Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

To facebook, η φιλία και η επικοινωνία...

Ένα από τα πράγματα που κάποτε έλεγα πως δε θα κάνω ποτέ στη ζωή μου, είναι να μπω σε αυτές τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας τύπου facebook. Απέκλεια κάθε συμμετοχή μου σε ένα τέτοιο site, που τότε φάνταζε στο μυαλό μου σαν η απόλυτη αμερικανιά και σαν μια ασχολία ανούσια και περιττή. Ώσπου μπήκα την πρώτη φορά, πριν σχεδόν ακριβώς δύο χρόνια και συνεχίζω να εισέρχομαι σχεδόν καθημερινά έστω και για πολύ λίγο, στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα...Αφού σας το χω πει ήδη, πως όταν με ακούτε να λέω τη λέξη ποτέ, να είστε υποψιασμένοι για το ακριβώς αντίθετο...Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να αναφέρω μερικές σκέψεις για το μέσο αυτό, αλλά και τη σχέση του με τις πολύπαθες έννοιες της επικοινωνίας και της φιλίας...
Το facebook μοιάζει να είναι μια εξαιρετικά δημοφιλής ασχολία...Μόνο τα νούμερα των παγκοσμίων χρηστών του να διαβάσει κανείς , είναι πιθανόν να πάθει ίλιγγο...Αλλά δεν είναι τα συγκεντρωτικά νούμερα αυτά που δίνουν την εικόνα...Την εικόνα τη δίνει φυσικά ο περίγυρος του καθενός από εμάς. Προσωπικά, είναι μετρημένοι στα στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι γνωστοί μου που δεν το χρησιμοποιούν καθόλου, και φυσικά αναφέρομαι στο ηλικιακό γκρουπ από 13 έως 45 ετών περίπου...Αν τους ρωτήσεις όλους, για ποιο λόγο σπαταλούν τόσες ώρες καθημερινά στο facebook καθημερινά, είναι βέβαιο πως η απάντηση που θα λάβεις είναι λίγο ως πολύ η ακόλουθη: Για να επικοινωνώ ανά πάσα στιγμή με τους φίλους μου και να κρατώ επαφή με τους γνωστούς μου...Το ίδιο πιθανώς να απαντούσα και εγώ...Αναρωτιέμαι όμως μερικές φορές, είναι αυτή η πραγματική διάσταση της επικοινωνίας και της φιλίας, ή μήπως οι δρόμοι πάνω στους οποίους όλοι βαδίζουμε μας απομακρύνουν έτι περισσότερο από τις παραπάνω έννοιες;;...Ιδού η απορία...
Προσωπικά, η χρήση του facebook με βοήθησε να ξαναβρώ κάποιους ανθρώπους, με τους οποίους εδώ και χρόνια οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει...Είτε είναι παλιοί φίλοι, σειρές από το στρατό, συμφοιτητές, παλιές αγάπες ή οτιδήποτε άλλο...Άνθρωποι, που είχα να τους δω χρόνια ολόκληρα και δεν είχα κανένα νέο τους όλο αυτό το διάστημα. Άνθρωποι με τους οποίους είχαμε μοιραστεί έντονες καλές και κακές στιγμές στο παρελθόν και που μοιραζόμαστε κοινές μνήμες και στιγμές, έστω και αν αυτές είναι καταχωνιασμένες στο πίσω μέρος του μυαλού...Άνθρωποι, τελοσπάντων, οι οποίοι ως επί το πλείστο μένουμε στην ίδια πόλη, σε απόσταση 10,20 ή 30 χιλιομέτρων και όμως διστάζουμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας άμεσα...Στις περιπτώσεις αυτές το facebook μοιάζει να αποτελεί ένα υποκατάστατο επικοινωνίας και έναν τρόπο για να ησυχάσουμε τη συνείδηση μας για την έλλειψη ενδιαφέροντος προς το συνάνθρωπο...Πέρα από αυτό, η συμμετοχή μου στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα περιορίζεται στο να σχολιάζω κάποιες από τις δικές μου φωτογραφίες (με αυτοσαρκασμό μέχρι τελικής πτώσης), ή αυτές των πολύ κοντινών και οικείων μου ανθρώπων και να ανεβάζω διάφορα τραγουδάκια που μου αρέσουν και με εκφράζουν τη συγκεκριμένη στιγμή...Και ως εκεί...Ούτε καλλιέργεια σε διαδικτυακές φάρμες, ούτε συμμετοχή σε εικονικά παιχνίδια μαφίας, ούτε συναγωνισμός στο πόκερ, ούτε καμία άλλη από τις επιλογές που παρέχει στους χρήστες του το συγκεκριμένο site...Όχι ότι κατηγορώ, τα εκατομμύρια των χρηστών που τις χρησιμοποιούν καθημερινά...Απλά εμένα προσωπικά δε με εκφράζουν...
Δεν κρύβω ότι αν κάτι με προβληματίζει πολύ έντονα σε σχέση με το facebook, είναι η υποκατάσταση της πραγματικής επικοινωνίας..Έχουμε όλοι την τάση να κάνουμε μια πραγματική συλλογή από διαδικτυακούς φίλους, λες και θα λάβουμε μέρος σε κάποιον αγώνα, τον οποίο θα κερδίσει αυτός που έχει τους περισσότερους..Παρατηρώ ανθρώπους να έχουν 2500 φίλους, ή τελοσπάντων έναν αριθμό σαν και αυτό...Έχω εδώ να σημειώσω, πως αν κάποιος έχει τόσους πολλούς πραγματικούς φίλους στη ζωή του, είναι αναμφίβολα πολύ ευτυχισμένος στη ζωή του, ενώ δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο δε θέτει υποψηφιότητα για δήμαρχος στις προσεχείς εκλογές...Για να μην το κουράζω, ο κανόνας για μένα είναι πως διαδικτυακός φίλος αξίζει να λέγεται ένας άνθρωπος με τον οποίο, όταν θα συναντηθείς έστω και τυχαία στο δρόμο θα ανταλλάξεις έστω και μερικές κουβέντες ενδιαφέροντος και φιλίας. Ειδάλλως, αν με κάποιον άνθρωπο δε μιλάς ποτέ στη ζωή σου, ή ακόμη και στις τυχαίες συναντήσεις μαζί του κοιτάζεις πως να τον αποφύγεις με κάθε τρόπο, τότε το βρίσκω παντελώς ανούσιο να τον έχεις φίλο έστω και διαδικτυακά. Και αν το γράφω αυτό και μάλιστα του δίνω και έμφαση, είναι επειδή μόλις πρόσφατα κάτι παρόμοιο συνέβη και σε μένα και μάλιστα όχι μόνο μια φορά, αλλά τρεις και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ...Φυσικά η ευθύνη ήταν και δική μου...Είναι και αυτό όμως ένα δείγμα πως αρκούμαστε στις διαδικτυακές μας επαφές και αδιαφορούμε για την πραγματικότητα. Ή μάλλον ευχόμαστς η πραγματικότητα να μην συμβεί ποτέ...
Να σας πω την αλήθεια πολλές φορές με προβληματίζει η fake επικοινωνία που αναπτύσσεται μέσω του facebook και τέτοιου είδους δικτύων...Το βρίσκω εξαιρετικά σοκαριστικό να μπορείς μέσα από μια ατάκα που θα γράψει στο προφίλ του ένας απλός και μακρινός γνωστός σου, ή μέσω ενός τραγουδιού που θα ανεβάσει να έρχεσαι στη θέση να καταλάβεις πως αισθάνεται ο συγκεκριμένος τη συγκεκριμένη στιγμή...Σου χαλάει τη διάθεση κάτι τέτοιο, και το χειρότερο είναι πως δεν έχεις άμεση επαφή με τον άλλον για να διαπιστώσεις σε τι βαθμό εννοεί αυτό που αναφέρει...Ξέρω πως κάτι παρόμοιο αισθάνεται πολύς κόσμος...Χαλάει η ζαχαρένια τους όταν ακούν και αντικρίζουν τέτοια πράγματα...Δεν μπορώ ειλικρινά να πω, πως συμφωνώ...Έχουν άραγε όλοι αυτοί καταλάβει ποτέ, πως υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται πολλές φορές τόσο μόνοι στην καθημερινότητα τους έστω και αν περιστοιχίζονται από πολύ κόσμο, και δε βρίσκουν καμία διέξοδο επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο, παρά μόνο αυτή, έστω και αν ακόμη και αυτή περνά σχεδόν απαρατήρητη;;...Ξαναλέω δεν είναι η καταλληλότερη μέθοδος εξωτερίκευσης των συναισθημάτων και των σκέψεων και αυτό είναι αναμφίβολο, αλλά είναι πιθανόν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να αισθάνονται πως δεν έχουν καμία άλλη δίοδο επικοινωνίας..Για αυτό προτείνω να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε, διότι μπορεί το ίδιο να συμβεί και σε μας και τότε πιθανώς να αντιληφθούμε το πως αισθάνονται οι συγκεκριμένοι άνθρωποι...Ειλικρινά, το απεύχομαι κάτι τέτοιο, για όλους σας...
Σε γενικές γραμμές πάντως, δεν θέλω φυσικά να δαιμονοποιήσω το μέσο, το οποίο απλά και μόνο αποτελεί ένα εργαλείο, η χρήση του οποίου επαφίεται αποκλειστικά σε εμάς τους ίδιους...Πολλοί μάλιστα το χρησιμοποιούν για την προβολή των εργασιών τους και των επιχειρήσεων τους, εκμεταλλευόμενοι τη δημοφιλία του ιδίως μεταξύ των νέων...Τη χρήση αυτή, τη βρίσκω χρήσιμη και ωφέλιμη. Τη χρήση που δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα είναι αυτό που κάνουν πολλοί να προσπαθούν να βρουν το έτερον τους ήμισυ μέσω διαδικτύου...Βλέπεις σοβαρούς υποτίθεται ανθρώπους να αναλώνονται σε χαζά σχολιάκια επιπέδου δημοτικού και κάτω και αναρωτιέσαι τι απέγινε η προσωπική επαφή, η άμεση σχέση και η πραγματική ζωή και που είναι κρυμμένες...Επίσης μια χρήση του facebook που αρνούμαι να καταλάβω είναι την αντίσταση και τις εκδηλώσεις διαμέσου πληκτρολογίου..Πολλοί άνθρωποι δυστυχώς επιλέγουν να δηλώνουν την αντίσταση τους για τα κακώς κείμενα συμμετέχοντας απλά σε μερικά αντίστοιχα γκρουπ και θεωρούν πως έτσι εξαντλείται η όποια ευθύνη τους και πως έπραξαν το χρέος τους...Και μετά με τα μούτρα στη διαδικτυακή φάρμα...Το να γίνω μέλος σε ένα γκρουπ για έναν καλό σκοπό, ή σε ένα γκρουπ που δηλώνει την αντίδραση για κάποιο γεγονός που συμβαίνει στη δημόσια ζωή δεν έχει κατά την ταπεινή μου άποψη καμία αξία, αν δε συνοδεύεται από πράξεις...Άλλοι νομίζουν πως το facebook και το ιντερνετ γενικότερα είναι ένα πεδίο μάχης οπαδών ομάδων-ανωνύμων εταιρειών και για αυτο δε διστάζουν να το μετατρέπουν σε έναν εικονικό βόθρο, γεμάτο από αισχρολογίες και λοιπές βρομιές ανά πάσα στιγμή...Να με συμπαθάτε αγαπητοί μου, αλλά ο φτωχός συγγενής έτσι τα βλέπει...
Τελοσπάντων...Και σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει σωστό και λάθος, ορθός και λανθασμένος δρόμος και κατάλληλη ή ακατάλληλη επιλογή...Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και είναι απολύτως στην προσωπική του ευχέρεια, το πως θα μεταχειριστεί όχι μόνο το facebook και τα συγκεκριμένου τύπου εργαλεία, όπως και οτιδήποτε άλλο...Απλά θέλω να επιστήσω την προσοχή όλων μας, διότι ο κίνδυνος παραμονεύει ανά πάσα στιγμή στη γωνία...Και όσο ζούμε με την ψευδαίσθηση πως αυτός ο τρόπος επικοινωνίας είναι ο βέλτιστος δυνατός, υποκαθιστώντας τις απλές μα τόσο σημαντικές άμεσες εκδηλώσεις αγάπης, φιλίας και ενδιαφέροντος, είναι μαθηματικά βέβαιο πως όλο και περισσότερο θα βυθιζόμαστε στον κυκεώνα της μοναξιάς και της μελαγχολίας...Και το αφήνω εδώ, χωρίς να ξύνω περισσότερο πληγές που πονάνε...
υγ1 Δε θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω,όσο βαρετό και αν έχει καταντήσει...Όλα τα παραπάνω αφορούν κυρίως εμένα και τη συμπεριφορά μου...Δεν έχω καμία διάθεση να κρίνω και ακόμα περισσότερο να επικρίνω κανέναν...
υγ2 Το παρόν τραγούδι το θεωρούσα και το θεωρώ φοβερό από τότε που το πρωτοάκουσα...Όλοι μας θεωρώ πως έχουμε φίλους, με τους οποίους οι καλησπέρες που συχνά ανταλλάσσομαι είναι τόσο τυπικές και συμβατικές που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν ως πεθαμένες...Φίλους που αν τυχόν συναντηθούμε στο δρόμο, θα ανταλλάξουμε κουβέντα μόνο αν όλες οι προσπάθειες για να μη συναντηθούν τα βλέμματα μας, πέσουν πρώτα στο κενό, χωρίς κανείς να σκέφτεται τις παλιές καλές στιγμές...Φίλους και γνωστούς μόνο κατ' όνομα, με τις ευθύνες πάντα εκατέρωθεν, των οποίων τις πεθαμένες καλησπέρες έπαψα πια να γουστάρω...Όποιου αυτά τα λόγια του λένε κάτι, έχει καλώς...Όποιου δεν του λένε απολύτως τίποτα, ας απολαύσει τουλάχιστον το κομμάτι που παραθέτω...Είναι αντικειμενικά πάρα πολύ καλό...Με την ευχή να μην αισθανθεί κανείς σας ποτέ το συγκεκριμένο συναίσθημα...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Ο μπέμπης ενηλικιώθηκε και ξανασυστήνεται...

Απόψε, λέω να παρεκκλίνω λίγο από την προγραμματισμένη θεματολογία του φτωχού συγγενή, έτσι όπως την έχω σε γενικές γραμμές οριοθετήσει στο μυαλό μου...Έχουμε άλλωστε πολύ καιρό μπροστά μας να πούμε για όλα εκείνα τα θέματα που μας απασχολούν...Απόψε το ταπεινό τoύτο ιστολόγιο, όχι μόνο συμπλήρωσε 18 μήνες στον ιντερνετικό αέρα, αλλά ξεπέρασε και τα 10.000 διαφορετικά χτυπήματα στη σελίδα του, γεγονός που το βρίσκω εντυπωσιακότατο, άσχετα αν δεν είναι βέβαια το σημαντικότερο.Με αφορμή το γεγονός αυτό, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω μερικές σκέψεις για το παρόν blog και την όλη πορεία του μέσα στο χρόνο...Για ένα blog, που μοιάζει σιγά σιγά να ενηλικιώνεται, αφήνοντας πίσω του τις παιδικές ασθένειες και τις ενδεχόμενες παλινωδίες...

Μέσα σε όλους αυτούς τους μήνες, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με το ιστολόγιο τούτο...Στην εμφάνιση του έχουν γίνει κάμποσες αλλαγές (μικρο αλλαγές θα έλεγα καλύτερα...), όπως επίσης έχει μεταβληθεί εντελώς η μορφή των αναρτήσεων...Τον πρώτο καιρό, συνήθιζα να γράφω με ρυθμό 30 δημοσιεύσεων το μήνα, οι οποίες όμως σε έκταση ήταν το πολύ στη μισή σε σχέση με τις δημοσιεύσεις του σήμερα...Σήμερα γράφω, πιο σπάνια αλλά και πιο χορταστικά, σε βαθμό υπερβολής...Επίσης τον πρώτο καιρό προτιμούσα άλλα concept, και είχα στο νου μου άλλα πράγματα...Αυτό όμως που καθόλου δεν έχει μεταβληθεί, είναι η δίψα για ανταλλαγή απόψεων, η όρεξη για αυτοκριτική, γκρίνια και αυτοκριτική, η άρνηση στο να καταπιώ αμάσητο ότι μου σερβίρεται και η μάχη για ένα καλύτερο αύριο...Όλα αυτά είναι σταθερές που είναι βέβαιο πως θα διέπουν το φτωχό συγγενή για όλο το διάστημα της ζωής του...Όπως επίσης μια άλλη σταθερά ως τώρα είναι η δοσολογία ισορροπίας των αθλητικών θεμάτων με τα κοινωνικ0-πολιτικό-προσωπικά...

Επειδή γνωρίζω πως η σύνθεση του αναγνωστικού κοινού του φτωχού συγγενή τώρα σε σχέση με την έναρξη είναι παντελώς διαφορετική, πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να αναφέρω ξανά κάποια πράγματα για τον τόπο αυτό...Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο, ιδίως για τους νέους, να ξανασυστηθώ και να πω μερικά λόγια τόσο για την πορεία του φτωχού συγγενή, την ιδρυτική του διακήρυξη αλλά και την προέλευση του ονόματος του...

Η σκέψη για τη δημιουργία ενός blog άποψης, είχε γεννηθεί στο μυαλό μου από το τέλος του 2008, χωρίς φυσικά να το έχω εκμυστηρευτεί σε κανένα...Το είχα σχηματοποιήσει ως ένα βαθμό στο μυαλό μου, είχα αποφασίσει για τη μορφή, είχα και στο μυαλό μου μια εικοσάδα τουλάχιστον από θέματα έτσι για αρχή και πίστευα πως ήμουν έτοιμος για τη μεγάλη εκκίνηση..Δεν είχα όμως καταλήξει στο όνομα...Σκεφτόμουν διάφορα, απέρριπτα συνεχώς άλλα, μέχρι και τους διαδικτυακούς φίλους μου στο facebook ρώτησα να μου προτείνουν κάτι, αλλά τίποτα απολύτως δεν με ικανοποιούσε.Αυτό που με ικανοποιούσε ως ένα βαθμό ήταν ένα και μόνο όνομα εκείνη την εποχή...Σκόπευα λοιπόν να ονομάσω το blog 'πνεύμα αντιλογίας', και ο λόγος ήταν ο προφανής που τον καταλαβαίνει ο καθένας που να έχει διαβάσει έστω και λίγες από τις δημοσιεύσεις του φτωχού συγγενή...Όμως τότε, το συγκεκριμένο όνομα ήταν κατοχυρωμένο στο blogger, από άλλο συναγωνιστή και έτσι μοιραία η αναζήτηση συνεχιζόταν, χωρίς να διαφαίνεται φως στον ορίζοντα...Θυμίζω πως μιλάμε για αναζήτηση πάνω από 2 μήνες τότε, μιας και τίποτε δε με ικανοποιούσε.Μέχρι που ένα βράδυ, μετά από κάποιες στιγμές μεγάλης έντασης, σαν να ήρθε η επιφοίτηση στο μυαλό μου, και κάτι άστραψε μέσα μου...Αυτό είναι σκέφτηκα..."Φτωχός Συγγενής"...Ήταν για μένα η τέλεια και αδιαπραγμάτευτη επιλογή και πέρα από όλα τα άλλα θεωρώ πως μου ταίριαζε στον απόλυτο βαθμό...
Γιατί μου ταίριαζε;...Μα όπως έχω ξαναπεί αρκετές φορές εδώ, πολλές φορές στην κανονική μου ζωή αισθάνομαι σαν ένας κανονικός φτωχός συγγενής...Πολλές είναι οι φορές που αισθάνομαι να πολεμάω στη ζωή μου με γυμνά τα χέρια, απέναντι σε υπερηχητικά όπλα...Πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται αδικημένος, τόσο από τους γύρω του όσο και από τον ίδιο του τον εαυτό...Πολλές φορές, πράγματα που με αφορούν άμεσα, τα μαθαίνω τελευταίος...Πολλές βρίσκομαι σε μια παρέα και πιάνω το μυαλό μου να ταξιδεύει πέρα μακριά, χωρίς να με αγγίζει ούτε η κουβέντα, ούτε η παρέα...Πολλές φορές έχω αισθανθεί πως είναι να είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης...Πολλές φορές έχω αισθανθεί είτε να με αγνοούν παντελώς και να μην καταλαβαίνουν τις πραγματικές μου ανάγκες, είτε άλλες φορές να με θυμούνται όταν έτσι επιτάσσει το συμφέρον τους...Πολλές είναι επίσης οι φορές, που αισθάνομαι να πασχίζω να φτάσω στον προορισμό μου με τα πόδια, και την ίδια στιγμή βλέπω τους άλλους να με προσπερνούν καβάλα σε αυτοκίνητα και μηχανές...Πολλές φορές, αισθάνομαι τη φωνή και την άποψή μου να μετρούν πολύ λιγότερο από τις απόψεις άλλων, έστω και αν ενδεχομένως δεν θα έπρεπε...Εντέλει πολλές φορές στη ζωή μου αισθάνομαι σαν πραγματικός φτωχός συγγενής...Ύστερα από όλα τα παραπάνω, φαντάζομαι πως θα συμφωνήσετε και εσείς πως δεν υπήρχε καταλληλότερο όνομα για να χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη διαδικτυακή προσπάθεια...Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ...

Ο λόγος που ξεκίνησα τότε, ήταν απλά και μόνο, για να βρω έναν τρόπο να διοχετεύω τη σκέψη, τη γκρίνια μου και την απορία μου και να αναφέρω πράγματα που με εξοργίζουν και θεωρώ πως υποτιμούν τη νοημοσύνη μου...
Και αυτή είναι ακριβώς η ιδρυτική διακήρυξη του φτωχού συγγενή, έτσι όπως την πρωτοδιατύπωσα ευθύς εξαρχής, χωρίς να έχω παρεκκλίνει καθόλου...Ειλικρινά πάντως δεν γνωρίζω αν είμαι καλός στην αποτύπωση των σκέψεων και των νοημάτων, είμαι όμως σίγουρα καλύτερος στα γραπτά σε σχέση με τα προφορικά...Πέρα από αυτό όμως, είναι απολύτως βέβαιο πως όλες τις σκέψεις, όλον αυτόν τον καιρό δε θα τις εκμυστηρευόμουν ποτέ προφορικά...Έψαχνα δηλαδή να βρω μια διέξοδο και θεωρώ πως τη βρήκα εδώ, στο ίδιο ακριβώς ύφος εδώ και πολύ καιρό...Για αυτό και πρωταρχικό μου μέλημα ήταν πάντοτε, η διατύπωση των σκέψεων και όχι η προβολή του blog. Αξίζει να αναφέρω πως όταν ξεκίνησα το ταξίδι αυτό, ενημέρωσα περίπου 10 άτομα για την ύπαρξη του ιστότοπου αυτού....Είμαι βέβαιος πως από τα 10 άτομα αυτά, είναι ζήτημα αν συνεχίζουν να μπαίνουν εδώ μέσα συστηματικά 2 με 3 το πολύ...Δεν το λέω σαν παράπονο...Ίσα ίσα, που ομολογώ ότι αυτό μου παρέχει ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία για να εκφράζομαι..Τα λέω όλα αυτά, απλά και μόνο για να σας μεταδώσω το πως αισθάνομαι, που ο φτωχός συγγενής έχει 11 μόνιμους αναγνώστες και πλέον πάνω από 10.000 διαφορετικά κλικ επάνω του...Ανθρώπους ως επί το πλείστο, αγνώστους εντελώς σε μένα, οι οποίοι μετά από κάποια αναζήτηση στο google, βρέθηκαν τυχαία εδώ πέρα και αφιέρωσαν λίγο από το χρόνο τους για να ρίξουν μερικές φευγαλέες ματιές σε αυτά τα κείμενα...Αυτό ακριβώς θεωρώ πως είναι το αληθινό νόημα του blogging, φίλοι μου, τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι.Είναι ο άγνωστος που μοιράζεται μαζί σου, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες απορίες και τα ίδια προβλήματα...Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου...Είναι αυτός, που μένει σε ξένη χώρα και η άτιμη η μηχανή αναζήτησης τον οδήγησε σε αυτόν τον ιστότοπο...Δεν μπορείτε πόσο ευχάριστο και συνάμα συγκινητικό είναι να δέχεσαι επισκέψεις από μια σειρά από ξένες χώρες, σύμφωνα με αυτά που μας πληροφορεί η google...Παρόλα αυτά πάντως, ειλικρινά ποτέ δεν με ένοιαζαν τα κλικ, οι διαφημίσεις, η μετακίνηση σε άλλο πεδίο και η μεγάλη επισκεψιμότητα και η προβολή...Προτιμώ μια επίσκεψη κάποιου που θα ενδιαφερθεί για τις απόψεις που θα βρει εδώ, συμφωνώντας ή διαφωνώντας, από εκατοντάδες επισκέψεις περαστικών, που θα μπουν εδώ για δευτερόλεπτα και δεν θα τους αγγίξει εσωτερικά απολύτως τίποτα..Κύριο μέλημα μου ήταν και είναι να μπορώ απερίσπαστος να ανεβάζω τις σκέψεις μου, και να μπορώ μετά από καιρό να τις ξαναδιαβάζω και να ξαναθυμάμαι, για να αποφύγω τον κίνδυνο να συμβιβαστώ...Σε αυτό ακριβώς αποσκοπούσε και η πρόσφατη έντυπη προσπάθεια που επιμελήθηκα...Κυρίως έγινε για να ικανοποιήσει την ανάγκη μου, να έχω κάποια από τα κείμενα μου πάντα διαθέσιμα σε πρώτη ζήτηση και να τα διαβάζω ξανά και ξανά...Έστω και αν κάποια από τα αντίτυπα διανεμήθηκαν και κάποια λίγα παραμένουν αζήτητα...

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η προβολή δεν είναι το πρωταρχικό μου μέλημα...Άλλωστε υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι καθημερινά ή κάνω παρέα και οι οποίοι δε γνωρίζουν τη δράση μου σαν blogger, ούτε φυσικά την ύπαρξη του φτωχού συγγενή...Και έχει πραγματικά πλάκα, ότι κάποιες φορές που συζητούμε και τους αναλύω τις απόψεις μου για διάφορα θέματα με το γνωστό παραληρηματικό ύφος που έχω και εδώ, αυτοί πολλές φορές μου λένε..."Εσύ χαραμίζεσαι...θα έπρεπε να τα γράφεις κάπου όλα αυτά"...Τις στιγμές εκείνες, αλλάζω κουβέντα και τους λέω πως δεν έχω καμία όρεξη να κάνω κάτι τέτοιο...Από μέσα μου όμως χαμογελώ...Επειδή ξέρω την αλήθεια, και ίσως κάποτε να πρέπει να την αποκαλύψω και στους άλλους...Κάποτε...
Μου αρέσει πολύ αυτή η ασχολία και δεν το κρύβω...Μπορεί να είναι μοναχική και πολλές φορές δύσκολη και ίσως επίπονη, είναι όμως εντελώς ευεργετική για την ψυχολογία και τη διάθεση μου, ιδίως στους τόσους δύσκολους καιρούς...Είναι και αυτό μια παρηγοριά, αλλά οπωσδήποτε και ένα μέσο, που θα βοηθήσει αρκετά για την κατάκτηση του πολύ μεγάλου στόχου, που αποτελεί και το απόλυτο μου όνειρο...Ποιο είναι αυτό; Απαντήσεις εν καιρώ εδώ...

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Τα παραλειπόμενα του Μουντομπάσκετ....

Το Μουντομπάσκετ μας τελείωσε πριν λίγες ημέρες, προσφέροντας μας ειδικά στην τελική φάση, κάποια πολύ όμορφα και αγωνιώδη παιχνίδια που κράτησαν το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα...Για την πορεία της δικής μας Εθνικής είπα αρκετά πριν μια εβδομάδα, οπότε είναι καιρός να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας και να πούμε κάποια πράγματα για τις υπόλοιπες ομάδες του τουρνουά...Πράγματα και σκέψεις που κουβαλώ στο μυαλό μου, και αισθάνομαι πως αν δεν τα καταθέσω εδώ δε θα μπορέσω να ησυχάσω...Για αυτό λοιπόν, συγκεντρωνόμαστε, κάνουμε τζάμπολ και ξεκινάμε...

Τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας - σχολής...
Ο κύριος λόγος για τον οποίο με ελκύουν και μου αρέσουν οι παγκόσμιες διοργανώσεις τόσο του μπάσκετ όσο και του ποδοσφαίρου είναι, επειδή είναι οι μοναδικές που διατηρούν αυτό το εθνικό στοιχείο που αντιπροσωπεύει η κάθε μία χώρα. Αυτή η ποικιλομορφία των λαών και η σύγκρουση των διαφορετικών κουλτουρών είναι αυτή που κάνει τη διοργάνωση εξόχως ενδιαφέρουσα κατά την ταπεινή μου άποψη. Την ίδια στιγμή που σε Champions League και Ευρωλίγκα παρακολουθούμε μάχες πολυεθνικών ομάδων και αθλητών μισθοφόρων, έρχονται τα παγκόσμια πρωταθλήματα όπου μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε χώρας και το πως αυτά αντικατοπτρίζονται επάνω στον αγωνιστικό χώρο...Φυσικά εννοώ όλα αυτά τα αγωνιστικά πλεονεκτήματα και τις αρετές, παρέα με τα ελαττώματα που παρουσιάζει κάθε μπασκετική σχολή από γενιά σε γενιά και που κάνουν εύκολο σε όποιον παρακολουθεί με συνέπεια τα τουρνουά, να μπορεί εκ των προτέρων να προβλέψει όχι φυσικά τα αποτελέσματα των αγώνων, αλλά τις γενικές αντιδράσεις των ομάδων...

Για να κάνω σαφέστερο το παραπάνω αξίζει τον κόπο να αναφέρω μια σειρά από παραδείγματα..Η Σλοβενία για παράδειγμα είναι μια κλασσική soft και looser ομάδα, που στο πρώτο σοβαρό της τεστ χάνει τα αυγά και τα καλάθια...Όποιος θυμάται την ανεπανάληπτη ανατροπή της Εθνικής μας επί των Σλοβένων στο Ευρωμπάσκετ του 2007, φαντάζομαι θα συμφωνεί...Είναι αρκετές φορές εντυπωσιακοί τουλάχιστον αρχικά, αλλά ποτέ μα ποτέ δε μοιάζουν για μαχητές...Θα έλεγε κανείς πως και στην πραγματικότητα τους έτσι είναι...Η Σλοβενία ακόμη και σήμερα σαν χώρα θεωρείται σαν η πιο ήσυχη και πλούσια χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να έχει σκληραγωγηθεί σε δύσκολες καταστάσεις...Το ακριβώς αντίθετο με τη Σερβία δηλαδή...Οι Σέρβοι στο μπάσκετ πάντα βγάζουν πάντα μια μαγκιά και μια αλητεία (με όποια έννοια -καλή ή κακή- το πάρει κανείς..) και είναι σαν να δηλώνουν απερίφραστα πως μπορεί να χάσουμε, αλλά πρώτα θα έχουμε δώσει ότι έχουμε και δεν έχουμε και θα έχουμε χρησιμοποιήσει κάθε μας όπλο...Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι Σλοβένοι, έφαγαν σχεδόν τριάντα πόντους από την Τουρκία, ενώ οι Σέρβοι αν είχαν μια νορμάλ διαιτησία θα είχαν κερδίσει σχετικά άνετα...Η Γαλλία από την άλλη πλευρά συνεχίζει την παράδοση της μπασκετικής αφέλειας, η οποία τη συνοδεύει εδώ και χρόνια...Τι κι αν έχει αθλητές με τεράστιο άλμα και φοβερά αθλητικά προσόντα, τι κι αν πολλοί παίχτες της αγωνίζονται στο ΝΒΑ, η μπασκετική τους εξυπνάδα είναι υπό το μηδέν...Ποτέ δεν έχω δει να κάνουν ένα έξυπνο φάουλ, όταν έχουν να δώσουν προκειμένου να κόψουν έναν αντίπαλο αιφνιδιασμό...Ποτέ δεν σκαρφίζονται κάτι ιδιαίτερο για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, που τους φέρνει ο αγώνας...Ποιος ξεχνά τις απανωτές γκάφες των Γάλλων στον ημιτελικό του 2005 στο Βελιγράδι, ή το εύστοχο σουτ του Ντε Κολό πέρυσι στο μεταξύ μας αγώνα, σε ένα ματς που οι Γάλλοι ήθελαν να χάσουν (όπως φυσικά και εμεις...)...Η Λιθουανία από την άλλη πλευρά είναι μια παραδοσιακή δύναμη του μπάσκετ, έστω και αν πρόκειται για μια μικρή πληθυσμιακά χώρα...Μια χώρα που έχει πάντα την ομορφότερη κερκίδα, και που σχεδόν πάντοτε συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με το καλό θέαμα και το γρήγορο παιχνίδι...Επίσης η Τουρκία είναι μια κλασσική σχολή που πάντα βασίζεται στην εξυπνάδα και την κουτοπονηριά της και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την υποτιθέμενη αναγκαστική αλλαγή του Ασίκ με τον Αρσλάν στον ημιτελικό δεν θεωρώ πως υπάρχει...Περνώντας στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αξίζει να σημειώσουμε πως η Αργεντινή παραδοσιακά όπως άλλωστε και στο ποδόσφαιρο, είναι μια παθιασμένη ομάδα, με παίχτες παθιασμένους και μαχητές, που πάντα τα δίνουν όλα στη μάχη για την τελική επικράτηση...Και που είναι πάντα τόσο συναισθηματικά φορτισμένοι με την αξία της ομάδας και της φανέλας, που συνήθως αν κάτι πάει στραβά δεν έχουν το κουράγιο να ανατρέψουν την κατάσταση και υφίστανται μια σχετική πανωλεθρία...Μία από τα ίδια είναι περίπου και η μπασκετική Βραζιλία, η οποία συνήθως τα χαλάει πάνω που είναι έτοιμη να κάνει το βήμα παραπάνω...Άξια αναφοράς είναι επίσης και η περίπτωση του συμπαθέστατου σε μένα Πόρτο Ρίκο, με τους παίχτες που έχουν πάντα λυμένο το ζωνάρι και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για καυγά, με τους απίστευτους και σεσημασμένους τριποντάκηδες (κρίμα που φέτος δεν είδαμε το Λάρι Αγιούσο πάντως..) και με τις εμβληματικές φυσιογνωμίες...Παλαιότερα ήταν ο Πικουλίν Ορτίθ και ο Ραμόν Ρίβας, σήμερα η τεράστια φυσιογνωμία του γίγαντα Ράμος...Οι ομάδες αυτές μαζί με όλες τις υπόλοιπες συνθέτουν ένα ποικιλόμορφο γαϊτανάκι μέσα στα γήπεδα και σου προσφέρουν μεγάλες στιγμές, παρακολουθώντας τις να εκθέτουν στο παρκέ τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της συμπεριφοράς τους και της μπασκετικής τους κουλτούρας...

Η ολοφάνερη κατολίσθηση του επιπέδου του Ν.Β.Α.
Για την πρωταθλήτρια ομάδα των ΗΠΑ δεν έχω να πω πολλά...Το μέλλον θα δείξει την εξέλιξη του Κέβιν Ντουράντ και αν θα καταταγεί στο πάνθεον των σούπερ σταρ...Έχω να πω όμως κάποια πράγματα για το πρωτάθλημα του ΝΒΑ και την κατάντια που γνωρίζει όσο περνούν τα χρόνια...Και κρίνω αυτήν την υποβάθμιση, όχι από κανέναν άλλο λόγο αλλά από τη συμμετοχή όλο και περισσότερων μη Αμερικανών μπασκετμπολιστών στο πρωτάθλημα αυτό και μάλιστα μιλάμε για παίχτες που δεν έχουν τις ανάλογες δυνατότητες...Όταν ήμουν περίπου 10-13 ετών και πρωτοπαρακολουθούσα αγώνες ΝΒΑ, ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν τιτάνες με πρώτο και καλύτερο τον ανυπέρβλητο Τζόρνταν...Την εποχή εκείνη, για να βρει θέση κάποιος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας σε ομάδα του ΝΒΑ θα πρέπει να ήταν ο ίδιος παίχτης παγκόσμιας εμβέλειας με εξαιρετικό ταλέντο...Ο φοβερός Τόνι Κούκοτς, ο αδικοχαμένος Ντράζεν, ο εγκεφαλικός Βλάντε Ντίβατς, ο μαέστρος Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και το θαύμα της φύσης Άρβιντας Σαμπόνις...Όλοι τους ένας και ένας...Σήμερα αντιθέτως στο ΝΒΑ αγωνίζεται σχεδόν κάθε καρυδιάς καρύδι, δείγμα κατ' εμέ πως το γενικότερο επίπεδο έχει πέσει κατά πολύ...Σήμερα για κάθε Τζινόμπιλι υπάρχει ένας Μπελινέλι, για κάθε έναν Τόνι Πάρκερ υπάρχει ένας Ρόνι Τουριάφ, για κάθε Στογιάκοβιτς υπάρχει ένας Μπορίς Ντιό, για κάθε Ιλγκάουσκας υπάρχει ένας Μίλισιτς, για κάθε Πάου Γκασόλ υπάρχει ένας Μαρκ Γκασόλ, για κάθε Χέντο Τούρκογλου υπάρχει ένας Ιλιασόβα, για κάθε Λουίς Σκόλα υπάρχει ένας Πιετρούς, για κάθε Καλντερόν υπάρχει ένας Μπατούμ, για κάθε Μπαρμπόσα υπάρχει ένας Βαρεχάο, για κάθε Νοτσιόνι υπάρχει ένας Μπαρνιάνι, για κάθε Κλέιζα υπάρχει ένας Μοζγκόφ και η λίστα μοιάζει ατελείωτη...Αποκορύφωμα όμως κατ' εμέ είναι το γεγονός πως από τη νέα περίοδο στο ΝΒΑ θα αγωνίζονται οι Τούρκοι Ασίκ και Ερντέν...Δηλαδή ήμαρτον...Δηλαδή για να καταλάβω, από τη νέα σεζόν τη φανέλα των ένδοξων Σικάγο Μπουλς θα τη φορά ο φιλότιμος πλην όμως άτεχνος Ασίκ, που είναι κατ' εμέ χειρότερος ακόμη και από το Σχορτσιανίτη...Θα τρίζει δηλαδή το μπαστούνι του γκολφ στα χέρια του Τζορνταν και θα τρέμει το πούρο στα χέρια του Σκότι Πίπεν...Δηλαδή ήμαρτον για μια ακόμη φορά...Μεγάλη κατηφόρα και υποβάθμιση...Σε λίγο θα ζητήσουν τους Μπουρούση και Φώτση έτσι όπως το πάνε αυτοί...

Η εύστοχη επιλογή της κρατικής τηλεόρασης...
Λένε πως τις περισσότερες φορές όσοι μπασκετμπολίστες (και ποδοσφαιριστές φυσικά...) κάνουν μεγάλη καριέρα στα γήπεδα, αδυνατούν να γίνουν μεγάλοι προπονητές και σημαντικοί σχολιαστές αγώνων...Συμβαίνει όμως σχεδόν πάντα και το αντίθετο...Το Γιώργο Λημνιάτη τον θυμάμαι σαν έναν μέτριο μπασκετμπολίστα στην προ Ιωαννίδη εποχή του Ολυμπιακού αλλά και στα χρόνια του ξανθού...Ξέρετε εποχές Ελληνιάδη, Αντώνη Σταμάτη, Καμπούρη, Παπαδάκου και λοιπών, αλλά και αργότερα...Στα μάτια τα δικά μου υπήρξε ένας μέτριος μπασκετμπολίστας σε τελική ανάλυση...Αλλά σαν σχολιαστή τον βρίσκω σούπερ, όλο αυτόν τον καιρό που συνεργάζεται με τη δημόσια τηλεόραση...Είτε σχολιάζει τελικό Μουντομπάσκε ΗΠΑ-Τουρκίας, είτε τελικό παραμονής Τρίκαλα - Αιγάλεω ο Λημνιάτης είναι κατατοπιστικότατος...Πλάι στην φανφαρολογία και τα σπλιτ-αουτ του Δημήτρη Χατζηγεωργίου και τις κορώνες και τα σκριν επιλογής του Βαγγέλη Ιωάννου, ο Λημνιάτης είναι απλός, κατανοητός και κατατοπιστικός, με συνέπεια ακόμη και οι αδαείς από μπάσκετ να καταλαβαίνουν στο περίπου τι γίνεται...Δεν είναι τυχαίο, πως ακόμη και οι εκπομπές μπάσκετ του συνδρομητικού συχνά πυκνά τον έχουν καλεσμένο...Τι νομίζετε, δεν υπάρχουν άλλοι παλιοί μπασκετμπολίστες και πρώην προπονητές; Υπάρχουν, τη γνώση, τη σαφήνεια και τη μεταδοτικότητα του Λημνιάτη θαρρώ πως δεν την έχει ουδείς, τουλάχιστον μεταξύ όσων έχω ακούσει κατά καιρούς...Συν τοις άλλοις, έχει μια εντελώς τηλεοπτική και ραδιοφωνική φωνή, που κάνει το όλο πακέτο ακόμη ελκυστικότερο στην ακοή, όπως λένε και οι ειδήμονες του χώρου...Ξέρω ότι έχει ήδη ξεκινήσει μια προπονητική καριέρα, χωρίς όμως να ξέρω πολλές λεπτομέρειες..Αν είναι τόσο καλός προπονητής όσο σχολιαστής, τότε είναι βέβαιο πως θα διαπρέψει στον προπονητικό τομέα και θα κάνει καριέρα...Δεν είναι πάντως ούτε εύκολο, ούτε συμβαίνει συχνά για να λέμε και την αλήθεια...Πάντως του εύχομαι μια μέρα να γίνει προπονητής της Εθνικής ομάδας...Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί ευχή ή κατάρα, έτσι όπως είναι η συγκεκριμένη θέση σήμερα και με τους τεράστιους ακροβατισμούς και συμβιβασμούς που απαιτεί...Αυτό που είναι πάντως βέβαιο είναι πως αν ο Γιώργος Λημνιάτης ήταν σαν παίχτης τόσο καλός όσο και σαν σχολιαστής, θα είχε ήδη εισέλθει στο πάνθεον των αθλητών του ελληνικού μπάσκετ...


Αυτά εν ολίγοις (!!!!) για το Μουντομπάσκετ και τα παραλειπόμενα του...Σε τέσσερα χρόνια πάλι...

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Αναμνήσεις και διδάγματα από το φετινό καλοκαίρι...

Το καλοκαίρι μοιάζει να αποτελεί παρελθόν και το φθινόπωρο είναι ήδη εδώ και λίγες ημέρες πραγματικότητα..Ξέρω πως είναι για όλους δύσκολο να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα του φθινοπώρου, αλλά το σύμπαν κάνει ότι μπορεί για να μας βοηθήσει...Κατ' αρχάς, ο καιρός έχει ήδη αρχίσει να δείχνει κάποια από τα δόντια του, τα σεντόνια κάνουν την εμφάνιση τους, η διάθεση είναι μελαγχολική, η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας είναι ξανά σε φουλ ρυθμούς, το κρασί αρχίζει να ξαναυπερισχύει επί της μπίρας κτλ κτλ...Όλα σημάδια πως το καλοκαίρι είναι σχεδόν παρελθόν...Αλλά προτού το αφήσουμε οριστικά πίσω μας, αισθάνομαι την ανάγκη να διατυπώσω κάποιες σκέψεις, σε σχέση με κάποια πράγματα που με δίδαξε προσωπικά το φετινό καλοκαίρι, και που θαρρώ πως είναι χρήσιμα για το μέλλον, έστω και αν θα ζουν και θα υπάρχουν μόνο στη μνήμη...

Φέτος, μετά από αρκετά χρόνια ανακάλυψα ξανά τη χαρά του καλοκαιρινού μπάνιου στη θάλασσα...Παρότι, καθ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού δεν έλειψα καμία μα καμία εργάσιμη ημέρα από το κλεινόν άστυ, κατάφερα να κάνω τελικά πάνω από 30-35 μπάνια, αν τα υπολογίζω σωστά...Μόνο να σκεφτείτε πως το πρώτο το έκανα περί τα τέλη Μαΐου και ενώ στην παραλία δεν υπήρχε ψυχή και το τελευταίο μήνα Σεπτέμβριο ενώ ψιχάλιζε, μπορείτε να κατανοήσετε τον αριθμό...Πολλές από αυτές τις επισκέψεις στη θάλασσα, ήταν φυσικά με πολύ καλή παρέα που απαρτιζόταν από οικείους, γνωστούς και φίλους συνήθως σε μια παραλιακή καφετέρια, όπου μαζί με την κουβεντούλα, το χαβαλέ και τον καφέ στριμωχνόταν και μία ή δύο βουτιές στη θάλασσα...Αυτό όμως που πραγματικά ευχαριστήθηκα το καλοκαίρι τούτο, ήταν τα αρκετά μοναχικά βραδινά μπάνια...Παρασκευή βράδυ, επιστρέφοντας από την Αθήνα, και ενώ είχε ήδη νυχτώσει και η παραλία ήταν σχεδόν άδεια, πιστέψτε με ήταν η καλύτερη ώρα για να κάνεις μπάνιο και κυρίως να πετάξεις τη μιζέρια της αθηναϊκής καθημερινότητας από πάνω σου, ώσπου να ξαναέλθει η Δευτέρα και να την φορέσεις ξανά...Πέρα όμως από αυτό το να κολυμπάς μόνος μες στη θάλασσα είναι εποικοδομητικό, είτε νύχτα είναι είτε ημέρα...Μπαίνεις στη θάλασσα, ξεμακραίνεις από την βουή όλων αυτών που συνωστίζονται στα 15 μέτρα από την ακτή, δεν ακούς πλέον κανένα και ξεχνιέσαι...Το μυαλό σου απελευθερώνεται από τις σκοτούρες και ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και όμορφα, η ώρα περνά χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά εσένα δε σε νοιάζει καθόλου...Σε νοιάζει που αισθάνεσαι ελεύθερος, έστω και για λίγα λεπτά και που ο νους σου ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και ονειρικά...Έστω αν σύντομα έρχεται ο ήχος ενός ενοχλητικού τζετ-σκι, ή οι φωνές κάποιων που επέλεξαν την παραλία για να αναπτύξουν τη γαϊδουροφωνάρα τους και προσγειώνεσαι απότομα στην πραγματικότητα...

Κι αν τις ευεργετικές ψυχολογικές επιδράσεις του καλοκαιρινού μπάνιου τις γνώριζα από τα προηγούμενα χρόνια, εκείνο που αποτέλεσε πραγματική έκπληξη ακόμη και για μένα είναι τα απλόχερα και πλούσια μαθήματα που μπορεί να σου παραδώσει η συντροφιά με ανθρώπους εντελώς διαφορετικής ηλικίας από τη δική σου και μιλώ τόσο για μεγαλύτερους όσο και για μικρότερους...Μπορεί να ακούγεται εντελώς κλισέ, αλλά πολλές φορές η κουβέντα με ανθρώπους μεγαλύτερους και η παρέα μαζί τους μπορεί να σου μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία τους, χωρίς καν να το καταλάβεις...Φυσικά δε μιλώ για ξερές συμβουλές με ύφος δασκαλίστικο, άλλωστε τέτοια πράγματα στη ζωή μου ποτέ δεν τα πήρα στα σοβαρά, αφού από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν...Μάθημα ένας μεγαλύτερος δε δίνει ποτέ με τις συμβουλές και τα λόγια του και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο για μένα...Μάθημα ένας μεγαλύτερος δείχνει με τις πράξεις του, με τη συμπεριφορά του και κυρίως με το παράδειγμα του...Μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις δίνει το καλό παράδειγμα σε όποιον είναι δεκτικός να λάβει και να αποκωδικοποιήσει το μήνυμα...Και επειδή προσωπικά, οι κεραίες μου είναι πάντοτε ανοιχτές, λαμβάνω τα μηνύματα χωρίς ο άλλος να καταλαβαίνει τίποτα...Τόσο θετικά και χρήσιμα μηνύματα, όσο και αρνητικά και προς αποφυγή...Και η ζωή συνεχίζει την πορεία της...

Το χρησιμότερο όμως και το πιο ενδιαφέρον μήνυμα του καλοκαιριού για μένα, ήταν η απάντηση που κατάφερα επιτέλους να δώσω σε διάφορα ερωτήματα, στα οποία δεν μπορούσα με τίποτα να δώσω απάντηση όταν βρισκόμουν στην πρώιμη και στη μετέπειτα εφηβεία...Όταν ήμουν πάνω κάτω στα δεκαοχτώ, ναι μεν ένιωθα δυνατός και ικανός να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, όμως δεν μπορούσα να εξηγήσω διάφορες συμπεριφορές που έβλεπα γύρω μου από μεγαλύτερους, συνομηλίκους, συμμαθητές αλλά και συμμαθήτριες..Η διαφορά ηλικίας δεν με άφηνε να αντιληφθώ κάποια προφανή πράγματα, τα οποία ενώ μου τα τόνιζαν οι υπόλοιποι, επέμενα πως είχα δίκιο...Το τρέχον καλοκαίρι, η συναναστροφή με κάποια μικρότερα παιδιά και ο τρόπος που σκέφτονται αυτά μου θύμισε εμένα και την εφηβεία μου...Το πως χαιρόμουν με ανούσιες επιτυχίες, το πως αγχωνόμουν για τα μαθήματα και τις εξετάσεις λες και όλα αυτά ήταν το τέλος του κόσμου, το πως αρκετές φορές έκανα το ανάποδο από αυτό που μου υπαγόρευαν για να αισθανθώ κάποιος, το πως μου άρεσε να κυνηγώ το ακατόρθωτο, αφού στην πραγματικότητα τίποτα δε μου φαινόταν να είναι ακατόρθωτο...Όλα αυτά, τα βλέπω να καθρεφτίζονται στα πρόσωπα των τωρινών εφήβων και η μνήμη μου ταξιδεύει στα παλιά...Πέρα όμως από αυτό, κατάφερα επίσης μετά από αρκετά χρόνια να δώσω μια απάντηση στο ερώτημα γιατί η πλειοψηφία των μαθητριών και των εφήβων κορασίδων έχει την τάση να προτιμά την παρέα μεγαλύτερων ανθρώπων από τους συνομήλικους..Η αδιαμφισβήτητη ωριμότητα των κοριτσιών σε αυτή την ηλικία (τουλάχιστον σε σχέση με τους άρρενες...) σε συνδυασμό με την τάση των αγοριών να θέλουν να επιβληθούν μέσα σε μια παρέα συνομήλικων τους, αραδιάζοντας έναν σωρό σαχλαμάρες μόνο και μόνο για να υποδυθούν το δυνατό και το σημαντικό είναι φυσικό να απωθεί τα κορίτσια και να τα ωθεί στο να αναζητήσουν τη συντροφιά κάποιου πιο σοβαρού...Πάντως, μαγική συνταγή επ' αυτού σίγουρα δεν υπάρχει, ούτε ολόκληρη η νεολαία ακολουθεί κατά γράμμα τα συγκεκριμένα πρότυπα...Φανταστείτε μάλιστα, πως πολλά από τα παραπάνω μου τα εξηγούσαν κατά καιρούς διάφοροι γνωστοί μου, αλλά εγώ δεν μπορούσα να το κατανοήσω...Ώσπου ήρθε το φετινό καλοκαίρι, για να ξεδιαλύνει ερωτήματα που τα κουβαλούσα μαζί μου εδώ και κάποια χρόνια...Αυτή είναι πάντως η θετική πλευρά του όλου πράγματος...Η αρνητική είναι πως τι να την κάνουμε την πρακτική γνώση πλέον, από τη στιγμή που ο χρόνος δε γυρίζει πίσω προκειμένου να πράξουμε το σωστό και να εκμεταλλευτούμε με πιο αποτελεσματικό τρόπο, τις ευκαιρίες που μας παρουσιάστηκαν στο παρελθόν...Δυστυχώς...ή ευτυχώς...

Σε γενικές γραμμές, πάντως ήταν ένα καλοκαίρι με τεράστια κούραση για μένα, με αρκετές άσχημες στιγμές, αλλά με περισσότερες πολύ όμορφες...Ένα καλοκαίρι γεμάτο σκαμπανεβάσματα, όπου η διαδρομή της διάθεσης μου από το ζενίθ στο ναδίρ ήταν πολύ συχνά επαναλαμβανόμενη, έτσι για να μην πλήττουμε δηλαδή...Ένα καλοκαίρι χωρίς καθόλου διακοπές, αλλά ταυτόχρονα ένα καλοκαίρι με αρκετά και πολύ όμορφα (τουλάχιστον για μένα) ξεφαντώματα και αρκετές φοβερές στιγμές...Φυσικά, τα ξεφαντώματα τα δικά μου, απέχουν αρκετά από τα καθιερωμένα ξεφαντώματα όπως τα θέτει η σύγχρονη νεολαία και οι συνομήλικοι μου, αλλά αυτό πρέπει να σας πω, πως ουδόλως με νοιάζει...Ο καθένας όπως τη βρίσκει και όπως του αρέσει και σε αυτό δε χωρά αμφισβήτηση...Όσο για μένα; Τις περισσότερες φορές αρκούμαι σε τόσο απλά πράγματα, που οι άλλοι άνθρωποι αδυνατούν να τα καταλάβουν καθώς τα θεωρούν αυτονόητα...Αν κάπου όμως βρίσκεται κρυμμένη η ευτυχία φίλοι μου, είναι στα απλά πράγματα...Τουλάχιστον αυτό με έχει διδάξει η ζωή έως τώρα...Όσο για το μέλλον; Ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει και κυρίως, τι απαντήσεις στα ερωτήματα που είχαμε από μικροί, θα μας δώσει από δω και πέρα...Ίδωμεν...

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Το κάζο της 'επίσημης αγαπημένης'...

Ενώ το Μουντομπάσκετ έχει περάσει στην τελική του φάση, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω μερικές σκέψεις για την αποτυχημένη φετινή πορεία της Εθνικής μας ομάδας στο θεσμό...Η "επίσημη αγαπημένη", όπως χαρακτηριστικά λέγεται η Εθνική, έμεινε εκτός της οκτάδας και εκεί που πήγαινε για τα πολλά τελικά έχασε και τα λίγα...Για τα αίτια της αποτυχίας πολλά μπορεί να πει κανείς...Άλλωστε άπαντες οι ειδικοί επί του θέματος τοποθετήθηκαν ήδη με βαρύγδουπες ανακοινώσεις και βαθυστόχαστες αναλύσεις...Ειδικός επί του θέματος φυσικά και δεν είμαι, οπότε μην περιμένετε αναλύσεις για τα πικ εν ρολ, τα ματς απ, τα μις ματς και τα ζον πρες...Αυτά που θα διαβάσετε είναι απλές σκέψεις, ενός ανθρώπου που αγαπά τον αθλητισμό, αγαπά πολύ το μπάσκετ, αλλά δεν ψήνεται από αυτά που του σερβίρουν οι επαΐοντες του χώρου και εμπιστεύεται μόνο τα μάτια του...
Ο λάθος δρόμος της Ομοσπονδίας...
Δυστυχώς, η λέξη αθλητική παιδεία είναι έννοια άγνωστη για όλους εμάς τους Έλληνες και αυτό περιλαμβάνει και την αγάπη μας για την Εθνική ομάδα...Η παιδεία μας υφίστανται σαν έννοια όταν κερδίζουμε αγώνες, μετάλλια και διακρίσεις...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η ομοσπονδία του μπάσκετ, είναι απολύτως προσανατολισμένη στο στόχο των διακρίσεων, αφήνοντας στην άκρη κάποιες θεμελιώδεις έννοιες του αθλητισμού...Ο στόχος είναι μετάλλιο με κάθε κόστος...Φαίνεται άλλωστε αυτό, αν δει κανείς τις μικρές εθνικές ομάδες νέων και εφήβων, στις οποίες στόχος δεν είναι να βγουν παίχτες με ταλέντο και αθλητική παιδεία, αλλά μετάλλιο με κάθε κόστος και προβολή...Η ίδια νοοτροπία φυσικά έχει περάσει και σε επίπεδο ανδρών...Και έχει ως επακόλουθα, κάποια φαινόμενα που μόνο ως τραγελαφικά μπορούν να χαρακτηριστούν...Το πρώτο ήταν φυσικά η περίφημη κλοτσοπατινάδα στο φιλικό ματς με τη Σερβία...Δεν εξετάζω ούτε τα αίτια, ούτε τις προκλήσεις των Σέρβων, ούτε τις δικαιολογίες που ειπώθηκαν...Οι τιμωρίες όμως θα έπρεπε να ήταν σοβαρές...Για να μην σας πω ότι θα έπρεπε μόνοι μας να τιμωρήσουμε παίχτες που υποτίθεται πως αποτελούν εθνικά σύμβολα...Αντ' αυτού η ομοσπονδία θεώρησε πως η ποινή χάδι ήταν απαράδεκτη και βγήκε να διαμαρτυρηθεί κιόλας...Στο βωμό του μεταλλίου και της διάκρισης θυσιάζουμε την κοινή λογική και την αθλητική παιδεία και δίνουμε και όμορφο παράδειγμα στη νεολαία...Αλλά το αποκορύφωμα θαρρώ πως ήταν η περίφημη ηθελημμένη ήττα από τη Ρωσία, πριν λίγες ημέρες...Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάτι...Δε συμμερίζομαι τις υστερικές φωνές περί εθνικής ντροπής και εθνικής ξεφτίλας, που είπαν αρκετοί ξεχνώντας τεχνηέντως πως το τουρνουά είναι από μόνο του φτιαγμένο με άδικο τρόπο και ευνοεί τέτοιου είδους εξυπνάδες...Από την άλλη όμως δε μπορώ με τίποτα να ανεχθώ, το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των αντικειμενικών μπασκετικών δημοσιογράφων, εξέφραζε την άποψη πως πρέπει να χάσουμε όπως και να χει...Και ξέρετε, εμένα δεν με αφορούν ούτε οι δηλώσεις του Μπλατ (κόουτς μιας εθνικής Ρωσίας που στα προηγούμενα τουρνουά, είχε στη σύνθεση της Αμερικάνο), ούτε η ειρωνεία του Τάνιεβιτς (κόουτς της διοργανώτριας Τουρκίας, για την οποία φτιάχτηκε σκανδαλωδώς ένα ευνοικότατο ταμπλό για να φτάσει αέρα ως τον τελικό, πράγμα για το οποίο κανείς δικός μας δεν παραπονέθηκε αφού πίστευαν πως η Ελλάδα θα κέρδιζε την Τουρκία και θα αποκτούσαμε εμείς το μεγάλο σκανδαλώδες πλεονέκτημα...)..Εμένα με αφορούν και με νοιάζουν οι δικές μας ενέργειες...Και ξέρετε για μένα προσωπικά, ξεφτίλα δεν είναι να χάνεις από την Τουρκία με 15 πόντους εύκολα, ούτε να σε έχουν πελάτη οι Ισπανοί....αυτά είναι αγωνιστικά θέματα...Ξεφτίλα είναι όμως, να σουτάρεις επίτηδες για να αστοχήσεις, να αφήνεις επίτηδες τα ριμπάουντ να περνούν, και να κουρελιάζεις κάθε έννοια φερ πλέι...Όσο φερ πλέι μπορεί φυσικά να υπάρξει σε αυτές τις σημαδεμένες διοργανώσεις...Για όλους αυτούς τους λόγους, η πολιτική του μεταλλίου με κάθε κόστος, με βρίσκει κάθετα αντίθετο...

Η καραμέλα της εχθρικής διαιτησίας...
Και περνάμε στη διαιτησία που είναι ένα θέμα, που εξιτάρει κάθε Έλληνα φίλαθλο...Η διαιτησία ήταν όντως συντριπτικά εναντίον μας, και ιδίως στο ματς με την Ισπανία όπου πολλά σφυρίγματα ήταν εξόφθαλμα και μπορούσε να τα δει κανείς από την τηλεόραση...Είχαμε καλομάθει για αρκετά χρόνια να έχουμε καλά και υποφερτά σφυρίγματα, επί ελληνικής κυριαρχίας στη διοίκηση της Φίμπα και τώρα μας κακοφαίνεται και δικαίως...Άλλωστε η δική μας εύνοια δεν ήταν ποτέ τόσο εξόφθαλμη...Άσχετα αν για παράδειγμα μια τεράστια μπασκετική αδικία στον τελικό του μουντομπάσκετ της Ινδιανάπολης το 2002 εις βάρος της Αργεντινής, ήρθε από ελληνική σφυρίχτρα...Αλλά ρωτώ εγώ με το φτωχό μου το μυαλό...Εμείς κάναμε κάτι για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο αυτό ή όχι; Και φυσικά δε μιλώ παρασκηνιακά..Μιλώ για μια υποτυπώδη σχετική προετοιμασία στα φιλικά...Εμείς αντ' αυτού δώσαμε φιλικά προπόνησης στην Κύπρο, διοργανώσαμε ένα πανηγυράκι στο φιλικό με τις Η.Π.Α. τρεις ημέρες πριν την έναρξη του τουρνουά και φυσικά πήραμε μέρος και στο τουρνουά Ακρόπολις...Το τουρνουά αυτό το παρακολούθησα και ειλικρινά δεν κατάλαβα τι σκοπό είχε...Να κερδίσουμε με 30 πόντους τους ασόβαρους Σλοβένους και την ελλιπή Ρωσία; Ή να μας σφυρίζουν 3 Έλληνες διαιτητές παίζοντας μας τουλάχιστον 80-20...Με αποκορύφωμα το ματς με τους Σέρβους...Όπου αποβλήθηκε κατά γενική ομολογία ένας σοβαρός προπονητής, από έναν Έλληνα διαιτητή έτσι σαν επίδειξη δύναμης...Σαν τι; Σαν ανταπόδοση για τα παλιά...Και εγώ θυμάμαι το σπρώξιμο των Γιουγκοσλάβων την περασμένη δεκαετία...Αλλά τόσο σπρώξιμο για ένα φιλικό ματς...Λες και αν χάναμε θα παθαίναμε τίποτα...Να σας πω εγώ τι θα έκανα...Θα έπαιζα φιλικό με ξένους διαιτητής..Μέ τους Ισπανόφωνους που μας αδίκησαν στο μουντομπάσκετ, με τον Λα Μόνικα, τον Πορτορικάνο και τον Ισπανό Αρτεάγκα...Και όχι μόνο αυτό...Αλλά θα τους έλεγα να μας αδικήσουν στα φιλικά όσο περισσότερο μπορούν...Μόνο έτσι μπορεί να σφυρηλατηθεί μια ομάδα και να πάψει να επηρεάζεται από τις στραβοτιμονιές των διαιτητών στα επίσημα...Ειδάλλως στο πρώτο στραβό σφύριγμα θα βγαίνουν οι παίχτες μας εκτός εαυτού, αφού αλλιώς έχουν συνηθίσει, και δεν θα σταυρώνουν ούτε σουτ... ΄

Το επίπεδο των Ελλήνων παιχτών...
Και μιας και φτάσαμε ως εδώ, λέω να πούμε και δύο κουβέντες για τους Έλληνες παίχτες...Κουβέντες που δεν έχω ακούσει ποτέ από επίσημα και επώνυμα χείλη και πένες, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζω όλες τις μεγάλες χαρές που μας έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια...Αλλά οι υπερβολές δεν καταπίνονται εύκολα...Σταμάτησε λ. χ. ο Διαμαντίδης από την εθνική και όλοι εμείς οι αγνοί φίλαθλοι τον ευχαριστούμε για κάποιες στιγμές που μας χάρισε...Αλλά το να συγκρίνεται ο Διαμαντίδης με το Γκάλη, για το ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας ever, να με συμπαθάτε αλλά είναι τουλάχιστον ιεροσυλία...Όσο για αυτούς που διατυπώνουν την άποψη πως ο Διαμαντίδης ήταν ο πληρέστερος παίχτης της Εθνικής, θέλω απλά να τους ευχηθώ καλή σχολική χρονιά, για αυτήν που ξεκινά τη Δευτέρα...Διότι, όποιος είναι από 18 και πάνω αποκλείεται να μην έχει ακούσει τίποτα για το φαινόμενο Φάνης Χριστοδούλου, έναν παίχτη που με την ίδια ευκολία και αποτελεσματικότητα που έπαιζε σε όλες τις θέσεις, άδειαζε και το πακέτο...Καλές είναι λοιπόν οι υπερβολές τους, αλλά ας τις κρατήσουν για όσους δεν ξέρουν τίποτα από το ένδοξο μπασκετικό παρελθόν...
Πέρα όμως από αυτό, επιτρέψτε μου και ένα σχόλιο για τις ικανότητες των παιχτών μας, σε συνάρτηση με διάφορους ξένους που παρακολούθησα στο τρέχον τουρνουά...Όλα αυτά τα χρόνια όλοι κοροϊδεύαμε το Μαρκ Γκασόλ και λέγαμε πως παίζει με μέσον λόγω του αδελφού του...Όμως το παιδί χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται και αυτή η βελτίωση φαίνεται με γυμνό μάτι...Κάνει τουλάχιστον τα βασικά, εκμεταλλεύεται το σώμα του και έχει βελτιώσει κατά πολύ την τεχνική του...Τον Λουίς Σκόλα τον ξέραμε σαν ένα καλό παίχτη όσο έπαιζε στην Ταού...Φέτος έχει βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και ιδίως στο σουτ του...Φαντάζομαι πως αυτό το παλικάρι έχει εκτελέσει άπειρα σουτ στην προπόνηση τον τελευταίο καιρό για να τελειοποιήσει την ευστοχία του...Αλλά και άλλοι φτασμένοι παίχτες, χρόνο με το χρόνο παρουσιάζονται καλύτεροι, δείγμα της δουλειάς τους πάνω στις αδυναμίες τους...Αναφέρω χαρακτηριστικά τους Ντράγκιτς, Ντελφίνο, Λεάντρο Μπαρμπόσα, Ούκιτς ακόμα και τον Ναβάρο...Από την άλλη πλευρά οι δικοί μας παίχτες παραμένουν στάσιμοι, για να μην πω ότι χειροτερεύουν..Ο Φώτσης ήταν κάποτε ένα ταλέντο με φαρμακερό σουτ...Τόσα χρόνια έμεινε στάσιμος και φέτος το σουτ του ήταν για κλάματα...Ο Μπουρούσης όταν εμφανίστηκε ήταν ένα ακατέργαστο ταλέντο με φυσικά προσόντα...Σήμερα είναι ένας άνθρωπος πάνω από 2,10 που δεν μπορεί ακόμα να παίξει με πλάτη και είναι ικανός να κοπεί στα ίσα από έναν κατά πολύ κοντύτερο αντίπαλο και κατά τα άλλα παριστάνει το σουτέρ...Ο Σοφοκλής παραμένει εδώ και χρόνια ένας παίχτης με δύο φριχτά μειονεκτήματα τα οποία ποτέ δεν προσπάθησε να τα αλλάξει και να τα βελτιώσει...Μιλώ φυσικά για την αστοχία στις βολές, και την αδυναμία του να πασάρει τη λεγόμενη έξτρα πάσα, όταν τον κλείνουν δύο αντίπαλοι....Ο Περπέρογλου μετριότητά ήταν, μετριότητα παραμένει και πάει λέγοντας...Να το θέσω και αλλιώς; Πείτε μου έναν Έλληνα παίχτη που να μπορεί να κάνει τις απλές κινήσεις του Σέρβου Σαβάνοβιτς, ή να σουτάρει τόσο καλά όταν η μπάλα καίει όσο ο Αργεντινός Ερνάν Γιάσεν...Ουδείς φίλοι μου..και πήρα ως παραδείγματα δύο απλούς παγκίτες, γιατί αν πχ μιλήσω για τις κινήσεις του Κρίστιτς και του Σκόλα, ή για τα σουτ του Ντελφίνο, του Κλέιζα και του Χουέρτας εκεί η διαφορά είναι απλά χαώδης...Φτάσαμε στο σημείο να βάζει ο Νίκος Ζήσης 4-5 σουτάκια από τα 4-5 μέτρα και εμείς να πανηγυρίζουμε για το αυτονόητο...Τέτοιο ήταν φέτος το επίπεδο μας και για αυτό και δικαίως μείναμε εκτός οκτάδας..


Αυτά είχα να καταθέσω για τη φετινή πορεία της Εθνικής μας ομάδας στη διοργάνωση της Τουρκίας και το αφήνω εδώ...Με την ελπίδα η συγκεκριμένη αποτυχία να αποτελέσει τροφή για σκέψη για όλους εμάς, για τους διεθνείς μας, αλλά κυρίως για τα κεφάλια της ελληνικής ομοσπονδίας μπάσκετ και τα παπαγαλάκια της...

υγ1 Πέρυσι από το βήμα αυτό, είχα ασκήσει έντονη κριτική στην απόφαση Παπαλουκά και Διαμαντίδη να μην ακολουθήσουν την ομάδα στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας...Τότε τα περισσότερα ΜΜΕ ενώ έκραζαν ασύστολα τον Παπαλουκά, δεν είπαν κουβέντα για το Διαμαντίδη και σε έκαναν να αναρωτιέσαι ποιος τους δίνει τη γραμμή...Φέτος που ο Διαμαντίδης σταμάτησε όλοι τον αποθεώνουν και σωστά πράττουν...Για τον Παπαλουκά όμως που στο κάτω κάτω είναι και 3-4 χρόνια μεγαλύτερος κανείς δεν είπε τίποτα...Μάλιστα η ομοσπονδία και τα παπαγαλάκια της, που για ένα μετάλλιο πουλάνε και την ψυχή τους στον έξω από δω, όταν ο Παπαλουκάς εν μέσω της προετοιμασίας της Εθνικής, ζήτησε να επιστρέψει στην ομάδα του το αρνήθηκαν με το σκεπτικό ότι θα χαλούσε το κλίμα της ομάδας...Θα παρεξηγιόταν δηλαδή ποιος; Ο Καλάθης; γιατί τη θέση του θα έπαιρνε ο Παπαλουκάς και θα προσέφερε 15 πολύ ποιοτικά λεπτά στην ομάδα...Μα ο Καλάθης φίλοι μου δεν παρεξηγήθηκε όταν πέρυσι στην εθνική ομάδα των νέων του έκαναν μερικά τσογλάνια το βίο αβίωτο, ή μήπως και αυτό έχει ξεχαστεί τόσο σύντομα; Δε θέλω να είμαι υπερβολικός...Και ο Παπαλουκάς έχει ακούσει ύμνους...Παλαιότερα όμως...Πριν πάρει τη λανθασμένη απόφαση (για κάποιους λειτουργούς του τύπου) να επαναπατριστεί και μάλιστα στη λάθος ομάδα κατ' αυτούς....

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Τα λόγια...τα μεγάλα...που χω πει...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαφνικά απόψε, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω μερικές σκέψεις για ένα χαρακτηριστικό που λίγο πολύ αποτελεί κοινό γνώρισμα του σύγχρονου Έλληνα...Αναφέρομαι φυσικά στην τάση που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος να σπαταλά πολλά λόγια άσκοπα και ανούσια, μιλώντας για σκοπούς, μεγάλα σχέδια και μεγαλεπήβολα επιτεύγματα, τα οποία όμως είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα γίνουν πραγματικότητα...Όπως καταλαβαίνετε, περισσότερο από όλα έχω διάθεση για αυτοκριτική και προβληματισμό, παρά για οτιδήποτε άλλο...Και επειδή ανακάλυψα πως με πειράζουν τα λόγια, τα παχιά και τα μεγάλα, τα οποία όλοι μας ξοδεύουμε χωρίς σκέψη και χωρίς φειδώ, για αυτό, τώρα θα προσπαθήσω να πραγματευτώ με τους λόγους οι οποίοι μας ωθούν να μην είμαστε συνεπείς με τα λεγόμενα μας, με τις συνήθειες που αλλάζουν συνεχώς και αδιαλείπτως και με πράγματα, τα οποία ορκιζόμαστε πως δεν θα κάνουμε ποτέ... Παραλήρημα κανονικό δηλαδή για μια ακόμη φορά...

Είμαι από τη φύση μου ένας άνθρωπος, που του αρέσει να κάνει σχέδια για το μέλλον, άσχετα αν τις περισσότερες φορές δεν τα εξωτερικεύω και άσχετα αν μέσα μου ξέρω πως στην πραγματικότητα ελάχιστα από αυτά θα γίνουν πράξη...Θα αναρωτηθείτε φυσικά, πως το γνωρίζω αυτό από τη στιγμή που το μέλλον ουδείς δεν δύναται να το προδικάσει...Μα είναι πολύ απλό, από τη στιγμή που πολλά από αυτά τα λόγια και τα σχέδια λέγονται απλά για εντυπωσιασμό..Υπάρχουν κάποιες φορές, που κάθομαι με μια παρέα και θέλοντας να εντυπωσιάσω ως ένα βαθμό τους μιλώ για τέτοιου είδους σχέδια και στόχους...Και όλα αυτά, παρότι η ζωή έως τώρα μου έχει αποδείξει με αρκετά σκληρό τρόπο, πως όταν ένας άνθρωπος κάνει μεγαλεπήβολα και μακροπρόθεσμα σχέδια, υπάρχει πάντα κάποιος εκεί στον ουρανό που ξεκαρδίζεται και διασκεδάζει...Παρόλα αυτά, στις περιπτώσεις αυτές, πολλές φορές οι άλλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό , ενώ άλλες παίρνουν ένα βλέμμα απορίας, που εγώ συνήθως το μεταφράζω σαν κατανόηση παρέα με περιφρόνηση...Το άσχημο είναι ότι παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, τα λόγια μένουν και αυτά όπως και τα γραπτά...Πολλές φορές, μια κουβέντα ή μια φράση, μπορεί να μείνει στη μνήμη όσων την ακούν για πάρα πολλά χρόνια και αυτό θαρρώ πως λίγο ως πολύ συμβαίνει με όλους... Πέρα από αυτό και για να μην είμαι άδικος με τον εαυτό μου, το να θέτει κάποιος στόχους και να λέει μεγάλα λόγια, οι οποίοι σχεδόν ποτέ δεν επιτυγχάνονται είναι και θέμα συγκυριών...Αν έχουμε όμως προηγουμένως αποφύγει τα μεγάλα λόγια. τότε το σώζουμε ως ένα βαθμό...Ειδάλλως στα μάτια των αντικειμενικών παρατηρητών φαντάζουμε σαν ασόβαροι άνθρωποι, τα λόγια των οποίων τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία λογική βάση...
When it comes to me, που λένε και οι πραγματικοί αγγλομαθείς, έχω ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σαν άνθρωπος...Και αυτό δεν είναι άλλο από τα συνεχώς εναλλασσόμενα γούστα και ως ένα βαθμό κυκλοθυμική συμπεριφορά...Για να το απλοποιήσω έτι περισσότερο, ελάχιστα είναι τα πράγματα τα οποία μου αρέσουν σταθερά εδώ και πολλά χρόνια...Όντως ένας άνθρωπος που η διάθεση του εναλλάσσεται κάθε τρεις και λίγο και είναι πιο αλλοπρόσαλλη ακόμα και απ' το χαρακτήρα του Ζοσέ Μουρίνιο, είναι λογικό να έχω πολλές διαταραχές στα γούστα και τις συνήθειες...Για να είμαι ειλικρινής,στην αρχή μόλις ανακαλύπτω μια καινούρια συνήθεια ή ένα καινούριο αντικείμενο και μια καινούρια γνωριμία, ενθουσιάζομαι σφόδρα και αισθάνομαι πως θα διαρκέσει για πάντα, διατρανώνοντας το μάλιστα σε όλους τους τόνους...Φυσικά αυτό το πάντα μπορεί να διαρκέσει από λίγες ώρες έως το πολύ λίγους μήνες...Όσο εύκολα ενθουσιάζομαι με κάτι, το ίδιο εύκολα απογοητεύομαι με το ίδιο και αυτή η ισορροπία του τρόμου, λαμβάνει χώρα σχεδόν καθημερινά στα μαρμαρένια αλώνια της ζωής. Είναι πάμπολλες οι φορές που μου συμβαίνει αυτό κατά τη διάρκεια της ημέρας, και για αυτόν ακριβώς το λόγο πιθανώς θα πρέπει κάποτε να κόψω τα μεγάλα λόγια για να μην εκτίθεμαι κιόλας...Πάντως, επειδή έχω καθίσει και το έχω φιλοσοφήσει το πράγμα αρκετές φορές, κατέληξα στο εξής αισιόδοξο συμπέρασμα...Ίσως αυτά τα λίγα πράγματα και πρόσωπα, και συνήθεις που έχουν απομείνει σταθερά κατά το ταξίδι της ζωής μου, είναι στην πραγματικότητα αυτά που αγαπώ και θέλω πραγματικά...Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται ίσως επειδή είναι πρόσκαιρες συνήθειες που ποτέ πραγματικά δεν αγάπησα αλλά κυρίως...δε με αγάπησαν...

Φυσικά τα λόγια τα μεγάλα και τα ψεύτικα δεν αφορούν μόνο μεγαλεπήβολα σχέδια που έμειναν επί χάρτου, ούτε τις μεταβολές στις επιθυμίες και στα θέλω μας...Αφορά κυρίως πράγματα, τα οποία πολλοί από εμάς ανερυθρίαστα δηλώνουμε πως δε θα επιχειρήσουμε ποτέ...Ομολογώ πως το συγκεκριμένο είναι ένα παραστράτημα, το οποίο το κάνω πάρα μα πάρα πολύ συχνά,...Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη τέτοιου είδους συνήθειες, για τις οποίες έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως δεν θα τις κάνω ποτέ...Τσάμπα έκαιγα το χέρι μου, όπως μπορείτε να καταλάβετε...Όλες μα όλες οι συνήθειες που είχα κατά καιρούς στη ζωή μου, από την πιο ωφέλιμη ως την πιο βλαβερή, έχουν περάσει από το αρχικό στάδιο όπου εμφανιζόταν το προσωπικό μου πορτρέτο, που με εμφάνιζε να διαρρηγνύω τα ιμάτια μου πως δεν θα τις δοκιμάσω ποτέ... Λόγια που τα παίρνει πάντοτε ο αέρας, είτε άμεσα είτε μετά από κάμποσο χρονικό διάστημα...Τι να πρωτοθυμηθώ άραγε; Θυμάμαι τον εαυτό μου να δηλώνει με στόμφο και σχεδόν να ορκίζεται, πως πλέον θα κυνηγά και θα διεκδικεί τα θέλω του, πως θα αρχίσει να λέει πολλά όχι, πως θα πάψει να αδικεί εμένα υπέρ των άλλων, πως δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ κανενός είδους βύσμα στη ζωή του, πως δε θα δοκιμάσει ποτέ στη ζωή του αλκοόλ, πως δε θα ακολουθήσει ποτέ όσα επιτάσσουν τα πρότυπα της εποχής, πως δεν θα γίνει ποτέ στη ζωή του δήθεν, πως θα κάνει από δω και πέρα όσα πραγματικά επιθυμεί ο ίδιος, πως δε θα βάλει ποτέ στο στόμα του τσιγάρο ούτε για αστείο, πως δεν θα ακολουθήσει ποτέ αυτά που κοροϊδεύει, πως δεν θα ασχοληθεί ποτέ μα ποτέ με διαδικτυακές κουταμάρες τύπου facebook, πως δεν θα ξαναοδηγήσει νυσταγμένος και κουρασμένος, πως θα γίνει επιτέλους πιο κοινωνικός και συμβατικός, πως θα προσέχει τον εαυτό του και δεν θα ξεπερνά τα όρια αντοχής του, πως θα αποβάλει από τη ζωή του όσα τον ενοχλούν και τον χαλούν, πως θα βρει το θάρρος να διατυπώσει σκέψεις και απόψεις που δεν τόλμησε ποτέ...πως...πως...πως...χιλιάδες πως...και πάει λέγοντας...Λίγα από αυτά τήρησα τελικά...Σας τα λέω όλα αυτά, για να σας προϊδεάσω και να σας προετοιμάσω, ούτως ώστε την επόμενη φορά που θα με ακούσετε να λέω με στόμφο πως δεν θα κάνω κάτι ποτέ, να περιμένετε ακριβώς το αντίθετο...Το ποτέ μη λες ποτέ, παλαιότερα δεν πίστευα πως θα μπορούσε να αποδειχθεί τόσο σοφή παροιμία στη ζωή μας και μάλιστα όχι μία, αλλά πολύ περισσότερες φορές...

Εν κατακλείδι, πάμπολλες φορές στη ζωή μου έχω διαπιστώσει πως τα μεγάλα λόγια είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών μας...Ειλικρινά δεν ξέρω, τι έχει στο μυαλό του ο καθένας όταν τα εκστομίζει, αλλά αυτό που γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα είναι πως αν η κυβέρνηση αποφάσιζε να φορολογήσει τον Έλληνα για τα μεγάλα λόγια του, τότε το κρατικό έλλειμμα θα εξαφανιζόταν εν ριπή οφθαλμού..Πάντως, δεν είμαι σίγουρα εγώ αυτός που θα υποδείξω σε όλους τους άλλους το σωστό, αφήστε που με τα ηθικοπλαστικά κηρύγματα από παιδί δεν τα πήγαινα καλά στην πραγματικότητα. Εδώ καλά καλά, δεν μπορώ να κάνω καλά και να χειριστώ τον εαυτό μου, με τις παραξενιές του, τα καλά του και τα κακά του, θα τα καταφέρω σε άλλους; ...Αυτά δε γίνονται ποτέ...Και αυτό το ποτέ, πιστέψτε με, ισχύει σε απόλυτο βαθμό αυτή τη φορά και δεν αποτελεί μια ακόμα υπερβολή...

υγ1 Τα λόγια τα μεγάλα που χω πει...στέκονται εκεί και με χαζεύουν...και ύστερα μου δίνουν σαπούνι και σκοινί...και ύστερα σηκώνονται και φεύγουν...
Τι φοβερό κομμάτι και αυτό, δε νομίζετε; ...Γεμάτο σκέψη, αυτοκριτική και καθαρή αλήθεια...
υγ2 Σήμερα 6 Σεπτέμβρη είναι τα γενέθλια μου...Σήμερα...Για αυτό μου αφιερώνω το ακόλουθο κομμάτι, το οποίο είναι ένα από αυτά που μου αρέσουν πολύ τελευταία, εκτελεσμένο από μια φωνή που τη συμπαθούσα πολύ από μικρός...Ένα τραγούδι που μιλά για τα ανεκπλήρωτα θέλω του καθενός μας, για τα όνειρα που δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα, για όλους αυτούς που στη ζωή τους δεν κατόρθωσαν να σκίσουν τη θολή γραμμή των οριζόντων και που τα ταξίδια που είχαν ονειρευτεί τα είδαν μόνο σε χάρτες...Για όλους αυτούς, που οι νεανικές του λόξες δεν έχουν περάσει, όσο και αν άπαντες είναι πεπεισμένοι για το αντίθετο...Για όλους αυτούς και για μένα προσωπικά...


Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Μεταγραφές, υπερβολές και αποχαύνωση...

Αφού ολοκλήρωσα επιτέλους το project που σας περιέγραφα στην αμέσως προηγούμενη δημοσίευση, λέω να αραδιάσω σήμερα δύο κουβέντες για την περίοδο αυτή, κατά την οποία η ψυχή του φιλάθλου αγαλλιάζει και το μάτι του χορταίνει...Βλέπετε μαζί με το τέλος του καλοκαιριού. ήρθε και το επίσημο τέλος της μεταγραφικής περιόδου στο ελληνικό και το διεθνές ποδόσφαιρο, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή...Εκατομμύρια ονόματα ποδοσφαιριστών παρέλασαν από τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων, γεμίζοντας το καλοκαίρι των φιλάθλων με όνειρα για την απόκτηση παιχταράδων που θα σκίζουν τα δίχτυα και θα σκοράρουν χιλιάδες γκολ, αφού πρώτα ντριμπλάρουν ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, και οι οποίοι σχεδόν πάντα αποδεικνύονται παλτά...Ένα καλοκαίρι γεμάτο μεταγραφικά ψέματα και υπερβολές κατά βάση, τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων θέλω να πιστεύω πως τις κατανοεί και απλώς τις αποδέχεται χάριν πλάκας...Πέρα όμως από τις υπερβολές εφημερίδων και δημοσιογράφων, υπάρχουν και οι υπερβολές των οπαδών, όπως τουλάχιστον αυτές αποτυπώνονται σε συζητήσεις και συνομιλίες στις οποίες συχνά πυκνά γίνομαι μάρτυρας...Και δυστυχώς πρόκειται για υπερβολές που δεν έχουν να κάνουν με ψεύτικες αξίες ποδοσφαιριστών, αλλά με απόψεις που στον απλό και αντικειμενικό παρατηρητή προκαλούν απορία και θλίψη αν μη τι άλλο...Και εξηγούμαι αμέσως...
Αναφέρομαι κυρίως στα οικονομικά, όσο δηλαδή αυτά άπτονται του αθλητισμού...Ζούμε σε μια χώρα, στην οποία ο μέσος μισθός του απλού εργαζομένου είναι αρκούντως χαμηλός, το εισόδημα όλων συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο, και ο δείκτης της ανεργίας όσο και να τον μαγειρεύουν κατά το δοκούν αυξάνεται σε δυσθεώρητα επίπεδα...Μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό κλίμα λοιπόν, βλέπω και ακούω φιλάθλους να υπερηφανεύονται για την μεγάλη και γεμάτη τσέπη των αφεντικών των ομάδων, λες και αυτά τα λεφτά είναι συνεταιρικά...Από τη μια πλευρά, όλοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού διάβαζαν το καλοκαίρι για τα εκατομμύρια που σκορπούσε η ομάδα τους στο μεταγραφικό παζάρι και διακατέχονταν από μια ηδονή, που όμοια της είναι βέβαιο πως δεν θα ένιωθαν ούτε αν τα χρήματα κατέληγαν στη δική τους τσέπη...Στο αντίπαλο πράσινο δέος, παρατηρήθηκε το επίσης οξύμωρο, οι φίλαθλοι να βρίζουν τον ιδιοκτήτη της ομάδας επειδή δε σκόρπισε στο μεταγραφικό παζάρι όσα εκατομμύρια αυτοί επιθυμούσαν...Μιλάμε εντελώς για τη λογική του παραλόγου...Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπερβολικός, εκφράζω την άποψη πως αν γινόταν μια δημοσκόπηση η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων θα αποδεχόταν και θα συγχωρούσε παρανομίες και σκάνδαλα από τα αφεντικά των ομάδων, με την προϋπόθεση οι τελευταίοι να κάνουν σπουδαίες μεταγραφές και να εξασφαλίζουν τίτλους και νίκες για τις ομάδες τους...Δυστυχώς εμείς οι ίδιοι οι φίλαθλοι συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε παίχτες σημαίες, προέδρους πατερούληδες και ηγέτες και ομάδες ιδέες...Ελπίζω κάποτε να μας έρθουν τα μυαλά όλων μας...
Με αυτά και με αυτά πάντως, είναι να απορεί κανείς πως ειδικά φέτος κινήθηκαν τόσα πολλά χρήματα στον αθλητικό χώρο, από τη στιγμή μάλιστα που η χώρα είναι στα πρόθυρα της πτώχευσης (ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, τα έχει περάσει ήδη τα συγκεκριμένα πρόθυρα...)...Φυσικά η εξήγηση κατ' εμέ βρίσκεται στη δική μας συμπεριφορά και νοοτροπία, η οποία δε μοιάζει να αλλάζει με τίποτα...Όταν εμείς συρρέουμε στα αεροδρόμια για να αποθεώσουμε αστέρια αμφιβόλου αξίας, που πήραν ένα σκασμό εκατομμύρια για να αγωνιστούν εδώ, όταν εμείς οι ίδιοι πλειοδοτούμε στα ποσά των μεταγραφών για να δείξουμε με στόμφο πως η ομάδα μας είναι η καλύτερη και η οικονομικά υγιέστερη, όταν εμείς χαρακτηρίζουμε σαν είδωλο ή προδότη τον κάθε Βασίλη Σπανούλη, επειδή πήρε 2,4 αντί για 2 εκατομμύρια Ευρώ, όταν εμείς γινόμαστε λογιστές της κάθε ΠΑΕ υπολογίζοντας τα έσοδα τους και τα έξοδα τους και αποφαινόμαστε για την κατάσταση τους, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως το βαρέλι δεν έχει πάτο...Μάλιστα το φετινό καλοκαίρι, με όποια παρέα και να βρισκόσουν, άκουγες για την αύξηση του φόρου στα συμβόλαια των αθλητών, γεγονός που αποτέλεσε βραχνά για τους προέδρους και τις διοικήσεις και άγχος για τους φιλάθλους. Και για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για τους ίδιους προέδρους και ιδιοκτήτες, οι οποίοι στις άλλες εταιρείες και τα εργοστάσια τους απολύουν κόσμο, για να συγκρατήσουν τα κόστη και πληρώνουν το βασικό μισθό στους εργαζόμενους τους, που εργάζονται για ώρες ολόκληρες...Αυτή είναι η κατάντια της Ελλάδας, φίλοι μου...
Πάντως καλώς ή κακώς το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά τα ίδια σχεδόν συμβαίνουν διεθνώς...Στοιχεία δεν έχω πρόχειρα να σας παραθέσω, είμαι όμως βέβαιος πως από πλευράς τζίρου, το ποδόσφαιρο είναι μια από τις μεγαλύτερες αγορές στον κόσμο, που έχει το πλεονέκτημα να αποφέρει πολλά κέρδη και να προσελκύει το ενδιαφέρον της πλατιάς μάζας των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη...Καλώς ή κακώς το ποδόσφαιρο, έχει τόση μεγάλη δύναμη όση εμείς δεν μπορούμε να τη φανταστούμε, ή για να το θέσω καλύτερα μπορούμε να τη φανταστούμε, αλλά δυστυχώς δεν μας αφήνει η αρρώστια μας για μια κάποια ομάδα, που μας θολώνει το βλέμμα...Γιατί κατά τα άλλα, δεν ξέρω ποιος είπε πως το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού, αλλά όποιος και να το είπε έχει πολλά καντάρια δίκιο...Οι λαοί εμφανίζονται συνεπαρμένοι μπροστά στη θέα της στρογγυλής θεάς ή μιας φανέλας με ένα οποιοδήποτε έμβλημα...Και έτσι μπορούν οι διάφοροι επιτήδειοι να εξυπηρετούν τους στόχους τους, έχοντας μάλιστα και το λαό στο πλευρό τους ως πολύτιμο αρωγό...Για παράδειγμα, στην Ελλάδα αν ένας πρόεδρος κάνει πολλές και ακριβές μεταγραφές και παίρνει με την ομάδα του τίτλους, τότε στα μάτια και τη συνείδηση των οπαδών έχει κάθε δικαίωμα να έχει άδολες συναλλαγές με το δημόσιο τομέα, να κυνηγά αξιώματα έχοντας τα νώτα του καλυμμένα και έναν καλοσχηματισμένο και πιστό στρατό πίσω του...Τη σημασία του παραπάνω, φυσικά και την έχουν αντιληφθεί και οι κρατούντες αυτή τη χώρα και όχι μόνο και για αυτό επενδύουν στο διχασμό...Όσο ο λαός είναι αποχαυνωμένος με τις ομάδες και δε βλέπει πέρα από τη μύτη του, και είναι τοποθετημένος στα χαρακώματα των ομάδων, τότε το κράτος μπορεί να κοιμάται ήσυχο, όντας βέβαιο πως αποκλείεται επιτέλους να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και να ενώσουν τη δυσαρέσκεια τους...Και αν δεν πιστεύετε εμένα, ακούστε την άποψη που είχε διατυπώσει πριν χρόνια ο Γάλλος κοινωνιολόγος και οικονομολόγος Ζαν Μπροντιγιάρ: "η εξουσία είναι πάντοτε ευτυχισμένη, κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής μεθόδου για την αποβλάκωση των μαζών..." Είπατε τίποτα;
Ανακεφαλαιώνοντας, και εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός και με εξιτάρει έως ένα βαθμό η μεταγραφολογία και τα παραμύθια τέτοιου τύπου , και σπαταλώ αρκετό χρόνο ασχολούμενος με όλα αυτά, για αυτό δε θέλω να παριστάνω τον υπεράνω...Όμως το αντιλαμβάνομαι σαν μια μορφή ψυχαγωγίας και σαν μια μικρή εκτόνωση, μέσα στον κυκεώνα της στυγνής καθημερινότητας και σαν τίποτα περισσότερο...Επ' ουδενί δεν είναι κατ΄εμέ ένα πεδίο διχασμού, ούτε πρόκειται ποτέ να πανηγυρίσω βλέποντας τα εκατομμύρια να ρέουν στις ομάδες, ενώ την ίδια στιγμή τα πραγματικά προβλήματα μου τρέχουν και δε χωρούν αναβολή...Είμαι αρκετά προσγειωμένος και σχετικά ώριμος πλέον, ούτως ώστε να κατανοώ πως τα πραγματικά προβλήματα της χώρας αυτής, είναι αυτά που βρίσκονται πίσω από το καταπέτασμα που δημιουργούν μπροστά στα μάτια μας οι τεχνητοί διχασμοί που άπτονται μεταξύ άλλων και του ποδοσφαίρου, και μας τα κρύβουν...Διότι, για να κατανοήσεις ένα πρόβλημα και να αποκτήσεις μια πιθανότητα για να το επιλύσεις, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να μπορείς να το δεις και να το αξιολογήσεις χωρίς να επηρεάζεσαι από τις ελκυστικές σειρήνες του διχασμού και της αποχαύνωσης...