Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας...

Το χθεσινό βράδυ, σε σχέση με τα αθλητικά δρώμενα, το ενδιαφέρον μονοπώλησε ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδας, ο οποίος διεξήχθη στο Ολυμπιακό στάδιο και έβαψε πράσινο και τον τελευταίο τίτλο της χρονιάς...Ένας τελικός που μπορεί το θέαμα που μας προσέφερε να ήταν από κακό έως κάκιστο, αλλά το έχουμε πλέον συνηθίσει...Αυτό το ποδόσφαιρο έχουμε, με αυτό αναγκαστικά ασχολούμαστε..Σε σχέση λοιπόν με τον τελικό αυτό, κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε κάποια θέματα τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά για τους δύο αντιπάλους...Άλλωστε ειδικά στον Παναθηναϊκό είναι η τελευταία φετινή ευκαιρία να αναφερθώ, μιας και οι αγωνιστικές υποχρεώσεις έλαβαν τέλος...Όσο για αυτούς, που θα διαφωνήσουν με την κριτική, έχω να τους πω πως στο συγκεκριμένο ιστολόγιο σε όλη την πορεία του και ειδικά στα αθλητικά θέματα, την πιο σκληρή κριτική την έχω ασκήσει στην ομάδα που υποστηρίζω...Για αυτό δικαιούμαι να μιλήσω και για τους άλλους, καταλήγοντας σε δύο παρατηρήσεις για αμφότερους τους μονομάχους...Τέλος τα προκαταρκτικά, η μπάλα στη σέντρα, ο μόνιμος διαιτητής των τελικών, ο bon viveur Τάσος Κάκος δίνει το σύνθημα και ξεκινάμε...
Η πορεία του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός κατά την ταπεινή μου άποψη είναι κάτοχος του πρωταθλήματος και του κυπέλλου πέρα για πέρα δίκαια...Ότι και να λένε οι υπόλοιποι, οι πράσινοι άξιζαν να βγουν πρώτοι...Όχι ότι ήταν εντυπωσιακοί και πολύ καλύτεροι από τους διώκτες τους...Απλά έκαναν κάποια βασικά πράγματα...Το πρώτο και κυριότερο είναι η φυσική κατάσταση...Όταν οι άλλοι σέρνονται και τραυματίζονται με το παραμικρό, οι παίχτες του Παναθηναϊκού συνεχίζουν να τρέχουν και να μην τραυματίζονται..Και αυτό δεν είναι τύχη, είναι δουλειά...Την ώρα που κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι πειραματίζονταν στην προετοιμασία του Ολυμπιακού, στον Παναθηναϊκό φαίνεται ότι έκαναν καλή δουλειά...Και αυτό πρέπει να πιστωθεί αυτούσιο στον παρεξηγημένο Τεν Κάτε, στον οποίο κάποιοι φρόντισαν τεχνηέντως να φορτώσουν όλα τα στραβά του τριφυλλιού...Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού κατ' εμέ είναι ότι αντί να προχωρήσει μπροστά και να αντικρίσει τα πραγματικά του προβλήματα, προτιμά να αναλώνεται να τη βγει απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο...Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει εξασφαλισμένα χρήματα, τη στιγμή που στον Ολυμπιακό είμαστε έτοιμοι για έρανο και κοιτά να μπει στο μάτι του Ολυμπιακού επικρατώντας σε μεταγραφικά σίριαλ, ξεχνώντας πως το τελευταίο μεταγραφικό σίριαλ που κέρδισε (Χριστοδουλόπουλος) αποδείχτηκε σχεδόν παρωδία...Αντί να ψάξει για παίχτες εκεί που πονάει (άμυνα, δεξί χαφ, δεκάρι, δεύτερο φορ κλπ) αναλώνεται σε σενάρια για Σκόκο, Τζαβέλλα και δε συμμαζεύεται..Την ίδια στιγμή ο Πατέρας φροντίζει να μιμηθεί το Σωκράτη σε απόλυτο βαθμό και αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό για την ομάδα του...Την ίδια στιγμή, όλοι βαυκαλίζονται πως έχουν καλή άμυνα (λόγω ότι βγήκαν η καλύτερη φετινή άμυνα με επιθέσεις καφενεία όμως απέναντι) και πλήρες κέντρο...Ας μείνουν έτσι όπως είναι...Με κέντρο φουλ καταπονημένο από το επερχόμενο Μουντιάλ (Ζιλμπέρτο, Καραγκούνης, Κατσουράνης), με άμυνα σαν τη φετινή και χωρίς ικανό back-up για τον εξαιρετικό Σισέ είναι για μένα βέβαιο, πως δε θα αργήσουν να δουν ξανά πλάτες άλλων...

Νίκος Νιόπλιας

Ο Νίκος Νιόπλιας είναι κατ' εμέ ένας εξαιρετικά συμπαθητικός άνθρωπος, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος πως είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου και παρακολουθεί διεθνές ποδόσφαιρο...Ελάχιστοι παλιοί ποδοσφαιριστές το πράττουν αυτό και αυτό δείχνει επίπεδο...Η παρουσία του ως τώρα στον πράσινο πάγκο μπορεί να κριθεί επιτυχής, έστω και αν δεν κέρδισε ούτε ένα μεγάλο παιχνίδι στο πρωτάθλημα...Το άγχος του είναι έκδηλο και μπορώ να πω ότι το κατανοώ...Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι προπονητές έχουν μια και μοναδική ευκαιρία για να καθίσουν στον πάγκο της ομάδας που αγαπούν και για αυτό κοιτούν να την πιάνουν από τα μαλλιά...Αλλά οι έξαλλοι πανηγυρισμοί θέλουν και τακτ θαρρώ...Όταν για παράδειγμα ο Μουρίνιο πανηγυρίζει έξαλλα και κάνει χειρονομίες, η εικόνα είναι άκρως ενδιαφέρουσα..Όταν το κάνουν Έλληνες προπονητές και ειδικά συνεχώς καταντά σε κάποια φάση γραφικό...Φυσικά τα ίδια υποστήριζα όταν την ίδια συμπεριφορά επεδείκνυε ο συμπαθής σε εμένα Τάκης Λεμονής...Αλλά φαίνεται δεν το βλέπουν έτσι οι δημοσιογράφοι..Τότε όλοι εν χορώ λοιδορούσαν το Λεμονή για τα φαινόμενα που διέσχιζε το γήπεδο για να φτάσει στο απέναντι πέταλο του ΟΑΚΑ ή όταν πανηγύριζε σαν τρελός...Όλοι έλεγαν πως δεν είναι εικόνα προπονητή αυτή...Σωστά...Τώρα όμως για τον Νιόπλια δε μιλά απολύτως κανείς...Ούτε όταν κάνει περίεργες δηλώσεις...Πέρα από αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Νιόπλιας ήταν προπονητής της Εθνικής Ελπίδων και εν μια νυκτί την άφησε για να κυνηγήσει το όνειρο του και καλά έκανε...Μήπως όμως κάτι παραπλήσιο δεν έκανε πριν χρόνια ο Παναγιώτης Γιαννάκης; Τότε όλοι μιλούσαν για δούλο του χρήματος και για εθνικό σύμβολο που ασπάστηκε τον οπαδισμό...Τώρα γιατί όλοι σιωπούν άραγε; Δεν μοιάζουν ως ένα βαθμό οι δύο περιπτώσεις; Τέλοσπάντων, ο Νιόπλιας δεν με ενοχλεί και μου είναι συμπαθής...Με ενοχλεί η μονομέρεια και η υποκρισία...Και λυπάμαι που η τύχη του στον πράσινο πάγκο έχει γίνει έρμαιο των πράσινων πολυμετοχικών συμφερόντων...Για αυτό πιστεύω πως το κάρμα του είναι στον πάγκο του αγαπημένου του ΟΦΗ στο μέλλον...

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Άρη..

Ο φετινός και όχι μόνο Άρης είναι μια ομάδα που έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση σχεδόν απάντων των ουδέτερων ποδοσφαιρικών παρατηρητών λόγω του όμορφου ποδοσφαίρου που αποδίδει...Δεν μπορώ να πω, πως συμφωνώ και πολύ...Και αυτό γιατί το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί ως ένα βαθμό κυνικότητα και αποτελεσματικότητα και ο Άρης με τις έννοιες αυτές έχει πάρει προ πολλού διαζύγιο...Για την ακρίβεια ο Άρης των τελευταίων ετών (είτε με Κούπερ, είτε με Μαζίνιο, είτε με Όγιος, είτε με Ερνάντεθ στον πάγκο) μου μοιάζει σαν μια τέλεια ποδοσφαιρική ομάδα, στην περίπτωση που ο στόχος δεν ήταν το γκολ...Αν το ποδόσφαιρο δεν απαιτούσε γκολ και βαθμολογίες παρά μόνο όμορφες μεταβιβάσεις, ντρίμπλες, overlap, πλαγιοκοπήσεις, σουτ με στόχο αποκλειστικά το γάμα τότε ο Άρης θα ήταν ο μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδος μακράν από το δεύτερο...Στο ίδιο άθλημα φυσικά ο Κόκε θα ήταν ο τέλειος σέντερ φορ και οι Τόνι Κάλβο και Χαβίτο δεν θα έφευγαν ποτέ από την Μπαρτσελόνα, αλλά θα είχαν ήδη εξοβελίσει από τους Καταλανούς κάτι τυχάρπαστους Μέσι, Ινιέστα και λοιπά...Ξέρω είμαι υπερβολικός...Αλλά ελάτε πείτε την αλήθεια...Πιστεύετε πως ο Άρης είναι αποτελεσματική ομάδα; Δεν εξιδανικεύω φυσικά τις αντίθετες ομάδες, που παίζουν αποκλειστικά και μόνο για το αποτέλεσμα χωρίς να νοιάζονται για τα μέσα και το θέαμα...Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε ο τραλαλά Άρης με το ποδόσφαιρο γύρω γύρω όλοι,ούτε ο ΠΑΟΚ του Σάντος της μίας φάσης, του καταστροφικού ποδοσφαίρου και του 1-0...Ίσως κάτι το ενδιάμεσο να ήταν και πιο ελκυστικό και πιο αποτελεσματικό..

Η κάθοδος των μυρίων...

Για την κάθοδο των οπαδών του Άρη γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά...Προσωπικά είχα εκφράσει πολλές αμφιβολίες για την ασφάλεια του όλου εγχειρήματος εξαρχής...Και αυτό γιατί πολλές φορές αρκούν καμιά πενηνταριά ανεγκέφαλοι για να ανάψει το φιτίλι και να γίνει χαμός..Ιδίως όταν μιλάμε για τόσο πολύ κόσμο...Όμως αν εξαιρέσουμε κάποια περιστατικά πριν το ματς μέσα στο γήπεδο, η κατάσταση της μετάβασης των Αρειανών μπορεί να κριθεί επιτυχημένη...Κυρίως αν αναλογιστούμε το γεγονός πως ο Άρης ηττήθηκε και απέτυχε να κατακτήσει το τρόπαιο...Στη θέση τους οπαδοί άλλων ομάδων, πικραμένοι και απογοητευμένοι ενδεχομένως να άφηναν καμένη γη πίσω τους...Όμως οι Αρειανοί υπομονετικά και ήσυχα γύρισαν πίσω και αυτό είναι κάτι που πρέπει να πιστωθεί στον κόσμο του Άρη αποκλειστικά..Πέρα από όλα αυτά όμως, ειλικρινά βαρέθηκα να ακούω και να ξανακούω για τη μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών στην Ελλάδα ever...Ναι μπορεί και να ήταν...Σημαίνει όμως κάτι αυτό; Δηλαδή αν περνούσε στον τελικό ο ΠΑΟΚ το ίδιο δε θα γινόταν; Ή αν η Θεσσαλονίκη είχε ένα στάδιο 150.000 θεατών, τότε η μεγαλύτερη εκδρομή δεν θα ήταν κόκκινη, πράσινη ή κίτρινη; Απλά έτυχε να παίζουν στον τελικό μια ομάδα από Αθήνα και μια από Σαλονίκη, να είναι η σειρά να διεξαχθεί ο τελικός στην Αθήνα, και τυχαίνει η Αθήνα να έχει το μεγαλύτερο στάδιο στη χώρα...Όχι ότι υποτιμώ τον κόσμο του Άρη, ίσα ίσα που του βγάζω το καπέλο τόσο για την ατμόσφαιρα αλά Μπομπονέρα στο Βικελίδης, όσο και για την μπασκετική ιδίως ιστορία του...Αλλά ειλικρινά βαριέμαι αφόρητα τα λιβανιστήρια και τους ύμνους χωρίς όριο...

Αυτά τα ολίγα είχα να πω για τον τελικό...Παρατηρήσεις όχι τόσο για αυτόν καθ αυτόν τον τελικό αλλά ίσως για τη γενικότερη πορεία των δύο συλλόγων...Από εδώ και πέρα ο καθένας πορεύεται και θερίζει ότι έσπειρε όλη τη σεζόν...Κάποιοι κάνουν διακοπές από τώρα και όλοι οι άλλοι ετοιμάζονται για τη μάχη των play off....