να είναι απολύτως ενδεικτικά του τι μέλλει γενέσθαι, θεωρώ πως κάποια σημάδια είναι ορατά στον ορίζοντα και για αυτό αξίζει να τα σχολιάσουμε...Εκμεταλλευόμενος του γεγονότος πως το επόμενο επίσημο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας είναι με τον καινούριο χρόνο, θεωρώ πως είναι απόψε μια καλή ευκαιρία για να πούμε πέντε πραγματάκια για το νέο καθεστώς και τις αλλαγές που αυτό επιφέρει σε σχέση με όσα συνέβαιναν επί εποχής Ρεχάγκελ και Τοπαλίδη βεβαίως βεβαίως...

Η πιο σημαντική αλλαγή κατ΄ εμέ είναι η ανανέωση των προσώπων που απαρτίζουν την ελληνική ομάδα. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά πλέον από την Εθνική, που αγωνίστηκε στα γήπεδα της Πορτογαλίας μόνο δύο ποδοσφαιριστές αγωνίζονται και λογίζονται ως βασικοί και μιλώ για τους Καραγκούνη και Κατσουράνη...Και αυτοί οι δύο σώζονται ακόμη εξαιτίας της εμπειρίας τους, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι στο νευραλγικό χώρο του κέντρου το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια..Πάσχουμε από τρεχαλατζήδες αμυντικούς μέσους που να μαρκάρουν σκληρά και να ενώνουν τις γραμμές...Όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που έχουν τώρα καθιερωθεί, επί Ρεχάγκελ είχαν απλά και μόνο σποραδικές συμμετοχές, ή απλά κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική αγωνίζονταν σε παράταιρες θέσεις (βλέπε Τοροσίδης αριστερό μπακ, Παπασταθόπουλος αμυντικό χαφ κ.ο.κ.)...Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Γερμανός εμπιστευόταν τυφλά μια σειρά από παίχτες και δεν τους άλλαζε ο κόσμος να χαλάσει, ακόμη και όταν οι παίχτες αυτή δεν αγωνίζονταν σε καμία ομάδα...Επίσης ιδιαίτερη εκτίμηση είχε σε αυτούς που αγωνίζονταν στη Γερμανία, λες και το ποδόσφαιρο που παίζεται εκεί είναι το καλύτερο στην Ευρώπη...Τι κι αν υπήρχαν κι άλλοι ποδοσφαιριστές αρκούντως φορμαρισμένοι κατά περιόδους...Ο Γερμανός δεν άλλαζε άποψη...Φτάσαμε στο σημείο να αγωνίζεται στην Εθνική ο Πλιάτσικας και να αγνοείται ο Μανιάτης, μόνο και μόνο επειδή ο πρώτος υποτίθεται πως αγωνίζεται σε Γερμανική ομάδα...Ακόμη και ο Τοροσίδης έπρεπε να πάρει μεταγραφή από την Ξάνθη στον Ολυμπιακό για να κληθεί στην Εθνική ομάδα, το ίδιο και ο Αβραάμ...Λες και οι ξένες εθνικές που καλούν παίχτες από τις διάφορες Πόρτσμουθ, Σαμπντόρια, Μπιλμπάο και Μπράγκα είναι χαζοί και αδαείς...

Με την έλευση του Σάντος, περάσαμε σε πράγματα αυτονόητα που όμως τόσο είχαν λείψει σε όλους εμάς τους αγνούς ποδοσφαιρόφιλους..Βλέπουμε πλέον τον ομοσπονδιακό προπονητή να παρακολουθεί κάθε Κυριακή αγώνες της Σούπερ Λίγκα και όχι μόνο τα ντέρμπι...Έχουμε πλέον έναν προπονητή, ο οποίος μένει μόνιμα στην Ελλάδα και δεν έρχεται μόνο δύο τρεις ημέρες πριν τα ματς της Εθνικής, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας και δρώντας σαν να μας κάνει χάρη...Έχουμε πλέον ένα ολοκληρωμένο τεχνικό τιμ, με γυμναστές, τεχνικούς διευθυντές και μοιάζουμε να λειτουργούμε σαν μια σύγχρονη ομάδα και δεν βρισκόμαστε πια στη μοναρχία του Τοπαλίδη...Βλέπουμε ένα λογικό rotation, από αγώνα σε αγώνα με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν...Πέρα από όλα αυτά, στις κλήσεις των παιχτών επικρατεί η κοινή ποδοσφαιρική λογική...Όταν ένας ποδοσφαιριστής ξέρει πως σε όποια ομάδα και να αγωνίζεται, όταν είναι φορμαρισμένος θα καλείται στην Εθνική, τότε είναι δεδομένο πως αισθάνεται πως του φέρονται δίκαια...Μέχρι τώρα για να κληθεί κάποιος στην Εθνική έπρεπε να αγωνίζεται ή στο εξωτερικό ή στους τρεις μεγάλους του κέντρου...Ο Σάντος δε διστάζει να καλεί παίχτες από τον Πανιώνιο και είναι βέβαιο πως αν δει πως κάποιος από πχ τη Λάρισα, τον Ατρόμητο, τον Ηρακλή κλπ είναι φορμαρισμένος θα τον καλέσει...Επίσης ο Σάντος δε διστάζει να δώσει ευκαιρίες στους νέους παίχτες...Μέχρι πρότινος όταν καλούνταν ένας νέος στην Εθνική έπρεπε πρώτα να περάσει από το σύστημα Ρεχάγκελ που προέβλεπε τουλάχιστον 10 κλήσεις, χωρίς να μπαίνουν στην αποστολή...Έχει και αυτό μια λογική, αλλά εμένα προσωπικά μου φαινόταν στρεβλή...Ο κακομοίρης ο Νίνης έφαγε ατέλειωτους πάγκους επί Ρεχάγκελ, ενώ ήταν φανερό πως το παιδί αξίζει να επενδύσει μια ομάδα πάνω του...Καλά δε μιλάω για το Φετφατζίδη...Αυτός δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει στην Εθνική του Ρεχάγκελ, αν δεν έκλεινε πρώτα τα 25, ή αν δεν έπαιρνε καμιά μεταγραφή στην Μπουντεσλίγκα...Αφού οι θέσεις ήταν κατειλημμένες και μπορούσε να μαντέψει τη σύνθεση ακόμη και ο πιο αδαής...Δεξιά Χαριστέας, κορυφή Γκέκας, και αριστερά όποιος περισσέψει..Χιλιοπαιγμένο το έργο...

Το προηγούμενο διάστημα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Σάντος, η Εθνική ταλανίστηκε από τις αποχωρήσεις κάποιων παιχτών...Όλοι όσοι αποχώρησαν,άφηναν υπονοούμενα στις δηλώσεις τους...Κυργιάκος, Γκέκας, ενώ ακούστηκαν σενάρια και για άλλους παίχτες ιδίως του Παναθηναϊκού, οι οποίοι δεν άντεξαν τον πάγκο...Όταν βρέξει χιονίσει επί Ρεχάγκελ έπαιζαν κάποιοι συγκεκριμένοι, τότε δεν άκουσα κανέναν να μιλάει...Μόνο ο απλός κόσμος και εν μέρει ο τύπος έκαναν κριτική και τότε οι ακριβοθώρητοι διεθνείς έβγαιναν και δήλωναν με περισσή αλαζονεία ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν...Όλοι υπαινίχθηκαν πως το πρόβλημα τους ήταν ένας συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής (όλοι έγραφαν πως πρόκειται για τον Κατσουράνη), ο οποίος μέσα στον αγώνα μιλάει συνεχώς και το παίζει προπονητής...Ίσως να έχουν δίκιο, άλλωστε όποιος παρακολουθεί ματς της Εθνικής και του Παναθηναϊκού αλλά και των ΑΕΚ, Μπενφίκα παλαιότερα, μπορεί ακόμη και από την τηλεόραση πως ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έχει την τάση να μιλάει και να υποδεικνύει διάφορα στους συμπαίχτες του...Κάτι τέτοιο το βρίσκω λογικό και γίνεται σχεδόν σε όλες τις ομάδες του κόσμου, επομένως εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου...Μπορώ όμως να καταλάβω κάποιους ποδοσφαιριστές που ενοχλούνται από αυτή τη συμπεριφορά και με φήμες και διαρροές αφήνουν οι ίδιοι να αιωρούνται διάφορα πράγματα στον αέρα που άπτονται και του ίδιου του Σάντος..Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί οι ίδιοι ποδοσφαιριστές για παράδειγμα δε μιλούσαν για τους περίφημους τσακωμούς Ρεχάγκελ Τοπαλίδη στον πάγκο κατά καιρούς, γιατί δε μιλούσαν για τον τελευταίο καιρό του Ρεχάγκελ που είναι κοινό μυστικό (όλες οι εφημερίδες το έγραφαν) ότι οι παίχτες ανεξαρτητοποιούνταν από αυτά που τους έλεγε ο Γερμανός και σχεδίαζαν τα συστήματα και την τακτική σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω για τα παιχνίδια...Θυμίζω πως για όλα αυτά μιλούσε μόνο ο Τσάρτας και όλοι τον θεωρούσαν γραφικό...Ρωτώ λοιπόν γιατί δε μιλούσαν για όλα αυτά και άρχισαν να παραπονιούνται και να κελαηδάνε όταν έχασαν τη σίγουρη σχεδόν δημοσιοϋπαλληλική θέση τους στην Εθνική και άρχιζαν να γυαλίζουν τον πάγκο και την εξέδρα; Για μένα λοιπόν ισχύει το ίδιο κριτήριο και παλιά αλλά και τώρα...Όποιος δε γουστάρει να παίζει στην Εθνική, στο καλό...Κανείς δεν μας κάνει χάρη, παίζοντας στην Εθνική...Ας παίξουν τα μικρά παιδιά, που δεν είναι πολυεκατομμυριούχοι και κορεσμένοι, τουλάχιστον ακόμα..

Η εποχή Σάντος βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα της και ο ίδιος ο προπονητής θα κριθεί στο βάθος του χρόνου από όλους μας...Φυσικά ευρωπαϊκό κύπελλο αποκλείεται να ξαναφέρει, αλλά προσωπικά για μένα δεν είναι το ζητούμενο αυτό...Δε λέω πως και εγώ δε χάρηκα το 2004, αλλά μέσα από όλη αυτήν την επιτυχία τελικά κερδισμένοι βγήκαν μόνο κάποιοι ποδοσφαιριστές, αντίθετα το ελληνικό ποδόσφαιρο βούλιαξε ακόμη περισσότερο στη μιζέρια και τον οπαδισμό. Για μένα το ζητούμενο για την Εθνική ομάδα είναι να παίζει όποιος αξίζει και όποιος γουστάρει πραγματικά, καθώς επίσης και το γεγονός να προσπαθεί η ομάδα να παίζει καλή μπάλα όταν μπορεί...Τα αποτελέσματα και οι προκρίσεις φυσικά και αποτελούν επίσης ζητούμενο, αλλά για μένα προσωπικά ελάχιστα πράγματα λένε αν συνοδεύονται από αντιποδόσφαιρο ακόμη και με υποδεέστερους αντιπάλους...Καταλαβαίνω να παίξεις αμυντικά μέσα στην Κροατία και να γυρίσει όλη η ομάδα πίσω για να διατηρήσει το μηδέν...Βαρέθηκα όμως να κερδίζουμε τις Μάλτες, τις Μολδαβίες και τις Λετονίες με 1-0 με γκολ από πέναλτι ή από στημένη φάση, χωρίς ίχνος δημιουργικού παιχνιδιού...Βαρέθηκα μια ομάδα που να κακοποιεί το ποδόσφαιρο και να μην έχει δουλέψει κανέναν αυτοματισμό...Για όλα τα παραπάνω στηρίζω τη νέα προσπάθεια με τον Πορτογάλο στον πάγκο...Γιατί είδα παίχτες νέους και κυρίως παίχτες διψασμένους μετά από πολύ πολύ καιρό...Επειδή είδα την Εθνική ναι μεν να κερδίζει 1-0 τη Λετονία, αλλά να παίζει τόσο καλή μπάλα που ειλικρινά δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί πρόσφατα από την εθνική μας ομάδα...Επειδή που και που μου αρέσει να βλέπω ματς ροντέο όπως αυτό με το Ισραήλ και χάνει και ο αντίπαλος ευκαιρίες...Επειδή πλέον τα παιχνίδια της Εθνικής θα μπορείς να τα παρακολουθείς χωρίς να πονούν τα μάτια σου και να κοιμάσαι στον καναπέ...Και από κει και πέρα, η πρόκριση αν έρθει έχει καλώς...Διότι προσωπικά ο εφιάλτης του Euro 2008, με τον Κυργιάκο να αλλάζει με το Δέλλα και αυτός με τον Άντζα έχει μείνει στη μνήμη μου ανεξίτηλος και δε θέλω να τον ξαναζήσω ποτέ...

Τελειώνοντας λίγες κουβέντες καθαυτές για τον προπονητή...Σαν προπονητή το Φερνάντο Σάντος γενικά τον συμπαθώ...Μπορεί να μη φημίζεται ως τώρα για το επιθετικό παιχνίδι που αποδίδουν στο χορτάρι οι ομάδες που κοουτσάρει, όμως οι ομάδες του πάντα αγγίζουν τις δυνατότητες τους στο έπακρο όποιες και να είναι αυτές...Είναι επίσης αρκετά έξυπνος για να γνωρίζει πότε οι ομάδες του φτάνουν στο πικ των δυνατοτήτων τους...Πέρυσι όταν έφυγε από τον ΠΑΟΚ, όλοι παραξενεύτηκαν και απόρησαν...Ο ίδιος όμως γνώριζε πως η δεύτερη θέση για τους Θεσσαλονικείς με το υπάρχον έμψυχο υλικό ήταν το απόλυτο ταβάνι και προτίμησε πολύ έξυπνα να αποχωρήσει ξέροντας πως φέτος ένας ΠΑΟΚ χωρίς ουσιαστικές προσθήκες και με δύο αγωνιστικές υποχρεώσεις την εβδομάδα θα πάτωνε αγωνιστικά σε συνδυασμό μάλιστα με την ενίσχυση των υπολοίπων μεγάλων που έκανε τα πράγματα για το Δικέφαλο ακόμη πιο δύσκολα...Αλλά και από την ΑΕΚ του προέδρου Ντέμη, όταν πίστεψε πως έδωσε ότι είχε να δώσει δε δίστασε να αποχωρήσει προς έκπληξη πολλών...Και για μένα είναι ευλογημένος ο άνθρωπος που σε αυτή τη ζωή γνωρίζει ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσει, χωρίς να προλάβουν να τον βαρεθούνε..Πάντως εδώ που τα λέμε είναι και λίγο γκαντέμης ο ίδιος...Κάποτε έχοντας τα ηνία της Πόρτο με Ζαρντέλ και Ζάχοβιτς μέσα και με το σκορ 2-0 μέσα στο Ντας Άντας, είδε τον ανύπαρκτο επί 90 λεπτά Ολυμπιακό να ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις με Γκόγκιτς και Γιαννακόπουλο...Στο δεύτερο γύρο στο ΟΑΚΑ, είδε το Ζάχοβιτς να χάνει πέναλτι και τον Ντρούλοβιτς να σουτάρει συνεχώς στα πουλιά...Στην πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ με πρόεδρο Ψωμιάδη, κατάφερε να χάσει 4-3 από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ σε ένα ματς που ενώ προηγήθηκε, και παρότι βολευόταν και με την ισοπαλία πλήρωσε εντέλει το κόλλημα του να έχει δίπλα στον Γκαμάρα βασικό το Φερούζεμ και όχι το Μιχάλη Καψή...Στη δεύτερη θητεία του στην ΑΕΚ, με βασικούς παίχτες το Μάλμπασα, τον Κρασσά και το Σοάρες, κατάφερε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ως το τέλος και να το χάσει σε εκείνο το περίφημο ματς με τον Ιωνικό, όπου σκόραρε ο Νατσούρας στο τέλος και ο Κύπριος τερματοφύλακας Σιημητράς έκανε το ματς της ζωής του...Πολλές οι αφορμές για τον χαρακτηρίσουν κάποιοι γκαντέμη, αλλά εμένα δε με νοιάζει και ιδιαίτερα αυτό, διότι πιστεύω πως τις περισσότερες φορές την τύχη σου τη δημιουργείς μόνος σου...

Αυτά είχα να παραθέσω για την νέα Εθνική ομάδα και για τον Φερνάντο Σάντος...Και ανυπομονώ να μπει επιτέλους για τα καλά ο χειμώνας για να ξαναφορέσει επιτέλους ο συμπαθής Πορτογάλος το γούρικο του καφέ μπουφάν, που στην μυθολογία του ελληνικού ποδοσφαίρου τείνει να φτάσει το κοντομάνικο κόκκινο μπλουζάκι του Αλέφαντου, το κομπολόι του Ντούσκο και το πούρο του Μάκαρου...Ελπιζω ειλικρινά να μην μας απογοητεύσει...

Τα παραλειπόμενα του Μουντομπάσκετ....

Το Μουντομπάσκετ μας τελείωσε πριν λίγες ημέρες, προσφέροντας μας ειδικά στην τελική φάση, κάποια πολύ όμορφα και αγωνιώδη παιχνίδια που κράτησαν το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα...Για την πορεία της δικής μας Εθνικής είπα αρκετά πριν μια εβδομάδα, οπότε είναι καιρός να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας και να πούμε κάποια πράγματα για τις υπόλοιπες ομάδες του τουρνουά...Πράγματα και σκέψεις που κουβαλώ στο μυαλό μου, και αισθάνομαι πως αν δεν τα καταθέσω εδώ δε θα μπορέσω να ησυχάσω...Για αυτό λοιπόν, συγκεντρωνόμαστε, κάνουμε τζάμπολ και ξεκινάμε...

Τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας - σχολής...
Ο κύριος λόγος για τον οποίο με ελκύουν και μου αρέσουν οι παγκόσμιες διοργανώσεις τόσο του μπάσκετ όσο και του ποδοσφαίρου είναι, επειδή είναι οι μοναδικές που διατηρούν αυτό το εθνικό στοιχείο που αντιπροσωπεύει η κάθε μία χώρα. Αυτή η ποικιλομορφία των λαών και η σύγκρουση των διαφορετικών κουλτουρών είναι αυτή που κάνει τη διοργάνωση εξόχως ενδιαφέρουσα κατά την ταπεινή μου άποψη. Την ίδια στιγμή που σε Champions League και Ευρωλίγκα παρακολουθούμε μάχες πολυεθνικών ομάδων και αθλητών μισθοφόρων, έρχονται τα παγκόσμια πρωταθλήματα όπου μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε χώρας και το πως αυτά αντικατοπτρίζονται επάνω στον αγωνιστικό χώρο...Φυσικά εννοώ όλα αυτά τα αγωνιστικά πλεονεκτήματα και τις αρετές, παρέα με τα ελαττώματα που παρουσιάζει κάθε μπασκετική σχολή από γενιά σε γενιά και που κάνουν εύκολο σε όποιον παρακολουθεί με συνέπεια τα τουρνουά, να μπορεί εκ των προτέρων να προβλέψει όχι φυσικά τα αποτελέσματα των αγώνων, αλλά τις γενικές αντιδράσεις των ομάδων...

Για να κάνω σαφέστερο το παραπάνω αξίζει τον κόπο να αναφέρω μια σειρά από παραδείγματα..Η Σλοβενία για παράδειγμα είναι μια κλασσική soft και looser ομάδα, που στο πρώτο σοβαρό της τεστ χάνει τα αυγά και τα καλάθια...Όποιος θυμάται την ανεπανάληπτη ανατροπή της Εθνικής μας επί των Σλοβένων στο Ευρωμπάσκετ του 2007, φαντάζομαι θα συμφωνεί...Είναι αρκετές φορές εντυπωσιακοί τουλάχιστον αρχικά, αλλά ποτέ μα ποτέ δε μοιάζουν για μαχητές...Θα έλεγε κανείς πως και στην πραγματικότητα τους έτσι είναι...Η Σλοβενία ακόμη και σήμερα σαν χώρα θεωρείται σαν η πιο ήσυχη και πλούσια χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να έχει σκληραγωγηθεί σε δύσκολες καταστάσεις...Το ακριβώς αντίθετο με τη Σερβία δηλαδή...Οι Σέρβοι στο μπάσκετ πάντα βγάζουν πάντα μια μαγκιά και μια αλητεία (με όποια έννοια -καλή ή κακή- το πάρει κανείς..) και είναι σαν να δηλώνουν απερίφραστα πως μπορεί να χάσουμε, αλλά πρώτα θα έχουμε δώσει ότι έχουμε και δεν έχουμε και θα έχουμε χρησιμοποιήσει κάθε μας όπλο...Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι Σλοβένοι, έφαγαν σχεδόν τριάντα πόντους από την Τουρκία, ενώ οι Σέρβοι αν είχαν μια νορμάλ διαιτησία θα είχαν κερδίσει σχετικά άνετα...Η Γαλλία από την άλλη πλευρά συνεχίζει την παράδοση της μπασκετικής αφέλειας, η οποία τη συνοδεύει εδώ και χρόνια...Τι κι αν έχει αθλητές με τεράστιο άλμα και φοβερά αθλητικά προσόντα, τι κι αν πολλοί παίχτες της αγωνίζονται στο ΝΒΑ, η μπασκετική τους εξυπνάδα είναι υπό το μηδέν...Ποτέ δεν έχω δει να κάνουν ένα έξυπνο φάουλ, όταν έχουν να δώσουν προκειμένου να κόψουν έναν αντίπαλο αιφνιδιασμό...Ποτέ δεν σκαρφίζονται κάτι ιδιαίτερο για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, που τους φέρνει ο αγώνας...Ποιος ξεχνά τις απανωτές γκάφες των Γάλλων στον ημιτελικό του 2005 στο Βελιγράδι, ή το εύστοχο σουτ του Ντε Κολό πέρυσι στο μεταξύ μας αγώνα, σε ένα ματς που οι Γάλλοι ήθελαν να χάσουν (όπως φυσικά και εμεις...)...Η Λιθουανία από την άλλη πλευρά είναι μια παραδοσιακή δύναμη του μπάσκετ, έστω και αν πρόκειται για μια μικρή πληθυσμιακά χώρα...Μια χώρα που έχει πάντα την ομορφότερη κερκίδα, και που σχεδόν πάντοτε συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με το καλό θέαμα και το γρήγορο παιχνίδι...Επίσης η Τουρκία είναι μια κλασσική σχολή που πάντα βασίζεται στην εξυπνάδα και την κουτοπονηριά της και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την υποτιθέμενη αναγκαστική αλλαγή του Ασίκ με τον Αρσλάν στον ημιτελικό δεν θεωρώ πως υπάρχει...Περνώντας στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αξίζει να σημειώσουμε πως η Αργεντινή παραδοσιακά όπως άλλωστε και στο ποδόσφαιρο, είναι μια παθιασμένη ομάδα, με παίχτες παθιασμένους και μαχητές, που πάντα τα δίνουν όλα στη μάχη για την τελική επικράτηση...Και που είναι πάντα τόσο συναισθηματικά φορτισμένοι με την αξία της ομάδας και της φανέλας, που συνήθως αν κάτι πάει στραβά δεν έχουν το κουράγιο να ανατρέψουν την κατάσταση και υφίστανται μια σχετική πανωλεθρία...Μία από τα ίδια είναι περίπου και η μπασκετική Βραζιλία, η οποία συνήθως τα χαλάει πάνω που είναι έτοιμη να κάνει το βήμα παραπάνω...Άξια αναφοράς είναι επίσης και η περίπτωση του συμπαθέστατου σε μένα Πόρτο Ρίκο, με τους παίχτες που έχουν πάντα λυμένο το ζωνάρι και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για καυγά, με τους απίστευτους και σεσημασμένους τριποντάκηδες (κρίμα που φέτος δεν είδαμε το Λάρι Αγιούσο πάντως..) και με τις εμβληματικές φυσιογνωμίες...Παλαιότερα ήταν ο Πικουλίν Ορτίθ και ο Ραμόν Ρίβας, σήμερα η τεράστια φυσιογνωμία του γίγαντα Ράμος...Οι ομάδες αυτές μαζί με όλες τις υπόλοιπες συνθέτουν ένα ποικιλόμορφο γαϊτανάκι μέσα στα γήπεδα και σου προσφέρουν μεγάλες στιγμές, παρακολουθώντας τις να εκθέτουν στο παρκέ τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της συμπεριφοράς τους και της μπασκετικής τους κουλτούρας...

Η ολοφάνερη κατολίσθηση του επιπέδου του Ν.Β.Α.
Για την πρωταθλήτρια ομάδα των ΗΠΑ δεν έχω να πω πολλά...Το μέλλον θα δείξει την εξέλιξη του Κέβιν Ντουράντ και αν θα καταταγεί στο πάνθεον των σούπερ σταρ...Έχω να πω όμως κάποια πράγματα για το πρωτάθλημα του ΝΒΑ και την κατάντια που γνωρίζει όσο περνούν τα χρόνια...Και κρίνω αυτήν την υποβάθμιση, όχι από κανέναν άλλο λόγο αλλά από τη συμμετοχή όλο και περισσότερων μη Αμερικανών μπασκετμπολιστών στο πρωτάθλημα αυτό και μάλιστα μιλάμε για παίχτες που δεν έχουν τις ανάλογες δυνατότητες...Όταν ήμουν περίπου 10-13 ετών και πρωτοπαρακολουθούσα αγώνες ΝΒΑ, ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν τιτάνες με πρώτο και καλύτερο τον ανυπέρβλητο Τζόρνταν...Την εποχή εκείνη, για να βρει θέση κάποιος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας σε ομάδα του ΝΒΑ θα πρέπει να ήταν ο ίδιος παίχτης παγκόσμιας εμβέλειας με εξαιρετικό ταλέντο...Ο φοβερός Τόνι Κούκοτς, ο αδικοχαμένος Ντράζεν, ο εγκεφαλικός Βλάντε Ντίβατς, ο μαέστρος Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και το θαύμα της φύσης Άρβιντας Σαμπόνις...Όλοι τους ένας και ένας...Σήμερα αντιθέτως στο ΝΒΑ αγωνίζεται σχεδόν κάθε καρυδιάς καρύδι, δείγμα κατ' εμέ πως το γενικότερο επίπεδο έχει πέσει κατά πολύ...Σήμερα για κάθε Τζινόμπιλι υπάρχει ένας Μπελινέλι, για κάθε έναν Τόνι Πάρκερ υπάρχει ένας Ρόνι Τουριάφ, για κάθε Στογιάκοβιτς υπάρχει ένας Μπορίς Ντιό, για κάθε Ιλγκάουσκας υπάρχει ένας Μίλισιτς, για κάθε Πάου Γκασόλ υπάρχει ένας Μαρκ Γκασόλ, για κάθε Χέντο Τούρκογλου υπάρχει ένας Ιλιασόβα, για κάθε Λουίς Σκόλα υπάρχει ένας Πιετρούς, για κάθε Καλντερόν υπάρχει ένας Μπατούμ, για κάθε Μπαρμπόσα υπάρχει ένας Βαρεχάο, για κάθε Νοτσιόνι υπάρχει ένας Μπαρνιάνι, για κάθε Κλέιζα υπάρχει ένας Μοζγκόφ και η λίστα μοιάζει ατελείωτη...Αποκορύφωμα όμως κατ' εμέ είναι το γεγονός πως από τη νέα περίοδο στο ΝΒΑ θα αγωνίζονται οι Τούρκοι Ασίκ και Ερντέν...Δηλαδή ήμαρτον...Δηλαδή για να καταλάβω, από τη νέα σεζόν τη φανέλα των ένδοξων Σικάγο Μπουλς θα τη φορά ο φιλότιμος πλην όμως άτεχνος Ασίκ, που είναι κατ' εμέ χειρότερος ακόμη και από το Σχορτσιανίτη...Θα τρίζει δηλαδή το μπαστούνι του γκολφ στα χέρια του Τζορνταν και θα τρέμει το πούρο στα χέρια του Σκότι Πίπεν...Δηλαδή ήμαρτον για μια ακόμη φορά...Μεγάλη κατηφόρα και υποβάθμιση...Σε λίγο θα ζητήσουν τους Μπουρούση και Φώτση έτσι όπως το πάνε αυτοί...

Η εύστοχη επιλογή της κρατικής τηλεόρασης...
Λένε πως τις περισσότερες φορές όσοι μπασκετμπολίστες (και ποδοσφαιριστές φυσικά...) κάνουν μεγάλη καριέρα στα γήπεδα, αδυνατούν να γίνουν μεγάλοι προπονητές και σημαντικοί σχολιαστές αγώνων...Συμβαίνει όμως σχεδόν πάντα και το αντίθετο...Το Γιώργο Λημνιάτη τον θυμάμαι σαν έναν μέτριο μπασκετμπολίστα στην προ Ιωαννίδη εποχή του Ολυμπιακού αλλά και στα χρόνια του ξανθού...Ξέρετε εποχές Ελληνιάδη, Αντώνη Σταμάτη, Καμπούρη, Παπαδάκου και λοιπών, αλλά και αργότερα...Στα μάτια τα δικά μου υπήρξε ένας μέτριος μπασκετμπολίστας σε τελική ανάλυση...Αλλά σαν σχολιαστή τον βρίσκω σούπερ, όλο αυτόν τον καιρό που συνεργάζεται με τη δημόσια τηλεόραση...Είτε σχολιάζει τελικό Μουντομπάσκε ΗΠΑ-Τουρκίας, είτε τελικό παραμονής Τρίκαλα - Αιγάλεω ο Λημνιάτης είναι κατατοπιστικότατος...Πλάι στην φανφαρολογία και τα σπλιτ-αουτ του Δημήτρη Χατζηγεωργίου και τις κορώνες και τα σκριν επιλογής του Βαγγέλη Ιωάννου, ο Λημνιάτης είναι απλός, κατανοητός και κατατοπιστικός, με συνέπεια ακόμη και οι αδαείς από μπάσκετ να καταλαβαίνουν στο περίπου τι γίνεται...Δεν είναι τυχαίο, πως ακόμη και οι εκπομπές μπάσκετ του συνδρομητικού συχνά πυκνά τον έχουν καλεσμένο...Τι νομίζετε, δεν υπάρχουν άλλοι παλιοί μπασκετμπολίστες και πρώην προπονητές; Υπάρχουν, τη γνώση, τη σαφήνεια και τη μεταδοτικότητα του Λημνιάτη θαρρώ πως δεν την έχει ουδείς, τουλάχιστον μεταξύ όσων έχω ακούσει κατά καιρούς...Συν τοις άλλοις, έχει μια εντελώς τηλεοπτική και ραδιοφωνική φωνή, που κάνει το όλο πακέτο ακόμη ελκυστικότερο στην ακοή, όπως λένε και οι ειδήμονες του χώρου...Ξέρω ότι έχει ήδη ξεκινήσει μια προπονητική καριέρα, χωρίς όμως να ξέρω πολλές λεπτομέρειες..Αν είναι τόσο καλός προπονητής όσο σχολιαστής, τότε είναι βέβαιο πως θα διαπρέψει στον προπονητικό τομέα και θα κάνει καριέρα...Δεν είναι πάντως ούτε εύκολο, ούτε συμβαίνει συχνά για να λέμε και την αλήθεια...Πάντως του εύχομαι μια μέρα να γίνει προπονητής της Εθνικής ομάδας...Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί ευχή ή κατάρα, έτσι όπως είναι η συγκεκριμένη θέση σήμερα και με τους τεράστιους ακροβατισμούς και συμβιβασμούς που απαιτεί...Αυτό που είναι πάντως βέβαιο είναι πως αν ο Γιώργος Λημνιάτης ήταν σαν παίχτης τόσο καλός όσο και σαν σχολιαστής, θα είχε ήδη εισέλθει στο πάνθεον των αθλητών του ελληνικού μπάσκετ...

Αυτά εν ολίγοις (!!!!) για το Μουντομπάσκετ και τα παραλειπόμενα του...Σε τέσσερα χρόνια πάλι...

Η καλύτερη 11άδα του Μουντιάλ εναλλακτικά...

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής ανήκει πλέον στο παρελθόν εδώ και λίγες ημέρες και τα πράγματα μοιάζουν να ξαναπαίρνουν τη φυσιολογική τους μορφή...Πέρασε ένας μήνας γεμάτος από ποδόσφαιρο (καλό ή λιγότερο καλό λίγη σημασία θεωρώ πως έχει..) και γεμάτος από φάσεις,γκολ,αναλύσεις αλλά και βουβουζέλες... Τελικά η Ισπανία αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια και μια σειρά από ποδοσφαιριστές έλαμψαν με την παρουσία τους στο χορτάρι και βοήθησαν τις ομάδες τους να ανέβουν όσο το δυνατόν ψηλότερα στην κατάταξη, ενώ μας προσέφεραν φοβερές στιγμές στο χορτάρι των γηπέδων της Νοτίου Αφρικής..Για την καλύτερη ενδεκάδα του τουρνουά, έχουν ήδη γραφτεί πολλά κείμενα..Η ίδια η Fifa ανακοίνωσε τη δική της και σχεδόν κάθε εφημερίδα και κάθε μέσο διεθνώς ανέδειξε τη δική του...Ήρθε λοιπόν και η σειρά του φτωχού συγγενή, να παραθέσει την καλύτερη ενδεκάδα..Ξεκαθαρίζω πως στη δική μου ενδεκάδα μην περιμένετε να δείτε συμβατικά ονόματα τύπου Βίγια, Σνάιντερ, Μίλερ, Ινιέστα ή Σβαινστάιγκερ...Αυτά τα γράφουν οι φωστήρες και οι επαΐοντες..Η δική μου ενδεκάδα απαρτίζεται από παίχτες φτωχούς συγγενείς, από ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα οποία πάντοτε πέφτουν μπροστά στους εκλεκτούς των χορηγών και των δημοσιογράφων..Το σύστημα είναι το πατροπαράδοτο 4-4-2 με ευθεία στο κέντρο και ξεκινάμε την ανάλυση με στυλ χιουμοριστικό και γιατί όχι ποιητικό...Και ο καθένας μπορεί να σχολιάσει αναλόγως...Συγχωρήστε μου κάποιες τακτικές ανορθογραφίες, καθώς για να συμπληρωθεί η ενδεκάδα κάποιοι παίχτες τοποθετήθηκαν σε διαφορετικές θέσεις από τις κανονικές τους. Στο κάτω κάτω, τέτοιες ανορθογραφίες έγιναν και γίνονται κατά κόρον από προπονητές μαθητευόμενους μάγους στην πλάτη εθνικών ομάδων και λαών...Πάμε λοιπόν...

Τερματοφύλακας

Η μπάλα με την οποία διεξήχθη το παγκόσμιο κύπελλο ήταν στην κυριολεξία ένα μπαλόνι και αυτό μπορούσε να το καταλάβει κάθε απλός θεατής ενός ματς από την τηλεόραση, και δεν υπήρχε ούτε ένας τερματοφύλακας που να μην εκτέθηκε από αυτή, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο...Των μεγάλων και πολυδιαφημισμένων ονομάτων συμπεριλαμβανομένων..Όμως κανείς δεν έκανε περισσότερα λάθη από αυτόν...Για την ακρίβεια σε κάθε στημένη φάση και σε κάθε σέντρα στην περιοχή ένιωθες πως το λάθος παραμονεύει...Ποιος ξεχνά το απευθείας φάουλ του Φορλάν,ή το γκολ που του έβαλε η Αυστραλία; Σαν φυσιογνωμία μου είναι εξαιρετικά συμπαθής, ενώ οι αντιδράσεις και οι αποκρούσεις του ήταν πάντοτε με στυλ...Αποκορύφωμα όλων είναι η ενστικτώδης απόκρουση του με το κεφάλι σε μια καραμπόλα από κόρνερ που εκτέλεσε η Ουρουγουάη απέναντι στην ομάδα του...Για όλους τους παραπάνω λόγους κατ'εμέ, καλύτερος τερματοφύλακας του απερχόμενου Μουντιάλ είναι ο 32χρονος τίμιος Γκανέζος γίγαντας που ακούει στο όνομα Ρίτσαρντ Κίνγκσον...

Αριστερό μπακ

Αν μου ζητούσαν να τον χαρακτηρίσω με μία και μόνο φράση, θα τον έλεγα ακούραστο μηχανάκι...Από τους ελάχιστους φουλ μπακ που έχουν απομείνει στο ποδόσφαιρο πλέον, μπορεί το ίδιο άνετα που κλείνει στην άμυνα για να γίνει τρίτο στόπερ να γίνει αριστερό εξτρέμ και να πλαγιοκοπήσει την αντίπαλη άμυνα ως το σημείο του κόρνερ...Κι αν δε με πιστεύετε ρωτήστε τη δεξιά αμυντική πλευρά των Γάλλων για το τι τράβηξε στο ματς της Γαλλίας με το Μεξικό...Στο Μουντιάλ αυτό, μας έδειξε και ένα ακόμη κρυφό του ταλέντο, το οποίο δεν είναι άλλο από το φαρμακερό του μακρινό σουτ...Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να απευθυνθεί στον Αργεντινό τερματοφύλακα Ρομέρο, ο οποίος εκείνο το βράδυ στους 16, έβλεπε κάθε τρεις και λίγο τη μπάλα να σφυρίζει γύρω από το κεφάλι του, ύστερα από σουτ των 35 μέτρων...Αναμφισβήτητα λοιπόν, η θέση του αριστερού μπακ ανήκει στον τίμιο εργάτη του ποδοσφαίρου, στο ακούραστο πνευμόνι της Εθνικής ομάδας του Μεξικού, ο οποίος φυσικά δεν είναι άλλος από τον συμπαθέστατο Κάρλος Σαλσίδο...

Κεντρικός αμυντικός

Η θέση του κεντρικού αμυντικού στην εθνική ομάδα της Ουρουγουάης είναι μια θέση που απαιτεί ειδικά προσόντα...Για να παίξεις εκεί δε μπορείς να είσαι "κυρία" κατά το κοινώς λεγόμενο στην ποδοσφαιρική διάλεκτο...Πρέπει να είσαι ηγέτης, δυναμικός, να δίνεις τα πόδια των αντίπαλων επιθετικών στο χέρι και να καθοδηγείς όλους τους άλλους, και να τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της σελέστε πιο δυνατά από κάθε άλλον...Επίσης το να φοράς το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε μια ομάδα που έχει ως φυσικό της ηγέτη το μεγάλο Ντιέγκο Φορλάν, είναι δείγμα ποιότητας και χαρακτήρα...Για όλους αυτούς τους λόγους, τη θέση δικαιωματικά καταλαμβάνει ο μεγάλος Ντιέγκο Λουγκάνο...Φυσικά δεν χρειαζόταν να δούμε το τωρινό παγκόσμιο κύπελλο για να ανακαλύψουμε την αξία του και το ταμπεραμέντο του..Όποιος δεν έχει δει τα ματς που κάνει χρόνια τώρα στη Φενερμπαχτσέ χάνει...Όποιος δεν τον έχει δει να καρφώνει με κεφαλιά στο γάμα όλη την άμυνα της Τσέλσι, επίσης...Τιμή και δόξα λοιπόν στο μεγάλο αρχηγό, έναν παίχτη που αν στον ημιτελικό δεν ήταν τραυματίας, τότε ίσως το κύπελλο να έβαζε πλώρη για τη Λατινική Αμερική...

Κεντρικός αμυντικός

Το Μεξικό ήταν μια ομάδα, η οποία αναμφίβολα πήρε τα φλας πάνω της, από τη στιγμή που κατανίκησε το φάντασμα της Γαλλίας και ζόρισε απίστευτα την Αργεντινή, προτού πέσει ηρωικά και ίσως άδικα...Σε ότι αφορά τα αστέρια της ομάδας αν κάνετε ένα γκάλοπ, είναι βέβαιο, πως όλοι θα σας μιλήσουν για τον Τζιοβάνι ντος Σάντος, το Φράνκο, τον Ερνάντεζ, το Βέλα, ή για την εμβληματική φυσιογνωμία του Κουατεμόκ Μπλάνκο...Όμως ο πραγματικός μαέστρος δεν είναι άλλος από τον ανυπέρβλητο Ράφα Μάρκες...Έναν παίχτη που εδώ και χρόνια αγωνίζεται ως βοηθητική λύση με μια τεράστια ομάδα σαν τη Μπαρτσελόνα, αλλά όταν φορά τη φανέλα με το εθνόσημο είναι ο πραγματικός ηγέτης...Αποτελεί κατά την άποψη μου μια περίπτωση αντίστοιχη με το Φορλάν...Είναι αυτός που κινεί τα νήματα σε άμυνα και κέντρο...Είναι ένας ιδανικός πλέι μέικερ αμυντικός, ο οποίος με την ίδια ευκολία που κάνει ένα σκληρό τάκλιν, θα φτιάξει παιχνίδι σαν δεκάρι και θα σκοράρει αν παραστεί ανάγκη...Ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες σαν αυτόν σπανίζουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και όλοι ελπίζουμε να καταφέρει να αντέξει και να είναι παρόν και στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο όταν θα βρίσκεται στη δύση της μεγάλης του καριέρας...

Δεξί μπακ

Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο παλκοσένικο του διεθνούς ποδοσφαίρου το 2002, στο Μουντιάλ που διοργανώθηκε στην πατρίδα του τη Νότια Κορέα, κυρίως επειδή είναι γιος του Μπουμ Κουν Τσα, του παλιού Κορεάτη διεθνή...Αρχικά φάνηκε να αποτελεί ποδοσφαιρικό ανέκδοτο...Μέχρι το φετινό παγκόσμιο κύπελλο, όπου ήταν η πραγματική αποκάλυψη της Κορέας...Στο ματς με την Ελλάδα, ήταν κατ' εμέ ο κορυφαίος του γηπέδου καλύπτοντας το δεξί άκρο της άμυνας...Αλλά και στα υπόλοιπα ματς, η απόδοση του κυμάνθηκε πάνω από το μέσο όρο της ομάδας του...Σήμα κατατεθέν το ασταμάτητο τρέξιμο του πάνω στην πλάγια γραμμή, ενώ χαρακτηριστικό του γνώρισμα το παθιασμένο του παιχνίδι που θυμίζει Λατινοαμερικανό και όχι Κορεάτη...Ήταν ο καλύτερος Νοτιοκορεάτης κατ' εμέ λοιπόν ο Ντου Ρι Τσα και η Σέλτικ δεν έχασε την ευκαιρία να του προσφέρει μια θέση στο ρόστερ της για την επερχόμενη σεζόν, εκτιμώντας τα προσόντα του και το πάθος του...

Αμυντικό χαφ

Ο συγκεκριμένος χαφ αποτελεί ένας από τους λόγους για τον οποίο ο Φορλάν αναδείχτηκε MVP, αφού ήταν αυτός που κάλυπτε αμυντικά το χώρο του κέντρου και δεν άφηνε μπαλιά να περάσει...Στα πρώτα ματς πολλοί γελούσαν με το σουλούπι παλαιστή, αλλά και το μικρό του ύψος, αλλά αυτός έδωσε πολλές απαντήσεις μόνο και μόνο από το γεγονός πως ήταν ένας από τους παίχτες της Ουρουγουάης που αγωνίστηκε και στα 7 γεμάτα 90λεπτα που αγωνίστηκε η σελέστε στο Μουντιάλ...Δεν ξέρω από που ξεφύτρωσε, αυτό που ξέρω όμως είναι πως αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής θα ήταν σίγουρα πρωταθλητής της πάλης...Όχι επειδή μοιάζει πάρα μα πάρα πολύ στο Μιχάλη Ζαμπίδη...αλλά επειδή το σώμα του για κάτι τέτοιο προϊδεάζει..Και όσοι υποεκτίμησαν τις δυνατότητες του, το μετάνιωναν κάθε φορά που έπεφταν στο χορτάρι από ένα δυνατό μαρκάρισμα του...Το γεγονός πως αγωνιζόταν μέχρι πέρυσι στην ομάδα που υποστηρίζω στο πρωτάθλημα της Ουρουγουάης (Πενιαρόλ) τον κάνει ακόμη συμπαθέστερο...Όλα αυτά φυσικά για τον Εχίδιο Αρέβαλο Ρίος, ο οποίος με τη νέα χρονιά θα αγωνίζεται στη γειτονική Σαρδηνία με τα χρώματα της Κάλιαρι...

Κεντρικό Χαφ

Πρόκειται για το κλασσικό πρότυπο του ποδοσφαιριστή χαμάλη, που δίνει τα πάντα σε όποια θέση και να του ζητηθεί από τον προπονητή του...Στα περισσότερα ματς αγωνίστηκε στο κέντρο της εθνικής Ουρουγουάης, δίδυμο με τον Αρέβαλο..Στον ημιτελικό φάνηκε σε όλους παράξενο η επιλογή του Ταμπάρες να τον βάλει στα άκρα, ο ίδιος όμως αντεπεξήλθε απόλυτα με αυταπάρνηση και σε αυτό το ρόλο...Συναντά το πρότυπο του κλασσικού Ουρουγουανού σκληρού παίχτη με το κοντό κούρεμα και τα δυνατά μαρκαρίσματα, έως και αντιαθλητικά ενίοτε...Να πω την αλήθεια,δε μου φαντάζει ταιριαστό για έναν τέτοιο σκληροτράχηλο ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται εδώ και χρόνια στην κλασσάτη Μονακό, αλλά όπως και να χει ο Ντιέγκο Πέρεζ ήταν και αυτός ένας από αυτούς που δημιούργησαν το κάστρο πίσω από τον Φορλάν και κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν και αυτός μια από τις αποκαλύψεις του τουρνουά...

Αριστερό Χαφ

Τον πρωτοείδα για την ακρίβεια την περασμένη σεζόν στο ματς της ΑΕΚ με την Μπενφίκα (1-0) το χειμώνα στο Ολυμπιακό στάδιο να μπαίνει ως αλλαγή, και θεώρησα πως ο προπονητής του πετά λευκή πετσέτα...Λίγους μήνες αργότερα αποτέλεσε μακράν τον καλύτερο Πορτογάλο ποδοσφαιριστή στο Μουντιάλ, έστω και αν αγωνίστηκε σαν αριστερό μπακ, ενώ η κανονική του θέση μοιάζει να είναι λίγο πιο μπροστά...Έπαιζε με άνεσή όλη την πλευρά και προκαλούσε συνεχώς ρήγματα στους αντιπάλους με τις προελάσεις του...Δικαιωματικά λοιπόν η θέση ανήκει στον Φάμπιο Κοεντράο, τον καλύτερο Πορτογάλο του Μουντιάλ, ίσως μαζί με τον γκολκίπερ...Μια Πορτογαλία, η οποία σε γενικές γραμμές παρουσίασε μια εικόνα από τα παλιά...Ξανά κλάταρε μπροστά στο μεγαλύτερο στοίχημα της, από τη στιγμή που πόνταρε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό παραμύθι της Ευρώπης (ξέρετε σε ποιον αναφέρομαι) και πήρε το δρόμο για το σπίτι νωρίς...

Δεξί χαφ

Τον μάθαμε όλοι πριν λίγα χρόνια σαν το μεγάλο πολυβόλο της Φέγενορντ σε μια χρονιά που φόρτωσε τα δίκτυα των αντιπάλων στην Eredivisie με πάνω από 30 γκολ...Όταν πήρε μεταγραφή για τη μεγαλύτερη ομάδα της Αγγλία, πολλοί είπαν πως η ομάδα του βρήκε ένα λαμπρό γκολτζή...Περνώντας τα χρόνια, η θέση του μέσα στο γήπεδο άλλαξε άρδην και από κεντρικός επιθετικός έγινε παίχτης γραμμής, μη χάνοντας όμως εντελώς την επαφή του με τα αντίπαλα δίχτυα...Μέσα σε αυτά τα χρόνια, από παίχτης ορχήστρα μετατράπηκε σε ποδοσφαιριστή χρησιμότατο και υπάκουο εργαλείο στα χέρια του εκάστοτε προπονητή του...Τα χρόνια πέρασαν και μπορεί ο Ντιρκ Κάουτ να άλλαξε θέση μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όμως δεν άλλαξε ούτε η νοοτροπία του, ούτε ο χαρακτήρας του ούτε η διάθεση του για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Για όλα τα παραπάνω ο συγκεκριμένος αποτελεί τον καλύτερο Ολλανδό του τουρνουά, κατά την προσωπική μου άποψη...Δεν είναι Κρόιφ ή Ρέσενμπρικ, δεν είναι Φαν Μπάστεν ή Γκούλιτ, δεν είναι καν Ρόμπεν είναι όμως ένας αξιοπρεπέστατος και χρησιμότατος ποδοσφαιριστής, χωρίς ίχνος βεντετισμού πάνω του, έστω και αν κανείς μα κανείς δημοσιογράφος δεν μπορεί να αποφανθεί για το ποια είναι η σωστή προφορά του ονόματός του...

Επιθετικός

Η Ιαπωνία τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα προς τα εμπρός στο ποδόσφαιρο...Μάλιστα σε σχέση με τους υπόλοιπους Ασιάτες έχει τη δυνατότητα να παράγει ποδοσφαιριστές κλασάτους και αναγνωρίσιμους που γρήγορα παίρνουν μεταγραφή στα μεγάλα πρωταθλήματα...Πολλοί τέτοιοι παρέλασαν την τελευταία δεκαετία...Από τον Χιντετόσι Νακάτα, ως το Νακαμούρα και από τον Ιναμότο ως τον Ογκούρο...Καλύτερος όλων κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ο Κεϊσούκε Χόντα...Οι πιο μυημένοι τον έχουν προ πολλού γνωρίσει, αφού ήταν ο πρωταγωνσιτής του αποκλεισμού της Σεβίλλης από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο περασμένο Τσάμπιονς Λιγκ...Οι υπόλοιποι τον έμαθαν τώρα για τα καλά...Εξαιρετικός τεχνίτης με πολύ καλό πόδι και το κυριότερο ποδοσφαιριστής με ευρωπαικό αέρα και ηγέτης που δε φοβάται την ευθύνη...Όποιος θυμάται την μεγάλη εμφάνιση της Ιαπωνίας απέναντι στη Δανία, δεν έχει παρά να παραδεχθεί πως ο Χόντα ήταν ο μαέστρος καιο καθοδηγητής της ομάδας του στο δρόμο για τους 16...

Επιθετικός

Δεν είναι κλασσικός επιθετικός και στο παγκόσμιο κύπελλο δεν σκόραρε καν...Είναι όμως μικρός και θαυματουργός και όταν κολλάει τη μπάλα στα πόδια του είναι δύσκολο να ανακοπεί και το απέδειξε στο τουρνουά αυτό...Όσοι παρακολουθούμε Καμπιονάτο, γνωρίζουμε τον παίχτη που βγάζει μάτια με τη φανέλα της Ουντινέζε, που δεν είναι άλλος φυσικά από τον Αλέξις Σάντσεζ...Μόλις 21 ετών και όμως τόσο θεαματικός, που είναι βέβαιο πως σύντομα θα παίξει σε μεγαλύτερο σύλλογο...Προσωπικά για μένα ήταν ο καλύτερος Χιλιανός ποδοσφαιριστής, από αυτούς που αγωνίστηκαν και αδιαφορώ για το αν δε σκόραρε καν...Μου φτάνουν και μου αρκούν, οι ενέργειες που είδα οι οποίες σε γεμίζουν ποδόσφαιρο...Είναι τέτοια η ποιότητα του, που είναι βέβαιο πως "κανείς δε θα ξεχάσει το σκοπό που παίζαν οι Χιλιάνοι", παραφράζοντας λιγάκι τη Θεσσαλονίκη του Νίκου Καββαδία...

Αυτή ειναι σε γενικές γραμμές, η ενδεκάδα που καταρτίζεται...Δεν ξέρω αν κατέβαινε αυτούσια, αν θα προχωρούσε στο τουρνουά...Αμφιβάλλω...Το σίγουρο είναι πως θα κατέθετε στο χορτάρι πάθος, αυταπάρνηση, μαγικές ενέργειες και δυνατά μαρκαρίσματα...

Στιγμές μνήμης από τα Παγκόσμια Κύπελλα...

Λίγες μόνο ώρες προτού δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα και σε αυτό το Μουντιάλ και το μυαλό του φτωχού συγγενή έχει πλημμυρίσει με εκατοντάδες αναμνήσεις από τα προηγούμενα Μουντιάλ, που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω, αλλά και από τα παλιότερα φάσεις από τα οποία έχω παρακολουθήσει πολλές σε βίντεο...Πάμπολλα γκολ, μαγικές ενέργειες, χαμένες ευκαιρίες, παράξενες συμπεριφορές, έντονα συναισθήματα, στιγμές χαράς λύπης και συγκίνησης, δυνατές μονομαχίες όλα αυτά μαζί ανάμικτα σε ένα τουρνουά του ενός μήνα, όπου τα συναισθήματα εναλλάσσονται συνεχώς και εκεί που το παραμικρό λάθος μπορεί να στείλει την ομάδα πρόωρα σπίτι της, χωρίς δεύτερη ευκαιρία...Στο κατώφλι λοιπόν της έναρξης της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, έρχονται στο μυαλό μου θύμησες και γεγονότα τα οποία είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στην ποδοσφαιρική μου μνήμη...

Μύρισε Μουντιάλ λοιπόν φίλοι μου...Και για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, σύμφωνα με τις προσωπικές μου αναμνήσεις και εντυπώσεις, Μουντιάλ είναι...

--Η γλυκιά αναμονή για το εναρκτήριο ματς της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και η παράξενη αισιοδοξία που είχαμε όλοι για νίκη απέναντι στην Αργεντινή, η οποία άνοιξε το σκορ μόλις στο 2΄ και ευτυχώς σταμάτησε στα 4...

--Η αισιοδοξία που υπήρχε και στο δεύτερο ματς τότε...Έλα μωρέ, ποια Βουλγαρία τώρα...Και πάλι 4 έγραψε το κοντέρ, αν και τα δύο πρώτα ήταν με πέναλτι...

--Η μεγάλη παράσταση του Ντιέγκο στο Μεξικό το 86 όπου κατανίκησε τους πάντες σχεδόν μόνος του...

--Το απίστευτο σλάλομ του Μαραντόνα, αλλά και το περίφημο γκολ με το χέρι του Θεού, που διαμόρφωσαν το τελικό Αργεντινή Αγγλία 2-0 και έστειλαν τους Άγγλους για χόρτα...Να φανταστείτε πως ο Τέρι Μπούτσερ ακόμη βλέπει στο όνειρο του να κυνηγάει τον Ντιέγκο, ενώ ο Πίτερ Σίλτον ψάχνει να βρει πως κατέβηκε η μπάλα από τον αέρα...

--Το κατ' εμέ χάιλαιτ της καριέρας του Πελέ, που ήταν ένα σουτ που πήγε άουτ...Δεν θυμάμαι με ποιον αντίπαλο έπαιζε η Βραζιλία, μόνο θυμάμαι τον Πελέ να αφήνει τη μπάλα να περνάει από τη μια πλευρά του τερματοφύλακα και ο ίδιος από την άλλη και να σουτάρει δίπλα από το δοκάρι...Όποιος δεν το χει δει, απλά μαγικό...

--'Η απόκρουση του αιώνα' όπως ονομάστηκε αυτή του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ...

--Η μεγάλη παράσταση της τεράστιας Ουρουγουάης του Σκιαφίνο, η οποία πήρε το κύπελλο το 1950 μέσα σε ένα κατάμεστο Μαρακανά με 200 χιλιάδες Βραζιλιάνους, οι οποίοι μετά το ματς αυτοκτονούσαν κατά συρροή...

--Το περίφημο γκολ του Τζεφ Χαρστ στον τελικό του 1966, για το οποίο κανένας δε μπορεί να αποφανθεί αν η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή ή όχι...Αλλά ας σοβαρευτούμε..Και εγώ αντιπαθώ την ομάδα της Γερμανίας, αλλά ας πούμε την αλήθεια...Η μπάλα δεν πέρασε ποτέ...

--Ο πανηγυρισμός του Μάρκο Ταρντέλι στον τελικό του 82, ο οποίος έγινε χάιλαιτ για πολλές αθλητικές εκπομπές ανά τον κόσμο, ο οποίος πανηγυρισμός επαναλήφθηκε το 2006 από το Φάμπιο Γκρόσο...

--Η ξανθιά χαίτη του Κλαούντιο Κανίγια...

--Το ανεξήγητο μπλακ άουτ του Ρονάλντο στον τελικό με τη Γαλλία το 98, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια των Μουντιάλ...

--Η μεγάλη παράσταση του Αργεντινού τερματοφύλακα Γκοικοετσέα στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 90, όπου έπιανε όλα τα πέναλτι με αποκορύφωμα τις αποκρούσεις του στον ημιτελικό απέναντι στην Ιταλία...
--Το one man show του Ρομπέρτο Μπάτζιο, που ενώ οδήγησε την Ιταλία μόνος του στον τελικό το 1994, έμελλε να γίνει ο μοιραίος παίχτης αστοχώντας στο πέναλτι...Τέσσερα χρόνια μετά, στο ματς με τη Χιλή, ο ίδιος παίχτης ξαναπήρε την ευθύνη και σωστά μαντέψατε...η μπάλα πήγε στα δίχτυα...

--Η ατέρμονη συζήτηση για τα δεκάρια της εθνικής Ιταλίας, για το ποιος είναι καλύτερος και για το αν χωρούσαν δύο μαζί στην ενδεκάδα...Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο, Τότι...Μην τσακώνεστε...για μένα από τους παραπάνω τρεις καλύτερος υπήρξε μακράν ο πρώτος, αλλά θαρρώ πως ακόμη καλύτερος ήταν ο Τζιανκάρλο Αντονιόνι...

--Η τάση της μετά Ντιέγκο Αργεντινής να γεννά παίχτες με το ίδιο σουλούπι και τα ίδια χαρακτηριστικά και η βιασύνη να τους χρίσει διαδόχους του...Ρικέλμε, Βερόν, Ορτέγκα, Γκαγιάρδο, Ντ' Αλεσάντρο, Αιμάρ, Μέσι, Αγκουέρο, Τέβεζ και πόσοι άλλοι ακόμη παιδεύονται να χωρέσουν στα παπούτσια του Ντιέγκο, αλλά ακόμη κανείς...

-- To videogame World Cup 90 της SEGA νομίζω, που έκανε θραύση το 90 και θεωρούνταν μεγάλη εξέλιξη του είδους παρότι παρουσίαζε τους παίχτες σαν ψαράκια, χωρίς φυσικά ονόματα...Σήμερα 20 χρόνια μετά, η εξέλιξη στα videoπαιχνίδια ποδοσφαίρου είναι τέτοια που οι πραγματικοί ποδοσφαιριστές είναι πανομοιότυποι με τα παιχνίδια, σε σημείο που μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν απίστευτο να γίνει...

--Η μεγάλη Κολομβία στα Μουντιάλ της δεκαετίας του 90 με Χιγκίτα, Κάρλος Βαλντεράμα, Φρέντι Ρινκόν, Φαουστίνο Ασπρίγια, Αντόλφο Βαλέντσια και τα λοιπά παιδιά...

--Η σφαγή της Αργεντινής στον τελικό του Μουντιάλ του 90 με τον καταλογισμό του ανύπαρκτου πέναλτι υπέρ της Γερμανίας, το οποίο μετέτρεψε σε γκολ ο Αντρέας Μπρέμε...Και ήμουν τόσο σίγουρος πως ο Γκοικοετσέα θα το έπιανε και αυτό...

--Ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας που εγώ έχω δει ποτέ σε Μουντιάλ...Μεγάλος ηγέτης, ψυχάρα,αριστεροπόδαρος, γκολτζής και αρκούντως εκκεντρικός...Χοσέ Λουίς Σιλαβέρτ...Ποιος ξεχνά αυτόν τον αγέρωχο τύπο που παρηγορούσε τον Κάρλος Γκαμάρα και τον Τσέλσο Αγιάλα μετά το γκολ του Μπλαν στην παράταση του αγώνα Γαλλίας Παραγουάης το 98;

--Τα καραγκιοζιλίκια του Ριβάλντο το 2002 στο Μουντιάλ της Κορέας, όπου ο Τούρκος του έριξε τη μπάλα στα πόδια και αυτός έπιασε το κεφάλι του σφαδάζοντας στο έδαφος...

--Οι αμάνικες φανέλες που λάνσαραν τα αδάμαστα λιοντάρια του Καμερούν στο Μουντιάλ του 2002...Ποιος ξέρει...Ίσως για να διστάζουν οι αντίπαλοι να τους μαρκάρουν από κοντά για ευνόητους λόγους...

--Το πανέμορφο γκολ του Μάικλ Όουεν στον προημιτελικό του Ζοφρουά Γκισάρ στο Σεντ Ετιέν, ανάμεσα σε Αργεντινή- Αγγλία 2-2 που αφού εξέθεσε τον μεγάλο Αγιάλα εκτέλεσε τον Κάρλος Ρόα...

--Στο ίδιο ακριβώς ματς, ή αδικημένη γκολάρα του τίμιου εργάτη Χαβιέ Ζανέτι μετά από εξαιρετική κομπίνα των Αργεντίνων σε εκτέλεση φάουλ έξω από την περιοχή...

--Το γκολ του τιτανομεγιστοτεράστιου Ρασίντ Γεκινί στο εναρκτήριο ματς του 94 ανάμεσα σε Νιγηρία-Βουλγαρία, όπου αφού σκόραρε απο το 1 μέτρο σε κενή εστία, πανηγύρισε δαγκώνοντας τα δίχτυα...Τότε όλοι εμείς οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είπαμε πως βρήκαμε το μεγάλο σέντερ φορ που θα φορτώνει τους αντιπάλους με γκολ...Άσχετα που ο Γεκινί ήταν σχεδόν παλαίμαχος τότε, και στην εν Ελλάδι καριέρα του σκόραρε μόλις ένα γκολ στην Έδεσσα και ένα στο παλιό Καραΐσκάκη απέναντι στον Ιωνικό...Τουλάχιστον αυτά θυμάμαι εγώ...

--Η σφαγή της Αργεντινής το 1998 από το Μεξικανό διαιτητή Κάρτερ στον προημιτελικό με την Ολλανδία, ο οποίος αντί να καταλογίσει το καταφανέστατο πέναλτι που έγινε στον Αριέλ Ορτέγκα, τον απέβαλλε κιόλας...

--Η μεγάλη Βουλγαρία του τεράστιου Χρίστο Στόιτσκοφ, του έως τότε σχετικά αγνώστου Ιορντάν Λέτσκοφ και του ασχημομούρη Τρίφον Ιβάνοφ, που ανάγκασε Γερμανούς και λοιπούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 94 να υποκλιθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα...

--Το κλάμα του Κριστιάνο Ρονάλντο που έχει ήδη γίνει παράδοση σε τέτοιες διοργανώσεις και ευχόμαστε η παράδοση να συνεχιστεί και φέτος...

--Το συμπαθέστατο Μέξικο με τα πηδηματάκια ντρίμλες του Κουατεμόκ Μπλάνκο, τα γκολ του ξανθού Χερναντεζ, την κυνικότητα του Χάρεντ Μποργκέτι, την πολύχρωμη στολή του Χόρχε Κάμπος...

--Το γκολ του Γκιόργκι Χάτζι σχεδόν από το κέντρο στο Ρουμανία- Κολομβία το 1994...

--Το τραγικό τέλος του Κολομβιανού Εσκομπάρ με το γνωστό αυτογκόλ το 1994...

--Η φοβερή και τρομερή Κροατία του 98 με Μπίλιτς, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς, Σούκερ, Βλάοβιτς, Μπόμπαν και το ματς ορόσημο απέναντι στη Γερμανία, που έληξε μόνο με 3-0 εις βάρος των πάντσερ...

--Το τρομερό και εξόφθαλμο σπρώξιμο στην Νότια Κορέα του Χίντινγκ το 2002 για να φτάσει στους 4 στο Μουντιάλ που συνδιοργάνωσε το 2002...

--Η εξαιρετικά συγκινητική ιστορία της Αργεντινής το 2002, όπου ήταν μια χώρα υπό την επήρεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με το λαό να πεινάει και να διαδηλώνει, η οποία όμως αποκλείστηκε νωρίς...Αυτή η ιστορία μου θυμίζει και μία άλλη χώρα, η οποία δε μπορώ να θυμηθώ ποια είναι...

--Η Αγγλία που πάντα ξεκινά με φόντα και ελπίδες και αποκλείεται πάντα στα νοκ άουτ, αλλά και η τάση της ομάδας αυτής να δημιουργεί τραγικούς ήρωες και πρωταγωνιστές...Το 98 ήταν ο Μπέκαμ που αποβλήθηκε, το 2002 ο Σίμαν που το έφαγε από το κέντρο από το Ροναλντίνιο, το 2006 ο Ρούνει που αποβλήθηκε...Τώρα ποιος έχει άραγε σειρά;...Ποντάρω σε Τζέραρντ, Λάμπαρντ ή Τέρι...

--Το ματς Ρωσία - Καμερούν το 1994 με τα δύο μεγάλα ρεκόρ...ο Ολέγκ Σαλένκο σκόραρε 6 γκολ και φυσικά ο Ροζέ Μιλά που σκόραρε ενώ ήταν 42 ετών (τουλάχιστον έτσι έλεγε η ταυτότητα, αν και πιστεύω πως είχε πατήσει τα 50..)

Όλες οι παραπάνω είναι στιγμές από προηγούμενα Μουντιάλ, που έχω δει και έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου...Η οποία ελπίζω να έχει περισσότερη χωρητικότητα για να συμπεριλάβει ακόμα περισσότερες τέτοιες στιγμές από το Μουντιάλ, η σέντρα του οποίου απέχει λίγες ώρες...Ας ελπίσουμε να αποζημιώσει την αναμονή και τις προσδοκίες όλων μας...

Επιτέλους...Μουντιάλ...

Είναι πραγματικό ευτύχημα για τις ημέρες που ζούμε, το γεγονός πως βρισκόμαστε μόλις 2 ημέρες μακριά από την έναρξη και του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου...Και λέω ευτύχημα, γιατί το βρίσκω σαν μια πολύ καλή αφορμή για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια των ημερών, τόσο σε αθλητικό όσο και σε γενικότερο επίπεδο...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, επέλεξα να αφιερώσω δύο αναρτήσεις με αφορμή την έναρξη του καλοκαιρινού ποδοσφαιρικού πανηγυριού...Η παρούσα αφορά κάποιες γενικές σκέψεις για το θεσμό μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών, καθώς και κάποιες προσωπικές εκτιμήσεις και η δεύτερη που θα ακολουθήσει θα περιλαμβάνει κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από τα Μουντιάλ, που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου...

Το Μουντιάλ είναι φίλοι μου, από τα γεγονότα που σημαδεύουν ακόμη και τη ζωή ενός ποδοσφαιρόφιλου που σέβεται τον εαυτό του και παρακολουθεί τουλάχιστον το 90% των αγώνων της διοργάνωσης...Και ένας από αυτούς είμαι και εγώ αναμφισβήτητα...Διότι, ναι μεν ξέρω πως όλη η Ελλάδα θα στηθεί μπροστά στην οθόνη το Σάββατο για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Εθνικής μας ομάδας με τη Ν. Κορέα, αλλά πόσοι άραγε από εσάς έχετε σκοπό να παρακολουθήσετε τις τιτανομαχίες για παράδειγμα Σλοβενίας-Αλγερίας, Σλοβακίας-Νέας Ζηλανδίας ή Ονδούρας-Ελβετίας, όπως θα κάνω εγώ; Και ειδικά φέτος, που το Παγκόσμιο Κύπελλο ναι μεν διεξάγεται πολύ μακριά, πλην όμως σε ώρες παρόμοιες με τις δικές μας και έτσι δεν είμαστε αναγκασμένοι να ξενυχτάμε, ούτε να παρακολουθούμε ματς πρωί πρωί...Αν και να σας πω την αλήθεια, είμαι της άποψης πως τα Μουντιάλ για τα οποία κάναμε τέτοιες θυσίες για να τα παρακολουθήσουμε, μας αποτυπώνονται καλύτερα στο μυαλό και τα θυμόμαστε με μεγαλύτερη νοσταλγία...Είναι βέβαια και το άλλο...Ο καιρός περνά τόσο γρήγορα, που περνάνε τόσο γρήγορα τα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν μεταξύ των Μουντιάλ και μόλις φτάνει η ώρα, τότε διαπιστώνουμε πως ακόμη μια τετραετία έχει φορτωθεί στην πλάτη μας...Μου φαίνεται πως τη ζωή μας, θα πρέπει να τη μετράμε με βάση τα Μουντιάλ...Σε ότι με αφορά, στο Μουντιάλ του 1990 ήμουν στο Δημοτικό, του 1994 στο Γυμνάσιο, το 1998 στο Λύκειο, το 2002 στο Πανεπιστήμιο, το 2006 με πολλά προβλήματα και τώρα εργαζόμενο νιάτο (ή όχι και τόσο νιάτο αν προτιμάτε...)... Πάντως μου φαίνεται πως με έχει ήδη χτυπήσει αυτή η φρενίτιδα που χτυπάει τόσο πολύ κόσμο διεθνώς κάθε που λαμβάνει χώρα το Παγκόσμιο Κύπελλο και όλα πλέον τα μετρώ και τα υπολογίζω με βάση αυτό...

Υπάρχουν πολλοί φίλαθλοι που διατείνονται πως όσο περνούν τα χρόνια, η ποιότητα των Μουντιάλ φθίνει και η προσμονή για αυτό ολοένα και μειώνεται και ίσως να μην έχουν και άδικο...Σημαντικό ρόλο σε αυτό διαδραματίζει φυσικά η γενικότερη εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου...Σήμερα στο ποδοσφαιρικό στερέωμα επιτυχημένος θεωρείται όχι αυτός που κατακτά πολλά τρόπαια, αλλά αυτός που κάνει τις περισσότερες διαφημίσεις και έχει τους περισσότερους και συνάμα τους μεγαλύτερους χορηγούς πίσω του...Σήμερα η τηλεόραση έχει κατακλυστεί από διαφημίσεις με πρωταγωνιστές μεγάλους ποδοσφαιρικούς αστέρες με ευρηματικά στόρι...Βέβαια τα concept έχουν αναβαθμιστεί και έτσι δε βλέπουμε τα γραφικά του παρελθόντος...Δεν ξέρω ποιος θυμάται τον Πελέ να διαφημίζει γνωστή πιστωτική κάρτα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και να σχολιάζει τα ματς σε ελληνικό κανάλι, ξεκινώντας πάντα με τη φράση κλισέ "It was a very tough game...!!!" Πάντως, η εμπορευματοποίηση είναι ένα υπαρκτό θέμα, που μετριάζει τη χαρά κάθε αγνού ποδοσφαιρόφιλου...

Εκτός όμως από την προφανή εμπορευματοποίηση του αθλήματος, υπάρχει και η ποδοσφαιρική υποβάθμιση του όλου προϊόντος...Παλιά το Μουντιάλ διεξαγόταν και όλοι οι ποδοσφαιριστές που ελάμβαναν μέρος, ήταν ζήτημα να είχαν συμμετάσχει σε 30 το πολύ αγώνες με την ομάδα τους, τη συγκεκριμένη σεζόν...Σήμερα οι ποδοσφαιριστές των μεγαλύτερων ιδίων ομάδων έχουν παίξει τουλάχιστον 60 ματς και αυτό είναι λογικό να υποβαθμίζει το θέαμα, αφού η κούραση είναι δεδομένη, έστω και αν όλοι προσπαθούν να τονώσουν τις αντοχές τους...!! Πέρα από αυτό σήμερα υπάρχει υπερπληθώρα ποδοσφαίρου και τηλεοπτικών μεταδόσεων όλη τη χρονιά...Σχεδόν καθημερινά ολόκληρη τη σεζόν υπάρχουν στην τηλεόραση αγώνες ποδοσφαίρου, η υπερπροσφορά των οποίων είναι λογικό να κουράζει τους θεατές (όχι εμάς...). Πλέον δηλαδή ελάχιστα νέα πράγματα μπορείς να περιμένεις...Όσοι συζητήσετε με παλιότερους ποδοσφαιρόφιλους (τουλάχιστον 50 ετών) θα σας πουν πως θυμούνται με νοσταλγία τα Μουντιάλ του 70, του 82 και του 86...Τα θυμούνται έντονα διότι τότε δεν υπήρχαν πολλές τηλεοράσεις και στις λίγες διαθέσιμες χτυπούσε η καρδιά του νεαρού που διψούσε να δει καλό ποδόσφαιρο...Τα θυμούνται διότι τότε όλοι ήθελαν να δουν τις ομάδες για τις οποίες άκουγαν στα ραδιόφωνα ή διάβαζαν στις εφημερίδες, αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσουν ιδίοις όμμασι..Να δουν την υπερηχητική Βραζιλία του Πελέ το 70, ή εκείνο τον κοντό δαίμονα που ονομαζόταν Μαραντόνα και έκανε την γνωριμία του με το ελληνικό κοινό με εκείνα τα ανεπανάληπτα σλάλομ το 1986, ή να δουν την καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών κατά πολλούς με Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο κλπ να πιάνεται κορόιδο το 1982 στο Μουντιάλ της Ισπανίας, από τους μάστορες Ιταλούς του Μπέαρζοτ, του Τζοφ, του Σιρέα, του Καμπρίνι, του Ταρντέλι, και του Πάολο Ρόσι...Ή να δουν τις μεγάλες ομάδες της Λατινικής Αμερικής με ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν κατά κύριο λόγο στα εθνικά πρωταθλήματα και ήταν παντελώς άγνωστοι στον ευρωπαϊκό χώρο...Άλλες εποχές φίλοι μου...Σήμερα, τι καινούριο να έχει να μας προσφέρει το Παγκόσμιο Κύπελλο; Να μας εκπλήξουν οι Αργεντίνοι ή οι Βραζιλιάνοι, τους οποίους τους έχουμε δει πάνω από 20 φορές τον καθένα στο πρωτάθλημα που αγωνίζεται, μόνο φέτος; Εκτός και αν εμφανιστεί κανένας απίθανος τύπος από την Ονδούρα, τη Βόρεια Κορέα ή τη Νέα Ζηλανδία...Διότι με όλους τους άλλους έχουμε συστηθεί προ πολλού...

Παρόλα αυτά, το Μουντιάλ αποπνέει μια δική του διαφορετικότητα, η οποία ακόμα συναρπάζει τον απλό ποδοσφαιρόφιλο, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη ποδοσφαιρική διοργάνωση...Κάποιοι ισχυρίζονται πως πχ το Champions League είναι καλύτερο και θεαματικότερο σαν διοργάνωση, αλλά προσωπικά διαφωνώ κάθετα...Στο Champions League είναι μαζεμένες οι πιο πλούσιες ομάδες με παίχτες λεγεωνάριους μισθοφόρους και έτσι η οποιαδήποτε έννοια ομάδας ιδέας πηγαίνει εξαρχής περίπατο...Ενώ στο Μουντιάλ, τα ίδια αστέρια αγωνίζονται για τα χρώματα της πατρίδας τους, ενώ πέρα από αυτό στο μίνι αυτό πρωτάθλημα του ενός μήνα με τους νοκ άουτ αγώνες υπάρχουν ελπίδες ακόμα και για το Δαβίδ σε ένα ματς χωρίς επαναληπτικό να κερδίσει τον ποδοσφαιρικό Γολιάθ...Και αυτό το στοιχείο δεν απαντάται σε απολύτως καμία διασυλλογική διοργάνωση πλέον...

Όσο για τα φαβορί και τις εκτιμήσεις μου; Πιστεύω πως το κύπελλο θα το σηκώσει κάποιο από τα γνωστά φαβορί...Εκπλήξεις είναι πιθανόν να γίνουν αλλά δε βλέπω πως ομάδες σαν την Πορτογαλία, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Παραγουάη, τη Χιλη ή τη Γκάνα και το Καμερούν να φτάνουν πάρα πολύ ψηλά...Λογικά πιστεύω το κύπελλο θα το πάρει μια από τις γνωστές Βραζιλία, Ιταλία, Αργεντινή, Ισπανία και λόγω απόδοσης παιχτών και εμπειρίας, αλλά κυρίως λόγω προγράμματος και διασταυρώσεων μετέπειτα...Η Αγγλία έχει πολύ καλή κλήρωση και διασταυρώσεις και θεωρητικά δύναται να φτάσει άνετα ως τους 4 αλλά ποιος μπορεί να εμπιστευτεί μια ομάδα με τόσο κόμπλεξ και τόσα συμπλέγματα; Γερμανία και Γαλλία δε βλέπω με τίποτα για ψηλά...Η Ολλανδία έχει καλή ομάδα, αλλά στους 8 σταυρώνει με Βραζιλία και εκεί θα φανεί από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη...Αν περάσει, τότε όλα γίνονται...Η Αργεντινή αν περάσει τον όμιλο πρώτη, τότε είναι ικανή για το κύπελλο κατ' έμέ...Πολύ κομβικό θεωρώ την πιθανή αναμέτρηση στους 8 μεταξύ Ιταλίας - Ισπανίας...Εκεί οι κουρασμένοι αλλά πλήρεις Ισπανοί δεν θα βρουν το φάντασμα του Ντοναντόνι όπως στο προηγούμενο Euro, αλλά τη νεανική σκουάντρα ατζούρα του καθηγητή Μαρτσέλο Λίπι στην τελευταία του εμφάνιση στον πάγκο της Ιταλίας...Μακάρι να το πάρει, αλλά το θεωρώ πολύ δύσκολο για δεύτερη συνεχόμενη φορά...Τελοσπάντων, όλα αυτά είναι θεωρητικά και είμαι της άποψης πως μετά την τέλεση της πρώτης αγωνιστικής σε όλους τους ομίλους θα μπορούμε να πούμε περισσότερα για την τύχη και την πορεία κάθε φαβορί...Εγώ από τα φαβορί στηρίζω πάντως κλασσικά Αργεντινή και Ιταλία...Όσο για τα πουλέν μου; Αυτά είναι δύο...Το πρώτο είναι η Σερβία, μια ομάδα που στην παρούσα φάση έχει πάρα μα πάρα πολύ ταλέντο (Κουζμάνοβιτς, Γιοβάνοβιτς, Πάντελιτς, Ζίγκιτς, Βίντιτς, Κράσιτς, Στάνκοβιτς, Ιβάνοβιτς κλπ) αλλά έχει και στον πάγκο της την αλεπού, που ακούει στο όνομα Ράντομιρ Άντιτς, η παρουσία του οποίου αποτελεί εχέγγυο για να μην παρουσιαστούν οι Σέρβοι απείθαρχοι ως συνήθως...Είναι σε πολύ δύσκολο και ανοιχτό όμιλο (με Γερμανία, Γκάνα και Αυστραλία), αλλά αν περάσουν τότε είναι ικανοί για το καλύτερο...Και το δεύτερο πουλέν μου και το μεγαλύτερο; Φυσικά η ανυπέρβλητη Ουρουγουάη, μια ομάδα με ιστορία, δυναμισμό και πολλές ικανότητες...Είναι και αυτή σε πολύ δύσκολο όμιλο με το υπολογίσιμο Μεξικό και τη διοργανώτρια Νότια Αφρική (με ότι αυτό συνεπάγεται...)Τους περιμένω όμως πολύ δυνατούς όπως πάντα, και την Παρασκευή το βράδυ ελπίζω να τους δω να κατατροπώνουν την ψηλομύτα Γαλλία...Αν η σελέστε καταφέρει να προκριθεί έστω και σαν δεύτερη, τότε ποιος δε θα φοβηθεί μια αναμέτρηση νοκ άουτ με τη φοβερή και σφριγηλή παρέα του Ντιέγκο Φορλάν, του Λουίς Σοάρες, του Έντισον Καβάνι και φυσικά του τεράστιου Σεμπάστιαν Λόκο Αμπρέου...

Αυτά είχα να αναφέρω για τη μεγάλη γιορτή, που ξεκινά μεθαύριο...Με την ελπίδα να μας ανταμείψει αν όχι με φοβερό θέαμα, τουλάχιστον με συναρπαστικά ματς, όμορφες ιστορίες και άγνωστους ήρωες της μία νύχτας...Βλέπετε φίλοι μου...Υπάρχουν και στην Ελλάδα φίλαθλοι που πέρα από τη δεδομένη και μεγάλη αγάπη για την ομάδα τους, μπορούν να χαίρονται με το ποδόσφαιρο γενικότερα, παρακολουθώντας το σε πιο σφαιρική άποψη...Και ένας από αυτούς είναι και αναμφισβήτητα και η αφεντιά μου...

υγ1 Φυσικά, είναι δεκτά όλα τα e-mail σας με διαφωνίες και προτάσεις σας για το Μουντιάλ...

υγ2 Για την Εθνική του Ρεχάγκελ δεν έχω να πω κάτι προς το παρόν, διότι θέλω να έχω το πρώτο δείγμα...Όχι ότι δεν ξέρω ποιοι θα αγωνιστούν βασικοί και κυρίως με ποιο τρόπο θα αγωνιστεί η ομάδα...Αισιόδοξος ιδιαίτερα δεν είμαι να σας πω την αλήθεια...Αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με αυτό το ανυπέρβλητο άστρο του Ότο, το οποίο ακόμη δεν έχει σταματήσει να φέγγει;