Αναμνήσεις και διδάγματα από το φετινό καλοκαίρι...

Το καλοκαίρι μοιάζει να αποτελεί παρελθόν και το φθινόπωρο είναι ήδη εδώ και λίγες ημέρες πραγματικότητα..Ξέρω πως είναι για όλους δύσκολο να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα του φθινοπώρου, αλλά το σύμπαν κάνει ότι μπορεί για να μας βοηθήσει...Κατ' αρχάς, ο καιρός έχει ήδη αρχίσει να δείχνει κάποια από τα δόντια του, τα σεντόνια κάνουν την εμφάνιση τους, η διάθεση είναι μελαγχολική, η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας είναι ξανά σε φουλ ρυθμούς, το κρασί αρχίζει να ξαναυπερισχύει επί της μπίρας κτλ κτλ...Όλα σημάδια πως το καλοκαίρι είναι σχεδόν παρελθόν...Αλλά προτού το αφήσουμε οριστικά πίσω μας, αισθάνομαι την ανάγκη να διατυπώσω κάποιες σκέψεις, σε σχέση με κάποια πράγματα που με δίδαξε προσωπικά το φετινό καλοκαίρι, και που θαρρώ πως είναι χρήσιμα για το μέλλον, έστω και αν θα ζουν και θα υπάρχουν μόνο στη μνήμη...

Φέτος, μετά από αρκετά χρόνια ανακάλυψα ξανά τη χαρά του καλοκαιρινού μπάνιου στη θάλασσα...Παρότι, καθ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού δεν έλειψα καμία μα καμία εργάσιμη ημέρα από το κλεινόν άστυ, κατάφερα να κάνω τελικά πάνω από 30-35 μπάνια, αν τα υπολογίζω σωστά...Μόνο να σκεφτείτε πως το πρώτο το έκανα περί τα τέλη Μαΐου και ενώ στην παραλία δεν υπήρχε ψυχή και το τελευταίο μήνα Σεπτέμβριο ενώ ψιχάλιζε, μπορείτε να κατανοήσετε τον αριθμό...Πολλές από αυτές τις επισκέψεις στη θάλασσα, ήταν φυσικά με πολύ καλή παρέα που απαρτιζόταν από οικείους, γνωστούς και φίλους συνήθως σε μια παραλιακή καφετέρια, όπου μαζί με την κουβεντούλα, το χαβαλέ και τον καφέ στριμωχνόταν και μία ή δύο βουτιές στη θάλασσα...Αυτό όμως που πραγματικά ευχαριστήθηκα το καλοκαίρι τούτο, ήταν τα αρκετά μοναχικά βραδινά μπάνια...Παρασκευή βράδυ, επιστρέφοντας από την Αθήνα, και ενώ είχε ήδη νυχτώσει και η παραλία ήταν σχεδόν άδεια, πιστέψτε με ήταν η καλύτερη ώρα για να κάνεις μπάνιο και κυρίως να πετάξεις τη μιζέρια της αθηναϊκής καθημερινότητας από πάνω σου, ώσπου να ξαναέλθει η Δευτέρα και να την φορέσεις ξανά...Πέρα όμως από αυτό το να κολυμπάς μόνος μες στη θάλασσα είναι εποικοδομητικό, είτε νύχτα είναι είτε ημέρα...Μπαίνεις στη θάλασσα, ξεμακραίνεις από την βουή όλων αυτών που συνωστίζονται στα 15 μέτρα από την ακτή, δεν ακούς πλέον κανένα και ξεχνιέσαι...Το μυαλό σου απελευθερώνεται από τις σκοτούρες και ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και όμορφα, η ώρα περνά χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά εσένα δε σε νοιάζει καθόλου...Σε νοιάζει που αισθάνεσαι ελεύθερος, έστω και για λίγα λεπτά και που ο νους σου ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και ονειρικά...Έστω αν σύντομα έρχεται ο ήχος ενός ενοχλητικού τζετ-σκι, ή οι φωνές κάποιων που επέλεξαν την παραλία για να αναπτύξουν τη γαϊδουροφωνάρα τους και προσγειώνεσαι απότομα στην πραγματικότητα...

Κι αν τις ευεργετικές ψυχολογικές επιδράσεις του καλοκαιρινού μπάνιου τις γνώριζα από τα προηγούμενα χρόνια, εκείνο που αποτέλεσε πραγματική έκπληξη ακόμη και για μένα είναι τα απλόχερα και πλούσια μαθήματα που μπορεί να σου παραδώσει η συντροφιά με ανθρώπους εντελώς διαφορετικής ηλικίας από τη δική σου και μιλώ τόσο για μεγαλύτερους όσο και για μικρότερους...Μπορεί να ακούγεται εντελώς κλισέ, αλλά πολλές φορές η κουβέντα με ανθρώπους μεγαλύτερους και η παρέα μαζί τους μπορεί να σου μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία τους, χωρίς καν να το καταλάβεις...Φυσικά δε μιλώ για ξερές συμβουλές με ύφος δασκαλίστικο, άλλωστε τέτοια πράγματα στη ζωή μου ποτέ δεν τα πήρα στα σοβαρά, αφού από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν...Μάθημα ένας μεγαλύτερος δε δίνει ποτέ με τις συμβουλές και τα λόγια του και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο για μένα...Μάθημα ένας μεγαλύτερος δείχνει με τις πράξεις του, με τη συμπεριφορά του και κυρίως με το παράδειγμα του...Μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις δίνει το καλό παράδειγμα σε όποιον είναι δεκτικός να λάβει και να αποκωδικοποιήσει το μήνυμα...Και επειδή προσωπικά, οι κεραίες μου είναι πάντοτε ανοιχτές, λαμβάνω τα μηνύματα χωρίς ο άλλος να καταλαβαίνει τίποτα...Τόσο θετικά και χρήσιμα μηνύματα, όσο και αρνητικά και προς αποφυγή...Και η ζωή συνεχίζει την πορεία της...

Το χρησιμότερο όμως και το πιο ενδιαφέρον μήνυμα του καλοκαιριού για μένα, ήταν η απάντηση που κατάφερα επιτέλους να δώσω σε διάφορα ερωτήματα, στα οποία δεν μπορούσα με τίποτα να δώσω απάντηση όταν βρισκόμουν στην πρώιμη και στη μετέπειτα εφηβεία...Όταν ήμουν πάνω κάτω στα δεκαοχτώ, ναι μεν ένιωθα δυνατός και ικανός να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, όμως δεν μπορούσα να εξηγήσω διάφορες συμπεριφορές που έβλεπα γύρω μου από μεγαλύτερους, συνομηλίκους, συμμαθητές αλλά και συμμαθήτριες..Η διαφορά ηλικίας δεν με άφηνε να αντιληφθώ κάποια προφανή πράγματα, τα οποία ενώ μου τα τόνιζαν οι υπόλοιποι, επέμενα πως είχα δίκιο...Το τρέχον καλοκαίρι, η συναναστροφή με κάποια μικρότερα παιδιά και ο τρόπος που σκέφτονται αυτά μου θύμισε εμένα και την εφηβεία μου...Το πως χαιρόμουν με ανούσιες επιτυχίες, το πως αγχωνόμουν για τα μαθήματα και τις εξετάσεις λες και όλα αυτά ήταν το τέλος του κόσμου, το πως αρκετές φορές έκανα το ανάποδο από αυτό που μου υπαγόρευαν για να αισθανθώ κάποιος, το πως μου άρεσε να κυνηγώ το ακατόρθωτο, αφού στην πραγματικότητα τίποτα δε μου φαινόταν να είναι ακατόρθωτο...Όλα αυτά, τα βλέπω να καθρεφτίζονται στα πρόσωπα των τωρινών εφήβων και η μνήμη μου ταξιδεύει στα παλιά...Πέρα όμως από αυτό, κατάφερα επίσης μετά από αρκετά χρόνια να δώσω μια απάντηση στο ερώτημα γιατί η πλειοψηφία των μαθητριών και των εφήβων κορασίδων έχει την τάση να προτιμά την παρέα μεγαλύτερων ανθρώπων από τους συνομήλικους..Η αδιαμφισβήτητη ωριμότητα των κοριτσιών σε αυτή την ηλικία (τουλάχιστον σε σχέση με τους άρρενες...) σε συνδυασμό με την τάση των αγοριών να θέλουν να επιβληθούν μέσα σε μια παρέα συνομήλικων τους, αραδιάζοντας έναν σωρό σαχλαμάρες μόνο και μόνο για να υποδυθούν το δυνατό και το σημαντικό είναι φυσικό να απωθεί τα κορίτσια και να τα ωθεί στο να αναζητήσουν τη συντροφιά κάποιου πιο σοβαρού...Πάντως, μαγική συνταγή επ' αυτού σίγουρα δεν υπάρχει, ούτε ολόκληρη η νεολαία ακολουθεί κατά γράμμα τα συγκεκριμένα πρότυπα...Φανταστείτε μάλιστα, πως πολλά από τα παραπάνω μου τα εξηγούσαν κατά καιρούς διάφοροι γνωστοί μου, αλλά εγώ δεν μπορούσα να το κατανοήσω...Ώσπου ήρθε το φετινό καλοκαίρι, για να ξεδιαλύνει ερωτήματα που τα κουβαλούσα μαζί μου εδώ και κάποια χρόνια...Αυτή είναι πάντως η θετική πλευρά του όλου πράγματος...Η αρνητική είναι πως τι να την κάνουμε την πρακτική γνώση πλέον, από τη στιγμή που ο χρόνος δε γυρίζει πίσω προκειμένου να πράξουμε το σωστό και να εκμεταλλευτούμε με πιο αποτελεσματικό τρόπο, τις ευκαιρίες που μας παρουσιάστηκαν στο παρελθόν...Δυστυχώς...ή ευτυχώς...

Σε γενικές γραμμές, πάντως ήταν ένα καλοκαίρι με τεράστια κούραση για μένα, με αρκετές άσχημες στιγμές, αλλά με περισσότερες πολύ όμορφες...Ένα καλοκαίρι γεμάτο σκαμπανεβάσματα, όπου η διαδρομή της διάθεσης μου από το ζενίθ στο ναδίρ ήταν πολύ συχνά επαναλαμβανόμενη, έτσι για να μην πλήττουμε δηλαδή...Ένα καλοκαίρι χωρίς καθόλου διακοπές, αλλά ταυτόχρονα ένα καλοκαίρι με αρκετά και πολύ όμορφα (τουλάχιστον για μένα) ξεφαντώματα και αρκετές φοβερές στιγμές...Φυσικά, τα ξεφαντώματα τα δικά μου, απέχουν αρκετά από τα καθιερωμένα ξεφαντώματα όπως τα θέτει η σύγχρονη νεολαία και οι συνομήλικοι μου, αλλά αυτό πρέπει να σας πω, πως ουδόλως με νοιάζει...Ο καθένας όπως τη βρίσκει και όπως του αρέσει και σε αυτό δε χωρά αμφισβήτηση...Όσο για μένα; Τις περισσότερες φορές αρκούμαι σε τόσο απλά πράγματα, που οι άλλοι άνθρωποι αδυνατούν να τα καταλάβουν καθώς τα θεωρούν αυτονόητα...Αν κάπου όμως βρίσκεται κρυμμένη η ευτυχία φίλοι μου, είναι στα απλά πράγματα...Τουλάχιστον αυτό με έχει διδάξει η ζωή έως τώρα...Όσο για το μέλλον; Ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει και κυρίως, τι απαντήσεις στα ερωτήματα που είχαμε από μικροί, θα μας δώσει από δω και πέρα...Ίδωμεν...