Καλοκαιρινό παραλήρημα σκέψεων...

Ολόκληρη η περασμένη εβδομάδα, ήταν ομολογουμένως αρκετά δύσκολη για όλους και φυσικά, ο φτωχός συγγενής δε θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση του κανόνα...Από τη μία η υπερβολική ζέστη, που έκανε την όλη διαβίωση στο κλεινόν άστυ πέρα για πέρα ανυπόφορη, από την άλλη ο ήχος της βουβουζέλας που σου τρυπάει το μυαλό, θέλετε και άλλα; Και επειδή μια τέτοια εβδομάδα υπό τέτοιες συνθήκες, ούτε καν να κοιμηθώ μπορούσα, περνούσα πολύ ώρα από τις νύχτες μου σκεπτόμενος...Το παθαίνω αυτό καμιά φορά και με πιάνει κάτι περίεργες ώρες συνήθως...Τις ώρες που βγαίνουν τα φαντάσματα...Τι σκεφτόμουν τώρα θα μου πείτε....

Καταρχάς για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω αρχίσει σοβαρά να αμφιβάλλω για τη χρησιμότητα του να είναι κάποιος άνθρωπος σκεπτόμενος...Ή για να το τοποθετήσω σε ακριβέστερη βάση, δεν ξέρω αν αξίζει τελικά να σκέφτεσαι προτού ενεργήσεις για το οτιδήποτε, να μετράς τις πιθανές συνέπειες των πράξεων σου, να διστάζεις να εκφράζεις με σαφήνεια τις απόψεις και τις θέσεις σου και να φοβάσαι να πεις τι πραγματικά εσύ γουστάρεις σαν άνθρωπος επιτέλους...Ή αν αξίζει να είσαι δύσπιστος με όσα συμβαίνουν γύρω σου και να ψάχνεις να ανακαλύψεις τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την κουρτίνα όλων όσων λαμβάνουν χώρα στη ζωή σου...Παρατηρώ πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο και φαίνεται να μην τους απασχολούν διόλου, όλα τα παραπάνω...Δεν τους κατηγορώ, ίσα ίσα που αυτός ο τρόπος αντίδρασης μοιάζει να είναι περισσότερο υγιής, από τη στιγμή τουλάχιστον που τους εξασφαλίζει έναν ήσυχο ύπνο και μια πολύ χαρούμενη καθημερινότητα..Αλλά, εν τέλει ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω, τι κρύβει ο καθένας μέσα του; Πάντως για να είμαι ειλικρινής, για τη χρησιμότητα όλων αυτών δεν έχω καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα και λογικά δεν προβλέπεται να καταλήξω στο εγγύς μέλλον...

Ένα άλλο πράγμα που με τρελαίνει όταν το βλέπω καθημερινά είναι η αδικία...Και όταν μιλάω για την αδικία ή την έλλειψη δικαιοσύνης δεν αναφέρομαι γενικά και αφηρημένα σε θεσμούς, σε κυβερνήσεις, σε κόμματα κτλ...Για αυτά έχω μιλήσει πάμπολλες φορές...Μιλώ για την απλή καθημερινότητα και τον κοινωνικό περίγυρο...Παρακολουθώ πολλούς ανθρώπους της ίδιας συνομοταξίας γύρω μου να απολαμβάνουν προνόμια, τα οποία για εμένα προσωπικά ήταν ξένος τόπος πάντα...Δεν ζηλεύω φυσικά, ποτέ δεν το έκανα...Απλά σκέφτομαι και απορώ με τη δική μου συμπεριφορά ώρες ώρες...Που σχεδόν ποτέ δε διεκδίκησα σθεναρά ότι πιθανώς μου ανήκει, ή ότι επιθυμούσα να αποκτήσω...Που δεν ακολούθησα την πεπατημένη άλλων, η οποία όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων αποφέρει σημαντικά αποτελέσματα, ή τελοσπάντων σημαντικότερα και περισσότερα, από όσα απέφερε ο δικός μου ο δρόμος...Που ακόμη και τα δικαιώματα μου ποτέ δεν τα κυνήγησα στα σοβαρά...Και φυσικά όπως πιθανώς να έχετε καταλάβει και εσείς, σε αυτή τη ζωή κανείς δεν πρόκειται να σου χαρίσει το παραμικρό αν εσύ δεν το ζητήσεις και δεν το διεκδικήσεις..Και όχι μόνο αυτό, αλλά συνέχεια έχω και την τάση να αισθάνομαι υποχρεωμένος σε ανθρώπους για ουσιαστικά ή ανούσια πράγματα και αυτό με οδηγεί στο να αρνούμαι διαφόρων ειδών προσφορές...Διότι με αυτόν τον τρόπο αισθάνομαι πως θα προσθέσω επιπρόσθετο βάρος στους ώμους μου, και δεν θέλω να παίζω με τέτοια θέματα...Και το χω καταλάβει και εγώ και δε γινόταν αλλιώς, από τη στιγμή που πολλές φορές παρατηρώ τον εαυτό μου να πηγαίνει με τα πόδια και δεξιά και αριστερά να τον προσπερνούν άνθρωποι με αυτοκίνητα και μεταφορικά μέσα...Και όλα αυτά επειδή κάποιοι τα διεκδίκησαν και τα κέρδισαν...Δίκαια ή όχι, δεν θα το κρίνω εγώ...Εδώ δε μπορώ να βγάλω άκρη με τα δικά μου...Όλο αυτό το μείγμα σκέψεων, περνά και φωλιάζει συχνά στο μυαλό μου τώρα τελευταία...

Είναι όμως και κάτι άλλο που με ενοχλεί και το οποίο επίσης σκεφτόμουν αυτές τις μέρες...Πραγματικά με εκνευρίζει όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου να με υποτιμούν συνεχώς και με διαφορετικούς τρόπους...Και το καταθέτω αυτό όχι με κάποια συγκεκριμένη πρόσφατη αφορμή, αλλά γενικότερα...Και αυτό ξέρετε πότε το καταλαβαίνει κανείς; Όταν κάνεις κάτι αντικειμενικά σημαντικό και τότε όλοι γυρνούν με ένα βλέμμα σχεδόν απορίας και σε κοιτούν, ενώ στα αυτιά σου αντηχεί συνεχώς η ερώτηση για το πως εν τέλει το κατάφερες και η διαπίστωση πως κανείς δεν το περίμενε...Και φυσικά δε μιλάμε για ανακαλύψεις πυρηνικής φυσικής ή για τη διατύπωση μαθηματικών θεωρημάτων...Μιλάω για απλά καθημερινά πράγματα...Και αυτό μου αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, το πόσο εσφαλμένα έχουν κάποιοι μετρήσει τις όποιες ικανότητες μου και τα έτη φωτός που απέχουν οι εκτιμήσεις αυτές από την πραγματικότητα...Ας είναι...Η ζωή είναι εδώ για να δίνει σε όλους μας τις απαντήσεις που μας αρμόζουν και αυτό ισχύει για τους πάντες...

Το αφήνω κάπου εδώ...Με την ελπίδα να αρχίσω κάποτε να νοιάζομαι και για κάποιον που έχω αντικειμενικά παραμελήσει...Μιλώ για τον ίδιο μου τον εαυτό...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, μερικές φορές ξεσπάω και τα σπάω....

υγ Σήμερα μετά από καιρό, υπάρχει ξανά μουσικό video, που συνοδεύει μια ανάρτηση, αν και δεν παίρνω και όρκο για το αν ταιριάζουν απόλυτα...Όπως και να χει, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα από τα αγαπημένα μου τελευταία και το αφιερώνω σε όλους αυτούς που στη ζωή τους δε φοβήθηκαν ποτέ και βγήκαν νικητές στις μεγάλες προκλήσεις και στα μεγάλα γεγονότα, ενώ στα μικρά και καθημερινά δυσκολεύτηκαν και δυσκολεύονται...