Σήμερα ήταν μια μέρα ξεκούρασης και περισυλλογής για το φτωχό συγγενή... Η πολύ κρύα μέρα σε συνδυασμό με τον πυρετό που ευτυχώς έχει σχεδόν υποχωρήσει, με ανάγκασαν να μείνω σπίτι για να ξεκουραστώ. Έτσι είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ του Άρη και του Παναθηναϊκού και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις για αυτό.
Πρώτα πρώτα πρέπει να να αναφέρω πως στην ομάδα του Άρη στο μπάσκετ τρέφω απεριόριστο σεβασμό, ο οποίος δεν αφορά τρέχοντα αγωνιστικά επιτεύγματα αλλά γενικότερη εκτίμηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή η ομάδα έφερε το μπάσκετ στην ελληνική κοινωνία και ειδικότερα σε ανθρώπους σαν και μένα που σιγά σιγά πλησιάζουν τα 30 πλέον. Επιπλέον, όλοι οι ακριβοπληρωμένοι τωρινοί Έλληνες σταρ (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης κ.λ.π.) αν έχουν αυτά τα συμβόλαια που έχουν, το χρωστούν σε πολύ μεγάλο βαθμό στον Γκάλη και το Γιαννάκη(σαν παίχτη). Αυτοί έβαλαν το μπάσκετ σε όλα τα ελληνικά σπίτια, αυτοί οδήγησαν και την εθνική ομάδα στον άθλο του '87. Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου, πως μέχρι το 92-93 περίπου στο μπάσκετ υποστήριζα τον Άρη, όπως φαντάζομαι και η πλειονότητα των συνομήλικων μου. Φυσικά οι εποχές έχουν αλλάξει και ιδίως η φετινή ομάδα του Άρη ίσως είναι η χειρότερη που είχε τα τελευταία χρόνια, αλλά εγώ δεν επιθυμώ να επικεντρωθώ στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά στην κίτρινη κερκίδα.
Το τιμημένο Αλεξάνδρειο είναι κατ' εμέ το πιο ιστορικό και μπασκετικό γήπεδο που υπάρχει στην Ελλάδα. Από τις εποχές των επικών μονομαχιών Νίκου Γκάλη - Μπάνε Πρέλιεβιτς στα αλησμόνητα ντέρμπι Άρης - Π.Α.Ο.Κ. ως σήμερα, το Αλεξάνδρειο είναι ο ορισμός της λέξης έδρα. Για μένα ούτε το κλειστό του Ο.Α.Κ.Α., ούτε το Σ.Ε.Φ., ούτε το κλειστό της Πυλαίας μπορούν να συγκριθούν με την έδρα του Άρη. Μέσα σε αυτό το χώρο έχουν γαλουχηθεί με τα μυστικά του μπάσκετ πολλοί φίλαθλοι και αυτή είναι μια βασική διαφορά. Ο Άρης είναι κατά την προσωπική μου άποψη, η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα που δικαιούται να λέει πως έχει μπασκετικούς φίλους και αυτό σήμερα φάνηκε για μια ακόμη φορά με πολύ ξεκάθαρο τρόπο. Δεν ξέρω πόσοι παρακολούθησαν σήμερα το χαμηλής ποιότητας παιχνίδι, αλλά όσοι το έκαναν φαντάζομαι πως το αντιλήφθηκαν από πολλά γεγονότα.
Κατ' αρχάς αυτό που συμβαίνει στο Αλεξάνδρειο με την είσοδο των ομάδων κάθε φορά πρέπει να συμπεριληφθεί σε άλμπουμ με τις πιο φαντασμαγορικές ατμόσφαιρες σε κλειστό γήπεδο. Όλα αυτά τα χαρτάκια που εκτοξεύονται στον αέρα δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα, έστω κι αν πάντα καθυστερούν την έναρξη του αγώνα για κανένα δεκάλεπτο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Βλέποντας την κάμερα να γυρίζει στις κερκίδες μπορούσες να δεις ένα σωρό οικογένειες, ζευγαράκια, παρέες σε ήρεμο κλίμα να γιορτάζουν και να διασκεδάζουν. Παρατηρώντας λίγο πιο προσεχτικά κατάλαβα πως οι περισσότεροι από αυτούς φορούσαν κιτρινόμαυρες φανέλες της ομάδας μπάσκετ. Πείτε μου που αλλού συμβαίνει αυτό. Αν δεις ματς μπάσκετ του Ολυμπιακού οι περισσότεροι φορούν φανέλες Μπελούτσι, Γκαλέτι κλπ, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους άλλες ομάδες εκτός του Άρη Ακόμη και τα συνθήματα όμως που φωνάζουν στο κλειστό διαφέρουν σε ικανό βαθμό από τα αντίστοιχα του Χαριλάου. Αυτό με κάνει να πιστέψω πως άλλοι πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο και άλλοι στο μπάσκετ και αυτό πρέπει να το σημειώσουμε. Σε αντιδιαστολή με τους αιώνιους που πηγαίνουν είτε μόνο στα ντέρμπι και στα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια, είτε όταν τα αντίστοιχα ποδοσφαιρικά τους τμήματα σέρνονται.
Το σημαντικότερο όμως, που μου κάνει φοβερή εντύπωση κάθε φορά που παρακολουθώ ματς εκεί είναι το πόσο μπάσκετ ξέρουν οι άνθρωποι. Όταν κάνει ένας παίχτης τους εμφανές φάουλ, ή βήματα ποτέ δεν διαμαρτύρονται άδικα, διότι γνωρίζουν τους κανόνες του αθλήματος. Όταν τους ακούς να φωνάζουν για κάτι που δεν καταλογίστηκε υπέρ της ομάδας τους, τότε πριν δεις το ριπλέι είσαι απόλυτα βέβαιος πως έχουν δίκιο. Σήμερα παρατήρησα και κάτι άλλο. Σε δύο φάσεις ζήτησαν εμφανή φάουλ και οι διαιτητές δεν τα καταλόγισαν Αντίθετα σε επόμενες φάσεις έδωσαν στον Άρη κάποια αμφισβητούμενα και τότε από την κερκίδα ακουγόταν ένα έντονο επιφώνημα ειρωνείας και αποδοκιμασίας. Αυτό το έχω παρατηρήσει ουκ ολίγες φορές και μου δείχνει ποιότητα οπαδών.
Για να κλείσω και να έρθω στη δική μου κόκκινη ομάδα, πρέπει να πω πως προτιμώ το κλειστό του μπάσκετ να έχει 2.000 μπασκετικούς φιλάθλους από το να είναι γεμάτο με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι είναι τα βήματα και το λέι απ. Τότε η κατάσταση θα ήταν σίγουρα καλύτερη και ο αθλητισμός θα έκανε βήματα μπροστά. Και αυτό το λέω ενόψει των αγώνων της Ευρωλίγκας, οι οποίοι θα διεξαχθούν σε γεμάτο γήπεδο, αλλά από οπαδούς χωρίς σχέση με το άθλημα. Διότι ο συμπαθής Άρης γεμίζει το Αλεξάνδρειο ακόμα και φέτος που η ομάδα του αντικειμενικά δε βλέπεται...
υγ1 Για την ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο Αλεξάνδρειο σε κάθε αγώνα, θα άξιζε κάποιος σήμερα να παρατηρήσει το αποσβολωμένο βλέμμα γεμάτο δέος και θαυμασμό του Αντρέα Ματζόν τη στιγμή που γινόταν το πανδαιμόνιο από χαρτάκια και τραγούδι.
υγ2 Η πρωτεύουσα του ελληνικού μπάσκετ είναι μακράν η Θεσσαλονίκη και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό. Και μακάρι οι ομάδες της να πάρουν μια μέρα πάλι τα σκήπτρα στα χέρια τους για να ανεβεί το ελληνικό μπάσκετ
υγ3 Το εγκάρδιο και ζεστό χειροκρότημα με το που ακούστηκε η κόρνα της γραμματείας και ενώ ο Άρης έχασε δίκαια και εύκολα, είναι αυτό που αποδεικνύει το επίπεδο μιας ομάδας. Και αυτό φοβάμαι πως δεν αγοράζεται και δεν αποτιμάται με όλα τα χρήματα πράσινων και κόκκινων. (Ούτε θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν σε έδρα της Αθήνας σε αντίστοιχη περίπτωση)
υγ4 Φυσικά και εκεί υπάρχουν αντικείμενα και παρατράγουδα καμιά φορά. Αλλά μπροστά σε αυτά που γίνονται αλλού είναι τουλάχιστον πταίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου