Το νέο καθεστώς στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου...

Το πρώτο δείγμα γραφής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου με τον Πορτογάλο Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι είναι πλέον υπαρκτό, μετά από τέσσερα επίσημα ματς τους τελευταίους δύο μήνες. Χωρίς τα ματς αυτά, αλλά και το φιλικό του Αυγούστου να είναι απολύτως ενδεικτικά του τι μέλλει γενέσθαι, θεωρώ πως κάποια σημάδια είναι ορατά στον ορίζοντα και για αυτό αξίζει να τα σχολιάσουμε...Εκμεταλλευόμενος του γεγονότος πως το επόμενο επίσημο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας είναι με τον καινούριο χρόνο, θεωρώ πως είναι απόψε μια καλή ευκαιρία για να πούμε πέντε πραγματάκια για το νέο καθεστώς και τις αλλαγές που αυτό επιφέρει σε σχέση με όσα συνέβαιναν επί εποχής Ρεχάγκελ και Τοπαλίδη βεβαίως βεβαίως...

Η πιο σημαντική αλλαγή κατ΄ εμέ είναι η ανανέωση των προσώπων που απαρτίζουν την ελληνική ομάδα. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά πλέον από την Εθνική, που αγωνίστηκε στα γήπεδα της Πορτογαλίας μόνο δύο ποδοσφαιριστές αγωνίζονται και λογίζονται ως βασικοί και μιλώ για τους Καραγκούνη και Κατσουράνη...Και αυτοί οι δύο σώζονται ακόμη εξαιτίας της εμπειρίας τους, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι στο νευραλγικό χώρο του κέντρου το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια..Πάσχουμε από τρεχαλατζήδες αμυντικούς μέσους που να μαρκάρουν σκληρά και να ενώνουν τις γραμμές...Όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που έχουν τώρα καθιερωθεί, επί Ρεχάγκελ είχαν απλά και μόνο σποραδικές συμμετοχές, ή απλά κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική αγωνίζονταν σε παράταιρες θέσεις (βλέπε Τοροσίδης αριστερό μπακ, Παπασταθόπουλος αμυντικό χαφ κ.ο.κ.)...Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Γερμανός εμπιστευόταν τυφλά μια σειρά από παίχτες και δεν τους άλλαζε ο κόσμος να χαλάσει, ακόμη και όταν οι παίχτες αυτή δεν αγωνίζονταν σε καμία ομάδα...Επίσης ιδιαίτερη εκτίμηση είχε σε αυτούς που αγωνίζονταν στη Γερμανία, λες και το ποδόσφαιρο που παίζεται εκεί είναι το καλύτερο στην Ευρώπη...Τι κι αν υπήρχαν κι άλλοι ποδοσφαιριστές αρκούντως φορμαρισμένοι κατά περιόδους...Ο Γερμανός δεν άλλαζε άποψη...Φτάσαμε στο σημείο να αγωνίζεται στην Εθνική ο Πλιάτσικας και να αγνοείται ο Μανιάτης, μόνο και μόνο επειδή ο πρώτος υποτίθεται πως αγωνίζεται σε Γερμανική ομάδα...Ακόμη και ο Τοροσίδης έπρεπε να πάρει μεταγραφή από την Ξάνθη στον Ολυμπιακό για να κληθεί στην Εθνική ομάδα, το ίδιο και ο Αβραάμ...Λες και οι ξένες εθνικές που καλούν παίχτες από τις διάφορες Πόρτσμουθ, Σαμπντόρια, Μπιλμπάο και Μπράγκα είναι χαζοί και αδαείς...

Με την έλευση του Σάντος, περάσαμε σε πράγματα αυτονόητα που όμως τόσο είχαν λείψει σε όλους εμάς τους αγνούς ποδοσφαιρόφιλους..Βλέπουμε πλέον τον ομοσπονδιακό προπονητή να παρακολουθεί κάθε Κυριακή αγώνες της Σούπερ Λίγκα και όχι μόνο τα ντέρμπι...Έχουμε πλέον έναν προπονητή, ο οποίος μένει μόνιμα στην Ελλάδα και δεν έρχεται μόνο δύο τρεις ημέρες πριν τα ματς της Εθνικής, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας και δρώντας σαν να μας κάνει χάρη...Έχουμε πλέον ένα ολοκληρωμένο τεχνικό τιμ, με γυμναστές, τεχνικούς διευθυντές και μοιάζουμε να λειτουργούμε σαν μια σύγχρονη ομάδα και δεν βρισκόμαστε πια στη μοναρχία του Τοπαλίδη...Βλέπουμε ένα λογικό rotation, από αγώνα σε αγώνα με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν...Πέρα από όλα αυτά, στις κλήσεις των παιχτών επικρατεί η κοινή ποδοσφαιρική λογική...Όταν ένας ποδοσφαιριστής ξέρει πως σε όποια ομάδα και να αγωνίζεται, όταν είναι φορμαρισμένος θα καλείται στην Εθνική, τότε είναι δεδομένο πως αισθάνεται πως του φέρονται δίκαια...Μέχρι τώρα για να κληθεί κάποιος στην Εθνική έπρεπε να αγωνίζεται ή στο εξωτερικό ή στους τρεις μεγάλους του κέντρου...Ο Σάντος δε διστάζει να καλεί παίχτες από τον Πανιώνιο και είναι βέβαιο πως αν δει πως κάποιος από πχ τη Λάρισα, τον Ατρόμητο, τον Ηρακλή κλπ είναι φορμαρισμένος θα τον καλέσει...Επίσης ο Σάντος δε διστάζει να δώσει ευκαιρίες στους νέους παίχτες...Μέχρι πρότινος όταν καλούνταν ένας νέος στην Εθνική έπρεπε πρώτα να περάσει από το σύστημα Ρεχάγκελ που προέβλεπε τουλάχιστον 10 κλήσεις, χωρίς να μπαίνουν στην αποστολή...Έχει και αυτό μια λογική, αλλά εμένα προσωπικά μου φαινόταν στρεβλή...Ο κακομοίρης ο Νίνης έφαγε ατέλειωτους πάγκους επί Ρεχάγκελ, ενώ ήταν φανερό πως το παιδί αξίζει να επενδύσει μια ομάδα πάνω του...Καλά δε μιλάω για το Φετφατζίδη...Αυτός δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει στην Εθνική του Ρεχάγκελ, αν δεν έκλεινε πρώτα τα 25, ή αν δεν έπαιρνε καμιά μεταγραφή στην Μπουντεσλίγκα...Αφού οι θέσεις ήταν κατειλημμένες και μπορούσε να μαντέψει τη σύνθεση ακόμη και ο πιο αδαής...Δεξιά Χαριστέας, κορυφή Γκέκας, και αριστερά όποιος περισσέψει..Χιλιοπαιγμένο το έργο...

Το προηγούμενο διάστημα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Σάντος, η Εθνική ταλανίστηκε από τις αποχωρήσεις κάποιων παιχτών...Όλοι όσοι αποχώρησαν,άφηναν υπονοούμενα στις δηλώσεις τους...Κυργιάκος, Γκέκας, ενώ ακούστηκαν σενάρια και για άλλους παίχτες ιδίως του Παναθηναϊκού, οι οποίοι δεν άντεξαν τον πάγκο...Όταν βρέξει χιονίσει επί Ρεχάγκελ έπαιζαν κάποιοι συγκεκριμένοι, τότε δεν άκουσα κανέναν να μιλάει...Μόνο ο απλός κόσμος και εν μέρει ο τύπος έκαναν κριτική και τότε οι ακριβοθώρητοι διεθνείς έβγαιναν και δήλωναν με περισσή αλαζονεία ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν...Όλοι υπαινίχθηκαν πως το πρόβλημα τους ήταν ένας συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής (όλοι έγραφαν πως πρόκειται για τον Κατσουράνη), ο οποίος μέσα στον αγώνα μιλάει συνεχώς και το παίζει προπονητής...Ίσως να έχουν δίκιο, άλλωστε όποιος παρακολουθεί ματς της Εθνικής και του Παναθηναϊκού αλλά και των ΑΕΚ, Μπενφίκα παλαιότερα, μπορεί ακόμη και από την τηλεόραση πως ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έχει την τάση να μιλάει και να υποδεικνύει διάφορα στους συμπαίχτες του...Κάτι τέτοιο το βρίσκω λογικό και γίνεται σχεδόν σε όλες τις ομάδες του κόσμου, επομένως εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου...Μπορώ όμως να καταλάβω κάποιους ποδοσφαιριστές που ενοχλούνται από αυτή τη συμπεριφορά και με φήμες και διαρροές αφήνουν οι ίδιοι να αιωρούνται διάφορα πράγματα στον αέρα που άπτονται και του ίδιου του Σάντος..Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί οι ίδιοι ποδοσφαιριστές για παράδειγμα δε μιλούσαν για τους περίφημους τσακωμούς Ρεχάγκελ Τοπαλίδη στον πάγκο κατά καιρούς, γιατί δε μιλούσαν για τον τελευταίο καιρό του Ρεχάγκελ που είναι κοινό μυστικό (όλες οι εφημερίδες το έγραφαν) ότι οι παίχτες ανεξαρτητοποιούνταν από αυτά που τους έλεγε ο Γερμανός και σχεδίαζαν τα συστήματα και την τακτική σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω για τα παιχνίδια...Θυμίζω πως για όλα αυτά μιλούσε μόνο ο Τσάρτας και όλοι τον θεωρούσαν γραφικό...Ρωτώ λοιπόν γιατί δε μιλούσαν για όλα αυτά και άρχισαν να παραπονιούνται και να κελαηδάνε όταν έχασαν τη σίγουρη σχεδόν δημοσιοϋπαλληλική θέση τους στην Εθνική και άρχιζαν να γυαλίζουν τον πάγκο και την εξέδρα; Για μένα λοιπόν ισχύει το ίδιο κριτήριο και παλιά αλλά και τώρα...Όποιος δε γουστάρει να παίζει στην Εθνική, στο καλό...Κανείς δεν μας κάνει χάρη, παίζοντας στην Εθνική...Ας παίξουν τα μικρά παιδιά, που δεν είναι πολυεκατομμυριούχοι και κορεσμένοι, τουλάχιστον ακόμα..

Η εποχή Σάντος βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα της και ο ίδιος ο προπονητής θα κριθεί στο βάθος του χρόνου από όλους μας...Φυσικά ευρωπαϊκό κύπελλο αποκλείεται να ξαναφέρει, αλλά προσωπικά για μένα δεν είναι το ζητούμενο αυτό...Δε λέω πως και εγώ δε χάρηκα το 2004, αλλά μέσα από όλη αυτήν την επιτυχία τελικά κερδισμένοι βγήκαν μόνο κάποιοι ποδοσφαιριστές, αντίθετα το ελληνικό ποδόσφαιρο βούλιαξε ακόμη περισσότερο στη μιζέρια και τον οπαδισμό. Για μένα το ζητούμενο για την Εθνική ομάδα είναι να παίζει όποιος αξίζει και όποιος γουστάρει πραγματικά, καθώς επίσης και το γεγονός να προσπαθεί η ομάδα να παίζει καλή μπάλα όταν μπορεί...Τα αποτελέσματα και οι προκρίσεις φυσικά και αποτελούν επίσης ζητούμενο, αλλά για μένα προσωπικά ελάχιστα πράγματα λένε αν συνοδεύονται από αντιποδόσφαιρο ακόμη και με υποδεέστερους αντιπάλους...Καταλαβαίνω να παίξεις αμυντικά μέσα στην Κροατία και να γυρίσει όλη η ομάδα πίσω για να διατηρήσει το μηδέν...Βαρέθηκα όμως να κερδίζουμε τις Μάλτες, τις Μολδαβίες και τις Λετονίες με 1-0 με γκολ από πέναλτι ή από στημένη φάση, χωρίς ίχνος δημιουργικού παιχνιδιού...Βαρέθηκα μια ομάδα που να κακοποιεί το ποδόσφαιρο και να μην έχει δουλέψει κανέναν αυτοματισμό...Για όλα τα παραπάνω στηρίζω τη νέα προσπάθεια με τον Πορτογάλο στον πάγκο...Γιατί είδα παίχτες νέους και κυρίως παίχτες διψασμένους μετά από πολύ πολύ καιρό...Επειδή είδα την Εθνική ναι μεν να κερδίζει 1-0 τη Λετονία, αλλά να παίζει τόσο καλή μπάλα που ειλικρινά δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί πρόσφατα από την εθνική μας ομάδα...Επειδή που και που μου αρέσει να βλέπω ματς ροντέο όπως αυτό με το Ισραήλ και χάνει και ο αντίπαλος ευκαιρίες...Επειδή πλέον τα παιχνίδια της Εθνικής θα μπορείς να τα παρακολουθείς χωρίς να πονούν τα μάτια σου και να κοιμάσαι στον καναπέ...Και από κει και πέρα, η πρόκριση αν έρθει έχει καλώς...Διότι προσωπικά ο εφιάλτης του Euro 2008, με τον Κυργιάκο να αλλάζει με το Δέλλα και αυτός με τον Άντζα έχει μείνει στη μνήμη μου ανεξίτηλος και δε θέλω να τον ξαναζήσω ποτέ...

Τελειώνοντας λίγες κουβέντες καθαυτές για τον προπονητή...Σαν προπονητή το Φερνάντο Σάντος γενικά τον συμπαθώ...Μπορεί να μη φημίζεται ως τώρα για το επιθετικό παιχνίδι που αποδίδουν στο χορτάρι οι ομάδες που κοουτσάρει, όμως οι ομάδες του πάντα αγγίζουν τις δυνατότητες τους στο έπακρο όποιες και να είναι αυτές...Είναι επίσης αρκετά έξυπνος για να γνωρίζει πότε οι ομάδες του φτάνουν στο πικ των δυνατοτήτων τους...Πέρυσι όταν έφυγε από τον ΠΑΟΚ, όλοι παραξενεύτηκαν και απόρησαν...Ο ίδιος όμως γνώριζε πως η δεύτερη θέση για τους Θεσσαλονικείς με το υπάρχον έμψυχο υλικό ήταν το απόλυτο ταβάνι και προτίμησε πολύ έξυπνα να αποχωρήσει ξέροντας πως φέτος ένας ΠΑΟΚ χωρίς ουσιαστικές προσθήκες και με δύο αγωνιστικές υποχρεώσεις την εβδομάδα θα πάτωνε αγωνιστικά σε συνδυασμό μάλιστα με την ενίσχυση των υπολοίπων μεγάλων που έκανε τα πράγματα για το Δικέφαλο ακόμη πιο δύσκολα...Αλλά και από την ΑΕΚ του προέδρου Ντέμη, όταν πίστεψε πως έδωσε ότι είχε να δώσει δε δίστασε να αποχωρήσει προς έκπληξη πολλών...Και για μένα είναι ευλογημένος ο άνθρωπος που σε αυτή τη ζωή γνωρίζει ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσει, χωρίς να προλάβουν να τον βαρεθούνε..Πάντως εδώ που τα λέμε είναι και λίγο γκαντέμης ο ίδιος...Κάποτε έχοντας τα ηνία της Πόρτο με Ζαρντέλ και Ζάχοβιτς μέσα και με το σκορ 2-0 μέσα στο Ντας Άντας, είδε τον ανύπαρκτο επί 90 λεπτά Ολυμπιακό να ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις με Γκόγκιτς και Γιαννακόπουλο...Στο δεύτερο γύρο στο ΟΑΚΑ, είδε το Ζάχοβιτς να χάνει πέναλτι και τον Ντρούλοβιτς να σουτάρει συνεχώς στα πουλιά...Στην πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ με πρόεδρο Ψωμιάδη, κατάφερε να χάσει 4-3 από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ σε ένα ματς που ενώ προηγήθηκε, και παρότι βολευόταν και με την ισοπαλία πλήρωσε εντέλει το κόλλημα του να έχει δίπλα στον Γκαμάρα βασικό το Φερούζεμ και όχι το Μιχάλη Καψή...Στη δεύτερη θητεία του στην ΑΕΚ, με βασικούς παίχτες το Μάλμπασα, τον Κρασσά και το Σοάρες, κατάφερε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ως το τέλος και να το χάσει σε εκείνο το περίφημο ματς με τον Ιωνικό, όπου σκόραρε ο Νατσούρας στο τέλος και ο Κύπριος τερματοφύλακας Σιημητράς έκανε το ματς της ζωής του...Πολλές οι αφορμές για τον χαρακτηρίσουν κάποιοι γκαντέμη, αλλά εμένα δε με νοιάζει και ιδιαίτερα αυτό, διότι πιστεύω πως τις περισσότερες φορές την τύχη σου τη δημιουργείς μόνος σου...

Αυτά είχα να παραθέσω για την νέα Εθνική ομάδα και για τον Φερνάντο Σάντος...Και ανυπομονώ να μπει επιτέλους για τα καλά ο χειμώνας για να ξαναφορέσει επιτέλους ο συμπαθής Πορτογάλος το γούρικο του καφέ μπουφάν, που στην μυθολογία του ελληνικού ποδοσφαίρου τείνει να φτάσει το κοντομάνικο κόκκινο μπλουζάκι του Αλέφαντου, το κομπολόι του Ντούσκο και το πούρο του Μάκαρου...Ελπιζω ειλικρινά να μην μας απογοητεύσει...

Το κάζο της 'επίσημης αγαπημένης'...

Ενώ το Μουντομπάσκετ έχει περάσει στην τελική του φάση, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω μερικές σκέψεις για την αποτυχημένη φετινή πορεία της Εθνικής μας ομάδας στο θεσμό...Η "επίσημη αγαπημένη", όπως χαρακτηριστικά λέγεται η Εθνική, έμεινε εκτός της οκτάδας και εκεί που πήγαινε για τα πολλά τελικά έχασε και τα λίγα...Για τα αίτια της αποτυχίας πολλά μπορεί να πει κανείς...Άλλωστε άπαντες οι ειδικοί επί του θέματος τοποθετήθηκαν ήδη με βαρύγδουπες ανακοινώσεις και βαθυστόχαστες αναλύσεις...Ειδικός επί του θέματος φυσικά και δεν είμαι, οπότε μην περιμένετε αναλύσεις για τα πικ εν ρολ, τα ματς απ, τα μις ματς και τα ζον πρες...Αυτά που θα διαβάσετε είναι απλές σκέψεις, ενός ανθρώπου που αγαπά τον αθλητισμό, αγαπά πολύ το μπάσκετ, αλλά δεν ψήνεται από αυτά που του σερβίρουν οι επαΐοντες του χώρου και εμπιστεύεται μόνο τα μάτια του...

Ο λάθος δρόμος της Ομοσπονδίας...
Δυστυχώς, η λέξη αθλητική παιδεία είναι έννοια άγνωστη για όλους εμάς τους Έλληνες και αυτό περιλαμβάνει και την αγάπη μας για την Εθνική ομάδα...Η παιδεία μας υφίστανται σαν έννοια όταν κερδίζουμε αγώνες, μετάλλια και διακρίσεις...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η ομοσπονδία του μπάσκετ, είναι απολύτως προσανατολισμένη στο στόχο των διακρίσεων, αφήνοντας στην άκρη κάποιες θεμελιώδεις έννοιες του αθλητισμού...Ο στόχος είναι μετάλλιο με κάθε κόστος...Φαίνεται άλλωστε αυτό, αν δει κανείς τις μικρές εθνικές ομάδες νέων και εφήβων, στις οποίες στόχος δεν είναι να βγουν παίχτες με ταλέντο και αθλητική παιδεία, αλλά μετάλλιο με κάθε κόστος και προβολή...Η ίδια νοοτροπία φυσικά έχει περάσει και σε επίπεδο ανδρών...Και έχει ως επακόλουθα, κάποια φαινόμενα που μόνο ως τραγελαφικά μπορούν να χαρακτηριστούν...Το πρώτο ήταν φυσικά η περίφημη κλοτσοπατινάδα στο φιλικό ματς με τη Σερβία...Δεν εξετάζω ούτε τα αίτια, ούτε τις προκλήσεις των Σέρβων, ούτε τις δικαιολογίες που ειπώθηκαν...Οι τιμωρίες όμως θα έπρεπε να ήταν σοβαρές...Για να μην σας πω ότι θα έπρεπε μόνοι μας να τιμωρήσουμε παίχτες που υποτίθεται πως αποτελούν εθνικά σύμβολα...Αντ' αυτού η ομοσπονδία θεώρησε πως η ποινή χάδι ήταν απαράδεκτη και βγήκε να διαμαρτυρηθεί κιόλας...Στο βωμό του μεταλλίου και της διάκρισης θυσιάζουμε την κοινή λογική και την αθλητική παιδεία και δίνουμε και όμορφο παράδειγμα στη νεολαία...Αλλά το αποκορύφωμα θαρρώ πως ήταν η περίφημη ηθελημμένη ήττα από τη Ρωσία, πριν λίγες ημέρες...Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάτι...Δε συμμερίζομαι τις υστερικές φωνές περί εθνικής ντροπής και εθνικής ξεφτίλας, που είπαν αρκετοί ξεχνώντας τεχνηέντως πως το τουρνουά είναι από μόνο του φτιαγμένο με άδικο τρόπο και ευνοεί τέτοιου είδους εξυπνάδες...Από την άλλη όμως δε μπορώ με τίποτα να ανεχθώ, το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των αντικειμενικών μπασκετικών δημοσιογράφων, εξέφραζε την άποψη πως πρέπει να χάσουμε όπως και να χει...Και ξέρετε, εμένα δεν με αφορούν ούτε οι δηλώσεις του Μπλατ (κόουτς μιας εθνικής Ρωσίας που στα προηγούμενα τουρνουά, είχε στη σύνθεση της Αμερικάνο), ούτε η ειρωνεία του Τάνιεβιτς (κόουτς της διοργανώτριας Τουρκίας, για την οποία φτιάχτηκε σκανδαλωδώς ένα ευνοικότατο ταμπλό για να φτάσει αέρα ως τον τελικό, πράγμα για το οποίο κανείς δικός μας δεν παραπονέθηκε αφού πίστευαν πως η Ελλάδα θα κέρδιζε την Τουρκία και θα αποκτούσαμε εμείς το μεγάλο σκανδαλώδες πλεονέκτημα...)..Εμένα με αφορούν και με νοιάζουν οι δικές μας ενέργειες...Και ξέρετε για μένα προσωπικά, ξεφτίλα δεν είναι να χάνεις από την Τουρκία με 15 πόντους εύκολα, ούτε να σε έχουν πελάτη οι Ισπανοί....αυτά είναι αγωνιστικά θέματα...Ξεφτίλα είναι όμως, να σουτάρεις επίτηδες για να αστοχήσεις, να αφήνεις επίτηδες τα ριμπάουντ να περνούν, και να κουρελιάζεις κάθε έννοια φερ πλέι...Όσο φερ πλέι μπορεί φυσικά να υπάρξει σε αυτές τις σημαδεμένες διοργανώσεις...Για όλους αυτούς τους λόγους, η πολιτική του μεταλλίου με κάθε κόστος, με βρίσκει κάθετα αντίθετο...

Η καραμέλα της εχθρικής διαιτησίας...
Και περνάμε στη διαιτησία που είναι ένα θέμα, που εξιτάρει κάθε Έλληνα φίλαθλο...Η διαιτησία ήταν όντως συντριπτικά εναντίον μας, και ιδίως στο ματς με την Ισπανία όπου πολλά σφυρίγματα ήταν εξόφθαλμα και μπορούσε να τα δει κανείς από την τηλεόραση...Είχαμε καλομάθει για αρκετά χρόνια να έχουμε καλά και υποφερτά σφυρίγματα, επί ελληνικής κυριαρχίας στη διοίκηση της Φίμπα και τώρα μας κακοφαίνεται και δικαίως...Άλλωστε η δική μας εύνοια δεν ήταν ποτέ τόσο εξόφθαλμη...Άσχετα αν για παράδειγμα μια τεράστια μπασκετική αδικία στον τελικό του μουντομπάσκετ της Ινδιανάπολης το 2002 εις βάρος της Αργεντινής, ήρθε από ελληνική σφυρίχτρα...Αλλά ρωτώ εγώ με το φτωχό μου το μυαλό...Εμείς κάναμε κάτι για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο αυτό ή όχι; Και φυσικά δε μιλώ παρασκηνιακά..Μιλώ για μια υποτυπώδη σχετική προετοιμασία στα φιλικά...Εμείς αντ' αυτού δώσαμε φιλικά προπόνησης στην Κύπρο, διοργανώσαμε ένα πανηγυράκι στο φιλικό με τις Η.Π.Α. τρεις ημέρες πριν την έναρξη του τουρνουά και φυσικά πήραμε μέρος και στο τουρνουά Ακρόπολις...Το τουρνουά αυτό το παρακολούθησα και ειλικρινά δεν κατάλαβα τι σκοπό είχε...Να κερδίσουμε με 30 πόντους τους ασόβαρους Σλοβένους και την ελλιπή Ρωσία; Ή να μας σφυρίζουν 3 Έλληνες διαιτητές παίζοντας μας τουλάχιστον 80-20...Με αποκορύφωμα το ματς με τους Σέρβους...Όπου αποβλήθηκε κατά γενική ομολογία ένας σοβαρός προπονητής, από έναν Έλληνα διαιτητή έτσι σαν επίδειξη δύναμης...Σαν τι; Σαν ανταπόδοση για τα παλιά...Και εγώ θυμάμαι το σπρώξιμο των Γιουγκοσλάβων την περασμένη δεκαετία...Αλλά τόσο σπρώξιμο για ένα φιλικό ματς...Λες και αν χάναμε θα παθαίναμε τίποτα...Να σας πω εγώ τι θα έκανα...Θα έπαιζα φιλικό με ξένους διαιτητής..Μέ τους Ισπανόφωνους που μας αδίκησαν στο μουντομπάσκετ, με τον Λα Μόνικα, τον Πορτορικάνο και τον Ισπανό Αρτεάγκα...Και όχι μόνο αυτό...Αλλά θα τους έλεγα να μας αδικήσουν στα φιλικά όσο περισσότερο μπορούν...Μόνο έτσι μπορεί να σφυρηλατηθεί μια ομάδα και να πάψει να επηρεάζεται από τις στραβοτιμονιές των διαιτητών στα επίσημα...Ειδάλλως στο πρώτο στραβό σφύριγμα θα βγαίνουν οι παίχτες μας εκτός εαυτού, αφού αλλιώς έχουν συνηθίσει, και δεν θα σταυρώνουν ούτε σουτ... ΄

Το επίπεδο των Ελλήνων παιχτών...
Και μιας και φτάσαμε ως εδώ, λέω να πούμε και δύο κουβέντες για τους Έλληνες παίχτες...Κουβέντες που δεν έχω ακούσει ποτέ από επίσημα και επώνυμα χείλη και πένες, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζω όλες τις μεγάλες χαρές που μας έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια...Αλλά οι υπερβολές δεν καταπίνονται εύκολα...Σταμάτησε λ. χ. ο Διαμαντίδης από την εθνική και όλοι εμείς οι αγνοί φίλαθλοι τον ευχαριστούμε για κάποιες στιγμές που μας χάρισε...Αλλά το να συγκρίνεται ο Διαμαντίδης με το Γκάλη, για το ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας ever, να με συμπαθάτε αλλά είναι τουλάχιστον ιεροσυλία...Όσο για αυτούς που διατυπώνουν την άποψη πως ο Διαμαντίδης ήταν ο πληρέστερος παίχτης της Εθνικής, θέλω απλά να τους ευχηθώ καλή σχολική χρονιά, για αυτήν που ξεκινά τη Δευτέρα...Διότι, όποιος είναι από 18 και πάνω αποκλείεται να μην έχει ακούσει τίποτα για το φαινόμενο Φάνης Χριστοδούλου, έναν παίχτη που με την ίδια ευκολία και αποτελεσματικότητα που έπαιζε σε όλες τις θέσεις, άδειαζε και το πακέτο...Καλές είναι λοιπόν οι υπερβολές τους, αλλά ας τις κρατήσουν για όσους δεν ξέρουν τίποτα από το ένδοξο μπασκετικό παρελθόν...
Πέρα όμως από αυτό, επιτρέψτε μου και ένα σχόλιο για τις ικανότητες των παιχτών μας, σε συνάρτηση με διάφορους ξένους που παρακολούθησα στο τρέχον τουρνουά...Όλα αυτά τα χρόνια όλοι κοροϊδεύαμε το Μαρκ Γκασόλ και λέγαμε πως παίζει με μέσον λόγω του αδελφού του...Όμως το παιδί χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται και αυτή η βελτίωση φαίνεται με γυμνό μάτι...Κάνει τουλάχιστον τα βασικά, εκμεταλλεύεται το σώμα του και έχει βελτιώσει κατά πολύ την τεχνική του...Τον Λουίς Σκόλα τον ξέραμε σαν ένα καλό παίχτη όσο έπαιζε στην Ταού...Φέτος έχει βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και ιδίως στο σουτ του...Φαντάζομαι πως αυτό το παλικάρι έχει εκτελέσει άπειρα σουτ στην προπόνηση τον τελευταίο καιρό για να τελειοποιήσει την ευστοχία του...Αλλά και άλλοι φτασμένοι παίχτες, χρόνο με το χρόνο παρουσιάζονται καλύτεροι, δείγμα της δουλειάς τους πάνω στις αδυναμίες τους...Αναφέρω χαρακτηριστικά τους Ντράγκιτς, Ντελφίνο, Λεάντρο Μπαρμπόσα, Ούκιτς ακόμα και τον Ναβάρο...Από την άλλη πλευρά οι δικοί μας παίχτες παραμένουν στάσιμοι, για να μην πω ότι χειροτερεύουν..Ο Φώτσης ήταν κάποτε ένα ταλέντο με φαρμακερό σουτ...Τόσα χρόνια έμεινε στάσιμος και φέτος το σουτ του ήταν για κλάματα...Ο Μπουρούσης όταν εμφανίστηκε ήταν ένα ακατέργαστο ταλέντο με φυσικά προσόντα...Σήμερα είναι ένας άνθρωπος πάνω από 2,10 που δεν μπορεί ακόμα να παίξει με πλάτη και είναι ικανός να κοπεί στα ίσα από έναν κατά πολύ κοντύτερο αντίπαλο και κατά τα άλλα παριστάνει το σουτέρ...Ο Σοφοκλής παραμένει εδώ και χρόνια ένας παίχτης με δύο φριχτά μειονεκτήματα τα οποία ποτέ δεν προσπάθησε να τα αλλάξει και να τα βελτιώσει...Μιλώ φυσικά για την αστοχία στις βολές, και την αδυναμία του να πασάρει τη λεγόμενη έξτρα πάσα, όταν τον κλείνουν δύο αντίπαλοι....Ο Περπέρογλου μετριότητά ήταν, μετριότητα παραμένει και πάει λέγοντας...Να το θέσω και αλλιώς; Πείτε μου έναν Έλληνα παίχτη που να μπορεί να κάνει τις απλές κινήσεις του Σέρβου Σαβάνοβιτς, ή να σουτάρει τόσο καλά όταν η μπάλα καίει όσο ο Αργεντινός Ερνάν Γιάσεν...Ουδείς φίλοι μου..και πήρα ως παραδείγματα δύο απλούς παγκίτες, γιατί αν πχ μιλήσω για τις κινήσεις του Κρίστιτς και του Σκόλα, ή για τα σουτ του Ντελφίνο, του Κλέιζα και του Χουέρτας εκεί η διαφορά είναι απλά χαώδης...Φτάσαμε στο σημείο να βάζει ο Νίκος Ζήσης 4-5 σουτάκια από τα 4-5 μέτρα και εμείς να πανηγυρίζουμε για το αυτονόητο...Τέτοιο ήταν φέτος το επίπεδο μας και για αυτό και δικαίως μείναμε εκτός οκτάδας..


Αυτά είχα να καταθέσω για τη φετινή πορεία της Εθνικής μας ομάδας στη διοργάνωση της Τουρκίας και το αφήνω εδώ...Με την ελπίδα η συγκεκριμένη αποτυχία να αποτελέσει τροφή για σκέψη για όλους εμάς, για τους διεθνείς μας, αλλά κυρίως για τα κεφάλια της ελληνικής ομοσπονδίας μπάσκετ και τα παπαγαλάκια της...

υγ1 Πέρυσι από το βήμα αυτό, είχα ασκήσει έντονη κριτική στην απόφαση Παπαλουκά και Διαμαντίδη να μην ακολουθήσουν την ομάδα στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας...Τότε τα περισσότερα ΜΜΕ ενώ έκραζαν ασύστολα τον Παπαλουκά, δεν είπαν κουβέντα για το Διαμαντίδη και σε έκαναν να αναρωτιέσαι ποιος τους δίνει τη γραμμή...Φέτος που ο Διαμαντίδης σταμάτησε όλοι τον αποθεώνουν και σωστά πράττουν...Για τον Παπαλουκά όμως που στο κάτω κάτω είναι και 3-4 χρόνια μεγαλύτερος κανείς δεν είπε τίποτα...Μάλιστα η ομοσπονδία και τα παπαγαλάκια της, που για ένα μετάλλιο πουλάνε και την ψυχή τους στον έξω από δω, όταν ο Παπαλουκάς εν μέσω της προετοιμασίας της Εθνικής, ζήτησε να επιστρέψει στην ομάδα του το αρνήθηκαν με το σκεπτικό ότι θα χαλούσε το κλίμα της ομάδας...Θα παρεξηγιόταν δηλαδή ποιος; Ο Καλάθης; γιατί τη θέση του θα έπαιρνε ο Παπαλουκάς και θα προσέφερε 15 πολύ ποιοτικά λεπτά στην ομάδα...Μα ο Καλάθης φίλοι μου δεν παρεξηγήθηκε όταν πέρυσι στην εθνική ομάδα των νέων του έκαναν μερικά τσογλάνια το βίο αβίωτο, ή μήπως και αυτό έχει ξεχαστεί τόσο σύντομα; Δε θέλω να είμαι υπερβολικός...Και ο Παπαλουκάς έχει ακούσει ύμνους...Παλαιότερα όμως...Πριν πάρει τη λανθασμένη απόφαση (για κάποιους λειτουργούς του τύπου) να επαναπατριστεί και μάλιστα στη λάθος ομάδα κατ' αυτούς....

Η πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ...

Η πορεία της Εθνικής μας ομάδας στο παρόν παγκόσμιο κύπελλο έλαβε τέλος χθες το βράδυ και αν η όλη πορεία της ήταν άδοξη ή ένδοξη, είναι ελεύθερος να το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά...Εξαρτάται πάντως από τους στόχους που είχε θέσει ο καθένας για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και από το ποιες προσδοκίες υπήρχαν...Αν ευθύς εξαρχής στόχος ήταν να σκοράρουμε το πρώτο μας γκολ στη διοργάνωση, να πάρουμε τον πρώτο βαθμό και να μη γίνουμε διεθνώς ρεζίλι όπως το 1994, τότε η ομάδα ήταν απόλυτα αξιοπρεπής και επιτυχημένη...Αν στόχος ήταν η πρόκριση στους 16, τότε προφανώς η πορεία δεν ήταν διόλου επιτυχής...Αν εν τέλει στόχος ήταν η ομάδα να παρουσιάσει θέαμα, τότε όποιος το περίμενε αυτό θεωρώ πως δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα..Παρόλα αυτά οι τρεις αγώνες της Ελλάδας, ήταν γεμάτοι με στιγμές άξιες σχολιασμού κυρίως όσον αφορά τους ποδοσφαιριστές καθαυτούς, την απόδοση, τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις τους...Για τον προπονητή, θα μιλήσω στο εγγύς μέλλον...

Οι ποδοσφαιριστές μας κατά την ταπεινή μου άποψη στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων σε γενικές γραμμές και ιδίως αναφέρομαι αγωνιστικά...Όλοι όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο...Αν εξαιρεθεί το πρώτο παιχνίδι με τη Νότιο Κορέα, όπου υπήρχε μια νωθρή ομάδα χωρίς τρεξίματα μες στο γήπεδο, στα επόμενα δύο ματς η εικόνα των παιχτών μεταβλήθηκε άρδην...Κυριότερο ρόλο στην μετάλλαξη αυτή, διαδραμάτισαν κατά την άποψη μου δύο παράγοντες...Ο πρώτος είναι σαφώς το εγκληματικό στήσιμο και η τακτική της Ελλάδας στο πρώτο παιχνίδι, στο οποίο εντέλει κρίθηκε η πρόκριση...Είναι φυσικό, όταν η διάταξη των παιχτών είναι αλλοπρόσαλλη, οι ίδιοι να δυσκολεύονται να αποδώσουν σύμφωνα με τις δυνατότητες του...Ο κυριότερος όμως παράγοντας όμως ήταν η κριτική που δέχθηκαν από φιλάθλους και από τον τύπο...Από εκείνη τη στιγμή, παρακολουθούσε κανείς μια εντελώς διαφορετική ομάδα, μια ομάδα με πάθος και αυταπάρνηση που όμοια της δεν έχουμε δει από την Εθνική ομάδα...Το ματς με την Νιγηρία ήταν φοβερό...Οι παίχτες έτρωγαν σίδερα και κατάπιναν τα χιλιόμετρα σαν μηχανές...Ο Σαλπιγγίδης ήταν πιο δυνατός και πιο γρήγορος από τους αντιπάλους του...Ο σχεδόν τελειωμένος Κατσουράνης θυμήθηκε τα νιάτα του και έτρεχε πάνω κάτω, μοίραζε ασίστ και εντυπωσίασε με το παιχνίδι του...ο Τοροσίδης όργωνε την πλευρά σαν αριστερό μπακ παγκόσμιας εμβέλειας...ο παίχτης που έχει λοιδωρηθεί όσο κανείς και μιλώ για τον Τζιόλη, να μοιάζει σαν αμυντικό χαφ βγαλμένο από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου...Το ίδιο και οι κεντρικοί αμυντικοί...ο Κυργιάκος άρχοντας στην άμυνα, ενώ ο Αβραάμ ήταν τόσο καλός σε αυτό το ματς με αποκορύφωμα την ενέργεια, όπου ξεκινώντας κάποια μέτρα πίσω από τον αντίπαλο επιθετικό, τον πρόλαβε στο σπριντ και τον έκοψε εύκολα...Γενικά όλοι οι παίχτες αγωνίστηκαν τόσο καλά, που αν τους έβλεπε πχ ένας ξένος για πρώτη φορά θα πίστευε πως όλοι τους αγωνίζονται σε κλαμπ τύπου Μπαρτσελόνα, Ρεάλ κλπ...

Η κριτική που έγινε από δημοσιογράφους και εφημερίδες ενδεχομένως να ήταν υπερβολική, όπως επίσης η κωλοτούμπα μετά το ματς με την Νιγηρία ήταν τόσο εντυπωσιακή που ακόμη και ο Ιωάννης θα ζήλευε...(και μη με ρωτάτε ποιος είναι ο Ιωάννης..)...Αλλά οι παίχτες είναι επαγγελματίες, οι οποίοι τρέφουν και τρέφονται από τις εφημερίδες και θα περίμενα από αυτούς ανάλογη ευαισθησία και σε άλλες περιπτώσεις...Όταν οι εφημερίδες γράφουν διθυράμβους για αυτούς και βρίζουν τους αντιπάλους τους, δεν είδα κανέναν να συγκινείται και να αντιδρά ποτέ και μιλώ φυσικά για περιστατικά που αφορούν τους συλλόγους...Για αυτό λοιπόν θα παρακαλούσα τους ποδοσφαιριστές να είναι περισσότερο σοβαροί και να μην λένε αντιφατικά πράγματα...Αν τους ενοχλούν τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες, ας πάψουν να τα ταΐζουν με πληροφορίες και διαρροές και επίσης ας δείξουν την ίδια ευαισθησία σε περιπτώσεις αποθέωσης...Διότι το μονά ζυγά δικά μας, δε νομίζω πως τιμά κανέναν...

Ο κόσμος από την άλλη πλευρά είναι εντελώς άλλη ιστορία...Μιλώ για τους απλούς φιλάθλους φυσικά, οι οποίοι αισθάνονται πως εκπροσωπούνται στο παγκόσμιο γίγνεσθαι από τη συγκεκριμένη ομάδα...Συνήθως εγώ προσωπικά βρίσκω την παραπάνω άποψη από υπερβολική έως αστήρικτη...Όμως στην κάκιστη γενικότερη συγκυρία που βιώνουμε τώρα και μέσα στη μιζέρια που πλανάται στην ατμόσφαιρα και μας επηρεάζει άπαντες, όλος ο κόσμος έψαχνε από κάπου να πιαστεί για να αισθανθεί για λίγο εθνικά υπερήφανος και κυρίως για να βγει έστω και για λίγο από τα προβλήματα...Όλοι περίμεναν τη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, για να ξεχαστούν και να πάρουν μια δόση χαράς...Ακόμη και εγώ, που μπορεί να παρακολουθώ ποδόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως και δεν ψήνομαι από τα περί εθνικής παλιγγενεσίας μέσω ποδοσφαίρου, δεν ντρέπομαι να σας πω πως στο ματς με τη Νιγηρία συγκινήθηκα τόσο από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως από το πάθος και την ψυχή...Όμως αυτό δεν είναι ικανό να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα...

Για αυτό λοιπόν οι παίχτες της Εθνικής ομάδας, όταν θα προβαίνουν σε δηλώσεις θα πρέπει να είναι πιο σωστοί και πιο προσγειωμένοι γιατί δεν απευθύνονται σε κάφρους, αλλά σε ανθρώπους που τελοσπάντων κάτι σκαμπάζουν...Για αυτό δηλώσεις τύπου 'δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα,δεν έχουμε να δώσουμε απαντήσεις' ή του τύπου 'τώρα τι λένε αυτοί που έκαναν κριτική' εμένα πάντα με εκνευρίζουν...Και αναφέρομαι σε αυτές των Τοροσίδη και Τζόρβα (τουλάχιστον αυτές εγώ άκουσα...)..Αντιθέτως οφείλω να πω, πως οι αντίστοιχες δηλώσεις των Καραγκούνη και Τζιόλη σε εμένα έδειξαν ανθρώπους επιπέδου...Και να φανταστείτε ότι οι άνθρωποι είπαν απλά το αυτονόητο...Πως είναι λογικό να τους γίνεται αυστηρή κριτική όταν σέρνεται η ομάδα, και να αποθεώνονται όταν αποδίδουν καλά...Όπως γίνεται παντού, σε κάθε πολιτισμένη χώρα του κόσμου...Και όσοι από τους παίχτες γνωρίζουν ξένες γλώσσες, καλό θα ήταν να δουν τι κριτική άσκησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δημοσιογράφοι στις ομάδες τους στο τωρινό Μουντιάλ...Μιλάμε για εκφράσεις που δε χωρούν ούτε στο πιο κατάπτυστο πρωτοσέλιδο του Πρωταθλητή ή της Πράσινης...Και όμως οι Γάλλοι για παράδειγμα που την τελευταία δωδεκαετία έχουν πάρει 1 Μουντιάλ, 1 Ευρωπαϊκό και έχουν πάει σε τελικούς, έσκυψαν το κεφάλι και ζήτησαν συγνώμη και δεν έβγαλαν άχνα, ενώ ούτε καν διανοήθηκαν να εισπράξουν τα μπόνους συμμετοχής στο παγκόσμιο κύπελλο...Και όποιος πει πως πχ στη Γαλλική αποστολή έγιναν πράγματα και θάματα, φοβάμαι πως δεν έχει ιδέα από περιστατικά που έχουν κατά συμβεί κατά καιρούς στην ελληνική αποστολή...Ευτυχώς σιγά σιγά κυκλοφορούν βιβλία και βγαίνουν στη φόρα κάποιες αλήθειες...

Εμείς λοιπόν ευχαριστούμε τους ποδοσφαιριστές για τις χαρές που μας έχουν δώσει, αλλά και για τα ρίγη συγκίνησης που μας έκαναν να νιώσουμε ειδικά στο ματς με τη Νιγηρία...Αλλά και εκείνοι θα πρέπει να είναι πιο σοβαροί...Και να μην ξεχνούν πως και αυτοί χρωστούν πάρα πολλά στην Εθνική ομάδα...Διότι ειδικά οι καριέρες στο εξωτερικό των Ελλήνων παιχτών και τα παχυλά συμβόλαια, πως νομίζετε πως χτίστηκαν και αποκτήθηκαν; Από το ανύπαρκτο και ανυπόληπτο ελληνικό πρωτάθλημα, ή από τις εμφανίσεις με το εθνόσημο και τα διαφόρων ειδών μανατζεριλίκια μες στην ομάδα; Μη μας περνούν και για κορόιδα...Όχι ότι πιθανώς δεν αισθάνονται κάποιοι από αυτούς υπερηφάνεια για το εθνόσημο, κάθε άλλο...Όμως δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος...Ο κύριος λόγος είναι οικονομικός και μεταφράζεται σε συμβόλαια, πριμ και μπόνους και από την ομοσπονδία πλην των συλλόγων...Μάλιστα για κάποιους παίχτες από αυτούς που αγωνίστηκαν στη Νότια Αφρική, η παρουσία τους στο Μουντιάλ ίσως είναι το εφαλτήριο για ευρωπαϊκή καριέρα, ή τελοσπάντων για καλύτερα συμβόλαια...Ιδίως οι Τοροσίδης, Τζιόλης, Αβραάμ και κυρίως οι δύο πρώτοι, έλαμψαν πραγματικά...Ενώ κάποιοι άλλοι όπως οι Παπασταθόπουλος, Σαμαράς, Κυργιάκος και Σαλπιγγίδης απέδειξαν πως ίσως να είναι και για παραπάνω...

Αυτά είχα εν ολίγοις να σημειώσω για την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ του 2010 και ιδίως σε σχέση με ότι αφορά τους ποδοσφαιριστές του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος..Άνθρωποι προνομιούχοι που εκπροσώπησαν την πατρίδα με το αζημίωτο, μας χάρισαν ίσως ανεπανάληπτες στιγμές και αναμνήσεις και τώρα αλλά και όλα αυτά τα χρόνια, και που θα πρέπει κάποτε να μάθουν να αποδέχονται τη σκληρή κριτική, με την ίδια ευκολία με την οποία αποδέχονται τους διθυράμβους και τα αποθεωτικά σχόλια τόσο των απλών φιλάθλων όσο και του τύπου...

υγ1 Επαναλαμβάνω..Για τον Ότο Ρεχάγκελ δεν ανέφερα απολύτως τίποτα, επειδή με αφορμή τον αποχαιρετισμό του από τον πάγκο θα αναφερθώ πολύ σύντομα για την όλη πορεία του, τα επιτεύγματα του, τις παραξενιές του, τα λάθη του, και την τακτική του...Σύντομα και πιο ολοκληρωμένα..

Μια πρώτη ανάγνωση του επερχόμενου Μουντιάλ...

Επανερχόμενος στα αθλητικά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάποιες σκέψεις για το επερχόμενο Μουντιάλ...Ξέρω πολλοί περιμένετε να γράψω για τα ελληνικά εγχώρια ποδοσφαιρικά δρώμενα, αλλά αυτό θα το κάνω μετά το πέρας του πρώτου γύρου την προσεχή Κυριακή...Το Μουντιάλ είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει και θα μας γεμίσει το ερχόμενο καλοκαίρι...Θεωρώ όμως χρήσιμο, ιδίως μετά τη διενέργεια της κλήρωσης και αφού έχουν περάσει αρκετές ημέρες και τοποθετήθηκαν όλοι οι ντεμέκ ειδήμονες, να αναλώσω λίγο χρόνο για να πω κάποια πράγματα περί αυτού...Σκέψεις τόσο αγωνιστικές, όσο εξωαγωνιστικές, που έχουν να κάνουν τόσο με το σύστημα διεξαγωγής, τους πρωταγωνιστές αλλά και τη δική μας Εθνική ομάδα...

H απήχηση του Μουντιάλ και τα οφέλη που απορρέουν από αυτό...

Κατά την ταπεινή μου άποψη η διεξαγωγή του Μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια είναι το μεγαλύτερο γεγονός που σχετίζεται με το βασιλιά των σπορ...Ακόμα και η απήχηση του Champions League δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή του παγκοσμίου κυπέλλου...Είναι η εθνική εκπροσώπηση, η οποία συναρπάζει όλους τους φιλάθλους ανά τον κόσμο και τους κάνει πολλές φορές να ταυτίζουν την ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας με το ίδιο το κράτος...Βλέπετε, δεν είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες οι οποίοι βλέπουμε στα πρόσωπα των διεθνών μας να καθρεφτίζεται η ψυχή του Ελληνικού λαού, μαζί με όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, ενώ κρίνουμε τη θέση της χώρας σε σχέση με τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα..Το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες χώρες...Ποιος ξεχνά την Αργεντινή του 2002 π.χ., η πορεία της οποίας ήταν έντονα συνυφασμένη με την οικονομική κατάρρευση της εν λόγω χώρας εκείνη την εποχή;...(κάτι μου θυμίζει αυτό...)...Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα...Αυτή την απήχηση εκμεταλλεύονται πολλές κυβερνήσεις και ασκούν πολιτική μέσω του ποδοσφαίρου...Αυτήν την απήχηση εκμεταλλεύεται και η παγκόσμια ομοσπονδία, σκοπεύοντας στη μεγιστοποίηση των κερδών και στη διεύρυνση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής αγοράς σε νέους πελάτες...Τυχαία νομίζετε τους έπιασε ο πόνος να δώσουν τη διοργάνωση στη Νότια Αφρική ή π. χ. παλαιότερα στην Κορέα και την Ιαπωνία, ή ακόμα παλαιότερα σε Μεξικό και Η.Π.Α.; Τα πάντα είναι στοχευμένα σημεία μιας προκαθορισμένης αναπτυξιακής πολιτικής...

Η ασύγκριτη γραφικότητα του προέδρου της Fifa...

Το Μουντιάλ σαν διοργάνωση έχει την ατυχία να το διαχειρίζεται σε όλες τις εκφάνσεις του (οικονομικές, αγωνιστικές, κλπ) μια ομοσπονδία σαν τη Fifa, τα ηνία της οποίας κατέχει εδώ και πολλά χρόνια κάποιος κύριος που έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο γραφικότητας...Μιλώ φυσικά για τον αξιότιμο κύριο Μπλάτερ...Δεν τον θεωρώ χαζό...Απλά ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα οικονομικά οφέλη για την ομοσπονδία και οι προτάσεις του αποσκοπούν μόνο σε αυτόν τον τομέα...Πλάι σε αυτό, υπάρχει και το γεγονός ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν έχει πατήσει χορτάρι ποτέ στη ζωή του,συνεπώς δεν πρέπει να μας προξενούν εντύπωση οι προτάσεις που φέρνει στη δημοσιότητα ο συγκεκριμένος Ελβετός κύριος...Πριν λίγα χρόνια είπε πως το Παγκόσμιο Κύπελλο θα πρέπει να τελείται κάθε δύο χρόνια...Πριν λίγο καιρό ανέλυσε την πρόταση του για την προσωρινή αποβολή παικτών για 5 ή 10 λεπτά, σαν το πόλο περίπου δηλαδή...Από το στόμα του επίσης ακούστηκε η πρόταση για επέκταση της ανάπαυλας του ημιχρόνου κατά 5 λεπτά ακόμη με το πρόσχημα πως η απόσταση που διανύουν οι ποδοσφαιριστές από τον αγωνιστικό χώρο έως τα αποδυτήρια σε πολλά στάδια είναι αρκετά μεγάλη...Τελευταίο του μαργαριτάρι, η πρόταση να διεξαχθεί το προσεχές Μουντιάλ με 33 ομάδες (συμπεριλαμβανομένης και της σφόδρα αδικημένης Ιρλανδίας, λες και δεν υπήρχε κάποιος που ευνοήθηκε σκανδαλωδώς...). Προτάσεις ανέκδοτα μόνο και μόνο για το θεαθήναι που ευτυχώς δεν εφαρμόζονται ποτέ, διότι στην αντίθετη περίπτωση το ποδόσφαιρο σαν άθλημα θα μας είχε ήδη αφήσει χρόνους...

Η ιδανική γεωγραφική κατανομή των ομάδων του Μουντιάλ...

Μια πιθανή αλλαγή σε μια πραγματική αδικία που λαμβάνει χώρα εδώ και χρόνια και για την οποία δεν μιλάει κανείς υπεύθυνος, είναι η εκπροσώπηση των πέντε ηπείρων στο Παγκόσμιο Κύπελλο...Κύριοι, η συμμετοχή στο Μουντιάλ δεν θα πρέπει να έχει σχέση ούτε με πληθυσμιακούς λόγους, ούτε με τις χώρες που απαρτίζουν κάθε ήπειρο, ούτε φυσικά με οικονομικά κριτήρια και αποφάσεις και στρατηγικές χορηγών...Είναι λοιπόν εντελώς ανήκουστο να εκπροσωπείται η ήπειρος της Αυστραλίας με 2 χώρες, η Ασία με 3 χώρες η Βόρεια Αμερική με 3 χώρες και η Λατινική Αμερική μόλις με 4 χώρες συν μία αν περάσει από τα μπαράζ...Δεν είναι δυνατόν στο όνομα της εμπορευματοποίησης και της περαιτέρω επέκτασης του θεσμού να υπάρχουν 6!! ομάδες από την Αφρική και να μένουν έξω από το χορό ομάδες και χώρες που προέρχονται από την ήπειρο που στην ουσία γέννησε το πραγματικό ποδόσφαιρο...Για αυτό λοιπόν η Νότια Αμερική θα έπρεπε να εκπροσωπούνταν τουλάχιστον με 7 ομάδες...Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Χιλή, Βραζιλία, Κολομβία και Περού είναι ανήκουστο να μην είναι πάντα παρούσες, τουλάχιστον αυτές...Μιλάμε για χώρες που διδάσκουν πως παίζεται το πραγματικό ποδόσφαιρο, που προσφέρουν πάντα θέαμα, συναρπαστικές και δυναμικές μονομαχίες, σκληρά μαρκαρίσματα, φοβερές φάσεις και πάντα γεννούν μεγάλους ποδοσφαιριστές..Ομάδες που δίνουν πάντα ιδιαίτερο χρώμα σε τέτοιες διοργανώσεις και δεν είναι επ' ουδενί άχρωμες και άοσμες σαν μερικές άλλες.. Αλλά και οι 13 θέσεις για την Ευρώπη είναι λίγες...Για να το τελειώσω η ιδανική κατανομή κατ' εμέ για να αυξηθεί το επίπεδο είναι η εξής: Ευρώπη 16 ομάδες, Λατινική Αμερική 7 (και η 8η μπαράζ με την Αυστραλία), Βόρεια Αμερική 2, Ασία 2, Αφρική 4 και Αυστραλία 1(με μπαράζ με την 8η της Λατινικής Αμερικής)...Αν θέλουμε να βλέπουμε πραγματική μπάλα επιπέδου και όχι εμπορευματοποιημένο κλοτσοσκούφι υπό την αιγίδα των μεγάλων χορηγών...Τόσο απλά...

Η ευκαιρία της μαύρης ηπείρου...

Στο επερχόμενο παγκόσμιο κύπελλο πάντως, μάλλον θα λάμψει το άστρο των εκπροσώπων της μαύρης ηπείρου...Αποτελεί πάγια τακτική της ομοσπονδίας να προωθεί με διάφορους τρόπους και να πριμοδοτεί τόσο τις διοργανώτριες χώρες, όσο και τις χώρες της αντίστοιχης ηπείρου...Το εξόφθαλμο σπρώξιμο της Νότιας Κορέας το 2002 είναι ακόμη πολύ νωπό και δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα...Ποιος ξεχνά ότι τότε σφάχτηκαν στυγνά μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου όπως η Ιταλία και η Ισπανία, για χάρη των σχιστών ματιών της Νοτίου Κορέας...Κάτι παρόμοιο αναμένω να συμβεί και το προσεχές καλοκαίρι, τόσο με τη Νότιο Αφρική όσο και με τις άλλες εκπροσώπους της συγκεκριμένης ηπείρου..Πάντως για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, πολλές Αφρικανικές ομάδες έχουν ανεβάσει κατά πολύ το επίπεδο τους και αργά ή γρήγορα θα πρωταγωνιστούν στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα, με βάση τα αγωνιστικά τους προσόντα και μόνο...Ίσως να είναι οι παραδοσιακές δυνάμεις Καμερούν και Νιγηρία, αλλά πολλές περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει η εξαιρετική Ακτή Ελεφαντοστού που σε επίπεδο ποδοσφαιριστών δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις..Υπό αυτό το πρίσμα κάνουν λάθος όσοι θεωρούν τη συγκεκριμένη ομάδα άτυχη επειδή κληρώθηκε με Βραζιλία και Πορτογαλία...Μάλλον οι τελευταίοι θα αποδειχθούν άτυχοι, αν υποτιμήσουν τους ελέφαντες...

Ο όμιλος της Εθνικής μας ομάδας...

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πω λίγα πράγματα και για την κλήρωση της Εθνικής, η οποία επανέρχεται σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από το ρεζιλίκι του 94 (και δεν αναφέρομαι αγωνιστικά φυσικά)...Αυτό που με κάνει να αισιοδοξώ είναι το άστρο του Ρεχάγκελ που όσο γερνάει τόσο αυτό μεγαλώνει...Πάντως γενικά το κλίμα είναι αισιόδοξο και όλοι πιστεύουν πως η ομάδα θα πάει καλά...Μάλιστα έχουν δημιουργήσει ήδη το ιδανικό σενάριο..Πρώτο ματς οι Κορεάτες τρέχουν χωρίς ουσία, εμείς όμως σε μια στημένη φάση θα εκμεταλλευτούμε το ύψος μας και θα νικήσουμε και στη συνέχεια απέναντι στους υπερφίαλους και ανούσιους Νιγηριανούς θα είμαστε άνετοι...Τρίτο ματς με αδιάφορη την Αργεντινή, ματς "amigos para siempre", ισοπαλία και φύγαμε για τους 16, όπου έρχεται είτε το Μεξικό είτε η Γαλλία, είτε η Νότια Αφρική, είτε η Ουρουγουάη...Δεν λέω καλό το σενάριο αλλά κάπου χάνει...Ειδικά αν η ομάδα δεν προετοιμαστεί επαρκώς στον τομέα της φυσικής κατάστασης και αρκεστεί στο πρόγραμμα του Γερμανού...Στην περίπτωση αυτή θα πάει περίπατο το μοναδικό ίσως πλεονέκτημα που έχει η Εθνική μας σε σχέση με πολλές άλλες εθνικές ομάδες, δηλαδή το γεγονός ότι απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές που είναι ζήτημα αν μέσα στη σεζόν αγωνιστούν σε 30-35 ματς το πολύ εκ των οποίων σοβαρά είναι τα 5, σε αντίθεση με τα 70-75 απαιτητικά ματς τη σεζόν παιχτών άλλων εθνικών ομάδων...Συμπερασματικά, ναι μεν η εθνική μας ομάδα είναι πολύ περισσότερο ποδοσφαιρικά έξυπνη από τους ποδοσφαιρικά αφελείς και ανούσιους Κορεάτες και Νιγηριανούς, αλλά αυτό δεν είναι πάντα αρκετό ειδικά αν συνοδεύεται από τακτική αναρχία, απουσία φρεσκάδας, απειθαρχία και ποδοσφαιρικές αλχημείες...Αφήστε που δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως μέχρι το τρίτο παιχνίδι η Αργεντινή θα έχει 6 βαθμούς...Ίσα ίσα που υποψιάζομαι πως ξανά θα πέσει όλως τυχαίως καμιά πιστολιά όπως συνέβη και το 94, ιδίως το 98 αλλά και το 2002...Ειδικά η παρουσία του άπειρου Ντιέγκο στον πάγκο της Αργεντινής σε συνδυασμό με όσα κατά κατά καιρούς έχει σούρει στους επαΐοντες (να αγιάσει το στόμα του...), θα παίξουν και αυτά το ρόλο τους...

Αυτά λοιπόν φίλοι μου σαν ένα πρώτο ορεκτικό του επερχόμενου Μουντιάλ, το οποίο θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο στο εγγύς μέλλον...

υγ1 Σε όσους βρίσκουν τη συγκυρία να κληρωθεί η Εθνική μας ξανά με Αργεντινή και Νιγηρία, ως ευκαιρία για αγωνιστική εκδίκηση έχω να πω τούτο...Πολλές φορές, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

υγ2 Συμφωνώ ότι ο Μαραντόνα δεν είναι κανονικός προπονητής...Αλλά ποιος δεν θα γούσταρε να δει τη σκηνή να κερδίζει την κούπα η Αργεντινή σε τελικό με τη Βραζιλία και ο Ντιέγκο να πανηγυρίζει και να κάνει χειρονομίες μπροστά στους εμβρόντητους Μπλάτερ και Πελέ...Ξέρω πως δεν πρόκειται να το επιτρέψουν ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο...Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...