Ο πραγματικός πρωταγωνιστής των ποδοσφαιρικών play off...

Απόψε το βράδυ όπως είναι γνωστό, πέφτει και επίσημα η αυλαία του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου με τη διεξαγωγή της τελευταίας αγωνιστικής των πλέι οφ...Δεν ξέρω ειλικρινά τι θα απαντούσατε αν σας ρωτούσε κάποιος σε σχέση με το ποιος είναι για σας η απόλυτη προσωπικότητα των αγώνων αυτών...Οι απαντήσεις σας ενδεχομένως να ποικίλλουν και να διαφέρουν...Ο φτωχός συγγενής όμως για μια ακόμη φορά θα πάει κόντρα στο ρεύμα και θα επιλέξει σαν προσωπικότητα όλης της χρονιάς (και όχι μόνον των πλέι οφ) τον ένα και μοναδικό, τον απόλυτο μακεδονομάχο, τον δημοσιογράφο σταρ, τον μοναδικό λόγο για τον οποίο αξίζει να πληρώνουμε την Ε.Ρ.Τ.,τον άνθρωπο που σε κρατάει ξύπνιο κάθε Κυριακή βράδυ, τον ανεπανάληπτο Γιώργο Μίνο...

Το μυαλό μου γυρίζει πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 80 και αρχές του 90...Βλέποντας τις φάσεις κάθε Κυριακή βράδυ στην Αθλητική Κυριακή πάντα ξεχώριζα τον εκφωνητή της Τούμπας, ο οποίος στην κυριολεξία ούρλιαζε σε κάθε γκολ που επιτύγχανε ο Π.Α.Ο.Κ. Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να έχουμε όλοι εμείς την ευκαιρία να αντικρίσουμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, τη φυσιογνωμία του μεγάλου Παοκτζή Γιώργου Μίνου...Ενός ανθρώπου που δεν έκρυψε ποτέ τα οπαδικά του αισθήματα και πάντα προσπαθεί να μας αποδείξει πως στην πραγματικότητα είναι μια κινητή εγκυκλοπαίδεια σε σχέση με τα θέματα του Δικεφάλου του Βορρά...

Καταλαβαίνω πως ενδεχομένως σε πολλούς από εσάς ίσως και να είναι αντιπαθής και να τον θεωρείτε προκλητικό...Ο άνθρωπος όμως προσπαθεί πάντα να προστατέψει την ομάδα που αγαπά με τέτοιον ζήλο, που είμαι βέβαιος πως οι οπαδοί όλων των ομάδων κατά βάθος θα επιθυμούσαν να έχουν κάποιον σαν τον Γιώργο Μίνο που να καλύπτει το ρεπορτάζ της αγαπημένης τους ομάδας,...Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας...Τουλάχιστον οι ρεπόρτερ των τριών μεγάλων ομάδων του κέντρου στην κρατική τηλεόραση μοιάζουν να παίρνουν γραμμή από τις διοικήσεις των ομάδων..Ενώ στην περίπτωση Μίνου, θεωρώ πως ίσως ο ίδιος καθορίζει τη γραμμή της ομάδας του Π.Α.Ο.Κ. σε σημείο που ακόμη και ο Ζαγοράκης αυτόν συμβουλεύεται...

Ο Γιώργος Μίνος είναι μια cult φυσιογνωμία που μπορούμε να απολαύσουμε στους δέκτες μας μέσω της κρατικής τηλεόρασης...Ένας ρεπόρτερ που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να προωθεί σε εμάς τους αδαείς το μεγαλείο της ομάδας του Π.Α.Ο.Κ...Ένας ρεπόρτερ που έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο...Μέσα σε δύο λεπτά ανταπόκρισης σε εκπομπή, να αναφέρει τη λέξη Π.Α.Ο.Κ. πάνω από τριάντα φορές...Ένας ρεπόρτερ που γνωρίζει την αναγνώριση και την αποδοχή σε σχεδόν οποιαδήποτε έδρα επισκέπτεται με την αγαπημένη του ομάδα...Ένας ρεπόρτερ που φαίνεται να γνωρίζει την Τούμπα και τα μυστικά της, πολύ καλύτερα και από το ίδιο του το σπίτι...Αφού να μου πείτε, η Τούμπα είναι το πραγματικό σπίτι του μεγάλου και τεράστιου Γιώργου Μίνου...

Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, ο Γιώργος Μίνος είναι ένας αμετανόητος εργένης και συνάμα ένας μεγάλος bon viveur...Το πρώτο δικαιολογείται καθώς όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά ο Π.Α.Ο.Κ. είναι η μεγάλη του αγάπη και έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτήν την ομάδα...Όσο για το δεύτερο το παραδέχτηκε ο ίδιος σε μια συνέντευξη που είχε δώσει πριν από κάποιους μήνες στο κυριακάτικο ένθετο της εφημερίδας Sportday...Ντύνεται με ακριβά ρούχα και συχνάζει στα μπουζούκια, κυρίως της συμπρωτεύουσας...Συμπληρώνω, ότι όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος είναι κολλητός φίλος με τα μεγαλύτερα ονόματα της νυχτερινής διασκέδασης του τόπου...

Το πόσο μεγάλος είναι ο Γιώργος Μίνος στην οικογένεια του Π.Α.Ο.Κ φαίνεται από πολλά γεγονότα...Πριν από περίπου ένα χρόνο ο Ζαγοράκης έκανε κάποιες δηλώσεις στους ρεπόρτερ της ομάδας με αφορμή την κατασκευή νέου προπονητικού κέντρου για την ομάδα...Οι κάμερες ήταν σχετικά μακριά και η εικόνα ήταν ανοιχτή...Παρόλο που τον είχαν περικυκλώσει τουλάχιστον δέκα δημοσιογράφοι, μόνο ο Γιώργος Μίνος ήταν αυτός που έκανε καίριες ερωτήσεις...Η σκηνή ήταν χαρακτηριστική διότι ο πρόεδρος της ομάδας απαντούσε κοιτώντας κατάματα μόνο το Γιώργο Μίνο, λες και δεν υπήρχε κανείς άλλος παρών...Αλλά και όταν φτάνουν στο αεροδρόμιο τα καινούρια μεγάλα αποκτήματα της ομάδας στο αεροδρόμιο (Μουσλίμοβιτς,Γκαρσία,Κοντρέρας,Κονσεισάο...), ο Μίνος είναι αυτός που τα καλωσορίζει και τους κάνει τις ερωτήσεις που πρέπει...Όλοι οι άλλοι απλά κρατούν ένα μικρόφωνο και συλλέγουν απαντήσεις...Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αυτό, αλλά αν το δείτε θα κατανοήσετε πως έχω απόλυτο δίκιο...

Αυτό όμως που καθιέρωσε το Γιώργο Μίνο στη συνείδηση των θαυμαστών του, ως τον καλύτερο και πληρέστερο Έλληνα αθλητικό ρεπόρτερ είναι οι περίφημες σκηνές με τους διαιτητές...Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει ποτέ, αλλά ποτέ το ταξί με τους διαιτητές δεν αποχωρεί από το γήπεδο της Τούμπας, αν δεν ολοκληρώσει τις ερωτήσεις του ο αδέκαστος και σκληρός κριτής Γιώργος Μίνος...Με το μικρόφωνο στο χέρι και επικριτική φωνή, ο Γιώργος Μίνος αποτελεί τον τέλειο δικαστή της συμπρωτεύουσας, που δικάζει τα εγκλήματα των διαιτητών κατά του Π.Α.Ο.Κ. Σε περίπτωση που η ομάδα έχει κερδίσει τότε οι ερωτήσεις του περιορίζονται στο κλασσικό "Πως είδατε την ατμόσφαιρα κύριε Κάκο;" ή "Πως είδατε το παιχνίδι κύριε Κασναφέρη;"...Αν όμως ο Π.Α.Ο.Κ. έχει αδικηθεί το ύφος αλλάζει και γίνεται αμείλικτο..."Κύριε Πολατιάν, ο Βιειρίνια είναι στο νοσοκομείο και εσείς δεν είδατε τίποτα;" ή "κύριε Κάκο, γιατί αποβάλατε μόνο τον Πάμπλο Γκαρσία και όχι και το Σιμάο που χτύπησε ηθελημένα ένα ball boy της ομάδας του δικεφάλου;"...Έχει δεν έχει διάθεση οι διαιτητής να απαντήσει, ο Μίνος επιμένει...Μάλιστα πολλές φορές χώνει το χέρι με το μικρόφωνο μέσα από το παράθυρο του ταξί και δεν αφήνει τον οδηγό να ξεκινήσει αν δεν πάρει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του...

Το μεγαλείο και ο μύθος του μεγάλου Γιώργου Μίνου διατηρείται και ενισχύεται από το γεγονός πως είναι ο μοναδικός δημοσιογράφος για χάρη και για πάρτη του οποίου έχουν γραφτεί δύο τουλάχιστον τραγούδια...το ένα είναι του Αντώνη Ρέμου..."Μίνε μες στα όνειρα μου, γίνε φόβος και χαρά μου, Μίνε μέσα στη ζωή μου Μίνε" και το δεύτερο είναι ένα παλιό τραγούδι του Γιώργου Καμπουρίδη που λέει..."Μίνε κοντά μου μια ζωή, όλα για μένα είσαι εσύ, Μίνε πως θες να σου το πω...."Βρείτε μου εσείς έναν άλλον δημοσιογράφο και ειδικά αθλητικό, για τον οποίον να έχουν γραφτεί τραγούδια...Επειδή όμως είναι μάταιο να ψάχνετε διότι δε θα βρείτε, ας παραδεχτούμε όλοι μαζί το μεγαλέιο του ανδρός...

Πέρα από την πλάκα τώρα, ο Γιώργος Μίνος είναι μια cult φυσιογνωμία, που αγαπάει την ομάδα του και προσπαθεί να την προστατεύσει με όποιον τρόπο νομίζει αυτός καλύτερα...Ξέρω, πως πολλοί ενδεχομένως να τον θεωρείτε κάφρο και υποκινητή της βίας...Όσοι είστε αυτοί της άποψης, αναλογιστείτε πρώτα τη στάση και τον οπαδισμό όλων των υπόλοιπων μελών της Αθλητικής Κυριακής (δημοσιογράφων και μη) και στη συνέχεια θεωρώ πως θα συμφωνήσετε μαζί μου πως ο Γιώργος Μίνος είναι απλά ένας ρομαντικός και τίποτα περισσότερο, για αυτό και αποθεώνεται σε πολλά γήπεδα ακόμη και της Αθήνας...Συν τοις άλλοις, ας αναλογιστούμε πως ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι από τους λίγους που βγήκαν δημόσια και εξέφρασαν κάποιες συνδικαλιστικές απόψεις με γνώμονα την προστασία κάποιων συναδέλφων του που αντιμετωπίζουν προβλήματα...Οι προτάσεις του ήταν σωστές και δίκαιες σε πολλά σημεία και αυτό τον τιμά ιδιαίτερα...

Τιμή και δόξα λοιπόν στον αγνό μακεδονομάχο και αγωνιστή για τα δίκαια του Π.Α.Ο.Κ., Γιώργο Μίνο, έναν άνθρωπο που θεωρώ πως οι πάντες θα επιθυμούσαμε να τον έχουμε ρεπόρτερ που να καλύπτει τα θέματα της αγαπημένης μας ομάδας...Τιμή και δόξα στον άνθρωπο που έχει την Τούμπα σαν πραγματικό του σπίτι και γεμίζει το στόμα του με την παροιμιώδη ατάκα "Αμπντέλ Ραζέκ Μαχμούτ Σικαμπάλα Φαφτάλα" (βλέπε βίντεο στο τέλος της δημοσίευσης και προσέξτε τον παρουσιαστή πως κρατιέται για να μη γελάσει) και ας του ευχηθούμε η αγαπημένη του ομάδα να κατακτήσει έναν τίτλο, μόνο και μόνο για να δούμε μετά πως θα παρουσιάσει το θέμα...

υγ1 Ζω για τη στιγμή της πρώτης εφ' όλης της ύλης συνέντευξης του Βασίλη Γκαγκάτση στο Γιώργο Μίνο...Μια συνέντευξη που αν ποτέ δοθεί και την προβάλλει η Ε.Ρ.Τ. στο prime time, τότε θα πιάσει τέτοια θεαματικότητα που τα ποσοστά της Eurovision και του τελικού του Champions League θα μοιάζουν μικρά και ανύπαρκτα...

υγ2 Την περασμένη Κυριακή κάθισα και παρακολούθησα το ματς Παναθηναϊκού - Π.Α.Ο.Κ. μόνο και μόνο για να απολαύσω τις ατάκες του τρισμέγιστου Γιώργου Μίνου, της κινητής εγκυκλοπαίδειας της ομάδας, του μοναδικού ανθρώπου που η πρώτη του λέξη όταν ήταν μωρό δεν ήταν μαμά ή μπαμπά αλλά Π.Α.Ο.Κ....

Περί οικολογίας και "Οικολόγων-Πράσινων"...

Ενόψει των προσεχών εκλογών, αγαπητοί αναγνώστες του φτωχού συγγενή, θα έχετε παρατηρήσει πως μια έννοια που συζητείται πολύ έντονα παντού είναι η οικολογία...Η οικολογία σε γενικές γραμμές είναι ο σεβασμός στη φύση και το περιβάλλον που μας φιλοξενεί, αλλά και ο σεβασμός στις επόμενες γενιές που θα έρθουν και θα ζήσουν στο μέλλον...Τουλάχιστον έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τη συγκεκριμένη έννοια σε πολύ γενικές γραμμές...Τελευταία, σε όλες τις πολιτικές συζητήσεις το θέμα της οικολογίας τείνει να γίνει must...Όλοι αναπτύσσουν τις απόψεις τους περί τούτου και εξαγγέλλουν την πολιτική που θα εφαρμόσουν στο συγκεκριμένο θέμα...Φυσικά δεν τους έπιασε τυχαία όλους αυτή η οικολογική πρεμούρα..Απλά παρατηρούν την θεαματική άνοδο των οικολόγων πράσινων στις δημοσκοπήσεις και επιθυμούν να επωφεληθούν....

Προς όλους αυτούς που όψιμα ανακάλυψαν το ενδιαφέρον τους για την οικολογία (αναφέρομαι φυσικά και στα πέντε κοινοβουλευτικά κόμματα και τους επικεφαλείς τους)...Κύριοι να σας υπενθυμίσω πως η οικολογία δεν είναι μια έννοια που τη θυμόμαστε προεκλογικά...Οικολογική πολιτική δεν είναι να βάζουμε πρόστιμα στις επιχειρήσεις που ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα, αλλά να βρούμε τρόπο ώστε να εξαλείψουμε τη ρύπανση...κύριε πρωθυπουργέ που ήταν η οικολογική σας συνείδηση όταν κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα παραδίδεται στις φλόγες και οι φωτιές σταματούν μόνο όταν δεν βρίσκουν άλλο να κάψουν...επίσης πείτε μας έστω και μια θέση για το τεράστιο πρόβλημα με τη μόλυνση και το νέφος της πρωτεύουσας (δεν σας ακούω, ααα ξέχασα ρωτάτε τον επικοινωνιολόγο σας για να σας απαντήσει τι πρέπει να πείτε...)...Κύριε αρχηγέ της αντιπολίτευσης εσείς τι άποψη έχετε; μόνο μην εκστομίσετε ξανά πως το κόμμα σας είναι οικολογικό επειδή έχει σαν σήμα τον πράσινο ήλιο, διότι ακόμη γελάμε...Κύριοι πολιτικοί αρχηγοί (και των 3 μικρότερων κομμάτων) που είναι η οικολογική σας συνείδηση όταν έχετε γεμίσει όλη τη χώρα με τόνους χαρτιού για να διαφημίσετε τα απαράδεκτα κόμματά σας; Εκτός και αν για όλους σας η έννοια οικολογική συνείδηση αρχίζει και τελειώνει στο να πάρετε και να οδηγείτε εσείς και τα στελέχη σας υβριδικά πανάκριβα αυτοκίνητα εις βάρος του απλού Έλληνα πολίτη που χρεώνεται το λογαριασμό...Αν είναι έτσι πάω πάσο...

Μέσα σε όλα αυτά ξεπήδησε το κόμμα των οικολόγων πράσινων εντελώς από το πουθενά και απροειδοποίητα...Η λαϊκή δυσαρέσκεια για τα κόμματα είναι μεγάλη και επεκτείνεται σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα...Αν εξαιρέσουμε λίγους κολλημένους ή ευνοημένους, όλοι οι υπόλοιποι ψάχνουν για κάτι καινούριο, πρωτοποριακό και άφθαρτο...Αυτήν την ανάγκη του λαού εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι και έφεραν στη δημοσιότητα το συγκεκριμένο κόμμα...

Προσωπικά διατηρώ πολλές επιφυλάξεις για το συγκεκριμένο κόμμα...Το τι μπορεί να διαβάσει κανείς για αυτούς ιδίως στο ίντερνετ ξεπερνά κάθε φαντασία...Οι περισσότεροι αποφαίνονται πως το συγκεκριμένο κόμμα είναι ένα δημιούργημα κάποιων επιχειρηματικών ομίλων στην προσπάθεια τους να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και να προωθήσουν τα συμφέροντα τους...Κάποιες από αυτές τις απόψεις προέρχονται από σοβαρούς ανθρώπους...Υπαινίσσονται πως το κόμμα των οικολόγων είναι δημιούργημα συγκεκριμένου εκδοτικού ομίλου (που γενικά ασχολείται με την οικολογία) με στόχο να απορροφήσει κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση...Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αληθή, αυτό που ξέρω είναι πως μια εφημερίδα που βγάζουν, είναι χορηγία πολύ μεγάλου και ανερχόμενου επιχειρηματία...Πολλές συμπτώσεις δεν μαζεύτηκαν ήδη; Ένα στοιχείο που ενισχύει όλα τα παραπάνω είναι η τεράστια προώθηση και προβολή που έτυχε το συγκεκριμένο κόμμα κυρίως από τις δημοσκοπήσεις...Όλες οι δημοσκοπήσεις τεχνηέντως προώθησαν όσο περισσότερο μπορούσαν τους οικολόγους πράσινους με συγκεκριμένες μεθόδους και τεχνικές στις οποίες έχω αναφερθεί πρόσφατα με σχετικές δημοσιεύσεις...

Δεν θεωρώ πως οι οικολόγοι ήρθαν για να μείνουν στο πολιτικό σκηνικό, απλά λόγω της δυσαρέσκειας και της προώθησης που απολαμβάνουν, ενδεχομένως να πάνε καλά στις προσεχείς εκλογές..Αυτήν την άποψη την αντλώ από την παντελή ανυπαρξία τους σε επίπεδο προτάσεων...Από ανθρώπους που διαφημίζουν την οικολογική τους συνείδηση περίμενα να ακούσω έστω 5 προτάσεις για την οικολογική αναβάθμιση της χώρας και την προστασία του περιβάλλοντος...Αλλά μήπως ζητάω πολλά, αφού καλά καλά δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι στην πραγματικότητα;...Εγώ γνωρίζω μόνο τον Τρεμόπουλο και τον Καφετζόπουλο...Τους οποίους παρακολουθώ άναυδος σε βίντεο στο ίντερνετ (πρόσφατα και παλιότερα) να διατρανώνουν απόψεις για το μακεδονικό ζήτημα τις οποίες αν τις χαρακτηρίσει κανείς ανθελληνικές είναι επιεικής...Αυτά περιμένουμε από ένα οικολογικό κόμμα; Δε νομίζω...Έπειτα είναι και το άλλο...Οι επικοινωνιολόγοι λέει συμβούλεψαν τους επικεφαλείς τους να μην λεν απολύτως τίποτα, αλλά να αφήνουν τους άλλους να τους κάνουν έστω και αρνητική διαφήμιση, καθώς αυτό ανεβάζει τα ποσοστά τους...Μόνο στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν αυτά...Αυτή είναι λοιπόν η νέα πολιτική πρόταση...Αντί να αντιμετωπίσουν το σάπιο κομματικό σύστημα με ρηξικέλευθες προτάσεις, προτιμούν να χρησιμοποιούν επικοινωνιακές στρατηγικές...

Στην πραγματικότητα θεωρώ πως εκτός από κάποιους επιχειρηματίες, η ύπαρξη και η άνοδος των οικολόγων πράσινων ευνοεί και κάποια από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα...Για παράδειγμα δεν θεωρώ πως η κυβέρνηση τους φοβάται, ίσα ίσα θέλει να είναι δυνατοί για να κόψουν ψήφους από την αξιωματική αντιπολίτευση...Είναι ο λόγος για τον οποίο τα μέσα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προωθούν την ακροδεξιά αντίστοιχα...Αλλά και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην πραγματικότητα δεν έχει λόγους να τους φοβάται έστω και αν το κόψουν ποσοστά προσωρινά...Διότι τα στελέχη των πράσινων ανήκουν στην ίδια δεξαμενή με αυτούς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και μπορούν πολύ εύκολα στο μέλλον να συνεταιρισθούν ή να απορροφηθούν...Και η ακροδεξιά επιθυμεί την ύπαρξη τους, αφού αποκλείεται κάποιος να φύγει από κει και να ψηφίσει πράσινους (λόγω υποτίθεται εθνικών λόγων)...

Συνοψίζοντας, επαναλαμβάνω πως η οικολογία και η προστασία του περιβάλλοντος και του πλανήτη είναι έννοιες πολύ σοβαρές για το μέλλον όλων μας και σίγουρα αξίζουν μεγαλύτερου ενδιαφέροντος και προσοχής από όλους μας...Απαιτείται πραγματικό ενδιαφέρον από τους πολιτικούς και κυρίως προτάσεις και άμεσες λύσεις...Διότι, έτσι όπως το πάμε, ο πλανήτης που θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές θα είναι αδύνατο να κατοικηθεί...Και φυσικά το πρόβλημα επ' ουδενί δεν επιλύεται από κατευθυνόμενα πυροτεχνήματα τύπου οικολόγων-πράσινων, σχηματισμούς που υφίστανται απλά για να μπορούν κάποιοι δυνατοί να επηρεάζουν καταστάσεις προς ίδιον όφελος...

υγ1 Ίσως να είμαι σκληρός με το κόμμα αυτό...Αλλά από ένα νέο υποτίθεται οικολογικό κόμμα, περιμένω να ακούσω προτάσεις που θα μας βγάλουν από το οικολογικό αδιέξοδο, το οποίο πνίγει σαν θηλιά τη χώρα και όχι να συμμορφώνεται με τις υποδείξεις των επικοινωνιολόγων...

υγ2 Όπως σας έχω υποσχεθεί, σε κάθε ανάρτηση σε σχέση με τις εκλογές θα ανεβάζω και ένα συνοδευτικό βίντεο...Σήμερα, μιας και μιλάμε για οικολογία και περιβάλλον, ανεβάζω το τραγούδι "στα καμένα" του Λ.Μαχαιρίτσα...Ένα τραγούδι που βγήκε πριν από 17-18 χρόνια, αλλά περιγράφει με πολύ γλαφυρό και παραστατικό τρόπο την σημερινή κατάσταση του περιβάλλοντος, αλλά και τις μέρες που ακολουθούν...Είναι και μια ευκαιρία, πριν πάμε να ψηφίσουμε (όσοι πάμε) να θυμηθούμε τι συνέβη στη χώρα πριν ακριβώς δύο καλοκαίρια, έτσι για να μην νομίζουν πως ξεχνάμε...

"Ονειρεμένος" Τελικός...!!!

Λοιπόν ακούστε αγαπητοί αναγνώστες του φτωχού συγγενή, τι μου συνέβη προχθές Τετάρτη το βράδυ, ημέρα διαξαγωγής του τελικού του Champions League ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ....Προερχόμενος από μια κουραστική ημέρα εργασίας και έχοντας ξυπνήσει από τις 6 η ώρα το πρωί, το πρόγραμμα μου συνεχίστηκε με ένα γεμάτο δίωρο στο φροντιστήριο της ξένης γλώσσας...Μπήκα στο σπίτι, σκάρτη μία ώρα πριν ξεκινήσει το μεγάλο ματς...Βλέπετε, κάθε χρόνο ο συγκεκριμένος τελικός αποτελεί το επιστέγασμα μιας ολόκληρης ποδοσφαιρικής χρονιάς...Πόσο μάλλον φέτος, που αναμετρήθηκαν δύο πολύ καλές και εξαιρετικά λαοφιλείς ομάδες στο ολυμπιακό στάδιο της Ρώμης...
Μπαίνοντας σπίτι ήξερα πως έπρεπε να βιαστώ, καθώς ο χρόνος λιγόστευε επικίνδυνα...Τελικά εν τάχει πρόλαβα να κάνω ένα μπάνιο και να τσιμπήσω κάτι στα πεταχτά..Ήμουν έτοιμος λίγα λεπτά πριν την έναρξη του ματς...Ευτυχώς η συγκεκριμένη βραδιά ήταν εξαιρετικά δροσερή και ευχάριστη...Γέμισα ένα μεγάλο ποτήρι λευκό κρασί με πάγο και ξάπλωσα στο κρεβάτι έτοιμος να απολαύσω το υπερθέαμα...Πάλι καλά που πρόλαβα..Όταν άνοιξα την τηλεόραση, είχε μόλις ξεκινήσει το μικρό τελετουργικό που προηγήθηκε του αγώνα...Θεε μου, σκέφτηκα...Τι ωραία που θα ήταν αν έπαιρναν το κύπελλο οι Καταλανοί...Όχι μόνο επειδή είναι σχετικά συμπαθητική και θεαματική ομάδα, αλλά για να ηττηθεί η αντιπαθητική προς εμένα Μάντσεστερ...Η ώρα έφτασε...Οι ομάδες εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο και μετά το χαιρετισμό οι δύο αρχηγοί Πουγιόλ και Γκιγκς μαζί με τους διαιτητές επιλέγουν εστίες...Όλα είναι έτοιμα και τα πάντα μοιάζουν ιδανικά...Αν υπήρχε και άλλος εκφωνητής στην κρατική τηλεόραση ενδεχομένως θα ήταν ακόμη καλύτερα, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...Αισθάνομαι τα βλέφαρα μου να βαραίνουν και τον ύπνο να με περιτριγυρίζει...Δεν είναι δυνατόν να χάσω έναν τέτοιο τελικό για να κοιμηθώ σκέφτομαι...Το ματς μόλις ξεκίνησε...Δυστυχώς οι Άγγλοι φαίνεται να μπήκαν καλύτερα...Ο Ρονάλντο εκτελεί φάουλ, ο Βαλντέζ αποκρούει ενστικτωδώς και ευτυχώς ο Παρκ εξ' επαφής μπλοκάρεται από τους αμυντικούς και αποτυγχάνει να σκοράρει από κοντά...Τα βλέφαρα μου συνεχίζουν να βαραίνουν...Έχουν περάσει ήδη τα πρώτα 6-7 λεπτά του ματς και η Μάντσεστερ έχει επιχειρήσει ήδη 5 σουτ, φαίνεται να είναι καλύτερη...Αχ πρέπει οπωσδήποτε να κρατηθώ ξύπνιος...Το ματς συνεχίζεται...Τα χρώματα της ομάδας μου μοιάζουν να αλλάζουν...Παρατηρώ την ενδεκάδα μας, μα τι έκανε πάλι ο Πραντέλι, αναρωτιέμαι...Πάλι μόνο του τον Τζιλαρντίνο προωθημένο, πως θα βγάλει η ομάδα φάσεις σε ένα τέτοιο παιχνίδι; ΟΚ ο Μούτου είναι ανέτοιμος και καλώς έμεινε στον πάγκο για να μπει αν υπάρξει μεγάλη ανάγκη αργότερα...Αλλά για πείτε μου, γιατί εκνευρίζομαι...Ο Πατσίνι δεν μας έκανε, και τον πουλήσαμε;..Βλέπω και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές μας...Μα γιατί να προτιμάται ο Νταινέλι από τον Κρόλντρουπ, ο δανεικός Ζάουρι από τον Κομότο και ο Σεμιόλι από τον Κουζμάνοβιτς...Ας είναι, ας ελπίσουμε πως ο προπονητής μας κάτι καλό έχει σχεδιάσει για να αντιμετωπίσει τους Άγγλους...Τα λεπτά κυλούν και οι Άγγλοι δείχνουν ολοένα και περισσότερο απειλητικοί...

Φτάσαμε στο 25ο λεπτό αισίως...Ο ανεκδιήγητος κύριος Μπουζάκα καταλογίζει ένα φάουλ υπέρ τους, που μοιάζει ανύπαρκτο...Είναι μακριά από το τέρμα, αλλά όλοι ξέρουμε τις δυνατότητες του Κ. Ρονάλντο...Εκτελεί το φάουλ, η μπάλα κοντράρει στο τείχος, αλλάζει πορεία, ξεγελάει τον Φρέι και καταλήγει στα δίχτυα...Μάντσεστερ - Φιορεντίνα 1-0...Οι Άγγλοι πανηγυρίζουν έξαλλα στις εξέδρες, ενώ οι δικοί μας οπαδοί μένουν βουβοί...Πάμε παιδιά δεν χάθηκε τίποτα...

Φτάνουμε στο 40ο λεπτό και η εικόνα του ματς δεν δείχνει να αλλάζει δυστυχώς...Ίσα ίσα που οι Άγγλοι πιέζουν ενώ οι δικοί μας κάνουν σκληρά φάουλ, όντας προφανώς εκνευρισμένοι και απογοητευμένοι...Η μισή ομάδα είναι φορτωμένοι με κίτρινες κάρτες...ειδικά ο Φελίπε Μέλο μοιάζει να είναι εκτός εαυτού με τα σφυρίγματα του διαιτητή...Ημίχρονο...Είμαστε πίσω στο σκορ, αλλά το ένα γκολ μπορεί να ισοφαριστεί...Απλά πρέπει οι παίχτες μας να μπουν μέσα στο δεύτερο με ενθουσιασμό, αυταπάρνηση και καθαρό μυαλό και τότε όλα είναι πιθανά...

Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο...Μοιάζουμε να έχουμε μπει με περισσότερη πίστη για την ολική ανατροπή...Παίρνει την μπάλα ο Γιόβετιτς, μεγάλο ταλέντο ο Μαυροβούνιος, περνάει τους πάντες και τα πάντα, ανατρέπεται στην περιοχή, πέναλτι, όχι λέει ο διαιτητής...παίζετε...μα είναι δυνατόν αναρωτιέμαι και νευριάζω...βγαίνει η Μάντσεστερ σε κόντρα επίθεση...Ρούνει δίνει στον Γκιγκς, αυτός στον Άντερσον από εκεί στον Παρκ, ο Κορεάτης τετ α τετ,πλασάρει...2-0....όλα μοιάζουν τελειωμένα...δυστυχώς...

Επιτέλους ξύπνησε ο Πραντέλι και ρισκάρει, έξω ο Ντοναντέλ μέσα ο Μούτου...σε αυτόν προσωπικά στηρίζω πολλά, αν και τα πράγματα είναι δύσκολα αν όχι ακατόρθωτα....Βγαίνουμε μπροστά κατά κύματα, τα παίζουμε όλα για όλα, έτσι και αλλιώς πλέον δεν έχουμε τίποτα περισσότερο να χάσουμε...Η Φιορεντίνα αλλάζει όμορφα την μπάλα εκτός περιοχής...Γιόβετιτς σε Μούτου, από εκεί στον Μέλο, κόντρα η μπάλα κυλά εκτός περιοχής, Ρικάρντο Μοντολίβο σουτ....στο Γάμα....2-1...Γκολάρα...πάντα το έλεγα πως ο συγκεκριμένος είναι απλά παιχταράς πέρα πάσης αμφιβολίας...Γρήγορα παιδιά, μαζέψτε την μπάλα να την στήσετε στη σέντρα...Το ρολόι σημαδεύει το 60ο λεπτό του αγώνα...

Παιχνίδι κέντρου,σκοπιμότητας και σπατάλης χρόνου από τους Άγγλους, περάσαμε το 80 λεπτό, τα παίζουμε όλα για όλα πλέον και κυνηγούμε την ισοφάριση με αποννενοημένα διαβήματα και σέντρες...

88ο λεπτό...Κερδίζουμε κόρνερ από αριστερά...Όλοι μέσα μπας και γίνει κάτι...Εκτελεί ο Γιόβετις, κεφαλιά πάσα του Μέλο στον Τζιλαρντίνο, αυτος κεφαλιά στη γωνία....ναι είναι το 2-2....Το Ολίμπικο παίρνει φωτιά στην κυριολεξία και οι τιφόζι δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα στην κερκίδα με τις εκδηλώσεις και τις φωνές τους...Τουλάχιστον μοιάζουμε να διασφαλίζουμε την παράταση...Αν και με τους Άγγλους δεν πρέπει να έχεις ποτέ το κεφάλι σου ήσυχο και ειδικά με την Μάντσεστερ, η οποία είναι μάστερ του ανατροπής...Για αυτό λοιπόν άμυνα, παιχταράδες μου και στην παράταση ή τα πέναλτι βλέπουμε...

Ωχ 93ο λεπτό κόρνερ για τη Γιουνάιτεντ...Όλοι πίσω εκτός από το Μούτου...Εκτελείται πολύ καλά από τον Σκόουλς, ευτυχώς ο Φρέι κάνει καλή έξοδο και διώχνει με ασφάλεια με τις γροθιές...Άγιο είχαμε...Η μπάλα φτάνει στον Μοντολίβο που αδειάζει τον Τέβες και μοιράζει έξοχα το παιχνίδι αριστερά στον Βάργκας...Έλα Περουβιανό μου άτι, ανέβα...Ανεβαίνει από αριστερά, σέντρα στην καρδιά της άμυνας, απομακρύνει ο Βίντιτς, στα πόδια του Μούτου εκτός περιοχής με αντίπαλο τον Εβρά...Έλα αρτίστα Ρουμάνε άδειασε τον ειρωνικό Γάλλο, μπορείς...Όντως τον ξεπερνά ο Μούτου, τάκλιν ο Εβρά, δεν φαίνεται να βρίσκει μπάλα, βρίσκει πόδια, πρέπει να είναι πέναλτι, ο Μπουζάκα κοντοστέκεται, μοιάζει αναποφάσιστος, τελικά δείχνει τη βούλα του πέναλτι....Ναιιι πέναλτι στην τελευταία φάση, φωνάζω τόσο δυνατά, που ακούστηκα σχεδόν σε ολόκληρη τη συνοικία...

Εκτελεστής ο ίδιος ο Μούτου...Ο Εβρά τον πλησιάζει και μοιάζει με τα λεγόμενα του να θέλει να του αποσπάσει την προσοχή, την αυτοπεποίθηση και να του σπάσει την ψυχολογία...Παίρνει φόρα ο Ρουμάνος...Θεούλη μου, μακάρι να το εκτελέσει με λόμπα αλα Πανένκα, όπως συνηθίζει να κάνει ο Μούτου συχνά πυκνά...Θα είναι η μέγιστη ηδονή για όλους εμάς τους φιλάθλους της Φιορεντίνα...Όντως λόμπα, το θαύμα έγινε, η μπάλα αργά, βασανιστικά και ψηλοκρεμαστά πηγαίνει στα δίχτυα...3-2...ένα βήμα από την κούπα...Ο Φαν ντερ Σααρ περίλυπος μαζεύει τη μπάλα από το πλεχτό...ο Μούτου έχει πνιγεί στις αγκαλιές όλων των παιχτών...πνιγόμαστε από χαρά που έλεγε και ο Χελάκης...Έληξε κύριε διαιτητά....

Όντως τέλος...ο Μπουζάκα με το τριπλό σφύριγμα δίνει τέλος στον συγκλονιστικότερο τελικό όλων των εποχών που φέρνει τη Φιορεντίνα στο υψηλότερο σκαλί της Ευρώπης... Ταυτόχρονα, παίρνουμε έστω και ετεροχρονισμένα ρεβάνς από τη Μάντσεστερ για το αβαβα 0-0 με τη Βαλένθια πριν καμιά δεκαριά χρόνια που μας στέρηση την πρόκριση στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης τότε....

Έχω δακρύσει από χαρά και συγκίνηση...Κάνω μια απότομη κίνηση για να σηκωθώ από το κρεβάτι για να πάρω το μοβ κασκόλ και να πανηγυρίσω το τρόπαιο...χτυπάω λίγο το κεφάλι μου στο ξύλο του κρεβατιού....Ξυπνάω γρήγορα ιδρωμένος....Βλέπω στην τηλεόραση τους Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι αγκαλιά με την κούπα να κάνουν το γύρο του θριάμβου...Η Μπαρτσελόνα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης λέει ο Βερνίκος για τρίτη φορά...Καταλανικές σημαίες παντού και παντού στο στάδιο Ισπανοί φίλαθλοι να γιορτάζουν....

Τελικά, όνειρο ήτανε (που λέει και ο Αλκίνοος)... Όνειρο πως η μεγάλη Φιορεντίνα κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο του Champions League απέναντι στη Μάντσεστερ με 3-2... Ένα όνειρο πολύ όμορφο, με πολλή δράση, εναλλαγές συναισθημάτων και όμορφο θέαμα...Ένα όνειρο που εύχομαι ολόψυχα να βγει και στην πραγματικότητα και η ταλαιπωρημένη μα αξιοπρεπής και αξιόλογη ομάδα μου η Φιορεντίνα να το κατακτήσει σύντομα...Άλλωστε, τα όνειρα είναι δωρεάν και δεν απαγορέυονται...Πολύ όμορφη βραδιά, που το όνειρο την έκανε ακόμη ομορφότερη και φανταστική...Συμπέρασμα...Αξίζει φίλε (της Φιορεντίνα) να υπάρχεις για ένα όνειρο, και ας μην πραγματοποιηθεί ποτέ...λίγο με ενδιαφέρει στην πραγματικότητα...

Η άλωση της Πόλης (σκόρπιες,γενικές σκέψεις..)

Στο μάθημα της Ιστορίας δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλός, παρότι ενδεχομένως τελικά το συγκεκριμένο μάθημα είναι από τα σημαντικότερα για κάθε μαθητή...Η γνώση της ιστορίας αποτελεί οδηγό για την πορεία στο μέλλον και αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο χωριστά, αλλά και για κάθε λαό...Αλλά δυστυχώς το σχολείο ζητάει από τους μαθητές να είναι πρώτοι στους βαθμούς επιβραβεύοντας την παπαγαλία, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο στο μαθητή μια απέχθεια για το μάθημα αυτό...Θα σας εξηγήσω για ποιο λόγο κάνω αυτόν τον σύντομο πρόλογο....

Πέρασαν 556 χρόνια από την ημερομηνία της άλωσηςτης Κωνσταντινούπολης....Ήταν 29η Μαΐου του 1453 όταν ο Μωάμεθ έπαιρνε τον έλεγχο της Πόλης στα χέρια του. Γεγονός που είχε ως απόρροια την επέκταση της τουρκικής κατοχής στον ευρύτερο ελληνικό χώρο για περίπου τέσσερις αιώνες...Μια τουρκοκρατία που εκτός όλων των άλλων, στιγμάτισε την Ελλάδα και άφησε κάποια ανεξίτηλα στίγματα στους Έλληνες...

Στόχος μου με τη συγκεκριμένη δημοσίευση δεν είναι φυσικά να αναλωθώ σε ιστορικά γεγονότα, τα οποία δεν γνωρίζω πλην των βασικών...Στόχος μου είναι με αφορμή την επέτειο της άλωσης να αναφερθώ σε κάποιες λεπτομέρειες που κεντρίζουν το δικό μου ενδιαφέρον και θεωρώ πως είναι χρήσιμο να τις μοιραστώ με όλους εσάς...Λεπτομέρειες και ασήμαντα γεγονότα που ενδεχομένως να αποτελούν οδηγό για τη συμπεριφορά του λαού μας και εν τέλει για το μέλλον μας...Λεπτομέρειες με τις οποίες δυστυχώς κανείς δε μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με προσοχή και πραγματικό ενδιαφέρον. Σκέψεις προσωπικές που θεωρώ πως έχουν κάποια αξία....Ας τις αναφέρω λοιπόν...

Κατ' αρχάς έχω παρατηρήσει πως η σχέση του Έλληνα με τις εθνικές εορτές είναι κάπως παράξενη...Ο σύγχρονος ειδικά Έλληνας αρέσκεται να τιμά και να εορτάζει ιστορικές επετείους, οι οποίες συνδέονται με μεγάλες και περήφανες νίκες του ελληνικού στοιχείου...(Ελληνική επανάσταση, 1940 κλπ)...Φυσικά και τέτοιες επέτειοι είναι άξιοι ανάμνησης και αναφοράς, δεν αντιλέγω καθόλου, αυτό έλειπε...Όμως θεωρώ πως οι συγκεκριμένες επέτειοι απλά τονώνουν το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων και τίποτα περισσότερο...Ένα αίσθημα που βρίσκεται σε πολύ χαμηλό σημείο τα τελευταία χρόνια εξαιτίας του γεγονότος πως η μια σφαλιάρα διαδέχεται την άλλη σε πολλά μέτωπα...Οι κρατούντες είναι παντελώς ανάξιοι να προωθήσουν οτιδήποτε χρήσιμο για τον απλό λαό και έτσι ο Έλληνας ζει με τις ένδοξες αναμνήσεις...Ονειρεύεται περήφανες νίκες και ένδοξες μάχες σαν αυτές στις οποίες διέπρεψαν οι πρόγονοι του κατά το παρελθόν...Ένδοξες στιγμές, στις οποίες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πρωταγωνιστήσει ποτέ ο ίδιος...Ξεκαθαρίζω λοιπόν πως σέβομαι απόλυτα τις συγκεκριμένες επετείους και προχωρώ παρακάτω...

Είμαι της άποψης πως εξαιρετικά χρήσιμες και πλούσιες σε νοήματα για τον Έλληνα και το μέλλον του είναι και κάποιες άλλες ιστορικές στιγμές...Στιγμές που ενδεχομένως να συνοδεύτηκαν από πολεμικές ή διπλωματικές ήττες και συντριβές, αλλά με το πέρασμα του χρόνου είναι ικανές να του προσφέρουν πολλαπλά νοήματα...Θα αναφερθώ κυρίως σε τρεις από αυτές που αφορούν διαφορετικές μεταξύ τους ιστορικές περιόδους.. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος αναφέρομαι στην άλωση της Πόλης, τη Μικρασιατική καταστροφή και την άλωση των Θερμοπυλών...Φαινομενικά τρία γεγονότα που δε συνδέονται μεταξύ τους, αλλά μπορούν να μας προσφέρουν γνώση για το μέλλον...

Λένε πολλές φορές πως μια ένδοξη ήττα μπορεί να είναι καλύτερη από μια αμφιβόλου αξίας νίκη...Δεν είμαι πολύ μακριά από το να συμφωνήσω με αυτή την άποψη...Στις Θερμοπύλες μια χούφτα ανδρείοι τόλμησαν να τα βάλουν με πολλαπλάσιους αντιπάλους. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο και οι δυνάμεις του Λεωνίδα δεν είχαν βάσιμες ελπίδες επικράτησης...(Πληροφορίες που αναφέρουν πως το διπλό των Περσών είχε φραχτεί ελέγχονται ως ανακριβείς...). Για να σοβαρευτώ, προτίμησαν οι Σπαρτιάτες να σκοτωθούν μαχόμενοι όλοι, παρά να οπισθοχωρήσουν προσφέροντας γη και ύδωρ όπως τους ζητήθηκε χαρακτηριστικά...Μια γενναία στάση που αποτελεί μάθημα για όλους μας...Εμάς που δειλιάζουμε μπροστά σε κάθε δυσκολία της σύγχρονης ζωής και είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από τον αγώνα...

Ένα ιδιαίτερο και πολύ σημαντικό στοιχείο κατά την ταπεινή μου άποψη (που το συναντάμε και στην άλωση της Πόλης) είναι ο τρόπος με τον οποίο επήλθε η κατάρρευση...Φυσικά, φαντάζομαι πως όλοι γνωρίζουμε την περίπτωση του Εφιάλτη και της περίφημης Κερκόπορτας αντίστοιχα...Μπορεί και στις δύο περιπτώσεις οι πιθανότητες να μην ήταν υπέρ των Ελλήνων, αλλά αν δε μεσολαβούσε εγχώριος δάχτυλος είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η κατάληξη θα ήταν η ίδια...Το συμπέρασμα στο οποίο φτάνουμε αβίαστα είναι πως ο κυριότερος, σοβαρότερος και πιο επικίνδυνος εχθρός δεν βρίσκεται εκτός των πυλών αλλά εντός...Τον εξωτερικό κίνδυνο σχεδόν πάντα είσαι σε θέση να τον υπολογίσεις και να τον εκτιμήσεις...Άλλωστε τη σημερινή εποχή, υπάρχει και η διπλωματία που βολεύει την κατάσταση...Ο πραγματικός όμως εχθρός του Έλληνα κατά την άποψη μου είναι εσωτερικός...Αλήθεια, δεν θεωρείτε πως για παράδειγμα οι πολιτικοί της χώρας μας έχουν προ πολλού ανοίξει διάπλατα την κερκόπορτα, επιτρέποντας να επέλθει μια καινούρια άλωση...; Και ας προσέξουμε διότι η σύγχρονη άλωση δεν θα επέλθει με πόλεμο, μάχες και όπλα...Η σύγχρονη άλωση έχει επέλθει στο μυαλό, τη συνείδηση και τη συμπεριφορά μας... Τα Μ.Μ.Ε. πάλι δεν είναι σύγχρονοι εφιάλτες; Αυτά δεν προσπαθούν να αποδομήσουν από μέσα μας κάθε εσωτερική αξία και να μας κάνουν πειθήνια όργανα του σύγχρονου lifestyle και συνάμα να μας αποτρέψουν από το να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε έχοντας την ευθύνη των πράξεων μας και όχι σαν πρόβατα; Όλα αυτά θεωρώ πως συντελούν μια άλωση στο μυαλό του καθενός μας...Αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας και ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά για να σώσουμε το τομάρι μας...Πως λοιπόν δικαιούμαστε αυτάρεσκα να αποκαλούμε τους εαυτούς μας ως απόγονους του Λεωνίδα και να φουσκώνουμε από περηφάνια βλέποντας του 300(ταινία); Υποκριτικό δεν είναι;

Ως ένα βαθμό, τα ίδια αφορούν και τη μικρασιατική καταστροφή, που στοίχισε πολύ αίμα στον ελληνισμό και μεγάλο ξεριζωμό για εκατομμύρια ανθρώπους...Ελληνικές εσωτερικές διαμάχες δεν ήταν ο κύριος λόγος που οδήγησε στην καταστροφή...Όταν αυτοί που κρατούν τα ηνία της χώρας σου βάζουν πάνω από το καλό του τόπου προσωπικά συμφέροντα, τότε πως περιμένουμε από τον κάθε Κεμάλ να μας λυπηθεί...Όταν κάποιοι τότε νόμισαν πως είχαν την ευχέρεια να επεκτείνουν την Ελλάδα στα βάθη της Ανατολής και δεν συνυπολόγισαν τους ενδεχόμενους κινδύνους, πως μπορεί να τους χαρακτηρίσει κανείς; Για αυτό φτάσαμε στη φυσιολογική συρρίκνωση και τον αβάσταχτο φόρο αίματος που πλήρωσε για μια ακόμη φορά τότε ο Ελληνισμός, εξαιτίας κυρίως εσωτερικών ερίδων, λαθών,παραλείψεων και προσωπικών επιδιώξεων....

Το ξέρω πως όλα τα παραπάνω δε διεκδικούν σε καμία περίπτωση δάφνες ιστορικής ανάλυσης, άλλωστε δεν ήταν αυτός ο στόχος μου και για αυτό το ξεκαθάρισα ευθύς εξαρχής...Αλλά, είναι η προσωπική μου θεώρηση για το πως θα πρέπει να διδάσκεται το μάθημα της ιστορίας και σε τι θα πρέπει να δίνεται βάση κατά τη διδασκαλία του...Διότι το να ξέρεις την ακριβή ημερομηνία τέλεσης μιας μάχης είναι όντως σημαντικό...Αλλά κατά την κρίση μου είναι σημαντικότερο να εμβαθύνεις στα αίτια, τις συμπεριφορές, τις στρατηγικές και να αναπτύσσεις τη δική σου θεώρηση και σκέψη σε σχέση με όλα αυτά....Όλα αυτά είναι χρησιμότερα για τον καθένα από εμάς από ότι οι ξερές και ανούσιες λεπτομέρειες...Διότι, όταν κάποιος λαός κατανοήσει τα λάθη και τις εμμονές του παρελθόντος είναι σε θέση να διατηρήσει ιστορική μνήμη και εσωτερική συνοχή...Πράγματα εξαιρετικά σημαντικά ειδικά σήμερα, που οι πραγματικοί εχθροί βρίσκονται εντός των συνόρων και οι όποιες μάχες δίδονται σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο και όχι σε πολεμικό...Και τουλάχιστον την ύπαρξη εσωτερικών εχθρών η Ελλάδα την έχει πληρώσει ακριβά σε διαφορετικές εποχές και καταστάσεις, για αυτό απαιτείται γνώση...

Και κάτι τελευταίο σε σχέση με τις εθνικές εορτές...Είπα και προηγουμένως πως καλό και χρήσιμο θα ήταν πέρα από το να εορτάζουμε περήφανες νικηφόρες μάχες και ελληνικούς στρατιωτικούς θριάμβους, να στρέψουμε το βλέμμα μας και σε άλλα περιστατικά (όπως αυτά που ανέφερε σκόρπια παραπάνω)...Διότι λαός δίχως ιστορική μνήμη και συνείδηση είναι καταδικασμένος...Και η ιστορική μνήμη περιλαμβάνει κυρίως τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος...Άλλωστε πολλές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται σε άλλο επίπεδο (πνευματικό, πολιτικό...) έστω και σαν φάρσα...

υγ1 Ειδικά για τη συγκεκριμένη δημοσίευση θα ήθελα όσοι τη διαβάσετε να κάνετε το μικρό κόπο να αφήσετε ένα σχόλιο(έστω ανώνυμο)...Άλλωστε εγώ δεν είμαι ελληνικό Μ.Μ.Ε. για να λογοκρίνω κανέναν...Θέλω πραγματικά να δω αν συμφωνείτε έστω με κάποια από τα παραπάνω..Ή τελικά είμαι εγώ μόνο ο παράξενος, που προσπαθεί πάντα να ανακαλύψει τι πραγματικά υπάρχει πίσω από αυτό που φαίνεται και αυτό που μας προσφέρουν...Αυτός που επικεντρώνεται (ίσως ανούσια,ίσως βλακωδώς, ίσως αστήρικτα...) σε λεπτομέρειες που δεν είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της προσοχής...Αυτός που προσπαθεί να διακρίνει τι υπάρχει πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας...Ίσως να φταίει φυσικά το απωθημένο της παπαγαλίας με αυτό το σιχαμερό γκρι βιβλίο ιστορίας δέσμης (που σου μάθαινε να παπαγαλίζεις χωρίς να εμβαθύνεις στο νόημα του μικρασιατικού πολέμου, του διαφωτισμού ευρωπαϊκού και νεοελληνικου και της εξωτερικής πολιτικής τα χρόνια της επανάστασης)...Είμαι πραγματικά περίεργος να σας ακούσω...

Σε έναν σικέ αγώνα...(debate)

Η χθεσινή ημέρα αγαπητοί αναγνώστες του φτωχού συγγενή ήταν υποτίθεται αφιερωμένη στην τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών, που έλαβε χώρα στα στούντιο της κρατικής τηλεόρασης...Λέω υποτίθεται, διότι φαντάζομαι πως ελάχιστοι περιμένουν να ακούσουν κάτι σημαντικό ή καινούριο από τους κρατούντες τα ηνία των μεγαλύτερων ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Αφήστε που ακόμα και σαν τηλεοπτικό θέαμα, η όλη διαδικασία είναι προβλέψιμη και βαρετή σε απόλυτο βαθμό. Προσωπικά παρακολούθησα την όλη φάση για περίπου μισή ώρα και κάτι...Βλέπετε στη συνέχεια, οι βαρετοί μονόλογοι σε συνδυασμό με την μεγάλη κούραση της ημέρας μου μου προκάλεσαν υπνηλία...Από αυτά που άκουσα όμως χθες, θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες απορίες σε σχέση με κάποια θέματα και λεπτομέρειες που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον σχετικά με το debate. Δεν περιμένω απάντηση από κανέναν, άλλωστε στα περισσότερα οι απαντήσεις είναι προφανείς για όποιον είναι ανοιχτόμυαλος και σκεπτόμενος άνθρωπος...Αφού λοιπόν η Μαρία Χούκλη έδωσε σαν άλλος Τάσος Κάκος το εναρκτήριο λάκτισμα μπορούμε να ξεκινήσουμε...

1. Διαφωνεί κανείς στο ότι η χθεσινή συζήτηση ήταν ένα απόλυτα ανούσιο και αδιάφορο τρίωρο για όλους;
2. Ειλικρινά περίμενε κανείς το χτεσινό για να εξάγει τα συμπεράσματα του για το ποιον και τις προθέσεις των πολιτικών αρχηγών;
3. Υπάρχει άραγε κανείς που έχει αποφασίσει να μην ψηφίσει και παρακολουθώντας το debate άλλαξε άποψη, ή απλά ενισχύθηκε η πεποίθηση του για τη μη συμμετοχή;
4. Αντίθετα, όποιος έχει αποφασίσει να ψηφίσει τι περιμένει μετά και από το χτεσινό για να πειστεί για την αναγκαιότητα της αποχής;
5. Άπαντες οι αρχηγοί απαντούσαν άλλα αντί άλλων ή ήταν η ιδέα μου;
6. Υποτίθεται πως το χτεσινό debate έγινε με κύριο θέμα την Ευρώπη, έτσι δεν είναι;
7. Πόσες ώρες ξόδεψαν και οι 5 σε φροντιστήρια, πρόβες και προσομοιώσεις ερωτήσεων; Δείχνει κάτι αυτό για το επίπεδο τους;
8. Οι ερωτήσεις σας φάνηκαν καθόλου προσχεδιασμένες (για να μην πω στημένες);
9. Σε κάποιες αυθόρμητες και διαφορετικού τύπου ερωτήσεις (ναι υπήρξαν και ελάχιστες τέτοιες) οι πολιτικοί αρχηγοί δυσανασχετούσαν ή μόνο εμένα μου φάνηκε;
10. Η πολιτική ζωή του τόπου κρίνεται αποκλειστικά από τους επικοινωνιολόγους και τους συμβούλους....Μεγάλη αλήθεια ή μικρότερη; (πάντως σίγουρα αλήθεια)
11. Με βάση το προηγούμενο για τους επικοινωνιολόγους αλλά και τα επιχειρηματικά συμφέροντα οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων πιστεύετε πως είναι τίποτα περισσότερο από απλές μαριονέτες και πειθήνια όργανα, χωρίς πρωτοβουλίες;
12. Που ήταν ο cool Αλέξης; Γιατί δεν έδωσε αυτός το παρόν; Λέει κάτι αυτό για την εμπιστοσύνη των συντρόφων του στο πρόσωπο του;
13. Αλέκα στην ερώτηση για τους εργαζόμενους του κόμματος σου, αιφνιδιάστηκες και νευρίασες...Αλλά απάντηση δεν έδωσες έτσι δεν είναι;
14. Γιώργος Κ...Επικοινωνιακός, άσχετος, επικίνδυνος, εκμεταλλευτής των ιερών και οσίων ή απλά λίγο από όλα;
15. Αλήθεια με ποια κριτήρια επιλέχτηκαν οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι;
16. Ακόμα πιο σημαντικό από το προηγούμενο...Με ποια κριτήρια και ποιες παρεμβάσεις επιλέχτηκαν οι συγκεκριμένες σχετικά βολικές ερωτήσεις;
17. Κάποιοι νεόκοποι δημοσιογράφοι είχαν ένα περίεργο υφάκι ή όχι;
18. Αφού άπαντες συμφωνούν να αλλάξει η διαδικασία, γιατί δεν την αλλάζουν ή μήπως απλά βολεύει έτσι όπως είναι, αφού μειώνει τις πιθανότητες οι 'πανέξυπνοι αρχηγοί' να υποπέσουν σε γκάφα ολκής;
19. Πόσες ερωτήσεις και απαντήσεις ήταν εντελώς εκτός θέματος και κλίματος; Οι περισσότερες;
20. Αν συνέπιπτε η τηλεμαχία με τη μετάδοση του αγώνα μπάσκετ, συμφωνείτε πως ακόμη και η κουτσή Μαρία θα γνώριζε τον Τσίλντρες και τον Μπατίστ;
21. Πιο κοντά στην πραγματικότητα δεν θα ήμασταν αν ονομάζαμε την όλη διαδικασία 'στημένες συνεντεύξεις' και όχι debate ;
22. Τι είπαμε πως έχουμε τελικά; Ευρωεκλογές ή Εθνικές εκλογές;
23. Δεν μας παρατάτε λέω εγώ, που ταλαιπωρείτε τον ελληνικό λαό καλοκαιριάτικα;

.................................................................

Αυτά τα ολίγα σε σχέση με την τηλεμαχία....

Κλείνοντας αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω τούτο...Θεωρώ πως σχεδόν όλοι έχουμε πλέον πάρει είδηση τους πραγματικούς σκοπούς των πολιτικών αρχόντων...Φυσικά υπάρχουν και φανατικοί των κομμάτων, που βλέπουν τα πράγματα από άλλη όψη και πιστεύουν ακόμη τα ψέματα...Όμως πέρα από αυτό, σε σχέση με το debate, θα πρέπει να αναφέρω πως το πρόβλημα είναι οι δημοσιογράφοι και όχι οι πολιτικοί...Βγαίνοντας όλοι έκαναν δηλώσεις με κοινή συνισταμένη την απέχθεια τους για την όλη διαδικασία και την έλλειψη ελευθερίας...Και έρχομαι εγώ και ρωτάω...Αφού δεν σας ικανοποιεί κύριοι η διαδικασία (δικαίως) γιατί δέχεστε να πάρετε μέρος; Γιατί να μην απέχουν όλοι οι δημοσιογράφοι από τα καθήκοντα τους σε τέτοιες περιπτώσεις; Μήπως οι πιέσεις από τα αφεντικά είναι αφόρητες; Ή μήπως τελικά οι δημοσιογράφοι είναι απλά μεταφορείς και αγωγοί των απόψεων των επιχειρηματιών αφεντικών τους (δεν μιλώ για τους συγκεκριμένους 6, γενικά μιλώ); Διότι, να ξέρετε κύριοι πως το γεγονός πως ο αγώνας είναι σικέ....φαίνεται από χιλιόμετρα...

υγ1 Ξέρετε τι θα γούσταρα ειλικρινά με τρέλα...Να επιλέγονταν για τις ερωτήσεις οι πιο τρελοί και απρόβλεπτοι δημοσιογράφοι που υπάρχουν, αλλά και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές των κομμάτων και να ρωτούν συγκεκριμένους μόνο πολιτικούς και όχι όλους...Για παράδειγμα ο Κακαουνάκης να ρωτάει τον Κωστάκη, ο Τράγκας το Γιωργάκη και πάει λέγοντας...Και από κοντά οι τρελοί Γιώργος Βλάχος και Δήμος Βερύκιος να μην αφήνουν τίποτα όρθιο...Και για να συμπληρωθεί το παζλ να υπάρχει και ο απίστευτος Γιάννης Κανελάκης να τους τα χώνει...Μια τέτοια διαδικασία φυσικά δεν θα είχε αποτελέσματα για το λαό, αλλά τουλάχιστον θα ήταν ένα αρκούντως πιασάρικο και ενδιαφέρον θέαμα, που θα σάρωνε όλες τις θεαματικότητες και θα γινόταν ανάρπαστο παντού......

υγ2 Στα σοβαρά τώρα, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, καθώς οι τύποι συνεχίζουν να μας εμπαίζουν με λόγια, πράξεις και παραλείψεις...

υγ3 Όπως σε κάθε ανάλογο θέμα, θα κλείνω τη δημοσίευση με ένα βίντεο σχετικό με τα λεγόμενα...Σήμερα ανεβάζω ένα βίντεο από ένα τραγούδι του Πάνου Κατσιμίχα με τον τίτλο 'το σύνδρομο της Στοκχόλμης'...Το τραγουδάκι μπορεί να μην είναι από τα γνωστότερα του, αλλά είναι φανταστικό, αληθινό και περιγράφει με γλαφυρό και σωστό τρόπο τη σημερινή κατάσταση κατακεραυνώνοντας και τους πρώην και τους επόμενους....Το πιο φοβερό όμως από όλα είναι ότι στο τέλος κατακεραυνώνει και τους ίδιους τους ψηφοφόρους για τις επιλογές τους, με συγκλονιστική κυνικότητα και ειλικρίνεια που σπάει κόκκαλα και βάζει τα πράγματα στη θέση τους....Ειλικρινά, αξίζει όχι μόνο να το ακούσετε, αλλά να δώσετε ιδιαίτερη βάση στους στίχους...Διότι τέτοιες αλήθειες, δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλοί να μας τις λένε κατάμουτρα, άμεσα και χωρίς κανένα χάιδεμα....Τροφή για σκέψη από τους ποιητές Χάρη και Πάνο λοιπόν...

Το διακύβευμα των Ευρωεκλογών...

Η ημέρα των Ευρωεκλογών πλησιάζει επικίνδυνα, αγαπητοί μου φίλοι και ο φτωχός συγγενής δε θα μπορούσε να αφήσει ασχολίαστο ένα τόσο μεγάλο πανευρωπαϊκό γεγονός...Σε 10 περίπου ημέρες εκατομύρια Ευρωπαίοι πολίτες θα κληθούν να ψηφίσουν και να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους στο ευρωπαικό κοινοβούλιο...Αφήνω τους υπόλοιπους και περιορίζομαι στα εγχώρια...φρούτα...Αλήθεια, έχετε ποτέ καθήσει να σκεφτείτε αν είναι όντως σημαντικές οι συγκεκριμένες εκλογές και δεν μιλώ βέβαια αποκλειστικά για τις τωρινές αλλά και για τις παλιότερες Ευρωεκλογές...Υπάρχει κάτι σημαντικό που διακυβεύεται μέσω αυτών ή όλα είναι ανούσια; Υπάρχει κάτι που περνά από το χέρι μας προκειμένου να βοηθήσουμε την κατάσταση, ή όχι;
Προσωπικά, είμαι της άποψης πως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών πανευρωπαικά, δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά πράγματα...Για την ακρίβεια, ελάχιστα είναι αυτά που μπορούν να μεταβληθούν...Πιστεύει κανείς ειλικρινά, πως υπάρχει περίπτωση να μεταβληθεί η γενικότερη πολιτική της Ευρωπαικής Ένωσης σε συνάρτηση με τα αποτελέσματα της κάλπης; Ότι δηλαδή ξαφνικά, οι κυβερνώντες θα αποκτήσουν ανθρώπινο και φιλολαϊκό πρόσωπο και θα προσπαθήσουν για το γενικότερο καλό της ηπείρου; Όποιος το πιστεύει αυτό, θα πρέπει να τον πληροφορήσω πως δυστυχώς οι ελπίδες που τρέφει είναι φρούδες και χωρίς ουσία...Όχι ότι δεν υπάρχουν λύσεις...Απλά, κανείς ηγέτης δε φαίνεται διατεθειμένος να ενδιαφερθεί, αφήστε που στην ουσία τα περιθώρια δράσης τους είναι πολύ στενά και καθορίζονται αυστηρά από τα κατά καιρούς διεθνή σύμφωνα που έχουν υπογραφεί...Φυσικά αναφέρομαι στους ηγέτες μεγάλων χωρών...Διότι οι δικοί μας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από γελωτοποιοί, που αποτελούν απλά...ουρές του κάθε Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί και Μέρκελ...Κανείς δεν πρόκειται να τους πάρει ποτέ στα σοβαρά...
Για να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, ας αναφερθούμε λίγο σε μια είδηση που πέρασε στα πάρα πολύ ψιλά τις προηγούμενες ημέρες...Πριν λίγες ημέρες λοιπόν πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η σύνοδος της λέσχης Μπιλντερμπεργκ, με κάθε μυστικότητα...Σε αυτή συμμετείχαν αρκετά από τα μεγάλα κεφάλια της Ευρώπης, τα οποία συμφώνησαν για το τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον... Καθορίστηκαν πολλά θέματα σε σχέση κυρίως με τη δημοσιονομική πολιτική και την διεθνείς σχέσεις...Την είδηση τη διάβασα στο πάντα έγκυρο troktiko, το οποίο επίσης ανέφερε πως η χορηγία για την όλη εκδήλωση ήταν δύο μεγάλων, σχεδόν κρατικών ελληνικών εταιρειών...Συνεπώς, θεωρώ πως η γενικότερη πολιτική χαράσσεται υπογείως μέσω τέτοιων οδών, άρα όλα τα υπόλοιπα είναι απλά για να περνούμε την ώρα μας...
Θα μου πείτε τώρα, γιατί εδώ στην Ελλάδα όλα τα κόμματα έχουν βάλει τα δυνατά τους προκειμένου να τα στηρίξουμε για το καλό της χώρας; Μα εδώ οι πολιτικοί μας, προσπαθούν να μας πείσουν ότι μάχονται και διαφωνούν μεταξύ τους για το καλό της χώρας και των Ελλήνων και όχι για ιδιοτελή οφέλη... Ειδικά τα δύο μεγάλα κόμματα, προσπαθούν να συσπειρώσουν κόσμο γύρω τους, με ντεμέκ στόχο την προώθηση των συμφερόντων της χώρας στην Ευρωπαική Ένωση...Για το σκοπό αυτό, ξοδεύουν μια σειρά από εκατομμύρια σε διαφημιστικά σποτ και τηλεοπτικό χρόνο...Έχουν το θράσος, να το ισχυρίζονται αυτό κάποιοι που είναι οι ...νεκροθάφτες της Ελλάδας από τη μεταπολίτευση και μετά...Αλλά και οι μικροί, τα ίδια χνάρια ακολουθούν...Υποτίθεται πως είναι εναντίον της Ε.Ε., αλλά σε διαφημίσεις και συνεντεύξεις είναι πρώτοι...Αν κύριοι είστε κατά της Ευρώπης, κάνετε πολύ καλά, αλλά μην πάρετε μέρος στις εκλογές και μην πάρετε ούτε ένα Ευρώ από τον κρατικό κορβανά με το πρόσχημα των εκλογικών δαπανών...Τότε θα σας παραδεχτώ, ειδάλλως είστε απλά υποκριτές και εσείς, όπως και οι μεγάλοι...
Επανερχόμενος στους δύο μεγάλους, δεν μπορώ να δω ειλικρινά σε τι διαφέρουν οι υποτιθέμενες πολιτικές και τα σχέδια τους...Επαναλαμβάνω πως είναι απλά διακοσμητικές δυνάμεις, από τη στιγμή που απλά εφαρμόζουν τα φιρμάνια και τις εντολές που έρχονται από τα κεντρικά. Ακόμα και να ήθελαν (που σίγουρα δε θέλουν) να παρέμβουν για το καλό της χώρας, τα χέρια τους είναι δεμένα...Αντιθέτως σε άλλα εσωτερικά θέματα έχουν πολλά περιθώρια αντίδρασης και οι ενέργειες τους είναι άμεσες και καίριες...Για παράδειγμα όταν αυξάνουν μόνοι τους τους ήδη υπερβολικούς μισθούς τους, όταν κλέινουν τη βουλή και παραγράφουν εγκλήματα, όταν διορίζουν ημέτερους κλπ...Οι άνθρωποι εκτός από άχρηστοι και ανίκανοι είναι και επικίνδυνοι... Όσο γρηγορότερα το κατανοήσουμε όλοι αυτό, τόσο το καλύτερο κυρίως για την ψυχική υγεία μας τουλάχιστον...
Συνοψίζοντας αυτό το μικρό ξέσπασμα, ξαναλέω πως στις προσεχείς Ευρωεκλογές δεν διακυβεύεται απολύτως τίποτα, εκτός από θέματα εσωτερικής και μικροπολιτικής κατανάλωσης, τα οποία αφορούν μόνο τους εθνοπατέρες...Αυτούς που ισχυρίζονται πως θα μας λύσουν όλα τα προβλήματα και τις σκοτούρες...Κύριοι θα σας το πω μια φορά και ακούστε το καλά...Το πρόβλημα είστε εσείς οι ίδιοι, τα τσιράκια σας, τα σκάνδαλα σας, οι γλείφτες σας και τα συμφέροντα σας για αυτό αν μπορείτε σας παρακαλώ...βουλώστε το...
υγ1 Συγχωρήστε με το παραληρηματικό ύφος και τα νεύρα...Αλλά έχω βαρεθεί όλη μέρα στο δρόμο να αντικρίζω τις φάτσες τους και το βράδυ να τους βλέπω σε όλα τα παράθυρα, λέγοντας πως νοιάζονται για εμάς...Έλεος πια...
υγ2 Στους εθνοπατέρες μας αφιερώνω ολόψυχα το τραγουδάκι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που παραθέτω στο τέλος της δημοσίευσης...Περιφράφει με εξαιρετικό τρόπο την όλη κατάσταση, για αυτούς που λεν παιδιά τους τα παιδιά μας,που προσπαθούν να μας τρελάνουν και με το μέλλον μας ζητούν να ασχοληθούν...Για αυτό ας τους ευχηθούμε από τα έγκατα της ψυχής μας όλοι μαζικά σε 15 ημέρες : να φύγουν και να πάν...νανανανα....

υγ3 Θα πούμε αρκετές αλήθειες το επόμενο δεκαπενθήμερο...μείνετε συντονισμένοι...

Μέσι vs Κ.Ρονάλντο...

Κανονικά ο φτωχός συγγενής θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίσει να αναφέρεται στις επερχόμενες Ευρωεκλογές και στις γελοιότητες που παρατηρεί. Έχω πολλά να γράψω για όλους και για όλα και να αναφερθώ στην προεκλογική εκστρατεία όλων των παρατάξεων. Έχουμε όμως καιρό...Στην αθλητική επικαιρότητα της εβδομάδας δεσπόζει η διεξαγωγή του τελικού του Champions League ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ...Στις δύο αυτές ομάδες αγωνίζονται οι δύο κατά τεκμήριο καλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου αυτή τη στιγμή...Ο Μέσι και ο Κ.Ρονάλντο...Στο κομμάτι που ακολουθεί θα προσπαθήσω να κάνω μια σύγκριση μεταξύ των δύο...Και αν για τον τελικό κανείς δε μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα, στη συγκεκριμένη σύγκριση υπάρχει και νικητής και ηττημένος...

Ο 22χρονος πλέον Λιονέλ Αντρές Μέσι γεννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής και πολύ μικρός μετακόμισε με την οικογένειά του στην Ισπανία. Αιτία στάθηκε ένα ορμονικό πρόβλημα που είχε όταν ήταν μικρός και το οποίο εμπόδιζε την ανάπτυξη του. Οι Καταλανοί όμως που είχαν διαβλέψει το ταλέντο του, προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν, τον ενέταξαν στην ομάδα τους και βρήκαν στέγη και εργασία στην οικογένειά του...

Το παιχνίδι του χαρακτηρίζεται από απίστευτη ταχύτητα και απλότητα...Μπορεί να περάσει μια ολόκληρη ενδεκάδα με τρόπο που να φαντάζει πολύ απλός στον θεατή...Πολλές φορές, βλέποντας τον να παίζει, αναρωτιέσαι αν όντως τελικά το ποδόσφαιρο είναι τόσο εύκολο...Εκθέτει τους αντιπάλους του και τους αφήνει σύξυλους καθώς περνά ανάμεσα τους, επιταχύνοντας με την μπάλα στα πόδια...Και να θέλουν να τον ανακόψουν με αθέμιτους τρόπους, είναι πολλές φορές δύσκολο να τον προφτάσουν...Κατά τα άλλα, δεν είναι ψηλός, δεν έχει εκτόπισμα, δεν έχει επ' ουδενί μακρινό σουτ...αλλά για πείτε μου αλήθεια τι να τα κάνει όλα αυτά...; Όταν είσαι προικισμένος και έχεις τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να μπεις με τη μπάλα στα δίχτυα, δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο...

Βλέποντας το πρόσωπο του, σου μοιάζει σαν ένας άκακος μπόμπιρας που ευχαριστιέται το άθλημα. Το παιδικό του πρόσωπο, το αθώο του βλέμμα και το χαμόγελο του μέχρι τα αυτιά το αποδεικνύουν αυτό...Ακόμα και οι πανηγυρισμοί του μετά την επίτευξη τέρματος, φανερώνουν την ανείπωτη χαρά για το παιχνίδι που τον διακατέχει...Στο πρόσφατο ιστορικό 2-6 στο Μπερναμπέου, ο Πουγιόλ προτίμησε να πανηγυρίσει φιλώντας το σήμα, ο Πικέ επίσης και ο Ανρί με το γνωστό μπλαζέ και αχώνευτο στυλ του...Μόνο ο Μέσι προτίμησε να φανερώσει το μήνυμα που εμφανιζόταν στην εσωτερική του μπλούζα και αφορούσε τους πάσχοντες από την παιδική ασθένεια την οποία είχε και ο ίδιος παλιά...

Κλείνοντας για το Μέσι να αναφέρω τούτο...Η ποδοσφαιρική του αξία, ο χαρακτήρας του συν το γεγονός πως έχει παντού υποστηρικτές (άλλωστε δεν έπαιξε σε Μπόκα ή Ρίβερ ποτέ...) συγκλίνουν πως ίσως αυτός είναι ο διάδοχος του ανεπανάληπτου Ντιέγκο...Δεν λέω ότι θα τον ξεπεράσει, αλλά ότι δείχνει να έχει τα φόντα να τον πλησιάσει...

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο αντίθετα παρ όλη την αναμφισβήτητη κλάση του, δεν παύει να είναι γραφικός σε πολλές στιγμές...Γεννημένος στη Μαδέιρα της Πορτογαλίας, είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος από το Μέσι...Η γραφικότητα του ξεκινά από το γεγονός πως οι γονείς του επέλεξαν το όνομα Ρονάλντο, εξαιτίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν, τότε πρωθυπουργού των Η.Π.Α. Είναι σαν να βάφτιζε κάποιος Έλληνας το παιδί του Ομπάμα, ή κάποιος ξένος το παιδί του Καραμανλή ή Παπανδρέου...(μπρρρρ....ανατρίχιασα). Σε ηλικία 17 ετών είχε κάνει ένα καλό όνομα με τη φανέλα της Σπόρτιγκ Λισαβόνας και η Μάντσεστερ ξόδεψε αρκετά χρήματα για να τον κάνει δικό της το καλοκαίρι του 2003....

Όταν τον πρωτοείδαμε με τη φανέλα της, ξεχώριζε για την άρτια τεχνική του κατάρτιση και μόνο...Χρόνο με το χρόνο παρουσιάζεται βελτιωμένος και σίγουρα πολύ περισσότερο αποτελεσματικός...Το ψηλόλιγνο παλικάρι με τα λαδωμένα μαλλιά, μοιάζει πλέον αρκετά μυώδης αθλητής,έχει βάλει πάνω του αρκετά μυικά κιλά και η ταχύτητα του έχει αυξηθεί...Μόνο στην Αγγλία γίνονται αυτά τα πράγματα και τέτοιες μεταμορφώσεις και μένω εγώ ο αφελής να αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι αποτέλεσμα προπόνησης και δουλειάς ή υπεισέρχονται και άλλες ...επιστήμες...

Το χειρότερο όμως είναι η αχώνευτη και προκλητική συμπεριφορά του...Προσπαθεί να ξεφτιλίσει και να απαξιώσει τους αντιπάλους του με τέτοιο τρόπο, που δείχνουν έλλειψη παιδείας...Είναι εριστικός και προκλητικός αρκετές φορές μες στο παιχνίδι, ενώ οι πανηγυρισμοί του είναι εντελώς αλαζονικοί και απαξιωτικοί, καθώς χαρακτηρίζεται από το στυλ "εγώ είμαι και κανείς άλλος..." Δεν προσπαθώ να μειώσω την αξία του, ίσα ίσα που παραδέχομαι πως μερικές φορές είναι άκρως εντυπωσιακός...Μου τη σπάει όμως, ο τρόπος του, ο οποίος φαίνεται πολλές φορές να εκνευρίζει τους αντιπάλους του, οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία να του δώσουν τα πόδια στο χέρι...Αυτός ο τρόπος του, είναι που κάνει τους άλλους να θέλουν να τον βλέπουν να κλαίει...Δεν σας κρύβω πως στον τελικό του 2004, χάρηκα τόσο για την ελληνική επιτυχία όσο και γιατί έκλαιγε ο αχώνευτος...Και στον περυσινό τελικό της Μόσχας, δεν υπήρχε ιδανικότερο σενάριο, από το να ηττηθεί η Μάντσεστερ με μοιραίο το Ρονάλντο,αλλά ας όψεται το γλίστρημα του τίμιου Τζον Τέρι...

Μετά από όλα αυτά, είναι προφανές ότι για μένα δεν υφίστανται κανενός είδους δίλημμα ανάμεσα σε Μέσι και Ρονάλντο...Ο Μέσι απεικονίζει τη χαρά του αθλήματος και το πραγματικό νόημα του ποδοσφαίρου...Και τα λέω εγώ αυτά, που πάντα στον αθλητισμό με γοητεύουν τα κακά παιδιά και οι ακραίες συμπεριφορές τους...Θεωρώ τον Ντιέγκο ως τον κορυφαίο ever, βρίσκω όμορφους τους βεντετισμούς του Κρόιφ και σε γενικές γραμμές με ελκύουν οι ακραίες αντιδράσεις βεντετισμού...Όμως είναι άλλο να είσαι κακό και ατίθασο παιδί και εντελώς διαφορετικό να είσαι κάποιος που δε σέβεται αντιπάλους, που είναι αλλαζονικός και έχει πάντοτε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του ένα απαξιωτικό και μπλαζέ ύφος...Και αν και δεν συμπαθώ γενικά τη Μάντσεστερ, θεωρώ πως ο μέγιστος και αυτοκαταστροφικός Τζορτζ Μπέστ και ο πραγματικός και τεράστιος ηγέτης Ερίκ Καντονά μπορεί να είχαν ακραίες συμπεριφορές και να ήταν κακά παιδιά , αλλά ενέπνεαν σεβασμό και δέος, αφήστε που δεν θα έκλαιγαν ποτέ σαν μυξιάρικα παιδιά σε περίπτωση ήττας, αλλά θα την αποδέχονταν με ψηλά το κεφάλι και το γνωστό αγέρωχο βλέμμα....

υγ1 Όλα τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές απόψεις του φτωχού συγγενή και ως τέτοια θα πρέπει να τα λάβετε υπ' όψιν...Όποιος θέλει τα ενστερνίζεται, όποιος θέλει όχι....δέχομαι σχόλια, διαφωνίες και οτιδήποτε άλλο...

υγ2 Αξίζει να σημειωθεί πως στην Αγγλία υποστηρίζω Λίβερπουλ και στην Ισπανία Αθλέτικ Μπιλμπάο...Επομένως, οι κρίσεις μου δεν επηρεάζονται από οπαδικές αγάπες και συναισθηματικά κολλήματα...

υγ3 Λογικά ως συνήθως ο τελικός δεν θα κριθεί από τα μεγάλα αστέρια των δύο ομάδων, αλλά από τους αφανείς πρωταγωνιστές της μιας βραδιάς (λέγε με Τσάβι, Παρκ, Ινιέστα, Σκόουλς, Πικέ, Βίντιτς, Τουρέ, Γκιγκς...ή όπως θέλετε...)

υγ4 Ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος ποδοσφαιριστής και συνάμα κακό και απείθαρχο παιδί που υπάρχει στις μέρες μας είναι Ρουμάνος, ακούει στο όνομα Άντριαν Μούτου και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο για όποιον γνωρίζει έστω και λίγο ποδόσφαιρο...

Η πολυμετοχικότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο...

Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στον αθλητικό χώρο κυριαρχεί η μόδα της πoλυμετοχικότητας. Η πολυμετοχικότητα σίγουρα είναι μια εύπεπτη και ευχάριστη στο άκουσμα λέξη και έννοια, καθώς ικανοποιεί τις ανησυχίες μας και ερεθίζει τις δημοκρατικές μας χορδές. Ιδανικά, η πολυμετοχικότητα σε μια ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρεία συνεπάγεται περισσότερη δημοκρατία, ορθολογιστικές αποφάσεις για την πρόοδο της ομάδας ως αποτέλεσμα πλειοψηφίας και πολυσυλλεκτικότητα. Ας διερευνήσουμε, μέσα σε λίγες γραμμές κάποια παραδείγματα για το πως την εφάρμοσαν ή σκέφτονται να την εφαρμόσουν οι κατά τεκμήριο τέσσερις μεγαλύτερες και λαοφιλέστερες ομάδες της χώρας...

Στην Α.Ε.Κ. η προσπάθεια Νικολαίδη να ηγηθεί ενός πολυσυλλεκτικού μοντέλου διοίκησης, θεωρήθηκε και διαφημίστηκε ως η σανίδα σωτηρίας της Π.Α.Ε. Ίσως να είναι και έτσι, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε, πως όταν ανέλαβε τη διοίκηση προχώρησε σε δύο κύριες υποσχέσεις...Να κυνηγήσει δικαστικά όσους έφεραν την ομάδα στο οικονομικό χάλι και τα χρέη και να δημιουργήσει μια ποδοσφαιρική ομάδα απαρτιζόμενη από νέους και γηγενείς ποδοσφαιριστές με τελικό στόχο το πρωτάθλημα στο τέλος της πενταετίας...Πράγματα πέρυσι, να δεχτώ πως ηθικά κατέκτησε το πρωτάθλημα...Αλλά ο μέσος όρος ηλικίας ήταν πολύ πάνω από τα 30...Ανανέωση με τριανταπεντάρηδες, σχεδόν βετεράνους...Φυσικά για διώξεις των παλιών αφεντικών ούτε λόγος...Ας είναι καλά το αθάνατο ντεμοτεχνείο (που λέει πολύ εύστοχα ο Πανούτσος)..Φέτος φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούν να βρει η ομάδα έναν ισχυρό επενδυτή λέγε με τίγρη, για να επιστρέψει η ομάδα πάλι σε εποχές μοναρχίας...Επομένως, η πολυμετοχικότητα πήγε περίπατο πλέον...

Στον Παναθηναϊκό, το πολυμετοχικό ανέκδοτο έχει τόσα πολλά σπαρταριστά επεισόδια να επιδείξει που μπροστά του το "Ευτυχισμένοι μαζί" μοιάζει ένα αποτυχημένο σίριαλ...Σε αυτό λαμβάνουν μέρος κατά σειρά εμφανίσεως οι παραδοσιακοί, οι νοσταλγοί του παρελθόντος, οι νεωτεριστές και πολλοί άλλοι...Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι οι τέσσερις επιχειρηματικοί πόλοι και το πως μεταβάλλονται οι επιμέρους συμμαχίες και συμφωνίες είναι πραγματικά απίστευτο. Πίσω από όλα αυτά κατά την άποψη μου κρύβεται η δίψα για εξουσία και γενικότερη επιβολή και προβολή...Μπορεί θεωρητικά όλοι να επιθυμούν το καλό της ομάδας και την επιστροφή της στην κορυφή, αλλά λίγη περισσότερη προσωπική προβολή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, έρχεται να προστεθεί και η διαμάχη μεταξύ των προσκείμενων στην ομάδα εφημερίδων και έτσι ολοκληρώνεται το παζλ μιας πολυμετοχικότητας που φαίνεται πως θα διαλυθεί πολύ συντομότερα από όσο είχε προβλεφθεί αρχικά...

Στην ομάδα μου τον Ολυμπιακό, ο πρόεδρος φημολογείται πως θα κάνει άνοιγμα σε επιχειρηματίες προκειμένου να συμμετέχουν στο μετοχικό κεφάλαιο της ομάδας. Αφήνεται να εννοηθεί επίσης πως αυτή η όψιμη πολυμετοχικότητα θα φέρει πολλά έσοδα και κεφάλαια στα ταμεία του συλλόγου, γεγονός που θα οδηγήσει σε κάποιες μεταγραφικές βόμβες από πλευράς της ομάδας. Αυτό εμένα μου φαίνεται σε πρώτη φάση ως μια προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι για να χωνευθεί ευκολότερα η επιλογή του Γεωργιανού...Κατά τα άλλα, πιστεύει κανείς πως υπάρχει ποτέ πραγματική πιθανότητα ο πρόεδρος να βάλει μέσα στην ομάδα κάποιους που θα του κάνουν σοβαρή κριτική;...Άλλωστε αν θέλει να ακούει σοβαρή κριτική και διαφωνίες μπορεί να συγκαλέσει το Δ. Σ. (λέμε και κανένα αστείο που και που)...Επί τη ευκαιρία να θυμίσω πως ήδη η ομάδα έχει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μέλη που πληρώνουν ετήσια συνδρομή εδώ και κάποια χρόνια και συμμετέχουν σε όλες τις διαδικασίες εκλογής, όντας σε θέση να ελέγχουν και να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων...Ακούω ειρωνικά γέλια ή είναι ιδέα μου...;;; Για αυτό και από τα αρχικά μέλη, ελάχιστα είναι ταμειακώς εντάξει...Ο κόσμος θέλω να πιστεύω πως είναι πλέον υποψιασμένος και αντιδρά με ωριμότητα και σκεπτικισμό σε κάθε προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης του από όποιον και να προέρχεται...

Αφήνω τελευταίο τον δικέφαλο του Βορρά, ο οποίος με το Θοδωρή στο τιμόνι συσπειρώθηκε σαν ομάδα και κάνει προσπάθειες προς τα εμπρός...Ο κόσμος στήριξε και στηρίζει αυτήν την προσπάθεια, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Αλλά εύχομαι να μην βγω αληθινός, αλλά η τελευταία παραγοντική μεταγραφή που έκανε ο Π.Α.Ο.Κ. δεν θα του βγει σε καλό...Μπορεί πρόσκαιρα να υπάρχουν κάποια οφέλη, αλλά από τη νέα σεζόν θεωρώ πως η ομάδα θα έχει προβλήματα σε πολλούς τομείς, ακόμα και στη διαιτησία...Και το χειρότερο όλων είναι ότι οι μισοί θα θεωρούν πως η ομάδα ανήκει στο πράσινο άρμα (χορηγίες κλπ) και οι άλλοι μισοί στο κόκκινο (παραγοντικά)...Αφήστε που πολλοί αφήνουν να εννοηθεί πως σύντομα η καινούρια παραγοντική μεταγραφή θα πάρει και τυπικά στα χέρια της την ομάδα...

Επομένως, το μοντέλο της πολυμετοχικότητας έτσι όπως εφαρμόζεται στη χώρα μας είναι καταδικασμένο να μην μακροημερεύσει πουθενά. Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει στο μοντέλο του προέδρου δικτάτορα, ο οποίος έχει τον αποκλειστικό λόγο για οτιδήποτε συμβαίνει στην ομάδα. Κανείς δεν αμφισβητεί την κυριαρχία του, έχει τουλάχιστον δύο αθλητικές εφημερίδες να τον στηρίζουν (αυτόν και την ομάδα), έχει δημιουργήσει συνειδητά προσωπικό στρατό οπαδών με ότι αυτό συνεπάγεται και κάνει ότι θεωρεί αυτός πρέπον και σωστό...Είναι αυστηρός και συνάμα συγκαταβατικός με τους ποδοσφαιριστές, απολύει τον προπονητή όποτε νομίζει και σε τελική ανάλυση θεωρεί πως αυτός είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο για την ομάδα....Και για να μην ξεχνιόμαστε...χρησιμοποιεί και την ομάδα και τους οπαδούς ως ομπρέλα για τα δικά του, προσωπικά επιχειρηματικά συμφέροντα και τις σχέσεις του με το δημόσιο...Απλά τα περί πολυμετοχικότητας είναι μια ωραία βιτρίνα, για να το παίξουμε δημοκρατικοί, ανοιχτόμυαλοι και ανοιχτοί στην κριτική και τον έλεγχο....

υγ1 Αν θέλουν οι ομάδες να ανήκουν στο λαό τους, ας προχωρήσουν σχέδια για τη δημιουργία εταιρειών λαϊκής βάσης...Εκεί κάθε φίλαθλος θα πληρώνει ετήσια συνδρομή, αλλά θα έχει λόγο στα πάντα και θα μπορεί να κρίνει την εκάστοτε διοίκηση..Ο πρόεδρος θα είναι ένας απλός διαχειριστής της ομάδας σε όλους τους τομείς και ανά πάσα στιγμή θα είναι υπόλογος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις του...Το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα είναι φωτεινό...Εκεί ο πρόεδρος σε περίπτωση που μαζευτεί ένας συγκεκριμένος αριθμός υπογραφών από τα μέλη κηρύσσεται έκπτωτος και διενεργούνται εκλογές.. Μόνο έτσι, μπορεί να εφαρμοστεί η δημοκρατία σε έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο και μόνο έτσι έχει νόημα η έννοια μέλη του σωματείου...Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση και μόνο...

υγ2 Αυτός που εφαρμόζει σε ένα βαθμό δημοκρατικό σύστημα διοίκησης στον ελληνικό χώρο είναι μόνο ο Άρης Θεσσαλονίκης...Εκεί ο πρόεδρος εκλέγεται μέσω εκλογών και είναι ένας απλός διαχειριστής κατά κύριο λόγο...

υγ3 Μου αρέσει που ανέφερα αρχικά πως θα περιοριστώ σε λίγες σκέψεις...

Οι πανελλαδικές εξετάσεις...

Η περίοδος που διανύουμε θεωρείται πολύ σημαντική για χιλιάδες νεαρούς μαθητές, οι οποίοι ρίχνονται στη μάχη για ένα καλό αποτέλεσμα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι πανελλαδικές εξετάσεις ήταν πάντοτε ένα μεγάλο βάσανο για κάθε μαθητή, ανεξαρτήτως εποχής και εκπαιδευτικού συστήματος. Είτε με τις πάλαι ποτέ τέσσερις δέσμες, είτε τώρα με κατευθύνσεις και τα περισσότερα εξεταζόμενα μαθήματα, ο βραχνάς των πανελληνίων δεν παύει να στοιχειώνει χιλιάδες εφηβικά όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον...

Φέτος συμπληρώνονται ακριβώς 10 χρόνια από την εποχή που ένα γνήσιο τέκνο της τέταρτης δέσμης, ο φτωχός συγγενής, έδωσε τη μάχη των πανελλαδικών. Τότε, εξεταζόμασταν σε μόλις τέσσερα μαθήματα. Με το πέρασμα των ετών, μπορεί ο αριθμός των μαθημάτων να μεταβλήθηκε, δυστυχώς όμως το πνεύμα των εξετάσεων έμεινε ίδιο και απαράλλαχτο.. Εκείνη την εποχή, θεωρούσα τις συγκεκριμένες εξετάσεις σαν μια από τις σπουδαιότερες και δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου...Τώρα, ύστερα από μια δεκαετία, η συγκεκριμένη άποψη είναι πέρα για πέρα ουτοπική και ανεδαφική, αναλογιζόμενος την πλειάδα δύσκολων και σημαντικών στιγμών που είχα την τύχη ή την ατυχία να βιώσω...

Ο τρόπος που το εκπαιδευτικό σύστημα χρησιμοποιεί τις πανελλήνιες εξετάσεις είναι πέρα ως πέρα εσφαλμένος κατά την άποψη μου. Και αυτό γιατί, κατά κύριο λόγο επιβραβεύονται η παπαγαλία και οι λεπτομέρειες...Την ίδια στιγμή, τα θέματα είναι έτσι δοσμένα ούτως ώστε να μην απαιτείται κριτική σκέψη ούτε στο ελάχιστο...Το μυαλό και η κριτική σκέψη δεν επιβραβεύονται σε κανένα σημείο και τα παιδιά είναι αναγκασμένα να πειθαρχήσουν σε αυτούς τους κανόνες αν επιθυμούν να επιτύχουν...Ταυτόχρονα, σήμερα όπως και πριν από δέκα χρόνια, ένας μαθητής έχει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας αν δεν πηγαίνει φροντιστήριο σε όλα τα μαθήματα...Και να θέλει κάποιος να ακολουθήσει άλλον δρόμο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει κάτι...

Οι έφηβοι λοιπόν, διανύοντας ίσως την πιο ευαίσθητη ηλικία τους είναι εγκλωβισμένοι στις δαγκάνες του σχολείου και του φροντιστηρίου και αισθάνονται αφόρητη πίεση...Ο ελεύθερος χρόνος του μέσου μαθητή τρίτης Λυκείου είναι μια έννοια υπό πλήρη εξαφάνιση...Όλες οι ώρες είναι αφιερωμένες στη μελέτη, την επίλυση ασκήσεων και την κλίση ρημάτων...Εκτός αυτού, η πίεση εκπορεύεται στον μαθητή, εξαιτίας των πολλών εκατομμυρίων που ξοδεύουν οι γονείς του σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους...Κι εδώ ξανά μου έρχονται στο μυαλό τα δικά μου...Φοβόμουν την αποτυχία, όχι για μένα αλλά για τα χρήματα που είχαν ξοδέψει οι δικοί μου...Βέβαια η περίπτωση η δική μου χρήζει ιδιαίτερης μελέτης και δεν μπορεί να θεωρηθεί τυπική, αφού πάντα έβρισκα ελεύθερο χρόνο ακόμα και την παραμονή των εξετάσεων...

Γνωρίζω πως είναι εύκολο να κρίνεις εκ του μακρόθεν....Αλλά θεωρώ πως οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι απλά η συνέχεια σε ένα λούκι στο οποίο έχουν μπει όλοι οι μαθητές. Ένα λούκι που υπαγορεύει πως άξιος στη ζωή είναι μόνο όποιος περνάει στο πανεπιστήμιο και που δημιουργεί στα παιδιά την αίσθηση πως το μέλλον τους κρίνεται σε απόλυτο βαθμό από τα αποτελέσματα των πανελλαδικών...Όταν περάσουν και αυτό το εμπόδιο και περάσουν σε μια σχολή ανεργίας, τότε θα δουν πόσο ήσσονος σημασίας τελικά ήταν οι συγκεκριμένες εξετάσεις...Για να μην πω, για τον τρόπο που κάθε μαθητής επιλέγει το πεδίο ενδιαφέροντος του και την πλήρη απουσία σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού...Τεράστιο θέμα με μεγάλες προεκτάσεις, αλλά αν το ξεκινήσω τώρα θα τελειώσω μεθαύριο...Το μόνο σίγουρο είναι το άγχος που νιώθουν τα νέα παιδιά, στο λυκόφως της ενηλικίωσης....

Για αυτό λοιπόν, θα πρέπει να αποφορτιστεί τελείως το κλίμα και σε αυτό τον τομέα οι γονείς είναι αυτοί που θα πρέπει να διαδραματίσουν καίριο και πρωταρχικό ρόλο, στεκόμενοι στο πλάι των παιδιών τους χωρίς να τους φορτώνουν με περίσσιο άγχος και στηρίζοντας τα σε οποιαδήποτε κατάληξη...Διότι δεν πρέπει να ξεχνούμε πως κάθε έφηβος είναι ένα δέντρο με αδύνατο κορμό που είναι εύκολο να παρασυρθεί από τους ανέμους, για αυτό και θα πρέπει να στηριχτεί και να προστατευτεί...

υγ1 Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το θέμα της έκθεσης που τέθηκε προς ανάλυση στους μαθητές την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων και αφορούσε το σκίσιμο των βιβλίων...Με τόση πίεση και άγχος που γεμίζει το σχολείο το μαθητή, ποιος δεν δικαιολογεί τέτοιες έστω ακραίες αντιδράσεις από πλευράς μαθητών;...Με το σκίσιμο των βιβλίων αισθάνονται κατά κάποιο τρόπο πως σπάνε τα δεσμά του απάνθρωπου και αντιπαιδαγωγικού συστήματος...Αλλά βλέπετε δεν μπορεί κανείς να τα γράψει αυτά στην έκθεση του, διότι σαν σωστή απάντηση θεωρείται αποκλειστικά η καθιερωμένη αντίληψη και κάθε παρέκκλιση από αυτή βαθμολογείται αναλόγως...Επομένως, έχω άδικο όταν μιλάω για αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα, που προωθεί την παπαγαλία και την ομοιομορφία, ενώ αποδοκιμάζει την κριτική σκέψη και την ελευθερία της νόησης...; τροφή για σκέψη...

υγ2 Τα έλεγε ο ποιητής παλιότερα, αλλά ποιος τον άκουγε...."τους μαθητές του τρώει το στρες...και η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές..."

Ο Έλληνας...και η Eurovision...

Η εβδομάδα που διανύσαμε αγαπητοί μου φίλοι, για πολλούς ήταν σημαδεμένη εδώ και πολύ καιρό, λόγω της διεξαγωγής του διαγωνισμού της Eurovision στην Μόσχα. Η Ελλάδα ενδεχομένως να είναι η χώρα που πανευρωπαϊκά ενδιαφέρεται περισσότερο για το συγκεκριμένο θεσμό, αναλογικά με τον πληθυσμό της. Διάβαζα πως τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο τα περισσότερα κλικ αναζήτησης σε σχέση με το θεσμό προέρχονται από τη χώρα μας. Προσωπικά δεν μου καίγεται καρφί, για έναν θεσμό χαμηλής ποιότητας που εξυπηρετεί συμφέροντα και δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Έναν θεσμό που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα διεθνές πανηγύρι κακογουστιάς με ολίγη από μουσική...Δεν παραγνωρίζω όμως το γεγονός, πως οι περισσότεροι συμπατριώτες μας ενδιαφέρονται για αυτό και το παρακολουθούν φανατικά. Πάνω σε αυτό ακριβώς το θέμα, θα ήθελα χωρίς να σας κουράσω να αναφέρω κάποιες σκέψεις μου...γιατί δηλαδή ο Έλληνας δείχνει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για έναν τέτοιο θεσμό...
Κατά την προσωπική μου άποψη και χωρίς να διεκδικώ κανενός είδους αλάθητο, θεωρώ πως κάθε Έλληνας έστω και υποσυνείδητα αισθάνεται πως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι πρωτοπόρος παντού και απορεί γιατί κανείς δεν του το αναγνωρίζει. Για να θέσω το ζήτημα κάπως καλύτερα, ο Έλληνας αισθάνεται εγκλωβισμένος στη σύγχρονη κοινωνία, η οποία δεν τον αφήνει να αναδείξει τις αρετές και τα πλεονεκτήματά του...Θεωρώντας την Ελλάδα ως γενέτειρα του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της ιατρικής, των τεχνών και των επιστημών ο σύγχρονος Έλληνας πασχίζει να αποδείξει πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό, πως και τη σημερινή εποχή το ελληνικό στοιχείο συνεχίζει να λάμπει και να οδηγεί...Δυστυχώς όμως σήμερα το μόνο που μας έχει μείνει για να υπερηφανευόμαστε είναι η Eurovision, ο αθλητισμός και κάποιοι άλλοι παρόμοιοι ήσσονος σημασίας θεσμοί. Διότι στα σοβαρά ζωτικής σημασίας θέματα, αυτοί που εκπροσωπούν τη χώρα μας είναι επιεικώς για τα μπάζα...Επομένως είναι λογικό και θεμιτό να πιστεύουμε πως ο Σάκης και ο κάθε Σάκης είναι ο αντιπρόσωπος της χώρας στο εξωτερικό και να πανηγυρίζουμε τρελά σε κάθε επιτυχία, ή να τα βάφουμε μαύρα στην αντίθετη περίπτωση λες και ρεζιλεύτηκε το όνομα της χώρας...Το όνομα της χώρας ρεζιλεύεται κατά τη δική μου κρίση, όταν σε θεωρούν άπαντες πρωταθλητή της διαφθοράς και όχι όταν αποτυγχάνεις στη Eurovision, ή χάνεις από την Τουρκία στο ποδόσφαιρο...
Το ενδιαφέρον του Έλληνα για όλα αυτά οδηγεί τα κανάλια να προβαίνουν σε απίστευτες υπερβολές και να φτάνουν στο σημείο κάθε ένα από αυτά να στέλνει απεσταλμένους στη χώρα τέλεσης του διαγωνισμού. Την ίδια στιγμή, όλα τα μέσα την εβδομάδα που τελείωσε αφιέρωσαν πάρα πολύ χρόνο για να καλύψουν και να μας ενημερώσουν για την κάθε απίστευτη και ασήμαντη λεπτομέρεια σε σχέση με αυτό...Μας παρουσιάζουν έναν ιλουστρασιόν κόσμο, ο οποίος υπάρχει μόνο στα παραμύθια και στην σκέψη κάποιων ανθρώπων...Όχι τίποτα άλλο, αλλά έφυγαν και τα φώτα της δημοσιότητας από τα πολιτικά σκάνδαλα έστω και για λίγο...Βέβαια, οι πολιτικοί μας φαντάζομαι θα επιθυμούσαν μια περήφανη νίκη για τα ελληνικά χρώματα, προκειμένου ο λαός να βγει στους δρόμους, να πανηγυρίσει και να ξεχάσει τα σημαντικά...Γιατί νομίζετε πως η κρατική τηλεόραση σκορπά τόσα πολλά χρήματα για έναν διαγωνισμό που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πανηγύρι; Εδώ ολόκληρος Βλαδίμηρος κάθε τρεις και λίγο επέβλεπε προσωπικά τις πρόβες για να είναι ο διαγωνισμός απόλυτα άρτιος και τέλειος, δίχως κανένα ψεγάδι. Ήταν και για αυτόν μια μεγάλη ευκαιρία να επιδείξει το πολιτιστικό και ανθρώπινο προφίλ του στον έξω κόσμο...Μην λέμε λοιπόν μόνο για τους δικούς μας, τη στιγμή που όλοι έχουν την ίδια νοοτροπία και χρησιμοποιούν μέσα που αποχαυνώνουν το λαό...
Και λίγες σκέψεις και συμπεράσματα για το διαγωνιστικό μέρος, το οποίο παρακολούθησα ως ένα βαθμό χτες το βράδυ και εγώ...Ξεκαθαρίζω πως με τη μουσική σαν τέχνη δεν έχω μεγάλη σχέση τεχνικά, απλά θεωρώ πως ξέρω να επιλέγω τις περισσότερες φορές ποιοτική μουσική. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει από το να πιστεύω πως η πλειονότητα των κομματιών ήταν απλά...μία από τα ίδια...δύο τρεις συγχορδίες, μια τυπική μελωδία, ένα χορευτικό,έξω οι κοιλιακοί ή τα γυναικεία πόδια και έχουμε τη συνταγή...η αυτοκρατορία του κιτς και του βλαχομπαρόκ σε όλο της το μεγαλείο, απενοχοποιημένη και έτοιμη για νέα βήματα στο μέλλον. Κάποια τραγουδάκια ξέφυγαν από αυτή τη μέθοδο και τραγουδήθηκαν από ωραίες φωνές, σε τοπικές γλώσσες και με βάση την παράδοση κάθε χώρας και για αυτό ακριβώς ξεχώρισαν σαν παρουσίες και θεωρήθηκαν αξιοπρεπείς...
Για μένα προσωπικά κάθε χρόνο, οδηγός είναι το παράδειγμα της Ιταλίας...Μια χώρα με τεράστια μουσική παράδοση, που έχει βγάλει μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς και ερμηνευτές στον κόσμο σε πολλά μουσικά είδη. Λοιπόν όπως ξέρετε, η συγκεκριμένη χώρα προτιμά να απέχει από αυτό το ετήσιο πανηγύρι και πολύ καλά πράττει...Επειδή όμως θεωρώ πως και εμείς έχουμε τεράστια μουσική παράδοση, καλό θα ήταν αν όχι να απέχουμε, τουλάχιστον να στέλνουμε μια ποιοτική συμμετοχή με ελληνικό χρώμα και υψηλό επίπεδο, ανεξάρτητα από την τελική κατάταξη...Διότι ο Σάκης μπορεί να έχει ένα κοινό που τον αγαπά στη χώρα μας, αλλά είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι αυτό το είδος της εύπεπτης μουσικής δεν μπορεί να εκπροσωπεί μια χώρα με την παράδοση μας...Και όσες τούμπες και άλματα να κάνει κάποιος και όσο και να σκίσει το πουκάμισό του, το υποτιθέμενο τραγούδι παραμένει απαράδεκτο, χωρίς μελωδία, με παντελή απουσία ελληνικού στοιχείου και με στίχους που ακόμη και ένα παιδάκι δευτέρας δημοτικού θα έγραφε καλύτερους και σημαντικότερους...
Αυτό ήταν λοιπόν...Πέρασε και η Eurovision και πλέον μένει να δούμε με τι θέμα θα ασχολείται η κοινή γνώμη από εδώ και πέρα...Κάτι θα βρουν, δεν αγχώνομαι...Ας είναι καλά οι τηλεθεατές, για τους οποίους τα κακόμοιρα τα μέσα προσπαθούν πάντα για το καλύτερο...Το γνωρίζουν το παιχνίδι καλύτερα από τον καθένα μας...

υγ1 Ο εκπρόσωπος της Νορβηγίας ήταν απλά καλύτερος, ποιοτικότερος και κανονικός, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποια κρατικοδίαιτα στελέχη και λοιπούς....
υγ2 Το γεγονός πως ο νικητής είναι συντοπίτης και συμπατριώτης του τρισμέγιστου Μαξίμ Τσιγκάλκο τα λέει όλα...Άξιος νικητής...
υγ3 Διάβασα απόψε στο internet μια δήλωση του νικητή ύστερα από το διαγωνισμό...Αν την είχε κάνει πριν από αυτόν, τότε πιθανόν να μην έπαιρνε την πρώτη θέση...Ο άνθρωπος όμως είπε πολύ μεγάλες αλήθειες, αξίζει τον κόπο να την αναζητήσετε και να την διαβάσετε...
υγ4 Η ψηφοφορία και οι συνεργασίες στο συγκεκριμένο θεσμό είναι τόσο ...καθαρές και αδιάβλητες, που μπροστά τους οι ψηφοφορίες της ελληνικής βουλής μοιάζουν απαυγάσματα δημοκρατίας...
υγ5 Αισθάνομαι...θετική ενέργεια...παγωτό...μπέμπα...
υγ6 Αρκετά ασχοληθήκαμε με αυτό το πανηγυράκι...δώσαμε περισσότερη σημασία από αυτή που αρμόζει...

Καλό ταξίδι παππούλη...

Μπορεί να μην έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από τότε που ήμουν παιδάκι του Δημοτικού, αλλά στη διάρκεια αυτής της (σχεδόν πλέον) εικοσαετίας τα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό...Αναφέρομαι κυρίως στις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνει ένα παιδί και περνάει τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Μεγαλώνοντας σε ένα χωριό, μπορεί να μην είχα ποτέ πολλά και ακριβά παιχνίδια, είχα όμως τη δυνατότητα να παίζω μαζί με όλα τα παιδιά της γειτονιάς στην αλάνα και αυτό ήταν σίγουρα καλύτερο, ομορφότερο και σπουδαιότερο. Τα σημερινά παιδιά ζώντας στον αστερισμό του playstation και των διαφόρων gadgets μοιάζουν απορροφημένα σε έναν εικονικό κόσμο. Τότε εμείς το μόνο που είχαμε ήταν μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, ενώ ένα από τα λίγα προγράμματα που μου άρεσαν σαν παιδί ήταν το θέατρο σκιών και ο Καραγκιόζης...Φαντάζεστε λοιπόν πως η είδηση για το χαμό του Ευγένιου Σπαθάρη, μου θύμισε τις παλιές αναμνήσεις...

Για την τότε εποχή, ο Καραγκιόζης δεν ήταν απλά μια παιδική εκπομπή. Ήταν ένα πραγματικό θέατρο με διαφορετικούς και παράξενους ήρωες, όπου όλες οι καταστάσεις κινούνταν γύρω από το χαρακτήρα του Καραγκιόζη...Ποιος ξεχνά τις θρυλικούς του διαλόγους με τα τρία παιδιά του...ή τις πολυάριθμες φάπες που δεχόταν ο κολλητός του φίλος Χατζηαβάτης...ή μια πλειάδα αστείων καταστάσεων οι οποίες ενδεχομένως στα σημερινά παιδιά να λεν τίποτα...σε μένα όμως λένε πολλά. Και για του λόγου του αληθές πριν περίπου τρεις μήνες που πέτυχα σε ένα μικρό αθηναϊκό κανάλι μια παράσταση του Καραγκιόζη από τον Σπαθάρη έμεινα και την είδα με πολλή προσοχή, θυμούμενος τα παλιά...Για όλες αυτές τις αναμνήσεις υπεύθυνος είναι ο κυρ Ευγένιος, που με το απαράμιλλο χάρισμα του ζωντάνευε στα μάτια μας έναν πραγματικό λαϊκό ήρωα...

Σκέφτομαι, μεγαλώνοντας αρκετά πια, πως στην πραγματικότητα ο Σπαθάρης μέσω του Καραγκιόζη και της όλης οικογένειας, μας παρουσίασε τον τυπικό Έλληνα...Πράγματι, ο Καραγκιόζης ήταν μια απόλυτη προσομοίωση του μέσου Έλληνα όλες τις εποχές...Ένας χαρακτήρας που αντιμετωπίζει βιοποριστικές δυσκολίες, λέει μεγάλα λόγια, είναι η ψυχή της παρέας, δεν χάνει την αίσθηση του χιούμορ ποτέ, αγωνίζεται σκληρά στη ζωή του, δεν χάνει το σκωπτικό πνεύμα του, με την πονηράδα του προσπαθεί να τα βγάλει πέρα...Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του λαϊκού ήρωα, υπάρχουν κατά την άποψη μου στον σύγχρονο μέσο Έλληνα...Άλλωστε ο Σαββόπουλος το τοποθέτησε σε σωστή βάση, όταν έγραφε και τραγουδούσε "κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη"΄....και ευτυχώς από όνειρα είμαστε πλούσιοι όλοι μας...

Ο Ευγένιος Σπαθάρης δεν ήταν απλά ένας καλός καραγκιοζοπαίχτης...Ήταν αυτός που έκανε ευρέως γνωστό το λαϊκό ήρωα στο ευρύτερο κοινό και τον έβαλε μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι...Ήταν ένας από αυτούς που μεγάλωσε χιλιάδες ελληνόπουλα με χαρά...Ήταν αυτός που συγκινούσε μικρούς και μεγάλους με τις διηγήσεις και τα καμώματα του ήρωα του...Στην πραγματικότητα και στην ουσία ήταν ο πατέρας του Καραγκιόζη και αυτό από μόνο του τα λέει όλα...

Το θέατρο σκιών έμεινε αρκετά φτωχότερο πλέον και ο λαϊκός μας ήρωας μοιάζει ορφανός...Ο αεικίνητος κυρ Ευγένιος δεν είναι πια ανάμεσα μας...Ποιος ξέρει, ίσως φταίμε και εμείς που παραμελήσαμε το παιδί του τα τελευταία χρόνια...Ίσως εμείς δεν του δώσαμε την αξία που του άρμοζε όλα αυτά τα χρόνια...Ίσως πάλι, να διοργανώνει παραστάσεις θεάτρου σκιών εκεί ψηλά όπου βρίσκεται τώρα...Δεν ξέρω....Αυτό που ξέρω είναι πως, όσα παιδιά μεγάλωσαν μαζί του, αισθάνονται την απώλεια....Καλό σου ταξίδι παππούλη...ή μάλλον όπως έλεγε και ο κολλητήρης στον Καραγκιόζη...: "γεια σου μπαμπάκο...θα σε θυμόμαστε..."