Ο προ-αστεια-κός σιδηρόδρομος

Μην σας κάνει εντύπωση ο τίτλος αγαπητοί αναγνώστες του φτωχού συγγενή...Ούτε ξαφνικά έγινα ανορθόγραφος, ούτε χάλασε το εργαλείο του ορθογραφικού ελέγχου του blog...Απλά και μόνο, προβαίνω σε αυτό το λογοπαίγνιο, προκειμένου να σας εκφράσω την έκπληξη και την απογοήτευση που ένιωσα την Παρασκευή το απόγευμα, όταν και χρησιμοποίησα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον πολυθρύλητο προαστιακό σιδηρόδρομο για να μεταβώ από την Αθήνα στην επαρχία...Καταστάσεις που δεν περίμενα ποτέ να αντικρίσω, σε ένα υποτιθέμενο σύγχρονο μέσο μαζικής μεταφοράς...

Είχα ένα τυπικό μικροπροβληματάκι με το αυτοκίνητο και έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά τον προαστιακό...Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι κανένας μανιακός με το αυτοκίνητο, που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει ποτέ μέσα μαζικής μεταφοράς...Ίσα ίσα, που και στην καθημερινότητα μου στην Αθήνα χρησιμοποιώ τη συγκοινωνία, αλλά και μέχρι πρότινος για τις μεταβάσεις μου στην επαρχία χρησιμοποιούσα το Κ.Τ.Ε.Λ...Απλά ως τώρα δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ τον προαστιακό και στηρίχθηκα στις ομολογουμένως καλές εμπειρίες γνωστών που τον χρησιμοποιούν πολύ τακτικά, χωρίς κανένα πρόβλημα και εξυπηρετούνται πάρα πολύ...Έτυχε λοιπόν τώρα να ήμουν κοντά στη στάση του προαστιακού και σκέφτηκα (αφελώς όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) πως δεν θα περνούσα καμία ταλαιπωρία...Που να ήξερα ο δύσμοιρος...

Η περιπέτεια ξεκίνησε κατά τις 4 το απόγευμα, όταν και έφτασα στο σταθμό των βορείων προαστίων, από όπου θα έπαιρνα το συρμό...Είχα ενημερωθεί από το πρωί, πως για να ακολουθήσω το δρομολόγιο που επιθυμούσα, θα έπρεπε να κατέβαινα κοντά στην Αθήνα και να έπαιρνα την επόμενη ανταπόκριση που περνάει ακριβώς 3-4 λεπτά αργότερα...'Ρε μπράβο ακρίβεια'...σκέφτηκα...Φτάνοντας λοιπόν στη στάση, έψαχνα να βγάλω εισιτήριο..Φυσικά παντελής απουσία ταμείου και τη διαδικασία την υποκαθιστούσε ένα αυτόματο μηχάνημα...Την ίδια δουλεία κάνουν, αλλά το μηχάνημα δεν έχει δυνατότητα να σου δώσει πληροφορίες για το πως θα κινηθείς...Είχα μπερδευτεί και δεν υπήρχε κανείς υπεύθυνος, ενώ και οι επιβάτες ήταν λιγοστοί και ξένοι...Πήγα στο μηχάνημα, και εκεί κατάλαβα πως δεν μπορούσα να βγάλω εισιτήριο για την επαρχία, παρά μόνο για τον κεντρικό προορισμό της Αθήνας...Δε βαριέσαι λέω, θα κατέβω στο κέντρο και στα 3-4 λεπτά ώσπου να έρθει το επόμενο, θα εκδώσω εισιτήριο..

Ο συρμός έφτασε πραγματικά με ακρίβεια λεπτού και έτσι ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου μέσα σε ένα βαγόνι του προαστιακού σιδηρόδρομου..Ήταν ένας καθαρότατος και καινούριος συρμός, με πολλές θέσεις άδειες και χώρους που σου επέτρεπαν και να καθίσεις άνετα χωρίς να ενοχλείς και να τοποθετήσεις τα πράγματα σου εύκολα και απλά...Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στον σταθμό της μετεπιβίβασης..Χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο, ανέβηκα επάνω για να βγάλω εισιτήριο, προκειμένου να μη χάσω την ανταπόκριση...Εκεί υπήρχε μια ταμίας, με ακουστικά στα αυτιά, η οποία σχεδόν ενοχλήθηκε μόλις τις ζήτησα να εκδώσω εισιτήριο, λες και θα μου το πλήρωνε αυτή...Τελοσπάντων, τη ρώτησα τι ώρα περνάει ο συρμός για επαρχία και μου λέει ακριβώς σε τρία λεπτά...Ωραία λέω, προλαβαίνω και κατέβηκα αμέσως στις αποβάθρες...Κατεβαίνοντας τις τελευταίες σκάλες, παρατήρησα έναν συρμό να κλείνει τις πόρτες και να ξεκινά...Δε μπορεί, λέω, αυτός θα πηγαίνει αλλού...Άλλωστε η εξυπηρετικότατη ταμίας μου είπε τρία λεπτά, και κάθισα μέχρι να περάσουν τα τρία λεπτά και να έρθει ο συρμός για να με μεταφέρει στον προορισμό μου...Πέρασαν 3 λεπτά, πέρασαν 10, πέρασαν 20 και άφαντος ο συρμός...Λέω θα υπάρχει τεχνικό πρόβλημα...Ανεβαίνω ξανά στο ταμείο για να ρωτήσω και η ταμίας μου λέει αφοπλιστικά πως ο συρμός έχει περάσει...Μα πως; 'Μην αγχώνεστε μου λέει, σε 40 λεπτά ξαναπερνάει'...Τι να της πεις; Δεν άξιζε τον κόπο...

Σκέφτηκα πως τελικά κάθε εμπόδιο για καλό και ανέβηκα επάνω στο δρόμο, μπας και βρω ένα μέρος να καθίσω για λίγο και να πιω κανέναν καφέ...Αλλά που να βρω καφέ, στη μέση του πουθενά που ήμουν; Το μόνο που υπήρχε εκεί ήταν ένας κόμβος της Αττικής οδού και η περιοχή πλησίον του σταθμού του προαστιακού δεν ήταν κατοικημένη...Ρώτησα κάποιον κύριο που περίμενε σε μια στάση λεωφορείου και μου είπε πως τα σπίτια βρίσκονταν σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων...Έχω κάνει τρέλες και τρέλες στη ζωή μου, αλλά να περπατήσω δύο χιλιόμετρα μέσα σε μισή ώρα, μες στον ήλιο και φορτωμένος με μια γεμάτη βαλίτσα, δεν ήμουν διατεθειμένος να το πράξω...Και έτσι κατέβηκα στην αποβάθρα, περιμένοντας να περάσει η ώρα, ελπίζοντας να μη μου συμβεί τίποτα απρόοπτο...

Ο επόμενος συρμός πράγματι έφτασε στην ώρα του, αλλά τα προβλήματα τώρα ήταν δύο...Το πρώτο ότι ήταν γεμάτος κόσμο και το δεύτερο πως τουλάχιστον εξωτερικά δεν έμοιαζε με τον προηγούμενο, αλλά έμοιαζε με το παλιό κλασσικό ελληνικό τρένο...Μπαίνοντας μέσα στο βαγόνι του προαστιακού, τα προβλήματα συνέχιζαν να είναι δύο...Θέση δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, ενώ και εσωτερικά ο συρμός ήταν ένα παλιό τρένο και τίποτε περισσότερο....Η σκόνη βασίλευε παντού, η ζέστη ήταν ανυπόφορη, ο θόρυβος ήταν σύντροφος μας σε όλο το ταξίδι, ενώ η όλη κατάσταση γινόταν περισσότερο αποπνικτική χάρη τόσο στην πολυκοσμία και την έλλειψη χώρου που επικρατούσε...Η έλλειψη χώρου δεν αφορούσε μόνο εμάς που στεκόμασταν πλάι στην πόρτα όρθιοι και καλά καλά δεν είχαμε ούτε λαβή να πιαστούνε..Αφορούσε και τους ανθρώπους που είχαν προλάβει θέση και κάθονταν...Οι θέσεις ήταν ανά τετράδες, όπως στα παλιά τρένα και δεν χωρούσες όχι μόνο να απλώσεις τα πόδια σου,αλλά ούτε καν να καθίσεις σαν άνθρωπος...Μιλάμε πως και 1,80 ύψος να έχεις είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν χωράς να καθίσεις σωστά, και για αυτό το λόγο κάποιοι άνθρωποι έστρεφαν τα πόδια τους προς το διάδρομο μπας και βρουν ζωτικό χώρο...Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος, που όταν κάποιασα στιγμή μετά από κάποιες στάσεις ελευθερώθηκε χώρος, αποφάσισα να μην πάω να καθίσω, αφού ο χώρος ήταν απίστευτα ασφυκτικός και είναι βέβαιο πως θα πιάνονταν τα πόδια μου...Καθώς περνούσε η διαδρομή, αναρωτιόμουν αν αυτός ήταν ο πολυθρύλητος προαστιακός σιδηρόδρομος, για τον οποίο πολλοί διαρηγνύοουν τα ιμάτια τους, πως πρόκειται για το πλέον σύγχρονο μεταφορικό μέσο που υπάρχει στην πρωτεύουσα...Εγώ αντίκρισα ένα παλιό και ξεπερασμένο τρένο, από το οποίο μάλιστα δεν έλειπαν και τα κλασσικά ταρακουνήματα του παραδοσιακού τρένου, ιδίως όταν πλησιάζαμε στις στάσεις επιβίβασης και αποβίβασης...Δεν έβλεπα δηλαδή πουθενά τα σημάδια της υποτιθέμενης εξέλιξης, που με στόμφο διαφημίζουν άπαντες...Και το χειρότερο από όλα, δεν είναι τι έβλεπα εγώ...Δίπλα μου στέκονταν ένα ζευγάρι ξένων (λογικά Αμερικανών), γύρω στα 40-45 ετών...Παρότι όρθιοι και αυτοί, έδειχναν να θαυμάζουν το τοπίο έστω και κοιτώντας από τα τζαμάκια της πόρτας...Τους έκανε ιδιαίτερη θετική εντύπωση η θάλασσα και τα ελάχιστα δέντρα...Μπορεί όμως τα λόγια για το τοπίο να ήταν κολακευτικά, αλλά για την κατάσταση του προαστιακού μιλούσαν και αυτοί υποτιμητικά και έμοιαζαν να μην πιστεύουν την κατάσταση...Φαίνεται, και αυτούς όπως και εμένα, κάποιος θα τους είχε πληροφορήσει για την αρτιότητα του συγκεκριμένου μέσου και θα έπεσαν από τα σύννεφα αντικρίζοντας την πραγματική κατάσταση...Και μη μου πει κανείς πως καταλάβαινα τι έλεγαν μεταξύ τους...Κάποια αγγλικά κουτσά στραβά τα καταλαβαίνω, έστω και με το ζόρι...Οι ξένοι όμως δε νομίζω πως είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν ελληνικά...Και το λέω αυτό, διότι οι αναγγελίες των προορισμών και των στάσεων, γίνονταν στα μεγάφωνα από κλασσικό Ελληναρά, με φωνή ρεμπέτη και τοπική προφορά...Και για το αν κατάλαβαν τίποτα οι τουρίστες, κανείς δε σκοτίστηκε...Ας πρόσεχαν να ήξεραν ελληνικά...Και μιλάω όχι για τουρίστες του δρόμου με sleeping-bag και σκηνές, αλλά για ανθρώπους που φαίνονταν να είχαν αρκετή οικονομική άνεση..

Το όλο ταξίδι με τον προαστιακό διήρκεσε περίπου 1 ώρα και κάτι..Φυσικά στεκόμενος όρθιος, η όλη απόσταση έμοιαζε για μεγαλύτερη, αλλά τελικά άντεξα αν και πιασμένος από την ορθοστασία...Κατέβηκα λοιπόν στον προορισμό μου και ήλπιζα πως τουλάχιστον εκεί θα υπάρχει κάποια στοιχειώδης ανταπόκριση με τα αστικά λεωφορεία της πόλης για να μην υποστούμε περαιτέρω ταλαιπωρία...Φευ...Οι ελπίδες μου αποδείχτηκαν φρούδες...Αντ' αυτού περίμενα μέσα στον ήλιο τουλάχιστον μισή ώρα μέχρι να κάνει την εμφάνιση του επιτέλους το λεωφορείο και να μας φορτώσει για να πάμε στον προορισμό μας...Αν δεν ήμουν πτώμα στην κούραση και αν δεν είχα βαριά πράγματα θα πήγαινα με τα πόδια, άλλωστε δεν είναι και μακριά...Αλλά, ας όψεται η ανάγκη που με έκανε να κρέμομαι από τις αστικές συγκοινωνίες μιας πόλης...Αυτά έχει η ζωή...

Αυτή ήταν όλη η περιπέτεια μου την Παρασκευή το βράδυ...Κανονικά υποτίθεται η όλη απόσταση από τ;α βόρια προάστια της Αθήνας μέχρι τον τελικό μου προορισμό είναι κάτι παραπάνω από 1,5 ώρα...Τουλάχιστον έτσι διαφημίζει ο ίδιος ο προαστιακός και αυτοί που τον χρησιμοποιούν καθημερινά...Εγώ όμως άλλα είδα και την ίδια απόσταση την έκανα σε περίπου 3,5 ώρες μαζί με την καθυστέρηση, συμπεριλαμβανομένης και της ταλαιπωρίας από την ορθοστασία...

Όλα αυτά δεν τα λέω με καμία διάθεση καταγγελίας, για τον προαστιακό σιδηρόδρομο...Δεν είναι του χαρακτήρα μου...Εκτός αυτού, δεν μπορώ να εξάγω συμπέρασμα από τη μια και μόνο φορά που τον χρησιμοποίησα..Μπορεί να έπεσα στην περίπτωση, μπορεί να ήμουν γκαντέμης, ενώ ήταν και Παρασκευή απόγευμα και είχε αρκετή κίνηση προς την έξοδο της πόλης...Ίσως να ήταν η τυχερή μου μέρα, ίσως πάλι να έχω ξεσυνηθίσει τις συγκοινωνίες..Δεν ξέρω τι από όλα αυτά ισχύει περισσότερο...Ίσως τίποτα από όλα, ίσως και όλα μαζί...Ο λόγος όμως που κάθομαι και γράφω την εμπειρία που έζησα είναι απλά για να τα βγάλω από μέσα μου και να εκφράσω την απορία μου για όλα αυτά που μου συνέβησαν, παρά τα εκ του αντιθέτου θρυλούμενα...Διότι αν μη τι άλλο, εδώ στην Ελλάδα έχουμε έναν λόγο παραπάνω να ζητάμε κάποια πράγματα και κάποια σύγχρονα έργα, από τη στιγμή που αφενός τα έχουμε πληρώσει σαν φορολογούμενοι πολλές φορές παραπάνω από την πραγματική τους αξία, και αφετέρου οι καθυστερήσεις στη δημιουργία τους πολλές φορές αγγίζουν τα όρια του σκανδάλου...

Είναι κάποια τέτοια περιστατικά που μας συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή και μας βάζουν σε σκέψη για το τι μας προσφέρεται σε σχέση με το τι μας αξίζει...Φιλοσοφικά ερωτήματα, πολλές φορές χωρίς ουσιαστική βάση και σχεδόν πάντα χωρίς πειστικές απαντήσεις από κανέναν...Τόσο απλά...

υγ1 Μεγάλη αλήθεια...Τα παράξενα πράγματα συμβαίνουν πάντα στους ανάποδους ανθρώπους...

υγ2 Ήταν η πρώτη και συνάμα η τελευταία φορά που χρησιμοποιώ τον προαστιακό...Και αυτό είναι δέσμευση...Θα χρησιμοποιώ το ΚΤΕΛ, θα παίρνω το αυτοκίνητο, θα καλώ ταξί, στην ανάγκη θα πηγαίνω με τα πόδια...Αλλά αυτήν την ταλαιπωρία δεν θα την ξαναζήσω...Το υοσχέθηκα στον εαυτό μου...