Το "el classico" και η σύγκριση με τα ημέτερα...

Όποιος σπατάλησε κάποιες από το χρόνο του το περασμένο και όχι μόνο Σαββατοκύριακο για να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικούς αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, είναι πιθανό αφενός να το μετάνιωσε πικρά, και αφετέρου να έχει σχηματίσει μια στρεβλή άποψη για το τι πραγματικά είναι και πως παίζεται το αληθινό ποδόσφαιρο...Απομονωμένος στον ψεύτικο ελληνικό ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο είναι πιθανό να πιστέψει πως πραγματικό ποδόσφαιρο είναι η ενδεκάδα παλαιμάχων και το αναχρονιστικό ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού, μια ενδεκάδα απαρτιζόμενη από αδιάφορους, τελειωμένους και χεσμένους που κατέβασε ο Ολυμπιακός, το πόσο φρικτά έχει μικρύνει η ΑΕΚ σαν ομάδα, οι δηλώσεις των προέδρων των αιωνίων και τα παιχνίδια εντυπώσεων, οι γελοίες δηλώσεις του υποτιθέμενου προέδρου του δικεφάλου, τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα ένθεν κακείθεν που είναι τίγκα στο αίμα, το σπέρμα και την προσβολή, ο βοηθός προπονητή των Σερρών να διαπληκτίζεται με ποδοσφαιριστή του Άρη, οι γραφικότητες του κάποτε συμπαθούς Πάμπλο Γκαρσία και όσα υπόλοιπα γελοία και φαιδρά συμβαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο στην ποδοσφαιρική Ελλάδα...Σας πληροφορώ όμως ότι όλα αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο, τουλάχιστον πραγματικό...

Το ευτύχημα την παρούσα εβδομάδα ήταν ότι μετά αυτό το άθλιο θέαμα του Σαββατοκύριακου, τη Δευτέρα το βράδυ υπήρχε ένα ματς, ένα πραγματικό ντέρμπι που αποτελεί κατά την ταπεινή άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ποδοσφαιρόφιλων σε όλο τον κόσμο αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα ποδοσφαιρικό ματς...Φυσικά και αναφέρομαι στο "el classico" μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο διεξήχθη χθες το βράδυ στη Βαρκελώνη και καθήλωσε ολόκληρο τον κόσμο...Έστω και αν το έργο που ξετυλίχτηκε χτες στο χορτάρι του Καμπ Νου δεν ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικό, αλλά είχε και στοιχεία όπερας..."Της όπερας της πεντάρας, συγκεκριμένα.."

Συχνά στην Ελλάδα, τα αθλητικά μέσα έχουν την τάση να μεγαλοποιούν τα πράγματα και να ξεσηκώνουν τον κόσμο στην προσμονή κάθε μεγάλου ντέρμπι...Ασχολούνται τόσο πολύ και τόσο ενδελεχώς με κάτι που 99 φορές στις 100 αποδεικνύεται μια άνοστη ποδοσφαιρική σούπα...Δεν τους νοιάζει όμως καθόλου αυτό...Αυτό που τους νοιάζει είναι να κρατούν τον κόσμο διχασμένο και να υποδαυλίζουν το μίσος...Μας ζαλίζουν τον έρωτα με τα μεγάλα ντέρμπι, τα αιώνια ντέρμπι και με διάφορες άλλες γραφικότητες και υπερβολές..Αναρωτιέμαι λοιπόν τι θα έπρεπε να έκαναν οι Ισπανοί...Για όποιον δεν το γνωρίζει, στην Ισπανία το el classico δεν είναι ένα απλό ποδοσφαιρικό ντέρμπι...Μέσα από αυτό αντικατοπτρίζεται ο αγώνας της επαρχίας της Καταλωνίας για αυτονομία και ανεξαρτησία από το επίσημο Ισπανικό κράτος, που δεκαετίες τώρα είχε σαν ευνομούμενους τους πρωτευουσιάνους..Είναι οι αναμνήσεις από τις διώξεις του δικτάτορα Φράνκο...Είναι οι στυγνές παρεμβάσεις του δικτάτορα ακόμη και στο ποδόσφαιρο με μια από τις κυριότερες να είναι η περιβόητη περίπτωση του όντως αρτίστα Αλφρέντο ντι Στέφανο...Τα λέω όλα αυτά όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να καταδείξω το προφανές...Ότι στην Ισπανία υπάρχουν σημαντικές διαφορές που χρονολογούνται αιώνες, και που είναι φυσιολογικό να διχάζουν ανθρώπους που στο κάτω κάτω ελάχιστα αισθάνονται συμπατριώτες από τη στιγμή που και διαφορετική σημαία έχουν και διαφορετική γλώσσα μιλούν...Για αυτό και ο φανατισμός αλλά και οι σποραδικές ακρότητες δικαιολογούνται απόλυτα...Σε αντιδιαστολή με τη χώρα μας, που οι οπαδοί των ομάδων δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτα, αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να μισούνται φρικτά και να οργανώνουν αραιά και που ενέδρες θανάτου. Αντιθέτως τους ενώνουν πολλά με κυριότερο το γεγονός πως το μυαλό και η κοινή λογική είναι είδος προς ανεπάρκεια για όλους τους...Φαντάζομαι δε διαφωνεί κανείς με αυτό.

Φυσικά και στην Ισπανία υπάρχουν οπαδικές εφημερίδες που ενίοτε ξεφεύγουν τα εσκαμμένα, όμως το χάλι που συμβαίνει σε εμάς οι Ισπανοί δε μπορούν να το φτάσουν με τίποτα όσο και να προσπαθήσουν. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει εύκολα κανείς αν ρίξει μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα του ισπανικού αθλητικού τύπου, την επαύριον της παράστασης για ένα ρόλο που παρέδωσε η Μπάρτσα και φιλοδώρησε την αιώνια αντίπαλο της με μια μεγαλοπρεπή πεντάρα. Ακόμα και οι σφόδρα φιλοκαταλανικές εφημερίδες αρκέστηκαν σε κάτι ξενέρωτους τίτλους του στυλ "χαστούκι στη Ρεάλ' 'θρίαμβος της Μπάρτσα" και λοιπά...Μα τι φλώροι που είναι οι άνθρωποι, αναρωτιέμαι σκεπτόμενος τι θα γινόταν εδώ σε αντίστοιχη περίπτωση...Που είναι τα σεξουαλικά υπονοούμενα;..Που είναι τα φωτογραφικά κολλάζ με τον έναν παίχτη πίσω από τον άλλο;...που είναι τα προσβλητικά σχόλια για τον αντίπαλο...που είναι τα πρωτοσέλιδα γεμάτα ηδονή, σπέρμα και ειρωνεία;...Μιλάμε ότι οι άνθρωποι είναι 100 χρόνια πίσω...Τι να μας πουν οι Ισπανοί δημοσιογράφοι και φυλλάδες τύπου Marca, Sport και El mundo deportivo, μπροστά στα ελληνικά τέρατα (της δημοσιογραφίας) και στις εφημερίδες τύπου Πράσινης, Πρωταθλητή, Ώρας, Score, Γαύρου, Σπορ του Βορρά και λοιπών...Τι κι αν αυτές πουλάνε εκατομμύρια φύλλα καθημερινά και οι ημέτερες μόλις μερικές χιλιάδες; Αυτό που μετράει είναι να επιτυγχάνεται ο σκοπός, και δυστυχώς σε ότι αφορά τη χώρα μας επιτυγχάνεται πλήρως...

Ευκαιρία δοθείσης πάντως, θεωρώ πως αξίζει να πούμε μερικές ποδοσφαιρικές κουβέντες με αφορμή το συγκεκριμένο παιχνίδι...Μπορεί στην Ισπανία να είμαι πιστός οπαδός της Αθλέτικ Μπιλμπάο, παρόλα αυτά δεν κρύβω τη συμπάθεια που κρύβω στην Μπαρτσελόνα και ιδίως στη γενικότερη νοοτροπία, που διακρίνει το συγκεκριμένο κλαμπ εδώ και δεκαετίες...Δε συμπαθώ τη Μπαρτσελόνα λόγω του Μέσι, του Ροναλντίνιο, του Ετόο, του Ρομάριο, του Ρονάλντο του Στόιτκοφ, ούτε καν λόγω του αρτίστα Κρόιφ, ή του θρυλικού μύθου Λάζλο Κουμπάλα...Συμπαθώ την ομάδα που στην ενδεκάδα της παίζουν απαραιτήτως 8 με 9 παίχτες που προέρχονται από την περίφημη ακαδημία της τη Μασια, την ομάδα που διέκρινε στο 13χρονο Μέσι τον απόλυτο ποδοσφαιρικό σταρ του μέλλοντος, την ομάδα που σε όποιο γήπεδο και να αγωνίζεται δεν κλείνεται πίσω και κάνει πάντα το παιχνίδι της, την ομάδα που είναι γεμάτη με παίχτες αντιστάρ τύπου Τσάβι και Ινιέστα που σε κάθε ματς παραδίδουν απλόχερα μαθήματα πραγματικού ποδοσφαίρου, την ομάδα που καλλιεργεί όλα τα τμήματα της, την ομάδα που κρατά τον τοπικό της χαρακτήρα σε πείσμα των καιρών, την ομάδα που αντί να τοποθετήσει στη φανέλα της έναν μεγάλο χορηγό προτίμησε να διαφημίσει τη unisef, την ομάδα τελοσπάντων που εδώ και δεκαετίες αποδίδει στην πραγματικότητα αυτό που οι Καταλανοί ονομάζουν "mes que en club" (κάτι περισσότερο από μια ομάδα...)...Συμπαθώ εντέλει την αρτιότερη ποδοσφαιρική μηχανή πού έχουν αντικρίσει τα μάτια μου, όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο...Δεν την καθαγιάζω φυσικά, αφού και αυτή πολλές φορές σαν σύλλογος αντιδρά με κριτήρια εμπορικά και ουχί ποδοσφαιρικά (τρανό παράδειγμα η τελευταία ιστορία με τα τηλεοπτικά στην Ισπανία και τον συνεταιρισμό Μπάρτσα και Ρεάλ απέναντι στους υποτιθέμενους μικρούς)...Στην εποχή όμως των πολυεθνικών συλλόγων, των τεράστιων μεταγραφών, και των μεγάλων χορηγών, η Μπαρτσελόνα ξεχωρίζει κυρίως με τη διαφορετικότητα της και τον τρόπο παιχνιδιού της...Για να μην τα πολυλογώ, αν υπήρχε Θεός του ποδοσφαίρου είναι απολύτως βέβαιο πως και αυτός θα ήταν ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο των Καταλανών...

Δεν θέλω να πω περισσότερα επί του θέματος...Ούτε φυσικά στόχος μου είναι να συσχετίσω το ποδοσφαιρικό επίπεδο της Σούπερ Λίγκα με αυτό της Primera Division... Αυτό θα έλειπε... Αυτό που θέλω να καταδείξω πως υπερβολές σαν και αυτές που συμβαίνουν εδώ σε εμάς, δε γίνονται ακόμα και στο μεγαλύτερο ντέρμπι της υφηλίου, όπου υφίστανται έντονες εθνικές διαφορές...Και αυτό θαρρώ πως είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει άπαντες, μπας και ξυπνήσουμε...Και αν κάτι βρίσκω εξαιρετικά ενθαρρυντικό είναι το γεγονός πως χτες το βράδυ γυρίζοντας στους δρόμους λίγο μετά από την έναρξη του el classico, οι καφετέριες που έπαιζαν το ματς ήταν όλες ασφυκτικά γεμάτες και είχαν και όρθιους, ενώ και οι πλανόδιοι μικροπωλητές είχαν παρατήσει τους πάγκους τους και παρακολουθούσαν το ματς...Εικόνες που αντίκρισα χτες το βράδυ στην Αθήνα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Όπως επίσης ευχάριστη έκπληξη πως το σύνολο των αθλητικών site αφιέρωσε εκτενή άρθρα για το συγκεκριμένο παιχνίδι...Ίσως αυτή να είναι και η λύση για εμάς...Διότι όταν όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως οπαδικών χρωμάτων θα παρακολουθούν συλλήβδην τέτοια ματς, τότε στη συνέχεια θα ξενερώνουν με το κλοτσοσκούφι που διαδραματίζεται στα εγχώρια ντέρμπι και θα καταλάβουν πως δεν έχει κανείς τίποτα να χωρίσει με κανέναν...

El classico ήταν και πέρασε λοιπόν...Που είπαμε πως παίζουν οι ομαδάρες μας το ερχόμενο Σαββατοκύριακο;...