Το ποδόσφαιρο και η πραγματική του θέση στη ζωή...

Το ποδόσφαιρο είναι ένας τομέας με τον οποίο ασχολούμαι επισταμένως εδώ και χρόνια, σε επίπεδο παρακολούθησης και όχι μόνο, τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο...Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται και να βρίσκει έως και χαζό το γεγονός πως 22 μαντράχαλοι κυνηγούν ένα δερμάτινο τόπι, με απώτερο στόχο να καταφέρουν να το βάλουν μέσα σε δίχτυα και στη συνέχεια να πανηγυρίζουν σαν τρελοί...Η παραπάνω είναι μια κριτική που φαντάζομαι πως πολλοί την έχετε ακούσει από ανθρώπους που σιχαίνονται να βλέπουν ποδόσφαιρο και ιδίως από γυναίκες...Και εδώ που τα λέμε, μήπως και εμείς το έχουμε παρακάνει, κάνοντας ινδάλματα ανθρώπους που το μόνο τους ταλέντο είναι να κλοτσούν μια μπάλα (ενίοτε και να την κακοποιούν...)...Ανθρώπους επαγγελματίες, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν μπορούν ούτε καν να σταυρώσουν μια σωστή και ολοκληρωμένη πρόταση...Όχι μόνο δεν έχουν πτυχία και απολυτήρια, αλλά δεν ξέρουν να μιλήσουν καν...

Και όμως αυτό το άθλημα έχει τεράστια δυναμική, καθηλώνει τα πλήθη και μαγεύει...Το βλέπω και στον εαυτό μου, ιδίως κάθε φορά που παρακολουθώ αγωνιζόμενες τις αγαπημένες μου ομάδες. Στην περίπτωση αυτή, πάντα πριν τον αγώνα υπάρχει μια γλυκιά προσμονή, αναμεμιγμένη με μια μικρή νευρικότητα...Κατά τη διάρκεια του ματς, δεν μπορώ να κάτι άλλο παράλληλα...Πρέπει να είμαι αφοσιωμένος και να μην κουνιέμαι από τη θέση μου, λες και από τη στάση που κάθομαι και το αν τρώω ή διαβάζω συγχρόνως εξαρτάται η απόδοση των ποδοσφαιριστών και το αν η μπάλα θα καταλήξει στα δίχτυα ή στο δοκάρι...Σε περίπτωση δε που τύχει κάτι επείγον και δεν καταφέρω να παρακολουθήσω το ματς, τότε ο νους μου δεν φεύγει καθόλου από αυτό...Κουταμάρες...Τουλάχιστον προσωπικά έχω καταφέρει, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των φιλάθλων, τα συναισθήματα μου μετά τον αγώνα να διαρκούν το πολύ 10 λεπτά είτε πρόκειται για θρίαμβο είτε για πανωλεθρία της ομάδας μου...Ακόμα και η δική μου ζωή, που δεν τη λες και συναρπαστική εδώ που τα λέμε, είναι βέβαιο πως έχει σημαντικότερα γεγονότα από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι...

Ο κύριος λόγος που αναφέρω όλα τα παραπάνω, αλλά και όσα ακολουθήσουν δεν είναι άλλος από το να προσπαθήσω να τοποθετήσω τη σημασία του ποδοσφαίρου στην πραγματική του βάση και να του προσδώσω την σημασία που του αρμόζει κατά τη δική μου ταπεινή άποψη και όχι αυτή που του έχουν πονηρά προσδώσει κάποιοι τελευταία...

Το μόνο βέβαιο είναι πως το ποδόσφαιρο έχει μεγάλη δύναμη...Κατ' αρχάς είναι ένα λαϊκό άθλημα, ενώ οι κανόνες του είναι τόσο απλοί που ο καθένας μπορεί να τους κατανοήσει...Θα μου πείτε βέβαια αφού οι κανόνες του είναι τόσο απλοί και ξεκάθαροι, τότε γιατί ο καθένας τους ερμηνεύει κατά το χρώμα των γυαλιών του;...Έπειτα είναι και το γεγονός πως άπαντες έχουν άποψη για αυτό...Βλέπεις για παράδειγμα ανθρώπους που τους ρωτάς πόσο κάνει 5χ6 και σηκώνουν τους ώμους μη γνωρίζοντας την απάντηση, ενώ οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν να σου αναπτύξουν λογύβρια και επιχειρηματολογίες για το ποιο πχ σύστημα ταιριάζει καλύτερα στον Ολυμπιακό και για το ποιος θα ήταν ο ιδανικός σέντερ μπακ για τον Παναθηναϊκό...Από την άλλη πλευρά, συναντώ ανθρώπους μεσήλικες με πανεπιστημιακά πτυχία και τεράστια εμπειρία που μπορούν να σου εξηγήσουν τις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις και να σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό και την ίδια στιγμή οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι μόλις η κουβέντα γυρίζει στο ποδόσφαιρο μετατρέπονται στους χειρότερους κάφρους, θαρρείς και σεληνιάζονται, ενώ δεν είναι σε θέση ούτε καν να παραδεχτούν τα (ποδοσφαιρικά) αυτονόητα...Και όχι μόνον αυτό...Καμιά φορά όταν πηγαίνω στο γήπεδο βλέπω καθωσπρέπει 40ρηδες να βγαίνουν εκτός εαυτού και να γίνονται ένα με τον όχλο εκστομίζοντας πράγματα και παρουσιάζοντας μια γενικότερη εικόνα, την οποία αν είχαν τη δυνατότητα μετά το ματς να την παρακολουθήσουν σε κάμερα είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα σιχαίνονταν τον ίδιο τους τον εαυτό...Και να ήταν μόνο αυτό; Το πιο παράξενο και συνάμα αξιοθρήνητο είναι το γεγονός ότι πολλές φορές απλοί άνθρωποι που αμείβονται στην εργασία τους με μισθούς πείνας, την ίδια στιγμή παθιάζονται και κριτικάρουν τους επιχειρηματίες προέδους, όταν λόγου χάρη οι τελευταίοι αρνούνται να πληρώσουν κάποια εκατομμύρια ευρώ για να κάνουν μεταγραφές...Ω της παράνοιας, δηλαδή..

Δεν ξέρω ποιος πρωτοείπε τη φράση ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού....Όποιος όμως και να την είπε, έχει δίκιο σε απόλυτο βαθμό αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο, αυτοί που βρίσκονται πάνω από εμάς τους απλούς φιλάθλους...Έχουν βλέπετε έγκαιρα κατανοήσει την επίδραση την οποία ασκεί το ποδόσφαιρο στον απλό λαό και το χρησιμοποιούν ως όχημα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους και τους σκοπούς τους, χωρίς να βρουν αντιδράσεις στο διάβα τους...Θέλετε παραδείγματα επ' αυτού; Ευχαρίστως, ξεκινώντας από το διεθνή χώρο...Ποιος παραξενεύεται άραγε από τον τρόπο που χρησιμοποιείται το ποδόσφαιρο π. χ. στην Λατινική Αμερική...Εκεί λαοί που δεν έχουν στην πραγματικότητα να φάνε και μαστίζονται από χούντες, παραπλανούνται από τις εθνικές ποδοσφαιρικές επιτυχίες που τους παρέχει το καθεστώς...Είναι λίγες οι φορές που συμβαίνει αυτό, ή μήπως από την άλλη πλευρά είναι λίγες οι φορές που μια χώρα κερδίζει μέρος από την εθνική της υπερηφάνεια μέσω του ποδοσφαίρου, για να ξεπεράσει ήττες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο; Το ίδιο συμβαίνει και εδώ φυσικά...Και δεν χρειάζεται να γυρίσω πίσω στη χούντα των συνταγματαρχών και να θυμηθώ την ξαφνική άνθηση που είχε τότε ο ελληνικός αθλητισμός για να εντυπωσιαστεί και να παθιαστεί ο ελληνικός λαός και να ξεχάσει τα σπουδαία...Αρκεί να αναφερθώ στη σημερινή εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται ως η εποχή της οικονομικής ανέχειας, της αποχαύνωσης και της πληθώρας ποδοσφαιρικών συναντήσεων...Σήμερα το ποδόσφαιρο έχει διττό ρόλο...O πρώτος είναι να στρέψει το μάτι του λαού από τα πραγματικά προβλήματα και ο δεύτερος και βασικότερος είναι να μας διχάσει...Ο διχασμός πωλείται παντού και όλοι επενδύουν σε αυτόν...Κυβερνήσεις, κόμματα, εφημερίδες, μέσα ενημέρωσης...Είναι μια τακτική που συνήθως αποδίδει θαυμάσια σε χώρες υπανάπτυκτες, οι οποίες μαστίζονται από σοβαρά προβλήματα...Μας θέλουν χωρισμένους σε πολύχρωμα στρατόπεδα και να βλέπουμε τον απέναντι οπαδό σαν θανάσιμο εχθρό και να πνιγόμαστε σε δίχρωμα κασκόλ, τη στιγμή που είναι βέβαιο πως ο αγώνας είναι στημένος...Είναι γνωστή η τακτική του διαίρει και βασίλευε...Οι κύριοι αυτοί δεν επιθυμούν να είναι ο λαός ενωμένος, γιατί ξέρουν ότι αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο, θα ξυπνήσει ο κοιμώμενος γίγαντας που ακούει στο όνομα λαός και τότε είναι απολύτως βέβαιο πως θα τους πάρει και θα τους σηκώσει το ποτάμι της δυσαρέσκειας..Για αυτό και επενδύουν τόσο στην αποχαύνωση μας και στη μισαλλοδοξία..Και αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, έχουν πετύχει το σκοπό τους σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον από όσο μπορώ να κρίνω...

Κάτι παρόμοιο συνήθως κάνουν και οι άνθρωποι που έχουν στα χέρια τους τη διοίκηση των ομάδων, οι οποίοι προσπαθούν ξαφνικά να μας πείσουν ότι αγόρασαν τους συλλόγους ορμώμενοι από αγνή και ανόθευτη αγάπη για αυτούς και τη φανέλα και όχι για να οικονομήσουν και να χρησιμοποιήσουν τις ομάδες και κυρίως τον κόσμο αυτών ως μαξιλαράκι για να εξυπηρετήσουν τα γενικότερα επιχειρηματικά τους συμφέροντα...

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές είναι οι απόψεις μου για τον τρόπο που κάποιοι χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο...Πιθανώς όλα τα παραπάνω να μοιάζουν σε κάποιους υπερβολικά και σε άλλους εντελώς ανυπόστατα...Ο καθένας έχει την άποψή του και είναι σεβαστή...Εγώ όμως στενοχωριέμαι όταν το ωραιότερο άθλημα το μεταχειρίζονται με τέτοιο ξεδιάντροπο τρόπο...Ένα άθλημα που μπορεί για δύο ώρες να σε συνεπάρει και να σε γεμίσει με το θέαμα, την ατμόσφαιρα και τις συγκλονιστικές ιστορίες που μπορεί να σου προσφέρει...

Αν βλέπω λύση για το εγγύς μέλλον; Να σας πω πως είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, θα είναι ψέματα και δεν το θέλω...Πάντως όπως και να χει, τη λύση δεν πρόκειται να μας την δώσει κανείς άλλος πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό...Όταν κάποτε ίσως καταφέρουμε να ιεραρχήσουμε με λογικό τρόπο τις προτεραιότητες της ζωής μας, τότε ίσως τελικά καταφέρουμε να ευχαριστηθούμε πραγματικά το πανέμορφο αυτό άθλημα...Όταν θα καταλάβουμε επιτέλους το παιχνίδι που παίζεται εις βάρος μας και στις πλάτες μας, τότε ίσως όλα να γίνουν καλύτερα...Μέχρι να γίνουν όμως όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να φοράμε τα χρωματιστά γυαλιά μας, να λαμβάνουμε εντολές από τους καθοδηγητές, να θεωρούμε θανάσιμους εχθρούς μας αυτούς που απλά τυχαίνει να υποστηρίζουν άλλη ποδοσφαιρική ομάδα και να εξαρτάται η ζωή μας, τα συναισθήματα και η συμπεριφορά μας από το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, και φυσικά σαν συνέπεια τόσο περισσότερο θα ρίχνουμε νερό στο μύλο του διχασμού, της καφρίλας, του φανατισμού και γενικά στο μύλο αυτών που επινόησαν και έθεσαν σε εφαρμογή το εν λόγω σχέδιο του τεχνητού διχασμού...