Το μήνυμα του Πολυτεχνείου για τη σύγχρονη κοινωνία...

Η τριακοστή έβδομη επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι σήμερα και αισθάνομαι την ανάγκη να πω μερικά πράγματα με αυτή την αφορμή. Μια επέτειο, τη βαθύτερη σημασία της οποίας φαίνεται πως οι περισσότεροι από εμάς δεν την έχουμε συνειδητοποιήσει επαρκώς. Φυσικά δεν αναφέρομαι στην τυπική πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, ή τις άλλες εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο τέτοια μέρα και έχουν λάβει τη μορφή τυπικού εθίμου...Αναφέρομαι σε όλα αυτά τα μηνύματα που είναι ικανή να μας δώσει η εξέγερση αυτή και για τα οποία δεν μοιάζουμε να ενδιαφερόμαστε και πολύ...Μηνύματα πολυποίκιλα, που άπτονται και της σημερινής μας κατάντιας και είναι θαρρώ ικανά να αποτελέσουν ένα μπούσουλα για την αντιμετώπιση των σύγχρονων φαινομένων...

Αναμφίβολα οι πράξεις αντίστασης τότε των φοιτητών και των λοιπών κοινωνικών στρωμάτων ήταν πράξεις ηρωικές, που συχνά τους απέφεραν βασανιστήρια και φυλακίσεις...Τότε υπήρχε ένα πραγματικά σκληρό καθεστώς, που τις αντίθετες φωνές φρόντιζε να τις καταπνίγει με σκληρό τρόπο, για να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία και να εφαρμόσει τα σχέδια του εις βάρος του λαού...Το βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό παράσημο για μια νεολαία πριν 37 χρόνια να εναντιώνεται στο απολυταρχικό καθεστώς και τελικά να επιτυγχάνει καίριο πλήγμα στην χούντα της εποχής εκείνης, η οποία έθεσε τη χώρα στο γύψο και ήταν υπαίτια για μια σειρά από δεινά που ακολούθησαν στη χώρα ύστερα...

Δυστυχώς όμως η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου φρόντισε να εξαργυρώσει απόλυτα τους γενναίους τους αγώνες, στα χρόνια που ακολούθησαν...Για χρόνια, ίσως ακόμη και ως σήμερα, το να λέει κάποιος πως υπήρξε αγωνιστής του Πολυτεχνείου αποτελούσε διαβατήριο και εφόδιο για μια μεγαλοπρεπή και γκλαμουράτη καριέρα...Τα χρόνια πέρασαν, οι τότε φοιτητές πήραν τα πτυχία τους και εντέλει μετεξελίχθηκαν σε αριστερούς με δεξιά τσέπη, πνίγοντας τις ανθρωπιστικές τους ιδέες μέσα στον κόμπο μιας γραβάτας και καίγοντας τα αιτήματα για ελευθερία και δικαιοσύνη σαν τη στάχτη που αφήνουν τα ακριβά τους πούρα...Έκαναν ένα σωρό παλινωδίες και μετατράπηκαν σε εκφραστές του σύγχρονου αστικού καπιταλιστικού συστήματος στην χειρότερη του μορφή...Στα κόμματα γαντζώθηκαν και μεταλλάχθηκαν, ενώ οι ιδέες τους ξέφτισαν και οι ίδιο αλλοτριώθηκαν, δηλαδή οι περισσότεροι από αυτούς...Η χαμένη γενιά του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης λοιπόν, κατ' εμέ είναι η κύρια υπεύθυνη ακόμη και για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας, διαχειριζόμενοι τις τύχες της χώρας και φροντίζοντας να εξαργυρώσουν τους ηρωικούς τους αγώνες προς ίδιον όφελος και καλλιεργώντας νοοτροπίες που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως...

Πρωτίστως όμως εμένα, αυτό που με απασχολεί είναι ότι έχει να κάνει με τη δική μας γενιά, όλους εμάς δηλαδή από περίπου 18 έως 30 που σιγά σιγά ξεκινάμε να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Διότι όσο και να σας φαίνεται παράξενο και περίεργο, έχουμε και εμείς να αντιμετωπίσουμε σοβαρές δυσκολίες μπροστά μας. Ίσως εξίσου δύσκολες με αυτές των φοιτητών του Πολυτεχνείου και όχι μόνο. Εκείνη την εποχή υπήρχε η χούντα απέναντι στον κόσμο, που του καταδυνάστευε τη ζωή και του περιόριζε ακόμη και τις στοιχειώδεις ελευθερίες...Ο εχθρός όμως βρισκόταν απέναντι και άπαντες μπορούσαν να τον αντιληφθούν...Σήμερα, ο εχθρός είναι ξανά υπαρκτός, πλην όμως είναι καλά κρυμμένος πίσω από άλλες καταστάσεις και έτσι δεν είναι εύκολο σε εμάς να το δούμε...Είναι δηλαδή ύπουλος και υποχθόνιος και φορά προσωπείο...Σήμερα δεν υπάρχει η χούντα των συνταγματαρχών, των τανκ και των όπλων...Σήμερα όμως υπάρχει η χούντα της φιλτραρισμένης πληροφόρησης, των διαρροών και του επηρεασμού της κοινής γνώμης, όπως όλα αυτά μας παρέχονται από τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης....Σήμερα υπάρχει επίσης η χούντα της αποχαύνωσης, των κατευθυνόμενων προτύπων και του διαίρει και βασίλευε για κάθε ασήμαντη αφορμή. Το 1973 η χούντα για να μπορεί να κουμαντάρει τον απλό λαό, φρόντιζε να απαγορεύει τις παντός τύπου συναθροίσεις...Σήμερα, προκειμένου κάποιοι να κρατούν τον απλό λαό δέσμιο τους, φροντίζουν να του ανάβουν μέσα του τη φλόγα του διχασμού με εντελώς ασήμαντες αφορμές όπως το ποδόσφαιρο ή τα κόμματα κλπ...Τότε η χούντα για να ρίχνει στάχτη στα μάτια του απλού λαού και να προωθεί τα άνομα σχέδια της, φρόντιζε να παρέχει άρτον και θεάματα. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και σήμερα...Θεάματα, κουτσομπολιό, τσόντες, σκάρτα πρότυπα, η μπόχα του lifestyle...όλα αυτά μαζί συντελούν στην αποχαύνωση μας και συντελούν στο να πλανάται διάχυτη στην ατμόσφαιρα, αυτό που ονομάζεται γενικευμένη μαλακία...Αυτή είναι δυστυχώς η ΄δημοκρατία που μας κληροδότησε η περίοδος της μεταπολίτευσης..Μια δημοκρατία λάστιχο στα χέρια των ισχυρών, που κάνουν ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν κανέναν μα κανένα...Για αυτό το λόγο, πρέπει να όλοι να παραδειγματιστούμε από την εξέγερση και την ανυπακοή των παιδιών και της γενιάς του Πολυτεχνείου. Διότι χούντα υπήρχε και τότε, χούντα υπάρχει και τώρα..Με διαφορετικές εκφάνσεις, με διαφορετικά κίνητρα, πλην όμως καθαρή χούντα...Για να δούμε λοιπόν πως θα αντιδράσουμε εμείς και αν θα μπορέσουμε να μιμηθούμε τους παλιούς...

Το σύνθημα της εποχής του Πολυτεχνείου ήταν το περίφημο και πασίγνωστο "ψωμί παιδεία ελευθερία" και με σημαία το σύνθημα αυτό, προχώρησε η αντίσταση...Αντίθετα με ότι πιθανόν φαντάζονται πολλοί, το συγκεκριμένο σύνθημα σήμερα είναι ακόμη περισσότερο επίκαιρο από ποτέ...Με την ανεργία να καλπάζει, το ποσοστό αυτών που ζουν υπό το όριο της φτώχειας να αυξάνεται συνεχώς και με τα δημόσια συσσίτια να γνωρίζουν πιένες, το ψωμί σε λίγο θα αρχίσει να αποτελεί είδος πολυτελείας στην κοινωνία μας...Το αίτημα για παιδεία επίσης είναι φοβερά επίκαιρο ξανά...Βιώνοντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει άνεργους πτυχιούχους, και παπαγάλους αριστούχος χωρίς καμία κριτική σκέψη, ίσως να χρειάζεται ένα θαύμα για να βελτιωθούν τα πράγματα και να αποκτήσει η παιδεία του σήμερα, σοβαρό υπόβαθρο...Καλά για την ελευθερία δεν νομίζω πως θα πρέπει να πω κάτι, διότι αν αρχίσω να γράφω για το σημερινό καθεστώς ανελευθερίας φοβάμαι πως θα με βρει το ξημέρωμα. Για όλα τα παραπάνω το περίφημο "ψωμί παιδεία ελευθερία" και σήμερα είναι εξαιρετικά επίκαιρο, αλλά δε βλέπω κανέναν να κάνει καμία αναφορά σε αυτό...

Η χούντα των συνταγματαρχών μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα ολιγαρχικό και απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο αποτελούνταν μια ομάδα ανθρώπων η οποία έβαλε τη χώρα στο γύψο και με τη βοήθεια βασανιστηρίων, εξοριών και φόνων προσπαθούσε να κάμψει τις αντιρρήσεις...Σήμερα επίσης, το καθεστώς είναι ολιγαρχικό...Υπάρχει η χούντα των τριών οικογενειών που έχουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους σχεδόν σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης, υπάρχει η χούντα των μεγαλοεκδοτών καναλαρχών που καθορίζουν την πληροφόρηση κατά το δοκούν, η χούντα μερικών μεγαλοτραπεζιτών που κοιτούν μόνο για την οικονομική ευμάρεια των δεικτών, αδιαφορώντας για την ανέχεια του απλού λαού...Τότε βρέθηκαν κάποιοι και αντέδρασαν σθεναρά, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους, σήμερα μπορεί άραγε να ισχυριστεί κάτι παρόμοιο;

Εν κατακλείδι, η γενιά του Πολυτεχνείου όσο και αν συμβιβάστηκε με τα χρόνια και όσο κι αν απομακρύνθηκε από τις αξίες των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών- των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων, η ιστορία έχει γράψει πως καθ όλη τη διάρκεια της μαύρης επταετίας αγωνίστηκε και πολλοί από αυτούς έδωσαν και το αίμα τους για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας και της δημοκρατίας...Και αυτό δεν ξεγράφει όσα χρόνια και να περάσουν...Αυτό που μένει να δούμε είναι το τι θα κάνουμε εμείς πλέον ως γενιά...Διότι η σημερινή εποχή είναι εξίσου επικίνδυνη και όσο πιο σύντομα το κατανοήσουμε ίσως υπάρξει κάποια πιθανότητα να κάνουμε και εμείς ως γενιά κάτι χρήσιμο και καλό...Ειδάλλως θα απορροφηθούμε στον εαυτούλη μας και στο προσωπικό μας συμφέρον, αφήνοντας τους εκπροσώπους της μοντέρνας χούντας να αλωνίζουν ανενόχλητοι και να αλώνουν οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο...

υγ1 Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, ανεβάζω σήμερα ένα τραγούδι από έναν μεγάλο που δεν είναι πια μαζί μας, αφιερωμένο στους ανθρώπους αυτούς που λησμόνησαν, ξεπούλησαν και εξαργύρωσαν στο έπακρο, τους μεγάλους αγώνες που έκαναν στα νιάτα τους...