Αφού ολοκλήρωσα επιτέλους το project που σας περιέγραφα στην αμέσως προηγούμενη δημοσίευση, λέω να αραδιάσω σήμερα δύο κουβέντες για την περίοδο αυτή, κατά την οποία η ψυχή του φιλάθλου αγαλλιάζει και το μάτι του χορταίνει...Βλέπετε μαζί με το τέλος του καλοκαιριού. ήρθε και το επίσημο τέλος της μεταγραφικής περιόδου στο ελληνικό και το διεθνές ποδόσφαιρο, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή...Εκατομ
μύρια ονόματα ποδοσφαιριστών παρέλασαν από τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων, γεμίζοντας το καλοκαίρι των φιλάθλων με όνειρα για την απόκτηση παιχταράδων που θα σκίζουν τα δίχτυα και θα σκοράρουν χιλιάδες γκολ, αφού πρώτα ντριμπλάρουν ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, και οι οποίοι σχεδόν πάντα αποδεικνύονται παλτά...Ένα καλοκαίρι γεμάτο μεταγραφικά ψέματα και υπερβολές κατά βάση, τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων θέλω να πιστεύω πως τις κατανοεί και απλώς τις αποδέχεται χάριν πλάκας...Πέρα όμως από τις υπερβολές εφημερίδων και δημοσιογράφων, υπάρχουν και οι υπερβολές των οπαδών, όπως τουλάχιστον αυτές αποτυπώνονται σε συζητήσεις και συνομιλίες στις οποίες συχνά πυκνά γίνομαι μάρτυρας...Και δυστυχώς πρόκειται για υπερβολές που δεν έχουν να κάνουν με ψεύτικες αξίες ποδοσφαιριστών, αλλά με απόψεις που στον απλό και αντικειμενικό παρατηρητή προκαλούν απορία και θλίψη αν μη τι άλλο...Και εξηγούμαι αμέσως...
Αναφέρομαι κυρίως στα οικονομικά, όσο δηλαδή αυτά άπτονται του αθλητισμού...Ζούμε σε μια χώρα, στην οποία ο μέσος μισθός του απλού εργαζομένου είναι αρκούντως χαμηλός, το εισόδημα όλων συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο, και ο δείκτης της ανεργίας όσο και να τον μαγειρεύουν κατά το δοκούν αυξάνεται σε δυσθεώρητα επίπεδα...Μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό κλίμα λοιπόν, βλέπω και ακούω φιλάθλους να υπερηφανεύονται για την μεγάλη και γεμάτη τσέπη των αφεντικών των ομάδων, λες και αυτά τα λεφτά είναι συνεταιρικά...Από τη μια πλευρά, όλοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού διάβαζαν το καλοκαίρι για τα εκατομμύρια που σκορπούσε η ομάδα τους στο μεταγραφικό παζάρι και διακατέχονταν από μια ηδονή, που όμοια της είναι βέβαιο πως δεν θα ένιωθαν ούτε αν τα χρήματα κατέληγαν στη δική τους τσέπη...Στο αντίπαλο πράσινο δέος, παρατηρήθηκε το επίσης οξύμωρο, οι φίλαθλοι να βρίζουν τον ιδιοκτήτη της ομάδας επειδή δε σκόρπισε στο μεταγραφικό παζάρι όσα εκατομμύρια αυτοί επιθυμούσαν...Μιλάμε εντελώς για τη λογική του παραλόγου...Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπερβολικός, εκφράζω την άποψη πως αν γινόταν μια δημοσκόπηση η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων θα αποδεχόταν και θα συγχωρούσε παρανομίες και σκάνδαλα από τα αφεντικά των ομάδων, με την προϋπόθεση οι τελευταίοι να κάνουν σπουδαίες μεταγραφές και να εξασφαλίζουν τίτλους και νίκες για τις ομάδες τους...Δυστυχώς εμείς οι ίδιοι οι φίλαθλοι συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε παίχτες σημαίες, προέδρους πατερούληδες και ηγέτες και ομάδες ιδέες...Ελπίζω κάποτε να μας έρθουν τα μυαλά όλων μας...
Με αυτά και με αυτά πάντως, είναι να απορεί κανείς πως ειδικά φέτος κινήθηκαν τόσα πολλά χρήματα στον αθλητικό χώρο, από τη στιγμή μάλιστα που η χώρα είναι στα πρόθυρα της πτώχευσης (ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, τα έχει περάσει ήδη τα συγκεκριμέ
να πρόθυρα...)...Φυσικά η εξήγηση κατ' εμέ βρίσκεται στη δική μας συμπεριφορά και νοοτροπία, η οποία δε μοιάζει να αλλάζει με τίποτα...Όταν εμείς συρρέουμε στα αεροδρόμια για να αποθεώσουμε αστέρια αμφιβόλου αξίας, που πήραν ένα σκασμό εκατομμύρια για να αγωνιστούν εδώ, όταν εμείς οι ίδιοι πλειοδοτούμε στα ποσά των μεταγραφών για να δείξουμε με στόμφο πως η ομάδα μας είναι η καλύτερη και η οικονομικά υγιέστερη, όταν εμείς χαρακτηρίζουμε σαν είδωλο ή προδότη τον κάθε Βασίλη Σπανούλη, επειδή πήρε 2,4 αντί για 2 εκατομμύρια Ευρώ, όταν εμείς γινόμαστε λογιστές της κάθε ΠΑΕ υπολογίζοντας τα έσοδα τους και τα έξοδα τους και αποφαινόμαστε για την κατάσταση τους, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως το βαρέλι δεν έχει πάτο...Μάλιστα το φετινό καλοκαίρι, με όποια παρέα και να βρισκόσουν, άκουγες για την αύξηση του φόρου στα συμβόλαια των αθλητών, γεγονός που αποτέλεσε βραχνά για τους προέδρους και τις διοικήσεις και άγχος για τους φιλάθλους. Και για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για τους ίδιους προέδρους και ιδιοκτήτες, οι οποίοι στις άλλες εταιρείες και τα εργοστάσια τους απολύουν κόσμο, για να συγκρατήσουν τα κόστη και πληρώνουν το βασικό μισθό στους εργαζόμενους τους, που εργάζονται για ώρες ολόκληρες...Αυτή είναι η κατάντια της Ελλάδας, φίλοι μου...
Πάντως καλώς ή κακώς το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά τα ίδια σχεδόν συμβαίνουν διεθνώς...Στοιχεία δεν έχω πρόχειρα να σας παραθέσω, είμαι όμως βέβαιος πως από πλευράς τζίρου, το ποδόσφαιρο είναι μια από τις μεγαλύτερες αγορές στον κόσμο, που έχει το πλεονέκτημα να αποφέρει πολλά κέρδη και να προσελκύει το ενδιαφέρον της πλατιάς μάζας των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη...Καλώς ή κακώς το ποδόσφαιρο, έχει τόση μεγάλη δύναμη όση εμείς δεν μπορούμε να τη φανταστούμε, ή για να το θέσω καλύτερα μπορούμε να τη φανταστούμε, αλλά δυστυχώς δεν μας αφήνει η αρρώστια μας για μια κάποια ομάδα, που μας θολώνει το βλέμμα...Γιατί κατά τα άλλα, δεν ξέρω ποιος είπε πως το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού
, αλλά όποιος και να το είπε έχει πολλά καντάρια δίκιο...Οι λαοί εμφανίζονται συνεπαρμένοι μπροστά στη θέα της στρογγυλής θεάς ή μιας φανέλας με ένα οποιοδήποτε έμβλημα...Και έτσι μπορούν οι διάφοροι επιτήδειοι να εξυπηρετούν τους στόχους τους, έχοντας μάλιστα και το λαό στο πλευρό τους ως πολύτιμο αρωγό...Για παράδειγμα, στην Ελλάδα αν ένας πρόεδρος κάνει πολλές και ακριβές μεταγραφές και παίρνει με την ομάδα του τίτλους, τότε στα μάτια και τη συνείδηση των οπαδών έχει κάθε δικαίωμα να έχει άδολες συναλλαγές με το δημόσιο τομέα, να κυνηγά αξιώματα έχοντας τα νώτα του καλυμμένα και έναν καλοσχηματισμένο και πιστό στρατό πίσω του...Τη σημασία του παραπάνω, φυσικά και την έχουν αντιληφθεί και οι κρατούντες αυτή τη χώρα και όχι μόνο και για αυτό επενδύουν στο διχασμό...Όσο ο λαός είναι αποχαυνωμένος με τις ομάδες και δε βλέπει πέρα από τη μύτη του, και είναι τοποθετημένος στα χαρακώματα των ομάδων, τότε το κράτος μπορεί να κοιμάται ήσυχο, όντας βέβαιο πως αποκλείεται επιτέλους να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και να ενώσουν τη δυσαρέσκεια τους...Και αν δεν πιστεύετε εμένα, ακούστε την άποψη που είχε διατυπώσει πριν χρόνια ο Γάλλος κοινωνιολόγος και οικονομολόγος Ζαν Μπροντιγιάρ: "η εξουσία είναι πάντοτε ευτυχισμένη, κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής μεθόδου για την αποβλάκωση των μαζών..." Είπατε τίποτα;
Ανακεφαλαιώνοντας, και εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός και με εξιτάρει έως ένα βαθμό η μεταγραφολογία και τα παραμύθια τέτοιου τύπου , και σπαταλώ αρκετό χρόνο ασχολούμενος με όλα αυτά, για αυτό δε θέλω να παριστάνω τον υπεράνω...Όμως το αντιλαμβάνομαι σαν μια μορφή ψυχαγωγίας και σαν μια μικρή εκτόνωση, μέσα στον κυκεώνα της στυγνής καθημερινότητας και σαν τίποτα περισσότερο...Επ' ουδενί δεν είναι κατ΄εμέ ένα πεδίο διχασμού, ούτε πρόκειται ποτέ να πανηγυρίσω βλέποντας τα εκατομμύρια να ρέουν στις ομάδες, ενώ την ίδια στιγμή τα πραγματικά προβλήματα μου τρέχουν και δε χωρούν αναβολή...Είμαι αρκετά προσγειωμένος και σχετικά ώριμος πλέον, ούτως ώστε να κατανοώ πως τα πραγματικά προβλήματα της χώρας αυτής, είναι αυτά που βρίσκονται πίσω από το καταπέτασμα που δημιουργούν μπροστά στα μάτια μας οι τεχνητοί διχασμοί που άπτονται μεταξύ άλλων και του ποδοσφαίρου, και μας τα κρύβουν...Διότι, για να κατανοήσεις ένα πρόβλημα και να αποκτήσεις μια πιθανότητα για να το επιλύσεις, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να μπορείς να το δεις και να το αξιολογήσεις χωρίς να επηρεάζεσαι από τις ελκυστικές σειρήνες του διχασμού και της αποχαύνωσης...
μύρια ονόματα ποδοσφαιριστών παρέλασαν από τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων, γεμίζοντας το καλοκαίρι των φιλάθλων με όνειρα για την απόκτηση παιχταράδων που θα σκίζουν τα δίχτυα και θα σκοράρουν χιλιάδες γκολ, αφού πρώτα ντριμπλάρουν ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, και οι οποίοι σχεδόν πάντα αποδεικνύονται παλτά...Ένα καλοκαίρι γεμάτο μεταγραφικά ψέματα και υπερβολές κατά βάση, τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων θέλω να πιστεύω πως τις κατανοεί και απλώς τις αποδέχεται χάριν πλάκας...Πέρα όμως από τις υπερβολές εφημερίδων και δημοσιογράφων, υπάρχουν και οι υπερβολές των οπαδών, όπως τουλάχιστον αυτές αποτυπώνονται σε συζητήσεις και συνομιλίες στις οποίες συχνά πυκνά γίνομαι μάρτυρας...Και δυστυχώς πρόκειται για υπερβολές που δεν έχουν να κάνουν με ψεύτικες αξίες ποδοσφαιριστών, αλλά με απόψεις που στον απλό και αντικειμενικό παρατηρητή προκαλούν απορία και θλίψη αν μη τι άλλο...Και εξηγούμαι αμέσως...Αναφέρομαι κυρίως στα οικονομικά, όσο δηλαδή αυτά άπτονται του αθλητισμού...Ζούμε σε μια χώρα, στην οποία ο μέσος μισθός του απλού εργαζομένου είναι αρκούντως χαμηλός, το εισόδημα όλων συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο, και ο δείκτης της ανεργίας όσο και να τον μαγειρεύουν κατά το δοκούν αυξάνεται σε δυσθεώρητα επίπεδα...Μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό κλίμα λοιπόν, βλέπω και ακούω φιλάθλους να υπερηφανεύονται για την μεγάλη και γεμάτη τσέπη των αφεντικών των ομάδων, λες και αυτά τα λεφτά είναι συνεταιρικά...Από τη μια πλευρά, όλοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού διάβαζαν το καλοκαίρι για τα εκατομμύρια που σκορπούσε η ομάδα τους στο μεταγραφικό παζάρι και διακατέχονταν από μια ηδονή, που όμοια της είναι βέβαιο πως δεν θα ένιωθαν ούτε αν τα χρήματα κατέληγαν στη δική τους τσέπη...Στο αντίπαλο πράσινο δέος, παρατηρήθηκε το επίσης οξύμωρο, οι φίλαθλοι να βρίζουν τον ιδιοκτήτη της ομάδας επειδή δε σκόρπισε στο μεταγραφικό παζάρι όσα εκατομμύρια αυτοί επιθυμούσαν...Μιλάμε εντελώς για τη λογική του παραλόγου...Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπερβολικός, εκφράζω την άποψη πως αν γινόταν μια δημοσκόπηση η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων θα αποδεχόταν και θα συγχωρούσε παρανομίες και σκάνδαλα από τα αφεντικά των ομάδων, με την προϋπόθεση οι τελευταίοι να κάνουν σπουδαίες μεταγραφές και να εξασφαλίζουν τίτλους και νίκες για τις ομάδες τους...Δυστυχώς εμείς οι ίδιοι οι φίλαθλοι συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε παίχτες σημαίες, προέδρους πατερούληδες και ηγέτες και ομάδες ιδέες...Ελπίζω κάποτε να μας έρθουν τα μυαλά όλων μας...
Με αυτά και με αυτά πάντως, είναι να απορεί κανείς πως ειδικά φέτος κινήθηκαν τόσα πολλά χρήματα στον αθλητικό χώρο, από τη στιγμή μάλιστα που η χώρα είναι στα πρόθυρα της πτώχευσης (ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, τα έχει περάσει ήδη τα συγκεκριμέ
να πρόθυρα...)...Φυσικά η εξήγηση κατ' εμέ βρίσκεται στη δική μας συμπεριφορά και νοοτροπία, η οποία δε μοιάζει να αλλάζει με τίποτα...Όταν εμείς συρρέουμε στα αεροδρόμια για να αποθεώσουμε αστέρια αμφιβόλου αξίας, που πήραν ένα σκασμό εκατομμύρια για να αγωνιστούν εδώ, όταν εμείς οι ίδιοι πλειοδοτούμε στα ποσά των μεταγραφών για να δείξουμε με στόμφο πως η ομάδα μας είναι η καλύτερη και η οικονομικά υγιέστερη, όταν εμείς χαρακτηρίζουμε σαν είδωλο ή προδότη τον κάθε Βασίλη Σπανούλη, επειδή πήρε 2,4 αντί για 2 εκατομμύρια Ευρώ, όταν εμείς γινόμαστε λογιστές της κάθε ΠΑΕ υπολογίζοντας τα έσοδα τους και τα έξοδα τους και αποφαινόμαστε για την κατάσταση τους, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως το βαρέλι δεν έχει πάτο...Μάλιστα το φετινό καλοκαίρι, με όποια παρέα και να βρισκόσουν, άκουγες για την αύξηση του φόρου στα συμβόλαια των αθλητών, γεγονός που αποτέλεσε βραχνά για τους προέδρους και τις διοικήσεις και άγχος για τους φιλάθλους. Και για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για τους ίδιους προέδρους και ιδιοκτήτες, οι οποίοι στις άλλες εταιρείες και τα εργοστάσια τους απολύουν κόσμο, για να συγκρατήσουν τα κόστη και πληρώνουν το βασικό μισθό στους εργαζόμενους τους, που εργάζονται για ώρες ολόκληρες...Αυτή είναι η κατάντια της Ελλάδας, φίλοι μου...Πάντως καλώς ή κακώς το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά τα ίδια σχεδόν συμβαίνουν διεθνώς...Στοιχεία δεν έχω πρόχειρα να σας παραθέσω, είμαι όμως βέβαιος πως από πλευράς τζίρου, το ποδόσφαιρο είναι μια από τις μεγαλύτερες αγορές στον κόσμο, που έχει το πλεονέκτημα να αποφέρει πολλά κέρδη και να προσελκύει το ενδιαφέρον της πλατιάς μάζας των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη...Καλώς ή κακώς το ποδόσφαιρο, έχει τόση μεγάλη δύναμη όση εμείς δεν μπορούμε να τη φανταστούμε, ή για να το θέσω καλύτερα μπορούμε να τη φανταστούμε, αλλά δυστυχώς δεν μας αφήνει η αρρώστια μας για μια κάποια ομάδα, που μας θολώνει το βλέμμα...Γιατί κατά τα άλλα, δεν ξέρω ποιος είπε πως το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού
, αλλά όποιος και να το είπε έχει πολλά καντάρια δίκιο...Οι λαοί εμφανίζονται συνεπαρμένοι μπροστά στη θέα της στρογγυλής θεάς ή μιας φανέλας με ένα οποιοδήποτε έμβλημα...Και έτσι μπορούν οι διάφοροι επιτήδειοι να εξυπηρετούν τους στόχους τους, έχοντας μάλιστα και το λαό στο πλευρό τους ως πολύτιμο αρωγό...Για παράδειγμα, στην Ελλάδα αν ένας πρόεδρος κάνει πολλές και ακριβές μεταγραφές και παίρνει με την ομάδα του τίτλους, τότε στα μάτια και τη συνείδηση των οπαδών έχει κάθε δικαίωμα να έχει άδολες συναλλαγές με το δημόσιο τομέα, να κυνηγά αξιώματα έχοντας τα νώτα του καλυμμένα και έναν καλοσχηματισμένο και πιστό στρατό πίσω του...Τη σημασία του παραπάνω, φυσικά και την έχουν αντιληφθεί και οι κρατούντες αυτή τη χώρα και όχι μόνο και για αυτό επενδύουν στο διχασμό...Όσο ο λαός είναι αποχαυνωμένος με τις ομάδες και δε βλέπει πέρα από τη μύτη του, και είναι τοποθετημένος στα χαρακώματα των ομάδων, τότε το κράτος μπορεί να κοιμάται ήσυχο, όντας βέβαιο πως αποκλείεται επιτέλους να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και να ενώσουν τη δυσαρέσκεια τους...Και αν δεν πιστεύετε εμένα, ακούστε την άποψη που είχε διατυπώσει πριν χρόνια ο Γάλλος κοινωνιολόγος και οικονομολόγος Ζαν Μπροντιγιάρ: "η εξουσία είναι πάντοτε ευτυχισμένη, κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής μεθόδου για την αποβλάκωση των μαζών..." Είπατε τίποτα;Ανακεφαλαιώνοντας, και εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός και με εξιτάρει έως ένα βαθμό η μεταγραφολογία και τα παραμύθια τέτοιου τύπου , και σπαταλώ αρκετό χρόνο ασχολούμενος με όλα αυτά, για αυτό δε θέλω να παριστάνω τον υπεράνω...Όμως το αντιλαμβάνομαι σαν μια μορφή ψυχαγωγίας και σαν μια μικρή εκτόνωση, μέσα στον κυκεώνα της στυγνής καθημερινότητας και σαν τίποτα περισσότερο...Επ' ουδενί δεν είναι κατ΄εμέ ένα πεδίο διχασμού, ούτε πρόκειται ποτέ να πανηγυρίσω βλέποντας τα εκατομμύρια να ρέουν στις ομάδες, ενώ την ίδια στιγμή τα πραγματικά προβλήματα μου τρέχουν και δε χωρούν αναβολή...Είμαι αρκετά προσγειωμένος και σχετικά ώριμος πλέον, ούτως ώστε να κατανοώ πως τα πραγματικά προβλήματα της χώρας αυτής, είναι αυτά που βρίσκονται πίσω από το καταπέτασμα που δημιουργούν μπροστά στα μάτια μας οι τεχνητοί διχασμοί που άπτονται μεταξύ άλλων και του ποδοσφαίρου, και μας τα κρύβουν...Διότι, για να κατανοήσεις ένα πρόβλημα και να αποκτήσεις μια πιθανότητα για να το επιλύσεις, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να μπορείς να το δεις και να το αξιολογήσεις χωρίς να επηρεάζεσαι από τις ελκυστικές σειρήνες του διχασμού και της αποχαύνωσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου