Η Εθνική Ελλάδος στο Μουντιάλ...

Η πρόκριση της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου στην τελική φάση του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, που επικυρώθηκε μετά το διπλό της περασμένης Τετάρτης μέσα στην Ουκρανία, είναι αναμφισβήτητα ένα σημαντικό γεγονός για το μίζερο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και μόνο το γεγονός, πως αυτή θα είναι η δεύτερη μόλις συμμετοχή μας στη μεγαλύτερη διοργάνωση εθνικών ομάδων, φανερώνει το κατόρθωμα της ομάδας και τη σημασία της επιτυχίας. Δεν έχει σημασία που η πρόκριση επετεύχθη μέσω της ψυχοφθόρας διαδικασίας των μπαράζ και όχι απευθείας...Σημασία έχει ότι ο στόχος που είχε τεθεί εξ' αρχής έγινε πραγματικότητα και έτσι το επόμενο καλοκαίρι, το Μουντιάλ θα το παρακολουθήσουν όλοι οι Έλληνες και όχι μόνο οι ακραιφνείς ποδοσφαιρικοί σαν και την αφεντιά μου...Αλλά τέλος το πανηγύρι και ο ενθουσιασμός..Καιρός να πούμε μερικές αλήθειες, έστω και αν είναι σκληρές...Θεωρώ πως τώρα που όλοι πετούν στα σύννεφα, είναι η κατάλληλη στιγμή για κριτική...Αν αποκλειόμασταν, να είστε σίγουροι πως δεν θα έγραφα τίποτα...Το 'δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται' είναι πολύ εύκολο...Το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα όμως είναι αυτό που έχει πραγματική αξία...Πάμε λοιπόν να πούμε κάποιες σκέψεις για προπονητή, παίχτες, ομοσπονδία και φιλάθλους...

Ο Ότο Ρεχάγκελ είναι αναμφισβήτητα ένας άνθρωπος που ανέβασε επίπεδο την Εθνική μας ομάδα...Και μόνο το γεγονός πως κατάφερε να μας πάει στα τελικά των τριών από τις τέσσερις διοργανώσεις, στα προκριματικά των οποίων η Εθνική έλαβε μέρος (2 Ευρωπαϊκά και 1 Μουντιάλ) είναι πρωτοφανές, αν αναλογιστούμε τι συνέβαινε προηγουμένως. Αφήνω στην άκρη την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού του 2004, γεγονός το οποίο δεν μπορούσε να προβλέψει ούτε ο πιο αισιόδοξος υποστηρικτής της Εθνικής ομάδας...Μιας Εθνικής που από διεθνής ποδοσφαιρικός περίγελος, έφτασε στο σημείο να θεωρείται υπολογίσιμη δύναμη, να αποκτήσει σεβασμό, αλλά και να μισηθεί από κάποιους ξένους που δε μπορούσαν να διανοηθούν το γεγονός πως η μικρούλα και ποδοσφαιρικά ανυπόληπτη Ελλάδα θα σήκωνε την κούπα...Αν δε με πιστεύετε, δεν έχετε να σκεφτείτε το κόμπλεξ των φλεγματικών Άγγλων που η μόνη κούπα που σήκωσαν ποτέ είναι αυτή του τσαγιού (για Ευρωπαϊκό μιλώ,καθώς έχουν σηκώσει ένα πέτσινο Μουντιάλ το 66), αλλά και το κλάμα των Πορτογάλων και ιδίως του αχώνευτου Κριστιάνο Ρονάλντο, του οποίου τα δάκρυα ακόμα να στεγνώσουν από το ιστορικό Ντα Λουζ...Αλλά μήπως τελικά, όλη αυτή η κριτική που δέχτηκε η Εθνική μας διεθνώς είχε κάποια βάση τελικά;

Απέναντι στο πρόσωπο του Ρεχάγκελ και της Εθνικής γενικότερα, οι απόψεις των Ελλήνων φιλάθλων μπορούν να χωριστούν σε 3 κύριες συνιστώσες...Υπάρχουν οι μεν, οι οποίοι έχουν αναγορεύσει τον προπονητή και τους παίχτες σε μικρούς θεούς από το 2004 και θεωρούν πως μετά την κατάκτηση του Euro, δεν δικαιούται κανένας να τους κάνει κριτική...Υπάρχουν οι δε, οι οποίοι κάνουν κριτική για τα πάντα, δε συμφωνούν με τίποτα και θεωρούν το 2004 και τη γενικότερη πορεία σαν μια φωτοβολίδα με μεγάλη δόση τύχης...Τέλος υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι αποθεώνουν στις επιτυχίες και κράζουν στις αποτυχίες...Στην κατηγορία αυτή ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων. Όλοι αυτοί που σήμερα αποθεώνουν, και ανεβάζουν στα ουράνια παίχτες και προπονητή, ενώ αν η ομάδα χτες έχανε θα έκραζαν ασύστολα και χωρίς αιδώ...Άνθρωποι που η όποια κριτική τους, βασίζεται σε μια στραβοκλοτσιά, σε ένα χαμένο ματς και σε μια λάθος απόφαση αντί να αφουγκράζονται τη γενική εικόνα.

Κατ' εμέ ο Ότο ακόμα και τώρα κάνει πράγματα, τα οποία αντιβαίνουν σε κάθε έννοια ποδοσφαιρικής λογικής...Παίζει εντελώς αναχρονιστικά με 3 κεντρικούς αμυντικούς (προχθές θα έπαιζε και με παραπάνω στο τέλος, αλλά δεν είχε κανέναν διαθέσιμο στον πάγκο...), καλεί παίχτες χωρίς ομάδα και χωρίς καθόλου παιχνίδια,η ομάδα πέρα από γιόμες και στημένες φάσεις δεν έχει κανένα αγωνιστικό πλάνο, δε δίνει καθόλου ευκαιρίες σε νέους, βασίζεται αποκλειστικά στους ξενιτεμένους και στους ποδοσφαιριστές από τους τρεις μεγάλους, παίζουν πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι, έρχεται στην Ελλάδα μόνο για να δει τα ντέρμπι, δε δίνει καθόλου σημασία στις μικρές εθνικές, εμπιστεύεται τυφλά σε βαθμό παρεξηγήσεως παίχτες που παίζουν στην αγαπημένη του Μπουντεσλίγκα, δεν έχει η ομάδα γυμναστή και σοβαρούς σκάουτερς και έχει κάποια γεροντικά κολλήματα που δεν εξηγούνται με βάση την απλή λογική...Αλλά πάντα τα ίδια δεν έκανε ο Ρεχάγκελ από παλιά; Παλιά ήταν ο Τσιάρτας και ο Μπασινάς χωρίς ομάδα και παιχνίδια, τώρα είναι ο Τζιόλης και ο Γιούρκας...Πολλοί παίχτες αν δεν έπαιρναν μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα ή στο εξωτερικό, είναι βέβαιο πως δεν θα έβλεπαν Εθνική ποτέ με κυριότερα παραδείγματα τους Αβραάμ, Τοροσίδη, Μόρα, Τζόρβα κλπ...Ο Γερμανός πάντοτε είχε κολλήματα και όχι μόνον τώρα...Πάντα υπήρχαν παίχτες, που δεν έβγαιναν από την ενδεκάδα, ούτε με σφαίρες...Και όσο για αυτούς που λένε πως ο Ρεχάγκελ έκανε ανανέωση στην Εθνική και αναφέρουν ως επιχείρημα το γεγονός πως από την ομάδα του 2004 έχουν μείνει 3-4 παίχτες έχω να τους πω το εξής...Αν οι Νικοπολίδης, Δέλλας, Καψής, Μπασινάς δεν σταματούσαν οικειοθελώς από την Εθνική, και οι Βρύζας, Ζαγοράκης, Ντέμης, Τσιάρτας, Φύσσας δε σταματούσαν το ποδόσφαιρο, αμφιβάλλει κανείς πως θα έπαιζαν ακόμη και τώρα στην Εθνική; Ή πιστεύει κανείς πως θα υπάρξουν εκπλήξεις στην αποστολή της Νοτίου Αφρικής; Αλλά αυτός ήταν πάντα ο Ότο και δεν πρόκειται να αλλάξει τώρα που βαδίζει ολοταχώς προς τα 80 με το μαλλί πιο σκούρο από ποτέ...Προσωπικά αν ήμουν στη θέση του θα είχα παραιτηθεί την επομένη του θριάμβου του 2004, στο απόγειο της δόξας και μέσα σε καθολική αναγνώριση...Και για όσους στο σημείο αυτό αντιτείνουν πως και τώρα υπάρχει καθολική αναγνώριση στο πρόσωπο του Όθωνα, έχω να τους πω πως στην Ελλάδα, αρκεί ένα στραβό αποτέλεσμα για να μετατραπείς από εθνικό ήρωα σε αποδιοπομπαίο τράγο...Ας το έχουμε αυτό στο νου μας, ενόψει του προσεχούς καλοκαιριού...

Το ποδόσφαιρο που παίζει η Εθνική του Ρεχάγκελ απέχει πάρα πολύ από το να θεωρηθεί ελκυστικό, αλλά σκίζει από αποτελεσματικότητα..Το προχθεσινό ματς βέβαια δεν αποτελεί κριτήριο...Ο αγώνας στην Ουκρανία ήταν ένας τελικός, στον οποίο μετρούσε μόνο η πρόκριση και το αποτέλεσμα και έτσι μπορώ να καταλάβω και τις ηρωικές μάχες και τις απομακρύνσεις όπου όπου, όπως τόσο τις δημοσιογραφικές κορώνες και όλες τις άλλες υπερβολές..Όταν λαμβάνεις μέρος στα μπαράζ πρόκρισης, αυτό που μετράει είναι η πρόκριση με κάθε μέσο..Δε μετράει ούτε το καλό ποδόσφαιρο, ούτε οι περίτεχνες ενέργειες, ούτε τα εντυπωσιακά γκολ, ούτε τα διαφόρων ειδών μαγικά...Μετράει η πρόκριση και μόνον αυτή και τα γκολ ας μπαίνουν με το καλάμι...Θα μου πείτε βέβαια, γιατί σας σκοτίζω με πράγματα αυτονόητα...Διότι μπορεί να είναι αυτονόητα για όλους εμάς, αλλά για κάποιους φαίνεται να είναι ανώτερα μαθηματικά, οι οποίοι δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν πως η κριτική γίνεται για τη συνολική εικόνα της ομάδας στα προκριματικά και όχι για τα ματς με την Ουκρανία...

Αναφέρομαι κυρίως στους δημοσιογράφους που ασχολούνται με τα αθλητικά...Όλοι αυτοί που όλον αυτόν τον καιρό περνούσαν από πριονοκορδέλα (και καλά έκαναν) τους διεθνείς και τον Ότο με αφορμή τις κάκιστες εμφανίσεις και το αντικειμενικά χάλια ποδόσφαιρο...Όλους αυτούς που αν η Εθνική αποκλειόταν από την Ουκρανία, θα τους σταύρωναν όλους...Όλους αυτούς, των οποίων η κριτική και οι απόψεις βασίζονται στο αν το πλασέ του Σαλπιγγίδη πήγαινε στο δοκάρι ή πήγαινε στα δίχτυα (όπως ευτυχώς πήγε...), αν ο Τζόρβας έκανε την απόκρουση ή έκανε λάθος...Όλους αυτούς, οι οποίοι έχουν γραμμένα διπλά κείμενα και εμφανίζουν όποιο ταιριάζει με το αποτέλεσμα κάθε φορά...Μετά την πρόκριση της εθνικής, όλοι αυτοί αποθεώνουν την Εθνική, τον Ότο και τους παίχτες (που μέχρι πρότινος απαξίωναν), κάνουν κρα για μια συνέντευξη, αφιερώνουν διθυράμβους στην ομάδα και είναι εμφανές ότι έχουν προχωρήσει σε μια άνευ προηγουμένου ιστορική κωλοτούμπα...Πλέον ούτε ίχνος κριτικής, καμία διαφωνία απλά και μόνο αγιογραφίες και φωτοστέφανα...

Καταλαβαίνω επίσης και την μεγάλη χαρά τόσο της ομοσπονδίας όσο και των φιλάθλων. Για την μεν ομοσπονδία είναι ζωτικής σημασίας η συγκεκριμένη πρόκριση τόσο για λόγους γοήτρου, όσο κυρίως για λόγους οικονομικούς. Διότι είναι πολλά τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει μια ομοσπονδία από μια τόσο μεγάλη, διεθνή και εμπορική ποδοσφαιρική διοργάνωση. Η μεγάλη ικανοποίηση όμως δεν θα πρέπει να τους οδηγήσει σε λανθασμένες και βιαστικές αποφάσεις, και αναφέρομαι στην εκπεφρασμένη πρόθεση τους να ανανεώσουν το συμβόλαιο του Γερμανού και για μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά αυτό θα έχουμε το χρόνο να το συζητήσουμε στο εγγύς μέλλον...Η μεγάλη επιτυχία της πρόκρισης σκεπάζει τα πάντα και είναι πάνω από όλα...Αρκεί φυσικά, να μην επαναληφθεί το απαράμιλλο καραγκιοζιλίκι του 1994...Διότι, μην ξεχνάτε πως και στη Νότια Αφρική υπάρχουν και ζουν αρκετοί Έλληνες μετανάστες, οι οποίοι είναι λογικό να διψούν για να δουν από κοντά τους παίχτες της Εθνικής...Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, η παρουσία στον πάγκο του Ρεχάγκελ αποτελεί εχέγγυο πως δεν θα επαναληφθούν όλα αυτά τα τραγελαφικά...

Τελειώνοντας, να πούμε δύο λόγια και για τους παίκτες, στους οποίους ανήκει μεγάλο μερίδιο της πρόκρισης...Για πολλούς από αυτούς, η συμμετοχή στο Μουντιάλ είναι όνειρο καριέρας και ζωής...Αυτό όμως δεν επιτρέπει υπερβολές, ούτε αλαζονικές δηλώσεις...Να ξέρουν πως ο κόσμος τους αγαπάει και τους εκτιμά για όλα αυτά που μας έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια...Να ξέρουν όμως επίσης, πως και οι ίδιοι χρωστούν πάρα πολλά (για να μην πω τα πάντα...) στην Εθνική ομάδα...Διότι μέσω αυτής κέρδισαν αναγνώριση, πολλά χρήματα, καθολική αποδοχή, μεγάλες μεταγραφές και παχυλά συμβόλαια...Μέσω της Εθνικής τα κατάφεραν όλα αυτά και φυσικά όχι μέσω των συλλόγων τους και του ανυπόληπτου ελληνικού πρωταθλήματος..Για αυτό, λίγη (ή ακόμα περισσότερη) σύνεση, ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν...

Αυτά ως πρώτη ανάγνωση της μεγάλης πρόκρισης της Εθνικής, με τις υπερβολές και τις κωλοτούμπες που τη συνόδευσαν...Έχουμε καιρό μέχρι τη διεξαγωγή της διοργάνωσης να πούμε και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα..Εν καιρώ όλα αυτά...

υγ1 Οι δηλώσεις του Αντώνη Νικοπολίδη σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων είναι κατά βάση σωστές, αν και μονοδιάστατες..Αν και όλα αυτά, είναι πρακτικές τις οποίες εφαρμόζουν όλες οι ομάδες ανεξαιρέτως...Ποιος ξεχνάει τις αλησμόνητες μπουλντόζες του Ρέντη;...Αν και το γεγονός, ότι πάντα τέτοιες δηλώσεις γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολύχρωμους δημοσιοκάφρους ένθεν κακείθεν, είναι ίδιον της εποχής που ζούμε...

υγ2 Δεν σας κρύβω, ότι όλες αυτές τις μέρες σκέφτομαι αν για το ίδιο το Μουντιάλ είναι καλή και χρήσιμη η παρουσία της Εθνικής Ελλάδος...Τους αρχικούς μου ενδοιασμούς ξεδιάλυνε, η ανάγνωση των 32 συμμετεχουσών ομάδων...Ανάμεσα στις οποίες, υπάρχουν πολλές ομάδες, πολύ μα πολύ χειρότερες από εμάς...

υγ3 Βρίσκω αφόρητα υποκριτική και εκνευριστική, τη στάση των και καλά διαφορετικών Γάλλων...Τέτοια πρόκριση φάντασμα, δεν έχει ξαναγίνει στα χρονικά, αλλά ο Μισέλ και οι συμπατριώτες του δε βγάζουν άχνα...Είναι οι ίδιοι ακριβώς, οι οποίοι πριν 3 χρόνια στον τελικό του περασμένου Μουντιάλ και ενώ ηττήθηκαν κατά κράτος και δικαιότατα από την Ιταλία, μας έπρηξαν για το πόσο αλήτης είναι ο Ματεράτσι, για το τι είπε στον Ζιντάν, ξεχνώντας πως η ενέργεια του Ζιντάν ήταν όχι μία αλλά δύο φορές αποβολή...Τουλάχιστον, ο Ματεράτσι δεν έπαιξε βόλευ στην περιοχή των κακόμοιρων Ιρλανδών και δεν καταστρατήγησε τους κανόνες του ποδοσφαίρου...

υγ4 Χάρηκα για τον αποκλεισμό των υπερφίαλων Ρώσων...Ελπίζω να κατανόησαν πως ο νεοπλουτισμός δεν μπορεί να αγοράσει τα πάντα και επίσης να κατάλαβαν τη μεγάλη ποδοσφαιρική προπονητική απάτη που ακούει στο όνομα Γκους Χίντινγκ...Θυμίζω πως εκφράζω προσωπικές απόψεις και είμαι ανοιχτός σε διαφωνίες...

υγ5 Σήμερα έχει και τραγουδάκι ξανά...Και επειδή όλοι λέτε πως ανεβάζω τραγουδάκια έντεχνα και ποιοτικά, σήμερα θα αλλάξω το μοτίβο...Όχι δεν θα ανεβάσω κανένα βιντεάκι με ιστορικά γκολ της Εθνικής...Ούτε καμία περιγραφή αγώνων από ανθρώπους που έκαναν στυγνό εμπόριο στην πλάτη της Εθνικής...Σήμερα ανεβάζω ένα άσμα, το οποίο αναφέρεται στις ετοιμασίες που κάνουν οι Έλληνες φίλαθλοι για να ακολουθήσουν την Εθνική το καλοκαίρι στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής...Έστω και νοητά...Δεύτερη εκτέλεση Γιώργος Γιαννιάς και "ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου..."