To facebook, η φιλία και η επικοινωνία...

Ένα από τα πράγματα που κάποτε έλεγα πως δε θα κάνω ποτέ στη ζωή μου, είναι να μπω σε αυτές τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας τύπου facebook. Απέκλεια κάθε συμμετοχή μου σε ένα τέτοιο site, που τότε φάνταζε στο μυαλό μου σαν η απόλυτη αμερικανιά και σαν μια ασχολία ανούσια και περιττή. Ώσπου μπήκα την πρώτη φορά, πριν σχεδόν ακριβώς δύο χρόνια και συνεχίζω να εισέρχομαι σχεδόν καθημερινά έστω και για πολύ λίγο, στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα...Αφού σας το χω πει ήδη, πως όταν με ακούτε να λέω τη λέξη ποτέ, να είστε υποψιασμένοι για το ακριβώς αντίθετο...Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να αναφέρω μερικές σκέψεις για το μέσο αυτό, αλλά και τη σχέση του με τις πολύπαθες έννοιες της επικοινωνίας και της φιλίας...

Το facebook μοιάζει να είναι μια εξαιρετικά δημοφιλής ασχολία...Μόνο τα νούμερα των παγκοσμίων χρηστών του να διαβάσει κανείς , είναι πιθανόν να πάθει ίλιγγο...Αλλά δεν είναι τα συγκεντρωτικά νούμερα αυτά που δίνουν την εικόνα...Την εικόνα τη δίνει φυσικά ο περίγυρος του καθενός από εμάς. Προσωπικά, είναι μετρημένοι στα στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι γνωστοί μου που δεν το χρησιμοποιούν καθόλου, και φυσικά αναφέρομαι στο ηλικιακό γκρουπ από 13 έως 45 ετών περίπου...Αν τους ρωτήσεις όλους, για ποιο λόγο σπαταλούν τόσες ώρες καθημερινά στο facebook καθημερινά, είναι βέβαιο πως η απάντηση που θα λάβεις είναι λίγο ως πολύ η ακόλουθη: Για να επικοινωνώ ανά πάσα στιγμή με τους φίλους μου και να κρατώ επαφή με τους γνωστούς μου...Το ίδιο πιθανώς να απαντούσα και εγώ...Αναρωτιέμαι όμως μερικές φορές, είναι αυτή η πραγματική διάσταση της επικοινωνίας και της φιλίας, ή μήπως οι δρόμοι πάνω στους οποίους όλοι βαδίζουμε μας απομακρύνουν έτι περισσότερο από τις παραπάνω έννοιες;;...Ιδού η απορία...

Προσωπικά, η χρήση του facebook με βοήθησε να ξαναβρώ κάποιους ανθρώπους, με τους οποίους εδώ και χρόνια οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει...Είτε είναι παλιοί φίλοι, σειρές από το στρατό, συμφοιτητές, παλιές αγάπες ή οτιδήποτε άλλο...Άνθρωποι, που είχα να τους δω χρόνια ολόκληρα και δεν είχα κανένα νέο τους όλο αυτό το διάστημα. Άνθρωποι με τους οποίους είχαμε μοιραστεί έντονες καλές και κακές στιγμές στο παρελθόν και που μοιραζόμαστε κοινές μνήμες και στιγμές, έστω και αν αυτές είναι καταχωνιασμένες στο πίσω μέρος του μυαλού...Άνθρωποι, τελοσπάντων, οι οποίοι ως επί το πλείστο μένουμε στην ίδια πόλη, σε απόσταση 10,20 ή 30 χιλιομέτρων και όμως διστάζουμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας άμεσα...Στις περιπτώσεις αυτές το facebook μοιάζει να αποτελεί ένα υποκατάστατο επικοινωνίας και έναν τρόπο για να ησυχάσουμε τη συνείδηση μας για την έλλειψη ενδιαφέροντος προς το συνάνθρωπο...Πέρα από αυτό, η συμμετοχή μου στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα περιορίζεται στο να σχολιάζω κάποιες από τις δικές μου φωτογραφίες (με αυτοσαρκασμό μέχρι τελικής πτώσης), ή αυτές των πολύ κοντινών και οικείων μου ανθρώπων και να ανεβάζω διάφορα τραγουδάκια που μου αρέσουν και με εκφράζουν τη συγκεκριμένη στιγμή...Και ως εκεί...Ούτε καλλιέργεια σε διαδικτυακές φάρμες, ούτε συμμετοχή σε εικονικά παιχνίδια μαφίας, ούτε συναγωνισμός στο πόκερ, ούτε καμία άλλη από τις επιλογές που παρέχει στους χρήστες του το συγκεκριμένο site...Όχι ότι κατηγορώ, τα εκατομμύρια των χρηστών που τις χρησιμοποιούν καθημερινά...Απλά εμένα προσωπικά δε με εκφράζουν...

Δεν κρύβω ότι αν κάτι με προβληματίζει πολύ έντονα σε σχέση με το facebook, είναι η υποκατάσταση της πραγματικής επικοινωνίας..Έχουμε όλοι την τάση να κάνουμε μια πραγματική συλλογή από διαδικτυακούς φίλους, λες και θα λάβουμε μέρος σε κάποιον αγώνα, τον οποίο θα κερδίσει αυτός που έχει τους περισσότερους..Παρατηρώ ανθρώπους να έχουν 2500 φίλους, ή τελοσπάντων έναν αριθμό σαν και αυτό...Έχω εδώ να σημειώσω, πως αν κάποιος έχει τόσους πολλούς πραγματικούς φίλους στη ζωή του, είναι αναμφίβολα πολύ ευτυχισμένος στη ζωή του, ενώ δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο δε θέτει υποψηφιότητα για δήμαρχος στις προσεχείς εκλογές...Για να μην το κουράζω, ο κανόνας για μένα είναι πως διαδικτυακός φίλος αξίζει να λέγεται ένας άνθρωπος με τον οποίο, όταν θα συναντηθείς έστω και τυχαία στο δρόμο θα ανταλλάξεις έστω και μερικές κουβέντες ενδιαφέροντος και φιλίας. Ειδάλλως, αν με κάποιον άνθρωπο δε μιλάς ποτέ στη ζωή σου, ή ακόμη και στις τυχαίες συναντήσεις μαζί του κοιτάζεις πως να τον αποφύγεις με κάθε τρόπο, τότε το βρίσκω παντελώς ανούσιο να τον έχεις φίλο έστω και διαδικτυακά. Και αν το γράφω αυτό και μάλιστα του δίνω και έμφαση, είναι επειδή μόλις πρόσφατα κάτι παρόμοιο συνέβη και σε μένα και μάλιστα όχι μόνο μια φορά, αλλά τρεις και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ...Φυσικά η ευθύνη ήταν και δική μου...Είναι και αυτό όμως ένα δείγμα πως αρκούμαστε στις διαδικτυακές μας επαφές και αδιαφορούμε για την πραγματικότητα. Ή μάλλον ευχόμαστς η πραγματικότητα να μην συμβεί ποτέ...

Να σας πω την αλήθεια πολλές φορές με προβληματίζει η fake επικοινωνία που αναπτύσσεται μέσω του facebook και τέτοιου είδους δικτύων...Το βρίσκω εξαιρετικά σοκαριστικό να μπορείς μέσα από μια ατάκα που θα γράψει στο προφίλ του ένας απλός και μακρινός γνωστός σου, ή μέσω ενός τραγουδιού που θα ανεβάσει να έρχεσαι στη θέση να καταλάβεις πως αισθάνεται ο συγκεκριμένος τη συγκεκριμένη στιγμή...Σου χαλάει τη διάθεση κάτι τέτοιο, και το χειρότερο είναι πως δεν έχεις άμεση επαφή με τον άλλον για να διαπιστώσεις σε τι βαθμό εννοεί αυτό που αναφέρει...Ξέρω πως κάτι παρόμοιο αισθάνεται πολύς κόσμος...Χαλάει η ζαχαρένια τους όταν ακούν και αντικρίζουν τέτοια πράγματα...Δεν μπορώ ειλικρινά να πω, πως συμφωνώ...Έχουν άραγε όλοι αυτοί καταλάβει ποτέ, πως υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται πολλές φορές τόσο μόνοι στην καθημερινότητα τους έστω και αν περιστοιχίζονται από πολύ κόσμο, και δε βρίσκουν καμία διέξοδο επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο, παρά μόνο αυτή, έστω και αν ακόμη και αυτή περνά σχεδόν απαρατήρητη;;...Ξαναλέω δεν είναι η καταλληλότερη μέθοδος εξωτερίκευσης των συναισθημάτων και των σκέψεων και αυτό είναι αναμφίβολο, αλλά είναι πιθανόν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να αισθάνονται πως δεν έχουν καμία άλλη δίοδο επικοινωνίας..Για αυτό προτείνω να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε, διότι μπορεί το ίδιο να συμβεί και σε μας και τότε πιθανώς να αντιληφθούμε το πως αισθάνονται οι συγκεκριμένοι άνθρωποι...Ειλικρινά, το απεύχομαι κάτι τέτοιο, για όλους σας...

Σε γενικές γραμμές πάντως, δεν θέλω φυσικά να δαιμονοποιήσω το μέσο, το οποίο απλά και μόνο αποτελεί ένα εργαλείο, η χρήση του οποίου επαφίεται αποκλειστικά σε εμάς τους ίδιους...Πολλοί μάλιστα το χρησιμοποιούν για την προβολή των εργασιών τους και των επιχειρήσεων τους, εκμεταλλευόμενοι τη δημοφιλία του ιδίως μεταξύ των νέων...Τη χρήση αυτή, τη βρίσκω χρήσιμη και ωφέλιμη. Τη χρήση που δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα είναι αυτό που κάνουν πολλοί να προσπαθούν να βρουν το έτερον τους ήμισυ μέσω διαδικτύου...Βλέπεις σοβαρούς υποτίθεται ανθρώπους να αναλώνονται σε χαζά σχολιάκια επιπέδου δημοτικού και κάτω και αναρωτιέσαι τι απέγινε η προσωπική επαφή, η άμεση σχέση και η πραγματική ζωή και που είναι κρυμμένες...Επίσης μια χρήση του facebook που αρνούμαι να καταλάβω είναι την αντίσταση και τις εκδηλώσεις διαμέσου πληκτρολογίου..Πολλοί άνθρωποι δυστυχώς επιλέγουν να δηλώνουν την αντίσταση τους για τα κακώς κείμενα συμμετέχοντας απλά σε μερικά αντίστοιχα γκρουπ και θεωρούν πως έτσι εξαντλείται η όποια ευθύνη τους και πως έπραξαν το χρέος τους...Και μετά με τα μούτρα στη διαδικτυακή φάρμα...Το να γίνω μέλος σε ένα γκρουπ για έναν καλό σκοπό, ή σε ένα γκρουπ που δηλώνει την αντίδραση για κάποιο γεγονός που συμβαίνει στη δημόσια ζωή δεν έχει κατά την ταπεινή μου άποψη καμία αξία, αν δε συνοδεύεται από πράξεις...Άλλοι νομίζουν πως το facebook και το ιντερνετ γενικότερα είναι ένα πεδίο μάχης οπαδών ομάδων-ανωνύμων εταιρειών και για αυτο δε διστάζουν να το μετατρέπουν σε έναν εικονικό βόθρο, γεμάτο από αισχρολογίες και λοιπές βρομιές ανά πάσα στιγμή...Να με συμπαθάτε αγαπητοί μου, αλλά ο φτωχός συγγενής έτσι τα βλέπει...

Τελοσπάντων...Και σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει σωστό και λάθος, ορθός και λανθασμένος δρόμος και κατάλληλη ή ακατάλληλη επιλογή...Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και είναι απολύτως στην προσωπική του ευχέρεια, το πως θα μεταχειριστεί όχι μόνο το facebook και τα συγκεκριμένου τύπου εργαλεία, όπως και οτιδήποτε άλλο...Απλά θέλω να επιστήσω την προσοχή όλων μας, διότι ο κίνδυνος παραμονεύει ανά πάσα στιγμή στη γωνία...Και όσο ζούμε με την ψευδαίσθηση πως αυτός ο τρόπος επικοινωνίας είναι ο βέλτιστος δυνατός, υποκαθιστώντας τις απλές μα τόσο σημαντικές άμεσες εκδηλώσεις αγάπης, φιλίας και ενδιαφέροντος, είναι μαθηματικά βέβαιο πως όλο και περισσότερο θα βυθιζόμαστε στον κυκεώνα της μοναξιάς και της μελαγχολίας...Και το αφήνω εδώ, χωρίς να ξύνω περισσότερο πληγές που πονάνε...

υγ1 Δε θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω,όσο βαρετό και αν έχει καταντήσει...Όλα τα παραπάνω αφορούν κυρίως εμένα και τη συμπεριφορά μου...Δεν έχω καμία διάθεση να κρίνω και ακόμα περισσότερο να επικρίνω κανέναν...

υγ2 Το παρόν τραγούδι το θεωρούσα και το θεωρώ φοβερό από τότε που το πρωτοάκουσα...Όλοι μας θεωρώ πως έχουμε φίλους, με τους οποίους οι καλησπέρες που συχνά ανταλλάσσομαι είναι τόσο τυπικές και συμβατικές που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν ως πεθαμένες...Φίλους που αν τυχόν συναντηθούμε στο δρόμο, θα ανταλλάξουμε κουβέντα μόνο αν όλες οι προσπάθειες για να μη συναντηθούν τα βλέμματα μας, πέσουν πρώτα στο κενό, χωρίς κανείς να σκέφτεται τις παλιές καλές στιγμές...Φίλους και γνωστούς μόνο κατ' όνομα, με τις ευθύνες πάντα εκατέρωθεν, των οποίων τις πεθαμένες καλησπέρες έπαψα πια να γουστάρω...Όποιου αυτά τα λόγια του λένε κάτι, έχει καλώς...Όποιου δεν του λένε απολύτως τίποτα, ας απολαύσει τουλάχιστον το κομμάτι που παραθέτω...Είναι αντικειμενικά πάρα πολύ καλό...Με την ευχή να μην αισθανθεί κανείς σας ποτέ το συγκεκριμένο συναίσθημα...