Η πεζή πραγματικότητα και η τάση για παραίτηση...

Μια πιασάρικη συζήτηση, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας από τα κανάλια κυρίως, όταν ξεκίνησε η επήρεια των επώδυνων οικονομικών μέτρων στο σαρκίο του ελληνικού λαού, ήταν το ενδεχόμενο μετανάστευσης των νέων της χώρας αυτής για το εξωτερικό προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Παρ όλη την υπερβολή που σε κάθε θέμα παραδοσιακά διακρίνει τα κανάλια, οφείλω να ομολογήσω πως υπάρχουν αρκετά ψήγματα αλήθειας στο συγκεκριμένο, τα οποία προδίδουν μια τάση φυγής η οποία δεν οφείλεται απαραίτητα αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική κατάρρευση της χώρας, αλλά και στη γενικότερη κατάρρευση των αξιών, των προτύπων και των αρχών που παρακολουθούμε να λαμβάνει χώρα στην καθημερινή μας ζωή στη χώρα τούτη...Το βλέπω και εγώ στην καθημερινότητα μου αυτό, μου κάνει εντύπωση και για αυτό θίγω το συγκεκριμένο θέμα...

Τα λέω επίσης όλα αυτά, επειδή καθημερινά όλο και περισσότερο συζητώ με ανθρώπους συνομήλικους και αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει έντονη απογοήτευση για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στη χώρα αυτή και επίσης πως κερδίζει έδαφος η παραίτηση...Ξέχωρα από οικονομικά μεγέθη, δείκτες και λοιπές ξερές πληροφορίες υπάρχει η πραγματική ζωή, υπάρχουν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι που αισθάνονται μέσα στην Ελλάδα του 2010 να ασφυκτιούν και να αισθάνονται πως δεν τους έχει απομείνει κανένα περιθώριο ελπίδας για το μέλλον...Υπάρχει μια έννοια που πολλοί μοιάζουν να την έχουν ξεχάσει...Λέγεται ποιότητα ζωής, και αν υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως η καθημερινότητα της πλειοψηφίας ημών διακρίνεται από υψηλή ποιότητα ζωής, τότε ίσως να διαφωνούμε ως προς το πως οριοθετείται και ορίζεται η συγκεκριμένη έννοια...

Ξεκινώντας από τα εργασιακά, το γεγονός πως όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας είναι ενδεικτικό της όλης κατάστασης...Τα ποσοστά ανεργίας έχουν εκτοξευθεί, οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν συνεχώς και το εισόδημα όλων συρρικνώνεται..Όταν είσαι νέος άνθρωπος σπουδαγμένος με πτυχία και δεν βρίσκεις δουλειά πουθενά, τότε υπάρχουν δύο επιλογές...Η μία είναι να βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή που αφιέρωσες χρόνο και κόπο για να σπουδάσεις αντί να γίνεις επαγγελματίας γλείφτης, και η δεύτερη είναι να τα βροντήξεις και να φύγεις για το εξωτερικό...Όταν αντιλαμβάνεσαι πως η έννοια της αξιοκρατίας στη χώρα τούτη έχει προ πολλού πεθάνει και πως βολεύεται ο κάθε αμόρφωτος ημέτερος, τότε στρέφεις το βλέμμα σου προς τα έξω ασυναίσθητα...Όταν θεωρείται πλέον κεκτημένο να έχεις μια σχετικά αξιοπρεπή εργασία για να μπορείς να συντηρείσαι και φοβάσαι ανά πάσα στιγμή πως θα απωλέσεις και αυτό το πλεονέκτημα, τότε είναι δεδομένο πως η τάση της φυγής αυξάνεται ολοένα και περισσότερο για όλους...Και τότε ίσως να μην υπάρχει γυρισμός...Διότι εκεί που έχουν φτάσει πλέον τα πράγματα, ένα πτυχίο σχεδόν σε οποιοδήποτε τομέα, είναι απολύτως βέβαιο πως θα εκτιμηθεί πιο αντικειμενικά και θα μεταφραστεί σε μια καλύτερη εργασία, κυρίως στο εξωτερικό και ουχί στο εσωτερικό της χώρας αυτής, δυστυχώς...

Αλλά και η κοινωνική ζωή προσωπικά μου φαίνεται εξαιρετικά δυσχερής και δύσκολη...Να πούμε για τις ανθρώπινες σχέσεις; Εκεί μοιάζει να κυριαρχεί το ψέμα και η αποξένωση...Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκομμένοι από τους υπολοίπους και αφήνουμε να τριγυρίζουν στο μυαλό μας διάφορες περίεργες σκέψεις και προβλήματα, η λύση των οποίων πιθανώς να γινόταν ευκολότερη αν αυτές οι σκέψεις μοιράζονταν με άλλους...Ζούμε εγκλωβισμένοι σε έναν μοναχικό κόσμο, που κάποιοι έχουν δημιουργήσει για εμάς χωρίς εμάς ή τουλάχιστον με τη δική μας ανοχή και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν...Είμαστε οι περισσότεροι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο μπροστά σε έναν υπολογιστή, μιλάμε με τους διαδικτυακούς φίλους μας και επικοινωνούμε σχεδόν αποκλειστικά μέσω chat...Και βολευόμαστε να πιστεύουμε πως αυτό είναι επικοινωνία...

Τις πιο πολλές φορές όμως, το φταίξιμο για σχεδόν όλα τα παραπάνω, βρίσκεται αποκλειστικά σε μας τους ίδιους, οι οποίοι με τη στάση ή αν θέλετε την ανοχή μας έχουμε συμβάλλει στη δημιουργία αυτού του μικρόκοσμου που είναι γεμάτος δήθεν και γεμάτος με ψεύτικα πρότυπα...Σήμερα όποιος δεν ακολουθεί τις τάσεις της σύγχρονης εποχής, όποιος δεν αγοράζει και δεν καταναλώνει σύμφωνα με τα καθιερωμένα, όποιος δεν συμμορφώνεται με τα τρέχοντα ήθη έστω και αν είναι νεοφερμένα και μακριά από την κουλτούρα μας, όποιος δεν ακολουθεί τις επιταγές της μόδας σε όλα τα επίπεδα, όποιος δε διασκεδάζει με τον τρόπο που θεωρείται μοδάτος, όποιος δηλαδή δεν είναι συμβιβασμένος με όλα τα αυτά τα συστατικά της δήθεν ευημερούσας και ευτυχισμένης σύγχρονης εποχής, είναι φυσικό να αισθάνεται σαν το ψάρι έξω από το νερό και ακόμη φυσικότερο να ψάχνει διόδους διαφυγής από την ασφυκτική τρέχουσα κατάσταση, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα έξω...
Όποιος και να είναι πάντως ο λόγος για τον οποίο οι νέοι στρέφουν το βλέμμα τους προς τη φυγή για τα ξένα (οικονομικός, εργασιακός, συναισθηματικός ή οτιδήποτε άλλο), αυτό που είναι απολύτως βέβαιο είναι πως η Ελλάδα σιγά σιγά θα αρχίσει να κουνά το μαντίλι στα σκεπτόμενα και ανοιχτόμυαλα παιδιά της, που θα φεύγουν με μοναδικό γνώμονα την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο, πιο ελπιδοφόρου και πιο αληθινού...Κι ας μην το βρουν ποτέ τελικά, τους αρκεί που έψαξαν για αυτό, πέρα από τα καθιερωμένα που έχουν δημιουργήσει κάποιοι για αυτούς, χωρίς αυτούς...

Τελειώνοντας και επειδή οι ημέρες που διανύουμε είναι σημαντικές για μένα, θέλω να ανεβάσω ένα τραγούδι που το θεωρώ προσωπικά "ύμνο" και με συγκινεί ιδιαίτερα κάθε φορά που το ακούω με την αλήθεια που κρύβει μέσα του...Έχει μεγάλη σχέση με όσα παρέθεσα παραπάνω, τουλάχιστον έτσι όπως προσωπικά τα αντιλαμβάνομαι..Δεν θέλω να γράψω περισσότερα, αφήνω τον καθένα να απολαύσει το κομμάτι και να κάνει αυθόρμητα τους συνειρμούς του...