Συλλογές τραγουδιων...στα κυριακάτικα φύλλα...

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι για μένα ένας από τους κυριότερους εκφραστές της ελληνικής ροκ σκηνής και για να μην τα πολυλογώ είναι όντως ο πρίγκηπας της ελληνικής μουσικής. Ο Μάνος Λοΐζος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες που έχει γεννήσει ποτέ ο Ελληνικός χώρος. Το ίδιο είναι και ο Σταύρος Ξαρχάκος. Ο Στράτος Διονυσίου περιλαμβάνεται σίγουρα στην τριάδα των μεγαλύτερων λαϊκών βάρδων της Ελλάδας που υπήρξαν στη χώρα αυτή. Ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες τροβαδούρους όλων των εποχών...

Θα αναρωτηθείτε βέβαια τώρα τι με έπιασε βραδιάτικα και που συνδέονται όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι διαφορετικών εκφάνσεων του ελληνικού τραγουδιού. Το πρώτο κοινό που έχουν είναι πως έχουν αποσυρθεί από τα μουσικά πράγματα. Κάποιοι επειδή άφησαν το μάταιο τούτο κόσμο νωρίς και κάποιοι άλλοι λόγω προχωρημένης ηλικίας πλέον. Ένα ακόμη κοινό τους χαρακτηριστικό είναι πως τώρα τελευταία οι δημιουργίες και τα τραγούδια τους προσφέρονται στο κοινό μέσω των κυριακάτικων εφημερίδων. Όλων εκτός του πρίγκηπα, του οποίου όμως πρόσφατα αγόρασα μια νεόκοπη συλλογή τραγουδιών σε ένα δισκάδικο. Θα μου πείτε τώρα τι με πειράζουν αυτές οι συλλογές και σε τι με ενοχλεί η έκθεση τους στα κυριακάτικα φύλλα; Φαινομενικά, για το κοινό αυτή η έκθεση έχει μόνο θετικά να προσφέρει. Μπορεί δηλαδή κάθε αναγνώστης δίνοντας λίγα Ευρώ να πάρει στην κατοχή του κάποια πραγματικά ανεκτίμητης ομορφιάς μουσικά κομμάτια και να τα απολαμβάνει όποια στιγμή θέλει. Με αυτόν τον τρόπο φαίνεται πως οι δισκογραφικές εταιρείες στη χώρα μας επιδιώκουν μια διέξοδο από την κρίση που τις μαστίζει. Όσο για την εφημερίδα; Δεν πειράζει, κρατήστε τη μπορεί να προσφέρει κατευθυνόμενη ενημέρωση όμως μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σε πολλές δραστηριότητες, όπως βάψιμο, τύλιγμα πραγμάτων, προσάναμμα στο τζάκι κ.λ.π.

Αυτό όμως που με ενδιαφέρει και με ανησυχεί όμως φίλοι μου είναι η προστασία των δικαιωμάτων και της περιουσίας των καλλιτεχνών. Και εξειδικεύω στους παραπάνω διότι κάποιοι από αυτούς έφυγαν από τη ζωή φτωχοί και καταφρονεμένοι και τώρα τα τραγούδια τους μοσχοπωλούνται, χωρίς κανένα όφελος για αυτούς ή έστω τις οικογένειες τους. Δεν αναφέρομαι σε σύγχρονους λαϊκούς ερμηνευτές, συλλογές των οποίων μπορείς να βρεις επίσης σε εφημερίδες. Αυτοί τουλάχιστον εμφανίζονται σε νυχτερινά κέντρα και εξοικονομούν αρκετά χρήματα. Ενδιαφέρομαι για τα δικαιώματα αυτών που δεν πήραν ποτέ πολλά χρήματα ενώ άφησαν πίσω τους σπουδαίο έργο...

Ειλικρινά, την απάντηση σε αυτό το θέμα δεν την κατέχω, αλλά υπόσχομαι πως θα ψάξω να τη βρω. Θέλω να μάθω δηλαδή αν τα δικαιώματά τους είναι εσαεί εκχωρημένα στη δισκογραφική τους εταιρεία ή λαμβάνουν κάποια ποσοστά αυτοί ή οι οικογένειές τους. Αν ισχύει το δεύτερο έχει καλώς, αν ισχύει το πρώτο όμως είναι πραγματικό κρίμα. Δεν ξέρω, αν κάποιος έχει προσωπική άποψη και γνώση για το θέμα (αν ενδιαφέρει κανέναν βέβαια), αλλά θα χαιρόμουν πάρα πολύ να την ακούσω και να την μάθω.

υγ Αυτός ο προβληματισμός μου ξεκίνησε από τη στιγμή που έδωσα 45 Ευρώ πριν ένα μήνα περίπου για μια συλλογή του Παύλου Σιδηρόπουλου σε ένα δισκάδικο. Δεν είναι για το ποσό, απλά θα ήθελα να ήξερα που πηγαίνουν αυτά τα χρήματα. Αν κάποια από αυτά πηγαίνουν στην οικογένεια του πρίγκηπα έχει καλώς. Διότι εγώ προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να χρηματοδοτώ τις δισκογραφικές εταιρείες, ούτως ώστε αυτές στη συνέχεια να επενδύουν στον κάθε άφωνο με ωραίους κοιλιακούς και στην κάθε 'από φωνή κορμάρα' τραγουδίστρια. Κατανοητό;;....