Δυο νότες(!!) έχει η ζωή...

Μέσα στο κόσμο αυτό του σήμερα, που έχουμε την ατυχία να ζούμε με τις δύσκολες συνθήκες και τα προβλήματα που ξεπετάγονται το ένα πίσω από το άλλο, όλοι ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις και ασχολίες που θα καλύψουν τα κενά μας και θα βελτιώσουν την ψυχολογία μας...Πίσω λοιπόν από τα προβλήματα και τις έννοιες του σήμερα, που πολλές φορές η σκιά και η απειλή τους είναι ικανή να σε τρομάξει (που να συμβούν δηλαδή και στην πραγματικότητα..), έχουμε όλοι την ανάγκη για ψυχική απελευθέρωση..Αλλά στη μοναχική σημερινή κοινωνία που κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά κανένα και που βιώνουμε όλοι τις παράλληλες μοναξιές μας, χωρίς να δίνουμε στην πραγματικότητα δεκάρα για το πως νιώθει και αισθάνεται ο άλλος, είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε δρόμους ανοιχτούς και καινούργιους που να μπορούν να μας αλλάξουν το κλίμα...Ένας τέτοιος δρόμους, μου έλεγαν εδώ και χρόνια πως είναι η μουσική...Δεν το πίστευα και τόσο, για να είμαι ειλικρινής...Μέχρι που έπιασα για πρώτη φορά στη ζωή μου στα χέρια μου ένα μουσικό όργανο και κατάφερα να ψευτοολοκληρώσω μια απλή μελωδία...

Η προσωπική μου σχέση με τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια είναι μηδαμινή και ανύπαρκτη...Για να το θέσω σε πιο σύγχρονη βάση (δίνοντας και ένα tip για το επόμενο θέμα) είναι όση και η σχέση του ακριβοθώρητου Φερνάντο Τόρες με τα δίχτυα των αντιπάλων της Τσέλσι όλον αυτόν τον καιρό...Μιλάμε για τόση ανυπαρξία φίλοι μου...Η μόνη επαφή που είχα ποτέ ήταν η κακοποίηση και η παραμέληση μιας ταλαίπωρης κιθάρας που είχε τη σφοδρή ατυχία να βρεθεί στο δρόμο μου...Όσο για τη φωνή...εκεί αφήστε το καλύτερα...Αντικειμενικά η φωνή μου σε μια κλίμακα με άριστα το 10, βαθμολογείται με περίπου -8 (!!!), ενώ πολλές φορές το φάλτσο της ξεπερνάει και το φάλτσο των φάουλ που εκτελούσε ο Ρομπέρτο Κάρλος...Φανταστείτε κατάντια δηλαδή...Όμως για αυτό η μουσική είναι τέλεια...Επειδή μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει τη δυνατότητα ακόμα και σε έναν αδαή ατάλαντο, που όμως το γουστάρει πραγματικά να καταφέρει και να σχηματίσει μια απλή μελωδία, δημιουργώντας στον εαυτό του την ψευδαίσθηση πως κάτι κατάφερε...Μια ψευδαίσθηση που για τους άλλους είναι προφανώς ανεπαίσθητη, για τον ίδιο όμως είναι προσωπικό επίτευγμα...

Από μικρό παιδί όμως, αισθανόμουν έναν ανεξήγητο θαυμασμό για αυτούς που ήξεραν και διακρίνονταν στη μουσική...Ο συγκεκριμένος θαυμασμός έχει αναζωπυρωθεί κατά πολύ τώρα, που ξεκινώ σιγά σιγά να κατανοώ μερικά πράγματα σε σχέση με το θέμα αυτό...Μπορεί να είσαι σχεδόν αγράμματος, να μην μιλάς καμία ξένη γλώσσα, να μη θεωρείσαι καθόλου μορφωμένος...όταν όμως ξέρεις και παίζεις ένα οργανάκι για μένα είσαι καλλιεργημένος..Και η πρόσφατη ενασχόληση μου άλλαξε και τα στάνταρ των απόψεων μου περί μουσικής...Για μένα είσαι καλλιτέχνης, είτε μπορείς και αποδίδεις τέλεια την κλασσική μουσική, είτε μπορείς να παίξεις ένα παλιό ρεμπέτικο...Είτε είσαι δεξιοτέχνης για παράδειγμα στο βιολί, είτε παίζεις ντραμς, είτε γρατζουνάς ένα μπαγλαμαδάκι είναι για μένα το ίδιο και το αυτό...Όλα είναι μουσική, όλα φαντάζομαι πως σε γεμίζουν με απέραντη ικανοποίηση και όλα (το καθένα με τον τρόπο του βέβαια) έχουν τη δυνατότητα να εγείρουν συναισθήματα στον απλό κόσμο, να ταξιδέψουν μνήμες, να αφαιρέσουν έννοιες και να ξεκινήσουν τεράστια ταξίδια του μυαλού έως εκεί που δεν μπορεί με τίποτα να φτάσει καμία λογική σκέψη και κανένα τετράγωνο μυαλό...Προσωπικά το ίδιο με συγκινεί ένα παλιό ρεμπέτικο γεμάτο αλήθεια, με μια άρτια εκτελεσμένη κλασσική συμφωνία ή με ένα κλασσικό ροκ κομμάτι...Όλα είναι μουσική και όλα είναι ταξίδι...

Η προσωπική μου ενασχόληση ξεκίνησε σχεδόν τυχαία πριν από καμιά σαρανταριά ημέρες περίπου...Η λέξη τυχαία αφορά το χρονικό διάστημα αφετηρίας της όλης προσπάθειας...Δεν αφορά τη σχετική επιθυμία μου, η οποία ήταν άλλωστε εκπεφρασμένη από μένα εδώ και πάρα πολύ καιρό, απλά έως τώρα δεν έβρισκα την ευκαιρία να οργανωθώ, και να πειθαρχήσω στην ιδέα των μουσικών μαθημάτων...Δεν είμαι άλλωστε και κανένα παιδάκι πλέον...Επίσης δεν είχα ποτέ προβληματισμό για το ποιο όργανο επρόκειτο να επιλέξω...Μπορεί να τα σέβομαι όλα απεριόριστα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως έχω βαλθεί να συμμετάσχω σε καμία ορχήστρα της Βιέννης, για παράδειγμα....Πάντα ήθελα κάτι πιο άμεσο και λαϊκό, κάτι που από την πρώτη φορά που θα το πάρεις στα χέρια σου, θα σου προσφέρει μια συγκίνηση και μια ικανοποίηση...Για αυτό και η επιλογή ήταν προδιαγεγραμμένη εκ των προτέρων και δεν χρειαζόταν σχεδόν καθόλου σκέψη...Και οφείλω να ομολογήσω πως τουλάχιστον σε σχέση με το διαθέσιμο χρόνο μου, το προσπαθώ αρκετά...Μπορεί πολλές φορές με στο μυαλό μου να αναμειγνύεται το φα δίεση με το μι ύφεση, και η κλίμακα ντο ματζόρε με τις άλλες, μπορεί να πονούν και να βγάζουν κάλλους τα δάχτυλα μου, όμως είναι και αυτά δείγματα πως κάτι αρχίζει και κινείται...Κάτι πολύ όμορφο...

Ένα ακόμη στοιχείο που με διαφοροποιεί αρκετά προς το παρόν, είναι ο στόχος τον οποίο έχω θέσει για το μέλλον...Ξέρετε οι περισσότεροι ξεκινώντας μια τέτοια προσπάθεια, θέτουν μεγαλεπήβολους στόχους όπως να καταφέρουν μια ημέρα να παίξουν επαγγελματικά ή να γίνουν μετά από χρόνια δεξιοτέχνες...Οι στόχοι αυτοί προσωπικά εμένα δεν με αγγίζουν και τόσο...Διότι οι δικοί μου περιορίζονται στον να πιάνεις στα χέρια σου το όργανο για ένα τεταρτάκι της ώρας και να αγαλλιάζει η ψυχή σου...Δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό από αυτό, πιστέψτε με...Τι κι αν οι νότες και τα πιασίματα αρκετές φορές δεν είναι αυτά ακριβώς που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του δάσκαλου να σου υπενθυμίζει...Τι κι αν αφήνεις τις θεωρητικές ασκήσεις σε δεύτερη μοίρα για να μπορέσεις να παίξεις τραγουδάκια που γουστάρεις...Αυτό που μετρά στην πραγματικότητα είναι τη στιγμή εκείνη που κάθεσαι μόνος σου, παίρνεις το οργανάκι στα χέρια σου, σχηματίζεις κουτσά στραβά τη μελωδία, σιγοψιθυρίζεις μόνος σου τους στίχους και την ίδια στιγμή αισθάνεσαι αυτό το ρίγος συγκίνησης μαζί με ικανοποίηση να σε κατακλύζει ερχόμενο από τα βάθη της ψυχής σου...Φυσικά εκ των πραγμάτων κάθε τέτοιο όργανο έχει και μια παρεϊστικη χρησιμότητα, σαν μέσο διασκέδασης σε μια παρέα...Καλή, χρήσιμη, ευχάριστη και ωφέλιμη είναι και αυτή...Όμως δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την ικανοποίηση που περιέγραψα ακριβώς προηγουμένως, τουλάχιστον όσο μπορώ να κρίνω εγώ σαν ένας απλός αρχάριος που δεν παίζει, αλλά προς το παρόν γρατζουνάει ένα όργανο...

Η αλήθεια είναι πάντως πως φαντάζομαι πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με τη μουσική και να μην είναι λίγο ψώνιο έστω και με την καλή έννοια...Το παρατηρούσα παλαιότερα παρακολουθώντας ανθρώπους στην τηλεόραση και μου φαινόταν ως ένα σημείο ενοχλητικό...Τώρα βλέποντας τα σημάδια σε εμένα, ύστερα από μόλις σκάρτους δύο μήνες ενασχόληση μπορώ να τους αισθανθώ...Ακούω πολλά τραγούδια πλέον και τα αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία ή την τέχνη τους με άλλο μάτι...Ακούω τραγούδια και το μάτι μου αφοσιώνεται στον τρόπο παιξίματος, κάτι που ως τώρα δεν το έκανα ποτέ...Παίρνω θέση σε διάφορα θέματα που άπτονται του μουσικού ενδιαφέροντος, έχοντας την ψευδαίσθηση πως πλέον είμαι εντός...Γυρνάω στο δρόμο με το όργανο στην πλάτη και αισθάνομαι τόσο όμορφα, κάνοντας κάτι που χρόνια τώρα ζήλευα...Έβλεπα τόσο καιρό στο δρόμο άτομα με όργανα να περιδιαβαίνουν και οφείλω να ομολογήσω πως ζήλευα...Άκουγα μελωδίες και φανταζόμουν να μπορούσα να της αποδώσω και εγώ κάποια στιγμή έστω και ακροθιγώς...Και να που όλα αυτά, υπάρχει μια ελπίδα να γίνουν πραγματικότητα στο μέλλον...

Δεν ξέρω ως πότε πρόκειται να κρατήσει το μουσικό αυτό ταξίδι...Μπορεί για πάντα, μπορεί και να σταματήσει άμεσα...Άγνωσται οι βουλαί ενός ανθρώπου που η σκέψη του και οι αγαπημένες του συνήθειες αλλάζουν αδιάκοπα...Όσο όμως και να διαρκέσει, είναι σίγουρο πως πρόκειται για ταξίδι δύσκολο, πλην όμως ενδιαφέρον και μαγευτικό...

υγ1 Έγραψα τόσα πολλά, παρόλα αυτά δεν σας ανέφερα καν σε ποιο όργανο αναφέρομαι...Ηθελημένα έπραξα κάτι τέτοιο...Μικρή σημασία έχει άλλωστε, το γεγονός αυτό...Αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι...Ή στην πραγματικότητα ή στα όνειρα...Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το αριστούργημα που ακολουθεί...