Λίγες σκέψεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου...

Σήμερα, όπως όλοι γνωρίζετε είναι η 36η επέτειος από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και είναι σίγουρα μια ημέρα, την οποία όλοι πάντα τη θυμόμαστε, o καθένας ίσως για εντελώς διαφορετικούς λόγους από τον άλλο. Φέτος όπως και κάθε χρόνο τέτοια ημέρα είναι απολύτως βέβαιο ότι θα γραφούν πάμπολλα κείμενα, ο καθένας για μια ακόμη φορά θα πει το μακρύ και το κοντό του, θα γίνουν πολλά αφιερώματα, θα γίνει η καθιερωμένη πορεία με επιδόρπιο λίγο ξύλο, θα ειπωθούν πολλά και στο τέλος θα περάσει το βράδυ, θα αλλάξει η ημέρα, θα έρθει η αυριανή και οι μνήμες και τα πύρινα λόγια θα μπουν στο χρονοντούλαπο της επικαιρότητας μέχρι να ξαναβγούν του χρόνου την ίδια ημέρα...

Όταν έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, εγώ δεν ήμουν γεννημένος...Και για αυτό δεν είναι δυνατόν να έχω προσωπική άποψη για τα γεγονότα...Υπάρχουν όμως πολλά αδιάσειστα, ιστορικά πλέον στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν τα εγκλήματα της εποχής, το ρόλο και την ευθύνη των διεθνών υποτιθέμενων συμμάχων, τις δολοφονίες και διηγούνται με γλαφυρό τρόπο τα γεγονότα...Προσωπικά, για μένα είναι πολύ αξιόπιστες κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από πολύ κοντά και είχαν οπτική επαφή με τα γεγονότα και είχα την τύχη να τους ακούσω να μιλούν για τότε...Μιλώ για ανθρώπους που δεν έχουν κανένα απολύτως συμφέρον και όφελος, ούτε να παραποιήσουν τα γεγονότα ούτε να πουλήσουν ηρωισμό...Ανθρώπους που παρότι μάλλον συντηρητικούς τους λες τώρα, δεν είχαν κανένα δισταγμό να παραδεχθούν τα στυγνά εγκλήματα εκείνης της ταραγμένης περιόδου...

Στο σημείο αυτό, αξίζει για μια ακόμη φορά να ξεκαθαρίσω κάτι, αν και όσοι διαβάζετε αυτόν τον ιστότοπο έστω και αραιά και που, θα έχετε κατανοήσει πως ο φτωχός συγγενής αρέσκεται πάντα να μην περιορίζεται στα καθιερωμένα...Μην περιμένετε λοιπόν από εμένα, με αφορμή τον εορτασμό του Πολυτεχνείου να διαβάσετε στείρα πράγματα και τυπικότητες...Μου αρέσει πάντα να βλέπω τα πράγματα από ενδότερη σκοπιά και αυτό θα προσπαθήσω να πράξω για ακόμη μια φορά...

Κατά την άποψή μου, σε κάθε εθνική εορτή, κοινωνική επέτειο και θα πρέπει να μην αναλωνόμαστε σε ξερά γεγονότα και να προβαίνουμε σε εκδηλώσεις μνήμης τυπολατρικές και ανούσιες χωρίς να εμβαθύνουμε. Ποιο το νόημα να γίνεται η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου χωρίς να πάρουμε ούτε ένα μήνυμα από τα γεγονότα του τότε;...Ποιο είναι εν τέλει το νόημα της πορείας του Πολυτεχνείου αν δεν καθίσουμε να σκεφτούμε τι επακολούθησε στη συνέχεια;...Όλα πια για το θεαθήναι και για το έθιμο, έτσι μόνο για να βγάλουμε την υποχρέωση και να ικανοποιήσουμε τη συνείδηση μας, χωρίς να σκεφτούμε τίποτα περαιτέρω...

Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου, υπήρξε μια παλλαϊκή εξέγερση σε πολλά μέτωπα (και όχι μόνο στο Πολυτεχνείο), όπου ο απλός λαός και οι φοιτητές έδωσαν μια μάχη και κατάφεραν να πετύχουν να δώσουν ένα ισχυρό πλήγμα στην κατάπτυστη χούντα των συνταγματαρχών, που όμοιο του κανείς δεν κατάφερε να δώσει κανείς κατά τη διάρκεια της μαύρης επταετίας...Μια ενωμένη φοιτητική νεολαία που δε δείλιασε μπροστά στα γεμάτα όπλα και στα θεόρατα τανκ και σηματοδότησε την αρχή του τέλους και την έναρξη μετά από λίγο της περιβόητης μεταπολίτευσης..Η σύγκριση του φοιτητικού κινήματος του τότε με το τώρα προκαλεί στενοχώρια και προβληματισμό..Σήμερα, η φοιτητική νεολαία ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, για τα μελλοντικά κομματικά αξιώματα, για το ποιος θα διοργανώσει το πιο γκλαμουράτο πάρτι, ή για το ποιος θα κουβαλήσει τη σημαία του Πολυτεχνείου για να κάνει εφέ και να πουλήσει μούρη στους άλλους...

Αν καθίσουμε και παρατηρήσουμε την πορεία της χώρας, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, θεωρώ πως άπαντες θα διαπιστώσουμε πως τα πράγματα δεν πήγαν όπως οι απλοί Έλληνες τα ονειρεύτηκαν εκείνη την περίοδο...Όλος ο απλός κόσμος και η νεολαία που έδωσε μάχες για το διωγμό της χούντας, φαντάζομαι είχε κατά νου τη μετάβαση της χώρας σε ένα κράτος δικαίου, με ελευθερία και ισότητα για όλους, με δικαίωμα στην παιδεία και την ελεύθερη μόρφωση, με κοινωνική δικαιοσύνη με ίσες ευκαιρίες εργασίας για όλους και με εξαφάνιση της προνομιούχου της ολιγαρχίας...Σήμερα, 36 χρόνια μετά αποδεικνύεται η τέλεια κατάρρευση των ιδεών της μεταπολίτευσης και όλες οι προσδοκίες έχουν διαψευσθεί πλήρως...Σήμερα ξανά μια ευνοούμενη ολιγαρχία κυβερνάει, η εξουσία είναι στα χέρια αστικών κομμάτων και δήθεν αριστερών, η διαφθορά βρίσκεται παντού, η δωρεάν παιδεία αποτελεί ανέκδοτο, η ανεργία μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο και η κοινωνική αδικία αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα..Με απλά λόγια και χωρίς περιστροφές, θεωρώ πως οι προσδοκίες της μεταπολίτευσης διαψεύστηκαν με το χειρότερο τρόπο, ενώ το κράτος της μεταπολίτευσης έχει χρεοκοπήσει προ πολλού...Ξέρω πως πολλοί μπορεί να διαφωνείτε με όλα αυτά και να εξακολουθείτε να γοητεύεστε με την υπάρχουσα κατάσταση...Κάθε άποψη είναι αποδεκτή...Εγώ αυτό που έχω να σημειώσω, είναι πως ούτε ο πιο απαισιόδοξος παρατηρητής του 1973 θα περίμενε μια τέτοια κατάντια και θα πρέπει να μας βάλει σε προβληματισμό το γεγονός πως η ευκαιρία του 1973 πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων...Όταν ακούω σήμερα από παλιούς προοδευτικούς ανθρώπους την άποψη πως "τουλάχιστον επί βασιλιά κατέτρωγε τις σάρκες του λαού μόνον ένας, ενώ επί χούντας κάποιοι...Σήμερα, τις σάρκες του λαού τις κατατρώνε πάμπολλοι, προοδευτικοί μαζί και συντηρητικοί" ΄θλίβομαι και μπαίνω σε σκέψεις και αναλογίζομαι τη χαμένη ευκαιρία του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης..

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναφερθούμε και σε κάτι άλλο...Πόσους άραγε χωρούσε τότε το Πολυτεχνείο; Η ερώτηση φυσικά είναι ρητορική και ελαφρώς ειρωνική και αφορά σε όλους εκείνους τους αγωνιστές της πορδής, οι οποίοι πωλούν αγωνιστικό φρόνημα και αντιστασιακή στάση και καπηλεύονται αξίες και σύμβολα, ενώ στην πραγματικότητα εκείνη την ταραγμένη περίοδο είτε σπούδαζαν στο Παρίσι ή στο Λονδίνο, είτε έκαναν μπάνιο στα λεφτά του μπαμπά τους...Ποντάρουν στη λήθη που επέρχεται με τα χρόνια, και εμφανίζονται σήμερα να παριστάνουν τους αγωνιστές και τους μαχητές...Αλλά υπάρχει και η άλλη κατηγορία...Αυτή περιλαμβάνει όλους αυτούς και αυτές που ναι μεν βρίσκονταν τότε στις επάλξεις κατά της δικτατορίας, αλλά φάνηκαν αρκετά έξυπνοι και εξαργύρωσαν στο ακέραιο την αντιστασιακή τους δράση με πολλά χρήματα, κρατικά αξιώματα, τεράστια προβολή και μεγάλες και υπέρλαμπρες καριέρες, αποδεικνύοντας πως τα πάντα σε αυτή τη ζωή τα μετρούν με βάση το χρήμα, τη δόξα και την προσωπική φήμη...Όλα αυτά δεν τα θεωρώ απαραιτήτως κακά για έναν άνθρωπο...Είναι όμως κακά, όταν κάποιοι εκμεταλλεύονται τα αγωνιστικά τους ένσημα, ξεπούλησαν τις παλιές τους ιδεολογίες, εξαργύρωσαν τα πάντα και πέτυχαν μεγάλες προσωπικές επιτυχίες...Βλέπετε, φίλοι μου σε αυτή τη χώρα, καλώς ή κακώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επειδή αρχικά προσέφεραν κάτι μεγάλο και σπουδαίο, στη συνέχεια το εκμεταλλεύονται μια ζωή, προβαίνουν σε ιδεολογικές και προσωπικές παλινωδίες και ξεπουλούν τα πάντα στο βωμό της δόξας...Δυστυχώς για αυτούς τους ανθρώπους, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ακόμα είναι σε θέση να θυμούνται τα παλιά, να παρατηρούν τα γεγονότα και να κρίνουν εκ του μακρόθεν και σφαιρικά...Εν κατακλείδι...αξίζει όλοι να θυμόμαστε για πάντα, όλους εκείνους τους απλούς ανώνυμους που αγωνίστηκαν για τα ιδανικά τους, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς τα επόμενα χρόνια να επιδεικνύουν τα γαλόνια τους...Για όλους τους άλλους, έχω να πω απλά κρίμα...Όπως λέει και ο ποιητής "που ήσουν νιότη, που φαινόσουν πως θα γινόσουν άλλος"...Είναι τόσο μεγάλη η καπηλεία του Πολυτεχνείου ειδικά, που μια ομάδα δολοφόνων χρησιμοποίησαν για όνομα της οργάνωσης τους, την ημερομηνία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου..Όλοι καπηλεύονται σύμβολα και αγώνες...

Στο τέλος της παρούσας ανάρτησης αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω τα ακόλουθα, όσο και αν ξενίσουν μερικούς...Θέλω απλά να μιλήσω για τις διαφορές του τότε και του τώρα...Τότε η χούντα ήταν άγρια, επέφερε διωγμούς και βασανιστήρια, εθνικές προδοσίες, εμφανή εγκλήματα και χαοτικές καταστάσεις, ενώ απλά προσέφερε κάποια ψίχουλα παροχών στον απλό λαό..Σήμερα, υπάρχει η χούντα των δημοσιογράφων και της κατευθυνόμενης ενημέρωσης, η χούντα του lifestyle, η χούντα της χαζομάρας και της υποτίμησης της νοημοσύνης μας, η χούντα του κουτόχορτου, η χούντα του φανατισμού και του άρτον και θεάματα, η χούντα του βύσματος και του μέσου, η χούντα της χαμηλής ποιότητας και η χούντα των αγωνιστών του γλυκού νερού...Διότι κατά τα άλλα, χούντα είχαμε τότε, χούντα έχουμε και τώρα...

υγ1 Το μήνυμα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" είναι και σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ...Τουλάχιστον τότε υπήρχε ελπίδα, σήμερα μπορεί άραγε να ισχυριστεί κανείς το αντίθετο;

υγ2 Σήμερα, κλείνω την ανάρτηση με ένα αγαπημένο τραγουδάκι που αφορά στην ημέρα...Υπάρχουν πάμπολλα, που έχουν ακούγονται παντού κάθε χρόνο τέτοια μέρα...Εγώ όμως θα ανεβάσω το απίστευτο κομμάτι του Τσακνή, που ακούει στο όνομα Νοέμβρης 90 και αναφέρεται σε όλους αυτούς που καπηλεύτηκαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε αυτούς που στη συνέχεια συμβιβάστηκαν, γαντζώθηκαν στα κόμματα και έκαναν καριέρες και κατέλαβαν αξιώματα...Αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε κάθε επέτειο σαν και αυτή..."σημαίες και γαρίφαλα, εμπόριο και απάτη και λόγοι επισήμων στο κενό"...Τουλάχιστον, ας ελπίσουμε πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αντέχουν να αντιστέκονται, που δεν ξοφλήσανε, που δε συμβιβάστηκαν ποτέ και των οποίων τα όνειρα ποτέ δε σβήνουν όσα χρόνια και να περάσουν...Ακούστε και εσείς όπως και εγώ το άσμα και αφεθείτε ελεύθερα στις θύμησες...