Το κάζο της 'επίσημης αγαπημένης'...

Ενώ το Μουντομπάσκετ έχει περάσει στην τελική του φάση, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω μερικές σκέψεις για την αποτυχημένη φετινή πορεία της Εθνικής μας ομάδας στο θεσμό...Η "επίσημη αγαπημένη", όπως χαρακτηριστικά λέγεται η Εθνική, έμεινε εκτός της οκτάδας και εκεί που πήγαινε για τα πολλά τελικά έχασε και τα λίγα...Για τα αίτια της αποτυχίας πολλά μπορεί να πει κανείς...Άλλωστε άπαντες οι ειδικοί επί του θέματος τοποθετήθηκαν ήδη με βαρύγδουπες ανακοινώσεις και βαθυστόχαστες αναλύσεις...Ειδικός επί του θέματος φυσικά και δεν είμαι, οπότε μην περιμένετε αναλύσεις για τα πικ εν ρολ, τα ματς απ, τα μις ματς και τα ζον πρες...Αυτά που θα διαβάσετε είναι απλές σκέψεις, ενός ανθρώπου που αγαπά τον αθλητισμό, αγαπά πολύ το μπάσκετ, αλλά δεν ψήνεται από αυτά που του σερβίρουν οι επαΐοντες του χώρου και εμπιστεύεται μόνο τα μάτια του...

Ο λάθος δρόμος της Ομοσπονδίας...
Δυστυχώς, η λέξη αθλητική παιδεία είναι έννοια άγνωστη για όλους εμάς τους Έλληνες και αυτό περιλαμβάνει και την αγάπη μας για την Εθνική ομάδα...Η παιδεία μας υφίστανται σαν έννοια όταν κερδίζουμε αγώνες, μετάλλια και διακρίσεις...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η ομοσπονδία του μπάσκετ, είναι απολύτως προσανατολισμένη στο στόχο των διακρίσεων, αφήνοντας στην άκρη κάποιες θεμελιώδεις έννοιες του αθλητισμού...Ο στόχος είναι μετάλλιο με κάθε κόστος...Φαίνεται άλλωστε αυτό, αν δει κανείς τις μικρές εθνικές ομάδες νέων και εφήβων, στις οποίες στόχος δεν είναι να βγουν παίχτες με ταλέντο και αθλητική παιδεία, αλλά μετάλλιο με κάθε κόστος και προβολή...Η ίδια νοοτροπία φυσικά έχει περάσει και σε επίπεδο ανδρών...Και έχει ως επακόλουθα, κάποια φαινόμενα που μόνο ως τραγελαφικά μπορούν να χαρακτηριστούν...Το πρώτο ήταν φυσικά η περίφημη κλοτσοπατινάδα στο φιλικό ματς με τη Σερβία...Δεν εξετάζω ούτε τα αίτια, ούτε τις προκλήσεις των Σέρβων, ούτε τις δικαιολογίες που ειπώθηκαν...Οι τιμωρίες όμως θα έπρεπε να ήταν σοβαρές...Για να μην σας πω ότι θα έπρεπε μόνοι μας να τιμωρήσουμε παίχτες που υποτίθεται πως αποτελούν εθνικά σύμβολα...Αντ' αυτού η ομοσπονδία θεώρησε πως η ποινή χάδι ήταν απαράδεκτη και βγήκε να διαμαρτυρηθεί κιόλας...Στο βωμό του μεταλλίου και της διάκρισης θυσιάζουμε την κοινή λογική και την αθλητική παιδεία και δίνουμε και όμορφο παράδειγμα στη νεολαία...Αλλά το αποκορύφωμα θαρρώ πως ήταν η περίφημη ηθελημμένη ήττα από τη Ρωσία, πριν λίγες ημέρες...Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάτι...Δε συμμερίζομαι τις υστερικές φωνές περί εθνικής ντροπής και εθνικής ξεφτίλας, που είπαν αρκετοί ξεχνώντας τεχνηέντως πως το τουρνουά είναι από μόνο του φτιαγμένο με άδικο τρόπο και ευνοεί τέτοιου είδους εξυπνάδες...Από την άλλη όμως δε μπορώ με τίποτα να ανεχθώ, το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των αντικειμενικών μπασκετικών δημοσιογράφων, εξέφραζε την άποψη πως πρέπει να χάσουμε όπως και να χει...Και ξέρετε, εμένα δεν με αφορούν ούτε οι δηλώσεις του Μπλατ (κόουτς μιας εθνικής Ρωσίας που στα προηγούμενα τουρνουά, είχε στη σύνθεση της Αμερικάνο), ούτε η ειρωνεία του Τάνιεβιτς (κόουτς της διοργανώτριας Τουρκίας, για την οποία φτιάχτηκε σκανδαλωδώς ένα ευνοικότατο ταμπλό για να φτάσει αέρα ως τον τελικό, πράγμα για το οποίο κανείς δικός μας δεν παραπονέθηκε αφού πίστευαν πως η Ελλάδα θα κέρδιζε την Τουρκία και θα αποκτούσαμε εμείς το μεγάλο σκανδαλώδες πλεονέκτημα...)..Εμένα με αφορούν και με νοιάζουν οι δικές μας ενέργειες...Και ξέρετε για μένα προσωπικά, ξεφτίλα δεν είναι να χάνεις από την Τουρκία με 15 πόντους εύκολα, ούτε να σε έχουν πελάτη οι Ισπανοί....αυτά είναι αγωνιστικά θέματα...Ξεφτίλα είναι όμως, να σουτάρεις επίτηδες για να αστοχήσεις, να αφήνεις επίτηδες τα ριμπάουντ να περνούν, και να κουρελιάζεις κάθε έννοια φερ πλέι...Όσο φερ πλέι μπορεί φυσικά να υπάρξει σε αυτές τις σημαδεμένες διοργανώσεις...Για όλους αυτούς τους λόγους, η πολιτική του μεταλλίου με κάθε κόστος, με βρίσκει κάθετα αντίθετο...

Η καραμέλα της εχθρικής διαιτησίας...
Και περνάμε στη διαιτησία που είναι ένα θέμα, που εξιτάρει κάθε Έλληνα φίλαθλο...Η διαιτησία ήταν όντως συντριπτικά εναντίον μας, και ιδίως στο ματς με την Ισπανία όπου πολλά σφυρίγματα ήταν εξόφθαλμα και μπορούσε να τα δει κανείς από την τηλεόραση...Είχαμε καλομάθει για αρκετά χρόνια να έχουμε καλά και υποφερτά σφυρίγματα, επί ελληνικής κυριαρχίας στη διοίκηση της Φίμπα και τώρα μας κακοφαίνεται και δικαίως...Άλλωστε η δική μας εύνοια δεν ήταν ποτέ τόσο εξόφθαλμη...Άσχετα αν για παράδειγμα μια τεράστια μπασκετική αδικία στον τελικό του μουντομπάσκετ της Ινδιανάπολης το 2002 εις βάρος της Αργεντινής, ήρθε από ελληνική σφυρίχτρα...Αλλά ρωτώ εγώ με το φτωχό μου το μυαλό...Εμείς κάναμε κάτι για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο αυτό ή όχι; Και φυσικά δε μιλώ παρασκηνιακά..Μιλώ για μια υποτυπώδη σχετική προετοιμασία στα φιλικά...Εμείς αντ' αυτού δώσαμε φιλικά προπόνησης στην Κύπρο, διοργανώσαμε ένα πανηγυράκι στο φιλικό με τις Η.Π.Α. τρεις ημέρες πριν την έναρξη του τουρνουά και φυσικά πήραμε μέρος και στο τουρνουά Ακρόπολις...Το τουρνουά αυτό το παρακολούθησα και ειλικρινά δεν κατάλαβα τι σκοπό είχε...Να κερδίσουμε με 30 πόντους τους ασόβαρους Σλοβένους και την ελλιπή Ρωσία; Ή να μας σφυρίζουν 3 Έλληνες διαιτητές παίζοντας μας τουλάχιστον 80-20...Με αποκορύφωμα το ματς με τους Σέρβους...Όπου αποβλήθηκε κατά γενική ομολογία ένας σοβαρός προπονητής, από έναν Έλληνα διαιτητή έτσι σαν επίδειξη δύναμης...Σαν τι; Σαν ανταπόδοση για τα παλιά...Και εγώ θυμάμαι το σπρώξιμο των Γιουγκοσλάβων την περασμένη δεκαετία...Αλλά τόσο σπρώξιμο για ένα φιλικό ματς...Λες και αν χάναμε θα παθαίναμε τίποτα...Να σας πω εγώ τι θα έκανα...Θα έπαιζα φιλικό με ξένους διαιτητής..Μέ τους Ισπανόφωνους που μας αδίκησαν στο μουντομπάσκετ, με τον Λα Μόνικα, τον Πορτορικάνο και τον Ισπανό Αρτεάγκα...Και όχι μόνο αυτό...Αλλά θα τους έλεγα να μας αδικήσουν στα φιλικά όσο περισσότερο μπορούν...Μόνο έτσι μπορεί να σφυρηλατηθεί μια ομάδα και να πάψει να επηρεάζεται από τις στραβοτιμονιές των διαιτητών στα επίσημα...Ειδάλλως στο πρώτο στραβό σφύριγμα θα βγαίνουν οι παίχτες μας εκτός εαυτού, αφού αλλιώς έχουν συνηθίσει, και δεν θα σταυρώνουν ούτε σουτ... ΄

Το επίπεδο των Ελλήνων παιχτών...
Και μιας και φτάσαμε ως εδώ, λέω να πούμε και δύο κουβέντες για τους Έλληνες παίχτες...Κουβέντες που δεν έχω ακούσει ποτέ από επίσημα και επώνυμα χείλη και πένες, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζω όλες τις μεγάλες χαρές που μας έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια...Αλλά οι υπερβολές δεν καταπίνονται εύκολα...Σταμάτησε λ. χ. ο Διαμαντίδης από την εθνική και όλοι εμείς οι αγνοί φίλαθλοι τον ευχαριστούμε για κάποιες στιγμές που μας χάρισε...Αλλά το να συγκρίνεται ο Διαμαντίδης με το Γκάλη, για το ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας ever, να με συμπαθάτε αλλά είναι τουλάχιστον ιεροσυλία...Όσο για αυτούς που διατυπώνουν την άποψη πως ο Διαμαντίδης ήταν ο πληρέστερος παίχτης της Εθνικής, θέλω απλά να τους ευχηθώ καλή σχολική χρονιά, για αυτήν που ξεκινά τη Δευτέρα...Διότι, όποιος είναι από 18 και πάνω αποκλείεται να μην έχει ακούσει τίποτα για το φαινόμενο Φάνης Χριστοδούλου, έναν παίχτη που με την ίδια ευκολία και αποτελεσματικότητα που έπαιζε σε όλες τις θέσεις, άδειαζε και το πακέτο...Καλές είναι λοιπόν οι υπερβολές τους, αλλά ας τις κρατήσουν για όσους δεν ξέρουν τίποτα από το ένδοξο μπασκετικό παρελθόν...
Πέρα όμως από αυτό, επιτρέψτε μου και ένα σχόλιο για τις ικανότητες των παιχτών μας, σε συνάρτηση με διάφορους ξένους που παρακολούθησα στο τρέχον τουρνουά...Όλα αυτά τα χρόνια όλοι κοροϊδεύαμε το Μαρκ Γκασόλ και λέγαμε πως παίζει με μέσον λόγω του αδελφού του...Όμως το παιδί χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται και αυτή η βελτίωση φαίνεται με γυμνό μάτι...Κάνει τουλάχιστον τα βασικά, εκμεταλλεύεται το σώμα του και έχει βελτιώσει κατά πολύ την τεχνική του...Τον Λουίς Σκόλα τον ξέραμε σαν ένα καλό παίχτη όσο έπαιζε στην Ταού...Φέτος έχει βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και ιδίως στο σουτ του...Φαντάζομαι πως αυτό το παλικάρι έχει εκτελέσει άπειρα σουτ στην προπόνηση τον τελευταίο καιρό για να τελειοποιήσει την ευστοχία του...Αλλά και άλλοι φτασμένοι παίχτες, χρόνο με το χρόνο παρουσιάζονται καλύτεροι, δείγμα της δουλειάς τους πάνω στις αδυναμίες τους...Αναφέρω χαρακτηριστικά τους Ντράγκιτς, Ντελφίνο, Λεάντρο Μπαρμπόσα, Ούκιτς ακόμα και τον Ναβάρο...Από την άλλη πλευρά οι δικοί μας παίχτες παραμένουν στάσιμοι, για να μην πω ότι χειροτερεύουν..Ο Φώτσης ήταν κάποτε ένα ταλέντο με φαρμακερό σουτ...Τόσα χρόνια έμεινε στάσιμος και φέτος το σουτ του ήταν για κλάματα...Ο Μπουρούσης όταν εμφανίστηκε ήταν ένα ακατέργαστο ταλέντο με φυσικά προσόντα...Σήμερα είναι ένας άνθρωπος πάνω από 2,10 που δεν μπορεί ακόμα να παίξει με πλάτη και είναι ικανός να κοπεί στα ίσα από έναν κατά πολύ κοντύτερο αντίπαλο και κατά τα άλλα παριστάνει το σουτέρ...Ο Σοφοκλής παραμένει εδώ και χρόνια ένας παίχτης με δύο φριχτά μειονεκτήματα τα οποία ποτέ δεν προσπάθησε να τα αλλάξει και να τα βελτιώσει...Μιλώ φυσικά για την αστοχία στις βολές, και την αδυναμία του να πασάρει τη λεγόμενη έξτρα πάσα, όταν τον κλείνουν δύο αντίπαλοι....Ο Περπέρογλου μετριότητά ήταν, μετριότητα παραμένει και πάει λέγοντας...Να το θέσω και αλλιώς; Πείτε μου έναν Έλληνα παίχτη που να μπορεί να κάνει τις απλές κινήσεις του Σέρβου Σαβάνοβιτς, ή να σουτάρει τόσο καλά όταν η μπάλα καίει όσο ο Αργεντινός Ερνάν Γιάσεν...Ουδείς φίλοι μου..και πήρα ως παραδείγματα δύο απλούς παγκίτες, γιατί αν πχ μιλήσω για τις κινήσεις του Κρίστιτς και του Σκόλα, ή για τα σουτ του Ντελφίνο, του Κλέιζα και του Χουέρτας εκεί η διαφορά είναι απλά χαώδης...Φτάσαμε στο σημείο να βάζει ο Νίκος Ζήσης 4-5 σουτάκια από τα 4-5 μέτρα και εμείς να πανηγυρίζουμε για το αυτονόητο...Τέτοιο ήταν φέτος το επίπεδο μας και για αυτό και δικαίως μείναμε εκτός οκτάδας..


Αυτά είχα να καταθέσω για τη φετινή πορεία της Εθνικής μας ομάδας στη διοργάνωση της Τουρκίας και το αφήνω εδώ...Με την ελπίδα η συγκεκριμένη αποτυχία να αποτελέσει τροφή για σκέψη για όλους εμάς, για τους διεθνείς μας, αλλά κυρίως για τα κεφάλια της ελληνικής ομοσπονδίας μπάσκετ και τα παπαγαλάκια της...

υγ1 Πέρυσι από το βήμα αυτό, είχα ασκήσει έντονη κριτική στην απόφαση Παπαλουκά και Διαμαντίδη να μην ακολουθήσουν την ομάδα στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας...Τότε τα περισσότερα ΜΜΕ ενώ έκραζαν ασύστολα τον Παπαλουκά, δεν είπαν κουβέντα για το Διαμαντίδη και σε έκαναν να αναρωτιέσαι ποιος τους δίνει τη γραμμή...Φέτος που ο Διαμαντίδης σταμάτησε όλοι τον αποθεώνουν και σωστά πράττουν...Για τον Παπαλουκά όμως που στο κάτω κάτω είναι και 3-4 χρόνια μεγαλύτερος κανείς δεν είπε τίποτα...Μάλιστα η ομοσπονδία και τα παπαγαλάκια της, που για ένα μετάλλιο πουλάνε και την ψυχή τους στον έξω από δω, όταν ο Παπαλουκάς εν μέσω της προετοιμασίας της Εθνικής, ζήτησε να επιστρέψει στην ομάδα του το αρνήθηκαν με το σκεπτικό ότι θα χαλούσε το κλίμα της ομάδας...Θα παρεξηγιόταν δηλαδή ποιος; Ο Καλάθης; γιατί τη θέση του θα έπαιρνε ο Παπαλουκάς και θα προσέφερε 15 πολύ ποιοτικά λεπτά στην ομάδα...Μα ο Καλάθης φίλοι μου δεν παρεξηγήθηκε όταν πέρυσι στην εθνική ομάδα των νέων του έκαναν μερικά τσογλάνια το βίο αβίωτο, ή μήπως και αυτό έχει ξεχαστεί τόσο σύντομα; Δε θέλω να είμαι υπερβολικός...Και ο Παπαλουκάς έχει ακούσει ύμνους...Παλαιότερα όμως...Πριν πάρει τη λανθασμένη απόφαση (για κάποιους λειτουργούς του τύπου) να επαναπατριστεί και μάλιστα στη λάθος ομάδα κατ' αυτούς....

Εκεί που παίζεται το πραγματικό μπάσκετ...

Αν για ένα άθλημα φημίζεται η Ελλάδα στο εξωτερικό, φυσικά αυτό δεν είναι άλλο από το μπάσκετ...Ένα άθλημα, στο οποίο μια χώρα μόλις 10 εκατομμυρίων κατοίκων έχει σημειώσει σοβαρές επιτυχίες...Από την εποχή του Γκάλη (και ίσως και παλιότερα) οι ελληνικές εθνικές ομάδες και οι σύλλογοι είχαν αξιοπρεπείς πορείες σε διεθνείς διοργανώσεις και σε τουρνουά...

Σε σχέση με το μπάσκετ υπάρχουν κάποιοι μύθοι, τους οποίους πολλοί θεωρούν ως δεδομένους και τους ενστερνίζονται σε απόλυτο βαθμό σαν να αποτελούν θέσφατα...Ο πρώτος μύθος είναι ότι το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου είναι το Ν.Β.Α., ενώ κατά την ταπεινή μου άποψη καλύτερο μπάσκετ παίζεται στην Ευρώπη και δη στην Ευρωλίγκα...Διότι το παιχνίδι ένας εναντίον ενός και τα καρφώματα πηδώντας στο Θεό μοιάζουν πιο πολύ με τσίρκο και όχι με μπάσκετ, αφού το άθλημα προϋποθέτει και άμυνα, τακτική, συστήματα και μυαλό...Ένας άλλος μύθος λέει ότι στο μπάσκετ πάντοτε κερδίζει ο καλύτερος και ο ισχυρότερος...Δεν αμφισβητώ ότι συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αλλά ευτυχώς όχι πάντα...Ένας ακόμα σύγχρονος μύθος αναφέρει πως στο μπάσκετ και γενικά σε όλα τα ομαδικά σπορ, θα πρέπει να ευνοούνται πάντα όσοι έχουν κόσμο και χρήματα, άσχετα αν υπάρχουν ομάδες με χαμηλό μπάτζετ, με ταπεινότητα και λίγο κόσμο οι οποίες όμως μέσα στο παρκέ παραδίδουν πραγματικά σεμινάρια για το πως θα έπρεπε να παιζόταν το άθλημα...

Για όσους δεν έπιασαν ακόμη το υποννούμενο, όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για τη μπασκετική ομάδα του Αμαρουσίου, μια ομάδα η οποία πέρασε στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας και διαγράφει μια πολύ καλή πορεία στο εγχώριο πρωτάθλημα...Μια ομάδα που μαζεύει λίγο κόσμο, που ξενιτεύτηκε στο αχανές ΟΑΚΑ για να δώσει τα παιχνίδια της Ευρωλίγκα, μια ομάδα με ελληνικό κορμό και μικρό μπάτζετ που έχει βαλθεί να μπει στο μάτι των μεγάλων καρχαριών του ελληνικού αθλητισμού, με μοναδικό της όπλο το καλό, απλό και όμορφο μπάσκετ που παίζει στον αγωνιστικό χώρο...Μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου σαν αξιόπιστη και γιατί όχι μεγάλη...Ποιος ξεχνά το κύπελλο Σαπόρτα του 2001, ή το παιχνίδι που έπαιξε η μπάλα στο σουτ του Μιλισάβλιεβιτς στον πέμπτο ημιτελικό με τον Ολυμπιακό πριν από δύο χρόνια στο Σ.Ε.Φ...

Υπάρχουν κατά την άποψη μου πάρα πολλοί λόγοι για να γοητευθεί κάποιος απλός παρατηρητής από το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Αμαρουσίου...Κατ' αρχάς είναι μια ομάδα με ελληνικό κορμό, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους αντίστοιχους Έλληνες παίχτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού..Βάζει άραγε κανείς το χέρι του στη φωτιά ότι οι Φώτσης, Τσαρτσαρής, Βασιλόπουλος, Περπέρογλου, Σχορτσανίτης κλπ είναι καλύτεροι από τον φετινό αναγεννημένο Μιχάλη Πελεκάνο, τους τίμιους Μπατή και Κουμπούρα, τον Γκάλη των φτωχών (λέγε με Γιώργο Διαμαντόπουλο...), ή από τον μεγάλο παίχτη που ακούει στο όνομα Κώστας Καϊμακόγλου; Ή έχει κανείς από τους μεγάλους παίχτη με το ταλέντο και τα προσόντα του Δημήτρη Μαυροειδή; Ο κορμός του Αμαρουσίου είναι ελληνικός και έχει απλά λίγους ξένους να προσθέτουν λίγη από την απαιτούμενη τρέλα (όπως ο Μπίλι Κις...)...Αλλά και προπονητικά να το πάρουμε, αξίζει να σημειώσουμε τα ακόλουθα...Το Μαρούσι είχε σχεδόν πάντα καλούς Έλληνες προπονητές (λ.χ. Μαρκόπουλος πέρυσι) και το ίδιο έχει και φέτος, δίνοντας τα ηνία στον Γιώργο Μπαρτζώκα (παλιός βοηθός του Γιαννάκη στην ίδια ομάδα). Ο συγκεκριμένος προπονητής είναι πολύ σοβαρός...Φέτος αναγέννησε τον Πελεκάνο και ανέβασε ένα τουλάχιστον σκαλί τους Καϊμακόγλου και Μαυροειδή, ενώ φαίνεται να σοβάρεψε τον Κις...Είναι ο ίδιος προπονητής που στην Ολύμπια Λάρισας ανάστησε την καριέρα του Γιώργου Πρίντεζη...Σε τεχνικά ζητήματα δεν είμαι ειδικός να τον κρίνω...Αλλά αυτό για το οποίο είμαι απόλυτα βέβαιος είναι ότι εάν ο Μπαρτζώκας είχε να διαχειριστεί τα χρήματα των αιωνίων, αποκλείεται να έκανε επιλογές τύπου Γουέιφερ, Πεν και Μπέβερλι ή να άφηνε γυμνή τη front line του και να έμενε με 5 playmakers και 1 τριάρι...Στο σημείο αυτό να πω και τον πόνο μου...Κρίνοντας τόσο από Μπαρτζώκα όσο και από Σφαιρόπουλο (επίσης παλιός βοηθός του Γιαννάκη) μπορώ να αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν πήρε τίποτα από την ικανότητα και τις γνώσεις των βοηθών του...

Εκεί που μου τα χαλάει λίγο το Μαρούσι είναι διοικητικά...Για την ακρίβεια καταρχάς με ενοχλεί το γεγονός ότι το αφεντικό του, έχει γεμίσει όλη την πρωτεύουσα με γυάλινα, άσχημα και διόλου λειτουργικά κτίρια και όχι μόνο αυτό, αλλά μοστράρει παντού και πάντα με πηχυαίο τρόπο το όνομα του, αφήνοντας μας συνεχώς βωβούς..!! Το ότι είναι οπαδός άλλης ομάδας δεν με ενοχλεί...Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι στο παρελθόν χρησιμοποίησε την ομάδα σαν ομπρέλα για άλλα επιχειρηματικά του συμφέροντα και φυσικά εννοώ την υπόνοια του πως θα αφήσει την ομάδα του Αμαρουσίου να καταρρεύσει, αν δεν περάσει το δικό του σε σχέση με την ανάπλαση του Βοτανικού...Καταλαβαίνω πως τα πάντα ακολουθούν οικονομικά και επιχειρηματικά κριτήρια, αλλά ομολογώ πως δεν μου άρεσε...Κατά τα άλλα πάντως, του αναγνωρίζω πως χωρίς ουσιαστικά έσοδα έχει φτιάξει μια ομάδα ισχυρή, σοβαρή και πολύ καλή που όπου κι αν αγωνίζεται κερδίζει σεβασμό και αναγνώριση...

Πολλούς τους ενοχλεί το γεγονός πως το Μαρούσι, δεν έχει κόσμο και δεν μπορεί να γεμίσει το γήπεδο...Προτιμούν βλέπετε τους κοκκινοπράσινους κάφρους που πλακώνονται στους δρόμους κάθε τρεις και λίγο και μαζεύονται στο γήπεδο μόνο όταν υπάρχουν μεγάλα ντέρμπι...Προτιμούν δηλαδή ομάδες με ποδοσφαιρικό κοινό, που στρέφει το βλέμμα του στο μπάσκετ μόνο όταν έχει ντέρμπι και με οπαδούς που ακόμα και σε αυτά μόλις βλέπουν τη μπάλα στο διχτάκι φωνάζουν γκολ!!! Ή οπαδούς που να κάνουν το γήπεδο ζούγκλα με βρισιές, καφριλίκια, ξύλο και λέιζερ όπως κάνουν πολύ συχνά οι οπαδοί των τεσσάρων μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων όταν θυμούνται το μπάσκετ...Δεν πειράζει...Προτιμώ τα ματς να διεξάγονται μεταξύ συγγενών και φίλων των παιχτών, παρά τα καφριλίκια στα κλειστά γήπεδα, που βλέπουμε κάθε εβδομάδα...

Την ομάδα του Αμαρουσίου τη συμπαθώ ιδιαίτερα κυρίως επειδή είναι ένας φτωχός συγγενής του μπάσκετ, που κατάφερε να μπει στα ρουθούνια των δυνατών και των ισχυρών, αλλά και όλων αυτών των παραγόντων που το θεωρούσαν αμελητέα ποσότητα...Έκανε τους ιθύνοντες της Ευρωλίγκας να καταπιούν τη γλώσσα τους με την πρόκριση του στο top16, αφού βλέπετε οι ίδιοι προτιμούν στη διοργάνωση, ομάδες καφενεία όπως η Ορλεάν, η Όλντενμπουργκ και το Μιλάνο, μόνο και μόνο επειδή έχουν χρήματα, χορηγούς και γήπεδα γεμάτα με κόσμο...Έδωσε επίσης η ομάδα του Αμαρουσίου ένα διπλό γερό μάθημα στα εγχώρια και διεθνή παραγοντικά κεφάλια του μπάσκετ στην Ελλάδα...Για όσους δεν ξέρουν το Μαρούσι βγήκε τρίτο πανάξια, σπάζοντας πέρυσι το πλεονέκτημα έδρας του Άρη, παρόλα αυτά υποχρεώθηκε να παίξει αγώνες μπαράζ κατά τύχη πάλι με τον Άρη, τον οποίο τον διέσυρε στο αχανές ΟΑΚΑ, ενώ οι οπαδοί του Άρη ήταν περισσότεροι..Τι να το κάνω που ο Άρης έχει όντως μπασκετικό κόσμο και μεγάλη ιστορία, από τη στιγμή που εμπιστεύτηκε στον πάγκο μαθητευόμενους μάγους και στο παρκέ ξοφλημένους δεινόσαυρους..Αλλά και οι δημοσιογράφοι του χώρου, υποχρεώθηκαν να καταπιούν τα στυλό τους και να κάνουν κωλοτούμπες ολκής τώρα, ενώ από την αρχή συμπεριφέρονταν σχεδόν όλοι λες και στην Ευρωλίγκα έπαιζαν δύο ελληνικές ομάδες...Το ίδιο και η τηλεόραση του ΣΚΑΙ που προτίμησε να μεταδώσει παιχνίδια των αιωνίων απέναντι σε καφενεία, αντί να μας δείξει ζωντανά έστω μια μάχη του Αμαρουσίου, αποδεικνύοντας πως τα πάντα κινούνται με εμπορικά κριτήρια...Όλοι οι παραπάνω, αλλιώς τα υπολόγιζαν και αλλιώς τους βγήκαν...Θα τους περάσει...

Από μικρό παιδί εκτός από την ομάδα που υποστηρίζω, σε όλα τα άλλα αθλητικά γεγονότα και αγώνες έπαιρνα πάντα το μέρος της ομάδας εκείνης, που είχε τις πιο λαϊκές ρίζες και τους οπαδούς της χαμηλότερης οικονομικά τάξης...Είτε επρόκειτο για διεθνείς συλλόγους και εθνικές ομάδες, είτε αφορούσε τους εγχώριους αγώνες...Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, γιατί συμβαίνει αυτό αν και η εξήγηση είναι προφανής και λογική και έχει να κάνει με την αλληλεγγύη των κοινωνικών τάξεων...Βλέπετε η μοίρα (ευτυχώς) μας κατέταξε στον απλό λαό και όχι στους προνομιούχους και τους προύχοντες του κόσμου τούτου...Μόνο στην περίπτωση του Αμαρουσίου δε συμβαίνει αυτό...Βλέπω π.χ. ματς Περιστερίου-Αμαρουσίου, ή Κολοσσού Ρόδου - Αμαρουσίου και θέλω πραγματικά να κερδίζει η ομάδα των βορείων προαστίων...Είναι η υγεία που μου αποπνέει αλλά και το ελκυστικό παιχνίδι της...Για να είμαι ειλικρινής κάποιο ρόλο ίσως ενδόμυχα έχει διαδραματίσει το γεγονός, πως εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα εργάζομαι στη γειτονιά της συγκεκριμένης ομάδας...Μόνο ενδόμυχα και υποσυνείδητα όμως, ίσως έχει κάποια σχέση αυτό...Και αυτό γιατί αφενός τη συγκεκριμένη ομάδα τη συμπαθώ (σαν δεύτερη μου ομάδα στο μπάσκετ) εδώ και κάποια χρόνια άσχετα από Ευρωλίγκα κλπ και αφετέρου κατά τα άλλα η συγκεκριμένη περιοχή μοιάζει πολύ απρόσωπη και δήθεν για έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει σε χωριό...Αλλά για το δεύτερο, ίσως να τα πούμε μια άλλη στιγμή...

Εύχομαι λοιπόν η ομάδα του Αμαρουσίου να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό...Κι ας μην συνεχίσει με νίκες...και ας μην πάρει το πρωτάθλημα ποτέ...και ας μην βγει ξανά Ευρωλίγκα...Κι ας λυγίσει στις καυτές και γεμάτες έδρες των υπολοίπων...και ας αποδειχθεί μια παροδική φούσκα...Μόνο και μόνο η υγιής ατμόσφαιρα που αποπνέει αρκεί για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα από τη μπόχα και την καφρίλα έστω και προσωρινά...Κατι είναι και αυτό...

υγ1 Φυσικά υπάρχει και ένας ακόμη σημαντικός λόγος, εδώ και δύο χρόνια για τον οποίο συμπαθώ την ομάδα μπάσκετ του Αμαρουσίου και θα ήταν τραγική μου παράλειψη αν δεν τον ανέφερα...Ο λόγος αυτός έχει όνομα και επώνυμο και...λίγα μαλλιά και φυσικά ακούει στο όνομα Σταύρος Ελληνιάδης...Ο μάνατζερ της ομάδας και παλιός καλαθοσφαιριστής, ο οποίος είναι κατ΄ εμέ μια εμβληματική φιγούρα του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ..Τον βλέπεις στο πάγκο, έτοιμο να χιμήξει μέσα και να την πέσει στους διαιτητές και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου, καθώς θυμάσαι παλιές εποχές....Για την ακρίβεια, βλέποντας το Σταύρο στον πάγκο, όπως έχω ξαναγράψει αισθάνεσαι πως από τον απέναντι πάγκο θα ξεπηδήσει ο Θανάσης με τη λαχουρέ γραβάτα και το πεσμένο παντελόνι, για να αναβιώσουν για μια ακόμη φορά οι γραφικές στιγμές από τα παλιά ντέρμπι αιωνίων, που μας έκαναν να αγαπήσουμε το άθλημα που λέγεται μπάσκετ...!!!