Τα παραλειπόμενα του Μουντομπάσκετ....

Το Μουντομπάσκετ μας τελείωσε πριν λίγες ημέρες, προσφέροντας μας ειδικά στην τελική φάση, κάποια πολύ όμορφα και αγωνιώδη παιχνίδια που κράτησαν το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα...Για την πορεία της δικής μας Εθνικής είπα αρκετά πριν μια εβδομάδα, οπότε είναι καιρός να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας και να πούμε κάποια πράγματα για τις υπόλοιπες ομάδες του τουρνουά...Πράγματα και σκέψεις που κουβαλώ στο μυαλό μου, και αισθάνομαι πως αν δεν τα καταθέσω εδώ δε θα μπορέσω να ησυχάσω...Για αυτό λοιπόν, συγκεντρωνόμαστε, κάνουμε τζάμπολ και ξεκινάμε...

Τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας - σχολής...
Ο κύριος λόγος για τον οποίο με ελκύουν και μου αρέσουν οι παγκόσμιες διοργανώσεις τόσο του μπάσκετ όσο και του ποδοσφαίρου είναι, επειδή είναι οι μοναδικές που διατηρούν αυτό το εθνικό στοιχείο που αντιπροσωπεύει η κάθε μία χώρα. Αυτή η ποικιλομορφία των λαών και η σύγκρουση των διαφορετικών κουλτουρών είναι αυτή που κάνει τη διοργάνωση εξόχως ενδιαφέρουσα κατά την ταπεινή μου άποψη. Την ίδια στιγμή που σε Champions League και Ευρωλίγκα παρακολουθούμε μάχες πολυεθνικών ομάδων και αθλητών μισθοφόρων, έρχονται τα παγκόσμια πρωταθλήματα όπου μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε χώρας και το πως αυτά αντικατοπτρίζονται επάνω στον αγωνιστικό χώρο...Φυσικά εννοώ όλα αυτά τα αγωνιστικά πλεονεκτήματα και τις αρετές, παρέα με τα ελαττώματα που παρουσιάζει κάθε μπασκετική σχολή από γενιά σε γενιά και που κάνουν εύκολο σε όποιον παρακολουθεί με συνέπεια τα τουρνουά, να μπορεί εκ των προτέρων να προβλέψει όχι φυσικά τα αποτελέσματα των αγώνων, αλλά τις γενικές αντιδράσεις των ομάδων...

Για να κάνω σαφέστερο το παραπάνω αξίζει τον κόπο να αναφέρω μια σειρά από παραδείγματα..Η Σλοβενία για παράδειγμα είναι μια κλασσική soft και looser ομάδα, που στο πρώτο σοβαρό της τεστ χάνει τα αυγά και τα καλάθια...Όποιος θυμάται την ανεπανάληπτη ανατροπή της Εθνικής μας επί των Σλοβένων στο Ευρωμπάσκετ του 2007, φαντάζομαι θα συμφωνεί...Είναι αρκετές φορές εντυπωσιακοί τουλάχιστον αρχικά, αλλά ποτέ μα ποτέ δε μοιάζουν για μαχητές...Θα έλεγε κανείς πως και στην πραγματικότητα τους έτσι είναι...Η Σλοβενία ακόμη και σήμερα σαν χώρα θεωρείται σαν η πιο ήσυχη και πλούσια χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να έχει σκληραγωγηθεί σε δύσκολες καταστάσεις...Το ακριβώς αντίθετο με τη Σερβία δηλαδή...Οι Σέρβοι στο μπάσκετ πάντα βγάζουν πάντα μια μαγκιά και μια αλητεία (με όποια έννοια -καλή ή κακή- το πάρει κανείς..) και είναι σαν να δηλώνουν απερίφραστα πως μπορεί να χάσουμε, αλλά πρώτα θα έχουμε δώσει ότι έχουμε και δεν έχουμε και θα έχουμε χρησιμοποιήσει κάθε μας όπλο...Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι Σλοβένοι, έφαγαν σχεδόν τριάντα πόντους από την Τουρκία, ενώ οι Σέρβοι αν είχαν μια νορμάλ διαιτησία θα είχαν κερδίσει σχετικά άνετα...Η Γαλλία από την άλλη πλευρά συνεχίζει την παράδοση της μπασκετικής αφέλειας, η οποία τη συνοδεύει εδώ και χρόνια...Τι κι αν έχει αθλητές με τεράστιο άλμα και φοβερά αθλητικά προσόντα, τι κι αν πολλοί παίχτες της αγωνίζονται στο ΝΒΑ, η μπασκετική τους εξυπνάδα είναι υπό το μηδέν...Ποτέ δεν έχω δει να κάνουν ένα έξυπνο φάουλ, όταν έχουν να δώσουν προκειμένου να κόψουν έναν αντίπαλο αιφνιδιασμό...Ποτέ δεν σκαρφίζονται κάτι ιδιαίτερο για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, που τους φέρνει ο αγώνας...Ποιος ξεχνά τις απανωτές γκάφες των Γάλλων στον ημιτελικό του 2005 στο Βελιγράδι, ή το εύστοχο σουτ του Ντε Κολό πέρυσι στο μεταξύ μας αγώνα, σε ένα ματς που οι Γάλλοι ήθελαν να χάσουν (όπως φυσικά και εμεις...)...Η Λιθουανία από την άλλη πλευρά είναι μια παραδοσιακή δύναμη του μπάσκετ, έστω και αν πρόκειται για μια μικρή πληθυσμιακά χώρα...Μια χώρα που έχει πάντα την ομορφότερη κερκίδα, και που σχεδόν πάντοτε συνδυάζει την αποτελεσματικότητα με το καλό θέαμα και το γρήγορο παιχνίδι...Επίσης η Τουρκία είναι μια κλασσική σχολή που πάντα βασίζεται στην εξυπνάδα και την κουτοπονηριά της και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την υποτιθέμενη αναγκαστική αλλαγή του Ασίκ με τον Αρσλάν στον ημιτελικό δεν θεωρώ πως υπάρχει...Περνώντας στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αξίζει να σημειώσουμε πως η Αργεντινή παραδοσιακά όπως άλλωστε και στο ποδόσφαιρο, είναι μια παθιασμένη ομάδα, με παίχτες παθιασμένους και μαχητές, που πάντα τα δίνουν όλα στη μάχη για την τελική επικράτηση...Και που είναι πάντα τόσο συναισθηματικά φορτισμένοι με την αξία της ομάδας και της φανέλας, που συνήθως αν κάτι πάει στραβά δεν έχουν το κουράγιο να ανατρέψουν την κατάσταση και υφίστανται μια σχετική πανωλεθρία...Μία από τα ίδια είναι περίπου και η μπασκετική Βραζιλία, η οποία συνήθως τα χαλάει πάνω που είναι έτοιμη να κάνει το βήμα παραπάνω...Άξια αναφοράς είναι επίσης και η περίπτωση του συμπαθέστατου σε μένα Πόρτο Ρίκο, με τους παίχτες που έχουν πάντα λυμένο το ζωνάρι και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για καυγά, με τους απίστευτους και σεσημασμένους τριποντάκηδες (κρίμα που φέτος δεν είδαμε το Λάρι Αγιούσο πάντως..) και με τις εμβληματικές φυσιογνωμίες...Παλαιότερα ήταν ο Πικουλίν Ορτίθ και ο Ραμόν Ρίβας, σήμερα η τεράστια φυσιογνωμία του γίγαντα Ράμος...Οι ομάδες αυτές μαζί με όλες τις υπόλοιπες συνθέτουν ένα ποικιλόμορφο γαϊτανάκι μέσα στα γήπεδα και σου προσφέρουν μεγάλες στιγμές, παρακολουθώντας τις να εκθέτουν στο παρκέ τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της συμπεριφοράς τους και της μπασκετικής τους κουλτούρας...

Η ολοφάνερη κατολίσθηση του επιπέδου του Ν.Β.Α.
Για την πρωταθλήτρια ομάδα των ΗΠΑ δεν έχω να πω πολλά...Το μέλλον θα δείξει την εξέλιξη του Κέβιν Ντουράντ και αν θα καταταγεί στο πάνθεον των σούπερ σταρ...Έχω να πω όμως κάποια πράγματα για το πρωτάθλημα του ΝΒΑ και την κατάντια που γνωρίζει όσο περνούν τα χρόνια...Και κρίνω αυτήν την υποβάθμιση, όχι από κανέναν άλλο λόγο αλλά από τη συμμετοχή όλο και περισσότερων μη Αμερικανών μπασκετμπολιστών στο πρωτάθλημα αυτό και μάλιστα μιλάμε για παίχτες που δεν έχουν τις ανάλογες δυνατότητες...Όταν ήμουν περίπου 10-13 ετών και πρωτοπαρακολουθούσα αγώνες ΝΒΑ, ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν τιτάνες με πρώτο και καλύτερο τον ανυπέρβλητο Τζόρνταν...Την εποχή εκείνη, για να βρει θέση κάποιος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας σε ομάδα του ΝΒΑ θα πρέπει να ήταν ο ίδιος παίχτης παγκόσμιας εμβέλειας με εξαιρετικό ταλέντο...Ο φοβερός Τόνι Κούκοτς, ο αδικοχαμένος Ντράζεν, ο εγκεφαλικός Βλάντε Ντίβατς, ο μαέστρος Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και το θαύμα της φύσης Άρβιντας Σαμπόνις...Όλοι τους ένας και ένας...Σήμερα αντιθέτως στο ΝΒΑ αγωνίζεται σχεδόν κάθε καρυδιάς καρύδι, δείγμα κατ' εμέ πως το γενικότερο επίπεδο έχει πέσει κατά πολύ...Σήμερα για κάθε Τζινόμπιλι υπάρχει ένας Μπελινέλι, για κάθε έναν Τόνι Πάρκερ υπάρχει ένας Ρόνι Τουριάφ, για κάθε Στογιάκοβιτς υπάρχει ένας Μπορίς Ντιό, για κάθε Ιλγκάουσκας υπάρχει ένας Μίλισιτς, για κάθε Πάου Γκασόλ υπάρχει ένας Μαρκ Γκασόλ, για κάθε Χέντο Τούρκογλου υπάρχει ένας Ιλιασόβα, για κάθε Λουίς Σκόλα υπάρχει ένας Πιετρούς, για κάθε Καλντερόν υπάρχει ένας Μπατούμ, για κάθε Μπαρμπόσα υπάρχει ένας Βαρεχάο, για κάθε Νοτσιόνι υπάρχει ένας Μπαρνιάνι, για κάθε Κλέιζα υπάρχει ένας Μοζγκόφ και η λίστα μοιάζει ατελείωτη...Αποκορύφωμα όμως κατ' εμέ είναι το γεγονός πως από τη νέα περίοδο στο ΝΒΑ θα αγωνίζονται οι Τούρκοι Ασίκ και Ερντέν...Δηλαδή ήμαρτον...Δηλαδή για να καταλάβω, από τη νέα σεζόν τη φανέλα των ένδοξων Σικάγο Μπουλς θα τη φορά ο φιλότιμος πλην όμως άτεχνος Ασίκ, που είναι κατ' εμέ χειρότερος ακόμη και από το Σχορτσιανίτη...Θα τρίζει δηλαδή το μπαστούνι του γκολφ στα χέρια του Τζορνταν και θα τρέμει το πούρο στα χέρια του Σκότι Πίπεν...Δηλαδή ήμαρτον για μια ακόμη φορά...Μεγάλη κατηφόρα και υποβάθμιση...Σε λίγο θα ζητήσουν τους Μπουρούση και Φώτση έτσι όπως το πάνε αυτοί...

Η εύστοχη επιλογή της κρατικής τηλεόρασης...
Λένε πως τις περισσότερες φορές όσοι μπασκετμπολίστες (και ποδοσφαιριστές φυσικά...) κάνουν μεγάλη καριέρα στα γήπεδα, αδυνατούν να γίνουν μεγάλοι προπονητές και σημαντικοί σχολιαστές αγώνων...Συμβαίνει όμως σχεδόν πάντα και το αντίθετο...Το Γιώργο Λημνιάτη τον θυμάμαι σαν έναν μέτριο μπασκετμπολίστα στην προ Ιωαννίδη εποχή του Ολυμπιακού αλλά και στα χρόνια του ξανθού...Ξέρετε εποχές Ελληνιάδη, Αντώνη Σταμάτη, Καμπούρη, Παπαδάκου και λοιπών, αλλά και αργότερα...Στα μάτια τα δικά μου υπήρξε ένας μέτριος μπασκετμπολίστας σε τελική ανάλυση...Αλλά σαν σχολιαστή τον βρίσκω σούπερ, όλο αυτόν τον καιρό που συνεργάζεται με τη δημόσια τηλεόραση...Είτε σχολιάζει τελικό Μουντομπάσκε ΗΠΑ-Τουρκίας, είτε τελικό παραμονής Τρίκαλα - Αιγάλεω ο Λημνιάτης είναι κατατοπιστικότατος...Πλάι στην φανφαρολογία και τα σπλιτ-αουτ του Δημήτρη Χατζηγεωργίου και τις κορώνες και τα σκριν επιλογής του Βαγγέλη Ιωάννου, ο Λημνιάτης είναι απλός, κατανοητός και κατατοπιστικός, με συνέπεια ακόμη και οι αδαείς από μπάσκετ να καταλαβαίνουν στο περίπου τι γίνεται...Δεν είναι τυχαίο, πως ακόμη και οι εκπομπές μπάσκετ του συνδρομητικού συχνά πυκνά τον έχουν καλεσμένο...Τι νομίζετε, δεν υπάρχουν άλλοι παλιοί μπασκετμπολίστες και πρώην προπονητές; Υπάρχουν, τη γνώση, τη σαφήνεια και τη μεταδοτικότητα του Λημνιάτη θαρρώ πως δεν την έχει ουδείς, τουλάχιστον μεταξύ όσων έχω ακούσει κατά καιρούς...Συν τοις άλλοις, έχει μια εντελώς τηλεοπτική και ραδιοφωνική φωνή, που κάνει το όλο πακέτο ακόμη ελκυστικότερο στην ακοή, όπως λένε και οι ειδήμονες του χώρου...Ξέρω ότι έχει ήδη ξεκινήσει μια προπονητική καριέρα, χωρίς όμως να ξέρω πολλές λεπτομέρειες..Αν είναι τόσο καλός προπονητής όσο σχολιαστής, τότε είναι βέβαιο πως θα διαπρέψει στον προπονητικό τομέα και θα κάνει καριέρα...Δεν είναι πάντως ούτε εύκολο, ούτε συμβαίνει συχνά για να λέμε και την αλήθεια...Πάντως του εύχομαι μια μέρα να γίνει προπονητής της Εθνικής ομάδας...Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί ευχή ή κατάρα, έτσι όπως είναι η συγκεκριμένη θέση σήμερα και με τους τεράστιους ακροβατισμούς και συμβιβασμούς που απαιτεί...Αυτό που είναι πάντως βέβαιο είναι πως αν ο Γιώργος Λημνιάτης ήταν σαν παίχτης τόσο καλός όσο και σαν σχολιαστής, θα είχε ήδη εισέλθει στο πάνθεον των αθλητών του ελληνικού μπάσκετ...

Αυτά εν ολίγοις (!!!!) για το Μουντομπάσκετ και τα παραλειπόμενα του...Σε τέσσερα χρόνια πάλι...