Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Το "el classico" και η σύγκριση με τα ημέτερα...

Όποιος σπατάλησε κάποιες από το χρόνο του το περασμένο και όχι μόνο Σαββατοκύριακο για να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικούς αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, είναι πιθανό αφενός να το μετάνιωσε πικρά, και αφετέρου να έχει σχηματίσει μια στρεβλή άποψη για το τι πραγματικά είναι και πως παίζεται το αληθινό ποδόσφαιρο...Απομονωμένος στον ψεύτικο ελληνικό ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο είναι πιθανό να πιστέψει πως πραγματικό ποδόσφαιρο είναι η ενδεκάδα παλαιμάχων και το αναχρονιστικό ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού, μια ενδεκάδα απαρτιζόμενη από αδιάφορους, τελειωμένους και χεσμένους που κατέβασε ο Ολυμπιακός, το πόσο φρικτά έχει μικρύνει η ΑΕΚ σαν ομάδα, οι δηλώσεις των προέδρων των αιωνίων και τα παιχνίδια εντυπώσεων, οι γελοίες δηλώσεις του υποτιθέμενου προέδρου του δικεφάλου, τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα ένθεν κακείθεν που είναι τίγκα στο αίμα, το σπέρμα και την προσβολή, ο βοηθός προπονητή των Σερρών να διαπληκτίζεται με ποδοσφαιριστή του Άρη, οι γραφικότητες του κάποτε συμπαθούς Πάμπλο Γκαρσία και όσα υπόλοιπα γελοία και φαιδρά συμβαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο στην ποδοσφαιρική Ελλάδα...Σας πληροφορώ όμως ότι όλα αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο, τουλάχιστον πραγματικό...

Το ευτύχημα την παρούσα εβδομάδα ήταν ότι μετά αυτό το άθλιο θέαμα του Σαββατοκύριακου, τη Δευτέρα το βράδυ υπήρχε ένα ματς, ένα πραγματικό ντέρμπι που αποτελεί κατά την ταπεινή άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ποδοσφαιρόφιλων σε όλο τον κόσμο αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα ποδοσφαιρικό ματς...Φυσικά και αναφέρομαι στο "el classico" μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο διεξήχθη χθες το βράδυ στη Βαρκελώνη και καθήλωσε ολόκληρο τον κόσμο...Έστω και αν το έργο που ξετυλίχτηκε χτες στο χορτάρι του Καμπ Νου δεν ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικό, αλλά είχε και στοιχεία όπερας..."Της όπερας της πεντάρας, συγκεκριμένα.."
Συχνά στην Ελλάδα, τα αθλητικά μέσα έχουν την τάση να μεγαλοποιούν τα πράγματα και να ξεσηκώνουν τον κόσμο στην προσμονή κάθε μεγάλου ντέρμπι...Ασχολούνται τόσο πολύ και τόσο ενδελεχώς με κάτι που 99 φορές στις 100 αποδεικνύεται μια άνοστη ποδοσφαιρική σούπα...Δεν τους νοιάζει όμως καθόλου αυτό...Αυτό που τους νοιάζει είναι να κρατούν τον κόσμο διχασμένο και να υποδαυλίζουν το μίσος...Μας ζαλίζουν τον έρωτα με τα μεγάλα ντέρμπι, τα αιώνια ντέρμπι και με διάφορες άλλες γραφικότητες και υπερβολές..Αναρωτιέμαι λοιπόν τι θα έπρεπε να έκαναν οι Ισπανοί...Για όποιον δεν το γνωρίζει, στην Ισπανία το el classico δεν είναι ένα απλό ποδοσφαιρικό ντέρμπι...Μέσα από αυτό αντικατοπτρίζεται ο αγώνας της επαρχίας της Καταλωνίας για αυτονομία και ανεξαρτησία από το επίσημο Ισπανικό κράτος, που δεκαετίες τώρα είχε σαν ευνομούμενους τους πρωτευουσιάνους..Είναι οι αναμνήσεις από τις διώξεις του δικτάτορα Φράνκο...Είναι οι στυγνές παρεμβάσεις του δικτάτορα ακόμη και στο ποδόσφαιρο με μια από τις κυριότερες να είναι η περιβόητη περίπτωση του όντως αρτίστα Αλφρέντο ντι Στέφανο...Τα λέω όλα αυτά όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να καταδείξω το προφανές...Ότι στην Ισπανία υπάρχουν σημαντικές διαφορές που χρονολογούνται αιώνες, και που είναι φυσιολογικό να διχάζουν ανθρώπους που στο κάτω κάτω ελάχιστα αισθάνονται συμπατριώτες από τη στιγμή που και διαφορετική σημαία έχουν και διαφορετική γλώσσα μιλούν...Για αυτό και ο φανατισμός αλλά και οι σποραδικές ακρότητες δικαιολογούνται απόλυτα...Σε αντιδιαστολή με τη χώρα μας, που οι οπαδοί των ομάδων δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτα, αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να μισούνται φρικτά και να οργανώνουν αραιά και που ενέδρες θανάτου. Αντιθέτως τους ενώνουν πολλά με κυριότερο το γεγονός πως το μυαλό και η κοινή λογική είναι είδος προς ανεπάρκεια για όλους τους...Φαντάζομαι δε διαφωνεί κανείς με αυτό.
Φυσικά και στην Ισπανία υπάρχουν οπαδικές εφημερίδες που ενίοτε ξεφεύγουν τα εσκαμμένα, όμως το χάλι που συμβαίνει σε εμάς οι Ισπανοί δε μπορούν να το φτάσουν με τίποτα όσο και να προσπαθήσουν. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει εύκολα κανείς αν ρίξει μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα του ισπανικού αθλητικού τύπου, την επαύριον της παράστασης για ένα ρόλο που παρέδωσε η Μπάρτσα και φιλοδώρησε την αιώνια αντίπαλο της με μια μεγαλοπρεπή πεντάρα. Ακόμα και οι σφόδρα φιλοκαταλανικές εφημερίδες αρκέστηκαν σε κάτι ξενέρωτους τίτλους του στυλ "χαστούκι στη Ρεάλ' 'θρίαμβος της Μπάρτσα" και λοιπά...Μα τι φλώροι που είναι οι άνθρωποι, αναρωτιέμαι σκεπτόμενος τι θα γινόταν εδώ σε αντίστοιχη περίπτωση...Που είναι τα σεξουαλικά υπονοούμενα;..Που είναι τα φωτογραφικά κολλάζ με τον έναν παίχτη πίσω από τον άλλο;...που είναι τα προσβλητικά σχόλια για τον αντίπαλο...που είναι τα πρωτοσέλιδα γεμάτα ηδονή, σπέρμα και ειρωνεία;...Μιλάμε ότι οι άνθρωποι είναι 100 χρόνια πίσω...Τι να μας πουν οι Ισπανοί δημοσιογράφοι και φυλλάδες τύπου Marca, Sport και El mundo deportivo, μπροστά στα ελληνικά τέρατα (της δημοσιογραφίας) και στις εφημερίδες τύπου Πράσινης, Πρωταθλητή, Ώρας, Score, Γαύρου, Σπορ του Βορρά και λοιπών...Τι κι αν αυτές πουλάνε εκατομμύρια φύλλα καθημερινά και οι ημέτερες μόλις μερικές χιλιάδες; Αυτό που μετράει είναι να επιτυγχάνεται ο σκοπός, και δυστυχώς σε ότι αφορά τη χώρα μας επιτυγχάνεται πλήρως...
Ευκαιρία δοθείσης πάντως, θεωρώ πως αξίζει να πούμε μερικές ποδοσφαιρικές κουβέντες με αφορμή το συγκεκριμένο παιχνίδι...Μπορεί στην Ισπανία να είμαι πιστός οπαδός της Αθλέτικ Μπιλμπάο, παρόλα αυτά δεν κρύβω τη συμπάθεια που κρύβω στην Μπαρτσελόνα και ιδίως στη γενικότερη νοοτροπία, που διακρίνει το συγκεκριμένο κλαμπ εδώ και δεκαετίες...Δε συμπαθώ τη Μπαρτσελόνα λόγω του Μέσι, του Ροναλντίνιο, του Ετόο, του Ρομάριο, του Ρονάλντο του Στόιτκοφ, ούτε καν λόγω του αρτίστα Κρόιφ, ή του θρυλικού μύθου Λάζλο Κουμπάλα...Συμπαθώ την ομάδα που στην ενδεκάδα της παίζουν απαραιτήτως 8 με 9 παίχτες που προέρχονται από την περίφημη ακαδημία της τη Μασια, την ομάδα που διέκρινε στο 13χρονο Μέσι τον απόλυτο ποδοσφαιρικό σταρ του μέλλοντος, την ομάδα που σε όποιο γήπεδο και να αγωνίζεται δεν κλείνεται πίσω και κάνει πάντα το παιχνίδι της, την ομάδα που είναι γεμάτη με παίχτες αντιστάρ τύπου Τσάβι και Ινιέστα που σε κάθε ματς παραδίδουν απλόχερα μαθήματα πραγματικού ποδοσφαίρου, την ομάδα που καλλιεργεί όλα τα τμήματα της, την ομάδα που κρατά τον τοπικό της χαρακτήρα σε πείσμα των καιρών, την ομάδα που αντί να τοποθετήσει στη φανέλα της έναν μεγάλο χορηγό προτίμησε να διαφημίσει τη unisef, την ομάδα τελοσπάντων που εδώ και δεκαετίες αποδίδει στην πραγματικότητα αυτό που οι Καταλανοί ονομάζουν "mes que en club" (κάτι περισσότερο από μια ομάδα...)...Συμπαθώ εντέλει την αρτιότερη ποδοσφαιρική μηχανή πού έχουν αντικρίσει τα μάτια μου, όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο...Δεν την καθαγιάζω φυσικά, αφού και αυτή πολλές φορές σαν σύλλογος αντιδρά με κριτήρια εμπορικά και ουχί ποδοσφαιρικά (τρανό παράδειγμα η τελευταία ιστορία με τα τηλεοπτικά στην Ισπανία και τον συνεταιρισμό Μπάρτσα και Ρεάλ απέναντι στους υποτιθέμενους μικρούς)...Στην εποχή όμως των πολυεθνικών συλλόγων, των τεράστιων μεταγραφών, και των μεγάλων χορηγών, η Μπαρτσελόνα ξεχωρίζει κυρίως με τη διαφορετικότητα της και τον τρόπο παιχνιδιού της...Για να μην τα πολυλογώ, αν υπήρχε Θεός του ποδοσφαίρου είναι απολύτως βέβαιο πως και αυτός θα ήταν ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο των Καταλανών...
Δεν θέλω να πω περισσότερα επί του θέματος...Ούτε φυσικά στόχος μου είναι να συσχετίσω το ποδοσφαιρικό επίπεδο της Σούπερ Λίγκα με αυτό της Primera Division... Αυτό θα έλειπε... Αυτό που θέλω να καταδείξω πως υπερβολές σαν και αυτές που συμβαίνουν εδώ σε εμάς, δε γίνονται ακόμα και στο μεγαλύτερο ντέρμπι της υφηλίου, όπου υφίστανται έντονες εθνικές διαφορές...Και αυτό θαρρώ πως είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει άπαντες, μπας και ξυπνήσουμε...Και αν κάτι βρίσκω εξαιρετικά ενθαρρυντικό είναι το γεγονός πως χτες το βράδυ γυρίζοντας στους δρόμους λίγο μετά από την έναρξη του el classico, οι καφετέριες που έπαιζαν το ματς ήταν όλες ασφυκτικά γεμάτες και είχαν και όρθιους, ενώ και οι πλανόδιοι μικροπωλητές είχαν παρατήσει τους πάγκους τους και παρακολουθούσαν το ματς...Εικόνες που αντίκρισα χτες το βράδυ στην Αθήνα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Όπως επίσης ευχάριστη έκπληξη πως το σύνολο των αθλητικών site αφιέρωσε εκτενή άρθρα για το συγκεκριμένο παιχνίδι...Ίσως αυτή να είναι και η λύση για εμάς...Διότι όταν όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως οπαδικών χρωμάτων θα παρακολουθούν συλλήβδην τέτοια ματς, τότε στη συνέχεια θα ξενερώνουν με το κλοτσοσκούφι που διαδραματίζεται στα εγχώρια ντέρμπι και θα καταλάβουν πως δεν έχει κανείς τίποτα να χωρίσει με κανέναν...
El classico ήταν και πέρασε λοιπόν...Που είπαμε πως παίζουν οι ομαδάρες μας το ερχόμενο Σαββατοκύριακο;...

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου για τη σύγχρονη κοινωνία...

Η τριακοστή έβδομη επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι σήμερα και αισθάνομαι την ανάγκη να πω μερικά πράγματα με αυτή την αφορμή. Μια επέτειο, τη βαθύτερη σημασία της οποίας φαίνεται πως οι περισσότεροι από εμάς δεν την έχουμε συνειδητοποιήσει επαρκώς. Φυσικά δεν αναφέρομαι στην τυπική πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, ή τις άλλες εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο τέτοια μέρα και έχουν λάβει τη μορφή τυπικού εθίμου...Αναφέρομαι σε όλα αυτά τα μηνύματα που είναι ικανή να μας δώσει η εξέγερση αυτή και για τα οποία δεν μοιάζουμε να ενδιαφερόμαστε και πολύ...Μηνύματα πολυποίκιλα, που άπτονται και της σημερινής μας κατάντιας και είναι θαρρώ ικανά να αποτελέσουν ένα μπούσουλα για την αντιμετώπιση των σύγχρονων φαινομένων...
Αναμφίβολα οι πράξεις αντίστασης τότε των φοιτητών και των λοιπών κοινωνικών στρωμάτων ήταν πράξεις ηρωικές, που συχνά τους απέφεραν βασανιστήρια και φυλακίσεις...Τότε υπήρχε ένα πραγματικά σκληρό καθεστώς, που τις αντίθετες φωνές φρόντιζε να τις καταπνίγει με σκληρό τρόπο, για να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία και να εφαρμόσει τα σχέδια του εις βάρος του λαού...Το βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό παράσημο για μια νεολαία πριν 37 χρόνια να εναντιώνεται στο απολυταρχικό καθεστώς και τελικά να επιτυγχάνει καίριο πλήγμα στην χούντα της εποχής εκείνης, η οποία έθεσε τη χώρα στο γύψο και ήταν υπαίτια για μια σειρά από δεινά που ακολούθησαν στη χώρα ύστερα...
Δυστυχώς όμως η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου φρόντισε να εξαργυρώσει απόλυτα τους γενναίους τους αγώνες, στα χρόνια που ακολούθησαν...Για χρόνια, ίσως ακόμη και ως σήμερα, το να λέει κάποιος πως υπήρξε αγωνιστής του Πολυτεχνείου αποτελούσε διαβατήριο και εφόδιο για μια μεγαλοπρεπή και γκλαμουράτη καριέρα...Τα χρόνια πέρασαν, οι τότε φοιτητές πήραν τα πτυχία τους και εντέλει μετεξελίχθηκαν σε αριστερούς με δεξιά τσέπη, πνίγοντας τις ανθρωπιστικές τους ιδέες μέσα στον κόμπο μιας γραβάτας και καίγοντας τα αιτήματα για ελευθερία και δικαιοσύνη σαν τη στάχτη που αφήνουν τα ακριβά τους πούρα...Έκαναν ένα σωρό παλινωδίες και μετατράπηκαν σε εκφραστές του σύγχρονου αστικού καπιταλιστικού συστήματος στην χειρότερη του μορφή...Στα κόμματα γαντζώθηκαν και μεταλλάχθηκαν, ενώ οι ιδέες τους ξέφτισαν και οι ίδιο αλλοτριώθηκαν, δηλαδή οι περισσότεροι από αυτούς...Η χαμένη γενιά του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης λοιπόν, κατ' εμέ είναι η κύρια υπεύθυνη ακόμη και για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας, διαχειριζόμενοι τις τύχες της χώρας και φροντίζοντας να εξαργυρώσουν τους ηρωικούς τους αγώνες προς ίδιον όφελος και καλλιεργώντας νοοτροπίες που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως...
Πρωτίστως όμως εμένα, αυτό που με απασχολεί είναι ότι έχει να κάνει με τη δική μας γενιά, όλους εμάς δηλαδή από περίπου 18 έως 30 που σιγά σιγά ξεκινάμε να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Διότι όσο και να σας φαίνεται παράξενο και περίεργο, έχουμε και εμείς να αντιμετωπίσουμε σοβαρές δυσκολίες μπροστά μας. Ίσως εξίσου δύσκολες με αυτές των φοιτητών του Πολυτεχνείου και όχι μόνο. Εκείνη την εποχή υπήρχε η χούντα απέναντι στον κόσμο, που του καταδυνάστευε τη ζωή και του περιόριζε ακόμη και τις στοιχειώδεις ελευθερίες...Ο εχθρός όμως βρισκόταν απέναντι και άπαντες μπορούσαν να τον αντιληφθούν...Σήμερα, ο εχθρός είναι ξανά υπαρκτός, πλην όμως είναι καλά κρυμμένος πίσω από άλλες καταστάσεις και έτσι δεν είναι εύκολο σε εμάς να το δούμε...Είναι δηλαδή ύπουλος και υποχθόνιος και φορά προσωπείο...Σήμερα δεν υπάρχει η χούντα των συνταγματαρχών, των τανκ και των όπλων...Σήμερα όμως υπάρχει η χούντα της φιλτραρισμένης πληροφόρησης, των διαρροών και του επηρεασμού της κοινής γνώμης, όπως όλα αυτά μας παρέχονται από τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης....Σήμερα υπάρχει επίσης η χούντα της αποχαύνωσης, των κατευθυνόμενων προτύπων και του διαίρει και βασίλευε για κάθε ασήμαντη αφορμή. Το 1973 η χούντα για να μπορεί να κουμαντάρει τον απλό λαό, φρόντιζε να απαγορεύει τις παντός τύπου συναθροίσεις...Σήμερα, προκειμένου κάποιοι να κρατούν τον απλό λαό δέσμιο τους, φροντίζουν να του ανάβουν μέσα του τη φλόγα του διχασμού με εντελώς ασήμαντες αφορμές όπως το ποδόσφαιρο ή τα κόμματα κλπ...Τότε η χούντα για να ρίχνει στάχτη στα μάτια του απλού λαού και να προωθεί τα άνομα σχέδια της, φρόντιζε να παρέχει άρτον και θεάματα. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και σήμερα...Θεάματα, κουτσομπολιό, τσόντες, σκάρτα πρότυπα, η μπόχα του lifestyle...όλα αυτά μαζί συντελούν στην αποχαύνωση μας και συντελούν στο να πλανάται διάχυτη στην ατμόσφαιρα, αυτό που ονομάζεται γενικευμένη μαλακία...Αυτή είναι δυστυχώς η ΄δημοκρατία που μας κληροδότησε η περίοδος της μεταπολίτευσης..Μια δημοκρατία λάστιχο στα χέρια των ισχυρών, που κάνουν ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν κανέναν μα κανένα...Για αυτό το λόγο, πρέπει να όλοι να παραδειγματιστούμε από την εξέγερση και την ανυπακοή των παιδιών και της γενιάς του Πολυτεχνείου. Διότι χούντα υπήρχε και τότε, χούντα υπάρχει και τώρα..Με διαφορετικές εκφάνσεις, με διαφορετικά κίνητρα, πλην όμως καθαρή χούντα...Για να δούμε λοιπόν πως θα αντιδράσουμε εμείς και αν θα μπορέσουμε να μιμηθούμε τους παλιούς...
Το σύνθημα της εποχής του Πολυτεχνείου ήταν το περίφημο και πασίγνωστο "ψωμί παιδεία ελευθερία" και με σημαία το σύνθημα αυτό, προχώρησε η αντίσταση...Αντίθετα με ότι πιθανόν φαντάζονται πολλοί, το συγκεκριμένο σύνθημα σήμερα είναι ακόμη περισσότερο επίκαιρο από ποτέ...Με την ανεργία να καλπάζει, το ποσοστό αυτών που ζουν υπό το όριο της φτώχειας να αυξάνεται συνεχώς και με τα δημόσια συσσίτια να γνωρίζουν πιένες, το ψωμί σε λίγο θα αρχίσει να αποτελεί είδος πολυτελείας στην κοινωνία μας...Το αίτημα για παιδεία επίσης είναι φοβερά επίκαιρο ξανά...Βιώνοντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει άνεργους πτυχιούχους, και παπαγάλους αριστούχος χωρίς καμία κριτική σκέψη, ίσως να χρειάζεται ένα θαύμα για να βελτιωθούν τα πράγματα και να αποκτήσει η παιδεία του σήμερα, σοβαρό υπόβαθρο...Καλά για την ελευθερία δεν νομίζω πως θα πρέπει να πω κάτι, διότι αν αρχίσω να γράφω για το σημερινό καθεστώς ανελευθερίας φοβάμαι πως θα με βρει το ξημέρωμα. Για όλα τα παραπάνω το περίφημο "ψωμί παιδεία ελευθερία" και σήμερα είναι εξαιρετικά επίκαιρο, αλλά δε βλέπω κανέναν να κάνει καμία αναφορά σε αυτό...
Η χούντα των συνταγματαρχών μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα ολιγαρχικό και απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο αποτελούνταν μια ομάδα ανθρώπων η οποία έβαλε τη χώρα στο γύψο και με τη βοήθεια βασανιστηρίων, εξοριών και φόνων προσπαθούσε να κάμψει τις αντιρρήσεις...Σήμερα επίσης, το καθεστώς είναι ολιγαρχικό...Υπάρχει η χούντα των τριών οικογενειών που έχουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους σχεδόν σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης, υπάρχει η χούντα των μεγαλοεκδοτών καναλαρχών που καθορίζουν την πληροφόρηση κατά το δοκούν, η χούντα μερικών μεγαλοτραπεζιτών που κοιτούν μόνο για την οικονομική ευμάρεια των δεικτών, αδιαφορώντας για την ανέχεια του απλού λαού...Τότε βρέθηκαν κάποιοι και αντέδρασαν σθεναρά, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους, σήμερα μπορεί άραγε να ισχυριστεί κάτι παρόμοιο;
Εν κατακλείδι, η γενιά του Πολυτεχνείου όσο και αν συμβιβάστηκε με τα χρόνια και όσο κι αν απομακρύνθηκε από τις αξίες των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών- των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων, η ιστορία έχει γράψει πως καθ όλη τη διάρκεια της μαύρης επταετίας αγωνίστηκε και πολλοί από αυτούς έδωσαν και το αίμα τους για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας και της δημοκρατίας...Και αυτό δεν ξεγράφει όσα χρόνια και να περάσουν...Αυτό που μένει να δούμε είναι το τι θα κάνουμε εμείς πλέον ως γενιά...Διότι η σημερινή εποχή είναι εξίσου επικίνδυνη και όσο πιο σύντομα το κατανοήσουμε ίσως υπάρξει κάποια πιθανότητα να κάνουμε και εμείς ως γενιά κάτι χρήσιμο και καλό...Ειδάλλως θα απορροφηθούμε στον εαυτούλη μας και στο προσωπικό μας συμφέρον, αφήνοντας τους εκπροσώπους της μοντέρνας χούντας να αλωνίζουν ανενόχλητοι και να αλώνουν οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο...
υγ1 Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, ανεβάζω σήμερα ένα τραγούδι από έναν μεγάλο που δεν είναι πια μαζί μας, αφιερωμένο στους ανθρώπους αυτούς που λησμόνησαν, ξεπούλησαν και εξαργύρωσαν στο έπακρο, τους μεγάλους αγώνες που έκαναν στα νιάτα τους...


Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Η πεζή πραγματικότητα και η τάση για παραίτηση...

Μια πιασάρικη συζήτηση, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας από τα κανάλια κυρίως, όταν ξεκίνησε η επήρεια των επώδυνων οικονομικών μέτρων στο σαρκίο του ελληνικού λαού, ήταν το ενδεχόμενο μετανάστευσης των νέων της χώρας αυτής για το εξωτερικό προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Παρ όλη την υπερβολή που σε κάθε θέμα παραδοσιακά διακρίνει τα κανάλια, οφείλω να ομολογήσω πως υπάρχουν αρκετά ψήγματα αλήθειας στο συγκεκριμένο, τα οποία προδίδουν μια τάση φυγής η οποία δεν οφείλεται απαραίτητα αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική κατάρρευση της χώρας, αλλά και στη γενικότερη κατάρρευση των αξιών, των προτύπων και των αρχών που παρακολουθούμε να λαμβάνει χώρα στην καθημερινή μας ζωή στη χώρα τούτη...Το βλέπω και εγώ στην καθημερινότητα μου αυτό, μου κάνει εντύπωση και για αυτό θίγω το συγκεκριμένο θέμα...

Τα λέω επίσης όλα αυτά, επειδή καθημερινά όλο και περισσότερο συζητώ με ανθρώπους συνομήλικους και αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει έντονη απογοήτευση για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στη χώρα αυτή και επίσης πως κερδίζει έδαφος η παραίτηση...Ξέχωρα από οικονομικά μεγέθη, δείκτες και λοιπές ξερές πληροφορίες υπάρχει η πραγματική ζωή, υπάρχουν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι που αισθάνονται μέσα στην Ελλάδα του 2010 να ασφυκτιούν και να αισθάνονται πως δεν τους έχει απομείνει κανένα περιθώριο ελπίδας για το μέλλον...Υπάρχει μια έννοια που πολλοί μοιάζουν να την έχουν ξεχάσει...Λέγεται ποιότητα ζωής, και αν υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως η καθημερινότητα της πλειοψηφίας ημών διακρίνεται από υψηλή ποιότητα ζωής, τότε ίσως να διαφωνούμε ως προς το πως οριοθετείται και ορίζεται η συγκεκριμένη έννοια...

Ξεκινώντας από τα εργασιακά, το γεγονός πως όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας είναι ενδεικτικό της όλης κατάστασης...Τα ποσοστά ανεργίας έχουν εκτοξευθεί, οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν συνεχώς και το εισόδημα όλων συρρικνώνεται..Όταν είσαι νέος άνθρωπος σπουδαγμένος με πτυχία και δεν βρίσκεις δουλειά πουθενά, τότε υπάρχουν δύο επιλογές...Η μία είναι να βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή που αφιέρωσες χρόνο και κόπο για να σπουδάσεις αντί να γίνεις επαγγελματίας γλείφτης, και η δεύτερη είναι να τα βροντήξεις και να φύγεις για το εξωτερικό...Όταν αντιλαμβάνεσαι πως η έννοια της αξιοκρατίας στη χώρα τούτη έχει προ πολλού πεθάνει και πως βολεύεται ο κάθε αμόρφωτος ημέτερος, τότε στρέφεις το βλέμμα σου προς τα έξω ασυναίσθητα...Όταν θεωρείται πλέον κεκτημένο να έχεις μια σχετικά αξιοπρεπή εργασία για να μπορείς να συντηρείσαι και φοβάσαι ανά πάσα στιγμή πως θα απωλέσεις και αυτό το πλεονέκτημα, τότε είναι δεδομένο πως η τάση της φυγής αυξάνεται ολοένα και περισσότερο για όλους...Και τότε ίσως να μην υπάρχει γυρισμός...Διότι εκεί που έχουν φτάσει πλέον τα πράγματα, ένα πτυχίο σχεδόν σε οποιοδήποτε τομέα, είναι απολύτως βέβαιο πως θα εκτιμηθεί πιο αντικειμενικά και θα μεταφραστεί σε μια καλύτερη εργασία, κυρίως στο εξωτερικό και ουχί στο εσωτερικό της χώρας αυτής, δυστυχώς...

Αλλά και η κοινωνική ζωή προσωπικά μου φαίνεται εξαιρετικά δυσχερής και δύσκολη...Να πούμε για τις ανθρώπινες σχέσεις; Εκεί μοιάζει να κυριαρχεί το ψέμα και η αποξένωση...Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκομμένοι από τους υπολοίπους και αφήνουμε να τριγυρίζουν στο μυαλό μας διάφορες περίεργες σκέψεις και προβλήματα, η λύση των οποίων πιθανώς να γινόταν ευκολότερη αν αυτές οι σκέψεις μοιράζονταν με άλλους...Ζούμε εγκλωβισμένοι σε έναν μοναχικό κόσμο, που κάποιοι έχουν δημιουργήσει για εμάς χωρίς εμάς ή τουλάχιστον με τη δική μας ανοχή και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν...Είμαστε οι περισσότεροι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο μπροστά σε έναν υπολογιστή, μιλάμε με τους διαδικτυακούς φίλους μας και επικοινωνούμε σχεδόν αποκλειστικά μέσω chat...Και βολευόμαστε να πιστεύουμε πως αυτό είναι επικοινωνία...

Τις πιο πολλές φορές όμως, το φταίξιμο για σχεδόν όλα τα παραπάνω, βρίσκεται αποκλειστικά σε μας τους ίδιους, οι οποίοι με τη στάση ή αν θέλετε την ανοχή μας έχουμε συμβάλλει στη δημιουργία αυτού του μικρόκοσμου που είναι γεμάτος δήθεν και γεμάτος με ψεύτικα πρότυπα...Σήμερα όποιος δεν ακολουθεί τις τάσεις της σύγχρονης εποχής, όποιος δεν αγοράζει και δεν καταναλώνει σύμφωνα με τα καθιερωμένα, όποιος δεν συμμορφώνεται με τα τρέχοντα ήθη έστω και αν είναι νεοφερμένα και μακριά από την κουλτούρα μας, όποιος δεν ακολουθεί τις επιταγές της μόδας σε όλα τα επίπεδα, όποιος δε διασκεδάζει με τον τρόπο που θεωρείται μοδάτος, όποιος δηλαδή δεν είναι συμβιβασμένος με όλα τα αυτά τα συστατικά της δήθεν ευημερούσας και ευτυχισμένης σύγχρονης εποχής, είναι φυσικό να αισθάνεται σαν το ψάρι έξω από το νερό και ακόμη φυσικότερο να ψάχνει διόδους διαφυγής από την ασφυκτική τρέχουσα κατάσταση, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα έξω...
Όποιος και να είναι πάντως ο λόγος για τον οποίο οι νέοι στρέφουν το βλέμμα τους προς τη φυγή για τα ξένα (οικονομικός, εργασιακός, συναισθηματικός ή οτιδήποτε άλλο), αυτό που είναι απολύτως βέβαιο είναι πως η Ελλάδα σιγά σιγά θα αρχίσει να κουνά το μαντίλι στα σκεπτόμενα και ανοιχτόμυαλα παιδιά της, που θα φεύγουν με μοναδικό γνώμονα την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο, πιο ελπιδοφόρου και πιο αληθινού...Κι ας μην το βρουν ποτέ τελικά, τους αρκεί που έψαξαν για αυτό, πέρα από τα καθιερωμένα που έχουν δημιουργήσει κάποιοι για αυτούς, χωρίς αυτούς...

Τελειώνοντας και επειδή οι ημέρες που διανύουμε είναι σημαντικές για μένα, θέλω να ανεβάσω ένα τραγούδι που το θεωρώ προσωπικά "ύμνο" και με συγκινεί ιδιαίτερα κάθε φορά που το ακούω με την αλήθεια που κρύβει μέσα του...Έχει μεγάλη σχέση με όσα παρέθεσα παραπάνω, τουλάχιστον έτσι όπως προσωπικά τα αντιλαμβάνομαι..Δεν θέλω να γράψω περισσότερα, αφήνω τον καθένα να απολαύσει το κομμάτι και να κάνει αυθόρμητα τους συνειρμούς του...


Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Δημοτικές εκλογές και τοπική αυτοδιοίκηση...

Δεν απομένουν παρά ελάχιστες πλέον ημέρες, από τη διενέργεια και αυτών των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών στη χώρα μας και αισθάνομαι την ανάγκη να αραδιάσω μερικές σκέψεις για την όλη διαδικασία. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, όλη αυτή η διαδικασία των εκλογών δεν με ενδιαφέρει και πάρα πολύ, από τη στιγμή που θεωρώ βέβαιο πως πρόκειται να είναι μια από τα ίδια, για αυτό και ο φτωχός συγγενής δεν πρόκειται να σπαταλήσει άλλη ανάρτηση πλην της σημερινής, για το θεσμό αυτό...Υπάρχουν άλλωστε και πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί κανείς...

Κι΄όμως, η έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης θα μπορούσε να ήταν εξαιρετικά ουσιώδης και επωφελής για την όλη λειτουργία της χώρας...Οι θεσμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι εκ των πραγμάτων πιο κοντά στον απλό πολίτη και είναι σε θέση να γνωρίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του ο καθένας από εμάς...Αν εξαιρέσουμε τις απρόσωπες τεράστιες πόλεις, σε όλη την υπόλοιπη επικράτεια λίγο πολύ όλο και κάποιον γνωρίζουμε που να ασχολείται με τα τοπικά κοινά και θεωρητικά μπορεί να μας ακούσει πιο εύκολα και να καταλάβει το πρόβλημα μιας γειτονιάς, ενός χωριού ή και μιας πόλης ολόκληρης...Σε θεωρητικό όμως επίπεδο όλα αυτά και ίσως σε μια που θα πλησιάζει στην ιδανική...Διότι στη χώρα αυτή, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει καταντήσει και αυτή ένας ναός του βολέματος και του συμφέροντος...Βόλεμα τόσο για τους αιρετούς που απολαμβάνουν τα προνόμια των δημάρχων και των συμβούλων, χωρίς στην πλειονότητα των περιπτώσεων να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, όσο και για εμάς τους απλούς ψηφοφόρους που ζητούμε μια θέση, ένα ρουσφέτι για να εξυπηρετηθεί το προσωπικό μας όφελος εις βάρος των συνδημοτών μας, ή ένα χατήρι που αντιτίθεται στο κοινό καλό...Πιθανώς να ακούγεται σχεδόν μηδενιστικό όλο αυτό, αλλά είναι η προσωπική μου άποψη για το πως έχουν τα πράγματα...

Ανεξάρτητα από το αν κάποιος ψηφίζει στην πέρα ραχούλα ή στην Αθήνα για παράδειγμα, αυτό που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να διαφοροποιεί τις δημοτικές εκλογές, είναι το γεγονός πως ο ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει κάποιο ικανό άνθρωπο κατά τα δικά του κριτήρια με ικανά στελεχωμένο επιτελείο και όχι να επιλέξει πολιτικό σχηματισμό δηλαδή κόμμα. Ανεξάρτητα λοιπόν από το που ανήκει πολιτικά ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος ή σύμβουλος, αυτό που κανονικά θα πρέπει να μας απασχολεί αν είναι γνώστης των τοπικών προβλημάτων και αν θα μπορέσει να λειτουργήσει σαν εκπρόσωπος όλων των πολιτών και όχι μόνο αυτών που τον ψήφισαν...Για αυτό ακριβώς το λόγο, θεωρώ πως σε τίποτα δεν ωφελεί την τοπική αυτοδιοίκηση σαν θεσμό αυτός ο θερμός εναγκαλισμός με τα πολιτικά κόμματα. Προσωπικά όταν ακούω εκφράσεις του στυλ "πήρε το χρίσμα από το τάδε κόμμα", "στηρίζεται από το δείνα" και τα λοιπά, λυπάμαι για την κατάντια του όλου συστήματος το οποίο συνδέει όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής με τα απαρχαιωμένα σε ιδέες και αντιλήψεις και διεφθαρμένα ως εκεί που δεν παίρνει, πολιτικά κόμματα...

Δεν χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα παρατηρητικός κανείς για να δει την κομματικοποίηση των τωρινών εκλογών...Το γεγονός της ύπαρξης πλέον των περιφερειακών εκλογών μαζί με τις δημοτικές απενοχοποίησε τα κόμματα και τα έκανε να αποχωριστούν πολύ νωρίς το υποτιθέμενο ενδιαφέρον για την τοπική αυτοδιοίκηση, στρέφοντας το ενδιαφέρον και εστιάζοντας την προσοχή τους εκεί που συμφέρει το καθένα...Δεν έχουν περάσει παρά σχεδόν δύο σκάρτες εβδομάδες από την περιβόητη διακαναλική συνέντευξη του υποτιθέμενου πρωθυπουργού, που μιλούσε επί δύο ώρες γενικολογώντας, για να μας φοβερίσει πως θα προκηρύξει πρόωρες εκλογές αν δεν υποστηρίξουμε τις επιλογές του...Κατ' αρχάς, για να προκηρύξει εκλογές θα πρέπει να το υπαγορεύσουν πρώτα αυτοί που πραγματικά κυβερνούν τη χώρα και κατά δεύτερον το νόημα της δημοκρατίας είναι να αποφασίζει ο λαός ποιος είναι ο καλύτερος και όχι οι κυβερνώντες...Και να σκεφτεί κανείς πως προς το παρόν αυτό που μας σώζει από την κυβέρνηση του ΔΝΤ, είναι ο φόβος για τα ποσοστά των εκλογών...Από την άλλη πλευρά, οι κραυγές της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιάζουν υποκριτικοί λεονταρισμοί, από τη στιγμή που αν αναλάβουν ξανά την εξουσία είναι απολύτως δεδομένο πως θα συνεχίσουν να υποτάσσονται στις επιταγές των ξένων κυβερνητών της χώρας...Με τους μικρούς δεν αξίζει νομίζω να ασχοληθώ...Ίσως να το πράξω, όταν θα προτείνουν κάποτε κάτι συγκεκριμένο και βιώσιμο και θα πάψουν να αρκούνται σε στείρες αρνήσεις και σε ξερά συνθήματα που παραμένουν τα ίδια εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες...Ίσως πάλι όταν τα αριστερά κόμματα αποκτήσουν αρχηγούς και στελέχη, που δεν θα διαθέτουν δεξιά τσέπη και εισοδήματα πρόκληση...Εν τω μεταξύ με τη φαιδρή και καιροσκοπική ακροδεξιά, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς πιστεύω..

Το ζητούμενο είναι λοιπόν τι είναι καλύτερο να πράξουμε την προσεχή Κυριακή; Να πάμε να ψηφίσουμε ή να τους γράψουμε όλους κανονικά εκεί που δεν πιάνει μελάνι; Συμβουλές, προτροπές και υποδείξεις από εμένα μην περιμένετε...Πράττουν κάτι τέτοιο άλλωστε πάρα πολλοί τόσο στο ίντερνετ όσο και στα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης; Εγώ θα μιλήσω για τον εαυτό μου...Σε αυτές τις δημοτικές εκλογές θα πάω να ψηφίσω...Όχι ότι οι επιλογές που μου προσφέρονται με ικανοποιούν απόλυτα, ούτε καν μέτριες δε μου φαίνονται...Όμως υπάρχουν κάποια πρόσωπα που θαρρώ πως έχουν κάτι να προσφέρουν και πέρα από αυτό, σκέφτομαι πως αν δεν πάω να ψηφίσω θα αποφασίσουν για μια ακόμη φορά κάποιοι άνθρωποι που είναι κολλημένοι με κόμματα και στρεβλές λογικές...Για τις περιφερειακές εκλογές πάντως δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να ψηφίσω...Να ψηφίσω ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για την περιοχή μου και τα προβλήματα της, το θεωρώ ανούσιο...Αφήστε που την Κυριακή το βράδυ όταν κλασσικά θα παρακολουθώ τα εκλογικά αποτελέσματα και θα βλέπω τον χάρτη της Ελλάδος να παίρνει πράσινο και μπλε χρώμα και θα βλέπω πολιτικούς και δημοσιογράφους να κομπορρημονούν για τη νίκη τους και θα τσαντίζομαι αφάνταστα για μια ακόμη φορά...Τουλάχιστον όμως αυτή τη φορά θα είμαι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος με τον εαυτό μου, αφού δε θα έχω συμβάλλει καθόλου σε αυτό το έγκλημα, αφού το δικό μου ψηφοδέλτιο θα περιέχει μια μούντζα ή κάτι παρόμοιο που θα σκεφτώ ως την Κυριακή...Θα έχω λοιπόν τη συνείδηση μου ήσυχη, πως το έγκλημα συντελέστηκε χωρίς τη δικά μου συνδρομή και θα αφήσω το πεδίο ελεύθερο στους κομματισμένους να αποφασίσουν όπως νομίζουν...

Ξέχωρα όμως από όλα αυτά, η προεκλογική περίοδος είναι μια περίοδος που υπό κανονικές συνθήκες η ψυχολογία του ψηφοφόρου ανεβαίνει στα ουράνια, τουλάχιστον σε μένα συμβαίνει αυτό...Αυτές τις ημέρες με θυμούνται οι πάντες και με κάνουν να αισθάνομαι και εγώ σημαντικός...Από τους πολιτικούς μέχρι ανθρώπους γνωστούς οι οποίοι θέλοντας να μαζέψουν ψήφους μου μιλάνε, με σταματάνε στο δρόμο και μου τονίζουν την αξία της συμμετοχής στην όλη εκλογική διαδικασία...Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που λόγω απόστασης έχουν πολύ καιρό να με δούνε και με πληροφορούν με καθόλα αξιοπρεπή τρόπο, για τις υποψηφιότητες τους...Μιλώ για ανθρώπους με τους οποίους πάντα είχα ένα τυπικό γεια το πολύ πολύ και τώρα με χαιρετούν εγκάρδια και με τρόπο από αναξιοπρεπή έως γλοιώδη ικετεύουν στην πραγματικότητα για έναν ψήφο...Αφήστε που το τηλέφωνο μου δέχεται συνεχώς γραπτά μηνύματα που με πληροφορούν για τις προεκλογικές εκδηλώσεις των περισσότερων υποψηφίων και σπάω ειλικρινά το κεφάλι να βρω που στο καλό βρήκαν τον αριθμό μου...Δεν πιστεύω πως αυτό το προσωρινό και ξαφνικό ενδιαφέρον θα πρέπει να μας παραπλανήσει..Διότι από τη Δευτέρα και έπειτα, όταν η εγκαρδιότητα θα μετατραπεί ξανά σε αδιαφορία και το ενδιαφέρον σε απάθεια, είναι βέβαιο πως θα τραβάμε τα μαλλιά μας για τον τρόπο που σπαταλήσαμε το σταυρό μας για μια ακόμη φορά, και για αυτό θα πρέπει να είμαστε όλοι προσεκτικοί και καχύποπτοι...

Το νέο σχέδιο του Καλλικράτη πάντως, που έφερε στη ζωή μας η κυβέρνηση, παρότι δεν το έχω μελετήσει διεξοδικά, μοιάζει να είναι ένα σύστημα που προωθεί την αποκέντρωση και αν εφαρμοζόταν σε μια ευνομούμενη χώρα ενδεχομένως να ήταν χρήσιμο...Εδώ στην ψωροκώσταινα όμως, είναι δεδομένο πως οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δίνουν κανονική αναφορά στα κομματικά επιτελεία από τα οποία προέρχονται, ενώ ακόμη και οι υποτιθέμενοι ανεξάρτητοι επιδίδονται σε διαρκείς αλλαγές απόψεων κατά το τι αρέσει στην κοινή γνώμη, γεγονός που στα μάτια τα δικά μου τους κάνει το ίδιο αναξιόπιστους με τους έχοντες το επίσημο κομματικό χρίσμα...Ο Καλλικράτης επίσης ως σύστημα για να λειτουργήσει θα πρέπει αρμοδιότητες αλλά κυρίως οικονομικοί πόροι να απελευθερωθούν προς την τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία με τη σειρά της θα πρέπει να τους διαχειριστεί με τον αποτελεσματικότερο τρόπο...Στην Ελλάδα όμως του 2010 αφενός οικονομικοί πόροι προς διάθεση δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα και αφετέρου υπάρχουν τα κάθε λογής τρωκτικά που είναι απολύτως εξειδικευμένα σε μίζες και παρανομίες, που θα εξαφανίσουν τα διαθέσιμα κονδύλια εν ριπή οφθαλμού...Σε γενικές γραμμές πάντως, στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από τα συστήματα, αφού τι ο Καλλικράτης εφαρμόζεται, τι ο Καποδίστριας, τι οποιοδήποτε νέο σύστημα εφαρμοστεί στο μέλλον, το ζητούμενο είναι η σωστή εφαρμογή τους, η οποία πάντοτε σκοντάφτει στην ανυπαρξία οργάνωσης, στην προχειρότητα, στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία, στην τεράστια διαφθορά που επικρατεί παντού, στην κομματικοποιημένη τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και σε εμάς τους ίδιους που ψηφίζουμε με γνώμονα που δε βοηθά ούτε την τοπική μας κοινωνία ούτε ολόκληρη τη χώρα κατ' επέκταση...Φαντάζομαι πάντως, πως αν επέστρεφαν στη χώρα αυτή, ως άνθρωποι τόσο ο Καλλικράτης δηλαδή όσο και ο Καποδίστριας και αντίκριζαν την κατάντια που επικρατεί και τον επικοινωνιακό τρόπο με τον οποίο κάποιοι μεταχειρίζονται τα ονόματα τους για εντυπωσιασμό, τότε αφενός ο πρώτος θα μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που έχτισε τον Παρθενώνα, και ο δεύτερος θα μετάνιωνε επίσης οικτρά για όλα όσα προσέφερε στη χώρα τούτη...
Ας είναι...Ο καθένας την Κυριακή εύχομαι να πράξει αυτό που πραγματικά θεωρεί καλύτερο και χρησιμότερο για τον τόπο του, χωρίς να επηρεάζεται από τα κομματικά του πιστεύω και τα προσωπικά του συμφέροντα και ενθυμούμενος πάντα το ποιόν των υποψηφίων τον προηγούμενο καιρό...Ίσως με τον τρόπο αυτό, κάποτε στη χώρα αυτή ανατείλει μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον...Προσωπικά δεν το πολυπιστεύω πως θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά δυσκολεύομαι να το ομολογήσω, διότι αν σβήσει αυτή η σπίθα ελπίδας από τις καρδιές σκεπτόμενων θέλω να πιστεύω ανοιχτόμυαλων ανθρώπων, τότε η καταστροφή θα είναι ολοσχερής...

Ας το χαρούμε λοιπόν, αυτό το διάστημα ως την Κυριακή...Χαβαλέ θα έχει, βλέποντας αγχωμένους υποψηφίους ωσάν ζητιάνοι να προσπαθούν να τσιμπήσουν καμία ψήφο παραπάνω...Διότι από τη Δευτέρα και σταδιακά, προβλέπω να μας έρχονται ολοκαίνουρια μέτρα, χωρίς κανέναν οίκτο...