Η παραγωγική διαδικασία της ελληνικής μουσικής...

Χτες το βράδυ μεταξύ διαβάσματος και Μουντιάλ και ενώ περίμενα να ξεκινήσει το ματς της Σερβίας με την Αυστραλία, επιδόθηκα σε ζάπινγκ έτσι από περιέργεια...Και το μάτι μου έπεσε σε κάποια μουσικά βραβεία, που παρουσιάζονταν στην τηλεόραση του Alpha...Δεν ήξερα τι είδους βραβεία ήταν αυτά και για αυτό το λόγο κάθισα λίγο να χαζέψω, έτσι για να δω τι παίζει...Το ίδιο έκανα τόσο στο ημίχρονο του αγώνα, όσο και στο τέλος του ώσπου να με πάρει ο ύπνος...Για την ιστορία να αναφέρω πως εκ των υστέρων κατάλαβα, ότι επρόκειτο για τα βραβεία του μουσικού καναλιού Mad, όπως ανέφεραν και στην εκδήλωση...Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ξόδεψα αυτή τη μία ώρα για να δω βρε αδερφέ, τι είδους μουσική είναι αυτή που βραβεύεται σήμερα στην Ελλάδα και τι μουσική αρέσει στον κόσμο...Όχι ότι δεν το υποψιαζόμουν, αλλά πάντοτε μια ακόμη επιβεβαίωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...Μία ώρα maximum αντέχεται αυτό το πράγμα...Καλύτερα ένα αδιάφορο ματς Μουντιάλ χωρίς φάσεις, χωρίς θέαμα με περιγραφή Αλέκου Θεοφιλόπουλου και τις βουβουζέλες στο φουλ, παρά μια σειρά από άκυρα ντουέτα με καλλιτέχνες, ντυμένους-ες με παρδαλά ρούχα, περίεργα καπέλα και μικρά κομμάτια υφάσματος να διαλαλούν την πραμάτεια τους...

Λοιπόν, θέλω να είμαι απόλυτα ξεκάθαρος...Όλη αυτή η μουσική ηχεί σαν τρελή παραφωνία στα δικά μου αυτιά και δεν μπορώ να την ακούσω με τίποτα και για κανένα λόγο...Ή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πρέπει να έχω πιει τόσο, ούτως ώστε σχεδόν να μην καταλαβαίνω και πολλά και τότε ναι μπορεί να την ακούσω...Μιλάω για τη λαϊκο-γυφτο-τσιφτετελο-ποπ ελληνική μουσική και όλο εκείνο το σινάφι που προωθούν οι δισκογραφικές και τα κανάλια, το οποίο στα μάτια τα δικά μου δε φαντάζει σαν μουσική αλλά σαν βιομηχανία εύπεπτων τραγουδιών, για να τα ακούμε και μετά να πέφτουμε ήσυχοι για ύπνο...Αν αυτό είναι η περίφημη ελληνική μουσική, για την οποία άπαντες περηφανευόμαστε, τότε εκπέμπω απλά σε διαφορετικό μήκος κύματος...

Αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι τα πρότυπα των τραγουδιστών που μας πλασάρουν σαν ταλέντα...Το χειρότερο είναι ότι η νεολαία και ιδίως οι έφηβοι φαίνεται να ψήνονται με τέτοιου είδους είδωλα...Είδωλα που τα μανιπουλάρουν οι υποτιθέμενοι ειδήμονες μέσα από ένα κάρο ριάλιτι σόου, στα οποία τα νήματα είναι εμφανές πως τα κινούν οι δισκογραφικές..Το πρότυπο επιτάσσει πως πλέον οι νέοι "καλλιτέχνες" θα πρέπει να είναι ευθυτενείς, άτριχοι με ωραίο σώμα και γραμμωμένους κοιλιακούς και εκκεντρικό χτένισμα για να αρέσουν στα κοριτσάκια του γκρουπ 12 με το πολύ 18...Αντίστοιχα οι κοπέλες πρέπει να είναι σέξι, καλλίγραμμες και συνάμα πληθωρικές, ενώ δεν θα πρέπει να διστάζουν να το κουνήσουν λίγο περισσότερο για να προσελκύσουν τα βλέμματα και να καθηλώσουν τα ανδρικά πλήθη...Τα παραπάνω είναι σε σχεδόν απόλυτο βαθμό τα βασικά προσόντα για ένα αγόρι και μια κοπέλα αντίστοιχα, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων είναι πρόθυμη να τα ακολουθήσει μέχρι κεραίας...Από κει και μετά έρχεται και η όποια φωνή, χωρίς όμως να είναι προαπαιτούμενο...Διότι το να φτιάξεις ένα ποθητό και καλλίγραμμο σώμα απαιτεί δουλειά ίσως ετών...Το να βελτιώσεις και να μετατρέψεις σε απλά ανεκτή μια φωνή, απαιτεί ένα καλό κομπιούτερ...Τα λέω καλά; Στο κάτω κάτω πόσα από τα τραγούδια που γράφονται σήμερα στο είδος αυτό, πιστεύετε πώς απαιτούν σοβαρές φωνητικές ικανότητες από τον τραγουδιστή; Ένα...Δύο...άντε δέκα το πολύ...Λοιπόν αυτά δε θα ακουστούν ποτέ live και τη βρήκαμε τη λύση...Και στη συνέχεια είναι απόλυτα φυσιολογικό όλοι αυτοί να είναι μικρής διάρκειας...Σαν το γιαούρτι...Τους ακούς για ένα μήνα, άντε για τρεις και στη συνέχεια δίνουν στη σκυτάλη στα νέα προϊόντα της βιομηχανίας, που έρχονται να αντικαταστήσουν τους άλλους...Κανονική παραγωγική διαδικασία δηλαδή...Συνεπικουρούμενη φυσικά από τα μουσικά ραδιόφωνα, τα οποία παίζουν τραγούδια στοχευμένα, κάνοντας μας στην ουσία πλύση εγκεφάλου με ατέλειωτες επαναλήψεις...

Πέρα όμως από τους τραγουδιστές, υπάρχει σοβαρή ένδεια σε μελωδίες...Όλο και περισσότερο σπανίζουν οι νέοι καλλιτέχνες που με μια κιθάρα στο χέρι, είναι ικανοί να σε ταξιδέψουν με τις μελωδίες που οι ίδιοι δημιούργησαν..Είναι αυτή η εξαιρετική λέξη της ελληνικής γλώσσας, που αποτυπώνει τη μαγεία των δημιουργών-τραγουδιστών αυτών...Τροβαδούρος...Υπάρχει κανείς σήμερα και δεν τον ξέρω;...Και αν ξεπεταχτεί κανείς έστω από σπόντα, τότε τον αναλαμβάνουν οι εταιρείες τον πατρονάρουν, τον πλάθουν κατά τα πρότυπα τους και τον μετατρέπουν σαν ένα από όλους τους άλλους...Αφήστε, που και αυτό να μη συμβεί, υπάρχει η υπερέκθεση μερικών που όντων πουλάνε, σε ραδιόφωνα και ΜΜΕ, που γρήγορα τους βαριέσαι...Τρανό παράδειγμα ο Ρους και οι 'Εξαιρέσεις' του...Ένα κομμάτι που αναπτύχθηκε εκτός συστήματος, όμως το ίδιο το σύστημα βλέποντας την απήχηση του το υιοθέτησε και σχεδόν το έκαψε...Ή ο αρχικά συμπαθής Μύρωνας Στρατής, ο οποίος ξεπήδησε από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης ενώ είχε συνεργαστεί με σπουδαίους δημιουργούς και εντέλει το σύστημα τον εκμεταλλεύτηκε τόσο πολύ, που σε λίγο είναι βέβαιο πως θα γίνει ακόμη περισσότερο αντιπαθής ακόμα και από τον Χατζηγιάννη... Σε γενικές γραμμές όμως το μουσικό μοτίβο δεν επιτάσσει πολύπλοκες μελωδίες και παράξενα μουσικά όργανα...Αντίθετα θέλει τυποποιημένες μελωδίες με αρμόνιο και ντραμς το πολύ ή άντε λίγο τσιφτετέλι ή λίγο μπιτ, με αποτέλεσμα τα περισσότερα τραγούδια να μοιάζουν σαν αδελφάκια και στην ουσία να είναι φασόν...Έτσι και αλλιώς, αυτό που μετράει είναι η εξωτερική εμφάνιση και ουχί η μουσική...Άλλωστε ο Τζιμάκος το χει καυτηριάσει πολύ εύστοχα το φαινόμενο της επικράτησης της εικόνας, εδώ και καιρό...Θυμίζω: "Πόσο θα αντέξουν ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης, δεν έχουν κάνει ούτε ένα videoclip..."

Εκεί που πραγματικά γίνεται χαμός όμως είναι στους στίχους των τραγουδιών...Εκεί να δείτε ένδεια που υπάρχει...Σε σημείο που είναι βέβαιο, πως αν κάποιος ξένος επιθυμήσει να μάθει ελληνικά διαβάζοντας μόνο στίχους από τη σύγχρονη ελληνική μουσική, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν τελικά κατορθώσει να μάθει πάνω από συνολικά 100 λέξεις...Τα παλιότερα ελληνικά τραγούδια είχαν πλοκή, πλούτο λέξεων και εξιστορούσαν κάτι...Δεν εξαντλούνταν σε εκφράσεις του στυλ αγάπη μου, ούτε σε ψευτο χιπ χοπ, ούτε φυσικά σε αντιγραφές από άλλα τραγούδια...Δεν είναι τυχαίο πως κάθε παπαριά ατάκα που γίνεται σλόγκαν μέσω διαφημίσεων ή tv, μετατρέπεται πάραυτα σε στίχο τραγουδιού...Τα πάντα όλα, τυχαίο δε νομίζω και διάφορα άλλα, συν τα κατά παραγγελία τραγούδια που γράφονται για διαφημιστικούς σκοπούς μεγάλων εταιρειών...Για να ενισχύσω όλα τα παραπάνω, για του λόγου το αληθές, παραθέτω τους πέντε υποψήφιους στίχους ατάκα της χρονιάς από τα χθεσινά βραβεία και σας καλώ να γελάσουμε μαζί..."Ότι δεν έχεις είναι αυτό που δε χρειάζεσαι" μας λένε οι και καλά ροκ και wannabe σταρ Ονιράμα..."Κάνεις ότι θέλεις και κάποιους τους πονάει" μας λένε οι Vegas (ποιοι είναι αυτοί;) και έχω να σημειώσω πως αν οι ίδιοι συνεχίσουν να κάνουν ότι θέλουν, αυτό που πονάει είναι τα αυτιά μας και τίποτε άλλο...Η για πάντα νέα Άννα Βίσση με το ελληνικότατο 'I am fabulous', ήταν ακόμη μια υποψηφιότητα για το στίχο της χρονιάς...Η Θεοδωρίδου με το "τραβάω λοιπόν σε όλα κόκκινη γραμμή" ήταν επίσης υποψήφια, τη στιγμή που όλοι θέλουμε να τραβήξουμε μια κόκκινη γραμμή και να διαγράψουμε ότι μας ενοχλεί τα αυτιά...Και τέλος last but no least, ο ύμνος πού πήρε το βαρύτιμο τρόπαιο, ο στίχος ύμνος των απανταχού διαιτητών σε όλο τον κόσμο, το τραγούδι που οπωσδήποτε θα μπει στο πάνθεον της ελληνικής μουσικής πλάι σε μεγάλα αριστουργήματα του παρελθόντος, το απαράμιλλο τραγούδι με τον τίτλο ποίημα, "σφύριξα και έληξες"...Ω της γραφικότητας δηλαδή όπως καταλαβαίνετε...

Θέλω στο σημείο αυτό να πω δυο λέξεις για ένα είδος μουσικής, το οποίο στην Ελλάδα έχει ξεσκιστεί από όλους και αναφέρομαι φυσικά στο ροκ...Οι δισκογραφικές εταιρείες και κυρίως οι νέοι τραγουδιστές έχουν εσφαλμένη αντίληψη για το τι εστί ελληνικό ροκ, ή ροκ γενικότερα αν το θέλετε ...Οι καημένοι πιστεύουν πως ροκ είναι ένα περίεργο χτένισμα, ένα παράξενο και ασυνήθιστο ντύσιμο με τη συνδρομή στυλίστα, εκκεντρικός χαρακτήρας και παραξενιές, πολλές σχέσεις, λίγο τράβηγμα και αγρίεμα στη φωνή και αυτό είναι ροκ...Τους πληροφορώ λοιπόν πως ροκ είναι ο ξυραφένιος στίχος, η αμφισβήτηση των πάντων, η φαντασία,το πάθος, η δύναμη, η υπερβολή και οι ακραίες καταστάσεις...Απλά για να το γνωρίζουν και αυτοί και να μην υποδύονται κάτι που ούτε είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξουν...Το ίδιο αφορά και κάποια νεόκοπα συγκροτηματάκια, που την έχουν δει stones...

Το πρόβλημα λοιπόν κατά την ταπεινή μου άποψη έγκειται στο γεγονός, πως οι νέοι τραγουδιστές δε μοιάζουν να νοιάζονται για τη μουσική καθαυτή. Δεν τους νοιάζει τι επιπέδου τραγούδια θα πουν, αλλά μόνο να βρίσκονται στη δημοσιότητα και να κυκλοφορούν με όμορφους-ες συντρόφους και να αποτελούν μέρος του εγχώριας κατανάλωσης star system...Συμβιβάζονται με ένα σύστημα, (που κάποιοι ενδεχομένως να μη το γουστάρουν κιόλας) και τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια της μουσικής του...Έχουν αποδεχθεί πως όποιος δεν ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο των μουσικών ριάλιτι, εκθέτοντας την προσωπική τους ζωή φόρα παρτίδα στον ευρύ κοινό, δεν πρόκειται να θεωρηθεί ποτέ αρκούντως επιτυχημένος...Και η ζωή συνεχίζεται...Και δε μιλώ για υποτιθέμενους καλλιτέχνες σχετικά φτασμένους του στυλ Ρουβά, Βανδή, Χατζηγιάννη, Παπαρίζου και λοιπό συναπάντημα... Μιλάω για παιδιά νεόκοπα, τα οποία μόλις πρόσφατα έκαναν την εμφάνιση τους, αλλά μοιάζουν να ακολουθούν την εύκολη οδό της σίγουρης δόξας και όχι το δύσκολο δρόμο της καλής μουσικής...

Για αυτό σας προτείνω αγαπητοί φίλοι, αντί να συρρέετε σε πανηγυράκια τύπου βραβείων και λοιπών ανούσιων εκδηλώσεων με τα κόκκινα χαλιά και τα ονόματα τρίτης κατηγορίας, μια καλή εναλλακτική είναι οι πολλές συναυλίες που διοργανώνονται στη χώρα κάθε καλοκαίρι...Εκεί είναι βέβαιο, πως η παρουσία μας είναι πιο ωφέλιμη...Εκεί που θα συναντήσουμε τροβαδούρους και καλλιτέχνες, οι οποίοι μπορεί να μη βγουν ποτέ στην τηλεόραση και να μη μας απασχολήσουν με την προσωπική τους ζωή, αλλά με τις νότες και τις φωνές τους μπορούν να μας ταξιδέψουν και να μας μαγέψουν...Ο καθένας λοιπόν είναι ελεύθερος να σκεφτεί και να κάνει τις επιλογές του...