Το παραμύθι που ονομάζεται...Ντιόγκο...

Ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής για να μην παρεξηγηθώ. Το θέμα που θα ακολουθήσει είναι αμιγώς ποδοσφαιρικό και γνωρίζω πως θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις στους ομοϊδεάτες μου. Επίσης γνωρίζω πως ίσως οι απόψεις που θα ακολουθήσουν να είναι αντικειμενικά υπερβολικές.

Η θέση του σέντερ φορ στον Ολυμπιακό αλλά και η φανέλα με το νούμερο 10 σε αυτή την ομάδα είναι κάτι ιερό. Έχουν περάσει από τη συγκεκριμένη ομάδα άπειροι ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί εκεί, λίγοι όμως ήταν αυτοί που πραγματικά άξιζαν μια τέτοια τιμή. Το προηγούμενο καλοκαίρι η ομάδα έψαχνε ένα σέντερ φορ για περίπου 4-5 μήνες και ύστερα από μαραθώνιο διαπραγματεύσεων και προσφορών κατάφερε να αποκτήσει τον ελπιδοφόρο Ντιόγκο από μια ομάδα επιπέδου β' Βραζιλίας αντικειμενικά. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είναι κατά την ταπεινή μου άποψη ένας απλά ελπιδοφόρος παίχτης, ο οποίος σε καμία των περιπτώσεων δεν αξίζει τα χρήματα που δαπανήθηκαν για αυτόν (αν φυσικά αληθεύουν τα δημοσιεύματα). Οι αθλητικές εφημερίδες όμως έχουν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου λιβανιστήρι για τον συγκεκριμένο παίχτη λες και εμείς δεν ξέρουμε από ποδόσφαιρο και δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται. Θα προσπαθήσω λοιπόν στις επόμενες γραμμές να σας αποδείξω γιατί το μεγαλύτερο φετινό παραμύθι είναι ο συγκεκριμένος Βραζιλιάνος και για αγωνιστικούς και για εξωαγωνιστικούς λόγους.

Ξεκινάμε με τα αγωνιστικά. Εγώ γνωρίζω πως η θέση του σέντερ φορ σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου προϋποθέτει ένα κύριο προσόν: την αίσθηση του γκολ. Ο Ντιόγκο αυτό το προσόν δεν το έχει επ' ουδενί. Μία αξιοπρεπή δυνατότητα στις κεφαλιές έχει (πάντα με υποψία επιθετικού φάουλ), ένα καλό εκτόπισμα και εκεί τελειώνουν τα όποια πλεονεκτήματα του. Σουτ μακρινό δεν έχει ούτε κατά διάνοια, το τελείωμα του είναι άτεχνο και αδούλευτο, ενώ ούτε πέναλτι δεν ξέρει να εκτελεί καλά καλά. Όσο για τη γενικότερη τεχνική του κατάρτιση ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Τη φανέλα με το 10 στο Θρύλο την έχουν φορέσει παίχτες σαν τον Τζιοβάνι, τον Καραπιάλη,το Δεληκάρη, τον Τάκη Γκώνια (!!!),το Ριβάλντο κ.ο.κ. Θα μου πείτε εύλογα πως αγωνίζεται μόνος του στην κορυφή της επίθεσης, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Με τους παίχτες που τον πλαισιώνουν, εγώ μπορώ να σας αναφέρω 5-6 παίχτες από την Ελλάδα που κοστίζουν το ένα δέκατο από ότι ο Βραζιλιάνος και αν ήταν στον Ολυμπιακό θα είχαν πετύχει πάνω από τα 6 γκολ του (Ζουράφσκι, Μπουντιμίρ,Καούνος,Φιλομένο,...για να μην μιλήσω για Μπλάνκο και Μουσλίμοβιτς που θα είχαν ήδη 20). Θέλω να πω με αυτό πως ακόμα και τον Κίκο Ρατόν να είχαμε φορ θα είχε πετύχει τουλάχιστον 10 τέρματα σε αυτό το πρωτάθλημα. Όσο για τα 6 του Ντιόγκο για να κάνουμε μια προσπάθεια να τα θυμηθούμε. Τα τέσσερα είναι με κεφαλιές (με Ξάνθη έξω, με Π.Α.Ο.Κ μέσα, με Σέρρες μέσα και με Πανιώνιο μέσα με εξ' επαφής κεφαλιά) το ένα είναι κόντρα στην Α.Ε.Κ. με προβολή, και το τελευταίο κόντρα στον Ό.Φ.Η. με κομπίνα από φάουλ του Λέτο. Το ότι δεν έχει βάλει ούτε ένα με πλασέ σε τετ α τετ δεν σας λέει τίποτα. Το ότι βγαίνει τετ α τετ και προσπαθεί να σκοτώσει τον τερματοφύλακα ούτε αυτό σας λέει κάτι. Για να μην τον αδικώ μόνο τα δύο γκολ με την Μπενφίκα ήταν πολύ όμορφα αλλά τότε το ένα στόπερ των Πορτογάλων ήταν πιο αργό και από μένα. Και φυσικά σχεδόν όλα ήταν στην ασφάλεια του Καραΐσκάκη, διότι εκτός έδρας κρύβεται και εξαφανίζεται. Η κατάντια είναι να τον συγκρίνουμε με το μάγο Τζιοβάνι, έναν άνθρωπο που ήταν ένας πραγματικός αρτίστας. Αλλά για να πάμε και πιο πίσω, μπορεί πιστεύετε ο Ντιόγκο να συγκριθεί ποτέ με Μπεντ Κρίστενσεν,Γιουσκόβιακ,Αναστόπουλο,Γκόγκιτς,Αλεξανδρή, Κοβάσεβιτς ακόμα και Κωνσταντίνου στα καλά του; Με τίποτα...

Το πιο σημαντικό για μένα είναι η συμπεριφορά του. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε το πρώτο του εν Ελλάδι ματς με τον Αστέρα Τρίπολης. Από αυτό φάνηκε πως ο άνθρωπος κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που είχε έρθει. Όταν σε εκείνο το ματς κερδίζεις πάνω από 10 φάουλ και ένα πέναλτι, καταλαβαίνεις πως ανακάλυψες τον πιο ασφαλή τρόπο για να κάνεις καριέρα στο λιμάνι. Βουτώντας και παίρνοντας σφυρίγματα και ειδικότερα πέναλτι και κάρτες. Εγώ προσωπικά επειδή έγινα οπαδός αυτής της ομάδας στα πέτρινα χρόνια τότε που μας αδικούσαν όλοι, αλλά μας συμπαθούσαν και όλοι δεν ανέχομαι τέτοια πράγματα. Αν για κάποιους ισχύει η παροιμία 'ο σκοπός αγιάζει τα μέσα' για μένα δεν ισχύει. Αυτό όμως που με εκνευρίζει περισσότερο με το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή δεν είναι οι βουτιές του αλλά ο τρόπος που αντιδρά μετά από αυτές. Αυτό το κλαψιάρικο ύφος σαν παιδάκι που του πήραν την πιπίλα, καθώς και το χαρακτηριστικό τίναγμα του χεριού για να ζητήσει την κάρτα του αντιπάλου με κάνουν έξω φρενών.

'Έπειτα είναι και το άλλο. Ο Ντιόγκο (όπως και άλλοι συμπαίχτες του) έχουν την τάση να κάνουν τα παλικάρια μέσα στον Πειραιά, αλλά όταν πηγαίνουν εκτός έδρας είναι αρνάκια και στην απόδοση και στη συμπεριφορά. Περνούν εντελώς απαρατήρητοι και αφήνουν τους λιγότερο προβεβλημένους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Πιο συγκεκριμένα, εγώ παραδέχομαι όποιον κάνει τον ίδιο τσαμπουκά και εντός αλλά και εκτός έδρας. Αυτό μου δείχνει αντρίκια και όντως σκληρή συμπεριφορά. Δηλαδή προτιμώ τον Πάμπλο Γκαρσία που δεν κωλώνει πουθενά, παρά τον Σέρτζιο Κονσεισάο που κάνει το μάγκα μόνο μες στην ασφαλή για αυτόν Τούμπα. Ενώ ο Ντιόγκο μέχρι τώρα κάνει το μάγκα στον Πειραιά, αλλά στα δύο ματς στην Τούμπα ήταν ξαφνικά εκτός αποστολής... Φυσικά καταλαβαίνω το φόβο της ομάδας ειδικά στο ματς πρωταθλήματος στην Τούμπα, μπας και τον σακατέψουν στην Τούμπα και μείνει η ομάδα χωρίς φορ. Αλλά έχω δύο σημαντικές ενστάσεις. Πρώτον αυτό είναι αδικία για κάποια παιδιά που είναι χαμηλά αμειβόμενα και ακούν τα εξ΄ αμάξης κάποιες φορές από εμάς (Πατσατζόγλου, Μενδρινός,Μήτρογλου, Όσκαρ, Πάντος, Τοροσίδης κλπ) τα οποία ανέβηκαν στην Τούμπα σαν πρόβατα επί σφαγή και κράτησαν με παλικαριά και αυταπάρνηση τη σημαία του Θρύλου ψηλά. Δεύτερον ξέρετε τι έκανε ο ακριβοπληρωμένος και ακριβοθώρητος Ντιόγκο την ώρα που η υπόλοιπη ομάδα έτρωγε μπουκάλια και αντικείμενα στην Τούμπα. Διασκέδαζε το παιδί στο πάρτι του Κλέιτον. Φυσικά δεν έχω την απαίτηση οι παίχτες (ιδίως οι ξένοι) να είναι οπαδοί της ομάδας, ούτε να είναι εχθροί μεταξύ τους. Έχω όμως την απαίτηση να σέβονται την ομάδα που τους πληρώνει, τους συμπαίχτες τους και κυρίως τους οπαδούς που στηρίζουν την ομάδα από το υστέρημα τους και είναι πάντα παρόντες σε χαρές και λύπες. Φαντάζομαι δε διαφωνεί κανείς. Για τους δύσπιστους να αναφέρω πως η συγκεκριμένη είδηση γράφτηκε στο ΦΩΣ στη στήλη του πιο έγκριτου σε τέτοια ιδίως θέματα ρεπόρτερ του Ολυμπιακού Κώστα Νικολακόπουλο.

Μια τελευταία παρατήρηση σε σχέση με το χαρακτήρα του Ντιόγκο είναι η ακόλουθη. Όταν κάποιος παίχτης εκβιάζει την ομάδα του για να πάρει τη μεταγραφή που επιθυμεί (όπως έκανε ο Ντιόγκο με την Πορτουγκέζα για όσους θυμούνται), τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως τα ίδια θα κάνει και εδώ όταν έρθει κάποια ξένη ομάδα και τον ζητήσει. Θυμηθείτε το αυτό και αν έχετε αμφιβολίες εγώ θα σας παραπέμψω στην περίπτωση του όντως ταλαντούχου και χαρισματικού Γιάγια Τουρέ.

Αυτά είχα να πω για τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή και απηχούν τις απόψεις μου κόντρα στη γενικότερη αντίληψη των ομοϊδεατών μου και των εφημερίδων. Και κλείνω με τη μόνιμη επωδό (η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει απόλυτα όσον αφορά τις εφημερίδες) του μεγάλου μάστορα των πάγκων και του εσπρέσο αλενατόρε Αναστό...: "Δεν τα λέτε δεν τα γράφετε και όταν τα γράφετε, τα γράφετε με μικρά γράμματα..."

υγ1 Ξέρω ότι μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται ακραία και ανυπόστατα. Δεν δεικδικώ φυσικά το αλάθητο του Πάπα, απλά αναφέρω πάντα τις προσωπικές μου απόψεις...

υγ2 Το γεγονός πως πολλοί θα πουν πως ο Ντιόγκο έχει καεί καθώς παίζει ασταμάτητα χωρίς καλοκαιρινή προετοιμασία δεν με αφορά καθόλου. Αυτό είναι πρόβλημα της διοίκησης και του προπονητή που έκαναν το σχεδιασμό και άφησαν γυμνή την ομάδα. Εγώ κρίνω αυτά που βλέπω..
υγ3 Και ο Γκαλέτι κρύβεται αρκετές φορές εκτός έδρας, αλλά αυτός εκτός από το ότι είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, δεν είναι θεατρίνος και προκλητικός...

υγ4 Ειλικρινά εύχομαι ο Ντιόγκο να αποδειχτεί μεγάλος για τον Ολυμπιακό και να κάνει μεγάλη καριέρα σε τεράστιο Ευρωπαϊκό κλαμπ. Έχουν κάνει και χειρότεροι...