Μοιάζει σαν ψέμα, είναι όμως μια πραγματικότητα την οποία ακόμα και εγώ ο ίδιος δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα...Ήταν 10 Φεβρουαρίου όταν ανέβασα στον αέρα την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση...Πέρασαν σαράντα ολόκληρες ημέρες, αποχής από την παράθεση σκέψεων και γεγονότων...Ένα μεγάλο κενό σαράντα ημερών, που δε φανταζόμουν πως θα συνέβαινε ποτέ...
Το γεγονός αυτό μου μοιάζει ακόμη πιο παράξενο, αναλογιζόμενος ότι όταν είχα ξεκινήσει τούτη εδώ την ταπεινή ιντερνετική προσπάθεια, είχα θέσει ως στόχο να γράφω μια ανάρτηση ανά ημέρα...Μάλιστα τον πρώτο καιρό είχα καταφέρει να εκπληρώνω το στόχο αυτό...Λες και ήμουν κανένας επαγγελματίας σχολιογράφος, ο οποίος πιέζεται από τον αρχισυντάκτη ναπαραδώσει το καθημερινό του κείμενο, ως απόρροια των συμβατικών του υποχρεώσεων ... Απλά εκείνο τον καιρό οι αναρτήσεις είχαν μια νορμάλ έκταση δύο έως τριών παραγράφων...Δεν είναι εκείνα τα κείμενα μαμούθ, τα οποία για να τα διαβάσει κάποιος χρειάζεται να αφιερώσει ένα μισάωρο τουλάχιστον, τα οποία όμως κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι απείρως καλύτερα, πιο μεστά και πιο γεμάτα από τα παλιά....Πως λοιπόν φτάσαμε από το ένα κείμενο την ημέρα, στην αποχή σαράντα ημερών, είναι κάτι για το οποίο εντέλει απορώ και εγώ...
Κύριος λόγος είναι η τρομακτική μείωση του διαθέσιμου ελεύθερου χρόνου...Οι ελεύθερες ώρες είναι πλέον ελάχιστες και αυτές συνήθως γεμίζουν με ασχολίες που αποτελούν πιο βασική προτεραιότητα για το μέλλον...Η όψιμη μου απόφαση να μετατραπώ ξαφνικά σε έναν γλωσσομαθή μουσικό, από εκεί που δεν είχα και ίσως δεν έχω καμία έφεση σε κανένα από τα δύο είναι κομβική...Ασχολίες στις οποίες για να σταθεί κάποιος αξιοπρεπώς, έστω και αν δεν έχει κανένα ταλέντο, χρειάζεται να αφιερώσει αρκετό χρόνο... To να αδιαφορείς και να μην αφιερώνεις καθόλου προσπάθεια για ασχολίες και δραστηριότητες, οι οποίες σου παρέχονται είτε δωρεάν είτε επιχορηγούνται με κάποιο τρόπο από τσέπη που δεν είναι η δική σου, το βρίσκω έως και συμπαθητικό...Το να πράττεις όμως το ίδιο, για πράγματα για τα οποία πληρώνεις, το βρίσκω από χαζό έως ανούσιο...Και μπορεί για έξυπνος να μην περνιέμαι με τίποτα, πλην όμως ούτε και για χαζός...Έστω και αν η αμφισβήτηση είναι διάχυτη στον ορίζοντα, έτσι τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνονται ανά πάσα στιγμή οι κεραίες μου...Με αυτά και με αυτά λοιπόν, έχω φτάσει στο σημείο να κοιμάμαι maximum έξι ώρες το εικοσιτετράωρο και να νυστάζω συνεχώς και παντού...Και αυτό είναι μια αλήθεια...Επομένως οι υποχρεώσεις του ιστολογίου είχα σχεδόν μπει στο περιθώριο...
Για να είμαι πάντως απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, η έλλειψη διαθέσιμου χρόνου είναι απλά η αφορμή...Διότι τα αίτια βρίσκονται αλλού...Καθ όλη τη διάρκεια ζωής του ιστότοπου τούτου, αφιέρωσα πάμπολλες δημοσιεύσεις στο να στηλιτεύω κακώς κείμενα, να καυτηριάζω και να γκρινιάζω πράγματα που με ενοχλούν, να αποθεώνω πράγματα που με ελκύουν (σπανιότερα) και να παραθέτω γεγονότα και σκέψεις που αφορούν τη μονότονη μουκαθημερινότητα..Όλα τα παραπάνω τα έκανα, προκειμένου να μοιραστώ τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου με΄άλλους. Δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι ανακαλύπτω την Αμερική, ούτε φυσικά ότι είμαι σε θέση να αφυπνίσω συνειδήσεις...Απλά και εγώ σαν άνθρωπος ψάχνω να βρω στης ζωής μου και στης χώρας το παράθυρο μια χαραμάδα αισιοδοξίας που θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να παλέψουμε για το μέλλον...Όταν όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει, όταν τα προσωπικά δεν παρουσιάζουν καμία μα καμία βελτίωση, τότε είναι λογικό και ανθρώπινο να ψάχνεις μα να μη μπορείς να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις...Aισθάνθηκα για λίγο καιρό άδειος από ιδέες και συναισθήματα, για να μεταφέρω εδώ... Παράτησα στην άκρη το περιβόητο μπλοκάκι μου, το οποίο μέχρι πριν λίγο καιρό είχα πάντοτε μαζί μου για να σημειώνω κάθε τι τι που μου προξενούσε εντύπωση και το θεωρούσα άξιο δημοσίευσης και ικανό να προσφέρει σε όλους μας κάποιο δίδαγμα για την πορεία στο μέλλον...Με έχει πιάσει μια περίεργη ψυχολογία...Ξέρετε εκείνη στην οποία αισθάνεσαι, ότι οι ημέρες και ο καιρός περνά, εσύ δίνεις για τα πάντα τον καλύτερο σου εαυτό (χωρίς όμως να είσαι σίγουρος ότι αυτό αρκεί..), και παρόλα αυτά δεν υπάρχουν απτά αποτελέσματα ή τουλάχιστον αποτελέσματα που να σου παρέχουν το κουράγιο να συνεχίσεις την προσπάθεια...
Είχα συνεπώς αρχίσει να έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα συνεχίσω να παραθέτω τις σκέψεις μου εδώ πέρα...είχα χάσει τη δίψα της δημοσίευσης...είχε σβήσει μέσα μου το συναίσθημα της προσμονής να επιστρέψω σπίτι και να ξεκινήσω να κακοποιώ το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου, αισθανόμενος την ψευδαίσθηση πως πράττω κάτι το σημαντικό και το αξιοπρόσεκτο..Μάλιστα δεν σας κρύβω, πως όλο αυτό το διάστημα, ζόρισα τον εαυτό μου, μπας και καταφέρω να πάρω επιτέλους εμπρός...Αλλά τζίφος...Δεν έβρισκα κανένα θέμα που να με ελκύει για να γράψω για αυτό...Μου φάνταζαν όλα πεζά και ανούσια και δεν θεωρούσα πως υπάρχει κάτι που να χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς και ανάλυσης εδώ...
Όμως το ξεπέρασα τελικά...Και ήταν να μην μου ξανάρθει η δίψα...Πλέον αποφάσισα να οργανώσω το χρόνο μου πιο αποτελεσματικά, θέτοντας κάποιες απαραίτητες προτεραιότητες και έτσι η προσπάθεια του φτωχού συγγενή συνεχίζεται απέναντι στα θηρία...Η πολύ όμορφη και σημαντική αυτή προσπάθεια, τουλάχιστον για εμένα...
Το πιο αξιοπερίεργο όλων, είναι όμως ότι με το που ξεκαθάρισα τα πράγματα μέσα μου και κατά κάποιο τρόπο συνήλθα, άρχισαν να ρέουν στο κεφάλι μου ξανά τα θέματα με ρυθμό καταιγιστικό..Ξαφνικά σαν να άρχισε ξανά να τρέχει η βρύση των θεμάτων...ξαφνικά το περιβόητο μπλοκάκι μου (ούτε το μπλοκάκι του Σόλιντ, τόση ζήτηση πια..) γέμισε...Και είμαι ξανά πίσω ενεργός...
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο προς το παρόν...Χρειαζόμουν όμως αυτή την εκ νέου εισαγωγική ανάρτηση προκειμένου να ξαναμπώ στο κλίμα και να ξανασπάσω το πάγο...Και από εδώ και στο εξής θα τα λέμε σχετικά συχνά...Και να είστε σίγουροι πως για μένα αυτό θα (ξανά)είναι λυτρωτικό, αγχολυτικό και ωφέλιμο...Για όλους όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές και αυτές τις αναρτήσεις, ειλικρινά δεν ξέρω, το ελπίζω και το εύχομαι πάντως...
Καλώς (επαν)ήλθες μάγκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που σου συνέβη είναι απόλυτα φυσιολογικό. Μην μασάς.