Δεν απομένουν παρά ελάχιστες πλέον ώρες για να ξημερώσει η ημέρα της εργατικής Πρωτομαγιάς και για φέτος και το έλεγα πέρυσι, το λέω φέτος, και θα το λέω και στο μέλλον πως έχω πλέον βαρεθεί να ακούω πως 'η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία'. Είναι ένα από τα κλισέ που μου φαίνονται αφόρητα κάθε χρόνο και με κάνουν να φρικάρω, από τη στιγμή μάλιστα που όλοι εφαρμόζουν στην πραγματικότητα το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν.
Προσωπικά θεωρώ πως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος το ιστορικό της συγκεκριμένης ημέρας και το πως καθιερώθηκε αυτή...Το διάβαζα πολύ πρόσφατα σε μια εφημερίδα και ομολογώ πως οι συγκρίσεις με το πεζό σήμερα έρχονται στο μυαλό σου χωρίς καν να το καταλάβεις...Πολλά από τα προνόμια που σήμερα βίαια ξεριζώνονται από τον απλό εργαζόμενο, ήρθαν παγκοσμίως σαν αποτελέσματα πολύχρονων αγώνων κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι πίστεψαν στην ιδέα ενός καλύτερου αύριο, αγωνίστηκαν για αυτό μέχρις εσχάτων και εν τέλει κάτι πέτυχαν...Έστω αν μετά, εκμεταλλεύτηκαν τους συγκεκριμένους αγώνες ποικιλοτρόπως και τους εξαργύρωσαν πολλάκις...Θυμάμαι, πως την αντίστοιχη περυσινή ημέρα, σημείωνα σε τούτο το βήμα πως κάποια εργατικά δικαιώματα όπως η ασφάλιση, το πενθήμερο και το ωράριο βρίσκονταν υπό αμφισβήτηση...Κύλησε ένας χρόνος ήδη και φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση στην οποία, θα πρέπει να ευγνωμονείς αν έχεις δουλειά ανεξάρτητα αν σου έχουν κόψει μισθούς, επιδόματα και όλα τα συναφή...Και με την προοπτική σε ένα χρόνο από τώρα να μην ξέρεις σε τι κατάσταση θα είσαι...
Επειδή η Πρωτομαγιά είναι απολύτως συνυφασμένη με το εργατικό κίνημα, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω κάποιες σκέψεις σε σχέση με το μοναδικό επάγγελμα που δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει στη χώρα αυτή, ακόμα και να διαλυθούν τα πάντα...Και αυτό δεν είναι άλλο από αυτό του συνδικαλιστή..Έναν συνδικαλισμό, που τον πήραμε εδώ και τον μετατρέψαμε σε θέση με κομματικό υπόβαθρο...Σε οποιαδήποτε υπηρεσία και να ρίξεις το βλέμμα σου, θα ανακαλύψεις κομματικούς συνδικαλιστές, που υπό το μανδύα αγώνων απολαμβάνουν μισθούς χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν εργαστεί πραγματικά ποτέ...Πολύχρωμα κομματικά στελέχη, που διψούν για μια μεγάλη κρατική θέση και πέρα από αυτό δε βλέπουν τίποτα...Το ωραίο είναι πως οι απλοί εργαζόμενοι βασίζονται μάταια σε αυτούς, για να τους υπερασπιστούν απέναντι στις ανάλγητες διοικήσεις, αφεντικά, κυβερνήσεις κ.ο.κ..Είναι θαρρώ το άκρων άωτο της ματαιότητας να περιμένεις καλό από αυτούς, που ξεχνούν τους αγώνες όταν ανελίσσονται...Από ανθρώπους που έχουν μάθει να αντιδρούν υποκριτικά στα πάντα και να αποτελούν πολύχρωμα παπαγαλάκια κομματικής προέλευσης...
Φέτος θεωρώ πως υπήρχε μια ιστορική ευκαιρία να γίνει μια νέα αρχή τουλάχιστον...Ζώντας και με τη βούλα πλέον στον αστερισμό του Δ.Ν.Τ. και των τεραστίων παρενεργειών του στο κοινωνικό σύνολο, θα περίμενα τουλάχιστον τη φετινή Πρωτομαγιά να οργανωθεί μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση, χωρίς την ύψωση κομματικών σημαιών και χωρίς κομματικούς εναγκαλισμούς...Να δείξει βρε αδερφέ σύσσωμος ο λαός, πως είναι ενωμένος, καταλαβαίνει την δύσκολη συγκυρία, δεν μπορεί την αδικία και κυρίως δεν αντέχει να μη βλέπει κανέναν υπεύθυνο να τιμωρείται...Αλλά, μάταια...Αντ' αυτού χωριστές κομματικές συγκεντρώσεις, ξεχωριστές εκδηλώσεις με τραγούδια και μουσική, το κάθε κόμμα δηλαδή μόνο του για μια ακόμη φορά, ίσα ίσα για να βγάλει την υποχρέωση...Υπό αυτές τις συνθήκες να μην περιμένουν κανέναν μη κομματικοποιημένο και σκεπτόμενο να τους στηρίξει...Μάλιστα για να γίνουν απόλυτα κατανοητά τα παραπάνω σε όλους δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα των τρεχουσών ημερών...Το προεδρείο της ΓΣΕΕ συνεδριάζει με την κυβέρνηση, για το πως θα κάνουν πιο εύπεπτα τα μέτρα στον απλό κόσμο...Το ΠΑΜΕ κλείνει λιμάνια, σταθμούς άκριτα και χωρίς στην ουσία να ξέρει το γιατί κλπ κλπ...Κάθε μια παράταξη παίρνει προφανώς γραμμή από το αντίστοιχο κόμμα για το τι επακριβώς θα πράξει και δεν αποκλίνει καθόλου από αυτή...Όσο για τα δίκαια του απλού εργαζομένου; Μα ελάτε τώρα, μην είστε αφελείς...Ποιος από τους εργατοπατέρες νοιάζεται για αυτά; Σοβαροί να είμαστε...
Δεν θέλω να φορτώσω όλα τα κακά της χώρας στο συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες...Και σαν αντίλογο σε όλα τα παραπάνω, κάποιος μπορεί να αντιτείνει το ερώτημα: αν ο απλός εργαζόμενος αισθάνεται πως δεν εκφράζεται από τα συλλογικά του όργανα, γιατί δεν κατεβαίνει και δε συμμετέχει στις επερχόμενες απεργίες και κινητοποιήσεις στέλνοντας το μήνυμα του;...Ο αντίλογος σε αυτό, φυσικά και υφίστανται και είναι σοβαρός...Ακόμα και κατά το σημερινό εργασιακό μεσαίωνα, αν εξαιρέσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, θεωρείται εύκολο να απεργήσει ένας ιδιωτικός υπάλληλος από τη στιγμή που αισθάνεται πως αυτόματα θα εισέλθει στη μαύρη λίστα;...Πέρα όμως από αυτό, η ανασφάλεια είναι τόσο μεγάλη, που υπάρχει πολύς κόσμος που αρκείται στο γεγονός να έχει εργασία σήμερα, ενώ αγωνιά για το αύριο...Αυτός ο κόσμος είναι βέβαιο πως θα πονέσει οικονομικά αν του κοπεί π. χ. ο 13ος μισθός...Αλλά στη λογική του μη χείρον βέλτιστον, σιωπά και αισθάνεται τυχερός αν έχει τη δυνατότητα να εργάζεται...Είναι μεγάλος εφιάλτης, αυτός της ανεργίας και όποιος δεν τον έχει ζήσει δεν μπορεί εύκολα να τον κατανοήσει...Ξέρετε τι είναι να αισθάνεσαι βάρος για την κοινωνία και για τους υπολοίπους; Σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμα και τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα σου μοιάζουν κατακτήσεις...Για να μη σας πω, ότι φτάνεις στο σημείο να αποδέχεσαι να εργάζεσαι ανασφάλιστος και να πληρώνεσαι αραιά και που, με κίνδυνο να τα πληρώσεις ακριβά όλα αυτά...Έχουν γνώση βλέπετε οι φύλακες...
Αυτά τα ολίγα σε σχέση με τη σημερινή ημέρα και όλα αυτά που τη συνοδεύουν...Και ο καθένας ας κάνει αυτό που κρίνει καλύτερο...
υγ1 Η σημερινή ανάρτηση αφορά την εργατική Πρωτομαγιά και το εργατικό κίνημα...Δεν αφορά ούτε τα οικονομικά μέτρα, ούτε το Δ.Ν.Τ., ούτε τίποτε σχετικό...Για αυτά θα αναφερθούμε ενδελεχώς στο εγγύς μέλλον...
υγ2 Φυσικά και δε θα μπορούσε η παρούσα ανάρτηση να κλείσει χωρίς ένα επετειακό τραγουδάκι...Έτσι απλά για να θυμηθούμε κάποια πράγματα, ή για να αισθανθούμε και εμείς έστω και νοητά αγωνιστές...Είναι το ίδιο ακριβώς τραγούδι, που ένα χρόνο ακριβώς πριν δεν κατάφερα να ανεβάσω...Μια μεγάλη δημιουργία του Μάνου Λοίζου, από τις πολλές του...1η Μαΐου..Έτσι τιμής ένεκεν...Τι κι αν τα χρόνια έχουν περάσει και σχεδόν τίποτα δε μοιάζει όπως παλιά...Τι κι αν ο Μάνος έφυγε νωρίς...Τι κι αν ο Βασίλης έγινε σχεδόν mainstream...Τι κι αν πολλοί σύντροφοι συμβιβάστηκαν και έγιναν ένα με τα αφεντικά και ίσως και χειρότεροι...Αυτό που μετρά είναι πως ο Φεντερίκο, η Κατρίν, η Σιμόν αλλά κυρίως η Μαρία είναι ακόμη εκεί μέσα στο πλήθος, ανώνυμοι, ταπεινοί και ονειροπόλοι με μοναδικό όπλο τα ανόθευτα τους όνειρα για έναν καλύτερο και κυρίως πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο...
Προσωπικά θεωρώ πως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος το ιστορικό της συγκεκριμένης ημέρας και το πως καθιερώθηκε αυτή...Το διάβαζα πολύ πρόσφατα σε μια εφημερίδα και ομολογώ πως οι συγκρίσεις με το πεζό σήμερα έρχονται στο μυαλό σου χωρίς καν να το καταλάβεις...Πολλά από τα προνόμια που σήμερα βίαια ξεριζώνονται από τον απλό εργαζόμενο, ήρθαν παγκοσμίως σαν αποτελέσματα πολύχρονων αγώνων κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι πίστεψαν στην ιδέα ενός καλύτερου αύριο, αγωνίστηκαν για αυτό μέχρις εσχάτων και εν τέλει κάτι πέτυχαν...Έστω αν μετά, εκμεταλλεύτηκαν τους συγκεκριμένους αγώνες ποικιλοτρόπως και τους εξαργύρωσαν πολλάκις...Θυμάμαι, πως την αντίστοιχη περυσινή ημέρα, σημείωνα σε τούτο το βήμα πως κάποια εργατικά δικαιώματα όπως η ασφάλιση, το πενθήμερο και το ωράριο βρίσκονταν υπό αμφισβήτηση...Κύλησε ένας χρόνος ήδη και φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση στην οποία, θα πρέπει να ευγνωμονείς αν έχεις δουλειά ανεξάρτητα αν σου έχουν κόψει μισθούς, επιδόματα και όλα τα συναφή...Και με την προοπτική σε ένα χρόνο από τώρα να μην ξέρεις σε τι κατάσταση θα είσαι...
Επειδή η Πρωτομαγιά είναι απολύτως συνυφασμένη με το εργατικό κίνημα, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω κάποιες σκέψεις σε σχέση με το μοναδικό επάγγελμα που δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει στη χώρα αυτή, ακόμα και να διαλυθούν τα πάντα...Και αυτό δεν είναι άλλο από αυτό του συνδικαλιστή..Έναν συνδικαλισμό, που τον πήραμε εδώ και τον μετατρέψαμε σε θέση με κομματικό υπόβαθρο...Σε οποιαδήποτε υπηρεσία και να ρίξεις το βλέμμα σου, θα ανακαλύψεις κομματικούς συνδικαλιστές, που υπό το μανδύα αγώνων απολαμβάνουν μισθούς χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν εργαστεί πραγματικά ποτέ...Πολύχρωμα κομματικά στελέχη, που διψούν για μια μεγάλη κρατική θέση και πέρα από αυτό δε βλέπουν τίποτα...Το ωραίο είναι πως οι απλοί εργαζόμενοι βασίζονται μάταια σε αυτούς, για να τους υπερασπιστούν απέναντι στις ανάλγητες διοικήσεις, αφεντικά, κυβερνήσεις κ.ο.κ..Είναι θαρρώ το άκρων άωτο της ματαιότητας να περιμένεις καλό από αυτούς, που ξεχνούν τους αγώνες όταν ανελίσσονται...Από ανθρώπους που έχουν μάθει να αντιδρούν υποκριτικά στα πάντα και να αποτελούν πολύχρωμα παπαγαλάκια κομματικής προέλευσης...
Φέτος θεωρώ πως υπήρχε μια ιστορική ευκαιρία να γίνει μια νέα αρχή τουλάχιστον...Ζώντας και με τη βούλα πλέον στον αστερισμό του Δ.Ν.Τ. και των τεραστίων παρενεργειών του στο κοινωνικό σύνολο, θα περίμενα τουλάχιστον τη φετινή Πρωτομαγιά να οργανωθεί μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση, χωρίς την ύψωση κομματικών σημαιών και χωρίς κομματικούς εναγκαλισμούς...Να δείξει βρε αδερφέ σύσσωμος ο λαός, πως είναι ενωμένος, καταλαβαίνει την δύσκολη συγκυρία, δεν μπορεί την αδικία και κυρίως δεν αντέχει να μη βλέπει κανέναν υπεύθυνο να τιμωρείται...Αλλά, μάταια...Αντ' αυτού χωριστές κομματικές συγκεντρώσεις, ξεχωριστές εκδηλώσεις με τραγούδια και μουσική, το κάθε κόμμα δηλαδή μόνο του για μια ακόμη φορά, ίσα ίσα για να βγάλει την υποχρέωση...Υπό αυτές τις συνθήκες να μην περιμένουν κανέναν μη κομματικοποιημένο και σκεπτόμενο να τους στηρίξει...Μάλιστα για να γίνουν απόλυτα κατανοητά τα παραπάνω σε όλους δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα των τρεχουσών ημερών...Το προεδρείο της ΓΣΕΕ συνεδριάζει με την κυβέρνηση, για το πως θα κάνουν πιο εύπεπτα τα μέτρα στον απλό κόσμο...Το ΠΑΜΕ κλείνει λιμάνια, σταθμούς άκριτα και χωρίς στην ουσία να ξέρει το γιατί κλπ κλπ...Κάθε μια παράταξη παίρνει προφανώς γραμμή από το αντίστοιχο κόμμα για το τι επακριβώς θα πράξει και δεν αποκλίνει καθόλου από αυτή...Όσο για τα δίκαια του απλού εργαζομένου; Μα ελάτε τώρα, μην είστε αφελείς...Ποιος από τους εργατοπατέρες νοιάζεται για αυτά; Σοβαροί να είμαστε...
Δεν θέλω να φορτώσω όλα τα κακά της χώρας στο συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες...Και σαν αντίλογο σε όλα τα παραπάνω, κάποιος μπορεί να αντιτείνει το ερώτημα: αν ο απλός εργαζόμενος αισθάνεται πως δεν εκφράζεται από τα συλλογικά του όργανα, γιατί δεν κατεβαίνει και δε συμμετέχει στις επερχόμενες απεργίες και κινητοποιήσεις στέλνοντας το μήνυμα του;...Ο αντίλογος σε αυτό, φυσικά και υφίστανται και είναι σοβαρός...Ακόμα και κατά το σημερινό εργασιακό μεσαίωνα, αν εξαιρέσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, θεωρείται εύκολο να απεργήσει ένας ιδιωτικός υπάλληλος από τη στιγμή που αισθάνεται πως αυτόματα θα εισέλθει στη μαύρη λίστα;...Πέρα όμως από αυτό, η ανασφάλεια είναι τόσο μεγάλη, που υπάρχει πολύς κόσμος που αρκείται στο γεγονός να έχει εργασία σήμερα, ενώ αγωνιά για το αύριο...Αυτός ο κόσμος είναι βέβαιο πως θα πονέσει οικονομικά αν του κοπεί π. χ. ο 13ος μισθός...Αλλά στη λογική του μη χείρον βέλτιστον, σιωπά και αισθάνεται τυχερός αν έχει τη δυνατότητα να εργάζεται...Είναι μεγάλος εφιάλτης, αυτός της ανεργίας και όποιος δεν τον έχει ζήσει δεν μπορεί εύκολα να τον κατανοήσει...Ξέρετε τι είναι να αισθάνεσαι βάρος για την κοινωνία και για τους υπολοίπους; Σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμα και τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα σου μοιάζουν κατακτήσεις...Για να μη σας πω, ότι φτάνεις στο σημείο να αποδέχεσαι να εργάζεσαι ανασφάλιστος και να πληρώνεσαι αραιά και που, με κίνδυνο να τα πληρώσεις ακριβά όλα αυτά...Έχουν γνώση βλέπετε οι φύλακες...
Αυτά τα ολίγα σε σχέση με τη σημερινή ημέρα και όλα αυτά που τη συνοδεύουν...Και ο καθένας ας κάνει αυτό που κρίνει καλύτερο...
υγ1 Η σημερινή ανάρτηση αφορά την εργατική Πρωτομαγιά και το εργατικό κίνημα...Δεν αφορά ούτε τα οικονομικά μέτρα, ούτε το Δ.Ν.Τ., ούτε τίποτε σχετικό...Για αυτά θα αναφερθούμε ενδελεχώς στο εγγύς μέλλον...
υγ2 Φυσικά και δε θα μπορούσε η παρούσα ανάρτηση να κλείσει χωρίς ένα επετειακό τραγουδάκι...Έτσι απλά για να θυμηθούμε κάποια πράγματα, ή για να αισθανθούμε και εμείς έστω και νοητά αγωνιστές...Είναι το ίδιο ακριβώς τραγούδι, που ένα χρόνο ακριβώς πριν δεν κατάφερα να ανεβάσω...Μια μεγάλη δημιουργία του Μάνου Λοίζου, από τις πολλές του...1η Μαΐου..Έτσι τιμής ένεκεν...Τι κι αν τα χρόνια έχουν περάσει και σχεδόν τίποτα δε μοιάζει όπως παλιά...Τι κι αν ο Μάνος έφυγε νωρίς...Τι κι αν ο Βασίλης έγινε σχεδόν mainstream...Τι κι αν πολλοί σύντροφοι συμβιβάστηκαν και έγιναν ένα με τα αφεντικά και ίσως και χειρότεροι...Αυτό που μετρά είναι πως ο Φεντερίκο, η Κατρίν, η Σιμόν αλλά κυρίως η Μαρία είναι ακόμη εκεί μέσα στο πλήθος, ανώνυμοι, ταπεινοί και ονειροπόλοι με μοναδικό όπλο τα ανόθευτα τους όνειρα για έναν καλύτερο και κυρίως πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου