Η πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ...

Η πορεία της Εθνικής μας ομάδας στο παρόν παγκόσμιο κύπελλο έλαβε τέλος χθες το βράδυ και αν η όλη πορεία της ήταν άδοξη ή ένδοξη, είναι ελεύθερος να το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά...Εξαρτάται πάντως από τους στόχους που είχε θέσει ο καθένας για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και από το ποιες προσδοκίες υπήρχαν...Αν ευθύς εξαρχής στόχος ήταν να σκοράρουμε το πρώτο μας γκολ στη διοργάνωση, να πάρουμε τον πρώτο βαθμό και να μη γίνουμε διεθνώς ρεζίλι όπως το 1994, τότε η ομάδα ήταν απόλυτα αξιοπρεπής και επιτυχημένη...Αν στόχος ήταν η πρόκριση στους 16, τότε προφανώς η πορεία δεν ήταν διόλου επιτυχής...Αν εν τέλει στόχος ήταν η ομάδα να παρουσιάσει θέαμα, τότε όποιος το περίμενε αυτό θεωρώ πως δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα..Παρόλα αυτά οι τρεις αγώνες της Ελλάδας, ήταν γεμάτοι με στιγμές άξιες σχολιασμού κυρίως όσον αφορά τους ποδοσφαιριστές καθαυτούς, την απόδοση, τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις τους...Για τον προπονητή, θα μιλήσω στο εγγύς μέλλον...

Οι ποδοσφαιριστές μας κατά την ταπεινή μου άποψη στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων σε γενικές γραμμές και ιδίως αναφέρομαι αγωνιστικά...Όλοι όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο...Αν εξαιρεθεί το πρώτο παιχνίδι με τη Νότιο Κορέα, όπου υπήρχε μια νωθρή ομάδα χωρίς τρεξίματα μες στο γήπεδο, στα επόμενα δύο ματς η εικόνα των παιχτών μεταβλήθηκε άρδην...Κυριότερο ρόλο στην μετάλλαξη αυτή, διαδραμάτισαν κατά την άποψη μου δύο παράγοντες...Ο πρώτος είναι σαφώς το εγκληματικό στήσιμο και η τακτική της Ελλάδας στο πρώτο παιχνίδι, στο οποίο εντέλει κρίθηκε η πρόκριση...Είναι φυσικό, όταν η διάταξη των παιχτών είναι αλλοπρόσαλλη, οι ίδιοι να δυσκολεύονται να αποδώσουν σύμφωνα με τις δυνατότητες του...Ο κυριότερος όμως παράγοντας όμως ήταν η κριτική που δέχθηκαν από φιλάθλους και από τον τύπο...Από εκείνη τη στιγμή, παρακολουθούσε κανείς μια εντελώς διαφορετική ομάδα, μια ομάδα με πάθος και αυταπάρνηση που όμοια της δεν έχουμε δει από την Εθνική ομάδα...Το ματς με την Νιγηρία ήταν φοβερό...Οι παίχτες έτρωγαν σίδερα και κατάπιναν τα χιλιόμετρα σαν μηχανές...Ο Σαλπιγγίδης ήταν πιο δυνατός και πιο γρήγορος από τους αντιπάλους του...Ο σχεδόν τελειωμένος Κατσουράνης θυμήθηκε τα νιάτα του και έτρεχε πάνω κάτω, μοίραζε ασίστ και εντυπωσίασε με το παιχνίδι του...ο Τοροσίδης όργωνε την πλευρά σαν αριστερό μπακ παγκόσμιας εμβέλειας...ο παίχτης που έχει λοιδωρηθεί όσο κανείς και μιλώ για τον Τζιόλη, να μοιάζει σαν αμυντικό χαφ βγαλμένο από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου...Το ίδιο και οι κεντρικοί αμυντικοί...ο Κυργιάκος άρχοντας στην άμυνα, ενώ ο Αβραάμ ήταν τόσο καλός σε αυτό το ματς με αποκορύφωμα την ενέργεια, όπου ξεκινώντας κάποια μέτρα πίσω από τον αντίπαλο επιθετικό, τον πρόλαβε στο σπριντ και τον έκοψε εύκολα...Γενικά όλοι οι παίχτες αγωνίστηκαν τόσο καλά, που αν τους έβλεπε πχ ένας ξένος για πρώτη φορά θα πίστευε πως όλοι τους αγωνίζονται σε κλαμπ τύπου Μπαρτσελόνα, Ρεάλ κλπ...

Η κριτική που έγινε από δημοσιογράφους και εφημερίδες ενδεχομένως να ήταν υπερβολική, όπως επίσης η κωλοτούμπα μετά το ματς με την Νιγηρία ήταν τόσο εντυπωσιακή που ακόμη και ο Ιωάννης θα ζήλευε...(και μη με ρωτάτε ποιος είναι ο Ιωάννης..)...Αλλά οι παίχτες είναι επαγγελματίες, οι οποίοι τρέφουν και τρέφονται από τις εφημερίδες και θα περίμενα από αυτούς ανάλογη ευαισθησία και σε άλλες περιπτώσεις...Όταν οι εφημερίδες γράφουν διθυράμβους για αυτούς και βρίζουν τους αντιπάλους τους, δεν είδα κανέναν να συγκινείται και να αντιδρά ποτέ και μιλώ φυσικά για περιστατικά που αφορούν τους συλλόγους...Για αυτό λοιπόν θα παρακαλούσα τους ποδοσφαιριστές να είναι περισσότερο σοβαροί και να μην λένε αντιφατικά πράγματα...Αν τους ενοχλούν τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες, ας πάψουν να τα ταΐζουν με πληροφορίες και διαρροές και επίσης ας δείξουν την ίδια ευαισθησία σε περιπτώσεις αποθέωσης...Διότι το μονά ζυγά δικά μας, δε νομίζω πως τιμά κανέναν...

Ο κόσμος από την άλλη πλευρά είναι εντελώς άλλη ιστορία...Μιλώ για τους απλούς φιλάθλους φυσικά, οι οποίοι αισθάνονται πως εκπροσωπούνται στο παγκόσμιο γίγνεσθαι από τη συγκεκριμένη ομάδα...Συνήθως εγώ προσωπικά βρίσκω την παραπάνω άποψη από υπερβολική έως αστήρικτη...Όμως στην κάκιστη γενικότερη συγκυρία που βιώνουμε τώρα και μέσα στη μιζέρια που πλανάται στην ατμόσφαιρα και μας επηρεάζει άπαντες, όλος ο κόσμος έψαχνε από κάπου να πιαστεί για να αισθανθεί για λίγο εθνικά υπερήφανος και κυρίως για να βγει έστω και για λίγο από τα προβλήματα...Όλοι περίμεναν τη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, για να ξεχαστούν και να πάρουν μια δόση χαράς...Ακόμη και εγώ, που μπορεί να παρακολουθώ ποδόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως και δεν ψήνομαι από τα περί εθνικής παλιγγενεσίας μέσω ποδοσφαίρου, δεν ντρέπομαι να σας πω πως στο ματς με τη Νιγηρία συγκινήθηκα τόσο από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως από το πάθος και την ψυχή...Όμως αυτό δεν είναι ικανό να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα...

Για αυτό λοιπόν οι παίχτες της Εθνικής ομάδας, όταν θα προβαίνουν σε δηλώσεις θα πρέπει να είναι πιο σωστοί και πιο προσγειωμένοι γιατί δεν απευθύνονται σε κάφρους, αλλά σε ανθρώπους που τελοσπάντων κάτι σκαμπάζουν...Για αυτό δηλώσεις τύπου 'δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα,δεν έχουμε να δώσουμε απαντήσεις' ή του τύπου 'τώρα τι λένε αυτοί που έκαναν κριτική' εμένα πάντα με εκνευρίζουν...Και αναφέρομαι σε αυτές των Τοροσίδη και Τζόρβα (τουλάχιστον αυτές εγώ άκουσα...)..Αντιθέτως οφείλω να πω, πως οι αντίστοιχες δηλώσεις των Καραγκούνη και Τζιόλη σε εμένα έδειξαν ανθρώπους επιπέδου...Και να φανταστείτε ότι οι άνθρωποι είπαν απλά το αυτονόητο...Πως είναι λογικό να τους γίνεται αυστηρή κριτική όταν σέρνεται η ομάδα, και να αποθεώνονται όταν αποδίδουν καλά...Όπως γίνεται παντού, σε κάθε πολιτισμένη χώρα του κόσμου...Και όσοι από τους παίχτες γνωρίζουν ξένες γλώσσες, καλό θα ήταν να δουν τι κριτική άσκησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δημοσιογράφοι στις ομάδες τους στο τωρινό Μουντιάλ...Μιλάμε για εκφράσεις που δε χωρούν ούτε στο πιο κατάπτυστο πρωτοσέλιδο του Πρωταθλητή ή της Πράσινης...Και όμως οι Γάλλοι για παράδειγμα που την τελευταία δωδεκαετία έχουν πάρει 1 Μουντιάλ, 1 Ευρωπαϊκό και έχουν πάει σε τελικούς, έσκυψαν το κεφάλι και ζήτησαν συγνώμη και δεν έβγαλαν άχνα, ενώ ούτε καν διανοήθηκαν να εισπράξουν τα μπόνους συμμετοχής στο παγκόσμιο κύπελλο...Και όποιος πει πως πχ στη Γαλλική αποστολή έγιναν πράγματα και θάματα, φοβάμαι πως δεν έχει ιδέα από περιστατικά που έχουν κατά συμβεί κατά καιρούς στην ελληνική αποστολή...Ευτυχώς σιγά σιγά κυκλοφορούν βιβλία και βγαίνουν στη φόρα κάποιες αλήθειες...

Εμείς λοιπόν ευχαριστούμε τους ποδοσφαιριστές για τις χαρές που μας έχουν δώσει, αλλά και για τα ρίγη συγκίνησης που μας έκαναν να νιώσουμε ειδικά στο ματς με τη Νιγηρία...Αλλά και εκείνοι θα πρέπει να είναι πιο σοβαροί...Και να μην ξεχνούν πως και αυτοί χρωστούν πάρα πολλά στην Εθνική ομάδα...Διότι ειδικά οι καριέρες στο εξωτερικό των Ελλήνων παιχτών και τα παχυλά συμβόλαια, πως νομίζετε πως χτίστηκαν και αποκτήθηκαν; Από το ανύπαρκτο και ανυπόληπτο ελληνικό πρωτάθλημα, ή από τις εμφανίσεις με το εθνόσημο και τα διαφόρων ειδών μανατζεριλίκια μες στην ομάδα; Μη μας περνούν και για κορόιδα...Όχι ότι πιθανώς δεν αισθάνονται κάποιοι από αυτούς υπερηφάνεια για το εθνόσημο, κάθε άλλο...Όμως δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος...Ο κύριος λόγος είναι οικονομικός και μεταφράζεται σε συμβόλαια, πριμ και μπόνους και από την ομοσπονδία πλην των συλλόγων...Μάλιστα για κάποιους παίχτες από αυτούς που αγωνίστηκαν στη Νότια Αφρική, η παρουσία τους στο Μουντιάλ ίσως είναι το εφαλτήριο για ευρωπαϊκή καριέρα, ή τελοσπάντων για καλύτερα συμβόλαια...Ιδίως οι Τοροσίδης, Τζιόλης, Αβραάμ και κυρίως οι δύο πρώτοι, έλαμψαν πραγματικά...Ενώ κάποιοι άλλοι όπως οι Παπασταθόπουλος, Σαμαράς, Κυργιάκος και Σαλπιγγίδης απέδειξαν πως ίσως να είναι και για παραπάνω...

Αυτά είχα εν ολίγοις να σημειώσω για την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ του 2010 και ιδίως σε σχέση με ότι αφορά τους ποδοσφαιριστές του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος..Άνθρωποι προνομιούχοι που εκπροσώπησαν την πατρίδα με το αζημίωτο, μας χάρισαν ίσως ανεπανάληπτες στιγμές και αναμνήσεις και τώρα αλλά και όλα αυτά τα χρόνια, και που θα πρέπει κάποτε να μάθουν να αποδέχονται τη σκληρή κριτική, με την ίδια ευκολία με την οποία αποδέχονται τους διθυράμβους και τα αποθεωτικά σχόλια τόσο των απλών φιλάθλων όσο και του τύπου...

υγ1 Επαναλαμβάνω..Για τον Ότο Ρεχάγκελ δεν ανέφερα απολύτως τίποτα, επειδή με αφορμή τον αποχαιρετισμό του από τον πάγκο θα αναφερθώ πολύ σύντομα για την όλη πορεία του, τα επιτεύγματα του, τις παραξενιές του, τα λάθη του, και την τακτική του...Σύντομα και πιο ολοκληρωμένα..