Η καλύτερη 11άδα του Μουντιάλ εναλλακτικά...

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής ανήκει πλέον στο παρελθόν εδώ και λίγες ημέρες και τα πράγματα μοιάζουν να ξαναπαίρνουν τη φυσιολογική τους μορφή...Πέρασε ένας μήνας γεμάτος από ποδόσφαιρο (καλό ή λιγότερο καλό λίγη σημασία θεωρώ πως έχει..) και γεμάτος από φάσεις,γκολ,αναλύσεις αλλά και βουβουζέλες... Τελικά η Ισπανία αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια και μια σειρά από ποδοσφαιριστές έλαμψαν με την παρουσία τους στο χορτάρι και βοήθησαν τις ομάδες τους να ανέβουν όσο το δυνατόν ψηλότερα στην κατάταξη, ενώ μας προσέφεραν φοβερές στιγμές στο χορτάρι των γηπέδων της Νοτίου Αφρικής..Για την καλύτερη ενδεκάδα του τουρνουά, έχουν ήδη γραφτεί πολλά κείμενα..Η ίδια η Fifa ανακοίνωσε τη δική της και σχεδόν κάθε εφημερίδα και κάθε μέσο διεθνώς ανέδειξε τη δική του...Ήρθε λοιπόν και η σειρά του φτωχού συγγενή, να παραθέσει την καλύτερη ενδεκάδα..Ξεκαθαρίζω πως στη δική μου ενδεκάδα μην περιμένετε να δείτε συμβατικά ονόματα τύπου Βίγια, Σνάιντερ, Μίλερ, Ινιέστα ή Σβαινστάιγκερ...Αυτά τα γράφουν οι φωστήρες και οι επαΐοντες..Η δική μου ενδεκάδα απαρτίζεται από παίχτες φτωχούς συγγενείς, από ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα οποία πάντοτε πέφτουν μπροστά στους εκλεκτούς των χορηγών και των δημοσιογράφων..Το σύστημα είναι το πατροπαράδοτο 4-4-2 με ευθεία στο κέντρο και ξεκινάμε την ανάλυση με στυλ χιουμοριστικό και γιατί όχι ποιητικό...Και ο καθένας μπορεί να σχολιάσει αναλόγως...Συγχωρήστε μου κάποιες τακτικές ανορθογραφίες, καθώς για να συμπληρωθεί η ενδεκάδα κάποιοι παίχτες τοποθετήθηκαν σε διαφορετικές θέσεις από τις κανονικές τους. Στο κάτω κάτω, τέτοιες ανορθογραφίες έγιναν και γίνονται κατά κόρον από προπονητές μαθητευόμενους μάγους στην πλάτη εθνικών ομάδων και λαών...Πάμε λοιπόν...

Τερματοφύλακας

Η μπάλα με την οποία διεξήχθη το παγκόσμιο κύπελλο ήταν στην κυριολεξία ένα μπαλόνι και αυτό μπορούσε να το καταλάβει κάθε απλός θεατής ενός ματς από την τηλεόραση, και δεν υπήρχε ούτε ένας τερματοφύλακας που να μην εκτέθηκε από αυτή, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο...Των μεγάλων και πολυδιαφημισμένων ονομάτων συμπεριλαμβανομένων..Όμως κανείς δεν έκανε περισσότερα λάθη από αυτόν...Για την ακρίβεια σε κάθε στημένη φάση και σε κάθε σέντρα στην περιοχή ένιωθες πως το λάθος παραμονεύει...Ποιος ξεχνά το απευθείας φάουλ του Φορλάν,ή το γκολ που του έβαλε η Αυστραλία; Σαν φυσιογνωμία μου είναι εξαιρετικά συμπαθής, ενώ οι αντιδράσεις και οι αποκρούσεις του ήταν πάντοτε με στυλ...Αποκορύφωμα όλων είναι η ενστικτώδης απόκρουση του με το κεφάλι σε μια καραμπόλα από κόρνερ που εκτέλεσε η Ουρουγουάη απέναντι στην ομάδα του...Για όλους τους παραπάνω λόγους κατ'εμέ, καλύτερος τερματοφύλακας του απερχόμενου Μουντιάλ είναι ο 32χρονος τίμιος Γκανέζος γίγαντας που ακούει στο όνομα Ρίτσαρντ Κίνγκσον...

Αριστερό μπακ

Αν μου ζητούσαν να τον χαρακτηρίσω με μία και μόνο φράση, θα τον έλεγα ακούραστο μηχανάκι...Από τους ελάχιστους φουλ μπακ που έχουν απομείνει στο ποδόσφαιρο πλέον, μπορεί το ίδιο άνετα που κλείνει στην άμυνα για να γίνει τρίτο στόπερ να γίνει αριστερό εξτρέμ και να πλαγιοκοπήσει την αντίπαλη άμυνα ως το σημείο του κόρνερ...Κι αν δε με πιστεύετε ρωτήστε τη δεξιά αμυντική πλευρά των Γάλλων για το τι τράβηξε στο ματς της Γαλλίας με το Μεξικό...Στο Μουντιάλ αυτό, μας έδειξε και ένα ακόμη κρυφό του ταλέντο, το οποίο δεν είναι άλλο από το φαρμακερό του μακρινό σουτ...Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να απευθυνθεί στον Αργεντινό τερματοφύλακα Ρομέρο, ο οποίος εκείνο το βράδυ στους 16, έβλεπε κάθε τρεις και λίγο τη μπάλα να σφυρίζει γύρω από το κεφάλι του, ύστερα από σουτ των 35 μέτρων...Αναμφισβήτητα λοιπόν, η θέση του αριστερού μπακ ανήκει στον τίμιο εργάτη του ποδοσφαίρου, στο ακούραστο πνευμόνι της Εθνικής ομάδας του Μεξικού, ο οποίος φυσικά δεν είναι άλλος από τον συμπαθέστατο Κάρλος Σαλσίδο...

Κεντρικός αμυντικός

Η θέση του κεντρικού αμυντικού στην εθνική ομάδα της Ουρουγουάης είναι μια θέση που απαιτεί ειδικά προσόντα...Για να παίξεις εκεί δε μπορείς να είσαι "κυρία" κατά το κοινώς λεγόμενο στην ποδοσφαιρική διάλεκτο...Πρέπει να είσαι ηγέτης, δυναμικός, να δίνεις τα πόδια των αντίπαλων επιθετικών στο χέρι και να καθοδηγείς όλους τους άλλους, και να τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της σελέστε πιο δυνατά από κάθε άλλον...Επίσης το να φοράς το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε μια ομάδα που έχει ως φυσικό της ηγέτη το μεγάλο Ντιέγκο Φορλάν, είναι δείγμα ποιότητας και χαρακτήρα...Για όλους αυτούς τους λόγους, τη θέση δικαιωματικά καταλαμβάνει ο μεγάλος Ντιέγκο Λουγκάνο...Φυσικά δεν χρειαζόταν να δούμε το τωρινό παγκόσμιο κύπελλο για να ανακαλύψουμε την αξία του και το ταμπεραμέντο του..Όποιος δεν έχει δει τα ματς που κάνει χρόνια τώρα στη Φενερμπαχτσέ χάνει...Όποιος δεν τον έχει δει να καρφώνει με κεφαλιά στο γάμα όλη την άμυνα της Τσέλσι, επίσης...Τιμή και δόξα λοιπόν στο μεγάλο αρχηγό, έναν παίχτη που αν στον ημιτελικό δεν ήταν τραυματίας, τότε ίσως το κύπελλο να έβαζε πλώρη για τη Λατινική Αμερική...

Κεντρικός αμυντικός

Το Μεξικό ήταν μια ομάδα, η οποία αναμφίβολα πήρε τα φλας πάνω της, από τη στιγμή που κατανίκησε το φάντασμα της Γαλλίας και ζόρισε απίστευτα την Αργεντινή, προτού πέσει ηρωικά και ίσως άδικα...Σε ότι αφορά τα αστέρια της ομάδας αν κάνετε ένα γκάλοπ, είναι βέβαιο, πως όλοι θα σας μιλήσουν για τον Τζιοβάνι ντος Σάντος, το Φράνκο, τον Ερνάντεζ, το Βέλα, ή για την εμβληματική φυσιογνωμία του Κουατεμόκ Μπλάνκο...Όμως ο πραγματικός μαέστρος δεν είναι άλλος από τον ανυπέρβλητο Ράφα Μάρκες...Έναν παίχτη που εδώ και χρόνια αγωνίζεται ως βοηθητική λύση με μια τεράστια ομάδα σαν τη Μπαρτσελόνα, αλλά όταν φορά τη φανέλα με το εθνόσημο είναι ο πραγματικός ηγέτης...Αποτελεί κατά την άποψη μου μια περίπτωση αντίστοιχη με το Φορλάν...Είναι αυτός που κινεί τα νήματα σε άμυνα και κέντρο...Είναι ένας ιδανικός πλέι μέικερ αμυντικός, ο οποίος με την ίδια ευκολία που κάνει ένα σκληρό τάκλιν, θα φτιάξει παιχνίδι σαν δεκάρι και θα σκοράρει αν παραστεί ανάγκη...Ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες σαν αυτόν σπανίζουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και όλοι ελπίζουμε να καταφέρει να αντέξει και να είναι παρόν και στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο όταν θα βρίσκεται στη δύση της μεγάλης του καριέρας...

Δεξί μπακ

Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο παλκοσένικο του διεθνούς ποδοσφαίρου το 2002, στο Μουντιάλ που διοργανώθηκε στην πατρίδα του τη Νότια Κορέα, κυρίως επειδή είναι γιος του Μπουμ Κουν Τσα, του παλιού Κορεάτη διεθνή...Αρχικά φάνηκε να αποτελεί ποδοσφαιρικό ανέκδοτο...Μέχρι το φετινό παγκόσμιο κύπελλο, όπου ήταν η πραγματική αποκάλυψη της Κορέας...Στο ματς με την Ελλάδα, ήταν κατ' εμέ ο κορυφαίος του γηπέδου καλύπτοντας το δεξί άκρο της άμυνας...Αλλά και στα υπόλοιπα ματς, η απόδοση του κυμάνθηκε πάνω από το μέσο όρο της ομάδας του...Σήμα κατατεθέν το ασταμάτητο τρέξιμο του πάνω στην πλάγια γραμμή, ενώ χαρακτηριστικό του γνώρισμα το παθιασμένο του παιχνίδι που θυμίζει Λατινοαμερικανό και όχι Κορεάτη...Ήταν ο καλύτερος Νοτιοκορεάτης κατ' εμέ λοιπόν ο Ντου Ρι Τσα και η Σέλτικ δεν έχασε την ευκαιρία να του προσφέρει μια θέση στο ρόστερ της για την επερχόμενη σεζόν, εκτιμώντας τα προσόντα του και το πάθος του...

Αμυντικό χαφ

Ο συγκεκριμένος χαφ αποτελεί ένας από τους λόγους για τον οποίο ο Φορλάν αναδείχτηκε MVP, αφού ήταν αυτός που κάλυπτε αμυντικά το χώρο του κέντρου και δεν άφηνε μπαλιά να περάσει...Στα πρώτα ματς πολλοί γελούσαν με το σουλούπι παλαιστή, αλλά και το μικρό του ύψος, αλλά αυτός έδωσε πολλές απαντήσεις μόνο και μόνο από το γεγονός πως ήταν ένας από τους παίχτες της Ουρουγουάης που αγωνίστηκε και στα 7 γεμάτα 90λεπτα που αγωνίστηκε η σελέστε στο Μουντιάλ...Δεν ξέρω από που ξεφύτρωσε, αυτό που ξέρω όμως είναι πως αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής θα ήταν σίγουρα πρωταθλητής της πάλης...Όχι επειδή μοιάζει πάρα μα πάρα πολύ στο Μιχάλη Ζαμπίδη...αλλά επειδή το σώμα του για κάτι τέτοιο προϊδεάζει..Και όσοι υποεκτίμησαν τις δυνατότητες του, το μετάνιωναν κάθε φορά που έπεφταν στο χορτάρι από ένα δυνατό μαρκάρισμα του...Το γεγονός πως αγωνιζόταν μέχρι πέρυσι στην ομάδα που υποστηρίζω στο πρωτάθλημα της Ουρουγουάης (Πενιαρόλ) τον κάνει ακόμη συμπαθέστερο...Όλα αυτά φυσικά για τον Εχίδιο Αρέβαλο Ρίος, ο οποίος με τη νέα χρονιά θα αγωνίζεται στη γειτονική Σαρδηνία με τα χρώματα της Κάλιαρι...

Κεντρικό Χαφ

Πρόκειται για το κλασσικό πρότυπο του ποδοσφαιριστή χαμάλη, που δίνει τα πάντα σε όποια θέση και να του ζητηθεί από τον προπονητή του...Στα περισσότερα ματς αγωνίστηκε στο κέντρο της εθνικής Ουρουγουάης, δίδυμο με τον Αρέβαλο..Στον ημιτελικό φάνηκε σε όλους παράξενο η επιλογή του Ταμπάρες να τον βάλει στα άκρα, ο ίδιος όμως αντεπεξήλθε απόλυτα με αυταπάρνηση και σε αυτό το ρόλο...Συναντά το πρότυπο του κλασσικού Ουρουγουανού σκληρού παίχτη με το κοντό κούρεμα και τα δυνατά μαρκαρίσματα, έως και αντιαθλητικά ενίοτε...Να πω την αλήθεια,δε μου φαντάζει ταιριαστό για έναν τέτοιο σκληροτράχηλο ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται εδώ και χρόνια στην κλασσάτη Μονακό, αλλά όπως και να χει ο Ντιέγκο Πέρεζ ήταν και αυτός ένας από αυτούς που δημιούργησαν το κάστρο πίσω από τον Φορλάν και κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν και αυτός μια από τις αποκαλύψεις του τουρνουά...

Αριστερό Χαφ

Τον πρωτοείδα για την ακρίβεια την περασμένη σεζόν στο ματς της ΑΕΚ με την Μπενφίκα (1-0) το χειμώνα στο Ολυμπιακό στάδιο να μπαίνει ως αλλαγή, και θεώρησα πως ο προπονητής του πετά λευκή πετσέτα...Λίγους μήνες αργότερα αποτέλεσε μακράν τον καλύτερο Πορτογάλο ποδοσφαιριστή στο Μουντιάλ, έστω και αν αγωνίστηκε σαν αριστερό μπακ, ενώ η κανονική του θέση μοιάζει να είναι λίγο πιο μπροστά...Έπαιζε με άνεσή όλη την πλευρά και προκαλούσε συνεχώς ρήγματα στους αντιπάλους με τις προελάσεις του...Δικαιωματικά λοιπόν η θέση ανήκει στον Φάμπιο Κοεντράο, τον καλύτερο Πορτογάλο του Μουντιάλ, ίσως μαζί με τον γκολκίπερ...Μια Πορτογαλία, η οποία σε γενικές γραμμές παρουσίασε μια εικόνα από τα παλιά...Ξανά κλάταρε μπροστά στο μεγαλύτερο στοίχημα της, από τη στιγμή που πόνταρε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό παραμύθι της Ευρώπης (ξέρετε σε ποιον αναφέρομαι) και πήρε το δρόμο για το σπίτι νωρίς...

Δεξί χαφ

Τον μάθαμε όλοι πριν λίγα χρόνια σαν το μεγάλο πολυβόλο της Φέγενορντ σε μια χρονιά που φόρτωσε τα δίκτυα των αντιπάλων στην Eredivisie με πάνω από 30 γκολ...Όταν πήρε μεταγραφή για τη μεγαλύτερη ομάδα της Αγγλία, πολλοί είπαν πως η ομάδα του βρήκε ένα λαμπρό γκολτζή...Περνώντας τα χρόνια, η θέση του μέσα στο γήπεδο άλλαξε άρδην και από κεντρικός επιθετικός έγινε παίχτης γραμμής, μη χάνοντας όμως εντελώς την επαφή του με τα αντίπαλα δίχτυα...Μέσα σε αυτά τα χρόνια, από παίχτης ορχήστρα μετατράπηκε σε ποδοσφαιριστή χρησιμότατο και υπάκουο εργαλείο στα χέρια του εκάστοτε προπονητή του...Τα χρόνια πέρασαν και μπορεί ο Ντιρκ Κάουτ να άλλαξε θέση μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όμως δεν άλλαξε ούτε η νοοτροπία του, ούτε ο χαρακτήρας του ούτε η διάθεση του για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Για όλα τα παραπάνω ο συγκεκριμένος αποτελεί τον καλύτερο Ολλανδό του τουρνουά, κατά την προσωπική μου άποψη...Δεν είναι Κρόιφ ή Ρέσενμπρικ, δεν είναι Φαν Μπάστεν ή Γκούλιτ, δεν είναι καν Ρόμπεν είναι όμως ένας αξιοπρεπέστατος και χρησιμότατος ποδοσφαιριστής, χωρίς ίχνος βεντετισμού πάνω του, έστω και αν κανείς μα κανείς δημοσιογράφος δεν μπορεί να αποφανθεί για το ποια είναι η σωστή προφορά του ονόματός του...

Επιθετικός

Η Ιαπωνία τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα προς τα εμπρός στο ποδόσφαιρο...Μάλιστα σε σχέση με τους υπόλοιπους Ασιάτες έχει τη δυνατότητα να παράγει ποδοσφαιριστές κλασάτους και αναγνωρίσιμους που γρήγορα παίρνουν μεταγραφή στα μεγάλα πρωταθλήματα...Πολλοί τέτοιοι παρέλασαν την τελευταία δεκαετία...Από τον Χιντετόσι Νακάτα, ως το Νακαμούρα και από τον Ιναμότο ως τον Ογκούρο...Καλύτερος όλων κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ο Κεϊσούκε Χόντα...Οι πιο μυημένοι τον έχουν προ πολλού γνωρίσει, αφού ήταν ο πρωταγωνσιτής του αποκλεισμού της Σεβίλλης από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο περασμένο Τσάμπιονς Λιγκ...Οι υπόλοιποι τον έμαθαν τώρα για τα καλά...Εξαιρετικός τεχνίτης με πολύ καλό πόδι και το κυριότερο ποδοσφαιριστής με ευρωπαικό αέρα και ηγέτης που δε φοβάται την ευθύνη...Όποιος θυμάται την μεγάλη εμφάνιση της Ιαπωνίας απέναντι στη Δανία, δεν έχει παρά να παραδεχθεί πως ο Χόντα ήταν ο μαέστρος καιο καθοδηγητής της ομάδας του στο δρόμο για τους 16...

Επιθετικός

Δεν είναι κλασσικός επιθετικός και στο παγκόσμιο κύπελλο δεν σκόραρε καν...Είναι όμως μικρός και θαυματουργός και όταν κολλάει τη μπάλα στα πόδια του είναι δύσκολο να ανακοπεί και το απέδειξε στο τουρνουά αυτό...Όσοι παρακολουθούμε Καμπιονάτο, γνωρίζουμε τον παίχτη που βγάζει μάτια με τη φανέλα της Ουντινέζε, που δεν είναι άλλος φυσικά από τον Αλέξις Σάντσεζ...Μόλις 21 ετών και όμως τόσο θεαματικός, που είναι βέβαιο πως σύντομα θα παίξει σε μεγαλύτερο σύλλογο...Προσωπικά για μένα ήταν ο καλύτερος Χιλιανός ποδοσφαιριστής, από αυτούς που αγωνίστηκαν και αδιαφορώ για το αν δε σκόραρε καν...Μου φτάνουν και μου αρκούν, οι ενέργειες που είδα οι οποίες σε γεμίζουν ποδόσφαιρο...Είναι τέτοια η ποιότητα του, που είναι βέβαιο πως "κανείς δε θα ξεχάσει το σκοπό που παίζαν οι Χιλιάνοι", παραφράζοντας λιγάκι τη Θεσσαλονίκη του Νίκου Καββαδία...

Αυτή ειναι σε γενικές γραμμές, η ενδεκάδα που καταρτίζεται...Δεν ξέρω αν κατέβαινε αυτούσια, αν θα προχωρούσε στο τουρνουά...Αμφιβάλλω...Το σίγουρο είναι πως θα κατέθετε στο χορτάρι πάθος, αυταπάρνηση, μαγικές ενέργειες και δυνατά μαρκαρίσματα...

Η ποδοσφαιρομάνα Λατινική Αμερική...

To Παγκόσμιο κύπελλο έφτασε αισίως στη φάση των 8 και από αύριο ρίχνονται στη μάχη για την τελική επικράτηση οι οκτώ μονομάχοι, με μοναδικό στόχο την κατάκτηση του κυπέλλου...Ξέχωρα από τακτικές αναλύσεις, φαβορί, αουτσάιντερ και λοιπούς πρωταγωνιστές, αυτό που έχει ξεχωρίσει στο παρόν Μουντιάλ είναι δίχως άλλο η καθολική επικράτηση των ομάδων της Λατινικής Αμερικής...Είναι η πρώτη φορά στα μουντιαλικά χρονικά (τουλάχιστον έτσι όπως θυμάμαι εγώ), που στην οχτάδα υπάρχουν τέσσερις εκπρόσωποι της συγκεκριμένης ηπείρου...Τις προηγούμενες φορές η οκτάδα απαρτιζόταν από κυρίως Ευρωπαίους, τους οποίους συνήθως συνόδευαν η Αργεντινή και η Βραζιλία...Φέτος τα κόζα έχουν αλλάξει και μπορούμε να μιλάμε για την αναγέννηση του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου...Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι πάντως πως υπάρχει η πιθανότητα, η τελική τετράδα να αποτελείται και από τις 4 αυτές ομάδες (Αργεντινή, Βραζιλία,Ουρουγουάη,Παραγουάη), πράγμα που προσωπικά θα με ικανοποιήσει απόλυτα...

Οι πιο πολλοί αποδίδουν την καταβαράθρωση των ευρωπαϊκών ομάδων και την καλή πορεία των νοτιοαμερικανών σε παράγοντες όπως η κούραση των Ευρωπαίων από τα συνεχή και αδιάκοπα παιχνίδια μέσα στη σεζόν, αλλά και στο χειμώνα της Νοτίου Αφρικής...Είναι μια εξήγηση λογικοφανής, που ως ένα σημείο είναι ορθή αλλά δεν δίνει πλήρεις απαντήσεις...Και αυτό επειδή αφενός μεν οι καλύτεροι Λατινοαμερικανοί ποδοσφαιριστές αγωνίζονται σε ευρωπαϊκούς συλλόγους (συνεπώς αγωνίζονται και αυτοί σε πολλά ματς ετησίως) και αφετέρου οι χώρες αυτές δουλεύουν σωστά στον τομέα των εθνικών ομάδων...Αφήνοντας στην άκρη τη Βραζιλία και την Αργεντινή (που διαθέτουν τόσο ταλέντο που ξεχωρίζουν), αξίζει κανείς να παρατηρήσει τις άλλες ομάδες...Η μικρή σε πληθυσμό (περί τα 3 εκατομμύρια κατοίκους έχει περίπου...) μα μεγάλη σε ποδοσφαιρική αξία και ιστορία Ουρουγουάη, παρουσίασε ένα καλοδουλεμένο σύνολο με καλούς ρολίστες και μερικούς μεγάλους σολίστες...Το ίδιο και η Παραγουάη, η οποία διοργάνωση με τη διοργάνωση γιγαντώνεται και βελτιώνεται σε σημείο που σιγά σιγά κανείς δε θα θέλει να βρεθεί στο διάβα της. Ακόμη και η Χιλή με το ταλέντο και την ταχύτητα της είναι βέβαιο κατ εμέ πως θα προχωρούσε έτι περαιτέρω στη διοργάνωση, αν δεν έπεφτε πάνω στο σκόπελο της Βραζιλίας...Το ίδιο περίπου ισχύει και για το Μεξικό και πάει λέγοντας...Όλες οι ομάδες αυτές έχουν σοβαρό κορμό, δεμένο σύνολο και προπονητή αν όχι γηγενή, τουλάχιστον πάρα πολύ κοντά στη δική τους κουλτούρα...Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο...Η Αγγλία του ακριβοπληρωμένου Καπέλο, έγινε ποδοσφαιρικά διεθνώς ρεζίλι...Στην πάλαι ποτέ κραταιά Γερμανία, είναι ζήτημα να υπάρχουν πάνω από 4 Γερμανούς, που να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο...Ας είναι καλά οι μεταγραφές εκ Πολωνίας, Τουρκίας, Βραζιλίας, Γκάνας κοκ...Η Ιταλία μοιάζει να έχει στερέψει από ταλέντο και από δίψα...Το ποδοσφαιρικό θέατρο της Γαλλίας ανέστειλε νωρίς τη λειτουργία του και πήγε σπίτι...Οι ποδοσφαιρικά υπερφίαλοι και παραδοσιακά looser Πορτογάλοι, πήγαν και αυτοί σπίτι νωρίς... και έχουν απομείνει μόνο τα δεκανίκια της Ολλανδίας και η Ισπανία του ποδοσφαίρου "γύρω γύρω όλοι" να κρατούν ψηλά την σημαία της Ευρώπης, αλλά αμφιβάλλω αν πιστεύει κανείς πως είναι ικανές να πάρουν την κούπα...

Πέρα όμως από τα υπόλοιπα, ένας ακόμη παράγοντας που γέρνει σαφώς την πλάστιγγα υπέρ της Νότιας Αμερικής είναι το απαράμιλλο ταλέντο των ποδοσφαιριστών, που βγαίνουν από αυτήν την ποδοσφαιρομάνα ήπειρο...Από εκεί ξεπηδούν μεγάλοι τεχνίτες με τη στόφα του ηγέτη, που ξεχωρίζουν μέσα στο γήπεδο σαν τη μύγα μες στο γάλα...Δεν θα μιλήσω για τις παλιές δόξες...Θα μιλήσω όμως για τα τωρινά...Θα πω για αυτό το ποδοσφαιρικό ρομπότ που αγγίζει την τελειότητα που ακούει στο όνομα Μαϊκόν και για τον καλύτερο τερματοφύλακα του κόσμου που δεν είναι άλλος από το Ζούλιο Σέζαρ...Θα πω επίσης για το μεγάλο ποδοσφαιριστή νικητή τόσο του ποδοσφαίρου όσο και της ζωής (όποιος δεν έχει διαβάσει τις οικογενειακές του περιπέτειες, πρέπει να το κάνει...) που λέγεται Ντιέγκο Φορλάν...Για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου, που δεν είναι άλλος από το Μέσι...Για τους καλλιτέχνες της μπάλας Χιλιανούς, που μοιάζουν να χαϊδεύουν το τόπι, ή για τους σφριγηλούς Παραγουανούς...Ναι, οι Ευρωπαίοι ποδοσφαιριστές πιθανώς να έχουν καλύτερη τακτική προσήλωση μέσα σε ένα ματς και να είναι πιο αποτελεσματικοί..Ναι οι Αφρικανοί έχουν σωματικές δυνάμεις, που σπάνια κανείς συναντά σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές..Όμως την τεχνική κατάρτιση, το πάθος και τη θέληση των Νοτιοαμερικανών που όλα μαζί φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα, δεν την έχει κανείς άλλος ανά την υφήλιο...

Πέρα όμως από τα τεχνικά προσόντα, αυτό που ξεχωρίζει τους Λατινοαμερικανούς ποδοσφαιριστές είναι η ποδοσφαιρική τους προσωπικότητα, που τους κάνει αγαπητούς ανά την υφήλιο...Το να έχεις τεχνικά προσόντα είναι καλό, αλλά δεν αρκεί αν αυτά δε συνοδεύονται από δυνατό χαρακτήρα και ηγετική προσωπικότητα και αρκετό ποδοσφαιρικό εγωισμό και αλητεία...Για αυτό δεν είναι τυχαίο, πως πολλοί Νοτιοαμερικανοί παραμένουν στη μνήμη μας, εδώ και χρόνια τόσο για την αξία τους όσο για το χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους...Τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά είναι αυτά που μετατρέπουν έναν ταλαντούχο ποδοσφαιριστή στον καλύτερο του κόσμου...Και τα παραδείγματα τέτοιου είδους είναι πάμπολλα...Από που να πρωτοξεκινήσει κανείς...Από τον ανυπέρβλητο Μαραντόνα και τον ασύλληπτο Αλφρέντο ντι Στέφανο ως το Μπατιστούτα και το Μέσι...Από τους Βραζιλιάνους Πελέ, Σόκρατες,Ζίκο, Ζαϊρζινιο, Γκαρίντσα ως τους Ρονάλντο, Ρομάριο, Ριβάλντο κλπ...Από τους τεράστιο επιθετικό δίδυμο της Χιλής, που απαρτιζόταν από τους Μαρσέλο Σάλας και Ιβάν Ζαμοράνο...Από τα παλιά τοτέμ της Ουρουγουάης Σκιαφίνο, Έντσο Φραντσέσκολι, Μοντέρο και Φονσέκα...ως τους σύγχρονους Ρεκόμπα και Φορλάν...Από την τεράστια αυτή προσωπικότητα και συνάμα για μένα τον κορυφαίο τερματοφύλακα που έχω δει με τα μάτια μου, που ακούει στο όνομα Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ...Πείτε μου ειλικρινά, οι Ευρωπαίοι απέναντι σε όλα αυτά τα ιερά τέρατα, τι έχουν να αντιτάξουν...Έναν Κρόιφ, έναν Εουσέμπιο, έναν σέντερ μπακ Μπεκενμπάουερ, έναν Μπόμπι Τσάρλτον, έναν Τζιανκάρλο Αντονιόλι και μερικούς άλλους...Η διαφορά επιπέδου είναι εμφανής και επ' αυτού δε χωρά καμία μα καμία αμφιβολία...Διαφορά τόσο σε τεχνικές αρετές, όσο κυρίως σε προσωπικότητα, τσαγανό και ηγετικές ικανότητες...
Όλα αυτά τα γράφω και για έναν επιπρόσθετο λόγο...Μπας και διορθωθεί ποτέ αυτή η τεράστια αδικία της Fifa προς τις εθνικές ομάδες που έρχονται από τη Νότια Αμερική...Είναι ανήκουστο, η συγκεκριμένη ήπειρος να έχει μόλις τέσσερις θέσεις για το Μουντιάλ συν μια αν προκύψει από τα μπαράζ...Την ίδια στιγμή η Αφρική φέτος είχε πέντε εγγυημένες συμμετοχές, η Ασία τρεις και η Ωκεανία δύο...Κάτι τέτοιο είναι εντελώς ανήκουστο και άδικο και κάποτε θα πρέπει να διορθωθεί...Το είχα γράψει και παλιότερα, το ξαναγράφω και τώρα...Η Λατινική Αμερική θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον επτά θέσεις μόνη της, εκτός από την κεντρική Αμερική (Εκουαδόρ, Μεξικό κλπ)...Λείπουν πχ από το φετινό Μουντιάλ παραδοσιακές δυνάμεις σαν το Περού, αλλά και χώρες που όλοι λατρέψαμε ποδοσφαιρικά όπως η Κολομβία...Και την ίδια στιγμή, στο φετινό Μουντιάλ παρέλασαν ποδοσφαιρικά καφενεία του τύπου Σλοβενίας, Σλοβακίας, Βόρειας Κορέας, Αλγερίας, Νέας Ζηλανδίας κλπ κλπ...Είναι ή δεν είναι αυτό μια τεράστια αδικία; Σαφώς και είναι και θα πρέπει κάτι να γίνει επ' αυτού...Αλλά οι καρεκλοκένταυροι περί άλλων τυρβάζουν δυστυχώς...

Λένε πως το ποδόσφαιρο γεννήθηκε στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Αγγλία και έκανε τα μεγαλύτερα βήματα προόδου τα έκανε στη γηραιά ήπειρο...Εν μέρει συμφωνώ...Ίσως να γεννήθηκε εδώ, ως προς τους κανόνες του...Διότι στη συνέχεια, ταξίδεψε ως τη Λατινική Αμερική και πήρε την τεχνική από τη Βραζιλία, το πάθος την αυταπάρνηση και τη μαγκιά από την Αργεντινή, το δυναμισμό από την Ουρουγουάη και από τους άλλους Λατίνους και κατέληξε στο να γίνει το άθλημα που λατρεύεται διεθνώς από κάθε άνθρωπο και ένα κοινωνικό φαινόμενο που συναρπάζει και καθηλώνει τα πλήθη και ενίοτε τα επηρεάζει...

Είθε στο φετινό Μουντιάλ, τα ζευγάρια των ημιτελικών της επόμενης εβδομάδας να είναι Αργεντινή-Παραγουάη και Βραζιλία-Ουρουγουάη, για να απολαύσουμε ποδόσφαιρο που θα μας καθηλώσει, με τις μάχες σώμα με σώμα, την απαράμιλλη τεχνική κατάρτιση, το δυναμισμό και την αυταπάρνηση των αγωνιζομένων στη μάχη για την τελική επικράτηση...Και ας το κατακτήσει όποιος να είναι στο τέλος...Αλλά και να μην περάσει καμία από τις 4 ομάδες της Λατινικής Αμερικής στα ημιτελικά, ουδόλως με νοιάζει...Στο κάτω κάτω, όσοι γνωρίζουν και καταλαβαίνουν από κανονικό ποδόσφαιρο, ξέρουν να εκτιμούν ποδοσφαιρικές ομάδες και συμπεριφορές πέρα από τρόπαια και διακρίσεις...

Η πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ...

Η πορεία της Εθνικής μας ομάδας στο παρόν παγκόσμιο κύπελλο έλαβε τέλος χθες το βράδυ και αν η όλη πορεία της ήταν άδοξη ή ένδοξη, είναι ελεύθερος να το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά...Εξαρτάται πάντως από τους στόχους που είχε θέσει ο καθένας για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και από το ποιες προσδοκίες υπήρχαν...Αν ευθύς εξαρχής στόχος ήταν να σκοράρουμε το πρώτο μας γκολ στη διοργάνωση, να πάρουμε τον πρώτο βαθμό και να μη γίνουμε διεθνώς ρεζίλι όπως το 1994, τότε η ομάδα ήταν απόλυτα αξιοπρεπής και επιτυχημένη...Αν στόχος ήταν η πρόκριση στους 16, τότε προφανώς η πορεία δεν ήταν διόλου επιτυχής...Αν εν τέλει στόχος ήταν η ομάδα να παρουσιάσει θέαμα, τότε όποιος το περίμενε αυτό θεωρώ πως δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα..Παρόλα αυτά οι τρεις αγώνες της Ελλάδας, ήταν γεμάτοι με στιγμές άξιες σχολιασμού κυρίως όσον αφορά τους ποδοσφαιριστές καθαυτούς, την απόδοση, τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις τους...Για τον προπονητή, θα μιλήσω στο εγγύς μέλλον...

Οι ποδοσφαιριστές μας κατά την ταπεινή μου άποψη στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων σε γενικές γραμμές και ιδίως αναφέρομαι αγωνιστικά...Όλοι όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο...Αν εξαιρεθεί το πρώτο παιχνίδι με τη Νότιο Κορέα, όπου υπήρχε μια νωθρή ομάδα χωρίς τρεξίματα μες στο γήπεδο, στα επόμενα δύο ματς η εικόνα των παιχτών μεταβλήθηκε άρδην...Κυριότερο ρόλο στην μετάλλαξη αυτή, διαδραμάτισαν κατά την άποψη μου δύο παράγοντες...Ο πρώτος είναι σαφώς το εγκληματικό στήσιμο και η τακτική της Ελλάδας στο πρώτο παιχνίδι, στο οποίο εντέλει κρίθηκε η πρόκριση...Είναι φυσικό, όταν η διάταξη των παιχτών είναι αλλοπρόσαλλη, οι ίδιοι να δυσκολεύονται να αποδώσουν σύμφωνα με τις δυνατότητες του...Ο κυριότερος όμως παράγοντας όμως ήταν η κριτική που δέχθηκαν από φιλάθλους και από τον τύπο...Από εκείνη τη στιγμή, παρακολουθούσε κανείς μια εντελώς διαφορετική ομάδα, μια ομάδα με πάθος και αυταπάρνηση που όμοια της δεν έχουμε δει από την Εθνική ομάδα...Το ματς με την Νιγηρία ήταν φοβερό...Οι παίχτες έτρωγαν σίδερα και κατάπιναν τα χιλιόμετρα σαν μηχανές...Ο Σαλπιγγίδης ήταν πιο δυνατός και πιο γρήγορος από τους αντιπάλους του...Ο σχεδόν τελειωμένος Κατσουράνης θυμήθηκε τα νιάτα του και έτρεχε πάνω κάτω, μοίραζε ασίστ και εντυπωσίασε με το παιχνίδι του...ο Τοροσίδης όργωνε την πλευρά σαν αριστερό μπακ παγκόσμιας εμβέλειας...ο παίχτης που έχει λοιδωρηθεί όσο κανείς και μιλώ για τον Τζιόλη, να μοιάζει σαν αμυντικό χαφ βγαλμένο από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου...Το ίδιο και οι κεντρικοί αμυντικοί...ο Κυργιάκος άρχοντας στην άμυνα, ενώ ο Αβραάμ ήταν τόσο καλός σε αυτό το ματς με αποκορύφωμα την ενέργεια, όπου ξεκινώντας κάποια μέτρα πίσω από τον αντίπαλο επιθετικό, τον πρόλαβε στο σπριντ και τον έκοψε εύκολα...Γενικά όλοι οι παίχτες αγωνίστηκαν τόσο καλά, που αν τους έβλεπε πχ ένας ξένος για πρώτη φορά θα πίστευε πως όλοι τους αγωνίζονται σε κλαμπ τύπου Μπαρτσελόνα, Ρεάλ κλπ...

Η κριτική που έγινε από δημοσιογράφους και εφημερίδες ενδεχομένως να ήταν υπερβολική, όπως επίσης η κωλοτούμπα μετά το ματς με την Νιγηρία ήταν τόσο εντυπωσιακή που ακόμη και ο Ιωάννης θα ζήλευε...(και μη με ρωτάτε ποιος είναι ο Ιωάννης..)...Αλλά οι παίχτες είναι επαγγελματίες, οι οποίοι τρέφουν και τρέφονται από τις εφημερίδες και θα περίμενα από αυτούς ανάλογη ευαισθησία και σε άλλες περιπτώσεις...Όταν οι εφημερίδες γράφουν διθυράμβους για αυτούς και βρίζουν τους αντιπάλους τους, δεν είδα κανέναν να συγκινείται και να αντιδρά ποτέ και μιλώ φυσικά για περιστατικά που αφορούν τους συλλόγους...Για αυτό λοιπόν θα παρακαλούσα τους ποδοσφαιριστές να είναι περισσότερο σοβαροί και να μην λένε αντιφατικά πράγματα...Αν τους ενοχλούν τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες, ας πάψουν να τα ταΐζουν με πληροφορίες και διαρροές και επίσης ας δείξουν την ίδια ευαισθησία σε περιπτώσεις αποθέωσης...Διότι το μονά ζυγά δικά μας, δε νομίζω πως τιμά κανέναν...

Ο κόσμος από την άλλη πλευρά είναι εντελώς άλλη ιστορία...Μιλώ για τους απλούς φιλάθλους φυσικά, οι οποίοι αισθάνονται πως εκπροσωπούνται στο παγκόσμιο γίγνεσθαι από τη συγκεκριμένη ομάδα...Συνήθως εγώ προσωπικά βρίσκω την παραπάνω άποψη από υπερβολική έως αστήρικτη...Όμως στην κάκιστη γενικότερη συγκυρία που βιώνουμε τώρα και μέσα στη μιζέρια που πλανάται στην ατμόσφαιρα και μας επηρεάζει άπαντες, όλος ο κόσμος έψαχνε από κάπου να πιαστεί για να αισθανθεί για λίγο εθνικά υπερήφανος και κυρίως για να βγει έστω και για λίγο από τα προβλήματα...Όλοι περίμεναν τη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, για να ξεχαστούν και να πάρουν μια δόση χαράς...Ακόμη και εγώ, που μπορεί να παρακολουθώ ποδόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως και δεν ψήνομαι από τα περί εθνικής παλιγγενεσίας μέσω ποδοσφαίρου, δεν ντρέπομαι να σας πω πως στο ματς με τη Νιγηρία συγκινήθηκα τόσο από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως από το πάθος και την ψυχή...Όμως αυτό δεν είναι ικανό να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα...

Για αυτό λοιπόν οι παίχτες της Εθνικής ομάδας, όταν θα προβαίνουν σε δηλώσεις θα πρέπει να είναι πιο σωστοί και πιο προσγειωμένοι γιατί δεν απευθύνονται σε κάφρους, αλλά σε ανθρώπους που τελοσπάντων κάτι σκαμπάζουν...Για αυτό δηλώσεις τύπου 'δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα,δεν έχουμε να δώσουμε απαντήσεις' ή του τύπου 'τώρα τι λένε αυτοί που έκαναν κριτική' εμένα πάντα με εκνευρίζουν...Και αναφέρομαι σε αυτές των Τοροσίδη και Τζόρβα (τουλάχιστον αυτές εγώ άκουσα...)..Αντιθέτως οφείλω να πω, πως οι αντίστοιχες δηλώσεις των Καραγκούνη και Τζιόλη σε εμένα έδειξαν ανθρώπους επιπέδου...Και να φανταστείτε ότι οι άνθρωποι είπαν απλά το αυτονόητο...Πως είναι λογικό να τους γίνεται αυστηρή κριτική όταν σέρνεται η ομάδα, και να αποθεώνονται όταν αποδίδουν καλά...Όπως γίνεται παντού, σε κάθε πολιτισμένη χώρα του κόσμου...Και όσοι από τους παίχτες γνωρίζουν ξένες γλώσσες, καλό θα ήταν να δουν τι κριτική άσκησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δημοσιογράφοι στις ομάδες τους στο τωρινό Μουντιάλ...Μιλάμε για εκφράσεις που δε χωρούν ούτε στο πιο κατάπτυστο πρωτοσέλιδο του Πρωταθλητή ή της Πράσινης...Και όμως οι Γάλλοι για παράδειγμα που την τελευταία δωδεκαετία έχουν πάρει 1 Μουντιάλ, 1 Ευρωπαϊκό και έχουν πάει σε τελικούς, έσκυψαν το κεφάλι και ζήτησαν συγνώμη και δεν έβγαλαν άχνα, ενώ ούτε καν διανοήθηκαν να εισπράξουν τα μπόνους συμμετοχής στο παγκόσμιο κύπελλο...Και όποιος πει πως πχ στη Γαλλική αποστολή έγιναν πράγματα και θάματα, φοβάμαι πως δεν έχει ιδέα από περιστατικά που έχουν κατά συμβεί κατά καιρούς στην ελληνική αποστολή...Ευτυχώς σιγά σιγά κυκλοφορούν βιβλία και βγαίνουν στη φόρα κάποιες αλήθειες...

Εμείς λοιπόν ευχαριστούμε τους ποδοσφαιριστές για τις χαρές που μας έχουν δώσει, αλλά και για τα ρίγη συγκίνησης που μας έκαναν να νιώσουμε ειδικά στο ματς με τη Νιγηρία...Αλλά και εκείνοι θα πρέπει να είναι πιο σοβαροί...Και να μην ξεχνούν πως και αυτοί χρωστούν πάρα πολλά στην Εθνική ομάδα...Διότι ειδικά οι καριέρες στο εξωτερικό των Ελλήνων παιχτών και τα παχυλά συμβόλαια, πως νομίζετε πως χτίστηκαν και αποκτήθηκαν; Από το ανύπαρκτο και ανυπόληπτο ελληνικό πρωτάθλημα, ή από τις εμφανίσεις με το εθνόσημο και τα διαφόρων ειδών μανατζεριλίκια μες στην ομάδα; Μη μας περνούν και για κορόιδα...Όχι ότι πιθανώς δεν αισθάνονται κάποιοι από αυτούς υπερηφάνεια για το εθνόσημο, κάθε άλλο...Όμως δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος...Ο κύριος λόγος είναι οικονομικός και μεταφράζεται σε συμβόλαια, πριμ και μπόνους και από την ομοσπονδία πλην των συλλόγων...Μάλιστα για κάποιους παίχτες από αυτούς που αγωνίστηκαν στη Νότια Αφρική, η παρουσία τους στο Μουντιάλ ίσως είναι το εφαλτήριο για ευρωπαϊκή καριέρα, ή τελοσπάντων για καλύτερα συμβόλαια...Ιδίως οι Τοροσίδης, Τζιόλης, Αβραάμ και κυρίως οι δύο πρώτοι, έλαμψαν πραγματικά...Ενώ κάποιοι άλλοι όπως οι Παπασταθόπουλος, Σαμαράς, Κυργιάκος και Σαλπιγγίδης απέδειξαν πως ίσως να είναι και για παραπάνω...

Αυτά είχα εν ολίγοις να σημειώσω για την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ του 2010 και ιδίως σε σχέση με ότι αφορά τους ποδοσφαιριστές του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος..Άνθρωποι προνομιούχοι που εκπροσώπησαν την πατρίδα με το αζημίωτο, μας χάρισαν ίσως ανεπανάληπτες στιγμές και αναμνήσεις και τώρα αλλά και όλα αυτά τα χρόνια, και που θα πρέπει κάποτε να μάθουν να αποδέχονται τη σκληρή κριτική, με την ίδια ευκολία με την οποία αποδέχονται τους διθυράμβους και τα αποθεωτικά σχόλια τόσο των απλών φιλάθλων όσο και του τύπου...

υγ1 Επαναλαμβάνω..Για τον Ότο Ρεχάγκελ δεν ανέφερα απολύτως τίποτα, επειδή με αφορμή τον αποχαιρετισμό του από τον πάγκο θα αναφερθώ πολύ σύντομα για την όλη πορεία του, τα επιτεύγματα του, τις παραξενιές του, τα λάθη του, και την τακτική του...Σύντομα και πιο ολοκληρωμένα..

Στιγμές μνήμης από τα Παγκόσμια Κύπελλα...

Λίγες μόνο ώρες προτού δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα και σε αυτό το Μουντιάλ και το μυαλό του φτωχού συγγενή έχει πλημμυρίσει με εκατοντάδες αναμνήσεις από τα προηγούμενα Μουντιάλ, που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω, αλλά και από τα παλιότερα φάσεις από τα οποία έχω παρακολουθήσει πολλές σε βίντεο...Πάμπολλα γκολ, μαγικές ενέργειες, χαμένες ευκαιρίες, παράξενες συμπεριφορές, έντονα συναισθήματα, στιγμές χαράς λύπης και συγκίνησης, δυνατές μονομαχίες όλα αυτά μαζί ανάμικτα σε ένα τουρνουά του ενός μήνα, όπου τα συναισθήματα εναλλάσσονται συνεχώς και εκεί που το παραμικρό λάθος μπορεί να στείλει την ομάδα πρόωρα σπίτι της, χωρίς δεύτερη ευκαιρία...Στο κατώφλι λοιπόν της έναρξης της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, έρχονται στο μυαλό μου θύμησες και γεγονότα τα οποία είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στην ποδοσφαιρική μου μνήμη...

Μύρισε Μουντιάλ λοιπόν φίλοι μου...Και για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, σύμφωνα με τις προσωπικές μου αναμνήσεις και εντυπώσεις, Μουντιάλ είναι...

--Η γλυκιά αναμονή για το εναρκτήριο ματς της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και η παράξενη αισιοδοξία που είχαμε όλοι για νίκη απέναντι στην Αργεντινή, η οποία άνοιξε το σκορ μόλις στο 2΄ και ευτυχώς σταμάτησε στα 4...

--Η αισιοδοξία που υπήρχε και στο δεύτερο ματς τότε...Έλα μωρέ, ποια Βουλγαρία τώρα...Και πάλι 4 έγραψε το κοντέρ, αν και τα δύο πρώτα ήταν με πέναλτι...

--Η μεγάλη παράσταση του Ντιέγκο στο Μεξικό το 86 όπου κατανίκησε τους πάντες σχεδόν μόνος του...

--Το απίστευτο σλάλομ του Μαραντόνα, αλλά και το περίφημο γκολ με το χέρι του Θεού, που διαμόρφωσαν το τελικό Αργεντινή Αγγλία 2-0 και έστειλαν τους Άγγλους για χόρτα...Να φανταστείτε πως ο Τέρι Μπούτσερ ακόμη βλέπει στο όνειρο του να κυνηγάει τον Ντιέγκο, ενώ ο Πίτερ Σίλτον ψάχνει να βρει πως κατέβηκε η μπάλα από τον αέρα...

--Το κατ' εμέ χάιλαιτ της καριέρας του Πελέ, που ήταν ένα σουτ που πήγε άουτ...Δεν θυμάμαι με ποιον αντίπαλο έπαιζε η Βραζιλία, μόνο θυμάμαι τον Πελέ να αφήνει τη μπάλα να περνάει από τη μια πλευρά του τερματοφύλακα και ο ίδιος από την άλλη και να σουτάρει δίπλα από το δοκάρι...Όποιος δεν το χει δει, απλά μαγικό...

--'Η απόκρουση του αιώνα' όπως ονομάστηκε αυτή του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ...

--Η μεγάλη παράσταση της τεράστιας Ουρουγουάης του Σκιαφίνο, η οποία πήρε το κύπελλο το 1950 μέσα σε ένα κατάμεστο Μαρακανά με 200 χιλιάδες Βραζιλιάνους, οι οποίοι μετά το ματς αυτοκτονούσαν κατά συρροή...

--Το περίφημο γκολ του Τζεφ Χαρστ στον τελικό του 1966, για το οποίο κανένας δε μπορεί να αποφανθεί αν η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή ή όχι...Αλλά ας σοβαρευτούμε..Και εγώ αντιπαθώ την ομάδα της Γερμανίας, αλλά ας πούμε την αλήθεια...Η μπάλα δεν πέρασε ποτέ...

--Ο πανηγυρισμός του Μάρκο Ταρντέλι στον τελικό του 82, ο οποίος έγινε χάιλαιτ για πολλές αθλητικές εκπομπές ανά τον κόσμο, ο οποίος πανηγυρισμός επαναλήφθηκε το 2006 από το Φάμπιο Γκρόσο...

--Η ξανθιά χαίτη του Κλαούντιο Κανίγια...

--Το ανεξήγητο μπλακ άουτ του Ρονάλντο στον τελικό με τη Γαλλία το 98, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια των Μουντιάλ...

--Η μεγάλη παράσταση του Αργεντινού τερματοφύλακα Γκοικοετσέα στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 90, όπου έπιανε όλα τα πέναλτι με αποκορύφωμα τις αποκρούσεις του στον ημιτελικό απέναντι στην Ιταλία...
--Το one man show του Ρομπέρτο Μπάτζιο, που ενώ οδήγησε την Ιταλία μόνος του στον τελικό το 1994, έμελλε να γίνει ο μοιραίος παίχτης αστοχώντας στο πέναλτι...Τέσσερα χρόνια μετά, στο ματς με τη Χιλή, ο ίδιος παίχτης ξαναπήρε την ευθύνη και σωστά μαντέψατε...η μπάλα πήγε στα δίχτυα...

--Η ατέρμονη συζήτηση για τα δεκάρια της εθνικής Ιταλίας, για το ποιος είναι καλύτερος και για το αν χωρούσαν δύο μαζί στην ενδεκάδα...Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο, Τότι...Μην τσακώνεστε...για μένα από τους παραπάνω τρεις καλύτερος υπήρξε μακράν ο πρώτος, αλλά θαρρώ πως ακόμη καλύτερος ήταν ο Τζιανκάρλο Αντονιόνι...

--Η τάση της μετά Ντιέγκο Αργεντινής να γεννά παίχτες με το ίδιο σουλούπι και τα ίδια χαρακτηριστικά και η βιασύνη να τους χρίσει διαδόχους του...Ρικέλμε, Βερόν, Ορτέγκα, Γκαγιάρδο, Ντ' Αλεσάντρο, Αιμάρ, Μέσι, Αγκουέρο, Τέβεζ και πόσοι άλλοι ακόμη παιδεύονται να χωρέσουν στα παπούτσια του Ντιέγκο, αλλά ακόμη κανείς...

-- To videogame World Cup 90 της SEGA νομίζω, που έκανε θραύση το 90 και θεωρούνταν μεγάλη εξέλιξη του είδους παρότι παρουσίαζε τους παίχτες σαν ψαράκια, χωρίς φυσικά ονόματα...Σήμερα 20 χρόνια μετά, η εξέλιξη στα videoπαιχνίδια ποδοσφαίρου είναι τέτοια που οι πραγματικοί ποδοσφαιριστές είναι πανομοιότυποι με τα παιχνίδια, σε σημείο που μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν απίστευτο να γίνει...

--Η μεγάλη Κολομβία στα Μουντιάλ της δεκαετίας του 90 με Χιγκίτα, Κάρλος Βαλντεράμα, Φρέντι Ρινκόν, Φαουστίνο Ασπρίγια, Αντόλφο Βαλέντσια και τα λοιπά παιδιά...

--Η σφαγή της Αργεντινής στον τελικό του Μουντιάλ του 90 με τον καταλογισμό του ανύπαρκτου πέναλτι υπέρ της Γερμανίας, το οποίο μετέτρεψε σε γκολ ο Αντρέας Μπρέμε...Και ήμουν τόσο σίγουρος πως ο Γκοικοετσέα θα το έπιανε και αυτό...

--Ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας που εγώ έχω δει ποτέ σε Μουντιάλ...Μεγάλος ηγέτης, ψυχάρα,αριστεροπόδαρος, γκολτζής και αρκούντως εκκεντρικός...Χοσέ Λουίς Σιλαβέρτ...Ποιος ξεχνά αυτόν τον αγέρωχο τύπο που παρηγορούσε τον Κάρλος Γκαμάρα και τον Τσέλσο Αγιάλα μετά το γκολ του Μπλαν στην παράταση του αγώνα Γαλλίας Παραγουάης το 98;

--Τα καραγκιοζιλίκια του Ριβάλντο το 2002 στο Μουντιάλ της Κορέας, όπου ο Τούρκος του έριξε τη μπάλα στα πόδια και αυτός έπιασε το κεφάλι του σφαδάζοντας στο έδαφος...

--Οι αμάνικες φανέλες που λάνσαραν τα αδάμαστα λιοντάρια του Καμερούν στο Μουντιάλ του 2002...Ποιος ξέρει...Ίσως για να διστάζουν οι αντίπαλοι να τους μαρκάρουν από κοντά για ευνόητους λόγους...

--Το πανέμορφο γκολ του Μάικλ Όουεν στον προημιτελικό του Ζοφρουά Γκισάρ στο Σεντ Ετιέν, ανάμεσα σε Αργεντινή- Αγγλία 2-2 που αφού εξέθεσε τον μεγάλο Αγιάλα εκτέλεσε τον Κάρλος Ρόα...

--Στο ίδιο ακριβώς ματς, ή αδικημένη γκολάρα του τίμιου εργάτη Χαβιέ Ζανέτι μετά από εξαιρετική κομπίνα των Αργεντίνων σε εκτέλεση φάουλ έξω από την περιοχή...

--Το γκολ του τιτανομεγιστοτεράστιου Ρασίντ Γεκινί στο εναρκτήριο ματς του 94 ανάμεσα σε Νιγηρία-Βουλγαρία, όπου αφού σκόραρε απο το 1 μέτρο σε κενή εστία, πανηγύρισε δαγκώνοντας τα δίχτυα...Τότε όλοι εμείς οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είπαμε πως βρήκαμε το μεγάλο σέντερ φορ που θα φορτώνει τους αντιπάλους με γκολ...Άσχετα που ο Γεκινί ήταν σχεδόν παλαίμαχος τότε, και στην εν Ελλάδι καριέρα του σκόραρε μόλις ένα γκολ στην Έδεσσα και ένα στο παλιό Καραΐσκάκη απέναντι στον Ιωνικό...Τουλάχιστον αυτά θυμάμαι εγώ...

--Η σφαγή της Αργεντινής το 1998 από το Μεξικανό διαιτητή Κάρτερ στον προημιτελικό με την Ολλανδία, ο οποίος αντί να καταλογίσει το καταφανέστατο πέναλτι που έγινε στον Αριέλ Ορτέγκα, τον απέβαλλε κιόλας...

--Η μεγάλη Βουλγαρία του τεράστιου Χρίστο Στόιτσκοφ, του έως τότε σχετικά αγνώστου Ιορντάν Λέτσκοφ και του ασχημομούρη Τρίφον Ιβάνοφ, που ανάγκασε Γερμανούς και λοιπούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 94 να υποκλιθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα...

--Το κλάμα του Κριστιάνο Ρονάλντο που έχει ήδη γίνει παράδοση σε τέτοιες διοργανώσεις και ευχόμαστε η παράδοση να συνεχιστεί και φέτος...

--Το συμπαθέστατο Μέξικο με τα πηδηματάκια ντρίμλες του Κουατεμόκ Μπλάνκο, τα γκολ του ξανθού Χερναντεζ, την κυνικότητα του Χάρεντ Μποργκέτι, την πολύχρωμη στολή του Χόρχε Κάμπος...

--Το γκολ του Γκιόργκι Χάτζι σχεδόν από το κέντρο στο Ρουμανία- Κολομβία το 1994...

--Το τραγικό τέλος του Κολομβιανού Εσκομπάρ με το γνωστό αυτογκόλ το 1994...

--Η φοβερή και τρομερή Κροατία του 98 με Μπίλιτς, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς, Σούκερ, Βλάοβιτς, Μπόμπαν και το ματς ορόσημο απέναντι στη Γερμανία, που έληξε μόνο με 3-0 εις βάρος των πάντσερ...

--Το τρομερό και εξόφθαλμο σπρώξιμο στην Νότια Κορέα του Χίντινγκ το 2002 για να φτάσει στους 4 στο Μουντιάλ που συνδιοργάνωσε το 2002...

--Η εξαιρετικά συγκινητική ιστορία της Αργεντινής το 2002, όπου ήταν μια χώρα υπό την επήρεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με το λαό να πεινάει και να διαδηλώνει, η οποία όμως αποκλείστηκε νωρίς...Αυτή η ιστορία μου θυμίζει και μία άλλη χώρα, η οποία δε μπορώ να θυμηθώ ποια είναι...

--Η Αγγλία που πάντα ξεκινά με φόντα και ελπίδες και αποκλείεται πάντα στα νοκ άουτ, αλλά και η τάση της ομάδας αυτής να δημιουργεί τραγικούς ήρωες και πρωταγωνιστές...Το 98 ήταν ο Μπέκαμ που αποβλήθηκε, το 2002 ο Σίμαν που το έφαγε από το κέντρο από το Ροναλντίνιο, το 2006 ο Ρούνει που αποβλήθηκε...Τώρα ποιος έχει άραγε σειρά;...Ποντάρω σε Τζέραρντ, Λάμπαρντ ή Τέρι...

--Το ματς Ρωσία - Καμερούν το 1994 με τα δύο μεγάλα ρεκόρ...ο Ολέγκ Σαλένκο σκόραρε 6 γκολ και φυσικά ο Ροζέ Μιλά που σκόραρε ενώ ήταν 42 ετών (τουλάχιστον έτσι έλεγε η ταυτότητα, αν και πιστεύω πως είχε πατήσει τα 50..)

Όλες οι παραπάνω είναι στιγμές από προηγούμενα Μουντιάλ, που έχω δει και έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου...Η οποία ελπίζω να έχει περισσότερη χωρητικότητα για να συμπεριλάβει ακόμα περισσότερες τέτοιες στιγμές από το Μουντιάλ, η σέντρα του οποίου απέχει λίγες ώρες...Ας ελπίσουμε να αποζημιώσει την αναμονή και τις προσδοκίες όλων μας...

Επιτέλους...Μουντιάλ...

Είναι πραγματικό ευτύχημα για τις ημέρες που ζούμε, το γεγονός πως βρισκόμαστε μόλις 2 ημέρες μακριά από την έναρξη και του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου...Και λέω ευτύχημα, γιατί το βρίσκω σαν μια πολύ καλή αφορμή για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια των ημερών, τόσο σε αθλητικό όσο και σε γενικότερο επίπεδο...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, επέλεξα να αφιερώσω δύο αναρτήσεις με αφορμή την έναρξη του καλοκαιρινού ποδοσφαιρικού πανηγυριού...Η παρούσα αφορά κάποιες γενικές σκέψεις για το θεσμό μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών, καθώς και κάποιες προσωπικές εκτιμήσεις και η δεύτερη που θα ακολουθήσει θα περιλαμβάνει κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από τα Μουντιάλ, που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου...

Το Μουντιάλ είναι φίλοι μου, από τα γεγονότα που σημαδεύουν ακόμη και τη ζωή ενός ποδοσφαιρόφιλου που σέβεται τον εαυτό του και παρακολουθεί τουλάχιστον το 90% των αγώνων της διοργάνωσης...Και ένας από αυτούς είμαι και εγώ αναμφισβήτητα...Διότι, ναι μεν ξέρω πως όλη η Ελλάδα θα στηθεί μπροστά στην οθόνη το Σάββατο για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Εθνικής μας ομάδας με τη Ν. Κορέα, αλλά πόσοι άραγε από εσάς έχετε σκοπό να παρακολουθήσετε τις τιτανομαχίες για παράδειγμα Σλοβενίας-Αλγερίας, Σλοβακίας-Νέας Ζηλανδίας ή Ονδούρας-Ελβετίας, όπως θα κάνω εγώ; Και ειδικά φέτος, που το Παγκόσμιο Κύπελλο ναι μεν διεξάγεται πολύ μακριά, πλην όμως σε ώρες παρόμοιες με τις δικές μας και έτσι δεν είμαστε αναγκασμένοι να ξενυχτάμε, ούτε να παρακολουθούμε ματς πρωί πρωί...Αν και να σας πω την αλήθεια, είμαι της άποψης πως τα Μουντιάλ για τα οποία κάναμε τέτοιες θυσίες για να τα παρακολουθήσουμε, μας αποτυπώνονται καλύτερα στο μυαλό και τα θυμόμαστε με μεγαλύτερη νοσταλγία...Είναι βέβαια και το άλλο...Ο καιρός περνά τόσο γρήγορα, που περνάνε τόσο γρήγορα τα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν μεταξύ των Μουντιάλ και μόλις φτάνει η ώρα, τότε διαπιστώνουμε πως ακόμη μια τετραετία έχει φορτωθεί στην πλάτη μας...Μου φαίνεται πως τη ζωή μας, θα πρέπει να τη μετράμε με βάση τα Μουντιάλ...Σε ότι με αφορά, στο Μουντιάλ του 1990 ήμουν στο Δημοτικό, του 1994 στο Γυμνάσιο, το 1998 στο Λύκειο, το 2002 στο Πανεπιστήμιο, το 2006 με πολλά προβλήματα και τώρα εργαζόμενο νιάτο (ή όχι και τόσο νιάτο αν προτιμάτε...)... Πάντως μου φαίνεται πως με έχει ήδη χτυπήσει αυτή η φρενίτιδα που χτυπάει τόσο πολύ κόσμο διεθνώς κάθε που λαμβάνει χώρα το Παγκόσμιο Κύπελλο και όλα πλέον τα μετρώ και τα υπολογίζω με βάση αυτό...

Υπάρχουν πολλοί φίλαθλοι που διατείνονται πως όσο περνούν τα χρόνια, η ποιότητα των Μουντιάλ φθίνει και η προσμονή για αυτό ολοένα και μειώνεται και ίσως να μην έχουν και άδικο...Σημαντικό ρόλο σε αυτό διαδραματίζει φυσικά η γενικότερη εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου...Σήμερα στο ποδοσφαιρικό στερέωμα επιτυχημένος θεωρείται όχι αυτός που κατακτά πολλά τρόπαια, αλλά αυτός που κάνει τις περισσότερες διαφημίσεις και έχει τους περισσότερους και συνάμα τους μεγαλύτερους χορηγούς πίσω του...Σήμερα η τηλεόραση έχει κατακλυστεί από διαφημίσεις με πρωταγωνιστές μεγάλους ποδοσφαιρικούς αστέρες με ευρηματικά στόρι...Βέβαια τα concept έχουν αναβαθμιστεί και έτσι δε βλέπουμε τα γραφικά του παρελθόντος...Δεν ξέρω ποιος θυμάται τον Πελέ να διαφημίζει γνωστή πιστωτική κάρτα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και να σχολιάζει τα ματς σε ελληνικό κανάλι, ξεκινώντας πάντα με τη φράση κλισέ "It was a very tough game...!!!" Πάντως, η εμπορευματοποίηση είναι ένα υπαρκτό θέμα, που μετριάζει τη χαρά κάθε αγνού ποδοσφαιρόφιλου...

Εκτός όμως από την προφανή εμπορευματοποίηση του αθλήματος, υπάρχει και η ποδοσφαιρική υποβάθμιση του όλου προϊόντος...Παλιά το Μουντιάλ διεξαγόταν και όλοι οι ποδοσφαιριστές που ελάμβαναν μέρος, ήταν ζήτημα να είχαν συμμετάσχει σε 30 το πολύ αγώνες με την ομάδα τους, τη συγκεκριμένη σεζόν...Σήμερα οι ποδοσφαιριστές των μεγαλύτερων ιδίων ομάδων έχουν παίξει τουλάχιστον 60 ματς και αυτό είναι λογικό να υποβαθμίζει το θέαμα, αφού η κούραση είναι δεδομένη, έστω και αν όλοι προσπαθούν να τονώσουν τις αντοχές τους...!! Πέρα από αυτό σήμερα υπάρχει υπερπληθώρα ποδοσφαίρου και τηλεοπτικών μεταδόσεων όλη τη χρονιά...Σχεδόν καθημερινά ολόκληρη τη σεζόν υπάρχουν στην τηλεόραση αγώνες ποδοσφαίρου, η υπερπροσφορά των οποίων είναι λογικό να κουράζει τους θεατές (όχι εμάς...). Πλέον δηλαδή ελάχιστα νέα πράγματα μπορείς να περιμένεις...Όσοι συζητήσετε με παλιότερους ποδοσφαιρόφιλους (τουλάχιστον 50 ετών) θα σας πουν πως θυμούνται με νοσταλγία τα Μουντιάλ του 70, του 82 και του 86...Τα θυμούνται έντονα διότι τότε δεν υπήρχαν πολλές τηλεοράσεις και στις λίγες διαθέσιμες χτυπούσε η καρδιά του νεαρού που διψούσε να δει καλό ποδόσφαιρο...Τα θυμούνται διότι τότε όλοι ήθελαν να δουν τις ομάδες για τις οποίες άκουγαν στα ραδιόφωνα ή διάβαζαν στις εφημερίδες, αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσουν ιδίοις όμμασι..Να δουν την υπερηχητική Βραζιλία του Πελέ το 70, ή εκείνο τον κοντό δαίμονα που ονομαζόταν Μαραντόνα και έκανε την γνωριμία του με το ελληνικό κοινό με εκείνα τα ανεπανάληπτα σλάλομ το 1986, ή να δουν την καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών κατά πολλούς με Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο κλπ να πιάνεται κορόιδο το 1982 στο Μουντιάλ της Ισπανίας, από τους μάστορες Ιταλούς του Μπέαρζοτ, του Τζοφ, του Σιρέα, του Καμπρίνι, του Ταρντέλι, και του Πάολο Ρόσι...Ή να δουν τις μεγάλες ομάδες της Λατινικής Αμερικής με ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν κατά κύριο λόγο στα εθνικά πρωταθλήματα και ήταν παντελώς άγνωστοι στον ευρωπαϊκό χώρο...Άλλες εποχές φίλοι μου...Σήμερα, τι καινούριο να έχει να μας προσφέρει το Παγκόσμιο Κύπελλο; Να μας εκπλήξουν οι Αργεντίνοι ή οι Βραζιλιάνοι, τους οποίους τους έχουμε δει πάνω από 20 φορές τον καθένα στο πρωτάθλημα που αγωνίζεται, μόνο φέτος; Εκτός και αν εμφανιστεί κανένας απίθανος τύπος από την Ονδούρα, τη Βόρεια Κορέα ή τη Νέα Ζηλανδία...Διότι με όλους τους άλλους έχουμε συστηθεί προ πολλού...

Παρόλα αυτά, το Μουντιάλ αποπνέει μια δική του διαφορετικότητα, η οποία ακόμα συναρπάζει τον απλό ποδοσφαιρόφιλο, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη ποδοσφαιρική διοργάνωση...Κάποιοι ισχυρίζονται πως πχ το Champions League είναι καλύτερο και θεαματικότερο σαν διοργάνωση, αλλά προσωπικά διαφωνώ κάθετα...Στο Champions League είναι μαζεμένες οι πιο πλούσιες ομάδες με παίχτες λεγεωνάριους μισθοφόρους και έτσι η οποιαδήποτε έννοια ομάδας ιδέας πηγαίνει εξαρχής περίπατο...Ενώ στο Μουντιάλ, τα ίδια αστέρια αγωνίζονται για τα χρώματα της πατρίδας τους, ενώ πέρα από αυτό στο μίνι αυτό πρωτάθλημα του ενός μήνα με τους νοκ άουτ αγώνες υπάρχουν ελπίδες ακόμα και για το Δαβίδ σε ένα ματς χωρίς επαναληπτικό να κερδίσει τον ποδοσφαιρικό Γολιάθ...Και αυτό το στοιχείο δεν απαντάται σε απολύτως καμία διασυλλογική διοργάνωση πλέον...

Όσο για τα φαβορί και τις εκτιμήσεις μου; Πιστεύω πως το κύπελλο θα το σηκώσει κάποιο από τα γνωστά φαβορί...Εκπλήξεις είναι πιθανόν να γίνουν αλλά δε βλέπω πως ομάδες σαν την Πορτογαλία, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Παραγουάη, τη Χιλη ή τη Γκάνα και το Καμερούν να φτάνουν πάρα πολύ ψηλά...Λογικά πιστεύω το κύπελλο θα το πάρει μια από τις γνωστές Βραζιλία, Ιταλία, Αργεντινή, Ισπανία και λόγω απόδοσης παιχτών και εμπειρίας, αλλά κυρίως λόγω προγράμματος και διασταυρώσεων μετέπειτα...Η Αγγλία έχει πολύ καλή κλήρωση και διασταυρώσεις και θεωρητικά δύναται να φτάσει άνετα ως τους 4 αλλά ποιος μπορεί να εμπιστευτεί μια ομάδα με τόσο κόμπλεξ και τόσα συμπλέγματα; Γερμανία και Γαλλία δε βλέπω με τίποτα για ψηλά...Η Ολλανδία έχει καλή ομάδα, αλλά στους 8 σταυρώνει με Βραζιλία και εκεί θα φανεί από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη...Αν περάσει, τότε όλα γίνονται...Η Αργεντινή αν περάσει τον όμιλο πρώτη, τότε είναι ικανή για το κύπελλο κατ' έμέ...Πολύ κομβικό θεωρώ την πιθανή αναμέτρηση στους 8 μεταξύ Ιταλίας - Ισπανίας...Εκεί οι κουρασμένοι αλλά πλήρεις Ισπανοί δεν θα βρουν το φάντασμα του Ντοναντόνι όπως στο προηγούμενο Euro, αλλά τη νεανική σκουάντρα ατζούρα του καθηγητή Μαρτσέλο Λίπι στην τελευταία του εμφάνιση στον πάγκο της Ιταλίας...Μακάρι να το πάρει, αλλά το θεωρώ πολύ δύσκολο για δεύτερη συνεχόμενη φορά...Τελοσπάντων, όλα αυτά είναι θεωρητικά και είμαι της άποψης πως μετά την τέλεση της πρώτης αγωνιστικής σε όλους τους ομίλους θα μπορούμε να πούμε περισσότερα για την τύχη και την πορεία κάθε φαβορί...Εγώ από τα φαβορί στηρίζω πάντως κλασσικά Αργεντινή και Ιταλία...Όσο για τα πουλέν μου; Αυτά είναι δύο...Το πρώτο είναι η Σερβία, μια ομάδα που στην παρούσα φάση έχει πάρα μα πάρα πολύ ταλέντο (Κουζμάνοβιτς, Γιοβάνοβιτς, Πάντελιτς, Ζίγκιτς, Βίντιτς, Κράσιτς, Στάνκοβιτς, Ιβάνοβιτς κλπ) αλλά έχει και στον πάγκο της την αλεπού, που ακούει στο όνομα Ράντομιρ Άντιτς, η παρουσία του οποίου αποτελεί εχέγγυο για να μην παρουσιαστούν οι Σέρβοι απείθαρχοι ως συνήθως...Είναι σε πολύ δύσκολο και ανοιχτό όμιλο (με Γερμανία, Γκάνα και Αυστραλία), αλλά αν περάσουν τότε είναι ικανοί για το καλύτερο...Και το δεύτερο πουλέν μου και το μεγαλύτερο; Φυσικά η ανυπέρβλητη Ουρουγουάη, μια ομάδα με ιστορία, δυναμισμό και πολλές ικανότητες...Είναι και αυτή σε πολύ δύσκολο όμιλο με το υπολογίσιμο Μεξικό και τη διοργανώτρια Νότια Αφρική (με ότι αυτό συνεπάγεται...)Τους περιμένω όμως πολύ δυνατούς όπως πάντα, και την Παρασκευή το βράδυ ελπίζω να τους δω να κατατροπώνουν την ψηλομύτα Γαλλία...Αν η σελέστε καταφέρει να προκριθεί έστω και σαν δεύτερη, τότε ποιος δε θα φοβηθεί μια αναμέτρηση νοκ άουτ με τη φοβερή και σφριγηλή παρέα του Ντιέγκο Φορλάν, του Λουίς Σοάρες, του Έντισον Καβάνι και φυσικά του τεράστιου Σεμπάστιαν Λόκο Αμπρέου...

Αυτά είχα να αναφέρω για τη μεγάλη γιορτή, που ξεκινά μεθαύριο...Με την ελπίδα να μας ανταμείψει αν όχι με φοβερό θέαμα, τουλάχιστον με συναρπαστικά ματς, όμορφες ιστορίες και άγνωστους ήρωες της μία νύχτας...Βλέπετε φίλοι μου...Υπάρχουν και στην Ελλάδα φίλαθλοι που πέρα από τη δεδομένη και μεγάλη αγάπη για την ομάδα τους, μπορούν να χαίρονται με το ποδόσφαιρο γενικότερα, παρακολουθώντας το σε πιο σφαιρική άποψη...Και ένας από αυτούς είναι και αναμφισβήτητα και η αφεντιά μου...

υγ1 Φυσικά, είναι δεκτά όλα τα e-mail σας με διαφωνίες και προτάσεις σας για το Μουντιάλ...

υγ2 Για την Εθνική του Ρεχάγκελ δεν έχω να πω κάτι προς το παρόν, διότι θέλω να έχω το πρώτο δείγμα...Όχι ότι δεν ξέρω ποιοι θα αγωνιστούν βασικοί και κυρίως με ποιο τρόπο θα αγωνιστεί η ομάδα...Αισιόδοξος ιδιαίτερα δεν είμαι να σας πω την αλήθεια...Αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με αυτό το ανυπέρβλητο άστρο του Ότο, το οποίο ακόμη δεν έχει σταματήσει να φέγγει;

Μια πρώτη ανάγνωση του επερχόμενου Μουντιάλ...

Επανερχόμενος στα αθλητικά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάποιες σκέψεις για το επερχόμενο Μουντιάλ...Ξέρω πολλοί περιμένετε να γράψω για τα ελληνικά εγχώρια ποδοσφαιρικά δρώμενα, αλλά αυτό θα το κάνω μετά το πέρας του πρώτου γύρου την προσεχή Κυριακή...Το Μουντιάλ είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει και θα μας γεμίσει το ερχόμενο καλοκαίρι...Θεωρώ όμως χρήσιμο, ιδίως μετά τη διενέργεια της κλήρωσης και αφού έχουν περάσει αρκετές ημέρες και τοποθετήθηκαν όλοι οι ντεμέκ ειδήμονες, να αναλώσω λίγο χρόνο για να πω κάποια πράγματα περί αυτού...Σκέψεις τόσο αγωνιστικές, όσο εξωαγωνιστικές, που έχουν να κάνουν τόσο με το σύστημα διεξαγωγής, τους πρωταγωνιστές αλλά και τη δική μας Εθνική ομάδα...

H απήχηση του Μουντιάλ και τα οφέλη που απορρέουν από αυτό...

Κατά την ταπεινή μου άποψη η διεξαγωγή του Μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια είναι το μεγαλύτερο γεγονός που σχετίζεται με το βασιλιά των σπορ...Ακόμα και η απήχηση του Champions League δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή του παγκοσμίου κυπέλλου...Είναι η εθνική εκπροσώπηση, η οποία συναρπάζει όλους τους φιλάθλους ανά τον κόσμο και τους κάνει πολλές φορές να ταυτίζουν την ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας με το ίδιο το κράτος...Βλέπετε, δεν είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες οι οποίοι βλέπουμε στα πρόσωπα των διεθνών μας να καθρεφτίζεται η ψυχή του Ελληνικού λαού, μαζί με όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, ενώ κρίνουμε τη θέση της χώρας σε σχέση με τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα..Το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες χώρες...Ποιος ξεχνά την Αργεντινή του 2002 π.χ., η πορεία της οποίας ήταν έντονα συνυφασμένη με την οικονομική κατάρρευση της εν λόγω χώρας εκείνη την εποχή;...(κάτι μου θυμίζει αυτό...)...Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα...Αυτή την απήχηση εκμεταλλεύονται πολλές κυβερνήσεις και ασκούν πολιτική μέσω του ποδοσφαίρου...Αυτήν την απήχηση εκμεταλλεύεται και η παγκόσμια ομοσπονδία, σκοπεύοντας στη μεγιστοποίηση των κερδών και στη διεύρυνση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής αγοράς σε νέους πελάτες...Τυχαία νομίζετε τους έπιασε ο πόνος να δώσουν τη διοργάνωση στη Νότια Αφρική ή π. χ. παλαιότερα στην Κορέα και την Ιαπωνία, ή ακόμα παλαιότερα σε Μεξικό και Η.Π.Α.; Τα πάντα είναι στοχευμένα σημεία μιας προκαθορισμένης αναπτυξιακής πολιτικής...

Η ασύγκριτη γραφικότητα του προέδρου της Fifa...

Το Μουντιάλ σαν διοργάνωση έχει την ατυχία να το διαχειρίζεται σε όλες τις εκφάνσεις του (οικονομικές, αγωνιστικές, κλπ) μια ομοσπονδία σαν τη Fifa, τα ηνία της οποίας κατέχει εδώ και πολλά χρόνια κάποιος κύριος που έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο γραφικότητας...Μιλώ φυσικά για τον αξιότιμο κύριο Μπλάτερ...Δεν τον θεωρώ χαζό...Απλά ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα οικονομικά οφέλη για την ομοσπονδία και οι προτάσεις του αποσκοπούν μόνο σε αυτόν τον τομέα...Πλάι σε αυτό, υπάρχει και το γεγονός ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν έχει πατήσει χορτάρι ποτέ στη ζωή του,συνεπώς δεν πρέπει να μας προξενούν εντύπωση οι προτάσεις που φέρνει στη δημοσιότητα ο συγκεκριμένος Ελβετός κύριος...Πριν λίγα χρόνια είπε πως το Παγκόσμιο Κύπελλο θα πρέπει να τελείται κάθε δύο χρόνια...Πριν λίγο καιρό ανέλυσε την πρόταση του για την προσωρινή αποβολή παικτών για 5 ή 10 λεπτά, σαν το πόλο περίπου δηλαδή...Από το στόμα του επίσης ακούστηκε η πρόταση για επέκταση της ανάπαυλας του ημιχρόνου κατά 5 λεπτά ακόμη με το πρόσχημα πως η απόσταση που διανύουν οι ποδοσφαιριστές από τον αγωνιστικό χώρο έως τα αποδυτήρια σε πολλά στάδια είναι αρκετά μεγάλη...Τελευταίο του μαργαριτάρι, η πρόταση να διεξαχθεί το προσεχές Μουντιάλ με 33 ομάδες (συμπεριλαμβανομένης και της σφόδρα αδικημένης Ιρλανδίας, λες και δεν υπήρχε κάποιος που ευνοήθηκε σκανδαλωδώς...). Προτάσεις ανέκδοτα μόνο και μόνο για το θεαθήναι που ευτυχώς δεν εφαρμόζονται ποτέ, διότι στην αντίθετη περίπτωση το ποδόσφαιρο σαν άθλημα θα μας είχε ήδη αφήσει χρόνους...

Η ιδανική γεωγραφική κατανομή των ομάδων του Μουντιάλ...

Μια πιθανή αλλαγή σε μια πραγματική αδικία που λαμβάνει χώρα εδώ και χρόνια και για την οποία δεν μιλάει κανείς υπεύθυνος, είναι η εκπροσώπηση των πέντε ηπείρων στο Παγκόσμιο Κύπελλο...Κύριοι, η συμμετοχή στο Μουντιάλ δεν θα πρέπει να έχει σχέση ούτε με πληθυσμιακούς λόγους, ούτε με τις χώρες που απαρτίζουν κάθε ήπειρο, ούτε φυσικά με οικονομικά κριτήρια και αποφάσεις και στρατηγικές χορηγών...Είναι λοιπόν εντελώς ανήκουστο να εκπροσωπείται η ήπειρος της Αυστραλίας με 2 χώρες, η Ασία με 3 χώρες η Βόρεια Αμερική με 3 χώρες και η Λατινική Αμερική μόλις με 4 χώρες συν μία αν περάσει από τα μπαράζ...Δεν είναι δυνατόν στο όνομα της εμπορευματοποίησης και της περαιτέρω επέκτασης του θεσμού να υπάρχουν 6!! ομάδες από την Αφρική και να μένουν έξω από το χορό ομάδες και χώρες που προέρχονται από την ήπειρο που στην ουσία γέννησε το πραγματικό ποδόσφαιρο...Για αυτό λοιπόν η Νότια Αμερική θα έπρεπε να εκπροσωπούνταν τουλάχιστον με 7 ομάδες...Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Χιλή, Βραζιλία, Κολομβία και Περού είναι ανήκουστο να μην είναι πάντα παρούσες, τουλάχιστον αυτές...Μιλάμε για χώρες που διδάσκουν πως παίζεται το πραγματικό ποδόσφαιρο, που προσφέρουν πάντα θέαμα, συναρπαστικές και δυναμικές μονομαχίες, σκληρά μαρκαρίσματα, φοβερές φάσεις και πάντα γεννούν μεγάλους ποδοσφαιριστές..Ομάδες που δίνουν πάντα ιδιαίτερο χρώμα σε τέτοιες διοργανώσεις και δεν είναι επ' ουδενί άχρωμες και άοσμες σαν μερικές άλλες.. Αλλά και οι 13 θέσεις για την Ευρώπη είναι λίγες...Για να το τελειώσω η ιδανική κατανομή κατ' εμέ για να αυξηθεί το επίπεδο είναι η εξής: Ευρώπη 16 ομάδες, Λατινική Αμερική 7 (και η 8η μπαράζ με την Αυστραλία), Βόρεια Αμερική 2, Ασία 2, Αφρική 4 και Αυστραλία 1(με μπαράζ με την 8η της Λατινικής Αμερικής)...Αν θέλουμε να βλέπουμε πραγματική μπάλα επιπέδου και όχι εμπορευματοποιημένο κλοτσοσκούφι υπό την αιγίδα των μεγάλων χορηγών...Τόσο απλά...

Η ευκαιρία της μαύρης ηπείρου...

Στο επερχόμενο παγκόσμιο κύπελλο πάντως, μάλλον θα λάμψει το άστρο των εκπροσώπων της μαύρης ηπείρου...Αποτελεί πάγια τακτική της ομοσπονδίας να προωθεί με διάφορους τρόπους και να πριμοδοτεί τόσο τις διοργανώτριες χώρες, όσο και τις χώρες της αντίστοιχης ηπείρου...Το εξόφθαλμο σπρώξιμο της Νότιας Κορέας το 2002 είναι ακόμη πολύ νωπό και δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα...Ποιος ξεχνά ότι τότε σφάχτηκαν στυγνά μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου όπως η Ιταλία και η Ισπανία, για χάρη των σχιστών ματιών της Νοτίου Κορέας...Κάτι παρόμοιο αναμένω να συμβεί και το προσεχές καλοκαίρι, τόσο με τη Νότιο Αφρική όσο και με τις άλλες εκπροσώπους της συγκεκριμένης ηπείρου..Πάντως για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, πολλές Αφρικανικές ομάδες έχουν ανεβάσει κατά πολύ το επίπεδο τους και αργά ή γρήγορα θα πρωταγωνιστούν στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα, με βάση τα αγωνιστικά τους προσόντα και μόνο...Ίσως να είναι οι παραδοσιακές δυνάμεις Καμερούν και Νιγηρία, αλλά πολλές περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει η εξαιρετική Ακτή Ελεφαντοστού που σε επίπεδο ποδοσφαιριστών δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις..Υπό αυτό το πρίσμα κάνουν λάθος όσοι θεωρούν τη συγκεκριμένη ομάδα άτυχη επειδή κληρώθηκε με Βραζιλία και Πορτογαλία...Μάλλον οι τελευταίοι θα αποδειχθούν άτυχοι, αν υποτιμήσουν τους ελέφαντες...

Ο όμιλος της Εθνικής μας ομάδας...

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πω λίγα πράγματα και για την κλήρωση της Εθνικής, η οποία επανέρχεται σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από το ρεζιλίκι του 94 (και δεν αναφέρομαι αγωνιστικά φυσικά)...Αυτό που με κάνει να αισιοδοξώ είναι το άστρο του Ρεχάγκελ που όσο γερνάει τόσο αυτό μεγαλώνει...Πάντως γενικά το κλίμα είναι αισιόδοξο και όλοι πιστεύουν πως η ομάδα θα πάει καλά...Μάλιστα έχουν δημιουργήσει ήδη το ιδανικό σενάριο..Πρώτο ματς οι Κορεάτες τρέχουν χωρίς ουσία, εμείς όμως σε μια στημένη φάση θα εκμεταλλευτούμε το ύψος μας και θα νικήσουμε και στη συνέχεια απέναντι στους υπερφίαλους και ανούσιους Νιγηριανούς θα είμαστε άνετοι...Τρίτο ματς με αδιάφορη την Αργεντινή, ματς "amigos para siempre", ισοπαλία και φύγαμε για τους 16, όπου έρχεται είτε το Μεξικό είτε η Γαλλία, είτε η Νότια Αφρική, είτε η Ουρουγουάη...Δεν λέω καλό το σενάριο αλλά κάπου χάνει...Ειδικά αν η ομάδα δεν προετοιμαστεί επαρκώς στον τομέα της φυσικής κατάστασης και αρκεστεί στο πρόγραμμα του Γερμανού...Στην περίπτωση αυτή θα πάει περίπατο το μοναδικό ίσως πλεονέκτημα που έχει η Εθνική μας σε σχέση με πολλές άλλες εθνικές ομάδες, δηλαδή το γεγονός ότι απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές που είναι ζήτημα αν μέσα στη σεζόν αγωνιστούν σε 30-35 ματς το πολύ εκ των οποίων σοβαρά είναι τα 5, σε αντίθεση με τα 70-75 απαιτητικά ματς τη σεζόν παιχτών άλλων εθνικών ομάδων...Συμπερασματικά, ναι μεν η εθνική μας ομάδα είναι πολύ περισσότερο ποδοσφαιρικά έξυπνη από τους ποδοσφαιρικά αφελείς και ανούσιους Κορεάτες και Νιγηριανούς, αλλά αυτό δεν είναι πάντα αρκετό ειδικά αν συνοδεύεται από τακτική αναρχία, απουσία φρεσκάδας, απειθαρχία και ποδοσφαιρικές αλχημείες...Αφήστε που δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως μέχρι το τρίτο παιχνίδι η Αργεντινή θα έχει 6 βαθμούς...Ίσα ίσα που υποψιάζομαι πως ξανά θα πέσει όλως τυχαίως καμιά πιστολιά όπως συνέβη και το 94, ιδίως το 98 αλλά και το 2002...Ειδικά η παρουσία του άπειρου Ντιέγκο στον πάγκο της Αργεντινής σε συνδυασμό με όσα κατά κατά καιρούς έχει σούρει στους επαΐοντες (να αγιάσει το στόμα του...), θα παίξουν και αυτά το ρόλο τους...

Αυτά λοιπόν φίλοι μου σαν ένα πρώτο ορεκτικό του επερχόμενου Μουντιάλ, το οποίο θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο στο εγγύς μέλλον...

υγ1 Σε όσους βρίσκουν τη συγκυρία να κληρωθεί η Εθνική μας ξανά με Αργεντινή και Νιγηρία, ως ευκαιρία για αγωνιστική εκδίκηση έχω να πω τούτο...Πολλές φορές, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

υγ2 Συμφωνώ ότι ο Μαραντόνα δεν είναι κανονικός προπονητής...Αλλά ποιος δεν θα γούσταρε να δει τη σκηνή να κερδίζει την κούπα η Αργεντινή σε τελικό με τη Βραζιλία και ο Ντιέγκο να πανηγυρίζει και να κάνει χειρονομίες μπροστά στους εμβρόντητους Μπλάτερ και Πελέ...Ξέρω πως δεν πρόκειται να το επιτρέψουν ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο...Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...