Καλό ταξίδι παππούλη...

Μπορεί να μην έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από τότε που ήμουν παιδάκι του Δημοτικού, αλλά στη διάρκεια αυτής της (σχεδόν πλέον) εικοσαετίας τα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό...Αναφέρομαι κυρίως στις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνει ένα παιδί και περνάει τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Μεγαλώνοντας σε ένα χωριό, μπορεί να μην είχα ποτέ πολλά και ακριβά παιχνίδια, είχα όμως τη δυνατότητα να παίζω μαζί με όλα τα παιδιά της γειτονιάς στην αλάνα και αυτό ήταν σίγουρα καλύτερο, ομορφότερο και σπουδαιότερο. Τα σημερινά παιδιά ζώντας στον αστερισμό του playstation και των διαφόρων gadgets μοιάζουν απορροφημένα σε έναν εικονικό κόσμο. Τότε εμείς το μόνο που είχαμε ήταν μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, ενώ ένα από τα λίγα προγράμματα που μου άρεσαν σαν παιδί ήταν το θέατρο σκιών και ο Καραγκιόζης...Φαντάζεστε λοιπόν πως η είδηση για το χαμό του Ευγένιου Σπαθάρη, μου θύμισε τις παλιές αναμνήσεις...

Για την τότε εποχή, ο Καραγκιόζης δεν ήταν απλά μια παιδική εκπομπή. Ήταν ένα πραγματικό θέατρο με διαφορετικούς και παράξενους ήρωες, όπου όλες οι καταστάσεις κινούνταν γύρω από το χαρακτήρα του Καραγκιόζη...Ποιος ξεχνά τις θρυλικούς του διαλόγους με τα τρία παιδιά του...ή τις πολυάριθμες φάπες που δεχόταν ο κολλητός του φίλος Χατζηαβάτης...ή μια πλειάδα αστείων καταστάσεων οι οποίες ενδεχομένως στα σημερινά παιδιά να λεν τίποτα...σε μένα όμως λένε πολλά. Και για του λόγου του αληθές πριν περίπου τρεις μήνες που πέτυχα σε ένα μικρό αθηναϊκό κανάλι μια παράσταση του Καραγκιόζη από τον Σπαθάρη έμεινα και την είδα με πολλή προσοχή, θυμούμενος τα παλιά...Για όλες αυτές τις αναμνήσεις υπεύθυνος είναι ο κυρ Ευγένιος, που με το απαράμιλλο χάρισμα του ζωντάνευε στα μάτια μας έναν πραγματικό λαϊκό ήρωα...

Σκέφτομαι, μεγαλώνοντας αρκετά πια, πως στην πραγματικότητα ο Σπαθάρης μέσω του Καραγκιόζη και της όλης οικογένειας, μας παρουσίασε τον τυπικό Έλληνα...Πράγματι, ο Καραγκιόζης ήταν μια απόλυτη προσομοίωση του μέσου Έλληνα όλες τις εποχές...Ένας χαρακτήρας που αντιμετωπίζει βιοποριστικές δυσκολίες, λέει μεγάλα λόγια, είναι η ψυχή της παρέας, δεν χάνει την αίσθηση του χιούμορ ποτέ, αγωνίζεται σκληρά στη ζωή του, δεν χάνει το σκωπτικό πνεύμα του, με την πονηράδα του προσπαθεί να τα βγάλει πέρα...Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του λαϊκού ήρωα, υπάρχουν κατά την άποψη μου στον σύγχρονο μέσο Έλληνα...Άλλωστε ο Σαββόπουλος το τοποθέτησε σε σωστή βάση, όταν έγραφε και τραγουδούσε "κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη"΄....και ευτυχώς από όνειρα είμαστε πλούσιοι όλοι μας...

Ο Ευγένιος Σπαθάρης δεν ήταν απλά ένας καλός καραγκιοζοπαίχτης...Ήταν αυτός που έκανε ευρέως γνωστό το λαϊκό ήρωα στο ευρύτερο κοινό και τον έβαλε μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι...Ήταν ένας από αυτούς που μεγάλωσε χιλιάδες ελληνόπουλα με χαρά...Ήταν αυτός που συγκινούσε μικρούς και μεγάλους με τις διηγήσεις και τα καμώματα του ήρωα του...Στην πραγματικότητα και στην ουσία ήταν ο πατέρας του Καραγκιόζη και αυτό από μόνο του τα λέει όλα...

Το θέατρο σκιών έμεινε αρκετά φτωχότερο πλέον και ο λαϊκός μας ήρωας μοιάζει ορφανός...Ο αεικίνητος κυρ Ευγένιος δεν είναι πια ανάμεσα μας...Ποιος ξέρει, ίσως φταίμε και εμείς που παραμελήσαμε το παιδί του τα τελευταία χρόνια...Ίσως εμείς δεν του δώσαμε την αξία που του άρμοζε όλα αυτά τα χρόνια...Ίσως πάλι, να διοργανώνει παραστάσεις θεάτρου σκιών εκεί ψηλά όπου βρίσκεται τώρα...Δεν ξέρω....Αυτό που ξέρω είναι πως, όσα παιδιά μεγάλωσαν μαζί του, αισθάνονται την απώλεια....Καλό σου ταξίδι παππούλη...ή μάλλον όπως έλεγε και ο κολλητήρης στον Καραγκιόζη...: "γεια σου μπαμπάκο...θα σε θυμόμαστε..."