Δε μένω πια εδώ...

Μπορεί να σας ακουστεί παράξενο και παράδοξο, αλλά όταν αποφάσισα να δημιουργήσω τον συγκεκριμένο ιστότοπο, το πρόβλημα μου δεν ήταν η θεματολογία. Το πρόβλημα που με βασάνιζε ήταν το τι όνομα θα του δώσω. Ο όλος προβληματισμός διήρκεσε για περισσότερο από έναν μήνα, ώσπου ένα βράδυ τυχαία μου ήρθε στο μυαλό το "φτωχός συγγενής". Αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η βραδινή αναλαμπή, είχα στο νου μου άλλα δύο εναλλακτικά ονόματα (εκ των οποίων το ένα ήταν ήδη κατειλημμένο τελικά). Το δεύτερο ήταν το "προσωρινά παρών".

Εκείνη την περίοδο, το "προσωρινά παρών" μου είχε κολλήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και αναρωτιόμουν το γιατί. Φυσικά δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να το εξακριβώσω... Στη ζωή μου έως τώρα, όπου κι αν έχω πάει είμαι προσωρινά παρών. Οτιδήποτε κάνω, οπουδήποτε εργάζομαι, οπουδήποτε μένω υπάρχει ένα χρονικό όριο, το οποίο όταν παρέρχεται σημαίνει πως ήρθε η ώρα της αλλαγής. Έχω περίπου προσδιορίσει το συγκεκριμένο χρονικό όριο, το οποίο κυμαίνεται από 8-9 μήνες έως maximum τα δύο χρόνια. Μόλις πλησιάζει η συγκεκριμένη περίοδος σε οτιδήποτε και αν κάνω στη ζωή μου, τότε αρχίζω μέσα μου και περιμένω την επερχόμενη αλλαγή. Μπορεί να ακούγεται παράλογο, και εμένα ίσως έτσι να μου φαινόταν αν το άκουγα από άλλον. Είναι όμως μια αλήθεια, από τις μεγαλύτερες αλήθειες που διέπουν την ταξιδιάρα ζωή μου. Είναι σαν κάποιος να παίζει παιχνίδια με τη ζωή μου...

Πέρα από την αίσθηση του προσωρινού που σας περιέγραψα παραπάνω, υπάρχει και η αίσθηση της ποικιλομορφίας και της αλλαγής περιβάλλοντος. Ως τώρα έχω περάσει σε μεγάλο βαθμό από σχεδόν τις περισσότερες εκ των καταστάσεων στις οποίες μπορεί να ζει,να δραστηριοποιείται και να εργάζεται ένας κανονικός άνθρωπος...Νομίζετε πως υπερβάλλω; Ας μετρήσουμε λοιπόν μαζί...Έχω μεγαλώσει σε χωριό, έχω ζήσει εκεί, έχω ζήσει σε μικρή πόλη, έχω ζήσει σε μεγαλούπολη....Έχω εργαστεί σε μικρό χωριό, σε μεγαλύτερο, σε επαρχιακή πόλη και στην πρωτεύουσα (σε εντελώς διαφορετικές περιοχές). Σιγά σιγά, έχω αρχίσει να καλύπτω όλα τα πιθανά μέρη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα ήταν καλύτερο να εκδόσω ένα βιβλίο, σαν οδηγό επιβίωσης σε όλα τα είδη του περιβάλλοντος...!!!

Κοινοί τόποι σε όλες αυτές τις διαφορετικές καταστάσεις είναι δύο. Το κυριότερο είναι πως όπου και να πάω, απαιτείται σχετικά μεγάλο διάστημα προσαρμογής. Χρειάζομαι το χρόνο μου, ούτως ώστε να γνωρίσω τους νέους ανθρώπους, το καινούριο περιβάλλον και τις καινούριες καταστάσεις. Από την άλλη πλευρά, και οι άλλοι χρειάζονται αρκετό χρόνο για να κατανοήσουν τι ακριβώς είδους άνθρωπο είμαι και αν είμαι όντως αυτό που φαίνεται στην πραγματικότητα. Όλο αυτό το σκηνικό δημιουργεί μοναξιά...Την οποία όσο και να την επιζητείς κάποιες φορές, δεν παύει να είναι ανυπόφορη και αβάσταχτη συνήθως... Είναι το αέναο παιχνίδι της ζωής, ένας κύκλος που ανα τακτά χρονικά διαστήματα κλείνει και ένας άλλος ανοίγει...Δεν λέω είναι συναρπαστικό το όλο σκηνικό και δεν σε αφήνει να το βαρεθείς ποτέ...αλλά φοβάμαι πως πλέον δεν έχω όρεξη να το συνεχίσω για πολύ καιρό ακόμη...

Γνωρίζω πως οι περισσότεροι που θα αναγνώσετε το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα μπορείτε να κατανοήσετε σε τι ακριβώς αναφέρομαι...Ή για να το θέσω σε σωστότερη βάση : όσοι καταλαβαίνετε σε τι αναφέρομαι θα βρείτε το κείμενο πολύ υπερβολικό, ενώ όσοι δεν ξέρετε τι εννοώ θα το βρείτε ακαταλαβίστικο και ίσως φτάσετε στο σημείο να αναρωτηθείτε από που προμηθεύομαι τα ληγμένα...(!!)

Ας γίνω λοιπόν για μία φορά περισσότερο συγκεκριμένος. Όλα τα παραπάνω αφορούν μια μεγάλη αλλαγή στο εργασιακό μου περιβάλλον, η οποία θα αρχίσει να υφίσταται κιόλας από μεθαύριο, τη Δευτέρα. Μια αλλαγή που είναι μεγάλη και σημαντική για μένα για τρεις κυρίως λόγους...Ο πρώτος έχει να κάνει με την απόσταση. Πλέον θα περνάω πολύ περισσότερη ώρα μέσα σε ένα λεωφορείο, αλλά πάντα με ένα σημειωματάριο στο χέρι θα γράφω τα θέματα μου για το φτωχό συγγενή (ουδέν κακόν αμιγές καλού...). Ο δεύτερος έχει να κάνει με την πλήρη αλλαγή των παραστάσεων. Είναι μεγάλο πολιτισμικό σοκ τη μία μέρα να βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης και την επόμενη να βρίσκεσαι στα βόρεια προάστια της, φαντάζομαι όλοι συμφωνείτε με αυτό...Και ο τρίτος έχει να κάνει με το εργασιακό περιβάλλον και τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν. Διότι όταν αποχωρίζεσαι ένα μέρος και στενοχωριέσαι πολύ, τότε αυτό σημαίνει πως εκεί που ήσουν ένιωθες καλά και συναναστρεφόσουν με σωστούς και καλούς ανθρώπους. Και στην περίπτωση μου αυτό ισχύει 100 τοις εκατό...

Ας είναι...από τη Δευτέρα το πρωί, ανεβαίνει στους κινηματογράφους η καινούρια παράσταση..."ο φτωχός συγγενής στα βόρια προάστια"...Θυμίζει κάτι σαν "ο Καραγκιόζης δήμαρχος" ή σαν το παλιό σύντομο ανέκδοτο "Αλβανός τουρίστας" (που πλέον έχει αντικατασταθεί από το Έλληνας τουρίστας). Θα έχει ενδιαφέρον πιστεύω, όπως επίσης δράση, νέους πρωταγωνιστές και καινούρια σπαρταριστά επεισόδια...Φυσικά θα σας κρατώ ενήμερους ανά πάσα στιγμή για όλες τις εξελίξεις, τα παρασκήνια και τα επεισόδια...Αυτά καλοί μου φίλοι...

υγ1 Σύντομα, θα αναφερθώ στις διαφορές μεταξύ των δύο εντελώς διαφορετικών περιοχών της πρωτεύουσας...(θα τον γράψω τον οδηγό, που θα μου πάει)

υγ2 Συγχωρήστε μου τον προσωπικό τόνο...κάπου κάπου αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω και αυτό...λειτουργεί τόσο σαν αγχολυτικό, όσο και σαν καταπραϋντικό (το συστήνουν και οι γιατροί...)

υγ3 Σκέφτομαι καμιά φορά πως σε κάποιες περιπτώσεις ευχάριστων καταστάσεων, ίσως ήταν καλύτερο η ζωή να ήταν σαν τον Γκουαρντιόλα...(!!!) Τι εννοώ; Να μην κάνει αλλαγές ποτέ...(!!)

υγ4 Το μόνο βέβαιο είναι πως υπάρχουν και χειρότερα και πως οι αλλαγές ίσως είναι το αλατοπίπερο της ζωής... Βαρετά κλισέ και γενικότητες, που όμως περικλείουν μέσα τους μεγάλες δόσεις αλήθειας...