Η ποδοσφαιρομάνα Λατινική Αμερική...

To Παγκόσμιο κύπελλο έφτασε αισίως στη φάση των 8 και από αύριο ρίχνονται στη μάχη για την τελική επικράτηση οι οκτώ μονομάχοι, με μοναδικό στόχο την κατάκτηση του κυπέλλου...Ξέχωρα από τακτικές αναλύσεις, φαβορί, αουτσάιντερ και λοιπούς πρωταγωνιστές, αυτό που έχει ξεχωρίσει στο παρόν Μουντιάλ είναι δίχως άλλο η καθολική επικράτηση των ομάδων της Λατινικής Αμερικής...Είναι η πρώτη φορά στα μουντιαλικά χρονικά (τουλάχιστον έτσι όπως θυμάμαι εγώ), που στην οχτάδα υπάρχουν τέσσερις εκπρόσωποι της συγκεκριμένης ηπείρου...Τις προηγούμενες φορές η οκτάδα απαρτιζόταν από κυρίως Ευρωπαίους, τους οποίους συνήθως συνόδευαν η Αργεντινή και η Βραζιλία...Φέτος τα κόζα έχουν αλλάξει και μπορούμε να μιλάμε για την αναγέννηση του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου...Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι πάντως πως υπάρχει η πιθανότητα, η τελική τετράδα να αποτελείται και από τις 4 αυτές ομάδες (Αργεντινή, Βραζιλία,Ουρουγουάη,Παραγουάη), πράγμα που προσωπικά θα με ικανοποιήσει απόλυτα...

Οι πιο πολλοί αποδίδουν την καταβαράθρωση των ευρωπαϊκών ομάδων και την καλή πορεία των νοτιοαμερικανών σε παράγοντες όπως η κούραση των Ευρωπαίων από τα συνεχή και αδιάκοπα παιχνίδια μέσα στη σεζόν, αλλά και στο χειμώνα της Νοτίου Αφρικής...Είναι μια εξήγηση λογικοφανής, που ως ένα σημείο είναι ορθή αλλά δεν δίνει πλήρεις απαντήσεις...Και αυτό επειδή αφενός μεν οι καλύτεροι Λατινοαμερικανοί ποδοσφαιριστές αγωνίζονται σε ευρωπαϊκούς συλλόγους (συνεπώς αγωνίζονται και αυτοί σε πολλά ματς ετησίως) και αφετέρου οι χώρες αυτές δουλεύουν σωστά στον τομέα των εθνικών ομάδων...Αφήνοντας στην άκρη τη Βραζιλία και την Αργεντινή (που διαθέτουν τόσο ταλέντο που ξεχωρίζουν), αξίζει κανείς να παρατηρήσει τις άλλες ομάδες...Η μικρή σε πληθυσμό (περί τα 3 εκατομμύρια κατοίκους έχει περίπου...) μα μεγάλη σε ποδοσφαιρική αξία και ιστορία Ουρουγουάη, παρουσίασε ένα καλοδουλεμένο σύνολο με καλούς ρολίστες και μερικούς μεγάλους σολίστες...Το ίδιο και η Παραγουάη, η οποία διοργάνωση με τη διοργάνωση γιγαντώνεται και βελτιώνεται σε σημείο που σιγά σιγά κανείς δε θα θέλει να βρεθεί στο διάβα της. Ακόμη και η Χιλή με το ταλέντο και την ταχύτητα της είναι βέβαιο κατ εμέ πως θα προχωρούσε έτι περαιτέρω στη διοργάνωση, αν δεν έπεφτε πάνω στο σκόπελο της Βραζιλίας...Το ίδιο περίπου ισχύει και για το Μεξικό και πάει λέγοντας...Όλες οι ομάδες αυτές έχουν σοβαρό κορμό, δεμένο σύνολο και προπονητή αν όχι γηγενή, τουλάχιστον πάρα πολύ κοντά στη δική τους κουλτούρα...Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο...Η Αγγλία του ακριβοπληρωμένου Καπέλο, έγινε ποδοσφαιρικά διεθνώς ρεζίλι...Στην πάλαι ποτέ κραταιά Γερμανία, είναι ζήτημα να υπάρχουν πάνω από 4 Γερμανούς, που να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο...Ας είναι καλά οι μεταγραφές εκ Πολωνίας, Τουρκίας, Βραζιλίας, Γκάνας κοκ...Η Ιταλία μοιάζει να έχει στερέψει από ταλέντο και από δίψα...Το ποδοσφαιρικό θέατρο της Γαλλίας ανέστειλε νωρίς τη λειτουργία του και πήγε σπίτι...Οι ποδοσφαιρικά υπερφίαλοι και παραδοσιακά looser Πορτογάλοι, πήγαν και αυτοί σπίτι νωρίς... και έχουν απομείνει μόνο τα δεκανίκια της Ολλανδίας και η Ισπανία του ποδοσφαίρου "γύρω γύρω όλοι" να κρατούν ψηλά την σημαία της Ευρώπης, αλλά αμφιβάλλω αν πιστεύει κανείς πως είναι ικανές να πάρουν την κούπα...

Πέρα όμως από τα υπόλοιπα, ένας ακόμη παράγοντας που γέρνει σαφώς την πλάστιγγα υπέρ της Νότιας Αμερικής είναι το απαράμιλλο ταλέντο των ποδοσφαιριστών, που βγαίνουν από αυτήν την ποδοσφαιρομάνα ήπειρο...Από εκεί ξεπηδούν μεγάλοι τεχνίτες με τη στόφα του ηγέτη, που ξεχωρίζουν μέσα στο γήπεδο σαν τη μύγα μες στο γάλα...Δεν θα μιλήσω για τις παλιές δόξες...Θα μιλήσω όμως για τα τωρινά...Θα πω για αυτό το ποδοσφαιρικό ρομπότ που αγγίζει την τελειότητα που ακούει στο όνομα Μαϊκόν και για τον καλύτερο τερματοφύλακα του κόσμου που δεν είναι άλλος από το Ζούλιο Σέζαρ...Θα πω επίσης για το μεγάλο ποδοσφαιριστή νικητή τόσο του ποδοσφαίρου όσο και της ζωής (όποιος δεν έχει διαβάσει τις οικογενειακές του περιπέτειες, πρέπει να το κάνει...) που λέγεται Ντιέγκο Φορλάν...Για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου, που δεν είναι άλλος από το Μέσι...Για τους καλλιτέχνες της μπάλας Χιλιανούς, που μοιάζουν να χαϊδεύουν το τόπι, ή για τους σφριγηλούς Παραγουανούς...Ναι, οι Ευρωπαίοι ποδοσφαιριστές πιθανώς να έχουν καλύτερη τακτική προσήλωση μέσα σε ένα ματς και να είναι πιο αποτελεσματικοί..Ναι οι Αφρικανοί έχουν σωματικές δυνάμεις, που σπάνια κανείς συναντά σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές..Όμως την τεχνική κατάρτιση, το πάθος και τη θέληση των Νοτιοαμερικανών που όλα μαζί φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα, δεν την έχει κανείς άλλος ανά την υφήλιο...

Πέρα όμως από τα τεχνικά προσόντα, αυτό που ξεχωρίζει τους Λατινοαμερικανούς ποδοσφαιριστές είναι η ποδοσφαιρική τους προσωπικότητα, που τους κάνει αγαπητούς ανά την υφήλιο...Το να έχεις τεχνικά προσόντα είναι καλό, αλλά δεν αρκεί αν αυτά δε συνοδεύονται από δυνατό χαρακτήρα και ηγετική προσωπικότητα και αρκετό ποδοσφαιρικό εγωισμό και αλητεία...Για αυτό δεν είναι τυχαίο, πως πολλοί Νοτιοαμερικανοί παραμένουν στη μνήμη μας, εδώ και χρόνια τόσο για την αξία τους όσο για το χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους...Τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά είναι αυτά που μετατρέπουν έναν ταλαντούχο ποδοσφαιριστή στον καλύτερο του κόσμου...Και τα παραδείγματα τέτοιου είδους είναι πάμπολλα...Από που να πρωτοξεκινήσει κανείς...Από τον ανυπέρβλητο Μαραντόνα και τον ασύλληπτο Αλφρέντο ντι Στέφανο ως το Μπατιστούτα και το Μέσι...Από τους Βραζιλιάνους Πελέ, Σόκρατες,Ζίκο, Ζαϊρζινιο, Γκαρίντσα ως τους Ρονάλντο, Ρομάριο, Ριβάλντο κλπ...Από τους τεράστιο επιθετικό δίδυμο της Χιλής, που απαρτιζόταν από τους Μαρσέλο Σάλας και Ιβάν Ζαμοράνο...Από τα παλιά τοτέμ της Ουρουγουάης Σκιαφίνο, Έντσο Φραντσέσκολι, Μοντέρο και Φονσέκα...ως τους σύγχρονους Ρεκόμπα και Φορλάν...Από την τεράστια αυτή προσωπικότητα και συνάμα για μένα τον κορυφαίο τερματοφύλακα που έχω δει με τα μάτια μου, που ακούει στο όνομα Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ...Πείτε μου ειλικρινά, οι Ευρωπαίοι απέναντι σε όλα αυτά τα ιερά τέρατα, τι έχουν να αντιτάξουν...Έναν Κρόιφ, έναν Εουσέμπιο, έναν σέντερ μπακ Μπεκενμπάουερ, έναν Μπόμπι Τσάρλτον, έναν Τζιανκάρλο Αντονιόλι και μερικούς άλλους...Η διαφορά επιπέδου είναι εμφανής και επ' αυτού δε χωρά καμία μα καμία αμφιβολία...Διαφορά τόσο σε τεχνικές αρετές, όσο κυρίως σε προσωπικότητα, τσαγανό και ηγετικές ικανότητες...
Όλα αυτά τα γράφω και για έναν επιπρόσθετο λόγο...Μπας και διορθωθεί ποτέ αυτή η τεράστια αδικία της Fifa προς τις εθνικές ομάδες που έρχονται από τη Νότια Αμερική...Είναι ανήκουστο, η συγκεκριμένη ήπειρος να έχει μόλις τέσσερις θέσεις για το Μουντιάλ συν μια αν προκύψει από τα μπαράζ...Την ίδια στιγμή η Αφρική φέτος είχε πέντε εγγυημένες συμμετοχές, η Ασία τρεις και η Ωκεανία δύο...Κάτι τέτοιο είναι εντελώς ανήκουστο και άδικο και κάποτε θα πρέπει να διορθωθεί...Το είχα γράψει και παλιότερα, το ξαναγράφω και τώρα...Η Λατινική Αμερική θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον επτά θέσεις μόνη της, εκτός από την κεντρική Αμερική (Εκουαδόρ, Μεξικό κλπ)...Λείπουν πχ από το φετινό Μουντιάλ παραδοσιακές δυνάμεις σαν το Περού, αλλά και χώρες που όλοι λατρέψαμε ποδοσφαιρικά όπως η Κολομβία...Και την ίδια στιγμή, στο φετινό Μουντιάλ παρέλασαν ποδοσφαιρικά καφενεία του τύπου Σλοβενίας, Σλοβακίας, Βόρειας Κορέας, Αλγερίας, Νέας Ζηλανδίας κλπ κλπ...Είναι ή δεν είναι αυτό μια τεράστια αδικία; Σαφώς και είναι και θα πρέπει κάτι να γίνει επ' αυτού...Αλλά οι καρεκλοκένταυροι περί άλλων τυρβάζουν δυστυχώς...

Λένε πως το ποδόσφαιρο γεννήθηκε στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Αγγλία και έκανε τα μεγαλύτερα βήματα προόδου τα έκανε στη γηραιά ήπειρο...Εν μέρει συμφωνώ...Ίσως να γεννήθηκε εδώ, ως προς τους κανόνες του...Διότι στη συνέχεια, ταξίδεψε ως τη Λατινική Αμερική και πήρε την τεχνική από τη Βραζιλία, το πάθος την αυταπάρνηση και τη μαγκιά από την Αργεντινή, το δυναμισμό από την Ουρουγουάη και από τους άλλους Λατίνους και κατέληξε στο να γίνει το άθλημα που λατρεύεται διεθνώς από κάθε άνθρωπο και ένα κοινωνικό φαινόμενο που συναρπάζει και καθηλώνει τα πλήθη και ενίοτε τα επηρεάζει...

Είθε στο φετινό Μουντιάλ, τα ζευγάρια των ημιτελικών της επόμενης εβδομάδας να είναι Αργεντινή-Παραγουάη και Βραζιλία-Ουρουγουάη, για να απολαύσουμε ποδόσφαιρο που θα μας καθηλώσει, με τις μάχες σώμα με σώμα, την απαράμιλλη τεχνική κατάρτιση, το δυναμισμό και την αυταπάρνηση των αγωνιζομένων στη μάχη για την τελική επικράτηση...Και ας το κατακτήσει όποιος να είναι στο τέλος...Αλλά και να μην περάσει καμία από τις 4 ομάδες της Λατινικής Αμερικής στα ημιτελικά, ουδόλως με νοιάζει...Στο κάτω κάτω, όσοι γνωρίζουν και καταλαβαίνουν από κανονικό ποδόσφαιρο, ξέρουν να εκτιμούν ποδοσφαιρικές ομάδες και συμπεριφορές πέρα από τρόπαια και διακρίσεις...