Εκεί που παίζεται το πραγματικό μπάσκετ...

Αν για ένα άθλημα φημίζεται η Ελλάδα στο εξωτερικό, φυσικά αυτό δεν είναι άλλο από το μπάσκετ...Ένα άθλημα, στο οποίο μια χώρα μόλις 10 εκατομμυρίων κατοίκων έχει σημειώσει σοβαρές επιτυχίες...Από την εποχή του Γκάλη (και ίσως και παλιότερα) οι ελληνικές εθνικές ομάδες και οι σύλλογοι είχαν αξιοπρεπείς πορείες σε διεθνείς διοργανώσεις και σε τουρνουά...

Σε σχέση με το μπάσκετ υπάρχουν κάποιοι μύθοι, τους οποίους πολλοί θεωρούν ως δεδομένους και τους ενστερνίζονται σε απόλυτο βαθμό σαν να αποτελούν θέσφατα...Ο πρώτος μύθος είναι ότι το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου είναι το Ν.Β.Α., ενώ κατά την ταπεινή μου άποψη καλύτερο μπάσκετ παίζεται στην Ευρώπη και δη στην Ευρωλίγκα...Διότι το παιχνίδι ένας εναντίον ενός και τα καρφώματα πηδώντας στο Θεό μοιάζουν πιο πολύ με τσίρκο και όχι με μπάσκετ, αφού το άθλημα προϋποθέτει και άμυνα, τακτική, συστήματα και μυαλό...Ένας άλλος μύθος λέει ότι στο μπάσκετ πάντοτε κερδίζει ο καλύτερος και ο ισχυρότερος...Δεν αμφισβητώ ότι συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αλλά ευτυχώς όχι πάντα...Ένας ακόμα σύγχρονος μύθος αναφέρει πως στο μπάσκετ και γενικά σε όλα τα ομαδικά σπορ, θα πρέπει να ευνοούνται πάντα όσοι έχουν κόσμο και χρήματα, άσχετα αν υπάρχουν ομάδες με χαμηλό μπάτζετ, με ταπεινότητα και λίγο κόσμο οι οποίες όμως μέσα στο παρκέ παραδίδουν πραγματικά σεμινάρια για το πως θα έπρεπε να παιζόταν το άθλημα...

Για όσους δεν έπιασαν ακόμη το υποννούμενο, όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για τη μπασκετική ομάδα του Αμαρουσίου, μια ομάδα η οποία πέρασε στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας και διαγράφει μια πολύ καλή πορεία στο εγχώριο πρωτάθλημα...Μια ομάδα που μαζεύει λίγο κόσμο, που ξενιτεύτηκε στο αχανές ΟΑΚΑ για να δώσει τα παιχνίδια της Ευρωλίγκα, μια ομάδα με ελληνικό κορμό και μικρό μπάτζετ που έχει βαλθεί να μπει στο μάτι των μεγάλων καρχαριών του ελληνικού αθλητισμού, με μοναδικό της όπλο το καλό, απλό και όμορφο μπάσκετ που παίζει στον αγωνιστικό χώρο...Μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου σαν αξιόπιστη και γιατί όχι μεγάλη...Ποιος ξεχνά το κύπελλο Σαπόρτα του 2001, ή το παιχνίδι που έπαιξε η μπάλα στο σουτ του Μιλισάβλιεβιτς στον πέμπτο ημιτελικό με τον Ολυμπιακό πριν από δύο χρόνια στο Σ.Ε.Φ...

Υπάρχουν κατά την άποψη μου πάρα πολλοί λόγοι για να γοητευθεί κάποιος απλός παρατηρητής από το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Αμαρουσίου...Κατ' αρχάς είναι μια ομάδα με ελληνικό κορμό, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους αντίστοιχους Έλληνες παίχτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού..Βάζει άραγε κανείς το χέρι του στη φωτιά ότι οι Φώτσης, Τσαρτσαρής, Βασιλόπουλος, Περπέρογλου, Σχορτσανίτης κλπ είναι καλύτεροι από τον φετινό αναγεννημένο Μιχάλη Πελεκάνο, τους τίμιους Μπατή και Κουμπούρα, τον Γκάλη των φτωχών (λέγε με Γιώργο Διαμαντόπουλο...), ή από τον μεγάλο παίχτη που ακούει στο όνομα Κώστας Καϊμακόγλου; Ή έχει κανείς από τους μεγάλους παίχτη με το ταλέντο και τα προσόντα του Δημήτρη Μαυροειδή; Ο κορμός του Αμαρουσίου είναι ελληνικός και έχει απλά λίγους ξένους να προσθέτουν λίγη από την απαιτούμενη τρέλα (όπως ο Μπίλι Κις...)...Αλλά και προπονητικά να το πάρουμε, αξίζει να σημειώσουμε τα ακόλουθα...Το Μαρούσι είχε σχεδόν πάντα καλούς Έλληνες προπονητές (λ.χ. Μαρκόπουλος πέρυσι) και το ίδιο έχει και φέτος, δίνοντας τα ηνία στον Γιώργο Μπαρτζώκα (παλιός βοηθός του Γιαννάκη στην ίδια ομάδα). Ο συγκεκριμένος προπονητής είναι πολύ σοβαρός...Φέτος αναγέννησε τον Πελεκάνο και ανέβασε ένα τουλάχιστον σκαλί τους Καϊμακόγλου και Μαυροειδή, ενώ φαίνεται να σοβάρεψε τον Κις...Είναι ο ίδιος προπονητής που στην Ολύμπια Λάρισας ανάστησε την καριέρα του Γιώργου Πρίντεζη...Σε τεχνικά ζητήματα δεν είμαι ειδικός να τον κρίνω...Αλλά αυτό για το οποίο είμαι απόλυτα βέβαιος είναι ότι εάν ο Μπαρτζώκας είχε να διαχειριστεί τα χρήματα των αιωνίων, αποκλείεται να έκανε επιλογές τύπου Γουέιφερ, Πεν και Μπέβερλι ή να άφηνε γυμνή τη front line του και να έμενε με 5 playmakers και 1 τριάρι...Στο σημείο αυτό να πω και τον πόνο μου...Κρίνοντας τόσο από Μπαρτζώκα όσο και από Σφαιρόπουλο (επίσης παλιός βοηθός του Γιαννάκη) μπορώ να αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν πήρε τίποτα από την ικανότητα και τις γνώσεις των βοηθών του...

Εκεί που μου τα χαλάει λίγο το Μαρούσι είναι διοικητικά...Για την ακρίβεια καταρχάς με ενοχλεί το γεγονός ότι το αφεντικό του, έχει γεμίσει όλη την πρωτεύουσα με γυάλινα, άσχημα και διόλου λειτουργικά κτίρια και όχι μόνο αυτό, αλλά μοστράρει παντού και πάντα με πηχυαίο τρόπο το όνομα του, αφήνοντας μας συνεχώς βωβούς..!! Το ότι είναι οπαδός άλλης ομάδας δεν με ενοχλεί...Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι στο παρελθόν χρησιμοποίησε την ομάδα σαν ομπρέλα για άλλα επιχειρηματικά του συμφέροντα και φυσικά εννοώ την υπόνοια του πως θα αφήσει την ομάδα του Αμαρουσίου να καταρρεύσει, αν δεν περάσει το δικό του σε σχέση με την ανάπλαση του Βοτανικού...Καταλαβαίνω πως τα πάντα ακολουθούν οικονομικά και επιχειρηματικά κριτήρια, αλλά ομολογώ πως δεν μου άρεσε...Κατά τα άλλα πάντως, του αναγνωρίζω πως χωρίς ουσιαστικά έσοδα έχει φτιάξει μια ομάδα ισχυρή, σοβαρή και πολύ καλή που όπου κι αν αγωνίζεται κερδίζει σεβασμό και αναγνώριση...

Πολλούς τους ενοχλεί το γεγονός πως το Μαρούσι, δεν έχει κόσμο και δεν μπορεί να γεμίσει το γήπεδο...Προτιμούν βλέπετε τους κοκκινοπράσινους κάφρους που πλακώνονται στους δρόμους κάθε τρεις και λίγο και μαζεύονται στο γήπεδο μόνο όταν υπάρχουν μεγάλα ντέρμπι...Προτιμούν δηλαδή ομάδες με ποδοσφαιρικό κοινό, που στρέφει το βλέμμα του στο μπάσκετ μόνο όταν έχει ντέρμπι και με οπαδούς που ακόμα και σε αυτά μόλις βλέπουν τη μπάλα στο διχτάκι φωνάζουν γκολ!!! Ή οπαδούς που να κάνουν το γήπεδο ζούγκλα με βρισιές, καφριλίκια, ξύλο και λέιζερ όπως κάνουν πολύ συχνά οι οπαδοί των τεσσάρων μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων όταν θυμούνται το μπάσκετ...Δεν πειράζει...Προτιμώ τα ματς να διεξάγονται μεταξύ συγγενών και φίλων των παιχτών, παρά τα καφριλίκια στα κλειστά γήπεδα, που βλέπουμε κάθε εβδομάδα...

Την ομάδα του Αμαρουσίου τη συμπαθώ ιδιαίτερα κυρίως επειδή είναι ένας φτωχός συγγενής του μπάσκετ, που κατάφερε να μπει στα ρουθούνια των δυνατών και των ισχυρών, αλλά και όλων αυτών των παραγόντων που το θεωρούσαν αμελητέα ποσότητα...Έκανε τους ιθύνοντες της Ευρωλίγκας να καταπιούν τη γλώσσα τους με την πρόκριση του στο top16, αφού βλέπετε οι ίδιοι προτιμούν στη διοργάνωση, ομάδες καφενεία όπως η Ορλεάν, η Όλντενμπουργκ και το Μιλάνο, μόνο και μόνο επειδή έχουν χρήματα, χορηγούς και γήπεδα γεμάτα με κόσμο...Έδωσε επίσης η ομάδα του Αμαρουσίου ένα διπλό γερό μάθημα στα εγχώρια και διεθνή παραγοντικά κεφάλια του μπάσκετ στην Ελλάδα...Για όσους δεν ξέρουν το Μαρούσι βγήκε τρίτο πανάξια, σπάζοντας πέρυσι το πλεονέκτημα έδρας του Άρη, παρόλα αυτά υποχρεώθηκε να παίξει αγώνες μπαράζ κατά τύχη πάλι με τον Άρη, τον οποίο τον διέσυρε στο αχανές ΟΑΚΑ, ενώ οι οπαδοί του Άρη ήταν περισσότεροι..Τι να το κάνω που ο Άρης έχει όντως μπασκετικό κόσμο και μεγάλη ιστορία, από τη στιγμή που εμπιστεύτηκε στον πάγκο μαθητευόμενους μάγους και στο παρκέ ξοφλημένους δεινόσαυρους..Αλλά και οι δημοσιογράφοι του χώρου, υποχρεώθηκαν να καταπιούν τα στυλό τους και να κάνουν κωλοτούμπες ολκής τώρα, ενώ από την αρχή συμπεριφέρονταν σχεδόν όλοι λες και στην Ευρωλίγκα έπαιζαν δύο ελληνικές ομάδες...Το ίδιο και η τηλεόραση του ΣΚΑΙ που προτίμησε να μεταδώσει παιχνίδια των αιωνίων απέναντι σε καφενεία, αντί να μας δείξει ζωντανά έστω μια μάχη του Αμαρουσίου, αποδεικνύοντας πως τα πάντα κινούνται με εμπορικά κριτήρια...Όλοι οι παραπάνω, αλλιώς τα υπολόγιζαν και αλλιώς τους βγήκαν...Θα τους περάσει...

Από μικρό παιδί εκτός από την ομάδα που υποστηρίζω, σε όλα τα άλλα αθλητικά γεγονότα και αγώνες έπαιρνα πάντα το μέρος της ομάδας εκείνης, που είχε τις πιο λαϊκές ρίζες και τους οπαδούς της χαμηλότερης οικονομικά τάξης...Είτε επρόκειτο για διεθνείς συλλόγους και εθνικές ομάδες, είτε αφορούσε τους εγχώριους αγώνες...Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, γιατί συμβαίνει αυτό αν και η εξήγηση είναι προφανής και λογική και έχει να κάνει με την αλληλεγγύη των κοινωνικών τάξεων...Βλέπετε η μοίρα (ευτυχώς) μας κατέταξε στον απλό λαό και όχι στους προνομιούχους και τους προύχοντες του κόσμου τούτου...Μόνο στην περίπτωση του Αμαρουσίου δε συμβαίνει αυτό...Βλέπω π.χ. ματς Περιστερίου-Αμαρουσίου, ή Κολοσσού Ρόδου - Αμαρουσίου και θέλω πραγματικά να κερδίζει η ομάδα των βορείων προαστίων...Είναι η υγεία που μου αποπνέει αλλά και το ελκυστικό παιχνίδι της...Για να είμαι ειλικρινής κάποιο ρόλο ίσως ενδόμυχα έχει διαδραματίσει το γεγονός, πως εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα εργάζομαι στη γειτονιά της συγκεκριμένης ομάδας...Μόνο ενδόμυχα και υποσυνείδητα όμως, ίσως έχει κάποια σχέση αυτό...Και αυτό γιατί αφενός τη συγκεκριμένη ομάδα τη συμπαθώ (σαν δεύτερη μου ομάδα στο μπάσκετ) εδώ και κάποια χρόνια άσχετα από Ευρωλίγκα κλπ και αφετέρου κατά τα άλλα η συγκεκριμένη περιοχή μοιάζει πολύ απρόσωπη και δήθεν για έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει σε χωριό...Αλλά για το δεύτερο, ίσως να τα πούμε μια άλλη στιγμή...

Εύχομαι λοιπόν η ομάδα του Αμαρουσίου να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό...Κι ας μην συνεχίσει με νίκες...και ας μην πάρει το πρωτάθλημα ποτέ...και ας μην βγει ξανά Ευρωλίγκα...Κι ας λυγίσει στις καυτές και γεμάτες έδρες των υπολοίπων...και ας αποδειχθεί μια παροδική φούσκα...Μόνο και μόνο η υγιής ατμόσφαιρα που αποπνέει αρκεί για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα από τη μπόχα και την καφρίλα έστω και προσωρινά...Κατι είναι και αυτό...

υγ1 Φυσικά υπάρχει και ένας ακόμη σημαντικός λόγος, εδώ και δύο χρόνια για τον οποίο συμπαθώ την ομάδα μπάσκετ του Αμαρουσίου και θα ήταν τραγική μου παράλειψη αν δεν τον ανέφερα...Ο λόγος αυτός έχει όνομα και επώνυμο και...λίγα μαλλιά και φυσικά ακούει στο όνομα Σταύρος Ελληνιάδης...Ο μάνατζερ της ομάδας και παλιός καλαθοσφαιριστής, ο οποίος είναι κατ΄ εμέ μια εμβληματική φιγούρα του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ..Τον βλέπεις στο πάγκο, έτοιμο να χιμήξει μέσα και να την πέσει στους διαιτητές και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου, καθώς θυμάσαι παλιές εποχές....Για την ακρίβεια, βλέποντας το Σταύρο στον πάγκο, όπως έχω ξαναγράψει αισθάνεσαι πως από τον απέναντι πάγκο θα ξεπηδήσει ο Θανάσης με τη λαχουρέ γραβάτα και το πεσμένο παντελόνι, για να αναβιώσουν για μια ακόμη φορά οι γραφικές στιγμές από τα παλιά ντέρμπι αιωνίων, που μας έκαναν να αγαπήσουμε το άθλημα που λέγεται μπάσκετ...!!!